Όπως και με τα βιβλία, δεν έχω μόνο από ένα τραγούδι αγαπημένους στίχους. Κάποιοι από αυτούς που με κάνουν και ανατριχιάζω κάθε φορά, σε συνδυασμό με το συναίσθημα της φωνής τού Oliva, είναι οι εξής (απ' το "When The Crowds Are Gone" των Savatage):
I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
Cause the person I am are the parts that I play
So I play and I plan
And hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
And I'm holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can no longer pay
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που νιώθεις λες και γράφτηκε για σένα, περιγράφοντας δηλαδή μια κατάσταση/γεγονός που έχεις βιώσει?
“What do you fear, lady?" [Aragorn] asked.
"A cage," [Éowyn] said. "To stay behind bars, until use and old age accept them, and all chance of doing great deeds is gone beyond recall or desire.”