GameWorld Blogs

Η συγκεκριμένη λίστα είναι μια από τις μεγαλύτερες σπαζοκεφαλιές που θα μπορούσα να σκεφτώ. Είναι τόσα πολλά τα παιχνίδια που μου αρέσουν και σε πολλά από αυτά έχω σπαταλήσει δεκάδες ώρες όλα αυτά τα χρόνια που παίζω παιχνίδια. Πέρα από μερικές σταθερές επιλογές που θα έμπαιναν σίγουρα στις πρώτες θέσεις, για τα υπόλοιπα έπρεπε να σκεφτώ πολύ και εν τέλει άφησα έξω αρκετούς τίτλους που έχω λατρέψει, χωρίς να σημαίνει ότι τους αγάπησα λιγότερο από αυτά που έβαλα στην τελική λίστα.Τα κριτίρια για την κάθε επιλογή ήταν κυρίως το πόσο πολύ μου άρεσε στο σύνολο του και πόσο με επηρέασε σαν εμπειρία. Το γράφω κυρίως για να εκφράσω την αγάπη μου για το top 10 μου.

10) Oddworld: Abe's Oddysee(1997)

-Hello!

-Hello.

-Follow me!

-OK.

Το κάψιμο που είχα ρίξει με αυτό το παιχνίδι δεν περιγράφεται, τόσο σε PC αλλά και σε PlayStation. Το πρωτότυπο setup του, τα πανέμορφα γραφικά του και το γενικότερο art του παιχνιδιού, το εξαιρετικό soundtrack που βοηθάει στην επιβλητική του ατμόσφαιρα και το μοναδικό του gameplay, το κατατάσουν σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Το παιχνίδι με είχε κυριολεκτικά μαγέψει τόσο εμένα αλλά και τους παιδικούς μου φίλους που ασχολούμασταν σχεδόν κάθε μέρα με αυτό. Μας άρεσε τόσο πολύ που αντί για κρυφτό και κυνηγητό παίζαμε στη γειτονιά...Abe's Oddysee real life! Εγώ ήμουν ο "δημιουργός" του παιχνιδιού και με τη φαντασία μου μετέτρεπα τη γειτονιά σε πίστες του Oddworld. Έβαζα όρια και τους περιέγραφα πως και τι ήταν τι(χωρίς να αποκαλύπτω πιθανές παγίδες), προς τα που έπρεπε να πάνε κλπ. 1-2 άτομα ήταν οι πρωταγωνιστές και οι υπόλοιποι έκαναν τους σκλάβους που έπρεπε να σωθούν ή τα τέρατα. Φυσικά έπαιρνα και εγώ μέρος, κάνοντας πολλά από τα τέρατα και συνήθως(όταν παίζαμε αργότερα την real life version του Exoddus) τους σατανικούς Glukkons όπου ήξερα απ'έξω όλους τους διαλόγους τους από το παιχνίδι. Στη συνέχεια άρχισα να ζωγραφίζω σε σχολικά τετράδια πράγματα από το παιχνίδι, δημιουργόντας δικές μου πίστες, τέρατα και χαρακτήρες. Μιλάμε για ένα σωρό τετράδια, τα οποία τα φύλαγα σαν θυσαυρό, αλλά η μάνα μου είχε την φαεινή ιδέα να τα πετάξει όλα όταν έφυγα για φοιτητής στα 19 μου. THANKS MOM.

Εάν δεν το έχετε παίξει τότε αγοράστε άμεσα το Oddworld: New 'n' Tasty, που είναι η ανανεωμένη έκδοση του παιχνιδιού και τα αξίζει τα λεφτά της. Μην καθυστερείτε, ο Abe χρειάζεται τη βοήθειά σας για να σώσει την φυλή του από την κόλαση της RuptureFarms!

9) Silent Hill 4: The Room

Εδώ κάνω μια επιλογή που όσοι με ξέρουν και ξέρουν ότι το θεωρώ το καλύτερο της σειράς, όταν δουν ότι το 2 είναι σε παραπάνω θέση, θα πουν ότι είναι αντιφατική επιλογή και θα έχουν δίκιο, αλλά θα εξηγήσω. Καταρχάς όπως είπα το θεωρώ το καλύτερο της σειράς, λόγο του επικού του concept στο gameplay, της βαθιάς του και εκπληκτικής πλοκής, με ένα σωρό συμβολισμούς, των εξαιρετικών χαρακτήρων και του μυθικού του soundtrack(Akira Yamaoka βλέπετε) που είναι από τα καλύτερα ever σε παιχνίδι. Ο λόγος που το 2 μπήκε σε παραπάνω θέση από το 4 είναι επειδή με επηρέασε περισσότερο σε κάποιους τομείς που θα εξηγήσω όταν έρθει η ώρα του.

Το παιχνίδι πραγματικά σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις έναν εφιάλτη, μια κόλαση. Όσο βρίσκεσαι μέσα στο παγιδευμένο δωμάτιο η κάμερα είναι σε πρώτο πρόσωπο ενώ όταν μπαίνεις στο otherworld γυρίζει σε 3ο, κάτι που κυριολεκτικά σου μεταφέρει την αίσθηση ότι βλέπεις έναν εφιάλτη, καθώς τα όνειρα μας τα βλέπουμε συνήθως σε 3ο πρόσωπο. Το παίζαμε μαζί με τον κολλητό μου και μας έμεινε αξέχαστο σαν συνολική εμπειρία, το είχαμε κυριολεκτικά ξεψαχνίσει, ψάχνοντας τα πάντα και μην αφήνοντας τίποτα ανεξερεύνητο, κάτι που μετά τη μέση του παιχνιδιού κατάντησε κουραστικό διότι εκεί που νομίζαμε ότι φτάναμε στον τερματισμό...NOPE. Ξανά επιστρέφεις σε όσα μέρη είχες πάει μόνο που είχαν αλλάξει και έιχαν γίνει κυριολεκτικά χειρότερα από πριν, πραγματικό χάος. Κάτι μοναδικό είναι ότι συγκεκριμένοι εχθροί σε κυνηγάνε παντού, αν δεν τους περιορίσεις με διάφορους τρόπους, σε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού, κάτι που μου θύμισε τον επικό Nemesis από το Resident Evil 3. Ανάλογα με τον τερματισμό που θα κάνετε είτε θα υπάρξει ανακούφιση, είτε περισσότερη κατάθλιψη από την βαριά πλοκή.

Η ψυχολογική φθορά που νιώθεις παίζοντας το παιχνίδι λόγο του σεναρίου, της μουσικής και του προβληματικού σε κάποια σημεία, όπως σε όλα τα Silent Hill, χειρισμού είναι μια εμπειρία που πρέπει να την ζήσουν όλοι οι fans των Survival Horror. Θα ήθελα πολύ να το δω σε ταινία!

8) The Elder Scrolls IV: Oblivion

Καταρχάς ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό. Σε vanilla έκδοση, Oblivion>Skyrim. Όσοι το έχουν παίξει ξέρουν.

Ένα από τα καλύτερα open world RPG ever, το Oblivion σε απορροφά από το πρώτο λεπτό στον μαγικό του κόσμο. Από που να αρχίσω να το παινεύω; Από την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει να γίνεις όποιος/οποια θες και να κάνεις κυριολεκτικά ότι θες; Από τα πανέμορφα για την εποχή του γραφικά; Από την μουσική; Από το εθιστικό του gameplay; Πραγματικά το παιχνίδι αγγίζει την τελειότητα. Gameplay, soundtrack, γραφικά, voice acting και ένα σωρό επικά quest. Σε πλοκή και σε side quests είναι κλάσεις ανώτερο από το επίσης εννοείται επικό Skyrim. Τα guild quests του Oblivion είναι απίστευτα, γεμάτα ανατροπές με το storyline του Thieves Guild να είναι από τα καλύτερα quest που έχω κάνει ever σε παιχνίδι και ένα από τα τελικά του mission ίσως το πιο επικό ever mission που έχω δει. Πραγματικό κινηματογραφικό έπος που σε οδηγεί σε έναν ανεπανάληπτο φινάλε. Και αυτό είναι απλά από ένα guild quest, βάλε και τα υπόλοιπα guilds και τα side quests και έχεις ένα μυθικό αποτέλεσμα, χωρίς καν να χρειάζεται το main story(το οποίο είναι ΕΠΟΣ)

Δεκάδες ώρες σπατάλησα, πολλά playthroughs. Δεν είχα Steam τότε, αλλιώς στο hour count του παιχνιδιού θα έπιανε λογικά κάνα τετραχίλιαρο και βάλε. Από το 2006 μέχρι το 2012 που ανέλαβε το Skyrim σχεδόν κάθε μέρα Oblivion. Παίξτε το όσοι δεν το έχετε παίξει και θα με θυμηθείτε.

7) Deus Ex: Human Revolution

Αχ. Φτάσαμε στην αγαπημένη μου σειρά παιχνιδιών. Deus Ex. Μια σειρά τόσο μπροστά από την εποχή της. Έρωτας. Ας πούμε για το Human Revolution πρώτα και όταν φτάσω στο πρώτο Deus Ex θα γράψω εκεί περισσότερους διθυράμβους.

Απλά λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με cyberpunk genre. Το HR το περίμενα πως και πως από όταν ανακοινώθηκε και ουσιαστικά ήταν και ο λόγος που άρχισα τη συλλογή παιχνιδιών στο Steam Library μου, καθώς μέχρι τότε είτε τα κατέβαζα είτε τα αγόραζα αντιγραμμένα. Επειδή δεν έβρισκα σε κανένα torrent το παιχνίδι να παίζει σωστά αποφάσισα να το αγοράσω από το Steam. Και τελικά μου άρεσε τόσο πολύ που πήγα και το αγόρασα και δεύτερη φορά σε retail.

Εκπληκτική ατμόσφαιρα και γραφικά, εξαιρετικό gameplay, ΜΥΘΙΚΟ soundtrack και voice acting που σου μένουν χαραγμένα στη μνήμη και απίστευτο plot, στα χνάρια του πρώτου Deus Ex. Είχε τα μειονεκτήματα του σαν παιχνίδι αλλά τα θετικά ήταν τόσο γαμάτα που επισκίασαν οτιδήποτε αρνητικό. Τα προβλήματα που σου παρουσιάζει το παιχνίδι είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα αλλά και στο μέλλον που σε ανατριχιάζουν και σε βάζουν σε σκέψεις για το που και πως θα βαδίσει η ανθρωπότητα.

6) Mass Effect 2

Εδώ να πω ότι πάντα σε ότι παιχνίδι έχω τη δυνατότητα να φτιάξω custom χαρακτήρα φτιάχνω πάντα γυναίκα. Οπότε και εδώ με female πήγα στα Mass Effect, στα πρώτα 2 playthrough και μετά με άντρα. Η γυναίκα που έφτιαξα παραδόξως το κατάφερα τελείως στην τύχη να μοιάζει με την Αντζελίνα Τζολί(screenshots δεν έχω, έχω τα save μου αποθηκευμένα, όταν πάρω νέο pc θα τα ξανά βάλω τα παιχνίδια μα τραβήξω και να ανεβάσω φώτο) Δέθηκα πολύ λοιπόν με την θηλυκή έκδοση του Commander Shepard και στα 3 παιχνίδια και στα 2 συνολικά playthroughs με Paragon και Renegade.

Αρκετά καλά γραφικά, εκρηκτικό και πωρωτικό αφού το συνηθίσεις gameplay, απίστευτο soundtrack, εξαιρετικοί σε όλα companions και απίστευτη πλοκή με ένα μυθικό φινάλε. Οι επιλογές σου παίζουν ρόλο το πως θα πάνε και πως θα καταλήξουν τα πράγματα και είναι γεμάτο συνέπειες, ανάλογα με το τι κάνεις και το τι επιλέγεις στους διαλόγους. Λόγο των διάφορων επιλογών και διαφορετικών μέχρι ένα σημείο φινάλε, το έπαιξα 4 συνολικά φορες(όπως και τα υπόλοιπα της σειράς) δοκιμάζοντας διαφορετικά πράγματα κάθε φορά, 2 με female, 2 με male. Από τα καλύτερα action-rpg και γενικότερα παιχνίδια όλων των εποχών, αξέχαστο πραγματικά σαν εμπειρία.

5) Silent Hill 2

Και φτάσαμε στην αντιφατική μου επιλογή. Έβαλα ψηλότερα το 2 από το 4 παρότι θεωρώ συνολικά καλύτερο το 4 σαν παιχνίδι. Ο λογος είναι ότι η πλοκή του παιχνιδιού στο φινάλε(In Water ending) με επηρέασε απίστευτα και με έκανε να κλάψω αρκετά, τόσο με την ιστορία του πρωταγωνιστή James αλλά και με την ιστορία ενός από τους side characters, την Angela Orosco. Η ιστορία της Angela την οποία κατανοείς ενώνοντας την σαν παζλ, είναι σπαραχτική και με έκανε να νιώσω πολύ κοντά της για αρκετούς λόγους. Από πολλούς φανς θεωρείται από τους καλύτερους και πιο περίπλοκους χαρακτήρες της σειράς. Στο φινάλε σπάει μάλιστα το 4th wall και απευθύνεται και στον παίχτη, κάτι που με είχε κάνει να κλάψω και να θέλω να την βοηθήσω με κάθε τρόπο.

Το παιχνίδι είναι από τα καλύτερα survival horror ever. Το setup όπως και στο πρώτο της σειράς είναι επιβλητικό. Η ατμόσφαιρα στην πόλη, τα αποκρουστικά τέρατα, οι ανατριχιαστικοί ήχοι, η σταδιακά όλο και πιο ενδιαφέρουσα πλοκή, το αξεπέραστο soundtrack και φυσικά οι συμβολισμοί, το κάνουν μια από τις πιο γεμάτες εμπειρίες στο χώρο του gaming. Άνετα γινόταν και αυτό ταινία.

4)Grand Theft Auto: San Andreas.

Οταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2004 είχε γίνει πραγματικός χαμός με το παιχνίδι. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του σε gameplay καθώς σου έδινε ένα τεράστιο map(3 τεράστιες πόλεις με πολλά περίχωρα) και τεράστια ελευθερία κινήσεων. Έκανες κυριολεκτικά ότι ήθελες! Από τις αποστολές, τα δεκάδες side events, να πηγαίνεις γυμναστήριο, σε κλαμπ, για φαγητό, σε καζίνο και να προκαλείς χαμό στη πόλη με ένα σωρό τρόπους. Τα cheats(ποτέ μην κάνετε save ενώ έχετε cheat, δεν θα μπορείτε να τελειώσετε το παιχνίδι, το έχουν κάνει επίτηδες έτσι) του και τα άπειρα mods προσέφεραν και προσφέρουν ακόμα δεκάδες ώρες διασκέδασης. Διαχρονικό παιχνίδι. Αδιαμφισβήτητα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Έχω περάσει άπειρες ώρες με το San Andreas, τόσο μόνος αλλά και με παρέα. Με τους φίλους μου παίζαμε εναλλάξ μια ο ένας μια ο άλλος, μέχρι να χάσουμε, κάνοντας ο καθένας όσο περισσότερα τρελά και αστεία πράγματα γινόταν, με τους υπόλοιπους να τα βαθμολογούν. Πχ εγώ προσπάθησα και τελικά κατάφερα, να περάσω με ιπτάμενο αμάξι μέσα από ένα μεγάλο κινούμενο διαφημιστικό ντόνατ! Είχα περίπου 400-500 βιντεάκια τραβηγμένα από κινητό με διάφορα επικά σκηνικά αλλά χάθηκαν όλα επειδή τα είχα περάσει στο laptop, το οποίο κλάταρε και δεν σωνόταν τίποτα από το αναγκαστικό format. Επίσης ατελείωτες ώρες καψίματος περάσα με έναν από τους κολλητούς μου σε ίντερνετ καφέ, με 6ωρα και 8ωρα lan party παίζοντας την multiplayer έκδοση του παιχνιδιού που γινόταν χαμός με χιλιάδες παίχτες.(και ακόμα γίνεται) Παιχνίδι που δεν το βαριέσαι ποτέ και περνάς ατελείωτες ώρες μαζί του, πάντα με την αξεπέραστη μουσική της σειράς, με τους επικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, που μπορείτε να βάλετε ακόμα και δικά σας τραγούδια. Μοναδικό παιχνίδι.

3)Sacrifice

Πρόσφατα ο Γιάννης Μοσχονάς έγραψε ολόκληρη ανάλυση για το παιχνίδι, έχω γράψει και εγώ παλαιότερα blog που είναι ουσιαστικά παρουσίαση-review για το παιχνίδι, ανατρέξτε σε αυτά για να δείτε αναλυτικά τι παίζει. Για μένα είναι το καλύτερο RTS ever. Απίστευτα υποτιμημένο παιχνίδι! Όμορφα γραφικά για την εποχή του, απίστευτη μουσική και ηχητικά εφέ, αξεπέραστο voice acting και διάλογοι με πρώτης κλάσεως και παγκοσμίου φήμης actors, εθιστικό gameplay(με πολλούς συνδυασμούς από spells και creatures) και τρελό χιούμορ. Επίσης έχει ένα από τα δυσκολότερα και πιο mindfuck final bosses, ειδικά για εκείνη την εποχή(2000) που δεν είχε διαδοθεί το ίντερνετ και δεν έβρισκες εύκολα λύσεις και hints. Το έχω τερματίσει δεκάδες φορές και το παίζω ακόμη και σήμερα, έχω φτάσει να θυμάμαι απ'έξω διαλόγους και ατάκες. Έχει ζωντανό community αρκετών πιστών παιχτών, που κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν ζωντανό μέσω του multiplayer του με διάφορα live streams και forum. Αν το παιχνίδι γίνει remake/remaster και το προσέξουν θα γίνει άνετα ο βασιλιάς των e-sports, κάνοντας πέρα όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια. Σας το υπογράφω. Σε περίπτωση που γίνει κάποιο kickstarter για remake που ακούγεται, εννοείται θα δώσω τον οβολό μου. Από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ever και από τα καλύτερα που έχω παίξει. Δεν θα το βαρεθώ ποτέ.

2) Dragon Age: Origins

Όταν είχε βγει το παιχνίδι δεν είχα δώσει τόσο σημασία. Καιγόμουν περισσότερο με Oblivion και τα Mass Effect και οι Elder Scrolls fans για κάποιο λόγο το μείωναν, με αποκορύφωμα όταν κυκλοφόρησε το Skyrim να έχω διαβάσει ότι η σειρά Dragon Age είναι για τα σκουπίδια. Έτσι δεν έδωσα ποτέ σημασία. Μέχρι που ένας φίλος μου μου είπε “Τι λες ρε; Παιχνιδάρα είναι, μην ακούς τις βλακείες που λένε. Μπούρδες των Skyrim fan boys είναι.” Τελικά το βρήκα για 2 ευρώ σε κάτι προσφορές και το αγόρασα και μια περίοδο που έψαχνα να παίξω κάποιο RPG λέω “Άντε, ας του δώσω μια ευκαιρία.” Και από τότε αποφάσισα να μην ξανά δώσω ποτέ σημασία στο τι λέει ο οποιοσδήποτε, πέρα από 2-3 φίλους που έχουμε ίδια γούστα. Πόσο ανόητους ήμουν που άκουγα τους καραγκιόζηδες που λέγανε σκουπίδι αυτό το παιχνίδι και γενικότερα τη σειρά...

Στην αρχή μου φάνηκε λίγο δύστροπο και περίπλοκο και μετά από κάνα μισάωρο το ξανά ξεκίνησα. Και αυτό ήταν. Σταδιακά, όσο προχωρούσα γεννιόταν ένας μεγάλος έρωτας. Τόσο με το παιχνίδι και το κόσμο του αλλά και με το χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει.(Ναι, πάλι γυναίκα.) Ένιωθα ότι ήταν προέκταση του εαυτού, ότι ήμουν εγώ σε έναν άλλο κόσμο. Ο λόγος που βοήθησε σε αυτό το απίστευτο immersion, πέρα από το καλογραμμένο σενάριο και διαλόγους, ήταν η έλλειψη φωνής στον κεντρικό χαρακτήρα. Όπως θα πρέπει να είναι δηλαδή και κάθε σωστό RPG. Αυτό σημαίνει παιχνίδι ρόλων, να νιώθεις ότι είσαι εσύ ο χαρακτήρας και πέρα από το character creation, η απουσία της φωνής ουσιαστικά την μεταφέρει σε σένα. Αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του roleplaying, να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι εσύ ο χαρακτήρας.

Το παιχνίδι αν και έχει ουσιαστικά μέτρια γραφικά, έχει επική μουσική, απίστευτους χαρακτήρες και διαλόγους και ένα εξαιρετικό plot, που παρότι έχει στοιχεία που έχουμε δει και σε άλλες ιστορίες φαντασίας καταφέρνει να ξεχωρίσει και να φτιάξει το δικό του μύθο με ένα βαθύ και επιβλητικό lore. Το σύστημα μάχης του είναι αρκετά καλό αλλά και απαιτητικό. Τα λάθη δεν συγχωρούνται και είναι αρκετά punishing στα αρχικά level. Υπάρχει πληθώρα αντικειμένων και όπλων που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και αρκετοί εχθροί να αντιμετωπίσουμε. Οι πράξεις που κάνουμε έχουν αντίκτυπο τόσο στην εξέλιξη και το φινάλε του παιχνιδιού αλλά και στα υπόλοιπα της σειράς. Στο φινάλε του παιχνιδιού η συγκίνηση είναι βέβαιη, όταν το τελείωσα ένιωθα γεμάτος από συναισθήματα. Απίστευτη εμπειρία, τεράστιος έρωτας με τον χαρακτήρα μου. Κάτι που το λένε και πάρα πολλοί άλλοι games σε σχόλια, forums κλπ. Ο έρωτας που έχουν με τον πρωταγωνιστή που έφτιαξαν, που τους κάνει να ζητάνε από την Bioware να τον επαναφέρει σε μελλοντικά παιχνίδια, αλλά κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν είναι εύκολο για αρκετούς (spoiler) λόγους. Το καλύτερο RPG που έχω παίξει και από τα καλύτερα παιχνίδια ever για μένα. Grey Warden μου σε αγαπώ! <3

1) Deus Ex

Και φτάσαμε στην κορυφή της λίστας και στην γενικότερη κορυφή του gaming. Το Deus Ex θεωρείται από πολλούς αν όχι το καλύτερο, από τα καλύτερα παιχνίδια ever και σχεδόν σε όλες τις λίστες βρίσκεται ψηλά. Για μένα είναι μακράν το καλύτερο video game ever. Hands down. Δεν υπάρχει σύγκριση με τίποτε άλλο, 18 χρόνια μετά την κυκλοφορία του παραμένει το λαμπρότερο άστρο στο Σύμπαν των βιντεοπαιχνιδιών. Για περισσότερη ανάλυση έχω γράψει και user review που προσπάθησα να το κάνω όσο πιο αντικειμενικό γινόταν.

Ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν ξέρουν και δεν κατάλαβαν πως έφτιαξαν αυτό το αριστούργημα και αυτό φάινεται από το πόσο μέτριο ήταν το 2ο, κάτι που διορθώθηκε στη συνέχεια με το επικό Human Revolution. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί πάρα πολλά πρωτοποριακά πράγματα για την εποχή του που το έκαναν και το κάνουν ακόμα και σήμερα να ξεχωρίζει. Από το lip movement, που λίγα παιχνίδια είχαν εκείνη την εποχή, στο μοναδικό σύστημα level up και upgrade που συνδυάζει τόσο skill points, αλλά και “δυνάμεις”(augmentations)και upgrades σε όπλα. Έχεις λεφτά να σπαταλήσεις είτε σε όπλα, είτε σε φαγώσιμα είτε για να "διασκεδάσεις" σε κλαμπ, είτε για να δωροδοκήσεις άτομα ώστε να σου δώσουν πληροφορίες. Μέχρι και σε φτωχαδάκια μπορείς να δώσεις!

Το άλλο εξαιρετικό που ελάχιστα παιχνίδια μας έχουν δέιξει, είναι το πως θα φέρεις εις πέρας ένα objective. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να το κάνεις, κάποιοι προφανείς κάποιοι όχι. Υπάρχουν minimum 2-3 τρόποι να κάνεις κάτι και πολλές φορές θα εκπλαγείτε από το πόσα μυστικά που μπορείς να ανακαλύψεις υπάρχουν. Ότι κάνεις και ότι λες έχει αντίκτυπο στο περίγυρο σου, με άλλους να επικτροτούν και άλλουν να κατακρίνουν αυτά που κάνεις ή λες. Αυτή η ελευθερία που σου δίνει βοηθάει τόσο στο immersion αλλά και στον εθισμό με το ίδιο το παιχνίδι καθώς θέλεις να το ξανά παίξεις για να δοκιμάσεις διαφορετικά πράγματα. Ουσιαστικά το παιχνίδι είναι ένα μίγμα action, RPG και stealth, με τα διαφορετικά genre να παντρεύονται τέλεια μαζί. Στην αρχή το παιχνίδι, μετά το training session, λειτουργεί σαν το Dark Souls. Σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά και σου λέει από την πρώτη αποστολή: Adapt or die. Σε αφήνει ελεύθερο στο πως θα προσεγγίσεις το παιχνίδι και να μάθεις από τα λάθη σου.

Τα γραφικά είναι ίσως το μόνο πράγμα που το παιχνίδι θα μπορούσε να εξελιχθεί, κυρίως με τα σε κάποιες περιπτώσεις πανομοιότυπα character models σε NPCs. Για παιχνίδι του 2000 βέβαια ήταν μια χαρά το αποτέλεσμα. Η μουσική του είναι μοναδική. Ίσως η καλύτερη ever σε παιχνίδι με τα κομμάτια που παίζουν σε ένα σωρό περιπτώσεις όχι μόνο να ταιριάζουν, αλλά να σου μένουν και στο μυαλό. Οι χαρακτήρες, ακόμα και οι κομπάρσοι είναι σχεδόν όλοι μοναδικοί και οι πανέξυπνοι και πολλές φορές φιλοσοφικοί διάλογοι και τα quotes διασκεδάζουν και ιντριγκάρουν το μυαλό μας. Η πλοκή είναι απλά μυθική και σε αρπάζει από την αρχή από τα μούτρα και σε βυθίζει σε έναν κόσμο που είναι τρομαχτικά όμοιος με αυτά που γίνονται στον δικό μας. Τα γεγονότα του Deus Ex και γενικότερα όλης της σειράς δεν απέχουν πολύ από τη πραγματικότητα και από το μέλλον που μπορεί να ακολουθήσει η ανθρωπότητα. Οι 3 διαφορετικοί τερματισμοί είναι όλοι τους επικοί και αρκετά φιλοσοφημένοι που σε βάζουν πραγματικά σε τεράστια σκέψη για το τι πρέπει να ακολουθήσεις, καθώς το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη παίζεται στα χέρια σου.

Θα μπορούσα να συνεχίζω να γράφω και να γράφω για το παιχνίδι για πολλές ώρες. Δεν χορταίνω να συζητάω για αυτό και να βλέπω videos με αυτό με διάφορα αστεία και διάφορα επικά playthroughs. Και φυσικά δεν έχω σταματήσει να το παίζω ακόμα και σήμερα, με μερικά εξαιρετικά mods που προσφέρουν νέα εμπειρία με ανανεωμένα γραφικά και κάποια νέα στοιχεία.

Για να κλείσω με το top 10, το Deus Ex είναι για μένα η κορυφή της εξέλιξης των παιχνιδιών. Και έγινε το 2000. Σημαίνει δηλαδή αυτό ότι φτάσαμε από τότε στο ταβάνι; Και ότι δεν θα δούμε κάτι καλύτερο; Ελπίζω όχι. Εύχομαι δηλαδή αυτό το επικό παιχνίδι να ξεπεραστεί στο μέλλον και να δούμε παιχνίδια που θα προσφέρουν εμπειρία ίση και μεγαλύτερη από αυτή του Deus Ex.

Υπάρχουν και άλλα παιχνίδια που λατρεύω, που μπορεί να μην μπήκαν στο top 10, αλλά είναι και αυτά από τα αγαπημένα μου, χωρίς να σημαίνει ότι είναι λιγότερο άξια από την λίστα με την δεκάδα. Παραθέτω αυτά που δεν μπήκαν, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου: To the Moon, Divinity Original Sin, Dragon Age: Inquisition, Dragon Age II, Abe's Exoddus, The Legend of Zelda: Ocarina of Time, Tales from the Borderlands, Mass Effect, Resident Evil 1,2,3,4 και Code Veronica, The Elder Scrolls V: Skyrim, Left 4 Dead 1&2, Mount & Blade: Warband, Star Wars: Knights of the Old Republic I & II, Danganronpa 1&2, Shadowrun Hong Kong & Dragonfall, Saints Row IV, Dreamfall the Longest Journey, Football Manager 2009 & 2016, Championship Manager 2001/2002, Life is Strange, Road Trip Adventure, Spyro the Dragon 3(Year of the Dragon), Panzer Dragoon, Tomb Raider I, Age of Empires II & III, Battle for Middle Earth II, Rome: Total War, Unreal Tournament, σχεδόν όλα τα Counter Strike, F.E.A.R., Fallout 3, Sims 3, Oxenfree, The Wolf Among Us και Valkyria Chronicles.

Αυτά τα λίγα. Στο μέλλον θα γράψω και μια λίστα με τα χειρότερα, έχω διαμορφώσει σίγουρα το top 3, αλλά πρέπει να κατασταλάξω και να αποφασίσω ποιες από τις υπόλοιπες ζεματιστές κουράδες που έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια αξίζει να μπουν στο Πάνθεον του Σκουπιδότοπου.

Cya next time!

If they hurt you, hurt 'em back. If they kill you, walk it off.

Συνέχεια στο αφιέρωμα που ξεκίνησε το Φλεβάρη για το MCU, και σήμερα την τημιτική της έχει η 2η φάση των ταινιών.

PHASE 2

Iron Man 3(2013)

Hero: Tony Stark aka Iron Man

Vilain: Aldrich Killian

Other: James Rhodes aka War Machine, Mandarin, Bruce Banner aka Hulk(post credit)

Λίγο καιρό μετά τη μάχη της Νέας Υόρκης ο Tony πάσχει από κρίσεις άγχους κάτι που τον κάνει σιγά σιγά να απομακρύνεται από τα κοντινά του πρόσωπα. Αυτή τη περίοδο εμφανίζεται ο Killian ένας επιστήμονας που απέρριψε παλιά ο Tony, αλλά και ο Μανδαρίνος ένας Τρομοκράτης που στόχο έχει να καταστρέψει την Αμερική και όποιον νομίζει ότι την προστατεύει, καθώς και κάποιοι άνθρωποι με δυνάμεις που ανατινάζονται. O ήρωας μας προκαλεί δημόσια τον Μανδαρίνο και τότε εκείνος επιτίθεται και καταστρέφει το σπίτι και τις στολές (φαινομενικά τουλάχιστον) του Tony. Έτσι ο Tony με ελάχιστα μέσα πλέον προσπαθεί να αποδείξει πως ο Iron Man είναι ο ίδιος και όχι η στολή. Αφού καταφέρνει να βρει τον Μανδαρίνο μαθαίνει πως αυτός είναι ένας ηθοποιός (και από ταινία μικρού μήκους μαθαίνουμε ότι είναι σωσίας του αληθινού Μανδαρίνου) και ότι πίσω από όλα είναι ο Killian, ο οποίος απαγάγει την Pepper και την μεταλλάσσει δίνοντας της δυνάμεις, τις οποίες όμως αν δεν ελέγχει σωστά κάποιος μπορούν να τον καταστρέψουν. Στο τέλος αφού ο Tony με τη βοήθεια του Rhodes και της Pepper καταφέρνει να νικήσει τον Killian, καταστρέφει τις στολές για να ικανοποιήσει τη Pepper. Μετά γιατρεύει την Pepper και ο ίδιος κάνει εγχείρηση για να βγάλει όλα τα θραύσματα από το σώμα του και να μην έχει ανάγκη τον αντιδραστήρα πλέον. Η ταινία κλείνει με τον Tony να λέει πως και αν του πάρουν όλα τα "παιχνίδια" αυτός είναι ο Iron Man.

Thor: The Dark World(2013)

Hero: Thor Odinson

Vilain: Malekith the Accursed

Other: Loki Laufyson, Odin Borson, Lady Sif, Ηeimdall, Volstagg, Hogun, Fandral, Taneleer Tivan aka The Collector(post credit)

Αρκετό καιρό μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. τα σκοτεινά ξωτικά ξυπνούν και υπό τις οδηγίες του αρχηγού τους Malekith στόχο έχουν να φέρουν το σκοτάδι και στα 9 βασίλεια. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν κατά λάθος μια πανίσχυρη δύναμη μπαίνει στην Jane Foster. Αυτή η δύναμη είναι ο αιθέρας (το πετράδι της πραγματικότητας), ο οποίος αποτελεί το κλειδί για τα σχέδια του Malekith. Ο Thor τότε επιστρέφει στη Γη και παίρνει τη Jane στο Asgard για να βρουν εκεί τρόπο να βγάλουν τον αιθέρα από μέσα της αλλά και να την προστατέψουν. Εκεί γίνεται μάχη μεταξύ των Ασγκαρντιανών και των Ξωτικών, και ο φυλακισμένος Loki δείχνει να βοηθάει τα Ξωτικά. Η απώλεια της μάχης είναι η Φρίγα η μητέρα του Thor που πεθαίνει από το χέρι του Malekith. Έπειτα από αυτό ο Thor, ο Loki και η Jane το σκάνε από το Asgard, παραβιάζοντας έτσι της εντολές του Odin με στόχο να βρουν και να σταματήσουν τον Malekith. Στη πρώτη προσπάθεια αποτυγχάνουν, o Loki πεθαίνει και ο Malekith παίρνει τον αιθέρα. Έτσι όλα θα τα καθορίσει η τελική μάχη στη Γη. Εκεί ο Thor με τη βοήθεια της Jane καταφέρνει να νικήσει τον Malekith. Στο κλείσιμο της ταινία έχουμε τον Thor να απαρνείται το πριγκιπικό του αξίωμα και να ανακοινώνει στον Odin πως θα επιστρέψει στη Γη για να μείνει με τη γυναίκα που αγαπάει. Τότε παραδίδει το σφυρί στον πατέρα του αλλά εκείνος το αρνείται και του λέει πως το σφυρί του ανήκει και μπορεί να το πάρει μαζί του στη Γη. Ο Thor φεύγει και η μορφή του Odin αλλάζει. Έτσι βλέπουμε πως την θέση του Odin την έχει πάρει ο Loki (για αυτό το λόγο  αρνήθηκε και το σφυρί αφού δεν μπορεί να το σηκώσει).

Captain America: the Winter Soldier(2014)

Hero: Steve Rogers aka Captain America

Vilain: James Buchanan (Bucky) Barnes aka Winter Soldier

Other: Nick Fury, Natasha Romanoff aka Black Widow, Sam Wilson aka Falcon, Brock Rumlow aka Crossbones, Sharon Carter aka Agent 13, Georges Batroc aka The Leaper, Wanda Maximoff aka Scarlet Witch(post credit), Pietro Maximoff Quicksilver (post credit)

O Captain America πλέον και επίσημα δουλεύει για την Ασπίδα. Οι αποστολές μοιάζουν πιο περίπλοκες από ποτέ και με περισσότερα μυστικά. Πίσω από όλα τα μυστικά ο Fury. H ασπίδα δείχνει να έχει μεγαλεπήβολα σχέδια τα οποία όμως βρίσκουν αντίθετο το Steve. Την ίδια στιγμή ένας δολοφόνος εμφανίζεται και μετά από 2 προσπάθειες καταφέρνει να σκοτώσει τον Fury. Τότε ο Captain μαζί με τη Black Widow αρχίζει να αναζητά την αλήθεια. Έτσι βρίσκουν τον Zola ο οποίος έχει πλέον περάσει τη συνείδηση του μέσα σε ένα υπολογιστή, και τότε αλλάζουν όλα. Αποκαλύπτεται πως η Ύδρα έχει χρόνια διεισδύσει στην Ασπίδα και πως ο Alexander Pierce ένας εκ των βασικών στελεχών της Ασπίδας είναι με τους εχθρούς. Έτσι πλέον καταζητούμενος και κυνηγημένος ο Steve μαζί και με την Natasha και τον Sam θα επιχειρήσουν να σταματήσουν την Ύδρα από το να σκοτώσει κάθε άνθρωπο που μπορεί να της εναντιωθεί. Για αυτό και τους επιτίθεται ο επίλεκτος δολοφόνος που σκότωσε και τον Fury, ο οποίος είναι γνωστός ως ο στρατιώτης του χειμώνα. Εκεί γίνεται η μεγάλη αποκαλύψει πως ο δολοφόνος είναι ο Bucky, ο αγαπημένος φίλος του Steve που πέθανε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Bucky το σκάει και η Ασπίδα (δηλαδή η Ύδρα ουσιαστικά) συλλαμβάνει τον Steve, την Natasha και τον Sam. Καθώς όμως μεταφέρονται εμφανίζεται και τους σώζει η Mariah Hill. Έτσι εκείνη πλέον τους πάει σε ένα κρησφύγετο που είναι ζωντανός ο Fury. Μαζί καταλαβαίνουν το σχέδιο της Ύδρας. Χρησιμοποιώντας τα helicarrier και έναν αλγόριθμο που δημιούργησε ο Zola θα σκοτώσουν κάθε άνθρωπο που πιθανόν να εγκληματήσει στο μέλλον και κυρίως κάθε άνθρωπο που μπορεί να εναντιωθεί στην Ύδρα όπως ο Tony Stark. Επίσης στα γραφεία της Ύδρας βλέπουμε πως συστηματικά κάνουν πλύση εγκεφάλου στον Bucky όποτε αυτός θυμάται το παρελθόν του, έτσι του κάνουν και τώρα εφόσον θυμήθηκε το Steve. O Captain America, η Black Widow, ο Falcon, ο Fury και η Hill ξεκινάν το σχέδιο τους να σταματήσουν την Ύδρα και να αντιμετωπίσουν τόσο τους πράκτορες της όσο και τους πράκτορες της Ασπίδας που απλά θα ακολουθήσουν τις εντολές καθώς και τον Winter Soldier. Μετά από μια μεγάλη μάχη τα helicarriers πέφτουν από τον ουρανό η πράκτορες της Ύδρα συλλαμβάνονται και όλα τα αρχεία της Ασπίδας δημοσιεύονται από τη Black Widow (καταστρέφοντας έτσι την Ύδρα άλλα κάνοντας κακό και στον εαυτό της). Ο Bucky τότε σώζει τον Steve, αλλά το σκάει προσπαθώντας να καταλάβει τι του συμβαίνει. Η ταινία κλείνει δείχνοντας ένα καταφύγιο της Ύδρας που έχει ξεμείνει και εκεί δυο άνθρωποι να συζητούν για τα 2 θαύματα που δημιούργησαν, δείχνοντας μας 2 γενετικά τροποποιημένους ανθρώπους. 

Guardians of the Galaxy(2014)

Heroes: Peter Quil aka Star-Lord, Rocker Racoon, Gamora, Drax aka the Destroyer, Groot

Vilain: Ronan the Accuser

Other: Yondu Udonta, Nebula, Thanos, Korath, Taneleer Tivan aka The Collector, Cosmo, Howard the Duck(post credit)

O Peter που πολύ πιθανό να το γνωρίζεται με το όνομα Star-Lord είναι μέλος των Scavengers μια ομάδας παράνομων. Η δουλειά το είναι να βρίσκει ακριβά αντικείμενα και να πουλάει. Έτσι βρίσκει ένα πολύτιμο σφαιρίδιο (πετράδι της δύναμης) Τη στιγμή που το βρίσκει όμως ο Korath, ο οποίος είναι απεσταλμένος του Ronan έρχεται να τον συλλάβει αλλά O Star-Lord καταφέρνει να το σκάσει. Στη συνέχεια επιχειρεί να πουλήσει το σφαιρίδιο άλλα αποτυγχάνει και τότε είναι που τα πράγματα περιπλέκονται. Μια γυναίκα με το όνομα Gamora τον κυνηγάει για να πάρει το σφαιρίδιο ενώ ένα ιδιαίτερο δίδυμο κυνηγών επικηρυγμένων που αποτελείται από ένα δέντρο και ένα ρακούν θέλουν να τον πιάσουν για την αμοιβή της επικήρυξης του. Μετά από ένα κυνηγητό μέσα στη πόλη τους συλλαμβάνουν και τους μεταφέρουν στη φυλακή του Kyln. Εκεί συναντάνε τον Drax έναν εξωγήινο του οποίου την οικογένεια έχει σκοτώσει ο Ronan και έχει κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Αυτοί οι φαινομενικά αταίριαστοι χαρακτήρες συντάσσουν μια ομάδα που ο καθένας συμμετέχει για διαφορετικό λόγο και καταφέρνουν να το σκάσουν. Έπειτα πηγαίνουν στο Knowhere με σκοπό να πουλήσουν το πετράδι, όμως όλα αλλάζουν όταν επιτίθεται ο Ronan και τους νικάει εύκολα, ενώ παράλληλα ο Yondu πιάνει τον Peter και τη Gamora. Το πετράδι ο Ronan το χρησιμοποιεί για να κάνει πιο δυνατό το σφυρί του και να καταστρέψει με αυτό το Xandar. Ο Peter καταφέρνει να στήσει ένα τεράστιο σχέδιο και να κάνει τους Nova, τους Scavengers αλλά και τους Guardians πραγματικά να συνεργαστούν για να σταματήσουν τον Ronan. To σχέδιο επιτυγχάνεται αλλά αποτυγχάνουν να σκοτώσουν τον Ronan και στη συνέχεια ο Groot θυσιάζεται για να σωθούν οι υπόλοιποι Guardians ενώ και οι περισσότεροι Nova θυσιάζονται για να σώσουν την πόλη. Λίγο πριν την καταστροφή ο Star-Lord κυριολεκτικά "χορεύει" τον Ronan τον αποσπά και καταφέρνει να πάρει το πετράδι, το οποίο όμως αρχίζει να τον σκοτώνει. Τότε όλοι οι Guardians συνεργάζονται και νικάν για τα καλά τον εχθρό τους, και ξεγελάν και τον Yondu που ήθελε το πετράδι για τον εαυτό του. Στο τέλος της ταινίας μαθαίνουμε ότι ο Peter είναι μισός άνθρωπος μισός εξωγήινος και για αυτό το λόγο μπόρεσε να κρατήσει τι πετράδι και δεν πέθανε κατευθείαν. 

Avengers: Age of Ultron(2015)

Heroes: Tony Stark aka Iron Man, Steve Rogers aka Captain America, Thor Odinson, Bruce Banner aka Hulk, Natasha Romanoff aka Black Widow, Clint Barton aka Hawkeye, Wanda Maximoff aka Scarlet Witch, Pietro Maximoff aka Quicksilver, Vison

Vilain: Ultron

Other: Nick Fury, Maria Hill, Heimdall, Ulysses Klaue aka Klaw, Thanos (post credit)

Οι Εκδικητές καταφέρνουν να εξουδετερώσουν το τελευταίο φυλάκιο της Ύδρας, και να ανακτήσουν το σκήπτρο του Loki που κρατούνταν εκεί. Για να το κάνουν αυτό δεν χρειάστηκε να νικήσουν μόνο τους στρατιώτες της Ύδρας αλλά και τους 2 γενετικά ενισχυμένους ανθρώπους τον Pietro και τη Wanda. Καθώς πλέον ο Tony έχει στα χέρια του το σκήπτρο καταλαβαίνει πως κάπως το σκήπτρο έχει δικιά του νοημοσύνη (το πετράδι της νόησης). Έτσι του έρχεται μια ιδέα, να αναπτύξει με τη βοήθεια του σκήπτρου τεχνητή νοημοσύνη  η οποία θα ελέγχει διάφορα ανδροειδή και στόχο θα έχει την παγκόσμια ειρήνη και θα πράττει ανάλογα ακόμα και όταν οι Εκδικητές δεν μπορούν να βοηθήσουν. Κάτι πάει όμως στραβά. Η τεχνίτη νοημοσύνη δημιουργείτε και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα. Για να σωθεί ο κόσμος πρέπει η ανθρωπότητα να  εξελιχθεί, και για να εξελιχθεί η ανθρωπότητα πρέπει πρώτα να καταστραφεί. Έτσι γεννιέται ο Ultron. Αφού το σκάει συμμαχεί με το Quicksilver και τη Scarlet Witch και επιχειρεί να πάρει ποσότητα vibranium για να ενισχύσει το σώμα του ακόμη περισσότερο. Έτσι έρχεται σε επαφή με έναν λαθρέμπορο με όνομα Klaue, αλλά τη ίδια στιγμή έρχονται και οι Εκδικητές και ξεκινάει η μάχη. Οι ήρωες μας αντιμετωπίζουν όχι μόνο τους εχθρούς αλλά και τους χειρότερους εφιάλτες τους εξαιτίας των δυνάμεων της Wanda. O Ultron καταφέρνει να το σκάσει με το πολύτιμο μέταλλο. Οι εκδικητές ηττημένοι πηγαίνουν στο σπίτι του Clint το οποίο κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται και εκεί μένει ασφαλής η οικογένεια του. Ο Τhor φεύγει με σκοπό να μάθει τι συμβαίνει. Για αυτό πηγαίνει σε μια πηγή στην οποία βλέπει ένα όραμα και μαθαίνει το σχέδιο του Ultron αλλά και την ύπαρξη των 6 πετραδιών της αιωνιότητας. Οι υπόλοιποι επιτυγχάνουν να σταματήσουν τον Ultron από το να φτιάξει ένα καινούριο σώμα το οποίο είναι πιο δυνατό και έχει συνδεδεμένο πάνω του το πετράδι από το σκήπτρο του Loki. Τελικά σε αυτό το σώμα ο Tony βάζει τον Jarvis και με τη βοήθεια του πηγαίνουν να αντιμετωπίσουν τον Ultron στη Sokovia. Εκεί ο Ultron θα επιχειρήσει να σηκώσει στον αέρα τη πόλη και να την ρίξει έτσι ώστε να εξαφανίσει την ανθρωπότητα. H Scarlet Witch και ο Quicksilver βοηθούν τους Εκδικητές, ενώ ο δεύτερος θυσιάζεται για να σώσει τον Hawkeye και ένα παιδί. Στο τέλος της μάχης εμφανίζεται και ο War Machine και ο Nick Fury για να βοηθήσουν. Οι Εκδικητές καταφέρνουν να νικήσουν και ο Vision αποτελειώνει τον Ultron. Ο Τhor έχει καταλάβει πως κάτι δεν πηγαίνει καλά στο Asgard και φεύγει, ο Captain συγκεντρώνει μαζί με τη Black Widow τους νέους Εκδικητές που αποτελούνται από τους Scarlet Witch, War machine, Vision και Falcon. Η ταινία κλείνει με τον Thanos να παίρνει το infinity gauntlet.

Ant-Man(2015)

Hero: Scott Lang aka Ant Man

Vilain: Darren Cross aka Yellowjacket

Other: Hank Pym aka Ant Man, Hope Pym aka the Wasp, Janet van Dyme aka the Wasp, Sam Wilson aka Falcon

O Scott μόλις αποφυλακίστηκε. Πλέον χωρισμένος και χωρίς την επιμέλεια του παιδιού του προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή, ενώ παράλληλα συγκατοικεί με τον πρώην συγκάτοικο του στο κελί της φυλακής. Ο Scott ήταν φυλακή για την κλοπή αρχείων από μια τεράστια εταιρεία. Ο φίλος του Luis προσπαθεί να το πείσει να κάνουν άλλη μια δουλειά αλλά εκείνος αρνείται πεισματικά και προσπαθεί να βρει μια κανονική δουλειά και να αφήσει τις ληστείες μια και καλή πίσω του. Όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και εν τέλι αποφασίζει να κάνει αυτή τη δουλειά με τον συγκάτοικο του και την υπόλοιπη συμμορία. Η δουλεία είναι απλή μπαίνει σε μια βίλα, ο γέρος που την έχει λείπει, και ανοίγει το  υψίστης ασφαλείας θησαυροφυλάκιο και παίρνει ότι πολύτιμο έχει μέσα. Όμως  μια έκπληξη των περιμένει όταν καταφέρνει να το ανοίξει. Μέσα υπάρχει μόνο μια στολή και τίποτα άλλο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται η αστυνομία και το συλλαμβάνει. Ενώ είναι στο κελί του αστυνομικού κέντρου ξαφνικά συγκεντρώνονται πολλά μυρμήγκια τα οποία "επικοινωνούν" μαζί του και τον πείθουν να βάλει τη στολή που έκλεψε. Βάζοντας τη στολή αρχίζει να του μιλάει κάποιος και να του λέει τις δυνάμεις της στολής. Η στολή λοιπόν μπορεί να αλλάζει μέγεθος και να γίνεται μικρή σαν μυρμήγκι, αλλά και να ελέγχει τα μυρμήγκια. Ο άνθρωπος που του μιλάει μέσω της στολής είναι ο Hamk Pym παλαιότερα γνωστός ως ο ήρωας Ant-Man. Η στολή του ανήκει όπως και το σπίτι το οποίο διάρρηξε ο Scott. Ουσιαστικά παρακολουθεί καιρό τον Scott και διέδωσε της πληροφορίες για το σπίτι ώστε να το ανοίξει ο Scott και να καταλάβει αν είναι ο άνθρωπος που ψάχνει. Ο άνθρωπος δηλαδή που θα το βοηθήσει σε μια συγκεκριμένη αποστολή που βρίσκει αντίθετη τη κόρη του την Hope η οποία συνεχώς αποδοκιμάζει το Scott και ήταν και αυτή που κάλεσε την αστυνομία όταν έγινε η κλοπή για να χαλάσει το σχέδιο του πατέρα της. O Hank θέλει όσο τίποτα να πάρει τη τεχνολογία που δημιούργησε την οποία χρησιμοποιεί και η στολή από τα χέρια του πανούργου "μαθητή" του Darren που πλέον διαχειρίζεται την εταιρεία που ίδρυσε ο ίδιος. Ξέροντας όμως πως είναι επικίνδυνο προτίμησε να βρει κάποιον αναλώσιμο και για αυτό το λόγο δεν δίνει τη στολή στην κόρη του. Στην πρώτη του αποστολή από λάθος ο Scott έρχεται αντιμέτωπος με τον Falcon. Μετά από αυτό το μεγάλο σχέδιο αρχίζει να εκτελείται. Ο Scott προσπαθεί να σταματήσει τον Darren, ο δεύτερος έχει καταφέρει να αναπαράγει την τεχνολογία της στολής του Ant-Man σε μια πιο καινούρια και επικίνδυνη στολή και επιχειρεί να την πουλήσει στην Ύδρα. Έτσι γίνεται η τελική μάχη μεταξύ του Ant-Man και του Yellojacket. Ο Ant-Μan νικάει. Η ταινία τελειώνει με τον Falcon να ψάχνει για νέο μέλος των Εκδικητών έναν ήρωα με τη δύναμη να μικραίνει.

Όπως και στο προηγούμενο αφιέρωμα έτσι και σε αυτό θα βάλω φωτογραφίες για σύγκριση μεταξύ comics και των ταινιών. Θα βάλω μόνο όσους χαρακτήρες πρωτοεμφανίστηκαν σε αυτή τη φάση οπότε όσοι ήταν στο προηγούμενο αφιέρωμα δεν θα είναι στις φωτογραφίες που ακολουθούν.

Aldrich Killian

Mandarin

Malekith 

Winter Soldier

Falcon

Sharon Carter

Crossbones

Batroc the Leaper

Scarlet Witch

Quicksilver

Star-Lord

Gamora

Drax

Rocket Racoon & Groot

Ronan the Accuser

Nebula

Yondu

The Collector

Cosmo

Ultron

Klaw

Ant-Man

Yellowjacket

Και αυτό το αφιέρωμα έφτασε στο τέλος του. Μην ξεχάσετε να διαβάσετε το αφιέρωμα στην πρώτη φάση των ταινιών κάνοντας ένα κλικ ακριβώς εδώ. Τον επόμενο μήνα έρχεται η Φάση 3.

You didn't see that coming...

There was an idea...

Κάπου στο 2008 υπήρξε μια ιδέα, μια ιδέα που θα άλλαζε το κινηματογράφο και την τηλεόραση για πάντα. Η ιδέα ήταν να συγκεντρωθούν οι πιο δυνατοί, η πιο άξιοι και οι πιο ενδιαφέρον χαρακτήρες στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη για να πας προσφέρουν 10 χρόνια απόλαυσης στη μορφή ταινιών και τηλεοπτικών σειρών. Τον Aπρίλη κυκλοφορεί το Avengers Infinity War και πολύ πιθανό το Marvel Cinematic Universe να αλλάξει ριζικά, οπότε αποφάσισα να γράψω αυτό το blog-οδηγό-αφιέρωμα-whatever για να παρουσιάσω συνοπτικά κάθε προσθήκη στο MCU από τη δημιουργία του μέχρι και σήμερα που γίνεται 10 χρονών.

SPOILER ALERT συνέχισε να διαβάζεις με δική σου ευθύνη.

Στο πρώτο κομμάτι του αφιερώματος θα ασχοληθώ με τη Φάση 1 των ταινιών.

Iron Man(2008)

Hero: Tony Stark aka Iron Man

Vilain: Obadiah Stain aka Iron Monger

Other:Phil Coulson, James Rhodes aka War Machine, Nick Fury(post-credit)

Ιδιοφυΐα , δισεκατομμυριούχος, Playboy και φιλεύσπλαχνος ο Tony Stark είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερη οπλοβιομηχανίας. Ταξιδεύει λοιπόν ως το Αφγανιστάν για να παρουσιάσει το τελευταίο του δημιούργημα και να το πουλήσει στον Αμερικάνικο Στρατό πιστεύοντας πως βάζει και αυτός το λιθαράκι του για το κοινό καλό και την παγκόσμια ειρήνη. Εκεί το απαγάγει μια τρομοκρατική οργάνωση με όνομα "10 δαχτυλίδια". Αυτός έπειτα από επίθεση των απαγωγέων επιβιώνει οριακά χάρη σε ένα γιατρό που του έβαλε στο στήθος μια μπαταρία και λόγω του μαγνητισμού τα θραύσματα μετάλλου που υπάρχουν στο σώμα του δεν φτάνουν στη καρδιά του. Μέσα σε μια σπηλιά φυλακισμένος και ενώ έχει συνειδητοποιήσει πως τα όπλα του καταλήγουν σε τρομοκράτες και προσδίδουν σε  κάθε άλλο παρά την ειρήνη αποφασίζει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του. Αντί να φτιάξει τον πύραυλο που ήθελαν οι τρομοκράτες, που ήταν και ο λόγος της απαγωγής, δημιουργεί ένα αντιδραστήρα παλλαδίου αντικαθιστά την μπαταρία του και δημιουργεί και μια στολή. Έτσι το σκάει. Επιστρέφει στη χώρα και κλείνει την βιομηχανία όπλων. Αυτό όμως δεν ήρθε και πολύ καλά στο συνεργάτη του Obadiah, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει την απαγωγή και πουλούσε συστηματικά όπλα σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Αποφασίζει να κλέψει τα σχέδια του Tony και να δημιουργήσει μια νέα πιο δυνατή στολή. Έτσι όλα καταλήγουν στη τελική μάχη μεταξύ του Tony και του Obadiah ή αλλιώς μεταξύ του Iron Man και του Iron Monger. Η ταινία τελειώνει με τον Τony να παραδέχεται δημόσια πως είναι ο Iron Man.

The Incredible Hulk(2008)

Hero: Bruce Banner aka Hulk
Vilain: Emil Blonski aka Abomination
Other: Tony Stark(post credit)

Αρκετό καιρό μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα ο Bruce Banner ζει μόνος και απομονωμένος, καθώς προσπαθεί να μάθει να ελέγχει τους παλμούς του, το θυμό του και τον άλλον.... Ξέρει ότι από το πείραμα και μετά αφού χτυπήθηκε από ακτινοβολία γάμα όταν οι σφυγμοί του ανεβαίνουν μεταμορφώνεται σε ένα ανεξέλεγκτο και άκρως επιθετικό, πράσινο τέρας γνωστό ως Hulk. Τα πράγματα αλλάζουν όταν μετά από τόσο καιρό ο Αμερικάνικος στρατός τον εντοπίζει και αρχίζει πάλι να τον κυνηγά. Εκείνος ξαναβρίσκει την πρώην κοπέλα του Betty, βοηθό του στο πείραμα και κόρη του στρατηγού που τον κυνηγάει. Ο στρατηγός τότε προσλαμβάνει ένα μεγάλο σε ηλικία στρατιωτικό, τον Blonski, να βρει και να πιάσει τον Banner. Μετά από αρκετό κυνηγητό ο Hulk μαζί με έναν επιστήμονα ακόμα κάνει ένα πείραμα στον εαυτό του με στόχο να καταστρέψει τον Hulk μια και καλή και το πείραμα δείχνει αρχικά να πετυχαίνει, ενώ παράλληλα ο Blonski έχει πάθει εμμονή με τον hulk και με το να αποδείξει πως αν και μεγάλος παραμένει ο καλύτερος στρατιώτης. ο Blonski αφού πιάνει τον Bruce που πλέον δεν έχει τις δυνάμεις του βάζει μέσα του το αίμα του Hulk και μετατρέπεται στον Abomination. Ο Bruce βλέποντας τη πόλη να καταστρέφεται από τον Abomination επιχειρεί να ξαναγίνει Hulk για να τη σώσει κάτι που όντως καταφέρνει. Η ταινία κλείνει με τον στρατηγό Ross απογοητευμένο που απέτυχε πάλι να πιάσει το Hulk. Τότε ο Tony Stark μπαίνει μέσα στο bar και τον προειδοποιεί πως φτιάχνουν ομάδα...

Iron Man 2(2010)

Hero: Tony Stark aka Iron Man
Vilain: Ivan Vanko aka Whiplash
Other: James Rhodes aka War Machine, Natasha Romanoff aka Black Widow, Phil Coulson, Nick Fury

Κάποιο καιρό αφού ο Tony Stark παραδέχτηκε δημόσια πως είναι ο Iron Man, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ο Tony συνειδητοποιεί πως το παλλάδιο σιγά σιγά τον σκοτώνει, ενώ παράλληλα o Ivan Vanko θέλει να τον εκδικηθεί αφού θεωρεί τους Stark υπαίτιους για τη καταστροφή της οικογένειας του. Ο Tony αρνείται να δώσει τη στολή στη κυβέρνηση και αυτό κάνει τον Rhodes να κλέψει μια και να γίνει ο War Machine. Ο Tony αντιμετωπίζει και νικάει τον Ivan και ο δεύτερος μετά την ήττα αρχίζει να συνεργάζεται με έναν έμπορο όπλων ανταγωνιστή του Tony. O Τony προσλαμβάνει σαν βοηθό του τη Natasha η οποία αποδεικνύεται πράκτορας της Ασπίδας και βοηθός του Nick Fury, που βάζει περιοριστικά μέτρα στο Tony. Εκείνος με τη βοήθεια κάποιων βίντεο που είχε αφήσει ο πατέρας του δημιουργεί ένα πιο δυνατό και χωρίς βλαβερές επιπτώσεις υποκατάστατο του παλλαδίου στοιχείο και στο τέλος νικάει τον Ivan.

Thor(2011)

Hero:Thor Odinson
Vilain:Loki Laufyson
Other:Odin Borson, Laufy, Phil Coulson, Lady Sif, Ηeimdall, Volstagg, Hogun, Fandral, Clint Barton aka Hawkeye, Nick Fury(post credit)

O Thor είναι ο γιος του Odin του πατέρα όλων των θεών και είναι έτοιμος να στέφει βασιλιάς του Asgard, αλλά κάτι τον εμποδίζει. Κάποιοι παγωμένοι γίγαντες εισβάλλουν στο Asgard και παρόλο που εξουδετερώνονται εύκολα αυτό αρκούσε για να αναβληθεί η στέψη. Τότε ο πολεμοχαρής Thor μαζί με τον αδερφό το Loki και 4 φίλους πολεμιστές αποφασίζει να πάει μόνος του στη χώρα των παγωμένων γιγάντων και να ζητήσουν εξηγήσεις. Εκεί γίνεται μια μεγάλη μάχη που διακόπτεται από τον Odin που προτείνει νέα συνθήκη ειρήνης στο Laufy το βασιλιά των γιγάντων. Τότε ο Odin εξορίζει το Thor στη Γη σαν τιμωρία για τις πράξεις του, του αφαιρεί της δυνάμεις και ρίχνει στη Γη και το σφυρί του το Mjolnir και βάζει όρο πως όποιος αξίζει θα πάρει το σφυρί και τις δυνάμεις του Thor. Καθώς ο Thor είναι στη Γη και καταλαβαίνει πως δεν μπορεί πλέον να σηκώσει το σφυρί του ο αδερφός του ο Loki στο Asgard ξεκινάει το υποχθόνιο σχέδιο του, αφού μαθαίνει πως είναι θετός και ο αληθινός του πατέρας είναι ο Laufy. O Odin πέφτει σε κόμμα, και ο Loki συνεργάζεται με του παγωμένους γίγαντες και τους βάζει στο δωμάτιο του Odin για να τον σκοτώσουν, αλλά τους προδίδει και σώνει τον Odin, ώστε να έχει δικαιολογία να εισβάλλει στου γίγαντες αλλά και να θεωρείτε ήρωας και άξιος του θρόνου ενώ έχει ήδη προσπαθήσει να εμπoδίσει το Thor να επιστρέψει. Ο Τhor όμως στη Γη θυσιάζεται για να σώσει τους ανθρώπους από τον Destroyer που είχε στείλει ο Loki για να τον σκοτώσει και κρίνεται άξιος οπότε επανέρχονται οι δυνάμεις του και επιστρέφει στο Asgard. Εκεί νικάει το Loki και σταματάει το σχέδιο του που θα κατέστρεφε τη χώρα των γιγάντων με τίμημα όμως να καταστραφεί ο μόνος δρόμος προς τη Γη και να χάσει κάθε επαφή με τους Γήινους φίλους του και τη γυναίκα που αγάπησε τη Jane Foster καθώς και να χαθεί ο αδερφός του.

Captain America: The First Avenger(2011)

Hero: Steve Rogers aka Captain America
Vilain: Johan Schmidt aka Red Skull
Other: James Buchanan (Bucky) Barnes aka Winter Soldier, Peggy Carter, Nick Fury

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ο Steve επιθυμεί όσο τίποτα να πολεμήσει και να βοηθήσει τη χώρα ενάντια στους Ναζί, κανένα τάγμα όμως δεν τον δέχεται μιας και είναι υπερβολικά μικροκαμωμένος και αδύναμος. Τότε μπαίνει εθελοντικά σε ένα πείραμα δημιουργίας υπερστρατιωτών και μετατρέπεται στον Captain America. Παρά την αρχική αμφισβήτηση ως προς το πρόσωπό του ο Captain πηγαίνει στα μέτωπα και πολεμάει και τα κατορθώματα του γίνονται ξακουστά. Μέσα σε όλα αυτα πεθαίνει ο αγαπημένος του φίλος Bucky. O μεγάλος εχθρός που έχει να αντιμετωπίσει είναι ο Red Skull Αρχηγός μιας ναζιστικής οργάνωσης της Ύδρας που στόχο έχει τη παγκόσμια κυριαρχία. Η Ύδρα αντλεί δύναμη από το τεσσεράκτιο ένα κειμήλιο που είχε δοθεί στη Γη από τον Odin ( και το ένα από τα Infinity Gems, συγκεκριμένα το Space Gem). Ο Captain μάχεται με τον Red Skull και ο δεύτερος χάνεται μέσα σε άλλες διαστάσεις αφού ακούμπησε το τεσσεράκτιο. Ο Captain τότε θυσιάζεται και ρίχνεται μαζί με το αεροπλάνο που κουβαλούσε βόμβες της Ύδρας στη θάλασσα για να μην πεθάνει κανείς άλλος. Η ταινία τελειώνει με τον Cap να ξυπνάει στο τώρα και το Fury να του λέει πως ήταν παγωμένος για 70 χρόνια.

The Avengers(2012)

Heroes: Tony Stark aka Iron Man, Steve Rogers aka Captain America, Thor Odinson, Bruce Banner aka Hulk, Natsha Romanoff aka Black Widow, Clint Barton aka Hawkeye
Vilain: Loki Laufyson
Other: Nick Fury, Phil Coulson, Maria Hill, Thanos (post credit)

Η Ασπίδα κάνει πειράματα πάνω στο τεσσεράκτιο, εκεί έρχεται ο Λόκι ο οποίος έχει ζήσει και έχει πάρει στρατό και ένα σκήπτρο που ελέγχει το μυαλό των ανθρώπων από κάποιο μυστηριώδες χαρακτήρα. Αφού καταστρέφει τη βάση της Ασπίδας και υπνωτίζει τον Hawkeye το σκάει. Έτσι ο Fury καταλαβαίνει πως μόνο το πρωτόκολλο των Εκδικητών μπορεί πλέον να σώσει τον κόσμο. έτσι συγκεντρώνουν τον Iron Man, τον Captain America, τη Black Widow και τον Hulk για να βοηθήσουν να βρουν το Loki. Καταφέρνουν να τον βρουν και να τον πιάσουν, αλλά καθώς επιστρέφουν τους επιτίθεται ο Thor ο οποίος ήρθε από το Asgard για να σταματήσει το Loki. Από παρεξήγηση όμως αρχίζει να παλεύει με τον Iron Man, και παράλληλα ο Loki δεν το σκάει ενώ μπορεί. Αφού αποφασίζουν να συνεργαστούν επιστρέφουν στην Ασπίδα και συγκεκριμένα στο ιπτάμενο αεροπλανοφόρο της. Εκεί προσπαθούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν και να καταλάβουν πιο είναι το σχέδιο του Loki. Μετά τους επιτίθεται ο Hawkeye με τους υπόλοιπους υπνωτισμένους ανθρώπους και ο Hulk εμφανίζεται και αρχίζει να καταστρέφει το σκάφος, το οποίο ήταν το σχέδιο του Loki εξαρχής (να πιαστεί και να επηρεάσει τον Bruce με το σκήπτρο). ο Loki το σκάει και οι εκδικητές μένουν αποδεκατισμένοι, το σκάφος κατεστραμμένο και ο Phil Coulson νεκρός. O Hawkeye πλέον είναι ελεύθερος από το έλεγχο του Loki μετά από τη μάχη του με τη Black Widow. Μετά την "ομιλία" του Fury πλέον οι Εκδικητές συσπειρωμένοι πηγαίνουν στη Νέα Υόρκη για τη τελευταία μάχη ενάντια στο στρατό των εξωγήινων Chitauri που κάλεσε από κάποια άλλη μεριά του σύμπαντος ο Loki χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του τεσσερακτίου. Καθώς η μάχη είναι σφοδρή το συμβούλιο Παγκόσμιας Ασφάλειας αποφασίζει να ρίξει πυρηνικά στη Νέα Υόρκη και να καταστρέψει όλους τους εξωγήινους μαζί όμως και τους απλούς ανθρώπους ως παράπλευρες απώλειες. Ο Tony ωστόσο έχει άλλη γνώμη πετώντας με τη στολή του καταφέρνει να στείλει τα πυρηνικά μέσα από την πύλη που ερχόντουσαν οι εξωγήινοι και την ίδια στιγμή η Black Widow καταφέρνει να κλείσει την πύλη χρησιμοποιώντας το σκήπτρο του Loki, οπότε δεν καταστράφηκε η πόλη μα ο κόσμος των Chitauri. Στο τέλος της ταινία μαθαίνουμε ποιος είναι αυτός που έδωσε το σκήπτρο και το στρατό στο Loki και δεν είναι άλλος από το Thanos, που είναι γνωστός ως ο Τρελός Τιτάνας.

Ακολουθούν φωτογραφίες με τη σύγκριση των χαρακτήρων από τα comics και τις ταινίες.

Iron Man

Captain America

Thor

Hulk

Black Widow

Hawkeye

 Nick Fury

Phil Coulson

Heimdall

 War Machine

Maria Hill

 Odin

Lady Sif

Warriors Three

Peggy Carter

Loki

Iron Monger

Abomination

Whiplash

Laufy

 Red Skull

Τον επόμενο μήνα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τη Φάση 2 του MCU, όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει και το αφιέρωμα στη φάση 2 σε αυτό το link και ...
The truth is I'm Iron Man....

Όντας φαν των σούπερ ηρώων εν γένη, έχω παρακολουθήσει το μεγαλύτερο μέρος των σειρών/ταινιών που κυκλοφορούν σε σινεμά/dvd/Netflix και άλλες μορφές. Τελειώνοντας πιο πρόσφατα και το The Punisher, τη σειρά του Netflix, θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις για πράγματα που έχω παρατηρήσει να συμβαίνουν.

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι το 90% όσων δουν αυτή τη φωτογραφία, δε θα γνωρίζουν την 3η ηρωίδα, χωρίς να ψάξουν στο Google. Επίσης λίγα άτομα θα έχουν επίγνωση της ομάδας στην δεύτερη εικόνα. Αλλά δεν θα επικεντρωθώ στους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Ούτε εγώ γνωρίζω πολλά για το lore τους. Ήταν απλά μια εικόνα. Εκεί που θέλω να επικεντρωθώ είναι το γεγονός ότι ανάλογα το βεληνεκές του ήρωα, οι ευθύνες ή το κακό, αν θέλετε, που καλούντε να αντιμετωπίσουν είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον Iron Fist. Είναι στο νούμερο 195 με τους καλύτερους ήρωες κόμικ όλων των εποχών (Πηγή). Σύμφωνα με πολλούς, η συγκεκριμένη πηγή είναι για τα πανηγύρια, αλλά το ότι ο Iron Fist ειναι στη θέση αυτή, είναι κάτι σχετικά κοινώς αποδεκτό. Αν και για κάποιο λόγο, προσωπικά γνώριζα ότι ήταν μέλος της σειράς Avengers... ￣\_(ツ)_/￣

Σύμφωνα με τη σειρά του Netflix, η περιπέτεια ξεκινάει όταν βρίσκει στη Ν. Υόρκη ναρκωτικά, τα οποία θέλει να διώξει από τους δρόμους. Από εκεί και πέρα μπαίνει σε άλλη σειρά και η έρευνα τον οδηγεί στα χνάρια της οργάνωσης Hand, όπου και ξεκινά το πραγματικό πανηγύρι. Σχετικά παρόμοια κινείται και η σειρά Luke Cage. Ξεκινάει από κάτι "συνηθισμένο", ένα πρόβλημα που όλοι έχουμε δει στην καθημερινότητά μας, και όσο εμβαθύνει, τόσο η ιστορία περιπλέκεται και οι πλεκτάνες κάνουν την εμφάνισή τους.

Θα ήθελα να πω ότι και για τη σειρά Punisher συμβαίνει το ίδιο, αλλά εκεί μπαίνουν άλλοι παράγοντες. Ο Frank Castle (γενικές γνώσεις για τον ήρωα) έχει χάσει την οικογένειά του σε ατναλλαγή πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών και αναζητά τους υπάιτιους για να τους σκοτώσει. Καθότιν ήταν ο ίδιος μέρος του συστήματος δικαιοσύνης, βλέπει ότι με το καλό δεν πρόκειται να βγει άκρη, οπότε γίνεται ο ίδιος νόμος και ξεκινάει την Κάθαρση. Αυτό που είναι διαφορετικό με τον συγκεκριμένο ήρωα, είναι το γεγονός ότι βγάζει τις ανθρώπινες τάσεις ενός πρωτόγονου. Όλοι έχουμε ακούσει για κάποιο Χ περιστατικό, το οποίο μας έφερε σε σημείο να πούμε "Ο κ@@@@@@@ς πρέπει να πεθάνει!". Όμως είμαστε αρκετά νομοταγής (νομοφοβούμενοι?), ώστε να "εμπιστευθούμε" το σύστημα δικαιοσύνης και να μείνουμε άπραγοι. Ο Frank δεν είναι έτσι. Έχει σχεδιαστεί, ώστε να δείξει το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, ο οποίος νιώθει ότι το σύστημα δικαιοσύνης δεν είναι αρκετό για να τιμωρήσει αυτόν που μας έκανε κακό. Είμαι σίγουρος ότι ακόμη και η θανατική ποινή δεν θα ικανοποιούσε τον Punisher, καθώς θα ήθελε ο ίδιος να είναι αυτός που θα τραβήξει την σκανδάλη. Για πάντα θα θυμάμαι τη στιγμή που ο Ghost Rider χρησιμοποίησε το Penance Stare στον Punisher χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Εν πάση περιπτώσει, εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι ότι δεν έχουν όλοι μια εξωγήινη φυλή να κατατροπώσουν ή ένα πράσινο εξάμβλωμα να πολεμήσουν (εσένα κοιτάω Abomination). Μερικοί ήρωες θεωρούνται δευτερεύοντες και το ίδιο συμβαίνει και με τους εχθρούς τους. Έχουν πιο ανθρώπινη προσέγγιση, πιο καθημερινά προβλήματα. Αυτός ήταν και ο λόγος που με ενθουσίασε η σειρά Luke Cage. Αυτός ο γίγαντας είναι ένα καθημερινό άτομο, στον οποίο μπορούσε να πάει ο καθένας να ζητήσει βοήθεια. Δε φόραγε μάσκες, δεν είχε ψευδώνυμα (αν και το Luke Cage ψευδώνυμο θεωρείται) και τα πάθη του ήταν ομοίως γήινα. Τουλάχιστον σύμφωνα με τη σειρά. Όποιος έχει διαβάσει κόμικ, ξέρει.

Εσείς τι νομίζετε; Είναι καλύτερη η ανθρώπινη προσέγγιση ενός σούπερ ήρωα, ακόμη κι αν είναι "μικρό" όνομα; Κι ο Batman έχει ανθρώπινα προβλήματα, αλλά βλέποντας ότι κάθε τρεις και λίγο είναι στο διάστημα να πολεμάει με έναν Κρυπτονιανό, έναν Αρηανό κι έναν "ψαριανό" (ωραία αρχή για ανέκδοτο), θέλω να πιστεύω ότι οι Shining Knight και Vigilante έχουν πιο ανθρώπινη πλευρά, παρά κάποιος που πολεμάει νυχτιάτικα τη μια με έναν σχιζοφρενή, την άλλη με έναν που πάσχει από διχασμένη προσωπικότητα και την παράλλη με ένα φυτό! Τουλάχιστον το φυτό είναι πολύ ωραία σχεδιασμένο...

TR

Μέρα πρώτη του Blog,προσπάθησα μετά απο αιώνες που είχα να παίξω League of Legends να μπώ σε ένα ARAM (All random all mid) game.Σε μια σύντομη εκδοχή αυτής της ιστορίας έχω τον λογαριασμό απο τότε που βγήκε το παιχνίδι (2009?),αλλά προφανώς η μαζική αφιξη ιδιαιτάιρων στοιχείων με πάμπολα ψυχολογικά προβλήματα,με ξένισε και με έδίωξε μακριά απο το competitive gaming.Καθώς δίαλεγα τον χαρακτήρα μου,έλεγα κρυφά στον εαυτό μου,δεν θα βρείς πάλι ατόμα που δεν μιλάνε αγγλικά,που δεν τους νοίαζει η ομαδικότητα…Τελικά μπήκα και ενώ όλα θα μπορούσαν να ήταν υπέροχα,οι 4 premade τύποι μιλούσαν κάποια γλώσσα των σπηλαίων που εγώ δεν καταννοήσα ποτέ και απλώς με άφηναν να πεθαίνω χωρίς μία βοήθεια..Όποτε μάλλονβ στην σημερινή μου ημέρα,μετά το 2ωρο λιώσιμο στο γυμναστήριο θα το γυρίσω στο single player RPG element,που πάντα λάτρευα.

Untill then,Stay frosty!

Gaming Experiences

Έχουμε όλοι συναντήσει παιχνίδια, το οποία είχαν ανεβασμένο βαθμό δυσκολίας και προκαλούν τον παίκτη να δοκιμάσει τις ικανότητές του. Σε άλλες περιπτώσεις, υπάρχουν παιχνίδια που το επίπεδο δυσκολίας ανέβαινε με την πρόοδο του παιχνιδιού και αυτό προκαλούσε τον παίκτη να ακολουθήσει το ρυθμό. Μετά υπάρχουν τα Dark Souls, τα οποία δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για ιστορία ή ο,τιδήποτε άλλο τα περιβάλει, παρά μόνο για το πόσο δύσκολο είναι. Άρα θα υποθέσω ότι δεν έχει κάτι άλλο να επιδείξει, πέραν του ότι σου αλλάζει τα πετρέλαια για να το τερματίσεις. Επομένως το ερώτημα είναι το εξής: ποιο το νόημα σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι;

Το θέμα με το επίπεδο δυσκολίας είναι κάτι που με απασχολούσε γενικότερα. Γιατί να έχει άλλο επίπεδο δυσκολίας ένα παιχνίδι; Η απάντηση ήρθε γρήγορα από το θείο μου, ο οποίος τότε είχε μια Amiga500. Έπαιζα ένα Captain Planet θυμάμαι εκεί πέρα. Μου είπε τότε ότι υπήρχαν άτομα για τους οποίους το κανονικό εππίπεδο δυσκολίας, απλά ήταν πολύ εύκολο. Δε θυμάμαι ακριβώς τι εντυπώσεις μου άφησε η απάντηση αυτή. Ήμουν και 5-6 ετών τότε. Ενδεχομένως να ήταν αρκετή, ώστε να μη δώσω συνέχεια. Αυτό που με προβληματίζει τώρα, όμως, είναι κάτι διαφορετικό.

Μπορεί για κάποιους πράγματι να είναι πολύ εύκολο το μέτριο επίπεδο δυσκολίας. Τι σημαίνει όμως για τον μέσο άνθρωπο αυτό; Δεν έχω διαβάσει κάποια έρευνα που να το επιβεβαιώνει, αλλά έχω την εντύπωση ότι σίγουρα έχει να επισημάνει κάτι για τον τρόπο που σκέφτεται κανείς, την αντίληψή του, το επίπεδο νοημοσύνης του. Οι γνωστικές ικανότητες του καθενός εξαρτώνται και από τον τρόπο που θα τις ακονίσει κάποιος. Οι γνωστικές αυτές ικανότητες, μπορούν να επεκταθούν επιπλέον με διάφορα ερεθίσματα. Όπως με το σκάκι. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι όσοι ασχολούνται με το σκάκι, αποκτούν την ικανότητα να σκέφτονται πιο πολύπλοκα, καθώς και να ελίσσονται περισσότερο σε διάφορες καταστάσεις. Επιπλέον είχα δει για μια έρευνα, η οποία απέδειξε ότι τα παιχνίδια στρατηγικής αναπτύσουν περισσότερο τις γνωστικές ικανότητες σε σχέση με παιχνίδια τύπου προσομοίωσης. Και πάλι, το ερώτημα μένει: τι θέλει να πει ο ποιητής;

Αν και δεν είμαι κάνας επιστήμονας (ποιον κοροϊδεύω, εννοείται πως είμαι :P ), έχω παρατηρήσει κάτι παρόμοιο. Όταν κάποιος ασχολείται με ένα παιχνίδι σε μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας, αυτό τον αναγκάζει να σκεφτεί διαφορετικά. Πολλά παιχνίδια χρειάζονται διαφορετική προσέγγιση για το ίδιο πράγμα όταν αλλάζει το επίπεδο δυσκολίας. Έτσι, ένα boss fight το οποίο κέρδισες με τον Χ τρόπο, θα πρέπει τώρα να σκεφτείς έναν Ψ τρόπο για να το κερδίσεις. Αυτό δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλους. Κάποιοι χρειάζονται περισσότερη προσπάθεια για να βρουν τον τρόπο που απαιτείται. Παρόλα αυτά, το παιδεύουν και το βρίσκουν. Και είναι αξιέπαινο.

Το πρόβλημα τώρα είναι παιχνίδια που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι. Δεν σε προκαλούν να στίψεις το μυαλό σου, απλά σε ταλαιπωρούν γιατί μπορούν. Ελάχιστα έχω ασχοληθεί με τη σειρά Souls. Είδα ότι δεν είχε κάτι το ουσιαστικό. Ήταν απλά μια προσπάθεια να σε κάνει να μισήσεις την αγαπημένη σου συνήθεια. Δεν ήταν σαν το Legacy of Kain, στο οποίο έπρεπε να βρίσκεις τις διάφορες δυνάμεις για να μπορέσεις να νικήσεις το boss fight. Ήταν απλή σπατάλη χρόνου. Και αυτό το έκρινα από το χρόνο που αφιέρωσα στο παιχνίδι, παίζοντας σε κατάστημα που έτυχε να το έχουν σε έκθεμα. Οπότε, αναρωτιέμαι σαν το μέσο καθημερινό gamer (που δεν είμαι): γιατί να θέλει κανείς να ταλαιπωρείται απλά και μόνο για να ταλαιπωρείται; Το παιχνίδι ήταν καθαρά θέμα συντονισμού. Κάτι που δεν με ενοχλεί απαραίτητα, αλλά ως λάτρης των strategy, stealth και RPG παιχνιδιών, δε βρήκα νόημα. Ναι, ένα δύσκολο παιχνίδι, θα σε προκαλέσει. Αλλά διαφορετικά σε προκαλεί το Guns of the Patriots στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας και αλλιώς το  Warlords Battlecry.

Κάποια πράγματα στο gaming είναι μελετημένα. Θεωρώ πως και το θέμα του επιπέδου δυσκολίας, είναι ένα από αυτά. Θυμάμαι μάλιστα αυτή την εικόνα:

Αναρωτιέμαι κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι το θείο μου να νευριάζει ο ίδιος με κάποια παιχνίδια, τα οποία ήμουν πολύ μικρός για να παίξω. Τι έχει άραγε αλλάξει στο θέμα της δυσκολίας και ποια είναι η όλη αλήθεια γι' αυτό; Πρέπει να μιλήσουμε με κάποιους από τους ειδήμονες για το θέμα αυτό, ώστε να μας δώσουν μια ικανοποιητική εξήγηση. Ακούω τις δικές σας απόψεις.

TR

Με τα 3/4 του 2017 να έχουν πλέον συμπληρωθεί και τη δεκαετία να μπαίνει αργά, αλλά σταθερά, στην τελική της ευθεία, βρήκα την αφορμή που έψαχνα προκειμένου να πω… κάτι άλλο από αυτό με το οποίο θα ξεκινήσω. Ξεπερνώντας την παραληρηματική πρώτη πρόταση, γιατί δε μπορείς να αρχίζεις κάθε φορά με κάτι «ψαγμένο», και καθώς πρόκειται για ελεύθερο κείμενο, συνεπώς απαιτείται υπομονή από τον αναγνώστη που θα μπει στη διαδικασία να διαβάσει, πάμε πάλι:

Η gaming βιομηχανία διαπιστώνουμε όλοι ότι έχει διευρυνθεί σε επίπεδα που πριν από 25 χρόνια ίσως μόνο κάποιοι οραματιστές μπορούσαν να φανταστούν, και οι οποίοι ενδεχομένως τώρα έχουν εκατοντάδες χιλιάδες -αν όχι μερικά εκατομμύρια- ευρώ/δολάρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, εφόσον φρόντισαν να το εκμεταλλευτούν καταλλήλως και τους ευνόησαν οι συνθήκες. Ως βιομηχανία η οποία πορεύεται σταθερά πλάι σ’ αυτές του κινηματογράφου και της μουσικής, μιλώντας σε κάθε περίπτωση για τζίρο δισεκατομμυρίων ετησίως, βιώνουμε την έκρηξη των e-sports και του mobile gaming, τα οποία έχουν εισέλθει για τα καλά στη ζωή μας, με σαφώς μεγαλύτερο βαθμό διεισδυτικότητας από τη δεύτερη κατηγορία, η οποία φτάνει μέχρι τον τελευταίο casual gamer.

Στην πρώτη, το multiplayer στοιχείο απετέλεσε προοδευτικά ταυτόσημη έννοια των MOBA games, τα οποία άρχισαν να αναπτύσσονται από την προηγούμενη δεκαετία και πλέον κυριαρχούν στο χώρο των e-sports προεξαρχόντων των League of Legends και Defense of the Ancients 2, σε μια μάχη που μαίνεται μεταξύ τους εδώ και χρόνια δίχως να είναι η μόνη. Στην κατηγορία των MMORPG ποιος είναι αυτός που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του World of Warcraft, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο επί 13 συναπτά έτη να προσφέρει πλουσιότατο περιεχόμενο στους απανταχού fans της σειράς, οι οποίοι το τιμούν σε καθένα από τα έξι expansions που κυκλοφορούν ανά τακτά διαστήματα μετά το αρχικό release του τίτλου το 2004. Βεβαίως δε μπορεί να μη γίνει ιδιαίτερη μνεία στο Final Fantasy 14: A Realm Reborn, το οποίο βελτιώνεται όσο περνάει ο καιρός, το Elder Scrolls Online, καθώς και κλασικούς τίτλους όπως τα Star Wars: The Old Republic, Guild Wars 2 και Lord of the Rings Online, ακόμη κι αν έχουν χάσει το κοινό του παρελθόντος.

Την τιμητική τους στα online games έχουν όσα ανήκουν στην κατηγορία survival, εκεί όπου το σκήπτρο του βασιλιά περνά ανά διαστήματα από τον έναν τίτλο στον άλλο. Πλην όμως, εδώ και μόλις πέντε μήνες υπάρχει κάποιος που κάνει για πρώτη φορά τόσο μεγάλη διαφορά έχοντας πετύχει κάτι εκπληκτικό. Ο λόγος για το PlayerUnknown's Battlegrounds, ένα παιχνίδι το οποίο έχει αφήσει πίσω του… για πλάκα αντίστοιχα games, όπως τα H1Z1: King of the Kill, ARK: Survival Evolved και Rust, καταφέρνοντας να ξεπεράσει ακόμη και το κορυφαίο μέχρι πρότινος σε λίστα ενεργών χρηστών στο Steam, DotA 2(!), ενώ η διαφορά αυτή αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο στο προσεχές μέλλον!

Συνεχίζοντας τη συλλογιστική με αφορμή τη ραγδαία άνθιση που γνωρίζουν τα e-sports, έχοντας ως αποκορύφωμα τα τουρνουά ή ακόμη και τα πρωταθλήματα που διοργανώνονται γύρω από αρκετά εκ των προαναφερθέντων παιχνιδιών, άφησα τελευταία μια κατηγορία την οποία θεωρώ ίσως την πλέον κλασική στο χώρο των videogames γενικότερα, παρότι δεν είμαι καν λάτρης της. Αν επιχειρούσα μια πρωτόγονη περιγραφή της, αυτή θα ήταν «τρέχω και πυροβολώ μπροστά σε μια οθόνη». Ή πάλι, αν προσπαθούσα να την αποδώσω με όρους προ Γραμμικής Β, αυτοί θα περιορίζονταν σε δύο λέξεις; «πίου-πίου»! Τα First Person Shooters αποτελούν κατά την άποψή μου ό,τι πιο παραδοσιακό μπορεί να αποδώσει τον ορισμό ενός βιντεοπαιχνιδιού. Κι αν για κάθε gamer αυτό δε μπορεί ποτέ να είναι αρκετό, για οποιονδήποτε έχει ελάχιστη ή μηδαμινή ιδέα για το χώρο, η λογική τους ως προς τι είναι ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι βρίσκεται πολύ κοντά στις προαναφερθείσες απερίγραπτες… περιγραφές.

Τα FPS είναι ίσως το πιο διαχρονικό και κατ’ επέκταση εμπορικό genre όλων των εποχών. Τα 2D platforms μπορεί στην πορεία να έφθιναν μοιραία σε εμπορικό επίπεδο λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, καθώς υπάρχουν υπέροχα σύγχρονα games και με πολύ ψηλές πωλήσεις), τα adventures ατόνησαν και για να αντέξουν στον ανταγωνισμό μπολιάστηκαν με αυξημένα action στοιχεία, ενώ τα sports έχουν από παλιά, φαρδιά-πλατιά γραμμένο στην προμετωπίδα τους το όνομα του Fifa στο ποδόσφαιρο κι εδώ και χρόνια αυτό του NBA 2K στο μπάσκετ (κάποτε οι ισορροπίες ήταν διαφορετικές). Κάθε κατηγορία, ανεξαρτήτως πωλήσεων, έχει ένα φανατικό κοινό που την υποστηρίζει και την ακολουθεί, συχνά μέσα από συγκεκριμένες σειρές παιχνιδιών όπως συμβαίνει με τα πάσης φύσεως strategies. Αποκορύφωμα αυτών, το εντυπωσιακό Civilization V, που εξακολουθεί να διατηρεί διπλάσια βάση ενεργών χρηστών από το διάδοχό του(!), και τα υβριδικά Total War, τα οποία συνδυάζουν τόσο Real-time όσο και Turn-Based στοιχεία.

Κι όμως, τα FPS κρατούν τη σημαία ψηλά ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν κυκλοφόρησαν ορισμένα από τα καλύτερα games του είδους ως ομολογούν άλλοι, ειδικότεροι, όπως τα Wolfenstein 3D (1992), Doom (1993) και αργότερα τα Half-Life (1998) και Unreal Tournament (1999). Βεβαίως, το παιχνίδι-φαινόμενο στα multiplayer FPS δεν είναι άλλο από το Counter-Strike, το οποίο μετά τον παροξυσμό στα internet-cafe λίγο μετά το millennium, έχει πλέον ξεφύγει έτη φωτός από τους διώκτες του μετά και το Global Offensive (2012). Επιπλέον, ενώπιον της παραδοσιακής κόντρας μεταξύ των Call of Duty και Battlefield, παρατηρούμε ένα φαινόμενο όλο και πιο συχνό στην κατηγορία, που θέλει τόσο τους τίτλους των συγκεκριμένων franchises (ας είμαστε ειλικρινείς) όσο και άλλων FPS, όπως τα Titanfall, Overwatch και Star Wars Battlefront (που παίζεται και ως τρίτου προσώπου), να δίνουν ξεκάθαρη προτεραιότητα στο multiplayer έναντι του single player, μη τηρώντας καν τα προσχήματα στις περιπτώσεις των τριών τελευταίων (αν και το Titanfall 2 συμπεριέλαβε ένα μικρό campaign). Σχεδόν πάντοτε όμως καταφέρνουν να αποκτούν μια πολύ μεγάλη βάση ενεργών χρηστών την οποία φροντίζουν να κρατούν «ζεστή» με νέο περιεχόμενο.

Προσπαθώντας να το… μαζέψω σιγά-σιγά με ένα σύντομο πέρασμα από τα single player games, θα ρίσκαρα να πω ότι στη δεκαετία του ’90 είχαν την τιμητική τους κατά κύριο λόγο τα platforms τύπου Super Mario, Sonic, Crash Bandicoot, στο διάστημα της μετάβασης από τα 2D στα 3D games και τα πρώτα βήματα των τελευταίων, με κορυφαία ίσως στιγμή το Super Mario 64 (1996). Στην προηγούμενη δεκαετία πιστεύω ότι ζήσαμε τη μεγαλύτερη έκρηξη των FPS, μέσα από την οποία προέκυψαν, καθιερώθηκαν ή έστω επανήλθαν ορισμένα από τα σημαντικότερα franchises της κατηγορίας, τα περισσότερα εκ των οποίων παραμένουν ζωντανά μέχρι σήμερα. Δεν είμαι ο καθ’ ύλην αρμόδιος να μιλήσει γι’ αυτά, αλλά μόνο σεβασμός πρέπει σε σειρές που γεννήθηκαν στο συγκεκριμένο διάστημα -μεταξύ πολλών άλλων αξιόλογων- όπως τα Call of Duty, Halo, Far Cry, Bioshock, Battlefield αλλά και σπουδαίους τίτλους που επέστρεψαν από το παρελθόν, όπως το ιστορικό Return to Castle Wolfenstein (2001) και το εμβληματικό Half-Life 2 (2004).

Παραμένοντας στη δεκαετία 2000/2010, πολύ μεγάλη άνθιση αλλά και πλήρη μεταμόρφωση γνώρισε η κατηγορία των RPGs, καθώς από τα old school τύπου Baldur’s Gate, Planescape: Torment και Icewind Dale περάσαμε σε μια πλειάδα τίτλων με προοπτική πρώτου ή/και τρίτου προσώπου, έστω με αρκετές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους αλλά και αυξημένα στοιχεία action. Παιχνίδια που έγραψαν ιστορία όπως οι σειρές Elder Scrolls, Dragon Age, The Witcher, Mass Effect, Fallout (στη νέα εποχή από το 2008 και εξής), Fable και πολλοί ακόμη τίτλοι. Ήταν η περίοδος που τα MMORPG εκτοξεύθηκαν, με τη σειρά World of Warcraft να αποτελεί βασικό πυλώνα αυτής της εξέλιξης.

Πλέον, στη δεκαετία που διανύουμε, θεωρώ ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει για μία ακόμη φορά στις προτιμήσεις του κόσμου, οι οποίες περισσότερο διαμορφώνονται από τις προτάσεις που παρουσιάζουν developers και publishers παρά το αντίστροφο. Ασφαλώς, σε κάθε χρονική περίοδο δε σημαίνει ότι τα υπόλοιπα genres δεν πουλούν (το αντίθετο!), αλλά στην επταετία αυτήν πιστεύω σθεναρά ότι η κατηγορία που έχει πάρει τα ηνία σε τεράστιο βαθμό είναι αυτή των action-adventure. Τα επιχειρήματα-παραδείγματα είναι αμέτρητα. Πρόκειται για ένα genre που μπορεί να συμπεριλάβει δεκάδες σπουδαίους ή πολύ καλούς τίτλους, με διαφορετικούς προσανατολισμούς αλλά και settings. Η αρχή έγινε ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, είτε με καινούριες σειρές είτε με συνέχειες παλαιοτέρων, και εξακολουθεί με ακόμη πιο έντονους ρυθμούς στην τρέχουσα.

Και μόνο μόνο τα ονόματα των franchises μπορούν να προκαλέσουν ίλιγγο. Χωρίς περιστροφές και πλατειασμούς: Assassin’s Creed, Batman: Arkham, Uncharted, The Last of Us, Tomb Raider (από το reboot και εξής), Just Cause 2, Mafia 2, Grand Theft Auto IV και ασφαλώς το παιχνίδι-φαινόμενο, με τρία διαφορετικά χρονικά releases και όλα με απίστευτες πωλήσεις, Grand Theft Auto V. Φυσικά από την ατελείωτη λίστα δε μπορούν να μην ξεχωρίσουν τα -μίας κατηγορίας από μόνα τους- Metal Gear Solid του Hideo Kojima, και βεβαίως το παιχνίδι που έχει πουλήσει σχεδόν τόσα αντίτυπα όσες μονάδες η ίδια η κονσόλα κυκλοφορίας του, το Legend of Zelda: Breath of the Wild για το Nintendo Switch. Και έπεται συνέχεια καθώς το συγκεκριμένο genre διανύει την καλύτερη περίοδό του.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως όλες οι κατηγορίες παιχνιδιών διατηρούνται ενεργές μέσα από τίτλους, αρκετοί εκ των οποίων ήδη αναφέρθηκαν. Εν τούτοις, υπάρχει μία η οποία στην εποχή της -πέριξ του 2000- έδωσε εξαιρετικά δείγματα γραφής μέσα από συγκεκριμένα games, όπως παραδέχονται όσοι την τίμησαν, ωστόσο στη συνέχεια έδειξε σημάδια εγκατάλειψης και το είδος έτεινε προς εξαφάνιση. Ο λόγος για τα κλασικά Real-time tactics games με ισομετρική κάμερα, τα οποία σου έδιναν τον έλεγχο συγκεκριμένων χαρακτήρων με διαφορετικά χαρακτηριστικά για τον καθένα, και μέσα από stealth προσέγγιση έπρεπε να φέρεις εις πέρας τις εκάστοτε αποστολές. Οι επιλογές των καλών παιχνιδιών ήταν μάλλον λίγες συνολικά, μέσα από μια -ούτως ή άλλως- περιορισμένη λίστα.

Αναπόφευκτα, τα πρώτα που πρέπει να αναφερθούν είναι η τριλογία Commandos (1998-2003), με τους Ισπανούς developers της Pyro Studios να χαράσσουν το δρόμο και τους Γερμανούς ομολόγους τους, της Spellbound Entertainment, να μπαίνουν δυναμικά με δύο τίτλους που μνημονεύονται μέχρι σήμερα από τους fans, τα Desperados: Wanted Dead or Alive (2001) και Robin Hood: The Legend of Sherwood (2002). Προσωπικά, εκ των προαναφερθέντων έχω παίξει και τερματίσει τα Robin Hood και Commandos 3: Destination Berlin (2003). Το δεύτερο μου άρεσε πάρα πολύ, ενώ το πρώτο το λάτρεψα. Οι ελάχιστες δημιουργίες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια ήταν αισθητά κατώτερες των περιστάσεων και κάπου εκεί το όλο στυλ έδειξε να εγκαταλείπεται οριστικά.

Όλα αυτά μέχρι πέρυσι το χειμώνα, όταν μία άλλη εταιρία Γερμανών developers αποφάσισε να αναβιώσει το genre και ενδεχομένως να συνεχίσει των κληρονομιά των συμπατριωτών τους. Περισσότερα από δέκα χρόνια μετά την τελευταία αξιόλογη κυκλοφορία του είδους, λοιπόν, η… Mimimi Productions δημιούργησε το Shadow Tactics: Blades of the Shogun, ένα κλασικό RTT, πανέμορφο αισθητικά, διατηρώντας συγχρόνως την αύρα του παρελθόντος που αρκετοί αγαπήσαμε. Μόλις στο δεύτερο ουσιαστικό εγχείρημά τους, μετά από το The Last Tinker: City of Colors, 3D platform του 2014, αποφάσισαν να ξεθάψουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και να επενδύσουν σ’ ένα είδος που δεν επανήλθε στο προσκήνιο ούτε μέσα από κάποιο remaster, όπως έχουμε δει να συμβαίνει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις άλλων τίτλων το τελευταίο διάστημα. Το αποτέλεσμα χαιρετίστηκε με υψηλές βαθμολογίες παγκοσμίως (από 8/10 και άνω) και το παιχνίδι αγκαλιάστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των gamers, πόσο μάλλον εκείνων που περίμεναν ακριβώς μια τέτοια καινούρια κυκλοφορία, βγαλμένη απ’ τα παλιά.

Βρισκόμαστε στην πρώιμη νεότερη ασιατική περίοδο και, πιο συγκεκριμένα, στα πρώτα χρόνια της Edo Period (1603-1868) της ιαπωνικής ιστορίας. Βάσει των πραγματικών γεγονότων, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αναταραχών και πολεμικών συγκρούσεων ο Tokugawa Ieyasu κατόρθωσε να επαναφέρει την ειρήνη στη χώρα σημαίνοντας την έναρξη μιας μακράς περιόδου ευημερίας, οικονομικής άνθισης, ανάπτυξης των τεχνών και του πολιτισμού, καθώς επίσης σαφούς διαχωρισμού των κοινωνικών τάξεων και πλήρους, εκουσίου απομονωτισμού της Ιαπωνίας στις εξωτερικές της σχέσεις. Ο ίδιος έγινε ο πρώτος Shogun της νέας εποχής, ενώ κομβικό σημείο για την επίτευξη όλων αυτών απετέλεσε η επικράτησή του στη Μάχη της Σεκιγκαχάρα (21 Οκτωβρίου 1600) έναντι ενός συνασπισμού ισχυρών φεουδαρχών (daimyōs) των δυτικών επαρχιών της χώρας.

Φροντίζοντας να εξαλείψει ή να αποδυναμώσει περαιτέρω τις οικογένειες των τελευταίων, ο Tokugawa Ieyasu προήλασε εν έτει 1615 εναντίον των Toyotomi, οι οποίοι υπό τον Hideyori αποτελούσαν την τελευταία απειλή για την κυριαρχία του έχοντας οχυρωθεί στο κάστρο της Οσάκα. Παρότι τον Ieayasu είχε ήδη διαδεχθεί ο γιος του εδώ και δέκα χρόνια, ο ίδιος εξακολουθούσε να ασκεί μέγιστη επιρροή διατηρώντας την πλέον ουσιαστική στρατιωτική δικαιοδοσία ενός Shogun. Η εκπόρθηση του κάστρου υπήρξε η τελευταία μεγάλη νίκη του κι αυτή που σήμανε έκτοτε την πλήρη κυριαρχία των Tokugawa στην επικράτεια για τα επόμενα 250 χρόνια, ενώ ο ίδιος έμελλε να αποβιώσει ένα χρόνο αργότερα, σε ηλικία 73 ετών.

Ακριβώς στο σημείο της πολιορκίας της Οσάκα τοποθετεί τον παίκτη το Shadow Tactics: Blades of the Shogun, το οποίο δανείζεται σημεία από τη χρονική περίοδο στην οποία λαμβάνει χώρα πλάθοντας μια ξεχωριστή ιστορία, αποφεύγοντας συγκεκριμένες αναφορές ιστορικών προσώπων και περιορισμούς στην ακρίβεια αντίστοιχων στοιχείων. Βάσει της υπόθεσης, ο καινούριος Shogun έχει αποκαταστήσει την ειρήνη στη χώρα, ωστόσο οι σκιές αρχίζουν και πάλι να κάνουν την εμφάνισή τους ως πέπλο μυστηρίου γύρω από έναν άγνωστο και κατά τα φαινόμενα πολεμοχαρή ηγέτη, ονὀματι Kage-sama, ο οποίος δείχνει να τορπιλίζει αυτή την ειρήνη υπονομεύοντας τη σταθερότητα. Η αλήθεια πρέπει να αποκαλυφθεί το ταχύτερο δυνατόν και η συνωμοσία να καταρρεύσει. Το σχέδιο αυτό θα κληθούν να αναλάβουν πέντε εξαιρετικά εκπαιδευμένοι δολοφόνοι, με διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας και ακόμη πιο διαφορετικές αφετηρίες πριν από τη γνωριμία τους. Είναι οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, οι οποίοι θα πρέπει να συνεργαστούν προκειμένου να τα καταφέρουν, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο. Η ιστορία μπορεί να μη διεκδικεί Όσκαρ σεναρίου, δεν παύει όμως να είναι ενδιαφέρουσα, ακόμη περισσότερο λόγω της εξαιρετικής ατμόσφαιρας του τίτλου, η οποία καταφέρνει να μεταφέρει τον παίκτη στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα, κάτι που επιτυγχάνεται από το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα.

Η δημιουργία της Mimimi Productions ακολουθεί πιστά τη λογική και το ύφος ανάλογων τίτλων της προηγούμενης δεκαετίας, ως εκ τούτου κάθε ήρωας παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Μάλιστα αυτοί εισάγονται σταδιακά στην ιστορία, έστω και γρήγορα, ενώ για κάθε επικίνδυνη αποστολή επιστρατεύονται μόνο ορισμένοι εξ αυτών. Ο πρώτος είναι ο Hayato, ένας Ninja ο οποίος, όπως είναι λογικό, έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τις ταχύτατες κινήσεις του. Η βασική του επίθεση γίνεται με το Ninjatō του, ένα κοντό σπαθί με το οποίο μπορεί να ξεκοιλιάζει τους εχθρούς του πριν καν τον αντιληφθούν. Για range επιθέσεις χρησιμοποιεί το Shuriken, ένα μικρό, αλλά φονικό Αστέρι Νίντζα, του οποίου οι λεπίδες είναι ικανές να διαπεράσουν κάθε γυμνό λαιμό. Καθένας εκ των πέντε πρωταγωνιστών έχει δύο βασικές διαφορετικές επιθέσεις, έναν τρόπο να αποσπά την προσοχή των εχθρών, ένα health pack κι άλλο ένα skill το οποίο προστίθεται αργότερα.

Τον Hayato ακολουθεί χρονικά ο Oshiro Mugen, ένας Samurai ταγμένος στην υπηρεσία του Shogun, που, όπως κάθε όμοιός του, θεωρεί υψίστη τιμή να τίθεται στην πρώτη γραμμή της μάχης όποτε το προστάζει ο κύριός του. Μ’ ένα παραδοσιακό Katana ανά χείρας δεν υπάρχει εχθρός που μπορεί να τον αντιμετωπίσει σε μονομαχία, όντας ο μόνος που δύναται να σκοτώσει άλλον Samurai χωρίς τη βοήθεια τρίτου. Πιο αργός από τους συντρόφους του, είναι πραγματικό «tank», ικανός να εφαρμόσει ένα Sword Wind, μια φονική επίθεση με την οποία σκοτώνει αστραπιαία, χρησιμοποιώντας δύο σπαθιά αυτή τη φορά, όσους εχθρούς βρίσκονται εντός της ακτίνας του πλην άλλων Samurai.

Υπάρχει επίσης η Yuki, μικρή σε ηλικία και δέμας, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνη. Με το στιλέτο της μπορεί να κόψει… φέτες οποιονδήποτε σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της ή να παρασύρει κάποιον φρουρό σε μια από τις εγγυημένης επιτυχίας παγίδες εδάφους, τις οποίες τοποθετεί. Η δεύτερη γυναίκα της παράταιρης συντροφιάς είναι η Aiko, η ομορφιά της οποίας είναι εξίσου θανατηφόρα. Υιοθετώντας ένα στυλ εκτελέσεων που αγγίζει τα όρια του φετίχ, εξοντώνει τα θύματά της με τις φουρκέτες που χρησιμοποιεί για τα μαλλιά της. Κατέχει μάλιστα ένα ιδιαίτερο φίλτρο προκαλώντας το φτέρνισμα των εχθρών και κατ’ επέκταση την προσωρινή μείωση του οπτικού τους πεδίου. Περαιτέρω, είναι master των μεταμφιέσεων, και βεβαίως σε τι άλλο μπορεί να μεταμφιεστεί μια όμορφη Γιαπωνέζα της εποχής, αν όχι σε παλλακίδα!

Ο πέμπτος της παρέας είναι η κλασική φιγούρα του Ιάπωνα υπερήλικα, ο οποίος στα νιάτα του ήταν ενδεχομένως ο φόβος και ο τρόμος για τις ικανότητές του, και καθώς η… τέχνη δεν ξεχνιέται, συνεχίζει ακόμη και τώρα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Ο συμπαθής Takuma είναι ο σκοπευτής τον οποίο θα ήθελε να έχει ως κάλυψη οποιοσδήποτε πηγαίνει σε κατά μέτωπον επίθεση… ή έστω και πισώπλατη. Με ένα sniper μπορεί να ακροβολίζεται οπουδήποτε καλύπτοντας έτσι τους συνεργάτες του αλλά και κάθε αδυναμία του λόγω γήρατος. Είναι ο ειδικός στα πυροβόλα όπλα αλλά και τις βόμβες, με τις οποίες είναι εφοδιασμένος σε κάθε αποστολή έχοντας τη δυνατότητα να σκορπίζει το θάνατο σε ολόκληρες ομάδες στρατιωτών ή να τις θέτει προσωρινά… νοκ άουτ έως ότου οι υπόλοιποι αναλάβουν δράση. Μαζί του έχει σχεδόν πάντα και το κατοικίδιό του, τον Kuma, ένα ρακούν με το οποίο μπορεί να αποσπά την προσοχή των φρουρών.

Οι πέντε ήρωες έχουν και ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Μπορούν να αφήσουν αναίσθητους τους εχθρούς με τις γροθιές τους, αντί να τους σκοτώσουν, αν και θα έπρεπε πιθανώς κάποιος εξ αυτών να μπορεί να τους δέσει τα χέρια, όπως συνέβαινε τουλάχιστον στο Commandos 3 και το Robin Hood. Σε αντίθετη περίπτωση ή πρέπει να τους εξοντώσεις σε δεύτερο χρόνο ή να τους αφήσεις να συνέλθουν σημαίνοντας συναγερμό, εφόσον δεν τους πετάξεις στο νερό ή σε κάποιο πηγάδι. Εκτός του… παππού οι πρωταγωνιστές μπορούν επίσης να μεταφέρουν ένα πτώμα και να το κρύψουν μέσα σε θάμνους είτε εντός κάποιου κτίσματος. Μάλιστα ο Mugen είναι ο μόνος που μπορεί να κουβαλήσει δύο μαζί και τρέχοντας!

Οι Hayato, Yuki και Aiko είναι αυτοί που μπορούν να σκαρφαλώσουν από αναρριχώμενα φυτά, να ανέβουν με ένα grappling hook στις σκεπές των κτιρίων, όποτε υπάρχει αυτή η δυνατότητα, και να κολυμπήσουν. Κάποια ακόμη skills των πρωταγωνιστών είναι προτιμότερο να τα ανακαλύψει όποιος ασχοληθεί με το παιχνίδι. Γενικότερα, ό,τι αγαπήσαμε σε αντίστοιχα παιχνίδια του παρελθόντος είναι πλέον και πάλι εδώ! Εν τούτοις πρέπει να αναφερθεί ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο που προσφέρει το gameplay, τη δυνατότητα για ταυτόχρονη επίθεση ή άλλη ενέργεια των διαθέσιμων χαρακτήρων, μπαίνοντας σε shadow mode και δίνοντας τις σχετικές εντολές για τον καθένα, χαρίζοντας ένα θεαματικό όσο και δολοφονικό αποτέλεσμα εν ριπή οφθαλμού.

Ο βαθμός δυσκολίας του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα υψηλός σε γενικές γραμμές, τουλάχιστον σε hardcore (το ανώτερο) difficulty level όπου και έπαιξα, παρότι υπήρξαν περιπτώσεις όπου το A.I. δε λειτουργούσε σωστά. Επί παραδείγματι, μπορούσες να τρέξεις πολύ κοντά πίσω από τον εχθρό και να μη γινόσουν αντιληπτός, εφόσον βρισκόσουν εκτός του οπτικού του πεδίου, ή με τον ίδιο τρόπο να έρθεις από πλάγια και να τον «καθαρίσεις». Βρήκα δε τον κρότο από τις βολές του Takuma με το sniper πολύ μικρό αναλογικά, κάτι που ασφαλώς λειτουργεί προς όφελος του παίκτη αλλά θεωρώ ότι στερείται ρεαλισμού, ενώ άλλα στοιχεία όπως οι πατημασιές ή το πέρασμα μέσα από λακκούβες με νερό -και κατ’ επέκταση ο θόρυβος που προκαλείται- προσέχθηκαν ιδιαίτερα.

Ίσως όμως το πιο αδύναμο σημείο ήταν η συμπεριφορά των εχθρών στις περιπτώσεις που η Aiko ήταν μεταμφιεσμένη σκοτώνοντας τον ένα μετά τον άλλο με τις melee επιθέσεις της. Οι στρατιώτες μπορεί να έψαχναν σε μικρή απόσταση από αυτήν, αλλά να μην κοίταζαν προς το μέρος της. Η ίδια είχε τη δυνατότητα να εξοντώσει τον πλησιέστερο εχθρό και παρότι ένας δεύτερος μπορούσε εκείνη τη στιγμή να στραφεί προς το μέρος της, χωρίς ο πρώτος να έχει σωριαστεί καλά-καλά στο έδαφος, η Aiko δε γινόταν detected. Στις περιπτώσεις αυτές η σκέψη μου ανέτρεχε αβίαστα στον «Spy» του Commandos 3, ενθυμούμενος πόσο εύκολα μπορούσε να σπάσει η δική του κάλυψη τότε.

Παρά ταύτα, η υψηλή πρόκληση του τίτλου με οδήγησε στην αφιέρωση περίπου 40 ωρών για την ολοκλήρωσή του, βάσει των σχετικών αναλυτικών στατιστικών στο τέλος κάθε αποστολής (μολονότι το Steam κατέγραψε άνω των 50). Μάλιστα, όταν σε εντόπιζαν οι εχθροί και το οπτικό πεδίο τους γινόταν κόκκινο, τότε οι ήρωες κινούνταν σε slow motion μέχρι να βγουν από αυτό, καθιστώντας έτσι πολύ πιο δύσκολη τη διαφυγή τους. Ασφαλώς, όπως κάθε παιχνίδι του είδους, δεν έχει checkpoints. Το ρόλο αυτό αναλαμβάνουν τα quicksaves στη διάρκεια του playthrough, με τα οποία βεβαίως αποθηκεύεται η εκάστοτε πρόοδος. Προσωπικά έκανα save κατά μέσο όρο κάθε πέντε λεπτά, όταν το σχετικό timer στο πάνω μέρος της οθόνης γινόταν κόκκινο.

Το πρώτο που με έθελξε στον τίτλο της Mimimi Productions, πριν ακόμη ξεκινήσω να παίζω, ήταν τα ιδιαιτέρως όμορφα γραφικά του κι ακόμη περισσότερο τα έντονα χρώματα κάθε επιπέδου, που δίνουν ζωή στο χώρο πλαισιώνοντας υπέροχα την ποικιλομορφία του εδάφους και των κτισμάτων της εκάστοτε περιοχής, ζωντανεύοντας έτσι μια διάσταση της πραγματικότητας της Edo Period. Σε σχέση με αντίστοιχους τίτλους του παρελθόντος έχει προστεθεί η περιστρεφόμενη ισομετρική κάμερα η οποία επιτρέπει απόλυτη αντίληψη του χώρου υπό την κατάλληλη οπτική γωνία κάθε φορά. Στα ηχητικά εφέ έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, ακόμη περισσότερο όταν το ατσάλι παίρνει «φωτιά». Το voice acting είναι συμβατικό, αν και προσφέρεται η επιλογή ιαπωνικού voice over για ένα καλύτερο immersion. Αυτό που ξενίζει -με έναν κωμικό τρόπο, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί- είναι ότι πολλές φορές οι πρωταγωνιστές συνομιλούν παρότι βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικά σημεία του επιπέδου, θαρρείς κι έχουν walkie-talkie! Το δε soundtrack είναι πραγματικά πολύ καλό, συμβάλλοντας στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού μέσα από τις συνθέσεις του Filippo Beck Peccoz. Κιθάρα, βιολί, φλάουτο και κότο (θυμίζει το δικό μας, κανονάκι) είναι τα όργανα της λιτής ορχήστρας που δημιουργούν ένα πλούσιο αποτέλεσμα συνεπικουρούμενα από τις καντάτες του συνθέτη.

13 χρόνια ήταν πολλά για να την επιστροφή των Real-time tactics games μέσα από έναν τίτλο αντάξιο της ιστορίας της κατηγορίας. Το Shadow Tactics: Blades of the Shogun ήρθε για καλύψει ακριβώς αυτό το μεγάλο χρονικό κενό κυριαρχώντας σε ένα χώρο όπου δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Θα ήταν ευχής έργον, ωστόσο, αυτή η κυκλοφορία να αποτελέσει αφορμή για την όντως αναβίωση του είδους μέσα από ανάλογες προσπάθειες τρίτων ἠ ένα επόμενο project των ίδιων developers. Τα RTT υπήρξαν ανέκαθεν χώρος δραστηριοποίησης και διάκρισης μικρότερων εταιριών ανάπτυξης. Η παράδοση επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά και θα μπορούσε κάλλιστα να εξακολουθήσει στο μέλλον. Το κοινό αυτών των παιχνιδιών είναι παρόν και περιμένει. Είθε όχι για πολύ.

Την τελευταία τετραετία παρατηρείται μια διαφορετική πολιτική στην προώθηση της σειράς Need for Speed από την Electronic Arts. Η παράδοση που ήθελε τον κολοσσιαίο publisher να διαθέτει στην αγορά τουλάχιστον έναν τίτλο του franchise ετησίως, και η οποία κρατούσε ανελλιπώς από το 1997 -με εξαίρεση το 2001, έσπασε μετά την κυκλοφορία του Rivals (2013). Οι λόγοι που οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση ποικίλουν προφανώς, και ενδεχομένως η αναβάθμιση του προϊόντος σε συνδυασμό με την αποφυγή περαιτέρω κορεσμού του gaming κοινού να απετέλεσαν δύο εξ αυτών. Οι απόψεις επίσης ποικίλουν αναφορικά με την ποιότητα των τίτλων που έχει παρουσιάσει η σειρά στο σύνολό της, ωστόσο, λίγο-πολύ, όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για το βασιλιά του είδους.

Στην πράξη αποδείχθηκε ότι περί τα μέσα της περασμένης δεκαετίας τα Need for Speed έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχυ, ακόμη για τα ίδια τα επόμενα μέρη του franchise. Μετά το κορυφαίο Most Wanted (2005) άρχισε μια πτωτική πορεία με μεταπτώσεις μεν, αλλά σε σταθερά χαμηλότερο επίπεδο. Το Carbon, το οποίο κυκλοφόρησε αμέσως μετά, θεωρώ ότι ήταν μια τουλάχιστον μέτρια αντιγραφή των δύο Underground, ενώ το Prostreet φάνηκε να αναζητά την πραγματική του ταυτότητα, με αμφιλεγόμενα -αν μη τι άλλο- αποτελέσματα. Μετά το πολύ δυναμικό μπάσιμο στο νέο αιώνα, η σειρά έδειχνε να χωλαίνει, ακόμη κι αν οι fans πάντοτε ακολουθούσαν, ενώ για τους PC gamers τα Need for Speed ανέκαθεν «ήσαν μια κάποια λύσις».

Το 2008 η κυκλοφορία του Undercover επιχείρησε μια στροφή σε σεναριακό επίπεδο, θέτοντας τον παίκτη σε ρόλο Μυστικού Αστυνομικού που προσπαθεί να συμβάλει -ακολουθώντας τις υποδείξεις των ανωτέρων του- στην εξάρθρωση ενός δικτύου βαρόνων του εγκλήματος, το οποίο εκτείνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο τίτλος αυτός σηματοδότησε και την επιστροφή στη δυνατότητα free roam περιήγησης εντός μίας ακόμη εικονικής πόλης, ονόματι Tri-City Bay, η οποία εκτείνεται σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές, που ενώνονται με περιφερειακούς δρόμους. Κατ’ επέκταση πρόκειται για ένα σχετικά μεγάλο χάρτη, αν και στη διάρκεια του παιχνιδιού πολλές από τις κούρσες περιλαμβάνουν σημαντικά τμήματα των ίδιων διαδρομών προσδίδοντας έτσι μερικώς επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα.

Ο πρωταγωνιστής, λοιπόν, προσπαθεί βαθμιαία να εισχωρήσει στο προαναφερθέν κύκλωμα αποσπώντας φυσικά την προσοχή των πιο μικρών «ψαριών» μέσα από νίκες σε διάφορα events και αφετέρου την εμπιστοσύνη των μεγαλύτερων. Μια σειρά από race modes είναι για μία ακόμη φορά διαθέσιμα, ξεκινώντας από τα κλασικά Circuit και Sprint και συνεχίζοντας στις επίσης κλασικές καταδιώξεις από την Αστυνομία, στη διάρκεια των οποίων πρέπει είτε να καταστρέψεις συγκεκριμένο αριθμό περιπολικών (Cop Takeout) είτε να προξενήσεις ζημιές συγκεκριμένου χρηματικού ύψους στην Πολιτεία (Cost to State) και εξάπαντος να κατορθώσεις να ξεφύγεις (Escape). Υπάρχουν ακόμη οι… car to car μονομαχίες σε αυτοκινητόδρομους όπου καλείσαι να προπορευτείς σε απόσταση τουλάχιστον 300 μέτρων (Highway Battle) ή αναμετρήσεις στις οποίες πρέπει να παραμείνεις σε θέση οδηγού για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (Outrun). Τέλος, υπάρχουν και τα Jobs, που αποτελούν τις βασικές Career Missions και οι οποίες ξεκλειδώνουν σταδιακά.

Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα πρωτότυπο σε όλα τα παραπάνω, συνεπώς το μόνο που μπορεί να κάνει ένα τέτοιο παιχνίδι να ξεχωρίσει είναι ο τρόπος υλοποίησης των προαναφερθέντων και η διασκέδαση που μπορεί να προσφέρει καθ’ αυτό. Ένα στοιχείο το οποίο μ’ αρέσει να συναντώ σε τέτοιου είδους racing είναι το αναγκαίο customization των οχημάτων κατ’ αρχήν, μέχρι την τελική αντικατάστασή τους μ’ ένα αυτοκίνητο μεγαλύτερου tier. Αυτό υπάρχει στο Undercover και παίζει καθοριστικό ρόλο στην επικράτηση σε κούρσες αυξημένων απαιτήσεων. Σε αρκετές περιπτώσεις διαπίστωσα ότι ήταν αδύνατο να τα καταφέρω καθώς ακόμη και σε σχεδόν αψεγάδιαστες προσπάθειες ήταν εμφανές ότι υστερώ σε ταχύτητα. Για την ιστορία, τα αυτοκίνητα που επέλεξα στο playthrough ήταν κατά σειρά (Tier 4-1) τα Lotus Elise 111R, Audi TT 3.2 quattro, Porsche 911 GT2 και Bugatti Veyron 16.4. Η δε αίσθηση της ταχύτητας αποδεικνύεται από τα πιο δυνατά χαρακτηριστικά του τίτλου δικαιολογώντας απόλυτα τη ονομασία του franchise, ενώ ο χειρισμός -που διαφέρει από όχημα σε όχημα- κινείται ασφαλώς σε αμιγώς arcade επίπεδα.

Αφιερώνοντας στο παιχνίδι 18-19 ώρες μέχρι να φτάσω τελικά στον τερματισμό, δε μπορώ να πω ούτε ότι βαρέθηκα ούτε ότι ενθουσιάστηκα. Θα το χαρακτήριζα μάλλον ως ένα παιχνίδι της σειράς και τίποτα περισσότερο. Εν τούτοις αξίζει να σημειωθεί ότι οι developers της EA Black Box θέλησαν να δώσουν το κάτι παραπάνω από πλευράς του -ούτως ή άλλως τυποποιημένου- σεναρίου επιστρατεύοντας γνωστά ονόματα στους ρόλους των ηθοποιών, όπως η Maggie Q (Nikita, Die Hard 4), η τραγουδίστρια Christina Milian και ο John Doman (The Wire). Η πρώτη είναι αυτή που καταφέρνει να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της συνοδεύοντας τον πρωταγωνιστή σε ρόλο συμβούλου από την πρώτη στιγμή. Ωστόσο, η έλλειψη καινούριων ιδεών και η παντελής απουσίας πρωτοτυπίας στο gameplay καταδίκασαν μοιραία το Need for Speed: Undercover σε μετριότατες κριτικές. Η ανάγκη για ριζικές αλλαγές φάνταζε εκείνη τη στιγμή πιο απαραίτητη από ποτέ, με την EA να στρέφεται για το λόγο αυτό στην τότε «νεοφώτιστη» Slightly Mad Studios για το επόμενο βήμα της…

Η Frozenbyte είναι μια μικρή φινλανδική εταιρία ανάπτυξης, την οποία προσωπικά έχω τιμήσει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια, παίζοντας τα περισσότερα από τα παιχνίδια που κυκλοφόρησε. Όπως έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, ιδρύθηκε το 2001 και πρωτοεμφανίστηκε στη βιομηχανία με τη σειρά Shadowgrounds, τα δύο μέρη της οποίας κυκλοφόρησαν εν έτει 2005 και 2007, αντίστοιχα. Ξεπερνώντας τα οικονομικά της προβλήματα, κατόρθωσε να ανακάμψει λανσάροντας στην αγορά τη σειρά Trine, οι δύο πρώτοι τίτλοι της οποίας (2009 και 2011) κατάφεραν να πουλήσουν περισσότερα από 7.000.000 αντίτυπα σε όλες τις εκδόσεις τους, αριθμός εκπληκτικός αν αναλογιστούμε ότι επρόκειτο απλώς για 2.5D action-platform games. Ήταν όμως πανέμορφα και η παραμυθένια ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με το εξαιρετικό gameplay τους τα έκαναν πολύ αγαπητά, ενώ η Enhanced Edition του πρώτου (2014) βελτίωσε θεαματικά τον οπτικό τομέα.

Πλην όμως, η καλή αυτή εικόνα άρχισε να αλλοιώνεται όταν οι Φινλανδοί αποφάσισαν να περάσουν το συγκεκριμένο franchise στις τρεις διαστάσεις, με την κυκλοφορία του Trine 3: The Artifacts of Power. Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον απογοητευτικό για όσους είχαν παίξει τα δύο πρώτα, με ένα «πετσοκομμένο» gameplay, ανύπαρκτο βαθμό πρόκλησης και ιστορία χωρίς συνοχή, η οποία στο φινάλε έδειξε να μένει και στη μέση. Το άλμα στο 3D αποδείχθηκε αποτυχημένο, ενώ το τριπλάσιο budget, σε σχέση με το Trine 2, έπεσε στο κενό. Προσωπικά, εξακολουθώ να αμφιβάλλω αν θα υπάρξει συνέχεια κάποια στιγμή, καθώς τέτοιου είδους εταιρίες δεν έχουν πολλά περιθώρια για «στραβοπατήματα».

Κάπως έτσι σκέφτηκαν ενδεχομένως και οι developers, αποφασίζοντας να εγκαταλείψουν προς ώρας τη σειρά, στρεφόμενοι σε κάτι διαφορετικό. Το Μάιο 2016 συνέχισαν με ένα νέο 3D εγχείρημα παρουσιάζοντας το Shadwen, ένα action-stealth game με πρωταγωνίστρια την ομώνυμη αντιηρωίδα, η οποία είναι δολοφόνος και στοχεύει να φτάσει στο βασιλιά, ξεπερνώντας τα εμπόδια που προτάσσουν οι εχθρικοί στρατιώτες. Επί της ουσίας, από το ξεκίνημα του παιχνιδιού αποκτά τη συντροφιά της μικρής Lily, την οποία διασώζει από ένα φρουρό, με τη μικρή να προσκολλάται έκτοτε σ’ αυτήν. Η Lily περιπλανιέται στους δρόμους προσπαθώντας να επιβιώσει μόνη από τότε που ο πατέρας της στάλθηκε σε ένα ορυχείο από τους ανθρώπους του βασιλιά, ενώ η μητέρα της πέθανε την προηγούμενη άνοιξη.

Το σενάριο του τίτλου είναι σχεδόν υποτυπώδες. Μέσα από διαλόγους των στρατιωτών ή από τις ελάχιστες γραμμές που συνοδεύουν τα λιγοστά μεταβατικά -και απλώς με στατικά σκίτσα- cutscenes, όπως επίσης διά στιχομυθιών μεταξύ Shadwen και Lily στα loading screens, προσπαθείς να συνθέσεις τα κομμάτια του παζλ για να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει και πού βρίσκεσαι. Το παιχνίδι χωρίζεται σε 15 κεφάλαια, δυστυχώς όμως πολύ γρήγορα αποδεικνύονται άκρως επαναλαμβανόμενα και κατ’ επέκταση κουράζουν. Τα επίπεδα παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες και εξάπαντος είναι της ίδιας λογικής. Κάθε φορά καλείσαι να φτάσεις στην άλλη άκρη του επιπέδου είτε έχοντας εξοντώσει όλους τους εχθρούς, είτε αποφεύγοντάς τους με stealth κινήσεις.

Για να προχωρήσεις όμως παρακάτω πρέπει να βρίσκεται δίπλα σου και η Lily, προκειμένου να τραβήξει τον έναν από τους δύο μοχλούς που ανοίγουν την πόρτα. Στην περίπτωση αυτή έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα αποφασίσεις να προχωρήσεις. Αν θα επιλέξεις να σκοτώσεις τους εχθρούς ή όχι, κι επιπλέον αν θα φροντίσεις να τους κρύψεις προκειμένου να μη ραγίσεις την καρδιά της μικρής! Στην πράξη αποδεικνύεται πολύ πιο εύκολο να σκοτώσεις όποιον κινείται στο χώρο, καθώς το A.I. του παιχνιδιού είναι μάλλον τραγικό. Οι φρουροί κοιμούνται όρθιοι, αργούν δραματικά να σε εντοπίσουν, και πάντοτε ένα πισώπλατο ξελαίμιασμα ή ξεκοίλιασμα ή, πάλι, ένα φονικό χτύπημα από ψηλά, είναι ό,τι πιο απλό μπορείς να κάνεις. Τέτοιου είδους games οφείλουν να ενθαρρύνουν την αποφυγή της μάχης, όμως εδώ αποδεικνύεται ο πιο εύκολος τρόπος για να συνεχίσεις.

Η προσέγγιση του παιχνιδιού δύναται να επηρεάσει στο τέλος τη σχέση της Shadwen με τη Lily, αν η μικρή έχει δει πτώματα στην πορεία, πολλώ δε μάλλον την πρώτη να σκοτώνει εν ψυχρώ. Προσωπικά επέλεξα να σκοτώσω σχεδόν τους πάντες, κρύβοντάς τους από το οπτικό πεδίο της μικρής. Κάθε φορά την άφηνα να περιμένει στην αρχή του επιπέδου ή αρκετά πιο μακριά από μένα, και στο τέλος τη φώναζα για να ανοίξει την πόρτα για το επόμενο level. Αυτό συνέβη σε όλη τη διάρκεια του playthrough, πολύ γρήγορα όμως είχα ήδη βαρεθεί. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο (ένα από τα πολλά) του A.I. των στρατιωτών είναι οι περιπτώσεις στις οποίες η Lily τύχαινε να τρέχει μπροστά τους χωρίς να συμβαίνει τίποτα!

Η Shadwen έχει τη δυνατότητα να craftάρει αντικείμενα, με πρώτο ένα grappling hook. Μ’ αυτό μπορεί να κρεμιέται ή να σκαρφαλώνει σε ξύλινες επιφάνειες προκειμένου ενδεχομένως να εφαρμόσει ένα death from above. Μπορεί ακόμη να φτιάξει διάφορες παγίδες ώστε να εξουδετερώσει εχθρούς, lootάροντας πρώτα από μπαούλα τα σχετικά σχέδια αλλά και τα υλικά που απαιτούνται. Προσωπικά έδειξα προτίμηση σε Pressure Mines και Sticking Bombs, χωρίς πάντως να είναι απαραίτητα για να τα βγάλεις πέρα. Τέλος, ένα στοιχείο που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι ο χρόνος κυλά μόνο εφόσον η πρωταγωνίστρια κινείται ή ο παίκτης το επιτρέπει πατώντας το RB. Αυτό το χαρακτηριστικό το έχουμε συναντήσει και σε άλλα games στο παρελθόν, όπως τα Superhot και Braid. Καταλήγοντας, βρήκα τα trailers του Shadwen πιο ενδιαφέροντα απ’ ό,τι το ίδιο το παιχνίδι. Το άκρως επαναλαμβανόμενο gameplay με κούρασε και το χαμηλό A.I. με έκανε να θέλω να ξεμπερδέψω το ταχύτερο δυνατό, κάτι που συνέβη μετά από 7,5 ώρες περίπου. Η Frozenbyte με είχε πείσει απόλυτα με τα δύο πρώτα Trine, ωστόσο από τότε που πέρασε σε 3D games με απογοήτευσε και στις δύο περιπτώσεις. Δύσκολα θα την εμπιστευθώ ξανά, ειδικά στο προσεχές μέλλον, αν δεν επιστρέψει εκεί που έδωσε εξαιρετικά δείγματα γραφής.

Έχοντας πλέον απολυθεί από το στρατό, έκανα κι εγώ ότι κάθε αυτοσεβούμενος άνθρωπος με συνείδηση και όρεξη για ζωή και πληρωμή φόρων κάνει: βρήκα μια δουλειά. Και δεν είναι απλή δουλειά, είναι στον τομέα του τουρισμού. Εκεί όπου έρχεσαι σε επαφή με άτομα, στα οποία πρέπει να είσαι ευγενικός, ακόμη κι αν σου βρίζουν τη μάνα επειδή τα φυτά στην ταράτσα του σπιτιού τρία χιλιόμετρα μακριά έχουν σκόνη και χαλάνε το τοπίο. Πάντα να χαμογελάς και να τους λες ότι έχουν δίκιο, ακόμη κι αν ο Θεός ο ίδιος κατέβει και σου πει να τους πεις ότι Αυτός λέει πως έχουν άδικο. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων... Δεν παραπονιέμαι που βρήκα δουλειά, απλώς επισημαίνω ότι ο παραλογισμός βαράει κόκκινο μερικές φορές. Κόκκινο βαθύ, μάλιστα. Εν πάσει περιπτώσει, ήθελα να καταδείξω το πόσο μου χρησίμευσαν τα video games, που τόσα χρόνια ασχολούμαι, στον κλάδο που εργάζομαι.

Tetris - αρχειοθέτηση/καλύτερη εκμετάλευση χώρου

Αν και περισσότερο μου χρειάστηκε σε παλαιότερες εργασίες που έκανα, παρόλα αυτά μερικές φορές πρέπει να ταξινομώ πράγματα στην αποθήκη. Επομένως πρέπει να μεγιστοποιώ τη χρήση του χώρου που έχω, ώστε να μην μένει σημείο που να είναι κενό. Επίσης πρέπει να τοποθετώ τα πράγματα με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι εύκολα προσβάσιμα, σταθερά τοποθετημένα για να μην πέσουν και να μην ενοχλούν σε διαδρόμους, δημιουργώντας άνεση στη διέλευση.

Infamous - πάντα υπάρχει επιλογή

Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατή συνεισφορά ή όσο σχετικό πιστεύω εγώ ότι είναι, αλλά πραγματικά θεωρώ ότι υπάρχει ένα δυνατό μήνυμα που μου εμφύσησε το συγκεκριμένο παιχνίδι. Όχι στην άποψη "κάνω καλά τη δουλειά μου/κάνω δουλειά από αγγαρεία", αλλά περισσότερο από την άποψη του λόγου για τον οποίο κάνει κανείς μια δουλειά. Κάτι σε στυλ "κάνω τη δουλειά αυτή γιατί έχω βλέψεις για το μέλλον/κάνω μια τυχαία δουλειά μόνο για να κάνω δουλειά". Καλό είναι το να δουλεύει κανείς, προς Θεού. Ειδικά στην Ελλάδα του 2017. Αλλά κάποιος ο οποίος έχει μελλοντικά σχέδια μεγαλοσύνης ή επαγγελματικής εξέλιξης σε έναν τομέα, τότε είναι διατεθιμένος να περάσει κακουχίες, ώστε να φτάσει εκεί που θέλει. Είναι σε θέση να υποβαθμιστεί, να ρίξει τον εγωισμό του, μόνο και μόνο επειδή προσπαθεί να ακολουθήσει μια πορεία που θα τον οδηγήσει σε επαγγελματική ικανοποίηση και κατ' επέκταση σε ολοκλήρωση στη ζωή του. Υπάρχουν κι άλλες εφαρμογές τη θεωρίας αυτής, αλλά δε θα επεκταθώ περαιτέρω.

Bomberman - προσοχή με τις "βόμβες"

Ειδικά σε επαγγέλματα που έχουν άμεση επαφή με τον πελάτη, μερικές φορές οι πελάτες είναι "ωρολογιακές βόμβες". Περιμένουν να δουν το παραμικρό σφάλμα για να πέσουν πάνω σου σαν πτωματοφάγα. Ακόμη κι αν έχουν άδικο παρόλα αυτά, εσύ δεν μπορείς να τους πεις τίποτα, γιατί πρέπει να δίνεται η ψευδαίσθηση του "ο πελάτης έχει δίκιο" που έχουν ενστερνιστεί τόσες εταιρίες σε μια προσπάθεια να τραβήξουν πελάτες οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου. Οπότε πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα επιφυλακτικός και να αποφεύγει ακόμη και το παραμικρό λάθος.

Bioshock - η ευγένεια μπορεί να αποφασίσει το αποτέλεσμα

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος έρχεται με κόκκινη από το θυμό μούρη και αρχίζει να ωρίεται χωρίς λόγο και αιτία (προφανή τουλάχιστον). Σε αυτές τις περιπτώσεις, καλό είναι να χαμογελάς και να απαντάς με ευγένεια. Και αν δε σε ενδιαφέρει, καλό θα ήταν να παριστάνεις ότι σε ενδιαφέρει το πρόβλημα του πελάτη. Μετά, αν δε θέλεις να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο πρόβλημα, μπορείς πάντοτε να θέσεις το εξής ερώτημα: Would you kindly calm down and I will look into your problem with my superior? Ειδικά στον τουρισμό, όπου έχει να κάνει κανείς με πολλούς ξένους, η φράση μπορεί να χησιμοποιηθεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Και έχει κατά 90% το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δε λέω 100%, όχι επειδή δεν είμαι σίγουρος, αλλά επειδή δε μου έχει τύχει ως τώρα να μη δουλέψει. Ίσως όμως και να υπάρξει περίπτωση.

Racing games/time attack mode - το γρήγορο σημαίνει καλύτερο

Σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να γίνει μεγάλος φόρτος δουλειάς. Και πρέπει να γίνει γρήγορα, γιατί μας κυνηγάνε. Ο κόσμος πάει κι έρχεται και πρέπει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα για τον επόμενο πελάτη. Σε μια καφετέρεια πρέπει να καθαρίζεις γρήγορα τα τραπέζια για να καθίσουν οι επόμενοι, σε ένα super market πρέπει να γεμίζεις άμεσα τα άδεια ράφια για να βρουν προϊόντα οι πελάτες κ.ο.κ. Όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό, τόσο καλύτερα είναι. Ειδικά αν δεν το παίρνει ο πελάτης χαμπάρι, εκεί είναι που δίνονται εύσημα. Δίνεται η εντύπωση ότι όλα είναι πάντα σε ετοιμότητα.

Αυτά για σήμερα. Μπορώ να σκεφτώ και μερικά ακόμη μαθήματα που δίνουν τα video games που όλοι αγαπάμε, αλλά αυτά θεωρώ ότι είναι τα βασικά. Ελπίζω να βρείτε το κείμενο ενδιαφέρον κι αν θέλετε, μπορώ να κάνω μια μικρή επανάληψη για να δω τι άλλο έχω μάθει από παιχνίδι και χρησιμοποιώ στην καθημερινότητα της δουλειάς μου.

TR

Σας ενημερώνουμε ότι τα blogs λειτουργούν πλέον κανονικά μετά το update μας.

Μπορείτε και πάλι να δημοσιεύετε τα κείμενά σας.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση.

Διάστημα μόλις ενός μηνός έχει παρέλθει μετά την απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά Henselt, κυβερνήτη της Temeria, από εκπαιδευμένο δολοφόνο ο οποίος έφερε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός Witcher. Την ύστατη στιγμή, και καθώς ο μυστηριώδης παρείσακτος είχε καταφέρει να σκοτώσει αθόρυβα ολόκληρο τον πυρήνα της βασιλικής φρουράς, ο Geralt of Rivia κατόρθωσε να τον εξοντώσει σε μια επική μονομαχία για τη ζωή και το θάνατο. Αναπόφευκτα, ο Βασιλιάς τον έθεσε ως δεξί χέρι του και μια από τις πρώτες αποστολές που ανέλαβαν από κοινού είναι η πολιορκία του κάστρου των La Valettes, που βρισκόταν στο Βορρά της Temeria συνορεύοντας με το βασίλειο της Redania. Ο Aryan, γιος της βαρόνης, Luisa La Valette, έχει εξεγερθεί εναντίον του Foltest καθώς ο τελευταίος εικάζεται ότι διέφθειρε τη μητέρα του κάνοντας μαζί της τα δύο νεότερα μέλη -θεωρητικά- της οικογένειας La Valette, την Anaïs και τον Boussy.

Πλην όμως, η πρόσφατη απόπειρα εναντίον του Henselt φαίνεται ότι έθεσε σε κίνηση άγνωστους μηχανισμούς, οι οποίοι κρύβονταν καλά στις σκιές και προετοιμάζονταν υπό άκρα μυστικότητα μέχρι να εκδηλωθούν ως οργανωμένο σχέδιο. Άλλωστε, τι διαφορετικό μπορεί να σημαίνει η στυγνή δολοφονία -που απεικονίζεται με εντυπωσιακότατο τρόπο στο εισαγωγικό video του παιχνιδιού- ενός ακόμη εστεμμένου ανδρός… Κρίνοντας από το έμβλημα στο πέτο τόσο του ιδίου όσο και των στρατιωτών του, αυτός δεν είναι άλλος από τον βασιλιά Demavend III, κυβερνήτη του βασιλείου του Aedirn, το οποίο βρίσκεται ανατολικά της Temeria και νότια του βασιλείου Kaedwen. Σε κάτι που θυμίζει κρουαζιέρα αναψυχής, κατά πάσα πιθανότητα στον ποταμό Dyfne, ο οποίος αποτελεί το φυσικό όριο μεταξύ του υπολοίπου βασιλείου και της περιοχής που προσδιορίζεται ως Upper Aerdin ή Lormark, ο ηγεμόνας δέχεται επίθεση από έναν θηριώδη όσο και απίστευτα ταχύ άνδρα ο οποίος καταστρέφει ολοσχερώς το καράβι και δρέπει το έπαθλό του: το κεφάλι του Βασιλιά.

Πίσω, στο κάστρο των La Valettes η πολιορκία βρισκόταν σε εξέλιξη, με τον Geralt να στέκεται πάντα στο πλευρό του Βασιλιά. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται περιγράφοντας τα γεγονότα που προηγήθηκαν, όντας πλέον φυλακισμένος στα μπουντρούμια του κάστρου, στη διαδικασία της ανάκρισης από τον Vernon Roche, διοικητή των Blue Stripes, Ειδικών Δυνάμεων του στρατού της Temeria. Αν δε θέλει να έχει ένα φρικτό όσο και άδοξο τέλος, μέσα σε τρεις γραμμές -κυριολεκτικά- καλείται να δώσει εξηγήσεις για όσα συνέβησαν: από τη στιγμή που ο Βασιλιάς τον κάλεσε στη μάχη, μέχρι την πολιορκία του κάστρου αλλά και τη φάση κατά την οποία χωρίστηκαν οι άνδρες πέριξ του Foltest, απομένοντας στο τέλος μόνο ο ίδιος ο Geralt μαζί του. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Ο Βασιλιάς είναι νεκρός!

Η επική περιπέτεια του witcher Geralt, ίσως του πλέον γνωστού κυνηγού τεράτων των Βορείων Βασιλείων και όχι μόνο, μας συντροφεύει στα videogames επί δέκα συναπτά έτη πλέον. Από το 2007, όταν ξεκίνησε το franchise εμπνευσμένο από τις μικρές ιστορίες και τις νουβέλες του Πολωνού συγγραφέα Andrzej Sapkowski, μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τρία παιχνίδια, το ένα καλύτερο από το άλλο, αποτελώντας ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός RPG με σύγχρονα χαρακτηριστικά και υλοποίηση σ’ ένα setting μεσαιωνικού τύπου. Τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο μέρος, η ιστορία έμελλε να συνεχίσει σχεδόν από το σημείο που σταμάτησε την προηγούμενη φορά. Ο διακριτικός τίτλος του παιχνιδιού είναι δηλωτικός του πλαισίου στο οποίο εκτυλίσσεται, μη αφήνοντας περιθώρια δεύτερων σκέψεων: Assassins of Kings.

Με την καθοριστική συμβολή του Geralt, ο Βασιλιάς Henselt είχε κατορθώσει να ανακτήσει τον έλεγχο στη Vizima, την πρωτεύουσα της Temeria, κατόπιν της προδοσίας του Jacques de Aldersberg, Grand Master του Τάγματος του Flaming Rose. Αυτή τη φορά, το Witcher 2 μεταφέρει εν πρώτοις το ενδιαφέρον βορειότερα στο ίδιο βασίλειο, και εν συνεχεία σε άλλα σημεία του χάρτη. Η επιστροφή του franchise το Μάιο 2011 καθιέρωσε τους Πολωνούς developers της CD Project RED στη συνείδηση και των τελευταίων δύσπιστων, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που αυτές οι δύο ήταν μέχρι τότε οι μόνες δημιουργίες της εταιρίας! Διατηρώντας όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του original παιχνιδιού, το sequel βελτίωσε δύο κυρίαρχους τομείς με πρώτο το χειρισμό, επιτρέποντας πλέον στο Witcher να είναι playable και με gamepad δεδομένης της κυκλοφορίας του και σε Xbox 360 ως Enhanced Edition, τον Απρίλιο 2012. Σε συνδυασμό με την αναπόφευκτη -πλην όμως θεαματική- βελτίωση των γραφικών συγκριτικά με τον προκάτοχό του, το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.

Οι δημιουργοί του παιχνιδιού πέτυχαν να παρουσιάσουν έναν ολοκληρωμένο τίτλο σε μια απολύτως ομαλή συνέχεια της ιστορίας, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από την παρακαταθήκη που οι ίδιοι είχαν αφήσει, ανοίγοντας δε την πλοκή σε ένα πολύ ευρύτερο επίπεδο, το οποίο πλέον αφορά σαφώς περισσότερα βασίλεια και όχι απλώς αυτό της Temeria -και ιδιαίτερα την πρωτεύουσά του, Vizima- όπως συνέβη την πρώτη φορά. Το παιχνίδι ξεκινά όπως ακριβώς αναφέρθηκε νωρίτερα, με τον Geralt να καλείται να δώσει εξηγήσεις στα μπουντρούμια του -καταληφθέντος από το βασιλικό στρατό- κάστρο των La Valettes. Η αφετηρία της περιπέτειάς του αρχίζει μοιραία από την προσπάθεια να «καθαρίσει» το όνομά του, αλλά μόνο αυτό, θα ήταν πολύ «ρηχό»…

Ίσως το στοιχείο που με κέρδισε περισσότερο από κάθε άλλο είναι ότι το συγκεκριμένο sequel με βοήθησε καταλυτικά στην αποσαφήνιση αρκετών στοιχείων και γεγονότων τόσο όσον αφορά το σύνολο της πλοκής του franchise και του υποβάθρου που αυτή φέρει, όσο και γύρω από τη γεωγραφική κατανομή του σύμπαντος του Witcher. Υποχρεώθηκα εκ των πραγμάτων να μπω στη διαδικασία περαιτέρω μελέτης του χάρτη των Βορείων Βασιλείων, ανακαλύπτοντας πολλές ενδιαφέρουσες περιοχές για τις οποίες θα ήθελα να μάθω περισσότερα και να εξερευνήσω ως Geralt, αντιλαμβανόμενος δε πολύ καλύτερα εκείνες στις οποίες εκτυλίσσεται η δράση μέχρι αυτό το σημείο της ιστορίας. Είναι τελείως διαφορετικό όταν έχεις μια ξεκάθαρη εικόνα του κόσμου μπροστά σου, και ένας χάρτης -τόσο εντός όσο και, ακόμη περισσότερο, εκτός παιχνιδιού- συμβάλλει τα μέγιστα ως προς αυτό.

Για μία ακόμη φορά, προσφέρεται τεράστια ελευθερία κινήσεων και επιλογών στον πρωταγωνιστή και κατ’ επέκταση τον ίδιο τον παίκτη, που ξεκινούν από ένα πλήθος προαιρετικών αποστολών τις οποίες μπορεί να αναλάβει με έπαθλο είτε χρήματα (orens) είτε διάφορα αντικείμενα. Ο ήρωας έχει τη δυνατότητα να εξερευνήσει πιθαμή προς πιθαμή την εκάστοτε περιοχή στην οποία βρίσκεται και να ανακαλύψει τα μυστικά που πάντα κρύβουν αυτές. Περαιτέρω, δύναται να αναζητήσει και να συλλέξει διάφορα φυτά που θα του φανούν εξαιρετικά χρήσιμα για την παρασκευή των πολύτιμων φίλτρων ή δηλητηρίων, τα οποία, με τη σειρά τους, του προσφέρουν ειδικές ικανότητες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ή αυξάνουν τις επιδόσεις των σπαθιών του.

Το loot έχει γενικότερα την τιμητική του και καθώς όποιος ψάχνει… βρίσκει, η εξερεύνηση αυτή επιβραβεύεται με πολλούς τρόπους, οι σπουδαιότεροι εκ των οποίων είναι ίσως η ανακάλυψη ενός σπάνιου αντικειμένου, ενδεχομένως ενός ισχυρότερου σπαθιού και βεβαίως ενός θησαυρού. Περαιτέρω, η συγκέντρωση ακόμη και των πλέον απλών υλικών (ξύλο, δέρμα, πανί, λάδι κ.ά.) είναι απολύτως απαραίτητη για την κατασκευή διαφόρων αντικειμένων μεταξύ των οποίων, πανοπλίες, γάντια, πολύτιμοι λίθοι κ.ά.. Οι κατά τόπους craftsmen αναλαμβάνουν αυτό το έργο, πάντοτε με το αζημίωτο και υπό την προϋπόθεση ότι ο Geralt γνωρίζει τη… συνταγή κατέχοντας το σχετικό διάγραμμα.

Πάνω απ’ όλα, όμως, ο ασπρομάλλης τύπος είναι Witcher, κι αυτό σημαίνει ότι δουλειά του είναι να «καθαρίζει» περιοχές από τέρατα απαλλάσσοντας από τον κίνδυνο τους κατοίκους που βρίσκονται πέριξ και λαμβάνοντας την προβλεπόμενη χρηματική αμοιβή. Στο πλαίσιο αυτό, ο ήρωας μπορεί μετά από κάθε κερδισμένη μάχη να lootάρει μια σειρά από ζωτικά και μη όργανα του εκάστοτε monster, τα οποία σε συνδυασμό με τα φυτά μπορούν να συνθέσουν τα προαναφερθέντα φίλτρα και δηλητήρια, ενώ δύνανται να αποτελέσουν ακόμη και συστατικά στοιχεία νέου εξοπλισμού. Κοντολογίς, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε αρκεί να έχεις διάθεση να ψάξεις και χρήματα στο πουγκί σου. Τα τελευταία, αν είσαι και μερακλής, έχεις τη δυνατότητα να τα δώσεις στις εκδιδόμενες γυναίκες κάθε περιοχής, απολαμβάνοντας τα θέλγητρά τους και χαρακτηριστικές soft porn σκηνές επί της οθόνης, οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τις… περιστρεφόμενες κάρτες του πρώτου παιχνιδιού.

Σε διαφορετική περίπτωση, μπορείς και πάλι να… σκορπίσεις τα χρυσά νομίσματά σου παίζοντας ζάρια μέχρι να μη σου απομείνει λέπι, τουλάχιστον σε αναμετρήσεις μετά τα μέσα του παιχνιδιού. Όλα τα παραπάνω έχεις την ευκαιρία να τα πραγματοποιήσεις αν αποφασίσεις ότι είσαι ήδη αρκετά ισχυρός και μπορείς να αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις της περιπέτειας χωρίς να ψάχνεις για ένα καλύτερο armor ή την αγορά παγίδων και διαφόρου τύπου projectiles, ή αν απλώς είσαι επιπόλαιος. Πάντοτε υπάρχει βεβαίως και η επιλογή κλασικών αγώνων μποξ οι οποίοι επανέρχονται και αυτοί μετά το πρώτο Witcher, ενώ, αντίθετα, προστίθενται για πρώτη φορά αγώνες arm wrestling. Μια τεράστια λίστα δραστηριοτήτων, η οποία επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια καθενός εάν και πόσο θα ασχοληθεί. Τέλος, ένα ακόμη νέο στοιχείο είναι η εισαγωγή QTE σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού, με στόχο να αυξηθεί η πρόκληση αλλά και να υπάρξει ενεργός συμμετοχή του παίκτη σε σημαντικά στιγμιότυπα.

Οπτικά το παιχνίδι παρουσιάζει εντυπωσιακή εικόνα, η οποία είναι σαφώς ανώτερη εκείνης του προκατόχου του. Καθώς ποτέ δε θεώρησα τα γραφικά του πρώτου Witcher από τα πλέον δυνατά σημεία του, η διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Τόσο ο κόσμος όσο και οι χαρακτήρες αλλά και τα τέρατα απεικονίζονται με πολύ πιο ζωντανό και λεπτομερή τρόπο. Στον ήχο υπάρχει ένα πλήρως ανανεωμένο cast των voice actors, το οποίο αποδίδει καλύτερα και συνολικά πολύ ικανοποιητικά. Αναδεικνύεται ασφαλώς η χαρακτηριστική μπάσα φωνή του Doug Cockle για μία ακόμη φορά ως Geralt, ενώ προσωπικά ξεχώρισα και τον Mark Frost στο ρόλο του ξωτικού, Iorveth. Ακόμη, συμμετέχει ο Mark Lewis Jones, ίσως πιο γνωστός από το σύντομο πέρασμά του από τον πρώτο κύκλο της σειράς Game of Thrones στο ρόλο του Shagga, ηγέτη των Stone Crows, άγριας φυλής που κατοικεί στους πρόποδες των Βουνών του Φεγγαριού, στα δυτικά σύνορα της Κοιλάδας του Άρρυν.

Τα ηχητικά εφέ είναι σαφώς αναβαθμισμένα, ενώ την παράσταση κλέβει το υπέροχο και άκρως ατμοσφαιρικό soundtrack, το οποίο δίνει άλλη οντότητα στην περιπέτεια, σε συνθέσεις των Adam Skorupa, Krzysztof Wierzynkiewicz και Marcin Przybylowicz, με τον πρώτο να επιστρέφει και πάλι μετά το original παιχνίδι της σειράς. Επιπλέον, πέραν των καθοριστικών βελτιώσεων στο χειρισμό, οι οποίες προσάρμοσαν τη σειρά στα σύγχρονα δεδομένα, απλοποιήθηκε η διαχείριση του inventory του πρωταγωνιστή συμπεριλαμβανομένης της παρασκευής φίλτρων και της αναβάθμισης των skills του, που κατανέμονται σε τέσσερα trees (Training, Magic, Alchemy, Swordsmanship). Τέλος, οι πιο παρατηρητικοί είναι πιθανό να εντοπίσουν ορισμένες μικρές, αλλά ιδιαίτερα χιουμοριστικές, έμμεσες αναφορές στον… Άρχοντα των Δαχτυλιδιών με στόχο να αναφερθεί κάτι με ρητορική… Tolkien!

Πλην όμως, ένα στοιχείο το οποίο με αιφνιδίασε σε πολύ μεγάλο βαθμό, διότι είχα φροντίσει σκοπίμως να παραμείνω στο… σκοτάδι μέχρι να παίξω τελικά το παιχνίδι, ήταν η διάρκειά του, η οποία ήταν σαφώς μικρότερη του πρώτου Witcher. Ο τίτλος του 2007 αποτελούταν από πέντε κεφάλαια συν τον πρόλογο και τον επίλογο, ενώ αυτή τη φορά ο αριθμός των κεφαλαίων μειώθηκε σε τρία. Συνεπώς, ήταν πολύ μεγάλη η έκπληξη που δοκίμασα όταν είδα κάτω αριστερά να εμφανίζεται η ένδειξη «Epilogue», ενώ περίμενα να περάσω στο επόμενο σκέλος της ιστορίας, έχοντας βεβαίως και την εμπειρία του original. Αναπόφευκτα, ο συνολικός αριθμός των quests (main και side) ήταν πολύ μικρότερος, ενώ το ίδιο προκύπτει στο τέλος αν επιχειρήσει κάποιος να συγκρίνει τον αριθμό των αποστολών των τριών κεφαλαίων με τον αντίστοιχο τριών κεφαλαίων του πρώτου μέρους.

Τα ανωτέρω κάθε άλλο παρά σημαίνουν ότι το Witcher 2 είναι μικρό στο σύνολό του. Προσωπικά, ολοκληρώνοντας σχεδόν όλες τις προαιρετικές αποστολές που εντόπισα (πλην μίας, καθώς δεν κατόρθωσα να ανακαλύψω το σημείο ενδιαφέροντος παρά την ενδελεχή αναζήτηση), περιηγήθηκα στον κόσμο του παιχνιδιού για περίπου 54 ώρες μέχρι να φτάσω στο τέλος, παίζοντας σε Dark difficulty level. Από την άλλη, πάλι, αυτό δεν αποτελεί μέτρο σύγκρισης καθώς αφενός καταστράφηκα για ώρες παίζοντας ζάρια (μεγαλύτερη κόντρα με NPC στις 109 παρτίδες και ήττα μου με 49-60), αφετέρου ξόδεψα ώρες διαβάζοντας το Journal καθώς και τα βιβλία που περιήλθαν στην κατοχή μου. Όποιος αποφασίσει να επικεντρωθεί στην κεντρική ιστορία, τότε δύσκολα θα χρειαστεί περισσότερες από 25 ώρες, ιδίως σε χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ακόμη και το διάστημα που αφιέρωσα δε μου ήταν αρκετό, διότι όσο έπαιζα, τόσο ήθελα να συνεχίσω, συνεπώς το finale με βρήκε επάνω στο «πικ» της διάθεσής μου απέναντι σ’ ένα εξαιρετικό παιχνίδι.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι το βασικό σημείο αναφοράς του συγκεκριμένου sequel είναι πως οι developers δημιούργησαν δύο εντελώς διαφορετικά μονοπάτια στην ιστορία, εν αντιθέσει με τη δυνατότητα απλώς διαφορετικών επιλογών, έστω και εκ διαμέτρου αντίθετων, όπως συνέβη την πρώτη φορά. Βάσει μιας απόφασης που καλείται να λάβει ο Geralt, η CD Project RED υπόσχεται εξ ολοκλήρου διαφορετική εμπειρία φτάνοντας στο μέσο της ιστορίας, σε σχέση με ενδεχόμενη διαφορετική επιλογή του παίκτη προηγουμένως. Κάποιος ο οποίος θα θελήσει να δει όλες τις προσφερόμενες διακλαδώσεις της ιστορίας είναι δεδομένο ότι θα χρειαστεί να αφιερώσει σαφώς περισσότερες ώρες. Εν τούτοις, είμαι πάντοτε της άποψης ότι κάτι τέτοιο μετριάζει σημαντικά την εμπειρία και ακυρώνει επί της ουσίας τις αποφάσεις που οδήγησαν στο πρώτο μονοπάτι.

Ως αντιστάθμισμα της μικρότερης διάρκειας και πέραν της δυνατότητας επανάληψης -μόνο κατ’ όνομα- του δευτέρου κεφαλαίου φορτώνοντας ένα προηγούμενο save, αυτή τη φορά το παιχνίδι παρουσιάζει μια ιστορία επικών διαστάσεων, σκοτεινή ακόμη και υπό το λαμπερό φως του ηλίου, γεμάτη ίντριγκα και συνωμοσίες, συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες. Μια υπόθεση συμπαγή, με συνοχή και πολύ δυναμική, η οποία δεν παρουσιάζει μεταπτώσεις, όπως θα μπορούσε ενδεχομένως να ισχυριστεί κάποιος για το προτελευταίο κεφάλαιο του πρώτου παιχνιδιού. Το Witcher 2: Assassins of Kings προσέφερε μια συνέχεια αντάξια των απαιτήσεων που δημιούργησε και των υποσχέσεων που έδωσε στο τέλος του πρώτου μέρους. Ήταν το παιχνίδι που καθιέρωσε τη σειρά στη συνείδηση όλων, περιμένοντας το αποκορύφωμα της περιπέτειας με την κυκλοφορία του Witcher 3: Wild Hunt το 2015…

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν το Dwarf Fortress σε μια sci-fi έκδοση σε στυλ Firefly; Ο Tynan Sylvester και η ομάδα του, Ludeon Studios, όχι μόνο το σκέφτηκαν, αλλά το υλοποίησαν κιόλας.

Στο παρόν παιχνίδι έχουμε την κλασική λογική του χτισίματος βάσης με NPC χαρακτήρες, οι οποίοι, ενώ μπορούν να πάρουν οδηγίες σε τι να δώσουν βάση, γενικά κάνουν του κεφαλιού τους. Οι δημιουργοί έχουν εισάγει μέσα και μηχανισμούς εξατομίκευσης των χαρακτήρων, με δικά τους θέλω και απεχθάνομαι, καθώς και σχέσεις μεταξύ τους, τα οποία δημιουργούν πολλές ξεχωριστές ιστορίες. Και επειδή σε αυτά τα θέματα πιστεύω ότι ένα παράδειγμα είναι πιο αντιπροσωπευτικό, ορίστε η ιστορία της πρώτης μου βάσης στο παιχνίδι:

Τρεις άτυχοι τύποι έπεσαν με το pod στον πλανήτη, προσπαθώντας να φτιάξουν μια καινούργια ζωή. Ο Szilard (Astrominer), η Huang (Rancher) και ο Archer (Paramedic). Έφτιαξαν αυτή την αρχική βάση και ήλπιζαν για το καλύτερο γεμάτοι όνειρα.

Ο Szilard για ένα μεγάλο διάστημα ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ευτυχώς, ο Archer τον περιποιούνταν για όλο το διάστημα και έγινε πάλι ακμαίος. Παράλληλα έφτιαξαν φυτείες για τροφή και βρήκαν και ήρθε στην ομάδα τους η Yuuka (taster) η οποία βοήθησε αρκετά στο να φτιάξουν φυτείες. Στο εντωμεταξύ, εν μέσω ενός καύσωνα, ο Szilard έπαθε καρδιακή προσβολή και τον είχαν πάλι κρεβατωμένο. Αλλά άντεξε. Παράλληλα με αυτό, ήρθε κλήση βοήθειας από τον Cherry, έναν Janitor που το έσκασε από ένα pirate gang. Σκότωσαν τους κυνηγούς του και έγινε μέλος της ομάδας. Η Huang και ο Cherry ερωτεύτηκαν και μετά από καιρό αρραβωνιάστηκαν και ήταν έτοιμοι να παντρευτούν. Τελευταίο μέλος της ομάδας ήταν η Latch (smuggler). Έπεσε η άκατός της και την έσωσαν. Σε ένα raid που έγινε πιο μετά, έπιασαν μια αιχμάλωτο, την Erisen, αλλά δεν κατάφεραν να την πείσουν να μείνει με την ομάδα.

Όμως τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Σε ένα raid, τραυματίστηκαν ο Archer, η Latch και η Yuuka, αλλά υπήρχαν λίγα διαθέσιμα φάρμακα. Ο Cherry έκανε ότι μπορούσε, αλλά η Yuuka υπέκυψε από ακατάσχετη αιμορραγία. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Huang και ο Szilard έπαθαν πανώλη, η οποία πιθανώς προκλήθηκε από συνδυασμό των ακαθάριστων αιμάτων που δεν πρόλαβαν να καθαριστούν και των άταφων πτωμάτων raiders που υπήρχαν σε κοντινή απόσταση.

Η Huang δεν άντεξε και υπέκυψε, πριν προλάβει να παντρευτεί τον Cherry. Όλα φαίνονταν σκούρα πια στη βάση. Όλοι ήταν στενοχωρημένοι και στα πρόθυρα κατάρρευσης και χωρίς φάρμακα. Πρώτη υπέκυψε η Latch, η οποία μια μέρα άρχισε απλά να κυκλοφορεί τρελαμένη σε μικρή απόσταση από τη βάση. Ο Archer το πήρε πάνω του και αποφάσισε να τη συλλάβει για το δικό της καλό. Επόμενος ήταν ο Cherry, ο οποίος δεν μπόρεσε να αντέξει το χαμό της αγαπημένης του και άρχισε να επιτίθεται αδιακρίτως. Ο Archer πάλι κατάφερε να τον αφήσει τραυματισμένο στο πάτωμα να αιμορραγεί. Όμως κάτι έσπασε στον Archer πλέον (RP δικό μου) και προσπάθησε να φυλακίσει τον γιατρεμένο πλέον Szilard. Αυτός αντιστάθηκε και έπεσε αιμόφυρτος στο πάτωμα. Όταν είδε ότι ήταν ακόμα ζωντανός, ο Archer τον συνέλαβε και τον φυλάκισε μαζί με την Latch, όπου τους γύμνωσε και τους δυο και τους εκτέλεσε εν ψυχρώ.

Ο Cherry δεν είχε πεθάνει ακόμα και ο Archer πήγε και τον είδε να ξεψυχεί από ακατάσχετη αιμορραγία. Τότε αποτρελάθηκε τελείως και εισέβαλε σε ένα γειτονικό χωριό όπου τον γάζωσαν σαν να μην υπάρχει αύριο. Ενώ ήταν σε αυτή την αποστολή αυτοκτονίας, δυο raiders εισέβαλαν στην άδεια πλέον βάση και έβαλαν φωτιά στα πάντα. Ήταν τόσο απρόσεχτοι όμως, που ο ένας από τους δυο κάηκε ζωντανός μέσα στο σπίτι και ο δεύτερος γλύτωσε τσίμα τσίμα.

Και έτσι τελείωσε η πρώτη βάση. Από όλα αυτά που περιέγραψα, καθαρά δικές μου κινήσεις role-play ήταν το "σπάσιμο" του Archer. Ήταν πασιφανές πως η βάση δεν θα μπορούσε να επιβιώσει άλλο, και μιας και αποτρελάθηκαν τα μισά υπάρχοντα μέλη, το πήρα πάνω μου για να τελειώσει το save μια ώρα αρχύτερα. Πάντως μου φάνηκε αρκετά σωστό θεματικά.

Και αν δεν σας έπεισε αυτό, οφείλω να πω πως στο δεύτερο playthrough, αν και το τέλος ήταν αντίστοιχο, έχασα από τελείως διαφορετικό λόγο. Τα μισά μου μέλη ήταν... κατά της βίας και δεν χρησιμοποιούσαν όπλα ή αμύνονταν, με αποτέλεσμα να με κόψουν κομματάκια raiders.

Εσείς έχετε ασχοληθεί με αυτόν τον τίτλο; Γράψτε στα σχόλια δικές σας ιστορίες από το παιχνίδι.

Αν επιχειρούσαμε να συγκεντρώσουμε μια μεγάλη γκάμα από indies στα οποία θα συμπεριλαμβάνονταν από μέτρια έως εξαιρετικά games, θα διαπιστώναμε ότι στη πλειοψηφία τους θα επρόκειτο για 2D platforms, με τις σχετικές διαφοροποιήσεις του καθενός από εκεί και έπειτα. Εκτός αυτών θα υπήρχαν και αρκετά 3D, αλλά κατά κύριο λόγο με απλό τεχνικό τομέα λόγω περιορισμένου οικονομικού διαμετρήματος και πιθανότατα έμψυχου δυναμικού. Εν τούτοις, τίτλοι και από τις δύο κατηγορίες θα ανήκαν δικαίως σε μία τρίτη, την οποία… καθιέρωσαν όλες αυτές οι ανεξάρτητες παραγωγές αμφιβόλου προελεύσεως και ποιοτικών χαρακτηριστικών στο πέρασμα των χρόνων. Είναι η κατηγορία «games-σφηνάκια» τα οποία ολοκληρώνονται πριν καλά-καλά ξεκινήσουν, αφήνοντάς σε με τη σκέψη αν άξιζε τελικά να πληρώσεις για κάτι τέτοιο, ανεξαρτήτως των προφανώς καλών προθέσεων των developers. Όταν θα μπορούσες στην τιμή ενός ή το πολύ δύο indies να αποκτήσεις ένα παιχνίδι που θα σε κρατούσε για περισσότερες από δέκα ώρες, αν όχι για δεκάδες, τότε η αναντιστοιχία μεταξύ τιμής ενός indie game και αντοχής του στο χρόνο βρίσκεται στο ναδίρ.

Το Μάιο 2015 η Swordtales, άσημη βραζιλιάνικη εταιρία ανάπτυξης, κυκλοφόρησε το Toren, που σημαίνει «πύργος» στα ολλανδικά. Πρόκειται για ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από τη μυθολογία της «Χώρας του Καφέ». Πρωταγωνίστρια είναι η μικρή Moonchild, η οποία ζει μόνη της σ’ έναν τεράστιο πύργο πασχίζοντας να ανέβει στην κορυφή του προκειμένου να ελευθερωθεί, ξεπερνώντας διάφορες παγίδες και κινδύνους με σπουδαιότερο ένα δράκο, ο οποίος φρουρεί το δυσθεώρητο κτίσμα προσπαθώντας να εμποδίσει αυτήν και καθέναν που θα θελήσει να τον υπερκεράσει. Ουσιαστικά η όλη ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον κύκλο της ζωής και ίσως την εναλλαγή ηλίου-σελήνης, εμποτισμένη με στοιχεία της τοπικής πολιτισμικής παράδοσης. Το παιχνίδι μου κέντρισε στιγμιαία το ενδιαφέρον κυρίως λόγω των «αισιόδοξων» και φωτεινών χρωμάτων του, όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκε στα προτεινόμενα στο Steam. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι θα μπορούσα να μην έχω ασχοληθεί μαζί του, όχι γιατί ήταν τόσο κακό, αλλά γιατί δεν αποκόμισα τίποτα ουσιαστικό πέραν μιας πολύ περιορισμένης και ελλιπούς εικόνας μυθολογικών στοιχείων της πέμπτης μεγαλύτερης χώρας σε πληθυσμό στον πλανήτη.

Το πιο αρνητικό στοιχείο δεν ήταν άλλο από την τραγικά μικρή διάρκειά του, η οποία οριακά υπερβαίνει τα… 100 λεπτά! Στα 10 ευρώ της διάθεσής του στο Steam, μπορεί να γίνει η σχετική διαίρεση: ένα ευρώ ανά δεκάλεπτο, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο. Οριακά καλύτερη αναλογία από το Beyond Eyes (Αύγουστος 2015), το οποίο διαρκώντας το ίδιο κοστίζει 13 ευρώ! Το Toren είναι ουσιαστικά ένα adventure με λιγοστούς, απλούστατους γρίφους και ελάχιστα στοιχεία action, καθώς η Moonchild στην πορεία αποκτά το σπαθί που παλεύει από την πρώτη στιγμή. Η κάμερα προβληματίζει με τον τρόπο που τοποθετείται, δυσκολεύοντας το χειρισμό της ηρωίδας. Ξεχωρίζει κυρίως το soundtrack του παιχνιδιού, που φέρει την υπογραφή των Vinicius Kleinsorgen και Lucas Flicky. Για τις ανάγκες του αξιοποιήθηκε μια πλειάδα μουσικών, με έμφαση σε βιολιά, βιόλες, τσέλα και κοντραμπάσα. Για την απόκτηση, όμως, της μουσικής υπόκρουσης του τίτλου απαιτείται η καταβολή τεσσάρων ευρώ επιπλέον ή τριών εάν προτιμηθεί η Deluxe Edition, η οποία το συμπεριλαμβάνει.

Η Moonchild δεν παύει να είναι συμπαθέστατη στην προσπάθειά της να τα καταφέρει κι αν μη τι άλλο αδικείται από τους ίδιους τους δημιουργούς της! Η ζωηρή χρωματική παλέτα δίνει έναν ευχάριστο τόνο στο εικαστικό σκέλος του παιχνιδιού, το οποίο έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα εκείνων που δεν κατορθώνουν τελικά να δικαιολογήσουν επαρκώς το λόγο ύπαρξής τους. Το Toren απευθύνεται κατά βάση σε casual gamers, οι οποίοι θέλουν να περάσουν το χρόνο τους με κάτι μικρό και εύπεπτο, χωρίς να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις. Οι υπόλοιποι μπορούν να στραφούν σε άλλες επιλογές αυτής της κατηγορίας, όπου υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογες προσπάθειες.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι το παιχνίδι χωρίζεται σε δώδεκα κεφάλαια, η διάρκεια των οποίων όμως δεν υπερβαίνει τα οκτώ-εννιά λεπτά καθ’ έκαστο! Στην τελική, υπάρχει πάντα και το 2D, όπου με ένα μικρότερο budget μπορείς να πετύχεις πολύ περισσότερα πράγματα. Η απόπειρα υποστήριξης ενός 3D game χωρίς να υπάρχουν οι αντίστοιχες προδιαγραφές, όπως συνέβη και σ’ άλλες περιπτώσεις εντός του 2015 (Woolfe - The Red Hood Diaries, Trine 3: The Artifacts of Power) οδηγεί συχνά σε αντίθετα αποτελέσματα, που αδικούν τους εμπνευστές του εγχειρήματος και διαψεύδουν όσους περίμεναν κάτι περισσότερο. Σε προσωπικό επίπεδο, το Toren είναι το τελευταίο indie με το οποίο ασχολήθηκα για το επόμενο διάστημα, περνώντας σ’ ένα AAA title που αδημονούσα εδώ και καιρό να ξεκινήσω…

Τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά τα indie games που έχουν περάσει από τα χέρια μου. Άλλα αποδείχθηκαν μέτρια, κάποια απλώς ικανοποιητικά και ορισμένα εξαιρετικά. Τα περισσότερα εξ αυτών είχαν και μια ιστορία να διηγηθούν, μικρότερη ή μεγαλύτερη, λιγότερο ή περισσότερο σημαντική. Άλλωστε το περιορισμένο budget όλων αυτών των δημιουργιών δεν επιτρέπει μεγαλεπήβολα σχέδια, με αποτέλεσμα τα παιχνίδια που ξεχωρίζουν να μας αφήνουν συχνά με το δυσάρεστο αίσθημα ενός σύντομου φινάλε. Στην αντίθετη περίπτωση, ατελείς προσπάθειες ολοκληρώνονται πριν προλάβουν να κουράσουν… αρκετά. Μέσα σε χιλιάδες τίτλους που κυκλοφορούν, υπάρχει αρκετή φύρα, αλλά και ορισμένοι που δεν καταφέρνουν ουδέποτε να γίνουν γνωστοί, αν και το αξίζουν.

Πριν από μια πενταετία έκανε την εμφάνισή του στο PS3 ένα μικρό adventure από τη Βραζιλία, το οποίο το 2013 μεταπήδησε και στα PC. Το όνομα αυτού, Papo & Yo, ή σε ελεύθερη μετάφραση «Ο Πατέρας κι Εγώ». Το παιχνίδι είναι βασισμένο στα προσωπικά βιώματα του Vander Caballero, εκ των ιδρυτών της άσημης Minority Media, η οποία πέρυσι κυκλοφόρησε το Time Machine VR. Το Papo & Yo προσδιορίζεται από τους developers ως εκ των τίτλων που συνέβαλαν σημαντικά στην προώθηση μια υποκατηγορίας παιχνιδιών που έχουν την ενσυναίσθηση στο επίκεντρο, η οποία νοείται κατά κάποιο τρόπο ως η προσπάθεια ταύτισης με έναν άλλο άνθρωπο σε συναισθηματικό επίπεδο και κατανόησης του τρόπου με τον οποίο δρα. Νομίζω ότι είναι λίγο σχετική η αναφορά περί empathy videogames, καθώς είναι πολλά αυτά που περιλαμβάνουν τέτοιου είδους στοιχεία και αναφορές. Εν τούτοις, αν πρέπει να υπεισέλθω σ’ αυτή τη λογική, μπορώ να σκεφτώ άμεσα τρία παιχνίδια που δύνανται να συμπεριληφθούν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Πρόκειται για τα Brothers: A Tale of Two Sons (2013), Contrast (2013) και Beyond Eyes (2015).

Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού εμφανίζεται σε μαύρη οθόνη το μήνυμα-αφιέρωση του Caballero: “To my mother, brothers and sisters with whom I survived the monster in my father”. Ακόμη κι αν δεν έχεις διαβάσει εκ των προτέρων σχετικά με το game, η συγκεκριμένη αναφορά προδιαθέτει ξεκάθαρα για μια εμπειρία βγαλμένη από τις αναμνήσεις και τα βιώματα του developer, σχετιζόμενα άμεσα με την παιδική του ηλικία. Πλην όμως, οι πληροφορίες που προσφέρονται ενώ παίζεις είναι μάλλον περιορισμένες, τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο σκέλος του παιχνιδιού. Σαφέστερη εικόνα μπορείς να αποκτήσεις μέσα από τους συμβολισμούς που υπάρχουν και συνθέτοντας τα δεδομένα, από το προαναφερθέν μήνυμα στην αρχή μέχρι τον τίτλο καθενός εκ των πέντε μικρών κεφαλαίων.

Πρωταγωνιστής είναι ο Quico, ένας πιτσιρικάς ο οποίος ζει στις φαβέλες της Βραζιλίας. Στους χαρακτήρες συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων ένα νεαρό κορίτσι, η Alejandra, και η κούκλα του μικρού, ονόματι Lula, ενώ σχετικά γρήγορα προστίθεται κι ένα τέρας. Ο Quico δεν το φοβάται, αντίθετα, μπορεί να κινηθεί κοντά του, ακόμη και να παίξει μαζί του κάποιες φορές. Ωστόσο, το τέρας αυτό έχει αδυναμία στους δηλητηριώδεις βατράχους τους οποίους καταναλώνει ως λιχουδιά όπου κι αν τους συναντά. Δυστυχώς, οι συνέπειες κάθε φορά είναι άμεσες καθώς το τέρας μπαίνει σε rage mode που το καθιστά άκρως επικίνδυνο για τους γύρω του, ακόμη και για τους φίλους του και κατ’ επέκταση τον Quico. Το πρόβλημα του εθισμού που μπορεί να συντρίψει μια ανθρώπινη σχέση αναδεικνύεται με όμορφο τρόπο στο παιχνίδι και αποτελεί και τον πραγματικό λόγο ύπαρξης του τελευταίου.

Ως προς το gameplay, το Papo & Yo είναι ένα λιτό και σύντομο adventure με στοιχεία -παιδικής- φαντασίας και κατά βάσιν απλοϊκούς γρίφους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Για την επίλυσή τους ο Quico μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να επιστρατεύσει την κούκλα του για την προσέγγιση απρόσιτων -για τον ίδιο- σημείων. Προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το συνολικό αποτέλεσμα, το οποίο πιστεύω ότι είναι σίγουρα υποδεέστερο τίτλων που προαναφέρθηκαν, όπως το Brothers: A Tale of Two Sons αλλά και το Contrast. Επιπλέον, τα 15 ευρώ της τιμής του στο Steam είναι απαγορευτικά για τις σχεδόν 3,5 ώρες που χρειάστηκα προκειμένου να φτάσω στον τερματισμό.

Το επίσης λιτό voice acting περιορίζεται σ’ ένα συμπίλημα εμπνευσμένο από λατινογενείς διαλέκτους και συνοδεύεται από αγγλικούς υποτίτλους. Το soundtrack είναι αυτό που στέκεται υψηλότερα σε ηχητικό επίπεδο, με τις ατμοσφαιρικές συνθέσεις του Brian D’Oliveira, ο οποίος εμφανίζεται ως εκ των βασικών συντελεστών του πρόσφατου Resident Evil 7: Biohazard! Σε γενικές γραμμές το Papo & Yo είναι ένα συμπαθητικό παιχνίδι, το οποίο κατάφερε να αποσπάσει θετικές κριτικές ως επί το πλείστον. Θεωρώ ότι το πιο δυνατό σημείο του είναι το ίδιο το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει, θίγοντας ένα σημαντικό κοινωνικό φαινόμενο που δύναται να επηρεάσει καταλυτικά τον ψυχισμό ενός παιδιού ή μιας οικογένειας η οποία μπορεί να διαβιώνει μέσα σ’ ένα νοσηρό περιβάλλον.