Στο χώρο της έβδομης τέχνης έχουν υπάρξει εμβληματικές ταινίες στη διάρκεια του 20ού αιώνα, οι οποίες έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους, θεωρούμενες μέχρι και σήμερα εκ των κορυφαίων όλων των εποχών και σε κάθε περίπτωση πρωτοπόρες για τα νέα στοιχεία που εισήγαγαν. Είτε για τη σκηνοθεσία τους, είτε για το σενάριο, τα οπτικά ή ηχητικά εφέ που προσέθεσαν και αξιοποίησαν, είτε βεβαίως για μνημειώδεις ρόλους ηθοποιών, πολλές εξ αυτών έχουν μείνει και θα παραμείνουν εις το διηνεκές χαραγμένες στη μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως. Καλώς ή κακώς, μια τέτοια εισαγωγή στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αναφέρεται στο Hollywood, παραμερίζοντας κολοσσούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως είναι ο ιαπωνικός, ο ινδικός, της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και όχι μόνο. Δε θα ισχυριστώ ότι αποτελώ εξαίρεση, καθώς οι γνώσεις μου σε οτιδήποτε άλλο, πέραν του πρώτου, περιορίζονται σε κάποιες… ενδεικτικές εμπειρικές εικόνες και τίποτα περισσότερο.

Ακόμη κι έτσι, όμως, ποιος σινεφίλ δεν αναγνωρίζει τον Charlie Chaplin από τις ταινίες μικρού μήκους του βωβού κινηματογράφου. Αργότερα, τον John Wayne ως τον all time classic cowboy και σύμβολο των Η.Π.Α., με τον Clint Eastwood να παίρνει τη σκυτάλη στη μεγάλη οθόνη μένοντας στην ιστορία με τα Spaghetti Western του Sergio Leone, να ξεχωρίζει ως Dirty Harry και να διαπρέπει αργότερα ως σκηνοθέτης. Clark Gable, Kirk Douglas, Henry Fonda, Marlon Brando, Robert Mitchum, James Stewart, Cary Grant, Gregory Peck, Peter Selers και ουκ ολίγα άλλα «ιερά τέρατα» της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, η οποία επικράτησε στον πλανήτη όπως και οτιδήποτε προέρχεται από την Αστερόεσσα. Και βεβαίως έχουν αναδειχθεί κορυφαίοι σκηνοθέτες, κάποιοι πιο αναγνωρίσιμοι από τους υπόλοιπους, με ταινίες που όλοι έχουμε αγαπήσει. Ο κλασικός, John Ford, με ιστορικές ταινίες όπως The Grapes of Wrath, The Man Who Shot Liberty Valance, The Searchers, The Quiet Man αλλά και το Stagecoach του 1939, το film με πρωταγωνιστή τον John Wayne, το οποίο και τον ανέδειξε σε ηλικία μόλις 22 ετών!

Ο ασυναγώνιστος Alfred Hitchcock, ο πατέρας του thriller, με κλασικές δημιουργίες στο παλμαρέ του, όπως τα Psycho, Vertigo, Rear Window, The Birds και North by Northwest. Ο Francis Ford Coppola με την απίστευτη τριλογία The Godfather και τις δύο πρώτες ταινίες αυτής να είναι από τις καλύτερες της ιστορίας του κινηματογράφου, εξαντλώντας τις υποκριτικές ικανότητες του Marlon Brando, αναδεικνύοντας δε και απογειώνοντας μέσα σε τρία χρόνια τον ανεπανάληπτο, Al Pacino. Ο Sidney Lumet, που έφτασε επανειλημμένως κοντά στο χρυσό αγαλματίδιο, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ, έχοντας εν τούτοις να παρουσιάσει μεταξύ άλλων το 12 Angry Men του 1958, νούμερο 6 όλων των εποχών με βάση τις βαθμολογίες στο IMDb. Ο Stanley Kubrick, ο οποίος έκανε 13 ταινίες και οι μισές θεωρούνται κλασικές, όπως τα Paths of Glory, Spartacus, Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb, A Clockwork Orange καθώς επίσης το πρωτοπόρο 2001: A Space Odyssey.

Και βεβαίως αμέτρητοι άλλοι κορυφαίοι στην κατηγορία τους, ηθοποιοί και σκηνοθέτες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας και είναι αδύνατο να «χωρέσουν» μέσα σε λίγες γραμμές. Ο James Cameron με το εμβληματικό Aliens, τα δύο πρώτα Terminator, το Titanic και το Avatar, αξιοποιώντας ή και εισάγοντας για πρώτη φορά νέες τεχνολογίες. Ο Steven Spielberg, σχεδόν καμία ταινία του οποίου δε μπορεί να παραβλεφθεί, αλλά και πάλι πώς να μην ξεχωρίσεις το θρυλικό Jaws, το απίστευτο Schindler's List και το επικό Saving Private Ryan! Ο Tim Burton με το λατρεμένο, ξεχωριστό σκοτεινό του ύφος, τη διαχρονική συνεργασία του με τον τρομερό Johnny Depp και ταινίες όπως τα πρώτα δύο Batman, Edward Scissorhands και Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street.

Ο Martin Scorsese, που έχει κάνει σπουδαίες δουλειές στο παρελθόν με τον κορυφαίο, Robert De Niro, όπως στα Raging Bull και Goodfellas, συνεχίζοντας στη νεότερη εποχή με τον μοναδικό, Leonardo DiCaprio, στα Gangs of New York, The Aviator, Shutter Island και The Wolf of Wall Street. Ο Quentin Tarantino, για τον οποίο τα λόγια ωχριούν, με το κορυφαίο Pulp Fiction και -μεταξύ όλων των άλλων- το Inglourious Basterds, και ο Peter Jackson με την επική τριλογία The Lord of the Rings. Στα μεγάλα κινηματογραφικά franchises ξεχωρίζουν φυσικά τα Star Wars και Star Trek, που έχουν τεράστιο και πολύ φανατικό κοινό.

Η λίστα δεν έχει τελειωμό και είναι αλήθεια ότι το κείμενο αυτό για αλλού ξεκίνησε και διαφορετικά πορεύτηκε. Δίπλα σε όλους τους προαναφερθέντες, ωστόσο, δε μπορεί παρά να βρίσκεται ακόμη ένας σκηνοθέτης, ο οποίος από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και εξής δημιούργησε ορισμένες ταινίες οι οποίες έγραψαν τη δική τους ιστορία στο χώρο. Ο λόγος για τον Robert Zemeckis, ο οποίος το 1994, στο απόγειο της δόξας του, «έχτισε» το υπέροχο Forrest Gump, χαρίζοντας στον εαυτό του το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του και προσφέροντας στον Tom Hanks -με το πηγαίο ταλέντο και το αστείρευτο χιούμορ- τη δυνατότητα να κατακτήσει το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά! Η ταινία όμως που τον έκανε γνωστό και τον καταξίωσε στο Hollywood δεν ήταν άλλη από το Back to the Future του 1985, η οποία τελικά συνοδεύτηκε από δύο sequels το 1989 και 1990. Μια τριλογία η οποία αγαπήθηκε όσο λίγες για το έντονο κωμικό της στοιχείο -χωρίς να γίνεται γελοία- και την επιστημονική της φαντασία, καθώς επίσης τα εξαιρετικά -για την εποχή τους- οπτικά εφέ, όλα αποδιδόμενα μέσα από ένα ευφάνταστο σενάριο, φροντίζοντας να εξαλειφθεί οποιοδήποτε ενδεχόμενο σεναριακού κενού.

Η ιστορία είναι πασίγνωστη βεβαίως, τουλάχιστον για όσους έχουν «πατήσει» ή πλησιάζουν τα 30, και ίσως μόνο κάποιοι νεαρότεροι αγνοούν περί τίνος πρόκειται. Η χρονομηχανή την οποία έχει εφεύρει ο δαιμόνιος Dr. Emmett Brown, γνωστότερος απλώς ως «Doc», καθιστά εφικτό το ταξίδι στο χρόνο σε οποιαδήποτε στιγμή στο παρελθόν ή το μέλλον. Ένας πυκνωτής ροής (flux capacitor) τοποθετημένος στην καμπίνα μιας εντυπωσιακής, τροποποιημένης DeLorean DMC-12 είναι αυτός που επιτρέπει την τηλεμεταφορά, με τη μόνη προϋπόθεση ότι, ειδικά όσον αφορά το παρελθόν, ο παρατηρητής δε θα διαταράξει τη πορεία της ιστορίας, κάτι το οποίο θα μπορούσε να επιφέρει καταστροφικές συνέπειες στο μέλλον, δημιουργώντας ένα νέο χωροχρονικό συνεχές, υπό διαφορετικές συνθήκες και κατεύθυνση. Βεβαίως ο «Doc» δε δρα μόνος του, αλλά σε συνεργασία με τον έφηβο, Marty McFly, ο οποίος είναι αυτός που καλείται κάθε φορά να βγάζει τα… κάστανα απ’ τη φωτιά, αξιοποιώντας την τεχνολογία, τις γνώσεις και ακριβείς συμβουλές του φίλου του. Πρόκειται μάλλον για ένα από τα πλέον παράταιρα κινηματογραφικά δίδυμα, με εντελώς διαφορετικό παρουσιαστικό, σημαντική διαφορά ηλικίας, αλλά κοινό πάθος για περιπέτειες… επιστημονικού υποβάθρου και χαρακτήρα!

Κι επειδή το έχω ήδη… τερματίσει όσον αφορά τα των ταινιών και δη του Hollywood, συνεχίζω πλέον εστιάζοντας αποκλειστικά στο εξαιρετικό, ομώνυμο παιχνίδι το οποίο κυκλοφόρησε η Telltale Games το 2011 σε πέντε επεισόδια (το πρώτο, το Δεκέμβριο 2010). Αυτή ήταν η δεύτερη εμπειρία μου σε episodic adventure της συγκεκριμένης εταιρίας, μετά από το Game of Thrones, κι αυτή τη φορά ήταν εντελώς διαφορετική. Το Back to the Future: The Game περιήλθε στην κατοχή μου πριν από περίπου τρεις εβδομάδες μέσω μιας συμφέρουσας ανταλλαγής. Εν τούτοις, και παρότι γνώριζα το franchise, δεν είχε τύχει να δω τις ταινίες ποτέ, κάτι που απετέλεσε μονόδρομο από εκείνο το σημείο κι έπειτα, με αποτέλεσμα να γίνω άμεσα φανατικός της σειράς. Το παιχνίδι ξεκινά έξι μήνες μετά τα γεγονότα της τρίτης ταινίας. Ο Marty έχει επιστρέψει στην καθημερινότητα του 1986 πλέον, ενώ ο «Doc» συνεχίζει να ταξιδεύει στο χρόνο μαζί με τη γυναίκα του, Clara Clayton, και τα δύο τους παιδιά, ονόματι… Jules και Verne!

Ακριβώς λόγω της πολύμηνης απουσίας του «Doc» από το 1986, η τράπεζα μπαίνει σε διαδικασία εκποίησης των περιουσιακών του στοιχείων. Όπως είναι λογικό, ο Marty -που είναι κι ο μόνος playable χαρακτήρας- προσπαθεί να σώσει… ό,τι προλαβαίνει, και ιδιαίτερα το προσωπικό ημερολόγιο του «Doc», στο οποίο συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων ολόκληρη η σύλληψη της ιδέας για την κατασκευή του πυκνωτή ροής, ο οποίος θα επιτρέψει τα ταξίδια στο χωροχρόνο. Ξαφνικά, έξω από το εργαστήριο του φίλου του εμφανίζεται μια πανομοιότυπη DeLorean μ’ αυτήν η οποία είχε διαλυθεί σε χίλια κομμάτια από ένα διερχόμενο τρένο, στο φινάλε της τρίτης ταινίας, κατά την τελευταία επιστροφή του Marty στο… μέλλον, το 1985. Γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά και πασχίζει να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ με τα λιγοστά στοιχεία που έχει στη διάθεσή του, ούτως ώστε να καταφέρει να βοηθήσει τον «Doc», ο οποίος φαίνεται πως έχει μπλέξει σε ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις. Τα ταξίδια εμπρός και πίσω στο χρόνο θα είναι και πάλι ασταμάτητα, για την ακρίβεια ακόμη περισσότερα αυτή τη φορά, αλλ’ εκ νέου με μια εντυπωσιακή συνοχή που δεν αφήνει κενά στο σενάριο.

Το Back to the Future: The Game, δεν είναι απλώς ένας τίτλος που βγήκε «για να υπάρχει», επειδή κάποτε κυκλοφόρησαν οι ταινίες αυτές. Δεν είναι ακόμη ένα παιχνίδι που σχετίζεται απλώς με κινηματογραφικές παραγωγές. Είναι μια συμπαγής δημιουργία, η οποία δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα σε σχέση με το franchise που σάρωσε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Προσωπικά, επειδή είδα μαζί τις τρεις ταινίες και κατευθείαν ξεκίνησα να παίζω το παιχνίδι, δεν ένιωσα σε καμία στιγμή ότι «εδώ σταματούν οι πρώτες και εδώ ξεκινά το δεύτερο». Για την ακρίβεια, και καθώς τα ταξίδια στο χρόνο συνεχίζονταν, χρειάστηκε αρκετές φορές να προσπαθήσω να θυμηθώ που ολοκληρώθηκε το film του 1990, τι ανήκει στο cinema και τι στο videogame. Διότι δεν αποδείχθηκε μόνο το σενάριο εξαιρετικό, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερες προεκτάσεις στην ιστορία των ταινιών. Το voice acting είναι καταπληκτικό, απόλυτα πιστό στο κλίμα τους, με τον Christopher Lloyd να επιστρέφει στον -εικονικό, πλέον- ρόλο του «Doc» μετά από 20 ολόκληρα χρόνια!

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι διαφορετικοί και το ίδιο ισχύει για τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, Marty, στον οποίο δανείζει τη φωνή του ο A.J. LoCascio αντί του Michael J. Fox. Πραγματικά, όμως, είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κάποιος τη διαφορά! Ακόμη και οι δευτερεύοντες -πλην απαραίτητοι- χαρακτήρες των ταινιών που επιστρέφουν… με νέες φωνές, όπως οι γονείς του Marty και ο Biff, βρίσκονται πλήρως στο «πετσί του ρόλου», με τους ηθοποιούς να έχουν πιάσει σε απόλυτο βαθμό το «feeling» των ηρώων που υποδύονται, χωρίς να ξεχωρίζουν από τους… πρωτότυπους! Το ίδιο ισχύει και για νέους χαρακτήρες που προστίθενται, ακόμη και τους προγόνους ή… εναλλακτικούς εαυτούς των ίδιων(!), ενώ η Claudia Wells επιστρέφει επίσης στο ρόλο της Jennifer Parker, κοπέλας του Marty.

Το πιο σημαντικό είναι ότι το σενάριο του παιχνιδιού «πατάει» και αξιοποιεί ιδανικά την «κληρονομιά» των ταινιών, ξεδιπλώνοντας άψογα τις πολυδιάστατες προσωπικότητες όλων των χαρακτήρων, και όχι μόνο του Marty και του Doc. Με πτυχές οι οποίες αλλοιώνονται, τροποποιούνται και διακλαδίζονται αναλόγως των περιστατικών που λαμβάνουν χώρα κάθε φορά στο παρελθόν. Είναι το βασικό χαρακτηριστικό που πηγαίνει τη σειρά ένα βήμα παραπέρα, αξιοποιώντας οτιδήποτε έχει προβληθεί στη μεγάλη οθόνη και προσθέτοντας αμέτρητα νέα στοιχεία. Η Hill Valley αλλάζει εντυπωσιακά όψη από περίοδο σε περίοδο, ακόμη και στην ίδια εφόσον έχουν προηγηθεί συμβάντα που διαφοροποιούν τον ρου των γεγονότων, ενώ εμβληματικό μνημείο της περιοχής παραμένει πάντοτε το Δικαστήριο που δεσπόζει στην πλατεία, με το κλασικό ρολόι στην πρόσοψή του. Ξεχωρίζει και αξίζει να τονιστεί για μία ακόμη φορά η εξαιρετική συνοχή του σεναρίου, το οποίο λόγω θεματολογίας θα μπορούσε πολύ εύκολα να υποπέσει σε σφάλματα, αλλά στην πράξη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Αναφέρθηκα στους ήρωες, την προσωπικότητα και το ύφος τους, την ιστορία, την ατμόσφαιρα και το πνεύμα του παιχνιδιού, τα οποία έρχονται όπως ακριβώς τα γνωρίσαμε από τις ταινίες. Η συνεκτικότητά τους είναι, πραγματικά, παροιμιώδης, σε συνδυασμό με αυθεντικές χιουμοριστικές ατάκες που προκαλούν αίσθηση και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις και να παραδεχτείς για μία ακόμη φορά ότι «ναι, αυτοί είναι οι ήρωες που γνώρισα και αγάπησα στις ταινίες» ή ότι «σίγουρα, αν αυτοί οι χαρακτήρες υπήρχαν στα έργα του Robert Zemeckis, θα ήταν ακριβώς έτσι»! Υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, κι ακούει στο όνομα του Bob Gale. Πρόκειται βεβαίως για τον άνθρωπο που μηχανεύτηκε όλους αυτούς τους χαρακτήρες που απολαύσαμε στη μεγάλη οθόνη και έγραψε αυτό το ιδιαίτερο και άκρως ευρηματικό «επιστημονικό-φανταστικό» σενάριο! Στο παιχνίδι της Telltale Games συμμετείχε ως Story Consultant και ήταν επίσης αυτός που εισήγαγε τους νέους ήρωες, συνεπώς η πιστότητα και συνέχεια του τίτλου σε όλα τα επίπεδα ήταν εγγυημένη πριν ακόμη ξεκινήσει η ανάπτυξή του!

Έχοντας παίξει το Game of Thrones της ίδιας εταιρίας, το οποίο ήταν ουσιαστικά ένας τίτλος που περιελάμβανε κάποια quick time events και βασιζόταν στους συνεχείς διαλόγους και τις απαντήσεις που έδινες κατά τη ροή τους, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω αυτή τη φορά. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι το Back to the Future: The Game είναι ένα… παραδοσιακό adventure, το οποίο απαιτεί σκέψη για την επίλυση των γρίφων του, ακόμη κι αν δεν είναι το πιο δύσκολο που υπάρχει. Έχοντας μια σχετική ελευθερία κινήσεων μπορείς να εξερευνήσεις το χώρο που σου δίνεται, πάντοτε εντός της Hill Valley, η οποία δεν είναι ποτέ ίδια!

Εξαντλώντας τους διαλόγους λαμβάνεις ακόμη περισσότερες πληροφορίες και ανακαλύπτεις καλύτερα το σύνολο των ηρώων, οι οποίοι υπολείπονται των πρωταγωνιστών, Marty και Doc, μόνο κατ’ όνομα! Πέραν του κλασικού music theme της τριλογίας, το soundtrack που συνοδεύει το παιχνίδι και φέρει την υπογραφή του Jared Emerson-Johnson είναι εξαιρετικό, πιστό στο ύφος της μουσικής των ταινιών, προσθέτοντας τις δικές του πολύ αξιόλογες «πινελιές». Ο μουσικοσυνθέτης έχει μεγάλη εμπειρία στο χώρο των videogames και μια μακρά συνεργασία με την Telltale Games, έχοντας υπογράψει μεταξύ άλλων το soundtrack όλων των The Walking Dead, καθώς επίσης των Tales from the Borderlands, Game of Thrones, The Wolf Among Us και Jurassic Park: The Game.

Η διάρκεια του παιχνιδιού υπολογίζεται περίπου στις 13 ώρες, αν και προσωπικά χρειάστηκα κι άλλες καθώς ορισμένοι γρίφοι με δυσκόλεψαν περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, ενώ εξήντλησα τους διαλόγους και προτίμησα να παίξω χωρίς hints, text και goal pop-ups. Το Back to the Future: The Game αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι μπορούν να κυκλοφορήσουν αξιόλογα games βασισμένα σε ταινίες, κι όχι απλώς για να ξεζουμίσουν το hype των τελευταίων. Άλλωστε το γεγονός ότι αναπτύχθηκε και διατέθηκε στην αγορά 20 ολόκληρα χρόνια μετά το τρίτο film υποδεικνύει ότι οι developers είχαν κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους, να συνεχίσουν την ιστορία ακριβώς από εκεί που είχε σταματήσει, διατηρώντας ακέραιο το ύφος και πνεύμα των συγκεκριμένων κινηματογραφικών επιτυχιών της δεκαετίας του ΄80. Τα κατάφεραν!

Σε αρκετές περιπτώσεις είθισται να ανακύπτει γύρω από τα games ένα ερώτημα το οποίο σχετίζεται με το επιμορφωτικό περιεχόμενο που ενδεχομένως μπορεί να έχει ένα παιχνίδι που κυκλοφορεί. Είναι απλή διασκέδαση, μήπως χάσιμο χρόνου, ή μια ευκαιρία να συνδυαστεί η πρώτη με εμπλουτισμό γνώσεων; Δεν προτίθεμαι να το φιλοσοφήσω ιδιαίτερα, αλλά είναι γεγονός ότι υπάρχουν τρανά παραδείγματα στα οποία συμβαίνουν αμφότερα. Πέρα από όσα θετικά χαρακτηρίζουν -ή αρνητικά που μπορεί κάποιος να της προσάψει- τη σειρά Assassin’s Creed, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την ιστορικότητα του σεναρίου κάθε τίτλου του συγκεκριμένου franchise, που συνδέει τους πρωταγωνιστές του και την πλοκή με σημαντικά γεγονότα και σπουδαίους ανθρώπους, η παρουσία και τα επιτεύγματα των οποίων έχουν μείνει αναλλοίωτα στο χρόνο.

Το Never Alone ήρθε το 2014 να απαντήσει θετικά στο αρχικό ερώτημα προσφέροντας μια συνδυαστική εμπειρία διαφορετικού τύπου, επιδιώκοντας να επικεντρωθεί και κατά βάση να παρουσιάσει τον πολιτισμό των Inupiat, των Εσκιμώων που κατοικούν στις απέραντες παγωμένες εκτάσεις της Αλάσκας. Στην περίπτωση αυτή, το game δείχνει να αποτελεί απλά την αφορμή για να ξεκινήσει η αφήγηση, ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στις περιγραφές των αυτοχθόνων γύρω από τον τρόπο ζωής τους, τα βιώματά τους από το παρελθόν και τις ιστορίες από τα βάθη των χρόνων. Ο τίτλος της «νεοφώτιστης» Upper One Games βρίθει λαογραφικών στοιχείων και της ευρύτερης πολιτιστικής κληρονομιάς της φυλής αυτής. Η απόλυτη ταύτιση των μελών της με τη φύση και ο ανάλογος σεβασμός τους προς αυτήν, κυριαρχεί σε κάθε στιγμή. Ο τρόπος διαβίωσης αλλά και της ίδιας της επιβίωσής τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με όσα τους παρέχει η Μητέρα-Γη.

Η σχέση των Inupiat με την άγρια πανίδα και την περιορισμένη χλωρίδα των περιοχών που κατοικούν είναι σχέση σεβασμού και εκτίμησης, μακριά από κάθε έννοια κατάχρησης και εκμετάλλευσης, όπως συμπεριφέρεται ο σύγχρονος άνθρωπος και όχι μόνο. Το κυνήγι γίνεται αποκλειστικά για λόγους διατροφής και ένδυσης και σε καμία περίπτωση για ευχαρίστηση. Απαγορεύεται να παίζεις με το θήραμα και άλλα ζώα. Οφείλεις να τα σέβεσαι και να ευγνωμονείς τη φύση για όσα σου προσφέρει. Οι παραδόσεις των Εσκιμώων παρουσιάζονται σε ένα ευρύ φάσμα και αναλύεται από τους ίδιους η καθημερινότητά τους, οι μετακινήσεις τους από περιοχή σε περιοχή, οι δυσκολίες και ανησυχίες τους. Χαρακτηριστικά αντικείμενα που χρησιμοποιούν, κάνουν την εμφάνισή τους και εξηγείται ο ιδιαίτερος ρόλος τους. Οι ιστορίες και τα παραμύθια που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά, έχουν την τιμητική τους. Κάποιες φορές το περιεχόμενό τους είναι διδακτικό για μικρότερους και μεγαλύτερους, άλλες, πάλι, ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο διάφορα φυσικά φαινόμενα, και κάποιες άλλες θέλουν απλώς να… νουθετήσουν τα άτακτα πιτσιρίκια της κοινότητάς τους!

Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, υλοποιήθηκε το Never Alone και οκτώ μήνες αργότερα διατέθηκε στην αγορά και το expansion, με τίτλο «Foxtales». Και στις δύο περιπτώσεις το παιχνίδι παρουσιάζει από μια ιστορία που διηγούνται κάποιοι παππούδες της φυλής των Inupiat και η οποία έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας. Εντός του game, τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ένα κοριτσάκι, ονόματι Nuna, και το… κατοικίδιό της, μια αρκτική αλεπού. Μαζί θα πρέπει να συνεργαστούν προκειμένου να λύσουν τις λίγους και αρκετά απλούς γρίφους που θα συναντήσουν, προκειμένου να καταφέρουν να πετύχουν στην αποστολή τους. Στην πρώτη περίπτωση η Nuna ξεκινά ένα ταξίδι για να ανακαλύψει τους λόγους μιας χιονοθύελλας η οποία έχει ξεσπάσει και φαίνεται ασταμάτητη. Στη δεύτερη, κωπηλατώντας στο κανό της καλείται να λύσει το μυστήριο ενός περάσματος, στο οποίο φημολογείται ότι έχει στήσει το λημέρι του ένας τεράστιος αρουραίος που καταβροχθίζει οτιδήποτε κάνει το λάθος να βρεθεί εκεί.

Η φιλία που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ενός ανθρώπου και μιας αλεπούς είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που περιγράφονται σε ένα από τα 24 βίντεο διάρκειας συνήθως έως δύο λεπτών, τα οποία ξεκλειδώνουν όσο το παιχνίδι προχωρά. Σ’ αυτά παρακολουθούμε κατά βάση τους αυτόχθονες που συμμετείχαν στο project, να παρουσιάζουν τις εμπειρίες τους δίνοντας περισσότερες πληροφορίες για όλα όσα έχουμε ανακαλύψει μέχρι στιγμής παίζοντας, και όχι μόνο. Τα συγκεκριμένα βίντεο, που διαθέτουν όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ντοκιμαντέρ, πιστεύω ότι είναι συγχρόνως αυτά που αξίζουν περισσότερο εντός του Never Alone. Είναι σημαντικότερες οι πληροφορίες που παρέχονται, και το ίδιο το παιχνίδι μοιάζει απλώς η αφορμή προκειμένου να εκτεθούν οι πρώτες. Στο Foxtales προστίθενται άλλα πέντε βίντεο, ενώ είναι αξιοσημείωτο πως η αφήγηση και στις δύο ιστορίες γίνεται στη γλώσσα των Inupiat, κάτι που προσφέρει ιδιαίτερα στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Έντονο χαρακτηριστικό της φυλής αυτής είναι η πίστη τους στην παρουσία πνευμάτων, με τα οποία μπορούν να επικοινωνήσουν είτε έμμεσα είτε άμεσα, κάτι που αναδεικνύεται μέσα στο game. Στα πλαίσια αυτά, η αλεπού έχει ακόμη μεγαλύτερη ευχέρεια, και ως εκ τούτου μπορεί να καλεί πνεύματα και να βοηθά τη Nuna προκειμένου να ξεπεράσει εμπόδια. Ένα ακόμη σημείο που αξίζει να τονιστεί, όπως και συμβαίνει εντός των προαναφερθέντων βίντεο, έγκειται στην περιβαλλοντική καταστροφή, με την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων, το οποίο προδήλως επηρεάζει τους πληθυσμούς που κατοικούν «αγκαλιά» μ’ αυτούς. Στην κεντρική ιστορία, προσωπικά, εισέπραξα έντονα το αλληγορικό στοιχείο γύρω από το συγκεκριμένο παγκόσμιο πρόβλημα.

Όσον αφορά το παιχνίδι καθ’ αυτό, είναι αλήθεια ότι για τα στάνταρ ενός 2D platform δεν έχει… να πει και πάρα πολλά. Οι γρίφοι είναι λίγοι και εύκολοι σχεδόν στο σύνολό τους, ενώ η υπόθεση πολύ απλή από πλευράς υλοποίησης, πέραν του ιδιαιτέρως αξιολόγου υποβάθρου που αναλύθηκε προηγουμένως. Τα γραφικά δεν έχουν να παρουσιάσουν κάτι εξεζητημένο, ενώ στον ηχητικό τομέα το soundtrack ξεχωρίζει ενδεχομένως λίγο περισσότερο, μα ambient ήχους ως επί το πλείστον. Σε συνέχεια αυτών, η διάρκεια του κεντρικού τίτλου υπερβαίνει μετά βίας τις τρεις ώρες, ενώ το expansion επεκτείνει την εμπειρία λίγο περισσότερο από μία ακόμη ώρα. Το Never Alone απέσπασε αρκετά βραβεία, ενώ οι developers της Upper One Games κέρδισαν BAFTA ως καλύτεροι πρωτοεμφανιζόμενοι. Στόχος τους είναι, όπως δηλώνουν οι ίδιοι, να δώσουν συνέχεια σ’ αυτό το εγχείρημα με την ονομασία «World Games», παρουσιάζοντας προσεκτικά επιλεγμένες ιστορίες από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Το ξεκίνημα ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρο κι αυτό αναγνωρίστηκε σε γενικές γραμμές. Σ’ ένα επόμενο βήμα, ωστόσο, θα πρέπει να δοθεί περισσότερη βαρύτητα στο gameplay συγκριτικά με το πολιτιστικό background της ιστορίας, προκειμένου το πρώτο να μην υστερεί έναντι του δευτέρου.

Σας ενημερώνουμε ότι μόλις λύθηκε ένα bug που υπήρχε με τα Blogs και βάση του οποίου δεν μπορούσατε να δημοσιεύσετε νέο blog post.

Πλέον μπορείτε να δημοσιεύσετε νέα κείμενα στα Blogs και φυσικά να διεκδικήσετε ένα από τα τρία δώρα του μήνα για το καλύτερο blog post του μήνα στις ψηφοφορίες που ξεκινούν κάθε 25 του μήνα στο subforum Versus. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ.

Πέρα από τα blogs το GameWorld σας δίνει δυνατότητα δημοσιεύσης του user review σας, το οποίο επίσης δίνει ένα δώρο για το user review του μήνα. Απλά επιλέγετε το review που θέλετε από την κατηγορία Reviews και πηγαίνετε στην καρτέλα User Reviews. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ.

Σκέφτηκα να αρχίσω μια σειρά από blogs στα οποία θα μιλάω για μια από τις λατρείες μου, τα Indie Games. Θα κάνω σε κάθε blogpost αναφορά και μικρή παρουσίαση ενός Indie που θεωρώ ότι ξεχωρίζει μέσα στη θάλασσα Indie που κυκλοφορούν. Σε αυτό το πρώτο post, ξεκινάω με το Don't Starve.

Το 2012, μια εταιρεία από τον Καναδά, έβγαλε ένα παιχνίδι το οποίο έμελλε να αποτελεί σημείο αναφοράς στο είδος, ακόμα και τέσσερα χρόνια αργότερα. Το όνομα αυτού, Don't Starve.

Σε αυτό το παιχνίδι ο παίκτης χειρίζεται ένα χαρακτήρα και σκοπός του είναι να καταφέρει να επιβιώσει όσο περισσότερο μπορεί αλληλεπιδρώντας με τον κόσμο. Αν πεθάνει, οι μέρες που επιβίωσε λειτουργούν ως πόντοι για να ξεκλειδωθούν ακόμα περισσότεροι χαρακτήρες, ο καθένας με τις δικές του ειδικές ικανότητες.

Σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει πολλά updates και 2 expansions, διατηρώντας το ενδιαφέρον του κοινού σε υψηλά επίπεδα. Αυτά προσθέτουν, μεταξύ άλλων, σπηλιές, έναν ολόκληρο υπόγειο κόσμο και επιπλέον νησιά προς εξερεύνηση (και επιβίωση). Επιπλέον, έχει ανακοινωθεί ότι 21 Απριλίου, η multiplayer έκδοση του παιχνιδιού, Don't Starve Together, θα βγει από Early Access.

Από τα γραφικά του (που θυμίζουν ταινίες Tim Burton) μέχρι το βαθύ gameplay του, θα σας μείνει αλησμόνητο αν ασχοληθείτε μαζί του. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια survival και roguelike με crafting, single player ή με co – op multiplayer, αποτελεί έναν τίτλο που δεν πρέπει να χάσετε.

Ποια η γνώμη σας για το παιχνίδι; Γράψτε στα σχόλια την άποψή σας.

Είναι γεγονός ότι δε μπορώ να θεωρηθώ παλιά καραβάνα στο Need for Speed, την πλέον ιστορική σειρά arcade racing, καθώς η επαφή μου μ’ αυτήν ξεκινά από τις αρχές της νέας χιλιετίας, με το Porsche Unleashed, και όχι νωρίτερα. Εν τούτοις, και πάλι δίχως να έχω παίξει όλα τα παιχνίδια που ακολούθησαν έκτοτε, δηλώνω ένθερμος υποστηρικτής της, ακόμη κι αν δεν έλειψαν οι τίτλοι που επικρίθηκαν αρκετά από reviewers και κοινό. Παρότι σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζεται, πριν από οτιδήποτε άλλο, να ακολουθεί -σχεδόν πάγια- μια αναφορά στα κορυφαία games του δημοφιλούς franchise, τούτη τη φορά θα το αποφύγω και μαζί μια ακόμη έκθεση ιδεών από την αφεντιά μου.

Άλλωστε όλα αυτά έχουν μικρή σημασία όταν ανάβουν οι κινητήρες και εκατοντάδες άλογα κάτω από το καπό αρχίζουν να «βρυχώνται», με τα φρένα να παίρνουν «φωτιά» και το αμάξι να χάνεται στον ορίζοντα από την ώθηση που του χαρίζει απλόχερα η νιτρομπουκάλα. Τα Need for Speed εγγυώνται σε απόλυτο βαθμό όλα τα παραπάνω, και τα υπόλοιπα είναι μάλλον για λαϊκή κατανάλωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν υπάρξει και υπερτιμημένα games της σειράς. Στην περίπτωση του The Run όμως δε συνέβη κάτι τέτοιο, καθώς οι κριτικές που έλαβε παγκοσμίως ήταν σχετικώς μέτριες. Προσωπικά, το απόλαυσα ιδιαίτερα σε μια προσπάθεια να… καλύψω κενά των τελευταίων 15 χρόνων.

Σε μια τριετία κατά την οποία τα games της σειράς έβγαιναν με συχνότητα μεγαλύτερη των… Assassin’s Creed τίτλων, το Need for Speed: The Run ήταν το έκτο και τελευταίο μεταξύ 2009-2011. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι πάντοτε αναζητούν έστω και ένα υποτυπώδες σενάριο σε τέτοιου είδους παιχνίδια και, προς τέρψιν όλων αυτών, το συγκεκριμένο κεφάλαιο τους το προσφέρει. Ο πρωταγωνιστής μας ονομάζεται Jack Rourke και για κακή του τύχη έχει μπλεξίματα με τη μαφία του Σαν Φρανσίσκο. Ακόμη χειρότερα, χρωστάει χρήματα που δε μπορεί να πληρώσει, με αποτέλεσμα να βρεθεί ένα βήμα πριν τη δολοφονία του. Την τελευταία στιγμή καταφέρνει να γλυτώσει και πλέον το μόνο που έχει να κάνει είναι να εξαφανιστεί άμεσα από την πόλη.

Πριν συμβεί αυτό, συναντά τη Σαμ, φίλη και πρώην του, η οποία τον ενημερώνει για έναν μεγάλο αγώνα ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη, έναν coast to coast μαραθώνιο, από τη μία άκρη των Η.Π.Α. στην άλλη, κοινώς από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι τη Νέα Υόρκη. Το χρηματικό έπαθλο είναι τεράστιο και αν κερδίσει θα καταφέρει να «ξελασπώσει» για τα καλά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος βρίσκεται ήδη πάρα πολύ πίσω και θα πρέπει να καλύψει το χαμένο έδαφος, μια απόσταση μεγαλύτερη των 4.800 χιλιομέτρων και 210 οδηγών οι οποίοι προπορεύονται! Ο ίδιος ο Jack, όμως, στην πραγματικότητα βρίσκεται στο στοιχείο του και κάπου εκεί ξεκινά η πραγματική δράση.

Σε αντίθεση με τις κούρσες σε κλειστές πίστες ή σε δρόμους αποκλειστικά εντός μιας πόλης ή πέριξ αυτής, το The Run προσφέρει ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό tour -πάντοτε σε ξέφρενους ρυθμούς- σε διάφορες περιοχές που διασχίζει, περιλαμβάνοντας πληθώρα αξιοπρόσεκτων τοπίων, όσο αυτό είναι δυνατό εν ώρα αγώνα. Απέραντες πεδιάδες, ανθισμένοι κάμποι, χιονισμένα βουνά, η έρημος της Νεβάδα και η ιστορική «Κοιλάδα του Θανάτου», δασώδεις εκτάσεις και επικίνδυνες λοφοπλαγιές, εκτείνονται μαζί με πολλά άλλα μεταξύ των ακτών του Ειρηνικού και Ατλαντικού ωκεανού. Ο gamer θα κληθεί να τρέξει στην άσφαλτο τεραστίων εθνικών οδών -και όχι μόνο, σε γλιστερούς χωματόδρομους καθώς επίσης σε παγωμένες περιοχές όπου το παραμικρό λάθος μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή του οχήματος, κάτι το οποίο απαιτεί σφοδρότατη σύγκρουση για να συμβεί, σε αντίθεση επί παραδείγματι με το Most Wanted του 2012, που είχε ακολουθήσει και βρισκόταν στο άλλο άκρο. Τα έντονα καιρικά φαινόμενα παίζουν σημαντικό ρόλο στις περιπτώσεις που προκύπτουν, με έμφαση στις αμμοθύελλες και χιονοθύελλες, ακόμη και τον ήλιο όταν «χτυπάει» καταπρόσωπα, περιορίζοντας σημαντικά την ορατότητα, ενώ υπάρχουν και αγώνες κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Βρήκα το παιχνίδι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, με εκρηκτικές καταδιώξεις από αστυνομία και μαφία και μερικές φυσικές -ή και όχι τόσο- παγίδες να προστίθενται στη διάρκεια ορισμένων αγώνων αυξάνοντας τον ήδη υψηλό βαθμό πρόκλησης, τουλάχιστον σε hard difficulty level. Χρειάστηκα περίπου 12,5 ώρες για να δω τους τίτλους τέλους, με κάποιες κούρσες να με παιδεύουν πολύ και ιδιαίτερα ορισμένες στις οποίες έπρεπε να προλάβω να φτάσω εγκαίρως από το ένα checkpoint στο άλλο. Διαφωνώντας κάθετα με τη λογική των resets σε οποιοδήποτε racing (δεν παίζουμε Prince of Persia), περιορίστηκα στην αναγκαστική, αυτόματη χρησιμοποίησή τους μετά από συγκρούσεις ή κάποιο εκπρόθεσμο πέρασμα. Στο hard υπάρχουν τρία διαθέσιμα, ενώ φαντάζομαι ότι τα πράγματα γίνονται υπερβολικά απαιτητικά παίζοντας σε extreme difficulty, το οποίο όμως ξεκλειδώνει μόνο μετά από ένα πρώτο playthrough του παιχνιδιού, σε οποιοδήποτε επίπεδο δυσκολίας. Στο extreme υπάρχει μόνο ένα reset για να επιστρέψεις σε προηγούμενο checkpoint, κι από εκεί και πέρα ξεκινάς την κούρσα από την αρχή έχοντας να αντιμετωπίσεις ακόμη ταχύτερους αντιπάλους. Είναι ένα level που δοκιμάζει τις αντοχές όποιου το επιχειρήσει, με τους αντιπάλους οδηγούς αυτή τη φορά να αξιοποιούν κι εκείνοι τους παραδρόμους των διαδρομών ώστε να φτάσουν συντομότερα στον τερματισμό.

Το The Run διαθέτει μια πλειάδα αυτοκινήτων, τα οποία σε συνολικό αριθμό, σε όλες τις Editions και μαζί με τα DLCs, ανέρχονται στα 174, με εταιρίες-κολοσσούς -πλην Ferrari- να δίνουν και πάλι δυναμικό «παρών». Στο δικό μου playthrough έτρεξα με ελάχιστα, επιλέγοντας μεταξύ αυτών που προσέφερε ανά διαστήματα η ιστορία, καθώς και ένα ακόμα που διάλεξα μπαίνοντας σε gas station, κατά τη διάρκεια κούρσας. Ο χειρισμός διαφέρει από όχημα σε όχημα, ενώ επίσης διαφορετική είναι η αντίδρασή τους ανάλογα με την επιφάνεια του οδοστρώματος. Ο πρωταγωνιστής καλείται σε κάθε αγώνα να τερματίσει πρώτος, μπροστά από έναν συγκεκριμένο αριθμό οδηγών, ο οποίος μπορεί να είναι από ένας μέχρι δέκα, σκαρφαλώνοντας έτσι σιγά-σιγά στην κατάταξη. Υπάρχουν οι κούρσες όπου θα δώσει τη μάχη με το χρόνο, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, καθώς επίσης κι εκείνες στις οποίες θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά από έναν αντίπαλο όταν η αντίστροφη μέτρηση μηδενίζεται.

Πέραν των αγώνων, το παιχνίδι αυτό συμπεριλαμβάνει και ορισμένες σεκάνς δράσης εκτός αυτοκινήτου, σε κάποιες απλές, αλλά τεχνικά άρτιες περιπτώσεις στις οποίες συνήθως ο Jack προσπαθεί να ξεφύγει από κάποιον ή κάτι. Τα quick time events έχουν την τιμητική τους εν προκειμένω, σε μια γενικότερη προσπάθεια του The Run να εισάγει καλύτερα τον gamer στο «πετσί» του ρόλου του πρωταγωνιστή, αν και είναι αλήθεια ότι χρειάζονταν περισσότερες «πινελιές» στο συγκεκριμένο τομέα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δύσκολα θα βαρεθεί κάποιος τους αγώνες του story mode -ακόμη κι αν δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία- καθώς οι τοποθεσίες είναι διαφορετικές και κάθε κούρσα διαφέρει από την προηγούμενη.

Μόνο προς το τέλος ένιωσα ότι δύο-τρεις αγώνες εντός της Νέας Υόρκης ήταν ακριβώς ίδιοι με αντίστοιχους στο Σικάγο ή το Σαν Φρανσίσκο (δε θυμάμαι ακριβώς), αλλά με διαφορετική φορά. Πολύ καλό είναι επίσης το soundtrack που συνοδεύει τον τίτλο, φέρον τη σφραγίδα του συνθέτη Brian Tyler, γνωστού από τη δουλειά του σε πλήθος ταινιών του Hollywood και φυσικά σε αρκετά Fast & Furious, με τη δουλειά του στο The Run να παραπέμπει άμεσα στο Fast Five, για ευνόητους λόγους, το οποίο μάλιστα είχε βγει στο σινεμά λίγους μήνες νωρίτερα. Οι ορχηστρικές αυτές συνθέσεις πλαισιώνονται από ορισμένα απολύτως ταιριαστά τραγούδια που παίζουν σε κάποιους αγώνες, εκ των οποίων ξεχώρισα αυτά της country music ενώ περνούσα μέσα από αγρούς! Άλλη φάση!

Πέραν της κεντρικής ιστορίας υπάρχουν και τα πολλά challenges του παιχνιδιού, που γίνονται διαθέσιμα όσο προχωρά η πρώτη, με έπαθλο μετάλλια (χάλκινο, αργυρό, χρυσό, πλατινένιο), και υπόσχονται να κρατήσουν τους ενδιαφερόμενους για πολλές ώρες ακόμα. Σε γενικές γραμμές δεν εντόπισα το περιβόητο Rubber band A.I. ή αλλιώς catch up, που δεν επιτρέπει σε κανέναν οδηγό να ξεμακρύνει από τον άλλο, και το οποίο έχει παρατηρηθεί σε άλλα παιχνίδια της σειράς. Αυτό που με ενόχλησε ωστόσο είχε να κάνει με συγκεκριμένες κινηματογραφικού τύπου και πολύ εντυπωσιακές σκηνές δευτερολέπτων στη διάρκεια μιας κούρσας. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτές μπορούσαν να εκμηδενίσουν μια πιθανή δημιουργηθείσα διαφορά μεταξύ δύο αυτοκινήτων, απλώς και μόνο γιατί έπρεπε να παιχτεί σκηνή μεταξύ τους. Ανεξαρτήτως αυτού, οι συγκεκριμένες σκηνές έχουν να δώσουν, ιδίως σε στιγμές καταδιώξεων όπου ενίοτε εμπλέκεται ακόμη και ελικόπτερο, όπως προδίδει το ίδιο το εξώφυλλο του παιχνιδιού. Εν κατακλείδι, το Need for Speed: The Run μπορεί να μην είναι ο κορυφαίος τίτλος του franchise, πιστεύω όμως ότι απετέλεσε μια πολύ αξιόλογη συνέχεια, με ενδιαφέρουσα θεματική προσέγγιση.

ΠΡΟΣΟΧΗ:Αν δεν ξέρεις τι είναι το Darknet και σου κινήσει την περιέργια ΜΗΝ ΜΠΕΙΣ!Αυτό το Blog έχει σκοπό να σε ενημερώσει.Το Darknet ΔΕΝ είναι παιχνίδι και αν το βλέπεις έτσι ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ!

Surface web και Deep web.

Για να κατανοήσουμε τι είναι το Darknet και πως δουλεύει πρέπει να ξέρουμε κάποιους ορισμούς:

Surface Web:Το Surface Web είναι οι πληροφορίες που μπορείς να βρεις χρησιμοποιόντας απλούς browsers όπως το Chrome και μηχανές αναζήτησεις όπως το Google.Το Surface Web περιέχει μονο το 4% των πληροφοριών που υπάρχουν στο Ίντερνετ.

Deep Web:Deep Web λέγεται το υπόλοιπο 96% των πληροφοριών.Deep Web για σένα είναι ο κωδικός του email μου,οι συναλλαγές που έχω κάνει με την κάρτα μου,αλλά και αρχεία μυστικών υπηρεσιών.

Τι είναι το Darknet;

Το Darknet είναι ένα μέρος του Deep Web που ο κάθε χρήστης έχει,σχεδόν,πλήρη ανωνυμία.Ο πιο δημοφιλής τρόπος για να μπείς στο Darknet είναι ο Tor(The Onion Router) browser.Ο Tor browser δημιούργηθηκε από το Αμερικανικό Ναυτικό για στρατιωτικούς σκοπούς,αλλά για άγνωστους λόγους,το 2002,έγινε Open Source δίνοντας πρόσβαση σε όλο το κόσμο.Διαβάσατε μια χαρά.Η αμερικάνικη κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει σε όλο το κόσμο ένα τέτοιο εργαλείο πράγμα που είναι περίεργο.Μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν για αυτή την απόφαση και δεν υπάρχει λόγος να τις συζητήσουμε.

Ο τρόπος που δουλεύει το Tor Browser είναι εκπληκτικός.Στην ουσία το Tor στέλνει κρυπρογραφημένα τα αποτυπώματα του χρήστη σε διάφορα μέρη στο Ίντερνετ,αλλάζοντας συνεχώς την IP και έτσι κάνοντας την ταυτοποίηση εξαιρετικά δύσκολη έως ακατόρθωτη.Οι ιστοσελίδες δεν έχουν το συνηθισμένο format τύπου "www.gameworld.gr" αλλά έχουν μόνο αριθμούς και γράμματα που δεν βγάζουν κανένα νόημα και τελειώνουν σε ".onion".Οι ίδιες οι ιστοσελίδες αλλάζουν συχνά το όνομα τους για να βρίσκονται πιο δύσκολα.

Ένα μέρος χωρίς νόμους.

Λόγω της ανώνυμης φύσης του,το Darknet είναι γεμάτο με ό,τι διεστραμένο και παράνομο μπορούμε να φανταστούμε.Στο Darknet υπάρχουν όπλα,ναρκωτικά,απαγορευμένο πορνογραφικό υλικό και κάθε τι που φανταζόμαστε και μας κάνει να σιχαινόμαστε το ανθρώπινο είδος.Το λιγότερο που μπορεί να πάθει κάποιος είναι να δει κάτι που θα τον κάνει να μην κοιμάται τα βράδια.Από την άλλη,αν είναι άπειρος σε θέματα ασφαλείας στο Ίντερνετ,με μια λάθος κίνηση θα μπορούσε άνετα να βρεθεί σε καταστάσεις που δεν θελει και που δεν μπορεί να ξεμπλέξει.Το Darknet εμπεριέχει τον υπόκοσμο του πραγματικού κόσμου.

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται αστεία αλλά είναι αλήθεια.Σκεφτείται στην πραγματική ζωή να μην είχαμε νόμους.Να μην ξέραμε τι είναι παράνομο και τι όχι.Να μην είχαμε τα ένστικα του σωστού και του λάθους.Ένα μεγαλό κομμάτι του Darknet είναι η εφαρμογή αυτού του τρόπου ζωής μέσα στο Ίντερνετ.

Στο Darkweb δεν υπάρχουν μηχανές αναζήτησης για να μπει ο καθένας όπου θέλει.Ο χρήστης αν θέλει να έχει πρόσβαση σε εξαιρετικά hardcore υλικό πρέπει να ξεκινήσει από την επιφάνεια και σίγα-σίγα να μπει στον υπόγειο κόσμο.Η επιφάνεια αποτελείται από ιστοσελίδες με όπλα,νακρωτικά και ψεύτικες ταυτότητες,καθώς και από απλά forums χωρίς κανένα παράνομο περιεχόμενο.Πιο βαθιά υπάρχουν οι ιστοσελίδες με παράνομο πορνογραφικό υλικό,διαφορά φετίχ μη σεξουαλικού περιεχομένου και πολλά άλλα που καλύτερα να μην αναφέρουμε.Για να βρει ο χρήστης τέτοιες ιστοσελίδες η πρέπει να ξέρει την διεύθυνση από το Surface web η να του την δώσει κάποιος από το Darknet μέσω chatting η από κάποιο forum.Φυσικά το Hidden Wiki,που είναι το αντιστοιχό Wikipedia αλλά με πιο hardcore υλικό,εφοδιάζει τον χρήστη με διάφορες ιστοσελίδες που όμως δεν φτάνουν μέχρι το βάθος του διεστραμένου υποκόσμου.

Οι αγοραπωλησίες.

 Οι μαύρες αγορές του Darknet λειτουργούν με τους νόμους της πραγματικής οικονομίας.Ο χρήστης για να εμπιστευτεί μια ιστοσελίδα,βασίζεται στις κριτικές άλλων χρηστών.Αύτο έχει ως αποτέλεσμα οι πάροχοι αυτών των "υπηρεσιών" να γίνονται πιο καινοτόμοι,πιο φιλικοί προς τον καταναλωτή και φυσικά,το πιο σημαντικό,να φέρνουν εις πέρας την παραγγελία όσο πιο συχνά γίνεται.Όχι,δεν δουλεύουν πάντα.Αυτό συμβαίνει λόγω των εχθρικών συνθηκών στις οποίες λειτουργούν,αλλά και για αυτό το λόγο υπάρχει μέχρι και υπηρεσία επιστροφής χρημάτων.Ναι καλά ακούσατε!Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματάνε εκεί.Οι μαύρες αγορές επίσης παρέχουν email για επικοινωνία(κρυπτογραφημένη φυσικά),εκπτώσεις και πως θα μπορούσε να λείπει και το "REPORT THIS ITEM" κουμπί(η ειρωνία...).

 Στο Darknet ο καταναλωτής δεν πληρώνει ποτέ με την πιστωτική του κάρτα.Αυτό φυσικά θα οδηγούσε τις Αρχές,κατευθείαν,στον τόπο κατοικίας του.Αντί της κάρτας ο χρήστης χρησιμοποιεί το κρυπτογραφημένο νόμισμα "Bitcoin" που είναι εύκολα ανταλλάξιμο με πραγμάτικα χρήματα.Στην αρχή η κοινότητα παρατήρησε ένα ελλάτωμα.Πολλοί πάροχοι έπαιρναν τα Bitcoins των καταναλωτών και εξαφανίζονταν.Έτσι,οι καταναλωτές εφάρμοσαν μια εκπληκτική ιδέα.Ο αγοραστής στέλνει τα Bitcoins στο πορτοφόλι ενός τρίτου ατόμου,ο πάροχος βλέπει ότι τα Bitcoins υπάρχουν στον λογαριασμό και στέλνει το προϊόν.Όταν το προϊόν φτάσει στα χέρια του καταναλωτή,αυτός δίνει το ΟΚ και δύο από τους τρεις συμμετέχοντες(πάροχος,καταναλωτής,τρίτο πορτοφόλι) κλειδώνουν την αγοραπωλησία με μια ξεχωριστή,ηλεκτρονική,υπογραφή.Μαγικό!

 Όμως εκεί παρατηρήθηκε ένα ακόμα ελλάτωμα με τα Bitcoins.Μπόρει τα Bitcoins να προσφέρουν μια εξαιρετικά υψηλή ανωνυμία αλλά αν κάποιος είναι λίγο έξυπνος θα μπορούσε να βρει από πια τοποθεσία προέρχονται.Έτσι,για μία ακόμη φορά,η κοινότητα εφάρμοσε μια άλλη ιδέα.Εκατοντάδες άνθρωποι έστειλαν Bitcoins σε έναν λογαριασμό και τα ανάμειξαν,ώστε να χαθούν τα ίχνη τους.Ο καταναλωτής λοιπόν στέλνει τα Bitcoins σε εκείνον τον λογαριασμού(που τώρα πια είναι το τρίτο πορτοφόλι που λέγαμε πάνω),μπερδεύονται με άλλα Bitcoins και εν τέλη στέλνονται στον πάροχο.Πανέξυπνο!

 Δεν είναι όλα μαύρα!

 Η φωτεινή πλευρά του Darknet είναι και η πιο όμορφη,η πιο συναρπαστική και αυτό που κάνει το Darknet να γίνεται mainstream.Ως γνωστών,τα πάντα στο Surface Web αποθηκεύονται,κάνοντας τους πάντες ευάλωτους και δημιουργόντας ένα αίσθημα φόβου.Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε την ιστορία του Edward Snowden?Λόγω του ότι οι γυμνές φωτογραφίες,οι συνομιλίες και το ιστορικό μας φακελώνονται,δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν το Darkweb για να μιλήσουν με πληροφοροιοδότες.Wikileaks,Washington Post και κάθε άλλο δίκτυο ενημέρωσης που σέβεται τον ευατό του είναι μέσα στο Darkweb περιμένοντας τον κόσμο να τους βοηθήσει.

 Στην φωτεινή πλευρά του Darkweb δεν υπάρχουν μόνο δημοσιογράφοι.Είναι ένα μέσο ελευθερίας για τους κατοίκους χωρών με απολυταρχικό καθεστός(πχ.Βόρια Κορέα) η νόμους περιορισμένης πρόσβασης στο Ίντερνετ(πχ.Ρωσσία,Τουρκία,Κίνα).Από εκεί μπορούν να δικτυωθούν,να ενημερωθούν και συνομιλήσουν με ανθρώπους διαφορετικών χωρών. Ακόμα,το Darknet έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση διαμαρτυριών και διαδηλώσεων σε περιόδους πολιτικής κρίσης και με μεγαλύτερο παράδειγμα αυτό της "Αραβικής Άνοιξης". 

Μυστικές υπηρεσίες και Darknet.

 Το Darknet χρησιμοποιείται από διάφορες μυστικές υπηρεσίες,αστυνομικούς και φυσικά στρατιώτες ανά τον κόσμο.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποια δράση κατά των παράνομων ενεργειών που σχετίζονται με το συγκεκριμένο κομμάτι του Ίντερνετ.Την τελευταία δεκαετία υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός συλλήψεων για πάρανομες δραστηριότητες μέσω του Tor.Το γνωστό site "Silk Road" έκλεισε,αφού κατάφερε να κερδίσει περίπου 1 δις δολλάρια,και ο ιδιοκτήτης του site αυτή την στιγμή είναι στην φυλακή.Περίπου 1500 παιδόφιλοι ανά τον κόσμο έπεσαν θύματα των μυστικών υπηρεσιών,όταν αυτές κατάφεραν να βρουν την τοποθεσία μιας ιστοσελίδας με σχετικό περιεχόμενο.Το 2013 στις 3 και 4 Νοεμβρίου μυστικές υπηρεσίες ανά τον κόσμο συνεργάστηκαν και κατάφεραν να κλείσουν πάνω από 100 παράνομα sites του Darknet.Τα μέσα ενημέρωσης ανά τον κόσμο το θεώρησαν μια νίκη...

 Η αλήθεια είναι ότι τους επόμενους μήνες ήρθαν άλλες ιστοσελίδες να καλύψουν το κένο,οπότε η όλη επιχείρηση ήταν μια τρύπα στον ωκεανό.Αυτή άλλωστε είναι και η φύση του Darknet.Είναι φτιαγμένο ώστε να προσφέρει ανωνυμία και αυτό κάνει.Το κλείσιμο μιας ιστοσελίδας συνήθως οφείλεται σε ένα στιγμιαίο λάθος ενός χρήστη η του ιδιοκτήτη μιας ιστοσελίδας.Αυτά τα λάθη συνήθως είναι η είσοδος σε site όπως Gmail,Twitter,Facebook,yahoo μέσω του Tor ή το μη κλείσιμο της εφαρμογής "Java" κατά το άνοιγμα του browser.

 Όσο τα λογισμικά "counter-hacking" των μυστικών υπηρεσιών αναπτύσσονται άλλο τόσο αναπτύσσονται και τα λογισμικά των χρηστών του Darknet.Για να δράσεις σε τέτοιες συνθήκες πρέπει να είσαι δημιουργικός,καινοτόμος και έξυπνος γιατί...πρέπει να είσαι.Η Αμερικάνικη κυβέρνηση άνοιξε το Darknet και από ότι φαίνεται δεν θα κλείσει σύντομα...

Το ερώτημα που προκύπτει.

Ούτε εντελώς φωτεινό,ούτε εντελώς σκοτεινό·το Darknet είναι το πιο δημοκρατικό και ελεύθερο μέρος του Ίντερνετ.Αυτός ο ανώνυμος παράδεισος ελκύει τόσο ακριβιστές,όσο και εμπόρους ναρκωτικών και διεστραμένους χρήστες.Τελικά,πόση ελευθερία μπορεί να ανεχτεί το στομάχι μας στο Ίντερνετ;

Ένα από τα αγαπημένο μου παιχνίδια όλων των εποχών είναι το Diablo 1 -- πρωτοπόρος των action rpg τότε. Αυτό που μ'άρεσε ιδιαίτερα ήταν η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Πραγματικά ένιωθες ότι ήσουν 'μέσα' στο παιχνίδι, και σου μετέδιδε την ανατριχίλα που ήθελε. Σαν true fan λοιπόν, όταν έμαθα το 2007 ότι έρχεται ο Diablo3 αποφάσισα να φτιάξω ένα ελληνικό community ... το παρακάτω κείμενο είναι προϊόν του diablo.gr (2008) γραμμένο (μετεφρασμένο) από μένα... Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στο να βρώ το κείμενο ακόμα και μετην wayback machine, αλλά ελπίζω να άξιζε τον κόπο.

Βάλτε λοιπόν το soundtrack από την Tristram στο Youtube και διαβάστε:

Με λίγα λόγια…

Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα στο βασίλειο Khanduras, το οποίο βρίσκεται στον κόσμο του Sanctuary  . Ο παίκτης έχει τον έλεγχο ενός μοναχικού ήρωα (γυναίκα ή άνδρα) που έχει ως σκοπό να σώσει τον κόσμο από τον αποκαλούμενο Άρχοντα του Τρόμου – τον Diablo. Ο παίκτης ταξιδεύει κάτω από το υπόστρωμα της πόλης Tristram, περνώντας μέσα από 16 επίπεδα σπηλαίων, μέχρις ότου φτάσει στο τελευταίο και αντιμετωπίσει τον Diablo πρόσωπο με πρόσωπο.

Η Ιστορία

Το πρώτο Diablo εξελίσσετε στην πόλη Tristram. Το όνομα της πόλης,  προέρχεται από τον ανιψιό του Βασιλιά Cornwall. Αυτός ήταν ήρωας της εποχής και υπήρξε ιππότης της Στρογγυλής Τραπέζης. Σύμφωνα με τον μύθο,  είχε ερωτευτεί την Iseult – σύζυγο του Βασιλιά Mark. Ο έρωτας τους έγινε παράφορος όταν πλέον γεύτηκαν το πιοτό της αγάπης. Όμως, ας αφήσουμε όμως το Κάμελοτ, κι ας πιάσουμε ξανά τον κόσμο του Sanctuary.

Η ιστορία του Diablo είναι βασισμένη στον πόλεμο μεταξύ  Κόλασης και Παραδείσου. Μάλστα, στο σύμπαν αυτή η διαμάχη κρατάει χρόνια ατελείωτα και δε φαίνεται να σταματήσει ποτέ. Η κόντρα είναι ανάμεσα στους High Heaven και τους Burning Hells. Οι μεν High Heavens διοικούνται από το Agriris Council και οι δε Burning Hells από τους Prime Evils.

Όλα άρχισαν όταν ένας Αρχάγγελος με το όνομα Inarius, αγανακτισμένος από την αιώνια κόντρα, έφυγε από κει το πεδίο της μάχης, με σκοπό να βρει ένα μέρος ανέγγιχτο από βία και πόλεμο.  Στην διαδρομή, συνάντησε και άλλους ομοϊδεάτες, μόνο που ήταν από το απέναντι στρατόπεδο των Burning Hells.  Παρόλα αυτά, οι άγγελοι που είχαν ακολουθήσει τον Inarius κατάφεραν να συνυπάρξουν μαζί με τους δαίμονες, κάτι που αργότερα άλλαξε σημαντικά την ιστορία του κόσμου. Έχοντας λοιπόν έρθει σε επαφή, ο Inarius ερωτεύτηκε την αρχηγό της ομάδας των Burning Hells που ήταν η Lilith, η κόρη του Mephisto – Άρχοντα του Μίσους. Ο Inarius,  χρησιμοποιώντας την δύναμή του  και εκμεταλλευόμενος την πρωτόγονη μορφή ύλης του σύμπαντος, δημιούργησε έναν δικό του κόσμο, που τον ονόμασε Sanctuary ( που σημαίνει άσυλο). Αυτό που τον απασχολούσε ήταν η διατήρηση της ειρήνης. Έτσι, για να κρατήσει τον κόσμο του Sanctuary ασφαλή και κρυφό από τα μάτια των High Heavens και Burning Hells, έφτιαξε μία κρυστάλλινη σφαίρα, γνωστή ως Worldstone, για να προστατεύει τον κόσμο.

Με τον καιρό, οι δύο φυλές, ήρθαν σε επαφή και το αίμα των αγγέλων μπερδεύτηκε με αυτό των δαιμόνων. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί κάτι το ενδιάμεσο. Καινούρια πλάσματα με τρομακτικές δυνάμεις,  πήραν το όνομα «Nephalem».  Ο Inarius όμως άρχισε να ανησυχεί για το αν τα Nephalem θα κατέστρεφαν τον κόσμο κάνοντας  χρήση των δυνάμεων τους. Έτσι αποφάσισε να τα σκοτώσει για να προλάβει το κακό. Όμως, κατόπιν προτροπής των υπολοίπων αγγέλων και δαιμόνων, σιγουρεύτηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί γι αυτό, οπότε λογικεύτηκε. Από την άλλη πλευρά όμως, η σύζυγός του, Lilith, θέλησε να κάνει τα Nephalem υποχείριά της και να κυριαρχήσει στο Sanctuary. Για να το πετύχει αυτό, επιχείρησε να σκοτώσει τους υπόλοιπους αγγέλους και δαίμονες που ζούσαν αρμονικά μαζί. Όταν το έμαθε αυτό ο Inarius την εξοστράκισε και θύμωσε πολύ για την προδοσία της. Θολωμένος από την πράξη της Lilith,  θεώρησε υπεύθυνα τα Nephalem, που προκάλεσαν την δαιμονική πλευρά της γυναίκας του να βγει στην επιφάνεια. Άρχισε λοιπόν να σκοτώνει τα Nephalem, μέχρι να μείνουν τόσα ώστε να μην αποτελούν πλέον απειλή. Επιπρόσθετα, πείραξε την Worldstone με τέτοιον τρόπο ώστε να ελαττώνει την δύναμη των Nephalem και να αυξάνει την δικιά του!

Ύστερα από αυτά τα γεγονότα, η Lilith, επέστρεψε να ολοκληρώσει το έργο της – να φτιάξει έναν στρατό από Nephalem. Όμως ένας αγρότης, ο Uldyssian-ul-Diomed, στάθηκε εμπόδιο στο δόλιο σχέδιό της. Καταφέρε να καταστρέψει τόσο τους αγγέλους του Inarius όσο και τους δαίμονες της, θυσιάζοντας τον εαυτό του για χάρη του Sanctuary. Όμως, αυτό το γεγονός τράβηξε την προσοχή τόσο του Αρχάγγελου Tyrael όσο και των Three Prime Evils. Ο αρχηγός των Prime Evils είναι ο Diablo ένας από τους επτά δαίμονες που κάποτε κυβερνούσαν την Κόλαση.

Ο Diablo είναι γνωστός ως Άρχοντας του Τρόμου και ένας από τους Τρεις Διαβολικούς Εκλεκτούς της Κόλασης (Three Prime Evils of Hell). Θεωρείται ως ο πιο ισχυρός τους είδους του. Αιχμαλωτίστηκε από ένα κρυφό τάγμα μάγων – θνητών, γνωστοί ως Horadrim.

Οι Horadrim είναι μια αρχαία αδελφότητα μάγων (Magi) που σχηματίστηκε από τον Αρχάγγελο Tyrael αμέσως μετά την αυτοθυσία του αγρότη Uldyssian-ul-Diomed, με σκοπό να πολεμήσει και να αντισταθεί στους Three Prime Evils: τον Diablo, τον Mephisto και τον Baal, που εξορίστηκαν στον κόσμο των θνητών. Γνωστά μέλη των Horadrim είναι o Tai Rasha, o Jered Cain και ο Deckard Cain. Μάλιστα, ο Deckard Cain είναι ο τελευταίος που απέμεινε. Έχει μάθει όμως να γνωρίζει καλά την τέχνη της πιο κρυφής και μυστικής γνώσης από την περίοδο της σκοτεινής εποχής ( arcane ). Ο Tyrael έδωσε στους Horadrim τρεις Soulstones (κάτι σαν κρυστάλλινη σφαίρα για την φυλακή της ψυχής) με σκοπό να αιχμαλωτίσουν τους Τρεις. Ο Mephisto – Άρχοντας του Μίσους, ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε στο Kehjistan. Φυλακισμένος κάτω από την επιφάνεια της Γης, στον Ναό του Φωτός στην Kurast, όπου οι μοναχοί και οι καλόγεροι Zakarum είναι υπεύθυνοι για την προστασία της Soulstone που φυλάει το πνεύμα του.

Ο Diablo και ο Baal ήταν δυτικά στην Aranoch. Εκεί, ο Baal έμεινε κρυμμένος για τρεις ημέρες στην πόλη Lut Gholein. H Lut Gholein αποκαλείται και ως Διαμάντι της Ερήμου και αποτελεί το εμπορικό σημείο του Aranoch. Βρίσκεται ανάμεσα στα Δυτικά Βασίλεια και στο Kehjistan, πέρα από τις Δίδυμες Θάλασσες της Ανατολής. Η πόλη είναι αρκετά μεγάλη και θυμίζει Αραβική κουλτούρα, ενώ οι σπηλιές της (aka dungeons) θυμίζουν Αιγυπτιακή αρχιτεκτονική. Εκεί υπάρχουν μούμιες, εναπομείναντες σκελετοί και σκαραβαίοι.

Ο Baal συνέχισε βόρεια, περιπλανώμενος στην έρημο μερικά μίλια πριν τον επιτεθούν οι Horadrim. Κατά την διάρκεια της μάχης, μία επίθεση του Baal, κομμάτιασε την ιερή Soulstone που προοριζόταν να φυλακίσει το σκοτεινό πνεύμα του. Τότε, μεγάλος μάγος Tai Rasha, αφού κατάφερε να νικήσει τον Άρχοντα της Καταστροφής, προσπάθησε να τον παγιδεύσει. Αλλά τα θρύμματα της λίθου δεν μπορούσαν πλέον να παγιδεύσουν την ψυχή του δαίμονα. Έτσι, πήρε την μεγάλη απόφαση να παγιδέψει τον Baal μέσα στο σώμα του! Ο Nor Tiraj, ένας Ακόλουθος των Horadrim, φυλάκισε τον αρχηγό του ( τον Tal Rasha) μέσα σ’ έναν τάφο θαμμένο στη Γη της ερήμου όπου η ψυχή του θα παλεύει αιώνια με τον δαίμονα.

Αφού είχαν ήδη φυλακιστεί οι δύο από τους τρείς δαίμονες, ο Jered Cain και οι υπόλοιποι επιζώντες Horadrim, ξεκίνησαν δυτικά για την Khanduras, όπου ο τρόμος είχε ξυπνήσει στο πέρασμα του Diablo. Μετά από μία επική μάχη, ο Diablo φυλακίστηκε στην τελευταία Soulstone που είχε απομείνει. Η κρυστάλλινη σφαίρα του, θάφτηκε στον πυθμένα του μεγάλου σπηλαίου μέσα στον καθεδρικό ναό της πόλης Tristram.

Όλοι νόμισαν ότι η απειλή είχε περάσει…
… αλλά έκαναν λάθος, καθώς όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσοι περισσότεροι Horadrim πέθαιναν από βαθιά γεράματα (όντως θνητοί), μέχρι που απέμεινε ένας. Ο Deckard Cain.

Πέρασαν περίπου δύο αιώνες και η κόκκινη σφαίρα του Diablo είχε αρχίσει να χάνει την δύναμή της. Αυτό, επέτρεψε στον Diablo να μπορεί να επηρεάζει τηλεπαθητικά τους κατοίκους της Tristram. Έτσι, κατάφερε να εξουσιάσει τον Αρχιεπίσκοπο Lazarus, ο οποίος ήταν ο πρέσβης της εκκλησίας από την Zakarum και παράλληλα σύμβουλος του Βασιλιά Leoric, άρχοντα της Khanduras. Ελέγχοντας τον Lazarus, τον οδήγησε μέσα στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι, όπου τον πρόσταξε παρά την θέλησή του να καταστρέψει την Soulstone που τον παγίδευε.

Ο επόμενος στόχος του Diablo ήταν ο Βασιλιάς Leoric, αλλά ο δαίμονας ήταν τόσο αδύναμος από την Soulstone που δεν μπορούσε να τον κάνει υποχείριο του την δεδομένη χρονική στιγμή. Τότε τα δόλια πλάνα του συγκεντρώθηκαν στον γιο του βασιλιά, Πρίγκιπα Albrecht. O τρόμος που μετέδωσε στον μικρό πρίγκιπα τόσο μεγάλος που έσπασαν τα δεσμά των δύο κόσμων. Έτσι οι πύλες της Κόλασης εμφανίστηκαν στον πραγματικό κόσμο των ανθρώπων, όπου οι ρίζες ήταν στο σπήλαιο/λαβύρινθο που βρισκόταν ο Diablo, δημιουργώντας ένα κλοιό τρόμου γύρω από το μοναστήρι. Εκεί οδηγήθηκε ο Albrecht, όπου υπηρέτησε τον Άρχοντα του Τρόμου, προσφέροντάς του την θνητή του φύση.

Μετά από αυτά τα γεγονότα, ο Βασιλιάς Leoric, έχασε τα λογικά του και οδηγήθηκε στην τρέλα και την παραφροσύνη. Με τον Lazarus να δηλητηριάζει το μυαλό του, διέταξε μία τρομερά απερίσκεπτη επίθεση κόντρα στους τοπικούς θνητούς εχθρούς τους Βασιλείου, που υπερτερούσαν σε δύναμη. Ο Lazarus βεβαιώθηκε ότι στάλθηκαν στην μάχη όλοι οι ήρωες και οι στρατιώτες του Leoric, χωρίς εξαιρέσεις. Όταν τελείωσε η εξστρατία, αποδείχθηκε ότι ήταν μία αποστολή αυτοκτονίας των πιο πιστών και καλόκαρδων ιπποτών του βασιλιά. Το μόνο που του είχε πλέον απομείνει, ήταν τα ψεύτικα λόγια και οι ψίθυροι του Lazarus.

Η κατάθλιψη τον οδήγησε στην άλλη πλευρά. Έγινε δύστροπος και βάρβαρος. Άρχισε να πιστεύει πως όλοι μπορεί να ευθύνονται για τον χαμό του γιου του ‘ ακόμα και οι πιο κοντινοί συγγενείς του. Άρχισε λοιπόν να σφάζει ανελέητα αθώους και να καταστρέφει τις αξίες που κάποτε υπεράσπιζε και υπηρετούσε. Κατόπιν αυτών, ο λαός του έδωσε το προσωνύμιο του Μαύρου Ιππότη ( Black Knight).
Με τον καιρό, επέστρεφαν όλο και λιγότεροι στρατιώτες από τον πόλεμο, που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην μάχη. Αρχηγός τους ήταν ο Sir Lachdanan, παλιός έμπιστος φίλος του Βασιλιά Leoric. Ο τελευταίος, πάνω στον θυμό του, θεώρησε υπεύθυνους τους στρατιώτες για τον χαμό του γιου του και διέταξε τον θάνατό τους. Όμως, αυτή η διαταγή ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι και στέρησε την ζωή του βασιλιά. Ο Lachdaman σκότωσε τον ίδιο του τον Βασιλιά, αλλά προσφέροντας του έναν «καθαρό θάνατο». Όμως καθώς πέθαινε ο Leoric, καταράστηκε όλους που ήταν κοντά του, να παραμείνουν αιώνια υπηρέτες του στην ζωή μετά θάνατον. Έτσι, αφήνοντας την τελευταία του πνοή, αποκρουστικοί απέθαντοι στρατιώτες αναστήθηκαν στο μοναστήρι που είχε γίνει ο σύνδεσμος επικοινωνίας του κόσμου με την Κόλαση. Έτσι, ο κάποτε καλόκαρδος Βασιλιάς πήρε την θέση του Βασιλιά των Σκελετών (Skeleton King).


Αφού λοιπόν πέθανε ο Βασιλιάς, ο Lazarus ανασύνταξε τον όχλο και τον έπεισε πως πρέπει να ψάξουν να βρουν τον χαμένο πρίγκιπα, ως ένδειξη φόρου τιμής στον πρώην άρχοντά τους. Όμως, ο δόλιος Αρχιεπίσκοπος τους οδήγησε κατευθείαν στο λημέρι του Χασάπη. Μετά από μία ανελέητη σφαγή, ο Lazarus βρήκε καταφύγιο στα έγκατα του Μοναστηριού, όπου τον φυλούσαν τα δαιμονικά πλάσματα.
Πολλοί γενναίοι ήρωες έρχονται στην πόλη αυτή, και προσπαθούν βάλουν ένα τέλος στο κακό που δεσπόζει στα μέρη του Tristram.
Έτσι, έρχεται η στιγμή που εμφανίζεται ο ήρωας-παίκτης ως περιπλανώμενος και αρχίζει το Diablo 1. Το παιχνίδι ξεκινάει στην πόλη Tristram, που έχει δεχτεί επίθεση από δαίμονες και ο παίκτης πρέπει να την σώσει. Εξαλείφοντας το κακό από την πόλη, παράλληλα , λυτρώνει και τον υπόλοιπο κόσμο από το σκότος και την σκιά.


Όμως, για να σωθεί η πόλη ( και μαζί αυτήν και ο κόσμος του Sanctuary), πρέπει ο παίκτης να νικήσει τον Άρχοντα του Τρόμου. Ο μύθος λέει ότι ο ήρωας-παίκτης βρίσκεται εκεί, γιατί θέλει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο της οικογενείας του που σφαγιάστηκε από τον Diablo. Όσο ο παίκτης ψάχνει να τον βρει, ανακαλύπτει κι άλλες πτυχές της ιστορίας γραμμένες σε μεγάλους τόμους βιβλίων που υπάρχουν μέσα στις κατακόμβες. Το περιεχόμενο τους εμπλουτίζει τις γνώσεις του ήρωα τόσο για την διαμάχη της Κόλασης και του Παραδείσου, όσο και για τον ίδιο τον Diablo.

Πρέπει να πολεμήσει και να περάσει 16 επίπεδα μέχρι να αντιμετωπίσει τον Diablo. Στο διάβα του θα βρεθεί αντιμέτωπος με δαίμονες και εχθρούς (όπως ο Χασάπης, ο Αρχιεπίσκοπος Lazarus, ο Skeleton King (πρώην King Leoric) κλπ ). Ο λαβύρινθος έχει καθοδική πορεία, αρχίζοντας από ένα απλό μπουντρούμι (aka dungeon), συνεχίζοντας μέσα βαθιά σε σπηλιές και κατακόμβες, μέχρι τις φλεγόμενες πύλες της Κόλασης.
Στο τέλος του Diablo 1, ο παίκτης καταφέρνει να νικήσει τον Diablo στην θνητή του μορφή και μένει να τον φυλακίσει ξανά στην Soulstone. Όμως, όσο ο ήρωας βρισκόταν στον λαβύρινθο, ο Diablo δηλητηρίαζε το μυαλό του αργά και μεθοδικά. Έτσι, όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή, ο ήρωας πίστεψε ότι η Soulstone δεν θα ήταν αρκετή για να κρατήσει μακριά τον Diablo. Για αυτό, έβαλε την ψυχή του Diablo, μέσα στο κεφάλι του, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον κρατήσει φυλακισμένο. Όμως, από ότι φαίνεται, ο Diablo το είχε ήδη προσχεδιασμένο. Ήξερε ότι θα έρθει ο ήρωας να τον σκοτώσει, και περίμενε υπομονετικά έχοντας στήσει όλο αυτό το δόλιο σενάριο-παγίδα για τον παίχτη. Σαφώς, το σώμα του ήρωα είναι πολύ καλύτερο για να φιλοξενήσει τον Diablo, από το αδύναμο και λεπτεπίλεπτο σώμα του πρίγκιπα Albrecht. Ο Diablo, λοιπόν έχει πλέον το δυνατό σώμα του ήρωα και για να μην τραβήξει τα βλέμματα, έχει μεταμφιεστεί στον Σκοτεινό Περιπλανώμενο (Dark Wanderer)… όπου ξεκινάει για να ελευθερώσει τα αδέρφια του: Mephisto και Baal.

The Soulstone burns with Hellfire as an eerie red glow blurs your vision. Fresh blood flows into your eyes, and you begin to hear the tormented whispers of the Damned. You have done what you knew must be done. The essence of Diablo is contained for now.
You pray that you have become strong enough to contain the Demon and keep him at bay. Although you have been fortified by your quest, you can still feel him, clawing his way up from the dark recesses of your soul.
Fighting to retain control, your thoughts turn toward the ancient, mystic lands of the Far East. Perhaps there, beyond the desolate wastes of Aranoch, you will find an answer. Or, perhaps... salvation...

Όλο το Diablo I ήταν μία καλοστημένη παγίδα του Άρχοντα του Τρόμου που σχεδίαζε από την αρχή να έρθει ο ήρωας να τον σκοτώσει. Όμως καθώς ο γενναίος πολεμιστής μαχόταν μέσα στις κατακόμβες του Μοναστηριού, ο Diablo τον επηρέαζε… στο Diablo ΙΙ λοιπόν, ο Dark Wanderer είναι ο Warrior του Diablo 1 .


Η ιστορία του Diablo II ξεκινάει από εκεί που την άφησε το Diablo I. O Άρχοντας του Τρόμου νικήθηκε από έναν άγνωστο πολεμιστή-ήρωα που έβαλε την soulstone του δαίμονα στο κεφάλι του προσπαθώντας να τον περιορίσει για πάντα. Αλλά η ψυχή του Diablo ήταν τόσο δυνατή που τελικά επιβλήθηκε μέσα στο σώμα του. Έτσι ο Diablo ξεκινάει ένα ταξίδι με σκοπό να ελευθερώσει τα αδέλφια του ντυμένος Σκοτεινός Περιπλανώμενος.

Ο παίκτης στο Diablo II, προσπαθεί να βρει τα αίτια της καταστροφής που έχει προκαλέσει ο Diablo στο διάβα του. Το παιχνίδι χωρίζεται σε 4 μέρη (Acts). Ο παίκτης αντιμετωπίζει τα Prime Evils, τις υπερφυσικές δυνάμεις τις Κόλασης και μαθαίνει την πραγματική αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον Σκοτεινό Περιπλανώμενο.

Ο Diablo, ελευθέρωσε τον Mephisto και τον Baal και ο τελευταίος μαθαίνοντας την τέχνη καταστροφής της Worldstone από τον έκπτωτο άγγελο Izual, ξεκινάει το ταξίδι του. Στο τέλος, ο παίκτης καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τον Mephisto και τον Diablo αλλά ο Ball έχει ήδη ξεφύγει!

Στο Expansion Set που κυκλοφόρησε, γνωστό ως Diablo II: Lord of Destruction , o Ball κατευθύνεται βόρεια στα Barbarian Highlands . Ο σκοπός του είναι να διαφθείρει την Worldstone έτσι ώστε να επηρεάσει τον κόσμο του Sanctuary. Πριν όλα τελειώσουν και παγιδευτεί ο Ball, καταφέρνει να βγάλει εις πέρας το δόλιο σχέδιο του. Ο Αρχάγγελος Tyrael καταστρέφει την δαιμονισμένη πλέον Worldstone, προσπαθώντας έτσι να προλάβει τα χειρότερα. Όμως, η καταστροφή της Worldstone είχε συνέπειες που ακόμα και ο Tyrael δεν μπορούσε να προβλέψει…

Το Diablo III, εξελίσσεται 20 χρόνια μετά τo Lord of Destruction II expansion set.
Έχουν περάσει περίπου δύο δεκαετίες από την τελευταία φορά που είδαμε τους δαίμονες Diablo, Mephisto και Baal, να περιφέρονται στον κόσμο του Sanctuary έχοντας κολασμένη όρεξη να ρουφήξουν την ζωή των θνητών και να την μετατρέψουν σε ανίερη Κόλαση. Η μνήμη αυτών που πολέμησαν ενάντια στο Κακό είναι νωπή και η ψυχή τους καίει ακόμα.
Όλα αρχίζουν όταν ο Deckard Cain, ο τελευταίος των Horadrim, επιστρέφει στα ερείπια του Καθεδρικού Ναού της πόλης Tristram ψάχνοντας να βρει στοιχεία που έχουν απομείνει από το Κακό. Τότε, ξαφνικά πέφτει ένας κομήτης από τον ουρανό (δηλαδή από τον Παράδεισο σύμφωνα με την θρησκεία του Sanctuary ) στο σημείο απ' όπου ο Diablo είχε πρωτοέλθει στον κόσμο του Sanctuary. Ο κομήτης μεταφέρει ένα σκοτεινό μήνυμα. Έναν σκοτεινό οιωνό, συμφώνα με τον οποίον καλεί όλους του ήρωες να υπερασπιστούν τον κόσμο του Sanctuary ενάντια στις αναγεννημένες δυνάμεις των Burning Hells αλλά και ενάντια στους εκπτώτους αγγέλους των High Heavens!

Φήμες και τίποτα παραπάνω....
Αυτό που προβλέπω είναι ότι με την καταστροφή της Worldstone, τα πράγματα άλλαξαν άρδην στο Sanctuary. Ίσως να δημιουργήθηκε μία "τρύπα" που επικοινωνεί η Κόλαση με τον πάνω κόσμο, έτσι ώστε να επιστρέψουν οι Τρεις. Επίσης, νομιζω πως ήρθε η στιγμή, ο Αρχάγγελος Tyrael να γίνει δαίμονας.

Αυτα τα ολίγα. Αν δειτε κανενα ορθογραφικο, συντακτικο, γραμματικο ή οτιδηποτε αλλο. Μη διστάσετε να μου το πειτε να το διορθωσω.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, όταν ξεκινάμε να παίζουμε ένα παιχνίδι στοχεύουμε στη διασκέδασή μας. Το ίδιο συνέβαινε από την παιδική μας ηλικία, με τα αυτοκινητάκια, τις κούκλες, τις μπίλιες, το κρυφτό, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το ίδιο συμβαίνει και στα videogames. Μπαίνει το δισκάκι στην κονσόλα, ενεργοποιείται ο κωδικός στο PC και τα γούστα αρχίζουν. Ατελείωτο πιστολίδι, η μπάλα πάνω-κάτω στο γήπεδο, ατέρμονες εξερευνήσεις σε αχανή RPGs, καταιγιστική δράση, εντυπωσιακά εφέ και ανελέητο button mashing. Έξω από όλα αυτά κινούνται κατά κόρον τα αμιγώς adventure games που περιλαμβάνουν πληθώρα puzzles, πιο αργούς ρυθμούς και περισσότερες ευκαιρίες παρατήρησης του περιβάλλοντος.

Είναι τα παιχνίδια που μπορούν να σε χαλαρώσουν αλλά και να σε σκάσουν, αναλόγως της δυσκολίας των γρίφων τους. Ταυτόχρονα, είναι εκείνα που λόγω του χαρακτήρα τους προσφέρουν τη δυνατότητα για την ανακάλυψη ενός «βαθύτερου νοήματος», ικανού να παιδέψει τον gamer βάζοντάς τον σε σκέψη γύρω από καθημερινά ή και υπαρξιακά ερωτήματα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι μέσω ενός παιχνιδιού διαφορετικού genre κυρίως λόγω της περιορισμένης δράσης όπως την αντιλαμβανόμαστε στα games, δίχως φυσικά τούτο να είναι απόλυτο. Στον αντίποδα, υπάρχουν πολλοί που βαριούνται αυτά τα παιχνίδια, την εξερεύνηση διά της αναζήτησης στοιχείων για την επίλυση ενός γρίφου και τις ανησυχίες που επιδιώκει ενδεχομένως να εμφυσήσει ο τίτλος σ’ αυτόν που θα ασχοληθεί μαζί του.

Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ αρνητικός στα adventures, αν κι έχω πολλά χρόνια να ασχοληθώ με αυτά, μια κατηγορία την οποία έχω συνυφασμένη με το point & click gameplay. Μάλιστα δε θα αργήσει πολύ ακόμα ο καιρός που θα επικεντρωθώ σ’ αυτό το genre, αρχίζοντας και αποτίνοντας φόρο τιμής στο πρώτο Syberia για να συνεχίσω με τα υπόλοιπα που με ενδιαφέρουν και δεν είναι λίγα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ξεκινάς να παίζεις ένα adventure περιμένοντας το «ψαγμένο» νόημα, αλλά αν έρθει είναι πέρα για πέρα καλοδεχούμενο. Πιστεύω άλλωστε ότι δεν υπάρχουν πολλά παιχνίδια που μπορούν να καυχιούνται για το παιδευτικό μήνυμα που προσφέρουν. Είναι αυτά που θα σε προβληματίσουν στο τέλος ή ακόμη και κατά τη διάρκειά τους, και θα σε κάνουν ίσως να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα που πίστευες ή να εξετάσεις άλλα που είχες υποβαθμίσει μέχρι πρότινος.

Αυτή τη φορά είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με έναν ακόμη τίτλο ο οποίος κυκλοφόρησε πρώτα για Xbox 360 μέσω της υπηρεσίας Xbox Live Arcade, το 2013. Ομολογώ ότι στο παρελθόν διατέθηκαν μέσω αυτής πάρα πολύ καλά παιχνίδια από indie developers και όχι μόνο. Είχα διαβάσει εξαιρετικές κριτικές όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα, συνεπώς δε μπορούσα να μείνω ασυγκίνητος. Το Brothers: A Tale of Two Sons έμελλε να μου προκαλέσει το ίδιο συναίσθημα με τους περισσότερους, πιστεύω: Δέος! Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό adventure παιχνίδι, του οποίου η διάρκεια μετά βίας αγγίζει τις 3,5 ώρες. Είναι μια ωδή στη ζωή και το θάνατο, μια βιωματική εμπειρία, ένα υπέροχο ενεργητικό κινηματογραφικό ταξίδι. Αποτελεί παραμυθία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας στην καθημερινότητα, αλλά ταυτόχρονα είναι η ζωή και ο καημός που βιώνει ο διπλανός μας, με τον οποίον ίσως δεν έχουμε μιλήσει ποτέ.

Η ιστορία, τόσο απλή, αλλά τόσο καθηλωτική, καθιστά ωχριώσα και περιττή κάθε περιγραφή. Για την ακρίβεια, δεν την έχει ανάγκη ούτε η ίδια, έστω για αφηγηματικούς σκοπούς! Γι’ αυτό και οι διάλογοι πραγματοποιούνται σε μια εικονική γλώσσα, με λέξεις που έχουν λίγα σύμφωνα και με προφορά που προσιδιάζει ενδεχομένως στα «Σίνταριν» του Τόλκιν (ιεροσυλία). Το σενάριο περιγράφει την αγωνία και το δράμα που βιώνουν δύο νεαρά αγόρια, τα οποία έχουν λίγο καιρό που έμειναν ορφανά από μητέρα, η οποία πνίγηκε στη θάλασσα, ενώ ο πατέρας τους έχει αρρωστήσει βαριά και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Για το λόγο αυτό ξεκινούν ένα απελπισμένο ταξίδι μετά τη συμβουλή του γιατρού του χωριού, προκειμένου να βρουν την Πηγή της Ζωής που θα προσφέρει το φάρμακο για να σωθεί ο πατέρας τους.

Με τη σκέψη τους στο μοναδικό άνθρωπο που τους έχει απομείνει στον κόσμο και έναν χάρτη του τελικού τους προορισμού ανά χείρας, παίρνουν το μονοπάτι προς το άγνωστο δίνοντας μάχη με το χρόνο. Οι δυο τους θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, ο μεγαλύτερος και πιο δυνατός και ο μικρότερος και πιο ευκίνητος, προκειμένου να ξεπεράσουν τα εμπόδια και τους κινδύνους που θα συναντήσουν στο δρόμο τους. Μέσα στο διάστημα αυτό θα αναδειχθούν αναπόφευκτα και με υποδειγματικό τρόπο τα ιδιαίτερα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Ο μεγάλος είναι ένας χειροδύναμος έφηβος, ωριμότερος με τρόπο που δε θα ευχόταν κανείς, ενώ ο μικρός πιο ευαίσθητος και αδύναμος, ένα πιτσιρίκι ακόμα, που η μοίρα του το αναγκάζει να μπει σε περιπέτειες πολύ μεγαλύτερες απ’ όσες θα μπορούσε να φανταστεί όταν όλα ήταν ακόμη καλά. Ανεξαρτήτως αυτών, αμφότερα τα αδέρφια δεν παύουν να είναι παιδιά, που πέρα από την τραγωδία που βιώνουν, αναζητούν το παιχνίδι και κάποιες πιο ανέμελες στιγμές. Στην πορεία τους αυτή θα έχουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσουν με τους NPCs που θα συναντήσουν, παίρνοντας μεταξύ άλλων και τις πληροφορίες που χρειάζονται για να συνεχίσουν.

Υπότιτλοι δεν υπάρχουν, καθώς το παιχνίδι επιδιώκει και πετυχαίνει απόλυτα τη μετάδοση όλα των συναισθημάτων των χαρακτήρων του και την ίδια την απόδοση της ιστορίας κατά κύριο λόγο μέσα από τις εκφράσεις και τις κινήσεις του σώματός τους. Η αφηγηματική αυτή τεχνική απογειώνεται από τη σκηνοθεσία του παιχνιδιού, την οποία έχει αναλάβει ο Josef Fares, Λιβανέζος, που από την ηλικία των 10 ετών ζει στη Σουηδία. Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί την κάμερά του και η δυνατότητα περιστροφής της, η έμφαση σε πανοραμικά πλάνα που δίνουν μια πληρέστατη εικόνα οτιδήποτε βλέπουν οι ήρωες μέχρι τον ορίζοντα είναι πραγματικά καταπληκτική. Με το draw distance να είναι κυριολεκτικά τεράστιο, οι πιο προσεκτικοί μπορούν να παρατηρήσουν ακόμη και μικρές λεπτομέρειες οι οποίες σε άλλα games θα ήταν εμφανείς μόνο από πολύ μικρότερη απόσταση.

Τα τοπία είναι υπέροχα, από το γραφικό ορεινό χωριό στις παρυφές του οποίου διαμένουν τα δύο αδέρφια, μέχρι τα βουνά, τα ποτάμια, τα ορυχεία και ένα σωρό άλλες πανέμορφες περιοχές που θα διασχίσουν, ευρισκόμενοι αρκετές φορές μπροστά σε απρόσμενες προκλήσεις. Είναι ένας μαγευτικός κόσμος, που σφύζει από ζωντάνια, γεμάτος χρώματα και περιβαλλοντικούς ήχους, ο οποίος σε τοποθετεί στο κέντρο της Δημιουργίας και σε κάνει κτήμα της. Το ταξίδι των δύο νεαρών πρωταγωνιστών συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό soundtrack, τρομερά ατμοσφαιρικό, που πρέπει να το ακούσει κάποιος για να το εκτιμήσει σωστά. Φέρει την υπογραφή του Σουηδού συνθέτη Gustaf Grefberg, γνωστού στα videogames από τα The Darkness, Enclave, The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay και The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena, όλα των συμπατριωτών του developers της Starbreeze Studios, η οποία ανέπτυξε κι αυτόν τον τίτλο.

Το Brothers: A Tale of Two Sons αποτελεί ένα πραγματικό κομψοτέχνημα της gaming βιομηχανίας. Μέσα στις ελάχιστες ώρες που διαρκεί, απουσιαζούσης μιας κατανοητής γλώσσας, κατορθώνει να «περάσει» όσα πράγματα δεν πετυχαίνει ένα game δεκάδων ωρών. Αποδεικνύει ότι ένας καλός τίτλος μπορεί να κλέψει την παράσταση χωρίς να διαθέτει εκρηκτικό gameplay ή φαντασμαγορικά εφέ, και να διακριθεί μεταξύ παιχνιδιών πολλαπλάσιου budget. Η ιστορία που υπέροχα αφηγείται είναι συνώνυμο της παιδείας, και μόνο ωφελημένος μπορεί να βγει κάποιος που θα του αφιερώσει το λίγο χρόνο που απαιτεί. Πρόκειται για ένα παιχνίδι-σταθμό στα σύγχρονα adventures… μικρού μήκους και σημείο αναφοράς για παρεμφερείς τίτλους που προηγήθηκαν και άλλους που θα ακολουθήσουν.

Η ιστορία του Tomb Raider και η πορεία προς στο σήμερα

Το Tomb Raider ή αλλιώς Καταδρομέας Τάφου είναι ένα από τα ιστορικότερα παιχνίδια στο χώρο των PC Games.Εγινε γνωστό σε μια εποχή που τα γραφικά δεν είχαν την ποιότητα που έχουμε σήμερα και σε μια εποχή που το Adventure και Action στοιχείο και κυρίως ο συνδυασμός των δύο ήταν κάτι το άγνωστο. Εκείνη την εποχή μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση παιχνίδια όπως το Outlaws ένα western όπου ο χρήστης δεν καθόταν ακίνητος και πυροβολούσε απλά αλλά μπορούσε να περπατήσει να ερευνήσει και γενικά να κινηθεί σε ένα εικονικό περιβάλλον.

Το Tomb Raider έκανε τα πρώτα του βήματα το 1996 ένα παιχνίδι το οποίο επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την συνέχεια.H Lara εξερευνούσε περιοχές όπως η Ελλάδα, η Αίγυπτος και η Ατλαντίδα. Στην συνέχεια είχαμε το παιχνίδι του 1997 όπου η Lara εξερευνούσε περιοχές όπως η Κίνα, η Βενετία και το Θιβέτ και μια τρίτη συνέχεια το 1998 με περιοχές όπως η Ινδία, η Ερημος Νεβάδα και η Ανταρκτική.

Στα τρία πρώτα παιχνίδια οι διαφορές ήταν ελάχιστες όμως για την εποχή που κυκλοφόρησαν έκαναν πάταγο.

1.The Last Revelation (1999)

Το παιχνίδι όμως το οποίο έκανε την διαφορά και αποτέλεσε το πρώτο Tomb Raider με το οποίο ασχολήθηκα ήταν το the Last Revelation.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι διαδραματίζεται μόνο στην Αίγυπτο, όμως είχε μεγάλη διάρκεια όπως όλα τα Tomb Raider που κυκλοφόρησαν μέχρι το Legend και αρκετά δύσκολους γρίφους αλλά και αρκετά ελκυστικό σενάριο.

Εκτός από adventure θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως survival horror καθώς μέσα στις πυραμίδες το περιβάλλον ήταν τόσο κλειστοφοβικό σε συνδυασμό με αντιπάλους όπως Μούμιες,Νυχτερίδες,Σκορπιούς το καθιέρωσαν από τα καλύτερα της εποχής εκείνης.

Σύμφωνα με το σενάριο στον τάφο του Seth o οποίος ήταν αιγυπτιακός θεός του χάους και της σύγχυσης η Lara θα κλέψει ένα φυλαχτό από την Σαρκοφάγο, το οποίο αποκαλείται ως φυλακτό του Horus ο οποίος Horus ήταν ένας αιγυπτιακός θεός του ουρανού και των βασιλείων.Κάνοντας αυτό η Lara ελευθέρωσε τον Seth και προκάλεσε το Χάος σε όσους είναι παρόντες στην γη.

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή για την Lara παρά να διορθώσει το χάος και να επιστρέψει τον Seth στην φυλακή του. Στην πορεία διαπιστώθηκε όμως πως το φυλαχτό ήταν κλεμμένο από τον Von Croy έναν αρχαιολόγο που είχε συνοδέψει την Lara στην Αίγυπτο και ήταν σύμβουλος της (τον συναντάμε και στο chronicles αλλά και στο the angel of darkness).. κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία της Lara στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

2.Chronicles  (2000)

Το δεύτερο Tomb Raider με το οποίο πέρασα πολλές ώρες παιχνιδιού ήταν το Chronicles.Είχε λίγο καλύτερα γραφικά από τον προκάτοχο του καθώς τα γραφικά κάθε χρόνο εξελίσονται.Ηταν επίσης ένα αξιόλογο παιχνίδι με ικανοποιητική διάρκεια αλλά και με δύσκολους γρίφους.

Οι γρίφοι ήταν ένα χαρακτηριστικό που υπήρχε σε μεγάλο βαθμό σε παλιότερα παιχνίδια στη σειρά.Απο το Legend και μετά οι γρίφοι δεν ήταν τόσο δύσκολοι…καθώς σχεδιάζονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πιο ευχάριστοι σε πολλούς gamers.

Το παιχνίδι είχε πολλές περιοχές στις οποίες μπορούσε να παίξει ο gamer,από την Αρχαία Ρώμη, στο εσωτερικό υποβρυχίου, σε ένα μαύρο καταραμένο νησί στην ιρλανδία,και τελευταίο level ήταν ένας ουρανοξύστης στην Νέα Υόρκη.

Όπως καταλαβαίνουμε το περιβάλλον παρουσίαζε μεγάλη εναλλαγή και το αποτελούσαν περιοχές που σύμφωνα με το σενάριο είχε επισκεφτεί η Lara κατά το παρελθόν.

3.The Angel of Darkness 2003

Το 2003 ,τρία χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το The Angel of Darkness.Ηταν ένα παιχνίδι με αξιόλογα γραφικά για την εποχή του και έκανε την διαφορά στον τομέα αυτό. Σύμφωνα με το σενάριο ήταν sequel του the chronicles και αφορούσε τις περιπέτειες που βίωνε η Lara κατά την διάρκεια της διαμάχης με μια αίρεση μαύρης μαγείας και διαδραματιζόταν στο Παρίσι.

4.The Legend (2006)

Τελευταίο παιχνίδι το οποίο ξεχώρισα κατά το παρελθόν ήταν το Legend.Κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα από το προηγούμενο και ήταν το πρώτο της Crystal Dynamics.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι στο οποίο το Tomb Raider πέρασε στην νέα εποχή.Είχε μεν αρκετά μικρή διάρκεια,λιγότερους γρίφους αλλά ευκολότερο χειρισμό,αρκετά καλά γραφικά και εναλλαγή στο περιβάλλον.Επίσης η Lara δεν ήταν μόνο πεζή αλλά και οδηγούσε.

Σύμφωνα με το σενάριο η Lara ψάχνοντας για μια πέτρινη εξέδρα που την συνδέει με το παρελθόν,ταξιδέυει στην Βολιβία.Εκεί συναντά τον James Rutland ο οποίος κατορθώνει να κλέψει ένα κομμάτι ενός σημαντικού τεχνουργήματος χωρίς να το καταλάβει.Αυτός επίσης ζητάει από την Amanda να τον βοηθήσει,κάτι το οποίο βρίσκει η Lara αρκετά περίεργο καθώς πίστευε πως έχει πεθάνει εδώ και καιρό κοντά στα ερείπια του Paraiso.στο Περού.Πρίν φύγει δείχνει στην Lara προς τα πού να κατευθυνθεί.Εδώ ξεκινάει το παιχνίδι για να ανιχνευτούν τα κομμάτια του θρυλικού Excalibur.

H Lara θα κλιθεί να ταξιδέψει σε περιοχές όπως Βολιβία,Περού,Ιαπωνία,Γκάνα,Καζακστάν,Αγγλία,Νεπάλ και Βολιβία.Οπως καταλαβαίνουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε πολλά level σε μικρή διάρκεια.

Ενα αρνητικό το οποίο ξεχώρισα ήταν πως τελείωσε απότομα καθώς πιστεύω θα μπορούσε να εμπλουτιστεί το σενάριο περισσότερο.

 ΣΥΝΟΨΗ

Μετά κυκλοφόρησαν τίτλοι όπως το Anniversary 2007  και το Underworld 2008 για να φτάσουμε στο σήμερα, με την κυκλοφορία του παιχνιδιού του 2013 όπου είδαμε μια διαφορετική Lara με σύγχρονα γραφικά αποτέλεσμα της συνεργασίας με την Square Enix και φυσικά το Rise of the Tomb Raider sequel του προηγούμενου αλλά με μια παρόμοια Lara με λίγο καλύτερα γραφικά και με αρκετά μεγάλη διάρκεια ένα χαρακτηριστικό που το έχουμε ξαναδεί αρκετά παλιά πίσω στο 2003.

Το παρών άρθρο το είχα γράψει πριν 3 χρόνια (το blog δεν υφίσταται πλέον) όταν κυκλοφόρησε το πρώτο FirefoxOS device. Δυστυχώς σήμερα, γνωρίζουμε ότι αποτελεί πλέον ένα dead project, καθώς δεν περπάτησε τόσο όσο θα ήθελε η Mozilla. Πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσει κανείς, καθώς θα κόψει γρήγορα τα φτερά σε όσους πιστεύουν στο ότι το game development είναι εύκολη υπόθεση.

Στις μέρες μας υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να φτιάξει κανείς το δικό του παιχνίδι. Αν λάβουμε υπόψη μας το impact που έχουν πλέον τα smartphones στην καθημερινή μας ζωή, θα διαπιστώσουμε πως το mobile gaming είναι ένα σημαντικό – ίσως και αναπόσπαστο -- κομμάτι της ζωής μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο χρήστης καλείται να βρει λύση σ' ένα πρόβλημα physics, όπως για παράδειγμα είναι το κλασσικό collision detection. Δεν θέλω να κάνω προβλέψεις, αλλά η προσήλωση στο gameplay και όχι (τόσο) στα γραφικά, σημαίνει ένα πράγμα: την επιστροφή των retro-games στην μόδα! Ω ναι, ίσως η νοσταλγία όλων όσων μεγάλωσαν με pacman, tetris και super mario να έρχεται τώρα ξανά στο προσκήνιο μέσα από την τσέπη μας.

Από την άλλη πλευρά, κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει ότι τα retro-games είναι στην μόδα για τον λόγο ότι το hardware των smartphones δεν μπορεί να δώσει (render) παραπάνω γραφικά. Όπως και να χει, μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε σήμερα να ασχολούνται όλοι (ξανά) με έναν ήρωα που το μόνο που κάνει είναι να πηδάει από πλατφόρμα σε πλατφόρμα (εξού και ο όρος platform games). Μην με παρεξηγήσετε δεν το λέω αρνητικά, άλλωστε είμαι και εγώ ένας από αυτούς.

Φτιάξε παιχνίδια για FirefoxOS, εύκολα και γρήγορα: Stencyl

Ο σοφός λαός λέει, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωσή μας όπου ακούγονται και γράφονται διάφορα για την νέα niche των mobile games. Μάλιστα, λέγεται ότι δεν χρειάζεται να είσαι καν προγραμματιστής για να κάνεις το παιχνίδι των ονείρων σου πραγματικότητα...

Εδώ είναι το σημείο που όλοι ενθουσιάζονται και θέλουν να φτιάξουν το δικό τους παιχνίδι μέσα σε μια μέρα:"Oh yeah, θα φτιάξω το επόμενο Angry Birds και θα γίνω εκατομμυριούχος! Άλλωστε, είναι σε HTML5, άρα σχετικά εύκολο!"

Η Mozilla με το FirefoxOS πατάει πάνω στο γεγονός ότι πλέον γράφοντας HTML είναι εύκολο για τον καθένα (που κατέχει βασικές γνώσεις) να γράψει μία εφαρμογή – True. Επίσης ισχυρίζεται ότι θα παίζει παντού (αρκεί να τρέχει ο Firefox) – True. Ισχυρίζεται ακόμα πως μπορείς να γράψεις παιχνίδια σε HTML5 εύκολα και γρήγορα -- false και true. Πάμε να το αναλύσουμε λίγο...

FirefoxOS 2D Games, Stencyl και άλλα

Το να φτιάχνουμε παιχνίδια με WebGL και OpenGLES είναι κάτι το οποίο το γνωρίζουμε εδώ και 2 χρόνια. Η καινοτομία που έφερε η Mozilla στην ουσία, είναι το πάντρεμα των smartphones με αυτήν την τεχνολογία. Οπότε, αν το παιχνίδι που θες να φτιάξεις είναι απλό, πολύ απλό, τόσο απλό που μπορείς να το φτιάξεις με Stencyl, τότε προφανώς μπορείς να το γράψεις απευθείας σε Javascript και να επωφεληθείς μαθαίνοντας πολλά πράγματα στην πορεία (hard way, αλλά ίσως αυτό θα επέλεγα στην τελική), γλυτώντας junk code.

Το Stencil όπως και μερικές άλλες παρόμοιες πλατφόρμες (aka frameworks) είναι ιδανικά εργαλεία για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο mobile gamedev. Στην συνέχεια, αν θέλεις να έχεις περισσότερες δυνατότητες και να βελτιώσεις το παιχνίδι σου, θα πρέπει να κάνεις ένα βήμα παραπέρα και να μάθεις προγραμματισμό. Θαύματα τύπου Angry Birds, δύσκολα επαναλαμβάνονται, ωστόσο αξίζει να προσπαθήσει κανείς. Αν λοιπόν σε ενδιαφέρει να πάρεις μία πρώτη γεύση φτιάχνοντας το παιχνίδι των ονείρων με τον λιγότερο δυνατό κόπο/χρόνο, τότε ρίξε μια ματιά στα εξής links:

• Πώς να φτιάξετε παιχνίδια χωρίς προγραμματισμό
• Περισσότεροι τρόποι για να φτιάξετε παιχνίδια χωρίς προγραμματισμό

Οπότε, αν στοχεύεις χαμηλά (όπως όλοι μας, και έτσι πρέπει στην αρχή), μπορείς να φτιάξεις πολύ απλά 2D παιχνίδια τύπου retro-games χρησιμοποιώντας εξαρχής HTML5, CSS και Javascript. Η πραγματική επανάσταση όμως κρύβεται κάπου αλλού...

FirefoxOS 3D Gaming σε HTML5. Είναι εφικτό;

Στην αρχή του άρθρου σας μίλησα για την φρενίτιδα που επικρατεί σήμερα με την επιστροφή του retro-gaming. Τι θα λέγατε λοιπόν, αν σας έλεγα πως πλέον θα μπορείτε να παίζετε AAA παιχνίδια στο smartphone σας, όπως Crysis, Call of Duty, Elder Scrolls κ.α ; Ίσως να με κοροϊδεύατε, αλλά στέκομαι εδώ μπροστά σας και το φωνάζω δυνατά: η τεχνολογία υπάρχει! Οι άνθρωποι να την εκμεταλλευτούν απουσιάζουν!

Αυτό το πρόβλημα καλείται να λύσει η Mozilla με το FirefoxOS, κάνοντας ένα κάλεσμα στους επαγγελματίες gamedevs να εκμεταλλευτούν τα resources που τους δίνει. Τι πετυχαίνει κανείς; 3D First Person Shooter games σαν το 

Απάντηση: Λάθος, δεν αρκεί μόνο η Javascript.

Αυτό είναι το false advertising κομμάτι που σας έλεγα νωρίτερα στα true/false της Mozilla. Τα παιχνίδια αυτά, δεν γράφτηκαν ευθύς εξαρχής σε HTML5 (Javascript)... αλλά έγιναν ported σ'αυτή. Πώς τα έφτιαξαν λοιπόν; Όπως φτιάχνεται κάθε άλλο παιχνίδι στις μέρες μας το οποίο δεν προορίζεται για το web. Ο κώδικας γράφτηκε σε C++, βασισμένος πάνω στην εκάστωτε μηχανή γραφικών και στην συνέχεια έγινε το port σε Javascript μέσω του Emscripten (ένα project του MIT που υιοθέτησε η Mozilla ώστε να κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα: port) --δείτε τον επίσημο οδηγό για porting από C++ σε Javascript. Για την ακρίβεια, η δουλειά του Emscripten είναι να παίρνει ως είσοδο LLVM κώδικα (χρησιμοποιώντας το Clang) και στην συνέχεια να σου επιστρέφει στην έξοδο Javascript/HTML. Με την είσοδο του BananaBread στον χορό των game engines, έχουμε στην ουσία μία engine που κάνει port την Cube2 engine στο web. Πώς το πετυχαίνει αυτό; Κάνει compile την C++ και το OpenGL σε Javascript και WebGL με την βοήθεια του Emscripten. Αυτή την τεχνολογία σου δίνει η Mozilla, και περιμένει από εσένα να την εκμεταλλευθείς.

Αλήθεια όμως... γιατί μπήκαμε σ'όλη αυτή διαδικασία να κάνουμε port και τόση φασαρία ενώ θα μπορούσαμε να γράψουμε απευθείας τον κώδικα σε Javascript εξαρχής; Η απάντηση είναι γιατί θα ήταν πιο δύσκολο και ίσως ακατόρθωτο για την ώρα. Ας ορίσω όμως το "δύσκολο": Το 3D game development είναι αρκετά περίπλοκη διαδικασία και έχει οριμάσει αρκετά τα τελευταία χρόνια βασιζόμενο σε εργαλεία και μηχανές γραφικών σε C++. Θα ήταν αδύνατο να ξεκινήσει κανείς να γράφει απευθείας σε Javascript, όχι γιατί δεν είναι εφικτό, αλλά γιατί αυτό που δείχνει η τάση στο web αυτή τη στιγμή είναι πως δίνουν πρωτεραιότητα για porting των ήδη existing games, παρά για την συγγραφή καινούριων, εκτός βέβαια και αν μιλάμε για ένα πολύ πολύ απλό 2D retro-game τύπου Facebook.

Δείτε ένα quote ενός από τους Top 20 Programmers του GameDev.net:

Hell, the most advanced ( and difficult ) code I’ve ever written was in Javascript! Now the biggest difference with game developing… math, yeah, you are going to have to learn math.

Τελικά να μάθω Javascript ;

 Έχοντας αδειάσει το Steam Wallet μου,αποφάσισα να περάσω το χθεσινό μου απόγευμα χαζεύοντας φθηνά παιχνίδια στο Store.Σε αυτή τη περίπτωση,το Blockstorm είναι ένα από τα πρώτα παιχνίδια που θα σου βγάλει η μηχανή αναζήτησης.Πρόκειται για ένα Multiplayer,Indie,Shooter με μια voxel μηχανή γραφικών σαν και αυτή του Minecraft.Οι ομοιότητες των δύο παιχνιδιών όμως δεν σταματάνε εκεί...

Ένα συναρπαστικό in-game Editing Tool. 

Στο Blockstorm μπόρεις να δημιουργήσεις,να ομορφύνεις και να καταστρέψεις τα πάντα!Χάρτες,χαρακτήρες,όπλα και ρομπότς όλα μπορούν να δημιουργηθούν και να επεξεργαστούν με βάση τα δίκα σου editing skills και τις δικές σου προτιμήσεις.Μάλιστα,ο δημιουργός φρόντισε να κάνει το εργαλείο επεξεργασίας όσο πιο απλό γινεται,ώστε να μπόρει ο καθένας να αφήσει την φαντασία του να οργιάσει.Δεν είναι υπερβόλη να πούμε ότι ο βαθμός δυσκόλιας της χρήσης αυτού του εργαλείου συμβαδίζει με αυτή του γνωστού προγράμματος "Ζωγραφική".Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πάντα μέσα στο παιχνίδι φτιάχτηκαν με το συγκεκριμένο εργαλείο επεξεργασίας.

Editing και κατά την διάρκεια των σκοτωμών.

Ενώ παίζεις αντιλαμβάνεσαι ότι στο σημειό που στέκεσαι είσαι εκτεθειμένος?Κανένα προβλημα!Με το πάτημα ενός κουμπιού έχεις τη δυνατότητα μέσω του λεγόμενου "Box",να κάνεις ένα τοίχο γύρω σου πατόντας μόνο το αρίστερο κλίκ.Όταν νιώσεις ότι ο κίνδυνος πέρασε και δεν ακούς βήματα εχθρών,μπορείς να σπάσεις τα κουτία του τοίχους είτε με ένα φτιάρι,είτε με δύο σφαίρες από το πιστόλι ή το όπλο σου.Στην κυριολεξία μπορείς να επεξεργαστείς και να καταστρέψεις όλο το map όπως θέλεις και το ίδιο να κανούν και οι συμπαίκτες σου.Μπορείς να φτιάξεις τοίχους,μπαλκόνια και διαδρόμους ώστε να σε βοηθήσουν να κάνεις τα περισσότερα kills.

Δύσκολο γιατί είναι...εύκολο.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται,η δυσκολία του συγκεκριμένου παιχνιδιού είναι η ευκολία του.Δεν υπάρχουν mechanics άλλων παιχνιδιών όπως το quick-scope,που χρειάζονται εξάσκηση.Το skillcap είναι πολύ μικρό και όποιος έχει τον καλύτερο στόχο,την καλύτερη θέση και τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά είναι και αυτός που θα πάρει το kill.Γενικώς αύτος που θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο παιχνίδι θα είναι και ο καλύτερος.Αν νομίζετε ότι επειδή παίζετε χρόνια CSGO,Crossfire κα online Shooters θα είστε και καλοί,είστε γελασμένοι.Τα μόνα mechanic που μπορούν να κάνουν την διαφορά είναι το βάρος.Το βάρος καθορίζεται από το τι όπλα έχεις επιλέξει και επηρεάζει την ταχύτητα του χαρακτήρα σου.

Συμπέρασμα.

Τα 1,39€ που ξόδεψα για το Blockstorm είναι τα καλύτερα 1,39€ που έχω ξοδέψει πότε.Τις ελάχιστες ώρες που έπαιξα εχθές και σήμερα τις χάρηκα παραπάνω από ολές τις ώρες που κάθισα να παίξω τα πολυαγαπημένα μου Witcher 3 και Dota 2 μαζι.Δεν υπαρβάλλω καθόλου!Καμία φόρα η απλοϊκότητα σε κάνει πιο χαρούμενο.Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω γι αυτό το παιχνίδι.

Προσωπικός βαθμός:9/10

Παρότι δεν έχω ασχοληθεί με development και δεν προβλέπεται στο μέλλον, παίζοντας αρκετά games το τελευταίο διάστημα είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω εκ του αποτελέσματος τι σημαίνει να προσπαθούν κάποιες μικρές εταιρίες, indie και όχι μόνο, να πραγματοποιήσουν άλμα στην παρουσία τους στη gaming βιομηχανία επιχειρώντας να δημιουργήσουν 3D τίτλους, ξεφεύγοντας από το genre αυτών που είχαν αναπτύξει μέχρι εκείνο το σημείο. Είτε λόγω έλλειψης προσωπικού είτε λόγω ελάχιστου budget (άλλωστε το πρώτο προϋποθέτει το δεύτερο) είτε λόγω ανεπαρκούς εμπειρίας και γνώσεων, το τελικό αποτέλεσμα μπορεί αρκετά εύκολα να αποδειχθεί από μέτριο έως απογοητευτικό, χαλώντας ενδεχομένως και την καλή εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι developers έως τότε.

Στην περίπτωση της άσημης βελγικής «GriN Gamestudio», εταιρίας που ανέπτυξε το Woolfe - The Red Hood Diaries, το αποτέλεσμα ήταν να βάλει λουκέτο λίγο μετά την κυκλοφορία του (που ήταν μάλιστα μόλις το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας) εισπράττοντας το αρνητικό feedback των reviewers όσο και των απλών gamers. Αντ’ αυτού θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ένα καλό side-scrolling action puzzle platform και να συνεχιζόταν η συγκεκριμένη προσπάθεια. Η δε φινλανδική «Frozenbyte», ιδρυθείσα το 2001, ξεκίνησε την πορεία της στο χώρο με δύο top-down shooter το 2005 και 2007, τα Shadowgrounds και Shadowgrounds: Survivor. Καταφέρνοντας σχεδόν οριακά να παραμείνει «ζωντανή», έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα το 2009 αλλάζοντας genre και κυκλοφορώντας στην αγορά το Trine, που έμελλε να πουλήσει… τρελά, περισσότερα από 7.000.000 αντίτυπα(!) μαζί με το δεύτερο παιχνίδι της σειράς (2011) και όλες τις Editions που διατέθηκαν γι’ αυτά. Επρόκειτο για δύο 2.5D action puzzle platforms με υπέροχη ατμόσφαιρα και level design, που κατάφεραν να δημιουργήσουν το δικό τους φανατικό κοινό.

Τη χρονιά που πέρασε οι Φινλανδοί αποφάσισαν να ρισκάρουν για το βήμα παραπάνω μετατρέποντας το παιχνίδι σ’ ένα καθαρόαιμο 3D platform, και κάπου εκεί πιστεύω ότι χάθηκε ο προσανατολισμός. Παίζοντας το Trine 3: The Artifacts of Power, μου δόθηκε σε όλη τη σύντομη διάρκειά του η αίσθηση του ημιτελούς. Το παιχνίδι φαντάζει σα να ξεκίνησε για να πάει κάπου, αλλά στην πορεία μπερδεύτηκε, γύρισε πίσω και έμεινε εκεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιστορία δεν ολοκληρώνεται, αλλά ούτε και μπορεί να συνεχιστεί σε ένα καινούριο παιχνίδι, παρά μόνο με expansions που θα πρέπει να κυκλοφορήσουν. Εν τούτοις, ακόμη και τούτο κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι, καθώς ο αντιπρόεδρος της εταιρίας, Joel Kinnunen, ομολόγησε πως αν το παιχνίδι ήταν μεγαλύτερο από τις μόλις 5-6 ώρες που διαρκεί(!), το budget θα εκτοξευόταν στα 15 εκ. δολάρια έναντι των 5,4 που κόστισε, όντας ήδη τριπλάσιο από αυτό του Trine 2! Αυτό και μόνο αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Frozebyte δεν έπρεπε να ξεφύγει από τα όρια του παπλώματός της μένοντας εκτεθειμένη έναντι της gaming κοινότητας αλλά και της δικής της παρακαταθήκης, των δύο πρώτων Trine.

Διότι πέραν της ιστορίας, η οποία σε καμία περίπτωση δεν έχει τη συνοχή που θα έπρεπε, δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει πετσοκοφτεί σε σχέση με το παρελθόν, με πρώτο και χειρότερο το gameplay. Στο Trine 2 οι τρεις γνωστοί πρωταγωνιστές, ο μάγος, Amadeus, η πάλαι ποτέ κλέφτρα, Zoya, και ο ιππότης, Pontius, είχαν προσθέσει νέες δυνατότητες στο ενεργητικό τους συγκριτικά με το πρώτο παιχνίδι, ενώ μπορούσαν να αποκτήσουν και νέα abilities ή να βελτιώσουν τα ήδη υπάρχοντα μέσω των skill trees τους. Εν προκειμένω, μοιάζει να έχουν… ξεχάσει τις τέχνες τους! Ο Amadeus δε μπορεί να δημιουργήσει πάνω από ένα κιβώτιο (οι πλατφόρμες έχουν πάει περίπατο), αλλά μπορεί τουλάχιστον να περπατά ενώ το μετακινεί. Η Zoya έχει ένα απλό βέλος για κάθε βολή της, ενώ πλέον χρειάζεται ειδικούς κρίκους για να πιαστεί με το grappling hook της και όχι οποιαδήποτε ξύλινη επιφάνεια. Ο δε Pontius έχει αφήσει το τρομερό σφυρί του σε κάποιο πανδοχείο προφανώς, αλλά τουλάχιστον μπορεί να μετατρέπει την ασπίδα του σε… αλεξίπτωτο για να υπερβαίνει ευκολότερα απύθμενα χάσματα.

Ο βαθμός πρόκλησης είναι απλά ανύπαρκτος. Οι μάχες είναι περισσότερο διακοσμητικές, ενώ όταν κάποιος χαρακτήρας πεθαίνει, αμέσως ο επόμενος μπορεί να τον αναστήσει στο ίδιο σημείο! Επίπεδα δυσκολίας δεν υπάρχουν, και μόνο στο προτελευταίο level έχασα τρεις φορές συνεχόμενα, αλλά κι εκεί λόγω άβολης γωνίας της κάμερας. Υπάρχουν οκτώ μεγάλα -τα πρώτα τρία εξ αυτών λειτουργούν ως tutorial για τους πρωταγωνιστές- και έντεκα μικρότερα. Σ’ αυτά μεταβαίνεις μέσω του κεντρικού χάρτη του παιχνιδιού, ο οποίος αποτυπώνεται σε μια όμορφη ξύλινη μακέτα. Μάλιστα αρκετά εκ των επιπέδων μπορούν να παιχτούν με διαφορετική σειρά, καθώς δεν έχουν άμεση σχέση με την υπόθεση. Σύμφωνα μ’ αυτήν, η Αστρική Ακαδημία (Astral Academy) του βασιλείου, γνωστή από τα προηγούμενα games, δέχεται επίθεση από έναν γίγαντα και οι τρεις ήρωες καλούνται αφενός να την υπερασπιστούν, αφετέρου να λύσουν το μυστήριο που έχει προκύψει. Πιστεύω ότι είναι ένα σενάριο «τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά», με το Trine να εμφανίζεται ξανά στα σημεία του ορίζοντα όπου είναι διασκορπισμένοι οι τρεις φίλοι, ώστε να τους ενώσει και πάλι, ψυχή τε και σώματι.

Αυτό που μου έκανε πολύ αρνητική εντύπωση είναι ότι το παιχνίδι, προκειμένου να καλύψει τις αδυναμίες και κραυγαλέες ελλείψεις στο gameplay του, σε υποχρεώνει σε κάθε επίπεδο να συγκεντρώνεις όσα περισσότερα τρίγωνα (triangles) μπορείς. Αν κάνεις το λάθος και… βαρεθείς, όπως συνέβη στην περίπτωσή μου από ένα σημείο και μετά, θα διαπιστώσεις ότι δε μπορείς να προχωρήσεις την ιστορία! Χρειάστηκα περίπου 6,5 ώρες για να δω τους τίτλους τέλους και θα ήταν ακόμη λιγότερες αν δεν αναγκαζόμουν να ξαναπαίξω δύο από τα μεγάλα επίπεδα προκειμένου να συγκεντρώσω τα απαραίτητα… τρίγωνα (κυμαίνονται μεταξύ 25, 50 και 150 σε κάθε level), που είχα αφήσει νωρίτερα γιατί δεν έβρισκα ουσιαστικό νόημα.

Τουλάχιστον τα γραφικά του παιχνιδιού κατορθώνουν να διατηρήσουν σ’ ένα σημαντικό βαθμό την παραμυθένια ατμόσφαιρα της σειράς, ενώ την παράσταση κλέβουν δύο πανέμορφα επίπεδα που λαμβάνουν χώρα μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου, αποτελώντας ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει σε game. Στον ηχητικό τομέα ο τίτλος προσπαθεί να ακολουθήσει τα στάνταρ του παρελθόντος, αλλά ακόμη κι εκεί δείχνει να έχουν χαθεί κάποιοι πόντοι στην πορεία. Η μουσική είναι και πάλι του Ari Pulkkinen, πιστεύω όμως ότι υπολείπεται ελαφρώς σε σχέση με τις προηγούμενες συνθέσεις του, ενώ στο voice over οι ηθοποιοί μάλλον περιορίζονται από το ίδιο το σενάριο.

Εν κατακλείδι, το Trine 3: The Artifacts of Power αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μπορεί μια σειρά να κατρακυλήσει μερικά επίπεδα ως προς τα ποιοτικά της στάνταρ, από μια λανθασμένη απόφαση να μετατραπεί ένας εξαιρετικός 2.5D τίτλος, ο οποίος αγαπήθηκε, σε 3D platform χωρίς να υπάρχουν τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο. Η τετράμηνη παρουσία του σε early access στο Steam πριν την τελική κυκλοφορία του είναι σίγουρο ότι έβαλε σε σκέψεις όσους ασχολήθηκαν από τότε μαζί του. Η Frozenbyte πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και είναι πέρα για πέρα προφανές ότι δεν της βγήκε, αδυνατώντας ακόμη και να ολοκληρώσει την ίδια την ιστορία! Η συνέχεια φαντάζει αβέβαιη πλέον καθώς το συγκεκριμένο project, με τους πόρους που σημειώθηκαν νωρίτερα, δε δείχνει πώς θα καταφέρει να διορθώσει τα κακώς κείμενα έστω σε ενδεχόμενο expansion, που κι αυτό ακόμη είναι αμφίβολο για τον ίδιο λόγο.

Οι τρεις τους ήταν αναγνωρισμένοι ως ήρωες σ’ ολόκληρο το βασίλειο που ζούσαν, καθώς πριν από κάποια χρόνια το είχαν απαλλάξει από ένα μεγάλο κακό που είχε εξαπλωθεί: Έναν στρατό σκελετών υπό την ηγεσία του τελευταίου και καταραμένου βασιλιά, η ψυχή του οποίου είχε αλλοιωθεί από πλεονεξία και απληστία κλέβοντας δύο από τα τρία πανάρχαια κειμήλια που διατηρούσαν την ισορροπία στον κόσμο. Πλέον ο καθένας συνέχιζε τη ζωή του στους δικούς του ρυθμούς. Ο μάγος, Amadeus, έχοντας παντρευτεί και αποκτήσει τρίδυμα(!), πασχίζοντας δε ακόμα για την υλοποίηση του fireball spell. Η κλέφτρα, Zoya, αξιοποιώντας τους τίτλους τιμής και ιδιοκτησίας που της δόθηκαν μετά τον κοινό τους θρίαμβο. Και ο ιππότης, Pontius, ο οποίος πλέον ασχολούταν με το πραγματικό του πάθος, να πίνει ασταμάτητα(!), έχοντας εξελιχθεί στον νέο βασιλικό προμηθευτή μπύρας. Πλην όμως, το τρίτο Artifact του βασιλείου, το Trine, που είχε κυριολεκτικά ενώσει τις ζωές και τις προσωπικές τους ιστορίες στο παρελθόν, ήταν αυτό που για άλλη μια φορά τους κάλεσε δένοντάς τους στη μαγεία του, αλλά και πάλι για το καλό του βασιλείου.

Η ιστορία αρχίζει να εκτυλίσσεται σταδιακά, καθώς οι τρεις πρωταγωνιστές ρίχνονται σχεδόν αμέσως στα βαθιά αντιμετωπίζοντας μια ορδή από τελώνια-καλικάντζαρους (goblins) τα οποία ξεπηδούν αιφνιδιαστικά μέσα από τις φυλλωσιές. Το Trine τους έχει μεταφέρει σε μια περιοχή που θυμίζει έντονα τροπική ζούγκλα, κι αυτό θα αποδειχθεί μόνο η αρχή. Όπως φαίνεται, η σταθερότητα και γαλήνη του βασιλείου έχει διαταραχθεί για μία ακόμη φορά. Τα goblins μοιάζουν να κερδίζουν συνεχώς έδαφος απειλώντας τη ζωή των απανταχού κατοίκων και όχι μόνο, δείχνοντας να εκμεταλλεύονται αυτή την αναστάτωση που επιτρέπει μεταξύ άλλων σε φυτά να αναπτύσσονται σε τεράστιες διαστάσεις. Πού οφείλονται όλα αυτά τα παράξενα; Τι σχέση μπορεί να έχουν διάφορα αποσπάσματα παιδικών ποιημάτων και άλλων κειμένων που ανακαλύπτουν σταδιακά οι ήρωες; Μοιάζουν να αφορούν δύο μικρά κορίτσια. Είναι φρόνιμο να μην αποκαλυφθούν περισσότερα γύρω από την υπόθεση, καθώς ο τρόπος παρουσίασής της είναι ενδεχομένως πιο σημαντικός ακόμη κι από την ίδια!

Η μεγαλύτερη πρόκληση ενός videogame franchise είναι να καταφέρει να παρουσιάσει ένα επόμενο κεφάλαιο το οποίο θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο, ειδικά όταν ο προκάτοχός του έχει επιτύχει σε απόλυτο βαθμό θέτοντας υψηλά στάνταρ για τη συνέχεια. Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς Trine μοιάζει να υπολείπεται σεναριακά ελαφρώς έναντι του πρώτου, αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν η διαφορετική προσέγγιση πέραν της πλοκής αυτής καθ’ αυτής. Κυκλοφόρησε το 2011, δύο χρόνια μετά το πρώτο, ενώ το 2012 διατέθηκε στην αγορά ένα εξαιρετικό expansion όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην Complete Story Edition, που κυκλοφόρησε με τη σειρά της το 2013.

Πρόκειται για το Goblin Menace που σχετίζεται με την επίθεση που εξαπολύουν τα goblins στο βασίλειο και το οικογενειακό δράμα που βιώνει ο μάγος της παρέας. Οι ήρωες έχουν πάρει το δρόμο της επιστροφής μετά τις περιπέτειες της κεντρικής ιστορίας, όταν δέχονται επίθεση σε μια ταβέρνα. Την ίδια στιγμή, στο σπίτι του Amadeus πραγματοποιείται μια άλλη έφοδος, στη διάρκεια της οποίας αιχμαλωτίζεται η γυναίκα του, Margaret. Οι τρεις πρωταγωνιστές εξακολουθούν να βρίσκονται «δεμένοι» στο Trine, και φυσικά μπαίνουν από κοινού σε μία ακόμη περιπέτεια για να σώσουν το βασίλειο και την απαχθείσα σύζυγο επιχειρώντας αρχικά να απαντήσουν στο αιφνιδιαστικό χτύπημα.

Στην πρώτη μου επαφή με τη σειρά έμεινα εντυπωσιασμένος από το level design της Enchanted Edition του παρθενικού Trine, με τα υπέροχα χρώματα και την παραμυθένια ατμόσφαιρα σε όλους τους τομείς. Αυτό που αντίκρισα όμως στο Trine 2 ξεπέρασε απόλυτα την προηγούμενη εμπειρία αναβαθμίζοντάς την συνολικά. Η σχεδίαση των επιπέδων ξεφεύγει ακόμη περισσότερο σε έμπνευση και λεπτομέρειες, μεταφέροντας τη δράση σε πανέμορφα μαγεμένα δάση και τροπική βλάστηση με κρυμμένα μυστικά, δεντρόσπιτα τεραστίων διαστάσεων, θαλάσσιες περιοχές, ολίγη από μπουντρούμια και άλλες ακόμη πολύ ενδιαφέρουσες «πινελιές». Οι παγίδες έχουν αυξηθεί σε αριθμό και ποικιλία, ενώ η σημαντικότερη προσθήκη είναι ξεκάθαρα οι γρίφοι που απουσίαζαν στο πρώτο μέρος της τριλογίας. Αυτή τη φορά, για να καταφέρουν να προχωρήσουν οι τρεις ήρωες, ο κάθε gamer, καλούνται να επιστρατεύσουν σαφώς τη σκέψη τους για την επίλυση αρκετών puzzles, η δυσκολία των οποίων πάντως δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, ειδικά για τους μυημένους. Τα goblins παίρνουν τη σκυτάλη από του σκελετούς του πρώτου τίτλου ως οι βασικοί εχθροί, ενώ τα boss fights -mini και μη- είναι σαφώς περισσότερα.

Ο κάθε χαρακτήρας έχει τις δικές του δυνατότητες, οι οποίες έρχονται αυτούσιες από το προηγούμενο παιχνίδι. Ο Amadeus μπορεί να μετακινεί αντικείμενα σε μια παραλλαγή του «Wingardium Leviosa», καθώς και να δημιουργεί κιβώτια και πλατφόρμες, ενώ αυτή τη φορά έχει προστεθεί η ικανότητά του να σηκώνει από το έδαφος αράχνες και goblins και να τα πετά στο νερό, σε καρφιά ή άλλες παγίδες. Η Zoya είναι ιδανική για ranged επιθέσεις με το τόξο της, από το οποίο εκτοξεύει εξ αρχής σχεδόν βέλη που παγώνουν -εν πρώτοις- τους εχθρούς. Για μία ακόμη φορά μπορεί να εκτοξεύσει το σχοινί της και να αιωρηθεί από ξύλινες επιφάνειες αρκετά πάνω από το έδαφος. Ο δε Pontius είναι βεβαίως το θωρηκτό της συντροφιάς, με το σπαθί, την ασπίδα και το σφυρί του, το οποίο μπορεί να εκσφενδονίσει σε μεγάλη απόσταση προκαλώντας το σημαντικότερο damage. Στο Trine 2 επίσης έχει προστεθεί από ένα skill tree για τους τρεις προαναφερθέντες, στο οποίο ξεκλειδώνονται σταδιακά νέα abilities που παρουσιάζουν το δικό τους ενδιαφέρον. Τα levels έχουν μειωθεί σε 13 από 15+1 του πρώτου game, είναι όμως μεγαλύτερα και πιο ενδιαφέροντα.

Επιπλέον, το Goblin Menace expansion καταφέρνει όχι απλώς να διατηρήσει το υψηλό ποιοτικό επίπεδο του παιχνιδιού, αλλά να το πάει ακόμη παραπέρα. Είναι πασιφανές ότι οι developers είχαν κι άλλα πράγματα να διηγηθούν στην ιστορία αυτή, κι άλλες ιδέες να υλοποιήσουν αναφορικά με την ποικιλία των επιπέδων και τα κατάφεραν περίφημα όπως αποδεικνύει το τελικό αποτέλεσμα. Μαζί με το δέκατο level του κεντρικού game, το πρώτο από τα 6+1 του expansion πιστεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα του τίτλου, σε μια περιπέτεια που θα οδηγήσει τους ήρωές μας από ερήμους και κατακόμβες έως ψηλά στον ουρανό, και σχεδόν πάντοτε σε υπέροχα τοπία. Τα γραφικά εντυπωσιάζουν μεταφέροντας ιδανικά τον καθένα μέσα σ’ ένα παραμυθένιο περιβάλλον, συνοδευόμενα από αντίστοιχης ποιότητας ή και καλύτερη μουσική σε σχέση με το πρώτο game, με πιο έντονα ακούσματα σε στιγμές μάχης και ηπιότερα, αλλά εξίσου μελωδικά, στις υπόλοιπες περιπτώσεις. Το voice over υλοποιείται από τους ίδιους ηθοποιούς και πλαισιώνεται και πάλι από τον Terry Wilton στον εξαιρετικό ρόλο του αφηγητή.

Όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας, υπάρχουν και πάλι τρία επίπεδα (easy, medium, hard) και η επιλογή του hardcore mode. Κακά τα ψέματα, τα πραγματικά ζόρια είναι μόνο όταν έχεις ενεργοποιημένο το τελευταίο και παίζεις συγχρόνως στο hard. Σκοτώνεσαι στο δεύτερο χτύπημα και δεν έχεις δυνατότητα revive μέχρι να καταφέρεις να φτάσεις στο επόμενο checkpoint με τους δύο ή τον ένα χαρακτήρα που σου έχει απομείνει. Αν χάσεις και τους τρεις, επιστρέφεις στην αρχή του κεφαλαίου, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί τρομερά χρονοβόρο, εκνευριστικό και πέρα για πέρα ψυχοφθόρο. Προσωπικά έβγαλα έτσι όλο το βασικό παιχνίδι με εξαίρεση το προτελευταίο κεφάλαιο, καθώς οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί και πλέον αδυνατούσα να το απολαύσω όπως θα έπρεπε.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η ιστορία βγαίνει «νεράκι» και σίγουρα πιο ευχάριστα. Ακόμη και στο hard χρειάζονται αρκετά χτυπήματα για να πέσεις, ενώ μπορείς να κάνεις διαδοχικά revive περνώντας από το ίδιο checkpoint ξανά και ξανά. Επιπλέον, για όσους δυσκολευτούν σε κάποιο puzzle, υπάρχει η επιλογή της αποκάλυψης hints από τους ήρωες για την επίλυσή του μετά το πέρας δύο ή πέντε άκαρπων λεπτών. Ως προς τη διάρκεια του τίτλου, εξαρτάται βεβαίως από το difficulty level και τη διάθεση για ανακάλυψη των κρυμμένων μυστικών κάθε επιπέδου. Οι περισσότεροι στο διαδίκτυο μιλούν για περίπου 8,5 ώρες (όχι βεβαίως σε hard και hardcore mode), ενώ είναι πολύ σημαντικό ότι το expansion δίνει σίγουρα ένα 40% επιπλέον στο συνολικό χρόνο.

Καταλήγοντας, το Trine 2: Complete Story αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό και πανέμορφο 2.5D action puzzle-platform, πανάξιος συνεχιστής ενός παιχνιδιού που κατάφερε δικαιολογημένα να επιτύχει σε μια κομβική στιγμή για τους Φινλανδούς developers της Frozenbyte, οι οποίοι τότε βρίσκονταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Βελτιωμένο σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, με μεγαλύτερη ποικιλία σε abilities, εχθρούς, παγίδες, περιβάλλοντα, γραφικά, ιδέες και την προσθήκη ουσιαστικών γρίφων, απολαμβάνει δικαιολογημένα υψηλών βαθμολογιών και εξαιρετικών κριτικών. Πρόκειται για μια νέα, εντελώς διαφορετική ιστορία των τριών ιδιαιτέρως συμπαθών ηρώων, ένα καινούριο παραμύθι, στο οποίο η φράση «they lived happily ever after» δε μπορεί να βρει εφαρμογή, καθώς οι περιπέτειές τους δε σταματούν εδώ!

Προσφάτως είδα την εν λόγω ταινία και θέλοντας να δω απόψεις άλλων ανά το ίντερνετ (και εδώ μέσα) έριξα μια ματιά και είδα ότι πολλοί είστε μπερδεμένοι, όσον αφορά το γιατί έχει τις μέτριες κριτικές. Θα κάνω επομένως μια προσπάθεια να εξηγήσω τι συμβαίνει, προσπαθώντας να μη μπω σε λεπτομέρειες (μεταξύ μας, αναπόφευκτο). Καλό θα ήταν να μη συνεχίσετε την ανάγνωση αν δεν έχετε δει οι ίδιοι την ταινία. Παρόλα αυτά, μεγάλα παιδιά θεωρείστε, οπότε μπορείτε να αναλάβετε την ευθύνη από μόνα σας. Και ξεκινώ.

Για μένα ήταν μια μέτρια ταινία. Εάν έπρεπε να κατατάξω το περιεχόμενό της κάπως, θα έλεγα ότι είναι του στυλ σαπουνόπερας. Γιατί; Γιατί μόνο σε μια σαπουνόπερα θα περίμενε να δει κανείς τόσο πολύ να "σπρώχνεται" το αισθησιακό/ερωτικό στοιχείο και όχι σε μια ταινία δράσης. Κανέναν δεν ενδιαφέρει η ερωτική ζωή του Υπερσυντέκνου, πόσο μάλλον όταν αυτό που όλοι περιμένουν να δούνε είναι δύο από τους πιο εικονικούς ήρωες που υπάρχουν, να πλακώνονται στις σφαλιάρες επειδή ήταν Δευτέρα ξέρω γω...

Το γεγονός αυτό μου φάνηκε προχειροφτιαγμένο και μου έδωσε την εντύπωση ότι το αναγκάσανε να μπει στην ταινία, μόνο και μόνο επειδή "το σεξ πουλάει". Και αυτή είναι η πικρή αλήθεια πλέον. Μπορεί να σπάει τα ταμεία η ταινία, αλλά ο βασικός λόγος είναι επειδή όλοι έχουν άλλες προσδοκίες.

Υπάρχουν επίσης πολλές ανακρίβειες, όσον αφορά κάποιους ήρωες. Να δώσω ένα παράδειγμα εδώ.... Cyborg! Σύμφωνα με την ταινία... Βασικά δεν κατάλαβα τι παίχτηκε στην ταινία. Ο τρόπος που παρουσιάστηκε ήταν σα να πήραν τα εξαρτήματα, κοτσάρανε πέντε τεχνητά όργανα και μετά ήταν θέμα λογισμικού. Windows ή Linux. Όποιος ενδιαφέρεται, η ταινία Justice League: War, έχει πιο πιστή στα κόμικς αναπαράσταση του πως δημιουργήθηκε ο ήρωας αυτός. Άλλο: η όλη ιστορία με την Wonder Wοman μου φάνηκε κάπως βιαστική. Δεν είχε το βάθος που κανονικά έχει ως χαρακτήρας. Παρά μόνο παρουσιάστηκε ως μια "κλέφτρα",  ένας πράκτορας που έκανε κάποιο λάθος και προσπαθούσε να επανορθώσει, σβήνοντας τα ίχνη του. Άλλο (και είναι και βασικό αυτό): Lex Luthor. Γιατί βρε αγόρι μου; Γιατί άφησες να σε κάνουν κολεγιόπαιδο; Είσαι ένας τόσο γαμάτος τύπος και μπαίνεις σε μια ταινία και γίνεσαι σα μια γειτόνισσα που έχω εδώ και σταματάει να μιλάει η παλιό-κατίνα... Που είναι το σοβαρό της διάνοιάς σου; Που είναι η άμετρη αλαζονεία; Ώπα, ένα λεπτό... Άκυρο, την αλαζονεία την είχε, αλλά αυτή η γελοιογραφία που έκανε ο Snyder για το χαρακτήρα του Luthor, είναι επιεικώς απαίσια. Άλλο, επίσης βασικό: θυμάστε εκείνο το "Dawn of Justice" στον τίτλο; Ναι, εκείνο που σημαίνει ότι θα δούμε κάποια στοιχεία για το πως ξεκίνησε η πασίγνωστη αυτή ομάδα. Κοίτα όμως που ξεχάσανε να δώσουν 2 βασικά στοιχεία: Martian Manhunter & Shazam! Ναι, εκείνο τον πρασινούλη τύπο από το Άρη, που είναι και ιδρυτικό μέλος....εκείνον. Και τον πιτσιρικά που με μια λέξη γίνεται ολόκληρος νταγλαράς και πετάει κεραυνούς.... ααααυτόν ακριβώς!

Μου έκανε εντύπωση που παραλήφθηκαν τόσο βασικά πράγματα και αποφάσισε ο σκηνοθέτης να εστιάσει στη συνωνυμία των μανάδων Superman/Batman. Ήταν λίγο (έως πολύ) άκυρο πράμα αυτό. "Α, κι εσένα η μάνα σου είναι Μάρθα?! Είμαστε στην ίδια ομάδα τώρα! Καλώς ήρθες στο κλάμπ!" Βουτιά με το κεφάλι θα έκανα εκείνη τη στιγμή, αλλά έχε χάρη.

Και όλα αυτά τα όνειρα... Έψαχνα πολύ ώρα για να βρω μια εξήγηση που να στέκει, ακόμη κι αν δε μου άρεσε. Κι έχει να κάνει με τα ταξίδια του Flash στο χρόνο. Που πάλι, δεν έχω πλήρως πεισθεί ότι είναι ο Flash, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ακολουθείται η σειρά Injustice, εξ ου και ο λόγος για τον οποίο ο "Flash" είπε ότι η Λόις είναι το κλειδί. Μάλλον θα το πιάσουν από την ιστορία του παιχνιδιού, εκτός κι αν αποφασίσουν ότι ο Joker δεν θα εμφανιστεί και θα κάνουν κάτι διαφορετικό για να αφηνιάσουν τον μεγάλο. Αυτά τα όνειρα ή οράματα, λάμβαναν χώρα στο μέλλον της ταινίας και όχι σε κάποια άλλη Γη ή εναλλακτική πραγματικότητα. Κι απλά ο Flash έπρεπε να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο για να ειδοποιήσει τον Batman, αλλά πήγε πολύ πίσω από λάθος. Εμ, έτσι είναι όταν δε βάζεις τον ίδιο ηθοποιό. Δεν έχει τις γνώσεις που έχει ο παλιός και τα κάνει όλα.... Ενώ ο τύπος από τη σειρά, ξέρει πως να ταξιδεύει σωστά στο χρόνο!

Γενικά ο Snyder δεν το είχε με αυτήν τη ταινία. Κι επειδή είναι πολύ αργά, έχει αρχίσει να γυρίζει το δωμάτιο από την κούραση και χάνω τη μπάλα σιγά-σιγά. Απλά να θυμάστε ότι υπάρχει κι ένα μεγάλο Ωμέγα στο όραμα της ερήμου και κάτι ιπτάμενα ματζαφλάρια. Το πιάσατε; Αλλά να τονίσω ότι πάλι είμαι καχύποπτος με το αν και κατά πόσο ισχύει η ανωτέρω θεωρία με τα οράματα και τα ταξίδια στο χρόνο. Αν όντως τα όνειρα αυτά που έβλεπε ο Batman είναι το μέλλον, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι κάποιος του έστελνε μυνήματα. Κάποιος που μπορεί να δει το μέλλον. Όχι πάντως ο πράσινος φίλος μας, γιατί δεν έχει αυτή τη δύναμη. Αλλά αν όντως ήταν από το μέλλον, τότε γιατί ο Superman χρειάστηκε να "αποκαλύψει" την ταυτότητά του, βγάζοντας τη μάσκα; Είναι πολλές οι απορίες που δημιουργούνται και έχει τρύπες το σενάριο. Ίσως κάτι δε σκέφτηκαν σωστά εκεί στην παραγωγή...

TR

Πιστεύετε ότι είστε τόσο cool τυπάκια που θέλετε να διοργανώσετε μια videogame βραδιά. Οκ, μια χαρά, βασικά τέλεια για εσάς! Ο κόσμος χρειάζεται κορόιδα σαν εσάς που μπορούν να υποδέχονται ορδές κι ορδές από gamer-συμπατριώτες στο σπίτι τους όπου θα κάνουν τα πάντα άνω κάτω. Εύχομαι βέβαια να μη τύχει σε κανέναν σας όμως σκηνή όπου μπαίνετε στο WC και ουρλιάζετε καθώς βλέπετε κάτι να στάζει από το ταβάνι. Κάτι που μπορεί να άφησε κάποιος καλεσμένος σας… Μπλιαχ!

Για να λέμε την αλήθεια, όσοι κάνουν τέτοιες προσκλήσεις αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο καθώς το να είσαι host για ένα τουρνουά είναι πραγματικά άξιο σεβασμού. Ένας πολύ καλός μου φίλος, ο JPN, πάντα ετοιμάζει τρελές καταστάσεις και περνάμε πάντα τέλεια. Κι ας είμαι απρόσκλητος.

Oκ, κάναμε τα βασικά. Δείτε όμως τι προτείνω ακόμα για μια καλύτερη gaming βραδιά.

Το βασίλειο αυτό ευημερούσε για αμέτρητα χρόνια μέχρι τη στιγμή που ο τελευταίος βασιλιάς του πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους. Και καθώς η ματαιοδοξία των ανθρώπων πάντοτε υποβόσκει, σε τέτοιες στιγμές συνήθως έρχεται στην επιφάνεια. Ο θάνατος του βασιλιά είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν διαμάχες για τη διαδοχή, οι οποίες με τη σειρά τους εξελίχθηκαν σε σφοδρές συγκρούσεις. Οι υποψήφιοι διάδοχοι του στέμματος άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους με συνέπεια το βασίλειο να παρακμάσει και να έρθουν σκοτεινές μέρες. Ένας στρατός απέθαντων πλασμάτων έκανε αιφνιδίως την εμφάνισή του επωφελούμενος από τις ταραχές, προκειμένου να αποτελειώσει ότι είχε μείνει όρθιο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όσοι γλύτωσαν τον αφανισμό, εγκατέλειψαν το βασίλειο φεύγοντας μακριά για να σωθούν, εκτός από λίγους αρκετά γενναίους ή αρκετά ανόητους.

Σ’ έναν παραμυθένιο κόσμο, λοιπόν, εκτυλίσσεται η Enchanted Edition του Trine, του πρώτου παιχνιδιού της τριλογίας, έκδοση η οποία κυκλοφόρησε μόλις το 2014 έναντι της αρχικής του 2009. Το Trine είναι ένα πανέμορφο 2.5D action puzzle platform το οποίο πρώτα απ’ όλα θα λατρέψουν όσοι αγαπούν τα παραμύθια που άκουγαν από μικροί, για μαγεμένα βασίλεια, άρχοντες και ιππότες, μάγους και γητειές. Ένα παιχνίδι γεμάτο χρώματα και ζωντάνια, με εκπληκτική αφήγηση, όπως επιτάσσει κάθε καλό παραμύθι που ξεκινάει όπως όλα: «Once upon a time…». Όταν πληροφορήθηκα την ύπαρξή του, το concept του, και είδα λίγα screenshots, είχα ήδη όλα όσα χρειαζόμουν προκειμένου να θέσω όλη τη σειρά στις προτεραιότητές μου. Άλλωστε γενικότερα απουσιάζει η λογική των παραμυθιών στα games κι ακόμη περισσότερο οι καλοί τίτλοι με το συγκεκριμένο υπόβαθρο.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον καταστροφής λαμβάνει χώρα, λοιπόν, το Trine. Στο παραμύθι μας τα πράγματα περιπλέκονται, όπως συμβαίνει πάντοτε σε μια καλή ιστορία όπου οι ήρωες συναντούν δυσκολίες και εμπόδια τα οποία μερικές φορές φαντάζουν ανυπέρβλητα, αλλά πάντοτε βρίσκουν τρόπο να τα καταφέρουν. Η μοίρα φέρνει τρεις εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες στον ίδιο χώρο, για επίσης άσχετους λόγους τον καθένα. Στο βασίλειο αυτό επικρατούσε η ειρήνη και η ευημερία για αμέτρητες εποχές λόγω τριών πανίσχυρων Κειμηλίων (Artifacts) τα οποία είχαν κατασκευαστεί ώστε να διατηρούν την ισορροπία μεταξύ καλού και κακού στον κόσμο. Το πρώτο σχετίζεται με την ψυχή και τη δικαιοσύνη, το δεύτερο με το μυαλό και τη δύναμη και το τρίτο με το σώμα και την ύλη. Όταν ο στόχος είχε επιτευχθεί, τα κειμήλια αυτά διασκορπίστηκαν προκειμένου να διαφυλαχθούν σε συγκεκριμένα σημεία του βασιλείου, προστατευμένα από Φρουρούς που δημιούργησαν ισχυρά ξόρκια για το σκοπό αυτό.

Πλην όμως, στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του, η ψυχή του τελευταίου βασιλιά (Old King) είχε διαφθαρεί. Του είχε δημιουργηθεί έμμονη ιδέα να αποκτήσει για τον εαυτό του τα τρία Artifacts και τα κατάφερε όσον αφορά τα Κειμήλια του σώματος και του μυαλού. Χωρίς όμως αυτό της δικαιοσύνης και της ψυχής, η δική του απέκτησε δαιμονικό χαρακτήρα μετά το θάνατό του και επέστρεψε ως Sarek, πλέον, ηγέτης του στρατού των απέθαντων, για να σπείρει την καταστροφή και τον όλεθρο. Και κάπου εκεί μπαίνουν οι τρεις ήρωες του παραμυθιού και του παιχνιδιού, οι οποίοι υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα συναντιούνταν ποτέ: Ένας μάγος, ένας ιππότης και μια κλέφτρα! Με το βασίλειο εγκαταλελειμμένο επί της ουσίας, η Αστρική Ακαδημία εντός της οποίας φυλασσόταν το τρίτο Artifact βρισκόταν πλέον εκτεθειμένη. Κάπως έτσι, λοιπόν, η κλέφτρα, ονόματι Zoya, σκέφτηκε ότι θα ήταν ιδανική ευκαιρία να αναζητήσει ένα αρχαίο αντικείμενο ανυπολόγιστης αξίας για το οποίο είχε ακούσει.

Τη στιγμή όμως που αυτή το είχε ήδη εντοπίσει, ένας μάγος, ο Amadeus, που κοιμόταν επί 15 μέρες μετά από μια αποτυχημένη του προσπάθεια να υλοποιήσει το fireball spell, ξύπνησε. Βλέποντας την καταστροφή του βασιλείου από το τηλεσκόπιό του, διέκρινε στη συνέχεια ένα φως από το ιερό όπου φυλασσόταν το Artifact, και το οποίο για αιώνες δε μπορούσε να προσεγγίσει κανείς, λόγω των ξορκιών που το προστάτευαν. Φτάνοντας στο χώρο βλέπει την κλέφτρα να αγγίζει το Κειμήλιο και για να το προστατέψει κάνει το ίδιο, αλλά το χέρι του κολλά σ’ αυτό όπως έχει κολλήσει και το χέρι της διπλανής του, συνειδητοποιεί εκ των υστέρων.

Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του κι ένας ιππότης, με όνομα που παραπέμπει στην εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Pontius! Ο συγκεκριμένος έχει θεωρήσει ιερό του καθήκον να προστατέψει την -ανυπεράσπιστη, πλέον- Αστρική Ακαδημία στο σύνολό της αποδεικνύοντας τη γενναιότητά του. Παρατηρώντας επίσης το φως που προερχόταν από το ιερό, έσπευσε να εντοπίσει τον κλέφτη… όμως τη στιγμή που άγγιξε κι αυτός το Artifact, ξαφνικά τόσο ο ίδιος όσο ο Amadeus αλλά και η Zoya εξαφανίστηκαν! Βλέπετε, το Κειμήλιο αυτό είχε τη δυνατότητα να δένει ψυχές μεταξύ τους και να επιτρέπει σε θνητούς να ανασταίνονται όταν πεθάνουν! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δεθούν με μια κατάρα υπό την οποία αδυνατούσαν να υπάρχουν συγχρόνως ως τρεις ξεχωριστές φυσικές οντότητες. Μόνο ένας τους μπορούσε να έχει αυτή τη δυνατότητα κάθε φορά, ενώ τα πνεύματα των άλλων δύο συμπιέζονταν εντός του πρώτου Artifact, του Trine.

Η συγκεκριμένη είναι ακριβώς η βάση του gameplay του παιχνιδιού: Η εναλλαγή των χαρακτήρων για την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των εχθρών και βεβαίως τη συνεργασία τους ώστε να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο που συναντούν στο διάβα τους. Στόχος τους φυσικά δεν είναι άλλος από τη λύση της κατάρας, αν και στην πορεία η σημασία των προσπαθειών τους θα αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Κάθε ήρωας έχει διαφορετικές ιδιότητες και ικανότητες, όλοι μαζί όμως ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τα καταφέρουν. Το… tank της παρέας δεν είναι άλλος από τον ιππότη, τον Pontius, που ξεκινά εφοδιασμένος με το σπαθί και την ασπίδα του, η οποία αποδεικνύεται πολύτιμη σύμμαχος, έτοιμος να εξοντώσει τις ορδές των σκελετών που εξαπολύονται κατά πάνω τους! Η Zoya είναι «άσσος» στο τόξο και διατηρώντας μια απόσταση από τους εχθρούς, μπορεί να τους εξολοθρεύει με άνεση. Επιπλέον, δύναται να αιωρείται από ξύλινες επιφάνειες εκτοξεύοντας ένα grappling hook, ιδανικό για την προσέγγιση δυσπρόσιτων σημείων, αν και όχι πάντοτε αρκετό από μόνο του.

Κι εδώ αποδεικνύεται η χρησιμότητα του σοφού της ιδιότυπης ομάδας, του μάγου Amadeus, ο οποίος μπορεί να μην είναι ικανός να πολεμήσει -όχι άμεσα τουλάχιστον, αλλά η παρουσία του είναι κομβική στη δημιουργία και μετακίνηση αντικειμένων για τη μετάβαση σε σημεία που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να υλοποιήσει μεταλλικά κιβώτια μεσαίου και μεγάλου μεγέθους, ιδανικά για σκαρφάλωμα, καθώς και επίπεδες πλατφόρμες ικανές να γεφυρώσουν δύο σημεία πάνω από ένα χάσμα. Βεβαίως, μπορεί να φέρει πάντοτε τα αντικείμενα αυτά κατακέφαλα των σκελετών, που αποτελούν τον συνηθέστερο εχθρό (υπάρχουν και κάποιες αράχνες), διαλύοντάς τους με τη μία, κάτι που κανείς εκ των δύο πολεμιστών δε μπορεί να πετύχει, παρά μόνο ίσως σε πολύ προχωρημένο επίπεδο και αν. Και οι τρεις ήρωες στην πορεία της περιπέτειάς τους στα 15 επίπεδα του παιχνιδιού (συν ένα που ξεκλειδώνει με την ολοκλήρωσή του) θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν νέα όπλα ή να αναβαθμίσουν τις ήδη υπάρχουσες ικανότητές τους βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Αυτό θα το πετύχουν συγκεντρώνοντας xp υπό τη μορφή… δοχείων με ένα πράσινο φίλτρο, το οποίο συχνά θα lootάρουν και από τους εχθρούς, μεταξύ mana και health, ή ανακαλύπτοντας διαφόρους θησαυρούς σε φυλαγμένα σεντούκια.

Πολύ θετικό στοιχείο του Trine είναι ότι κάθε στιγμή σου προσφέρει απόλυτη ελευθερία ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσεις στα επίπεδα. Αν θα επιλέξεις κιβώτια για να αναρριχηθείς ή θα προτιμήσεις να κρεμαστείς από ένα ξύλινο δοκάρι, αν θα συνδυάσεις κιβώτια με πλατφόρμες και ούτω καθ’ εξής. Και πάλι, αν θα επιλέξεις να δώσεις κάθε μάχη ξεχωριστά ή να τρέξεις προς τα εμπρός αποφεύγοντας τις εμπλοκές στο μέτρο του δυνατού. Επιπλέον, σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν δύο διαθέσιμοι δρόμοι για να συνεχίσεις, είτε από ψηλά -ακροβατώντας σε δοκάρια, ισορροπώντας σε πλατφόρμες και πραγματοποιώντας άλματα- είτε από χαμηλά -αποφεύγοντας καρφιά, μπάλες φωτιάς, και σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίζοντας τους σκελετούς-εχθρούς. Αυτοί διακρίνονται κατά βάση στους στρατιώτες με σπαθί και τους τοξότες, ενώ ίσως πιο μεγάλη προσοχή χρειάζονται οι Firebreather Skeletons, που εκπνέουν φωτιά και μπορούν να προκαλέσουν damage σε μέση απόσταση. Τα mini-bosses είναι μόλις δύο ειδών, αν και απαντώνται περισσότερες φορές. Το καθένα θέλει τον… τρόπο του, τον οποίο θα ανακαλύψει όποιος ασχοληθεί με το παιχνίδι.

Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του τίτλου είναι ότι ακόμη κι αν κάποιος από τους τρεις πρωταγωνιστές πεθάνει, μπορείς να συνεχίσεις να παίζεις με τους άλλους δύο μέχρι το επόμενο checkpoint, απ’ όπου θα τους έχεις και πάλι όλους στη διάθεσή σου. Άλλωστε αυτή είναι μια από τις δυνάμεις του Artifact! Το Trine είναι θεωρητικά μικρό σε διάρκεια καθώς υπολογίζεται λίγο πάνω από έξι ώρες από τους περισσότερους. Αυτό όμως αλλάζει πολύ εύκολα αν επιλέξεις να παίξεις σε hard difficulty level κι ακόμη περισσότερο προσθέτοντας το hardcore mode. Στο τελευταίο, τα checkpoints έχουν χαρακτήρα αποκλειστικά αναβίωσης ενός ή δύο χαρακτήρων που έχουν σκοτωθεί και σε κάθε περίπτωση αναπλήρωσης της υγείας όλων. Αν όμως στη διάρκεια της μάχης σκοτωθούν και οι τρεις, τότε το hardcore mode (που είναι διαθέσιμο ακόμη και σε medium, easy difficulty) σε υποχρεώνει να ξαναπαίξεις όλο το επίπεδο από την αρχή. Μ’ αυτό ενεργοποιημένο και παίζοντας στο hard, χρειάστηκα περίπου 14 ώρες μέχρι να δω τους τίτλους τέλους. Εν προκειμένω, ελάχιστα λάθη συγχωρούνται και συνήθως αρκούν μόλις δύο χτυπήματα για να βρεθείς… τέζα! Βρήκα το βαθμό δυσκολίας των επιπέδων αυξομειούμενο, αλλά τα δύο τελευταία κορύφωσαν το βαθμό πρόκλησης.

Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε σίγουρα ο εκπληκτικός οπτικοακουστικός τομέας, ο οποίος πλαισιώνει ιδανικά το εξαιρετικό σε σύλληψη gameplay με τα αξιοθαύμαστα physics των αντικειμένων, της κίνησης των χαρακτήρων και όλων των προαναφερθέντων. Ο κόσμος του Trine είναι κυριολεκτικά παραμυθένιος, δικαιολογώντας απόλυτα την υπόστασή του. Τα περιβάλλοντα ποικίλουν από μπουντρούμια, δάση, ερείπια, λίμνες και όχι μόνο. Κάθε επίπεδο έχει να παρουσιάσει και κάτι καινούριο ανανεώνοντας το ενδιαφέρον. Τα γραφικά μεταφέρουν με ιδανικό τρόπο στο σύνολό τους την ατμόσφαιρα του παραμυθιού εισάγοντας άψογα τον gamer στον κόσμο του. Στον ήχο την παράσταση κλέβει το υπέροχο soundtrack, πιστό στο κλίμα του παιχνιδιού, που θα ακουγόταν άνετα ειδικά σε στιγμές χαλάρωσης, ενώ το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί ο καταπληκτικός αφηγητής του παραμυθιού, ονόματι Terry Wilton, που λαμβάνει το λόγο μεταξύ των επιπέδων πραγματοποιώντας τη μεταξύ τους σύνδεση στην εξέλιξη της ιστορίας. Οι ήρωες συνομιλούν συνήθως στην αρχή των κεφαλαίων και σε συγκεκριμένα σημεία εντός αυτών, με τους voice actors να επιτελούν σωστά το έργο τους.

Καταλήγοντας, η Enchanted Edition του Trine ήρθε πέντε χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του τίτλου για να υπενθυμίσει την επιτυχία του και ενδεχομένως να ανοίξει την όρεξη των fans της σειράς ενόψει του τρίτου παιχνιδιού, που διατέθηκε πέρυσι στην αγορά. Πρόκειται για έναν «must have» τίτλο όσων αγαπούν τα action puzzle platforms, τα παραμύθια που μας ακολουθούν από την παιδική μας ηλικία και το γενικότερό του ύφος που δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο μπορούμε να συναντήσουμε στα games. Είναι μια όμορφη ιστορία στην οποία οι τρεις ήρωες, ο καθένας από εμάς, καλούμαστε να αναλάβουμε δράση και να στείλουμε το στρατό των σκελετών πίσω στην Κόλαση όπου ανήκει!

Είναι αλήθεια ότι εδώ και πάρα πολύ καιρό σκέφτομαι να ξεκινήσω κάποια συγκεκριμένα RPGs, καθώς όμως χρόνος δεν υπάρχει και γι’ αυτά απαιτούνται δεκάδες ώρες, εξακολουθώ να αυτοπεριορίζομαι σε 2.5D (puzzle, συνήθως) platforms, η διάρκεια των οποίων τις περισσότερες φορές κυμαίνεται σε μονοψήφιο αριθμό ωρών. Όπως έχω αναφέρει στο παρελθόν, από το συγκεκριμένο genre επιλέγω τίτλους που θα μου κάνουν το «κλικ» αισθητικά και που ο πρωταγωνιστής θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Συνήθως ήρωες είναι ενήλικες άνθρωποι ή μικρά παιδιά, όπως στα Limbo, Schein, Albert & Otto, Deadlight κ.λπ.. Μ’ άλλα λόγια, δεν πρόκειται να ασχοληθώ επί παραδείγματι με ένα παιχνίδι στο οποίο ελέγχεις μια μπαλίτσα ή ένα παχύρρευστο υγρό μεταβαλλόμενης μάζας (π.χ. Mushroom 11), ακόμη κι αν σε τέτοιους καλούς τίτλους μπορείς να συναντήσεις κάποιους από τους πλέον ευρηματικούς γρίφους ever. Άλλωστε κάποια πρέπει να… κοπούν για να παίξουμε ένα σωρό άλλα games που κυκλοφορούν στην αγορά και μας περιμένουν.

Πλην όμως, έχω μερικά επιπλέον platforms κατά νου, τα οποία θα ακολουθήσουν αμέσως μετά. Αυτή τη φορά το ενδιαφέρον μου στράφηκε σε ακόμη έναν τίτλο ο οποίος αρχικά κυκλοφόρησε στο XBOX 360 μέσω της υπηρεσίας Xbox Live Arcade. Αν μετρώ σωστά, είναι ο τέταρτος κατά σειρά, καθώς νωρίτερα είχα παίξει τα προαναφερθέντα, Limbo και Deadlight, καθώς και το I Am Alive. Δε γνωρίζω αν είναι σύμπτωση, πάντως όλα τους αποδείχθηκαν πολύ ωραία παιχνίδια και τα θυμάμαι καλά καθώς με εντυπωσίασαν για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το Mark of the Ninja διατέθηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2012 και ένα μήνα αργότερα κυκλοφόρησε και στα PC. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό 2.5D action stealth platform game, το οποίο έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές από τους gamers στο Steam και υψηλότατες βαθμολογίες σε παγκόσμιο επίπεδο.

Βάσει της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού αποτελεί μέλος μιας φατρίας νίντζα, η οποία δέχεται επίθεση ενώ ο ίδιος ξεκουράζεται μετά τη χάραξη ενός μεγάλου τατουάζ-συμβόλου στο σώμα του. Μια γυναίκα νίντζα είναι που τον ξυπνά και τον καλεί να βοηθήσει στη διάσωση των συντρόφων και του μέντορά του, Αζάι, από την ομάδα μισθοφόρων στρατιωτών που έχει εισβάλει στην περιοχή τους. Σύντομα ο ανώνυμος ήρωας θα μάθει για την κρυφή δύναμη του τατουάζ που έχει «χτυπήσει» και τον θρύλο που το περιβάλλει, την προέλευση και πηγή του μελανιού που χρησιμοποιείται καθώς και τις επιπτώσεις του, θετικές κι αρνητικές. Ο τίτλος του παιχνιδιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτά. Όλα τα στοιχεία συνδέονται μεταξύ τους και περιπλέκονται αρκετά μέχρι τη στιγμή που τα κομμάτια του παζλ αρχίζουν να μπαίνουν στη σειρά. Στην πορεία αποκαλύπτεται η σχέση μεταξύ εισβολέων και νίντζα, ενώ το ανατρεπτικό σενάριο εκτυλίσσεται εξαιρετικά μέσω των κεφαλαίων του, που κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο διανοίγοντας νέες προοπτικές και μεταφέροντας τη δράση σε διαφορετικές περιοχές και χώρες πέραν της Ιαπωνίας. Στοιχεία της παράδοσης της τελευταίας ξεδιπλώνονται στο μέτρο του δυνατού, καθώς πρόκειται για έναν μικρό σε διάρκεια τίτλο.

Το Mark of the Ninja ξεκινά με ένα και μοναδικό διαθέσιμο επίπεδο δυσκολίας, ενώ μετά το πρώτο playthrough ξεκλειδώνει κι ένα υψηλότερο, το «New Game Plus», μειώνοντας τις βοήθειες και αυξάνοντας το ρεαλισμό. Εν τούτοις, οι developers προσέθεσαν αρκετό καιρό μετά την κυκλοφορία του έναν κρυφό τρόπο ώστε να γίνεται άμεσα διαθέσιμο αυτό το mode*. Έτσι κι εγώ ακολούθησα κατευθείαν αυτό το δρόμο για να μεγιστοποιήσω την πρόκληση του παιχνιδιού, καθώς από μια ματιά που έριξα σε playthrough εκ των υστέρων, το normal difficulty level είναι υγιεινός περίπατος. Άλλωστε, γενικότερα στα games, δεν αρέσκομαι σε δεύτερο πέρασμα καθώς θεωρώ πάντοτε την εμπειρία υποδεέστερη της πρώτης.

Στο «hard» αρκεί συνήθως μία σφαίρα προκειμένου να ξαπλωθείς ανάσκελα, διαφορετικά χρειάζονται αρκετές. Απουσιάζουν τα… οπτικά κύματα που δείχνουν την έκταση περιβαλλοντικών ήχων ἠ αυτού που παράγουν τα βήματα του πρωταγωνιστή. Λείπει βεβαίως η σχετική και επίσης μη ρεαλιστική οξεία γωνία μπροστά από τους εχθρούς, η οποία μαρτυρά το οπτικό πεδίο τους, όπως και η ένδειξη εντοπισμού από τη μυρωδιά που πιάνουν τα ειδικά εκπαιδευμένα λαγωνικά. Επιπροσθέτως, ξεκινώντας απευθείας στο «New Game Plus» βρίσκεσαι με άδεια χέρια κι όχι ένα σωρό πολεμικές δυνατότητες και άλλα καλούδια που έχεις αποκτήσει από το πρώτο playthrough εφόσον έχεις πράξει διαφορετικά, αυξάνοντας έτσι ακόμη περισσότερο το αίσθημα του ανταγωνισμού.

Το game βασίζεται σε μέγιστο βαθμό στο στοιχείο της απόκρυψης. Κάθε σκιά αποτελεί πολύτιμο σύμμαχο του νίντζα ήρωα, κάθε αγωγός και μια διέξοδο αποφυγής εχθρών ή προσέγγισής τους από ψηλά, πισώπλατα ή υπογείως. Παραπόρτια και εσοχές στους τοίχους ή βάζα και αγάλματα σε διαδρόμους και δρομάκια ενδείκνυνται για κρυψώνες μέχρι να περάσει ο εχθρός και στη συνέχεια να του εξασφαλίσεις ένα γρήγορο και κατά προτίμηση αθόρυβο θάνατο -ώστε οι κραυγές του να μην τραβήξουν κι άλλους κοντά- ή να συνεχίσεις την πορεία σου χωρίς να εμπλακείς. Το πιο δυνατό στοιχείο του παιχνιδιού είναι ξεκάθαρα το gameplay του. Μέσα στις λίγες ώρες που διαρκεί, οι developers έχουν προσπαθήσει να χωρέσουν έναν ευρύτατο αριθμό επιλογών διαμόρφωσης των πολεμικών ικανοτήτων και τακτικών του πρωταγωνιστή. Ο τρόπος εξόντωσης των εχθρών ποικίλει και κάθε ένας είναι πιο εντυπωσιακός από τον άλλο, όσο ξεκλειδώνονται επιπλέον δυνατότητες. Ένας από τους λόγους για τους οποίους συστήνεται το δεύτερο playthrough σχετίζεται με το ξεκλείδωμα όλων των διαθέσιμων upgrades, καθώς αυτό είναι μάλλον απίθανο να συμβεί από την πρώτη φορά.

Υπάρχουν τρία skill trees, τα οποία διακρίνονται σε Techniques, Distraction Items και Attack Items, με 14, 8 και 6 επιλογές καθ’ έκαστο. Το πρώτο αφορά τους μηχανισμούς εξολόθρευσης των εχθρών, όπως -ενδεικτικά και μόνο- με αιφνίδια έξοδο από μια κρυψώνα, ή αιωρούμενος πιασμένος από το grappling hook σου. Μπορείς να κρεμάσεις τα πτώματα, να βελτιώσεις τις… κλωτσηδόν επιθέσεις, οι οποίες γενικότερα δεν ενθαρρύνονται, να μειώσεις το θόρυβο που κάνεις κι ένα σωρό άλλα όμορφα πράγματα! Το δεύτερο skill tree σχετίζεται με τα αντικείμενα αντιπερισπασμού που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, όπως κροτίδες, βόμβες καπνού και όχι μόνο. Κάθε τι έχει τη δική του χρησιμότητα και αξία.

Το τρίτο skill tree αφορά τα αντικείμενα… κρούσης που δύνασαι να χρησιμοποιήσεις, όπως νάρκες καρφιών, βελάκια, μέχρι σαρκοβόρα έντομα! Μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, λοιπόν, ότι ο συγκεκριμένος τομέας του παιχνιδιού έχει προσεχθεί πάρα πολύ, με την εταιρία ανάπτυξης, Klei Entertainment, να έχει ρίξει τεράστιο βάρος σ’ αυτόν, προσδίδοντας πολύ μεγάλο βάθος. Υπάρχουν ακόμη έξι διαφορετικά styles-costumes μεταξύ των οποίων μπορεί ο gamer να επιλέξει σταδιακά. Αυτά με τη σειρά τους χαρίζουν νέα και μοναδικά για κάθε περίπτωση χαρακτηριστικά και ιδιότητες στον ήρωα. Για την ανακάλυψη, το ξεκλείδωμα και την αξιοποίηση όλων τούτων, απαιτούνται φυσικά επιπλέον ώρες και παραπάνω από ένα playthrough.

Τα γραφικά είναι πολύ ατμοσφαιρικά, με έμφαση στη λεπτομέρεια τόσο σε πρώτο πλάνο όσο και στο φόντο, ενώ την παράσταση κλέβουν εν πρώτοις τα καιρικά φαινόμενα, με εντυπωσιακές καταιγίδες και αμμοθύελλες, και κατά δεύτερον ο σχεδιασμός των κτιρίων. Ο δε φωτισμός είναι απλά άψογος στο σύνολό του, ενώ η χρωματική παλέτα συνήθως κυμαίνεται από καταστάσεις συσκότισης έως τη ζώνη του λυκόφωτος. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Mark of The Ninja είναι το blur effect ως default επιλογή, σχετικά με οτιδήποτε δε βρίσκεται στο άμεσο οπτικό πεδίο του πρωταγωνιστή (π.χ. στην πλάτη του ή πολύ μπροστά). Μάλιστα στο «hard» οι εχθροί είναι αόρατοι όταν δεν κοιτάζει προς αυτούς ή βρίσκονται ακόμη μακριά, με αποτέλεσμα να πρέπει να δώσεις ιδιαίτερη προσοχή στους ήχους των βημάτων τους, που συνοδεύονται από ένα μικρό κυκλάκι στο έδαφος. Το level design των πέντε κεφαλαίων του παιχνιδιού είναι πραγματικά πολύ όμορφο, πιστό στις ανάγκες μιας stealth δημιουργίας, με την προσθήκη ορισμένων στοιχείων γρίφων κυρίως στα challenge rooms, τα οποία πρέπει να ανακαλύψει ο καθένας σε συγκεκριμένα σημεία των επιπέδων. Επί του σχεδιασμού των τελευταίων πάντως, σε ορισμένες περιπτώσεις παρατήρησα κάποιες ομοιότητες μεταξύ τους, αλλά τίποτα το ενοχλητικό.

Τα ηχητικά εφέ κερδίζουν τη μάχη στον αντίστοιχο τομέα, με τη μεγαλύτερη προσοχή να δίδεται στους περιβαλλοντικούς ήχους, τον ήχο των βημάτων, της βροχής κ.λπ.. Το voice over είναι αρκετά καλό, αλλά όχι κάτι συναρπαστικό, την ίδια στιγμή που ο πρωταγωνιστής εκτός από ανώνυμος είναι και… άφωνος. Το δε soundtrack κυμαίνεται σε αντίστοιχα επίπεδα καθώς συνοδεύει αποτελεσματικά, ιδιαίτερα σε στιγμές δράσεις, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει. Η αλήθεια είναι ότι πέραν των ορχηστρικών συνθέσεων με έγχορδα τοξωτά και κρουστά όργανα, απουσιάζουν οι ανατολίτικοι ήχοι, η ύπαρξη των οποίων θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτονόητη, δεδομένου του ύφους και της υπόθεσης του τίτλου.

Το Mark of the Ninja αποδείχθηκε για τον υποφαινόμενο ένα παιχνίδι που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τις υψηλές βαθμολογίες και τις εξαιρετικές κριτικές που έχει λάβει σε παγκόσμιο επίπεδο. Το μεγάλο βάθος στο gameplay του και η ιδιαίτερη αισθητική του με την αποθέωση του stealth στοιχείου σε ένα 2.5D action platform είναι σίγουρα οι παράγοντες που το κάνουν να ξεχωρίζει και να αποτελεί ακόμη και σήμερα, τρεισήμισι χρόνια μετά, ίσως την πλέον αξιόλογη πρόταση στην κατηγορία του. Το αρνητικό στοιχείο είναι η διάρκειά του, καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να ξεκλειδώσεις τα πάντα στο πρώτο playthrough, κι αν το πράξεις… σε προλαβαίνουν οι τίτλοι τέλους και χρειάζεσαι και δεύτερο πέρασμα για να τα αξιοποιήσεις σε όλο τους το εύρος.

Προσωπικά, παίζοντας απευθείας στο ανώτερο επίπεδο δυσκολίας, το «New Game Plus», χρειάστηκα περίπου εννιά ώρες για να το τερματίσω, χωρίς να υπερβάλω στην αναζήτηση των collectables αλλά και δίχως να τα αγνοήσω. Ο χρόνος αυτός μπορεί να μειωθεί σχεδόν κατά 1/3 αν κάποιος παίξει στο normal και αποφασίσει ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα συλλέξιμα αντικείμενα ή τα additional tasks, παρά μόνο η κεντρική αποστολή κάθε φορά. Το σίγουρο είναι ένα: Ο τίτλος αξίζει 100%. Οι κριτικές των χρηστών του Steam το κατατάσσουν απολύτως δικαιολογημένα στην 37η θέση όλων των παιχνιδιών που κυκλοφορούν στην ψηφιακή πλατφόρμα της Valve! Άλλωστε κανείς δε μπορεί να αγνοήσει το κλου του Mark of the Ninja: Τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής ξεσπλαχνιάζει έναν εχθρό βυθίζοντας το σπαθί του μέχρι τη λαβή, με την κάμερα να ζουμάρει αποκλειστικά επάνω στους δύο και το αίμα να ξεχύνεται με τρόπο που παραπέμπει στο Kill Bill του Ταραντίνο!

* Για να συμβεί αυτό πρέπει ο gamer να μεταβεί στην κεντρική οθόνη του μενού του παιχνιδιού και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας είτε πληκτρολόγιο είτε gamepad να πατήσει κατά σειρά τα εξής βελάκια: Πάνω, Πάνω, Κάτω, Κάτω, Αριστερά, Δεξιά, Αριστερά, Δεξιά.

Λοιπόν όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαίρι. Ήταν η περίοδος της Ε3 και οι απανταχού gamers είχαν κλειδωθεί στο δωμάτιό τους και έβλεπαν σε live streaming τις παρουσιάσεις της έκθεσης. Κάπως έτσι είδα το trailer του Assassin's Creed Unity.

Ως συνήθως για trailer της Ubisoft μου φάνηκε πολύ ωραίο. Και έτσι όπως καθόμουν, είπα "ας δω και τα σχόλια των υπολοίπων, άρεσε σε όλους όσο άρεσε σε μένα άραγε?"(Διερωτήθηκα). Προς έκπληξη μου τα περισσότερα σχόλια αφορούσαν την έλλειψη γυναίκας ως playable χαρακτήρα, με την γνωστή σοβαρότητα και ωριμότητα που διακατέχει τους χρήστες του Διαδικτύου και σχόλια του τύπου "να πεθάνουν", "να τους κάψουμε" και άλλα παρόμοια που οι όροι χρήσης του site μου απαγορεύουν να γράψω.  Παραβλέπω το γεγονός ότι ήδη υπήρχε παιχνίδι Assassin's Creed με γυναίκα πρωταγωνίστρια (Aveline de Grampre στο AC:Liberation) και την σχετική (παράλογη) απέχθεια πολλών gamers προς την Ubisoft και με απλά και κατανοητά λόγια θα εξηγήσω γιατί οι γυναίκες πρωταγωνίστριες σε games είναι ελάχιστες (εξαιρούνται τα fighting και τα moba).

Κατ' αρχάς το μεγαλύτερο ποσοστό των gamers είναι άντρες. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν και γυναίκες προς Θεού, αλλά όπως και να το κάνουμε οι άντρες είναι περισσότεροι. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια μόνο έχουν αρχίσει να περνάν σε αυτό τον τομέα. Που θέλω να καταλήξω? Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους οπότε θα μιλήσω για τον εαυτό μου και ελπίζω να είναι και άλλοι εκεί έξω που συμφωνούν. Γενικώς το μυστικό για έναν καλό πρωταγωνιστή είναι να μπορεί ο παίχτης να ταυτιστεί
μαζί του ή να θέλει κατά κάποιο τρόπο να του μοιάσει (ή και τα δυο), αυτό κάνει και ολόκληρο το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον, γιατί νοιάζεσαι περισσότερο για τον ήρωα και θέλεις πάση θυσία να ακολουθήσεις το ταξίδι του μέχρι το τέλος. Η ιστορία αποκτά άλλο ενδιαφέρον και άλλο νόημα για εσένα που παίζεις. Επίσης ο χαρακτήρας καταφέρνει να γίνεται κάποιου είδους πρότυπο για εσένα.
Εντάξει μου αρέσει και η Lara και η Faith, αλλά φίλτατε αναγνώστη στην περίπτωση που δεν είσαι γυναίκα και θέλεις να μοιάσεις σε αυτές τις δυο κάτι δεν πηγαίνει καλά. Το θεωρώ αυτονόητο οι άντρες να ταυτίζονται περισσότερο με χαρακτήρες όπως ο Ezio ή o Geralt, γιατί τους καταλαβαίνουν καλύτερα και κατά βάθος θέλουν να τους μοιάσουν. Και το καταλαβαίνω απόλυτα ότι και η γυναίκες το ίδιο ακριβώς ψάχνουν στους πρωταγωνιστές. Σίγουρα θέλουν μια κοπέλα δυναμική, όμορφη και γενικώς να αντικατοπτρίζει το πως θα ήθελαν να είναι ή το πως φαντάζονται τους εαυτούς τους στο κόσμο του παιχνιδιού και άλλα τέτοια.

Όμως δυστυχώς ζούμε στην εποχή του χρήματος. Και αν αναρωτιέσαι τη σχέση έχει αυτό. Η απάντηση είναι "μεγάλη"!

Η εταιρίες ως εταιρίες έχουν ένα στόχο, το κέρδος. Οπότε μάντεψε με βάση τα ποσοστά των παιχτών και τον παραπάνω συλλογισμό
ποιο από τα δυο φίλα πουλάει περισσότερο. Και θα μου πεις "μα οι γυναίκες δεν πουλάνε?" ή "τι ποιο όμορφο από μια όμορφη γυναίκα να ομορφαίνει το παιχνίδι (όμορφα)". Ναι οι γυναίκες πουλάνε αλλά κατά κύριο λόγο σαν δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως η Triss Merrigold ή η Elizabeth από το Bioshock. Κάτι που δεν είναι κακό γιατί αν μη τι άλλο οι καλύτερες γυναίκες σε games κατά την γνώμη μου εμφανίστηκαν ως δευτερεύοντες χαρακτήρες, με πρώτες στην λίστα τις προαναφερθείσες. Και για να προλάβω και αυτούς που προτιμούν γυναίκες πρωταγωνίστριες γιατί αυτές αποτελούν γι αυτούς τις πιο τρελές τους φαντασιώσεις, παιδιά σας καταλαβαίνω και εμένα ο έρωτας της ζωής μου είναι η Triss.

Όλοι μας εκτιμούμε το ωραίο, πόσο μάλλον όταν αυτό βρίσκεται στην αγαπημένη μας ενασχόληση, κοινώς στα παιχνίδια.
Το θέμα είναι ότι και εγώ και όλοι ναι μεν θα απολαύσουμε ένα game με γυναίκα πρωταγωνίστρια (βλέπε το τελευταίο Tomb Raider) αλλά ποτέ δεν θα γίνει ο αγαπημένος μας τίτλος και η πρωταγωνίστρια δεν θα γίνει ο αγαπημένος μας χαρακτήρας. Αυτό γιατί δεν υπάρχει η κατάλληλη συναισθηματική ταύτιση. Εγώ ας πούμε στο Assassin's Creed Syndicate αναλογικά έπαιζα περισσότερο με την Evie. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα χαρακτήρα και σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου. Όχι όμως την αγαπημένη μου. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας παραμένει ο Ezio. Κοινώς απόλαυσα το game και τον χαρακτήρα της Evie, αλλά μέχρι εκεί, δεν μου έδωσε το κάτι παραπάνω που μου έδωσε το AC 2, γιατί τον Ezio τον καταλαβαίνω και προφανώς θα ήθελα να είμαι αυτός άμα επέλεγα  ένα χαρακτήρα από games. Είναι έξυπνος, δυνατός, έχει skills και έχει και τον τρόπο του με τις γυναίκες.
Ρώτα όποιο gamer θες να σου πει για τoν αγαπημένο του χαρακτήρα, θα ακούσεις ονόματα όπως Kratos, MasterChief, Altair.

Α, κάτι που θυμήθηκα εσύ που διαβάζεις τώρα σκέψου και πες δυνατά το όνομα από τον πρώτο αρχαιολόγο που σου έρχεται στο μυαλό...

Κατά πάσα πιθανότητα είναι ο Indiana Jones ή ο Nathan Drake και όχι η Lara. Τυχαίο. Όχι αυτοί οι 2 χαρακτήρες απλά πουλάνε περισσότερο από την Lara και ως αποτέλεσμα είναι περισσότερο αναγνωρίσιμοι. (Εδώ ο Nathan που σου ήρθε στο μυαλό δεν είναι καν αρχαιολόγος).

Λοιπόν για να τελειώνει όλο αυτό οι εταιρίες δεν προωθούν τους άντρες πρωταγωνιστές επειδή είναι σεξιστές και μισογύνηδες, τους προωθούν γιατί αυτοί πουλάνε. Σ' αρέσει δεν σ' αρέσει οι εταιρείες δεν βγάζουν παιχνίδια για το καλό της ψυχής τους, τα βγάζουν για να βγάλουν πολλά ΛΕΦΤΑ. Ό,τι φέρνει λεφτά το χρησιμοποιούν, ό,τι δεν φέρνει όχι, άμα οι γυναίκες σαν πρωταγωνίστριες έφερναν λεφτά θα τις είχαν χρησιμοποιήσει ήδη.  Κάτι που προς το παρών γίνεται μόνο με την χρήση του fan service,
(Ναι σε σένα μιλάω που έχεις το βλέμμα "τι μου θύμησες τώρα" θες να μου πεις πως η Bayonetta σου αρέσει για την ενδιαφέρουσα προσωπικότητά της).

Πέρα από το γεγονός ότι σε αυτήν την περίπτωση είναι εξαιρετικά δύσκολο
να φτιαχτεί ένας σοβαρός ΑΑΑ τίτλος με γυναίκα πρωταγωνίστρια, αυτό είναι άλλο ένα είδος παιχνιδιών που στοχεύει στο αντρικό κοινό γιατί αυτό είναι μεγαλύτερο. Ψάξε και βρες ένα παιχνίδι αντίστοιχου περιεχομένου (fan service) που στοχεύει στο γυναικείο κοινό. Θα βρεις το πολύ ....κανένα.

Βέβαια να μην ξεχνάμε πως οι πιο γνωστοί δημιουργοί παιχνιδιών είναι άντρες όπως ο Ken Levine ή o Hideo Kojima, οπότε είναι λογικό να σχεδιάζονται περισσότεροι άντρες πρωταγωνιστές. Όπως και να το κάνουμε άντρες και γυναίκες σκέφτονται διαφορετικά οπότε ο πιο αρμόδιος για να σχεδιάσει μια γυναίκα χαρακτήρα είναι μια γυναίκα. Ένας άντρας θα σχεδιάσει μια γυναίκα με βάση την εικόνα που έχει αυτός στο μυαλό του ή με βάση το πως θα ήθελε ο ίδιος να είναι οι γυναίκες.

Ίσως βέβαια η λύση να είναι κάτι ενδιάμεσο όπως το Assassin's Creed Syndicate και το επερχόμενο Dishonored 2,που σε αφήνουν ως ένα σημείο να επιλέξεις χαρακτήρες με διαφορετικά φίλα ώστε όλοι να είναι χαρούμενοι. Ο καιρός θα δείξει.

Και για να μην τολμήσει κάποιος και μου δείξει την πρόσφατη έρευνα που λέει 48% γυναίκες gamers 52% άντρες και μου πει "σιγά την διαφορά". Όταν λέω games εννοώ games, δεν εννοώ τα παιχνίδια στο facebook ούτε την πασιέντζα. Η καταγραφή αναφέρει ως μεγάλο αριθμό  gamers της γιαγιάδες που παίζουν Candy Crash, άμα το πάρουν χαμπάρι οι μεγάλες εταιρίες σε λίγο θα δούμε sequel με τη γιαγιά του Darth Vader.

Το Dead Space 3 αποτελεί συνέχεια της πετυχημένης σειράς DEAD SPACE η οποία έγινε δημοφιλής για τα χαρακτηριστικά της ως Survival Horror.

Το τρίτο μέρος αποτελείται από 19 chapters και έχει μεγαλύτερη διάρκεια από τα προηγούμενα της σειράς τα οποία αποτελούνταν από 15 και 12 chapters αντίστοιχα.Ο παίκτης παίζει σε ένα ποικιλόμορφο περιβάλλον που στα πρώτα 8 chapters η εναλλαγή του είναι έντονη,δηλαδή ξεκινάει από την Σελήνη,μεταβαίνει σε διαστημόπλοιο το οποίο έχει σκοπό τον μεταφέρει στον πλανήτη Tau Volantis αλλά καταστρέφεται και καταλήγει στο διάστημα το οποίο είχαμε δει και στο πρώτο dead space για να καταλήξει σε διάφορα "στοιχειωμένα-εγκαταλειμμένα" διαστημόπλοια σαν το Ishimura στα οποία το πλήρωμα τους σκοτώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και μετατράπηκε σε necromorphs.

Στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού το περιβάλλον αρχίζει να γίνεται κάπως μονότονο..όμως κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα δύσκολα εμπόδια-Boss οπότε το ενδιαφέρον δεν χάνεται.

Οταν ο Παίκτης τερματίσει το παιχνίδι ξεκλειδώνονται και διάφορα Modes όπως για παράδειγμα ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας και ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα μόνο του πρώτου Dead Space χαρακτηριστικά που ανεβάζουν την αντοχή στο χρόνο αλλά και δίνουν στο παιχνίδι τον πραγματικό του χαρακτήρα..αυτόν του Survival Horror.

Δεδομένου όμως πως το περιβάλλον ποικίλλει οι χώροι στον πλανήτη Tau Volantis δεν είναι τόσο κλειστοί όσο στο Ishimura για παράδειγμα θεωρείται πως το παιχνίδι έχει περισσότερο Action χαρακτήρα.
Παρόλα αυτά πιστεύω εξακολουθεί να έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά για τα οποία διακρίθηκε η σειρά και καθιερώθηκε ως Survival Horror.Σε αυτό βοηθάει και η εμφάνιση των αντιπάλων..αλλά και η ηχητική επένδυση...ακόμα και οι splatter σκηνές οι οποίες φαίνονται κάθε φορά που παίκτης σκοτώνεται.Φαίνεται με ακρίβεια ο αποκεφαλισμός και ο τεμαχισμός του σώματος και πολύ αίμα..χαρακτηριστικά που ένα τέτοιο παιχνίδι μόνο action δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις.

Οπότε το ποικιλόμορφο περιβάλλον σε συνδυασμό με την διάρκεια,και τα διάφορα modes τα οποία ξεκλειδώνονται μετά τον τερματισμό τα οποία αυξάνουν την αντοχή στον χρόνο και η διατήρηση αρκετών από τα χαρακτηριστικά που το είχαν καθιερώσει ως survival horror το καθιστά για μένα το πιο αγαπημένο παιχνίδι στην σειρά Dead Space.

Αλλωστε ένα παιχνίδι όταν είναι σκοτεινό και έχει μόνο splatter και horror στοιχεία δεν το καθιστούν πετυχημένο πάντα όσον αφορά τις πωλήσεις ακόμα και αν ο στόχος του είναι να περιέχει το Horror στοιχείο.