GameWorld Blogs

Γράψτε τα άρθρα σας στα blogs και δείτε τα να δημοσιεύονται στην κεντρική σελίδα του GameWorld.gr, στην ενότητα Blogs, στο κάτω μέρος. Κάθε κείμενό σας θα πρέπει να έχει μέγεθος κατ' ελάχιστο 2-3 παραγράφους και να αφορά προσωπική άποψη και όχι είδηση. Παράλληλα, με την συμμετοχή σας στα blogs λαμβάνετε μέρος και στο διαγωνισμό Users του μήνα, κερδίζοντας video games. Για περισσότερα, δείτε το μενού "Διαγωνισμοί".

Τίτλος

Τοξικός Ιός Τραγικό Λάθος Όπου Σιχαίνεσαι

b2ap3_thumbnail_17002-sitting-with-a-gas-mask-1920x1200-digital-art-wallpaper_20160124-224446_1.jpg 


Έχοντας συμμετάσχει στη ζωή μου σε πολλές κοινότητες, ομάδες, συνδέσμους και σε όλα τα συναφή συνειδητοποιώ ένα πράγμα. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που για κάποιο λόγο θέλουν να στην σπάσουν. Έτσι αρχίζουν προσβολές, λάθος συμπεριφορές, βρισιές και γενικώς τοξικότητα που θα έκανε μέχρι και τον Geralt of Rivia να λιποθυμήσει. Και φυσικά ο χώρος του gaming δεν την έχει γλιτώσει από αυτό το φαινόμενο. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε και όρος Toxic Community. Γιατί όμως γίνεται αυτό? Γιατί τα site, τα communities και τα games πάσχουν τόσο από αυτό το πρόβλημα? Θα λυθεί ποτέ?

Κατά την γνώμη μου το toxic community είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του σύγχρονου gaming και ας μην σχετίζεται άμεσα με αυτό. Δυστυχώς πολλές φορές θες απλά να απολαύσεις ένα online game αλλά κάποιοι "έξυπνοι" προσπαθούν να στο χαλάσουν. AFK(Away From Keyboard), harassment( παρενόχληση), Intentiοnal feeding είναι μόνο μερικά από τα δεινά που πρέπει να ανέχεται ο μέσος gamer. Να μην κάνει κάποιος ένα λάθος όλοι πέφτουν να τον φάνε λες και διακυβεύεται το Champions League. Ήθελα να ήξερα όλοι αυτοί οι επαγγελματίες ξεκίνησαν κατευθείαν από τo level 30?  Αλλά και πάλι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αρχάριος ή έστω να έχει μια κακή μέρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν που έμπαινε στη μέση του χάρτη και καθόταν για να τον σκοτώσουν και να τελειώσει νωρίτερα το game. Τέτοια πράγματα κάνουν τους περισσότερους να απομακρύνονται από συγκεκριμένα παιχνίδια και λογικό. Άμα θες να παίξεις λίγο για να χαλαρώσεις ή απλά να περάσεις καλά και εν τέλι καταλήγεις με χειρότερη ψυχολογία και νεύρα, τότε το game χάνει όλο το νόημα του, που είναι πάνω από όλα η ψυχαγωγία. Δυστυχώς αυτές η καταστάσεις δείχνουν την ωριμότητα πολλών gamers και μετά περιμένουμε να αναγνωριστεί το χόμπι μας και να γίνει πιο mainstream όταν εμείς έχουμε τέτοια συμπεριφορά.

b2ap3_thumbnail_group21c22eeca3fcb1c69935ecf52ab829055146df6038659.jpg

Η τοξικότητα ωστόσο δεν είναι "προσόν" μόνο των παιχνιδιών, είναι και των περισσότερων ιστοσελίδων. Θες ένα τρανό παράδειγμα δες ένα gaming video στο Youtube και μετά διάβασε τα σχόλια. Πραγματικά κάτω από κάποια βίντεο η οξύτητα αγγίζει τα 0pH. Γενικώς εγώ δεν κάνω συχνά σχόλια, και αυτά τα λίγα που κάνω είναι κυρίως για πράγματα που θέλω να επαινέσω και όχι να κράξω. Παρόλα αυτά στα περισσότερα gaming βίντεο θα δεις κάποιοι να λένε πόσο ωραίο είναι το συγκεκριμένο παιχνίδι (φυσιολογικό), και από κάτω άλλοι να τους βρίζουν επειδή τους αρέσει αυτός ο τίτλος (αφύσικο). Πιο κάτω θα δεις να λένε πολλοί πόσο χάλια είναι το παιχνίδι σε σχέση με κάποιο άλλο και σε απάντηση να τους βρίζουν επειδή δεν τους αρέσει το game του trailer. Δηλαδή πλέον φοβάσαι να πεις την άποψη σου γιατί ξέρεις ότι θα σε κράξουν ότι και να πεις. Και εκεί που το πράγμα χειροτερεύει είναι όταν οι βρισιές πηγαίνουν σε προσωπικό επίπεδο προς άτομα όπως reviewers, cosplayers και όλα τα άτομα σχετικά με την gaming κουλτούρα. Για θύμισέ μου άμα μπεις και κράξεις ένα παιχνίδι, μια εταιρία, ένα άτομο από το βίντεο ή ένα από τα σχόλια τι ακριβώς θα κερδίσεις? Εντάξει άμα είσαι ανταγωνιστής έχεις κάτι να κερδίσεις αλλά και πάλι είσαι τόσο άχρηστος και δεν μπορείς να κερδίσεις δίκαια αλλά έστω, αλλά όλοι οι υπόλοιποι τι κερδίζουν από αυτό? Κατάλαβες εμείς να προσπαθούμε να δείξουμε πως το gaming είναι ένα ώριμο και σοβαρό χόμπι και να έρχονται κάτι τέτοιοι και να καταστρέφουν το gaming community σαν έννοια. Δηλαδή εμείς που ήμαστε gamers και ακολουθούμε ένα πολύ σύγχρονο τρόπο διασκέδασης, θεωρούμαστε ανοιχτόμυαλοι αλλά καθόμαστε και στήνουμε λαϊκό δικαστήριο σε κάποιον που π.χ. του αρέσει κάποιο συγκεκριμένο παιχνίδι ή ξεκινάμε νέο εμφύλιο με πλευρές το PS και το Xbox.

b2ap3_thumbnail_e066719395f6acfb6395d9fa55f7246602235c85f8cf588c62efb56365612da1.jpg

 Να χαρώ εγώ ανοιχτά μυαλά που δεν αφήνουν κάποιον ούτε να πει την γνώμη του. Εντάξει ο καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά οι διαφωνίες δεν λύνονται με προσβολές και βρισιές, αλλά μέσα από έναν ώριμο διάλογο.

"ώριμος: άτομο που ενεργεί με ωριμότητα, δηλαδή έχει συγκροτημένη προσωπικότητα και ισορροπημένη συμπεριφορά"

Το βασικό πρόβλημα προέρχεται από το γεγονός ότι κάποιοι είναι ανεγκέφαλοι, έχουν ψυχολογικά προβλήματα και θέλω να ... 

b2ap3_thumbnail_3bdf5eabc1b3abd4c51857b13b2eea87af7e4b87.jpg__620x350_q85_crop_upscale.jpg

Όπα, όπα συγκρατήσου.

 Είδες τι φταίει? όλοι έχουν εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο και κανένα περιορισμό στο τι θα πουν, κάτι που πολλές φορές γίνεται δελεαστικό. Έτσι μπαίνουν και τα ανώριμα άτομα που είτε το κάνουν επίτηδες είτα σε εκνευρίζουν εν αγνοία τους απλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας τους. Η ανωνυμία δίνει σε όλους την ασφάλεια να κάνουν και να πουν ότι τους έρθει χωρίς καμία επίπτωση στην πραγματική τους ζωή. Δυστυχώς το gaming community είναι αυτό που συγκεντρώνει τα περισσότερα ανώριμα άτομα. Αυτό γιατί τα παιχνίδια πολλές φορές προορίζονται και για άτομα  μικρότερης ηλικίας ( ή και να μην προορίζονται είναι προσιτά σε αυτά) αλλά και γιατί το gaming υπάρχει χάρη στον υπολογιστή (και τις κονσόλες) οπότε αυτό είναι το κατεξοχήν community του διαδικτύου και έχει περισσότερα άτομα. Οι σκακιστές θα πάνε στην λέσχη, οι ποδοσφαιριστές γήπεδο, και οι gamers θα είναι online.

Ποιο είναι το πρόβλημα μου εμένα? Πραγματικά κανένα. O καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ότι θέλει, γιατί όπως είπα δεν κάνω συχνά σχόλια οπότε δεν ασχολούμαι και με αυτά. Το θέμα μου εμένα είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσβάλει κάποιον άλλο ή να του στερήσει την χαρά να παίξει ένα παιχνίδι που του αρέσει.


Το μεγάλο ερώτημα είναι "Το φαινόμενο αυτό διορθώνεται?"

b2ap3_thumbnail_311926.jpg

Η απάντηση είναι και "ναι" και "όχι". Ναι γιατί με αρκετά αυστηρούς περιορισμούς ως προς το θέμα προσβολών (στα sites) και γενικότερα συμπεριφορών (στα παιχνίδια) μπορούν σίγουρα τα κρούσματα να περιοριστούν και γιατί όχι και να εξαλειφθούν. Αλλά, και το υπογραμμίζω αυτό (απλά αντί να το κάνω το γράφω με λέξεις για έμφαση) αυτό θα έχει και σοβαρές επιπτώσεις. Βάζοντας μια εταιρία πολλούς περιορισμούς στην κοινότητα μπορεί να προκαλέσει μεγάλη μείωση στα μέλη της. Και εδώ είναι το σημαντικό, τι είναι καλύτερο:

α)πολλά άτομα με κακό κλίμα μεταξύ τους ή

β)λίγα και ώριμα με καλύτερη και πιο αρμονική συνύπαρξη.

Εγώ προφανώς ψηφίζω το 2, και χαίρομαι που στον τομέα των sites και τον forums υπάρχουν αρκετά που υποστηρίζουν το ίδιο. Όμως σε ένα παιχνίδι αυτό είναι δύσκολο. Μια gaming εταιρία πρέπει να σκεφτεί πως θα βγάλει κέρδος και συνήθως το κέρδος συνεπάγεται με περισσότερα άτομα που θα παίζουν το  προϊόν της. Οπότε η επιλογή που μειώνει τους παίχτες τις περισσότερες φορές αποκλείεται. Δεν λέω πως και εκεί δεν γίνονται προσπάθειες για την μείωση του φαινομένου, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι μικρές και τα μέτρα που παίρνουν αυτές οι εταιρίες δεν είναι αρκετά δραστικά για να εξαφανίσουν το πρόβλημα.

Το παράδοξο σε όλο αυτό είναι πως με όποιο άτομο και να το συζητήσεις σου λέει "Ναι εγώ ποτέ δεν προσβάλω κάποιον ούτε χαλάω τα games". Ωραία μεγάλε δεν το έχεις κάνει, δεν το έχω κάνει, βρε λες να το είδα χθες στον ύπνο μου? Λοιπόν μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας έστω μια φορά το έκανα, το έκανες, το έκανε, το κάναμε (σταματάω εδώ, φάνηκε πως ξέρω γραμματική). Έστω μια φορά έβρισες κάποιον ή απάντησες σε κάποιον που σε έβρισε και έστω μια φορά έφυγες στη μέση ενός game γιατί βαριόσουν. Οπότε πριν αρχίσουμε να κράζουμε ο ένας τον άλλο σε σχόλια, βίντεο, φόρουμ και blog, κάτι μου θυμίζει αυτό...

b2ap3_thumbnail_tp_465346041_20160124-224616_1.jpg
Anyway ας διορθώσουμε πρώτα την πάρτη μας και το πρόβλημα θα φτιάξει σταδιακά.

Continue reading
  2703 Hits

Witcher: Ένας κυνηγός τεράτων

Witcher: Ένας κυνηγός τεράτων

Λένε πως «κάλλιο αργά, παρά ποτέ» και είναι αλήθεια πως όταν κυκλοφορεί ένα διαμάντι σαν το The Witcher 3: Wild Hunt, τότε έχεις έναν πολύ καλό λόγο να ξεκινήσεις τη σειρά από την αρχή, αν δεν έχεις ασχοληθεί στο παρελθόν. Ούτως ώστε να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι αφενός από πού ξεκίνησε ο πρωταγωνιστής και πού καταλήγει κι αφετέρου αν και κατά πόσο ισχύει αυτό που διατείνεται η συντριπτική πλειοψηφία όσων γνωρίζουν, ότι το κάθε sequel της σειράς είναι καλύτερο από το προηγούμενο, κάτι που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις άλλων σειρών δε συμβαίνει.

Είπα κι εγώ, λοιπόν, να μπω στον κόσμο του Witcher, του Geralt of Rivia, και να περιηγηθώ στη Vizima, την πρωτεύουσα της Temeria όπου μας τοποθετεί το πρώτο παιχνίδι της σειράς. Ομολογώ ότι κατάφερε να με κερδίσει σε απόλυτο βαθμό και να με ταυτίσει με τον πρωταγωνιστή, κάτι που συνέβη βαθμιαία αλλά σχετικά γρήγορα μπροστά στη συνολική διάρκεια του παιχνιδιού, η οποία ανέρχεται στις 60 ώρες για όποιον θα θελήσει να ασχοληθεί με όλες τις προαιρετικές αποστολές και να εξαντλήσει τους διαλόγους. Είχα διαβάσει νωρίτερα ότι σ’ αυτό το game δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχουν, απλώς, επιλογές και οι συνέπειές τους. Μια πολύ εύστοχη παρατήρηση και πλήρως αντιπροσωπευτική της όλης ιστορίας, καθώς ο Geralt καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του προερχόμενος από αμνησία, κάτι που θα συμβεί μόνο μέσα από την απόφαση που θα πάρει σε κάθε επόμενό του βήμα. Το σύνολο των χαρακτήρων του παιχνιδιού αλληλεπιδρούν γύρω του και η παραμικρή επιλογή έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο. Ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει, με ποιον θα συνεργαστεί, ποιον θα βοηθήσει, ποιον θα αφήσει στη μοίρα του, όλα εξαρτώνται από τη στάση που θα τηρήσει ο Witcher για τον οποίο πολλοί άνθρωποι, νάνοι και ξωτικά γνωρίζουν περισσότερα απ’ ότι ο ίδιος.

Η κεντρική ιστορία του παιχνιδιού φέρει τον Geralt εν πρώτοις στο άντρο των Witchers, το Kaer Morhen, που δέχεται αιφνιδιαστική επίθεση από μια εγκληματική οργάνωση, τους Salamanders, οι οποίοι με τη βοήθεια ενός mage καταφέρνουν να κλέψουν τα μυστικά που φυλάσσονται στο κάστρο. Από εκεί ο πρωταγωνιστής θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι του προκειμένου να τα ανακτήσει για λογαριασμό των ομοίων του και συγχρόνως να επαναφέρει τη μνήμη του, η οποία χάθηκε έπειτα από μια ομηρική μάχη με ένα τέρας που δεν ήταν παρά μια καταραμένη πριγκίπισσα, όπως μαθαίνουμε από το εντυπωσιακό εισαγωγικό βίντεο, πριν δούμε το κεντρικό μενού του παιχνιδιού. Το story είναι ομολογουμένως ιδιαίτερα πλούσιο και ανατρεπτικό, ενώ το ύφος του παιχνιδιού είναι η επιτομή του νοήματος του μνημειώδους ποιήματος του Καφάβη, «Ιθάκη», ότι σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός, αλλά πολύ περισσότερο το ίδιο το ταξίδι. Χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια συν τον πρόλογο και τον επίλογο και κάθε φορά βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στην πλοκή οφείλοντας να πάρεις σταδιακά πολύ σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες θα διαμορφώσουν ανάλογα τη συνέχεια. Μοναδική μου «ένσταση» ότι το τέταρτο κεφάλαιο ήταν μάλλον σαν παρένθεση στη βασική υπόθεση, συνδεόμενο μ’ αυτήν επί της ουσίας μόνο σε δύο σημεία. Αυτή η ελευθερία επιλογών, πάντως, έκανε το Witcher να ξεχωρίσει ιδιαίτερα από την πρώτη στιγμή κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο κοινό.

Ο χειρισμός μπορεί να ξενίσει στο ξεκίνημα, αλλά στη συνέχεια δεν αποτελεί πρόβλημα, με το παιχνίδι να προσφέρει τη δυνατότητα για τρεις διαφορετικούς τρόπους ελέγχου του Geralt, αν και η over the shoulder κάμερα είναι μάλλον η πιο χρηστική. Η μουσική συνοδεύει άψογα κάθε στιγμή, με ύφος ανάλογο της εκάστοτε έντασης του παιχνιδιού, ξεκουράζοντας κατά τη διάρκεια των περιηγήσεων και «τσιτώνοντας» εν ώρα μάχης. Καθώς όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά σπαράγματα σκέψεων και απόψεων και όχι διάθεση για αναλυτική παρουσίαση, δε θα επεκταθώ σε τεχνικές λεπτομέρειες, ούτε στις δυνατότητες αγοράς και πώλησης αντικειμένων και βιβλίων, αναβάθμισης ή προσθήκης όπλων κ.λπ.. Κι επειδή ουκ έστι Witcher χωρίς φίλτρα, ο Geralt ανάλογα με τις γνώσεις που αποκτά σταδιακά, αποκτά συγχρόνως πρόσβαση σε μια συνολικά τεράστια γκάμα επιλογών για potions και bombs που υπόσχονται να κάνουν τη ζωή του πολύ πιο εύκολη και αξίζει κάποιος να αποκτήσει πρόσβαση σ’ αυτές τις δυνατότητες.

Εν κατακλείδι, το μόνο σίγουρο είναι πως δε μετάνιωσα ούτε στιγμή για την απόφασή μου να ξεκινήσω τη σειρά από την αρχή (αυτός είναι ο cool τρόπος παραδοχής ότι το Wild Hunt είναι τουλάχιστον βαρύ για το σύστημά μου για την ώρα!) και πλέον ανυπομονώ για τη συνέχεια μετά από μια μικρή πλην απαραίτητη αποτοξίνωση…

Continue reading
  1930 Hits