No Need for Street Racing Syndicate

Έχουν συμπληρωθεί περίπου 18 μήνες από όταν αποφάσισα να αναβιώσω δύο αγαπημένα racing της περασμένης δεκαετίας. Το καλοκαίρι του 2014 είχα ξαναπαίξει τα δύο Underground της ιστορικής σειράς Need for Speed, αφενός γιατί διατίθονταν σε τριπλό retail πακέτο μαζί με το θρυλικό Most Wanted που τα είχε ακολουθήσει, αφετέρου γιατί είχα την υποψία ότι τουλάχιστον το πρώτο το είχα τερματίσει τότε στο Medium. Ο χρόνος πέρασε κι από τότε δεν ασχολήθηκα με άλλο racing. Κάπου καταχωνιασμένες έχω και δύο παλιές τιμονιέρες, αλλά καθώς ο χώρος μου είναι σχετικά περιορισμένος, έχουν βρει το δικό τους η μία στο πατάρι κι η άλλη στη ντουλάπα, με αποτέλεσμα -ένας από τους λόγους τουλάχιστον- να μην έχω παίξει ουσιαστικά racing simulation games.

Εσχάτως, όμως, και καθώς αποφάσισα να αφήσω στην άκρη προσωρινά τα 2D platform, είπα να κάνω ένα διάλειμμα παίζοντας δύο arcade racing τα οποία πρόσφατα έγιναν giveaway στο διαδίκτυο. Ο λόγος για το Street Racing Syndicate και το Need for Speed: Most Wanted του 2012, τα οποία άφησα να περάσουν στον καιρό τους. Ξεκίνησα με το παλιό, όπως συνηθίζω σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το οποίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2004 πρώτα στις κονσόλες και πρώτα στη Βόρειο Αμερική, στη σκιά των δύο Need for Speed Underground, αρκετούς μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου και λίγους πριν το release του δευτέρου. Ήταν ένα παιχνίδι το οποίο προσπάθησε -μάλλον ανεπιτυχώς- να καρπωθεί τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε ο πρώτος εκ των δύο τίτλων της EA.

Πρόκειται για έναν ημιτελή κλώνο αυτού, έναν τίτλο ο οποίος μοιάζει να αποτελεί μια… limited edition του Underground με πετσοκομμένα τα πάντα, χωρίς ίχνος υπερβολής. Εταιρία ανάπτυξης είναι η Eutechnyx, που επικεντρώνεται σε racing games όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα στο παρελθόν, όπως ανακάλυψα, έχω παίξει έναν ακόμη τίτλο της, το Big Mutha Truckers (2002). Με το Street Racing Syndicate ασχολήθηκα περίπου 12 ώρες, κρίνοντας ότι ήταν υπεραρκετές. Ξεκινώντας από το συμπέρασμα, πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να δει κάποιος αυτόν τον τίτλο, είτε έχει παίξει τα Underground είτε όχι. Δε θα του προσφέρει τίποτα περισσότερο, αλλά σίγουρα πολλά λιγότερα συγκριτικά. Αν στο ComedyLab περίμεναν να θάψουν το σενάριο, δεν πρόκειται να έβγαζαν εκπομπή. Δεν υπάρχει σενάριο!

Στην αρχή του παιχνιδιού ένας τυχαίος μας ζητά να τρέξουμε με το αμάξι του στη θέση του γιατί τον ψάχνει η αστυνομία, από τη νίκη κρατάμε τα μισά χρήματα, αγοράζουμε ένα αυτοκίνητο και τέλος! Από εκεί και πέρα είναι η παραλλαγή της πόλης του Underground και διάφοροι αγώνες για ξεκλείδωμα, με τη διαφορά ότι κάποιοι εξ αυτών λαμβάνουν χώρα τη μέρα. Τόσο τα γραφικά του παιχνιδιού όσο και ο ήχος των κινητήρων των αυτοκινήτων (σε συνδυασμό με την κουραστική, πολύ κακή και επαναλαμβανόμενη μουσική) αποδεικνύονται κατώτερα των τίτλων που φιλοδοξεί ματαιοπονώντας να ανταγωνιστεί. Ο χειρισμός είναι κλασικός arcade και μια αντιγραφή κι αυτός. Αντίθετα, όμως, υπάρχει μοντέλο ζημιών το οποίο μάλιστα μπορεί να επηρεάσει και την τελική ταχύτητα του οχήματος, κάτι που μου άρεσε, καθώς στο Underground τα αμάξια άστραφταν από την αρχή ως το τέλος της κούρσας. Πλην όμως, στο Syndicate υπάρχουν ελάχιστα modes και περιορισμένος αριθμός αγώνων ο οποίος γίνεται διαθέσιμος σταδιακά.

Επί της ουσίας, μιλάμε απλώς για μια εναλλαγή των κλασικών circuit (πάντα τριών γύρων) και sprint των NFSU. Πρόκειται για οκτώ γκρουπ αγώνων με μια αρκετά περίεργη υποδιαίρεση. Κάθε γκρουπ διαθέτει τρεις ομάδες των τριών αγώνων η καθεμία. 72 κούρσες δηλαδή στο σύνολό τους. Κάθε κούρσα επιβραβεύει με χρήματα (που μπορείς να τα αυξήσεις στοιχηματίζοντας ότι θα τερματίσεις νωρίτερα από έναν αντίπαλο της επιλογής σου) και respect points. Το ρευστό είναι απαραίτητο για τις -περιορισμένων επιλογών- αναβαθμίσεις του οχήματος που μπορεί να κάνει κάποιος καθώς και για την αγορά νέων -και επίσης περιορισμένων πλην αυθεντικών μοντέλων- αυτοκινήτων. Τα respect points αποτελούν προϋπόθεση για να ξεκλειδώσει κάθε φορά η επόμενη ομάδα αγώνων. Αυτό όμως συνεπάγεται ατελείωτο grinding προς το τέλος. Προσωπικά, ξεκλείδωσα 69 από τις 72 κούρσες, αλλά εκεί το παράτησα. Κι αυτό γιατί έπρεπε να τρέξω σε όλους τους αγώνες που είχα κάνει ήδη (όπως και συνέβη), προκειμένου αυτή τη φορά να συγκεντρώσω ει δυνατόν το μέγιστο όριο των 3.000 points σε κάθε κούρσα. Υπήρχε όριο 77.000 points για την τελευταία τριάδα αγώνων, το οποίο ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί για να την ξεκλειδώσει.

Για όποιον έχει αντέξει να διαβάσει μέχρι εδώ, διότι όση ζάλη προκαλεί το κείμενο με τους αριθμούς, άλλη τόση και το παιχνίδι, να πω ότι κάθε αγώνας έχει ως τέλεια βαθμολόγηση τους 1.000 πόντους. Για να συμβεί όμως αυτό δεν αρκεί η πρώτη θέση. Αυτή δίνει μόλις 750. Τους υπόλοιπους καλείσαι να τους μαζέψεις κάνοντας διάφορες εξεζητημένες ενέργειες ενώ τρέχεις. Με άλλα λόγια, έφτασα σε σημείο να βγαίνω πρώτος παντού, αλλά να μη μπορώ να ξεκλειδώσω τις τελευταίες κούρσες γιατί έπρεπε να μπαίνω με τις μπάντες στις στροφές αντί να στρίβω κοφτά, ή να ψάχνω για πετάγματα όταν προσφερόταν ο δρόμος.

Δε θα πλατειάσω περισσότερο, γιατί δεν αξίζει κιόλας. Απλώς να προσθέσω ότι μπορούν να γίνουν διαθέσιμα συνολικά 56 οχήματα, που χωρίζονται σε Mitsubishi, Toyota, Volkswagen, Subaru, Lexus, Mazda και Nissan. Προσωπικά, χρησιμοποίησα στην αρχή το Subaru Impreza 2.5 RS Sedan και αργότερα -όταν ήμουν υποχρεωμένος γιατί υστερούσα σε ιπποδύναμη ώστε να πάρω μέρος σε νέους αγώνες- το Nissan Skyline GT-R M-Spec. Παρότι υπήρχαν κάποιες λίγες επιλογές, δεν ασχολήθηκα με αεροτομές καθώς «έκοβαν» τους αριθμούς μου αντί να δίνουν ταχύτητα, κάτι που με ξένισε ιδιαίτερα. Επίσης, με ξενέρωσε που κάθε φορά που άδειαζα το nitro, έπρεπε να επισκεφτώ το γκαράζ για να το ξαναπεράσω! Όπως δε μου άρεσε ότι δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής του καντράν ώστε να δείχνει km/h αντί για mp/h.

Πέραν των αγώνων που αναφέρθηκαν, υπάρχουν επίσης διαθέσιμα τρία ανούσια cruises εντός πόλης, όπου απλώς παρακολουθείς κάνοντας βόλτα (κάτι που μπορείς να το κάνεις και μόνος σου), καθώς επίσης και δύο ειδών challenges, που επίσης ξεκλειδώνουν σταδιακά. Η μία κατηγορία αφορά αγώνες (sprint) με διαφόρους τυπάδες από ένα σημείο σε άλλο έναντι χρημάτων. Η δεύτερη σχετίζεται ίσως με το πιο «ενδιαφέρον», δυστυχώς, κομμάτι του παιχνιδιού. Υπάρχουν διάφορα κορίτσια που σε προκαλούν να τα εντυπωσιάσεις. Συνήθως να περάσεις από checkpoints ή να συγκεντρώσεις έναν μικρό αριθμό respect points εντός συγκεκριμένου χρόνου. Μόλις συμβεί αυτό, είναι πλέον δικά σου και κάθε φορά γίνεται διαθέσιμο ένα βίντεο όπου οι πραγματικές «κυρίες» των οποίων τα ψηφιακά μοντέλα χρησιμοποιήθηκαν, αρχίζουν να χορεύουν αισθησιακά on camera.

Πρόκειται για 18 girls, με τρία βίντεο για καθεμία. Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με 18 πορνοστάρ. Αν αφήσουμε το σεξουαλικό κατά μέρος, το γεγονός ότι χρειάστηκε να επιστρατευτούν στήθη και οπίσθια για να αυξηθούν οι πωλήσεις, μαρτυρά πολλά για τη συνολική ποιότητα του παιχνιδιού. Δεν υπάρχουν επίπεδα δυσκολίας. Αυτή εξαρτάται από τα τεχνικά χαρακτηριστικά του κάθε οχήματος. Αν κάποιο άλλο είναι καλύτερο, τότε το πιθανότερο είναι να χάσεις. Αλλιώς, έχεις τον έλεγχο. Εξετάζοντας το χρόνο που πέρασα με το Street Racing Syndicate, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να αποφύγω ειδικά το τρίωρο grinding σε σύνολο 12 ωρών gameplay. Και μάλλον ολόκληρο το παιχνίδι, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Το είχα ξαναδεί το έργο και σε πολύ καλύτερη έκδοση.