Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω το Σιλμαρίλλιον, επειδή αυτές τις μέρες έχω χρόνο, έστω για την ώρα, οπότε θέλω να διαβάσω ένα μεγάλο μέρος, τουλάχιστον σε αυτό το βιβλίο που θεωρείται ιδιαίτερο, θέλω να έχω ξεκούραστο μυαλό, γιατί μετα από κουραστική εργάσιμη μέρα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα, αν και πάλι θα ήταν εφικτό.
Το λοιπόν. Η Μουσική των Αίνουρ επειδή λένε αρκετοί πως είναι δύσκολο, είναι το πιο εύκολο κεφάλαιο που έχω διαβάσει ποτέ στον χώρο της φαντασίας και αρκετά κατανοητό, με λίγα ονόματα. Βαλακουέντα αρχίζουν τα ζόρια, αλλά επίσης είναι αρκετά κατανοητό.
Απλά στο Βαλακουέντα , έχει ένα σωρό θεούς και θεές , αν και εξηγεί το τι αντιπροσωπεύει ο καθένας, πιο κάτω παρακάτω, μπορεί να μην εξηγεί και να ψάχνομαι, οπότε κοιτάζω να μάθω τουλάχιστον τα ονόματα των βασικών θεών απέξω, αν και σίγουρα έχει παράρτημα, όμως δεν είναι ότι καλύτερο να ανατρέχω κάθε λίγο και λιγάκι, τελευταία σελίδα.
Chaos isn’t a pit. Chaos is a ladder. Many who try to climb it fail and never get to try it again. The fall breaks them. And some are given a chance to climb. They refuse or they cling to realm or the gods or love. Illusions. Only the ladder is real. The climb is all there is.
Peter Baylish