GameWorld Blogs

Γράψτε τα άρθρα σας στα blogs και δείτε τα να δημοσιεύονται στην κεντρική σελίδα του GameWorld.gr, στην ενότητα Blogs, στο κάτω μέρος. Κάθε κείμενό σας θα πρέπει να έχει μέγεθος κατ' ελάχιστο 2-3 παραγράφους και να αφορά προσωπική άποψη και όχι είδηση. Παράλληλα, με την συμμετοχή σας στα blogs λαμβάνετε μέρος και στο διαγωνισμό Users του μήνα, κερδίζοντας video games. Για περισσότερα, δείτε το μενού "Διαγωνισμοί".

Το real life RPG με έπαθλο τα αγαπημένα σου games!

Το real life RPG με έπαθλο τα αγαπημένα σου games!

Ένας πολύ απλός και εύκολος τρόπος να μαζέψεις κόσμο αν είσαι gaming site, όχι απαραίτητα δημοσιογραφικό-ενημερωτικό, είναι τα giveaways. Δώσε στο λαό ένα steam key και πάρ’ του την ψυχή. Προμοτάρισέ το καταλλήλως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι δίνεις κλειδιά για το τάδε ή το δείνα παιχνίδι και καθάρισες! Δεν έχει σημασία αν το παιχνίδι μπορεί να είναι «αρχαίο», κάκιστο ποιοτικά ή απλώς μέτριο, ούτε αν έχει διατεθεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν είτε σε άλλα sites είτε ακόμη και στο δικό σου. Ο «τζάμπας» ζει και κανείς ποτέ δε λέει όχι σ’ ένα δωρεάν παιχνίδι. Πόσο μάλλον όταν αυτό ξεφεύγει από τη μετριότητα, όπως επίσης μπορεί να συμβεί σε αρκετές περιπτώσεις.

Έτσι ξεκίνησα, λοιπόν, έτσι ξεκίνησα κι εγώ, μπαίνοντας στο «τρυπάκι» αυτό, αρχίζοντας να συγκεντρώνω από ένα σημείο κι έπειτα ό,τι μπορεί να διατίθετο στο ίντερνετ, αρκεί να μην απαιτούσε περισσότερα από δύο-τρία κλικ. Κι αυτό γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες χρειάζονται οκτώ ή και περισσότερες ενέργειες και μάλιστα για να μπεις απλώς σε μια κλήρωση, οπότε δεν αξίζει καν τον κόπο για ένα τυχαίο game: Κάνε like εδώ, κάνε subscribe εκεί, κάνε κλικ παραπέρα, κάνε κοινοποίηση στο Facebook, στο Twitter, μπες και στη σελίδα μας στο Steam… Το σίγουρο είναι ότι πολύς κόσμος τα κυνηγά και τούτα, κρίνοντας από τους ταχύτατους ρυθμούς με τους οποίους προστίθενται το ένα giveaway αυτού του τύπου μετά το άλλο.

Είχα μαζέψει λοιπόν καμιά 15ριά παιχνίδια τέτοιου είδους, δεδομένης μέτριας έως χαμηλής ποιότητας και σίγουρα πλέον ακόμη χαμηλότερης ανταλλακτικής αξίας. Σκεφτόμουν τι ακριβώς μπορώ να κάνω μαζί τους, αφού δεν επρόκειτο να τα προσθέσω στο Steam για να λέω ότι έχω 30 games στη βιβλιοθήκη αντί για 15. Κάπως έτσι σκέφτηκα να τα κάνω giveaway με τη σειρά μου στο forum, με εξαίρεση κάποια τα οποία θεωρούσα πιο αξιόλογα από τα υπόλοιπα και γι’ αυτό τα κράτησα για περαιτέρω… προβληματισμό. Καθώς η κίνηση στο topic και ειδικότερα μέσω pm ήταν σχεδόν ανύπαρκτη για αρκετές μέρες, αποφάσισα να αναζητήσω κάποιο trading site για να διαπιστώσω αν μπορώ να βρω κάτι εκεί.

Ξεκινώντας με free games στην κατοχή μου ήταν πολύ αισιόδοξο να ελπίζω σε οτιδήποτε. Κι ενώ αρχικά ήμουν της άποψης ότι δεν ασχολούμαι με giveaways παιχνιδιών τα οποία με αφήνουν αδιάφορο και δεν πρόκειται να παίξω ποτέ, όταν… κύλησα, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν λάθος. Αποδείχθηκε ότι πάντοτε θα υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα είναι πρόθυμος να ανταλλάξει ένα δικό του παιχνίδι με κάποιο που έχει διατεθεί δωρεάν στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει τώρα. Πέραν των ανταλλαγών games οι χρήστες ανάλογων sites μπορεί να ζητούν χρήματα με PayPal, διάφορα ανταλλάξιμα αντικείμενα στο Steam ή, επίσης αρκετά συχνά, keys για τα Counter-Strike: Global Offensive και Team Fortress 2, καθώς και Ref (Refined Metal) για το τελευταίο. Περί όλων αυτών δεν έχω σχεδόν την παραμικρή ιδέα, κι έτσι δε θα ασχοληθώ περισσότερο εδώ.

Το παραληρηματικό αυτό κείμενο σχετίζεται με τις δικές μου προσπάθειες να δώσω τα παιχνίδια μου και να αποκτήσω καλύτερα. Η σύντομη αυτή πορεία μου ξεκίνησε από το www.hrkgame.com, το οποίο ανακάλυψα όλως τυχαίως και με τρόπο που δε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου. Είναι ένα ακόμη site στο οποίο μπορείς να αγοράσεις games, ενίοτε και σε καλύτερες τιμές από του Steam (πώς αλλιώς θα ζήσουν όλες οι παρατρεχάμενες ιστοσελίδες), ενώ λειτουργεί και Trade Center. Εφόσον κατέχεις κάποιο παιχνίδι στο εκείθε inventory σου, μπορείς να κάνεις μια προσφορά ζητώντας από ένα έως πέντε games.

Θα έλεγα ότι η συγκεκριμένη ιστοσελίδα σε γενικές γραμμές δεν ενδείκνυται για ανταλλαγές. Δίνεται η αίσθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών είναι 15χρονα που πιστεύουν ότι θα προσφέρουν ένα παιχνίδι τύπου, ποιότητας και τιμής Overcast και θα υπάρξει ο βλαξ που θα τους χαρίσει αντ’ αυτού το Fallout 4 ή το GTA V που λιγουρεύονται! Παρά ταύτα, υπάρχουν ευκαιρίες, αρκεί να τις κυνηγήσεις. Προσωπικά, ιδιαίτερα τις πρώτες δύο εβδομάδες είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε ένα real life RPG στο οποίο έπρεπε να είμαι έτοιμος να «χτυπήσω» οποιαδήποτε προσφορά προκύψει, υιοθετώντας κατά βάση το βομβαρδισμό μέσω pm, καθώς το game που ζητούσε κάποιος, εγώ το είχα σε steam key εκτός site. Μη με ρωτήσεις αν άξιζε όλη αυτή η ψιλικατζίδικη δουλειά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα βρίσκομαι με αρκετά games, σχετικά χαμηλής τιμής είναι η αλήθεια, τα οποία ήθελα από πριν να παίξω.

Συνεπώς η όλη προσπάθεια γινόταν με τακτική χτίζοντας, όπως συμβαίνει σε κάθε RPG, τον χαρακτήρα μου με την πρέπουσα ευγένεια στις προτάσεις και κυρίως με πόντους εμπειρίας ως προς το πώς λειτουργεί το σύστημα των ανταλλαγών, ποια παιχνίδια προτιμούνται, ποια είναι εκείνα που δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη ζήτηση κ.λπ.. Το νόημα ήταν να ανταλλάξω τα games που είχα (όσα δεν είχαν φύγει ή θα έφευγαν στη συνέχεια στο giveaway του forum) με τίτλους εντός του συγκεκριμένου site, αλλά ταυτόχρονα ίσης ή ελάχιστα υψηλότερης αξίας, σε τιμές Steam. Και καθώς ούτε αυτά τα games σκόπευα να τα παίξω, επανελάμβανα την ίδια διαδικασία. Είναι αλήθεια ότι αυτό απαιτεί αρκετές ώρες, οι οποίες όμως πήραν τη θέση ενός οποιουδήποτε παιχνιδιού θα έπαιζα σ’ αυτές. Ακόμη, για να έχω και κάποιον τίτλο πιο αξιόλογο, φρόντιζα να παίρνω μέρος σε διαφόρους διαγωνισμούς και giveaways, με έμφαση σ’ αυτά του http://www.steamgifts.com. Κάπως έτσι στάθηκα τυχερός κερδίζοντας τη Game of the Year Edition του Tomb Raider και ορισμένα ακόμη games.

Το συγκεκριμένο site είναι κατ’ εξοχήν για giveaways από εκατοντάδες χρήστες που θέλουν να προσφέρουν ένα παιχνίδι, καθώς επίσης κι ένα τεράστιο forum ανταλλαγών όπου οι επιλογές είναι κυριολεκτικά αναρίθμητες. Το σκεπτικό μου ήταν να συγκεντρώσω σταδιακά ό,τι καλό μπορώ από την πρώτη ιστοσελίδα που ανέφερα, και σε συνδυασμό με λοιπά giveaways και νίκες σε διαγωνισμούς να μπορέσω να τα ανταλλάξω στη δεύτερη. Είναι αυτονόητο πως αν κάποιος έχει ήδη ένα σχετικό boost κατέχοντας ακριβότερα games, μπορεί εκεί να παζαρεύει αντίστοιχης αξίας και ποιότητας τίτλους. Το σίγουρο είναι ότι εκεί υπάρχει συντριπτικά μεγαλύτερη ισορροπία στα -άνευ περιορισμών- παιχνίδια ή άλλα αντικείμενα που μπορεί να ανταλλάξει ο καθένας, με αποτέλεσμα οι lowball offers να συναντώνται σαφώς σπανιότερα. Ακόμη πιο καλό site για ανταλλαγές παιχνιδιών θεωρείται από πολλούς το www.barter.vg, με το οποίο όμως  έχω ασχοληθεί ελάχιστα. Χρησιμοποιείται από αρκετούς που μπορεί να κατέχουν χιλιάδες games στη συλλογή τους και όχι μόνο.

Σε γενικές γραμμές το community σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό, ευγενικό και πολιτισμένο, κι αυτό μου έχει προκαλέσει θετική εντύπωση. Υπάρχουν βεβαίως πάντοτε και τα διαδικτυακά «ταγάρια», που θεωρούν για κάποιο λόγο ότι το ίντερνετ τους χρωστάει, αλλά δεν αποτελούν παρά μια πολύ μικρή εξαίρεση. Βεβαίως, το σημαντικότερο στοιχείο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι το ζήτημα της εμπιστοσύνης. Με την ύπαρξη των reputation points που υπάρχει στο «steamgifts» και δίνονται από τον έναν χρήστη στον άλλο μετά από κάθε ανταλλαγή, μπορεί οποιοσδήποτε τρίτος να διαπιστώσει πόσο αξιόπιστος είναι αυτός με τον οποίο θα πάει να ανταλλάξει οτιδήποτε. Βεβαίως, αυτός με τους λιγότερους πόντους είναι αυτός που δίνει πρώτος το παιχνίδι του (όπως κάνω συνέχεια εγώ μέχρι τώρα) και στη συνέχεια περιμένει την άμεση απάντηση.

Έχοντας κάνει περίπου 30 -ίσως και περισσότερες- συναλλαγές, συνάντησα μόνο έναν scammer και μάλιστα κουτοπόνηρο. Με έκανε add στο Steam από το πουθενά, μου προσέφερε όλως τυχαίως τα πιο ακριβά games που ζητούσα (Skyrim Legendary Edition, Trinelogy = 70 ευρώ) αξιώνοντας -ω του θαύματος- τα επίσης ακριβότερά μου games (Tomb Raider GotY και Microsoft Flight Simulator X, που το είχα διπλό = 55 ευρώ). Είναι αυτονόητο ότι κανείς δεν ανταλλάσσει games με τέτοια απόκλιση στην τιμή τους. Ο συγκεκριμένος αφελής, λοιπόν, φανταζόταν ότι θα του έδινα κωδικούς και θα εξαφανιζόταν. Αντ’ αυτού, μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τι πήρε από μένα. Όταν μάλιστα του ζήτησα το προφίλ του στο «steamgifts», δεν απάντησε ποτέ. Ήταν όμως αρκετά χαζός ώστε να έχει το ίδιο όνομα τόσο στο site αυτό όσο και στο Steam, συνεπώς τον ξετρύπωσα ανακαλύπτοντας το αναμενόμενο: Ένας όψιμος λογαριασμός τριών μηνών, με μηδενικά στατιστικά ανταλλαγών και δίχως comments σε trade topics άλλων. Προσοχή στους scammers, λοιπόν.

Όσο για μένα, τα πρώτα αξιόλογα games που απέκτησα στο «steamgifts» ήταν το Contagion και το Betrayer, τα οποία ήδη αντάλλαξα για άλλα games (εκεί υπεισέρχεται σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό το ζήτημα της εμπιστοσύνης προς αυτόν που σου δίνει έναν κωδικό, ότι δε θα είναι χρησιμοποιημένος, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθείς εκτεθειμένος αν πας να τον ανταλλάξεις αργότερα, κι άντε να βρεις άκρη μετά). Εν προκειμένω πρέπει να υπογραμμίσω κάτι ακόμη πολύ σημαντικό; Όταν ανταλλάζεις games που σκοπεύεις να τα δώσεις με τη σειρά σου, είναι κομβικό να φροντίζεις να παίρνεις τίτλους που δεν έχουν δοθεί νωρίτερα σε bundles, καθώς τότε η ανταλλαγή τους γίνεται σαφώς δυσκολότερη υπόθεση. Για να μην τα πολυλογώ, έχοντας ξεκινήσει με μικρά παιχνιδάκια που κοστίζουν τρία, τέσσερα ή πέντε ευρώ έφτασα να κατέχω, έστω και προσωρινά, games των 15-20 ευρώ στο Steam, ακόμη κι αν αυτά ήταν κατά γενική ομολογία «σάπια». Εν τούτοις, και καθώς δε με ενδιαφέρουν οι ανταλλαγές για τις ανταλλαγές, αλλά για να μπορέσω να αποκτήσω games που τα «ζαχαρώνω» από καιρό, έχω ήδη γίνει κάτοχος αρκετών τέτοιων, κατά βάση platforms.

Έχω ήδη παίξει και τερματίσει τα Funk of Titans και Schein, με το δεύτερο να κλέβει σαφώς τις εντυπώσεις, κι έχω επίσης αποκτήσει τα Nihilumbra, Deadlight και Vessel. Για να φτάσω σ’ αυτά πολλές φορές φορές υποχρεώθηκα εκ των πραγμάτων σε ανταλλαγές 2 προς 1, προσφέροντας δύο φθηνότερα games για να αποκτήσω ένα ακριβότερο κ.λπ.. Την καλύτερη ανταλλαγή, πάντως, την έκανα κατέχοντας διπλό το Flight Simulator X, καθώς αντάλλαξα το ένα αντίτυπο για ολόκληρη τη σειρά Game of Thrones της Telltale Games. Μπορεί τα παιχνίδια αυτά να μην είναι πρώτης ποιότητας, αλλά αν είσαι φανατικός των βιβλίων και της τηλεοπτικής σειράς, αυτά είναι λεπτομέρειες.

Καταλήγοντας, και εξαιρώντας τους φανατικούς συλλέκτες που μπορεί να αριθμούν χιλιάδες τίτλους και αντικείμενα, πιστεύω ότι η ενασχόληση με τις ανταλλαγές είναι μια πολύ καλή περίπτωση για όσους κατέχουν παιχνίδια τα οποία δεν πρόκειται να παίξουν. Η έξαρση των digital αντιτύπων τους με τους κωδικούς – κλειδιά έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στο συγκεκριμένο τομέα. Ενδείκνυται ακόμη για όσους δε θέλουν να παίξουν τους Πειρατές της Καραϊβικής καθήμενοι μπροστά στην οθόνη τους, αλλά και γι’ αυτούς που προτιμούν ή δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αν αξίζει κάτι τέτοιο ή όχι, είναι στην κρίση του καθενός. Επί προσωπικού, εφόσον αποφάσιζα να αγοράσω τα games που προανέφερα και με ενδιέφεραν, θα έπρεπε να καταβάλω 75 ευρώ. Απεναντίας, τα έχω ήδη στην κατοχή μου χωρίς να πληρώσω σεντ. Και έπεται συνέχεια.

Continue reading
  2273 Hits

Minecraft: Education Edition

Minecraft: Education Edition

Η Microsoft ανακοίνωσε μια νέα έκδοση του Minecraft, το Minecraft: Education Edition, το οποίο προορίζεται για χρήση σε σχολεία για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Δεν θα διαφέρει καθόλου από το κανονικό version του Minecraft, απλά θα έχει μερικά καινούργια χαρακτηριστικά, για παράδειγμα θα βελτιωθεί ο χάρτης του παιχνιδιού για να μπορούν να κατευθύνονται οι μαθητές με μεγαλύτερη ευκολία, οι καθηγητές θα μπορούν να επιλέξουν ποιοί πόροι θα είναι διαθέσιμοι στους μαθητές και επιπλέον θα υπάρχει κάμερα και λεύκωμα ώστε οι μαθητές να μπορούν να τραβήξουν screenshots για να θυμούνται που είχαν μείνει.

Βεβαίως, η επιτυχία του θα εξαρτάται στην συμμετοχή των καθηγητών. Συγκεκριμένα, η Microsoft δημιούργησε μια ιστοσελίδα, στην οποία οι καθηγητές θα μπορούν να υποβάλλουν ψηφιακούς κόσμους και lesson plans που έχουν φτιάξει, προκειμένου να αξιοποιηθούν και από άλλους καθηγητές ανά τον κόσμο. Μάλιστα, η ίδια η Microsoft δεν σκοπεύει να κατασκευάσει ιστορικά μέρη στο Minecraft και lesson plans, επομένως όλα εξαρτώνται από τους καθηγητές.

Το Minecraft: Education Edition θα κοστίζει $5 ανά μαθητή και, καθώς θα συνδέεται με το Microsoft account του, ο μαθητής θα μπορεί να το παίξει και από το σπίτι του. Αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι του 2016.

 

Continue reading
  2213 Hits

Anime και Δύση

Anime και Δύση

Οι περισσότεροι εδώ μέσα γνωρίζουμε τι είναι το anime. Και ακόμη και ο πιο αρχάριος γνωρίζει να ξεχωρίζει τη διαφορά με τα δυτικού πολιτισμού animations. Δεν είναι απλά θέμα σχεδιασμού ή χρωμάτων. Είναι και θέμα φιλοσοφίας και κουλτούρας. Είναι αναπόφευκτο να επιρεαστούν το ένα από το άλλο, σε οποιονδήποτε βαθμό. Ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που παρατήρησε τις εσωτερικές διαμάχες του Aang όσο προσπαθούσε να γίνει ένας ολοκληρωμένος Avatar, όπως επίσης τον αγώνα του Vash να δαμάσει τις ενοχές που έχει και να μαζέψει το θάρρος να αντιμετωπίσει τον χειρότερο εχθρό του.

 

Τώρα, δεν προσπαθώ να συγκρίνω τους δύο αυτούς χαρακτήρες μεταξύ τους. Αντιθέτως, όποιος γνωρίζει τις σειρές και τις έχει δει και τις δύο, θα καταλάβει ότι ο Aang, έχει στοιχεία από τον γνωστό σε πολλούς Naruto. Αντίθετα, ο Vash έχει συγκεντρωμένα αρκετά στοιχεία από την προσωπικότητα του Batman. Προσπαθεί να αποφύγει τη βία, όπως ο Batman αποφεύγει να σκοτώσει άνθρωπο (οι λόγοι που έχουν δοθεί γι' αυτό το θέμα είναι απαράδεκτοι, αλλά είναι άλλο θέμα αυτό). Γνωρίζει ποια είναι η "αρρώστια" και προσπαθεί να τη θεραπεύσει μέσω της πλάγιας οδού, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να χυθεί αθώο αίμα. Είναι παμπόνηρος σε ορισμένες περιπτώσεις και αρκετά ευρηματικός, καθώς επίσης έχει καταφέρει να εμπνεύσει φόβο και σεβασμό σε απλούς ανθρώπους, απλά με το να είναι βουτηγμένος στις δικές του σκέψεις.

 

Δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχα ή ακριβή τα παραδείγματα που έδωσα, αλλά θεωρώ ότι με αυτά μπορεί κανείς να κατανοήσει πως έχει επηρεαστεί ο μια πλευρά από την άλλη. Σαφώς και έχουν υπάρξει τα ιδιαίτερα στίγματα της εκάστοτε κουλτούρας, διαφορετικά θα μιλούσαμε απλά για αντιγραφή. Ο τρόπος σκέψης του Batman είναι μακράν διαφορετικός από εκείνον του Vash, κι ο Aang έχει εντελώς διαφορετική νοοτροπία και γρηγορότερη ωρίμανση σκέψης από τον Naruto. Αλλά σε τι βασίζεται πλέον αυτή η τόσο φανατική διαφοροποίηση του ενός από τον άλλο; Το χειρότερο απ' όλα: Τι έχουν οι θεατές να χωρίσουν και τόσο πολύ καταπιάνονται στη μάχη μεταξύ των δύο πλευρών;

 

spodermon vs vosh

 

Προσωπικά, θεωρώ ότι το όλο θέμα είναι μια μεγάλη φούσκα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνεται όλο αυτό για να αποδείξει μία από τις δύο μεριές ως ανώτερη από την άλλη. Μου φαίνεται απά μια φάρσα, μια δικαιολογία να κρυφτούν από πίσω όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται αργότερα στα φόρουμ και τα blogs για ρατσισμό και μαλακίες. Δηλαδή όλη αυτή η διαμάχη για ποιο λόγο γίνεται; Για το πόσο ίδια είναι τα κινούμενα σχέδια που παράγουν Ανατολή και Δύση; Και να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ. Σύμφωνα με τη Wikipedia, anime έξω από την Ιαπωνία είναι μόνο ότι παράγεται από την βιομηχανία της Ιαπωνίας. Εδώ είμαι κάπως σύμφωνος, καθώς πρέπει να τραβηχθεί κάπου ένα όριο, ώστε να τα ξεχωρίζουμε. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι άλλο πράγμα. Δείχνει απλά την προέλευση του προϊόντος. Όπως τα ελληνικά ρούχα που φτιάχνονται στην Ταϋλάνδη. Ή τα ελληνικά οπωρολαχανικά που παράγονται στην Αίγυπτο και οπουδήποτε αλλού. Είναι μια ταμπέλα. Κάπου έχει χαθεί η μπάλα....

 

Εν πάσει περιπτώσει! Η διαφορές για το ποιος ανήκει σε πιο στρατόπεδο και τι είναι ανατολικό και τι δυτικό και άλλα περί του πολέμου αυτού, έχουν δημιουργηθεί... στη Δύση! Δηλαδή μια χώρα που απλά έπλασε ένα μέσο ψυχαγωγίας, κατάφερε να βάλει ολόκληρο τον ανατολικό "πολιτισμό" σε κατάσταση εμφυλίου. Στο ίντερνετ... Ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω. Άρχισαν τα ιντερνετικά πυρά και εμφανίστηκε ο όρος "wee-a-boos", για να χαρακτηρίζουν όλους εκείνους που βλέπουν anime. Πιθανότατα είδαν κάποια στιγμή που έβγαλε τόσο δυνατά συναισθήματα, ώστε να δακρύσουν και να πουν ότι αυτά είναι για τους λιπόψυχους κλαψιάρηδες. Ρε κάνετε πλάκα;

 

Μετά από αυτό, ο στρατός που υποστηρίζει anime κατάφερε να αναδείξει την ομορφιά σε αυτού του είδους τις στιγμές και το πως επηρεάζει έναν χαρακτήρα και την πλοκή της ιστορίας. Κάπως έτσι τα καθησύχασαν τα παιδάκια και τους νταήδες της Δύσης. Δηλαδή τους την είπαν και τους έμπηξαν μια τάπα. Όμως η Δύση έπρεπε να απαντήσει! Δεν είναι δυνατόν να αφήσει να ξεφύγουν έτσι! Ήταν ύπουλο το χτύπημα αυτό! Και για να ανταποδώσει τα πυρά τι έκανε; Ανακάλυψε το Ecchi. Κι εμείς τον τροχό...

 

Θα με ρωτήσει τώρα κάποιος αμύητος: "Μα τι είναι το ecchi, ω, τιτάνιε Reaper;" Και θα του απαντήσω συνοπτικά: "Softcore porn." Αν κανείς έχει ενστάσεις, να τις διατυπώσει τώρα στα σχόλια κι εγώ ως οπαδός της ελευθερίας λόγου, θα τις διαγράψω Innocent  Μεγάλα στήθη, εσώρουχα που εμφανίζονται γιατί φτερνίστηκε ένα σπουργιτάκι και ρούχα που διαλύονται πιο εύκολα κι από κάστρα στην άμμο. Κι έτσι επανήλθε ο όρος "wee-a-boo" στο προσκήνιο.

 

στήθη

 

Την εικονιζόμενη σειρά την είδα μόνο και μόνο επειδή δούλευα ως editor σε γκρουπάκι που μετέφραζε σειρές. Παίζει να είμαι ο μόνος που το ανακάλυψε έτσι. Ειλικρινά, το παράτησα και ζήτησα από τον αρχισυντάκτη να με αναθέσει σε άλλη σειρά, γιατί με εκνεύριζε που δεν ήξερα πού να συγκεντρωθώ...

 

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι με αυτού του είδους της σειρές, ο δυτικός κόσμος διχάστηκε ξανά στα δύο, επειδή θεώρησαν ότι είναι παιδικές σειρές, τις οποίες τελικά βλέπουν ενήλικες λόγω περιεχομένου, οι οποίοι είναι σπυριάρηδες, μετρίου εισοδήματος, που ζουν σε σκοτεινά υπόγεια συγγενών τους και τη βρίσκουν με αυτά τα πράγματα. Και είχαν δίκιο. Τη βρίσκουν με αυτά τα πράγματα. Αλλά αν το πάρουμε έτσι, η άποψη αυτή χρησιμοποιείται και από κλαρινογαμπρούς/-νύφες, για εμάς τους gamers. Μα δεν τους έχει πει κανείς ότι λογικό είναι να έχει κανείς σπυράκια όταν περνάει εφηβία; Εκείνοι τι έκαναν; Πάτησαν Select και μετά Skip Cinematic; Ugh...

 

Προφανώς δεν πέρασε από κανενός τον εγκέφαλο το ενδεχόμενο ότι αυτό που η Δύση (και ως Δύση εννοώ κυρίως τις Η.Π.Α.) έχει ως καθημερινή σειρά, στην Ιαπωνία αντιστοιχεί το anime. Αν πάρει κάποιος το πρόγραμμα ενός ιαπωνικού τηλεοπτικού σταθμού, θα δει ότι έχουν στο πρόγραμμα τους και σειρές με αληθινούς ηθοποιούς, αλλά και anime. Κι αν το περιεχόμενο της σειράς απευθύνεται σε εξειδικευμένο κοινό, τότε το βάζουν στην αντίστοιχη ώρα.

 

Αυτό αρνούνται όμως να το αποδεχθούν πολλοί. Κι όταν λέμε πολλοί, εννοούμε το 99% αυτών που βρίζουν εμάς που βλέπουμε anime. Βγάλε άκρη τώρα... Γιατί μια σκηνή στο Vikings ή στο Game of Thrones, που δείχνει σεξ, βιασμούς, σφαγές και αιμομιξία να έχει περισσότερη αξία από την αναζήτηση της Yamada για 1000 sexfriends; Ή τις προκλητικές στιγμές του Senran Kagura; Επειδή είναι άνθρωποι στην πρώτη περίπτωση; Αυτό είναι παράλογο!!!! Ή μήπως έβλεπε κανείς με ανυπομονησία μήπως και φανεί η Wonder Woman στο Justice League, επειδή είχε τα φοβερά ιδανικά;

 

Επειδή βαρέθηκα να γράφω (ιδέες και παραδείγματα έχω πολλά ακόμη), θα κλείσω με το ποια πιστεύω εγώ ότι είναι η διαφορά. Ο δυτικός πολιτισμός που δεν δέχεται τα anime, στηρίζεται στο γεγονός ότι οι δικοί του ήρωες έχουν μεταποιηθεί ως επί το πλείστω, για να απευθύνονται στο νεαρό κοινό που τα παρακολουθεί. Αντίθετα, η Ιαπωνία (αφού το πάμε έτσι) έχει δει ότι υπάρχει κοινό που θέλει το Χ προϊόν και κοινό που θέλει το Ψ προϊόν, αλλά θα μεγαλώσει και θα μπει στην αγορά του Χ. Επομένως έχει φτιάξει διαφορετικά προϊόντα. Από τη στιγμή όμως που βλέπει ότι η δουλειά έχει πιο πολύ χρήμα στο Χ προϊόν, επικεντρώνει μεγαλύτερο κεφάλαιο εκεί. Η Δύση το βλέπει αυτό και άλλοι το δέχονται, αλλά απολαμβάνουν και το Ψ και το Ω προϊόν, από τη στιγμή που προσφέρει κάτι άξιο απόλαυσης, και άλλοι το κατακρίνουν δίχως να βλέπουν την καμπούρα τους. Ρε πάτε καλά;

 

Για μένα, δεν υπάρχει χώρος για διακρίσεις σε αυτό το θέμα. Εάν βλέπω κάτι και μου αρέσει, θα το δεχθώ. Αν δε με ικανοποιεί, θα το στείλω αδιάβαστο. Κυριολεκτικά. Όλα περιφέρονται γύρω από το πόσο δεκτικός είναι κάποιος σε νέες κουλτούρες.

 

Υ.Γ. : Ποντίκι πάνω από την τρίτη εικόνα για να διαβάσετε τον τίτλο.

 

TR

Continue reading
  1696 Hits

Πώς να μπείτε στο κόσμο των MMORPGs


Ακόμα κι αν ψάχνετε θησαυρούς στους φανταστικούς κόσμους του Guild Wars 2, του World of Warcraft και του ArchAge ή προκαλέσετε χαοτικές μάχες στο Archlord 2, για να τα καταφέρετε χρειάζεστε ένα συνδυασμό ικανοτήτων, επιμονής, υπομονής, τύχης και προσωπικότητας.
 
Οι νέοι στο χώρο των MMORPG (noob-άδες) συνήθως δε παρατάνε τα διάφορα games κι αυτό επειδή ψάχνουν απεγνωσμένα να βρούνε καλούδια, να εξοντώσουν τεράστια τέρατα και να ολοκληρώσουν διάφορα quests. Αυτό γίνεται σχεδόν ούτως ή άλλως στη ψηφιακή τους ζωή. Αλλά εκεί που δυσκολεύονται είναι στους άγραφους κανόνες των κόσμων των οποίων επισκέπτονται. Οι κανόνες αυτοί δεν έχουν επιβληθεί από τους θεούς του κάθε σύμπαντος ή το software του εκάστοτε τίτλου. Αντιθέτως, επιβάλλονται από τη κοινωνικότητα του κάθε gamer. Ακολουθήστε τους κανόνες και θα περάσετε όμορφα. Αγνοήστε τους και θα είστε το μαύρο πρόβατο αμέσως. Κάποιον μου θυμίζει... Ίσως τον R2D2... Χμ... Μάλλον σε επόμενο άρθρο θα μιλήσω περαιτέρω γι αυτό.
 
Γενικότερα, για να τα καταφέρετε στο κόσμο των MMORPGs χρειάζεστε λίγο παραπάνω σκεπτικό και τακτ. Αν θέλετε να περάσετε όμορφα, ορίστε μερικά tips για να το κάνετε.
 
1)Παραδεχτείτε ότι είστε noob-άς
Αν παραδεχτείτε ότι είστε νέος στο χώρο οι βετεράνοι θα σας βρουν και θα σας εξηγήσουν διάφορα πράγματα. Αυτό δεν είναι κακό καθώς ρωτώντας και πράττοντας είναι 2 κινήσεις "κλειδιά" που θα σας βοηθήσουν στο μέλλον.
 
2)Μη πιστεύετε ότι ακούτε
Υπάρχουν οι βετεράνοι, αλλά πάντα υπάρχει η κακιά πλευρά της ζωής, ακόμα και στα videogames. Διαβάστε τις οδηγίες προσεκτικά και αν ακούσετε ότι κάτι παραείναι καλό για να είναι αληθινό να είστε σίγουροι ότι ισχύει.
 
3)Μάθετε το back-story του τίτλου
Ακόμα κι αν δεν θέλετε να μπείτε στα RPG για να κερδίσετε φήμη και χρήματα, γνωρίζοντας το lore που διαθέτει κάθε τίτλος θα κάνει την εμπειρία σας πολύ πιο όμορφη, όχι μόνο για εσάς, αλλά και για τους συμπαίκτες σας.
 
4)Βουλώστε το και ακούστε πρώτα
Αν έχετε πάει σε gaming events σίγουρα έχετε δει nerds οι οποίοι το "παίζουν" ειδικοί και ξερόλες. Κανείς όμως δε τους παίρνει στα σοβαρά και έτσι πρέπει. Οι αληθινοί role-players ακούνε, μαθαίνουν και μετά μιλάνε.
 
5)Τα groups είναι ωραία
Οι developers του τίτλου που επιλέξατε στοχεύουν εξαρχής στο γεγονός ότι παίζετε με παρέα που αποτελείται από αρκετά άτομα. Ναι μεν μπορείτε να διασκεδάσετε και μόνος σας, αλλά ο κόσμος που περιπλανείστε είναι σχεδιασμένος για group-play. Γνωριστείτε με κόσμο, κάντε παρέα και κάντε τις αποστολές σας μαζί.
 
6)Για το καλό σας, μη παρακαλάτε!
"Δώστε μου αντικείμενα", "Δώστε μου health potion!". Γενικά τα παρακάλια είναι ενοχλητικά στη πραγματική ζωή μόνο που στη ψηφιακή μπορούν να σας μιλήσουν ακόμα πιο άσχημα για τέτοια συμπεριφορά.
 
7)Αν κάποιος σας κάνει cyber-bullying απλά αγνοήστε τον
Θυμάστε τι σας έχουν πει οι γονείς σας; Τα περισσότερα MMORPGs είναι τεράστιοι κόσμοι. Πηγαίνετε σε άλλα μέρη τους.
 
8)Να θυμάστε ότι παίζετε με ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Ναι, ζωντανούς ανθρώπους! Εκτός από τους NPCs, οι υπόλοιποι δεν είναι bots ή απλοί κώδικες. Θέλουν να διασκεδάσουν όπως κι εσείς. Και δε θέλουν να τους παρενοχλούν όπως κι εσείς σίγουρα δε θέλετε κάτι τέτοιο. Αν δεν είστε φανατικοί ανταγωνιστές θα διασκεδάσετε σίγουρα καθώς όπως και στη πραγματική ζωή, η συνεργασία φέρνει καλύτερα αποτελέσματα.
 
Μέχρι τις επόμενες συμβουλές,
 
Game on!


Αναρτήθηκε από το blogspot μου στις 16/1/2016
http://omnibotretrogaming.blogspot.gr/2016/01/mmorpgs.html

Continue reading
  1370 Hits

Οι Gamers βγαίνουν ραντεβού: O απόλυτος οδηγός στρατηγικής

 
Έχει παρεξηγηθεί ότι το gaming και τα ραντεβού δεν πάνε μαζί. Γιατί; Δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά θα μπορούσε να έχει να κάνει με κάποια αρνητικά στερεότυπα ή την αντίληψη ότι τα videogames είναι μια solo δραστηριότητα. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ! 
Αν είστε αρκετά εφευρετικοί, τα videogames μπορούν να γίνουν ένα σημαντικό εργαλείο για τη βελτίωση της ζωής σας και του/της συντρόφου σας. Το μόνο που χρειάζεται είναι η σωστή τεχνική.
 

 

-Τι; Τεχνική;
Ναι. Συνδυάζοντας δύο από τα πιο διασκεδαστικά μέρη της ζωής σας δεν είναι βέβαια ότι καλύτερο για ανθρώπους με ευαίσθητες καρδιές. Πρέπει να γίνετε cool τυπάκια. Ναι, ναι, ίσως να νομίζετε ότι έχετε το πάνω χέρι στη σχέση σας. Ίσως και να το έχετε ήδη. Αλλά αν δεν το έχετε (και χρειάζεστε μια μικρή βοήθεια για να ξεκινήσετε σιγά σιγά), επιτρέψτε μου να προτείνω 10 συμβουλές-τεχνικές τις οποίες μπορείτε να εντάξετε στο ρεπερτόριό σας.
 

 

1)Η κλασσική επεξήγηση των controls
 
Εάν έχετε δίπλα σας ένα "καυτό" πρόσωπο που δεν είναι πολύ εξοικειωμένο με το game που θα βάλετε, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να έρθει κοντά σας και να πάρει μέρος στη δράση από μια απλή και γρήγορη εκμάθηση του χειρισμού. Αν έχετε δει εκείνη την περίφημη σκηνή κεραμικής στο "Ghost", έχετε δει ήδη τη τεχνική.
 

 

2) Τα horror-games και η αγκαλίτσα σφιχτή-σφιχτή 
Βλέπετε μια ταινία τρόμου με την ελπίδα κάποια στιγμή να πει το αμόρε «Είμαι φοβισμένη-αγκάλιασέ με». Πολύ κλισέ. Αν θέλετε πραγματικά να δείξετε ότι είστε cool τυπάκι, χαμηλώστε τα φώτα, βάλτε το τελευταίο Resident Evil (Resident Evil Origins ή Resident Evil Revelations 2 είναι ok) και διδάξτε στην αγάπη σας τα survival-horror games.

 
 

3) Motion controlled games
Πιθανότατα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ανεβάσετε τη θερμοκρασία μέχρι το βράδυ μετά από ένα φιλικό και ανταγωνιστικό game με motion controlled games. Games δηλαδή που χρησιμοποιούν το Kinect, ή το Wii Sports στο Wii ή ακόμη και το Michael Jackson: The Experience είναι ιδανικά για την επίδειξη των τρομερών κινήσεων που διαθέτετε καθώς και του ραντεβού σας. 
 

4) Το co-op του έρωτα

 

Τι καλύτερος τρόπος για να δείξετε την αγάπη σας από το να παίζειτε τον αγαπημένο σας τίτλο στο co-op mode; Όχι μόνο θα έχετε την ευκαιρία να διασκεδάσετε, αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος το αγαπημένο σας πρόσωπο να παραπονεθεί ότι δεν περνάτε οποιαδήποτε στιγμή μαζί.
 

5) Οι Sims
-Οι Sims; Ορίστε;

Ναι, γενικά η όλη σειρά "The Sims" είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να βάλετε το σύντροφό σας στο ίδιο σκεπτικό με το δικό σας. Μπορείτε να κάνετε τα πάντα: διασκέδαση, οικοδόμηση του σπιτιού των ονείρων σας, ψώνια και καυτές εξωσυζυγικές σχέσεις. Όλα αυτά χωρίς να αφήσετε την άνεση του καναπέ σας.
 

6) T-shirts
Αυτό μπορεί να απαιτεί μια συνοδό με λίγο περισσότερο από το κανονικό αφέλεια, αλλά αν μπορείτε να την πείσετε να έρθει για μια νύχτα head-to-head σε sports games, θα πρέπει να είστε σε θέση να ξεχωρίζετε τις ομάδες σας, έτσι δεν είναι;

 
7) Multi-player παρενοχλήσεις

 
 
Αυτό εδώ είναι για εσάς τα κορίτσια! Χρησιμοποιήστε ιδιωτικά κανάλια για να ψιθυρίσετε προτάσεις στα αγόρια κατά τη διάρκεια της multi-player αναμέτρησης. Κατά τη διάρκεια της αγαπημένης τους δραστηριότητας κατά πάσα πιθανότητα θα ταραχτούν αρκετά με αυτά που θα τους λέτε και έτσι δε θα έχετε κανένα πρόβλημα να τους κάνετε frag στο πι και φι.
 

8) Strip-Mario Party
Ποιος δεν απολαμβάνει λίγη ανταγωνιστική δράση; Τραβήξτε την αγαπημένη σας έκδοση του Mario Party (το Mario Party 10βρίσκεται ήδη στα ράφια καιρό τώρα) και ο ηττημένος κάθε mini-game θα πρέπει να βγάζει ένα ρουχαλάκι. Ε;
 

9) Game Events
Εάν τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν πιο σοβαρή τροπή, ίσως να θέλετε να προτείνετε μια επίσκεψη σε ένα gaming τουρνουά. Κατ 'αρχάς, το αντικείμενο του πόθου σας μπορεί να νομίζει ότι πηγαίνετε σε μια παραδεισένια τοποθεσία! Δεύτερον, τη στιγμή που θα φτάσετε εκεί, θα έχετε μια τέλεια ευκαιρία να της γνωρίσετε τον κόσμο και το hobby σας που αν μη τι άλλο, είναι cool.
 

10) Έλα να παίξουμε Half Life 3!
Γιατί να κλαψουρίζουμε για το γεγονός ότι αυτό το παιχνίδι δεν πρόκειται ποτέ να κυκλοφορήσει; Χρησιμοποιήστε την αιώνια καθυστέρηση προς όφελός σας. 
-Τι, το παιχνίδι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα; Καλά, ίσως μπορούμε να βρούμε κάτι άλλο να κάνουμε...
Εάν αυτές οι συμβουλές δεν σας βοηθήσουν και σας αφήνουν την αίσθηση ότι το αμόρε σας πρόκειται να φύγει, θα πρέπει να κάνετε το ανήκουστο. Θα πρέπει να συνδέσετε τα μικρόφωνα Sing-Star... Ή, ακόμη χειρότερα, να παρακολουθήσετε το The Notebook σε DVD!


Αναρτήθηκε από το blogspot μου στις 16/1/2016
http://omnibotretrogaming.blogspot.gr/2016/01/gamers-o.html

Continue reading
  1885 Hits

Mortal Kombat Origins

 
Για περίπου μια ολόκληρη γενιά, το Mortal Kombat έχει δημιουργήσει τεράστιο fan base. Άλλα franchises έχουν έρθει και έχουν φύγει ή έχουν αυξηθεί μπας και καταφέρουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο των fighting games αλλά το Mortal Kombatπαρόλο που έχει κάπως ανόητη ιστορία, γραφικά splatter-punk, σκληρές κινήσεις και προκλητικό combo system έχει κρατήσει το franchise εν ζωή για 22 χρόνια περίπου. Η τελευταία έκδοση του τίτλου βρίσκεται ήδη στα ράφια των καταστημάτων και επειδή crash-αρε η μητρική μου και εμφανίστηκε μια τεράστια blue-screen μπροστά μου, είπα να ρίξω μια γρήγορη ματιά στο παρελθόν της σειράς.

 
Το Mortal Kombat είναι ένα fighting game που αναπτύχθηκε αρχικά από το studio της Midway Games του Σικάγο το 1992. Μετά από τη πτώχευση της Midway, η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου εξαγοράστηκε από τη Warner Brothers και μετατράπηκε στηNetherRealm Studios. Η ανάπτυξη του πρώτου παιχνιδιού βασίστηκε αρχικά σε μια ιδέα που είχε ο Ed Boon και ο John Tobias η οποία είχε να κάνει με ένα video game στο οποίο θα πρωταγωνιστούσε ο Jean-Claude Van Damme, αλλά αυτή η ιδέα απομακρύνθηκε και έλαβε τη θέση της μια καινούρια. Ο λόγος φυσικά για το πρώτο fighting game επιστημονικής φαντασίας με τίτλο Mortal Kombat!

 
Το ίδιο το όνομα της σειράς είναι επίσης γνωστό για τη χρήση του γράμματος "Κ" στη θέση του "C" για το σκληρό ήχο του Κ. Έτσι το ορθογραφικό λάθος της λέξης «combat», καθώς και άλλες λέξεις με το σκληρό "Κ" είναι σκόπιμα.

 
Η σειρά είναι γνωστή για τα υψηλά επίπεδα αιματηρής βίας και κυρίως λόγω των τελειωτικών κινήσεων . Το καθοριστικό και πιο γνωστό χαρακτηριστικό της σειράς Mortal Kombat, το "FATALITY", ήταν μια μεγάλη και πρωτότυπη ιδέα. Ταfatalities επιτρέπουν στο νικητή της αναμέτρησης να λήξει έναν αγώνα με έναν ιδιαίτερο τρόπο τον ανυπεράσπιστο αντίπαλό τους. Με προκαθορισμένο πάτημα πλήκτρων, ο νικητής αποτελειώνει φρικιαστικά τον αντίπαλο σκοτώνοντάς τον.

 
Σαν μέγας fan των fighting games γενικότερα, οφείλω να ομολογήσω ότι το Mortal Kombat αντιπροσωπεύει τη διαφορά στη φιλοσοφία αυτού του είδους games. Ναι, στο Street Fighter 2 όταν παίζετε είναι η στιγμή προς στιγμή που μετράει και στο Tekken η δυσαρέσκεια που θα προκαλέσετε στους φίλους σας κάνοντας ατέλειωτα capoeira combos με τον Eddy. ΣτοMortal Kombat όμως, η μάχη είναι απλά ένα μονοπάτι για να φτάσεις στο αποτέλεσμα. Ποιο είναι αυτό; Μα το Fatality φυσικά! Θες να το δεις και σχεδόν θέλεις να παρακάμψεις το fighting κομμάτι για να δεις το αιματηρό αποτέλεσμα !
 
Η σειρά ήταν αντικείμενο μεγάλης διαμάχης στο χώρο των videogames και υπήρξαν αρκετές δικαστικές υποθέσεις οι οποίες σε μεγάλο βαθμό σχετίζονταν με το εξαιρετικά βίαιο περιεχόμενό της, ιδίως με τον αρχικό τίτλο που βοήθησε την καθιέρωση του συστήματος ESRB (Entertainment Software Rating Board). H σειρά είχε απαγορευτεί σε πολλές χώρες!

 
Το franchise δεν βασίζεται μόνο στη καλή εμφάνιση και το gore για την επιτυχία του. Παρά το γεγονός ότι η έντονη βία ήταν ένας πολύ καλός τρόπος για να προκαλέσει την προσοχή του κόσμου, το Mortal Kombat προσφέρει μια άλλη πλευρά - μια πλευρά που συχνά παραβλέπεται- που συγκράτησαν οι fans οι οποίοι επανέρχονται για την ιστορία του, το gameplay του καθώς και το fighting system που διαθέτει και εξελίσσεται από sequel σε sequel.
 
 
Πέρα όμως από τα sequel, ο πρώτος τίτλος άνοιξε το δρόμο και σε άλλα μονοπάτια. Γυρίστηκαν ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ένα παιχνίδι καρτών καθώς και διάφορες σειρές comics . Μαζί με το Street Fighter της Capcom και το Tekken της Namco, το Mortal Kombat είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα franchises στην ιστορία fighting games και γενικά των video games.
 
Άρα, πού καταλήγουμε;
"Get over here" και game on!
 
Continue reading
  1433 Hits

Let the swamp Schein

Let the swamp Schein

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια πολύ μεγάλη έξαρση των indie games. Πολλοί άσημοι ή εκκολαπτόμενοι developers κυκλοφορούν στην αγορά τίτλους που έχουν ως στόχο να διεκδικήσουν ένα μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας του αντίστοιχου κοινού και οι ίδιοι να εντυπωθούν στη συνείδηση του τελευταίου, ώστε να είναι πλέον πιο αναγνωρίσιμοι στην επόμενή τους προσπάθεια. Αν πάλι κατορθώνουν να βγάζουν τα έξοδα της ανάπτυξης του παιχνιδιού, πόσο μάλλον να εξασφαλίζουν κι ένα κέρδος, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό θεωρείται ιδεατό. Ενίοτε οι συγκεκριμένοι τίτλοι διατίθενται δωρεάν με περισσότερο αμφίβολα αποτελέσματα, δίχως αυτό να είναι βεβαίως απαραίτητο. Το υπέροχο Heroine’s Quest: The Herald of Ragnarok αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Κατ’ επέκταση των ως άνω, υπάρχουν αρκετά παιχνίδια όπως το προαναφερθέν, τα οποία λόγω μειωμένων πόρων ή αδυναμίας στον εμπορικό τομέα δεν κατορθώνουν να διαφημιστούν ποτέ αρκετά, παρότι μπορεί πραγματικά να αξίζουν. Κάτι που αποτελεί σκληρή πραγματικότητα, πόσο μάλλον όταν αυτό ισχύει ακόμη και για μια παρέα πρώην Αυστριακών συμμαθητών οι οποίοι κατάφεραν να δημιουργήσουν το κορυφαίο παιχνίδι του 2013 σε σχετικό διαγωνισμό! Ο λόγος για τη «νεοφώτιστη» Zeppelin Studio, η οποία πριν από περίπου δυόμισι χρόνια κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 11ο ετήσιο διαγωνισμό Imagine Cup, που διεξήχθη στη Ρωσία υπό την αιγίδα της Microsoft, επικρατώντας μεταξύ -ούτε λίγο ούτε πολύ- 87 συμμετοχών παγκοσμίως από 71 χώρες!

Το Schein είναι ένα πολύ όμορφο puzzle platform το οποίο όμως κατά βάση έμεινε στην προβολή που έλαβε τότε, μολονότι οι πέντε developers της μικρής εταιρίας ανταμείφθηκαν δεόντως για την προσπάθειά τους εισπράττοντας από 10.000 δολάρια έκαστος! Συνεχίζοντας απτόητος το σαφάρι μου στα platform games, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο καθώς από τα ελάχιστα screenshots και βίντεο δευτερολέπτων που είχα δει, μου είχε προξενήσει αμέσως ιδιαίτερη εντύπωση. Το πολύ ευχάριστο και χρωματιστό περιβάλλον του σε συνδυασμό με τους γρίφους που ανέμενα να έχει, με έκαναν να το προτιμήσω, με τη σκέψη μου να ταξιδεύει εκ των προτέρων στο ασπρόμαυρο Limbo.

Στην πράξη αποδείχθηκε πολύ διαφορετικό, αλλά πριν από αυτό αξίζει να τονιστεί κάτι άλλο: Υπάρχει η αντίληψη ότι τα platforms είναι πιο παιδικά, για όλη την οικογένεια και τα συναφή, με μειωμένο βαθμό πρόκλησης. Αυτό πιθανώς ισχύει ως ένα σημείο, αλλά για όσους ενδεχομένως εκφράζουν μια πιο απόλυτη άποψη διευρύνοντας τη στο σύνολο των games του είδους, τους προκαλώ ευθέως να παίξουν το Schein. Στο ξεκίνημα, λοιπόν, σκεφτόμουν το Limbo και τη δυσκολία- ιδίως ορισμένων γρίφων- του, συνάμα όμως και τη μικρή του διάρκεια καθώς μέσα σε 5,5 ώρες είχα καταφέρει να δω τους τίτλους τέλους. Παίζοντας το Schein ένιωσα τι θα πει πραγματική δυσκολία σε ένα platform game. Αν μπορούσα να κάνω μια αδόκιμη σύγκριση με κάποιους κορυφαίους τίτλους, μόνο με παιχνίδια όπως τα Dark Souls και το Bloodborne θα μπορούσα να το παραλληλίσω! Γιατί σε ποιο άλλο game θα πεθαίνατε περίπου… 1.600 φορές μετρημένες για να το τερματίσετε;!

Το Schein δεν είναι ένα απλό puzzle platform. Απαιτεί πολύ μεγάλη σκέψη σε πολλά σημεία καθώς και τρομερά αντανακλαστικά. Είναι ένας συγκερασμός πολύ απαιτητικών γρίφων και αντίστοιχης δυσκολίας ικανοτήτων στη διάρκεια ταχύτατων εναλλαγών πλήκτρων για τις κατάλληλες ενέργειες. Πολλές φορές τα περιθώρια λάθους είναι απειροελάχιστα έως μηδαμινά, ενώ υπάρχουν «σπαζοκεφαλιές» οι οποίες πλησιάζουν επικίνδυνα στη μεταφορά της έννοιας στην πράξη(!), αγγίζοντας τα όρια της αίσθησης ότι υπάρχει κάποιο bug στο παιχνίδι! Κοντολογίς, μην το βλέπετε… γλυκό και ευχάριστο, ξεγελάει! Είναι πολύ ευχάριστο με το δικό του σαδιστικό τρόπο και απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε hardcore gamers και τίποτα λιγότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2014 ήταν υποψήφιο για βραβείο στη σχετική κατηγορία διαγωνισμού!

Πρωταγωνιστής είναι ένας μεσήλικος άντρας, ένας πατέρας ο οποίος μπαίνει σε έναν μυστηριώδη βάλτο ψάχνοντας απεγνωσμένα το χαμένο του γιο. Φτάνοντας σύντομα σε αδιέξοδο και ο ίδιος σε απόγνωση, εμφανίζεται μπροστά του ένα πνεύμα εν είδει μιας μικρής πράσινης φλόγας, που του υπόσχεται να τον βοηθήσει στην αναζήτησή του. Αυτό το φως θα γίνει ο πολύτιμος σύμμαχός του όπως και εκείνα που θα αποκτήσει στην πορεία, καθώς θα τον βοηθήσουν να προσεγγίζει σημεία και περιοχές απρόσιτες σε διαφορετική περίπτωση. Η μεγάλη πρωτοτυπία του Schein έγκειται στο γεγονός ότι στο ίδιο παιχνίδι συνδυάζονται πολλές εκφάνσεις του, μεταβαίνοντας συχνά από τη μία στην άλλη, έως σε κλάσματα δευτερολέπτου για τις ανάγκες της επίτευξης προόδου. Πιο συγκεκριμένα, ο πρωταγωνιστής στην πορεία θα αποκτήσει άλλες δύο τέτοιες φλόγες, διαφορετικού χρώματος, κάτι που ανεβάζει το συνολικό αριθμό των… παράλληλων πραγματικοτήτων στις τέσσερις!

Το κάθε φως είναι σύμμαχος, όπως προαναφέρθηκε, αλλά μπορεί να αποδειχθεί και ολέθριος εχθρός αν δε χρησιμοποιηθεί σωστά και στα κατάλληλα σημεία. Κι αυτό γιατί καθένα εμφανίζει και εξαφανίζει διαφορετικά εμπόδια, κυρίως -αλλά όχι αποκλειστικά- ακανθώδεις καταπράσινους θάμνους και πυρωμένες εστίες, όπως επίσης αγκάθια απ’ άκρη σ’ άκρη του εδάφους, και πλατφόρμες για πάτημα όταν το άλμα στο απειλητικό και μοιραίο νερό του βάλτου μοιάζει αναπόφευκτο. Φυσικά, αν τα άλματα δεν είναι απολύτως συγχρονισμένα, και ταυτοχρόνως οι εναλλαγές στη χρήση του φωτός, η πλατφόρμα μπορεί να εξαφανιστεί, ή ένας θάμνος να ξεφυτρώσει στη μέση του πουθενά. Σε όλες τις περιπτώσεις, ο θάνατος μοιάζει σχεδόν σίγουρος.

Όταν δε αυτή η εναλλαγή πρέπει να γίνει σωστά 7-8 φορές μέσα σε τέσσερα δευτερόλεπτα ή να είναι τέλεια «ζυγισμένη» για να μην εξαφανιστεί μια κομβικής σημασίας πλατφόρμα που μπορεί να σε οδηγήσει σε μακροβούτι, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας το βαθμό δυσκολίας. Και πάλι ακούγεται πιο εύκολο απ’ ό,τι είναι. Με τις φλόγες αυτές ο απελπισμένος πατέρας θα έχει επίσης τη δυνατότητα να εμφανίσει και να θέσει σε λειτουργία μετακινούμενες ή μη τροχαλίες, οι οποίες θα τον βοηθήσουν στη μετάβασή του από το ένα σημείο στο άλλο, καθώς επίσης και στην επίλυση γρίφων, κάποιοι εκ των οποίων απίστευτα δύσκολοι. Ευτυχώς, τα checkpoints είναι συνεχή, αμέσως μετά την υπέρβαση κάθε απαιτητικού σημείου και πριν το επόμενο.

Αυτό που προκαλεί αίσθηση είναι ότι παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι αναπόφευκτα μεγάλο σε διάρκεια, δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή που να μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι επαναλαμβανόμενο. Οι γρίφοι είναι πάρα πολλοί, πάντοτε διαφορετικοί μεταξύ τους και ποτέ δε χρειάζεται «να κάνεις ό,τι έκανες πριν» ώστε να συνεχίσεις, αντίθετα, απαιτείται εκ νέου σκέψη. Το ίδιο ισχύει και με το έτερο challenging στοιχείο, που δεν είναι άλλο από το συνδυασμό αλμάτων και εναλλαγής φωτός, καθώς η κάθε πλατφόρμα που προκύπτει είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Επιπροσθέτως, υπάρχουν δώδεκα διαφορετικές περιοχές προς εξερεύνηση στο παιχνίδι, που γίνονται διαθέσιμες σταδιακά, ενώ οι όποιες ομοιότητες τις χαρακτηρίζουν εξαντλούνται αποκλειστικά και μόνο στη χρωματική παλέτα, που κι αυτή εναλλάσσεται κατά τον αναλυθέντα τρόπο. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ όμορφα όπως και η σχεδίασή του στο σύνολό της. Ποτέ κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένας βάλτος θα έχει τόσο ζωντανά και έντονα χρώματα. Μάλιστα η εξωτερική εμφάνιση του ήρωα επηρεάζεται και αλλάζει με τρόπο που μαρτυρούν τα screenshots, αναλόγως της φλόγας που φέρει ανά χείρας.

Όσον αφορά τον ήχο του παιχνιδιού, την παράσταση κλέβει το εμβληματικό soundtrack που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο σε ταινία περιπέτειας ή μυστηρίου, με ποικιλία από πιάνο, επική ορχηστρική μουσική, έγχορδα και πνευστά, μέχρι ηλεκτρικές κιθάρες! Μια απροσδόκητα εκπληκτική μουσική υπόκρουση, ήπια ή έντονη αναλόγως της περίστασης, που δίνει την αίσθηση ότι δεν επαναλαμβάνεται ποτέ! Ακόμη και στις πολλές περιπτώσεις που θα κολλήσεις σε ένα σημείο, ακούγεται πολύ ευχάριστα και διόλου κουραστικά, κάτι που δεν είναι σύνηθες. Τα ηχητικά και περιβαλλοντικά εφέ είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά, ενώ το voice over συμβατικό και περιορίζεται στη φωνή του πρωταγωνιστή και του -γένους θηλυκού- πνεύματος που τον συνοδεύει σε ολόκληρη την περιπέτειά του. Παρά ταύτα αμφότεροι οι ηθοποιοί καταφέρνουν να μεταδώσουν τη μελαγχολία του επικίνδυνου τοπίου και του ίδιου του ήρωα – πατέρα.

Το παιχνίδι, δεδομένης και της πολύ μεγάλης δυσκολίας του, έχει αντίστοιχα μεγάλη διάρκεια. Ακόμη κι αν κάποιος επιχειρήσει νέο playthrough και θυμάται όλους τους γρίφους, πάλι είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πεθάνει πάρα πολλές φορές στην προσπάθειά του να συγχρονίσει σωστά τα βήματα ή τα άλματά του με τις ταυτόχρονες εναλλαγές του φωτός που πρέπει να τον περιβάλλει κάθε φορά. Τα in-game στατιστικά μου στο φινάλε έγραψαν χρόνο ολοκλήρωσης κοντά στις 14 ώρες, όμως αυτό υποθέτω ότι αφορά τον «καθαρό» χρόνο μετάβασης από checkpoint σε checkpoint. Την αλήθεια ομολογεί το Steam, που αναγράφει ότι για να φτάσω στον τερματισμό χρειάστηκα 23 ολόκληρες ώρες! Το Schein είναι ένα -αδικημένο από άποψη προβολής- εξαιρετικό puzzle platform, υπέροχο εικαστικά, με φανταστικό soundtrack, τρομερά απαιτητικό gameplay, αυστηρώς ακατάλληλο για ανυπόμονους, που αποκαλύπτει τον σαδισμό που μπορεί να κρύβει μέσα του ένας game developer. Η ψηφιακή πλατφόρμα της Valve αποκαλύπτει ότι μόλις το… 2,3% των κατόχων του έχουν καταφέρει να το ολοκληρώσουν! Εσείς;

Continue reading
  1265 Hits

Hacking the Matrix

Hacking the Matrix

“Everything you know is a lie.

It’s only what the Corps want you to think or see or hear. If you want to see the truth, you have to hack through layers of firewalls, past sentries, barriers, and the pervasive media chatter.

Megacorps aren’t built on dreams and hopes. They’re built on credits, lies, and the blood and sweat of the little guys who can’t stand up for themselves. They will kill whomever they need, whenever they can, to keep their messaging strong and clear, broadcasting from Broadcast Square to outer space.

You want the truth? Talk to a runner.

They call us criminals, sure, but that’s just because megacorps don’t live by laws; they make them. They make reality. But whatever they think they can make, I can tear it down. There’s only one real truth. The network is everywhere. Everything is on the net. Your banking, your purchase history, your favorite shows, your dirty laundry.

You dig deep enough, you run fast enough, you can find anything, and be anyone…”

 

Το Android:NetRunner είναι ένα καρτοπαίχνιδο που εξελίσσεται σε ένα Cyberpunk κόσμο, στον οποίο μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες (Megacorps)  έχουν απόλυτη εξουσία σε κυβερνήσεις, δικαιοσύνη, διεθνή οργανισμούς, χρηματοπιστωτικό σύστημα, κοινωνικά δίκτυα και μέσα μαζικής ενημέρωσης, “σπρώχνοντας” η κάθε μια την κρυφή τους αντζέντα.

Μέσα σε αυτό το απολυταρχικό καθεστώς όμως, υπάρχουν και μικρές ομάδες αποτελούμενες απο χάκερς (Runners), που προσπαθούν η κάθε μια για τους δικούς της λόγους (ιδεολογικούς η οικονομικούς) να διακόψουν τις δραστηριότητες των πολυεθνικών.

Στο NetRunner λοιπόν ένας παίκτης παίρνει τον έλεγχο μιας πολυεθνικής και εργάζεται για να προωθήσει τις κρυφές της αντζέντες. Και ο άλλος παίκτης παίζει ένα χάκερ, ο οποίος προσπαθεί να κλέψει πληροφορίες μέσω διαδίκτυου από τους σέρβερ της πολυεθνικής.

Welcome to Android:NetRunner - Welcome to the Future!

 

 

Continue reading
  1616 Hits

Εργοστάσιο πολέμου στις σκιές

Εργοστάσιο πολέμου στις σκιές

Το τελευταίο διάστημα έχω ξεχωρίσει δύο κατηγορίες παιχνιδιών με τις οποίες θέλω να ασχοληθώ, καθώς τους προηγούμενους δύο μήνες πήρα μια ισχυρότατη δόση από third person action – adventure τύπου GTA. Προσανατολίζομαι κατά βάση σε RPG και platform games, τα οποία μου έχουν κεντρίσει -κάποια εξ αυτών εδώ και πολύ καιρό- το ενδιαφέρον. Πλην όμως, φαντάζει σχεδόν αδύνατο να τηρήσω μια ισορροπία μεταξύ των, καθώς ένα παιχνίδι ρόλων συνήθως κρατά αρκετές δεκάδες ώρες, ενώ ένα platform διαρκεί ελάχιστες συγκριτικά. Έτσι, λοιπόν, μετά το αριστουργηματικό Jade Empire: Special Edition και την… τσόντα του Funk of Titans, στράφηκα σε ένα από τα κορυφαία platform games της τελευταίας δεκαετίας, η remastered έκδοση του οποίου κυκλοφόρησε εσχάτως στα PC και μάλιστα διατιθέμενη δωρεάν από την Epic Games, συνδημιουργό και publisher αυτής. Ο λόγος για το Shadow Complex, μέχρι πρότινος exclusive του Xbox 360 επί έξι συναπτά έτη.

Έχοντας διαβάσει το review του site, ομολογώ ότι με συγκίνησε το γενικότερο concept του, βασισμένο στη νουβέλα του Orson Scott Card με τίτλο «Empire», με την Epic Games να δηλώσει μάλιστα ότι η πλοκή του παιχνιδιού επρόκειτο να ενσωματωθεί με κάποιο τρόπο και στο sequel του βιβλίου, «Hidden Empire», λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο 2009. Ακόμη περισσότερο μου άρεσε ο σχεδιασμός του περιβάλλοντος, με την εικόνα μου να διαμορφώνεται αποκλειστικά από screenshots εκείνης της έκδοσης. Το Shadow Complex τοποθετεί τον gamer στο ρόλο του Jason Fleming, κάπου στο κοντινό μέλλον, ο οποίος μαζί με τη νέα του κοπέλα, Claire, κάνουν μια εκδρομή στα Olympic Mountains της δυτικής Ουάσιγκτον των Η.Π.Α..

Προσεγγίζοντας κάποιες σπηλιές, η Claire ισχυρίζεται ότι ερχόταν και τις εξερευνούσε όταν ήταν μικρή. Έτσι, αποφασίζει να προπορευτεί, όμως αυτό αποδεικνύεται λάθος, καθώς ο Jason χάνει τα ίχνη της και η ίδια δεν ανταποκρίνεται στη φωνή του. Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι η κοπέλα του έχει απαχθεί από άντρες με στρατιωτικές στολές αγνώστων λοιπών στοιχείων, και κάπου εκεί ξεκινά επί της ουσίας η ιστορία του παιχνιδιού. Μάλιστα η εισαγωγή του μου χαρίζει τη δυνατότητα να αναφέρω ακόμη ένα στοιχείο, καθώς στα πρώτα δύο λεπτά, πριν από τα προαναφερθέντα, το game σου δίνει τον έλεγχο ενός αξιωματικού ο οποίος γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας του Αντιπροέδρου των Η.Π.Α..

Πρόκειται λοιπόν για μια ιστορία συνομωσίας, όπως προκύπτει αρκετά εύλογα εξ αρχής, συνδέοντας τους στρατιώτες, και κατ’ επέκταση τη μυστική στρατιωτική βάση, με την συγκεκριμένη εξέλιξη. Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση από την πρώτη στιγμή είναι τα εξαιρετικά γραφικά του Shadow Complex, ενός 2.5D side-scrolling action-adventure platform. Το νέο release του παιχνιδιού περιλαμβάνει πολύ βελτιωμένα textures σε σχέση με το παρελθόν, κάνοντας τον τίτλο της Chair Entertainment (θυγατρικής της Epic Games) ένα από τα ομορφότερα ever αυτής της κατηγορίας. Καθώς το παιχνίδι λαμβάνει χώρα τόσο σε κλειστούς όσο και σε ανοιχτούς χώρους, δε μπορεί παρά να θαυμάσει κάποιος την ποιότητα ιδίως των τελευταίων, κάνοντας πολλά 3D games να ωχριούν μπροστά του με την επιμονή του στη λεπτομέρεια.

Οπτικά, αξιοποιεί άψογα το βάθος της εικόνας, καθώς δεν πρόκειται για ένα «παγωμένο» φόντο, αλλά για ένα «ζωντανό» περιβάλλον το οποίο αλληλεπιδρά με τον παίκτη, κατά βάση, βεβαίως, όταν πρόκειται για εχθρούς. Επιπλέον, τα cinematic videos που υπάρχουν ανά διαστήματα, δημιουργούν την αίσθηση ότι αμέσως μετά θα δώσουν τη σειρά τους σε ένα καθαρόαιμο τρισδιάστατο game! Έμεινα «με το στόμα ανοιχτό» όταν είδα το πρώτο video του παιχνιδιού, αναρωτώμενος προς στιγμήν αν όντως πρόκειται για platform! Σε συνδυασμό με το πάρα πολύ καλό gameplay και την αντίστοιχη δουλειά στον ηχητικό τομέα, δεν είναι να απορεί κανείς που το πρωτότυπο Shadow Complex είχε πουλήσει μέσα σε ένα χρόνο περισσότερα από 500.000 digital αντίτυπα, αποσπώντας δε αναρίθμητες διθυραμβικές κριτικές.

Ο Jason εξερευνώντας την τεράστια υπόγεια -και όχι μόνο- στρατιωτική εγκατάσταση θα έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει αμέτρητα μικρά ή μεγαλύτερα μυστικά σχετικό με το ποιόν αυτής, αλλά και για τη δική του αναβάθμιση όπλων. Η έκταση του συγκροτήματος είναι πραγματικά πολύ μεγάλη, με συνοχή, έμπνευση, χωρίς επαναλαμβανόμενα περιβάλλοντα, αλλά και με μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Προσωπικά βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την περιήγησή μου σ’ αυτήν, αν και θα προτιμούσα να μην έκαναν respawn οι εχθροί σε περιοχές που τους είχα ήδη ξεκάνει, κάτι που θεωρώ αρνητικό και ενοχλητικό σε οποιοδήποτε game. Στην πορεία ο ήρωας αποκτά διαφορετικά όπλα και gadgets, που του δίνουν νέες δυνατότητες. Μπορεί να κουβαλά μόνο ένα primary weapon, ενώ τα secondary στην πορεία δύναται να αυξηθούν σε έως τέσσερα, παρέχοντας έτσι πρόσβαση σε περιοχές «απαγορευμένες» μέχρι εκείνο το σημείο. Ο λόγος για χειροβομβίδες, εκτοξευτή ρουκετών, καπνό ο οποίος στερεοποιείται άμεσα (Foam), γάντζο για κράτημα από τοίχους συν το ability της υπερηχητικής ταχύτητας (Friction Dampener).

Αν ξεχώρισα κάτι από το σύστημα μάχης, είναι οι melee επιθέσεις. Οι στιγμές που ο πρωταγωνιστής πλησιάζει τον εχθρό και με το πάτημα του ανάλογου πλήκτρου (Ε) τίθεται σε λειτουργία η closed combat camera μέσω της οποίας βλέπουμε ένα εντυπωσιακό πλάνο στο οποίο ο εχθρός εξολοθρεύεται με κινήσεις οι οποίες, προσωπικά μιλώντας, με παρέπεμψαν άμεσα στο πρόσφατο Metal Gear Solid V. Επιπλέον, με τη χρήση ποντικιού διευκολύνεται σημαντικά (όχι απόλυτα) έναντι του gamepad το ζήτημα της στόχευσης, ειδικά όταν ο αντίπαλος βρίσκεται στο βάθος, ακόμη περισσότερο δε αν παίζεις με απενεργοποιημένα όλα τα aim assistants, όπως ο υποφαινόμενος. Ένα στοιχείο που δε μου άρεσε είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις απαιτείται backtracking για να προχωρήσεις σε ένα νέο επίπεδο, ενώ είναι πολύ εύκολο να χαθείς σε μια τέτοια φάση αν πεις ότι δε θα χρησιμοποιήσεις τον διαθέσιμο χάρτη. Αυτός αποτελεί στην πραγματικότητα ένα πολύτιμο εργαλείο (εφόσον έχεις ξεκλειδώσει κομμάτια του ή και ολόκληρο, στα διάφορα σημεία της πίστας), καθώς μπορείς να ενεργοποιήσεις το objective path το οποίο στη συνέχεια καθοδηγεί τα βήματά σου, για να μη βρεθείς στην άλλη άκρη του συγκροτήματος (και σου δείχνει και τα save rooms).

Το A.I. των εχθρών δε διεκδικεί δάφνες, καθώς αργούν να σε αντιληφθούν, ενώ με εξαίρεση κάποιους που αντέχουν σε περισσότερα hits (ορισμένοι φέρουν ακόμη και mini-gun), στην πλειοψηφία τους δε φτουράνε και πολύ. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα bosses που υπάρχουν στην πορεία του παιχνιδιού, αν και πάλι ο βαθμός πρόκλησης σίγουρα δε μπορεί να θεωρεί… Insane, όπως ονομάζεται το τέταρτο και τελευταίο επίπεδο δυσκολίας στο οποίο έπαιξα. Πιο πολύ δυσκολεύτηκα στο συγχρονισμό κάποιων αλμάτων (υπήρχαν και μερικά glitches), παρά κόλλησα σε εχθρούς. Γενικότερα, η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερη, κι αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα αρνητικά που χαρακτήρισαν και την πρώτη έκδοση του τίτλου.

Όσον αφορά το καθ’ αυτό σενάριο, δε μπορώ να πω ότι πείστηκα σε απόλυτο βαθμό. Μου δόθηκε η εντύπωση μιας τετριμμένης υπόθεσης, με ορισμένα σκηνοθετικά κλισέ που τα προέβλεψα πριν τα δω. Επιπλέον, οι πολεμικές αρετές του πρωταγωνιστή, ο οποίος ξεκινά ως απλός ταξιδιώτης, δεν συνάδουν με το αρχικό του προφίλ. Η μόνη δικαιολογία είναι ένα βίντεο δευτερολέπτων, στο οποίο μαθαίνουμε ότι ο πατέρας του τον είχε εκπαιδεύσει παλαιότερα –και τέλος. Από εκεί και πέρα, εκεί που έχει γίνει επίσης πολύ καλή δουλειά είναι ο ηχητικός τομέας και ειδικότερα αυτός του voice over. Τη φωνή του στον Jason Fleming δίνει ο Nolan North, γνωστός και μη εξαιρετέος από τη σειρά Uncharted στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Nathan Drake και τα Assassin’s Creed games ως Desmond Miles. Ως Claire ακούμε την Eliza Schneider, γνωστότερη ίσως από τους μικρούς της ρόλους στα Assassin’s Creed ως Rebecca Crane, ενώ στο ρόλο του κακού βρίσκεται ο Graham McTavish, πιο αναγνωρίσιμος τότε από την ταινία John Rambo και μετέπειτα την τριλογία Χόμπιτ.

Η διάρκειά του τίτλου κρίνεται αρκετά ικανοποιητική, τουλάχιστον στο Insane difficulty level. Χωρίς να επιχειρήσω speed run, δίχως όμως και να ψάξω τα πάντα, είδα τους τίτλους τέλους μετά από σχεδόν 9,5 ώρες, 1.275 kills και εύρεση του 41% των items. Το… clue του παιχνιδιού είναι ότι λίγες ώρες μετά το ξεκίνημα, ο Jason έχει τη δυνατότητα να… τα παρατήσει όλα και να σηκωθεί να φύγει(!) τερματίζοντας το παιχνίδι με έναν απροσδόκητο και χιουμοριστικό τρόπο! Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν και δύο σχετικά achievements, ένα για τερματισμό μέσα σε δύο ώρες σε οποιοδήποτε level και ένα για φινάλε εντός τριών ωρών παίζοντας στο Insane! Καταλήγοντας, το Shadow Complex παραμένει μέχρι σήμερα ένα πολύ ολοκληρωμένο και καλό platform, το οποίο αξίζει να δοκιμάσει κάθε λάτρης αυτής της κατηγορίας.

Continue reading
  1172 Hits

Onimusha: It’s Samurai Time!

b2ap3_thumbnail_3_20160104-184041_1.jpg

Παρά την ομοιότητά του με το Resident Evil, το Onimusha: Warlords μοιάζει να είναι μια κλάση ανώτερο από τα άλλα action games. Ο τίτλος διαθέτει δοκιμασμένο engine, εκπληκτικά γραφικά και με ένα εντυπωσιακό κεντρικό χαρακτήρα αποτελεί ένα game που θα πρέπει να αποκτήσετε.


Η ιστορία του Onimusha εκτυλίσσεται στη φεουδαρχική Ιαπωνία του 1560, όπου τέρατα και άλλα υπερφυσικά πλάσματα κατατρέχουν τη χώρα. Εσείς ελέγχετε τον Samanosuke, ένα samurai που αναλαμβάνει την ανεύρεση μιας πριγκίπισσας η οποία έχει πέσει θύμα απαγωγής. Φυσικά το μόνο εμπόδιο που στέκεται στο δρόμο σας είναι ένας στρατός από όντα του σκότους. Αν το στοιχείο των τεράτων που βρίσκονται και κινούνται σε ένα ρεαλιστικό περιβάλλον σας θυμίζει το Resident Evil, δε πρόκειται για σύμπτωση. Το σενάριο του Onimusha υπογράφει η FlagShip, η ίδια συγγραφική ομάδα της σειράς Resident Evil.

Night of the lone wolf & Night of the living dead
Τα γραφικά του τίτλου δείχνουν τη πραγματική δύναμη του PlayStation 2. Μπορείτε να ξεχωρίσετε πολύ μικρές λεπτομέρειες όπως το καπνό από πυρσούς, τα φύλλα των δέντρων και τα μαλλιά των χαρακτήρων. Πολλά interactive στοιχεία, όπως κορμοί δέντρων, μπορείτε να τους σπρώξετε σε λόφους  ώστε να ανακόψετε τη πορεία των εχθρών σας. Επιπλέον, μπορείτε να σπάσετε κουτιά τα οποία μπορεί να κρύβουν αντικείμενα τα οποία μπορείτε να συλλέξετε. Στους χαρακτήρες έχει δοθεί μεγάλη λεπτομέρεια οι οποίοι κινούνται ομαλά και ρεαλιστικά. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό κατά τη διάρκεια των μαχών.

Το soundtrack ταιριάζει γάντι με το ύφος του τίτλου και τα εφέ είναι αποτελεσματικά όπως ο ήχος των σπαθιών στον αέρα  και οι κραυγές των πλασμάτων.

Like a glove
b2ap3_thumbnail_2_20160104-184040_1.jpg

Το στοιχείο που κάνει το Onimusha να ξεχωρίσει πραγματικά είναι το gameplay. Ο Samanosuke για να φέρει εις πέρας την αποστολή του χρησιμοποιεί ένα γάντι το οποίο φοράει στο δεξί του χέρι. Ουσιαστικά το γάντι είναι το αντικείμενο κλειδί του τίτλου καθώς βοηθάει το πρωταγωνιστή μας στη μάχη με το να αναπληρώνει τα μαγικά και φυσικά του αποθέματα. Αν και μπορείτε να βρείτε διάφορα Power-ups που αναπληρώνουν τα μαγικά και την ενέργειά σας, ο κύριος τρόπος να αποκτήσετε αυτές τις ενέργειες είναι να τις απορροφήσετε. Για παράδειγμα, αφού εξοντώσετε κάποιον εχθρό, δύο είδη ενέργειας θα απελευθερωθούν (health και magic) και ένα από αυτά θα αιωρείται στην οθόνη για περιορισμένο χρόνο. Αν πατήσετε Χ και το κρατήσετε, o Samanosuke θα το απορροφήσει μέσω του γαντιού του και θα το προσθέσει στην ήδη υπάρχουσα ενέργεια. Αν δε προλάβει όμως, εξαφανίζεται για πάντα. Με τη magic energy μπορείτε να δώσετε στον Samanosuke τη δυνατότητα να αποκρούει επιθέσεις με το σπαθί του αλλά αυτή εξαντλείται σιγά σιγά με αποτέλεσμα η άμυνα να μην είναι πάντα διαθέσιμη. Επίσης, μπορείτε να χρησιμοποιείτε τη μαγεία και στην επίθεση. Ανάλογα τα spells που έχετε εξοπλίσει στο γάντι του και τη διαθέσιμη φυσική δύναμη, o Samanosuke μπορεί να προκαλέσει αρκετή ζημιά στους αντιπάλους του με τη δύναμη των φυσικών στοιχείων. Για παράδειγμα, αν έχετε εξοπλίσει το γάντι με το wind orb, και πατήσετε το σωστό πλήκτρο όταν μάχεστε, τότε ο εχθρός θα δεχτεί επανειλημμένα αστραπές!

Use wisely your powers
Ακόμα και χωρίς μαγεία, ο Samanosuke είναι αξιόλογος samurai μαχητής αφού διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία επιθέσεων. Μπορεί να χτυπήσει, να κλωτσήσει, να τρέξει και να χρησιμοποιήσει το σπαθί του. Το move-list του είναι αρκετά μεγάλο και περιλαμβάνει δυνατά και γρήγορα χτυπήματα και μια κίνηση σαν fatality την οποία εκτελείτε σε πεσμένους αντιπάλους. Το απλό interface και ο ακριβής χειρισμός κάνουν γενικά τον έλεγχο του παιχνιδιού μια αρκετά εύκολη υπόθεση. Βέβαια, θα χρειαστείτε κάτι παραπάνω από γρήγορα αντανακλαστικά όταν θα αντιμετωπίζετε τις ορδές τεράτων του Onimusha και αυτό γιατί έχουν πολύ καλή AI. Έτσι, όταν οι πιθανότητες είναι εναντίον τους, υποχωρούν ενώ άλλες φορές σας περικυκλώνουν και σας αναγκάζουν να σκεφτείτε τρόπους διαφυγής. Ειδικά τα bosses απαιτούν ακόμα περισσότερη στρατηγική σκέψη όπως χτυπήματα με το σπαθί, να μαζέψετε ενέργεια, να την απορροφήσετε και έπειτα να τη στρέψετε εναντίον τους.

The last Samurai
b2ap3_thumbnail_1.jpg

Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε το τίτλο “Samurai Evil” αλλά άσχετα με την εμφάνισή του, είναι ένας τίτλος στο οποίο το κλειδί της επιβίωσης είναι η ικανότητα και όχι το μεγαλύτερο όπλο. Αυτός ο τίτλος μου άνοιξε την όρεξη και σύντομα ελπίζω να προλάβω να ασχοληθώ με τα υπόλοιπα. Και λέω, μήπως είναι καιρός να δούμε νέο Onimusha αγαπητή Capcom;

Continue reading
  1403 Hits

Καλύτερα Παιχνίδια 2015 κατά Zaratoth

Καλύτερα Παιχνίδια 2015 κατά Zaratoth

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε αυτό το blog θα υπάρξει η τοπ 10 λίστα της χρονιάς για μένα, καθώς και αναφορές διαφόρων φετινών παιχνιδιών που αξίζουν την προσοχή σας. Στην τοπ 10 λίστα συμπεριλήφθηκαν μόνο παιχνίδια που κατάφερα να παίξω. Υπάρχουν υπερβολικά πολλά εκεί έξω που είτε δεν μπόρεσα να τα παίξω (λίγος χρόνος ή χρήμα) ή απλά δεν θέλω να τα παίξω.

 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ 2015

 

10) Card Hunter (PC)

Ένα single/multiplayer indie παιχνίδι στο Steam. Είναι ένα επιτραπέζιο card game που η υποτιθέμενη κεντρική ιστορία αποτελεί ένα φόρο τιμής και ταυτόχρονα καλοπροαίρετη παρωδία προς άτομα που παίζουν DnD. Μπορεί να παιχτεί και σε co-op μέχρι και τριών παικτών και είναι απείρως εθιστικό. Παρόλο που το ξεκινήσαμε με παρέα λίγο μετά τα Χριστούγεννα, έχουμε ήδη καταγράψει γύρω στις 20 ώρες. Μπήκε τελευταίο γιατί αποτελεί μεταφορά web based παιχνιδιού του 2013.

 

9) Citizens of Earth (Wii U)

RPG της μετρ του είδους Atlus. Παίζετε το ρόλο του Vice President του κόσμου και παρέα με διάφορους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν διάφορα κλισέ στοιχεία της κοινωνίας, προσπαθεί να νικήσει τον πολιτικό εχθρό του. Κλασικό σύστημα ιαπωνικού turn based rpg αλλά με πιο δυτική χροιά στην ιστορία. Μερικοί από τους χαρακτήρες είναι η μητέρα του πρωταγωνιστή, ο εθισμένος με delivery αδερφός του, ένας τύπος που πιστεύει σε συνωμοσίες κλπ 

 

8) Apotheon (PC)

2D action παιχνίδι, σενάριο παρεμφερές με (αν και για μένα καλύτερο από) God of War και αρτιστικά πανέμορφο, να θυμίζει σκηνές ζωγραφισμένες σε αρχαιοελληνικούς αμφορείς. Γρήγορη και απαιτητική μάχη, πληθώρα όπλων και τακτικών και πολύ καλά bosses. Αξίζει σίγουρα δοκιμή.

 

7) Sunless Sea (PC)

Το είχα τσιμπήσει από το καλοκαίρι του 2014, όσο ήταν ακόμα σε early access (preview μου μπορείτε να βρείτε στο blog post μου, όσο και στα άρθρα του Gameworld). Πλέον έχει κυκλοφορήσει και επίσημα, χωρίς να λείπει καθόλου υλικό, ανανεωμένους μηχανισμούς μάχης και σας περιμένει να βυθιστείτε (no pun intended) στον κόσμο του.

 

6) Invisible, Inc. (PC)

Η Klei (Shank, Don't Starve, Mark of the Ninja) ξαναχτυπά με ένα καταπληκτικό turn-based stealth παιχνίδι. Χειρίζεστε μια ομάδα από εκπαιδευμένους infiltrators και προσπαθείτε να περάσετε πίστες κάνοντας τα εκάστοτε objectives χωρίς να σας πάρουν χαμπάρι. Βάλτε σε αυτό ένα ενδιαφέρον σενάριο και ένα χάρτη του κόσμου με διάφορους στόχους από τους οποίους πρέπει να διαλέξετε που θα πάτε και έχετε ένα μικρό διαμάντι.

 

5) Pillars of Eternity (PC)

Η Obsidian αποφάσισε να βγάλει στο Kickstarter το νέο της project, που ήταν ένα κλασικό top-down rpg στα πρότυπα των Baldur's Gate, Icewind Dale, Planescape Torment κλπ. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το διαμάντι. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μεγάλος κόσμος προς εξερεύνηση, πολλές αποστολές, όμορφα γραφικά και καλή ιστορία. Έχει κάποια προβληματάκια, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από καλό.

 

4) Xenoblade Chronicles X (Wii U)

Φρέσκια κυκλοφορία μιας ναυαρχίδας, κατ'εμέ, του Wii U και λόγος που τσίμπησα την κονσόλα πριν σχεδόν 2 χρόνια. Δεν με απογοήτευσε καθόλου. Ενδιαφέρουσα ιστορία στα πρότυπα των ιαπωνικών mecha anime, καλό σύστημα μάχης και παραμετροποίησης, γιγάντιος κόσμος προς εξερεύνηση, πανέμορφα τοπία, σχεδιασμός και μουσική. Must για τους κατόχους της κονσόλας.

 

3) Splatoon (Wii U)

Πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν ένα παιχνίδι που όταν το πρωτοείδα (και για αρκετό καιρό μετά) έλεγα πως δεν με νοιάζει. Είδα κάποια βιντεάκια και ψήθηκα και αποφάσισα να το τσιμπήσω. Το παιχνίδι είναι πολύ κάψιμο. Γρήγορα, τρίλεπτα, ματσάκια, πολύ ωραίο αρτιστικό στυλ, ενδιαφέροντες μηχανισμοί και πολλές ώρες καθαρής διασκέδασης.

 

2) Metal Gear Solid V: The Phantom Pain (PC)

Όσο σκεφτόμουν τη λίστα ένας "πονοκέφαλος" ήταν από αυτό το παιχνίδι. Ήξερα πως δεν θα βγει παιχνίδι της χρονιάς από μένα. Κομμένο σενάριο, προβλήματα στην εξέλιξη της ιστορίας, επαναλαμβανόμενες αποστολές. Από την άλλη ήταν τόσο καλό. Μου άρεσε η πλοκή, το gameplay, η μουσική. Και αφότου έκλεισα το παιχνίδι, ασχολήθηκα πολύ με αυτό. Θεωρίες επί θεωριών στο reddit, συζητήσεις με φίλους. Και 115 καταγεγραμμένες ώρες στο Steam (κάνοντάς το το πιο παιγμένο παιχνίδι μου στην πλατφόρμα) δεν με αφήνουν να το ρίξω πολύ. Πιστεύω του αξίζει η δεύτερη θέση, αν και θα μπορούσε να ήταν τόσο μα τόσο καλύτερο.

 

1) Witcher 3: The Wild Hunt (PC)

Για όσους με ξέρουν, δεν νομίζω πως αυτό αποτελεί έκπληξη. Η τριλογία του Geralt τελειώνει με ένα παιχνίδι έπος. Ενώ σε άλλες τριλογίες το τρίτο παιχνίδι της σειράς χαίρει διάφορων αντιδράσεων, σε αυτή την περίπτωση είναι ομολογουμένως το καλύτερο της σειράς. Τεράστιος κόσμος, καθηλωτικό σενάριο, side quests με τη δική τους ιστορία το καθένα, νέα mini games (αν και προτιμούσα τα ζάρια των προηγούμενων) και αξέχαστοι χαρακτήρες. Χαίρομαι πάρα πολύ που ήταν άξιο των προσδοκιών. Ήταν και το πρώτο παιχνίδι που τίμησα με Collector's Edition.

 

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΟΥ 2015

 

After Reset (PC)

Δεν μπορεί κάποιος να το πει και απογοήτευση της χρονιάς ακριβώς, μια και δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Αυτό βέβαια είναι και το πρόβλημα. Το πιο προβληματικό kickstarter που έκανα (αν και το γνώριζα ότι ίσως είχε θέματα, αλλά το τόλμησα παρ'όλα αυτά). Υποτίθεται θα κυκλοφορούσε φέτος, αλλά το μόνο που βγήκε είναι ένα alpha demo με broken mechanics και υποσχέσεις ότι "πάει καλά". Μέχρι νεωτέρας θα σας πρότεινα να μην το πλησιάσετε. Αν βγει ποτέ και είναι αξιοπρεπές, θα είμαι ο πρώτος που θα το διαδώσει.

 

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΟΥΝ

 

Life is Strange (PC)

Αν και το έχω το παιχνίδι, μόλις χτες τερμάτισα το δεύτερο επεισόδιο. Γι'αυτό το λόγο δεν ήθελα να το συμπεριλάβω στο τοπ 10. Παρόλα αυτά, έχει πάρα πολύ καλή ιστορία και θα τολμούσα να πω πως η Dontnod βάζει τα γυαλιά στην Telltale, Αξίζει κάθε ευρώ.

 

Codename: S.T.E.A.M. (3DS)

Παιχνίδι που θυμίζει Valkyria Chronicles στους μηχανισμούς και comics του '50 στο στυλ από τους δημιουργούς του Fire Emblem. Δυστυχώς, κατάφερα να παίξω μόνο το demo, το οποίο ήταν όμως πολύ καλό. Αξίζει να το τσεκάρετε.

Galactic Civilizations 3 (PC)

Επίσης το είχα αυτό το παιχνίδι, αλλά μέσα στη χρονιά δεν μου ήρθε όρεξη να το παίξω. Παρόλα αυτά, είναι αναμφισβήτητα ένα αξιόλογο διαστημικό turn based strategy που αξίζει να του ρίξετε μια ματιά.

 

Project Zero: Maiden of Blackwater (Wii U)

Ο τελευταίος τίτλος της μεγάλης ιαπωνικής σειράς τρόμου "Fatal Frame". Κατάφερα να παίξω το demo του παιχνιδιού, που είναι πρακτικά τα τρία πρώτα chapters του παιχνιδιού. Πολύ καλοφτιαγμένο, αλλά δυστυχώς έχει σχεδόν εξαφανιστεί σε retail μορφή,

 

Ενδιαφέροντα Indies του 2015

 

Φτιάχνοντας τη λίστα "Αξίζει να αναφερθούν", παρατήρησα πως πολλά από τα παιχνίδια ήταν indie δημιουργίες. Αποφάσισα να φτιάξω αυτή την κατηγορία για να τα ξεχωρίσω από τα big budget παιχνίδια. Ούτε αυτά είναι παιχνίδια που κατάφερα να παίξω, όπως και στο "Αξίζει να αναφερθούν".

 

Rocket League (PC)

Ίσως το διασημότερο από τα παιχνίδια αυτής της κατηγορίας. Έκανε πάταγο και όχι άδικα. Μια πολύ απλή ιδέα με καλούς μηχανισμούς και λιώσιμο online με φίλους ή χωρίς. Αξίζει και με το παραπάνω.

 

Shadowrun: Hong Kong (PC)

Το Kickstarter των Shadowrun Returns και Dragonfall δεν το είχα προλάβει. Μετά το εκτενέστατο λιώσιμο μαζί τους, με το που έμαθα για το kickstarter του τρίτου τίτλου της σειράς (και μάλιστα με updates στα mechanics) έτρεξα να κάνω pledge. Βγήκε μερικούς μήνες μετά, το έχω, αλλά δεν βρήκα την όρεξη να το παίξω ακόμα. Πιστεύω θα το λατρέψω πάντως, όπως και τα προηγούμενα.

 

Typoman (Wii U)

Ένα platform παιχνίδι με γρίφους. Μοιάζει αρκετά με άλλα παιχνίδια του είδους, όπως το Limbo. Αυτή τη φορά όλα βασίζονται σε γρίφους γύρω από γράμματα, καθώς όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος από γράμματα (Typo). Ο ίδιος ο ήρωας είναι σχέδιο βασισμένο στη γραμμένη λέξη "Hero". Έπαιξα το demo και μου άφησε θετικές εντυπώσεις, αλλά δεν κατάφερα να πάρω το φουλ παιχνίδι.

 

Hand of Fate (PC)

Ένα περίεργο παιχνίδι καρτών. Φτιάχνεις ένα deck το οποίο δημιουργεί random dungeons, αντικείμενα και challenges. Αρκετά ενδιαφέρον σαν concept.

 

80 Days (PC)

Σε αυτό το παιχνίδι το concept είναι ίδιο με αυτό του βιβλίου του Ιουλίου Βερν. Το ταξίδι του κόσμου σε 80 ημέρες. Πρέπει να πάρετε αποφάσεις για το ταξίδι γύρω από τον κόσμο λαμβάνοντας υπόψην χρήματα, κούραση, αρρώστιες και μεταφορικά μέσα, ενώ συμβαίνουν διάφορα τυχαία περιστατικά. Επίσης έχει και μια ισχυρή steampunk δόση με περίεργα μεταφορικά μέσα, όπως πετούμενα, υποβρύχια κλπ.

 

Lethis - Path of Progress (PC)

Ένα city builder παιχνίδι στημένο σε μια βικτωριανή steampunk εποχή. Όμορφο αρτιστικά και αρκετά ενδιαφέρον σαν concept και είδος.

 

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ 2016

 

XCOM 2 (PC)

Sequel ενός από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια. Νέα ιστορία, νέοι μηχανισμοί, εχθροί και όπλα. Το αναμένω ίσως περισσότερο από όλα σε αυτή τη λίστα.

 

Deus Ex: Mankind Divided (PC)

Το Human Revolution το λάτρεψα. Χάρηκα πολύ για την ανακοίνωση του δεύτερου, αν και στη συνέχεια με ψύχραναν κάποιες τακτικές προώθησης από την εταιρεία. Δεν θα το τσιμπήσω με το που βγει, αλλά σίγουρα θα το παίξω, έστω και καθυστερημένα.

 

Kingdom Come: Deliverance (PC)

Το είχα και πέρισι στην ίδια λίστα. Δυστυχώς, έφαγε καθυστέρηση για το 2016. Σε αντίθεση με το After Reset, σε αυτό είναι τελείως ανοιχτοί με το τι γίνεται (και δεν γίνεται) στα παρασκήνια και δείχνουν ότι ασχολούνται και ότι βγαίνει δουλειά.

 

Fire Emblem: Fates (3DS)

Όταν έβαλα να παίξω για πρώτη φορά το Awakening, δεν περίμενα πως θα ήταν κάτι τρελό. Έφαγα όμως τρελό κόλλημα, όχι μόνο με τον τίτλο, αλλά και με τη σειρά. Μέχρι να ανακοινωθεί κάποιο sequel τσίμπησα τρεις τίτλους που υπάρχουν στο Wii U και τερμάτισα τον έναν από αυτούς. Οπότε θέλω να το κάψω αυτό.

 

Shin Megami Tensei x Fire Emblem (Wii U)

Ένας τίτλος που μου κίνησε την περιέργεια όταν τον ανακοίνωσαν για πρώτη φορά. Μια περίεργη μίξη των δυο σειρών σε ένα j-rpg με έντονο j-pop στοιχείο. Ακούγεται λίγο χαζό, αλλά το gameplay που έδειξαν στην Ε3 με έπεισε απόλυτα.

 

Legend of Zelda U (Wii U)

Ο δεύτερος λόγος που πήρα Wii U. Δυστυχώς έχει φάει καθυστέρηση, αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα κυκλοφορήσει φέτος.

 

Cyberpunk 2077 (PC)

Δεν έχει ανακοινωθεί για φέτος, αν και κυκλοφόρησαν κάποιες σχετικές φήμες. Το βάζω γιατί είναι CD Project και θα μπαίνει εδώ μέχρι και να κυκλοφορήσει.

 

 

Και κάπως έτσι κλείνει η ανασκόπησή μου για φέτος. Καλή χρονιά και με περισσότερο gaming.

 

Λίστα 2014

Continue reading
  2340 Hits

What the Funk?

What the Funk?

Πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές όταν ακούει κάποιος για games εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική ιστορία και τη μυθολογία, ο νους του πηγαίνει σε συγκεκριμένα πράγματα με βάση όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής. Παρθενώνας, θεοί του Ολύμπου, τρωικός πόλεμος, κίονες, συνήθως δωρικού, ιωνικού ή αιολικού ρυθμού, τριήρεις, όπλα της εποχής, αμφορείς… Ο εκάστοτε τίτλος ακολουθεί για να δικαιώσει ή να διαψεύσει δημιουργηθείσες προσδοκίες. Κι εκεί που περιμένεις να δεις κάτι σχετικό, σκάει… μύτη το Funk of Titans και ό,τι εσύ, ο ανυποψίαστος, είχες φανταστεί, καταρρέει σαν κάστρο στην ακροθαλασσιά! Ή, τουλάχιστον, αυτό συμβαίνει αν δεν έχεις δει κάποιο trailer ή screenshots ώστε να πάρεις μια εικόνα περί τίνος πρόκειται. Υπάρχει βεβαίως και η πιθανότητα να γνωρίζεις επ’ ακριβώς το ποιόν του τίτλου και, παρά τις αρνητικές κριτικές, να πέφτεις με τα μούτρα σ’ αυτόν, όπως ο υποφαινόμενος!

Τι σχέση μπορεί να έχει η funk μουσική με τον Δία, τον Περσέα και τους Τιτάνες, μη ρωτήσεις! Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να τα συναντήσεις όλα μαζί στο παιχνίδι αυτό! Τι κι αν, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Δίας, ο αρχηγός των θεών, τρύπωσε με τη μορφή χρυσής βροχής στο κελί που βρισκόταν φυλακισμένη η πανέμορφη Δανάη, με αποτέλεσμα να γεννηθεί από την ένωση αυτή ο Περσέας; Στο Funk of Titans η ύπαρξή του έχει πολύ πιο ταπεινά εφαλτήρια από μια ανθρωπίζουσα γενετήσια παρόρμηση. Βλέπεις, αγαπητέ, ο Δίας είναι φανατικός οπαδός της Funk μουσικής και συνεπακόλουθα ολόκληρος ο κόσμος οφείλει να συμμορφώνεται. Πλην όμως, τρεις από τους Τιτάνες που επέζησαν της πρότερης οργής του (τουλάχιστον βάσει της μυθολογίας), αποφασίζουν να… δοκιμάσουν τις αντοχές του, καθώς αρέσκονται στην Pop, Rap και Rock μουσική, αντίστοιχα! Κάτι τέτοιο φυσικά είναι ανεπίτρεπτο, κι εκεί ακριβώς ξεκινά το παιχνίδι!

Ο Δίας, που μάλιστα είναι μαύρος, θυμίζει κάτι από Samuel Jackson εν αποστρατεία, καθώς η μόνη του συμμετοχή στην πορεία θα είναι να εκθειάζει (έχει άλλωστε και το δικαίωμα ως θεός) την πρόοδο του γιου του, Περσέα, στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την τάξη σ’ όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, κοινώς τη Funk έναντι των υπολοίπων! Ο δε υιός του, κλασικό αφάνα-boy, φέρνει σε Josh Childress με μπουφάν στα χρώματα της σημερινής του ομάδας, των Sydney Kings! Από λοιπούς NPCs υπάρχει η Aretha, μια Αφροαμερικανή που κάνει τα γλυκά μάτια στον ήρωα διαμαρτυρόμενη για τις άσχετες μουσικές που της προκαλούν πονοκέφαλο, καθώς επίσης και ο -γνωστός σε όλους- Ηρακλής. Ο τελευταίος δεν είναι παρά μια καρικατούρα ενός ξανθού κοιλαρά με ακαλαίσθητο σανδάλι άλλων 3.000 χρόνων πριν από την εποχή του, που σε κάνει να απορείς πώς είναι δυνατό να πραγματοποίησε όλους αυτούς τους άθλους!

Πρόκειται βεβαίως για ένα platform game, και συγκεκριμένα auto-running side-scrolling, το οποίο μετά το Xbox One ήρθε -μεταξύ άλλων- και στα PC μέσα στο χρόνο που πέρασε. Θεωρώ ότι ένας βασικός λόγος των αρνητικών κριτικών που εισέπραξε είναι γιατί κόστιζε 12.5 ευρώ διαρκώντας μόλις τρεις ώρες περίπου, μέχρι να δει τους τίτλους τέλους αυτός που έμελλε να ασχοληθεί μαζί του. Επιπροσθέτως, τα σχόλια θα ήταν πολύ πιο μετριοπαθή αν μιλούσαμε για ένα mobile game και όχι… timed exclusive της μεγάλης κονσόλας της Microsoft, ενώ είμαι πεπεισμένος ότι οι περισσότερες αναφορές θα ήταν θετικές εάν επρόκειτο για free to play τίτλο στα κινητά τηλέφωνα. Είχα διαβάσει το review του site και πάρει μια οπτική γεύση πριν κατευθυνθώ στοχευμένα προς αυτό το παιχνίδι, όχι βεβαίως μέσω αγοράς, αλλά μια ανταλλαγής steam keys.

Ήθελα κάτι διασκεδαστικό, σύντομο και απλό για να περάσω χαλαρά λίγες ώρες. Το Funk of Titans μου τα προσέφερε όλα αυτά. Ο σουρεαλισμός είναι διάχυτος σε κάθε πτυχή της δημιουργίας της νεοφώτιστης «A Crowd of Monsters» κι αυτό ήταν ενδιαφέρον από μόνο του. Τα γραφικά δεν αντέχουν σε κριτική, αλλά επειδή αυτός ο τίτλος κυκλοφόρησε αρχικά ως αποκλειστικότητα του Xbox One, δε θα μπορούσαν παρά να αντιμετωπίσουν δικαίως… ενταφιαστικές αναφορές. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Από την άλλη, αυτό δεν αναιρεί τον πολύ συμπαθητικό σχεδιασμό των 39 levels, ο οποίος κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζεται από επαναλήψεις, και χωρίς να υπολογίζονται σ’ αυτά οι «μάχες» με τρία mini-bosses και τρία bosses, από ένα σε κάθε κόσμο, της Pop, της Rap και της Rock.

Το gameplay του παιχνιδιού δε θα μπορούσε να είναι πιο απλό, καθώς το μόνο που έχει να κάνει ο Περσέας είναι να πηδά και να δέρνει! Το όλον, δύο κουμπιά! Ένα για την αποφυγή παγίδων και εχθρών και ένα για την εξολόθρευση των τελευταίων, με ό,τι όπλο τυχαίνει να κρατά εκείνη τη στιγμή. Ο πρωταγωνιστής τρέχει αυτόματα προς τα δεξιά ή τα αριστερά, όπως του ορίζει η εκάστοτε πλατφόρμα, και ο gamer απλώς φροντίζει για τα άλλα δύο. Στο κλίμα της σύγχρονής μας εποχής και του μουσικού ύφος του παιχνιδιού, αντί να συλλέγει κέρματα στις… κούρσες του, συγκεντρώνει βινύλια (προφανώς της Funk).

Επιπλέον, κάθε φορά έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει πρόσβαση και σε ένα bonus επίπεδο, αρκεί να μαζέψει και το… άλογο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ο Πήγασος, ή τουλάχιστον το κεφάλι του με ένα μοτέρ! Οι εχθροί δεν είναι άλλοι από αρχαίους πολεμιστές με την ανάλογη στολή, περικεφαλαία και όπλο, οι οποίοι παραμένουν στη θέση τους, αλλά όχι ως στήλη άλατος! Όσοι δε βρίσκονται στα μικρά τους άρματα, οι περισσότεροι δηλαδή… χορεύουν ρυθμικά στους ρυθμούς της Funk, που συνοδεύουν την… επέλαση του Περσέα σε κάθε επίπεδο! Ο συνδυασμός αυτός δίνει έναν ιδιαιτέρως γρήγορο ρυθμό στο παιχνίδι και, καθώς το soundtrack είναι πολύ καλό, αυτές οι λίγες ώρες περνούν πολύ ευχάριστα, χωρίς να κουράζουν στο ελάχιστο.

Στα αρνητικά συγκαταλέγεται το γεγονός ότι δεν υπάρχει λόγος αντικατάστασης – αγοράς όπλου πέραν της εμφάνισης, καθώς στο σύνολό τους προκαλούν το ίδιο damage (hit και γεια σας), αν και προσωπικά έδειξα ιδιαίτερη προτίμηση στο… ραδιοκασετόφωνο – εξολοθρευτή! Ο ίδιος ο Περσέας αντέχει σε ένα χτύπημα σε κάθε επίπεδο. Σ’ αυτήν την περίπτωση χάνει τα ρούχα και την όποια πανοπλία του, παραμένοντας με το όπλο του κι ένα τρελιάρικο σλιπάκι για να τα βάλει με όσους εχθρούς έχουν απομείνει! Όσον αφορά τα bosses, τα mini δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, ενώ οι μάχες με τους Τιτάνες δεν είναι παρά ένας διαγωνισμός χορού, ο καθένας στη μουσική του! Και στις δύο περιπτώσεις, το μόνο που απαιτείται είναι το γρήγορο πάτημα του αντίστοιχου κουμπιού που εμφανίζεται επί της οθόνης (quick time events).

Καταλήγοντας, στην ερώτηση αν αξίζει η αγορά του Funk of Titans στην αρχική του τιμή ή ακόμη και στην αρχική τιμή διάθεσής του στο Steam, η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Αυτές τις μέρες, όμως, που διατίθεται στην ψηφιακή πλατφόρμα της Valve έναντι 1.74, ίσως θα μπορούσατε να κάνετε μια παραχώρηση. Ακόμη καλύτερα αν το βρείτε κάπου δωρεάν στο διαδίκτυο. Είναι ένα διασκεδαστικό, σύντομο, αλλά με πολύ χαβαλέ παιχνιδάκι το οποίο υπόσχεται να σας αφήσει ικανοποιημένους υπό την προϋπόθεση ότι γνωρίζετε εκ των προτέρων με τι θα ασχοληθείτε και έχετε μειώσει τις απαιτήσεις σας σε ανάλογα επίπεδα. Όσο για τους developers… όχι, δεν είναι καθόλου φανατικοί της Funk, ούτε της ελληνικής μυθολογίας! Απίθανος συνδυασμός, κυριολεκτικά!

Continue reading
  1591 Hits

Jade Empire: Open Palm or Closed Fist?

Jade Empire: Open Palm or Closed Fist?

Ίσως το βασικότερο χαρακτηριστικό ενός παιχνιδιού, αυτό που αποτελεί την πεμπτουσία του και τελικά το βασικό λόγο για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του, είναι το gameplay. Ο νευραλγικός αυτός τομέας, ο οποίος μπορεί να καθορίσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό το βαθμό διασκέδασης και απόλαυσης που έχει να προσφέρει ένας τίτλος στον gamer. Αν αυτός είναι ικανοποιητικός, πολλώ δε μάλλον πρωτότυπος και πλουραλιστικός, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να «συγχωρηθούν» άλλες παραλείψεις ή ατέλειες που μπορεί να αφορούν τον τεχνικό ή άλλους τομείς. Ποιο, όμως, είναι το game που καταφέρνει να χαρακτηριστεί ως αριστούργημα; Αυτό που συγκεντρώνει τις υψηλότερες πωλήσεις; Που έχει το πιο εθιστικό gameplay; Μήπως εκείνο που αφήνει άναυδο τον καθένα με τα μαγευτικά γραφικά του; Ή, πάλι, κάποιο που έχει μια εξαιρετική ιστορία να διηγηθεί, ακόμη κι αν υστερεί κάπου αλλού;

Πέρα από απρόσιτες περιοχές, στην Άπω Ανατολή, στα βάθη των αιώνων, πέρα από μυστηριακά βουνά και ορμητικά ποτάμια, επικίνδυνα λαγκάδια και αχανείς πεδιάδες, βρίσκεται η Jade Empire. Μία τεράστια αυτοκρατορία της οποίας ο ηγεμόνας κυβερνά εν είδει θεού, με τον απλό λαό να του αποδίδει αντίστοιχες ιδιότητες και να τον λατρεύει με ανάλογες τιμές. Ο ομώνυμος τίτλος της BioWare κυκλοφόρησε στο XBOX το 2005 και δύο χρόνια αργότερα μεταπήδησε στα PC ως Special Edition, πλέον. Ήταν ένα παιχνίδι με το οποίο ήθελα πάντα να ασχοληθώ, αλλά τελικά μου δόθηκε η δυνατότητα τώρα, επί τη ευκαιρία της δωρεάν διάθεσής του στο Origin. Έχοντας εξ αρχής εικόνα για την ποιότητά του, δεν αμφέβαλα ποτέ ότι θα μου αρέσει. Δε μπορούσα, όμως, να περιμένω πόσο πολύ θα κατάφερνε να με συνεπάρει…

Εμπνευσμένο από την αρχαία Κίνα και την τεράστια ιστορία της, που εκτείνεται σε βάθος πολλών χιλιάδων ετών, το Jade Empire κατάφερε να καθιερωθεί στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των gamers και δη των λατρών των παιχνιδιών ρόλου. Επενδεδυμένο τον μανδύα (πραγματικό κομψοτέχνημα) του Action RPG, κατάφερε να συνδυάσει μαεστρικά τα δύο genres χαρίζοντας ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα, αξιοζήλευτο από όλες τις απόψεις. Πιστεύω σχεδόν απόλυτα ότι τα role playing games είναι αυτά που προσφέρουν τις μεγαλύτερες προοπτικές διήγησης μιας ποιοτικής ιστορίας με εμβάθυνση στο σύνολο των χαρακτήρων, πέραν του βασικού, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο του. Οι δυνατότητες που υπάρχουν οφείλονται κατά βάση στην έκταση του τελευταίου και το γεγονός ότι το μόνο που μπορεί να περιορίσει τους developers ή τους σεναριογράφους είναι η ίδια τους η φαντασία. Όταν μάλιστα υπάρχει ένα τόσο ισχυρό υπόβαθρο όπως η κολοσσιαία πολιτιστική κληρονομιά και παράδοση της Κίνας, τότε η επιτυχία μοιάζει σχεδόν σίγουρη.

Αρκεί, όμως, μόνο κάτι τέτοιο; Οι συντελεστές του Jade Empire απάντησαν αρνητικά και γι’ αυτό δημιούργησαν έναν ξεχωριστό κόσμο πλάθοντας μια υπόθεση που ξεκινά ως ένας σπόρος αγνώστου καρπού, ο οποίος αρχίζει σταδιακά να ανθίζει και να ριζώνει όλο και πιο βαθιά στο χώμα. Και τούτο γιατί στην αρχή το μόνο γνωστό στοιχείο είναι ότι ο ήρωας ή η ηρωίδα μαθητεύει σε μια σχολή πολεμικών τεχνών ονόματι Two Rivers, στο ομώνυμο χωριό. Δίνεται προς στιγμήν η αίσθηση ότι βρισκόμαστε στα χαμένα, όμως γρήγορα αρχίζουν να προσφέρονται τα πρώτα ψήγματα πληροφοριών που αφορούν την πλοκή, το σήμερα, αλλά και το τι έχει συμβεί στο παρελθόν, με την ανάλογη αναφορά στο μέλλον. Το μπουμπούκι ανοίγει τα πέταλά του σιγά – σιγά και ο καρπός αρχίζει να ωριμάζει όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, διακλαδίζεται και στρέφεται προς νέες κατευθύνσεις ανοίγοντας δρόμους -κάποιες φορές- σχεδόν από το πουθενά.

Όπως συμβαίνει συνηθέστερα σε RPGs, εν προκειμένω προσφέρεται η δυνατότητα επιλογής του πρωταγωνιστή με τον οποίο ο gamer θα πορευτεί στη συνέχεια, καθώς υπάρχουν συνολικά επτά διαθέσιμοι στη Special Edition, τέσσερις άντρες και τρεις γυναίκες. Τα character types τους είναι μοιρασμένα σε δύο balanced, ισάριθμα magic και fast συν ένα strong. Προσωπικά, επέλεξα την πανέμορφη Radiant Jen Zi (fast), την πιο μικροσκοπική της παρέας, καθαρά για λόγους εξωτερικής εμφάνισης, καθώς επρόκειτο να με συντροφεύσει κι εγώ να τη συνοδεύσω με τη σειρά μου για δεκάδες ώρες παιχνιδιού. Έτσι κι αλλιώς, ο εσωτερικός της κόσμος έμελλε να διαμορφωθεί αποκλειστικά και μόνο από τις δικές μου επιλογές αργότερα.

Στον τίτλο της BioWare εισάγονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετα φιλοσοφικά ρεύματα, εκ των οποίων καλείται ο ήρωας να επιλέξει με τις αποφάσεις που λαμβάνει στην πορεία και τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται στους διαλόγους του με τους διαφόρους NPCs. Πρόκειται για δύο διαφορετικά μονοπάτια, «The Way of the Open Palm» και «The Way of the Closed Fist». Το πρώτο εκφράζει σε γενικές γραμμές το ενδιαφέρον και την κατανόηση για τους συνανθρώπους μας και την ανάγκη για πράξεις που βοηθούν στην αρμονία των πάντων. Το δεύτερο επικεντρώνεται στην άποψη ότι η δύναμη είναι ταυτόσημη της ισχύος, της εξουσίας και τελικά ο τρόπος για την επίτευξη του επιθυμητού στόχου με κάθε μέσο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιζούν μόνο όσοι είναι άξιοι και αρκετά δυνατοί, ενώ αυτοί που επιβιώνουν είναι άξιοι της μοίρας τους για όσα δεινά ενδεχομένως αντιμετωπίζουν. Όλα αυτά, βεβαίως, δε συνεπάγονται ότι ο πρωταγωνιστής θα είναι αποκλειστικά του ύψους ή του βάθους, καθώς πάντοτε υπάρχει η προοπτική διαμόρφωσης μιας κατά το δυνατόν πιο ισορροπημένης -ή διχασμένης;- προσωπικότητας. Το εύρος των επιλογών του παιχνιδιού είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό.

Ως προς την ιστορία του είναι μάλλον δύσκολο να αναφερθούν πολλά στοιχεία χωρίς να γίνουν spoilers, για τους λόγους που αναφέρθηκαν νωρίτερα. Ο ήρωας – μαθητής, διδάσκεται πολεμικές τέχνες μέχρι τη στιγμή που η σχολή του και το τοπικό χωριό δέχονται επίθεση από πειρατές. Όπως αποκαλύπτει ο μέντοράς του, Master Li, ο επικεφαλής τους είναι μέλος μια μυστηριώδους στρατιωτικής δύναμης στην υπηρεσία του αυτοκράτορα, ονόματι Lotus Assassins. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής πληροφορείται ότι είναι ο τελευταίος ζωντανός του τάγματος των Spirit Monks, τον οποίο έσωσε ο δάσκαλός του όταν ήταν νεογνό. Γρήγορα θα κληθεί να ακολουθήσει ένα επικίνδυνο μονοπάτι προς μια σπηλιά, όπου θα αποκτήσει το κομμάτι ενός φυλακτού (amulet). Λίγο αργότερα, όμως, ο Master Li απαγάγεται, το χωριό τυλίγεται στις φλόγες και κάπου εκεί ξεκινά το ταξίδι της ηρωίδας -στην περίπτωσή μου- προς αναζήτησή του, καθώς και για την ανακάλυψη και σύνθεση περισσότερων στοιχείων γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό. Μυθολογία, φιλοσοφία και θρησκευτική παράδοση συνδυάζονται αρμονικά και χαρίζουν ένα υπέροχο αποτέλεσμα σε ένα σενάριο που δε σταματά να εντυπωσιάζει αλλά και να εκπλήσσει όσο εξελίσσεται. Την ίδια στιγμή, οι εναλλακτικές επιλογές είναι αμέτρητες και αφορούν κάθε μία περίπτωση ξεχωριστά.

Στην πορεία αυτής της μεγάλης περιπέτειας, είχα την δυνατότητα να συγκεντρώσω πολλούς συντρόφους (συνολικά υπάρχουν δώδεκα που μπορούν να γίνουν διαθέσιμοι), οι οποίοι με ακολούθησαν πιστά μέχρι το τέλος έχοντας επιλέξει το μονοπάτι της… ανοιχτής παλάμης. Ο καθένας είχε να διηγηθεί τη δική του μοναδική ιστορία και να εκφράσει τις προσωπικές του σκέψεις, ανησυχίες και προβληματισμούς, ενώ ορισμένοι ήταν μάλλον αναπάντεχοι σύμμαχοι καθώς στην αρχή δεν έδειξαν να έχουν τόσο φιλικές διαθέσεις. Μάλιστα το παιχνίδι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προσφέρει τη δυνατότητα να έχεις πάντοτε μαζί σου έναν εξ αυτών επιλέγοντας επιπλέον τον τρόπο με τον οποίο θα συμμετέχει στη μάχη.

Αν θα επιτίθεται κι εκείνος στους εχθρούς ή απλώς θα σε υποστηρίζει αναπληρώνοντας κάποια από τις τρεις βασικές δυνάμεις σου, που δεν είναι άλλες από το Body (σωματική και ζωτική δύναμη), το Spirit (η δύναμη του πνεύματος που επιτρέπει την εκτέλεση spells) και το Mind (που προσφέρει τη δυνατότητα χρήσης όπλων όντας επίσης ικανό να κάνει τους εχθρούς να δρουν σε αργή κίνηση). Αυτά τα τρία μεταφράζονται σε Health, Chi και Focus, αντίστοιχα. Σχεδόν κάθε επιθετική και αμυντική ενέργεια καταναλώνει ένα ποσοστό από τα δύο τελευταία, συνεπώς πάντοτε απαιτείται μια σχετική προσοχή στη χρήση τους, μέχρι την επόμενη φορά που ο ήρωας θα βρεθεί μπροστά σε κάποιο Spirit Font ή Focus Shrine, οπότε και θα τα αναπληρώσει.

Οι δυνατότητες, όμως, δε σταματούν ούτε εδώ καθώς ο τομέας του gameplay διακρίνεται για το τεράστιο βάθος του που μετατρέπει αυτόν τον τίτλο σε ένα ακαταμάχητο action game. Οι εχθροί διαχωρίζονται σε μια πλειάδα ανθρώπων, φαντασμάτων, δαιμόνων, καθώς και ορισμένες υβριδικές οντότητες, καθένας εκ των οποίων απαιτεί διαφορετική προσέγγιση στη διάρκεια της μάχης ούτως ώστε ο ήρωας να μπορέσει να βγει αλώβητος. Για να συμβεί αυτό, στη διάρκεια του παιχνιδιού μπορούν να γίνουν διαθέσιμα περισσότερα από 25 διαφορετικά fighting styles(!), καθένα εκ των οποίων έχει τη δική του χρησιμότητα, ενώ άπαντα δύνανται να αναβαθμιστούν όσο ο ήρωας ανεβαίνει level. Σ’ αυτά δε συνυπολογίζονται άλλες 58 τεχνικές οι οποίες μπορούν να διδαχθούν και συνεπακόλουθα να υιοθετηθούν άπαξ διά παντός.

Τα fighting styles χωρίζονται με τη σειρά τους σε έξι διαφορετικές κατηγορίες, τις martial, magic, transformation, weapon, support και other. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στην πορεία θα χρειαστεί κάποιος έναν ιδιαίτερα σημαντικό αριθμό αυτών για να τα καταφέρει. Προσωπικά, έμαθα 21 fighting styles, τα μισά εκ των οποίων χρησιμοποίησα με -ιδιαίτερα έως πολύ- μεγάλη συχνότητα και με βοήθησαν καταλυτικά σε συγκεκριμένες μάχες, ενώ τα υπόλοιπα αραιότερα. Μακράν το πιο αστείο εξ αυτών -όχι όμως και ανούσιο- ήταν το… Drunken style(!), για το οποίο όμως δε θα αποκαλύψω κάτι περισσότερο. Το αρνητικό της όλης υπόθεσης είναι ότι μπορείς να έχεις άμεση πρόσβαση μόνο σε τέσσερα styles με το σταυρό κατεύθυνσης, και όποτε προκύπτει ανάγκη για κάποιο άλλο τότε πρέπει να μπεις στη διαδικασία του remap, ακόμη και εντός μάχης. Το πρόβλημα λύνεται μερικώς αν παίζεις με πληκτρολόγιο καθώς εκεί υπάρχουν τα πλήκτρα 0-9, συνεπώς μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι καλύπτεται ως επί το πλείστον.

Σε σχέση με την αρχική έκδοση του Jade Empire, στη Special Edition έχει προστεθεί ένα επιπλέον difficulty level (Jade Master), το οποίο όμως γίνεται διαθέσιμο μόνο μετά από ένα πρώτο playthrough. Επιπροσθέτως, σε όσα συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτήν αναφέρεται το βελτιωμένο AI κατά τη μάχη, καθώς επίσης η βελτίωση των επιπέδων δυσκολίας. Παίζοντας στο ανώτερο διαθέσιμο σε πρώτη φάση, που είναι το Grand Master, και ελέγχοντας τη Radiant Jen Zi, το μόνο που έχω να πω είναι ότι οι πρώτες 7-8 ώρες καθαρού χρόνου παιχνιδιού ήταν σκέτος εφιάλτης, κάνοντας το κατά πολύ μεταγενέστερο Ryse: Son of Rome να ωχριά για το Legendary difficulty level του. Μου ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίσω με το σπαθί μου (εναλλακτικά, προσφέρεται η δυνατότητα επιλογής staff στο ξεκίνημα) περισσότερους εχθρούς από έναν ή δύο, ιδίως όσους κράδαιναν δόρατα, ενώ τα φαντάσματα με αποτελείωναν ταχύτατα. Συν αυτώ, τα saves δεν ήταν ποτέ αρκετά συχνά, αναγκάζοντάς με συνεχώς να προχωρώ χειροκίνητα σε αποθήκευση της προόδου μου μη ρισκάροντας να σκοτωθώ και να χρειάζεται να ξαναδώσω μια ήδη πολύ δύσκολα κερδισμένη μάχη.

Σα να μην έφτανε τούτο, η συμμαχική AI ήταν απελπιστική όσον αφορά τις αντοχές της, ιδίως σ’ αυτές τις πρώτες ώρες, καθώς πολύ σύντομα ο εκάστοτε σύντροφός μου βρισκόταν εκτός μάχης με συνέπεια όλο το βάρος να πέφτει τάχιστα στους… αλαβάστρινους λεπτοκαμωμένους ώμους της μικρής ηρωίδας μου. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί εν προκειμένω είναι η ποικιλία των συμμάχων που δύναται να αποκτήσει ο πρωταγωνιστής στην πορεία, καθένας εκ των οποίων έχει να προσφέρει τις δικές του ξεχωριστές δυνάμεις, τόσο σε attack όσο και σε support mode, ενώ έκαστος έχει διαφορετική προσωπικότητα η οποία τονίζεται πολύ, ιδίως μέσω των διαλόγων. Στη συνέχεια του παιχνιδιού η βοήθεια αυτή μπορεί να αποδειχθεί σαφώς πιο ωφέλιμη έως κομβική. Πέραν των fighting styles που μαθαίνονται στην πορεία, κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι πολύτιμοι λίθοι (gems) που βρίσκονται διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία, κατά βάση σε κόκκαλα νεκρών, διαφόρου τύπου αγγεία και δοχεία, σεντούκια και όχι μόνο, ενώ αρκετά εξ αυτών διατίθενται προς πώληση από τους κατά τόπους vendors ή προσφέρονται ως δώρα από NPCs για τη βοήθεια που τους δόθηκε.

Αυτά τα gems τοποθετούνται στο amulet που έχει ο ήρωας στην κατοχή του, αναβαθμίζοντας τις δυνάμεις του. Η επιλογή τους είναι στη διακριτική ευχέρεια του gamer, καθώς ορισμένα μπορεί να εστιάζουν σε κάποιο/α εκ των Body, Spirit και Mind, άλλα να επικεντρώνονται σε δευτερεύοντα abilities όπως Charm, Intuition, Intimidation, να προσφέρουν μια διακριτική ασπίδα προστασίας ή να εξασφαλίζουν περισσότερα XP από την εξόντωση συγκεκριμένου τύπου εχθρών. Πλην όμως, υφίσταται περιορισμός στη χρήση τους. Αρχικά υπάρχουν μόνο τρία slots ελεύθερα. Η αλήθεια είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις αυτά τα «παιχνίδια» με τα gems αποδείχθηκαν ικανά να κάνουν την τελική διαφορά απέναντι σε κάποιο boss ή ομάδα εχθρών, σε συνδυασμό πάντοτε με την επιλογή των κατάλληλων fighting styles.

Όλα αυτά τα καλούδια αναδεικνύονται μέσα σε έναν πανέμορφο οπτικά αποδιδόμενο κόσμο, με γραφικά εμφανώς βελτιωμένα σε σχέση με την έκδοση του XBOX. Πρόκειται για έναν τίτλο δεκαετίας με ένα γενικότερο ρεκτιφιέ δύο χρόνια αργότερα, όμως το αποτέλεσμα κατορθώνει να εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα. Αυτό οφείλεται σε πολύ σημαντικό βαθμό στον υπέροχο σχεδιασμό ολόκληρου του κόσμου του παιχνιδιού, με το ένα επίπεδο να είναι πιο όμορφο από το άλλο. Η σχεδίαση τεράτων και χαρακτήρων κρύβει πολύ καλά την ηλικία της, ενώ οι εκφράσεις των προσώπων των τελευταίων είναι υποδειγματικές σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Οπτικά ο τίτλος αυτός υπήρξε από τους κορυφαίους της εποχής του.

Το soundtrack κυμαίνεται σε ιδιαίτερα υψηλά στάνταρ ποιότητας, με ήχους άμεσα συνδεδεμένους με την Κίνα και την κουλτούρα της, ενώ και τα εφέ δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα. Σε πρώτη φάση το voice acting έδειξε να μη με πείθει, γρήγορα όμως με κέρδισε με την ιδιαίτερη χροιά καθενός NPC και ακόμη περισσότερο των συντρόφων της ηρωίδας μου, η οποία στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Θα απαιτούταν σίγουρα πολύ μεγαλύτερη δουλειά για να μπουν επτά διαφορετικοί ηθοποιοί οι οποίοι θα ηχογραφούσαν κάθε πιθανή απάντηση των ισάριθμων διαθέσιμων πρωταγωνιστών, ωστόσο στην περίπτωση αυτή θα μιλούσαμε για έναν πληρέστατο ηχητικό τομέα. Τα ονόματα των ηθοποιών που δίνουν τις φωνές τους δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά, δίχως αυτό να παίζει κάποιο ρόλο. Εξαίρεση αποτελεί ο πολύς και πάντοτε διασκεδαστικός -66χρονος τότε- John Cleese στον απολαυστικό ρόλο του… Sir Roderick Ponce Von Fontlebottom the Magnificent Bastard!

Τι είναι αυτό που έκανε το Jade Empire να αφήσει ιστορία, ακόμη κι αν δεν υπήρξε ποτέ κάποιο sequel; Πέραν όσων αναλύθηκαν διεξοδικά προηγουμένως, σίγουρα η καταπληκτική ατμόσφαιρά του. Οι gamers βρέθηκαν επί της οθόνης τους μπροστά σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό, πλασμένο από το μηδέν, έτοιμο όμως να αλληλεπιδράσει μαζί τους. Με απλούς καθημερινούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τις σκοτούρες τους, άπληστους εμπόρους που στο μυαλό τους έχουν μόνο λίγο παραπάνω ασήμι στα πουγκιά τους, περιπλανώμενα πνεύματα που έχουν τρελαθεί και άλλα που ζητούν εναγωνίως ανάπαυση και γαλήνη, δαίμονες οι οποίοι αρχίζουν να γίνονται ανεξέλεγκτοι, συμμάχους με συναισθήματα και δυνατότητα ανάπτυξης διαπροσωπικών σχέσεων ακόμη και με άτομα του ίδιου φύλου, όλα αυτά στο περιθώριο μιας βεβιασμένης διατάραξης της ισορροπίας των πραγμάτων… Και μάλιστα, με τους developers να έχουν δημιουργήσει μέχρι και δική τους γλώσσα, ονόματι Tho Fan, προκειμένου να αποδώσουν το κλίμα που ήθελαν, ούτως ώστε να παραπέμπουν στα αρχαία χρόνια εκείνων των περιοχών!

Εξυπακούεται πως με τόσες διαφορετικές επιλογές και δυνατότητες, το replayability του παιχνιδιού βρίσκεται στα ύψη, καθώς συνεπακόλουθα υπάρχουν ακόμη και διαφορετικές καταλήξεις αυτής της σπουδαίας περιπέτειας, αναλόγως των προγενεστέρων αποφάσεων. Όσον αφορά τη διάρκεια του Jade Empire, η πλειοψηφία των gamers στο διαδίκτυο την τοποθετεί περί τις 20 ώρες. Διατηρώ τις αμφιβολίες ως προς τι μπορεί να αφορά αυτός ο αριθμός. Είμαι πάντα της άποψης ότι από τη στιγμή που σου δίνεται η δυνατότητα να εμβαθύνεις πραγματικά στον κόσμο και την ατμόσφαιρα ενός παιχνιδιού, είναι κρίμα να μην το κάνεις. Ειδικότερα όταν αναφερόμαστε σε δημιουργίες αυτής της ποιότητας. Ως εκ τούτου, παίζοντας στο Grand Master difficulty level, συνομιλώντας με όποιον NPC μπόρεσα να ξετρυπώσω, εξαντλώντας τους διαλόγους μαζί τους και κάνοντας σχεδόν όλα τα side quests, χρειάστηκα περίπου 40 ώρες καθαρού χρόνου μέχρι να δω τα credits. Συνυπολογίζοντας και τα πολύ μεγάλα «λούκια» στα οποία έπεσα ειδικότερα -αλλά όχι μόνο- στο ξεκίνημα, με κάποια bosses ή ομάδες εχθρών να με ταλαιπωρούν και να με εκνευρίζουν αφάνταστα, το Origin «έγραψε» περί τις 57-58 ώρες. Μακάρι όλα τα παιχνίδια να είχαν το εύρος, το βάθος και την ποιότητα του Jade Empire. Υπέροχο!

Continue reading
  1744 Hits

Σιωπηλός Δολοφόνος

Σιωπηλός Δολοφόνος

Όταν το 2000 η Io-Interactive παρουσίαζε την καινούρια της δημιουργία με τη σφραγίδα της Eidos Interactive και τίτλο Hitman: Codename 47, ίσως λίγοι μπορούσαν να περιμένουν ότι εκείνη θα είναι η απαρχή ενός νέου franchise το οποίο σε βάθος χρόνου θα αποκτούσε το δικό του φανατικό κοινό κερδίζοντας επάξια μια θέση στην κατηγορία των third person stealth action shooter games, την οποία και ανέδειξε σε σημαντικό βαθμό με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι παρά τη γενικότερη επανάληψη στο gameplay μεταξύ των τίτλων, πάντοτε η κυκλοφορία ενός Hitman καταφέρνει να συγκεντρώσει τα βλέμματα. Ο φαλακρός πράκτωρ ή γνωστότερος εντός των αποστολών ως «suspicious bald person» παραμένει αμείλικτος, ανηλεής και επιβλητικός, 15 χρόνια τώρα, ενώ έπεται συνέχεια – επανεκκίνηση.

Τους τελευταίους 18 μήνες είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω σε όλα τα παιχνίδια της σειράς εκτός από το πρώτο, για το οποίο κατέφυγα στη λύση του YouTube καθώς τα γραφικά του είναι υπερβολικά… αρχαία σήμερα, ενώ περισσότερες από τις μισές αποστολές μου δόθηκε η δυνατότητα να παίξω… ρετουταρισμένες στο τρίτο παιχνίδι, που κυκλοφόρησε το 2004, το Contracts. Αυτό ήταν και το game με το οποίο ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με τα Hitman, συνεχίζοντας με το Blood Money, δίνοντας τη σκυτάλη στο Absolution και καταλήγοντας εσχάτως στον -κατά πολλούς- κορυφαίο τίτλο της σειράς. Ο λόγος για το Hitman: Silent Assassin, το οποίο διατέθηκε στην αγορά το 2002 κατορθώνοντας έκτοτε να μνημονεύεται κάθε φορά που προκύπτει νέο game, και μέχρι σήμερα.

Παίζοντας το Silent Assassin, μπόρεσα να κατανοήσω σε απόλυτο βαθμό τους λόγους για τους οποίους απέσπασε τις θετικότερες κριτικές και τις υψηλότερες βαθμολογίες από το σύνολο των Hitman που κυκλοφόρησαν, πραγματοποιώντας ποιοτικό άλμα σε σχέση με τον προκάτοχό του. Ως γνωστόν, εν προκειμένω το σενάριο φαντάζει πιο γήινο, με τον 47 να αποσύρεται σε μια εκκλησία κάπου στη Σικελία προκειμένου να βρει τον εαυτό του και τη γαλήνη που αναζητά μετά από όσα συνέβησαν στο προηγούμενο παιχνίδι. Ωστόσο, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε δε θα υπήρχε λόγος κυκλοφορίας του τίτλου, συνεπώς ο ιερέας και φίλος του Hitman απαγάγεται και ο ίδιος καλείται να τον σώσει και να πάρει εκδίκηση, επιστρέφοντας στην υπηρεσία της Agency για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Ως ένα παραλειπόμενο που δε θα μπορούσα να αγνοήσω είναι ότι παρότι η εκκλησία είναι καθολική, όπως και ο  Father Emilio Vittorio, εντούτοις οι εικόνες εντός αυτής είναι βυζαντινές!

Ο πράκτορας 47 θα βρεθεί αυτή τη φορά σε περιοχές της Ιταλίας, της Μαλαισίας (δεσπόζουν οι δίδυμοι πύργοι της Petronas στην Κουάλα Λουμπούρ), της Ιαπωνίας, της Ρωσίας, του Αφγανιστάν και της Ινδίας, σε 20 αποστολές συνολικά και το μεγαλύτερο σε διάρκεια παιχνίδι της σειράς, ακόμη και από το -κατά δέκα χρόνια νεότερο- Absolution, αν πιστέψουμε τις σχετικές ψήφους στο διαδίκτυο, αν και ως προς αυτό διατηρώ ιδιαιτέρως σοβαρές επιφυλάξεις, πάντοτε μιλώντας για την κεντρική ιστορία. Παίζοντας στο Professional difficulty level χρειάστηκα περισσότερες από 25 ώρες για να δω τους τίτλους τέλους, με κάποια σημεία να αποδεικνύονται για πολύ γερά νεύρα ελλείψεως save στο ανώτερο επίπεδο δυσκολίας.

Εντούτοις, δεν πιστεύω ότι το Silent Assassin είναι το πιο δύσκολο Hitman game. Στην κορυφή κατέληξα ότι βρίσκονται το Absolution και το Contracts εφόσον μιλάμε για το πρώτο playthrough, δίχως γνώση του τέλειου path που θα χαρίσει ένα «Silent Assassin» στο rating. Για τα δύο παιχνίδια θα μπορούσα να αντιπαραθέσω αρκετά επιχειρήματα, αλλά δεν είναι της παρούσης, αν και μάλλον καταλήγω στο πρώτο. Παρά ταύτα, η προτελευταία αποστολή του Silent Assassin αποδείχθηκε πολύ δύσκολη υπόθεση, ενώ η τελευταία σκέτη κόλαση. Επιπλέον, ταλαιπωρήθηκα αρκετά σε μία mission όπου έπρεπε να χρησιμοποιήσω sniper, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να στοχεύσω λόγω της αναπνοής του 47, που έκανε το όπλο να ανεβοκατεβαίνει σαν σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, έχοντας ως αποτέλεσμα να έρθω αντιμέτωπος με αρκετά fail σ’ εκείνο το σημείο.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει μια σχετική ποικιλία όπλων, αρκετά εκ των οποίων μπορεί κάποιος να τα συναντήσει και στον προκάτοχό του. Είναι αλήθεια ότι στο συγκεκριμένο τίτλο δείχνει να ευνοείται ακόμη ως ένα βαθμό μια πιο action προσέγγιση εφόσον υπάρχουν τα κατάλληλα όπλα κι ένα καλό σημείο για «γάζωμα». Εν τοις πράγμασι, το all time classic Fiber Wire έμεινε σχεδόν αχρησιμοποίητο σε σχέση με τους άλλους τίτλους, όπως και τα επίσης παραδοσιακά Silverballers του Hitman. Αντ’ αυτών, έδειξα ιδιαίτερη προτίμηση στο 9mm πιστόλι με σιγαστήρα, καθώς και στο επίσης αθόρυβο SMG-SD6, τα οποία με έβγαλαν ασπροπρόσωπο όσες φορές τα εμπιστεύθηκα. Βεβαίως, οι μεταμφιέσεις του 47 κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους για μία ακόμη φορά, ξεγελώντας έστω και προσωρινά τους περισσότερους εχθρούς, μια δυνατότητα η οποία έμελλε να χαρακτηρίσει τη σειρά στο πέρασμα των χρόνων.

Παίζοντας το Hitman: Silent Assassin αντιλαμβανόμουν τους λόγους της επιτυχίας του. Σε τίτλους, η σημαντικότατη βελτίωση του gameplay σε συνδυασμό με την ξεκάθαρη στροφή στο stealth στοιχείο και τη σαφέστατη αναβάθμιση της τεχνητής νοημοσύνης των εχθρών, οι πολύ περισσότερες και πιο έξυπνα δομημένες αποστολές καθώς και ο καλύτερος οπτικός τομέας, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καθολική αναγνώριση της αξίας του τίτλου στη σειρά και την κατηγορία του. Πιστεύω ακράδαντα ότι έκλεισα με τον καλύτερο τρόπο αυτό το gaming κεφάλαιο για μένα, τουλάχιστον μέχρι την κυκλοφορία του νέου Hitman, επιστρέφοντας στις ρίζες του franchise, εκεί όπου λίγο – πολύ ξεκίνησαν όλα καθώς μπήκαν οι βάσεις για μια σειρά η οποία, παρά το γνωστό μοτίβο, εξακολουθεί να ελκύει, με πρωταγωνιστή ίσως τον πιο badass αντιήρωα ever στα games.

Continue reading
  1397 Hits

μια μικρή ιστορία


Παιχνίδια στο λίνουξ τέλη 2015 = Ελεύθερα (ανοικτού κώδικα) + διαδίκτυο (browser) + εξομοιωτές (ρετρό) + wine + steam + κάτι λίγα ακόμα.


Αν περιοριστούμε στα ιθαγενή εμπορικά παιχνίδια (άρα πετάμε τα ελεύθερα, τα παιχνίδια στον browser τούς εξομοιωτές και το wine) τότε πρακτικά ισχύει:

Ιθαγενή εμπορικά παιχνίδια στο λίνουξ = steam

Τα παιχνίδια στο steam που υποστηρίζουν λίνουξ μπορεί να τα δει κάποιος εδώ:
http://store.steampowered.com/search/?snr=1_4_4__12&term=#sort_by=_ASC&category1=998&os=linux&page=1
Αυτήν την στιγμή που γράφω αυτήν την αράδα αριθμούν (όπως τα βλέπει κάποιος από Ελλάδα) 1695, και αυξάνονται με ρυθμό περίπου 100/μήνα.

Είναι λοιπόν για έναν παίκτη λογική επιλογή το λίνουξ;

Για να δείξω τουλάχιστον την προσωπική μου άποψη, νομίζω πρέπει να πω λίγα λόγια για την δική μου ιστορία.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό, έπαιζα στον zx spectrum, αργότερα πέρασα σε «συμβατό» (pc με ms-dos) και αργότερα σε windows 95. Την δεκαετία τού 2000, πέρασα σε windows xp και την ίδια περίπου εποχή άρχισα να χρησιμοποιώ και ένα άλλο λειτουργικό, το λίνουξ. Θυμάμαι έπαιζα και κάποια παιχνιδάκια στο λίνουξ όπως το tux racer και το ksokoban αλλά βεβαίως το κύριο λειτουργικό μου ήταν ακόμα τα windows και εκεί κυρίως έπαιζα οπότε δεν είχα ψάξει πολύ περισσότερο το λίνουξ.

Προς το τέλος τής δεκαετίας το λίνουξ έγινε το κύριο λειτουργικό μου. Αρχικά όχι τόσο συνειδητά, απλά είχα προβλήματα με τα windows που απλά βαριόμουνα να επιλύσω και την ίδια στιγμή είχα μια εγκατάσταση λίνουξ που έκανε άψογα όσα χρειαζόμουν να κάνω και επομένως απλά δεν ασχολήθηκα να φτιάξω τα windows. Στην πορεία όμως η επιλογή έγινε όλο και πιο συνειδητή και εγώ μεγάλος οπαδός τού ελεύθερου λογισμικού γενικότερα.

Δεν θα γράψω εδώ για το πολύ ιδιαίτερο θέμα τού ελεύθερου λογισμικού. Τώρα αν πρέπει να επιλέξω ποια ήταν η πιο σημαντική εξέλιξη που επέτρεψε να έχω το λίνουξ ως κύριο λειτουργικό, αυτή που θα πω δεν έχει να κάνει με το ίδιο το λίνουξ. Ήταν το γρήγορο ίντερνετ. Επειδή παλιότερα έχω ζήσει και με το μόντεμ, έχω να πω ότι είναι αδιανόητο να χρησιμοποιεί κάποιος ως κύριο λειτουργικό λίνουξ με μόντεμ. Σε έναν κόσμο με αργό διαδίκτυο ο κύριος τρόπος να ανταλλάσσεις λογισμικό είναι χέρι-χέρι. Φανταστείτε τώρα να χρησιμοποιείτε ένα λειτουργικό που ελάχιστοι ως κανείς γύρω δεν χρησιμοποιεί... Η κατάσταση όμως ήταν πολύ διαφορετική στο τέλος τής δεκαετίας τού 2000. Αν έχεις γρήγορο διαδίκτυο και μια διανομή με ένα γερό κέντρο λογισμικού όπως ακόμα και τότε πχ το ubuntu, απλά επιλέγεις την εφαρμογή που θέλεις στο κέντρο λογισμικού (τότε synaptic) και βουαλά είσαι έτοιμος. Επίσης οι ενημερώσεις είναι αυτόματες. Να αναφέρω επίσης ότι ποτέ κανείς δεν παιδεύεται με αντιϊκά, ανασυγκρότηση ή άλλους καθαρισμούς; Την ίδια στιγμή οι διάφορες ανάγκες (πχ τότε openoffice για εφαρμογές γραφείου, διάφορες εφαρμογές για πολυμέσα και φυσικά firefox για σερφάρισμα) είχαν ήδη αρκετά ικανοποιητική λύση μέσα στα πλαίσια τού ελεύθερου λογισμικού.

Και πάμε στα παιχνίδια...
Η κύρια πηγή παιχνιδιών ήταν τα ελεύθερα παιχνίδια και μπορεί κάποιος να πάρει μια καλή ιδέα από εδώ:
http://www.playdeb.net/updates/ubuntu/15.10/?page=1
Πρόκειται για έναν τεράστιο πλούτο και θυμάμαι να παίζω διάφορα παιχνίδια όπως το SuperTuxKart και το The Battle for Wesnoth αλλά να παίζω και πολλά ρετρό παιχνίδια μέσω dosbox και scummvm. Σε αυτά προσθέστε τα παιχνίδια στούς browser που τότε ήδη άρχισαν να είναι πάρα πολλά. Ιθαγενή εμπορικά παιχνίδια υπήρχαν ακόμα και τότε, όμως ήταν εξαιρετικά σπάνιο είδος και αμελητέο σε σχέση με τα ελεύθερα. Προσωπικά τότε απλά δεν ασχολήθηκα με εμπορικά παιχνίδια, ούτε με το wine το οποίο ήδη υπήρχε κόσμος που έπαιζε απροβλημάτιστα WoW. (WoW εγώ δεν έπαιξα ποτέ!)

Να σημειώσω εδώ ότι τα ελεύθερα παιχνίδια (όχι απλώς δωρεάν) αξίζουν πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης.

Τώρα αν με ρωτήσετε αν μού έλειψαν τα εμπορικά παιχνίδια η απάντηση είναι όχι. Το τελευταίο εμπορικό παιχνίδι που έπαιζα ήταν το Rome: Total War. (και το BI) Το είχα παίξει αρκετά ώστε να το έχω χορτάσει και κάπου τότε σταμάτησα να χρησιμοποιώ windows. Μπορώ να σκεφτώ μονάχα δύο περιπτώσεις παιχνιδιών πού εκείνη την εποχή σκέφτηκα ότι θα ήθελα να παίξω. Το ένα ήταν το Starcraft 2 που ως κάπως φανατικός τού παλιού Starcraft δεν μπορούσε να διαφύγει από την αντίληψή μου, και το άλλο ήταν το Tales of Monkey Island καθώς είχα παίξει τα προηγούμενα τέσσερα τής σειράς. Το Tales of Monkey Island το έπαιξα σε έναν φίλο μου (μαζί με το Ghost Pirates of Vooju Island και το A Vampyre Story τα μόνα παιχνίδια που δεν τα έπαιξα σε λίνουξ) και το Starcraft 2 απλά δεν το έπαιξα ποτέ και ούτε θα το παίξω καθώς πλέον δεν μού κάνει καμμία διάθεση και ούτε πρόκειται καν να ξανακοιτάξω την Blizzard. Δεν έχω και τρελλή διάθεση γενικότερα για RTS αλλά προς αυτήν την κατεύθυνση διατηρώ τις κεραίες μου περισσότερο σηκωμένες προς την σειρά Total War (πχ Attila) το Cossacks 3 και το Ashes of the Singularity. Και τα τρία έχουν πει ότι θα υποστηρίξουν λίνουξ (ήδη υποστηρίζει το ETW) Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ότι είχα τον απέραντο ελεύθερο χρόνο ούτε ότι δεν είχα παιχνίδια να παίξω.

Η κατάσταση έδειξε το πρώτο σοβαρό σημάδι αλλαγής υπέρ τού λίνουξ το 2010 με το humble bundle που βγήκε τότε, όλα τα παιχνίδια ήταν DRM-free και όλα υποστήριζαν λίνουξ και οι χρήστες λίνουξ έκαναν την έκπληξη καθώς συμμετείχαν με το 1/4 τών χρημάτων. Ένα εκπληκτικό ποσό για μία πλατφόρμα που αναμφισβήτητα ήταν ακόμα πολύ κάτω από το 1%. Ήταν επίσης μεγάλη νίκη επειδή κατέρριψε την υπόθεση ότι το λίνουξ είναι αμελητέο και αντιθέτως έγινε φανερό ότι οι δημιουργοί αν δεν υποστηρίζουν λίνουξ, αφήνουν σημαντικά χρήματα στο τραπέζι.

Προσωπικά παρόλα αυτά έμεινα μακρυά από τα εμπορικά, έστω και indie, παιχνίδια ως το 2013. Το 2013 με το steam πλέον να υποστηρίζει λίνουξ, πιάστηκα στα δίκτυα... Τα περισσότερα παιχνίδια τα έχω αγοράσει μέσω humble bundle. Παρόλο που στην πραγματικότητα προσπάθησα να περιορίσω τον εαυτό μου με κανόνες:
α) δεν αγοράζω αν δεν υποστηρίζει λίνουξ (εννοείται)
β) δεν αγοράζω αν δεν έχει ενδιαφέρον
γ) δεν αγοράζω αν δεν είναι σε μεγάλη προσφορά
πραγματικά χωρίς να το καταλάβω σιγά-σιγά έχω βρεθεί με πάνω από 200 παιχνίδια στο steam. Και δεν μιλάμε μόνο για indie αν και τα indie συχνά είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Σε κάθε περίπτωση έχω ήδη βρεθεί να έχω περισσότερα παιχνίδια από όσα μπορώ να παίξω...

Το λίνουξ μόνο στο steam έχει περισσότερα παιχνίδια από οποιαδήποτε «κονσόλα» και παρ' όλα αυτά όταν το λες σού λένε «έχει ακόμα πολύ λίγα παιχνίδια». Πολλοί θα πουν «ναι αλλά τα περισσότερα είναι indie». Κατ' αρχήν πού το κακό σε αυτό. Πολλά από τα καλύτερα παιχνίδια τής εποχής μας είναι indie αλλά εκτός από αυτό, πρέπει να μεταφράσουμε σωστά το 1695/7111 που βλέπω αυτήν την στιγμή στο steam. Η μέση ποιότητα τών 1695 παιχνιδιών στο λίνουξ υπερέχει κατά πολύ σε σχέση με την μέση ποιότητα τών 7111 παιχνιδιών συνολικά. Μετρήστε και θα το δείτε... Ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό στα 7111 είναι indie παιχνίδια και μάλιστα πολύ χαμηλότερης μέσης ποιότητας αφού η πλειοψηφία από τα καλύτερα indie υποστηρίζουν λίνουξ ήδη.

 

σημείωση: το κείμενο το είχα γράψει πριν μέρες, μια ενημέρωση είναι ότι το Attila: Total War τώρα υποστηρίζει λίνουξ.

Continue reading
  1510 Hits

PC VS CONSOLES: H αιώνια μάχη

b2ap3_thumbnail_3_PC_vs_Console1_id1393001684_252197.jpg

Η μάχη των PCs με τις κονσόλες συνεχίζεται, με τους υποστηρικτές της κάθε πλευράς να βρίσκουν ολοένα και περισσότερα επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Πόσες φορές πραγματικά δεν σας έχουν πειράξει φίλοι σας λέγοντας χαρακτηριστικά π.χ. “Σίγουρα δε θα χρειαστεί να κάνεις αναβάθμιση για να παίξεις το Witcher 3” ή “Καλά, παίξε εσύ το Titanfall χωρίς Xbox Gold στο One”. Προσωπικά, έπαψα να ασχολούμαι με άτομα που σχολιάζουν με τέτοιο τρόπο τη διασκέδασή μου, ασχέτως αν αυτή μου προσφέρεται μέσα από κάποιες τεχνικές ή μη δυσκολίες.


Πριν λίγες μέρες, διάβασα ότι οι τεχνικοί της Sony κατάφεραν να ξεκλειδώσουν τον 7ο πυρήνα του PS4 κι ότι θα αποδίδει σε τέτοιο βαθμό που θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να αποδώσουν παρόμοια τα PCs.

Οι κονσόλες έχουν φτάσει σ’ένα επίπεδο που μπορούν να ευχαριστήσουν οποιονδήποτε επενδύσει κάποια χρήματα πάνω τους. Το επίπεδο έχει ανέβει, όσο κι αν ενοχλεί κάποιους… Τα παιχνίδια τείνουν να φτάσουν (αν όχι να ξεπεράσουν) τα αντίστοιχα στα PCs!

Κι εδώ ρωτάω: PC ή κονσόλα boys and girls; Για να ακούσω την άποψή σας. Omni out!

Continue reading
  1659 Hits

Χακάροντας ολόκληρο το Σικάγο

Χακάροντας ολόκληρο το Σικάγο

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αποτελούν διαχρονικά μια ιδιαίτερα διαδεδομένη μορφή διασκέδασης, η οποία έχει γνωρίσει μεγάλη έξαρση από την είσοδο στον 21ο αιώνα και εξής. Αμέτρητοι τίτλοι κυκλοφορούν ετησίως σε -φορητές και μη- κονσόλες και PC, ενώ τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη στο mobile gaming είναι επίσης ραγδαία ξεφεύγοντας εντελώς από απαρχαιωμένα games τύπου Tetris και «φιδάκι». Παιχνίδια πάσης φύσεως, με βασικό στόχο να προσφέρουν διασκέδαση και χαλάρωση στο περιθώριο των υποχρεώσεων όλων, μικρών και μεγάλων, ίσως τα σημαντικότερα στοιχεία που μπορεί να χαρίσει ένα game. Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτούσα τον καθένα για το είδος των παιχνιδιών με τα οποία περνάει πιο ξεκούραστα, η απάντηση θα ήταν διαφορετική σε αρκετές περιπτώσεις.

Άλλοι μπορεί να αρέσκονται σε MOBA, κάποιοι να προτιμούν να βυθίζονται στον κόσμο ενός sandbox – survival game, ορισμένοι να φτιάχνουν στρατούς, να χτίζουν κτίρια και να δίνουν μάχες σε strategies, έτεροι να απολαμβάνουν ένα καλό adventure κ.ά.. Στις δύο τελευταίες κατηγορίες συγκατατάσσω σίγουρα τον εαυτό μου, καθώς επίσης και σ’ αυτήν των open world action – adventure. Παιχνίδια του είδους, που συνδυάζουν αυτοκίνητα, καταδιώξεις και gunfight στους… δρόμους και τις πλατείες, πάντοτε μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Καλώς ή κακώς, όμως, αυτό έχει και το ανάλογο τίμημα καθώς οι απαιτήσεις μεγαλώνουν παίζοντας στο ίδιο genre, με αποτέλεσμα το συναίσθημα του ενθουσιασμού να παρουσιάζεται σπανιότερα, ακόμη και ασχολούμενος με ένα πολύ καλό παιχνίδι.

Ένα τέτοιο είναι το Watch Dogs. Η πρώτη κυκλοφορία της Ubisoft σε μια κατηγορία στην οποία η Rockstar έχει εδραιώσει την παντοκρατορία της με τη σειρά Grand Theft Auto. Είναι γνωστό τοις πάσι το τεράστιο hype που είχε δημιουργήσει η γαλλική εταιρία ενόψει της κυκλοφορίας του παιχνιδιού πέρυσι, καθώς επίσης και τα ουκ ολίγα προβλήματα τα οποία συνόδευσαν την έκδοση για PC, με έμφαση στο πολύ κακό optimization και το φιάσκο των πετσοκομμένων γραφικών σε σύγκριση με το release για PS4 και Xbox One. Τη στιγμή που στις κονσόλες το οπτικό περιεχόμενο είναι σκέτη μαγεία, στους υπολογιστές μπορεί να χαρακτηριστεί απλώς καλό, ειδικά έχοντας εικόνα από τις πρώτες. Μπορεί βεβαίως στη συνέχεια να κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό mod που αποκαθιστά την τάξη με κόστος κάποια drop frames, αλλά είμαι της άποψης πως όταν χρειάζεσαι «βοήθεια» από τρίτους, κάτι δεν έχεις κάνει καλά. Λίγους μήνες αργότερα η Ubisoft έμελλε να προκαλέσει επιπλέον αλγεινή εντύπωση με το ακόμη χειρότερο «κατόρθωμα» του Asssassin’s Creed: Unity.

Σήμα κατατεθέν του Watch Dogs από την πρώτη στιγμή ήταν το hacking. Το στοιχείο εκείνο που κατάφερε να εξιτάρει την πλειοψηφία των gamers παγκοσμίως, ακόμη κι αν αρκετοί κατέκριναν τον τίτλο στο σύνολό γιατί δεν αποδείχθηκε ανάλογος των δυσθεώρητων προσδοκιών που δημιουργήθηκαν. Η δυνατότητα παρεμβολής σχεδόν σε οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή μέσω ενός smartphone πέτυχε να προσδώσει ένα βασικό νέο στοιχείο το οποίο δεν είχαμε συναντήσει σε αντίστοιχα παιχνίδια. Το γεγονός ότι τα γεγονότα του συγκεκριμένου λαμβάνουν χώρα στη σύγχρονή μας εποχή (2012/13), όπου οι περισσότεροι έχουν μια τέτοια συσκευή ως προέκταση του χεριού τους, έπαιξε σίγουρα αποφασιστικό ρόλο για την επιτυχία του. Πρωταγωνιστής είναι ο Aiden Pierce, επαγγελματίας χάκερ που κυκλοφορεί με το δικό του smartphone ανά χείρας σε μόνιμη βάση, στο εναλλακτικό Σικάγο που μας εισάγει ο τίτλος και το οποίο απέκτησε τη συγκεκριμένη εικόνα του μετά το πραγματικό γεγονός του μνημειώδους blackout του 2003 στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που βύθισε στο σκοτάδι περισσότερα από 50 εκ. κατοίκων!

Στο παιχνίδι το εν λόγω συμβάν αποδίδεται σε ενέργεια ενός χάκερ, κάτι που οδήγησε μετέπειτα στη δημιουργία του Central Operating System (ctOS) από την Blume Corporation. Ένας υπερυπολογιστής ελέγχει πλέον το σύνολο των ηλεκτρονικών συσκευών παραβιάζοντας εμμέσως την ατομική ελευθερία του καθενός. Αμέτρητες κάμερες βρίσκονται διάσπαρτες σε ολόκληρη την πόλη, στο εσωτερικών των κτιρίων, ακόμη και των σπιτιών, δίνοντας εικόνα και ήχο σχεδόν από οπουδήποτε, ανά πάσα ώρα και στιγμή, καταγράφοντας ακόμη και τις πιο προσωπικές στιγμές των πολιτών. Ο υπόγειος πόλεμος μαίνεται μεταξύ των hackers, που θέλουν να σταματήσει όλο αυτό που συμβαίνει, και των fixers, που δεν είναι ουσιαστικά παρά hackers αλλά και επαγγελματίες δολοφόνοι, οι οποίοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της βρώμικης καθεστηκυίας τάξης.

Αυτό τουλάχιστον είναι το background του παιχνιδιού, που ομολογώ ότι το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, μολονότι ίσως δεν αναδεικνύεται στο βαθμό που θα έπρεπε. Κι αυτό γιατί η ιστορία του Watch Dogs, παρότι δεν είναι κακή, δεν καταφέρνει να διεισδύσει σε βάθος στις συνθήκες που επικρατούν, ούτε να αναδείξει τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων. Σ’ αυτό δε βοηθά ούτε το voice acting, καθώς οι -μάλλον άγνωστοι- ηθοποιοί που δίνουν τις φωνές τους εμφανίζονται άτονοι και άνευροι, ακόμη και στις στιγμές που το -ομολογουμένως συμβατικό- σενάριο προσφέρει ευκαιρίες. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, Noam Jenkins, στο ρόλο του Aiden, δεν καταφέρνει να πείσει σχεδόν σε κανένα σημείο. Είναι προφανές ότι το πακέτο των ηθοποιών αποδείχθηκε ξεκάθαρα αποτυχημένο, ειδικά για έναν τίτλο στον οποίο επενδύθηκαν περίπου 70 εκ. δολάρια! Τα προσχήματα στον ήχο σώζουν τόσο τα ηχητικά εφέ (όπλων, συγκρούσεων αυτοκινήτων, εκρήξεων κ.λπ.) όσο και το πολύ καλό soundtrack που περιλαμβάνει δυναμικά σύγχρονα και παλαιότερα τραγούδια που σε κρατούν σε εγρήγορση.

Η ιστορία, λοιπόν, τοποθετεί τον ήρωα αποφασισμένο για εκδίκηση. Μετά από μια ηλεκτρονική ληστεία τραπέζης μέσω smartphone, η οποία πήγε στραβά λόγω της παρεμβολής άλλου χάκερ, ο Aiden αποφασίζει για λόγους ασφαλείας να φυγαδέψει από την πόλη τα παιδιά της αδερφής του, Nicole. Όμως στην καταδίωξη που ακολουθεί, το αυτοκίνητο αναποδογυρίζει έχοντας δεχτεί σφαίρα στα λάστιχα, με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο η 6χρονη Lena. Έντεκα μήνες αργότερα, κι ενώ ο Aiden φέρει βαρέως το γεγονός νιώθοντας προσωπικά υπεύθυνος για το θάνατο της μικρής, ανακαλύπτει αυτόν που πυροβόλησε οδηγώντας στο θάνατό της. Από την ανάκριση δε θα προκύψουν πολλά, και πλέον ο ήρωας θα ξεκινήσει την αναζήτησή του παίρνοντας σταδιακά βοήθεια από συμμάχους, κατά βάση απρόσμενους. Η πλοκή είναι αλήθεια ότι δε χαρίζει ιδιαίτερες συγκινήσεις, ούτε υπάρχουν οι ανατροπές που θα εντυπωσιάσουν. Αποδείχθηκε ότι η Ubisoft έριξε το βάρος κυρίως στα γραφικά, όσον αφορά τις κονσόλες, καθώς επίσης και στο gameplay.

Στον νευραλγικό αυτόν τομέα το Watch Dogs τα πηγαίνει εξαιρετικά, πάντοτε με αιχμή του δόρατος το hacking, όπου προσφέρονται αμέτρητες προοπτικές. Ο Aiden έχει τη δυνατότητα να πάρει εικόνα μέσω του smartphone από οποιαδήποτε κάμερα και να «μεταβεί» μ’ αυτόν τον τρόπο από τη μία στην άλλη αποκτώντας πρόσβαση σε εγκαταστάσεις και συστήματα ασφαλείας τα οποία και «σπάζει» κομίζοντας οποιαδήποτε πληροφορία ή αρχείο χρειάζεται. Επιπροσθέτως, για να ξεφεύγει πιο εύκολα από την αστυνομία, και όχι μόνο, μπορεί να προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος και ατυχήματα χακάροντας τα φανάρια, να ανασηκώσει ή να περιστρέψει γέφυρες, ενώ ξεκλειδώνοντας τις αντίστοιχες δυνατότητες μπορεί να σηκώνει κολωνάκια ή καρφιά στη μέση του δρόμου.

Κι ακόμη, να ανατινάζει αγωγούς αερίου προκαλώντας πολύ εντυπωσιακές εκρήξεις στην άσφαλτο, να ανοιγοκλείνει τις πόρτες των τρένων για μια ταχύτερη διαφυγή ή να μπλοκάρει το σύστημα πλοήγησης και ανίχνευσης των ελικοπτέρων για κάποια δευτερόλεπτα, όσα χρειάζεται για να εξαφανιστεί! Στα πλαίσια αυτά, το hacking συνεχίζεται και στους εχθρούς αποσπώντας την προσοχή τους ή ακόμη και μετατρέποντάς τους σε… πυροτέχνημα εφόσον είναι ζωσμένοι με χειροβομβίδες και δεν προλάβουν να τις απομακρύνουν εγκαίρως! Hacking μπορεί να γίνει και σε ηλεκτρικές συσκευές ενσωματωμένες στους τοίχους προκαλώντας έκρηξη και σκοτώνοντας όποιον έχει την ατυχία να βρίσκεται κοντά, σε κινητά τηλέφωνα απλών πολιτών αποκτώντας έτσι πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και εύκολα χρήματα από το πλησιέστερο ATM και, τελικά, σε ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας!

Τα όπλα και οι σφαίρες τους είναι αμέτρητα σε κάθε γνωστή κατηγορία (pistols, shotguns, rifles, snipers, machine guns κ.ά.) και διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή εφόσον ο πρωταγωνιστής τα έχει πάρει μία φορά, ενώ ξεχωρίζει ο εκτοξευτής χειροβομβίδων τον οποίο τίμησα και απόλαυσα δεόντως. Συγκεντρώνοντας τα απαραίτητα μηχανικά μέρη, ο Aiden κάνει επιτόπου craft εκρηκτικές ύλες για να δημιουργήσει χειροβομβίδες ή βόμβες τύπου C4, ή αποκτά τη δυνατότητα να προκαλέσει προσωρινά blackout σε κτίρια καταφέρνοντας να «γλιστρήσει» αναίμακτα ανάμεσα από πολλούς εχθρούς. Οι επιλογές είναι πάρα πολλές, κάτι που κάνει το παιχνίδι πάρα πολύ διασκεδαστικό.

Σ’ αυτές πρέπει να προστεθεί εν προκειμένω η παρουσία ενός πληρέστατου skill tree, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοια παιχνίδια. Μέσω αυτού και των τεσσάρων κατηγοριών του (Hacking, Combat, Driving, Crafted Items + Notoriety) ξεκλειδώνονται διάφορες ικανότητες (αρκετές αναφέρθηκαν νωρίτερα), όπως -ενδεικτικά και μόνο- η κατοχή περισσότερων εκρηκτικών, η μικρότερη ανάκρουση των όπλων ή το καλύτερο focus, όπου ο χρόνος κινείται πιο αργά δίνοντας την ευκαιρία για περισσότερα kills ή έναν καλύτερο ελιγμό με το όχημα. Το σύνολο των αυτοκινήτων,  μηχανών και σκαφών υπερβαίνει τα 75 και αποτελούν αντίγραφα των πραγματικών, με κάποιες μικρές παραλλαγές ίσως για λόγους δικαιωμάτων, όμως γίνεται ξεκάθαρο εξαρχής τι οδηγείς κάθε φορά.

Όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού, υπάρχουν τέσσερα επίπεδα (Easy, Normal, Hard, Realistic). Παίζοντας στο υψηλότερο διαπίστωσα ότι τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο δύσκολα στο δεύτερο μισό, περίπου από τα τέλη του τρίτου κεφαλαίου (σε σύνολο πέντε) και εξής, αν και κάποιες αποστολές στην πορεία μπορεί να βγουν και λίγο πιο εύκολα. Επιπλέον, στο Realistic απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή και κάλυψη σχεδόν ανά πάσα στιγμή, καθώς δύο – τρεις σφαίρες (ενίοτε ακόμη και μία!) αρκούν για να εγκαταλείψει ο Aiden τα εγκόσμια, ενώ το A.I. των εχθρών είναι ιδιαίτερα υψηλό, με συνεχείς εναλλαγές θέσεων, εφορμήσεις και… εκτοξευόμενες χειροβομβίδες για να τον ξετρυπώσουν από το δικό του σημείο κάλυψης.

Κατάφερα να δω τους τίτλους τέλους μετά από περίπου 24 ώρες έντονης δράσης και αναρίθμητων επιλογών. Το γεγονός ότι ολοκλήρωσα μόλις το 31.8% του τίτλου, που αποτελεί και την κεντρική ιστορία, μαρτυρά ότι η συνολική του αντοχή στο χρόνο τουλάχιστον τριπλασιάζεται. Τα side quests ποικίλουν και αφθονούν, αλλά στην πλειοψηφία τους παραπέμπουν σε αποστολές που, σαν δομή, έχουν ήδη γίνει στη βασική υπόθεση.  Εν κατακλείδι, το Watch Dogs είναι ένας τίτλος ο οποίος αδίκησε τον εαυτό του δημιουργώντας υψηλότερες προσδοκίες του αναστήματός του. Το απολαυστικό του -και πρωτότυπο ως προς το hacking- gameplay και τα απίστευτα γραφικά στις κονσόλες το καθιστούν ένα πάρα πολύ καλό game, σε αντιδιαστολή με την απογοητευτική σε οπτικό επίπεδο PC έκδοση, τη μάλλον ρηχή ιστορία του και το ανεπαρκές voice acting.

Continue reading
  1363 Hits

Nightmare Creatures 2 (PSOne, Dreamcast)

b2ap3_thumbnail_Nightmare-Creatures-II-U-SLUS-01112-front.jpg

Λονδίνο 1934. Ο Adam Crowley ελευθερώνει τους δαίμονές του για άλλη μια φορά και εμείς ως Herbert Wallace πρέπει να σώσουμε τη κατάσταση.


Το Nightmares Creatures που είχε κυκλοφορήσει παλιότερα απέκτησε το sequel που του άξιζε; O νέος τίτλος κράτησε τα παλιά καλά στοιχεία του προκατόχου του, αλλά πρόσθεσε νέα και πολύ ΑΙΜΑ! Αλλά για πάμε να ρίξουμε μια ματιά.

b2ap3_thumbnail_hqdefault.jpg

Το παιχνίδι είναι ένα από τα κλασσικά του είδους όπου προχωράμε και σφάζουμε ότι βρούμε μπροστά μας. Το κακό στο συγκεκριμένο τίτλο είναι ότι πραγματικά σκοτώνουμε τα πάντα μιας και μόλις συναντήσουμε κάποιο πλάσμα πρέπει να το εξοντώσουμε για να προχωρήσουμε. Δε γίνεται να αποφύγετε τη μάχη. Έτσι αν έχετε ραντεβού με τον έρωτά σας (ή τον οδοντίατρο...) να έχετε υπόψιν σας ότι θα τον στήσετε. Στην αρχή έχει πλάκα αλλά μόλις συνειδητοποιήσετε ότι αυτό θα συνεχίσετε να το κάνετε για ώρες καταντάει εκνευριστικό και ενοχλητικό καθώς οι μάχες δεν είναι και τόσο σύντομες.

b2ap3_thumbnail_maxresdefault_20151205-104827_1.jpg

Τα γραφικά είναι πολύ καλά αλλά τα οπτικά εφέ είναι επαναλαμβανόμενα και οι πίστες μπορεί να σας φανούν βαρετές. Το ατμοσφαιρικό περιβάλλον και η ενδιαφέρουσα πλοκή αποζημιώνουν το παίκτη και αν έχετε συνδέσει τη κονσόλα σας με κάποιο ηχοσύστημα θα εκπλαγείτε από τη ποιότητα του τίτλου στον ηχητικό τομέα. Το soundtrack διαθέτει μουσική από τον Rob Zombie (\m/) στα cut-scenes και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μουσική από τον Frederic Motte που συμμετείχε και στο 1ο τίτλο. Ο χειρισμός είναι λιγάκι δύσκαμπτος αλλά δε χαντακώνει το τίτλο. Οι κινήσεις εκτελούνται εύκολα αλλά η περιπλάνησή σας είναι που έχει θεματάκια. Αρκετές φορές θα χάνετε επειδή δε μπορείτε να υπολογίσετε την απόσταση του άλματος που εκτελεί ο Herbert με αποτέλεσμα να πέφτετε συχνά στο κενό.

Αυτό όμως που με εξέπληξε ήταν η δυνατότητα fatalities! Αφού έχετε χτυπήσει αρκετά κάποιον εχθρό, μπορείτε να τον πετσοκόψετε! Κυριολεκτικά! Χέρια, πόδια, όλα.

b2ap3_thumbnail_maxresdefault-1.jpg


Αν θέλετε να ζήσετε τη φρίκη του σκοτεινού και άγνωστου Λονδίνου δοκιμάστε το. Είτε θα το μισήσετε είτε θα το λατρέψετε. Είναι θέμα προσωπικού γούστου. Δεν είναι ο τίτλος που έφερε ΤΗ καινοτομία, αλλά ότι έπρεπε για τους κατόχους PlayStation και Dreamcast. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να δούμε κι ένα τρίτο μέρος καθώς όλο το σκηνικό και το σενάριο του παιχνιδιού κάνουν ΚΡΑ για να κυκλοφορήσει νέος τίτλος.

b2ap3_thumbnail_crowley_by_rikimaruazuma-d4cl847.jpg

 

 

Continue reading
  1342 Hits

Ένα μαγευτικό παραμύθι στη Σκανδιναβική μυθολογία

Ένα μαγευτικό παραμύθι στη Σκανδιναβική μυθολογία

Στη σύγχρονη ιστορία των videogames με την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας παρατηρούμε τις εταιρίες των developers να επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνηγητό της οπτικής τελειότητας και ευρύτερα του τεχνικού τομέα. Ο βομβαρδισμός με trailers, gameplay videos και screenshots από προσεχείς ή ήδη διατιθέμενους στην αγορά τίτλους είναι ασταμάτητος και το αποτέλεσμα αφήνει πολλές φορές άναυδους από την πρόοδο που επιτυγχάνεται καθημερινά και το εξαγόμενο αποτέλεσμα. «Μέτρον άριστον» έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ο αι. π.Χ. και είχαν απόλυτο δίκαιο. Με δεδομένο ότι πολλά πράγματα τα έχουμε συναντήσει εδώ και καιρό σε διάφορα games, δεν είναι λίγες οι φορές που ένας εξαιρετικός ή και άψογος οπτικοακουστικός τομέας «ντύνει» ένα τουλάχιστον τετριμμένο gameplay, επαναλαμβανόμενο και γνωστό από το παρελθόν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, με τη σειρά Assassin’s Creed και τη συχνότητα των τίτλων της να αποτελούν αυτή τη στιγμή το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Θα έλεγα πως οι gamers στρέφονται ολοένα και περισσότερο σε άλλα πράγματα, αναζητώντας νέες εμπειρίες, αλλά δεν είναι κάτι που πιστεύω πραγματικά. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στα παιχνίδια που παρουσιάζουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις και κατ’ επέκταση αυτά που παίζονται περισσότερο σε παγκόσμιο επίπεδο. Θεωρώ ότι το αξιολογικό κριτήριο βρίσκεται μάλλον σε χαμηλό βαθμό συγκρίνοντας και διακρίνοντας τι είναι καλό και τι διαφημίζεται ως καλό. Πολύ ριψοκίνδυνη αυτή η γενίκευση, φυσικά, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τόσο στη μουσική όσο και στον κινηματογράφο. Τούτο βεβαίως δε σημαίνει ότι αντικειμενικά κορυφαίοι τίτλοι ανά genre όπως -ενδεικτικά και μόνο- GTA V, Fallout 4, Metal Gear Solid V: The Phantom Pain, The Witcher 3, θα πρέπει να απαξιωθούν στο όνομα μιας υποτιθέμενης -και υποκριτικής σε τέτοια περίπτωση- αναζήτησης του διαφορετικού και νεωτεριστικού.

Περιπλανώμενος στα καταχωνιασμένα, σκονισμένα και αραχνιασμένα ράφια στο βάθος της δωρεάν βιβλιοθήκης του Steam, αναζητούσα αυτό το διαφορετικό και τελικά το βρήκα! Το βιβλίο που έχουν διαβάσει ελάχιστοι, δημιουργήθηκε από έναν άσημο συγγραφέα, δεν προωθήθηκε ποτέ σημαντικά, όμως είναι πολύ καλύτερο από πολλά του είδους, τα οποία μάλιστα κοστίζουν. Ο τίτλος του, μεγάλος και μεγαλεπήβολος: «Heroine's Quest: The Herald of Ragnarok»! Δεν έχω παίξει τα άπαντα των games, όμως μπορώ να υποστηρίξω με τη μέγιστη ζέση ότι αυτό είναι το καλύτερο δωρεάν που έχει υπάρξει ποτέ, σε οποιαδήποτε κατηγορία! Άλλωστε, για να είναι καλό ένα βιβλίο θα πρέπει να έχει να διηγηθεί μια καλή ιστορία. Είναι η περίπτωση που ένα τέτοιο κρύβει μέσα του έναν πολύτιμο θησαυρό, ένα μαγευτικό παραμύθι το οποίο σε ταξιδεύει, σου διδάσκει, σε παιδεύει και σε ψυχαγωγεί. Βασισμένο στη Σκανδιναβική μυθολογία, το Heroine’s Quest είναι το αριστούργημα της Crystal Shard, indie εταιρίας developer η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο για περισσότερα από 15 χρόνια, και πλέον είναι βέβαιο ότι θα δώσω ιδιαίτερη προσοχή επίσης στις υπόλοιπες δημιουργίες της, προηγούμενες αλλά και επικείμενες.

Πρόκειται για ένα υβριδικό point & click adventure/RPG, που καταφέρνει να διακριθεί εξίσου στις δύο κατηγορίες εντυπωσιάζοντας. Αφηγείται την ιστορία μιας ηρωίδας η οποία αποφασίζει να ανταποκριθεί στην έκκληση του Κόμη του Jarnvidr για κάποιον που θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στις δυνάμεις του παγετού και να θέσει ένα τέλος στον ατελείωτο χειμώνα. Όμως αυτό το… φονικό κρύο μόνο τυχαίο δεν είναι. Γίγαντες (Jotunn, Bergrisi, Muspell) και trolls περιδιαβαίνουν ανεμπόδιστα στο Midgard, έναν από τους Εννιά Κόσμους. Ληστές, άγριοι λύκοι, φαντάσματα και άλλα διαβολικά πνεύματα λυμαίνονται το δάσος του περιοχής (Járnviðr) καθιστώντας κάθε διαδρομή θανατηφόρα επικίνδυνη. Ο γίγαντας Egther βρίσκεται κλεισμένος στον πύργο του, όμως η απειλή μόνο μικρή δεν παραμένει καθώς προσπαθεί να ελευθερώσει τον θεό Loki.

Οι μέρες του Ragnarok πλησιάζουν, της καταστροφής των πάντων και της νέας μεγάλης μάχης των θεών στην οποία κάποιοι εξ αυτών θα σκοτωθούν και άλλοι θα ζήσουν για να δουν την αναδημιουργία του κόσμου. Η πιστότητα του παιχνιδιού στη μυθολογία των Σκανδιναβών είναι παροιμιώδης και αποτελεί μοναδική ευκαιρία και ιδανική αφετηρία για τη μελέτη κάποιων περισσότερων σχετικών στοιχείων. Το σύνολο των τοποθεσιών, ονομασιών, γεγονότων, δαιμονικών πλασμάτων και εν τέλει η καθ’ αυτή ιστορία συνιστούν ένα αυθεντικό μάθημα και εντρύφηση στην σκανδιναβική πολιτιστική κληρονομιά, έχοντας μάλιστα ως βασικό εγχειρίδιο το Prose Edda, παλαιό σκανδιναβικό λογοτεχνικό έργο, το οποίο μαζί το Poetic Edda (αντίστοιχη ποιητική συλλογή) χρονολογούνται περί το 1220!

Ξεκινώντας το παιχνίδι δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ το μέγεθος της δουλειάς που έχει γίνει. Η δωρεάν διάθεσή του σε καμία περίπτωση δεν προδιέθετε για κάτι τέτοιο. Τα γραφικά με retro αναφορά, βγαλμένα από τη γνωστή καλή old-school εποχή, ήταν όπως τα φανταζόμουν. Σχεδιασμένα με μια υπέροχη αισθητική για τα δεδομένα του τίτλου και με πανέμορφα χρώματα στο σύνολό τους, που αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο στην πορεία, ενώ τα χιονισμένα – παγωμένα τοπία επικρατούν σχεδόν παντού. Εν τούτοις, οι αιφνιδιασμοί και οι ευχάριστες εκπλήξεις δε σταμάτησαν να διαδέχονται η μία την άλλη, ενόσω διαπίστωνα ότι ο τίτλος δεν είναι άλλο ένα ευχάριστο indie παιχνιδάκι της σειράς, αλλά έχει πρωτοφανές βάθος στο gameplay του και η επιμέλειά του έχει γίνει με πολύ μεγάλο μεράκι και προσφορά ακόμη και από απλούς gamers – υποψήφιους ηθοποιούς! Χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια (Traveler, Seeker, Heroine, Savior), οι δε χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι 33 στο σύνολό τους, ενώ το εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως υπάρχει πλήρες voice acting. Για να συμβεί αυτό, οι developers πραγματοποίησαν ανοιχτές auditions συγκεντρώνοντας μέσα σε τρεις εβδομάδες περισσότερες από 600(!) από περισσότερα από 100 άτομα!

Αρκετοί εκ των εκλεκτών έδωσαν τη φωνή τους σε παραπάνω από έναν χαρακτήρες, ενώ ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι το σύνολο των επίσημων ηχογραφήσεων έγινε μέσω e-mail(!), με τους developers να αποκρυσταλλώνουν εν συνεχεία το παραγόμενο αποτέλεσμα! Συνυπολογίζοντας ότι πρόκειται για σχεδόν 4.000 γραμμές μόνο για αυτές(!), αντιλαμβάνεται ο καθένας τόσο το ιδιαίτερα μεγάλο βάθος του σεναρίου όσο και την προσπάθεια που απαιτήθηκε υπ’ αυτές τις συνθήκες. Επί της ουσίας, οι φωνές των χαρακτήρων καταφέρνουν να συνδυάσουν αλλοπρόσαλλα τον ερασιτεχνισμό με τη σοβαρότητα, την απόπειρα πειθούς αλλά συγχρόνως και τη χιουμοριστική προσέγγιση, χαρακτηριστικά που τελικά προκύπτουν και διακρίνονται. Το σίγουρο είναι ότι άπαντες το απόλαυσαν δεόντως, όπως μαρτυρούν και τα επιλεγμένα bloopers που γίνονται διαθέσιμα μετά τον τερματισμό. Σ’ αυτό βοήθησαν τόσο ορισμένες προερχόμενες από τη Σκανδιναβία λέξεις, όσο και αρκετές από τις απολαυστικές ατάκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Υπάρχει κάποια στιγμή μια γυμνή γυναίκα στη μέση του δάσους, με μαύρες μπάρες στα «επίμαχα» σημεία. Η ηρωίδα τη ρωτάει για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό(!) και το πρώτο σκέλος της απίστευτης απάντησης που λαμβάνει, βρίσκεται στο κάτωθι screenshot!

Ο Pieter Simoons, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του παιχνιδιού, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό «αλωνίζοντας» μέσα στο δημιούργημά του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και τίποτα! Ανάλογα χιουμοριστικά σχόλια υπάρχουν, κυριολεκτικά, ανά πάσα στιγμή και για κάθε επιλογή που θα κάνει η πρωταγωνίστρια. Γυρίζοντας τον κέρσορα στην ένδειξη του χεριού και σημαδεύοντας ένα τζάκι, μπορεί να εμφανιστεί επί της οθόνης ένα σχόλιο του τύπου «Πέρασες το χέρι σου πάνω από τη φωτιά, νιώθεις περήφανος γι’ αυτό»;! Γυρίζοντάς τον στην ένδειξη των χειλιών και σημαδεύοντας ένα κλειστό παράθυρο, η απίστευτη ατάκα είναι «You wonder if your Heroine’s Quest would run on these windows»! Και αμέτρητα, αμέτρητα άλλα, που θα τα αποκρύψω ώστε… «να μη χαλάσω τη φάση» σε κανέναν ενδιαφερόμενο, ενώ υπάρχουν και χιουμοριστικές αναφορές τόσο σε παλαιότερους τίτλους της Crystal Shard όσο στον… Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και τα Χάρι Πότερ! Αδυνατώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου κάποιο παιχνίδι με μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ.

Κι όμως, όπως προανέφερα, ο τίτλος σε καμία των περιπτώσεων δε στερείται σοβαρότητας.  Τουναντίον, η υψηλή ποιότητά του είναι πρόδηλη και αδιαμφισβήτητη πέρα για πέρα, ενώ ο βαθμός πρόκλησής του μη αναμενόμενος. Απευθύνεται ξεκάθαρα σε απαιτητικούς gamers και είναι δεδομένο πως όσοι ασχοληθούν, θα δυσκολευτούν αρκετά. Ως adventure, υπάρχει σημαντικός αριθμός γρίφων που προκύπτουν κατά τη διάρκειά του και η δυσκολία τους δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη. Το γεγονός ότι οι κατευθυντήριες γραμμές είναι από αδρές έως σχεδόν ανύπαρκτες, δυσκολεύει σημαντικά τα πράγματα. Πολλές φορές αυτές μπορεί να βρίσκονται σε κάποιο βιβλίο ή στην απάντηση που έδωσε ένας NPC σε ανύποπτο χρόνο περνώντας απαρατήρητη τότε.

Σε άλλες περιπτώσεις, ο πειραματισμός σχετικά με το ποιο αντικείμενο πρέπει να χρησιμοποιηθεί πού, μπορεί να πάρει αρκετή ώρα. Επιπροσθέτως, αν θελήσει κάποιος να ολοκληρώσει το 100% του παιχνιδιού θα πρέπει σε πρώτη φάση να θυμάται από μνήμης κάθε quest το οποίο έχει προκύψει μέσα από αναφορές των NPC’s. Παίζοντας Witcher υπήρχαν γραμμένα σε κατάλογο τρία-τέσσερα main quests και επτά-οκτώ side quests, δίνοντας τη δυνατότητα να ανατρέξεις σ’ αυτά και να δεις τι έχεις να κάνεις. Εδώ δε συμβαίνει αυτό. Παρά ταύτα, η περιήγηση στον κόσμο του παιχνιδιού συνοδεύεται από μια πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική μουσική, διαφορετική ανά περιοχή, ενίοτε και κτίριο, καθώς επίσης κατά τη διάρκεια της νύχτας και, φυσικά, της μάχης.

Μια μπάρα στα options ρυθμίζει το difficulty level του παιχνιδιού, η ουσία του οποίου εντοπίζεται κυρίως σε τρία στοιχεία. Αυτονόητα τις μάχες, αλλά επίσης τη διατροφή και τον ύπνο! Ως γνήσιο RPG και καθώς η ηρωίδα είναι κι αυτή ένα θνητός άνθρωπος, χρειάζεται να τρέφεται, να ξεκουράζεται και να κοιμάται προκειμένου να αναπληρώνει τις αντοχές της (stamina), την υγεία αλλά και το mana της. Για να συμβεί το πρώτο, θα πρέπει κυρίως είτε να βγει στο δάσος να κυνηγήσει είτε να αγοράσει τροφή. Για το δεύτερο, μπορεί πάντοτε να βρεθεί ένας ζεστός και φιλόξενος χώρος. Στο ανώτερο επίπεδο δυσκολίας, λοιπόν, η πρωταγωνίστρια θα πεθάνει αν παραμελήσει αυτούς τους τομείς, ακόμη και εκτιθέμενη για υπερβολική ώρα στο κρύο, τουλάχιστον στο ξεκίνημα, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει στα χαμηλότερα levels. Όσον αφορά τη μάχη, αυτή είναι προτιμότερο να διεξάγεται με τη χρήση του πληκτρολογίου για καλύτερη ανταπόκριση και αμεσότερες επιλογές. Η πρωταγωνίστρια και ο εχθρός έρχονται στο κέντρο της οθόνης και τότε ο συγχρονισμός επιθετικός και αμυντικών ενεργειών είναι αυτός που παίζει κυρίαρχο ρόλο.

Έχοντας εισχωρήσει ήδη στα του gameplay, άφησα για το τελευταίο κομμάτι στην περιγραφή της εμπειρίας μου ίσως το σημαντικότερο στοιχείο, επί του οποίου έκανα απλώς μια αναφορά νωρίτερα. Μιλώ για το εντυπωσιακό του βάθος και την ποικιλία που το χαρακτηρίζει, μη έχοντας να ζηλέψει τίποτα από άλλα RPGs. Μέχρι στιγμής έχω κάνει λόγο για «ηρωίδα» και «πρωταγωνίστρια» και η αιτία είναι ότι το όνομά της μπορεί να το καθορίσει ο καθένας πριν από την έναρξη του παιχνιδιού. Η δική μου ξανθιά πιξελιασμένη καλλονή δε θα μπορούσε να ονομάζεται -όπως προϊδεάζει η λέξη «καλλονή»- παρά Brienne of Tarth, από την ομώνυμη κόρη στον κόσμο του Τραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου, εμπνεύσεως George Martin. Ως αυθεντικό παιχνίδι ρόλων, υπάρχουν συνολικά πέντε attributes (Agility, Endurance, Strength, Weapon Use, Willpower) και δέκα skills (Acrobatics, Animal Ken, Climbing, Fast Talk, Herbalism, Magic, Parrying, Stealth, Thievery και Throwing). Τα πάντα μπορούν να αναβαθμιστούν (ορισμένα ξεκινούν από το 5 και άλλα φτάνουν έως το 100), με ενέργειες ανάλογες του καθενός (μάχη με σπαθί, ξόρκια, σκαρφάλωμα στα δέντρα και ένα σωρό άλλα καθ’ έκαστο), όμως δεν υπάρχει δυνατότητα να είναι διαθέσιμα τα skills στο σύνολό τους.

Και γιατί συμβαίνει αυτό; Μα, φυσικά, γιατί το Heroine’s Quest δεν έχει μόνο πολύ μεγάλη διάρκεια, αλλά μπορεί να παιχτεί με τρεις διαφορετικούς τρόπους! Η ηρωίδα μπορεί να είναι είτε Warrior, είτε Sorceress είτε Rogue, με εναλλακτικό σύστημα μάχης και τρόπο αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον! Υπάρχουν πράγματα που δε μπορεί να κάνει ως Warrior, άλλα που δεν κατέχει ως Sorceress και άλλα που αδυνατεί ως Rogue, πλην όμως, στο ξεκίνημα παρέχεται η επιλογή δημιουργίας ενός υβριδικού χαρακτήρα! Ορισμένα quests δε μπορούν να πραγματοποιηθούν εφόσον δεν υφίστανται οι ανάλογες δεξιότητες, κάποια μπορούν να ολοκληρωθούν με διαφορετικό τρόπο, ενώ μερικές πληροφορίες δε υπάρχει τρόπος να ληφθούν χωρίς τις σχετικές γνώσεις. Ενδεικτικά, αν στο ξεκίνημα δε δώσεις κάποιους από τους 50 διαθέσιμους training points για το magic skill, δεν πρόκειται να διαβάσεις ποτέ ρουνικά ως Warrior ή Rogue! Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, όλα αυτά εκτοξεύουν το replayability του τίτλου στα ύψη, και αν αναλογιστεί ότι, τουλάχιστον στο πρώτο playthrough -όπου δε γνωρίζεις τους γρίφους- και παίζοντας στο hard, η διάρκειά του υπερβαίνει τις 20 ώρες, γίνεται κατανοητό ότι στο εξής θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ως προς τι άλλο game χαρακτηρίζει «διαμάντι».

Heroine’s Quest: The Herald of Ragnarok! Ένας τίτλος που θα μπορούσε να κοστίζει κατ’ ελάχιστο 30 ευρώ, αλλά, αντίθετα, η Crystal Shard τον διέθεσε απλόχερα δωρεάν για όλους τους gamers που ξέρουν να εκτιμούν αλλά και να τιμούν το πραγματικά καλό, σαν ένα χριστουγεννιάτικο δώρο από καρδιάς στις 25 Δεκεμβρίου 2013. Μια υπερπλήρης δημιουργία, ένα αφάνταστο, υπέροχο παραμύθι στο χώρο της Σκανδιναβικής μυθολογίας μέσα από ένα υποδειγματικό, ολοκληρωμένο και πρωτότυπο adventure/RPG, που απευθύνεται σε απαιτητικούς παίκτες. Ένα παιχνίδι το οποίο παραδίδει μαθήματα γύρω από την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά των βορειότερων περιοχών της ηπειρωτικής Ευρώπης αλλά και την πολύ μεγάλη εμβάθυνση στο gameplay του, που θα ζήλευαν ουκ ολίγα άλλα. Ξεκίνησα αμέριμνος την αναζήτησή μου για κάτι με το οποίο θα περνούσα ευχάριστα λίγες ώρες. Κατέληξα να απαντήσω τον καλύτερο free to play τίτλο όλων των εποχών.

Continue reading
  1994 Hits

Τα παιχνίδια αποβλακώνουν τους νέους 2: Το ειδεχθές Internet και ο χαιρέκακος υπολογιστής

b2ap3_thumbnail_9.jpg

Έχοντας ήδη αναλύσει τις γνώσεις, αλλά και τις ικανότητες που μπορεί κάποιος να αποκομίσει παίζοντας παιχνίδια αποφάσισα να γράψω ένα blog για τους λόγους που τα παιχνίδια δεν λαμβάνουν την προσοχή και τα εύσημα που τους αρμόζουν στην κοινωνία. Ουσιαστικά θα αναλύσω τους λόγους που τα υπόλοιπα μέσα, με κύριο μέσο την τηλεόραση, τα μειώνουν. Υπάρχουν πολύ λόγοι που η τηλεόραση πλήττεται από τα παιχνίδια οπότε το μόνο της όπλο είναι η παραπληροφόρηση μπας και ο κόσμος απομακρυνθεί από τους υπολογιστές και ασχοληθεί καθόλου με αυτήν. Πλέον με την ανάπτυξη και την εξέλιξη του Internet η τηλεόραση έχει χάσει τεράστια ποσοστά τηλεθέασης. Κανείς νέος δεν βλέπει τηλεόραση και πλέον τείνουν και τα μεγαλύτερα άτομα να απομακρύνονται από αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι η τηλεόραση να ακολουθεί την στρατηγική "για να νικήσω θα κάνω τους άλλους να χάσουν". Τι εννοώ? Η τηλεόραση μην μπορώντας να κοντράρει το Internet και τα παιχνίδια ούτε κατά διάνοια προσπαθεί να τα μειώσει και να χαλάσει την εικόνα που έχουν για αυτά οι άνθρωποι. Έχοντας μέρα παρά μέρα ρεπορτάζ για την "ηλεκτρονική μοναξιά", τους εθισμένους στο διαδίκτυο και όλους αυτούς που αυτοκτόνησαν με το Internet (και ναι αυτό το έχω ακούσει σε ρεπορτάζ) περνάει στους ημιμαθείς την ιδέα πως ότι περιστρέφεται γύρω από τον υπολογιστή είναι αισχρό, ανάρμοστο και διαφθείρει την αγνά μυαλά των νέων. Επιπλέον ο "εθισμός στο Διαδίκτυο" δεν είναι επιστημονικός όρος. Η ψυχολογία δεν τον παραδέχεται ως αληθινό ψυχολογικό πρόβλημα.

Η διαταραχή εθισμού στο διαδίκτυο δεν συμπεριλαμβάνεται στο τελευταίο εγχειρίδιο DSM (DSM-5, 2013),[1] το οποίο χρησιμοποιείται τακτικά από ψυχιάτρους. Wikipedia

Το θέμα είναι πως υπάρχουν τόσα είδη εθισμού (ποτά, ναρκωτικά κ.α.) αλλά η τηλεόραση ασχολείται μόνο με τον εθισμό στο διαδίκτυο. "Ε καλά δεν υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί". Απαντώ στον εαυτό μου, "Προφανώς και υπάρχουν, αλλά ποιος ο λόγος". Δεν υπάρχει κέρδος στην είδηση ότι ένας ναρκομανής πέθανε στην Ομόνοια, ο προϋπολογισμός και τα ποσοστά τηλεθέασης μένουν ίδια. Από την άλλη με την είδηση ότι η κατάλληλη πτέρυγα του Παίδων έχει 90 παιδιά εθισμένα στο διαδίκτυο έχει έμμεσο κέρδος ( η οποία είναι και ψευδής με βάση σχετικό ρεπορτάζ του Gameworld). 

Όλες οι ανήσυχες Ελληνίδες μάνες ακούγοντας για αυτή την φρίκη δεν θα αφήνουν τα παιδιά τους να πλησιάζουν τον υπολογιστή. Αλλά επειδή είναι και πολυάσχολες γυναίκες με κάτι θα πρέπει να τα απασχολούν για να μην είναι όλη μέρα στα πόδια τους.

Που να τα βάλουν?...Που να τα βάλουν?... Α ναι στη τηλεόραση σε αυτό το ακίνδυνο, πράο και αγαθό κατασκεύασμα.

b2ap3_thumbnail_baby-tv.png

 Εδώ έρχεται και το επόμενο επιχείρημα. Πολύ γονείς δεν κάνουν την δουλειά τους σωστά. Έχοντας μεγαλώσει ένα παιδί που δεν είναι όπως το θες εσύ για τον α΄ή β΄λόγο πρέπει να βρεις κάποιον να ρίξεις τις ευθύνες, επειδή ή εσύ είσαι αλάνθαστος ή απλά δεν θες να παραδεχθείς το λάθος σου. Οπότε αντί ο μέσος Έλληνας γονιός να παραδεχτεί το "λάθος" του, απλά κατηγορεί τις εταιρίες παιχνιδιών. Η λογική πολλών γονιών είναι φταίει το παιχνίδι ή η εταιρία που το έφτιαξε, αλλά όχι εγώ που το πήρα στο παιδί μου για δώρο όταν έκλεισε τα 5. Και πες πως η εταιρία είναι ανώμαλη , αλλοπρόσαλη και παράφρων και θέλει να αλλοιώσει την αρμονική κοινωνία μας, εκείνο το σηματάκι με το χαρακτηριστικό +18 κάτω αριστερά λες να το έχουν βάλει για ομορφιά? Πραγματικά Έλληνα γονιέ δεν σε ανησύχησε λίγο ότι το παιχνίδι λέει από πίσω Violence ή Drug Use ή Sexual Content ή όλα αυτά μαζί. Αλλά πες ότι όντως όλα αυτά δεν παραξένευσαν τον γονιό, το άλλο πρόβλημα είναι ότι πολλοί γονείς δεν θέλουν να ασχοληθούν με το τι κάνει το παιδί τους στον υπολογιστή, οπότε καλύπτουν την αδιαφορία με κατηγορίες σε άλλους. Σου έχω νέα γονιέ αν όντως θες να προστατεύσεις το παιδί σου από την επαίσχυντη κοινωνία που ζούμε απαγόρευσε του επίσης να βλέπει τηλεόραση, να ακούει ραδιόφωνο, να βλέπει διαφημιστικές ταμπέλες σε δρόμους και να πηγαίνει το βράδυ στο γκάζι με τους φίλους του για να γιορτάσει τα δωδέκατα γενέθλιά του. Κοινώς προστάτεψε το απόλυτα ή για αρχή τουλάχιστον πάψε να βρίσκεις εύκολους στόχους. Και γιατί το Internet και τα παιχνίδια είναι εύκολος στόχος? Για το λόγο ότι βγαίνεις και το κατακρίνεις στη τηλεόραση και είναι απόλυτα φυσιολογικό, ενώ αν κατακρίνεις την τηλεόραση σε κόβουν, σε βρίζουν και ενίοτε σε απαλλάσσουν από τα άγχη της ζωή σου με μια δημόσια εκτέλεση (on air πάντα).

b2ap3_thumbnail_-1260x1680.jpg

Η τηλεόραση προσπαθεί να περάσει πέρα όλων των άλλων πως το διαδίκτυο απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από ανθρώπους που θέλουν να σε βλάψουν, να σε ρεζιλέψουν και να σου πάρουν τα λεφτά και τα προσωπικά στοιχεία. Ναι ξέρεις γιατί οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι καθημερινά είναι υποδείγματα ηθικής όπως το αφεντικό μου που με απέλυσε πριν κλείσω μήνα για να μην πληρώνει αποζημίωση,  ο συμπαίκτης στην ομάδα μπάσκετ που μου έκανε δώρο μια ρήξη χιαστών για να μπει βασικός, αλλά και ο τύπος που μου την έπεσε με μαχαίρι για να του "δανείσω" το κινητό μου, όταν γύριζα χθες το βράδυ στο σπίτι μου .

b2ap3_thumbnail_316622682_ca7d24ad7d_z.jpg

 Η γεροντοκρατία είναι και αυτός ένας λόγος που τα παιχνίδια, ο υπολογιστής και το Internet υποβαθμίζονται από τα υπόλοιπα μέσα μαζικής (παρα)πληροφόρησης. Εν μέρη το καταλαβαίνω τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο από εκείνους, αλλά πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι κάτι το διαφορετικό δεν είναι και κακό. Ακούς τον κάθε γεροκάγκουρα να σου λέει για της κόντρες που έκανε με τα μηχανάκια, ή για το πόσες φυλακές έφαγε στον στρατό και μετά σου λέει να προσέχεις μην παρασυρθείς από τον υπολογιστή. Μα ναι παρασύρθηκα κάποτε και εγώ σαν νέος. Όταν ήμουν δημοτικό ένα site μου έβγαλε μήνυμα ότι ήμουν ο εκατομμυριοστός πελάτης και κέρδισα το Nokia 3510, κι εγώ για λίγα δευτερόλεπτα το πίστεψα. Δηλαδή από τι άλλο να παρασυρθώ? Όταν πιάσεις το παιδί σου να βλέπει "ακατάλληλες" ταινίες φταίει αυτό που μπήκε και τις είδε και όταν η ανήλικη κόρη σου κλεφτεί με τον 55χρονο που γνώρισε στο facebook φταίει αυτή που έκανε φίλο της έναν άγνωστο που δεν έχει ιδέα ποιος είναι. " Μα αυτά είναι παιδιά". Άμα αυτά είναι παιδιά και απαλλάσσονται από τις ευθύνες φταίει αυτός που τα ανέθρεψε έτσι, Έλληνα γονιέ. Κάνε εσύ την δουλειά σου και μετά κοίτα να ρίχνεις ευθύνες.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως όλοι αυτοί δεν ξέρουν τι είναι το Internet ή ο υπολογιστής (Έτσι εκμεταλλεύεται όλο αυτό το μπέρδεμα η τηλεόραση για να αυξήσει τα ποσοστά της). Και να προσθέσω ότι για τους περισσότερους ηλικιωμένους παιχνίδι, υπολογιστής, internet είναι το ίδιο. Δεν γίνεται να περνάει η άποψη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν το αντικείμενο που κρίνουν. Είναι σαν να διαβάζεις review από άτομο που δεν έχει παίξει το παιχνίδι που κριτικάρει. Κοινώς είσαι κατά 99.9% σίγουρος πως η άποψή του θα είναι λάθος.

b2ap3_thumbnail_attention-unless-you-know-the-whole-situation-keep-your-mouth-shut2.png

Να προσθέσω και το χιλιοειπωμένο επιχείρημα πως τα παιχνίδια είναι ένα πολύ σύγχρονο μέσο ψυχαγωγίας και το Internet μια πιο σύγχρονη πλατφόρμα σε σχέση με την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο με αποτέλεσμα η λογοκρισία και η αρνητική κριτική να είναι 10 φορές μεγαλύτερη από αυτή τον άλλον μέσων. Παλαιότερα γινόταν ακριβώς το ίδιο με τις ταινίες και ακόμα πιο παλιά με την μουσική και το ραδιόφωνο.

b2ap3_thumbnail_evolution2-o-640x347.jpg

Προφανώς και δεν πιστεύω πως τα παιχνίδια και το διαδίκτυο έχουν μόνο θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία, έχουν και αρνητικά. Το πρόβλημα είναι πως στον πολύ κόσμο προβάλλονται μόνο τα αρνητικά με αποτέλεσμα με βάση την κοινή γνώμη να θεωρούνται μια σύγχρονη μάστιγα.

Μάστιγα? Τα παιχνίδια? Το Internet? Όχι τα ναρκωτικά? Ούτε ο καρκίνος? Σίγουρα κάποιος μέσω του διαδικτύου μπορεί να παρασύρει κάποιον άλλον, αλλά το να κατηγορήσουμε το διαδίκτυο είναι το ίδιο με το σε ένα φόνο να κατηγορήσουμε το πιστόλι. Το Internet και τα παιχνίδια και γενικά ο υπολογιστής είναι ένα μέσο και είναι στο χέρι σου το πως θα το δεις. Παραδείγματος χάρη την πυρηνική ενέργεια κάποιοι την είδαν ως πηγή παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και άλλοι την είδαν ως...

b2ap3_thumbnail_Explosion.jpg

Continue reading
  2313 Hits