Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι καινοτόμες ιδέες αποτελούν ολοένα και πιο σπάνιο φαινόμενο στο χώρο του κινηματογράφου και της μουσικής, κι όταν αυτές υπάρχουν, αρκετές φορές «καταπνίγονται» ως μη εμπορικές. Η ποιότητα αρκετά συχνά πλέον δε συμβαδίζει απαραίτητα και με τα νούμερα των πωλήσεων στο ευρύτερο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Έλλειψη ιδεών παρατηρείται και στη gaming βιομηχανία, καθώς οι τίτλοι που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής στους υπολογιστές και τις κονσόλες της τελευταίας γενιάς δεν περιλαμβάνουν σε γενικές γραμμές κάτι πρωτοποριακό, πέραν της αυτονόητης εξέλιξης και βελτίωσης των γραφικών, εν αναμονή των Virtual Reality συσκευών. Ο βασικός κανόνας του παιχνιδιού, αν όχι ο μοναδικός, είναι το κέρδος με κάθε τρόπο και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες δημιουργικότητα και φαντασία εξαντλούνται στο να εξευρεθούν αυτοί και μόνο.
Τα τελευταία χρόνια ενσωματώνονται σταδιακά νέα ήθη και έθιμα στα games, όπως είναι η κυκλοφορία τίτλων με αποκλειστικά multiplayer περιεχόμενο ή ιστορικών σειρών που περιορίζουν σε πολύ μικρό βαθμό πλέον το single player. Τα episodic games είναι επίσης μια προσθήκη που γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση και σ’ αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα η Telltale Games με τα νέας κοπής adventures που έχει εισάγει και που διαφέρουν φυσικά κατά πολύ από κλασικούς point & click τίτλους της δεκαετίας του ’90, των αρχών της νέας χιλιετίας και όχι μόνο. Η αμερικανική εταιρία ανάπτυξης έχει στηρίξει όλη της την επιτυχία σ΄ αυτήν την κατηγορία παιχνιδιών με σειρές που την ανέδειξαν ακόμη περισσότερο όπως είναι τα The Wolf Among Us, The Walking Dead και Tales from the Borderlands. Δεν είναι όμως μόνο αυτές στο παλμαρέ της.
Στο Πέρασμα που συνδέει Βορρά και Νότο του Γουέστερος και ελέγχει ο Γουόλντερ Φρέυ, ο Βασιλιάς του Βορρά, Ρομπ Σταρκ, μεταβαίνει με το στρατό του για το γάμο του θείου του, Έντμιουρ Τάλλυ, με μία από τις κόρες του τοπικού Άρχοντα προκειμένου να σφραγίσει τη συμμαχία μαζί του και να απολογηθεί έχοντας παρέβη τον όρκο του. Προελαύνοντας από το Βορρά για να διεκδικήσει τις περιοχές νότια του Περάσματος, είχε ορκιστεί να νυμφευθεί μία από τις κόρες ή τις εγγονές του γηραιού Φρέυ σε αντάλλαγμα της διάβασής του από τους Διδύμους Πύργους και συνεπακόλουθα της συμμαχίας μαζί του έναντι των Λάννιστερ. Αντ’ αυτού, παντρεύτηκε την Τζέυν Γουέστερλινγκ τη μεγαλύτερη κόρη του Άρχοντα ενός κατώτερου Οίκου έχοντας προηγουμένως καταλάβει την έδρα του, το Κραγκ στις δυτικές ακτές, σε απόσταση περίπου 255 μιλίων από τη βάση των Λάννιστερ, το Κάστερλυ Ροκ.
Είναι αλήθεια ότι ο Φρέυ δεν είναι από τους ανθρώπους που συγχωρούν εύκολα. Αλλά και πάλι, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθήσει. Καταπατώντας το αρχαίο και ιερό δικαίωμα της φιλοξενίας και παρότι μοιράστηκε το ψωμί και το αλάτι του με τους καλεσμένους του, δε διστάζει να σφαγιάσει τον Ρομπ Σταρκ και τη μητέρα του, Κάτλυν, στη διάρκεια της γιορτής του γάμου, ο οποίος έκτοτε έμελλε να μείνει γνωστός ως «ο Κόκκινος Γάμος». Αναπόφευκτα την ίδια τύχη έχει και ο στρατός του Νεαρού Λύκου ο οποίος έχει στρατοπεδεύσει έξω από τον Ανατολικό Πύργο, μαζί με τους στρατιώτες των Φρέυ. Πρόμαχοι και λαβαροφόροι των μεγαλύτερων Οίκων των δύο στρατευμάτων δίνουν επίσης το «παρών» στην υπηρεσία των αρχόντων τους, πίνοντας μπύρα και κρασί εντελώς ανυποψίαστοι οι Βόρειοι, όντας σε πλήρη ετοιμότητα οι υπόλοιποι. Κι εκεί ακριβώς, στον Κόκκινο Γάμο, ξεκινά η ιστορία που έχει να διηγηθεί η Telltale στον κόσμο του Game of Thrones!
Το παιχνίδι σέβεται απόλυτα τα γεγονότα των βιβλίων και της τηλεοπτικής σειράς, όμως κάθε άλλο παρά εστιάζει σ’ αυτά. Κάτι τέτοιο δε θα είχε και νόημα άλλωστε από τη στιγμή που δεν πρόκειται για action, αλλά για αφηγηματικό adventure. Αντιθέτως, προσλαμβάνει στοιχεία από τον τεράστιο κόσμο του George Martin και πλάθει μια ιστορία η οποία θα μπορούσε να είναι και αληθινή καθώς επηρεάζεται από τη γνωστή κεντρική υπόθεση, χωρίς να την επηρεάζει. Πρωταγωνιστές είναι τα μέλη της οικογένειας του Οίκου Φόρρεστερ, ενός κατώτερου Οίκου του Βορρά, υποτελών στους Γκλόβερ του Ντήπγουντ Μοτ και αμφότεροι υποτελείς στους Σταρκ του Γουίντερφελ, με έδρα στις παρυφές του Δάσους των Λύκων. Συμπρωταγωνιστεί ο Γκάρεντ Τατλ, πιστός ακόλουθος του Άρχοντα Γκρέγκορ Φόρρεστερ και ανιψιός του Καστελάνου του Ironrath, του κάστρου των Φόρρεστερ. Ο πόλεμος για το Βορρά έχει τελειώσει με τον πλέον φρικιαστικό, ανίερο και άνανδρο τρόπο και πλέον οι μέχρι πρότινος υποστηρικτές του Βασιλιά του Βορρά έχουν δύο επιλογές. Να κλείνουν το γόνυ μπροστά στον Ρους Μπόλτον, συνενόχου των Φρέυ, ο οποίος αναγορεύεται από τον Βασιλιά Τζόφρυ του Κινγκς Λάντινγκ ως ο Φύλακας του Βορρά, ή να πεθάνουν.
Το Game of Thrones της Telltale, λοιπόν, ξεκινά από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα περίπου στη μέση του τρίτου εκ των πέντε βιβλίων του Martin και στο προτελευταίο επεισόδιο του αντίστοιχου κύκλου της τηλεοπτικής σειράς. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι χρονικά ίσα που εξαντλεί τα τεκταινόμενα του «Storm of Swords», κάτι που του δίνει βεβαίως ακόμη περισσότερα σχετικά περιθώρια, πέραν της δεδομένης περιφερειακής σύνδεσης με την κανονική ιστορία. Ο Γκάρεντ Τατλ βρίσκεται πάντοτε κοντά στον Άρχοντά του στο στρατόπεδο και, όταν η σφαγή ξεκινά, προσπαθούν να ανταποδώσουν με τους υπόλοιπους στρατιώτες το χτύπημα στον αρχικό αιφνιδιασμό και να υποχωρήσουν αμυνόμενοι. Το παιχνίδι θεωρεί ως δεδομένο ότι όσοι ασχοληθούν μαζί του, έχουν εντρυφήσει στον κόσμο του συγγραφέα, στο «Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου», όπως είναι ο κεντρικός τίτλος της σειράς, και βεβαίως στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή της HBO. Για την ακρίβεια, απευθύνεται αποκλειστικά σ’ αυτούς, καθώς σε διαφορετική περίπτωση δε θα μπορέσουν ποτέ να αντιληφθούν για ποιο λόγο συμβαίνουν όσα διαδραματίζονται και το τεράστιο υπόβαθρο περίπου 2.600 σελίδων και σχεδόν 29 τηλεοπτικών ωρών που προηγούνται.
Σύμφωνα με τον υπόθεση του τίτλου, οι Φόρρεστερ βρίσκονται σε οδυνηρή θέση πίσω στο Ironrath όντας με την πλευρά των ηττημένων, τη στιγμή που πλέον ο Οίκος Μπόλτον ελέγχει ολόκληρο το Βορρά και ενώ ακόμη αμεσότερο κίνδυνο για την έδρα τους αποτελούν οι Γουάιτχιλ, πρόμαχοι των Μπόλτον και ένας επίσης κατώτερος Οίκος με τον οποίο βρίσκονται σε αντιδικία για πάρα πολλά χρόνια. Ο βασικός λόγος δεν είναι άλλος από την εκμετάλλευση του Ironwood, ενός δάσους στις παρυφές του Δάσους των Λύκων, το ξύλο του οποίου είναι σκληρό σαν σίδερο, κατάλληλο για κατασκευή ασπίδων μέχρι και ολόκληρων πλοίων(!), ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναφλεγεί, εκπέμποντας μπλε φλόγα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μόνο όμως οι Φόρρεστερ είναι αυτοί που φημίζονται για την απαράμιλλη τέχνη τους στην επεξεργασία του, αλλά όλα αυτά δείχνουν πλέον να παίρνουν μια εντελώς διαφορετική διάσταση μετά τον πόλεμο.
Παρότι πρόκειται για δύο μάλλον ασήμαντους Οίκους σε έναν κόσμο όπου τα πάντα μετριούνται σε στρατιωτική δύναμη, εντούτοις δεν αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας των σεναριογράφων του παιχνιδιού καθώς δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος δεδομένης της ύπαρξης δεκάδων -αν όχι εκατοντάδων- μικροτέρων φατριών στο Γουέστερος. Το όνομα Γουάιτχιλ δεν απαντάται σε κανένα από τα βιβλία του Martin, παρά μόνο στον αναλυτικό οδηγό των νουβελών που κυκλοφόρησε το 2010 υπό τον τίτλο «A Song of Ice and Fire Campaign Guide». Όμως εκεί ο Οίκος εμφανίζεται ως πρόμαχος των Σταρκ και όχι των Μπόλτον, η βάση των οποίων στο Ντρέντφορτ βρίσκεται σε διπλάσια απόσταση από το Ντήπγουντ Μοτ σε σχέση με το Γουίντερφελ, περίπου 700 μιλίων.
Όσον αφορά τον Οίκο Φόρρεστερ, υπάρχει μία και μοναδική αναφορά του συγγραφέα, η οποία απαντάται μόλις στο 42ο κεφάλαιο του πέμπτου και τελευταίου βιβλίου μέχρι στιγμής, «Dance with Dragons», πολύ καιρό αργότερα από τα χρονικά γεγονότα του παιχνιδιού. Καθώς ο στρατός του Στάννις Μπαράθηον προελαύνει από το Ντήπγουντ Μοτ με κατεύθυνση το Γουίντερφελ για να πολιορκήσει τους Μπόλτον, ο George Martin αναφέρει σχετικά: «Ο στρατός κάλυψε είκοσι δύο μίλια την πρώτη μέρα, όπως υπολόγιζαν οι οδηγοί που τους είχε δώσει η Αρχόντισσα Συμπέλ, ιχνηλάτες και κυνηγοί ορκισμένοι στο Ντήπγουντ Μοτ με ονόματα φατριών όπως Φόρρεστερ και Γουντς, Μπραντς και Μπόουλ».
Το παιχνίδι εκτυλίσσεται κατ’ ουσίαν σε πέντε διαφορετικές περιοχές στη διάρκεια των έξι κεφαλαίων του, τα οποία κυκλοφόρησαν μέσα σε διάστημα σχεδόν ενός έτους, το Ironrath, το King’s Landing και το Τείχος, όσον αφορά το Γουέστερος, το Γιουνκάι και το Μηρήν από τις χώρες του Έσσος στη μακρινή Ανατολή. Βεβαίως η ιστορία ξεδιπλώνεται σταδιακά, ενώ ο gamer έχει τη δυνατότητα να ζήσει την περιπέτεια ελέγχοντας συνολικά πέντε χαρακτήρες στην πορεία των επεισοδίων, τα τέσσερα από τα έξι παιδιά του Άρχοντα Γκρέγκορ και της Αρχόντισσας Ελίσσα, καθώς και τον Γκάρεντ Τατλ για τον οποίο έγινε λόγος νωρίτερα. Ο πρωτότοκος γιος του Οίκου Φόρρεστερ είναι ο Ρόντρικ, ικανότατος στην τέχνη της μάχης και παρών στον Κόκκινο Γάμο. Ο Άσερ είναι ο δεύτερος στη σειρά του ονόματός του, δεινός πολεμιστής, αλλά εξόριστος στο Έσσος από τον ίδιο του τον πατέρα. Όταν ερωτεύθηκε την Gwyn Whitehill, κόρη του αιώνιου αντιπάλου των Φόρρεστερ, χύθηκε αίμα και η απειλή του πολέμου ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτή. Οι επιλογές του Άρχοντα Γκρέγκορ ήταν είτε να τον εξορίσει πέρα από τη Στενή Θάλασσα, είτε να ξεσπάσει πολεμική σύγκρουση μεταξύ των δύο Οίκων. Προτίμησε το δεύτερο.
Η Μίρα Φόρρεστερ είναι το τρίτο παιδί της οικογένειας (άλλωστε στο Βορρά οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα στη σειρά διαδοχής), η οποία είχε σταλεί στο Χάιγκαρντεν για να υπηρετήσει την Μάργκαιρυ Ταϊρέλ, μονάκριβη κόρη του Άρχοντα Μέις. Όμως η… μοίρα της τη φέρνει στο King’s Landing καθώς η Αρχόντισσά της πρόκειται να παντρευτεί τον Βασιλιά Τζόφρυ. Ο Ήθαν και η Τάλια Φόρρεστερ είναι δίδυμα αδέρφια, τα οποία διαμένουν στο κάστρο του Ironrath, καθώς ο πρώτος δε βρίσκεται ακόμη σε ηλικία να ακολουθήσει τον πατέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό του στον πόλεμο. Τέλος, ο Ράιον Φόρρεστερ είναι το πιο νεαρό μέλος της οικογένειας, ηλικίας επτά ετών, ο οποίος αρχίζει σταδιακά να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, την εχθρότητα μεταξύ των Οίκων, τη βαναυσότητα των πολέμων και τη σημασία μιας γαμήλιας τελετής.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις τιτάνιες προσπάθειες που καταβάλλουν τα μέλη των Φόρρεστερ, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, προκειμένου να διατηρήσουν τον Οίκο τους όρθιο και με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Όλοι γνωρίζουν πως όταν στο τέλος του πολέμου βρίσκεσαι στη λάθος πλευρά, οι συνέπειες μπορεί να είναι οδυνηρές. Για το λόγο αυτό τόσο οι γόνοι της οικογένειας όσο και ο Γκάρεντ Τατλ είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, να συνάψουν οποιαδήποτε συμμαχία μπορέσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να διεκδικήσουν και να εμπορευτούν το Ironwood, να διαπραγματευτούν, να ελιχθούν, να ρισκάρουν και να υπομείνουν προσβολές και ταπείνωση, προκειμένου να επιβιώσουν. Δεν υπάρχει Οίκος που να μη θρηνήσει θύματα σε εμπόλεμη περίοδο, κι αυτό οι Φόρρεστερ το γνωρίζουν καλά. Το σενάριο του παιχνιδιού είναι καταπληκτικό, καθηλωτικό από τη πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, όσο ανατρεπτικό και σοκαριστικό, τοποθετώντας τον gamer – γνώστη του κόσμου του George Martin στην καρδιά του Game of Thrones, βιώνοντας την ωμότητα και φρίκη του πολέμου, τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην επιβίωση και τον αφανισμό, αναδεικνύοντας δε τις οριακές, εξαιρετικά δύσκολες αποφάσεις που καλείται να λάβει ένας Άρχοντας και όχι μόνο, ακόμη κι αν δυσαρεστήσει κάποιους.
Η Telltate διαφημίζει στο ξεκίνημα όλων των παιχνιδιών της αυτού του είδους, ότι η ιστορία διαμορφώνεται αναλόγως των αποφάσεων που λαμβάνει ο παίκτης στη διάρκεια του τίτλου. Εν προκειμένω τουλάχιστον, αυτό συμβαίνει ως ένα βαθμό, αλλά μάλλον όχι σ’ αυτόν που αφήνεται να εννοηθεί εξ αρχής. Υπάρχουν καθοριστικές ενέργειες που μπορούν να οδηγήσουν σε ένα διαφορετικό μονοπάτι, ωστόσο ο τελικός προορισμός είναι μάλλον ο ίδιος. Κοινώς, σε κάποιες περιπτώσεις, αν είναι να συμβεί κάτι «καλό» ή «κακό», θα συμβεί ανεξαρτήτως των επιλογών που έχουν γίνει νωρίτερα και που ενδεχομένως του έχουν προσδώσει απλώς μια διαφορετική οπτική – διάσταση. Εντόπισα στιγμές που θα μπορούσε να δίδεται μεγαλύτερη ελευθερία ως προς την κατάληξή τους, χωρίς να επηρεάζουν την original ιστορία του συγγραφέα ή την τηλεοπτική σειρά.
Τα γραφικά του παιχνιδιού έχουν μια ιδιαίτερη αισθητική καθώς χρησιμοποιείται watercolor filter, αλλά αυτό που ξενίζει απόλυτα είναι το ανελέητο «πιξέλιασμα» στα πρόσωπα των χαρακτήρων και όχι μόνο. Το anti-aliasing είναι ανύπαρκτο και το πρόβλημα οφθαλμοφανές ιδίως στα τρία πρώτα επεισόδια, ενώ μειώνεται ως ένα βαθμό στην πορεία. Το δε lip-sync χαρακτηρίζεται τουλάχιστον κακό. Καθώς η ιστορία που αφηγείται ο τίτλος εφάπτεται με την κεντρική υπόθεση του Martin, ο gamer θα βρεθεί μπροστά σε γνώριμους χαρακτήρες όπως είναι ο Τύριον Λάννιστερ, η αδερφή του, Σέρσεϊ, η Μάργκαιρυ Ταϊρέλ, ο Τζον Σνόου, ο μπάσταρδος γιος του Άρχοντα Μπόλτον, Ράμσεϊ, και η Νταινέρυς Ταργκάρυεν. Είναι αλήθεια πως η απεικόνιση τουλάχιστον των μισών εκ των προαναφερθέντων θα μπορούσε να είναι σίγουρα πιο ακριβής σε σχέση με την πραγματικότητα. Πάντως, από τη στιγμή που το story του τίτλου της Telltale συνδέεται έστω και περιφερειακά με την πλοκή των βιβλίων και της σειράς, θα ήθελα να έχουν προσεχθεί περισσότερο κάποιες λεπτομέρειες, όπως η παρουσία των Σερ Μπάρρισταν Σέλμυ και Σερ Τζόρα Μόρμοντ στο πλευρό της Νταινέρυς ως σύμβουλοί της, οι οποίοι στο παιχνίδι απουσιάζουν παντελώς, ή των άμεσων συνεργατών του Τζον Σνόου.
Ως προς τους μηχανισμούς του gameplay, ακολουθείται η γνωστή τακτική της Telltale σε ανάλογους τίτλους. Υπάρχουν οι σκηνές δράσεις, οι οποίες εκτυλίσσονται μέσα από quick time events όπου απαιτείται το πάτημα του σωστού πλήκτρου, καθώς και μια ελάχιστη αλληλεπίδραση με αντικείμενα του περιβάλλοντος στις -τηρουμένων των αναλογιών- λίγες περιπτώσεις που προσφέρεται αυτή η δυνατότητα. Η μεγαλύτερη ουσία βρίσκεται στους διαλόγους -που είναι ουσιαστικά συνεχείς καλύπτοντας σε συντριπτικό ποσοστό τη διάρκεια του game- και τις απαντήσεις που επιλέγει ο gamer σε κάθε συζήτηση, αναλόγως του χαρακτήρα που ελέγχει εκείνη τη στιγμή, ενώ πάντοτε υπάρχει η δυνατότητα σιωπής με διαφορετικά αποτελέσματα καθ’ εκάστην.
Στο τέλος κάθε επεισοδίου αναφέρονται τα στατιστικά του καθενός αναφορικά με τις μεγάλες αποφάσεις που έλαβε εντός αυτού, σε σύγκριση με εκείνες που πήραν οι υπόλοιποι παίκτες ανά τον κόσμο, κάτι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον. Μάλιστα ολοκληρώνοντας το παιχνίδι προκύπτουν και τα special stats μέσω ενός βίντεο στο οποίο οι πρωταγωνιστές των βιβλίων αναλύουν τη στάση των πρωταγωνιστών του παιχνιδιού στη μεταξύ τους αλληλεπίδραση! Επί της συνολικής διάρκειας των έξι επεισοδίων πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή υπερβαίνει οριακά τις έντεκα ώρες, αριθμός ο οποίος θα μπορούσε σαφώς να είναι μεγαλύτερος. Κανένα επεισόδιο δεν ξεπερνά τις δύο ώρες, ενώ το προτελευταίο διαρκεί μόλις 90 λεπτά.
Αν το πλέον δυνατό «χαρτί» του τίτλου είναι η ίδια η ιστορία που έχει να διηγηθεί, την παράσταση κλέβει πέραν πάσης αμφιβολίας το απίστευτο voice acting που την επενδύει μη έχοντας να ζηλέψει τίποτα από τους ηθοποιούς της τηλεοπτικής σειράς, τουλάχιστον σε φωνητικό επίπεδο, δίχως να εξαιρείται έστω και ένας χαρακτήρας του παιχνιδιού. Τον τίτλο κοσμούν με την παρουσία τους οι έξι ηθοποιοί που υποδύονται τους ήρωες της μικρής οθόνης οι οποίοι αναφέρθηκαν νωρίτερα. Έτσι ακούμε τη σαρκαστική – απειλητική φωνή της Lena Headey στο ρόλο της Σέρσεϊ Λάννιστερ, τον σταθερό και πάντοτε υπαινικτικό λόγο του Peter Dinklage ως Τύριον Λάννιστερ, τον υπεύθυνο τόνο του Kit Harington ως Τζον Σνόου, ο οποίος προσπαθεί «να σκοτώσει το αγόρι μέσα του και να αφήσει τον άντρα να γεννηθεί», την ειρωνική – διεστραμμένη χροιά του Iwan Rheon στο ρόλο του Ράμσεϊ Σνόου, τον πονηρό – παιχνιδιάρικο τόνο της Natalie Dormer ως Μάργκαιρυ Ταϊρέλ και τον αποφασιστικό ήχο της Emilia Clarke ως Νταινέρυς Ταργκάρυεν, η οποία αντλεί σιγουριά από «το Αίμα του Δράκοντα». Το soundtrack χαρακτηρίζεται φτωχό, καθώς ορισμένες φορές απουσιάζει, ενώ άλλες ακούγεται πολύ χαμηλά και μάλλον αδιάφορα.
Η πρώτη σεζόν του Game of Thrones της Telltale είναι μια σειρά η οποία απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους έχουν διαβάσει τα βιβλία ή δει την τηλεοπτική υπερπαραγωγή της HBO. Δεν υπάρχει fan του αχανούς κόσμου του George Martin ο οποίος δε θα απολαύσει το παιχνίδι, καθώς αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να «ζήσεις» εντός αυτού, βιώνοντας την αγωνία της επιβίωσης απέναντι σε σπαθιά, δολοπλοκίες, διαφθορές, απειλές, δολοφονίες, ψιθύρους και λόγια που κόβουν πιο κοφτερά κι από βαλυριανό ατσάλι. Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού, σε κάθε κουβέντα που ποτέ δεν είναι αθώα, πίσω από κάθε γωνία, σε οποιονδήποτε μπορεί να έχει συμφέρον από το κακό σου. Ο χρόνος κυλά γοργά. Και ο χειμώνας έρχεται.
Όπως αναφέρθηκε, στο κέντρο της ιστορίας της Max είναι η σχέση της με την Chloe. Η ηρωίδα έχει μόλις μετακομίσει μακριά από τους γονείς της για να ακολουθήσει το όνειρό της. Μια μέρα, αποκτά ξαφνικά τη δύναμη να κάνει Rewind στον ίδιο το Χρόνο. Δεν έχει σημασία πώς, απλώς τώρα έχει αυτή τη δύναμη. Τελείως τυχαία (ή μάλλον, καθόλου) οι νέες της ικανότητες εμφανίζονται τη στιγμή που συναντά ξανά την πιο αγαπημένη παιδική της φίλη, την Chloe. Όλο το 'κρέας' της ιστορίας είναι ότι η Max κρύβεται από την ενηλικίωση. Θέλει να γίνει φωτογράφος, να παρακολουθεί δηλαδή μέσα από την ασπίδα του φακού και όχι να συμμετέχει στη ζωή. Μακριά απ' την οικογένειά της, δένεται πάλι με την παλιά της φίλη αγνοώντας, συχνά επιδεικτικά, τους νέους φίλους που κάνει στο σχολείο. Το Vortex Club παρουσιάζεται σαν το άνδρο των "κακών" πλούσιων παιδιών, αλλά στην πραγματικότητα η ίδια η Max το βλέπει έτσι γιατί φοβάται ν' ανοιχτεί. Η φιλία της με την Kate είναι απλώς βολική και η απόπειρα αυτοκτονίας της Kate υπάρχει, θεματολογικά, για να το συνειδητοποιήσει η ίδια η Max. Ο λόγος που προσποιείται οτι δεν καταλαβαίνει τα αισθήματα του Warren μέχρι το τέλος είναι κι αυτό επειδή φοβάται. Το μόνο που τη νοιάζει είναι η Chloe και όχι επειδή την αγαπά, αλλά γιατί είναι η ασφαλής επιλογή, κάτι ιδιαίτερα (και σίγουρα επί σκοπού) ειρωνικό γιατί για οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο η Chloe είναι κάθε άλλο παρά ασφαλής.
Ο μηχανισμός της χειραγώγησης του χρόνου χρησιμοποιείται με ενδιαφέρον τρόπο μόνο σ' ένα ή δυο παζλ. Όλες τις άλλες φορές έχει την ίδια λειτουργία μ' ένα quick load, για να μπορείς ν' ακούσεις όλες τις πιθανές εκβάσεις μιας συζήτησης με τους NPCs. Το παιχνίδι περιορίζει, επί των πλείστων, τους μηχανισμούς του στο φόβο της Max να ανοιχτεί και να πει το 'λάθος πράγμα τη λάθος στιγμή'. Της δίνει τη δύναμη να διορθώσει το λάθος της είτε για πλάκα είτε για να προχωρήσει το παιχνίδι. Είναι βασική χρήση του gameplay ως μεταφορά της θεματολογίας του τίτλου και, εξαιτίας της win-oriented δυναμικής με την οποία οι gamers και τα games λειτουργούν, επιδρά άμεσα στον ίδιο τον παίκτη.
Η φιλοσοφία των μηχανισμών-σαν-μέσο-αφήγησης βρίσκεται και στο σύστημα επιλογών του παιχνιδιού. Οι επιλογές που προσφέρει το παιχνίδι είναι δυαδικές και ανούσιες, έχουν επίδραση στις λεπτομέρειες, ενώ η βασική ιστορία μένει η ίδια, ανεξάρτητα με το τι θα επιλέξει ο παίκτης. Διαφέρει απ' τα υπόλοιπα παιχνίδια με παρόμοια συστήματα στο ότι είναι κλειστό σύστημα, οποιαδήποτε επιλογή δε θα επηρρεάσει τον κόσμο έξω και γύρω από τον ιστορία και δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο. Το Life is Strange αναγνωρίζει τη ματαιότητα των επιλογών σου και στο λέει. Γιατί Θεωρία του Χάους. Γιατί "shit happens".
Πρέπει να κάνεις τη σωστή επιλογή, γιατί είσαι η Max. Έχεις τη δύναμη ν' αλλάξεις το χρόνο, έχεις κάνει τις επιλογές σου, έχεις γνωρίσει τον κόσμο της Arcadia Bay κι έχεις τη δική σου άποψη για όλους τους εμπλεκόμενους. Έχεις μάθει να βασίζεσαι πάνω στις δυνάμεις σου, να αποφεύγεις κάθε κακή στιγμή στο παιχνίδι και, αν όλα πήγαν καλά, όσο κι αν αντιπαθείς την Chloe (και θα 'χεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις, γιατί δεν είναι κι ο καλύτερος άνθρωπος), θα έχεις προσπαθήσει να τη σώσεις κι όχι μόνο επειδή σ' ανάγκασε το παιχνίδι. Η ψευδαίσθηση της επιλογής στο φινάλε δεν είναι μονάχα γιατί η Max πρέπει να μεγαλώσει μέσα στην αφήγηση. Είναι κυρίως γιατί πρέπει εσύ να μεγαλώσεις, να θυσιάσεις ό,τι έμαθες κι ένιωσες μέσα απ' όλες αυτές τις ώρες παιχνιδιού, να απορρίψεις την ασφάλεια που σου προσέφεραν μέχρι εκείνο το σημείο οι μηχανισμοί του gameplay, και να προχωρήσεις μπροστά, να τελειώσεις την ιστορία, να κλείσεις το παιχνίδι και να το αφήσεις πίσω. Η φαινομενικά φτηνή και τεμπέλικη τελική επιλογή είναι το κομβικότερο σημείο των 5 επισοδείων του Life is Strange, στο οποίο αποχαιρετάς τον τίτλο με τις εμπειρίες που πήρες απ' αυτό και που το ίδιο σου λέει με τη σειρά του αντίο.
Χρονολόγιο λειτουργικών
Την δεκαετία τού 2000 έχουμε την εδρέωση και την ουσιαστικά απόλυτη κυριαρχία τών Windows XP. Έχουμε επίσης την αποτυχία τής microsoft να περάσει στην μετά XP εποχή καθώς τα Vista όχι μόνο θα καθυστερύσουν αλλά και θα αποτύχουν. Έχουμε επίσης την επιστροφή τής Apple στο παιχνίδι η οποία αλλάζει τον κλασσικό τής πυρήνα και το λειτουργικό της mac os X παίρνει χαρακτήρα unix. Έχουμε επίσης την ανάπτυξη έξυπνων κινητών. To iOS τής Apple θα το ακολουθήσει το Android τής Google ώστε η δεύτερη να μην αφήσει την πρώτη μόνη. Η microsoft αποτυγχάνει και σε αυτόν τον τομέα. Το Linux γίνεται κυρίαρχο στούς υπερυπολογιστές, διαδίδεται επίσης ευρύτατα προς κάθε κατεύθυνση αλλά δεν καταφέρνει να πατήσει σοβαρά στους οικιακούς υπολογιστές. Εξαιρετικά σημαντικό είναι ότι ο firefox δεν αφήνει τον explorer τής microsoft να κυριαρχίσει απόλυτα και στο διαδίκτυο.
