Review Detail

Τ
η Ninja Theory τη γνώρισα από το πρώτο της παιχνίδι, το Heavenly Sword. Ήταν από τα πρώτα παιχνίδια που αγόρασα μαζί με το PS3 και το πρώτο που έπαιξα όταν έστησα την κονσόλα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση και με ενθουσίασε ως παιχνίδι με την ιστορία του. Βέβαια, αρκετά χρόνια αργότερα είδα την ταινία και άρχισα να έχω ψυχολογικά και να κατηγορώ τον εαυτό μου που δώσανε τα δικαιώματα για να τη δούνε. Με δυσκόλεψε και στο κατέβασμ- εννοώ να βρω από που θα την αγοράσω....

Τέλος πάντων, όντας πλέον φίλος της Ninja Theory, παρακολουθώ τα παιχνίδια τους με όσο το δυνατόν περισσότερη αντικειμενικότητα μπορώ. Έχοντας φτάσει στο Hellblade, προσπάθησα να αποφύγω με κάθε κόστος να φάω spoiler, καθώς ήθελα διακαώς να ασχοληθώ ο ίδιος με το παιχνίδι αυτό. Είχα ακούσει πολλά πράγματα, καλά και κακά, όμως κατάφερα να μείνω "καθαρός" μέχρι την 1/1/22, όταν και ο ίδιος ξεκίνησα να παίξω το παιχνίδι. Βέβαια ξεκίνησα να παίζω κάνοντας stream, επομένως είχα και ένα κοινό, μέρος το οποίου δεν είχε ασχοληθεί με το παιχνίδι. Αυτό το μέρος με βοήθησε, υπό την έννοια ότι κατέδειξαν πράγματα τα οποία ο φανμποϊσμός μου ενδεχομένως να αγνοούσε. Μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού, είχαμε μια ωραία συζήτηση σχετικά με το τι είδαμε.

Ξεκινώντας λοιπόν για το παιχνίδι. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα. Όταν λέω πραγματικά γεγονότα, εννοώ τις βαρβαρότητες που διέπρατταν οι Βίκινγκς κατά την περίοδο του επεκτατικού τους πολέμου. Μία από τις περιοχές που επισκέφθηκαν βραχυπρόθεσμα, ήταν και τα βόρεια μέρη της Σκωτίας. Και εκεί ξεκινάει η περιπέτειά μας.

Η Senua, μια κοπέλα της φυλής Pict, η οποία είχε εξοριστεί στα δάση της περιοχής, επιστρέφει στο χωριό της και ανακαλύπτει όλους τους κατοίκους του νεκρούς και τον αγαπημένο της Dillion, τον μόνο άνθρωπο που της έδειξε συμπόνια, να είναι βάρβαρα βασανισμένος. Αυτό το συμβάν, σε συνδυασμό με την εκτέλεση της μητέρας της και τις δεισιδαιμονίες του χωριού για τα άτομα που άκουγαν φωνές και έβλεπαν οράματα, ενέτειναν την ψυχωτική της ασθένεια. Έτσι ξεκίνησε για να ένα ταξίδι στη χώρα των Northmen, ή Βόρειων Λαών όπως θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε ελεύθερα στα ελληνικά. Συντροφιά στο ταξίδι της έχει μόνο της φωνές στο κεφάλι της, οι οποίες οφείλονται στις ψυχικές ασθένειες που την βασανίζουν. Σκοπός του ταξιδιού της, είναι να βρει τον Κάτω Κόσμο των Σκανδιναβικών θεών, ώστε να μπορέσει να ξαναφέρει στη ζωή τον αγαπημένο της σύντροφο. Μόνο της στοιχείο σε αυτό το ταξίδι, είναι τα λόγια κάποιου γέρου.

Κι εδώ ξεκινάνε τα του gameplay. Στο ταξίδι αυτό, πέρα από τις φωνές, συναντάμε και μάχες. Διάφορους εχθρούς, τους οποίους προφανώς πρέπει να νικήσει ο παίκτης, ώστε να προχωρήσει παρακάτω. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο εδώ, είναι το θέμα της δυσκολίας. Υπάρχει μια ρύθμιση, η οποία λέγεται "Αυτόματη" όσον αφορά στις δυσκολίες. Ακόμη δεν είμαι σίγουρος πώς λειτουργεί και δε θα ήθελα να μαντέψω καν. Οι μάχες σε γενικές γραμμές, δεν είναι δύσκολες. Καλό συγχρονισμό να έχεις και να προσέχεις πότε οι φωνές σου λένε ότι σου επιτίθενται από πίσω, μπορείς άνετα να μπλοκάρεις. Και μετά υπάρχουν και κάποια boss fights, τα οποία είναι πιο απαιτητικά, αλλά όχι ακατόρθωτα.

Άλλο στοιχείο του παιχνιδιού, είναι η επίλυση κάποιων γρίφων. Μερικοί είναι πιο δύσκολοι, αλλά μόλις γίνει αντιληπτό το μοτίβο που ακολουθεί το παιχνίδι, η επίλυση είναι πιο εύκολη. Δεν έχουν όλοι οι γρίφοι το ίδιο προφανείς λύσεις. Προσωπικά, το απόλαυσα. Με δυσκόλεψε αρκετά, αλλά όχι σε σημείο να πω ότι το παρατάω και θα το δω άλλη στιγμή με την ησυχία μου.

Οπτικά, το παιχνίδι είναι όμορφο. Έχει φωτεινά στοιχεία, σκοτεινά στοιχεία και ΠΟΛΥ σκοτεινά στοιχεία. Δεν περίμενα τόσο μεγάλη γκάμα σε ένα παιχνίδι. Βέβαια, έχει γίνει για συγκεκριμένους λόγους όλο αυτό το ποτ πουρί χρωμάτων. Τα τοπία είναι πολύ όμορφα, αν και σε μερικά σημεία υπήρχαν θέματα frame drops, αλλά ήταν ελάχιστα. Οι εχθροί είχαν επίσης ιδιαίτερο σχεδιασμό, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε μεγάλη ποικιλία. Τα bosses ήταν μοναδικά σχεδιασμένα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης.

Μουσικά, περίμενα κάτι περισσότερο είναι η αλήθεια. Η μουσική που είχε το παιχνίδι, αν και καλή, θεωρώ ότι υπήρχε χώρος για βελτίωση. Βέβαια, όπως μου κατέδειξαν αργότερα, το θέμα δεν είναι μόνο η μουσική, αλλά όλη η ηχητική επένδυση, η οποία περιλαμβάνει κι άλλα στοιχεία ήχου. Επομένως, χρειάστηκε να αναθεωρήσω, καθώς η ηχητική απεικόνιση της ψύχωσης της Senua έγινε με πάρα πολύ καλό τρόπο.

Κάτι το οποίο επίσης χρειάστηκε να μου υποδείξουν, ήταν η επαναληψιμότητα. Προσωπικά, είχα απορροφηθεί από την ιστορία, σε σημείο να μην προσέξω ότι το παιχνίδι επαναλαμβανόταν σε κάθε σημείο. Οι εχθροί ήταν ίδιοι, εκτός των boss fights και οι κινήσεις τους το ίδιο. Δεν ήταν όπως ένα κλασσικό hack'n'slash παιχνίδι, επομένως οι κινήσεις είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Ο μόνος τρόπος να χτυπήσεις πάνω από έναν αντίπαλο, είναι να βρίσκονται κολλητά ο ένας με τον άλλο. Διαφορετικά, ασχολείσαι μόνο με έναν κάθε φορά. Εσύ. Γιατί εκείνοι μπορούν να σε χτυπήσουν από κάθε πλευρά.

Γενικά, πολλά στοιχεία θα μέναν απαρατήρητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η διάρκεια του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα μικρή. Σε τραβάει τόσο πολύ με την ιστορία του, καθώς και με όλες τις επιμέρους ιστορίες που ανακαλύπτεις κατά τη διάρκεια, όπου δεν αντιλαμβάνεσαι το τι συμβαίνει στο υπόλοιπο παιχνίδι.

Εν κατακλείδι, είναι ένα παιχνίδι πολύ απλό και ευθύ. Έχεις ένα σπαθί και προχωράς. Λύνεις γρίφο, κάνεις μάχη, συνεχίζεις στο επόμενο στάδιο. Δεν υπάρχουν skill trees, μαγικές ικανότητες ή κάποιο άλλο στοιχείο ανάπτυξης ικανοτήτων, όπως συναντάμε σε πολλά άλλα παιχνίδια. Κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό. Εμένα με είχε συναρπάσει η ιστορία και το απόλαυσα. Αυτό που με ιντρίγκαρε, ήταν η απεικόνιση των εχθρών καθώς και ο τρόπος με τον οποίο γίνονταν διάφορες μεταβάσεις από σκοτάδι σε φως, flashbacks και τα θέματα που θίγονται στο παιχνίδι.

Η πνευματική (ψυχική) υγεία, είναι κάτι που ακόμη βρίσκεται σε ανάπτυξη. Ένα άτομο το οποίο κρίνει ένας επιστήμονας ότι πάσχει από κάποια ψύχωση, κατά πάσα πιθανότητα δεν το αντιλαμβάνεται. Για εκείνο το άτομο, αυτό είναι το φυσιολογικό. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο, που τον ακούει, τον βλέπει, όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια της ψυχικής ασθένειας. Ο τρόπος που απεικονίζονται οι εχθροί για παράδειγμα, είναι άνθρωποι τους οποίους η Senua βλέπει με τη μορφή αυτή που βλέπουμε κι εμείς, ή είναι εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ψύχωσής της; Όλοι οι γρίφοι που λύνουμε στο παιχνίδι, είναι πράγματι εμπόδια που συναντάμε ή μήπως η ψύχωση δημιουργεί εμπόδια τα οποία πρέπει να προσπεράσουμε;

Τέτοιου είδους ερωτήματα, πιστεύω είναι αυτά που έφεραν το συγκεκριμένο παιχνίδι στο προσκήνιο και του επέφεραν όλους τους τίτλους. Είναι κάτι πρωτοπόρο στο μέσο των video games και γι' αυτό τράβηξε την προσοχή.