140

Τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλοι και γραμμές.

Ο Jeppe Carlsen είναι ένας developer που τράβηξε τα βλέμματα του κόσμου συμμετέχοντας στην σκηνοθεσία του Limbo της Playdead, καθώς το παιχνίδι γνώρισε έντονη επιτυχία και διακρίθηκε ανάμεσα στους τίτλους του 2010. Ο ίδιος αργότερα σε συνεργασία με την Abstraction Games ανέλαβε μόνος του ένα νέο project, άσχετα με το γεγονός το ότι βρισκόταν ακόμα στην Playdead. Στον ελεύθερο του χρόνο επέλεξε να ασχοληθεί με τον σχεδιασμό ενός “old school Platformer” όπως το αποκαλούσε ο ίδιος.

Με την χρήση της μηχανής Unity ανακάλυψε πως η δημιουργία του μετέπειτα video game που ονομάστηκε 140 έγινε όλο και ενδιαφέρουσα όσο εισχωρούσε η μουσική σε αυτό. Έτσι αποφάσισε πως το νέο Platform του θα συνδύαζε τα Puzzle στοιχεία που διέθετε με τον ρυθμό που καλύπτει το background. To project βρισκόταν υπό επεξεργασία για δύο χρόνια από τον ίδιο και την Abstraction Games, ενώ παράλληλα έλαβε την υποστήριξη και ορισμένων συνεργατών του από την Playdead.



Την έκδοσή του ανέλαβε η Double Fine Productions που έχει πολλάκις υποστηρίξει τα indie games της βιομηχανίας, ενώ από το ιστορικό της ξεχωρίζουν τα Psychonauts και Grim Fandango Remastered. Η πρώτη εμφάνιση του παιχνιδιού έγινε στα PC το 2013, ενώ τρία χρόνια αργότερα έφτασε και στις κονσόλες χωρίς ουσιαστικές αλλαγές. Έχοντάς το παρομοιάσει με τα Sound Shapes, Geometry Dash και την σειρά Bit. Trip ο πήχης βρέθηκε εξαρχής πολύ ψηλά.

Ανακαλύψτε το από μόνοι σας
Τρέχοντας το 140 στο PC ή στην κονσόλα σας θα απορήσετε με το καθόλου φιλικό προς τον χρήστη μενού του παιχνιδιού. Αυτό, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Μεταφέρεστε για την ακρίβεια με μιας σε έναν σκουρόχρωμο χώρο που δεν περιέχει τίποτα άλλο πέραν από τέσσερις σφαίρες και το αντικείμενο που εσείς ελέγχετε, ένα τετράγωνο που κατά την κίνησή του γίνεται κύκλος και στα άλματα γίνεται τρίγωνο. Όλα τα παραπάνω βέβαια πρέπει να…μυρίσετε τα νύχια σας για να τα αντιληφθείτε, αφού δεν υπάρχει ίχνος tutorial που να εξηγεί τι πρέπει να κάνετε, πώς να κινηθείτε και ποιος είναι ο στόχος σας.

Βαδίζοντας στα τυφλά λοιπόν θα ανακαλύψετε ότι μία από τις τέσσερις σφαίρες αρχικά είναι πιο προσγειωμένη και μπορεί να σας ακολουθήσει. Όσο κι αν προσπαθήσετε να πειράξετε και τις άλλες είναι ανώφελο, καθώς κάθε σφαίρα αντιπροσωπεύει και ένα από τα τέσσερα επίπεδα του παιχνιδιού τα οποία καλείστε να ολοκληρώσετε για να τερματίσετε το παιχνίδι. Περνώντας το εκάστοτε level θα διαπιστώσετε πως με την επιστροφή σας στον αρχικό χώρο όλο και περισσότερα σφαιρίδια θα είναι προσγειωμένα ώστε να επιλέγετε όποιο θελήσετε αφού τα έχετε ξεκλειδώσει.



Επιλέγοντας μια σφαίρα θα πρέπει να προχωρήσετε και να βρείτε ορισμένα σημεία που περιέχουν ένα ημικύκλιο διαφορετικού χρώματος από το υπόλοιπο δάπεδο με μία μπίλια στην μέση. Εκεί είναι που είτε στην αρχή κάθε επιπέδου, είτε και στην πορεία τους πρέπει να μεταφέρετε τις σφαίρες που βρίσκετε στον χώρο για να μεταβείτε στα επόμενα στάδια του παιχνιδιού. Αν περάσετε από αυτά τα ημικύκλια χωρίς να κουβαλάτε κάποια μπαλίτσα, μη περιμένετε να ενεργοποιηθεί κάποιο effect όπως στις άλλες περιπτώσεις.

Η γεωμετρία στα καλύτερα της
Ο παραπάνω πρόλογος συνοψίζει κατά κάποιο τρόπο και το gameplay του παιχνιδιού. Συνεπώς ελέγχετε το πολύμορφο αντικείμενο το οποίο πρέπει να μεταφέρετε με προσοχή στον διαθέσιμο χώρο, να εντοπίσετε τις σφαίρες προς αναζήτηση και να τις τοποθετήσετε στα ημικύκλια που σας μεταφέρουν στον χάρτη του παιχνιδιού. Η διαδρομή βέβαια δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται, καθώς πέραν των εμποδίων που μπορούν να σας καταστρέψουν, υπάρχουν και πολλά σημεία στα οποία ενδέχεται να σημειώσετε κάποια πτώση και να χάσετε ξανά και ξανά.



Αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα θετικό από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι τα πολύ συμπυκνωμένα checkpoints που διαθέτει. Περιφερόμενοι στα δεκάδες διαφορετικά δάπεδα θα αντικρίσετε κάποια σημεία που φωτίζονται από το…Άγιο Πνεύμα. Περνώντας από πάνω τους θα φωτιστούν λίγο παραπάνω και είτε το αντιληφθείτε είτε όχι, γιατί όπως είπαμε δεν υπήρξε κάποιο tutorial, θα έχετε αυτομάτως ενεργοποιήσει το checkpoint στο οποίο και θα επιστρέψετε άμα πάει κάτι στραβά.

Όσον αφορά το πεδίο της μάχης, ελέγχετε το πολυεργαλείο που έχετε ως πιόνι βρίσκοντας στο διάβα σας ορισμένα εμπόδια. Φερειπείν, υπάρχουν κενά στα οποία χάνετε κανονικότατα άμα πέσετε και κάποια γκρίζα πεδία που σας σκοτώνουν με το που τα ακουμπήσετε. Και με το γκρίζα εννοούμε το εκνευριστικό, καθιερωμένο και ενοχλητικό εφέ που συνήθιζαν να κάνουν οι παλιές τηλεοράσεις κάθε φορά που χανόταν το σήμα ή έβγαινε απότομα το scart.



Από κει και πέρα θα κληθείτε να καλύψετε διαδρομές ίσιες, με εξογκώματα, με “σκάλες” που ανεβοκατεβαίνουν στον αέρα, όλα τους υπό την μορφή κάποιου γεωμετρικού σχήματος. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι το τέλειο video game για κάποιον που θέλει να διδάξει στο ανήλικο παιδί του τα σχήματα και τα χρώματα. Στον δρόμο σας προς την εξερεύνηση των σφαιρών θα μπορείτε να πάτε είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά, όντας 2D Platform, ωστόσο θα πρέπει να θυμόσαστε πού ήταν το καταζητούμενο ημικύκλιο ώστε να αποφασίσετε τόσο την μεριά που θα επιλέξετε για να ξεκινήσετε, όσο και το που θα πρέπει να επιστρέψετε όταν με το καλό βρείτε τις περιζήτητες σφαίρες.

Πέρνα με μεν, άκουσον δε
Ακρογωνιαίος λίθος του gameplay του 140 αποτελεί η μουσική, ο ρυθμός που καλύπτει όλες τις πίστες. Στα περισσότερα σημεία όπου υπάρχουν εμπόδια του τύπου θανατηφόρου γκρι πεδίου, ή σχήματος που μικραίνει και μεγαλώνει στην προσπάθειά του να σας λιώσει, είναι πάρα πού σημαντικό να εναρμονιστείτε με τον ρυθμό ή το beatάκι που παίζει στο background, το οποίο προδίδει τις αλλαγές που αναμένεται να επέλθουν στην πίστα.


Κάτι που δεν περιμέναμε να συναντήσουμε στο πρωτότυπο αυτό Platform, που θυμίζει όμως αρκετά το Geometry Dash για κινητά, είναι τα boss fights. Όσο περίεργο κι αν σας φανεί θα εντυπωσιαστείτε θετικά όταν διαπιστώσετε πως περιέχει κάποια πεδία στα οποία πρέπει να ολοκληρώσετε μια πρόκληση, πολύ διαφορετική από την μέχρι τότε πορεία σας στο παιχνίδι. Σε αυτά τα σημεία ο ρυθμός του παιχνιδιού, που θα μπορούσε κάλλιστα να το εντάξει και στην κατηγορία των Rhythm games όπως το Patapon, είναι απαραίτητος για να καταλάβετε και να ακολουθήσετε το boss fight.

Αφήστε πληκτρολόγια και χειριστήρια και χορέψετε στον ρυθμό των καταπληκτικών beats.

Απαιτεί γενικότερα γρήγορα δάχτυλα και τα μικρά puzzles του είναι τόσο σύνθετα όσο χρειάζονται για να συνθέσουν έναν ωραίο συνδυασμό σκέψης και εκτέλεσης κάποιας εντυπωσιακής μανούβρας για να προσπεράσετε τα εμπόδια που θα βρεθούν στον διάβα σας. Σε αντίθεση με το Geometry Dash που αναφέραμε ως παρόμοιο, δεν κινήστε χωρίς την θέληση σας προς τα δεξιά, αντιθέτως έχετε πλήρη έλεγχο του αντικειμένου , ενώ σε αρκετές φάσεις του παιχνιδιού οι κινήσεις μπρος-πίσω δεν είναι μόνο πραγματοποιήσιμες, αλλά και απαραίτητες.

Ο Ευκλείδης θα ήταν περήφανος
Σε περίπτωση που δεν υπήρξατε ποτέ σας fans της γεωμετρίας σε καμιά τάξη το δημοτικού, γυμνασίου ή λυκείου, εδώ θα αγαπήσετε λίγο παραπάνω τα γεωμετρικά σχήματα. Οι πίστες περιέχουν κάθε μορφής σχήμα, μερικά εκ των οποίων μεταλλάσσονται κιόλας. Παράλληλα υπάρχει και η απαραίτητη υποστήριξη χρωμάτων και αποχρώσεων που ομορφαίνουν το όλο σκηνικό. Ιδίως κατά την αλλαγή πίστας ή και στα boss fights βλέπουμε έναν πολύ όμορφο συνδυασμό των δύο παραπάνω στοιχείων σε σημείο που θα χορτάσει το μάτι σας από απλά μεν, ευχάριστα εφέ δε.



Ανάμεσα όμως στα τόσα σχέδια και στην πολυδιάστατη ποικιλία χρωμάτων δεν αποκλείεται να κουραστούν τα μάτια σας. Περιέχει δυστυχώς πολύ απότομες εναλλαγές στα γραφικά, ενώ η απουσία των σύνθετων εφέ κάνει την αντίθεση που προκαλείται σε πολλά σημεία του παιχνιδιού τόσο έντονη που πιθανόν να φέρει πολύχρωμες βούλες στο οπτικό σας πεδίο όταν απομακρύνετε το βλέμμα σας από την οθόνη σας. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο προσεγμένος ο τομέας τον γραφικών.

Music makes the people come together
Ο ηχητικός τομέας του 140 ήταν αυτός που πρόλαβε να ξεχωρίσει στο μικρής διάρκειας Platform του Jeppe Carlsen. Το γεγονός το ότι κέρδισε το βραβείο “Excellence in Audio” στις απονομές του Independent Games Festival μιλά από μόνο του. Ολόκληρο το playthrough καλύπτεται από ευχάριστα, πιασάρικα beatάκια που δίνουν τον απαραίτητο ρυθμό στο παιχνίδι έτσι ώστε να συμβαδίζει με το gameplay που όπως προαναφέρθηκε είναι πολύ σημαντικό.



Αν ασχοληθείτε μαζί του για κάμποση ώρα θα πιάσετε τον εαυτό σας να κουνιέται ελαφρά στον ρυθμό του παιχνιδιού, καθώς διαθέτει τόσο ωραία και γεμάτα ενέργεια κομμάτια που θα ενεργοποιήσουν το εσωτερικό του εαυτού σας και θα το καλέσουν να κινηθεί και να χορέψει. Τα ηχητικά εφέ σε αντίθεση με αυτά των γραφικών είναι εντυπωσιακά και γενικότερα, το 140 αριστεύει σε αυτό το κομμάτι.

Όταν περνάς καλά, η ώρα περνάει γρήγορα
Παρά το γεγονός το ότι το 140 αποτελεί συνολικά μια ευχάριστη εμπειρία, η μικρή του διάρκεια λόγω του μικρού αριθμού από levels σας αποτρέπει από το να προλάβετε να το ευχαριστηθείτε. Αν κάποιος είναι λίγο casual gamer και πιάσει με μιας το νόημα και τους στόχους του παιχνιδιού, δεν πρόκειται να χρειαστεί παραπάνω από μία ώρα για να ολοκληρώσει όλα τα διαθέσιμα επίπεδα.



Δεν υπάρχει κάτι που να σας εμποδίζει από το να τα ξαναπαίξετε, αλλά το replayability του είναι σαφέστατα περιορισμένο, αφού όταν πλέον γνωρίζετε τις απαιτήσεις των puzzles χάνεται το στοιχείο της σκέψης και της επίλυσης το γρίφου, επομένως δεν υπάρχει ιδιαίτερη ουσία στο να το παίξετε ξανά και ξανά. Έχει ωραίο και γρήγορο gameplay, οπτικά είναι μέτριο, ο ηχητικός του τομέας είναι καταπληκτικός, αλλά τα τέσσερα μόλις επίπεδα δεν είναι αρκετά για να το απολαύσετε μέχρι τέλους.

Θετικά:
- Γρήγορο gameplay
- Σύντομα, πρωτότυπα puzzles
- Εξαιρετική μουσική
- Πρωτότυπα boss fights

Αρνητικά:
- Μέτρια σχέδια και οπτικά εφέ
- Υπερβολικά μικρή διάρκεια
- Απουσία οποιασδήποτε καθοδήγησης

Βαθμολογία
Γραφικά: 5
Ήχος: 9
Gameplay: 7
Αντοχή: 3
Γενικά: 6.5

Είναι τίτλος που δεν στερείται τίποτα σε σχέση με άλλα Platform games, αλλά αδικείται από την μικρή του διάρκεια και από ορισμένες μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες.

Γιάννης Σιδηρόπουλος