Call of Duty: Vanguard

Ανέμπνευστη επιστροφή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Activision παραμένει πιστή στην “παράδοση” για ακόμα μια χρονιά και κυκλοφόρησε το νέο Call of Duty. To “Vanguard” επιστρέφει την σειρά εκεί που ξεκίνησε, δηλαδή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κυκλοφορώντας μερικά αρκετά υποσχόμενα τρέιλερ όσον αφορά το single-player campaign. Το κατά πόσο καταφέρνει το νέο μέρος της σειράς να δώσει έναν αέρα φρεσκάδας στην πλέον τετριμμένη θεματολογία ή αν απλά είναι “μια απ’ τα ίδια”, θα αναλυθεί παρακάτω.

Στην καρδιά του Τρίτου Ράιχ
Βρισκόμαστε στο 1945. Ο Κόκκινος Στρατός έχει εισβάλλει στη Γερμανία και οι Σύμμαχοι έχουν στείλει μια επίλεκτη ομάδα με την κωδική ονομασία “Task Force Vanguard” να καταλάβει ένα τρένο στο Αμβούργο προκειμένου να εισχωρήσει στις εγκαταστάσεις του Άξονα, ψάχνοντας πληροφορίες για το μυστηριώδες “Project Phoenix” των Ναζί. Η ομάδα διοικείται από τον Άγγλο υπολοχαγό Arthur Kingsley (o οποίος αφηγείται τα γεγονότα) και αποτελείται από τον Αμερικανό υποσμηναγό Wade Jackson, την Ρωσίδα υπολοχαγό Polina Petrova, τον Αυστραλό ανθυπολοχαγό Lucas Riggs, τον Άγγλο λοχία Richard Webb και τον Τσεχοσλοβάκο αντάρτη Milos Novak.

Ωστόσο δεν πάνε όλα μέλι-γάλα και η ομάδα πιάνεται αιχμάλωτη. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας και των ανακρίσεων από τους Ναζί, θα ξαναζήσετε τις σημαντικότερες μάχες που έδωσε ο καθένας από τους 4 εκ των 6 συμπολεμιστών σε διάφορα θέατρα του πολέμου. Θα πέσετε με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία πριν την Συμμαχική απόβαση, θα πολεμήσετε στο Στάλινγκραντ, θα πιλοτάρετε βομβαρδιστικό στη ναυμαχία του Midway, θα συγκρουστείτε με τους Ιάπωνες στην Παπούα-Νέα Γουινέα και θα έρθετε αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του Rommel στην Β. Αφρική.

Το σενάριο επικεντρώνεται περισσότερο στο θέμα της εμπιστοσύνης και επιθυμεί να περάσει αντιρατσιστικά μηνύματα, κάτι όμως το οποίο φαίνεται να κάνει επιδερμικά. Οι χαρακτήρες δεν έχουν κάτι το οποίο πραγματικά να τους ενώνει, ενώ πέρα από την Petrova και τον Kingsley δεν φαίνεται να έχουν και τρομερά κίνητρα. Απ’ την άλλη, τα cutscenes είναι πολύ καλά σκηνοθετημένα, σαν από ταινία του Zack Snyder (με όλα τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται αυτό). Το κρίμα είναι ότι χάθηκε μια ακόμα ευκαιρία στο να παρουσιαστούν “άγνωστα” θέατρα του Β’ Παγκοσμίου, κάτι το οποίο ομολογουμένως κάνει το Battlefield V με τα War Stories.

Φιλαράκι, έχεις λίγο gameplay στα cutscenes σου
Το περίπου εξάωρο campaign έχει μια “κινηματογραφική” προσέγγιση, με πολλά cutscenes. Βασικά το “πολλά” δεν αρκεί για να περιγράψει το πόση ώρα δεν θα χρειάζεται να έχετε το χέρι στο mouse/χειριστήριο. Οι αποστολές που θα αναλάβετε ποικίλουν από μεγαλειώδεις επιθέσεις έως stealth κρυφτούλι, ενώ θα πετάξετε μέχρι και αεροπλάνο. Τεχνικά, η σειρά Call of Duty έχει μια από τις καλύτερες βάσεις μηχανισμών στην αγορά των FPS και αν και δεν δίνει τόσο έμφαση στον ρεαλισμό, η ανταποκρισιμότητα του χειρισμού και η συμπεριφορά των 38 όπλων (χωρισμένα σε 9 κατηγορίες: assault rifles, shotguns, marksman rifles, sniper rifles, SMGs, LMGs, handguns, launchers και melee) σε γενικές γραμμές κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα, με μερικές εξαιρέσεις όπου κάποια από αυτά στερούνται “χαρακτήρα”. Φυσικά, αναμένεται να φανεί και το πόσο καλά θα προσαρμοστούν για το Warzone.

Μελανό σημείο αποτελεί η αποστολή στην οποία πετάτε αεροπλάνο, του οποίου ο χειρισμός είναι άθλιος, ειδικά αν έχετε χειριστεί αεροπλάνα σε games όπως το War Thunder ή έστω Battlefield. Όσον αφορά τις in-game λειτουργίες στο campaign, ο κάθε χαρακτήρας έχει μια δική του “κίνηση” (πχ η Petrova μπορεί να τραβά πυρά πάνω της, ο Jackson να βλέπει κρυμμένους εχθρούς και να σημαδεύει σαν να είχε aimbot κλπ), η οποία όμως δεν μεταφέρεται και στο multiplayer οπότε δεν θα χρειαστεί να εντάξετε τις κινήσεις αυτές στη γενικότερή σας τακτική.

Το ΑΙ των εχθρών σας είναι λίγο για κλάματα, καθώς στις stealth αποστολές αρκεί να είστε σκυμμένοι και δεν θα σας πάρουν χαμπάρι, ενώ αν κάνετε stealth kill κάποιον, ο συμπολεμιστής του που μπορεί να είναι 1 μέτρο πιο πίσω με γυρισμένη πλάτη δεν θα αντιδράσει στην κραυγή πόνου ή τους ήχους του μαχαιρώματος. Κατά την διάρκεια των αποστολών υπάρχουν μερικοί εχθροί σε κάποια σημεία που αν τους σκοτώσετε, θα έρθουν άλλοι να πάρουν τη θέση τους και αυτό θα γίνεται για πάντα μέχρι να αποφασίσετε να κινηθείτε και να περάσετε κάποιο σημείο που κάνει trigger το επόμενο μέρος της αποστολής. Είναι λίγο τραγελαφικό το να το σκεφτεί κανείς από πλευράς immersion, καθώς μια μικρή εγκατάσταση που άντε να στέγαζε μια διμοιρία καταλήγει να έχει δύναμη άνω του ενός λόχου, ενώ φαίνεται πως οι Γερμανοί αρέσκονται στο να επιλέγουν για θέσεις μάχης σημεία στα οποία κάθε πέντε δευτερόλεπτα πηγαίνει κάποιος και πεθαίνει.

Η σειρά προσπαθεί μάταια να περάσει τον πήχυ που η ίδια έθεσε.

Πέρα από τα παραπάνω, την περίοδο κυκλοφορίας παρατηρήθηκαν αρκετά ακόμα bugs και glitches και αν και μερικά έχουν φτιαχτεί, ορισμένοι χρήστες έχει χρειαστεί να ξαναρχίσουν αποστολές απ’ την αρχή, ή να κολλήσουν σε κάποιο σημείο επειδή δεν ξεκίνησε κάποια φάση της αποστολής τους. Γενικά το scripting των NPCs και των events θέλει διορθώσεις και είναι ανεπίτρεπτο για μια εταιρεία σαν την Activision να κυκλοφορεί ένα game σε αυτή την κατάσταση.

Κάθε πέρσι και καλύτερα
Όσον φορά το κύριο συστατικό των Call of Duty, το multiplayer του Vanguard περιέχει τα γνωστά modes όπως Dominaton, Kill Confirmed και Team Deathmatch, ενώ έχει και μια νέα, αλλαγμένη έκδοση του Gunfight mode που ονομάζεται “Champion Kill”. Μία σημαντική προσθήκη είναι το ότι πλέον μπορείτε να επιλέξετε χοντρικά το πόσοι παίκτες θέλετε να έχει το κάθε mode και να παίζετε σε αντίστοιχα lobbies. Τα 20 maps περιλαμβάνουν και 2 από το Call of Duty: World at War και παρουσιάζουν ποικιλία και όμορφα περιβάλλοντα παρμένα από τις αντίστοιχες αποστολές του campaign.

Μπορείτε να φτιάξετε δικά σας classes/loadouts με τους επιτρεπόμενους συνδυασμούς όπλων και τα perks της επιλογής σας. Κάθε όπλο δέχεται μέχρι 10 attachments, κάτι το οποίο αν και προσφέρει customization, δεν πείθει για την εποχή του B’ Παγκοσμίου. Σε γενικές γραμμές, δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι το οποίο να κάνει το Vanguard προτιμότερο των Warzone και Modern Warfare όσον αφορά το multiplayer.

Οι απέθαντοι επιστρέφουν
Για άλλη μια φορά, μεταφέρεστε στο παράλληλο σύμπαν του Zombies mode, στο οποίο πρέπει να φέρετε εις πέρας τριών ειδών αποστολές προκειμένου να μαζέψετε Cursed Hearts, τα οποία χρησιμοποιείτε για να αποκτήσετε διάφορες δυνάμεις. Οι αποστολές που θα κληθείτε να εκπληρώσετε περιλαμβάνουν την περισυλλογή runes προκειμένου να απενεργοποιήσετε μαγικούς οβελίσκους, να προστατέψετε μια ιπτάμενη σφαίρα καθώς ταξιδεύει στον χάρτη και να σκοτώνετε ζόμπι μέχρι να τελειώσει το χρονόμετρο. Η μικρή ποικιλία εχθρών και αποστολών κάνει το zombies mode βαρετό γρήγορα, αλλά αν είστε fans του συγκεκριμένου στιλ παιχνιδιού, λογικά θα βρείτε αυτό που ψάχνετε σε αυτό.

Από τη Ρωσία στις ζούγκλες της Ωκεανίας
Τα τοπία είναι χάρμα οφθαλμών και τα levels του campaign/multiplayer maps αποδίδουν την ατμόσφαιρα που αρμόζει, είτε μιλάμε για τα σύννεφα πάνω από τον Ειρηνικό, είτε για τις ζούγκλες στις οποίες κρύβεστε από τους Ιάπωνες. Ο φωτισμός σας βάζει στο κλίμα για τα καλά από την αρχή του campaign και ειδικά οι αντανακλάσεις οι πανέμορφες. Τα μοντέλα των όπλων και των οχημάτων είναι καλοσχεδιασμένα, όπως και οι χαρακτήρες, ενώ τα animations στην πλειοψηφία τους είναι ομαλότατα.

Εξαίρεση αποτελούν αυτά του αίματος και των διαμελισμών και αυτό κάνει “μπαμ” σε μια στιγμή του campaign όπου το κεφάλι ενός στρατιώτη κόβεται στη μέση από ένα πολυβόλο. Δεν πετάγεται ούτε μια σταγόνα αίμα, ενώ το μοντέλο του κεφαλιού αντικαθίσταται αμέσως απλά από το αντίστοιχο του μισοκομμένου. Αντίστοιχα, παρατηρήθηκαν διάφορα μικρο-glitches τα οποία όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι αδικαιολόγητα για μια κυκλοφορία τέτοιου βεληνεκούς. Για να λέμε και τα καλά πάντως, από πλευράς optimization δεν παρατηρήθηκαν κάποια ενοχλητικά σκαμπανεβάσματα στο framerate όπως είχαν παρατηρηθεί στο Cold War (στο ίδιο PC).

Πολυβόλα κροταλίζουν, σφαίρες σφυρίζουν
Η μουσική επένδυση του Vanguard αποτελείται από ορχηστρικά scores με κάποια ethnic περάσματα και αποτελεί ένα ιδανικό χαλί για την δράση. Τα ηχητικά εφέ είναι ρεαλιστικότατα, ειδικά το κροτάλισμα του MG42 είναι απόλαυση. Η αίσθηση της κατεύθυνσης του ήχου είναι ακριβής, αν και σε σχέση με άλλα μέρη της σειράς, η αίσθηση της απόστασης μάλλον θέλει κάποια διόρθωση καθώς κάποιοι ήχοι ακούγονται πιο κοντά απ’ όσο είναι.

Το δε voice acting, αν και από πλευράς ερμηνείας, συναισθήματος κλπ είναι πολύ καλό, οι σπαστές προφορές μη-αγγλόφωνων χαρακτήρων όταν μιλούν μεταξύ τους στα cutscenes (πχ η Petrova με την οικογένειά της, οι Γερμανοί μεταξύ τους κλπ) είναι κάτι που δεν χρειάζεται πλέον. Βρισκόμαστε στην εποχή των Squid Game, Dark και La Casa de Papel, όσοι μπορούν να καταλάβουν αγγλικά ακούγοντας μπορούν και να διαβάσουν υπότιτλους, το να ακούει κανείς δύο Γερμανούς να μιλάνε μεταξύ τους αγγλικά με γερμανική προφορά έχει καταντήσει κουραστικό.

Το ”όνομα” δεν αρκεί πλέον
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ως θεματολογία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Ενώ το Battlefield V πρωτοτύπησε σεναριακά, το Vanguard επέλεξε την “ασφάλεια” του να παρουσιάσει για άλλη μια φορά τις επιχειρήσεις στη Νορμανδία, τη Ρωσία και την Β. Αφρική, προσπαθώντας να μας περάσει αντιρατσιστικά μηνύματα χωρίς βάθος. Το campaign έχει ελάχιστο χρόνο gameplay συγκριτικά με τον βομβαρδισμό από cutscenes, το Zombies mode γίνεται επαναλαμβανόμενο και τα multiplayer modes δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο από αυτά που ήδη μπορείτε να απολαύσετε στα Modern Warfare και Warzone. Σίγουρα δεν αξίζει τα 60 ευρώ, εκτός αν είστε από τους πολύ φανατικούς φίλους της σειράς.

Θετικά:
- Όμορφα τοπία
- Ανταποκρίσιμος χειρισμός των όπλων
- Μπόλικη δράση στο campaign
- Όμορφη μουσική υπόκρουση

Αρνητικά:
- Κακό ΑΙ
- Πολλά bugs στην αρχή, μερικά παραμένουν
- Ρηχό σενάριο
- Θέατρα του πολέμου που έχουμε δει ξανά και ξανά
- Κακό animation στο αίμα και τους διαμελισμούς
- Τα σπαστά αγγλικά μεταξύ ομόγλωσσων χαρακτήρων

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8
Σενάριο 6
Gameplay: 6.5
Αντοχή: 6
Γενικά: 7

Μια ξεπέτα σε ένα όμορφο περιτύλιγμα αξίας 60 ευρώ.

Γιώργος Τζίτζιφας