GameWorld Blogs

Στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών έχουμε δει πάρα πολλά παιχνίδια να σημειώνουν αξιοσημείωτη έως τεράστια επιτυχία. Αυτό συμβαίνει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό στις περιπτώσεις κατά τις οποίες συγκεκριμένα games γίνονται «μόδα» και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους σε πωλήσεις και τον εθισμό που προκαλούν σε πλατύτατες μάζες παικτών ανά τον κόσμο. Τυχαία, αλλά ενδεικτικά, παραδείγματα αποτελούν τα Counter Strike, World of Warcraft, DotA, Grand Theft Auto και βεβαίως το League of Legends. Δε σκοπεύω να υπεισέλθω στα ποιοτικά ή μη χαρακτηριστικά που μετατρέπουν ένα παιχνίδι σε παγκόσμιο… φαινόμενο. Αυτή τη φορά θα αναφερθώ στο πέμπτο Assassin’s Creed το οποίο κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012 στα PC και τις «μεγάλες» κονσόλες, της Sony και της Microsoft. Μία ακόμη μόδα, η «μπογιά» της οποίας καλά κρατεί επί οκτώ συναπτά έτη.

Το Assassin’s Creed III εμφανίστηκε για να δώσει συνέχεια στη γνωστή ιστορία με επίκεντρο τον σύγχρονό μας, Desmond Miles, ο οποίος αναβιώνοντας τις αναμνήσεις των Assassins προγόνων του ψάχνει να βρει απαντήσεις σε μυστηριώδη ζητήματα που, όπως έχει ανακαλύψει έως τώρα, υπερβαίνουν το Τάγμα του και αυτό των Templars αποκαλύπτοντας κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Έχοντας παίξει τη σειρά της Ubisoft μέχρι αυτό το σημείο, θεωρώ ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι-σταθμό, από αρκετές απόψεις. Είναι το παιχνίδι που απαγκιστρώνεται για πρώτη φορά από το δίπολο Altair – Ezio, όπως αυτό παρουσιάστηκε στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια, με την τριλογία του Ιταλού Ασασίνου (Assassin’s Creed II, Brotherhood, Revelations) να συμπληρώνεται καθ’ αυτόν τον τρόπο αλλά ταυτόχρονα να δίνει και απαντήσεις όσον αφορά τα πεπραγμένα του προγόνου του.

Είναι το παιχνίδι που, ξεφεύγοντας από τον 14ο – 15ο αιώνα των προκατόχων του, χάνει ίσως και το «ρομαντικό» στοιχείο μιας παλαιότερης εποχής, όπου σπαθιά και τόξα είχαν σχεδόν τον αποκλειστικό λόγο στη «διευθέτηση» διαφορών. Είναι το παιχνίδι που κάνει μια στροφή 180 μοιρών και μεταφέρει την ιστορία στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, στην εποχή των αποικιών στην Αμερική, συμπεριλαμβάνοντας και την Αμερικανική Επανάσταση, καθώς εκτυλίσσεται σε βάθος τριακονταετίας, από το 1754 έως το 1783. Είναι το παιχνίδι που ουσιαστικά για πρώτη φορά ξεφεύγει από τη στενή λογική των αποστολών σχεδόν αποκλειστικά εντός πόλεων, με αρκετές εξ αυτών να λαμβάνουν χώρα στην ύπαιθρο, αλλά και τη λογική που θέλει σε κάθε μία εξ αυτών να υπάρχει ένας συγκεκριμένος στόχος προς δολοφονία. Είναι το παιχνίδι στο οποίο όσοι αισθάνονται κορεσμένοι από τη σειρά μπορούν να πουν «εντάξει, κουράστηκα» και να μην ακολουθήσουν μετά τις προηγούμενες εμπειρίες τους. Είναι όμως και το παιχνίδι που μπορεί να εγγυηθεί και να προσφέρει νέες συγκινήσεις και ενδιαφέρον με το ανατρεπτικό του ύφος, δεδομένης και της εγνωσμένης ποιότητας του franchise, τόσο σεναριακά όσο και στον τομέα του gameplay.

Όσον αφορά την πρώτη κατηγορία -και χωρίς να κάνω κάποιο spoiler που θα «ξενερώσει» τους μη γνωρίζοντες- καθώς η ιστορία προχωρά, δίνεται η δυνατότητα στον gamer να αντιληφθεί ακόμη καλύτερα και πιο συγκεκριμένα τα πραγματικά στοιχεία που διαφοροποιούν τους Assassins από τους Templars, με την εκ βάθρων διαφορετική φιλοσοφία τους για τον κόσμο και την ανθρωπότητα, μολονότι το παιχνίδι έχει συγκριτικά τη μικρότερη σύνδεση από κάθε άλλο με τις δύο αυτές φατρίες. Για πρώτη φορά υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές, κι αυτή είναι μια αξιοσημείωτη αλλαγή καθώς στο παρελθόν είχαμε μόνο… σπαράγματα αποστολών με πρωταγωνιστές τους Altair και Desmond εντός της τριλογίας του Ezio. Αντιθέτως, αυτή τη φορά το παιχνίδι ξεκινά με τον Haytham Kenway ο οποίος ταξιδεύει μέσω του Ατλαντικού από την Αγγλία προς την Αμερική θέλοντας να ανακαλύψει την πύλη που ανοίγει ένα μενταγιόν με ιερογλυφικά σχέδια, το οποίο περιήλθε στην κατοχή του με τον… γνωστό τρόπο.

Αργότερα ο gamer αναλαμβάνει -από την παιδική ηλικία μέχρι την πλήρη ενηλικίωσή του- τον έλεγχο του Ratonhnhaké:ton, ή απλά Connor, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον γιο του Kenway, με ινδιάνικο αίμα να ρέει στις φλέβες του. Αυτός είναι και ο βασικότερος πρωταγωνιστής. Οι ανατροπές είναι πολλές, αλλά θα αποφύγω συνειδητά να επεκταθώ περισσότερο στο σενάριο πέραν της αναφοράς στην παρουσία -για μία ακόμη φορά σε παιχνίδι της σειράς- ουκ ολίγων ιστορικών προσώπων της Αμερικανικής Επανάστασης και όχι μόνο, όπως του Benjamin Franklin, του George Washington και πολλών ακόμη οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στα γεγονότα του πολέμου. Έναν πόλεμο τον οποίο το Assassin’s Creed III δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε εκ των έσω λαμβάνοντας μέρος σε ιστορικές, πολύ μεγάλες μάχες που δόθηκαν, πάντοτε φυσικά στα πλαίσια του ειδικού ρόλου του πρωταγωνιστή. Βεβαίως, σε όλα αυτά ο Desmond δεν είναι απλός παρατηρητής, τουναντίον, για μία ακόμη φορά καλείται να δώσει τη δική του μάχη στο σήμερα απέναντι -κυριολεκτικά- σε… θεούς και Templars.

Από εκεί και πέρα, θέλω να σταθώ στην έκταση του κόσμου του παιχνιδιού, η οποία για πρώτη φορά μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον «αχανής», καθώς απαιτούνται πάρα πολλές ώρες για να εξερευνηθούν οι τεράστιες περιοχές. Από τη Βοστώνη και τη Νέα Υόρκη έως τις παραμεθόριες και την ύπαιθρο, οι εκτάσεις του Νέου Κόσμου ανοίγονται σε όλο τους το μεγαλείο αποτελούμενες από υπέροχα τοπία με πολύ έντονα χρώματα, κάθε είδους μορφολογία εδάφους και κλιματική συνθήκη. Κοινώς, ποτάμια, λίμνες, θάλασσες, κάμποι, βουνά, λαγκάδια, δάση, με χιόνι, βροχή ή έναν λαμπερό ήλιο, όλα προσεκτικά τοποθετημένα -και κάθε άλλο παρά ατάκτως ερριμμένα- συναποτελούν έναν πανέμορφο κόσμο, με γραφικά καλύτερα από κάθε άλλη φορά.

Ως προς το gameplay, θα μπορούσε κάποιος λίγο βιαστικά να πει ότι παρέμεινε το ίδιο, ωστόσο δε θα συμφωνήσω. Ο χειρισμός έχει απλουστευθεί και το button του high profile δεν έχει τόσο καθοριστικό ρόλο (μέχρι πρότινος σχεδόν για κάθε ενέργεια (τρέξιμο, επίθεση, άμυνα κ.λπ.) απαιτούνταν δύο κουμπιά). Πλέον ο Connor μπορεί να σκαρφαλώνει σε δέντρα και να πηγαίνει από κλαδί σε κλαδί, μπορεί να κυνηγήσει και να πουλήσει το κρέας και το δέρμα για να αγοράσει στη συνέχεια όπλα ή άλλα αντικείμενα, ενώ έχουν αυξηθεί οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να σκοτώσει τους εχθρούς του, είτε με το tomahawk, με τσεκούρι, την πιστόλα του ή ένα τουφέκι (εννοούνται η hidden blade και το σπαθί), και φυσικά με ένα σωρό άλλους τρόπους και… μεθόδους. Το splatter στοιχείο είναι εντονότατο πλέον, καθώς ο τρόπος με τον οποίο εκτοξεύεται το αίμα είναι πολύ εντυπωσιακός, οι θανατηφόρες λαβές έχουν βελτιωθεί και εμπλουτιστεί και, γενικότερα, η βία είναι πιο έντονη από ποτέ. Αξίζει να σημειωθεί επίσης η πολύ σημαντική βελτίωση στα physics των χαρακτήρων και ιδίως του πρωταγωνιστή, είτε αυτή αφορά το τρέξιμο (όπου σε ένα ανεπαίσθητο ζιγκ ζαγκ θα «σπάσει» σχεδόν μόνο το γόνατο και δε θα στρίψει ολόκληρο το σώμα), το γλίστρημα σε μια κατηφόρα ή οποιαδήποτε άλλη στάση του σώματος.

Από διαθέσιμα side quests άλλο τίποτα, με νέες δυνατότητες crafting αντικειμένων και άλλα πολλά καλούδια που μπορεί να ανακαλύψει ο καθένας, ενώ άφησα το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, κατά την ταπεινή μου άποψη, για το τέλος. Η προσθήκη των ναυμαχιών είναι πραγματικά κάτι ανεπανάληπτο. Η αίσθηση του να κυβερνάς μια φρεγάτα και να πρέπει να την κουμαντάρεις αποφεύγοντας σκοπέλους με κόντρα άνεμο και, κυρίως, η αναμέτρηση με πολλαπλάσια εχθρικά καράβια τα οποία καλείσαι να βυθίσεις με την ακρίβεια που σου προσφέρουν τα κανόνια σου, είναι το κάτι άλλο. Εκπληκτικός στο σημείο αυτό και ο ήχος από το καράβι που τρίζει καθώς σκίζει τα κύματα ή κάνει μια δύσκολη μανούβρα, και φυσικά από τις εκρήξεις των κανονιών που σε μετατρέπουν προσωρινά σε κυβερνήτη του «Black Pearl» ως άλλον Jack Sparrow! Ο έλεγχος του πλοίου δε θα μπορούσε να είναι πιο απλός, καθώς τα πάντα εξαρτώνται από το πόσο λύνεις τα πανιά, αν τα έχεις τελείως μαζεμένα, κατά το ήμισυ ή τελείως ανοιχτά. Κι όλα αυτά γίνονται με δύο κουμπιά, το Α και το Β ή το Χ και το Ο, αντίστοιχα, ενώ εξίσου απλή είναι και η χρήση των κανονιών.

Κλείνοντας, κι ενώ θα μπορούσα να συνεχίσω το παραλήρημα (οριακά βελτιωμένο το AI, ιδίως όταν έχεις να αντιμετωπίσεις πολλούς εχθρούς ταυτόχρονα και δέχεσαι επίθεση από πολλές μεριές, εξαιρετικά τα κινηματογραφικά cutscenes – O.K., σταματώ), θα έλεγα ότι η ιστορία του παιχνιδιού μπορεί κάποιους να καλύψει και άλλους όχι τόσο, ιδίως σε κομβικά σημεία της στο τότε και το σήμερα. Δεν υπάρχει σταθερό κριτήριο σε κάτι τέτοιο. Ανεξαρτήτως αυτού, οι αλλαγές και οι προσθήκες στο gameplay, το καινούριο concept, ο Νέος Κόσμος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και ο γενικότερος άνεμος ανανέωσης, που εμπεριέχει και μια δόση ρίσκου στον βασικό παράγοντα της συνολικής εμπειρίας της σειράς έως το σημείο αυτό, δύσκολα μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο όποιον θελήσει να δώσει μια ευκαιρία στο Assassin’s Creed III. Πιστεύω ότι η Ubisoft κέρδισε το «στοίχημα» το 2012 και προσέφερε έναν τίτλο ο οποίος πήγε τη σειρά ένα μεγάλο βήμα παραπέρα.

 Το 2002 η Blizzard entertainment έδωσε στην δημοσιότητα το παιχνίδι στρατηγικής Warcraft III,μάζι με ένα πανίσχυρο εργαλίo editing που επέτρεπαι στους παίκτες να δημιουργούν τα δίκα τους custom games.Έτσι,ένα παιχνίδι μετατράπηκε σε χιλιάδες.Όμως μόνο ένα από αύτα έγινε επιτυχία.Ένας developer με το όνομα "Eul",εμπνευσμένος από παρόμοια παιχνίδια στρατηγικής δημιούργησε ενα custom game που το ονόμασε DotA(Defence of the Ancients).

 Πολλοί developers αντεγράψαν το παιχνίδι προσπαθόντας να το παρουσιάσουν ως δικό τους,χωρίς επιτυχία.Το 2005 όμως το παιχνίδι DotA άρχισε να γίνεται δημοφιλές όταν ένας άλλος developer με το όνομα "Icefrog" το ανέλαβε.Σε μια επόχη που το DotA ήταν παγιδευμένο στο ξεπερασμένο πια εργαλίo editing της Blizzard,ο "Icefrog" αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή του σε αυτό το παιχνίδι.Ήταν ο πρώτος developer του παιχνιδιού που νοιάστηκε πραγματικά για πράγματα όπως το balance και το meta και μέσα από διάφορα forums είχε συχνή επικοινωνία με το DotA community για πραγματά που τον απασχολούν.Με συνεχή updates και αλλαγές στους Heroes του παιχνιδιού δημιούργησε ένα παιχνίδι που είχε εκατομμύρια χρήστες καθημερίνα.

 Τον Οκτώβριο του 2010,όταν το DotA είχε αρχίσει να χάνει τον κόσμο που είχε ο Icefrog,που πλέον δούελευε για την Valve,ανακοίνωσε την άφιξη του DotA 2.Η άρχικη εντύπωση που έδινε το παιχνίδι τις πρώτες μέρες ήταν τραγική.Οι κριτικές ήταν κάκιστες και ο κόσμος προτιμούσε ακόμα το DotA 1.Στις 29 Αυγούστου του 2010 η Valve,μετά από απόφαση του Icefrog,ανακοίνωσε το International Tournament 1 και ότι διαθέτει 1,600,000 δολάρια για τις ομάδες που θα διακριθούν.Ο κόσμος άρχισε να νοιάζεται για το παιχνίδι και οι χρήστες εκτινάχθηκαν μέσα σε 5 χρόνια 12.000.000 ξεχωριστούς παίκτες.

 Ο Icefrog έγινε η ναυαρχίδα του DotA αλλά το μυστήριο είναι οτί κανένας δεν ξέρει ποιος είναι.Αύτα τα 10 χρόνια κανείς δεν έχει ανεβάσει καμία φωτογραφία μαζί του και πολλοί λίγοι ισχυρίζονται ότι τον έχουν δει.Το μόνο πραγμά που ξέρει το DotA community είναι ότι έχει μια γάτα και το ότι ειναι 31 χρονών.Η εμμόνη του Icefrog να κάνει το παιχνίδι τεράστιο τον οδήγησε στο να μάθει κινεζικά για να συναναστρέφεται με τους κίνεζους παίκτες.Πολλοί νομίζουν ότι το όνομα Icefrog είναι στην ουσία ολόκληρη η ομάδα development του DotA,πράγμα που δεν ισχύει σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη της Valve.Σε συνέντευξη του ο Icefrog δικαιολόγησε αυτή του την στάση λέγοντας ότι "έτσι είναι πολύ πιο εύκολο να ασκώ εξουσία",ενώ σε ερώτηση για αν έχει εμφανιστεί στην κάμερα απάντησε "σημασία δεν έχει τι βλέπεις αλλά τι δεν βλέπεις".Έτσι ο άνθρωπος-αιτία που το DotA 2 μεγαλώνει είναι ένα μυστήριο.Αν λοιπον γνωρίσετε έναν 30άρη που να έχει το παρατσούκλι Icefrog βγάλτε μια φωτογραφία μαζί του.Από την άλλη μπορεί να γεννήθηκε στο Τσέρνομπιλ...δεν ξέρεις.

Ξεκινάω το πρώτο post στο blog αυτό που το όνομα του by the way είναι Point & Click για να μιλήσω για κάποια παλιά αλλά και πιο πρόσφατα παιχνίδια που μου έκαναν διαχρονικά εντύπωση, δείτε το σαν λίστα special παιχνιδιών . Επειδή θα μιλήσω και για κάποια που δεν έχω τελειώσει (δυστυχώς) και επειδή αρκετά από αυτά έχουν βγει σε remastered editions θεώρησα σκόπιμο να είναι σε μορφή blog post και όχι review.Παράλληλα κάποια από αυτά είναι θρύλοι οπότε δεν ξέρω αν θα μπορούσα να περιγράψω έστω και στο ελάχιστο την αξία που έχουν. Στο ταξίδι αυτό θα εστιάσω κυρίως σε adventures γιατί αυτή ήταν κυρίως η πρώτη μου επαφή με παιχνίδια.

Ο πρώτος σταθμός είναι το Myst. To Μyst είναι μύθος από μόνο του, το Myst θεωρείται και είναι κατ'εμέ ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Πρώτη φορά το έπαιξα σε Windows 98 σε ένα PC με Pentium 4 1Ghz που ήταν και το δεύτερο μου PC.Η εταιρεία πίσω από το Myst ήταν η Cyan,μια σπουδαία εταιρεία η οποία ανέλαβε και την ανάπτυξη των περισσότερων από τα sequels που ακολούθησαν το Myst,όπως το Riven,την spinoff "σειρά" Uru αλλά και το πολύ άτυχο Myst Online.Tα sequels αλλά και το Online "ΜΜΟ" ήταν αποτέλεσμα της τεράστιας επιτυχίας που είχε το Myst αλλά και του πολύ καλού σεναριακού υπόβαθρου που μπόρεσε και ένωσε όλα τα κομμάτια.Συνολικά βγήκαn 4 sequels για το Myst.

Τι είναι λοιπόν το Myst? Είναι κατ'εμέ μια συλλογή από puzzles , κατάλληλα δομημένη σε adventure game και επενδυμένη με ένα όμορφο σενάριο.To Μyst δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να το τελειώσω,λίγο ο περιορισμένος χρόνο τότε λόγω σχολείου, λίγο η ΤΕΡΑΣΤΙΑ δυσκολία και τέλος προσθέστε και την αδυναμία εύρεσης εύκολων walkthrough εκείνη την εποχή.Αυτό που μου έχει μείνει αξέχαστο είναι το πόσο μυστικιστικός κόσμος ήταν. Με το που έμπαινες έβλεπες έναν όμορφο αλλά και περίεργο κόσμο. Δεν ήξερες που να πας, τι να κάνεις, τίποτα. Έπρεπε όλα να τα εξερευνήσεις και να τα ανακαλύψεις.Μπορεί τα γραφικά τώρα να σας φαίνονται φτωχά αλλά για την εποχή του δεν ήταν πολύ πίσω. Ήταν στατικές εικόνες μεν αλλά αξιόλογες.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το story, πολύ περιληπτικά είστε ο Stranger ανακαλύπτετε ένα βιβλίο και προσπαθείτε μέσω των clues να ανακαλύψετε τι έχει συμβεί με τον Atrus και τα δύο του παιδιά. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί πάρα πολύ το στοιχείο των βιβλίων για να αναπτύξει την πλοκή του.Τα βιβλία in game έχουν πραγματικά μαγικές δυνάμεις. Πηγαίνετε από τοποθεσία σε τοποθεσία, λύνετε τα παζλ,μαθαίνετε κάποια πράγματα και έτσι προχωράει η ιστορία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που καθόμουν και σκεφτόμουν και έλεγα "ωραία και τώρα τι?", είναι ένα πραγματικά δύσκολο παιχνίδι.

Μια λειτουργική πια έκδοση είναι αυτή από το GoG την οποία όμως δεν έχω δοκιμάσει ακόμα,εκείνη την εποχή θυμάμαι που έπρεπε να εγκαταστήσω το Quicktime για όσους θυμούνται για να παίζουν τα βιντεάκια του παιχνιδιού. Tέλος υπάρχει και μια Remastered έκδοση το realMyst που όμως στο Steam έχει πολύ ανάμεικτες κριτικές, υποτίθεται είναι το Myst αλλά σε 3D κόσμο.

Κλείνοντας, το Myst είναι ένα πραγματικό διαμάντι για την εποχή του, που θεωρώ ότι αν υπήρχε Hall of Fame για παιχνίδια θα ήταν από τα πρώτα που θα έμπαιναν.

Είναι πολλά τα παραδείγματα σύμφωνα με τα οποία τα sequels μιας σειράς, είτε παιχνιδιών είτε ταινιών, είναι κατώτερα του πρώτου κεφαλαίου της. Αυτό ως ένα βαθμό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η πρωταρχική δημιουργία είναι συνήθως και η πλέον εμπνευσμένη με αποτέλεσμα οι συνέχειες να μην καταφέρνουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και σε βάθος χρόνου να προκύπτει το σχετικό «ξεχείλωμα». Υπάρχουν όμως και πολλές εξαιρέσεις και η σειρά Assassin’s Creed ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία, τουλάχιστον όσον αφορά τα πρώτα τέσσερα games (ενδεχομένως και εν συνεχεία, αλλά γι’ αυτό δεν έχω ιδίαν άποψη).

Το Revelations κυκλοφόρησε στα τέλη του 2011 ολοκληρώνοντας με επιτυχία μια τριλογία (Assassin’s Creed II, Brotherhood) η οποία εκτυλίσσεται στα τέλη του 15ου – αρχές 16ου αιώνα με έμφαση στην αναγεννησιακή Ιταλία, ακολουθώντας τη ζωή του Assassin, Ezio Auditore, σε ένα βάθος χρόνου σχεδόν σαράντα ετών! Είναι ο ιδανικός επίλογος σε μια πολύ δυνατή ιστορία, κενά της οποίας φρόντισε πολύ έξυπνα να καλύψει αυτή η κυκλοφορία συμπληρώνοντας άψογα την εμπειρία για όλους τους fans του άκρως επιτυχημένου franchise. Παραλειπόμενα τα οποία εκτείνονται έως το πρώτο Assassin’s Creed και δίνουν απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα που ξεκινούν από τον Altair φτάνοντας ως τη σύγχρονη εποχή. Γενικότερα, το σενάριο αποτελεί για μία ακόμη φορά, εν προκειμένω στο Revelations, το δυνατότερο στοιχείο της σειράς καθώς το εντυπωσιακό -ομολογουμένως- gameplay είναι ως ένα βαθμό επαναλαμβανόμενο από game σε game, πέραν των όποιων διαφοροποιήσεων.

Η ιστορία, βεβαίως, συνεχίζεται από το σημείο που σταμάτησε στο Brotherhood, με τον Desmond Miles να έχει πέσει σε κώμα και να καλείται να ανασυντάξει το μυαλό του, το οποίο έχει γίνει σμπαράλια εξαιτίας του Animus, ανασυγκροτώντας τις αναμνήσεις του, ξεχωρίζοντας τις δικές του από του Ezio και του Altair και ζώντας τούτη τη φορά όσες παρέλειψε μέχρι εκείνο το σημείο. Αυτές είναι που συγκροτούν και το story του Revelations. Κι ενώ στην αρχή μου φάνηκαν λίγο σκόρπιες μεταξύ τους, γρήγορα το puzzle άρχισε να δένει άψογα και όλα να ξεκαθαρίζουν ανανεώνοντας το ενδιαφέρον μου για τον κόσμο του Assassin’s Creed. Αξίζουν συγχαρητήρια στους εμπνευστές της σειράς και δη τους σεναριογράφους, οι οποίοι εξακολούθησαν με αμείωτη έμπνευση διατηρώντας τα πολύ υψηλά στάνταρ του τομέα τους.

Αυτή τη φορά το παιχνίδι φέρνει στο ξεκίνημα τον Ezio στο πάλαι ποτέ ισχυρό οχυρό των Assassins στη Masyaf, εκεί όπου -300 χρόνια πριν- ο Altair έμελλε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο όχι μόνο εντός του Τάγματος, αλλά εμμέσως και παγκοσμίως. Μια κρυφή βιβλιοθήκη με μυστικά ανυπολόγιστης αξίας και δύναμης, που τα διεκδικούν πολλοί, οδηγούν τον ώριμο, πλέον, Φλωρεντίνο στην τουρκοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη προς αναζήτηση των κλειδιών που θα του επιτρέψουν να ανοίξει την αδιαπέραστη πύλη. Δε θα υπεισέλθω σε περισσότερα στοιχεία για την υπόθεση, πολλοί άλλωστε ήδη γνωρίζουν σχετικά, το μόνο που θα πω ότι περισσότερο απ’ όλα τα σημεία μου άρεσαν τα flashbacks που αφορούν τον Altair και αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές της ιστορίας.

Δεν χαρακτήρισα τυχαία το Revelations ως επίλογο της τριλογίας καθώς, πέραν της ουσίας της υπόθεσης, η διάρκειά του είναι σχετικά μικρότερη από του Brotherhood (λίγο πάνω από δέκα ώρες έναντι των 13+ του προκατόχου του) και πολύ μικρότερη από του Assassin’s Creed II που ήταν οριακά κάτω από 20. Φυσικά, για μία ακόμη φορά υπάρχουν αμέτρητα πράγματα να κάνει κάποιος περιδιαβαίνοντας τη Νέα Ρώμη απ’ άκρη σ’ άκρη, συναντώντας πολλές γνωστές επιλογές από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αλλά και νέες, όπως η υπεράσπιση περιοχών τις οποίες οι εχθροί θα επιχειρήσουν να ανακαταλάβουν μετά από ήττα τους. Το σύστημα μάχης είναι επί της ουσίας ίδιο, έχουν προστεθεί βόμβες -που απλοποιούν τα πράγματα- και η σχετική δυνατότητα για craft, ενώ κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις υπάρχουν στον τρόπο επιλογής όπλου, όπου και πάλι όμως η πρόσβαση γίνεται με ένα κουμπί.

Αυτό που μου άρεσε ήταν η προσθήκη του hookblade, το οποίο χρησιμεύει για να διανύεις μεγάλες αποστάσεις κρεμάμενος από ένα σχοινί πάνω από τις σκεπές των κτιρίων, ή για να αρπάζεσαι την τελευταία στιγμή από κάποιο παράθυρο ή εσοχή τοίχου πριν το άλμα σου αποβεί μοιραίο. Επιπλέον, είναι έξυπνη η δυνατότητα να σπριντάρεις προς έναν εχθρό και με ένα κουμπί να ρολάρεις επάνω στο σώμα του με το γάντζο αποφεύγοντάς τον και συνεχίζοντας να τρέχεις. Διαπίστωσα ότι υπάρχουν ακόμη περισσότερες κινήσεις για να σκοτώσεις έναν εχθρό με το σπαθί σου, ανάλογα με τη στάση του σώματος του καθενός, και ακόμη εντυπωσιακότερα finishing moves, αρκετά εκ των οποίων και σε αργή κίνηση, σε περίπτωση που είχε απομείνει μόνο ένας αντίπαλος.

Στα θετικά για μία ακόμη φορά η ύπαρξη πολλών ιστορικών κτισμάτων, όπως ο επιβλητικός ναός της Αγίας Σοφίας, το Τοπ Καπί κ.ά., ενώ είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πλάκα να ακούς ελληνικές ατάκες από εχθρούς ( π.χ. Σκατά! Βλάκα! Τον πετύχαμε!), αλλά και ολόκληρες προτάσεις από εμπόρους οι οποίοι πωλούσαν την πραμάτεια τους. Και όλα αυτά υπό τη συνεχή εποπτεία των Γενίτσαρων και των λοιπών φρουρών σε όλη την τεράστια έκταση της Πόλης. Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι το Revelations κατάφερε, παρά τη μικρότερη διάρκειά του, να σταθεί επάξια δίπλα στο Brotherhood, ενδεχομένως και ξεπερνώντας το οριακά. Φρονώ ακράδαντα ότι η σειρά, τουλάχιστον μέχρι αυτό το σημείο, τηρούσε σταθερά ανοδική πορεία και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια…

Κοντευω ενα μηνα τωρα με το xbox one και μπορω να πω πως ειμαι πολυ χαρουμενος για την αγορα μου καθαρα και μονο επειδη μου δινεται η ευκαιρια να παιξω τη σειρα halo.Ως κατοχος ps2 και ps3 δεν ειχα αυτη τη δυνατοτητα.

Ποτε δεν περιμενα να μου αρεσει τοσο ενα fps(περα απο το mirror's edge).Αυτο το blog δεν ειναι για να πω ποσο μου αρεσουν τα halo,αλλα για να υποστηριξω τη 343 studios η οποια τρωει αρκετο κραξιμο...

Μολις η bungie σταματησε να ασχολειται με την αναπτυξη των halo,ανελαβε η 343 η οποια εφτιαξε το halo 4.

Το halo 4 πηρε πολυ καλες κριτικες,αλλα δεν αγαπηθηκε τοσο απο το κοινο,ειδικα τους βετερανους της σειρας.Αυτο εγικε κυριως επειδη στο παιχνιδι μπηκε το sprint και τα loadouts στο online....

Οταν επαιξα το halo CE μου εκανε τρομερη εντυπωση που δεν υπηρχε sprint..Αν παρουμε τα πραγματα απο την πλευρα του master chief,ο οποιος υποτιθεται οτι ειναι υπερ-σουπερ-ντουπερ-τουμπανο στρατιωτης ,το να μην υπαρχει sprint ειναι το λιγοτερο παραλογο....Πως γινεται ενας τετοιος χαρακτηρας να μην μπορει να παρει τα ποδαρια του και να τρεξει??Προσωπικα αυτη η προσθηκη μου αρεσε.Στο κατω κατω δε νομιζω να επιρεαζει το gameplay στο campaign πολυ.Το online ,ομως ειναι αλλο θεμα.Ξαφνικα το halo εγεινε κατι σαν το cod aw.Οταν καποιος τρωει σφαιρες (κυριως απο πισω),ξεκιναει να τρεχει και να χοροπηδαει σαν το παρδαλο κατσικι!!Πιστευω πως κακως εβαλαν το sprint και στο online γιατι εκει αλλαζει ολοκλξρο το gameplay δημιουργοντας μια τελειως νεα εμπειρια.

Οσον αφορα τα loadouts στο online,εχω να πω πως η προσθηκη αυτη με συνδυασμο το sprint αλλαζει το online παρα πολυ.Το νορμαλ ειναι να ξεκινανε ολοι με τα ιδια οπλα και να τρεχουν απο 'δω και απο'κει για να προλαβουν να παρουν καλυτερα..Τωρα να ξεκινας με το οπλο που σε βολευει και να καθεσαι αραχτος και να αδιαφορεις  για το αν οι αντιπαλοι θα προλαβουν το energy sword ειναι ενα σοβαρο θεμα.

Ενα αλλο θεμα που βλεπω στις κριτικες για το halo 4 ,ειναι οτι η 343 το βλεπει πολυ δραματικα το πραγμα.Οχι οτι δε χρειαζεται δραμα και σοβαροτητα,αλλα καλο θα ηταν να μην αφανισει απο προσωπου γης το λιγο(αλλα πολυ πετυχημενο)χιουμορ στο halo...Ετσι οπως το βλεπω εγω προσπαθησε να φτιαξει ενα επικο story και φιναλε στο halo 4(πιστευω το καταφερε).Στο τελος ανατριχιασα πραγματικα!!Στο halo 5 θα γινει κατι αναλογο,αλλα ετσι οπως το βλεπω,θα βγαλουν και τη σκοτεινη πλευρα του chief στη φορα.Ελπιζω να δειξουν τη φατσα τιυ master ολοκληρη στο guardians και καλυτερα να μην εχει καμια σκ@τοφατσα.

Γενικα το campaign του halo 4 το ευχαριστηθηκα παρα πολυ!Το θεωρω παιχνιδαρα με τα ολα της!Στο online λιγο στραβωσε το πραγμα,αλλα ειναι η πρωτη επαφη της 343 με τη σειρα.Στο guardians θα επιστρεψουν πιο δυνατοι και πιο εμπειροι!Διαφημιζουν τo competitive στοιχειο του halo..Το online επιβαλλεται να ειναι πολυ καλο,αν και οχι 100% βασισμενο στα θεμελια του halo.

Master Chief Collection 

Kακα τα ψεματα.Η σειρα halo ειναι μια απο τις ποιοτικοτερες στην ιστορια των games.Το οτι φτιαχτηκε μια συλλογη απο το 1ο halo που βγηκε ποτε μεχρι το τελευταιο(το 4ο) κατα τη γνωμη μου ειναι τεραστιο επιτευγμα και σιγουρα οσοι δεν εχουν παιξει ποτε halo πρεπει να το παρουν οπωσδηποτε! 

Αυτη η συλλογη βεβαια,δεν ηταν απλα μια σειρα απο games συμβατα για το xbox one.Με τετοια γραφικα που ειχε το 1ο και το 2ο,σιγα μην καθοταν κανεις να τα επαιζε.Οπως καταλαβαινετε εγινε remaster.Στο κομματι αυτο,η 343 εκανε τρομερη δουλεια!Ο καθενας μπορει να δει τα γραφικα πως ηταν τοτε και πως ειναι τωρα με το remaster ενω βρισκεται σε αποστολη!Εγω προσωπικα επαθα πλακα!Τρομερη δουλεια ,οχι μονο επειδη εκαναν τα γραφικα και τον κοσμο του Halo ακομα πιο ρεαλιστικο και ομορφο σε ενα παιχνιδι,αλλα και επειδη αυτο το εκαναν σε ολοκληρη τη συλλογη(πλην του halo 4 που και χωρις remaster εχει τα καλυτερα γραφικα)...

Το Halo MCC ειχε και online εννοειται....Και εκει στραβωσε το πραγμα,οχι επειδη αλλαξαν το gameplay(στα halo CE,2,3 το αφησαν ακριβως το ιδιο),αλλα επειδη οι servers ηταν για την σκουπιδιαρα.Βεβαια μπροστα σε αλλα online(π.χ batman arkham origins-δεν μπορω να κανω blog χωρις να υπαρχει η λεξη batman) το halo MCC online ειναι παναγιτσα.Υπαρχουν ορισμενα bugs,lags.Το πιο σημαντικο ειναι οτι ενω πολλοι gamers βρισκονται σε ουρα για νεο παιχνιδι,θα πρεπει να περιμενουν αρκετα ωστε να βρουν αυτο το νεο παιχνιδι....+οτι οταν τελειωνει το καθε ματς πρεπει να ξαναβρισκεις νεο παιχνιδι.Δηλαδη δεν σε αφηνει στο ιδιο lobby με πριν.Γενικα το online ειναι κατωτερο απο αυτο που θα επρεπε(το Online των προηγουμενων halo εσπερνε!!),αλλα και παλι ειναι playable(εκτος κι αν τυχετε να lagαρουν ολοι στο ματς....)

Προσωπικα,δικαιολογω τα προβληματα στο online του MCC.Η 343 πηγε να κανει ενα τεραστιο εγχειρημα...Πηρε ολα τα maps απο ολα τα online του halo,ολα τα Modes και ο,τι υπηρχε και δεν υπηρχε στο online της σειρας και τα εβαλε σε ενα παιχνιδι σε μια διαφορετικη πλατφορμα απο αυτη που ηταν(ηταν σε xbox original και xbox 360 και ολα αυτα τα εβαλαν στο XO). 

Πιστευω πως το Halo 5 θα εχει online οπως και τα αλλα halo...Ελπιζω η 343 να βγαλει τα loadouts,να αφησει το sprint και να παρει το halo Και να του αλλαξει τα φωτα(προς το καλο παντα.....οποτε μακρια απο το online).Η ιστορια προβλεπω οτι θα ειναι για οσκαρ...Μαλλον δε θα εχουμε το λιγο χιουμορ ,αφου θα πεσει πολυ δραμα,συναισθημα και κλαμα...Το μονο σιγουρο ειναι οτι το gameplay του guardians δεν μπορει να γινει με τιποτα βαρετο.. 

Είθισται ιδίως τα αξιόλογα open world games να προσεγγίζουν μια πλατιά μάζα gamers ανά τον κόσμο. Οι απεριόριστες δυνατότητες περιήγησης στο περιβάλλον τους και αλληλεπίδρασης μ’ αυτό εξιτάρουν, έτι περισσότερο όταν συνοδεύονται από αμέτρητα πράγματα για να κάνει κάποιος, είτε σε επίπεδο side quests, εκτέλεσης ειδικών challenges, ακόμη και απλής συγκέντρωσης αντικειμένων. Η σειρά Assassin’s Creed ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία παιχνιδιών, τα οποία πέραν της κεντρικής ιστορίας του παιχνιδιού δύνανται να κρατήσουν τον παίκτη πολλαπλάσιες ώρες, αν έχει το χρόνο και είναι αποφασισμένος να μην αφήσει γωνία ανεξερεύνητη.

Προσωπικά δεν ανήκω μεταξύ αυτών των gamers, καθώς μετά το πέρας του main story προτιμώ να ασχοληθώ με κάτι άλλο -με εξαίρεση πιθανές αποστολές που σχετίζονται μ’ αυτό- στην προσπάθειά μου να παίξω όσα περισσότερα games εξ όσων με ενδιαφέρουν. Το τελευταίο χρόνο ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη σειρά Assassin’s Creed και από το δεύτερο παιχνίδι μπορώ να πω ότι η ιστορία με συνεπήρε ολοκληρωτικά. Το Brotherhood ήταν αυτό που ακολούθησε συνεχίζοντας με πρωταγωνιστή τον Ezio Auditore, στην αναγεννησιακή Ιταλία αμέσως μετά τα γεγονότα του προκατόχου του, και με αναβαθμισμένο το ρόλο του Desmond Miles. Ο τελευταίος, όντας στη σύγχρονη εποχή, καλείται να ακολουθήσει στην κυριολεξία πλέον τα βήματα του προγόνου του, και όχι μόνο μέσω του Animus, επιλύοντας γρίφους που θα του δώσουν περισσότερες απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν τα πανίσχυρα Pieces of Eden και την αιώνια μάχη μεταξύ Assassins και Knights Templar.

Η ιστορία -βασισμένη στις νουβέλες του Oliver Bowden- εκτυλίσσεται ομαλότατα και ομολογώ ότι με κράτησε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από το Assassin’s Creed II. Παρά το γεγονός ότι το Brotherhood είναι περίπου κατά 25% μικρότερο σε διάρκεια, εντούτοις η δράση είναι πολύ πιο έντονη και καταιγιστική, καθώς μετά τα γεγονότα του δεύτερου παιχνιδιού η σύγκρουση μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων λαμβάνει χαρακτηριστικά ανοιχτού πολέμου, ο οποίος εντείνεται όσο το story εκτυλίσσεται. Βεβαίως το ενδιαφέρον αυξάνεται ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για ιστορικά πρόσωπα τα οποία πρωταγωνιστούν στο παιχνίδι, όπως οι Niccolo Machiavelli, Leonardo da Vinci, Caterina Sforza και φυσικά η οικογένεια Borgia, Rodrigo, Cezare και Lucrezia. Ίντριγκες, συνωμοσίες, δολοπλοκίες, δολοφονίες, όλα ξεδιπλώνονται με τρόπο υποδειγματικό και συνεκτικό.

Ένα στοιχείο το οποίο με είχε προβληματίσει ιδιαίτερα στο Assassin’s Creed II ήταν ο ανύπαρκτος βαθμός πρόκλησης. Αυτή τη φορά το A.I. κυμαίνεται σε οριακά καλύτερα επίπεδα –και πάλι όμως σαφώς ανεπαρκή, καθώς οι εχθροί έστω και με καθυστέρηση κάνουν επιθετική κίνηση, ενώ το παιχνίδι ευνοεί σε μεγαλύτερο ποσοστό τα «execute hits» μετά από μια κίνηση αποφυγής, όπως συνέβαινε και στο πρώτο. Για πρώτη φορά ο Ezio έχει τη δυνατότητα να σκοτώνει μόνο με τα χέρια του πραγματοποιώντας λαβές που θα ζήλευαν ακόμη και πρωταθλητές του wrestling. Ήταν απίστευτη η στιγμή όταν από λάθος επιλογή ξέμεινα χωρίς όπλο, κι εκεί στο 1500+ ο Ezio έδωσε πισώπλατη γροθιά στη μέση ενός φρουρού, τον γράπωσε από το κεφάλι και του έσπασε τον τράχηλο προς τα πίσω! Σε άλλη περίπτωση, με κλωτσιά αρχικά, κι ενώ ο εχθρός είχε βρεθεί με το κεφάλι σκυμμένο προς τα κάτω, ο Ασασίνος μας έβαλε το ενσωματωμένο του περίστροφο επάνω στο κρανίο του και τον έστειλε εν τόπω χλοερώ! Ενδεικτικές στιγμές που μου έμειναν από το gameplay.

Το τρίτο game της σειράς εκτυλίσσεται σχεδόν αποκλειστικά στη Ρώμη, σε αντίθεση με τις Βενετία, Ρωμανία/Φόρλι και Φλωρεντία του δευτέρου παιχνιδιού, ενώ για μία ακόμη φορά βλέπουμε το Monterigioni όπου βρίσκεται η Villa του θείου του Ezio, Mario. Οι μηχανισμοί του gameplay έμειναν σχεδόν ίδιοι, με κάποιες μικρές προσθήκες, ενώ με ικανοποίησαν σαφώς περισσότερο τα βελτιωμένα physics των αλόγων και η προοπτική πιο εντυπωσιακών ιππομαχιών. Χρήσιμη επίσης ήταν βεβαίως η δυνατότητα μετακίνησης με άλογο εντός της πόλης λόγω των τεράστιων αποστάσεων, καθώς η Ρώμη φάνταζε σε μέγεθος όσο οι τρεις προαναφερθείσες πόλεις μαζί. Πολύ εντυπωσιακή, αναμφίβολα, η ύπαρξη του επιβλητικού Κολοσσαίου και άλλων ιστορικών κτισμάτων όπως του Castel Sant'Angelo εντός των ορίων του Βατικανού, κάτι που προσδίδει πολύ σημαντικούς πόντους πιστότητας στην αναπαράσταση των πόλεων στη κορυφαία σειρά της Ubisoft.

Αναπτύσσοντας τις εντυπώσεις μου από το Assassin’s Creed II ανέφερα ότι πρόκειται για μια σειρά παιχνιδιών και βιβλίων με την οποία αξίζει να ασχοληθεί κάποιος από την αρχή ως το τέλος. Μπορεί ορισμένους να μην τους συγκινεί η ιστορία που πραγματεύονται τα πρώτα τρία games της συλλογής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το φινάλε του Brotherhood είναι ένα πολύ κακό σημείο για να αποφασίσει κάποιος ότι δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι συμβαίνει στη συνέχεια…

Τι καλύτερο από μια καλοκαιρίνη μέρα του Αυγούστου στο εξοχικό για ένα gamer από το  να πάει θάλασσα (εεε να παίξει pro evolution 2016). To demo το παιξαμε σε ένα Ps3 από τα πρώτα που κυκλοφορήσανε στην μεγάλη τηλεόραση του σαλονιού μα. Δυστυχώς η τηλεόραση είναι παλαιού τύπου  παρόλα αυτά είναι μεγάλη και κάνει την δουλειά της.

Σε σύγκριση με το fifa 2015 που παίζαμε πριν τα γραφικά ήταν αρκετά θολά και η κίνηση σπασματική. Ίσως να φταίει μια ρύθμιση από το ps3 παρόλα αυτά το fifa έτρεχε καλά οπότε αυτό δε θα έπρεπε να το κάνει. Οι τερματοφύλακες συμπεριφέρονται πιο φυσικά από το fifa και η μπάλα δε κολλάει στους παίχτες (πράγμα γνωστο από την σύγκριση fifa 2015-pro evolution 2015). Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι δε μου άφησε καλή εμπειρία gaming αλλά για αυτό μάλλον δε φταίει το pro 2016 αλλά το ότι πρέπει να αλλάξω σύντομα τηλεόραση και να πάρω κονσόλα νέα γενιάς. Τo ps3 και η sony trinitron έχουν πια παλιώσει.

Από μια ευτυχή συγκυρία της τύχης κι έναν… καλό συγχρονισμό, την προηγούμενη εβδομάδα «τσίμπησα» από το Gameworld -κι ευχαριστώ- κωδικό για ένα παιχνίδι ελληνικής παραγωγής, το οποίο κατάφερε να με κερδίσει από την πρώτη στιγμή, ακόμη κι αν αυτή αποδείχθηκε σχεδόν και… τελευταία. Ο λόγος για το Tulpa, ένα πολύ ενδιαφέρον indie 2D puzzle platform που κυκλοφόρησε φέτος τον Ιανουάριο αποδεικνύοντας ότι αν υπάρχει μεράκι και έμπνευση μπορείς να δημιουργήσεις ένα παιχνίδι που θα είναι συγκροτημένο και κάτι πολύ περισσότερο από αξιοπρεπές, ακόμη κι αν έχει τεχνικό τομέα ο οποίος δε θα εντυπωσιάζει. Άλλωστε, έχει αποδειχθεί διαχρονικά στο χώρο των games ότι δεν είναι τα γραφικά που θα κάνουν τον παίκτη να λιώσει επί δεκάδες ώρες πάνω από μια οθόνη. Μερικά από τα εθιστικότερα παιχνίδια όλων των εποχών κυκλοφόρησαν πριν από μερικές δεκαετίες και βασίζονταν στο ακαταμάχητο gameplay τους.

Το Tulpa ανήκει σε έναν ευρύτερο χώρο ο οποίος γνωρίζει πολύ μεγάλη άνθηση στις μέρες μας, αυτόν των indie games, με ό,τι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται τούτο, όπως την περιορισμένη διαφήμιση και το γεγονός ότι μπορεί πολύ εύκολα μια καλή προσπάθεια να «πνιγεί» στον κυκεώνα αμέτρητων άλλων κατώτερων ή και ανεπαρκών. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που καταφέρνει να ξεχωρίσει για την ευρηματικότητα των γρίφων του, οι οποίοι έχουν σταδιακά αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας και είναι ικανοί σε ορισμένα σημεία να αποτελέσουν πραγματική σπαζοκεφαλιά, ακόμη κι αν όταν τους επιλύσεις σκέφτεσαι «μα, φυσικά, πώς δεν το σκέφτηκα τόση ώρα»! Τα σχεδιασμένα στο χέρι ψυχεδελικά γραφικά ελκύουν σε κάθε περίπτωση παρά την απλότητά τους, τόσο σε πρώτο πλάνο όσο και στο background, ενώ τα απόκοσμα ηχητικά εφέ βοηθούν και συνδιαμορφώνουν σε μέγιστο βαθμό την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Συνολικά, στις δύο αυτές κατηγορίες, το Tulpa δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες αντίστοιχες δημιουργίες, σ’ αυτό το σύντομο ταξίδι της μικρής Ophelia και του ιπτάμενου φίλου της, Oliver, που αποτελεί το Tulpa της. Τι σημαίνει η λέξη, έμαθα διαβάζοντας το review του site: «Στον θιβετιανό Βουδισμό το «tulpa» είναι ένα μαγικό πλάσμα που δημιουργείται από την δύναμη της σκέψης ενός ανθρώπου με ισχυρή πνευματική δύναμη». Ο Oliver είναι ο χαρακτήρας που θα βοηθήσει τη μικρή, κατά βάση μετακινώντας αντικείμενα εξ αποστάσεως, ούτως ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν μαζί και μόνο. Κι αυτό γιατί σε διαφορετική περίπτωση η καρδιά της Ophelia αρχίζει να χτυπά δυνατά κι αν απομακρυνθούν αρκετά ο ένας από τον άλλο τότε διαλύονται σε χίλια κομμάτια γυαλιού.

Το παιχνίδι χωρίζεται σε μόλις τέσσερα πολύ μικρά κεφάλαια, που λαμβάνουν χώρα σε επίπεδα με μπλε, πράσινο, μωβ και κόκκινο φόντο. Η διάρκειά του ανέρχεται μόλις στις δύο ώρες περίπου στο πρώτο playthrough (στο δεύτερο χρειάζεται… ένα μισάωρο), κι αυτό είναι το πλέον αρνητικό στοιχείο του, καθώς τη στιγμή που περιμένεις και θέλεις να μπεις ακόμη πιο βαθιά στον κόσμο του Tulpa λύνοντας γρίφους σε ακόμη περισσότερα επίπεδα, το παιχνίδι ολοκληρώνεται το ίδιο ξαφνικά που ξεκίνησε. Σεναριακό υπόβαθρο δεν υπάρχει πέραν αυτής καθαυτής της φιλοσοφικό-θρησκευτικής(;) ορολογίας του τίτλου, παρά ταύτα το game είναι από μόνο του πολύ ενδιαφέρον. Προσωπικά θα ήθελα να είναι πέντε φορές μεγαλύτερο για να το πω χορταστικό (αυτό ακούστηκε κάπως;) αν και από τα συμφραζόμενα στα σχόλια του review αλλά και του forum topic αντιλαμβάνομαι ότι ήταν ένας κατ’ αρχήν πειραματισμός και πιστεύω τελικά απολύτως επιτυχημένος. Η περιορισμένη διάρκεια του Tulpa είναι ο βασικότερος λόγος για τους «πόντους» που του κόβει από τη συνολική βαθμολογία του, η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα εκτοξευόταν. Κοινώς, ήταν πολύ καλό για να είναι τόσο μικρό.

Παραμένει, ωστόσο, ελπιδοφόρο για τη συνέχεια το γεγονός ότι Έλληνες developers δημιούργησαν αυτό το μικρό «διαμαντάκι» στο ξεκίνημά τους έχοντας, εικάζω, λιγοστά εφόδια στη διάθεσή τους. Το Tulpa είναι ένα παιχνίδι το οποίο αξίζει να παίξει κάποιος όχι γιατί το έφτιαξαν «δικοί μας», αλλά γιατί είναι μια πολύ καλή δημιουργία η οποία θα αποτελέσει ένα -ευχάριστο όσο και απαιτητικό για το μυαλό- διάλειμμα από άλλα games που θα παίξετε.

Η σειρά Assassin’s Creed αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα παιχνιδιών που σε ωθούν να κάνεις μια… στροφή στη λογοτεχνία και σίγουρα να στρέψεις την προσοχή σου στην πηγή της ιδέας που οδήγησε σ’ αυτό που εσύ απόλαυσες επί δεκάδες ώρες στην οθόνη σου. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα οριστικά από τη στιγμή που ασχολήθηκα με το Assassin’s Creed II, το οποίο πετυχαίνει να εισάγει τον παίκτη για τα καλά στην αναγεννησιακή Ιταλία και την συνωμοσία η οποία εξυφαίνεται ήδη από το 12ο αιώνα παίρνοντας πλέον παγκόσμιες διαστάσεις. Κάπως έτσι τα βιβλία του Oliver Bowden, κατά κόσμον Anton Gill, έχουν μπει ήδη στην κορυφή της λίστας προτεραιότητας για τον γράφοντα, ούτως ώστε να εισδύσω σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό σ’ αυτή τη διαμάχη αιώνων μεταξύ των Assassins, που κάθε άλλο παρά κοινοί δολοφόνοι είναι, και των Knights Templar, που διά των μέσων που διαθέτουν σε κάθε εποχή προσπαθούν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη.

Η πλοκή του δεύτερου παιχνιδιού της σειράς, που αντιστοιχεί στο πρώτο βιβλίο, ξεδιπλώνεται ιδανικά στη διάρκεια των κάτι λιγότερο από 20 ωρών που αυτό διαρκεί. Μολονότι δε μπορώ ακόμη να προχωρήσω σε  σύγκριση με τη δημιουργία του συγγραφέως, μιλάμε αναμφίβολα για μια πολύ σφιχτοδεμένη παρουσίαση, η οποία βυθίζει τον gamer ολοένα και περισσότερο στα άδυτα της μάχης μεταξύ των δύο πλευρών και των αποκρυφιστικών πανίσχυρων δυνάμεων που διακυβεύονται, με αμοιβαίες απώλειες. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο τελευταίο τέταρτο του 15ου αιώνα (1476-1499) και η εμφάνιση του πρωταγωνιστή, Ezio Auditore, αλλάζει με τον καιρό. Η πορεία του μπορεί να ξεκινά ως μια πράξη εκδίκησης για το χαμό των αγαπημένων του, αλλά δε θα αργήσει να αντιληφθεί ότι η μοίρα του επιφυλάσσει από την πρώτη στιγμή της γέννησής του την εμπλοκή σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ο συνδυασμός φανταστικών και ιστορικών χαρακτήρων και γεγονότων είναι αυτός που κάνει τη διαφορά στο Assassin’s Creed και η εξέλιξη της υπόθεσης μετά τα συμβάντα του πρώτου παιχνιδιού, με πρωταγωνιστή τον Altair και συνεκτικό -πάντοτε ουσιαστικό- σύνδεσμο τον Desmond Miles, «δένουν» αρμονικά μεταξύ τους χωρίς να δημιουργούν ερωτηματικά, παρά μόνο για τη συνέχεια.

Τα γραφικά του παιχνιδιού παρουσιάζουν μικρές βελτιώσεις σε σχέση με τον προκάτοχό του, ενώ από πλευράς τεχνικού τομέα ξεχωρίζει για μια ακόμη φορά η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στο voice acting, με τους ηθοποιούς που δανείζουν τις φωνές τους να ανταποκρίνονται επάξια στο ρόλο τους, άνευ εξαιρέσεως και με πρώτο τον Ezio. Στα θετικά ότι αυτή τη φορά υπάρχουν υπότιτλοι, που απουσίαζαν νωρίτερα με αποτέλεσμα παίκτες με προβλήματα ακρόασης να μη μπορούν να απολαύσουν επαρκώς το ξεκίνημα της σειράς. Πάντοτε, βεβαίως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το gameplay ενός παιχνιδιού κι εκεί το Assassin’s Creed II διακρίνεται σαφώς όντας εμφανώς βελτιωμένο, και με αρκετές προσθήκες συγκριτικά με το game του 2007. Αυτή τη φορά οι πόλεις (Φλωρεντία, Τοσκάνη, Ρωμανία-Φόρλι, Βενετία) είναι πολύ μεγαλύτερες σε σχέση που με τις Δαμασκό, Άκρα και Ιερουσαλήμ, κάτι που καθιστά πρακτικώς αδύνατη τη μη χρήση του mini-map.

Επιπροσθέτως, το πολύ μεγαλύτερο βάθος του παιχνιδιού, με τις αμέτρητες προαιρετικές αποστολές (συμβόλαια θανάτου, αγώνες δρόμου, μεταβιβάσεις γραμμάτων, ανακαλύψεις σημαντικών αντικειμένων-θησαυρών με τα ανάλογα puzzles κ.ά.) προσθέτει και προσφέρει ουκ ολίγες επιπλέον ώρες σε όποιον θελήσει να «ξεκοκαλίσει» τους διαθέσιμους χάρτες. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Assassin’s Creed games, βεβαίως, δεν είναι άλλο από το parkour και το II δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Κάθε επιφάνεια στον κόσμο του παιχνιδιού ενδείκνυται προς αναρρίχηση και ισορροπία για τον Ezio Auditore, ο οποίος παραδίδει μαθήματα ακροβασίας από ταράτσες και σκεπές μέχρι σε δοκάρια πάνω από επικίνδυνα χάσματα. Αυτή τη φορά υπάρχει η δυνατότητα κολύμβησης, συλλογής πλήθους αντικειμένων, αγοράς όπλων, πανοπλιών, εμφανίσεων, φαρμάκων, ενώ με ένα απλό πάτημα του κουμπιού καθίσταται άμεση και απολύτως εύχρηστη η εναλλαγή μεταξύ των όπλων την ώρα της μάχης, η οποία «παγώνει» προς στιγμή.

Άφησα τελευταίο το βασικότερο αρνητικό στοιχείο του παιχνιδιού, αυτό που με προβλημάτισε έντονα και ίσως «ξενέρωσε» ως ένα βαθμό. Το Assassin’s Creed II είναι… παιδικό όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας του. Μπορεί να παίξει και να το τερματίσει ακόμη κι ένα πιτσιρίκι του δημοτικού, αν παραβλέψουμε τη «γλώσσα» που χρησιμοποιείται και τη βία που υπάρχει, κι αυτό στη δική μου σκέψη κόβει αρκετούς πόντους από τη συνολική εμπειρία. Στην πράξη, βεβαίως, αποδεικνύει ότι αποφέρει πολλά εκατομμύρια εσόδων στην Ubisoft σε ετήσια βάση -αφού και για τη συνέχεια της σειράς δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια αναφορά περί του εναντίου- καθώς έτσι τα Assassin’s Creed καθίστανται προσιτά στον καθένα. Πιστεύω ότι είναι κρίμα ένα τόσο ολοκληρωμένο παιχνίδι, με εξίσου καλοδομημένη ιστορία, να έχει βαθμό πρόκλησης στα όρια της ανυπαρξίας. Στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, έστω στα τελευταία ένα-δυο κεφάλαια υπήρχε μια στοιχειωδώς αυξημένη δυσκολία, λόγω του πλήθους και της αντοχής των εχθρών. Εν προκειμένω, χάθηκε κι αυτή.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή την ιστορία αξίζει να τη ζήσει ο καθένας από την αρχή μέχρι το τέλος…

Αν μου έλεγαν   να περιγράψω τον εαυτό μου ως gamer εγώ θα του απαντούσα πως είμαι ένας gamer ο οποίος δε παίζει παιχνίδια.  Ο λόγος δεν είναι ότι μεγάλωσα αλλά πιστεύω είναι πως τα παιχνίδια άλλαξαν νοοτροπία και φιλοσοφία με αποτέλεσμα να τα βαρεθώ και να μην ασχολούμαι άλλο με αυτά.

Παρακάτω θα αναλύσω τους λόγους που πιστεύω πως με οδήγησαν στο να μη παίζω games.

1) Τα παιχνίδια έχουν γίνει πανάκριβα, τόσο πανάκριβα που αποτρέπουν κάποιον να ασχοληθεί με αυτά. Παίρνω την κονσόλα μετά από αυτή πρέπει να δίνω μια περουσιία για το κάθε παιχνίδι, όταν παλιότερα με ένα gameboy και με μικρά ποσά για κάθε παιχνίδι ζούσες χρόνια ολόκληρα. Τo n64 έκανε μόλις 120 ευρώ

2) Δεν υπάρχει σχεδόν καμία πρωτοτυπία. Παλιά βλέπαμε πρωτότυπα παιχνίδια και κολλούσαμε (worms, lemmings). Σήμερα πολλά από αυτά τα παιχνίδια επανακυκλοφορούν σε νέες εκδόσεις χωρίς ουσιαστικα καμία εξέλιξη. Από την άλλη δε βγαίξνει τίποτα το πρωτότυπο αλλά επανακυκλοφορούν πάντα οι ίδιες συνταγές.

3) Τα παιχνίδια έχουν γίνει πολύ πολύπλοκα. Το πρώτο gameboy είχε μόλις δύο πλήκτρα και ασπόμαυρα γραφικά παρόλα πολλά παιχνίδια του αντέχανε στο χρόνο και δε τα τερματίζαμε μόνο μία αλλά πολλές φορές. Σε υπολογιση τo fifa 96-99 ειχαν μόλις 4 πλήκτρα (με εξαίρεση το 97 που είχε θέατροήταν το E), το μάθαινες αμέσως και έπαιζες με τις ώρες. Τα νεότερα fifa για να μάθεις να παίζεις καλά απαιτεί αρκετό χρόνο που πολλοί δε μπορούνε να διαθέσουμε.

4) Παλιά ειχαμε φοβερή εξέλιξη χρόνο με το χρόνο σε όλα τα παιχνίδια. Σε κάθε need for speed, fifa, test drive βλέπαμε κάτι εντελώς νέο. Πλέον η ποιότητα των γραφικών και του game play έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που δε βλέπουμε καμία ουσιαστική αλλάγη στα παιχνίδια sequel.

5) Πλέον να φτιάξεις παιχνίδια είναι κάτι πολύ εύκολο και μαθαίνεται σε σχολές αλλά και προσωπικά. Αυτό από την μία είναι καλό αφού δίνεται δυνατότητα σε απλό κόσμο να φτιάξει παιχνίδια αλλά από την άλλη παρουσιάζονται παιχνίδια σαβούρες που μεν υπήρχαν και παλιά αλλά η κατάσταση στις μέρες μας έχει παραγίνει. Το κακό είναι ότι αυτή την συνταγή του εύκολου κέρδους μεταξύ σαβούρων το ακολουθούν και εγάλες εταιρίες.

6) Έχει χαθεί η έννοια της παρέας. Παλιά μαζευόμασταν με παίζαμε διπλά, τριπλά, τετραπλά στην ίδια κονσόλα ή υπολογιστή πλέον η παρέα έγινε εικονική και όλα γίνονται δίκτυο αλλά δε έχει πλέον πλάκα όπως παλιά. Tο διπλό του nfs 2 είχε τόσο πλάκα που έπαιζες ξανά και ξανά με την παρέα και δε βαριόσουνα. Το bomberman, το Mircomachines και ένα σωρό παιχνίδια ήταν φτιαγμένα για να παίζεις με τους φίλους σου.

7) Παλιά όταν κολλούσες σε ένα παιχνίδι adventure έψαχνες ώρες ολόκληρες να βρεις την λύση πλέον όταν κολλήσεις αρκεί να κοιτάξεις στο youtube και θα βρεις αμέσως την λύση. Το ξέρω πως αν δε θέλεις δε το κοιτάς αλλά αναγκάζεσαι. Παλιά όταν κολλούσες σε adventure η μοναδική λύση ήταν να στείλεις γραμμά σε στο Pc master και να σου δώσει την λύση ο Tσουρινάκης όμως μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος του περιοδικού είχες βρει την λύση.

8) Τα γραφικά παλιά ήταν σχεδιασμενα με το χέρι. Μπορεί τα σημερινά να είναι σχεδόν αλληθοφανή αλλά τα παλιά ήτα πολύ πιο μαγικά.

9) Οι διάλογοι στα παλιά παιχνιδια ειχαν μεγαλύτερη πλάκα. π.χ. Μonkey Island

Έχοντας το μικρόβιο του gamer στις φλέβες μας και μια σχετική εμπειρία γεμάτη τίτλους να παρελαύνουν από την οθόνη μας, οφείλουμε να διαχωρίζουμε την αξία από την κοροϊδία και την τυχαία κακοτοπιά από το επιτηδευμένο θράσος των εταιρειών ανάπτυξης.

Έτσι λοιπόν κάθε gamer που σέβεται τον εαυτό του έχει φτάσει αρκετές φορές στην αμαρτωλή σκέψη να πετάξει ένα παιχνίδι από το παράθυρο ή απλώς να ξεφυσάει αγανακτισμένος μπροστά από την οθόνη την ώρα που περιμένει ένα ατελείωτο Loading screen.

Τι μπορεί λοιπόν να μας φέρει στα όρια του παροξυσμού; Να μας κάνει να σιχτιρίσουμε την ώρα και την στιγμή που επιλέξαμε να αγοράσουμε τον τίτλο; Να μας κάνει να ανακαλύψουμε νέες διαλέκτους που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά;

Πολυλογίες και cutscenes

Θα παραδεχτώ την αμαρτία μου: Ανήκω στην αδίστακτη συνομοταξία των "Skippers" ! Κοινώς, σε κάθε ενοχλητικό διάλογο, ατελείωτο cinematic, κουραστικό tutorial ή οτιδήποτε άλλο διαρκεί παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα και νιώθω πως με εμποδίζει από την δράση, πριν καν εμφανιστεί το κουμπί "skip" στην οθόνη έχω ήδη αρχίσει να δοκιμάζω όλα τα πιθανά πλήκτρα.

Σαφώς αυτό είναι κάτι που αρκετές φορές μου έχει κοστίσει από πλευράς σεναρίου, χάνοντας σημαντικά στοιχεία της ιστορίας, όμως όταν το μισό παιχνίδι (ή και παραπάνω) αποτελείται από cutscenes - πολλά εκ των οποίων δεν διαθέτουν καν την επιλογή της προσπέρασης - τότε είναι ξεκάθαρο πως ο τίτλος δημιουργήθηκε για να παίξει με τα νεύρα μου.

Πέρα όμως από τα cutscenes, ένα άλλο εξίσου εκνευριστικό και απροσπέλαστο σημείο είναι κάποιοι ιδιαίτερα ανούσιοι διάλογοι - συνήθως σε RPG τίτλους - οι οποίοι μπορεί να ξεκινήσουν από μια απλή ερώτηση "πως βρέθηκες εδώ;" για παράδειγμα, προκαλώντας στον συνομιλητή έναν χείμαρρο αναμνήσεων, σκέψεων και εξηγήσεων που νιώθει την απόλυτη ανάγκη να μοιραστεί μαζί σου, δίχως να δίνει καμία ελπίδα διαφυγής. Σε αυτό το σημείο τα σωτήρια κουμπιά είναι δύο: λέγονται alt + tab!!

Μπορεί βέβαια επιστρέφοντας να βρεις τον χαρακτήρα σου νεκρό από μια μάχη που προέκυψε μέσα από τον εκτενή διάλογο όμως τουλάχιστον ο συνομιλητής έχει σταματήσει να εξιστορεί!

Φορτώνει... ακόμα φορτώνει...

Αναπολώντας το παρελθόν η λέξη "Loading" θυμάμαι προκαλούσε ανυπομονησία, ενθουσιασμό και ένα γλυκό χαμόγελο διασκέδασης, καθώς συνήθως σήμαινε πως το παιχνίδι θα ξεκινήσει εντός μερικών δευτερολέπτων. Όσο όμως περνάει ο καιρός, το "εντός μερικών δευτερολέπτων" έχει αποκτήσει διαφορετικό νόημα και ως κατά συνέπεια, η λέξη "Loading" έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση μου.

Με την τεχνολογία και τα γραφικά να αναπτύσσονται στα όρια του απόλυτου ρεαλισμού, είναι εν μέρει λογικό ο χρόνος φόρτωσης μιας οθόνης να διαρκεί ελαφρώς παραπάνω από το συνηθισμένο. Όμως όταν συναντάς περισσότερες φορές την οθόνη του Loading απ' ότι το πρόσωπο του χαρακτήρα σου, τότε η υπόθεση αρχίζει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις για την υπομονή του παίκτη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο Watch Dogs τις ώρες που είχα περάσει πάνω από τον σχηματισμό του λογοτύπου του παιχνιδιού, φτάνοντας στο σημείο να παρακαλάω να μην σκοτωθεί ο χαρακτήρας μου μόνο και μόνο για να μην χρειαστεί να ξαναδώ την συγκεκριμένη οθόνη.

Tutorials: Μάθε παιδί μου γράμματα

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν αρκετοί παίκτες (συμπεριλαμβανομένης της υποφαινόμενης) που χρειάζονται χρόνο εξοικείωσης με το παιχνίδι. Ωστόσο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να περάσω τον χρόνο μου μπροστά από δεκάδες συμβουλές και υποδείξεις ακόμα και όταν πρόκειται για ένα sequel που παίζω κάθε χρόνο;!

Είναι φορές που νομίζεις πως οι δημιουργοί παίζουν με το μυαλό σου, υποτιμώντας ή αγνοώντας πως κάποιοι αφοσιωμένοι και πιστοί παίκτες του τίτλου μπορεί να δυσανασχετούν στην ιδέα ενός χρονοβόρου οδηγού, ενώ ήδη γνωρίζουν πολύ καλά ακόμα και τα πιο κρυφά μυστικά του.

Αόρατοι τοίχοι: Πού νομίζεις ότι πας;

Μοιάζουν με αόρατα συρματοπλέγματα ή φρεσκοπλυμένα τζάμια μπαλκονόπορτας (όλοι έχουμε πέσει τουλάχιστον σε ένα), ο λόγος για τους "αόρατους" τοίχους που συναντάμε συχνά στα open world παιχνίδια, οι οποίοι έχουν σκοπό να περιφράξουν τον χώρο στον οποίο επιτρέπεται η πρόσβαση δίχως όμως να αφήσουν κανένα ίχνος.

Ανάμεσα λοιπόν στις αχανείς εκτάσεις, τις υποσχέσεις για απεριόριστη εξερεύνηση και τον σχεδιασμό του περιβάλλοντος "μέχρι εκεί που δεν φτάνει το μάτι", πέρα από κάποιες κλειστές πύλες, φράχτες και άλλους παρόμοιους κατανοητούς και απόλυτα προφανείς περιορισμούς, εκεί που προχωράς αμέριμνος, ξάφνου βρίσκεις τον χαρακτήρα σου να σκοντάφτει πάνω σε ένα...τίποτα! Πολλές φορές δε, ο σχεδιασμός του περιβάλλοντος είναι τόσο παραπλανητικός που ακόμα και ακόμα και σταματημένος, ο ήρωας φαίνεται σαν να συνεχίζει να περπατάει προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Συντροφικές αποστολές για μοναχικούς καβαλάρηδες

Σαν να μην μας έφτανε ο κεντρικός χαρακτήρας που χαροπαλεύει σαν ανεμοδαρμένος ταξιδιώτης σε κάθε απαιτητική μάχη, μας φορτώνεται ξαφνικά και ένας "προστατευόμενος" NPC (non playable character) τον οποίο οφείλουμε να μεταφέρουμε σώο και αβλαβή σε κάποιο μέρος της αποστολής. Τι κουμάσι είναι όμως αυτός ο ακόλουθος που βρέθηκε στα καλά καθούμενα πάνω στο σβέρκο μας; Γιατί καλά θα ήταν να είχαμε στο πλάι μας έναν ακόμα μαχητή ετοιμοπόλεμο και μάχιμο σαν τον Sully στο Uncharted. Αν όμως πρόκειται για κανέναν πολυλογά, ενοχλητικό, αδιάκριτο καραγκιόζη όπως ο Sticky του Fallout, ή για καμία φοβητσιάρα, άμαθη, απαίδευτη, γκρινιάρα πριγκιπέσα όπως η Ashley στο Resident Evil 4, τότε οι ζοφερές σκέψεις δεν έρχονται άδικα στο μυαλό σου.

Συνήθως οι σύντροφοι στις εκάστοτε αποστολές είτε είναι εξαιρετικά βοηθητικοί, είτε βάζουν σκοπό να μας κάνουν την ζωή δύσκολη μπαίνοντας "καταλάθος" μπροστά στις μάχες, ρισκάροντας ανά πάσα στιγμή τη ζωή τους, πολυλογώντας ασύστολα για τους φόβους και τα αποφθέγματα του βίου τους και πολλά ακόμα παρόμοια τεχνάσματα. Αυτές λοιπόν είναι ακριβώς οι περιπτώσεις στις οποίες το ενεργοποιημένο "friendly fire" φαντάζει σαν ευχή!

Day 1 Patch: Όοοοχι gamerακι, δεν θα παίξεις ακόμα !!

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι ακριβό σπορ για πολλούς, ειδικά όταν πρόκειται για triple A τίτλους. Όταν λοιπόν μπεις στον κόπο να αγοράσεις ένα παιχνίδι, για το οποίο έχεις ακούσει και έχεις δει τα καλύτερα, σε έχει ξεσηκώσει με κάθε του trailer, βλέπεις ότι η εταιρεία έχει ρίξει πόνο και χρήμα πάνω στην διαφημιστική του καμπάνια και άλλα παρόμοια, είναι λογικό να τρίβεις τα χέρια σου την ώρα που το πολυπόθητο δισκάκι εισέρχεται στο μηχάνημα σου.

Αφού λοιπόν εγκαταστάθηκε και όλα δείχνουν τέλεια: καταφθάνει στην οθόνη σου προειδοποίηση για το patch της πρώτης μέρας! Την πρώτη φορά που συνέβη αυτό βρέθηκα να ξύνω το κεφάλι μου με απορία σκεπτόμενη "μα καλά έκαναν τόσο κόπο να το διαφημίσουν, να το αναπτύξουν με τόσες καθυστερήσεις, να οργανώσουν την τέλεια πλύση εγκεφάλου, να με πείσουν εν τέλει ότι αξίζει, και την κρίσιμη στιγμή που περίμενα τόσα χρόνια να υπονοούν πως ο τίτλος δεν είναι ολοκληρωμένος;"

Αυτό φυσικά είναι ένα ερώτημα το οποίο απευθύνεται εξίσου και στα DLCs αλλά ακόμα και στα επιπλέον περιεχόμενα των pre-orders. Γιατί κύριοι ο τίτλος να μην διαθέτει τα πάντα; Γιατί αφού το χρυσοπλήρωσα να μην έχω ένα τελειοποιημένο προϊόν στα χέρια μου;

Κάπου εδώ τελειώνει το δικό μου παραλήρημα, αφήνοντας ανοικτούς λογαριασμούς για την συνέχεια της κρεβατομουρμούρας των online - multiplayer games.

Τι ήταν εκείνο που σας έφερε στα όρια σας;

Πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια παιχνίδια τα οποία, αν αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί τους, απαιτούν εκ των προτέρων μια… ψυχολογική προετοιμασία για τον κόσμο στον οποίο πρόκειται να βυθιστείς και τους… κινδύνους που πρόκειται να αντιμετωπίσεις ταυτιζόμενος με τον πρωταγωνιστή και απορροφημένος από την ατμόσφαιρά τους. Δε θα μιλήσω για games τύπου ακραία survival/horror, όπου εκεί θεωρώ ότι αυτό ισχύει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Αναφέρομαι στη σειρά Hitman, η οποία έχει μια σημαντική ιστορία 15 χρόνων, με το έκτο παιχνίδι της σειράς να βρίσκεται στα σκαριά. Τον τελευταίο χρόνο ασχολήθηκα κατά σειρά με τα Contracts, Blood Money και εσχάτως με το Absolution, που κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν τρία χρόνια, έχοντας διαβάσει πρώτα βεβαίως τα αντίστοιχα reviews του site.

Για μία ακόμη φορά, λοιπόν, ενώ έπαιζα, είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι σ’ ένα μέρος που δε θα ήθελα να είμαι, αλλά φυσικά ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω δεν ήταν να κάνω quit, απλώς να τερματίσω το παιχνίδι! Το Hitman: Absolution μπορεί να είχε κάνει έξι χρόνια να κυκλοφορήσει μετά το τελευταίο της σειράς, όμως παρά την έλλειψη σπουδαίων καινοτομιών ήταν αναμφίβολα καλύτερο των προκατόχων του. Με ανανεωμένα, σύγχρονα, αλλά όχι αψεγάδιαστα γραφικά, εξαιρετικό voice acting και πολύ καλό ήχο στο σύνολό του, τόσο όσον αφορά τους ατμοσφαιρικούς, όσο και αυτούς των όπλων, ενώ η μουσική που επενδύει το παιχνίδι προσφέρει πολλούς επιπλέον πόντους. Το gameplay κινείται στη γνωστή λογική και μετέρχεται επίσης συγκεκριμένων γνωστών μεθόδων, περιλαμβάνοντας όμως ακόμη περισσότερα costumes και όπλα, πυροβόλα και μη. Άλλωστε στα χέρια του Hitman κι ένα απλό παιδικό παιχνίδι μπορεί να μετατραπεί σε φονικό εργαλείο.

Όμως, αυτό που με κράτησε σαφώς περισσότερο ήταν το καλοδομημένο σενάριο, που εκτυλίσσεται αμέσως μετά τα γεγονότα του προκατόχου του Absolution. Αφενός γιατί έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στην απόδοση της ιστορίας, με κινηματογραφικά -ορισμένα πολύ εντυπωσιακά- μεταβατικά cutscenes, αφετέρου γιατί ξεφεύγει από το στερεότυπο του παρελθόντος ότι κάθε αποστολή εκτυλίσσεται αποκλειστικά σε συγκεκριμένο -και σχετικά περιορισμένο- χώρο και σκοπός σε κάθε μία είναι να σκοτώσεις έναν, δύο, τρεις στόχους για να συνεχίσεις. Αυτή τη φορά η ροή της ιστορίας αποδόθηκε πολύ ομαλότερα και με σαφώς μεγαλύτερη συνοχή, ενώ ήταν και πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια. Τα 20 κεφάλαια του παιχνιδιού αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, όπως και το γεγονός ότι κάποια εξ αυτών είναι απλώς μεταβατικά για την εξέλιξη της πλοκής και ως εκ τούτου κατέχουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στην υπόθεση. Τα περισσότερα κεφάλαια χωρίζονται σε υποκεφάλαια που κυμαίνονται από δύο έως επτά(!), ενώ σε κάποια εξ αυτών δε χρειάζεται καν να σκοτώσεις κάποιον.

Ο αυξημένος βαθμός δυσκολίας είναι ίδιον της σειράς Hitman και το Absolution δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Παίζοντας το παιχνίδι στο Purist, το ανώτερο επίπεδο, χρειάστηκε να φτύσω πολύ αίμα για να δω τους τίτλους τέλους. Ξέχασα τι σημαίνει save ή checkpoint, καθώς τα μοναδικά checkpoints ήταν η είσοδος στο εκάστοτε υποκεφάλαιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί εχθροί σε πολύ λίγα τετραγωνικά μέτρα αναλογικά, που σου αφήνουν ελάχιστα περιθώρια κινήσεων, ειδικά σε ορισμένους κλειστούς χώρους, όπου κυριολεκτικά ασφυκτιείς. Δεν ξέρω κατά πόσο επαληθεύτηκε η πρόβλεψη του σκηνοθέτη του παιχνιδιού ότι το 80% των παικτών δε θα καταφέρουν να το τερματίσουν, αλλά θεωρώ πρακτικά αδύνατο να το καταφέρεις συγκεντρώνοντας υψηλές βαθμολογίες από το πρώτο playthrough, αν δεν επιστρέψεις για να εξερευνήσεις εξονυχιστικά όλα τα «blind spots», πάντοτε φυσικά με τον κατάλληλο συγχρονισμό σε σχέση με τις κινήσεις των εχθρών, που θα σου επιτρέψουν να κινηθείς και να εκτελέσεις τους στόχους σου απαρατήρητα.

Προσωπικά σε τουλάχιστον 7-8 περιπτώσεις αναγκάστηκα να τη στήσω ισορροπώντας σε κάποια εξοχή τοίχου, σε κάποιο απόμακρο δωμάτιο ή πίσω από καλά προστατευμένο σημείο και να καθαρίσω τους πάντες ή σχεδόν τους πάντες, προκειμένου να φτάσω στο στόχο μου. Αυτό βεβαίως είχε ως αποτέλεσμα να έχω 13 Veteran βαθμολογίες στις 18 βαθμολογούμενες αποστολές, που είναι η δεύτερη χαμηλότερη μετά το Agent, και να μην έχω πάνω από δύο Shadow, που είναι η δεύτερη υψηλότερη μετά το Silent Assassin, την οποία είδα σε δύο μεμονωμένα υποκεφάλαια όπου σχεδόν… δε γινόταν αλλιώς!

Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι το Hitman: Absolution απετέλεσε άξιο συνεχιστή των προκατόχων του, ο οποίος μάλιστα αναβάθμισε τη σειρά και διεύρυνε ως ένα βαθμό τα στενά πλαίσια του παρελθόντος, προσφέροντας μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία με μεγαλύτερη συνοχή και αυξημένη πρόκληση, υποσχόμενη να κρατήσει μέχρι τέλος τους φανατικούς της σειράς και όχι μόνο, καθώς και όσους θα θελήσουν να μαζέψουν το σύνολο των collectables που υπάρχουν σε κάθε πίστα. Το επόμενο Hitman αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 8 Δεκεμβρίου και πλέον μένει να αποδειχτεί στην πράξη τι παραπάνω έχει να προσφέρει η σειρά από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα και κατά πόσο θα επισυμβεί η αναμενόμενη ανανέωση.

Ένας τίτλος ο οποίος κυκλοφόρησε στα τέλη του 2003 από τη Ubisoft, και ενδεχομένως χωρίς να δρέψει τους καρπούς που του άξιζαν, ήταν το Beyond Good & Evil. Ένα «διαμαντάκι» σε μια διετία-φωτιά για τη γαλλική εταιρία, κατά την οποία είχαν κυκλοφορήσει τίτλοι -μεταξύ αρκετών άλλων αξιόλογων- όπως το πρώτο Far Cry, τα δύο Prince of Persia, Sands of Time και Warrior Within, το Myst 4: Revelation, Rayman 3: Hoodlum Havoc, Tom Clancy's Splinter Cell: Pandora Tomorrow. Κάπως έτσι το συμπαθέστατο action-adventure περιορίστηκε στις ομολογουμένως πολύ καλές κριτικές που είχε λάβει τότε και σε μια θέση στο classics pack της εταιρίας για τον εορτασμό των 25 χρόνων από την ίδρυσή της, προ τετραετίας.

Καθώς ήταν ένα game που το θυμόμουν μεν, αλλά δεν είχε τύχει να ασχοληθώ, με «έψησε» τελικά αυτό το blog, καθώς με διακατέχει μια «retro» επιθυμία για παιχνίδια της προηγούμενης δεκαετίας, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν έπαιξα. Το Beyond Good & Evil είναι πολύ όμορφο αισθητικά, κι αυτό μπορεί να το ανακαλύψει οποιοσδήποτε ασχοληθεί μαζί του και το προχωρήσει. Με έντονα χρώματα και ωραία γραφικά για την εποχή του, αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικό σχεδιασμό σε κάθε section που θα κληθεί να βρεθεί η πρωταγωνίστρια, Jade, προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα με τη βοήθεια είτε του θείου της, Pey’j, είτε του Double H.

Το σενάριο θεωρώ ότι είναι ένα από τα πολύ δυνατά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, καθώς είναι άψογα δομημένο τόσο ως προς την πλοκή της ιστορίας όσο και την απόδοση των χαρακτήρων μέσα σ’ αυτήν. Η υπόθεση αφορά μια ιστορία συνωμοσίας, όπως μπορείτε να διαβάσετε και στο blog που παρέθεσα, που λαμβάνει χώρα στον πλανήτη Hillys, όπου έχει επιβληθεί στρατιωτικό καθεστώς από την «Alpha Sections» η οποία υποτίθεται ότι προστατεύει τους σουρεάλ πολίτες (άλλοι είναι κανονικοί άνθρωποι, ενώ πολλοί, όπως ο Pey’j… ζωοφέρνουν!) από τους εξωγήινους «Domz» οι οποίοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν επιδρομές στον πλανήτη και μάλιστα απαγάγουν απλό κόσμο. Υπάρχει όμως και μια αντιστασιακή οργάνωση, η «IRIS», η οποία ισχυρίζεται ότι «there is more to that than meets the eye» και επαφίεται πλέον στην Jade, η οποία προσχωρεί σ’ αυτήν, να ανακαλύψει την αλήθεια.

Για να φτάσει εκεί, όμως, θα πρέπει να λύσει αρκετούς -σχετικά απλούς αλλά σε καμία περίπτωση βαρετούς- γρίφους, προχωρώντας στα ενδότερα της «Alpha Sections» με βασικότερά της όπλα τις stealth τακτικές και τη φωτογραφική της μηχανή για τα σχετικά πειστήρια και όχι μόνο. Παίζοντας στον υπολογιστή, ο χειρισμός αποδείχθηκε λίγο εκνευριστικός σε ορισμένα σημεία, όμως όχι ικανός να χαλάσει τη συνολική εμπειρία, διάρκειας περίπου δέκα ωρών. Στα αρνητικά ήταν ότι δεν υπήρχε voice acting σε πολλούς NPC’s, ωστόσο οι φωνητικές επιδόσεις του συνόλου των κεντρικών χαρακτήρων της ιστορίας ήταν εξαιρετικές, πέραν των Jade, Pey’j και Double H. Το clue του παιχνιδιού, πάντως, δεν είναι άλλο από τη χρήση hovercraft για τις μετακινήσεις εντός του κόσμου του, ενώ οι αγορές για τις αναβαθμίσεις του οχήματος γίνονται κατά βάση με pearls που συγκεντρώνει η Jade κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Όσον αφορά την αγορά φαγητού για αναπλήρωση ενέργειας και repair kits για το hovercraft, αυτή γίνεται με χρήματα που προστίθενται στην κάρτα της κυρίως για κάθε φωτογραφία ζώου που θα τραβήξει.

Γενικότερα, το Beyond Good & Evil είναι μια πολύ προσεγμένη και ίσως αδικημένη δημιουργία, την οποία επιβάλλεται να δοκιμάσει κάθε λάτρης games αυτού του τύπου, ακόμη και τώρα. Ο βαθμός δυσκολίας είναι σχετικά μέτριος με εξαίρεση το τελικό boss, κι αυτό υπό την προϋπόθεση ότι έχετε ξεμείνει από ενέργεια. Το sequel δεν κυκλοφόρησε ποτέ τελικά, παρά τις διάφορες φήμες που έχουν ακουστεί στο παρελθόν για την ανάπτυξή του, κι ενώ το τέλος του παιχνιδιού προδιαθέτει για μια συνέχεια. Η Ubisoft αξίζει να ασχοληθεί μ’ αυτό σοβαρά, καθώς ήταν μια συνολική προσπάθεια η οποία είχε να δώσει και δεν ήταν απλώς της σειράς.

Λένε πως «κάλλιο αργά, παρά ποτέ» και είναι αλήθεια πως όταν κυκλοφορεί ένα διαμάντι σαν το The Witcher 3: Wild Hunt, τότε έχεις έναν πολύ καλό λόγο να ξεκινήσεις τη σειρά από την αρχή, αν δεν έχεις ασχοληθεί στο παρελθόν. Ούτως ώστε να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι αφενός από πού ξεκίνησε ο πρωταγωνιστής και πού καταλήγει κι αφετέρου αν και κατά πόσο ισχύει αυτό που διατείνεται η συντριπτική πλειοψηφία όσων γνωρίζουν, ότι το κάθε sequel της σειράς είναι καλύτερο από το προηγούμενο, κάτι που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις άλλων σειρών δε συμβαίνει.

Είπα κι εγώ, λοιπόν, να μπω στον κόσμο του Witcher, του Geralt of Rivia, και να περιηγηθώ στη Vizima, την πρωτεύουσα της Temeria όπου μας τοποθετεί το πρώτο παιχνίδι της σειράς. Ομολογώ ότι κατάφερε να με κερδίσει σε απόλυτο βαθμό και να με ταυτίσει με τον πρωταγωνιστή, κάτι που συνέβη βαθμιαία αλλά σχετικά γρήγορα μπροστά στη συνολική διάρκεια του παιχνιδιού, η οποία ανέρχεται στις 60 ώρες για όποιον θα θελήσει να ασχοληθεί με όλες τις προαιρετικές αποστολές και να εξαντλήσει τους διαλόγους. Είχα διαβάσει νωρίτερα ότι σ’ αυτό το game δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχουν, απλώς, επιλογές και οι συνέπειές τους. Μια πολύ εύστοχη παρατήρηση και πλήρως αντιπροσωπευτική της όλης ιστορίας, καθώς ο Geralt καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του προερχόμενος από αμνησία, κάτι που θα συμβεί μόνο μέσα από την απόφαση που θα πάρει σε κάθε επόμενό του βήμα. Το σύνολο των χαρακτήρων του παιχνιδιού αλληλεπιδρούν γύρω του και η παραμικρή επιλογή έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο. Ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει, με ποιον θα συνεργαστεί, ποιον θα βοηθήσει, ποιον θα αφήσει στη μοίρα του, όλα εξαρτώνται από τη στάση που θα τηρήσει ο Witcher για τον οποίο πολλοί άνθρωποι, νάνοι και ξωτικά γνωρίζουν περισσότερα απ’ ότι ο ίδιος.

Η κεντρική ιστορία του παιχνιδιού φέρει τον Geralt εν πρώτοις στο άντρο των Witchers, το Kaer Morhen, που δέχεται αιφνιδιαστική επίθεση από μια εγκληματική οργάνωση, τους Salamanders, οι οποίοι με τη βοήθεια ενός mage καταφέρνουν να κλέψουν τα μυστικά που φυλάσσονται στο κάστρο. Από εκεί ο πρωταγωνιστής θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι του προκειμένου να τα ανακτήσει για λογαριασμό των ομοίων του και συγχρόνως να επαναφέρει τη μνήμη του, η οποία χάθηκε έπειτα από μια ομηρική μάχη με ένα τέρας που δεν ήταν παρά μια καταραμένη πριγκίπισσα, όπως μαθαίνουμε από το εντυπωσιακό εισαγωγικό βίντεο, πριν δούμε το κεντρικό μενού του παιχνιδιού. Το story είναι ομολογουμένως ιδιαίτερα πλούσιο και ανατρεπτικό, ενώ το ύφος του παιχνιδιού είναι η επιτομή του νοήματος του μνημειώδους ποιήματος του Καφάβη, «Ιθάκη», ότι σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός, αλλά πολύ περισσότερο το ίδιο το ταξίδι. Χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια συν τον πρόλογο και τον επίλογο και κάθε φορά βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στην πλοκή οφείλοντας να πάρεις σταδιακά πολύ σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες θα διαμορφώσουν ανάλογα τη συνέχεια. Μοναδική μου «ένσταση» ότι το τέταρτο κεφάλαιο ήταν μάλλον σαν παρένθεση στη βασική υπόθεση, συνδεόμενο μ’ αυτήν επί της ουσίας μόνο σε δύο σημεία. Αυτή η ελευθερία επιλογών, πάντως, έκανε το Witcher να ξεχωρίσει ιδιαίτερα από την πρώτη στιγμή κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο κοινό.

Ο χειρισμός μπορεί να ξενίσει στο ξεκίνημα, αλλά στη συνέχεια δεν αποτελεί πρόβλημα, με το παιχνίδι να προσφέρει τη δυνατότητα για τρεις διαφορετικούς τρόπους ελέγχου του Geralt, αν και η over the shoulder κάμερα είναι μάλλον η πιο χρηστική. Η μουσική συνοδεύει άψογα κάθε στιγμή, με ύφος ανάλογο της εκάστοτε έντασης του παιχνιδιού, ξεκουράζοντας κατά τη διάρκεια των περιηγήσεων και «τσιτώνοντας» εν ώρα μάχης. Καθώς όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά σπαράγματα σκέψεων και απόψεων και όχι διάθεση για αναλυτική παρουσίαση, δε θα επεκταθώ σε τεχνικές λεπτομέρειες, ούτε στις δυνατότητες αγοράς και πώλησης αντικειμένων και βιβλίων, αναβάθμισης ή προσθήκης όπλων κ.λπ.. Κι επειδή ουκ έστι Witcher χωρίς φίλτρα, ο Geralt ανάλογα με τις γνώσεις που αποκτά σταδιακά, αποκτά συγχρόνως πρόσβαση σε μια συνολικά τεράστια γκάμα επιλογών για potions και bombs που υπόσχονται να κάνουν τη ζωή του πολύ πιο εύκολη και αξίζει κάποιος να αποκτήσει πρόσβαση σ’ αυτές τις δυνατότητες.

Εν κατακλείδι, το μόνο σίγουρο είναι πως δε μετάνιωσα ούτε στιγμή για την απόφασή μου να ξεκινήσω τη σειρά από την αρχή (αυτός είναι ο cool τρόπος παραδοχής ότι το Wild Hunt είναι τουλάχιστον βαρύ για το σύστημά μου για την ώρα!) και πλέον ανυπομονώ για τη συνέχεια μετά από μια μικρή πλην απαραίτητη αποτοξίνωση…

Διαβαζετε τον τιτλο και λετε :Τι λεει αυτος ο μ@λ@κ%ς ? 

Πριν λιγο καιρο πηρα platinum το batman arkham asylum ,σημερα το arkham city.Σκεφτομουν να ξεκινησω καποιο assassin's creed,cod κλπ ,αλλα στα 5 πρωτα λεπτα παραταω το παιχνιδι.Μου φαινονται ολα πολυ βαρετα.Ολα!!Κι'αυτο επειδη,για μενα κανενα δεν ειναι σαν το batman.Σκεφτηκα γιατι συμβαινει αυτο και εφτασα σε ενα συμπερασμα

Η σειρα arkham εχει πρωταγωνιστη τον batman.Βασιζεται εξ'ολοκληρου σε comics(οχι σαν κατι σκουπιδο-ταινιες  της dc) και παντου βρισκεις αναφορες,easter eggs σε αλλους χαρακτηρες και γεγονοτα που αφορουν το συμπαν του batman.Τα παντα σ'αυτο το παιχνιδι, ηταν πολυ ψαγμενα(μιλω για arkham city) με αποτελεσμα να μεταφερεσαι στο παιχνιδι.Σαν να περνας σε εναν αλλο κοσμο.Ενιωθες οτι εισαι εσυ ο ιδιος ο σκοτεινος ιπποτης.

Και καπου εδω σκεφτηκα : τι θα γινοταν αν το παιχνιδι ηταν arrow,superman,iron-man,flash(!!!),daredevil ? Εκεινη τη στιγμη σκεφτηκα πως ειναι εντελως ηλιθιο εκ μερους των δημιουργων να μην μπορουν να φτιαξουν super hero games της προκοπης(εξαιρουνται παντα τα arkham). 

Γιατι σκεφτηκα κατι τετοιο?Εχουν τα παντα ετοιμα μπροστα τους :  

1)Χαρακτηρες  

Οι χαρακτηρες στον κοσμο των κομικς ειναι αμετρητοι!Αλλοι πολυ γνωστοι ,αλλοι οχι και τοσο.Ομως,ολοι εχουν μια ιστορια,ενα βαθος σαν χαρακτηρες.Εχουν δικους τους εχθρους,συμμαχους και στοχους.Σημαντικο για τη δημιουργια του gameplay ειναι οτι ο καθενας απο αυτους εχει συγκεκριμενες δυνατοτητες : αλλος οξυμενες αισθησεις γνωριζοντας πολεμικες τεχνες(daredevil),αλλος super ταχυτητα κλπ

Σκεφτειτε ενα καλο daredevil η arrow,hawkeye,captain america  παιχνιδι.Τα παιχνιδια αυτα θα μπορουσαν να ειναι πολυ ρεαλιστικα και cinematic αν αναπτυσσονταν απο καποιο καλο studio και τους δινοταν βαρυτητα.Βεβαια , ορισμενοι χαρακτηρες ειναι δημιουργημενοι να μην ειναι ρεαλιστικοι : superman,flash,green lantern ,thor,hulk κλπ ,αλλα αν παιχνιδια με αυτους τους χαρακτηρες δουλευονταν αρκετα , πιστευω το αποτελεσμα θα ηταν να ζουμε μια τελειως διαφορετικη εμπειρια. 

2)Ιστορια 

Καλως η κακως , ο καθε χαρακτηρας εχει αμετρητες ιστοριες ξεχωριστα.Αυτο σημαινει πως οι δημιουργοι μπορουν η να παρουν ετοιμη ιστορια απο καποια σειρα κομικ η να φτιαξουν ευκολα καινουρια με τη βοηθεια των συγγραφεων.Η ιστορια μπορει να ειναι δραματικη,χιουμοριστικη ,επιστιμονικης φαντασιας κ.ο.κ. 

3)Side Missions  

Λογω των πολλων ιστοριων και βαθους των χαρακτηρων , ειναι ευκολο να δημιουργηθουν καλα side missions.Π.χ εισαι ο spider-man ,τελειωνεις το campaign και μετα πας να σταματησεις μια ληστεια η να αντιμετωπισεις ενα χαρακτηρα απο το συμπαν του spidey που δεν εμφανιστηκε στη βασικη ιστορια. 

4)Gameplay 

Για το πως θα ειναι πανω-κατω το gameplay δεν χρειαζεται καν να το σκεφτει καποιος.Αυτο εξαρταται καθαρα απο το χαρακτηρα .Π.χ ο batman κινειται στις σκιες , ειναι ενας μοντερνος νιντζα με αλλα λογια,σπαζοντας στο ξυλο οποιον κακο αοπλο συναντησει.Το gameplay της σειρας arkham βασιζοταν κυριως σ'αυτο το στοιχειο και εκανε τεραστια επιτυχια.  

Θεωρω οτι τα super-hero comics (κυριως απο dc και marvel),τδενουν απολυτα με το  χωρο του Gaming. Η ανακοικωση του ''πιθανου'' superman video game απο τη rocksteady ηταν ευχαριστη ειδηση ,αν και θεωρω το superman βαρετο χαρακτηρα( overpowered και σε σχεδον καθε μαχη θα σκοτωσει καταλαθως κι απο 10-20 πολιτες).Πιστευω ομως πως θα μας δωσει μια τελειως διαφορετικη εμπειρια απο τα batman και το μονο σιγουρο ειναι οτι το game δε θα ειναι ξεπετα(αμα γινει).Rocksteady ειναι αυτη!! 3 παιχνιδια εφτιαξε,3 επη βγηκαν ,κανοντας αρκετους gamers να ασχοληθουν με τα comics. 

Ολοι οι σοβαροι gamers το εχουν ψαξει αρκετες φορες το θεμα. Πανω-κατω ξερετε τα πλεονεκτηματα και τα μειονεκτηματα του ενος εναντι του αλλου.Παρακατω θα τα βρειτε ολα συγκεντρωμενα στο ερωτημα ''retail(σε διασκακι,κασετα κ.ο.κ) η digital(φηφιακη εκδοση)? ''

Ξεκινω με τα retail : 

+ Μπορειτε να τα πουλησετε/δανεισετε/χαρισετε οποτε θελετε.                                             +Δεν χρειαζεστε συνδεση στο διαδικτυο για να τα κατεβασετε(σε αντιθεση με τα digital). 

+Αγοραζοντας φυσικες κοπιες υποστηριζουμε τα gaming καταστηματα 

+Μπορουν να βρεθουν σε πολυ χαμηλοτερη τιμη απο τα digital (κυριως λογω πωλησεων μεταχειρισμενων) 

+Δημιουργειτε φυσικη/πραγματικη (και οχι εικονικη) συλλογη παιχνιδιων 

+Δεν υπαρχει κινδυνος να χαθουν σε περιπτωση κλοπης του λογαριασμου μας.

-Μπορουν να χαλασουν 

-Mπαινουν σπανιοτερα σε προσφορα απ'ο,τι τα digital 

-Δυσκολοτερη μεταφορα(π.χ αν θες να πας καπου :Αλλο ειναι να εχεις κατι κατεβασμενο ,αλλο ειναι να'χεις και τη κονσολα και να κουβαλας μαζι και ολα τα παιχνιδια) 

-Σε αντιθεση με τα digital,για αγορα μεσω διαδικτυου,πληρωνουμε(συνηθως μεταφορικα). 

Digital : 

+Δε χαλανε ποτε (αν γινει κατι το διαγραφεις και το ξανακατεβαζεις) 

+Πιο συχνα σε εκπτωσεις 

+Γινονται share μεταξυ φιλων(στις περισσοτερες περιπτωσεις).Δηλαδη να το εχει ο ενας και ο αλλους νομιμα,πληρωνοντας μια φορα 

-Χωρις internet ,αν δεν ειναι ηδη κατεβασμενα,δεν μπορεις να παιξεις 

-Αν κλαπει ο λαγιαριασμος απο τον οποιο αγοραστηκε το ψηφιακο παιχνιδι,τοτε το παιχνιδι χανεται 

-Απο θεμα αισθητικης ειναι κατωτερα απο τα physical, καθως τα ψηφιακα ειναι παιχνιδι και αερας κοπανιστος(τι καλυτερο απο το να βλεπεις τα παιχνιδακια σου σε θηκες,το ενα διπλα στο αλλο)

-Ειναι απαραδεκτο να εχουν ιδια τιμη με τα retail κατα το λανσαρισμα.Γενικοτερα, οι τιμες ειναι συνηθως ιδιες αν δεν υπαρχει εκπτωση.

-Απαιτουν μεγαλυτερο αποθηκευτικο χωρο για την εγκατασταση.  

Εχω αγορασει πολλα παιχνιδια σε digital.Ωστοσο,τα πηρα ολα μονο οταν ηταν σε εκπτωση.Προτιμω τα retail λογω της σιγουριας οτι ειναι δικα μου και κανεις δεν προκειται να με κλεψει και για συλλεκτικους λογους.

Oλοι πανω-κατω γνωριζουμε ποια ειανι η νεα μοδα στο gaming , που εμφανιστηκε απο την 7η γενια κονσολων : το trophy hunting.

Σχεδον ολα τα συγχρονα παιχνιδια συνοδευονται απο εναν αριθμο συγεκριμενων achievements.

Ετσι,το φαινομενο κατα το οποιο οι παικτες βαζουν στοχο να αποκτησουν achievements σε ενα  παιχνιδι λεγεται trophy hunting.Ο μεγαλυτερος αριθμος των gamers δεν πολυενδιαφερεται στο να παρει ενα επιτευγμα σε καποιο παιχνιδι,αφου ο κυριος στοχος τους ειναι να ευχαριστηθουν το παιχνιδι,αποκτωντας παραλληλα καποια achivements τυχαια χωρις καν να προσπαθησουν να τα επιτυχουν. 

Υπαρχει,ομως,ενας μικροτερος αριθμος ανθρωπων,οι οποιοι ονομαζονται trophy hunters.Τα ειδη των trophy hunters ποικιλουν καθως, υπαρχουν αυτοι οι οποιοι αποκτουν ολα τα επιτευγματα ενος παιχνιδιου επειδη τους αρεσει το παιχνιδι και αυτοι οι οποιοι θελουν να βλεπουν το profile τους  να εχει περισσοτερα achievements απο προφιλ αλλων gamers.

Γιατι να ασχοληθει κανεις με το trophy hunting?

1)Να αποδειξετε τις ικανοτητες σας σαν gamers

2)Να αξιοποιησετε πληρως τα λευτα που δωσατε.Με αλλα λογια ,να ξεζουμισετε τα παιχνιδια 100%

3)Ειναι ενας τροπος να αποδειξετε οτι αγαπατε ενα παιχνιδι η γενικα τα παιχνιδια

4)Μπορει να θεωρηθει ως ενα προσωπικο gaming επιτευγμα το να εχετε platinum/perfect ενα παιχνιδι,ιδιως αν θεωρειται δυσκολο και χρονοβορο.

Τι χρειαζομαι για να γινω trophy hunter??

1)Αρκετο χρονο

2)Αφοσιωση σε καποιο παιχνιδι ωστε να το perfectαρετε/platinumαρετε.

3)Ενα συγκεκριμενο επιπεδο ικανοτητας,καθως παιχνιδια οπως dark souls,diablo,batman arkham,prototype,assassin's creed black flag(κυριως στο online)'cod,battlefield κλπ ειναι παιχνιδια τα οποια απαιτουν χρονο και ικανοτητα .

Ευκολα παιχνιδια για την ολοκληρωση 100% επιτευγματων για να ξεκινησετε και να δοκιμασετε το trophy hunting 

1)sly cooper (ολοκληρη η τριλογια ειναι πανευκολη για platinum)-ps3,ps vita 

2)terminator salvation

3)the walking dead

4)trine 2

5)counter strike go(χρειαζεστε λιγοτερες απο 4 ωρες)

Καποια απο τα πιο δυσκολα παιχνιδια για 100% achievements

1)gran turismo 5

2)Vanquish

3)Bayonetta

4)cod γενικα

5)ninja gaiden sigma 2

Θεωρω οτι η προσθηκη των achievements σε ενα community ειναι πολυ χρησιμη.Οποιος θελει ασχολειται και ο οποιος θελει να επιδειξει τις gaming ικανοτητες του το κανει ,ενω παραλληλα εκμεταλλευεται πληρως τo παιχνιδι/τα παιχνιδια για τα οποια πληρωσε.

Oχι που θα τ'αφηνα... Παρακολουθωντας ο,τι γινεται αυτες τις 2 μερες για το arkham knight,θεωρω πως πρεπει να γνωριζουν ολοι τι γινεται πανω -κατω.

Τι γινεται στις κονσολες : Το παιχνιδι τρεχει ροδανι.Πολυ ομορφα γραφικα,ωραιος κοσμος,τρομερο ξυλο, απιστευτο batmobile ,πολλα νεα features στο παιχνιδι. Η ιστορια ειναι ανευ προηγουμενου ,πιθανοτατα η καλυτερη ολης της σειρας , αφου πολλοι κριτικοι την χαρακτηρισαν ως ανατρεπτικο και σοκαριστικο(με την καλη εννοια).Το gameplay ειναι ακρως διασκεδαστικο τοσο στο stealth(το οποιο εχει αρκετους νεους μηχανισμους) οσο και στο χωρις ,δευτερη σκεψη, καλυτερο  comabt system ever!

Αυτο που μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση ηταν το παρα πολυ κινηματογραφικο στοιχειο του παιχνιδιου,απλα δεν πιστευα οτι το παιχνιδι ηταν του 2015.Ομολογουμενως ειμαι τεραστιοτατος fan της σειρας , αλλα πραγματικα δεν το περιμενα τοσο καλο! 

Tι γινεται στα pc : Σε αντιθεση με τους console gamers,οσοι εχουν pc,ακομα κι αν πληρουν τις προυποθεσεις για  να τρεξουν το παιχνιδι χωρις lags,framedrops κλπ ,αντιμετοπιζουν σοβαρα προβληματα λογω του κακιστου port του παιχνιδιου.Σε γενικες γραμες,αυτο που χρειαζεται να ξερετε για τη συντριπτικη πλειοψηφια το παιχνιδι ειναι unplayable!Αξιζει να σημειωθει οτι οι περισσοτρες κριτικες στο steam ειναι αρνητικες με διαφορα(οσοι ετρεξαν το game μια χαρα ,αφησαν θετικη κριτικη-κατι σημαινει αυτο....)

Η warner bros λαμβανοντας μηνυματα παικτων που αγορασαν το παιχνιδι ,αμεσως προχωρησε στο να δωσει οδηγιες ωστε να παιχτει μια χαρα το παιχνιδι.Ηδη ανακοινωσε οτι εργαζονται στο 1ο patch.

Στη συνεχεια ανεφερε οτι το παιχνιδι θα ειναι ξανα available το φθινοπωρο του 2015 ,ωστε να διορθωθουν τα προβληματα....

Ειλικρινα πιστευω οτι δεν μπορουσε να κανει τιποτα ποιο σωστο,απλα εδειξε το σεβασμο της προς τους pc gamers ,τους fan της σειρας και την ιδια τη σειρα.Απο την αλλη ομως,παρατηρω οτι πολλοι gamers δεν δειχνουν κι αυτοι το σεβασμο τους προς την warner!Θα'ταν καλυτερα ν'αφηνε το παιχνιδι ετσι και καθε εβδομαδα να σας φορτωνε με καινουρια patches(βλ. assassin's creed unity)....Στο κατω-κατω ,η ιδια ζητησε(με ανακοινωση της) οσοι εχουν προβληματα να επιστρεψουν το προιον και να παρουν αποζημοιωση.

Εγω προτεινω οσοι εχετε χωρις λογο lag ,καντε αμεσως refund ειτε απο steam  η retailer(που εκει πιστευω θα γινει ΤΟ μπαχαλο!!).Μετα αγοραστε το game στο φθινοπωρο χωρις προβληματα-αυτο ακριβως ζητα και ο Publisher του παιχνιδιου! 

Σημαντικες βαθμολογιες παιχνιδιου μεχρι στιγμης: 

Metascore ps4 : 89/100 

IGN : 9.2/10

Game informer : 9.5 /10 

gamespot 7/10 <-------πρεζονια standαρακι ------>θεωρουν αναμενομενη την ιστορια

gamesradar 4/5

eurogamer.net : recommended 

Kotaku review : Yes 

the guardian : 5/5 

Polygon : 10/10 

Οπως θα καταλαβατε,το παιχνιδι ειναι καταπληκτικο με μεγαλο ψεγαδι τα προβληματα στο Pc 

Υ.Γ Απλα για να ευχαριστηθειτε το παιχνιδι ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΤΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ARKHAM KNIGHT!!!! 

Παρτε τα ολα με τη σειρα!Θα καταλαβετε καλυτερα την ιστορια η οποια εχει αρκετο βαθος 

Αμην 

Μιας και το arkham knight σε λιγο καιρο θα φτασει στα ραφια των καταστηματων συν το γεγονος οτι ειμαι μεγαλος φαν της σειρας,επιβαλλεται να κανω ενα blog σχετικα με αυτη τη σειρα.!!!!Δεν υπαρχουν spoilers!!!! 

Το 1ο παιχνιδι της σειρας batman arkham δημιουργηθηκε απο τη rocksteady και κυκλοφορησε το 2009. 

Με το που ξεκιναμε το παιχνιδι ,ειμαστε ο batman και απλα περπαταμε διπλα-διπλα με καποιους αστυνομους ,να εχουν δεμενο τον Τζοκερ!Τον οδηγουν μαζι με τον batman στις φυλακες του arkham asylum(βρισκεται σε ενα νησι κοντα στο gotham).Το arkham asylum εκτεινεται σε ολο το χωρο του νησιου arkham island και εκει φυλασσονται οι πιο επικυνδινοι εγκληματιες(killer croc,riddler,harley quinn ,bane,poison ivy κλπ).O τζοκερ καταφερνει να ξεφυγει απο τους αστυνομικους και ελευθερωνει ολους τους εγκληματιες στο νησι(με τη βοηθεια της harley quinn).Πολλοι αστυνομοι σκοτωνονται .Ο batman πρεπει να πιασει τον joker,ενω παραλληλα πρεπει να αντιμετωπισει κακους οπως η poison ivy στην οπια εχει δωθει titan(το δηλητηριο που εχει ο bane για να γινεται τουμπανο).Οπως καταλαβαινετε , το arkham island ειναι μια ''κολαση'' και ο batman πρεπει 1)να σωσει τη μερα...η μαλλον νυχτα και 2)να βγει απο κει ζωντανος

Eχει γραφτει σειρα με comics βασισμενη στο παιχνιδι-το οποιο θεωρειται η πιο σκοτεινη στιγμη στην ιστορια του batman,αφου το παιχνιδι εχει και μερικα στοιχεια horror(η πρωτη μου horror εμπειρια ever ηταν σ'αυτο το παιχνιδι,οταν με κυνηγουσε ο killer croc.

Τα βραβεια του παιχνιδιου ειναι : 

Bafta awards : 

best gameplay (2009)

Best game(2009)-goty 2009 

Best story 

Best use of audio 

Best Action game 

Aritstic achievement

Απο την 

Academy of Interactive Arts & Sciences, USA: 

Outstanding Achievement in Character Performance

Outstanding Achievement in Game Design

Game of the Year

Outstanding Achievement in Adapted Story

Adventure Game of the Year

Outstanding Achievement in Animation

Outstanding Achievement in Game Direction

Outstanding Achievement in Original Music Composition 

World guiness records : 

Most Critically Acclaimed Superhero Game Ever 

Επομενο game της σειρας- arkham city (αγαπημενο παιχνιδι) 

.Δημιουργος του παλι η rocksteady studios ,κυκλοφορησε το 2011

Το game ειχε δημιουργησει τρελο hype-λογω του προηγουμενου παιχνιδιου- και μετα την κυκλοφορια του δικαιολογησε το χαος που ειχε δημιουργησει.Πολλοι κριτικοι το χαρακτηρισαν ως το ''perfect game''.To game ξεκινα οταν ο Bruce Wayne βγαζει λογο θελοντας να ασχοληθει με τα πολιτικα του gotham και ενω το κανει αυτο , ερχεται στρατος ,τον πλακωνει και τον βαζει στο arkham city(Ειναι η φυλακη που δημιουργηθηκε,αφου εκλεισε το arkham asylum λογω της ζημιας που δημιουργησε.Ειναι κατι σαν πολη -φυλακη .)Ο strange ξερει οτι ο bats ειναι  ο wayne και γι'αυτο τον πιανει ως bruce ,για να μην του κανει ζημια ο batman στο protocol ten(αν σας πω τι ειναι αυτο θα ειναι spoiler).Καθως ,ψαχνετε να μαθετε τι ειναι το protocol ten(αφου το σκασετε απο τον hugo strange και τους φυλακες της φυλακης και γινετε batman),ο joker σας κανει τη ζωη-ακομα πιο πολυ-δυσκολη.

Το φιναλε ειναι απο τα συγκλονιστικοτερα ολων των εποχων στην ιστορια του gaming.Στο παιχνιδι εμφανιζονται χαρακτηρες οπως: 

joker,harley quinn,deadshot,catwoman(την ελεγχετε σε ορισμενα σημεια και ειναι συμμαχος του batman),poison ivy,bane,zsaz,mr freeze,razalgul.talia al ghul, AZRAEL!!!! κλπ.Yπαρχουν αναφορες και easter eggs σε αλλους χαρακτηρες οπως: superman,manbat,killer croc,prometheus and the wrath κλπ.

Harley Quinn Revenge

Προκειται για το dlc του arkham city.Η harley ειναι νευριασμενη και στεναχωρημενη για κατι που πιστευει οτι φταει ο bats.Αυτη πιανει τον batman και ο robin πρεπει να τον βρει(αφου ο batman αγνοειται) και να δει τι τρεχει!Θεωρητικα ,ειναι ενα πολυ καλο dlc,με αρκετα ωραια ιστορια + το γεγονος οτι μας δινεται η ευκαιρια να ελεγχξουμε τον robin με τα δικα του gadgets δινει μια τρομερη εμπειρια γυρω απο το arkhamverse 

Βραβεια(γενικοτερα το arkham city) :

BAFTA Awards 

Best Action Game

Best Performer
Mark Hamill 

Best Original Music
Nick Arundel 
Sefton Hill 
Jamie Walker 

Btw το soundtrack κανει τον παιχτη να νομιζει οτι ειναι οντως ο Batman 

Τσεκαρετε :

Audio Achievement

Artistic Achievement

Best Design

Best Story

Best Game-goty 

Κεριδσε αρκετα βραβεια απο : 

Behind the Voice Actors Awards

Δεν νομιζω να ενδιαφερται κανεις-το παραλειπω  

Satellite Awards

Outstanding Action/Adventure Game 

Απο IGN 

best boss fight 

best DLC

best easter egg(σε αυτο το σημειο αξιζει να αναφερω οτι ολα τα παιχνιδια της σειρας εχουν τρομακτικα easter eggs και αναφορες απο γεγονοτα σε comics) 

Βest batsuit 

Best side mission 

Best story 

Spoiler!@@!!!! 

Best death   

βραβευτηκε απο το xbox live ως goty

Επισης βραβευτηκε και απο : 

joystick awards

gameinformer

 playstation magazine

Batman Arkham origins 

Tο 3ο παιχνιδι της σειρας.Κυκλοφορησε απο την Warner Bros montreal games to 2013.To παιχνιδι ηταν πολυ καλο-οπως τα προηγουμενα,αλλα μερικα bugs,glitches ενοχλησαν το κοινο και δεν καταφερε να γινει τοσο επιτυχημενο οσο τα προηγουμενα 2.

Η ιστορια ειναι πολλα χρονια πριν το arkham asylum.Ο batman ειναι απειρος ακομα ως batman ,αφου ο bruce ειναι ακομα 21 χρονων!Η αστυνομια και ο κοσμος του gotham τον εχουν στο μυαλο τους ως αλλον εναν super κακοποιο.Ωστοσο,οι πραγματικοι κακοι γνωριζουν τον κινδυνο του να υπαρχει ο batman.Γι'αυτο ο black mask(η τελος παντων ο τυπος που φοραει τη μαυρη μασκα),προσλαμβανει 7 δολοφονους για να τον σκοτωσουν σε μια νυχτα και να του φερουν το κεφαλι του. 

Οι 7 assassins ειναι: firefly,shiva,cooperhead,deadshot,electrocutioner,bane και ο επικος deathstroke.

Παραλληλα γινονται καταστροφες απο τον ??? στο gotham και ο batman πρεπει να νικησει τους 7 δολοφονους και να σταματησει τα εγκληματα αυτων και του black mask.Εμφανιζονται χαρακτηρες οπως engima(οπως σε ολα τα arkham),penguin,oι 7 δολοφονοι,black  mask,δεν αναφερω εναν πολυ σημαντικο.  

Βatman Arkham origins online :Θα ειμαι οσο πιο συντομος γινεται .Το online(το οποιο ελειπε απο τα 2 προηγουμενα)ειναι αδιαφορο με λιγο κοσμο να ασχολειται και servers για πεταμα(Μερικες φορες,τα fanboys πρεπει να γινουν λιγακι σκληρα!!)

DLC: Cold Cold Heart 

Το cold cold heart ειναι το dlc του arkham origins.Μπορει να κανεις να σκεφτει και να πει dlc ΑΑΑ τιτλου ειναι,καπου στο 20ευρω θα κανει!Κι ομως,το cold cold heart κοστιζει μολις 10 ευρω!Τα προβληματα περι μερικων bugs και glitches συνεχιζουν να υπαρχουν(εννοειται οτι δεν κανουν το game unplayable,απλως αν ειστε full κακοτυχοι,μπορει να χρειαστει να κανετε restart το game).O μεγαλος κακος ειναι ο mr freeze.Ειναι η πρωτη συνατηση mr freeze-batman .Ο batman θα χρειαστει μια ειδικη στολη(η οποια κατα τη γνωμη μου ειναι Ε-ΠΙ-ΚΗ),για να μπορεσει να αντεξει το κρυο.Το boss fight,ειναι κλασικα ,οπως σε καθε batman θεαματικοτατο!!

Golden Trailer Awards 

Best Video Game
WB Games UK 
Hammer Creative 

Motion Picture Sound Editors, USA

Best Sound Editing - Computer Interactive Entertainment

Writers Guild of America

Outstanding Achievement in Writing Videogame Writing

Behind the Voice Actors Awards 

Best Male Vocal Performance in a Video Game in a Supporting Role
JB Blanc 

Best Male Lead Vocal Performance in a Video Game
Troy Baker 

As the voice of "???".(και οχι ,δεν ειναι ο Enigma-βαλτε το μυαλο σας να σκεφτει!!)

Best Vocal Ensemble in a Video Game 

 

 

Αυτα ηταν μερικα πραγματα για τα batman arkham series.Για οσους δεν εχουν παιξει κανενα αξιζει να μαθουν οτι : 

1)Τα παιχνιδα αυτα,εχουν μακραν το καλυτερο combat system μεχρι σημερα 

2)Το stealth ειναι απλο,αλλα πολυ διασκεδαστικο και ενδιαφερον 

3)Παιχνιδι με μεγαλυτερη δοση επικουρας δεν υπαρχει 

4)Τα easter eggs ειναι αμετρητα 

5)Πολλοι χαρακτηρες απο τον κοσμο του batman 

6)Tρομερη και στερεα ιστορια(σε ολα τα παιχνιδια)

7)Προκειται για μια απο τις σειρες που μπαινουν ευκολα στα καλυετερα της προηγουμενης γενιας.  

 

 

Θεωρω οτι το arkham knight θα ειναι ανταξιο του hype που δημιουργησε(το παιχνιδι αναπτυσσεται απο την rocksteady).Το studio αυτο ειναι διαμαντι ,δεν προκειται να μας απογοητευσει οπως εκανε η warner με το ''ξεπετα'' origins(στην ουσια ηταν ενα μεγαλο dlc του arkham city με αλλαγμενο κοσμο και ιστορια)Ειμαι πολυ ευχαριστημενος απο το γεγονος του οτι ισως υπαξει co-op!Ειναι κατι που ''οραματιζομουν'' και ειχα προτεινει πολλες φορες.Προσωπικα,πιστευω οτι το arkham knight θα εχει μεσα θανατο και το τελος θα ειναι αναλογο με αυτο του arkham city. Σημειωση: Ολα τα παιχνιδια που εχει φτιαξει η rocksteady,εχουν παρει goty.Ειμαι σιγουρος πως το arkham knight δεν θα ειναι εξαιρεση!!! 

Ειναι πολλα τα βραβεα που παρελειψα!  

 

 

 

    Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μια τεράστια ανάπτυξη στα Indie games καθώς και στους μηχανισμούς στήριξης τους.Το Kickstarter,το Steam Greenlight γεμίζουν με νέα project καθημερινά,ενώ οι καινούριες αλλαγές σχετικά με την διάφορα διάσημα και ισχυρά game engines παίζουν τον ρόλο τους σ' αυτή την ανάπτυξη.Σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους όχι.Αναμφισβήτητα όμως αποτελεί ένα γεγονός που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αποδεχθεί.

    Ωστόσο,μέσα σε όλη αυτή την εξέλιξη έχει παρατηρηθεί μια τάση...μια μόδα που επικρατεί ανά 3-4 μήνες.Η μόδα συνήθως ξεκινάει με ένα επιτυχημένο release ή project κάποιου παιχνιδιού.Στη συνέχεια αρκετοί developers σπεύδουν να "αντιγράψουν" την φόρμουλα του εκάστοτε επιτυχημένου τίτλου,όπως λένε μερικοί.



    Έχοντας μιλήσει με αρκετούς indie game developers γνωρίζω κάτι που οι περισσότεροι από εμάς,συμπεριλαμβανομένου και εμένα,συνήθως ξεχνάμε.Οι game developers δεν παύουν να είναι gamers λόγω της νέας τους ιδιότητας.Συνεχίζουν να παίζουν και να κρίνουν παιχνίδια στον ελεύθερο χρόνο τους.Πόσες φορές δεν έχετε πει κατά τη διάρκεια ενός game session την εξής φράση:"Καλή η 'x' ιδέα για το 'ψ' feature αλλά θα προτιμούσα να το έκαναν με τον 'z' τρόπο".Δεδομένου λοιπόν ότι οι περισσότεροι "indies" δουλεύουν είτε μόνοι τους είτε σε μικρές ομάδες(που στις περισσότερες περιπτώσεις δε ξεπερνούν τα 10 άτομα) οι developers δημιουργούν παιχνίδια της αρεσκείας τους που ανταποκρίνεται στο αγαπημένο τους genre κάνοντας όπως λένε και οι Άγγλοι "their take on it".Αυτό εξηγεί την πληθώρα από RPG και FPS που εμφανίστηκαν τα τελευταία τρία χρόνια,μιας και είναι από τα πιο διάσημα genres.



   Όμως πολλοί θα χαρακτήριζαν την "μόδα" αυτή στα games ως κάτι κακό,που βλάπτει τη βιομηχανία και δεν αφήνει χώρο σε νέες ιδέες.Είναι όμως σωστός ο ισχυρισμός αυτός;

   Στη βάση του ο ισχυρισμός αυτός είναι ορθός γιατί υπάρχουν αρκετοί developers που επικεντρώνονται στη δημιουργία "παιχνιδιών μόδας" με ξεκάθαρη την απουσία ενδιαφέροντος για το genre.Βέβαια οι συγκεκριμένοι developers είναι εμφανές ότι ούτως ή αλλιώς δεν είχαν σκοπό να φτιάξουν κάτι ποιοτικό και πρωτοποριακό εξαρχής."Μα και από τους υπόλοιπους developers βλέπουμε πανομοιότυπα παιχνίδια,οπότε ποια η διαφορά;",θα ρωτούσε κάποιος.Σε αυτό το ερώτημα θα απαντήσω παίρνοντας εμένα παράδειγμα.

   Εγώ είμαι λάτρεις των survival games και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω έρθει κατενθουσιασμένος σε φίλους λέγοντας για το 'x' survival game βγαίνει σε 'τόσες' εβδομάδες/μήνες κλπ.Όντας ο μόνος survival fan στη παρέα η απάντηση είναι προβλέψιμη:"Ναι σιγά άλλο ένα survival game όπως όλα τα άλλα...",απαντούν με αδιαφορία.Αμέσως το επιχείρημα μου είναι ότι το 'x' αυτό παιχνίδι διαθέτει τα 'ψ' feature λαμβάνοντας την απάντηση ότι τα βασικά είναι ίδια.Το παιχνίδι σε πετάει σε ένα κόσμο στον οποίο καλείσαι να επιβιώσεις.

   Και εδώ λοιπόν είναι το λάθος με αυτή τον προαναφερθέντα ισχυρισμό.Πολλοί θεωρούν τα παιχνίδια αυτά ίδια για τον απλούστατο λόγο ότι μοιράζονται το ίδιο "core gameplay",όπως λένε οι game developers.Και αυτό είναι το λάθος στο συλλογισμό αυτό,αφού κάθε genre έχει ένα πολύ συγκεκριμένο "core gameplay" που δεν αλλάζει.Είτε το παιχνίδι λέγεται Gears of War είτε Spec Ops,είτε λέγεται Call of Duty είτε Insurgency,είτε λέγεται DayZ είτε The Dead Linger.Ο λόγος που καταλήγουμε σε αυτό το λάθος είναι πολύ απλά ότι τα genres που έχουν μπει στη "μόδα" τα τελευταία χρόνια δεν ήταν ποτέ κάποια από τα διασημότερα genres αφού εκεί υπάρχει ισχυρός ανταγωνισμός που κατατροπώνει τους "indies".

Εσείς τι πιστεύετε για τις εκάστοτε "μόδες" των video games;Έγινε ποτέ της μόδας το αγαπημένο σας genre;