Διαβαζετε τον τιτλο και λετε :Τι λεει αυτος ο μ@λ@κ%ς ? 

Πριν λιγο καιρο πηρα platinum το batman arkham asylum ,σημερα το arkham city.Σκεφτομουν να ξεκινησω καποιο assassin's creed,cod κλπ ,αλλα στα 5 πρωτα λεπτα παραταω το παιχνιδι.Μου φαινονται ολα πολυ βαρετα.Ολα!!Κι'αυτο επειδη,για μενα κανενα δεν ειναι σαν το batman.Σκεφτηκα γιατι συμβαινει αυτο και εφτασα σε ενα συμπερασμα

Η σειρα arkham εχει πρωταγωνιστη τον batman.Βασιζεται εξ'ολοκληρου σε comics(οχι σαν κατι σκουπιδο-ταινιες  της dc) και παντου βρισκεις αναφορες,easter eggs σε αλλους χαρακτηρες και γεγονοτα που αφορουν το συμπαν του batman.Τα παντα σ'αυτο το παιχνιδι, ηταν πολυ ψαγμενα(μιλω για arkham city) με αποτελεσμα να μεταφερεσαι στο παιχνιδι.Σαν να περνας σε εναν αλλο κοσμο.Ενιωθες οτι εισαι εσυ ο ιδιος ο σκοτεινος ιπποτης.

Και καπου εδω σκεφτηκα : τι θα γινοταν αν το παιχνιδι ηταν arrow,superman,iron-man,flash(!!!),daredevil ? Εκεινη τη στιγμη σκεφτηκα πως ειναι εντελως ηλιθιο εκ μερους των δημιουργων να μην μπορουν να φτιαξουν super hero games της προκοπης(εξαιρουνται παντα τα arkham). 

Γιατι σκεφτηκα κατι τετοιο?Εχουν τα παντα ετοιμα μπροστα τους :  

1)Χαρακτηρες  

Οι χαρακτηρες στον κοσμο των κομικς ειναι αμετρητοι!Αλλοι πολυ γνωστοι ,αλλοι οχι και τοσο.Ομως,ολοι εχουν μια ιστορια,ενα βαθος σαν χαρακτηρες.Εχουν δικους τους εχθρους,συμμαχους και στοχους.Σημαντικο για τη δημιουργια του gameplay ειναι οτι ο καθενας απο αυτους εχει συγκεκριμενες δυνατοτητες : αλλος οξυμενες αισθησεις γνωριζοντας πολεμικες τεχνες(daredevil),αλλος super ταχυτητα κλπ

Σκεφτειτε ενα καλο daredevil η arrow,hawkeye,captain america  παιχνιδι.Τα παιχνιδια αυτα θα μπορουσαν να ειναι πολυ ρεαλιστικα και cinematic αν αναπτυσσονταν απο καποιο καλο studio και τους δινοταν βαρυτητα.Βεβαια , ορισμενοι χαρακτηρες ειναι δημιουργημενοι να μην ειναι ρεαλιστικοι : superman,flash,green lantern ,thor,hulk κλπ ,αλλα αν παιχνιδια με αυτους τους χαρακτηρες δουλευονταν αρκετα , πιστευω το αποτελεσμα θα ηταν να ζουμε μια τελειως διαφορετικη εμπειρια. 

2)Ιστορια 

Καλως η κακως , ο καθε χαρακτηρας εχει αμετρητες ιστοριες ξεχωριστα.Αυτο σημαινει πως οι δημιουργοι μπορουν η να παρουν ετοιμη ιστορια απο καποια σειρα κομικ η να φτιαξουν ευκολα καινουρια με τη βοηθεια των συγγραφεων.Η ιστορια μπορει να ειναι δραματικη,χιουμοριστικη ,επιστιμονικης φαντασιας κ.ο.κ. 

3)Side Missions  

Λογω των πολλων ιστοριων και βαθους των χαρακτηρων , ειναι ευκολο να δημιουργηθουν καλα side missions.Π.χ εισαι ο spider-man ,τελειωνεις το campaign και μετα πας να σταματησεις μια ληστεια η να αντιμετωπισεις ενα χαρακτηρα απο το συμπαν του spidey που δεν εμφανιστηκε στη βασικη ιστορια. 

4)Gameplay 

Για το πως θα ειναι πανω-κατω το gameplay δεν χρειαζεται καν να το σκεφτει καποιος.Αυτο εξαρταται καθαρα απο το χαρακτηρα .Π.χ ο batman κινειται στις σκιες , ειναι ενας μοντερνος νιντζα με αλλα λογια,σπαζοντας στο ξυλο οποιον κακο αοπλο συναντησει.Το gameplay της σειρας arkham βασιζοταν κυριως σ'αυτο το στοιχειο και εκανε τεραστια επιτυχια.  

Θεωρω οτι τα super-hero comics (κυριως απο dc και marvel),τδενουν απολυτα με το  χωρο του Gaming. Η ανακοικωση του ''πιθανου'' superman video game απο τη rocksteady ηταν ευχαριστη ειδηση ,αν και θεωρω το superman βαρετο χαρακτηρα( overpowered και σε σχεδον καθε μαχη θα σκοτωσει καταλαθως κι απο 10-20 πολιτες).Πιστευω ομως πως θα μας δωσει μια τελειως διαφορετικη εμπειρια απο τα batman και το μονο σιγουρο ειναι οτι το game δε θα ειναι ξεπετα(αμα γινει).Rocksteady ειναι αυτη!! 3 παιχνιδια εφτιαξε,3 επη βγηκαν ,κανοντας αρκετους gamers να ασχοληθουν με τα comics. 

Ολοι οι σοβαροι gamers το εχουν ψαξει αρκετες φορες το θεμα. Πανω-κατω ξερετε τα πλεονεκτηματα και τα μειονεκτηματα του ενος εναντι του αλλου.Παρακατω θα τα βρειτε ολα συγκεντρωμενα στο ερωτημα ''retail(σε διασκακι,κασετα κ.ο.κ) η digital(φηφιακη εκδοση)? ''

Ξεκινω με τα retail : 

+ Μπορειτε να τα πουλησετε/δανεισετε/χαρισετε οποτε θελετε.                                             +Δεν χρειαζεστε συνδεση στο διαδικτυο για να τα κατεβασετε(σε αντιθεση με τα digital). 

+Αγοραζοντας φυσικες κοπιες υποστηριζουμε τα gaming καταστηματα 

+Μπορουν να βρεθουν σε πολυ χαμηλοτερη τιμη απο τα digital (κυριως λογω πωλησεων μεταχειρισμενων) 

+Δημιουργειτε φυσικη/πραγματικη (και οχι εικονικη) συλλογη παιχνιδιων 

+Δεν υπαρχει κινδυνος να χαθουν σε περιπτωση κλοπης του λογαριασμου μας.

-Μπορουν να χαλασουν 

-Mπαινουν σπανιοτερα σε προσφορα απ'ο,τι τα digital 

-Δυσκολοτερη μεταφορα(π.χ αν θες να πας καπου :Αλλο ειναι να εχεις κατι κατεβασμενο ,αλλο ειναι να'χεις και τη κονσολα και να κουβαλας μαζι και ολα τα παιχνιδια) 

-Σε αντιθεση με τα digital,για αγορα μεσω διαδικτυου,πληρωνουμε(συνηθως μεταφορικα). 

Digital : 

+Δε χαλανε ποτε (αν γινει κατι το διαγραφεις και το ξανακατεβαζεις) 

+Πιο συχνα σε εκπτωσεις 

+Γινονται share μεταξυ φιλων(στις περισσοτερες περιπτωσεις).Δηλαδη να το εχει ο ενας και ο αλλους νομιμα,πληρωνοντας μια φορα 

-Χωρις internet ,αν δεν ειναι ηδη κατεβασμενα,δεν μπορεις να παιξεις 

-Αν κλαπει ο λαγιαριασμος απο τον οποιο αγοραστηκε το ψηφιακο παιχνιδι,τοτε το παιχνιδι χανεται 

-Απο θεμα αισθητικης ειναι κατωτερα απο τα physical, καθως τα ψηφιακα ειναι παιχνιδι και αερας κοπανιστος(τι καλυτερο απο το να βλεπεις τα παιχνιδακια σου σε θηκες,το ενα διπλα στο αλλο)

-Ειναι απαραδεκτο να εχουν ιδια τιμη με τα retail κατα το λανσαρισμα.Γενικοτερα, οι τιμες ειναι συνηθως ιδιες αν δεν υπαρχει εκπτωση.

-Απαιτουν μεγαλυτερο αποθηκευτικο χωρο για την εγκατασταση.  

Εχω αγορασει πολλα παιχνιδια σε digital.Ωστοσο,τα πηρα ολα μονο οταν ηταν σε εκπτωση.Προτιμω τα retail λογω της σιγουριας οτι ειναι δικα μου και κανεις δεν προκειται να με κλεψει και για συλλεκτικους λογους.

Oλοι πανω-κατω γνωριζουμε ποια ειανι η νεα μοδα στο gaming , που εμφανιστηκε απο την 7η γενια κονσολων : το trophy hunting.

Σχεδον ολα τα συγχρονα παιχνιδια συνοδευονται απο εναν αριθμο συγεκριμενων achievements.

Ετσι,το φαινομενο κατα το οποιο οι παικτες βαζουν στοχο να αποκτησουν achievements σε ενα  παιχνιδι λεγεται trophy hunting.Ο μεγαλυτερος αριθμος των gamers δεν πολυενδιαφερεται στο να παρει ενα επιτευγμα σε καποιο παιχνιδι,αφου ο κυριος στοχος τους ειναι να ευχαριστηθουν το παιχνιδι,αποκτωντας παραλληλα καποια achivements τυχαια χωρις καν να προσπαθησουν να τα επιτυχουν. 

Υπαρχει,ομως,ενας μικροτερος αριθμος ανθρωπων,οι οποιοι ονομαζονται trophy hunters.Τα ειδη των trophy hunters ποικιλουν καθως, υπαρχουν αυτοι οι οποιοι αποκτουν ολα τα επιτευγματα ενος παιχνιδιου επειδη τους αρεσει το παιχνιδι και αυτοι οι οποιοι θελουν να βλεπουν το profile τους  να εχει περισσοτερα achievements απο προφιλ αλλων gamers.

Γιατι να ασχοληθει κανεις με το trophy hunting?

1)Να αποδειξετε τις ικανοτητες σας σαν gamers

2)Να αξιοποιησετε πληρως τα λευτα που δωσατε.Με αλλα λογια ,να ξεζουμισετε τα παιχνιδια 100%

3)Ειναι ενας τροπος να αποδειξετε οτι αγαπατε ενα παιχνιδι η γενικα τα παιχνιδια

4)Μπορει να θεωρηθει ως ενα προσωπικο gaming επιτευγμα το να εχετε platinum/perfect ενα παιχνιδι,ιδιως αν θεωρειται δυσκολο και χρονοβορο.

Τι χρειαζομαι για να γινω trophy hunter??

1)Αρκετο χρονο

2)Αφοσιωση σε καποιο παιχνιδι ωστε να το perfectαρετε/platinumαρετε.

3)Ενα συγκεκριμενο επιπεδο ικανοτητας,καθως παιχνιδια οπως dark souls,diablo,batman arkham,prototype,assassin's creed black flag(κυριως στο online)'cod,battlefield κλπ ειναι παιχνιδια τα οποια απαιτουν χρονο και ικανοτητα .

Ευκολα παιχνιδια για την ολοκληρωση 100% επιτευγματων για να ξεκινησετε και να δοκιμασετε το trophy hunting 

1)sly cooper (ολοκληρη η τριλογια ειναι πανευκολη για platinum)-ps3,ps vita 

2)terminator salvation

3)the walking dead

4)trine 2

5)counter strike go(χρειαζεστε λιγοτερες απο 4 ωρες)

Καποια απο τα πιο δυσκολα παιχνιδια για 100% achievements

1)gran turismo 5

2)Vanquish

3)Bayonetta

4)cod γενικα

5)ninja gaiden sigma 2

Θεωρω οτι η προσθηκη των achievements σε ενα community ειναι πολυ χρησιμη.Οποιος θελει ασχολειται και ο οποιος θελει να επιδειξει τις gaming ικανοτητες του το κανει ,ενω παραλληλα εκμεταλλευεται πληρως τo παιχνιδι/τα παιχνιδια για τα οποια πληρωσε.

Τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να κινδυνεύει να καταστρέφει τη φύση με τις δικές του ανακαλύψεις.Το κυριότερο αντικείμενο που είναι αρνητικό για τη ψυχική υγεία του ανθρώπου ο υπολογιστής τα τελευταία χρόνια έχει μπεί για τα καλά στη ζωή του ανθρώπου.Όμως εκτός απ τα καλά του ο υπολογιστής έχει και τα κακά του.Καταρχήν ο υπολογιστής  μειώνει αρκετά τον ελεύθερο χρόνο μας τον οποίο μπορούμε να εκμεταλευτούμε πχ. για να βγούμε με ένα φίλο μας , ο υπολογιστής επίσης μας αποξενώνει από την υπόλοιπη κοινωνία λόγω το ότι είμαστε κλεισμένοι σε ένα <<κουτί>> χωρίς να βγαίνουμε έξω απ το σπίτι.Μια άλλη πολύ άσχημη επίπτωση του υπολογιστή είναι η παραπληροφόρηση για διάφορα γεγονότα απο διάφορα site και blog...Όπως ξέρουμε όλοι στο internet μπορεί ο καθένας να φτιάξει blog και να γράφει ότι θέλει και ανώνυμα αλλά αυτό επηρεάζει διάφορους ανθρώπους που πιστεύουν αυτά που γράφονται απο κάποιους στον υπολογιστή.Ένα άλλο πρόβλημα για μερικούς είναι άγνωστο...είναι το πρόβλημα του χαρτιού.Η διάδοση των Η/Υ όχι μόνο δεν έφερε μείωση στην κατανάλωση χαρτιού,αλλά το αύξησε. Η μέση ετήσια παγκόσμια κατανάλωση χαρτιού από τους προσωπικούς υπολογιστές εκτιμάται στα 115 δισεκατομμύρια φύλλα (μεγέθους Α4).Επίσης ο υπολογιστής καταναλώνει αρκετοί ενέργεια και φανταστείτε όλους τους υπολογιστές μαζί πόσο ενέργεια χαλάνε...Ο υπολογιστής είναι ένα χρήσιμο εργαλείο το οποίο έχει και τα αρνητικά του τα οποία και πρέπει να τα προσέξουμε.Τέλος, μιά τελευταία επίπτωση του υπολογιστή και την άφησα για το τέλος επειδή τη θεωρώ πιο σημαντική είναι οτι υπάρχει κίνδυνος για υποκλοπή προσωπικών στοιχείων γιατί υπάρχουν πολλοί hackers που είτε χακάρουν το λογαριασμό κάποιου κοινωνικού δικτύου η κάποιο αριθμό κάρτας αν αγοράσεις ένα προιόν από ένα site που δεν είναι αξιόπιστο.Υπάρχουν και πολλά άλλα άλλα δεν τα ανέφερα γιατί ήθελα να αναφέρω τα βασικά.

Το Magnavox Odyssey ήταν η πρώτη εμπορική κονσόλα παιχνιδιών στον κόσμο. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1972 και κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του ίδιου έτους, προηγούμενη του Atari Pong κατά τρία χρόνια. Πρόκειται για μια ψηφιακή κονσόλα παιχνιδιών, αν και λανθασμένα πιστεύεται ότι είναι αναλογική, λόγω της χρήσης αναλογικών κυκλωμάτων για την υλοποίηση της εξόδου βίντεο, καθώς και του αναλογικού χειριστηρίου που συνόδευε την κονσόλα.

Το Odyssey σχεδιάστηκε από τον Ραλφ Μπάερ, ο οποίος ξεκίνησε να δουλεύει την ιδέα γύρω στο 1966 και ολοκλήρωσε ένα λειτουργικό πρωτότυπο το 1968. Αυτό το πρωτότυπο, γνωστό ως Brown Box, βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν στην Ουάσινγκτον.

Oχι που θα τ'αφηνα... Παρακολουθωντας ο,τι γινεται αυτες τις 2 μερες για το arkham knight,θεωρω πως πρεπει να γνωριζουν ολοι τι γινεται πανω -κατω.

Τι γινεται στις κονσολες : Το παιχνιδι τρεχει ροδανι.Πολυ ομορφα γραφικα,ωραιος κοσμος,τρομερο ξυλο, απιστευτο batmobile ,πολλα νεα features στο παιχνιδι. Η ιστορια ειναι ανευ προηγουμενου ,πιθανοτατα η καλυτερη ολης της σειρας , αφου πολλοι κριτικοι την χαρακτηρισαν ως ανατρεπτικο και σοκαριστικο(με την καλη εννοια).Το gameplay ειναι ακρως διασκεδαστικο τοσο στο stealth(το οποιο εχει αρκετους νεους μηχανισμους) οσο και στο χωρις ,δευτερη σκεψη, καλυτερο  comabt system ever!

Αυτο που μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση ηταν το παρα πολυ κινηματογραφικο στοιχειο του παιχνιδιου,απλα δεν πιστευα οτι το παιχνιδι ηταν του 2015.Ομολογουμενως ειμαι τεραστιοτατος fan της σειρας , αλλα πραγματικα δεν το περιμενα τοσο καλο! 

Tι γινεται στα pc : Σε αντιθεση με τους console gamers,οσοι εχουν pc,ακομα κι αν πληρουν τις προυποθεσεις για  να τρεξουν το παιχνιδι χωρις lags,framedrops κλπ ,αντιμετοπιζουν σοβαρα προβληματα λογω του κακιστου port του παιχνιδιου.Σε γενικες γραμες,αυτο που χρειαζεται να ξερετε για τη συντριπτικη πλειοψηφια το παιχνιδι ειναι unplayable!Αξιζει να σημειωθει οτι οι περισσοτρες κριτικες στο steam ειναι αρνητικες με διαφορα(οσοι ετρεξαν το game μια χαρα ,αφησαν θετικη κριτικη-κατι σημαινει αυτο....)

Η warner bros λαμβανοντας μηνυματα παικτων που αγορασαν το παιχνιδι ,αμεσως προχωρησε στο να δωσει οδηγιες ωστε να παιχτει μια χαρα το παιχνιδι.Ηδη ανακοινωσε οτι εργαζονται στο 1ο patch.

Στη συνεχεια ανεφερε οτι το παιχνιδι θα ειναι ξανα available το φθινοπωρο του 2015 ,ωστε να διορθωθουν τα προβληματα....

Ειλικρινα πιστευω οτι δεν μπορουσε να κανει τιποτα ποιο σωστο,απλα εδειξε το σεβασμο της προς τους pc gamers ,τους fan της σειρας και την ιδια τη σειρα.Απο την αλλη ομως,παρατηρω οτι πολλοι gamers δεν δειχνουν κι αυτοι το σεβασμο τους προς την warner!Θα'ταν καλυτερα ν'αφηνε το παιχνιδι ετσι και καθε εβδομαδα να σας φορτωνε με καινουρια patches(βλ. assassin's creed unity)....Στο κατω-κατω ,η ιδια ζητησε(με ανακοινωση της) οσοι εχουν προβληματα να επιστρεψουν το προιον και να παρουν αποζημοιωση.

Εγω προτεινω οσοι εχετε χωρις λογο lag ,καντε αμεσως refund ειτε απο steam  η retailer(που εκει πιστευω θα γινει ΤΟ μπαχαλο!!).Μετα αγοραστε το game στο φθινοπωρο χωρις προβληματα-αυτο ακριβως ζητα και ο Publisher του παιχνιδιου! 

Σημαντικες βαθμολογιες παιχνιδιου μεχρι στιγμης: 

Metascore ps4 : 89/100 

IGN : 9.2/10

Game informer : 9.5 /10 

gamespot 7/10 <-------πρεζονια standαρακι ------>θεωρουν αναμενομενη την ιστορια

gamesradar 4/5

eurogamer.net : recommended 

Kotaku review : Yes 

the guardian : 5/5 

Polygon : 10/10 

Οπως θα καταλαβατε,το παιχνιδι ειναι καταπληκτικο με μεγαλο ψεγαδι τα προβληματα στο Pc 

Υ.Γ Απλα για να ευχαριστηθειτε το παιχνιδι ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΤΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ARKHAM KNIGHT!!!! 

Παρτε τα ολα με τη σειρα!Θα καταλαβετε καλυτερα την ιστορια η οποια εχει αρκετο βαθος 

Αμην 

Ήταν ένα ζεστό μεσημεράκι όταν ξύπνησα απ' το προηγούμενο ξενύχτι, και άνοιξα τον υπολογιστή με αγωνία να μάθω τα νέα της E3. Αρχικά έψαξα να βρω την παρουσίαση της Bethesda, για την οποία ήξερα ότι θα παρουσιάσει παιχνίδια για τα οποία περίμενα να μάθω πως και πως, όπως το Fallout 4 και το Doom. Προς μεγάλη μου έκπληξη, έμαθα και τα ευχάριστα εκπληκτικά νέα, για την ανακοίνωση του Dishonored 2! Ένιωθα ένα αίσθημα ικανοποίησης, μιας και απ' τη μια το Doom πήρε το δρόμο που προσωπικά θα ήθελα να πάρει, αυτόν του να μοιάσει στα πρώτα δύο μέρη της σειράς του που βγήκαν τη δεκαετία του 90, ενώ οι φόβοι για τα γραφικά του Fallout 4 που μου δημιουργήθηκαν αφού είδα το πρώτο trailer του παιχνιδιού, που εμφανίστηκε μια εβδομάδα πριν την Ε3 εξαφανίστηκαν, και αντικαταστάθηκαν με ενθουσιασμό για τα νέα features του παιχνιδιού, και τις εμφανείς βελτιώσεις του σε σχέση με το Fallout 3. Το να δω όμως και Dishonored 2, δεν το περίμενα! Μετά από αυτά που είδα απ' τη Bethesda, ένιωσα πως είχα δει ότι ήταν να δω, πως ότι είχε να μου δώσει η φετινή Ε3, το είχε ήδη κάνει, και ήμουν ήδη ευχαριστημένος με τα 3 αυτά παιχνίδια να έρχονται συντόμως. Όταν τυχαία και ξαφνικά το μάτι μου πήρε κάτι για Shenmue 3 κάπου... 

 "Αποκλείεται" σκέφτηκα. Έψαξα στο Google για να μάθω και μου έβγαζε αποτελέσματα για Shenmue 3 στην press conference της SONY. Ακόμα νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Πήγα και στο google, και πάτησα να δω τι θα μου βγάλει, και να, βρήκα ένα βίντεο που στον τίτλο του έλεγε για ανακοίνωση του Shenmue 3. Έκατσα να το δω. Αμέσως αναγνώρισα και θυμήθηκα το γνωστό Shenmue theme μόλις το άκουσα, και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Ο Yu Suzuki άρχισε να μιλά... "Το κάνανε" σκέφτηκα. "Το ΚΑΝΑΝΕ!!!". Ήταν ένα συναίσθημα σαν αυτό που θα ένιωθε κανείς ο οποίος αγαπά τους μονόκερους, για τους οποίους έχει πειστεί ότι δεν υπάρχουν, και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συναντήσουν κάποτε κάποιον, θα ένιωθε αν έβλεπε έναν. Δεν περίμενα να δω ποτέ μου το Shenmue 3. Κι όμως, ο Yu Suzuki ήταν εκεί, και μιλούσε για αυτό, και μας καλούσε να το σώσουμε.

 Θέλησα να μάθω για τη πορεία του παιχνιδιού στο Kickstarter, και έμαθα και το άλλο νέο: πως οι servers του Kickstarter κράσαραν όταν ανακοινώθηκε η καμπάνια του παιχνιδιού, και πως σε λιγότερο από μια μέρα είχε φτάσει το πρώτο του στόχο. Ωστόσο μου φάνηκε παράξενο το ότι ζητούσε μόνο 2 εκατομμύρια δολάρια. Το πρώτο παιχνίδι ήταν υπέρ-παραγωγή, και κόστισε αρκετές δεκάδες εκατομμύρια. "Ας είναι..." είπα, "ακόμα και αν το Shenmue 3 είναι ένα campaign 6-8 ωρών, που καμία σχέση δεν έχει σαν gameplay με τα προηγούμενα, εγώ θα το στηρίξω, και θα το παίξω, μόνο και μόνο για να δω την εξέλιξη της ιστορίας του!" Αργότερα έμαθα πως θα το χρηματοδοτούσε και η SONY, και είπα "α, εντάξει τότε" και έτσι ένιωσα μια ανακούφιση.

 Αυτό που παρατηρώ όμως στα διάφορα social networks και forums, είναι ότι υπάρχουν πολλοί gamers που δεν έχουν παίξει ποτέ κάποιο παιχνίδι της σειράς, και αναρωτιούνται γιατί εμείς που τη ξέρουμε είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι. Δεν μπορούν να καταλάβουν το hype και την ιδιαίτερη αγάπη, και τον ενθουσιασμό μας για αυτό το παιχνίδι. Μερικοί ίσως να μπήκαν στο κόπο να ψάξουν το όνομα στο youtube, και μετά από λίγα δεύτερα να σταμάτησαν να παρακολουθούν λόγο των παρωχημένων ποια γραφικών του Dreamcast. Αφήστε με λοιπόν να σας πω εγώ γιατί το Shenmue είναι ξεχωριστό, και που οφείλεται η αγάπη και η χαρά όλων εμάς που γιορτάζουμε με αυτό το νέο!

 Ταξιδέψτε με το νου σας χρόνια πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Πάνε μόλις λίγα χρόνια από όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες κονσόλες που μπορούσαν να προσφέρουν 3D gameplay, τα PS1 και το N64, και η SEGA αποφασίζει να βγάλει μια νέα κονσόλα mid-gen, η οποία ξεπέρναγε πολύ σε δύναμη τις άλλες κονσόλες. Τότε, ήταν ακόμα μια εποχή μεταβατική για το gaming, όπου οι developers προσπαθούσαν να βρουν τρόπους για το πως να μεταφέρουν διάφορα 2D παιχνίδια σε 3D, με άλλα παιχνίδια να το πετυχαίνουν καλά όπως π.χ. τα Super Mario 64 και το Final Phantasy 7, και άλλα να αποτυγχάνουν όπως π.χ. το Castlevania 64. Πριν προλάβει καλά καλά να εδραιωθεί το 3D gaming, η SEGA μας παρουσιάζει ένα νέο 3D game, το Shenmue, το οποίο ήταν τόσο ιδιαίτερο, που πραγματικά ένιωθες πως ήταν next gen, και το επόμενο μεγάλο βήμα στο gaming.

 Το Shenmue δεν ήταν απλά 3D. Ήταν ένα επαναστατικό και καινοτόμο παιχνίδι, που παρόμοιό του δεν είχαμε ξαναδεί. Καταρχάς ήταν ένα απ' τα λίγα AAA παιχνίδια κονσολών τότε, που δεν είχαν levels, αλλά ανοιχτό κόσμο. Ναι μεν στο PC υπήρχαν παιχνίδια όπως η σειρά The Elder Scrolls, που απ' το πρώτο της μέρος ήταν open world, αλλά για τις κονσόλες, αυτό το πράγμα ήταν σχεδόν άγνωστο. Μια υποψία για open world είχαμε από το Ocarina of Time, το οποίο επίσης μας είχε ξετρελάνει. Το Shenmue όμως δεν ήταν απλά open world. Ο κόσμος του, είχε πρωτοφανή ελευθερία και προσοχή στη λεπτομέρεια. Μπορούσες να γυρίσεις σε καλές και κακόφημες περιοχές της πόλης, να σταματήσεις σε καντίνα να αγοράσεις ένα χοτ ντογκ να φας, να βάλεις κέρμα σε μηχάνημα για να πάρεις αναψυκτικό να πιεις, να μαζεύεις συλλεκτικές φιγούρες... Ήταν ένα sandbox παιχνίδι, πριν καν βρεθεί η λέξη για να περιγράφει αυτό το genre, όταν το γνωστότερο παιχνίδι αυτού του είδους σήμερα, το Grand Theft Auto, ήταν ακόμα ένα isometric top-down action adventure, που ούτε side-missions είχε, ούτε bowling, ούτε τέννις... Ο κόσμος του Shenmue είχε ένα σύστημα εναλλαγής μέρας - νύχτας, και ο χαρακτήρας έπρεπε να κοιμάται 8 ώρες κάθε 24ωρο. Πράγμα που σήμερα συναντάμε σπανίως σε 'hardcore modes' ορισμένων RPG και survival games. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ο Ryo, μπορούσε να οδηγήσει μηχανάκι, και για να βγάλει λεφτά που τα χρειαζόταν για να τρώει, να πίνει, να κινείται, έπρεπε να δουλεύει! Με το κομμάτι της εργασίας να εξομειώνεται πλήρως στο gameplay.Το παιχνίδι ήταν φτιαγμένο και στη παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε να πετύχει το να μας κάνει να βυθιστούμε στον κόσμο του, να ξεχάσουμε για λίγο ποιοι είμαστε, και να 'ζήσουμε' στην Ιαπωνία της δεκαετίας του 80 όπου η ιστορία εξελίσσεται. Το απόλυτο immersion. Και το κατάφερε, και με το παραπάνω!

 Πέραν των καινοτομιών του όσων αφορά το gameplay, το Shenmue διέπρεπε και σε ένα ακόμη πράγμα: την ιστορία του, και το τρόπο με την οποία τη παρουσίαζε. Ήταν ένα από τα πιο δυνατά παιχνίδια όσων αφορά την ιστορία, και σίγουρα το πιο cinematic game εκείνης της εποχής. Κατά τους διαλόγους με NPCs η κάμερα έπαιρνε διάφορες κινηματογραφικές λήψεις, όπως αυτές που βλέπουμε σήμερα σε παιχνίδια της Bioware, χρόνια όμως πριν βγει το Mass Effect. Ένα άλλο πράγμα που έκανε πρώτο το Shenmue, ήταν το να μπορείς να μεταφέρεις το save σου από το πρώτο παιχνίδι στο επόμενο, με τις επιλογές του χαρακτήρα και διάφορα αντικείμενα, να μεταφέρονται στο sequel. Για εκείνη την εποχή αυτά ήταν ανήκουστα πράγματα. Και αυτό φανέρωνε το βάρος που έδινε ο Yu Suzuki στην ιστορία του παιχνιδιού. Ίσως η αιτία για το ότι η ιστορία των Shenmue είναι τόσο καλή, και που δίνεται τέτοια έμφαση στο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται, οφείλεται στο ότι το παιχνίδι βασίζεται σε ένα βιβλίο 16 κεφαλαίων που ο Suzuki έγραψε πριν καν αρχίσει να φτιάχνει το πρώτο παιχνίδι της σειράς. Σε αντίθεση με τη πλειοψηφία των παιχνιδιών, η ιστορία του Shenmue δεν γράφτηκε για να έχει ένα παιχνίδι κάποια ιστορία, αλλά το παιχνίδι φτιάχτηκε για να βρει η ιστορία ένα τρόπο να εκφραστεί. Και ίσως αυτό, το γεγονός πως πρώτα γράφτηκε η ιστορία με σκοπό να είναι καλή, και μετά προσπάθησαν οι developers να βρουν τους τρόπους με τους οποίους το gameplay θα δένει και θα εκφράζει την ιστορία, να είναι αυτό που κάνει τους χαρακτήρες του Shenmue τόσο καλογραμμένους και σημαντικούς, και κυρίως, μνημονευτούς. Είναι χαρακτήρες που δεν τους ξεχνάς, χαρακτήρες που άλλους τους αγαπάς και άλλους τους μισείς, όπως αυτοί της σειράς Games of Thrones για παράδειγμα. Και ίσως αυτός να είναι επίσης ο λόγος, που το Shenmue ήταν τόσο καινοτόμο όσων αφορά το gameplay, ότι δηλαδή ακριβώς επειδή οι developers προσπάθησαν να βρουν τρόπους με τους οποίους θα μετέφεραν την ιστορία στο παίκτη, να εφηύραν αυτά τα gameplay mechanics, μιας και αν ξεκινούσαν αντίστροφα και έλεγαν "θα κάνουμε ένα παιχνίδι αυτού του genre", μάλλον θα προσπαθούσαν να μείνουν πιστοί στους κανόνες του genre, και έτσι δεν θα ήταν τόσο εύκολο να τολμήσουν κάτι διαφορετικό.

 Στο Shenmue αναλαμβάνουμε να χειριστούμε τον χαρακτήρα του Ryo Hazuki, ενός 18χρονου Ιάπωνα, τη δεκαετία του 1980. Ο Ryo επιστρέφοντας σπίτι του αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, και μπαίνοντας στο dojo του πατέρα του, ο οποίος είναι sensei πολεμικών τεχνών, τον βλέπει να παλεύει με τον Lan Di, έναν επίσης άριστο μαχητή πολεμικών τεχνών, και αρχηγό της Κινέζικης μαφιόζικης οργάνωσης Τσι Γιου Μεν. Ο Lan Di παίρνει το πάνω χέρι, πετά με μια κίνηση τον Ryo που προσπαθεί να βοηθήσει τον πατέρα του απέναντι, και ακινητοποιεί τον Hazuki sensei, ζητώντας του να του παραδώσει έναν καθρέφτη, με τον πατέρα να αρνείται πεισματικά. Ο Lan Di ύστερα εκβιάζει τον πατέρα να του πει, με το να τον απειλήσει ότι αν δεν το κάνει, θα σκοτώσει τον Ryo. Τελικά ο πατέρας εμπίπτει, και του λέει που είναι κρυμμένος ο καθρέφτης, αλλά ο Lan Di δεν έχει πει τη τελευταία του κουβέντα. Εκτελεί τον πατέρα μπροστά στα μάτια του Ryo, παίρνοντας εκδίκηση για κάποιον που ο πατέρας του Ryo είχε σκοτώσει σε αγώνες πολεμικών τεχνών παλιότερα, και ύστερα εξαφανίζεται. Ο Ryo μετά απ' αυτό το γεγονός που σημαδεύει τη ζωή του, αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω του, και να πάρει εκδίκηση. Με αυτό το τρόπο ξεκινά μια περιπέτεια με πολλά αινίγματα και εκπλήξεις, μυστήριο, αγάπη, έρωτα, ξύλο, προδοσίες, και άλλα πολλά, που θα μας απορροφήσει και θα μας κάνει να θέλουμε να δούμε τη συνέχεια!

Τελειώσαμε το Shenmue, ύστερα από κάποια χρονάκια παίξαμε και τελειώσαμε και το Shenmue 2, το οποίο τέλειωσε με ένα απότομο cliffhanger! Τη στιγμή που η ανυπομονησία μας για να δούμε τι θα συμβεί σε μια εξαιρετικά σημαντική σκηνή για την ιστορία, η εικόνα πάγωσε, και άρχισαν να κυλάν οι τίτλοι τέλους. Περιμέναμε λοιπόν με άγχος το Shenmue 3, και μάθαμε ύστερα το νέο ότι η SEGA θα σταματούσε να βγάζει κονσόλες, γιατί οικονομικά πήγαινε χάλια. Έβγαλε ύστερα το Shenmue 2 και στο Xbox, και νιώσαμε μια ανακούφιση, πως η σειρά θα συνεχιστεί. Άλλα παιχνίδια όμως επισκίασαν το παιχνίδι σε αυτή τη κονσόλα τότε, όπως η τρέλα που είχε πιάσει τους πάντες με το Halo. Τότε ακόμα ήταν μια εποχή που τα RPG δεν ήταν διαδεδομένα στις κονσόλες, και που το είδος τους έφερε ένα αρνητικό στίγμα ακόμη και στους gamers. Η συντριπτική πλειοψηφία των gamers δεν είχε τη διάθεση του να επενδύσει χρόνο σε ένα παιχνίδι που πρέπει να του αφιερώσεις κάποιο περισσότερο χρόνο για να το μάθεις, και προτιμούσαν τα παιχνίδια που προσέφεραν instant gratification, και άμεση, ξέφρενη δράση όλη την ώρα. Έτσι το Shenmue 2 πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, και ως ένα απ' τα πιο underated games που έχουν βγει ποτέ. Δυστυχώς για εμάς η SEGA είχε πάρει την απόφασή της, και δεν θα έβγαζε ξανά τέτοια παιχνίδια.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Οι άνθρωποι που παίζουν video games έγιναν περισσότεροι, και επίσης ή τα γούστα των gamers άλλαξαν, ή οι νέοι gamers που ήρθαν, έχουν άλλα γούστα. Πλέον αυτή τη στιγμή, παιχνίδια λίγο πιο πολύπλοκα απ' τα συνηθισμένα FPS, platform, και fighting, δεν φέρουν αυτό το στίγμα, του "καμένου". Πλέον ζούμε σε μια εποχή που παιχνίδια όπως το Skyrim πουλάν 20 εκατομμύρια αντίτυπα, πράγμα εξαιρετικό για το είδος του παιχνιδιού, και κάτι που δεν θα πίστευε κανένας πριν 15-20 χρόνια. Πλέον επίσης ζούμε στην εποχή του Kickstarter. Την εποχή δηλαδή που ακόμα και αν μια ιδέα δεν εγκριθεί από τους Θεματοφύλακες του gaming, τους μεγάλους publishers, μπορεί να της δοθεί μια ευκαιρία μέσω του crowdfunding. Ακόμα και με αυτές τις αλλαγές όμως, που κάνουν τη πιθανότητα του να βγει Shenmue 3 και να είναι σχετικά επιτυχές, δεν περίμενα και δεν είχα την παραμικρή υποψία πως κάποια μέρα θα άκουγα για αυτό το παιχνίδι. Και η ανακοίνωση στο E3 Show της SONY, μου ήρθε ουρανοκατέβατη. Είναι σαν να έρχεται ξαφνικά μια νύχτα ο Αη Βασίλης, και να σου λέει "υπάρχω τελικά, να 'μαι, πιάσε με να δεις ότι είμαι πραγματικός, και πάρε και ένα δωράκι". Εγώ προσωπικά θα παίξω το Shenmue 3, όπως και να είναι. Ακόμα και αν δεν είναι καθόλου πρωτοπόρο και δεν φέρει ούτε 1 νέο feature όπως έκαναν οι προκάτοχοι του, ή ακόμα και αν δεν είναι καν το ίδιο όσων αφορά το gameplay με τα προηγούμενα, ακόμα και αν δεν είναι open world, ή αντί για 40~60 ώρες gameplay έχει μια διάρκεια 8 με 10 ώρες, εγώ θα το παίξω! Μόνο και μόνο για να μάθω πως εξελίσσεται η ιστορία, να δω τι γίνεται μετά, να ξέρω τι κάνουν οι χαρακτήρες του! Εύχομαι όμως, να είναι όπως πραγματικά του αξίζει. Ένα full AAA open world game με πολλά simulation και RPG hardcore στοιχεία, και με δυνατό story telling και presentation. Και ποιος ξέρει ; Ίσως και τελικά τα όνειρα, να πραγματοποιηθούν... 

Τα video games αποτελούν σήμερα ένα mainstream είδος ψυχαγωγίας, το οποίο απευθύνεται σε ένα ευρύ φάσμα ηλικιών, και ανθρώπων με διαφορετικά γούστα. Υπάρχουν παραγωγές ηλεκτρονικών παιχνιδιών, οι οποίες ξεπερνάν κατά πολύ σε budget και τζίρο ορισμένες παραγωγές του Hollywood. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Αρχικά τα video games είχαν μια 'ρετσινιά', ο πολύς ο κόσμος τα αντιμετώπιζε επιφυλακτικά και απαξιωτικά μερικές φορές, και δεν είμαστε λίγοι αυτοί που κάποτε ακούγαμε τους γονείς μας να μας λένε “κλείστο θα τυφλωθείς!” ή ακόμα και “αυτό το πράγμα θα σε χαζέψει!”, σχόλια που φανέρωναν τον υπερβολικό προστατευτισμό των γονέων από τη μια, αλλά από την άλλη και την άγνοια τους σχετικά με αυτά. Και δεν έχουν λείψει και οι πιο ακραίες, και γραφικές κατηγορίες για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως αυτές που κάποτε είχαμε ακούσει και εδώ, σε κάποια κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης, οι οποίες κατηγορίες έλεγαν, πως επειδή κάποια παιχνίδια έχουν σκηνές βίας, τα παιδιά που τα παίζουν θα γίνουν βίαια.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν άκουγα κάτι τέτοια όταν ήμουν μικρός, ήταν το πως και ήταν δυνατό να θεωρεί κανείς πως ένα video game με βία θα κάνει κακό σε ένα παιδί, και όχι  οι  σοκαριστικές σκηνές βίας που προβάλλονταν πρωί, μεσημέρι και βράδυ στα διάφορα κανάλια της τηλεόρασης, τόσο μέσα από δελτία ειδήσεων, όσο και από διάφορες ταινίες. Προσωπικά, οι σκηνές που είδα από το βομβαρδισμό της Σερβίας στη τηλεόραση, και τα ακρωτηριασμένα πτώματα με αίματα παντού, έκαναν τον τότε έφηβο εαυτό μου να νιώθει πολύ πιο άσχημα, και  με επηρέασαν ψυχολογικά πολύ περισσότερο από ότι τα διάφορα βίαια βιντεοπαιχνίδια που είχα παίξει από πολύ μικρότερος, όπως το Mortal Kombat και το Doom.

 Κάτι του ότι υπήρχε τεχνοφοβική προκατάληψη και αμάθεια παλαιότερα, κάτι του ότι κάποια παιχνίδια είχαν πράγματι βία, τις δεκαετίες του 1980 και 1990, υπήρχε ένα στερεότυπο για τον άνθρωπο που παίζει βιντεοπαιχνίδια. Ο μέσος gamer θα ήταν ένα έφηβο αγόρι. Επειδή κάποια παιχνίδια τοποθετούσαν τον παίχτη στο ρόλο πχ ενός στρατιώτη να μάχεται εξωγήινους, η κοινωνία έκανε μια γενίκευση, και αντιλήφθηκε πως γενικά τα video games έχουν βία, και όπως στα αγοράκια οι γονείς συνήθιζαν να αγοράζουν στρατιωτάκια, θεώρησαν πως και τα video games απευθύνονται αποκλειστικά σε αγόρια. Κάτι όμως που φυσικά και δεν είναι απόλυτο. Τότε, όταν ήμουνα ακόμα παιδάκι, και ήταν και η αδερφή μου, θυμάμαι πως της άρεσε και αυτής να παίζει κάποια ηλεκτρονικά παιχνίδια, και παίζαμε και μαζί. Η μητέρα μου, η οποία πλέον έχει πατήσει τα 60, παίζει τακτικά παιχνίδια όπως το Super Mario και το Bomberman που κυκλοφόρησαν στη κονσόλα NES. Πάρα ταύτα, η γενική άποψη της κοινωνίας τις παλαιότερες δεκαετίες, ήταν πως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι βίαια και απευθύνονται στα αγόρια. Και λόγο αυτής της λαϊκής δόξας, επηρεάστηκαν φυσικά και οι άνθρωποι που έφτιαχναν τα παιχνίδια, οι οποίοι στη πλειοψηφία τους ήταν και άνδρες, μιας και δυστυχώς ή ευτυχώς, αποδεδειγμένα, ο αριθμός ανδρών που επιλέγουν να σπουδάσουν πληροφορική και προγραμματισμό, είναι μεγαλύτερος για κάποιο λόγο από αυτόν των γυναικών. Έτσι, στα μυαλά πολλών το gaming έγινε ανδρική υπόθεση.

 Τα χρόνια όμως πέρναγαν, και σιγά σιγά τα video games γινόντουσαν όλο και πιο δημοφιλή ως μέσο ψυχαγωγίας. Οι υπεύθυνοι marketing των εταιριών που παράγουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, θέλοντας να αυξήσουν το target group των προϊόντων τους, άρχισαν να διαφημίζουν τα παιχνίδια τους απευθυνόμενοι σε περισσότερα, διαφορετικά, σύνολα ανθρώπων. Έτσι άρχισαν δειλά – δειλά πολλές κοπέλες να δοκιμάζουν παιχνίδια ενώ πριν αδιαφορούσαν, και με το καιρό ο αριθμός γυναικών gamers αυξανόταν. Με αυτή την αύξηση όμως παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα, και άρχισε να γίνεται αντιληπτό και το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των video games σχεδιάζονταν ακόμα με τέτοιο τρόπο που δήλωνε το ότι οι developers που τα ανέπτυσσαν είχαν ακόμα τη παλιά νοοτροπία και σκέψη, δηλαδή το να αισθάνονται πως αυτός που θα παίξει τα παιχνίδια τους θα είναι κατά πάσα περίπτωση ένας έφηβος άνδρας, και έτσι τα παιχνίδια αυτά, να μην κατέχουν ή αντιπροσωπεύουν το γυναικείο φύλο ισόποσα, να παρατηρείται μια αισθητή απουσία του γυναικείου φύλου από πολλά, ενώ σε πολλά οι θηλυκοί χαρακτήρες να παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν στερεότυπα ανδρικών φαντασιώσεων, προκειμένου ο νεαρός έφηβος μέσα από βία και sexy θηλυκές παρουσίες να λαμβάνει την αίσθηση του 'ώριμου' και να νιώθει πως επιτέλους είναι 'μεγάλος'.

 Το θέμα αυτό διακήρυξε πως θέλει να φέρει στην επιφάνεια, να παρουσιάσει, και να διαλευκάνει η Anita Sarkeesian, μια Καναδέζα απόφοιτη του τομέα επικοινωνιών, που δηλώνει φεμινίστρια.

Η Ανίτα ξεκίνησε ανοίγοντας ένα crowd funding campaign στην ιστοσελίδα Kickstarter, μια αμφιλεγόμενη υπηρεσία στην οποία κάποιος ή κάποια μπορεί να παρουσιάσει μια ιδέα ζητώντας λαϊκή χρηματική υποστήριξη, για την συγκέντρωση του απαιτούμενου ποσού που χρειάζεται η ιδέα για να υλοποιηθεί. Η Ανίτα ζήτησε 6.000 δολάρια προκειμένου να γυρίσει μια πρωτοποριακή και βαθιά σειρά ντοκιμαντέρ η οποία θα χωριζόταν σε 6 επεισόδια, και θα είχε σκοπό το να επιδείξει στο ευρύ κοινό για πρώτη φορά και με ανέκδοτα στοιχεία, φαινόμενα μισογυνισμού στη βιομηχανία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Το εγχείρημα της Ανίτας τράβηξε αρκετό ενδιαφέρον, κυρίως από τον ίδιο το κόσμο που έπαιζε video games, και η καμπάνια της στο Kickstarter όχι μόνο κατάφερε να συγκεντρώσει τα έξι χιλιάρικα, αλλά η υποστήριξη σε αυτό το εγχείρημα ξεπέρασε κάθε προσδοκία, με το ποσό που συγκέντρωσε η Ανίτα να φτάνει τις 158.922 δολάρια. Ταυτόχρονα, λόγο της υπερχρηματοδότησης, οι προσδοκίες του κοινού από την Ανίτα και το ντοκιμαντέρ, και κυρίως των όσων χρηματοδότησαν αυτό το εγχείρημα, ανέβηκαν στα ύψη. Ο κόσμος πλέον περίμενε μια 'ψαγμένη' υπερπαραγωγή.

 Η Ανίτα όμως είχε μαζέψει όλα αυτά τα χρήματα και ο χρόνος πέρναγε, χωρίς το ντοκιμαντέρ της Ανίτας να εμφανίζεται. Μετά από κάποιο διάστημα άρχισαν να υπάρχουν συζητήσεις στα διάφορα forums του διαδικτύου, για το τι θα γίνει τελικά, αν πράγματι κάποτε η σειρά κυκλοφορήσει, ή η όλη υπόθεση ήταν μια αρπαχτή, και η Ανίτα μάζεψε περίπου 150 χιλιάρικα χωρίς να κάνει τίποτα, και έγινε καπνός. Τελικά με μεγάλη καθυστέρηση ανακοινώθηκε ότι το πρώτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ θα δημοσιευόταν στο Youtube, και πολύς κόσμος είπε ένα 'επιτέλους', και περίμενε ενθουσιασμένος να το παρακολουθήσει. Όταν τελικά το βίντεο ανέβηκε στο Youtube, οι αντιδράσεις του κόσμου που το παρακολουθούσε ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία αρνητικές. Το πολυαναμενόμενο, υπερχρηματοδοτημένο, και βαθύ ντοκιμαντέρ, ήταν ένα βιντεάκι για το οποίο τα βιντεάκια άλλων Youtubers οι οποίοι ποτέ τους δεν ζήτησαν χρήματα, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν. Ίσα ίσα, που τόσο από άποψη σκηνικού, σκηνοθεσίας, ψηφιακών εφέ κτλπ, πολλά βιντεάκια από Youtubers που ποτέ δεν ζήτησαν έστω 1 ευρώ, έφταναν και ξεπερνούσαν τη ποιότητα του ντοκιμαντέρ της Ανίτας. Παρόμοια βιντεάκια άλλοι youtubers βγάζουν κάθε εβδομάδα ή δυο – τρεις μέρες, ενώ της Ανίτας της πήρε πάνω από ένα χρόνο για να κυκλοφορήσει το πρώτο επεισόδιο, και παρ' ότι είχε στη διάθεση της δεκάδες χιλιάδες δολάρια, η παραγωγή ήταν φτωχική σε σχέση με άλλες εκπομπές του Youtube. Δεν υπήρχαν συνεντεύξεις, κάποια στατιστικά έστω, κάτι που να αποδεικνύει πως η Ανίτα έδειξε κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον για το ντοκιμαντέρ της από ότι ο μέσος youtuber δείχνει για την εβδομαδιαία του εκπομπή. Ακόμα χειρότερα, τα στοιχεία στα οποία βασίστηκε η Ανίτα, ήταν πληροφορίες τις οποίες κανείς θα μπορούσε να τις βρει και να τις μάθει αφιερώνοντας μερικά λεπτά στο Google και τη Wikipedia σε ένα απόγευμα... Και μάλιστα, η Ανίτα φάνηκε να αγνοεί ορισμένα στοιχεία και γεγονότα, και έτσι να αναφέρει κάποιες ανακρίβειες. Όλα αυτά, σχημάτισαν άμεσα μια πολύ αρνητική εντύπωση για την Ανίτα. Ο κόσμος ένιωθε πως αν και ο σκοπός που είπε η Ανίτα ότι έχει ήταν καλός, η ίδια η Ανίτα εξαπάτησε τον κόσμο, λαμβάνοντας ένα τεράστιο ποσό για μια σειρά ντοκιμαντέρ, η οποία δεν δικαιολογούσε σε τίποτα το μέγεθος του ποσού που είχε συμπληρωθεί για τη χρηματοδότησή της. Το ντοκιμαντέρ δεν ξεπερνούσε ούτε σε ποιότητα, ούτε σε στοιχεία, ούτε σε ακρίβεια, εκπομπές που ανεβάζουν τελείως τσάμπα και σχεδόν σε καθημερινή βάση χιλιάδες άλλοι άνθρωποι στο Youtube. Έτσι ο χώρος των σχολίων κάτω απ' το βίντεο της Ανίτας γέμισε με σχόλια γκρίνιας, τα οποία κατηγορούσαν την Ανίτα για εξαπάτηση και αρπαχτή, ο κόσμος που έβλεπε το βίντεο τη θεωρούσε τσαρλατάνα, ενώ η μπάρα των 'dislikes' στο βίντεο της ήταν πολλές φορές μεγαλύτερη από αυτή των 'likes'.

 Σε μια γρήγορη αντίδραση σε αυτό, η Ανίτα απέκλεισε το σχολιασμό και την αξιολόγηση του βίντεό της στο Youtube, και όταν κλήθηκε από κάποια μέσα ειδικού τύπου να αιτιολογήσει αυτή της την κίνηση, η ίδια χωρίς ίχνος ντροπής υποκρίθηκε πως ο λόγος που έκλεισε τα σχόλια, ήταν επειδή δεχόταν τάχα “επίθεση από μισογύνηδες” με σεξιστικά σχόλια και ύβρεις. Τούτο ύστερα έκανε εντύπωση σε κάποια μεγαλύτερη μέσα, και έτσι η Ανίτα άρχισε να καλείται σε τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες για να δώσει συνεντεύξεις, για την 'σεξιστική' επίθεση που δέχθηκε, και για να δικαιολογήσει τα όσα έλεγε δε δίστασε να πλάσει και αρνητικά στερεότυπα, και να κατηγορήσει τον κόσμο ο οποίος την κατηγορούσε για απάτη ότι είναι βίαιοι μισογύνηδες οι οποίοι δήθεν αντιδρούν με αυτό το τρόπο επειδή νιώθουν να απειλείται η 'πατριαρχεία'. Φυσικά αυτή η αντίδραση της Ανίτας, εξόργισε ακόμα περισσότερο το κόσμο που είχε αποφασίσει να δώσει από το υστέρημά του για να χρηματοδοτήσει το ντοκιμαντέρ. Οι άνθρωποι οι οποίοι έκριναν σημαντικό το σκοπό της Ανίτας και αποφάσισαν να στερηθούν για να χρηματοδοτήσουν το ντοκιμαντέρ της, τώρα διασύρονταν από την ίδια την Ανίτα, λόγο της δυσαρέσκειας τους που εξέφρασαν για το απογοητευτικό 'ντοκιμαντέρ', το οποίο θα μπορούσε κάποιος να γυρίσει σε ένα απόγευμα μέσα στο σπίτι του. Και έτσι πλέον ξεκίνησαν μακρές συζητήσεις σε πάμπολλα forums, και εκπομπές επί εκπομπών που σχολίαζαν το όλο θέμα, με αρνητική φυσικά χροιά προς την Ανίτα.

 Η Ανίτα εκμεταλλεύτηκε το ντόρο που προκάλεσε με τη διπροσωπία της προς το όφελός της, με το να εμφανίζεται συνεχώς στη τηλεόραση και να κάνει γνωριμίες, και έτσι να δικτυώνεται, και να γίνει διάσημη, με ότι επακόλουθο είχε αυτό. Αν και αρκετά πράγματα από όσα λέει στα επεισόδια των εκπομπών της ισχύουν και παρουσιάζει πράγματι κάποιες άγνωστες πτυχές των video games, πολλά από όσα λέει στις εκπομπές είναι ανακρίβειες και δεν ισχύουν, πράγμα που φανερώνει ημιμάθεια και το ότι ξεπετά τα επεισόδια 'στα γρήγορα', προφανώς γιατί δεν έχει η ίδια την όρεξη να ασχοληθεί σε βάθος με τα ζητήματα αυτά. Ωστόσο η όλη ιστορία είναι μοναδική, και προκαλεί μεγάλη έκπληξη το πως μπορεί ένας άνθρωπος να αποσπάσει μεγάλα χρηματικά ποσά από εύπιστους ανθρώπους, υποσχόμενος λαγούς με πετραχήλια, ύστερα να παραδώσει κάτι κατώτερο των προσδοκιών, και τελικά όταν οι χρηματοδότες αντιδρούν να αποφύγει τις κατηγορίες επικαλούμενος φανταστικά γεγονότα και διασύροντας τους ίδιους τους χρηματοδότες, και να χρησιμοποιεί τελικά και αυτό το διασυρμό προς όφελός του για να πάει ακόμα παραπέρα.

Φαίνεται πως η ίδια είναι πανέξυπνη, και πως οι σπουδές της στις ανθρώπινες επικοινωνίες την βοήθησαν. Είναι γεγονός πως υπάρχει διαδεδομένη η άποψη μεταξύ πολλών εταιριών που παράγουν βιντεοπαιχνίδια, ότι το μεγαλύτερο μέρος των gamers είναι άνδρες, και έτσι σχεδιάζουν τα παιχνίδια τους στοχεύοντας αυτό το κοινό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία από video games τα οποία να στοχεύουν το γυναικείο κοινό. Δυστυχώς όμως η Ανίτα δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να ασχοληθεί με τέτοιου είδους ζητήματα, και αντί να γίνει η γυναίκα που θα μας ανοίξει τα μάτια, έγινε μια γυναίκα που μας τα έκλεισε περισσότερο, με τις ψευδείς τις κατηγορίες, την αρπαχτή, και την ημιμάθειά της.

Παρακολουθώντας το μαγνητοσκοπημένο και σκηνοθετημένο βίντεο που είχε ετοιμάσει η Nintendo για την φετινή έκθεση E3, δεν ένιωθα τη βαρεμάρα και τη νύστα τις οποίες οι περισσότεροι οι οποίοι παρακολουθούσαν το ίδιο βίντεο έλεγαν πως νιώθουν. Το κουκλοθέατρο που παρουσιάστηκε αρχικά, με έκανε να θυμηθώ το Muppet Show, μια σειρά για παιδιά, την οποία έβλεπα και εγώ μερικές φορές όταν ήμουν παιδί. Σε αντίθεση με πολλούς όμως που φάνηκε να τους αρέσει η προσέγγιση σαν ιδέα, εμένα με έβαλε σε προβληματισμούς, γιατί ούτε παιδί είμαι ποια, αλλά και ούτε τα σημερινά παιδιά βλέπουν κουκλοθέατρα. Αναρωτιώμουν σε ποιον άραγε απευθύνεται η Nintendo ; Σε εμένα που τώρα ποια έχω μεγαλώσει, και δεν παρακολουθώ πλέον το Muppet Show, ή σε όσους είναι μικρότερης ηλικίας, και δεν το έμαθαν ποτέ ;

Το περισσότερο κομμάτι του χρόνου όσο παρακολουθούσα τη παρουσίαση, ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να εκπλήσσομαι, αλλά και να μην εκπλήσσομαι ταυτόχρονα. Από τη μια έβλεπα τη Nintendo να κάνει πράγματα που έχει ξανακάνει, τα οποία πλέον είναι αναμενόμενα, και δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν. Από την άλλη όμως, ένιωθα έκπληκτος από το πόσο αναμενόμενη ήταν η παρουσίασή της και τα παιχνίδια της! Θα περίμενα δηλαδή πως μετά από πολλαπλές φορές που θα είχε σερβίρει το ίδιο ακριβώς πράγμα ξανά και ξανά, κάποτε, θα έκανε κάτι διαφορετικό, έτσι για αλλαγή. Και αυτό ακριβώς το γεγονός, το ότι παραμένει σταθερή σε κάποια πράγματα για τόσο πολύ καιρό, με έκανε να νιώσω μια εσωτερική πικρή απογοήτευση, να νιώσω κάποιες ελπίδες που είχα για κάποια πράγματα να εξανεμίζονται. Θυμήθηκα αυτή τη σοφή φράση που είχε πει ο χαρακτήρας Vaas στο Far Cry 3: “In-sanity. Is doing the exact same thing, over and over again, expecting things to change. No,no,no, this time it's going to be different!” Η Nintendo μου φαίνεται να αγνοεί αυτό που φανερώνουν τα λόγια του Vaas, το ότι δηλαδή άμα δεν αλλάξεις κάτι στη προσέγγισή σου, μη περιμένεις να αλλάξει κάτι στο αποτέλεσμα. Κι όμως, η Nintendo δείχνει να συνεχίζει με τις ίδιες προσεγγίσεις, και να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Παραφροσύνη.

Αυτό το οποίο μου άλλαξε τη διάθεση, και είναι το σημαντικότερο που κράτησα από τη παρουσίαση της Nintendo, και η αφορμή που με οδήγησε στο να γράψω αυτές τις λέξεις, ήταν η εμφάνιση ενός trailer του παιχνιδιού Metroid Prime: Federation Force. Εκεί πραγματικά η Nintendo με εξέπληξε πολύ, και ίσως να μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα κιόλας. Αμέσως μόλις το είδα ένιωσα μια απέχθεια, μια αηδία, και νευρίασα. Φώναξα στην οθόνη. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είδα. Αυτό που έβλεπα για Metroid δεν είχε καμία σχέση με το Metroid. Ήταν ένα πράγμα άκυρο, τελείως άσχετο, και αδιάφορο, στο οποίο απλά κολλήσαν το τίτλο “Metroid” μπας και κάνουν κάποιον να ενδιαφερθεί για αυτό, το κατά τα άλλα τόσο αδιάφορο παιχνίδι. Αλλαγές έχουμε δει πολλές σε γνωστά franchises, αλλά αυτό ήταν κάτι πέρα για πέρα μοναδικό στο είδος του. Ούτε η αισθητική, ούτε το στυλ και το ύφος, ούτε καν το gameplay και το genre του παιχνιδιού αυτού δεν έχουν σχέση με το Metroid. Είναι κάτι τελείως άσχετο, που Metroid είναι μονάχα στο όνομα!

Και αυτό για εμένα, για αυτή τη σειρά, είναι ιεροσυλία. Γιατί το Metroid το γνώρισα την εποχή του SNES ως κάτι πολύ διαφορετικό απ' αυτό το... πράγμα. Το Super Metroid ήταν ένα παιχνίδι, το οποίο είχε σχετικά ρεαλιστική προσέγγιση, τουλάχιστον όσο το επέτρεπαν τα γραφικά της εποχής, με όλους τους hardware περιορισμούς τότε, και σκοπό είχε να σου προκαλέσει φόβο, σοκ και δέος. Περπατούσες ολομόναχος και χωρίς καμιά βοήθεια, μακρυά απ' τον πολιτισμό, σε σκοτεινές κατακόμβες, πολεμόντας αηδιαστικά και τρομακτικά τέρατα. Η αισθητική, το art style των τεράτων ήταν τέτοιο ώστε να σε αηδιάσουν και να σε τρομάξουν, οι εχθροί είχαν εκτεθιμένους εγκεφάλους ή και εντόσθια, άγρια μακρυά και κοφτερά δόντια, μάτια που φωτίζουν στο σκοτάδι... Ήταν ένα horror game! Ακόμα και αν δεν θεωρούταν genre το να είναι ένα παιχνίδι τρομακτικό εκείνη την εποχή, το Metroid ήταν φτιαγμένο για να σε τρομάξει και να σε αηδιάσει, και να σε κάνει να νιώθεις μόνος και ανήμπορος! Οι ίδιοι οι συντελεστές του παιχνιδιού κάποτε είχαν πει σε συνέντευξη ότι εμπνεύστηκαν τη σειρά από την ταινία Alien, που είναι θρίλερ και σπλατεριά του κερατά! Μόνο που τα δικαιώματα χρήσης της σειράς τα είχε η SEGA, και έτσι η Nintendo έβγαλε το.. Metroid. Η Samus Arran είναι η αντίστοιχη Ellen Ripley, τα Metroids είναι τα εναλλακτικά Facehuggers, και η Motherbrain αντικαθιστά την Alien Queen.

Πως λοιπόν όταν το Metroid μας έχει παρουσιαστεί σαν πνευματικό παιδί των ταινιών Alien, και αφού τα εγκεφαλοφάγα Metroids μας δημιουργούσαν εφιάλτες που μας ξύπναγαν 3 η ώρα τη νύχτα, να υποδεχτούμε το Federation Force ; Εκεί που θα περίμενε κανείς να δει σε ένα trailer παιχνιδιού Metroid να πετάγονται Metroids απ το πουθενά και να ανοίγουν κεφάλια, ρουφώντας τα για να τραφούν σαν να ήταν μελάτα αυγουλάκια, με κομμάτια του κρανίου να πετάγονται δεξιά και αριστερά, και αίματα παντού γύρω, είδα στην E3 κάτι καρτουνίστικα ανθρωπάκια που θύμισαν miis, να μπαίνουν σε αφύσικες στολές power armor που σε τίποτα δεν θυμίζουν αυτές παλαιότερων Metroid, και να... παίζουν άλλοτε deathmatch, και άλλοτε διαστημικό ποδόσφαιρο. Η σκοτεινή σπλατεριά κατάντησε Disney's Space Jam.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στη λογική της Nintendo, που πιστεύει πως ό,τι και να φτιάξει, άμα κολλήσει πάνω ένα γνωστό όνομα, το προϊόν αυτό θα είναι και επιτυχημένο. Κάτι το οποίο αντιλήφθηκε η ίδια για πρώτη φορά πολύ παλιότερα, όταν πήρε ένα παιχνίδι που λεγόταν Doki Doki Panic, το οποίο είχε κυκλοφορήσει μονάχα στην Ιαπωνία και έτσι ήταν άγνωστο στον υπόλοιπο κόσμο, και αλλάζοντας τα sprites των χαρακτήρων με αυτά της σειράς Super Mario, το κυκλοφόρησε σε Ευρώπη και Αμερική ως 'Super Mario Bros 2'. Στο δυτικό κόσμο αν και φάνηκε παράξενο εκείνο το 'Super Mario', μιας και ούτε Goombas είχε, ούτε Koopas, ούτε κουτιά με ερωτηματικά, ή καν χρονικά περιθώρια, παρ' όλα αυτά ο κόσμος πίστεψε ότι ήταν ένα παιχνίδι Super Mario, και το αγόρασε. Από αυτό η Nintendo έβγαλε το συμπέρασμα, πως ότι και αν πούλαγε, αν το πούλαγε με το σωστό όνομα, αυτό το κάτι θα γινόταν επιτυχία, και κανείς δεν θα νοιαζόταν για το αν παρέμενε πιστό στο αρχικό πρότυπο. Αυτή η νοοτροπία ήταν υπεύθηνη για πολλά παιχνίδια, εκ των οποίων ορισμένα πράγματι ξεχώρισαν και ήταν καλά, άσχετα αν έμεναν πειστά ή όχι στο αρχικό παιχνίδι. Άρχισαν έτσι λοιπόν να εμφανίζονται παιχνίδια όπως Mario Paint, Doctor Mario, και Mario Teaches Typing, αργότερα Mario Kart, Mario Tennis, Mario Party, Mario RPG, Super Smash, Mario Strikers... Μέχρι που τελικά, είδαμε και το Metroid Prime: Federation Force.

Και με αυτό το παιχνίδι, έφτασε επιτέλους αυτή η στιγμή να πω μέχρι και εγώ πως η Nintendo το παράκανε! Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι μαζεύουν υπογραφές διαμαρτυρίας ζητώντας να μη κυκλοφορήσει το παιχνίδι. Το Federation Force είναι για πολλούς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι Metroid fans έχοντας περάσει από το τρομακτικό Super Metroid στο αξιοπρεπέστατο αν και λιγότερο τρομακτικό Metroid Prime, μετά συνάντησαν ένα αντιδεοντολογικό Other M, για να τους παρουσιαστεί μετά από πολύ καιρό το ακόμα πιο άσχετο και απομακρυσμένο απ' το πρωταρχικό Metroid παιχνίδι, το Federation Force. Η Nintendo δείχνει να έχει ξεχάσει η ίδια το τι σημαίνει Metroid, ή ακόμα χειρότερα, να μη νοιάζεται καν. Εκπληκτικό είναι πάντως, το ότι δείχνει να αδιαφορεί τελείως για το πως νοιώθουν οι οπαδοί της, και να μη λαμβάνει καθόλου υπ' όψιν της το feedback αυτών. Υπάρχουν πράγματα και χαρακτηριστικά, τα οποία εδώ και πολλά χρόνια, οπαδοί διαφόρων σειρών της Nintendo ζητούν και θέλουν να δουν σε μελλοντικά παιχνίδια, αλλά δεν τα βλέπουν ποτέ. Είναι λες και οι άνθρωποι της Nintendo να είναι αποκομμένοι από το internet, να μην έχουν μπει ποτέ στα fan sites των σειρών που φτιάχνει η εταιρία, να δουν από περιέργεια τι γράφουν και συζητάν οι άνθρωποι που αγοράζουν τα παιχνίδια τους. Να είναι δηλαδή αποκομμένοι από το ίδιο τους το κοινό. Και αυτό αν και παλαιότερα με είχε απλώς απογοητεύσει, πλέον με φοβίζει. Με φοβίζει γιατί δεν ξέρω κατά πόσο η Nintendo θα συνεχίσει να τα πηγαίνει καλά σαν εταιρία αν έχει αποκοπεί τόσο πολύ από το αγοραστικό της κοινό, και με φοβίζει επίσης γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω το πως σκέφτονται. Εγώ αν ήμουν developer μιας εταιρίας που φτιάχνει video games, θα έμπαινα συχνά σε forums από περιέργεια, να μάθω τι λεν για τα παιχνίδια μου όσοι τα παίζουν. Το να κάνεις έρευνα αγοράς προκειμένου να διαπιστώσεις τις επιθυμίες των καταναλωτών και έτσι να συλλέξεις διάφορες απαιτήσεις, είναι ένα βασικό βήμα το οποίο σε μαθαίνουν όχι μόνο σε μαθήματα διοίκησης και διαχείρισης επιχειρήσεων, αλλά και ειδικά για το χώρο του software engineering, όπου μέρος του είναι και το game development, αυτό αποτελεί βασική προαπαίτηση πριν αρχίσει ο σχεδιασμός ενός προϊόντος. Η Nintendo φαίνεται να βρίσκεται σε πλήρη άγνοια και αδιαφορία, και αυτό, δεδομένου του ότι δεν πρόκειται για μια παρέα ερασιτεχνών που μαζεύτηκαν για να κάνουν το χαβαλέ τους, αλλά για μια μεγάλη, πολυεθνική εταιρία που διαχειρίζεται δισεκατομμύρια, είναι πολύ περίεργο και μου γεννά τεράστια ερωτηματικά. Πως είναι δυνατόν μια τέτοια εταιρία, να κάνει τέτοια λάθη, και να φαίνεται πως δεν ακολουθά καν τα βασικά και καθιερωμένα βήματα τα οποία διδάσκονται οι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι σε αυτές τις θέσεις, σε όλες τις σχολές του κόσμου ; Κάποια ερωτήματα μάλλον θα μείνουν για πάντα αναπάντητα...

Μιας και το arkham knight σε λιγο καιρο θα φτασει στα ραφια των καταστηματων συν το γεγονος οτι ειμαι μεγαλος φαν της σειρας,επιβαλλεται να κανω ενα blog σχετικα με αυτη τη σειρα.!!!!Δεν υπαρχουν spoilers!!!! 

Το 1ο παιχνιδι της σειρας batman arkham δημιουργηθηκε απο τη rocksteady και κυκλοφορησε το 2009. 

Με το που ξεκιναμε το παιχνιδι ,ειμαστε ο batman και απλα περπαταμε διπλα-διπλα με καποιους αστυνομους ,να εχουν δεμενο τον Τζοκερ!Τον οδηγουν μαζι με τον batman στις φυλακες του arkham asylum(βρισκεται σε ενα νησι κοντα στο gotham).Το arkham asylum εκτεινεται σε ολο το χωρο του νησιου arkham island και εκει φυλασσονται οι πιο επικυνδινοι εγκληματιες(killer croc,riddler,harley quinn ,bane,poison ivy κλπ).O τζοκερ καταφερνει να ξεφυγει απο τους αστυνομικους και ελευθερωνει ολους τους εγκληματιες στο νησι(με τη βοηθεια της harley quinn).Πολλοι αστυνομοι σκοτωνονται .Ο batman πρεπει να πιασει τον joker,ενω παραλληλα πρεπει να αντιμετωπισει κακους οπως η poison ivy στην οπια εχει δωθει titan(το δηλητηριο που εχει ο bane για να γινεται τουμπανο).Οπως καταλαβαινετε , το arkham island ειναι μια ''κολαση'' και ο batman πρεπει 1)να σωσει τη μερα...η μαλλον νυχτα και 2)να βγει απο κει ζωντανος

Eχει γραφτει σειρα με comics βασισμενη στο παιχνιδι-το οποιο θεωρειται η πιο σκοτεινη στιγμη στην ιστορια του batman,αφου το παιχνιδι εχει και μερικα στοιχεια horror(η πρωτη μου horror εμπειρια ever ηταν σ'αυτο το παιχνιδι,οταν με κυνηγουσε ο killer croc.

Τα βραβεια του παιχνιδιου ειναι : 

Bafta awards : 

best gameplay (2009)

Best game(2009)-goty 2009 

Best story 

Best use of audio 

Best Action game 

Aritstic achievement

Απο την 

Academy of Interactive Arts & Sciences, USA: 

Outstanding Achievement in Character Performance

Outstanding Achievement in Game Design

Game of the Year

Outstanding Achievement in Adapted Story

Adventure Game of the Year

Outstanding Achievement in Animation

Outstanding Achievement in Game Direction

Outstanding Achievement in Original Music Composition 

World guiness records : 

Most Critically Acclaimed Superhero Game Ever 

Επομενο game της σειρας- arkham city (αγαπημενο παιχνιδι) 

.Δημιουργος του παλι η rocksteady studios ,κυκλοφορησε το 2011

Το game ειχε δημιουργησει τρελο hype-λογω του προηγουμενου παιχνιδιου- και μετα την κυκλοφορια του δικαιολογησε το χαος που ειχε δημιουργησει.Πολλοι κριτικοι το χαρακτηρισαν ως το ''perfect game''.To game ξεκινα οταν ο Bruce Wayne βγαζει λογο θελοντας να ασχοληθει με τα πολιτικα του gotham και ενω το κανει αυτο , ερχεται στρατος ,τον πλακωνει και τον βαζει στο arkham city(Ειναι η φυλακη που δημιουργηθηκε,αφου εκλεισε το arkham asylum λογω της ζημιας που δημιουργησε.Ειναι κατι σαν πολη -φυλακη .)Ο strange ξερει οτι ο bats ειναι  ο wayne και γι'αυτο τον πιανει ως bruce ,για να μην του κανει ζημια ο batman στο protocol ten(αν σας πω τι ειναι αυτο θα ειναι spoiler).Καθως ,ψαχνετε να μαθετε τι ειναι το protocol ten(αφου το σκασετε απο τον hugo strange και τους φυλακες της φυλακης και γινετε batman),ο joker σας κανει τη ζωη-ακομα πιο πολυ-δυσκολη.

Το φιναλε ειναι απο τα συγκλονιστικοτερα ολων των εποχων στην ιστορια του gaming.Στο παιχνιδι εμφανιζονται χαρακτηρες οπως: 

joker,harley quinn,deadshot,catwoman(την ελεγχετε σε ορισμενα σημεια και ειναι συμμαχος του batman),poison ivy,bane,zsaz,mr freeze,razalgul.talia al ghul, AZRAEL!!!! κλπ.Yπαρχουν αναφορες και easter eggs σε αλλους χαρακτηρες οπως: superman,manbat,killer croc,prometheus and the wrath κλπ.

Harley Quinn Revenge

Προκειται για το dlc του arkham city.Η harley ειναι νευριασμενη και στεναχωρημενη για κατι που πιστευει οτι φταει ο bats.Αυτη πιανει τον batman και ο robin πρεπει να τον βρει(αφου ο batman αγνοειται) και να δει τι τρεχει!Θεωρητικα ,ειναι ενα πολυ καλο dlc,με αρκετα ωραια ιστορια + το γεγονος οτι μας δινεται η ευκαιρια να ελεγχξουμε τον robin με τα δικα του gadgets δινει μια τρομερη εμπειρια γυρω απο το arkhamverse 

Βραβεια(γενικοτερα το arkham city) :

BAFTA Awards 

Best Action Game

Best Performer
Mark Hamill 

Best Original Music
Nick Arundel 
Sefton Hill 
Jamie Walker 

Btw το soundtrack κανει τον παιχτη να νομιζει οτι ειναι οντως ο Batman 

Τσεκαρετε :

Audio Achievement

Artistic Achievement

Best Design

Best Story

Best Game-goty 

Κεριδσε αρκετα βραβεια απο : 

Behind the Voice Actors Awards

Δεν νομιζω να ενδιαφερται κανεις-το παραλειπω  

Satellite Awards

Outstanding Action/Adventure Game 

Απο IGN 

best boss fight 

best DLC

best easter egg(σε αυτο το σημειο αξιζει να αναφερω οτι ολα τα παιχνιδια της σειρας εχουν τρομακτικα easter eggs και αναφορες απο γεγονοτα σε comics) 

Βest batsuit 

Best side mission 

Best story 

Spoiler!@@!!!! 

Best death   

βραβευτηκε απο το xbox live ως goty

Επισης βραβευτηκε και απο : 

joystick awards

gameinformer

 playstation magazine

Batman Arkham origins 

Tο 3ο παιχνιδι της σειρας.Κυκλοφορησε απο την Warner Bros montreal games to 2013.To παιχνιδι ηταν πολυ καλο-οπως τα προηγουμενα,αλλα μερικα bugs,glitches ενοχλησαν το κοινο και δεν καταφερε να γινει τοσο επιτυχημενο οσο τα προηγουμενα 2.

Η ιστορια ειναι πολλα χρονια πριν το arkham asylum.Ο batman ειναι απειρος ακομα ως batman ,αφου ο bruce ειναι ακομα 21 χρονων!Η αστυνομια και ο κοσμος του gotham τον εχουν στο μυαλο τους ως αλλον εναν super κακοποιο.Ωστοσο,οι πραγματικοι κακοι γνωριζουν τον κινδυνο του να υπαρχει ο batman.Γι'αυτο ο black mask(η τελος παντων ο τυπος που φοραει τη μαυρη μασκα),προσλαμβανει 7 δολοφονους για να τον σκοτωσουν σε μια νυχτα και να του φερουν το κεφαλι του. 

Οι 7 assassins ειναι: firefly,shiva,cooperhead,deadshot,electrocutioner,bane και ο επικος deathstroke.

Παραλληλα γινονται καταστροφες απο τον ??? στο gotham και ο batman πρεπει να νικησει τους 7 δολοφονους και να σταματησει τα εγκληματα αυτων και του black mask.Εμφανιζονται χαρακτηρες οπως engima(οπως σε ολα τα arkham),penguin,oι 7 δολοφονοι,black  mask,δεν αναφερω εναν πολυ σημαντικο.  

Βatman Arkham origins online :Θα ειμαι οσο πιο συντομος γινεται .Το online(το οποιο ελειπε απο τα 2 προηγουμενα)ειναι αδιαφορο με λιγο κοσμο να ασχολειται και servers για πεταμα(Μερικες φορες,τα fanboys πρεπει να γινουν λιγακι σκληρα!!)

DLC: Cold Cold Heart 

Το cold cold heart ειναι το dlc του arkham origins.Μπορει να κανεις να σκεφτει και να πει dlc ΑΑΑ τιτλου ειναι,καπου στο 20ευρω θα κανει!Κι ομως,το cold cold heart κοστιζει μολις 10 ευρω!Τα προβληματα περι μερικων bugs και glitches συνεχιζουν να υπαρχουν(εννοειται οτι δεν κανουν το game unplayable,απλως αν ειστε full κακοτυχοι,μπορει να χρειαστει να κανετε restart το game).O μεγαλος κακος ειναι ο mr freeze.Ειναι η πρωτη συνατηση mr freeze-batman .Ο batman θα χρειαστει μια ειδικη στολη(η οποια κατα τη γνωμη μου ειναι Ε-ΠΙ-ΚΗ),για να μπορεσει να αντεξει το κρυο.Το boss fight,ειναι κλασικα ,οπως σε καθε batman θεαματικοτατο!!

Golden Trailer Awards 

Best Video Game
WB Games UK 
Hammer Creative 

Motion Picture Sound Editors, USA

Best Sound Editing - Computer Interactive Entertainment

Writers Guild of America

Outstanding Achievement in Writing Videogame Writing

Behind the Voice Actors Awards 

Best Male Vocal Performance in a Video Game in a Supporting Role
JB Blanc 

Best Male Lead Vocal Performance in a Video Game
Troy Baker 

As the voice of "???".(και οχι ,δεν ειναι ο Enigma-βαλτε το μυαλο σας να σκεφτει!!)

Best Vocal Ensemble in a Video Game 

 

 

Αυτα ηταν μερικα πραγματα για τα batman arkham series.Για οσους δεν εχουν παιξει κανενα αξιζει να μαθουν οτι : 

1)Τα παιχνιδα αυτα,εχουν μακραν το καλυτερο combat system μεχρι σημερα 

2)Το stealth ειναι απλο,αλλα πολυ διασκεδαστικο και ενδιαφερον 

3)Παιχνιδι με μεγαλυτερη δοση επικουρας δεν υπαρχει 

4)Τα easter eggs ειναι αμετρητα 

5)Πολλοι χαρακτηρες απο τον κοσμο του batman 

6)Tρομερη και στερεα ιστορια(σε ολα τα παιχνιδια)

7)Προκειται για μια απο τις σειρες που μπαινουν ευκολα στα καλυετερα της προηγουμενης γενιας.  

 

 

Θεωρω οτι το arkham knight θα ειναι ανταξιο του hype που δημιουργησε(το παιχνιδι αναπτυσσεται απο την rocksteady).Το studio αυτο ειναι διαμαντι ,δεν προκειται να μας απογοητευσει οπως εκανε η warner με το ''ξεπετα'' origins(στην ουσια ηταν ενα μεγαλο dlc του arkham city με αλλαγμενο κοσμο και ιστορια)Ειμαι πολυ ευχαριστημενος απο το γεγονος του οτι ισως υπαξει co-op!Ειναι κατι που ''οραματιζομουν'' και ειχα προτεινει πολλες φορες.Προσωπικα,πιστευω οτι το arkham knight θα εχει μεσα θανατο και το τελος θα ειναι αναλογο με αυτο του arkham city. Σημειωση: Ολα τα παιχνιδια που εχει φτιαξει η rocksteady,εχουν παρει goty.Ειμαι σιγουρος πως το arkham knight δεν θα ειναι εξαιρεση!!! 

Ειναι πολλα τα βραβεα που παρελειψα!  

 

 

 

    Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μια τεράστια ανάπτυξη στα Indie games καθώς και στους μηχανισμούς στήριξης τους.Το Kickstarter,το Steam Greenlight γεμίζουν με νέα project καθημερινά,ενώ οι καινούριες αλλαγές σχετικά με την διάφορα διάσημα και ισχυρά game engines παίζουν τον ρόλο τους σ' αυτή την ανάπτυξη.Σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους όχι.Αναμφισβήτητα όμως αποτελεί ένα γεγονός που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αποδεχθεί.

    Ωστόσο,μέσα σε όλη αυτή την εξέλιξη έχει παρατηρηθεί μια τάση...μια μόδα που επικρατεί ανά 3-4 μήνες.Η μόδα συνήθως ξεκινάει με ένα επιτυχημένο release ή project κάποιου παιχνιδιού.Στη συνέχεια αρκετοί developers σπεύδουν να "αντιγράψουν" την φόρμουλα του εκάστοτε επιτυχημένου τίτλου,όπως λένε μερικοί.



    Έχοντας μιλήσει με αρκετούς indie game developers γνωρίζω κάτι που οι περισσότεροι από εμάς,συμπεριλαμβανομένου και εμένα,συνήθως ξεχνάμε.Οι game developers δεν παύουν να είναι gamers λόγω της νέας τους ιδιότητας.Συνεχίζουν να παίζουν και να κρίνουν παιχνίδια στον ελεύθερο χρόνο τους.Πόσες φορές δεν έχετε πει κατά τη διάρκεια ενός game session την εξής φράση:"Καλή η 'x' ιδέα για το 'ψ' feature αλλά θα προτιμούσα να το έκαναν με τον 'z' τρόπο".Δεδομένου λοιπόν ότι οι περισσότεροι "indies" δουλεύουν είτε μόνοι τους είτε σε μικρές ομάδες(που στις περισσότερες περιπτώσεις δε ξεπερνούν τα 10 άτομα) οι developers δημιουργούν παιχνίδια της αρεσκείας τους που ανταποκρίνεται στο αγαπημένο τους genre κάνοντας όπως λένε και οι Άγγλοι "their take on it".Αυτό εξηγεί την πληθώρα από RPG και FPS που εμφανίστηκαν τα τελευταία τρία χρόνια,μιας και είναι από τα πιο διάσημα genres.



   Όμως πολλοί θα χαρακτήριζαν την "μόδα" αυτή στα games ως κάτι κακό,που βλάπτει τη βιομηχανία και δεν αφήνει χώρο σε νέες ιδέες.Είναι όμως σωστός ο ισχυρισμός αυτός;

   Στη βάση του ο ισχυρισμός αυτός είναι ορθός γιατί υπάρχουν αρκετοί developers που επικεντρώνονται στη δημιουργία "παιχνιδιών μόδας" με ξεκάθαρη την απουσία ενδιαφέροντος για το genre.Βέβαια οι συγκεκριμένοι developers είναι εμφανές ότι ούτως ή αλλιώς δεν είχαν σκοπό να φτιάξουν κάτι ποιοτικό και πρωτοποριακό εξαρχής."Μα και από τους υπόλοιπους developers βλέπουμε πανομοιότυπα παιχνίδια,οπότε ποια η διαφορά;",θα ρωτούσε κάποιος.Σε αυτό το ερώτημα θα απαντήσω παίρνοντας εμένα παράδειγμα.

   Εγώ είμαι λάτρεις των survival games και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω έρθει κατενθουσιασμένος σε φίλους λέγοντας για το 'x' survival game βγαίνει σε 'τόσες' εβδομάδες/μήνες κλπ.Όντας ο μόνος survival fan στη παρέα η απάντηση είναι προβλέψιμη:"Ναι σιγά άλλο ένα survival game όπως όλα τα άλλα...",απαντούν με αδιαφορία.Αμέσως το επιχείρημα μου είναι ότι το 'x' αυτό παιχνίδι διαθέτει τα 'ψ' feature λαμβάνοντας την απάντηση ότι τα βασικά είναι ίδια.Το παιχνίδι σε πετάει σε ένα κόσμο στον οποίο καλείσαι να επιβιώσεις.

   Και εδώ λοιπόν είναι το λάθος με αυτή τον προαναφερθέντα ισχυρισμό.Πολλοί θεωρούν τα παιχνίδια αυτά ίδια για τον απλούστατο λόγο ότι μοιράζονται το ίδιο "core gameplay",όπως λένε οι game developers.Και αυτό είναι το λάθος στο συλλογισμό αυτό,αφού κάθε genre έχει ένα πολύ συγκεκριμένο "core gameplay" που δεν αλλάζει.Είτε το παιχνίδι λέγεται Gears of War είτε Spec Ops,είτε λέγεται Call of Duty είτε Insurgency,είτε λέγεται DayZ είτε The Dead Linger.Ο λόγος που καταλήγουμε σε αυτό το λάθος είναι πολύ απλά ότι τα genres που έχουν μπει στη "μόδα" τα τελευταία χρόνια δεν ήταν ποτέ κάποια από τα διασημότερα genres αφού εκεί υπάρχει ισχυρός ανταγωνισμός που κατατροπώνει τους "indies".

Εσείς τι πιστεύετε για τις εκάστοτε "μόδες" των video games;Έγινε ποτέ της μόδας το αγαπημένο σας genre;

ο Grand Theft Auto 5 ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους τίτλους για την Rockstar, αλλά και ένας από τους αγαπημένους μας, αφού απέσπασε το μεγάλο 9.5 στο εκτενές review του Gameworld.gr για το PC. H πιο πρόσφατη έκδοση του τίτλου για PC, έφερε πολλές καινοτομίες στον κόσμο του GTA, με πιο σημαντική και αγαπημένη το εξαιρετικό Movie Editor.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το GTA V δίνει στους παίκτες την δυνατότητα να δημιουργήσουν τα δικά τους ευφάνταστα Video Clip, γυρίζοντας σκηνές, κάνοντας μοντάζ, προσθέτοντας effects και άλλες παρόμοιες σκηνοθετικές λεπτομέρειες. Όπως έχουν αποδείξει περίτρανα στο παρελθόν, οι gamers διαθέτουν μεγάλες δόσεις φαντασίας αλλά και ικανοτήτων ώστε να δημιουργήσουν μοναδικά αριστουργήματα έχοντας στα χέρια τους τα κατάλληλα εργαλεία.

Έτσι λοιπόν, πολλοί ήταν οι παίκτες που εμπνεύστηκαν από τους πολυσύχναστους δρόμους του Los Santos, δημιουργώντας κωμικά video, δράσης, κοινωνικά, μουσικά clips, ακόμα και αναπαραγωγές γνωστών σειρών - ταινιών. Τις περισσότερες φορές βέβαια, τις εντυπώσεις κλέβει η πολλά υποσχόμενη εισαγωγή του κάθε video, ενώ η συνέχεια μπορεί να σας καθηλώσει από τον ρεαλισμό και την εξαιρετική "κινηματογράφηση". Πέρα όμως από τις αξιέπαινες προσπάθειες των φιλόδοξων σκηνοθετών, το πρώτο επίσημο μουσικό video clip μέσω του movie editor αποδεικνύει από μόνο του πως η τεχνολογία των video games κρύβει πολλές ακόμα εκπλήξεις...

Στην εποχή του που τα indie games βασιλεύουν και τα shooters βγαίνουν κυριολεκτικά με το τσουβάλι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις.Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν το budget είναι περιορισμένο σε σχέση με τους ισχυρούς ανταγωνιστές του genre.Ωστόσο στα περισσότερα παιχνίδια αυτού του τύπου σπανίως δίνεται ιδιαίτερη βάση στο σενάριο.Συνήθως βλέπουμε έξυπνα features,διασκεδαστικά modes κλπ. και όπως έχει αποδειχθεί..δουλεύει.Το παιχνίδι για το οποίο θα μιλήσω σήμερα κατάφερε να ξεχωρίσει εφαρμόζοντας ακριβώς αντίθετη τακτική.

Ο λόγος γίνεται για το Spec Ops - The Line ένα Third Person Shooter που πέρασε "under the radar" to 2012.Το παιχνίδι βγήκε στην αγορά στις 26 Ιουνίου του 2012 με δημιουργό την Yager Developement και publisher την 2k games.Τί είναι αυτό που το έκανε λοιπόν "διαμάντι" και γιατί αξίζει τουλάχιστον ένα playthrough;

Gameplay:
Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ.Σε αυτό τον τομέα δεν θα βρείτε απολύτως τίποτα ενδιαφέρον ή πρωτοποριακό.Είναι ένα Third Person Shooter που χρησιμοποιεί cover system και τρέχει ακριβώς όπως κάθε άλλο παιχνίδι της κατηγορίας του,σε πολλές περιπτώσεις ίσως και χειρότερα.Συνεπώς,μιλάμε για κακό gameplay κάκιστο AI και ίσως τα χειρότερα και πιο προβλέψιμα spawnpoints εχθρών που έχουμε δει εν έτη 2012.Βέβαια στον τίτλο λέω ξεκάθαρα "διαμάντι" οπότε γιατί ήδη έχω αρχίσει και "θάβω" το παιχνίδι;



Story:
  Σας καλωσορίζω στο "ζουμί" του παιχνιδιού και τον λόγο για τον οποίο θεωρώ το Spec Ops "διαμάντι".Όσοι από εσάς έχετε παίξει το παιχνίδι ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να μιλήσω για το πόσο καλό είναι το σενάριο και η ιστορία του χωρίς να πυροβολήσω με spoilers αλλά θα προσπαθήσω.Στο Spec Ops - The Line παίρνετε το ρόλο το του Martin Walker ένα υψηλόβαθμο μέλος του Delta Squad.Η αποστολή σας;Να ερευνήσετε την Dubai που βασανίζεται από τρομερές αμμοθύελλες,αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς και την πόλη κυριολεκτικά θαμμένη στο χώμα.Όπως πάντα τα πράγματα σύντομα θα πάρουν άλλη τροπή.Έτσι θα ανακαλύψετε ότι βρίσκεστε στη μέση ενός πολέμου και το τί είναι σωστό και τί λάθος θα γίνουν σχετικά.Μέχρι τώρα όμως όλα ακούγονται "κλισέ" σωστά;
  Ναι,και μάλιστα αυτός είναι ο σκοπός του παιχνιδιού.Με αυτό τον τρόπο το παιχνίδι καταφέρνει να εντυπωσιάσει και εκπλήσει σε κάθε cutscene όσο εξελίσεται η ιστορία του παιχνιδιού.Ωστόσο καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού,η οποία δεν ξεπερνά τις 6-7 ώρες,θα αισθάνεστε ότι κάτι πάει στραβά.Αυτό το συναίσθημα είναι ένα "build up" για το τέλος του παιχνιδιού όπου γίνεται και η τελική "αποκάληψη".
  Μέχρι τώρα όμως είμαι σίγουρος πως δεν έχετε καταλάβει τίποτα σχετικά με την ιστορία του παιχνιδιού.Γι' αυτό λοιπόν αντί να πάρω το γνωστό spoiler gun και να αρχίσω να θερίζω θα προτιμήσω να αναφερθώ στα θέματα τα οποία πραγματεύεται το Spec Ops.Μερικά από αυτά λοιπόν είναι:Η σχετικότητα της λέξης "ήρωας",Ο λευκός φώσφορος και η εφαρμογή του στους πολέμους,προστασία ή όχι του άμαχου πληθισμού και πολλά άλλα.Λογικά συνεχίζετε να μην καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται ακόμα και μετά από τρεις παραγράφους κείμενο.Επομένως, αντιλαμβάνεστε για το βάθος του σεναρίου και τη δυσκολία παρουσίασης του χωρίς spoilers.



Το Spec Ops - The Line είναι ένα παιχνίδι που κανένα review,gameplay,preview ή οτιδήποτε άλλο δε μπορεί να σας πείσει να παίξετε.Πρέπει απλά να εμπιστευτείτε κάποιον και να το παίξετε.Μιλώντας ως άτομο που "παρακαλά" για καλά σενάρια στα παιχνίδια του, μπορώ να πω ότι μετά το πρώτο playthrough δεν ξαναείδα ποτέ ένα shooter με τον ίδιο τρόπο.

Το Spec Ops - The Line μπορείτε να το βρείτε στο Steam στη τιμή των 20 ευρώ

Εκεί που καθόμουν, λοιπόν, και σκεφτόμουν με ποιο παιχνίδι θα συνεχίσω τη μοναχική μου πορεία στο single player gaming, και προσπαθώντας να αφήσω πίσω μου το Ryse: Son of Rome, αποφάσισα κάτι πρωτότυπο: Να… ακολουθήσω την πεπατημένη. Σε μια έξαρση μπογδάνειου αυτοτρολαρίσματος έκρινα σκόπιμο, καθώς η φετινή σεζόν -που ξεκίνησε για μένα περίπου από τον Ιούλιο 2014- φτάνει σιγά - σιγά στο τέλος της, να ασχοληθώ με ακόμη ένα παλαιότερο game θέλοντας να καλύψω μια… νεκρή (από games) περίοδο κάποιων ετών. Είδα κι αποείδα, που λες, φανατικέ μου αναγνώστη, και σκέφτομαι: «Έχεις παίξει φέτος την complete edition του GTA IV, τα δύο Just Cause και το Wheelman. Δεν πιάνεις κι εκείνο το παραπεταμένο το Mafia II, ειδικά από τη στιγμή που το πρώτο σου είχε αρέσει τόσο»;

Για να το σοβαρέψω, όμως, ασχολήθηκα λοιπόν με το Mafia II, καθώς το πρώτο ήταν πραγματικά ένα παιχνίδι το οποίο είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Και αυτό είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία διότι είχε κυκλοφορήσει μόλις λίγους μήνες μετά το επαναστατικό Grand Theft Auto III, πίσω στο 2002, και το να καταφέρει να σταθεί σ’ ένα τέτοιο υψηλό επίπεδο οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι αυτού του τύπου, συνιστούσε από μόνο του επίτευγμα. Αυτό που είχε κάνει, κατά την άποψή μου, το Mafia: The City of Lost Heaven τόσο επιτυχημένο ήταν το τρομερά ατμοσφαιρικό του ύφος το οποίο διαμορφωνόταν μέσα από μια καταπληκτική ιστορία ως προς τον τρόπο παρουσίασης και εξέλιξης, μέσω flashbacks, όλα αυτά βεβαίως αποδιδόμενα από έναν υπέροχο τεχνικό τομέα σε συνολικό επίπεδο, και με γραφικά που θα ζήλευαν ουκ ολίγα μεταγενέστερα παιχνίδια.

Πριν ξεκινήσω το δεύτερο μέρος της σειράς είχα διαβάσει αυτό το πολύ ενδιαφέρον blog περί της εμπειρίας των games με έμφαση στα sequels τους, με συνέπεια να μπω σε σκέψεις σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Το γεγονός ότι το παιχνίδι εκτυλίσσεται μεταξύ 1943 – 1951 (επί της ουσίας από την ολοκλήρωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) ήταν από μόνο του ένα θετικό στοιχείο, ως διάδοχος του προηγουμένου το οποίο εξελίσσετο μεταξύ 1930 – 1938. Πλην όμως, κάτι δε μου «κολλούσε» σε σχέση με όσα θυμόμουν από το πρώτο μέρος, παρά ταύτα αποφάσισα να μην είμαι προκατειλημμένος και να του δώσω απλόχερα την ευκαιρία να με πείσει.

Εν τέλει, σε καμία περίπτωση δεν το μετάνιωσα, δίχως όμως να μείνω και απολύτως ικανοποιημένος. Αποδείχθηκε ένα παιχνίδι το οποίο έκανε φιλότιμη προσπάθεια να αποτελέσει άξιο διάδοχο του προκατόχου του κυκλοφορώντας οκτώ χρόνια αργότερα, αλλά περιορίστηκε σε ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα… ίσως και δύο. Ήταν μια κλασική ιστορία μαφίας στην οποία ο πρωταγωνιστής, Vito Scaletta, ξεκινούσε από τα χαμηλά όντας άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ήδη μπασμένο στη δουλειά παιδικό του φίλο, Joe Barbaro, για να καταλήξει σε έναν υπόγειο -ή και όχι τόσο- πόλεμο «νονών». Είδα στοιχεία πλοκής της ιστορίας δανεισμένα από το πρώτο Mafia (“You broke the omerta, Tommy”… κι άντε να δούμε πώς θα τα μπαλώσεις), που προσέδωσαν έναν κάπως επαναλαμβανόμενο τόνο, ενώ ιδιαίτερη βαρύτητα έδωσα στο μέγεθος του σεναρίου του παιχνιδιού.

Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό που διάβασα στο review του site, ότι οι σελίδες του σεναρίου του Mafia II ανήλθαν στις 700 έναντι 400 που ήταν στο πρώτο παιχνίδι, κάτι το οποίο διαπίστωσα στην πράξη από το ξεκίνημα. Το αρνητικό ήταν ότι αυτό, όπως αποδείχθηκε, δεν έκανε το παιχνίδι ιδιαίτερα μεγαλύτερο από τον προκάτοχό του, αλλά στην πραγματικότητα μάλλον έκοψε χρόνο από το καθαρό gameplay. Κι όλα αυτά τα ισχυρίζομαι έχοντας τις αναμνήσεις του «τότε». Ο διάδοχος ήταν σίγουρα… ατμοσφαιρικός, αλλά όχι καθηλωτικός όπως ο προκάτοχος, πιστεύω. Αυτό όμως δε με εμπόδισε να ζήσω μια συγκλονιστική στιγμή στις αρχές του 9ου part (σε σύνολο 11) του playthrough που έκανα, και να υποβάλω νοερώς τα άπειρα respect μου στους developers και σεναριογράφους του παιχνιδιού. Μια στιγμή άμεσα συνδεδεμένη με το πρώτο Mafia, για την οποία όμως, συνειδητά, δε θα πω τίποτα.

Ανεξαρτήτως όσων σημείωσα μέχρι τούδε, δεν αλλάζει το γεγονός ότι, κατά την άποψή μου, το Mafia II είχε καλύτερο story σε σχέση τόσο με το -Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου- Grand Theft Auto IV, όσο τα δύο Just Cause και φυσικά το Wheelman, τα οποία ανέφερα στο ξεκίνημα. Ξεκινώντας από τον απόλυτο «βασιλιά», το GTA IV, μπορώ να πω ότι για πρώτη φορά έπιασα κάπου τον εαυτό μου να κουράζεται από την υπόθεση, χωρίς να φταίει γι’ αυτό σε καμία των περιπτώσεων ο -συμπαθής κατά τα άλλα- Niko Bellic. Ομοίως και το expansion, The Lost and Damned, ενώ μπορώ να πω ότι βρήκα πιο ενδιαφέρον και θεαματικό το The Ballad of Gay Tony. Όσον αφορά τα δύο Just Cause, το σενάριο, πέρα από παρόμοιο, ήταν κατά βάση… αναγκαίο και η λογική θύμιζε το ελληνοπρεπές «Rico, προχώρα, γά***έ τα όλα». Παρεμπιπτόντως, να υπογραμμίσω εδώ ότι το Just Cause 2 ήταν ένα από τα πιο διασκεδαστικά games -αν όχι το πιο διασκεδαστικό- που έχω παίξει ποτέ μου. Τώρα, για το Wheelman, δεν ήταν παρά ένα άκρως συμβατικό gta clone, εν τούτοις χαβαλετζίδικο και διασκεδαστικό. Vin Diesel είσαι στην τελική και το hijack των οχημάτων ήταν όλα τα λεφτά, καίτοι μη ρεαλιστικό.

Υ.Γ.: …και πολύ τους είναι. Μόνο εδώ μπορούν να τοποθετηθούν τα τρία DLC που είχαν συνοδεύσει το Mafia ΙΙ εντός του 2010. Ο λόγος για τα The Betrayal of Jimmy, Jimmy’s Vendetta και Joe’s Adventures, που με κράτησαν μόνο για να με ξενερώσουν σε σχέση με το βασικό story. Με έναν πρωταγωνιστή στα δύο πρώτα ερχόμενο από το πουθενά, με αποστολές σκόρπιες, επαναλαμβανόμενες και στερούμενες ουσιαστικού νοήματος, με υποτιθέμενους εχθρούς εκ του μη όντως εντός της ίδιας πόλης, και briefing με δύο γραπτές αράδες -κι αυτές λειψές- πριν από κάθε mission. Ούτε λόγος βεβαίως για εισαγωγικά videos. Ακόμη και στο τρίτο DLC, όπου ήλεγχα τον γνώριμο και αγαπημένο Joe, μολονότι το ξεκίνημα ήταν πολλά υποσχόμενο, η συνέχεια έμελλε να κυμανθεί σε ανάλογα επίπεδα, με ασυνάρτητη ροή της ασθμαίνουσας ιστορίας. Το μόνο θετικό ήταν ότι τα DLC έδιναν βάση σε περιοχές του χάρτη που δεν είχαν αναδειχθεί τόσο από την κεντρική ιστορία του Mafia II.

Ειναι ευρεως γνωστο οτι η γενια του ps3 και xbox360 θεωρηθηκε απο τους πιο ''εμπειρους gamers'' χειροτερες απο αυτες του ps2/xbox και psx.Πολλες φορες συναντω σε διαφορα forums στο internet σχολια οπως :''Παλια επαιρνα ενα game και ηξερα οτι θα το ευχαριστηθω,τωρα το παιρνω και ξερω οτι θα ξενερωσω'',''παιχνιδια του επιπεδου the last of us θα'πρεπε να''ναι του μετριου,αφου η τεχνολογια εξελιχθηκε,οι δημιουργοι ξερουν τι θελουμε κ.ο.κ''... 

Ωστοσο,πιστευω οτι η γενια που μας περασε ηταν ανταξια των δυο γενεων πριν απο αυτη. 

Θεωρω οτι οι gamers πλεον,επιλεγουν να αγοραζουν games για αριθμους(π.χ στο ταδε review πηρε τοσο η κοστιζει 40 ευρω-πρεπει να'ναι επος,ενα video η ακομα και για τ'ονομα(π.χ cod-για να το παιζουν πολλοι και να βγαινει καθε χρονο θα ειναι τρομερο παιχνιδι).

Oι gamers πρεπει να ξεκινησουν μια ''επανασταση''.Να ''αντισταθουν'' στα σκουπιδια εκατομμυριων που μας πλασαρονται και να επιλεγουμε παιχνιδια που πιστευουμε οτι θα μας ευχαριστησουν!Δηλαδη μας δινουν μια νεα εμπειρια που μας κανει να χαιρομαστε,να φοβομαστε,να φαναταστουμε και να δημιουργησουμε!

Ο gamer ο σωστος με κριτικη σκεψη δεν παιζει games ετσι απλα...Γουσταρει ενα παιχνιδι και επιλεγει αυτο εναντι αλλων 

Δεν ειναι λιγες οι φορες που εχω επιλεξει να παιξω απο αυτα τα παιχνιδια που οι μοντερνοι-καγκουρες gamers ονομαζουν σκουπιδια-πατατες(βλ. little big planet,rayman,pokemon(!!!),minecraft,prince of persia(ε ναι,τωρα εχουμε ac),watch dogs(δε θα ξεχασω ποτε το ποσο υποτιμηθηκε και ποσο κραξιμο εφαγε λογω του hype που δημιουργησε) και πραγματικα τα εχω ευχαριστηθει!Αλλες φορες,επαιξα παιχνιδια που ειχαν καλες κριτικες ,ειχαν σαρωσει βραβεια και εγω απλα τα βαρεθηκα(π.χ uncharted 3,ac black flag,σε μια περιοδο gta V).........

Θελω να σκεφτειτε και να μου πειτε:

Τα τελευταια ac οπως unity,rogue,black flag(οκ,αυτο ισως),ΙΙΙ σας φανονται ανταξια των προηγουμενων ,ωστε να ακουμπατε το 60ευρω καθε φορα?

Τα cod ισως?

Τα resident evil??

Ο gamer που ειναι fan μιας σειρας και τυχαινει να ειναι hypeαρισμενος με ενα video που ειδε και η εταιρεια θα τον απογοητευσει (μια φορα ειναι οκ) και θα πει : Θα κατσω να παιξω κατι αλλο και Δεν προκειται να δωσω τα λευτα μου για κατι τετοιο,αξιζει respect...

Δεν χρειαζεται καν να αναφερω οτι το θεμα pre-order ειναι η επειδη εισαι αρρωστος με κατι η επειδη εισαι full αφελης η εχεις λευτα για πεταμα....Μα καλα,τοσο δυσκολο ειναι να περιμενεις 2 μερουλες να δεις κανα 2 review και κανα videακι να δεις αν το παιχνιδια αξιζει τα λευτα του? 

Το gaming εχει στραβωσει τα τελευται 3 χρονια.....πολυ   

Αυτο που εχω να πω ειναι : 

1)Σταματηστε τα preorder

2)Μη δινετε βαση σε 1 μονο review -δειτε πολλα σχολια και απο αλλους gamers

3)Αγνοηστε το ονομα

4)Να ειστε ειλικιρινεις με τους εαυτους σας και πειτε αν το παιχνιδι θα σας ευχαριστησει σαν συνολο!!!!

5)Πιστευω δεν χρειαζεται να το αναφερω καν(Ελλαδα ειμαστε αλλωστε),μην αγνοειτε την τιμη!!!Σκεφτειτε αν το ταδε αξιζει 60ευρω η θα περιμενετε να το τσιμπησετε με 5-20 ευρω... 

Υ.Γ Το gaming ειναι ενας απο τους καλυτερους τροπους ψυχαγωγιας -αν σας αρεσει κατι,αγοραστε το(μη δινετε σημασια στο κραξιμο η στο οτι ''δεν το ξερει ουτε η μανα του'' η στο οτι εγω το λεω σκουπιδι εκατομμυριων)  

Πειτε μου τη γνωμη σας στα σχολια!!!

Καθώς καθόμουν και τελείωσα το -πλέον- πασίγνωστο anime με τίτλο "Sword Art Online", ξεκίνησα να ψάχνω παιχνίδια με βάση το συγκεκριμένο anime (μιας και είναι βασισμένο στον αγαπημένο μου τύπο video games). 

Έψαχνα για μήνες στο internet και το μόνο που έβλεπα ήταν μισοτελειωμένα projects και βρήκα και μια ομάδα ατόμων που υπόσχονται ότι θα έχουν έτοιμο το top Sword Art Online mmo-rpg game στα μέσα του 2016.

Έτσι, αποφάσισα να σταματήσω το ψάξιμο και να κάνω υπομονή μέχρι τότε.

Και κάπου εδώ εμφανίζεται το "Roblox". Μια πλατφόρμα με lego-style γραφικά που βρήκα τυχαία σε ένα forum κατά την αναζήτηση μου για ένα Sword Art Online MMORPG. Στο Roblox υπάρχουν διαφόρων τύπων fan made παιχνίδια, είτε rpg, είτε survival, είτε arcade και πολλά άλλα genre, γενικά τα πιο πολλά online games που θα ήθελε να παίξει κάποιος gamer και κάπως έτσι κόλλησα.

Αν ψάχνεις κάτι και δεν το βρίσκεις, αξίζει να ρίξεις μια ματιά. Επίσης, αν είσαι αυστηρός κριτής στο θέμα "γραφικά", θα σου πρότεινα να μην κάνεις καν τον κόπο.

Happy gaming ppl!

                                  ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ DSL

Μια που είναι και επίκαιρο το θεμα αυτό, παραθέτω το παρακάτω blog

Όταν ξεκίνησε το ADSL στην Ελλάδα, η ελάχιστη ταχύτητα σύνδεσης ήταν 384Kbps. Σήμερα, η μικρότερη σύνδεση είναι 2Mpbs, η μεγαλύτερη είναι 24Mbps, ενώ στο πρωτόκολλο VDSL οι ταχύτητες φτάνουν μέχρι και τα 50Mbps. Το συμβόλαιο οποιουδήποτε παρόχου Internet για σύνδεση ADSL, θα δείτε πως αναφέρεται στην εκάστοτε ταχύτητα ως τη "μέγιστη δυνατή" ή να λέει πχ "Μέχρι 24Mbps". Για να συνδεθούμε στο Internet μέσω ADSL, η τηλεφωνική γραμμή που ξεκινάει από το σπίτι μας καταλήγει με μια συσκευή δικτύου που ονομάζεται Digital Subscriber Line Access Multiplexer (DSLAM).

Ο παρακάτω πινακας δείχνει ενδεικτικά την απόσταση από DSLAM Line attenuation σε ταχύτητα download

Έλεγχος ταχύτητας μιας ADSL σύνδεσης

http://www.speedtest.net/

Όλοι οι router έχουν την πληροφορία για την ταχύτητα συγχρονισμού, και την αναγράφουν στο web interface τους. Για να μπούμε στο Web Interface αρκεί να γράψουμε στο browser τη διεύθυνση IP του router (συνήθως 192.168.1.1 ή 192.168.2.1). Αναλογα με τον παροχο που δινετε το modem. Για cyta είναι (192.168.1.1:8080),

Αφου είμαστε στην login screen του modem εδώ γράφουμε user name – pass. Συνήθως περιλαμβάνετε στο manual, που περιέχεται στο κουτι του modem

Από κει και περα αναλογα με το Modem, ψαχνουμε να βρουμε εκει που λεει (Line Attenuation, Noise Margin και Output Power)

Line attenuation(εξασθένηση γραμμής σε dB) : Δείχνει πόσο σήμα χάνεται πάνω στη γραμμή (απώλεια σήματος) από αυτό που στέλνεται προς κάποια κατεύθυνση – Αυτό πρέπει να είναι χαμηλό νούμερο και όχι μεγαλύτερο από 60-65 dB.

Ενδεικτικές τιμές
20dB και κάτω: τέλειο
20dB-30dB: εξαιρετικό
30dB-40dB: πολύ καλό
40dB-50dB: καλό
50dB-60dB: φτωχό με πιθανά προβλήματα σύνδεσης
60dB και πάνω: σίγουρα προβλήματα σύνδεσης

Noise Margin ή SNR (Signal to Noise Ratio) (σε dB) : Εδώ μετράμε τη σχέση που έχει το ωφέλιμο σήμα της γραμμής (signal – αυτό που μεταφέρει τα data μας) με το θόρυβο της (noise) γι αυτό λέγεται και S/N δηλ. Signal/Noise. Αυτό σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερο είναι το αποτέλεσμα της διαίρεσης «οφέλειμο σήμα» / «θόρυβος» τόσο καθαρότερο σήμα έχουμε. Πρακτικά ένα snr μικρότερο από 6 σε συνδιασμό με μεγάλο Line Attenuation (εξασθένιση γραμμής), δημιουργεί προβλήματα συγχρονισμού με αποτέλεσμα συχνές αποσυνδέσεις της γραμμής και φυσικά λάθη στο modem/router.
Παράδειγμα – το πολύ συχνό S/N = 30dB είναι πολύ καλή τιμή μέτρησης και σύμφωνα με τα παραπάνω σημαίνει ότι το ωφέλιμο σήμα είναι 1000 φορές μεγαλύτερο από το θόρυβο.
Αρα το όριο των 12db σημαίνει ότι το ADSL καλό είναι να παίζει όταν το σήμα είναι 15,85 φορές μεγαλύτερο από το θόρυβο.
Ενδεικτικές τιμές
dB: κακό, είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν προβλήματα συγχρονισμού και αποσυνδέσεων
6dB-6.9dB: οριακό, είναι το εξ ορισμού όλων των ISP για να επιτύχουν τις μέγιστες ταχύτητες συγχρονισμού
7dB-10dB: μέτριο αλλά δεν αφήνει πολύ χώρο για διακυμάνσεις
11dB-20dB: καλό χωρίς προβλήματα συγχρονισμού
20dB-28dB: εξαιρετικό
29dB και πάνω: κορυφαίο

Output Power (σε dBm): Δείχνει πόση ισχύ βάζει το modem στη γραμμή για να διατηρήσει το συγχρονισμό (πόσο παιδεύεται το Modem δηλαδή για να διατηρήσει τη γραμμή). Υψηλά νούμερα μεγαλύτερα από 15-16 dBm δείχνουν πιθανά προβλήματα. To dBm σημαίνει ισχύς ανά milliwatt άρα ουσιαστικά με τον τύπο των dB υπολογίζουμε το νούμερο και αυτό που βρίσκουμε το ονομάζουμε mW.
Παράδειγμα – το output power (downstream) = 3dBm είναι μια καλή τιμή μέτρησης και σύμφωνα με τα παραπάνω σημαίνει ότι η ισχύς που βάζει το modem στη γραμμή για το downsteam είναι 2mW. Αρα το όριο των 15dbm σημαίνει ότι το ADSL καλό είναι να παίζει με ισχύ όχι μεγαλύτερη από 30mW.]

τέλος υπάρχου και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ταχύτητα μας, όπως αυτο ειναι το φυσικό μέσο (καλώδια χαλκού). Να είναι είτε παλιά, είτε χαλασμένα 

Σε παλαιότερο blog, αναδείξαμε την ιστορία του Halo όπως αυτή εμφανίζεται μέσα από το main story των παιχνιδιών. Εδώ θα ασχοληθούμε με όλο το story που μπορούμε να δούμε μέσω των υπόλοιπων πτυχών των παιχνιδιών. Συγκεκριμένα θα παρουσιαστεί το story του Halo 4: Spartan Ops το οποίο είναι αρκετά σημαντικό καθώς περιέχει σημαντικές πληροφορίες για την βασική ιστορία του  Halo 5. Επίσης θα παρουσιαστεί η αφήγηση των domain terminals, και τέλος το story του Halo 3: ODST, το οποίο επιλέχτηκε να είναι εδώ και όχι στο προηγούμενο blog, αφού δεν έχει κάποιο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Halo. Major spoiler alert!

Halo 4: Spartan Ops

Εικόνα: Μπροστά Dr. Halsey, πίσω της αριστερά Cpt. Lasky και δεξιά του Spartan Palmer.

Τα γεγονότα του Spartan Ops λαμβάνουν χώρα 6 μήνες μετά τα γεγονότα του Halo 4. Το Infinity επιστρέφει στον Requiem όπου «απόστρατοι» των Covenant, που έχουν ηγέτη τους τον Jul ‘Mdama, -ο οποίος αυτοπαρουσιάζεται ως «Το χέρι του Didact»- και Promethians δραστηριοποιούνται ακόμη. Η Sarah Palmer διοικητής όλων των μονάδων Spartan στο Infinity, στέλνει ομάδες Spartan για να καθαρίσουν Covenant και Promethians στο εσωτερικό του Requiem, έτσι ώστε να στήσουν εκεί βάσεις για μελέτη. Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, η ομάδα Spartan, Crimson, ανακαλύπτει ένα μυστηριώδες αντικείμενο των Forerunners, το οποίο όμως ανέσκαβαν οι Covenant. Το φέρνουν στο Infinity όπου το εξετάζει ο Doctor Glassman ο οποίος είναι ειδικός σε αυτή τη δουλειά. Ο Glassman, απορροφάται από το αντικείμενο αυτό και εξαφανίζεται.

Αμέσως, με εντολή του Cpt Lasky, έρχεται στο πλοίο η Catherine Halsey η οποία έχει τεράστιες γνώσεις περί του θέματος, έχοντας μελετήσει για πολλά χρόνια τους Forerunners. Έρχεται με συνοδεία από φρουρούς, φορώντας χειροπέδες, και με συνοδεία από Spartans, ένας εκ των οποίων είναι ο Gabriel Thorne, ο οποίος έχασε την οικογένειά του από την επίθεση του Didact στο New Phoenix. Η Halsey έχει χειροπέδες γιατί είναι προφυλακιστέα για το Spartan Project αφού θεωρήθηκε παράνομη η κίνηση της να στρατολογεί μικρά παιδιά.  Καθώς εξετάζει και αυτή το αντικείμενο, λαμβάνει μηνύματα στον υπολογιστή της από κάποιον άγνωστο αποστολέα, ο οποίος αποκαλύπτεται ότι είναι ο ‘Mdama, ο οποίος αιχμαλωτίζει τον Glassman, που βρέθηκε στα μέρη του μέσω του αντικειμένου των Forerunners. Ο ‘Mdama αναγκάζει τον Glassman να εργαστεί πάνω σε μια άλλη συσκευή των Forerunners η οποία εικάζεται, ότι περιέχει την Librarian (σ.σ. την έχει αιχμαλωτίσει ο Didact, αφού έμαθε πως βοήθησε τον John δίνοντάς του ανοσία στον Composer). Καταδιώκοντας τα στρατεύματα του ‘Mdama, η ομάδα Crimson εντοπίζει ένα άλλο αντικείμενο, το οποίο και μεταφέρει στο Infinity. Στην ανάλυση του, η Halsey βλέπει πως απεικονίζει εικόνες, τις οποίες ο Thorne αναγνωρίζει ότι απεικονίζουν το New Phoenix. Ο Lasky αποκαλύπτει στη Halsey και στους Spartans, πως το UNSC γνωρίζει, ή μάλλον, έχει βάσιμες υποψίες πως οι Promethians ήταν άνθρωποι. Πλησιάζοντας το πρώτο αρχικό αντικείμενο, ο Thorne απορροφάται όπως ακριβώς και ο Glassman και τηλεμεταφέρεται στον Requiem, όπου και αμέσως συλλαμβάνεται από τους Covenant. Η Palmer συλλαμβάνει εκ νέου τη Halsey με την κατηγορία ότι επικοινώνησε με τον ‘Mdama. Ο Thorne απελευθερώθηκε από τον ‘Mdama, και απέδρασε μαζί με τον Glassman. Περιπλανώμενοι στον Requiem θα διασωθούν από την ομάδα Spartan Majestic που είχαν σταλεί με σκοπό να τους σώσουν.

Η Halsey φυλάσσεται κλειδωμένη και προστατευόμενη σε δωμάτιο φυλασσόμενη από το AI του πλοίου Roland, το οποίο όμως παρακάμπτει μέσω override εντολής που μόνο αυτή ξέρει (τα ΑΙ ήταν δικά της δημιουργήματα άλλωστε). Αναγκάζει το ΑΙ σε υποταγή μέσω της εντολής και το διατάζει να τη βοηθήσει. Εκείνη τη στιγμή το ΑΙ «ενημερώνει» τους φρουρούς πως έπαυσαν οι κατηγορίες εναντίον της Halsey και οι φρουροί της βγάζουν τις χειροπέδες και την οδηγούν στην καμπίνα του Lasky. Εκεί παίζοντας με τους υπολογιστές, ανακαλύπτει πως ο Master Chief είναι ζωντανός, και μάλιστα πάνω στο πλοίο! Επικοινωνεί με τον ‘Mdama και προσπαθεί να επιτύχει συμφωνία αφού και οι δυο θέλουν το ίδιο πράγμα… τη Librarian. Ο Roland καταφέρνει να ξεπεράσει τα δεσμά της Halsey και αποκαλύπτει σε όλη τη φρουρά του πλοίου τι έκανε. Ο Lasky εισβάλλει αμέσως μέσα, τη συλλαμβάνει και σκοπεύει να την τοποθετήσει σε cryo-tube για να αποφύγει εκ νέου προβλήματα, αλλά εκείνη την ώρα, Promethians εισβάλλουν στο Infinity και προκαλείται χάος, πανικός και πιστολίδι. Μέσα στην αναταραχή η Halsey αιχμαλωτίζεται από τους Promethians παρά τις προσπάθειες του Thorne και της Palmer να την κρατήσουν. Οι Promethians τη μεταφέρουν απευθείας στον  ‘Mdama.  Η Serin Osman, γενικός γραμματέας του ONI (Office of Naval Intelligence) διατάσσει τον Lasky να σκοτώσει τη Halsey. Ο Lasky φανερά αποδέχεται τη διαταγή από την ανώτερή του, αλλά αρνείται να δώσει εντολή. Η Palmer, σπεύδει αυτοβούλως να εξολοθρεύσει τη Halsey, και ο Lasky δίνει εντολή στην ομάδα Majestic να διασώσει τη Halsey από τον ‘Mdama και την Palmer.

Η Halsey ξεκλειδώνει τη συσκευή του ‘Mdama και μπαίνει μέσα (μόνο άνθρωποι μπορούσαν να μπουν). Εκεί βρίσκει τη Librarian, που της δίνει δύο κομμάτια του “Janus Key” εργαλείο το οποίο παρέχει άμεση πρόσβαση στην τοποθεσία κάθε κομματιού Forerunner τεχνολογίας στον γαλαξία. Η Librarian συνιστά να χρησιμοποιηθεί το κλειδί για να προχωρήσει η ανθρωπότητα. Μόλις παίρνει το κλειδί, η Halsey βγαίνει από τη συσκευή και ο ‘Mdama της παίρνει από τα χέρια το ένα κομμάτι του κλειδιού. Η Halsey προλαβαίνει να πετάξει το δεύτερο κομμάτι στον Thorne καθώς εκείνη την ώρα μόλις είχε φτάσει η ομάδα Majestic. Αμέσως καταφθάνει και η Palmer η οποία προλαβαίνει να καταφέρει μια πιστολιά στον ώμο της Halsey πρωτού ένας Promethian κάνει teleport τη Halsey και τον ‘Mdama από το σημείο. Ο ‘Mdama στέλνει τον Requiem να συγκρουστεί με τον κοντινό Ήλιο και διατάσσει όλες τις δυνάμεις του να απομακρυνθούν με slip-space. Oι Crimson και Majestic καταστρέφουν κάποια αντικείμενα που δένουν το Infinity στον Requiem μέσω της βαρύτητας, και γυρίζοντας στη φρεγάτα ακολουθούν το slip-space των πλοίων του ‘Mdama και ο Requiem καταστρέφεται. Εν τω μεταξύ, η Halsey που έχασε το χέρι της λόγω του τραυματισμού της από την Palmer, λέει στον ‘Mdama πως προδόθηκε από το UNSC και πως δέχεται να συμμαχήσει μαζί του απλά και μόνο για εκδίκηση.

Halo 3: ODST

(2009/Χbox 360)

Εικόνα: Από αριστερά προς τα δεξιά: Rookie, Dutch, Mickey, Dare, Buck, Romeo.

To παιχνίδι αφορά την ιστορία μιας ομάδας ΟDST, και εξελίσσεται χρονικά ανάμεσα στα γεγονότα του Halo 2 και Halo 3. Ξεκινάει με τον Dutch, τον Romeo, τον Mickey να συζητούν για το πλοίο των Covenant πάνω από τη New Mombasa. Tότε καταφθάνει ο αρχηγός της ομάδας, Buck και συστήνει την Dare.  H oμάδα, θα έμπαινε σε ειδικά κουβούκλια για να προσγειωθεί από το πλοίο τους, πάνω στο πλοίο των Covenant. Η Dare, τελευταία στιγμή σκόπιμα αλλάζει την πορεία τους για να μη πέσουν πάνω στο πλοίο, το οποίο κάνει slip-space και το ενεργειακό κύμα που προκαλεί στέλνει τους στρατιώτες μας διάσπαρτους στη New Mombasa. Εμείς ελέγχουμε τον Rookie, ένα νεοφερμένο μέλος στην ομάδα, ο οποίος προσγειώνεται πάνω σε μια οροφή. Για έξι ώρες θα παραμείνει αναίσθητος, και όταν ξυπνήσει θα προσπαθήσει να δει τι γίνεται με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.

Ο Buck είχε επίσης ένα άσχημο πέσιμο, και μόλις ξυπνάει βρίσκεται αντιμέτωπος με  Covenant τους οποίους και πολεμάει. Προσπαθεί να βρει την Dare, αλλά αντί αυτής βρίσκει τον Romeo, και ενώνονται για να βρουν τους υπόλοιπους. Ο Dutch πέφτει σε ένα θέρετρο όπου και βοηθάει κάποιους Marines που πολεμούν εκεί. Ο Mickey ανεβαίνει σε ένα tank και πολεμάει στην κεντρική οδό της New Mombasa. Οι τελευταίοι δύο συναντιώνται, και πολεμούν μαζί για να προστατεύσουν ένα κτήριο του ΟΝΙ, το οποίο και εν τέλει αναγκάζονται να ανατινάξουν για να μην καταληφθεί από Covenant. Φεύγουν με ένα Pelican, και μετά από τόση φασαρία εντοπίζονται από τον Buck με τον οποίο δίνουν ραντεβού στα κεντρικά κτήρια της αστυνομίας αλλά εκεί καταδιώκονται από Covenant. Buck και Romeo σώζουν Dutch και Mickey αλλά ο Romeo τραυματίζεται σοβαρά. Η ομάδα κλέβει ένα ιπτάμενο πλοίο των Covenant αλλά αντί να φύγουν από την πόλη, ο Dutch αποφασίζει να γυρίσει και να ψάξει την Dare.

O Rookie, με τη βοήθεια του Virgil, ένα ζώο βαθμού Superintendent, μεταφορέα γνώσεων, οδηγείται στο σημείο που βρίσκεται η Dare, και κατόπιν προσπαθούν να φτάσουν και οι δύο στον χώρο του πυρήνα των δεδομένων του Virgil, για να μάθουν τι ψάχνουν οι Covenant πάνω στη New Mombasa ή για την ακρίβεια… κάτω από αυτή! Ψάχνοντας κάτω από την πόλη εντός του πυρήνα, βρίσκουν έναν Engineer των Covenant. Η Dare εξηγεί πως οι Engineers είναι βιολογικοί σούπερ-υπολογιστές, (όπως και ο Virgil άλλωστε) οι οποίοι σκλαβώθηκαν από τους Covenant και για αυτό λειτουργούσαν ελαττωματικά ως προς τους ανθρώπους. Με τη βοήθεια των Engineers και του Superintendent, η αποστολή της Dare είναι τώρα να διασώσει το τελευταίο! Ο Rookie, η Dare και το ζώο ενώνονται με τον Βuck πολεμούν για να βγουν από την πόλη. Καθώς φτάνουν στο κλεμμένο πλοίο και φεύγουν από την πόλη, βλέπουν τα πλοία των Covenant να καταστρέφουν την πόλη.

Ένα μήνα μετά, η ομάδα μας φροντίζει και προσέχει τον Superintendent. Τότε καταφθάνει ο Sgt Johnson, ο οποίος συνομιλεί μαζί του και ρωτάει τι είναι αυτό που ψάχνουν οι Brute και ο Prophet και εν γένει, τι σχεδιάζουν οι Covenant, προετοιμάζοντας το έδαφος για το Halo 3. O ίδιος ο Prophet of Truth φαίνεται εν τέλει να επιβλέπει μια ανασκαφή από ένα αντικείμενο των Forerunners στο χώρο του πυρήνα πληροφοριών του Superintendent.

Σημείωση: Η σειρά των γεγονότων (στα αρχικά στάδια) μπορεί να αλλάξει, καθώς στο Halo 3: ODST ο χρήστης έχει την ελευθερία να κινηθεί μέσα στην New Mombasa και να αναζητήσει τους squadmates του κατά πως νομίζει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κάπου εδώ  τελειώνει το Story του Halo όπως αυτό εμφανίζεται μέσα από τα παιχνίδια της σειράς. Φυσικά, για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο, υπάρχουν και βιβλία που πλαισιώνουν την ιστορία και την αναλύουν περισσότερο.  Οι τίτλοι των βιβλίων μπορούν να βρεθούν στο Halo Nation στην τοποθεσία halo.wikia.com και συγκεκριμένα εδώ. Τα βιβλία διατείθενται και για αγορά σε pdf μορφή. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως όποιος δεν είναι κάτοχος του Xbox 360, μπορεί να αποκτήσει το Halo 4: Spartan Ops και το Halo 3: ODST* με την Halo: The Master Chief Collection στο Xbox One.

*Δείτε εδώ.

Αντί προλόγου

Το συγκεκριμένο κείμενο επρόκειτο να δημοσιευθεί ως post, αλλά αποφάσισα να το κάνω blog για να μοιραστώ με όσο το δυνατόν περισσότερους τις σκέψεις μου. (Δώσε και μένα xp, καλέ κύριε)!

Ryse, Son of Rome!

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το Ryse: Son of Rome, η δημιουργία της Crytek, είναι ένα από τα πιο ΟΜΟΡΦΑ παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ και μια από τις κορυφαίες εμπειρίες που έχω δοκιμάσει στα games. Ένα παιχνίδι που μου προκάλεσε συναισθήματα που είχα να νιώσω από την εποχή του πρώτου Syberia. Δε χρειάζεται να είστε λάτρεις των hack & slash games, απλώς παίξτε αυτό το παιχνίδι όσοι δεν το έχετε δοκιμάσει.

Οι όποιες ατέλειές του στο κομμάτι του gameplay ωχριούν μπροστά στην πληρότητα του, ακόμη και μέσα από τον τομέα του gameplay και θα εξηγηθώ για το αντιφατικόν του πράγματος. Τι να πει κάποιος για τον τεχνικό τομέα, ο οποίος αγγίζει την τελειότητα. Τα γραφικά είναι από άλλο πλανήτη και το motion capture θα μπορούσε να σταθεί αυτούσιο σε μια κανονική ταινία. Οι εκφράσεις των προσώπων των πρωταγωνιστών αποτυπώνουν τις πραγματικές τους σε πρωτοφανή βαθμό, ενώ το voice acting που γίνεται από τους ίδιους ηθοποιούς, και όχι με ντουμπλάρισμα, είναι απλά ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ, με εξαίρεση μια-δυο περιπτώσεις. Ο Marius Titus, ο Vitalion, ο Commodus, ο Leontius, ερμηνεύουν για Όσκαρ!

Τα ηχητικά εφέ καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, παρότι το μυαλό συνεπαίρνουν αυτά που διαδραματίζονται επί της οθόνης, ενώ το υπέροχο soundtrack σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ο Borisav Slavov δεν έχει γράψει μουσική για ταινίες, και η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό ως -φτωχό, αλλά με δόσεις αλήθειας- επιχείρημα είναι "γιατί είναι Βούλγαρος".

Who will protect you from me?

Και έρχομαι στο κομμάτι της ιστορίας, η οποία δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει review οπουδήποτε στο διαδίκτυο που να αποτυπώσει με λόγια το πόσο πλήρης, πόσο τέλεια είναι η πλοκή του παιχνιδιού, πόσο ενδιαφέρουσα και πόσο ικανή να σε κρατήσει μέχρι να δεις τα credits. Δε θα κάνω διαχωρισμούς για την αρχή, το φινάλε του παιχνιδιού ή περιστατικά κατά τη διάρκειά του, το μόνο που θα πω είναι ότι όσο πιο πολύ βυθίζεσαι στο παιχνίδι, τόσο πιο πολύ θέλεις να δεις τι θα συμβεί αμέσως μετά.

Η ιστορία του Ryse: Son of Rome είναι ένας συγκερασμός ιστορικών και φανταστικών γεγονότων και ομολογώ ότι πολύ γρήγορα, ενώ έπαιζα, άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ για να βρω περισσότερα στοιχεία για τη χρονική περίοδο στην οποία λαμβάνουν χώρα τα του game, και τούτο από μόνο του λέει πολλά καθώς είναι κάτι που γενικά δεν το κάνεις για ένα παιχνίδι. Αυτά αφορούν την περίοδο αυτοκρατορίας του Νέρωνα (54 - 68 μ.Χ.) και ξεκινούν περίπου από το 58, μέσω των σχετικών flashbacks (H ταινία Boudica, του 2003, έχει έμμεση σχέση με το παιχνίδι και τα γεγονότα της εποχής).

Ναι, το gameplay είναι γραμμικό, ναι, δε μπορείς να ξεστρατίσεις ούτε μισό μέτρο από το μονοπάτι που σου καθορίζει το παιχνίδι, ναι, ο εξοπλισμός του Marius σε σταθερή βάση δεν είναι παρά ο τυπικός ρωμαϊκός -και άρα ρεαλιστικός, χωρίς επιπλέον σπάθες ή τόξα. Ναι, το σύστημα μάχης είναι απλοϊκό (αυτό κατ' εμέ είναι θετικό και όχι επιλήψιμο). Nαι, τα μοντέλα των εχθρών δεν υπερβαίνουν τα 6-7. Αλλά, πώς να πεις ότι το gameplay είναι μονότονο ή επαναλαμβανόμενο όταν δεν χορταίνεις να πετσοκόβεις τους αντιπάλους και ανυπομονείς πότε θα ριχτείς στην επόμενη μάχη! Πώς να πεις κάτι τέτοιο όταν δε θέλεις να σταματήσεις να πραγματοποιείς τα execution hits και να κόβεις τα άκρα των εχθρών σου ή να βυθίζεις το σπαθί σου στο κορμί ή το λαιμό τους!

Θα πεθάνεις για να… νικήσεις!

Το playthrough που έκανα ήταν το πρώτο και ήταν στο legendary επίπεδο δυσκολίας, εκεί όπου τα πράγματα ήταν απελπιστικά δύσκολα σε κάποια σημεία και οπωσδήποτε στην αρχή, ξεκινώντας με ελάχιστη μπάρα ζωής και μηδαμινούς πόντους για upgrades. Όποιος θέλει μια hardcore εμπειρία του συστήνω ανεπιφύλακτα να το δοκιμάσει σ' αυτό το level, χωρίς να έχει δυναμώσει τον χαρακτήρα του από προηγούμενα playthroughs. Συν τοις άλλοις, θα του πάρει σαφώς περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει το παιχνίδι, που σε γενικές γραμμές έχει έτσι κι αλλιώς μικρή διάρκεια.

Πιστεύω ότι έχει αδικηθεί βάναυσα από τις βαθμολογίες του διαδικτύου, που του βάζουν πολύ χαμηλότερο βαθμό απ' ό,τι τα δύο πολύ ολοκληρωμένα reviews του Gameworld. Εγώ το βαθμολογώ με 8 και πιστεύω ότι αν δεν είχε τις αδυναμίες που ανέφερα, θα μιλούσαμε για έναν AAA title που θα ήταν ένα από τα κορυφαία games της δεκαετίας. Για μένα ήταν μια σχετικά σύντομη, αλλά υπέροχη διαδρομή.

Το call of duty αποτελεί την καλύτερη και πιο πετυχημένη σειρά παιχνιδιών που έχει ποτέ κυκλοφορήσει ανεξαρτήτως κονσόλας.Ιδιαίτερες συστάσεις για την φύση του παιχνιδιού δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να γίνουν αφού και ο τελευταίος gamer σίγουρα θα έχει παίξει κάποιο παιχνίδι της σειράς. Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με την ιστορία του call of duty απο το πρώτο παιχνίδι ως την απόλυτη καταξίωση.

Call of Duty .

Το πρώτο παιχνίδι της σειράς (Call of Duty) κυκλοφόρησε το 2003 για pc, από την activision και λάμβανε χώρα στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.Αναπτύχθηκε από την Infinity Ward και αποτέλεσε την αρχή της αυτοκρατορίας στον χώρο των fps games αλλά και γενικότερα στon xώρο του gaming.

Call of Duty 2

Το Call of Duty 2 κυκλοφόρησε το 2005 από την Infinity Ward, ενώ η διανομή έγινε μέσω της activison και της konami. Στο παιχνίδι παίρνεις και πάλι μέρος στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο πολεμώντας τους ναζί, ενώ είχαμε και ένα εξαιρετικό multiplayer με πολλά game modes που εξελιγμένα βεβαίως, υπάρχουν ακόμα και σήμερα.

Call of Duty 3 

To Call of Duty 3 κυκλοφόρησε το 2006 από την  Treyarch για xbox 360,xbox,ps2,ps3,wii.To παιχνίδι λαμβάνει χώρα στην απόβαση στην Νορμανδία, ενώ το online multipayer ήταν καλύτερο από ποτέ, περνώντας ουσιαστικά το παιχνίδι  σε άλλο επίπεδο.

Call of Duty 4: Modern Warfare

Κυκλοφόρησε στις 7 Νοεμβρίου του 2007 για PC,Xbox 360, Playstation 3 και Nintendo DS από την εταιρία Activision. To παιχνίδι αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του cod με καταπληκτικά γραφικά, φοβερή ρεαλιστικότητα στα όπλα, καθώς και κατά πολύ ανεπτυγμένη τεχνητή νοημοσύνη στο gameplay.Το μεγάλο ατού του παιχνιδιού ήταν το online multiplayer με την συμμετοχή πολλών παικτών. Το Call Of Duty 4: ModernWarfare  τοποθετείται στο παρόν σε αποστολές σε όλες τις άκρες της Γης.

Call of Duty: World at War

Το Call of Duty: World at War (5) κυκλοφόρησε το 2008 από την Treyarch. Η ιστορία εξελίσσετε κατά των 2ο παγκόσμιο πόλεμο, με μάχες  κυρίως, μεταξύ των Αμερικανών και των Ιαπώνων στον Ειρηνικό, και του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης και των Γερμανών, στα ανατολικά. Ήταν το πρώτο βιντεοπαιχνίδι της Treyarch, το οποίο ήταν διαθέσιμο στην αγορά για ηλεκτρονικό υπολογιστή. Κυκλοφόρησε για ps3,pc,x-box360,wii,nintendo DS.

Call of Duty: Black Ops

Το Call of Duty: Black Ops βγήκε το 2010 από την Treyarch για xbox 360.ps3,windows,wii,nintendo ds,mac. To ΄σενάριο περιλαμβάνει τον ψυχρό πόλεμο, και εσείς έχετε στον έλεγχο σας έναν κομάντο των ειδικών δυνάμεων και έναν πράκτορα της cia. To μεγάλο θετικό τους παιχνιδιού είναι το τεράστιο οπλοστάσιο που έχει, καθώς και η ανεπτυγμένη A.I .Επίσης πρέπει να τονιστεί η προσθήκη του zoombie mode.

Call of Duty: Modern Warfare 2

Το Call of Duty: Modern Warfare 2 κυκλοφόρησε από την εταιρία Activision χάρη στην ομάδα Infinity Ward με επικεφαλής τον Jason West το 2009. Η πλοκή λαμβάνει χώρα το 2016 με τους Ultranationalists (Υπερεθνικιστές) να παίρνουν τον έλεγχο της Ρωσίας, κάνοντας έτσι ήρωα τον πρώην αρχηγό τους Imran Zakhaev, για τον οποίο χτίστηκε άγαλμα στην Κόκκινη Πλατεία (Red Square) της Μόσχας.

Call of Duty: Black Ops 2

Το call of Duty: Black Ops 2 βγήκε στην αγορά το 2012 από την  Treyarch για xbox 360.ps3,wii U,windows. Το παιχνίδι αποτελεί  sequel του προκάτοχού του με ανεπτυγμένο multipalyer και zombie mode  και με την προσθήκη του Combat Training που απευθύνεται στους παίχτες που είναι από levels 1 έως 10.

Call of Duty: Modern Warfare 3

Το Call of Duty: Modern Warfare 3  κυκλοφόρησε το 2011 από την Activision για Microsoft Windows, Xbox 360, PS3, Wii σε συνεργασία με την Sledgehammer Games και την Raven Software να δουλεύει το multiplayer.Τα γεγονότα του gameplay διαδραματίζονται στη Σιβηρία, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι, και τη Νέα Υόρκη. Το παιχνίδι αποτελεί sequel του προηγούμενου της σειράς.

Call of Duty: Ghosts

Το Call of Duty: Ghosts αναπτύχθηκε από την Infinity Ward, με βοήθεια από την Raven Software, Neversoft, Certain Affinity, και  βγήκε το 2013.για  Microsoft Windows, PlayStation 3, Xbox 360, Wii U και μετέπητα για ps4 και xbox one. Στην ιστορία η οργάνωση Federation είχε το πάνω χέρι, και μία ομάδα αμερικανών  Έπρεπε να σώσει την κατάσταση. Το multipayer ήταν εξαιρετικό ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε ότι επρόκειτο για έναν επιτυχημένο τίτλο.

Call of Duty: Advanced Warfare

Το Call of Duty: Advanced Warfare αποτελεί τον τελευταίο τίτλο που έχει κυκλοφορήσει. Βγήκε το 2014 για pc,ps3,ps4,xbox 360.xbox one. To παιχνίδι έχει ένα ενδιαφέρον campain χωρίς κ΄στι το φοβερό. Το νέο στοιχείο είναι η δυνατότητα double jump καθώς και exo zombie mode. Τέλος το παιχνίδι είχε μακράν τα καλύτερα γραφικά στην ιστορία της σειράς.

Αυτά λοιπόν για το call of duty και μην ξεχνάτε 6-11-15 έρχεται το 

Call of Duty Black Ops III

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ GENARIC