«Shadows of a life that has ended»

Πιστεύω ότι αν γινόταν ένα γκάλοπ σε παγκόσμιο επίπεδο για τους πιο «αγαπημένους» εχθρούς στα games, η δημοφιλέστερη απάντηση θα ήταν με διαφορά η εξής μία: Zombies! Ανόητα, διαμελισμένα ζόμπι που… παραπατάν και πάνε, με μισοφαγωμένα πρόσωπα, χέρια, πόδια ή πλευρά, τα οποία πλησιάζουν απειλητικά, άλλοτε με αργούς ρυθμούς κι άλλοτε τρέχοντας σα δαιμονισμένα. Μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια τρόμου όλων των εποχών τα συμπεριλαμβάνουν ως βασικό τους συστατικό στοιχείο, ενώ είναι εκατοντάδες ίσως οι τίτλοι που έχουν «χτιστεί» εξ ολοκλήρου επάνω σε μια τέτοια θεματολογία. Οι απανταχού gamers αγαπούν να… σκοτώνουν ζόμπι με κάθε τρόπο και σε οιοδήποτε genre. Η τεράστια επιτυχία του Dying Light, που κυκλοφόρησε πριν από ένα χρόνο, με όλα τα νέα στοιχεία που εισήγαγε ή ενσωμάτωσε από άλλα παιχνίδια, απέδειξε ότι, πραγματικά, τα ζόμπι θα παραμείνουν για πάντα… απέθαντα!

Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν λάτρης των horror games, είτε γιατί δεν παίζω first person είτε διότι μου προκαλείται ένα αίσθημα δυσφορίας που με κάνει να μην απολαμβάνω έναν τίτλο. Παρά ταύτα, σκοπεύω σίγουρα να ασχοληθώ κάποια στιγμή με το Dead Rising 3, που είναι κάτι διαφορετικό, και πιθανώς με τα δύο remaster του Resident Evil. Οι εμπειρίες μου στα thriller/horror θα έλεγα ότι εξαντλούνται στα δύο Alan Wake, το πρώτο εκ των οποίων ήταν καταπληκτικό, και κάτι απειροελάχιστα από Silent Hill 4, τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω. Συνεπώς οι επαφές μου με παιχνίδια σε post-apocalyptic ή παρεμφερές περιβάλλον περιορίζονται επί της ουσίας σε θεωρητική βάση, διαβάζοντας ή βλέποντας βίντεο στο διαδίκτυο, καθώς το αριστουργηματικό The Last of Us είναι exclusive του Play Station. Εξαίρεση αποτελεί το I Am Alive, με το οποίο ασχολήθηκα πριν από κάποιους μήνες και μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.

Το σκηνικό μιας ολοκληρωτικής καταστροφής συνηθίζεται τόσο στις ταινίες όσο και στα games να τοποθετείται κάποια στιγμή στο μέλλον. Όταν μια πανδημία ή ένα ολέθριο γεγονός αλλάζουν άρδην τη μορφή του κόσμου όπως είναι γνωστός μέχρι τότε. Είναι η στιγμή που καταλύονται κράτη, ακυρώνονται νόμοι, παύουν να ισχύουν κανόνες και αρχές. Η στιγμή που το χάος κυριαρχεί και η πάσης φύσεως δύναμη είναι το μοναδικό μέτρο. Πλέον, δεν υπάρχουν θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Μόνο το πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης, της δικής σου και των ανθρώπων σου, οικογένειας και φίλων. Αν είσαι αρκετά ικανός, αρκετά πανούργος, τότε είναι πιθανό να τα καταφέρεις. Τουλάχιστον για μία ακόμη μέρα, για μία ακόμη ώρα.

Βρισκόμαστε στο 1986. Οι αναταραχές που έχουν ξεσπάσει στην Ευρώπη επεκτείνονται και πέρα από τον Ατλαντικό ωκεανό. Κάτι σοβαρό μοιάζει να συμβαίνει, αλλά η κυβέρνηση επιμελώς μεν αποκρύπτει τα γεγονότα προσπαθώντας ανεπιτυχώς δε να καθησυχάσει τον κόσμο. Σύντομα η αλήθεια αποκαλύπτεται: Ζόμπι! Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε τερατώδη πλάσματα ελέω ενός ιού που ξαναζωντανεύει νεκρούς και αρκεί ένα δάγκωμα για να μεταδοθεί σε υγιείς. Ο Randall Wayne είναι ένας απλός Καναδός πολίτης, δασοφύλακας στο επάγγελμα, που διαμένει με τη σύζυγό του, Shannon, και την κόρη του, Lydia, στη μικρή πόλη Hope (Ελπίδα) της Βρετανικής Κολομβίας, δυτικότερης επαρχίας του Καναδά. Προσπαθεί να προστατέψει την οικογένειά του μέχρι τη στιγμή που αυτή εξαφανίζεται. Πεπεισμένος ότι οι δύο γυναίκες διέφυγαν στο Σιάτλ, στο οποίο οι ελάχιστες πληροφορίες αναφέρουν ότι βρίσκεται η τελευταία ασφαλής περιοχή, αποφασίζει να κατηφορίσει στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και τη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας της Ουάσιγκτον, προκειμένου να τις βρει.

Εκεί συνεχίζεται η περιπέτεια του Randall και είναι το σημείο ακριβώς στο οποίο ξεκινά το Deadlight, η παρθενική δημιουργία της ισπανικής «Tequila Works» εν έτει 2012. Πρόκειται για ένα 2.5D side-scrolling survival/horror platform που συμπεριλαμβάνει στοιχεία από διάφορα genres. Έχει δράση, έχει γρίφους, αρκετό τρέξιμο και πολύ parkour! Είναι ένας σύνθετος τίτλος, του οποίου η μεγαλύτερη αδυναμία πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η πολύ μικρή διάρκεια. Με 85% completion χρειάστηκα μόλις 4 ώρες και 12 λεπτά για να δω τα credits, κι αυτός ο χρόνος θα ήταν μειωμένος τουλάχιστον κατά ένα ημίωρο αν δεν κολλούσα σχεδόν αδικαιολόγητα σε κάποια σημεία. Ένας πιο… βιαστικός μπορεί να ολοκληρώσει την όλη διαδικασία μέσα σε περίπου τρεις ώρες.

Αυτό είναι πολύ αρνητικό διότι η ιστορία, παρά την -σε γενικές γραμμές- τετριμμένη υπόθεση, έχει αρκετά ισχυρό υπόβαθρο και τη δυνατότητα να αναπτυχθεί περαιτέρω δημιουργώντας μια ολοκληρωμένη gaming εμπειρία, κάτι που όμως δε συμβαίνει. Οι αναξιοποίητες προοπτικές του σεναρίου αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου του Randall, αρκετές εκ των οποίων συγκεντρώνει σε τυχαία σημεία της διαδρομής του, κάτι που θυμίζει -αν όχι αντιγράφει- ξεκάθαρα το Alan Wake, και που σε κάθε περίπτωση εμβαθύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο lore του παιχνιδιού. Αξίζει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σ’ αυτές τις βιωματικές σημειώσεις, καθώς συμβάλλουν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα δίνοντας από γενικές έως πολύ σημαντικές πληροφορίες, τόσο επί προσωπικού όσο και για τον όλεθρο που εξαπλώνεται στα πέρατα της γης.

Όπως αναφέρθηκε, ο πρωταγωνιστής δεν είναι κάποιος υπερήρωας, αλλά ένας απλός καθημερινός άνθρωπος. Συνεπώς, τα γρήγορα πόδια και η μυϊκή δύναμη αποτελούν ένα καλό εφόδιο για επιβίωση, όχι όμως αρκετό για όλες τις περιπτώσεις. Έτσι στη διάρκεια της αναζήτησής του θα μπορέσει να εξοπλιστεί με κάποια ελάχιστα όπλα, είτε τσεκούρια για melee επιθέσεις είτε ένα πιστόλι και μια καραμπίνα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στα ζόμπι, που μπορεί να εμφανιστούν ακόμη και σε ορδές! Τα απέθαντα πλάσματα τα οποία ο υγιής πληθυσμός του Deadlight δεν αποκαλεί έτσι, αλλά «Shadows». Κι αυτό γιατί πλέον δεν είναι παρά «Σκιές μιας ζωής που τελείωσε», όπως σημειώνει ο Randall. Το παιχνίδι χωρίζεται σε τρία μικρά κεφάλαια, στη διάρκεια των οποίων αυτός θα συναντηθεί με γνωστούς και αγνώστους και θα βρεθεί από το μετρό και τους υπονόμους του Σιάτλ μέχρι το εσωτερικό και τις ταράτσες εγκαταλελειμμένων κτιρίων και άλλους εξωτερικούς χώρους.

Οι τελευταίοι αποτελούν με διαφορά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του τίτλου, καθώς τα γραφικά είναι ίσως το πλέον δυνατό χαρακτηριστικό του. Υπήρξαν στιγμές που έμεινα άναυδος να χαζεύω το τοπίο που ξεδιπλώνεται στο βάθος, ένας ολοζώντανος… κατεστραμμένος κόσμος, με απίστευτη λεπτομέρεια και χρώματα που κόβουν την ανάσα! Η δουλειά που έγινε στον τομέα αυτό είναι αξιομνημόνευτη και σίγουρα από τις κορυφαίες σε platform. Ως προς την εξέλιξη της ιστορίας, αυτή λαμβάνει χώρα μέσα από μεταβατικά cutscenes που έχουν τη μορφή comics, παραπέμποντας ενδεχομένως και στην εποχή που διαδραματίζεται το παιχνίδι. Χωρίς να εντυπωσιάζουν, τα βρήκα ενδιαφέροντα. Το adventure στοιχείο του παιχνιδιού δεν κατορθώνει να αναδειχθεί ιδιαίτερα, καθώς οι γρίφοι είναι λιγοστοί και πολύ απλοί, με αποτέλεσμα ο βαθμός πρόκλησης να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, όπως συμβαίνει σε συνολικό επίπεδο.

Τα checkpoints είναι συχνά και η απουσία τους η μόνη διαφορά του Nightmare mode που ξεκλειδώνει μετά την ολοκλήρωση του τίτλου. Τα ηχητικά εφέ «δένουν» αρμονικά σε όσα συμβαίνουν επί της οθόνης, ενώ μου άρεσε πολύ ακόμη ένα ατμοσφαιρικό soundtrack που συναντώ σε platform game. Το Deadlight είναι ένας τίτλος που αδικεί τον εαυτό του με τη μικρή διάρκειά του αλλά και την ιστορία που κάποια στιγμή δείχνει να κάνει «κοιλιά», παρά το στιβαρό της υπόβαθρο. Ο εξαιρετικός τεχνικός τομέας θα έπρεπε να υποστηριχθεί ανάλογα από το υπόλοιπο πακέτο, καθώς το τελικό αποτέλεσμα δίνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Παρά ταύτα, δε μετάνιωσα ούτε στιγμή που ασχολήθηκα μαζί του, απολαμβάνοντας τις ώρες που μου προσέφερε.