Oddworld: Το πεπρωμένο του Abe

Όταν το 1997 η Oddworld Inhabitants πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στη gaming βιομηχανία, υπέβαλε τα διαπιστευτήριά της με τον πλέον δυναμικό τρόπο μέσα από το πρώτο κεφάλαιο ενός franchise που θα τη χαρακτήριζε, καθώς επρόκειτο να τη συντροφεύσει σ’ ολόκληρη την 25ετή, μέχρι σήμερα, διαδρομή της. Το Oddworld: Abe’s Oddysee κέρδισε τις εντυπώσεις και μια σειρά διακρίσεων, ως ένα 2D platform με εξαιρετική υλοποίηση σχεδόν σε όλους τους τομείς, αλλά και έναν ιδιαίτερα υψηλό βαθμό πρόκλησης, ο οποίος το καθιστούσε μάλλον ακατάλληλο για τους μη υπομονετικούς. Βεβαίως, οι αντοχές των gamers της εποχής δεν είχαν καμία σχέση με τις αντίστοιχες των σημερινών, όμως αυτό αφορά άλλη συζήτηση. Το όμορφο, δυστοπικό σύμπαν του παιχνιδιού, οι ευρηματικές φυλές και ο ιδιαίτερος πρωταγωνιστής, εντάχθηκαν αρμονικά σε μια υποδειγματική αφήγηση, που σε συνδυασμό με το απολαυστικό, όσο και απαιτητικό gameplay κέρδισαν τις εντυπώσεις και την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου.

Η απήχηση του original ήταν εντυπωσιακή για μια πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργία στο genre, πόσο μάλλον από νεοσύστατη εταιρία. Το γεγονός ώθησε την publisher, GT Interactive Software -η οποία μέχρι το ιωβηλαίο επρόκειτο να απορροφηθεί από την Infogrames- να πιέσει τους developers και ιδίως τον δημιουργό και director του original, Lorne Lanning, για ένα sequel έως τα Χριστούγεννα της αμέσως επόμενης χρονιάς, με το σχετικό περιθώριο για την ανάπτυξή του να κυμαίνεται μόλις στους εννιά μήνες! Κι αν η GT Interactive ενδιαφερόταν κυρίως να εκμεταλλευθεί το hype που είχε δημιουργήσει ο πρώτος τίτλος, η Oddworld Inhabitants απέδειξε μέσα από θυσίες, τις οποίες ομολόγησε ο Lanning, τι είναι ικανή να πετύχει· μια συνέχεια που όχι απλώς δε θα αποτελεί βιαστική προσπάθεια, αλλά θα σέβεται τον προκάτοχό της, κι ακόμη περισσότερο: αξιοποιώντας προηγούμενα assets για εξοικονόμηση χρόνου, θα πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, παρουσιάζοντας μια σειρά διαφοροποιήσεων και ένα ανανεωμένο αποτέλεσμα, παρά τα γνώριμα χαρακτηριστικά του.

Το Oddworld: Abe’s Exoddus κυκλοφόρησε στα τέλη 1998 εισπράττοντας σε γενικές γραμμές ακόμη θετικότερες κριτικές και υψηλότερες βαθμολογίες, ενώ, όπως και το προηγούμενο, διατέθηκε πρώτα στο PlayStation και μετά από ένα μήνα σε PC. Η ιστορία του διαδραματίζεται αμέσως μετά τα γεγονότα του Abe’s Oddysee, στο οποίο αναφερθήκαμε αναλυτικά στο πρόσφατο παρελθόν, συνεπώς δε θα επανέλθουμε εν προκειμένω. Θεωρώντας κανονικό φινάλε τη θετική κατάληξη του original, το sequel ξεκινά τη στιγμή του θριάμβου του πρωταγωνιστή, όταν, μετά από ένα… φιλικό χτύπημα στην πλάτη από τον Σαμάνο των Mudokons, ο Abe θα πέσει άτσαλα από το βάθρο του και θα μείνει αναίσθητος. Τότε θα τον επισκεφθούν σε όραμα οι πρόγονοι της φυλής, που θα του αποκαλύψουν ότι στο Necrum, την αρχαία νεκρόπολή τους, οι Glukkons εκσκάπτουν τα κόκαλα των νεκρών! Με τη βοήθεια λίγων συντρόφων, ο ήρωας αποφασίζει να κάνει το μακρινό και δύσκολο ταξίδι, προκειμένου να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει.

Η αλήθεια δε θα αργήσει να αποκαλυφθεί: οι Glukkons -στη φυλή των οποίων ανήκει και ο main κακός του πρώτου παιχνιδιού- παρασκευάζουν ένα συγκεκριμένο ποτό από τα κόκαλα των Mudokons! Ωστόσο, οι συνοδοιπόροι του Abe θα προλάβουν να εθιστούν σ’ αυτό και να αρρωστήσουν, πριν διαβάσουν την ετικέτα των αμέτρητων μπουκαλιών που άδειασαν! Κάπως έτσι ο κλήρος πέφτει και πάλι στον πρωταγωνιστή με το ραμμένο στόμα(!), τον… stitchlips, όπως τον αποκάλεσε υποτιμητικά κάποιος, προκειμένου να τους γιατρέψει και βεβαίως να εμποδίσει τα βέβηλα έργα των Glukkons, που τιτλοφορούν το ποτό τους ως Soulstorm Brew. Μάλιστα οι τελευταίοι, προκειμένου να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες εκσκαφής του… πρωτογενούς υλικού, χρησιμοποιούν για μία ακόμη φορά σκλαβωμένους Mudokons, όμως οι συγκεκριμένοι, αντί για ραμμένο στόμα, έχουν ραμμένα μάτια! Είναι τυφλοί, ώστε να μη γνωρίζουν σε τι ανοσιούργημα συμμετέχουν! Το πλαίσιο της ιστορίας αποδεικνύεται υποδειγματικό για δεύτερη συνεχόμενη φορά, και εξαιρετικά ενδιαφέρον, με τον Lanning να αρχίζει να ξεδιπλώνει πλέον αυτό που προοιωνίζεται το δεύτερο συνθετικό της λέξης “Oddworld”: έναν ολόκληρο κόσμο!

Αν το concept κατορθώνει να κεντρίσει εκ νέου την προσοχή, η όλη προσέγγιση ενισχύεται τα μέγιστα από το αισθητά εμπλουτισμένο gameplay. Εστιάζοντας στις αλλαγές και ξεκινώντας από τους -διάσπαρτους στα επίπεδα- Mudokons, αυτοί πλέον διακρίνονται σε περισσότερες κατηγορίες… ελέω συναισθηματικής φόρτισης. Πέρα από εκείνους οι οποίοι είναι σε κανονική κατάσταση, υπάρχουν κάποιοι που είναι θυμωμένοι, άλλοι που είναι θλιμμένοι και κάποιοι που έχουν… λαλήσει, καθώς γελούν ακατάπαυστα. Προκειμένου να συνέλθουν και να ακολουθήσουν τον Abe ώστε να διασωθούν, διότι αλλιώς δεν υπακούν, ο ήρωας πρέπει να παρηγορήσει τους δύο πρώτους και να… σφαλιαρίσει τους τρίτους! Οι σχετικές δύο δυνατότητες αλληλεπίδρασης αντικαθιστούν πλέον τα σφυρίγματα του προηγούμενου παιχνιδιού. Περαιτέρω, ο Abe τώρα δε γελά, με την επιλογή του παρελθόντος να αντικαθίσταται αυτή τη φορά από την εντολή που μπορεί να δώσει στους ομοίους του να δουλέψουν, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο και απαραίτητο όταν απαιτείται η συνεργασία τους για τη χρήση λεβιέδων σε απρόσιτο σημείο για τον ίδιο ή η ταυτόχρονη περιστροφή τροχαλιών. Τέλος, υπάρχουν και οι Mudokons που είναι τυφλοί, και οι οποίοι όταν ξεκινήσουν να περπατούν, δε σταματούν παρά μόνο αν τους δοθεί σχετική εντολή ή… στουκάρουν σε τοίχο!

Όπως στο Abe’s Oddysee, ο παίκτης καλείται να διασώσει όσους περισσότερους Mudokons μπορεί σε σύνολο 300, έναντι των 99 του original, ή τουλάχιστον τους μισούς εάν θέλει να δει το καλό φινάλε της ιστορίας! Στο πρώτο παιχνίδι δε συνέβη κάτι τέτοιο στην περίπτωση του υπογράφοντος, αλλά τώρα έγινε, καθώς γλύτωσα περίπου 180. Ο παράγοντας που με ώθησε να ασχοληθώ ουσιαστικά ήταν το γεγονός ότι ο βαθμός δυσκολίας του sequel είναι αισθητά χαμηλότερος από τον αντίστοιχο του προκατόχου του, με μεγαλύτερα περιθώρια αντίδρασης στις ούτως ή άλλως λιγότερες στιγμές που απαιτούνται πολύ γρήγορα αντανακλαστικά, με συνέπεια «να μένει χρόνος» όχι απλώς για την προσπέλαση των πολλών -ίσως περισσότερων από το πρώτο game- επιπέδων, αλλά και για τη σωτηρία των… αναξιοπαθούντων της φυλής του πρωταγωνιστή! Οι έμμεσοι γρίφοι του τίτλου, πάντως, που σχετίζονται αποκλειστικά με την περάτωση των levels και τη διάσωση των ομοίων του ήρωα, παραμένουν στο ίδιο «έξυπνο» επίπεδο. Συν αυτοίς, ο Abe πλέον μπορεί να απευθύνεται ταυτόχρονα σε όλους τους Mudokons που βρίσκονται επί της οθόνης, αντί να επαναλαμβάνει την ίδια διαδικασία για καθένα ξεχωριστά, όπως την προηγούμενη φορά.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το Abe’s Exoddus περιλαμβάνει ορισμένες πανέμορφες εικόνες, ιδίως σε κάποιες από τις βιομηχανικές περιοχές του, ενώ στο σύνολό του διαθέτει έναν πιο συγκεκριμένο προσανατολισμό προς την κατεύθυνση αυτή, μολονότι ούτε τώρα λείπουν κάποια πιο «εξωτικά» levels, κάθε άλλο παρά ακίνδυνα ασφαλώς. Πλέον ο ήρωας μπορεί να ελέγξει -κάνοντας το γνώριμο από το παρελθόν ξόρκι- τη μεγάλη πλειοψηφία των εχθρών που συναντά στη νέα περιπέτειά του, και όχι μόνο τους Slig, τους οπλοφόρους του franchise. Όλοι οι γνωστοί επιστρέφουν και περίπου άλλοι τόσοι προστίθενται. Κάθε είδος έχει τις δικές του επιθέσεις κι ένα παρόμοιο σύστημα επικοινωνίας, το οποίο ο Abe μπορεί να εκμεταλλευθεί κατά το δοκούν. Περαιτέρω, η… εξαέρωση του τελευταίου επανέρχεται ως επιλογή, με τη διαφορά ότι τώρα τα αέρια μπορούν να αξιοποιηθούν διά τηλεπάθειας ως… τηλεκατευθυνόμενη βόμβα(!), εάν προηγουμένως έχει καταναλώσει Soulstorm από κάποιο ψυγείο! Το μοναδικό ψεγάδι σε ό,τι αφορά το χειρισμό εντοπίζεται σε περιπτώσεις ελέγχου χαρακτήρων συγκεκριμένης φυλής, όπου μεταξύ άλλων συνάντησα και bug. Η υλοποίηση είχε αρκετά περιθώρια βελτίωσης εν προκειμένω.

Ο οπτικός τομέας έχει παραμείνει σχεδόν αυτούσιος, απαράλλακτη η εναλλαγή των στατικών εικόνων καθώς ο Abe προχωρά, ενώ τα cinematics εμφανίζονται ακόμη πιο δουλεμένα και δυναμικά στην εξέλιξη της πλοκής και την ενίσχυση της ατμόσφαιρας. Η συνολική διάρκειά τους κυμαίνεται περί τα 20 λεπτά, περίπου διπλάσια από την αντίστοιχη στο original. Όπως και τότε, πάντως, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο μεταβαίνει η κάμερα από το ένα επίπεδο στο άλλο, όταν το δεύτερο βρίσκεται στο φόντο της ίδιας εικόνας· όταν η κάμερα σπάζει τους 2D φραγμούς και βυθίζεται στο χώρο, προκειμένου να εμφανίσει ξανά τον Abe σε side-scrolling σκηνικό, σε άλλο σημείο πλέον. Από εκεί και πέρα, ο αντικειμενικά μειωμένος δείκτης δυσκολίας, συγκριτικά με το Abe’s Oddysee, πλαισιώνεται πλέον κι από ένα quick save σύστημα, που μάλιστα προβάλλεται νωρίς ως μηχανισμός σε in-game στιγμιότυπο, με στόχο την αποφυγή επαναλαμβανόμενων ενεργειών που μπορεί να προκαλέσουν εκνευρισμό, ιδίως τώρα που οι Mudokons προς διάσωση είναι τριπλάσιοι.

Το voice acting είναι απολαυστικό για μία ακόμη φορά, με τον Lanning, εκτός όλων των άλλων ρόλων του, να δανείζει και πάλι τη φωνή του στον πρωταγωνιστή, τους Mudokons και την πλειοψηφία των υπολοίπων χαρακτήρων. Το σενάριο μπορεί να μην έχει πολλές γραμμές, ωστόσο το χιούμορ ξεχειλίζει ανά πάσα στιγμή, παρά το μουντό σκηνικό, που συνοδεύεται με τη σειρά του από ένα λιτό soundtrack με ήχους κρουστών αλλά και ambient, όπως και την προηγούμενη φορά. Προκειμένου να δω τους τίτλους τέλους χρειάστηκα κάτι λιγότερο από 22 ώρες, ενός παιχνιδιού που ήρθε να εξελίξει τη φόρμα και τους μηχανισμούς του προκατόχου του και να διευρύνει το σύμπαν του με τρόπο ουσιαστικό.

23 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Oddworld: Abe’s Exoddus, η Oddworld Inhabitants επανέφερε στο προσκήνιο το βασικό concept αυτού, παρουσιάζοντας το Oddworld: Soulstorm, ένα re-imagined remake του από το 1998 παιχνιδιού, όπου βάσει του Lorne Lanning συμπεριελήφθησαν όλα όσα δεν επέτρεπαν εν πολλοίς το ελάχιστο διάστημα ανάπτυξης του παλαιού και το περιορισμένο budget. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο το Abe’s Exoddus θεωρήθηκε bonus game και όχι το δεύτερο μέρος της πενταλογίας που οραματιζόταν ο δημιουργός. Τούτο όμως άλλαξε κατά κάποιο τρόπο με το Soulstorm, η ανάπτυξη του οποίου κινήθηκε γύρω από την ιδέα της δημιουργίας του ως part 2, όπως θα έπρεπε να είναι το Exoddus εάν υπήρχε ο χρόνος στα ‘90s. Παρά ταύτα το remake εισέπραξε ανάμεικτες κριτικές, ενώ και το γεγονός ότι διατέθηκε δωρεάν στην πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του για τους κατόχους PlayStation 5 και συνδρομητές PS Plus έκανε εν τέλει ζημιά σύμφωνα με τον Lanning, καθώς το κατέβασαν περίπου 4 εκ. άτομα! Ανεξαρτήτως αυτών, στην αυγή του 21ου αιώνα το franchise ετοιμαζόταν να υποδεχτεί ένα τρίτο κεφάλαιο. Εν τούτοις, παρά τον αρχικό προγραμματισμό που το ήθελε να κυκλοφορεί εντός του 2000, το Oddworld: Munch’s Oddysee παρουσιάστηκε στα τέλη 2001. Αλλά στο συγκεκριμένο θα αναφερθούμε διεξοδικά στο προσεχές μέλλον.