User Reviews: Γράψτε το δικό σας!

[Updated 14 / 08 / 2014]

Τώρα πλέον μπορείτε να γράψετε το δικό σας Review ακολουθώντας τα παρακάτω βήματα:

1. Μπείτε στην σελίδα των game reviews πατώντας εδώ



2. Αναζητήστε το παιχνίδι για το οποίο θέλετε να γράψετε δικό σας review



3. Στην μπάρα επιλογών πατήστε στην καρτέλα "User Reviews"



[Τέλος του Update]

Γράψε το δικό σου mini Review σε αυτό το Thread ! Ποιο game θα ήθελες να αναλύσεις και να το παρουσιάσεις στους υπόλοιπους χρήστες και τι βαθμολογία θα του έβαζες σύμφωνα με τα αρνητικά και τα θετικά του συγκεκριμένου παιχνιδιού; Τι σχόλια θα ήθελες να προσθέσεις;
Γράψε ένα Review 2-3 παραγράφων, πρόσθεσε μια εικόνα, ένα βίντεο και είσαι κομπλέ, έχεις γράψει το Review. Ποιος ξέρει, ίσως να σε προσλάβει και το GameWorld για συντάκτη. \/

Θετικά :
-
-
-
Αρνητικά :
-
-
-
Βαθμολογία
0 / 10


FAQ - Συχνές ερωτήσεις και απαντήσεις:
Σημείωση: Το παρακάτω FAQ αφορά τα user reviews εδώ στο forum και όχι μέσω των game profiles.

1 : Πως μπορώ να προσθέσω βίντεο;
Πατήστε στο κουμπάκι που γράφει "Youtube" στο Toolbar και βάλτε το link του βίντεο ανάμεσα στα BB Tags

2 : Πως μπορώ να προσθέσω εικόνα;
Πατήστε αρχικά στο κουμπάκι που γράφει "Img" στο Toolbar ώστε να σας δώσει έτοιμο το BB code και βάλτε ανάμεσα στα Tags το link της εικόνας που θέλετε.

3 : Πως παίρνω ένα Link μιας εικόνας που θέλω;

Πατήστε δεξί click πάνω της και μετά στο "Αντιγραφή διεύθυνσης URL εικόνας" ή "Αντιγραφή τοποθεσίας εικόνας" και έπειτα πατήστε Control + V (Επικόλληση). Έτσι έχετε το URL της εικόνας και το βάζετε σύμφωνα με την Ερώτηση 2 ανάμεσα στα Tags.

4 : Πόσες λέξεις πρέπει να είναι το Review;
Ελάχιστο όριο είναι οι δέκα γραμμές, δηλαδή δύο παράγραφοι. Δεν υπάρχει μέγιστο όριο. Όσο μεγαλύτερο το review και καλύτερη η ανάλυσή σας τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να ψηφιστεί User review του μήνα και να κερδίσετε δώρα.

Ερώτηση Πέμπτη : Γιατί μου λέει "It was not possible to determine the dimensions of the image" ;

Μάλλον δεν βάλατε το URL της εικόνας, απλά αντιγράψατε το link στο οποίο βρίσκεται η εικόνα. Δείτε ξανά την 2η Ερώτηση και ακολουθήστε τα βήματα που περιγράφονται εκεί.

5 : Επιτρέπεται να πάρω πληροφορίες από άλλα sites;
Κάθε κείμενο που γράφετε θα πρέπει να είναι 100% δικό σας. Δεν επιτρέπεται να αντιγράψετε καμία πληροφορία από ελληνικό ή ξένο μέσο γιατί αυτό συνιστά ποινικό αδίκημα βάση του νόμου πνευματικών δικαιωμάτων.

Σας ευχόμαστε καλή συγγραφή και αναμένουμε τα user reviews σας!

Ωραίες οι οδηγίες προς ναυτιλομένους, αλλά θεωρώ προτιμότερο να γράψει ο καθένας το Mini-review του σε αυτόνομο blog post, παρά σαν απάντηση σε αυτό το topic. Είναι καλύτερο στην έρευνα και στη διαφήμιση.

Απλά θεωρώ ότι θα είναι πιο ευάρμοστο εδώ μιας και θα είναι όλα μαζί εδώ και θα είναι ακόμη καλύτερο για να δεις τις κριτικές των παιδιών , μιας και στο Blog δεν μπορείς να κάνεις Searching συγκεκριμένα για Reviews γιατί δεν φτιάχνονται μόνο Reviews εκεί αλλά και διάφορα άλλα Threads . Αντίθετα εδώ θα υπάρχει μια σούμα από Reviews . Όποιος θέλει γράφει .

Λοιπόν.... here goes, δεν ξέρω αν βγει Mini στο τέλος αλλά έγραψα review για το Saints Row 4.

Κάντε κλικ εδώ για να το διαβάσετε

Rise of the Triad (2013)

Το Rise of the Triad είναι ένα remake του κλασικού FPS με το ίδιο όνομα της δεκαετίας του 1990,που κυκλοφόρησε από την Apogee,το publisher κομμάτι της άλλοτε 3D Realms. Αρχικά προοριζόταν ως sequel του Wolfenstein 3D ,λόγο διαφωνίας όμως με την id Software κυκλοφόρησε με διαφορετικό όνομα και ελάχιστες αλλαγές. Υπεύθυνη για το remake του παιχνιδιού είναι η ομάδα Interceptor,μια ανεξάρτητη (indie) ομάδα 16 ανθρώπων διασκορπισμένων σε διαφορετικές χώρες που αποφάσισαν αρχικά να κάνουν ένα remake του Duke Nukem 3D,ένα project που τελικά ακυρώθηκε από την Gearbox,τους νέους δικαιούχους των πνευματικών δικαιωμάτων της σειράς Duke Nukem. Η Apogee είδε τη θέληση των μελών της Interceptor να ασχοληθούν με remakes κλασσικών shooters, και αποφάσισε να τους δώσει εμπορική άδεια για να φτιάξουν ένα remake του Rise of the Triad.



Το Rise of the Triad είναι ένα από τα πιο πιστά remake παιχνιδιών που έχουμε δει πρόσφατα,φέρνοντας στη σύγχρονη εποχή και στην Unreal Engine όλα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από το κλασσικό παιχνίδι των 90s,τόσο αυτά που όσοι μεγάλωσαν εκείνη τη δεκαετία περίμεναν πως και πως,όσο και κάποια όχι και τόσο δημοφιλή στοιχεία. Το σενάριο παρουσιάζεται τόσο απλοικά όσο κανείς θα περίμενε: Υπάρχουν οι κακοί ναζί,και μια ομάδα ηρώων πρέπει να σταματήσει τα ύπουλα σχέδια τους γιατί είναι κακοί.
Τα περισσότερα στοιχεία που στιγμάτισαν τα πρωτόγονα FPS της εποχής εκείνης επιστρέφουν δυναμικά,όπως secret areas, collectible χρυσά νομίσματα σε στυλ Mario,η δυνατότητα να κουβαλάς πάνω από 2 όπλα,και platforming sections...
Αυτό το οποίο άλλαξε πέρα από τα γραφικά και το ανανεωμένο soundtrack είναι η αντικατάσταση της δυνατότητας του παίχτη να μπορεί να κάνει save οπουδήποτε και όποτε θέλει, με ένα σύστημα checkpoints.
Αυτή η αλλαγή δυστυχώς όμως κάνει το παιχνίδι να είναι αρκετά εκνευριστικό πολλές φορές,σε σημείο να προκαλεί και ragequit.
Το να προσπαθείς να κάνεις platforming σε προοπτική πρώτου προσώπου είναι κάτι που από μόνο του σπάνια υλοποιείται σωστά και συνήθως μπορεί να προκαλέσει πολλά νεύρα,και αν τα sections αυτά είναι τεράστια,και προσθέσεις επιπλέον σε αυτό το να μη μπορείς να κάνεις quicksave όποτε θες,το παιχνίδι σύντομα φτάνει ένα επίπεδο πρόκλησης τύπου Dark Souls,ένα επίπεδο το οποίο απλά δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε FPS παιχνίδια.
Θα πρέπει να σημειώσουμε πάντως πως παρ' όλη τη πρόκληση το παιχνίδι δεν παίρνει το ρόλο του σοβαρά. Ίσα ίσα που αποτελεί μια παρωδία των διαφόρων FPS,action movies,video games,ακόμα και του ίδιου του εαυτού του.
Οι 6 χαρακτήρες που μπορεί να επιλέξει ο παίχτης φαίνεται να μην ξέρουν σε ποια εποχή βρίσκονται καθ' ότι είναι ντυμένοι και εξοπλισμένοι με σύγχρονα ρούχα και gadgets τη στιγμή που πολεμάν ναζί,ενώ δε λείπουν και οι 'χιουμοριστικές' ατάκες που πετάν σε διάφορες περιστάσεις.
Η μουσική συμβαδίζει στους ίδιους σατιρικούς ρυθμούς,που σημαίνει πως αντί για ατμοσφαιρικό soundtrack θα ακούσετε μουσικά κομμάτια από Heavy Metal μέχρι και κάτι κομμάτια που είναι λες και βγήκαν από τηλεπαιχνίδι γνώσεων της δεκαετίας των 80s.



Για να δώσουμε μια απάντηση για το αν το Rise of the Triad αξίζει την αγορά του,θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε σε ποιο κοινό απευθύνεται. Δυστυχώς δεν κατάφερε να είναι το παιχνίδι που πολλοί old-school-άδες περιμέναμε,το οποίο θα έπαιρνε την παλιά καλή συνταγή και θα την παρουσίαζε σε εξελιγμένη μορφή,κάτι που έκανε πολύ καλύτερα το Serious Sam 3 που κυκλοφόρησε πριν 2 χρόνια. Το Rise of the Triad είναι απλά ένα remake ενός τίτλου FPS των 90s,ο οποίος δεν ήταν καν και τόσο δημοφιλής ή επιτυχημένος την εποχή εκείνη,μιας και έπρεπε να ανταγωνιστεί πολύ καλύτερα παιχνίδια όπως το αυθεντικό Wolfenstein 3D,και το Doom.
Για κάποιον από τους λίγους που έπαιξαν το αυθεντικό Rise of the Triad θα είναι σίγουρη αγορά,αλλά για όσους μεγάλωσαν παίζοντας Doom,Quake,και Wolfenstein θα αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση,ενώ όσοι δεν είναι μυημένοι στη 'παλιά φρουρά' των FPS,καλύτερα να μη το πλησιάσουν καθόλου, μιας και υπάρχουν καλύτερα παραδείγματα για κάποιον που θα ήθελε να μάθει πως ήταν τα FPS κάποτε..

Θετικά:
+ Είναι το Rise of the Triad με καλύτερα γραφικά.
+ Για τα δεδομένα του μηδενικού budget μιας indie ομάδας,είναι πολύ καλά δουλεμένο.
+ Αρκετά ελκυστική τιμή

Αρνητικά:
- Το σύστημα checkpoints δοκιμάζει την αντοχή των νεύρων μας.
- Το ότι αποτελεί παρωδία θα ξενίσει πολλούς και θα αποηγοητεύσει όσους το πάρουν περιμένοντας ένα σοβαρό παιχνίδι.
- Το αυθεντικό Rise of the Triad δεν ήταν και τόσο καλό εδώ που τα λέμε.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 6/10


Επεξήγηση προσωπικής βαθμολογικής κλίμακας:

10: Ένα σπάνιο παιχνίδι που είναι τόσο καλά δουλεμένο και ιδιαίτερο που αξίζει ιδιαίτερη μνεία,και να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα.

9: Ένα παιχνίδι που προσφέρει πολύ απολαυστική εμπειρία, απ τα καλύτερα της χρονιάς,χωρίς κανένα ελάττωμα.

8: Ένα παιχνίδι που κάνει τα περισσότερα πράγματα καλά και μπορεί να προσφέρει καλή εμπειρία,αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.

7: Ένα παιχνίδι το οποίο ενώ γενικά θα μπορούσε να προσφέρει μια καλή εμπειρία έχει κάποια προβλήματα τα οποία την υποβαθμίζουν.

6: Ένα παιχνίδι που ενώ είναι καλό σαν ιδέα η υλοποίηση του είναι κακή,και ο παίκτης μάχεται ενάντια των προβλημάτων για να καταφέρει να ψυχαγωγηθεί λίγο.

5: Ένα παιχνίδι που ούτε καν δείχνει να προσπαθεί. Broken. Καλύτερα να το αποφύγετε.

4: Ένα ημιτελές,δυσλειτουργικό παιχνίδι το οποίο δεν έχει να προσφέρει καθόλου διασκέδαση.

3: Ένα software το οποίο έχει τόσα προβλήματα που με το ζόρι λειτουργεί.

2: Ένα 'παιχνίδι' που ίσως δεν θα έπρεπε καν να ονομάζεται 'παιχνίδι' και αποτελεί ντροπή για το gaming η ύπαρξη του.

1: Μια απάτη,ένα scum,κάτι τόσο κακό που άμα κάποιος έδινε έστω 1 ευρώ για να το αγοράσει θα έπρεπε να κάνει μήνυση στους υπεύθυνους.

Super Paper Mario
Platform: Wii



Ξεκίνησα να παίζω το Super Paper Mario έχωντας παίξει το προηγούμενο μέρος της σειράς Paper Mario,με τον υπότιτλο "The One Thousand Year old Door". Ερχόμενος στο νέο αυτό παιχνίδι της σειράς,περίμενα ένα κλασσικό jrpg στον κόσμο του Super Mario,με αύθονο χιούμορ,και ίσως τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχουν υπάρξει σε παιχνίδια της Nintendo,τα οποία εδώ που τα λέμε δεν φημίζονται και για το σενάριο τους. Ωστόσο το Super Paper Mario τελικά φαίνεται να διαφέρει πολύ από τη κλασσική συνταγή, προσπαθόντας να πάει ένα βήμα παραπέρα. Ας δούμε πως το νεότερο αυτό μέρος της σειράς έχει αλλάξει,και αν αξίζει σαν παιχνίδι.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος από ένα trailer του παιχνιδιού είναι πολλά στοιχεία platform,και κυρίως την ολοκαίνουρια δυνατότητα να μπορείς να αλλάξεις την οπτική γωνία από 2D γραφικά σε 3D όποτε το επιθυμείς. Έχοντας υπ' όψιν την ήδη σχεδόν άριστη gameplay formula του προηγούμενου Paper Mario,η ιδέα και μόνο αυτών των έξτρα δυνατοτήτων με έκανε να πιστέψω πως το νέο αυτό παιχνίδι θα άγγιζε την τελειότητα. Την άγγιξε όμως ?

Καταρχάς ας ξεκινήσουμε σχολιάζοντας το platforming. Από άποψης level design,τα διάφορα levels και οι κόσμοι είναι ευφάνταστα στημένοι ώστε να υποστηρίζουν πλήρως το platforming. Ωστόσο τα 'rpg στοιχεία' της σειράς έχουν κατά κύριο λόγο εξαφανιστεί. Δεν υπάρχουν ποια turn-based μάχες, ούτε skills και perks,ούτε καν side quests. Το Super Paper Mario είναι ένα γραμμικότατο platform παιχνίδι το οποίο τυχαίνει να έχει μια περιοχή με το όνομα Flipside,η οποία είναι ένα hub world από το οποίο ο παίχτης θα πρέπει να περνά κάθε φορά που ολοκληρώνει μια σειρά levels σε κάθε κόσμο. Ο αριθμός των κόσμων και των levels είναι ο ίδιος με αυτόν του κλασσικού Super Mario Bros,που σημαίνει με απλά λόγια πως υπάρχουν 4 levels σε κάθε world του τύπου 1-1,1-2,1-3,1-4,2-1... Σε κάθε τέταρτο level ενός κόσμου όπως συνηθίζεται ο παίχτης θα κληθεί τα αντιμετωπίσει ένα boss,και μετά από αυτό θα επιστρέψει στη Flipside. Η Flispide σαν περιοχή είναι ένα πρακτικά 'άδειο' μέρος, πράγμα το οποίο την κάνει εντελώς αδιάφορη ενώ η συνεχής εξαναγκαστική προσπέλαση από το ένα σημείο της στο άλλο καταντά κουραστική,σε σημείο να προτιμούσες να μην υπήρχε καθόλου και με το που τελείωνες τον έναν κόσμο αυτόματα να σε πήγαινε το παιχνίδι στον επόμενο... Ωστόσο έχει διατηρηθεί η δυνατότητα να προσθέτουμε νέα μέλη στην ομάδα μας,φτιάχνοντας ένα party. Σε αντίθεση όμως με το παιχνίδι του Gamecube όπου ο κάθε χαρακτήρας ήταν ολόφρεσκος και είχε τη δική του ιστορία και ενδιαφέρον,στο παιχνίδι του Wii παίζουμε με τα ήδη γνωστά πρόσωπα Mario - Luigi - Peach - Bowser,που δεν εκπλήσσουν κανένα.Με βάση τα παραπάνω θα ήταν πιο σωστό πιστεύω να χαρακτηρίσουμε το παιχνίδι ως ένα platform με υπερβολικά πολλούς διαλόγους,και αχρείαστα για platform στοιχεία,παρά ως rpg.



Ας εξετάσουμε τώρα λοιπόν το 3D. Το 3D του παιχνιδιού μπορώ να πω ότι προσφέρει αρκετό ενδιαφέρον στο παιχνίδι,και είναι ίσως από τα πιο δυνατά του σημεία. Αρκετά συχνά και ιδιαίτερα στην αρχή ο παίχτης θα νιώθει αγνή ευχαρίστηση καθώς θα ανακαλύπτει κρυφά αντικείμενα και μυστικά δωμάτια λόγο της εναλλαγής,αλλά σύντομα και αυτός ο μηχανισμός θα αρχίσει να έχει μια πιο επιβεβλημένη μορφή και να καταντά κουραστικός,μιας και το 3d δεν θα είναι άλλο ένα όπλο στα χέρια του παίκτη για να προσφέρει ποικιλία επιλογών όπως θα ήταν θεμιτό,αλλά η εξαναγκαστική χρήση του που γίνεται αναγκαία κάθε λίγο και λιγάκι μετά από ένα σημείο κουράζει.



Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ο χειρισμός του παιχνιδιού,και πως αυτός επιρρεάζει το gameplay. Σε αυτό το σημείο διαφαίνεται μια σειρά λανθασμένων επιλογών που αντί να βελτιώσουν την εμπειρία του παίκτη,την κάνουν χειρότερη. Κάτι που γίνεται σχετικά γρήγορα αντιληπτό είναι πως η τοποθέτηση της επιλογής αλλαγής του playable χαρακτήρα σε ένα μενού ήταν μια κακή επιλογή,και πως θα ήταν πολύ καλύτερα αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα που ελέγχουμε πατώντας κάποιο πλήκτρο στο χειριστήριο. Αυτό συμβαίνει επειδή το level design είναι τέτοιο, που κυριολεκτικά κάθε λίγα δευτερόλεπτα ο παίχτης θα πρέπει να αλλάζει χαρακτήρα ώστε να χειριστεί τις ιδαίτερες δυνατότητες κάποιου διαφορετικού χαρακτήρα για να προχωρήσει.Με την συχνότητα που ο παίχτης πρέπει αναγκαστικά να κάνει συνέχεια αυτή την εναλλαγή, το να πρέπει κάθε φορά να πατήσουμε το + για να κάνουμε pause και μετά να πλοηγηθούμε μέσω μενού ώστε να βρούμε την επιλογή καταντά εξαιρετικά επαναλαμβανόμενο και κουραστικό το οποίο κόβει άσχημα τη ροή του gameplay.
Σαν να μην έφτανε αυτό όμως,υπάρχουν και κάποιες φορές που ο χαρακτήρας θα χτυηπηθεί από συγκεκριμένες επιθέσεις οι οποίες τον κοιμίζουν,όπου για να ξυπνήσει τον χαρακτήρα θα πρέπει να ταρακουνά πάνω-κάτω το wiimote εξαιρετικά γρήγορα και δυνατά,κάτι που κάνει τον παίχτη να ομοιάζει ως ψυχασθενής που υπέστει νευρικό κλονισμό,πράγμα που με κάνει να συμβουλέψω τον κόσμο που θα αποφασίσει να παίξει αυτό το παιχνίδι να το κάνει ενώ δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι τριγύρω του. Προσωπικά ένιωσα ντροπή με τον ίδιο μου τον εαυτό που έπρεπε να κάνω τέτοιες σπαστικές κινήσεις σαν υστερικός,ακόμα και αν δεν υπήρχε κανείς στο δωμάτιο να με κοιτάει. Άποψη μου είναι πως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν παιχνίδια που μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τον ίδιο μας τον εαυτό επειδή τα παίζουμε.

Ένα άλλο πράγμα που διαπίστωσα είναι πως δεν υπάρχει σιγουριά για το πως λειτουργεί ο κόσμος και το παιχνίδι. Τι σημαίνει αυτό ? Πως μερικές φορές κάποια πράγματα 'πιάνουν' και κάποιες όχι,πως μερικές φορές άμα πηδάς στο κεφάλι ενός συγκεκριμένου εχθρού θα ψοφήσει,ενώ άλλες θα χάσεις εσύ ζωή,χωρίς να υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος.Μερικές φορές το πήδημα θα σε κάνει να φτάσεις να ανεβείς σε μια πλατφόρμα,και άλλες φορές για ανεξήγητο ρόλο ο χαρακτήρας θα πηδάει πιο χαμηλά και δεν θα φτάνει την ίδια ακριβώς πλατφόρμα... Υπάρχουν δηλαδή φορές πολλές που κάνεις κάτι και εύχεσαι να πιάσει γιατί μπορεί και να μη πιάσει,σε trial and error φάση. To ζήτημα είναι πως είναι τέτοια η φύση του όποτε συμβαίνει που περισσότερο φαίνεται να είναι πρόβλημα προγραμματισμού (bug) παρά επιλογή σχεδιασμού.



Με τα χίλια ζόρια και υπομένοντας ένα σωρό μειονεκτήματα αυτού του παιχνιδιού,συνέχισα να το παίζω γιατί οι κυκλοφορίες των καλών παιχνιδιών αργούσαν και ήθελα να νιώσω πως δεν θα ήταν καλύτερο να πετάξω τα ωραία μου λεφτάκια στον κάδο των σκουπιδιών αντί να αγοράσω αυτό το παιχνίδι. Μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο που ένιωσα μια δυσάρρεστη έκπληξη,παρόμοια της οποίας δεν έξω ξανανιώσει από videogame. Σε κάποιο σημείο ο καλός μας Mario πιάνεται αιχμάλωτος από μια σατανική τύπισσα,η οποία αποφασίζει να τον κάνει σκλάβο,και έτσι τον ρίχνει σε ένα μπουντρούμι γεμάτο άλλους σκλάβους. Σαν ιδέα σεναρίου σκέφτηκα πως ίσως το παιχνίδι σε εκείνη τη στιγμή να πήγαινε να κάνει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον,και ήμουν έτοιμος να συγχαρώ την Nintendo για τη προσπάθεια της να προσφέρει κάτι φρέσκο σε επίπεδο ιστορίας. Ωστόσο το συναίσθημα της έκπληξης που ένιωσα σύντομα μετατράπηκε σε μια πικρή γεύση,καθώς αντιλήφθηκα πως όχι μόνο η ιστορία είχε θέμα τη σκλαβιά,αλλά πως επίσης αυτό θα είχε άμεσο αντίκτυπο και στο gameplay,και στο flow του. Ο καλός μας Μάριο λοιπόν που έγινε σκλάβος,για να κερδίσει την ελευθερία του πρέπει να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα,μέχρι να παράξει κέρδος αξίας 1.000.000 rubees. Πως θα τα κερδίσει αυτά τα rubees ? Υπάρχουν δύο τρόποι: ο ένας είναι να αρχίσει να χτυπάει ένα από αυτά τα κουτιά που αιωρούνται στον αέρα συνέχεια μέχρι να μαζέψει αυτά τα λεφτά,και ο άλλος να μπει σε μια ρόδα χάμστερ και να τρέχει σε αυτήν για ένα χρονικό διάστημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτές οι επαναλαμβανόμενες διαδικασίες θα έπρεπε να διαρκέσουν περίπου 30 με 45 λεπτά της ώρας μέχρι ο χαρακτήρας μας να καταφέρει να μαζέψει αυτή τη ποσότητα χρημάτων. Το παιχνίδι ήθελε σώνει και καλά επί μισή ώρα και ίσως παραπάνω να κάνω συνέχεια την ίδια ακριβώς επαναλαμβανόμενη κίνηση,είτε να πατάω το κουμπί πηδήματος,είτε να έχω για μισή ώρα πατημένο το 'δεξιά' στο d-pad,για να με αφήσει να περάσω. Μιλάμε ίσως για την πιο τεμπέλικη και ανάξια ιδέα που είχε ποτέ developer για να κάνει το παιχνίδι του να φαίνεται πιο μεγάλο και να επιμυκήνει τη διάρκεια του. Γεμάτος νεύρα αρχικά και απογοήτευση τελικά,αποφάσισα να πάω στη ρόδα του χάμστερ και απλά να μείνω για μισή ώρα με το wiimote στο χέρι μου έχωντας πατημένο το 'δεξιά' στο d-pad,ενώ έκανα άλλα πράγματα,όπως το να βλέπω βιντεάκια στο youtube...



Προχωρόντας παραπέρα στο παιχνίδι έφτασα σε ένα σημείο όπου συναντώ τον χαμαιλέωντα με το όνομα Francis,οπού κιόλας ήταν το τελειωτικό χτύπημα,το οποίο με έκανε να χάσω τον όποιο σεβασμό έτρεφα προς την Nintendo. Αν θεωρούσατε το κρυφό μήνυμα "Είσαι ο κύριος gay" που υπήρχε στο κουτί του Mario Galaxy ως προσβλητικό, ετοιμαστείτε για κάτι ακόμα,το οποίο ίσως και να είναι η χειρότερη προσβολή προς τους gamers σε ένα video game.
Ο Francis αποκαλείται από τους διαλόγους του παιχνιδιού 'geek',μια λέξη που χρησιμοποιείται συχνά με αρνητικό χαρακτήρα για ανθρώπους που ασχολούνται με τη τεχνολογία και τους gamers,και θα μπορούσαμε στα ελληνικά να πούμε ότι αντιστοιχεί με φράσεις όπως "κολλημένος" και "καμμένος". Ο χαρακτήρας του Francis προβάλλεται ως gamer,με τον χειρότερο τρόπο,συμπεριλαμβάνοντας όλα τα στερεότυπα τα οποία έχουν φορτώσει στους gamers κατά καιρούς. Η εικόνα του είναι αυτή ενός παχύσαρκου με γυαλιά μυωπίας ερπετού που φοράει μπλούζα η οποία αποτελεί merchandise της σειράς Super Mario. Ο χαρακτήρας του παρουσιάζεται ως ένας αηδιαστικός τύπος ο οποίος φυλακίζει ένα μέλος του party του χαρακτήρα για να... το προσθέσει στη συλλογή του και να ανεβάσει φωτογραφίες της σε... forums για να πουλήσει μούρη στο internet.. Μέσα από την ιστορία που ξετυλίσσεται σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας ο gamer χαρακτήρας Francis παρουσιάζεται ως ένας απροσάρμοστος με μηδενική κοινωνική ζωή που ζει μόνος του στο σπίτι του και φοβάται να... βγει από το δωμάτιο του,το οποίο είναι γεμμάτο συλλογές από comics,ταινίες,παιχνίδια,και ακόμα και όλες τις κονσόλες της Nintendo όπως το Virtual Boy και το SNES! Αυτός ο φανατικός Nintendo fan λοιπόν παρουσιάζεται ως το αδίστακτο,ψυχικά ασθενές και παχύσαρκο ερπετό το οποίο νοιάζεται περισσότερο για τα υλικά του αγαθά όπως... η κάρτα γραφικών του,το laptop του και η κονσόλα του από ότι για τους άλλους ανθρώπους.Για να νικηθεί και να ελευθερώσει τους φίλους της κομπανίας ο παίχτης θα πρέπει να παίξει ως η πριγκήπισσα Peach και να... παίξει με τα... συναισθήματα του Francis και τη... παρθενιά του (!) ώστε να τον... δελεασεί ερωτικά μέσω διαλόγων ώστε να τον πείσει να της κάνει το χατίρι και να ελευθερώσει το χαρακτήρα που είχει φυλακίσει.
Για να προσθέσει ακόμα περισσότερη τραγικότητα στην ήδη υπάρχουσα τραγωδία της παρουσιάσης ενός gamer με προσβλητικά στερεότυπα,η Nintendo έχει βάλει τον Francis να... κοιτά το laptop του για να ακολουθεί βήμα-βήμα τον "οδηγό συμπεριφοράς για το πως να κάνετε σχέσεις" γιατί ο ίδιος είναι τόσο απροσάρμοστος που δεν μπορεί καν να διαχειριστεί θέματα της ζωής του ο ίδιος.
Απορώ πως να τα εκλάβω όλα αυτά. Πως είναι δυνατόν σε ένα παιχνίδι Nintendo,η ίδια η Nintendo να παρουσιάζει τους Nintendo fans με αυτό τον τρόπο ο οποίος προσβάλλει τους gamers συνολικά, μιας και τους παρουσιάζει με μια στερεοτυπική,μειωτική και απαξιωτική θλιβερή εικόνα ? Βασικά απορώ πως υπάρχουν ακόμα Nintendo fans μετά από αυτό.
Πραγματικά Nintendo,WTF ?



Σαν να μην έφτανε αυτό,ο σχεδιασμός πολλών γραφικών είναι τέτοιος ο οποίος έχει σχήματα που παραπέμπουν σε γεννητικά όργανα και ακόμα και πρωκτούς,πράγμα που πραγματικά με κάνει να αναρωτιέμαι αν ένα τέτοιο παιχνίδι στοχεύει ένα νεαρό ηλικιακά κοινό ή όχι.




Τελευταία λόγια: Ένα παιχνίδι το οποίο πραγματικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει,και καταλήγει όχι μόνο να μην είναι ευχάριστο,αλλά να είναι και προσβλητικό προς τους gamers,και ειδικότερα τους Nintendo fans στους οποίους απευθύνεται.

Υπέρ:
+ Ενδιαφέρον art style,αν και παλιό.
+ Κάποια κομμάτια platforming είναι αξιοπρεπές.

Κατά:
- Υπερβολικά πολλοί διάλογοι που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αδιάφοροι.
- Ελάχιστη ανάπτυξη χαρακτήρων
- Με εξαίρεση ελάχιστα μικρά πράγματα που συμβαίνουν σε κάποιες περιστάσεις σε ορισμένους μονάχα κόσμους,η ιστορία είναι ένα φθηνό copy paste από το προηγούμενο Paper Mario
- Αδιάφορο και κουραστικό hub world
- Μη πρακτικά σχεδιασμένος χειρισμός
- Έλλειψη μηχανισμών,και βάθους ενός rpg.
- Επαναλαμβανόμενο μέχρι αηδίας.
- Κουραστικά mechanics
- Προσβλητικό περιεχόμενο

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4/10

Πολύ ωραίο το review σου, σε αντίθεση με το παιχνίδι. Το είχα δοκιμάσει λίγο, αρκετά όμως για να μην μου αφήσει καλή αίσθηση. Σίγουρα ο Mario έχει να περηφανεύεται καλύτερα παιχνίδια στη συλλογή του.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια!
Αν μπορώ να δώσω σε κάποιον μια εικόνα ώστε να ανακαλύψει ένα κρυμένο διαμάντι ή να αποφύγει μια πατάτα θα χαρώ πολύ να συνεχίσω να γράφω!

Πάμε λοιπόν για το επόμενο:


DayZ
Platform: PC



Επιβίωση στην χώρα των ζόμπι.
Το DayZ ήταν ένα παιχνίδι για το οποίο αρχικά δεν έδωσα και πολύ σημασία. "Άλλο ένα παιχνίδι με ζόμπι είναι" σκέφτηκα,και λόγο του ότι τελευταία τα ζόμπι είναι πολύ της μόδας, βιάστηκα να το κατατάξω μαζί με τα πιο mainstream παιχνίδια που κυκλοφορούν. Παρ' όλα αυτά το παιχνίδι αυτό είχε κάτι το ιδιαίτερο: Για πολλαπλές εβδομάδες συνέχιζε να βρίσκεται στο top10 των πιο hot τίτλων του Steam,ξεπερνώντας ακόμα και νεώτερες κυκλοφορίες. Η συνεχή παρουσία του παιχνιδιού αυτού στη λίστα με τα best selling games με έκανε από περιέργεια να θελήσω να μάθω περισσότερα για αυτό,και να το παίξω. Παρακάτω ακολουθούν οι εντυπώσεις μου από τη μύηση που δέχθηκα στο κοινωνικό πείραμα που ονομάζεται DayZ.



Η πρώτη γνωριμία.

Το παιχνίδι με καλοσορίζει με μια οθόνη στην οποία πρέπει να παραμετροποιήσω το avatar μου. Μπορώ να διαλέξω να παίξω ως άντρας ή γυναίκα,και τι χρώμα θα είναι τα ρούχα με τα οποία θα ξεκινήσει ο χαρακτήρας μου.
Μετά από αυτό καλούμαι να επιλέξω έναν server για να παίξω,και το παιχνίδι τυχαία με κάνει spawn σε κάποιο σημείο ενός πραγματικά τεράστιου χάρτη.
Στην οθόνη υπάρχει απλά ο χαρακτήρας μου και η χώρα. Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία GUI.Δεν υπάρχει κανένας NPC να με καλοσορίσει στον κόσμο,ούτε way arrows να μου δείχνουν που να πάω,ούτε καν κάποιο journal στο οποίο να γράφονται αποστολές. Στο DayZ είσαι απλά εσύ,το περιβάλλον και ο κόσμος.
Αρχικά όλες αυτές οι ελλείψεις με παραξένεψαν.
Νόμιζα πως ο λόγος ήταν πως το παιχνίδι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα,και πως ο λόγος ήταν το ότι βρίσκεται σε early access.
Παρ' όλα αυτά έσφαλα. Το παιχνίδι δεν τα θέλει όλα αυτά,τα οποία έχουμε συνηθίσει σε άλλα παιχνίδια. Αυτό το παιχνίδι θέλει να κάνει κάτι δικό του.
Αυτό που θέλει να κάνει το παιχνίδι,είναι να μας κάνει να νιώσουμε πως πραγματικά τίθεται θέμα επιβιώσεως μας. Με αυτό το σκεπτικό είναι σχεδιασμένο να είναι σκληρό,όσο σκληρή είναι και η πραγματικότητα.
Δεν είναι τυχαίο που ένα από τα πιο δημοφιλή features του παιχνιδιού είναι το permanent death,το οποίο πάντα στοιχειώνει τη σκέψη του παίχτη. Έτσι και πεθάνεις,δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία.Δεν θα ζωντανέψεις ξανά σε κάποιο checkpoint με όλα σου τα items. Άμα πεθάνεις πέθανες! Και θα πρέπει να ξεκινήσεις νέο playthrough από την αρχή.
Και πόσο λυπάμαι τους κακόμοιρους τους παίχτες που θα αρχίσουν να το παίζουν,μην έχωντας πρώτα κάνει την έρευνα τους για το παιχνίδι...



FPS με ζόμπι ? Μάλλον ο πιο hardcore εξομειωτής επιβίωσης.

Το DayZ είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια,για τα οποία θα ήταν καλύτερο κάποιος να κάνει μια μικρή έρευνα πριν αρχίσει να τα παίζει. Δεν πρόκειται για ένα τυπικό FPS με deathmatches, ξεχάστε την ξέφρενη δράση. Δεν πρόκειται ούτε για ένα gorefest με ζόμπι,ξεχάστε τα και αυτά.Τέλος να αναφέρουμε πως το παιχνίδι αυτό δεν είναι ούτε κάποιο MMO.
Το DayZ είναι ένας εξομειωτής επιβίωσης,στον οποίο θα κληθήτε να δοκιμάσετε τις γνώσεις σας,τη διορατικότητα σας, και τα ένστικτα επιβίωσης σας, σε ένα extreme σενάριο επιβίωσης.
Το πρώτο πράγμα που θα κληθήτε να κάνετε είναι να βρείτε κάτι να φάτε. Ο χαρακτήρας σας ξεβράστηκε σε μια ακτή από τη θάλασσα και πεινάει. Που θα βρείτε όμως φαγητό ? Δεν υπάρχουν σούπερ μάρκετ και περίπτερα πουθενά τριγύρω να αγοράσετε κάτι. Όσοι κάτοικοι των χωριών και πόλεων που θα επισκεφθείτε δεν την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια όσο προλάβαιναν,έχουν γίνει ζόμπι. Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν κατά κύριο λόγο θα έχουν πάρει μαζί τους όλα τα χρήσιμα αντικείμενα τους.
Θα αρχίσετε λοιπόν να επισκέπτεστε χωριά,και να μπουκάρετε σε άδεια σπίτια μπας και βρείτε κάτι για να κρατήσετε τον εαυτό σας εν ζωή. Όλο και κάποια κονσέρβα ή φρούτο ή κάτι τέλως πάντων θα έχει απομείνει,σωστά ?
Το να το βρείτε όμως δεν σημαίνει απαραίτητα πως μπορείτε ή πρέπει να το καταναλώσετε. Το παιχνίδι είπαμε είναι σκληρό όπως και η πραγματικότητα: Πες ότι βρίσκεις μια κονσέρβα. Πως θα φας το φαί που έχει μέσα αν δεν καταφέρεις να την ανοίξεις ?
Θα πρέπει να βρεις ένα εργαλείο που να μπορεί να τις ανοίγει.
Χμ. Ίσως να πεις πως δεν πειράζει. Θα βάλεις την κονσέρβα στη τσέπη του παντελονιού σου,και θα φας αυτή την σάπια μπανάνα που βρήκες παρατημένη και έχει αρχίσει να βγάζει σκουλήκια. Στο κάτω κάτω σάπιο φαί είναι καλύτερο απ' το καθόλου φαί σωστά ? Ή μήπως λάθος ?
Στη περίπτωση που αποφασίσεις να τη φας τη σάπια μπανάνα,θα έχεις και τις κατάλληλες συνέπειες. Το στόμα σου θα νιώσει μια απαίσια γεύση. Αργότερα θα αρχίσεις να έχεις ζαλάδες. Να νιώθεις άσχημα. Η όραση σου θα αρχίσει να είναι θολή.Θα γίνεις αδύναμος. Σιγά σιγά η τροφική δηλητηρίαση θα προχωρά μέχρι που θα σε σκοτώσει αν δεν καταφέρεις να βρεις αντιβίωση. Αντιβίωση ? Που να τη βρεις την αντιβίωση ?
...
Χμμμ για κάτσε,το βρήκα! Στο νοσοκομείο!! \/
Και εκεί που νιώθεις πως έκανες την ανακάλυψη του αιώνα,σύντομα η χαρά μετατρέπεται σε πίκρα,γιατί συνειδητοποιείς πως το κοντινότερο νοσοκομείο είναι αρκετά χιλιόμετρα μακρυά. Τόσο μακρυά που αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως οι πιθανότητες να αντέξεις και να μείνεις ζωντανός μέχρι να τελειώσει το ταξίδι και να καταφέρεις να φτάσεις στη πόλη,είναι ελάχιστες. Αχ. Πόσο άδικος είναι ο κόσμος. Πόσο άδικη είναι η ζωή. Θα καταριέσαι τη στιγμή που έκανες το μεγάλο λάθος να φας αυτή την καταραμένη μπανάνα,η οποία σιγά σιγά στέλνει το σώμα σου στο τάφο. ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΜΠΑΝΑΝΑ!!!!



Πάρτο αλλιώς λέμε.

Ο προηγούμενος χαρακτήρας σου πέθανε. Έφυγε από... μπανάνα,και του έκανες και τα σαράντα. Αποφάσισες λοιπόν να παίξεις με έναν νέο χαρακτήρα ο οποίος θα είναι εκλεκτικός στο τι τρώει και τι όχι. Σε αυτή τη νέα ζωή είσουν και τυχερός! Βρήκες μια φούξια σχολική τσάντα νηπίων αρκετά νωρίς,και την έβαλες στη πλάτη ώστε να μπορείς να κουβαλάς μαζί σου περισσότερα πράγματα από το loot που βρίσκεις στο πάτωμα ώστε να μην πηγαίνει χαμένο. Βρήκες ακόμα και ένα πηγάδι σε ένα χωριουδάκι και ήπιες μερικές γουλιές. Βρήκες ακόμα και ένα τσεκούρι,με το οποίο θα μπορείς να ανοίγεις κεφάλια από ζόμπι,και το κυριότερο... τις κονσέρβες με τους κοκκινιστούς γίγαντες! Νιώθεις ο άρχοντας. Αποφασίζεις να πας σε μια πόλη που έχεις ακούσει ότι υπάρχει καλό loot. Λες να πας από τα δάση και όχι από το κεντρικό δρόμο,γιατί έχεις ακούσει ότι μερικές φορές οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι. Καθώς ανεβαίνεις το βουνό όμως αρχίζεις να διψάς. Το αίσθημα γίνεται όλο και πιο έντονο. Αρχίζεις να τρέχεις μανιωδώς ψάχνωντας κάποιο χωριουδάκι με την ελπίδα ότι θα έχει ένα πηγάδι για να πιεις δυο γουλιές! Παιρνάς από δάση με κυπαρίσσια,βράχια,και ρυάκια και στο βάθος βλέπεις ένα χωριό. "Ζήτω!" Κραυγάζεις με τις σκέψεις σου. Φτάνεις στο χωριό,πας πέρα δόθε,κοιτάς παντού και συνειδητοποιείς πως δεν έχει πηγάδι.. Oh shit.
Συνεχίζεις να τρέχεις μέσα από τα δάση ψάχνοντας το επόμενο χωριό μπας και έχει κάποιο πηγάδι. Το μάτι σου πιάνει μια όμορφη λίμνη,και παρ' ότι είναι όμορφη εσύ δεν μπορείς να χαζεύεις τις ομορφιές τώρα,ΔΙΨΑΣ. Αλλά... για κάτσε! Τι ? Λίμνη ? ΛΙΜΝΗ ? Σε κλάσματα δευτερολέπτου αναλογίζεσαι ότι λίμνη = νερό και ξαφνικά αυτή η λίμνη που απλά ήταν όμορφη γίνεται η σωτηρία σου. Πας κοντά,και μπένεις μέσα σε αυτή. Τίποτα δεν γίνεται! Δεν υπάρχει καμία επιλογή. "Τι να κάνω,τι να κάνω ?" Σκέφτεσαι τι θα έκανες στη πραγματική ζωή για να πιεις νερό από μια λίμνη. "Θα έσκυβα το κεφάλι μου ώστε να φτάσει χαμηλά,ώστε να πιω." ... "...Θα έσκυβα..." ... "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!" Πατάς το πλήκτρο σκυψίματος ενώ είσαι μέσα στη λίμνη,και οι μαγικές λέξεις εμφανίζονται στην οθόνη "DRINK WATER". Για άλλη μια φορά το ότι σταμάτησες να σκέπτεσαι με τον τρόπο που έχεις συνηθίσει όταν παίζεις παιχνίδια,και αντιθέτως σκέπτεσαι με βάση το τι θα έκανες στη πραγματικότητα,σε έσωσε.
Τέτοιο παιχνίδι είναι το DayZ. Ένα παιχνίδι που πρέπει να το πάρεις σοβαρά,και να προσπαθείς να πράξεις στο παιχνίδι με βάση τα όσα θα έκανες στη πραγματικότητα. Αν δεν το κάνεις το κακό θα είναι σε εσένα,γιατί το παιχνίδι απαιτεί από εσένα να κάνεις αυτό ακριβώς,και σε επιβραβεύει για αυτό.



Ο ανθρώπινος παράγωντας.

Μετά από τις περιπέτειες καταφέρνεις και βλέπεις από μακρυά την πόλη που είχες βάλει στόχο. "Επιτέλους,έφτασα."
Νιώθεις πως ένα μεγάλο ταξίδι σου τελείωσε. Και πόσο χαίρεσαι με το loot που θα σε περιμένει σε μια ολόκληρη πόλη! Μέχρι στιγμής είχες ρημάξει χωριουδάκια. Τώρα έφτασε η στιγμή για τη πόλη. Συναντάς μερικά ζομπί. Δεν τρέχει τίποτα. Έχεις μάθει πλέον πως να τα πολεμάς. Μπαίνεις σε ένα μεγάλο κτήριο και αρχίζεις να το ψάχνεις όροφο - όροφο. Στον δεύτερο όροφο καθώς περπατάς σε ένα στενό διάδρομο και πας να στρίψεις αριστερά για να μπεις σε μια πόρτα,ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου ένα θέαμα που δεν θα το περιμένες...
Παγώνεις. Δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Νιώθεις ένα ρίγος στο κορμί σου,και αμηχανία. Και αυτό γιατί αυτό που συνάντησες μπροστά σου δεν είναι ένα από τα ζόμπι του παιχνιδιού με το προβλέψιμο A.I.,αλλά ένας άνθρωπος!
Στο DayZ οι άνθρωποι δεν ελέγχονται από την Α.Ι. αλλά από άλλους παίκτες,που παίζουν και αυτοί στον ίδιο server με εσένα. Ο σκοπός τους ? Άγνωστος. Η συμπεριφορά τους ? Άγνωστη. Κανείς δεν έχει κάποια αποστολή από το παιχνίδι. Όλοι οι παίχτες είστε ελεύθεροι να κάνετε αυτό που θέλετε. Και αυτό ίσως είναι που προκαλεί το περισσότερο άγχος και φόβο..
Με το που σε βλέπει ο άλλος,κάνει αμέσως μερικά βήματα πίσω,και σηκώνει την παλάμη του χεριού του για να σε χαιρετίσει. Τον χαιρετώ και εγώ. Κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά φεύγει από το δωμάτιο και πάει σε άλλα δωμάτια του κτηρίου.
"Φιου τουλάχιστον δεν είναι εχθρός" σκέφτεσαι.
Μετά από λίγο έχοντας υπ' όψιν ότι το loot δεν κάνει respawn,σκέπτεσαι την άλλη ιδέα: "Εη,αυτός κλέβει το δικό μου loot,που θα έκλεβα εγώ από αυτό το κτήριο!!!
Αποφασίζεις να είσαι δίκαιος. " Όποιος το προλάβει,πρόλαβε" σκέφτεσαι.
Ψάχνεις και τα άλλα δωμάτια,και παίρνεις ότι loot έχει απομείνει μέχρι που τα πήρες όλα. Νιώθεις χαρούμενος όμως. Είχες ακούσει τόσα άσχημα πράγματα για το πως συμπεριφέρονται οι άλλοι παίκτες σε αυτό το παιχνίδι. Εσύ συνάντησες έναν όμως,και ήταν τόσο ευγενικός,σε χαιρέτησε κιόλας. Νιώθεις ευχάριστα,υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω σαν εσένα.Με μια έξτρα σιγουριά που αποκτάς έχωντας επιβιώσει από τα ζόμπι και ακόμη και από ανθρώπινο παίκτη,αποφασίζεις να στρίψεις ένα τσιγάρο με τον κίτρινο Old Holborn,να το ευχαριστηθείς,μετά το κλείσιμο άλλης μιας περιπέτειας. Καθώς κοιτάς τον καπνό που απλώνεις στο τσιγάρο,ακούς έναν πυροβολισμό. Το μυαλό σου ακαριαία παγώνει. Αμέσως γυρνάς τα μάτια στην οθόνη και κατ' ευθείαν ακούς τον δεύτερο,και μετά μια μαύρη οθόνη εμφανίζεται και το μήνυμα "YOU ARE DEAD".
Άνθρωποι... Ένα ζόμπι ποτέ δεν θα ήταν τόσο ύπουλο.
Ο τύπος που είδες νωρίτερα δεν ήταν ένας φιλικός που αποφάσισε να λουτάρει το ίδιο κτήριο και μετά να φύγει όπως θα έκανες εσύ. Όοοοχι. Σε χαιρέτησε για να σε καθησυχάσει,και έτρεξε για να βρει ένα καλό σημείο παρακολουθήσης. Σε παρακολουθούσε μέχρι να βρει τη κατάλληλη στιγμή,τη στιγμή που θα είσαι αφηρημένος ή θα κάτσεις για λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να κινήσε,ώστε να στη ρίξει.
Είχες ξεκινήσει αυτό το χαρακτήρα νωρίς το μεσημέρι και έκατσες όλο το απόγευμα να πολεμάς τις κακουχίες της φύσης μαζί του. 5 ώρες επιβίωνες,μέσα από αντιξοότητες και δυσκολίες. Και όλα αυτά,για να χαθούν τα πάντα,μέσα σε 1-2 δευτερόλεπτα,από τον αστάθμητο παράγωντα. Τον άνθρωπο.
Μετά από αυτό από περιέργεια έκανα μια αναζήτηση στο Youtube για να δω άλλα περιστατικά συνάντησης μεταξύ παικτών. Πόσο τυχερός ήμουν που ο εκτελεστής μου απλά με σκότωσε απ' ευθείας. Υπάρχουν ομάδες παικτών που φόρεσαν σε άλλους παίκτες χειροπέδες,μετατρέποντας τους σε σκλάβους για να φορτώνουν όλο το loot πάνω τους και να τους έχουν σαν τα μουλάρια για να κουβαλάν αντικείμενα.
Άλλοι έγδυσαν με το ζόρι κακότυχους παίκτες,και τους ανάγκασαν όπως ήταν γυμνοί να φαν με το ζόρι σαπισμένα ακτινίδια και... μπανάνες ώστε να τους παρακολουθούν να υπομένουν έναν αργό,μαρτυρικό θάνατο.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.



Gear up,team up.

Η φύση του παιχνιδιού είναι τέτοια,ώστε για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις καλύτερα στην επιβίωση μέσα σε αυτό,θα ήταν καλύτερα να παίξεις με κάποιους φίλους σου,ανθρώπους που εμπιστέυεσαι. Να υπάρχει κάποιος να σε καλύψει με ένα τουφέκι. Κάποιος να δώσει από το αίμα του και να το κάνει μετάγγιση στο δικό σου,για να σε σώσει επειδή απ τις πληγές σου έχεις χάσει μεγάλο ποσοστό αίματος. Κάποιος να μοιραστεί τις τελευταίες σαρδέλες μιας παλιάς κονσέρβας μαζί σου.
Το μήνυμα που εισπράττω από το παιχνίδι είναι πως πρέπει να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που τους εμπιστευόμαστε. Πως οι άνθρωποι είναι ικανοί για τα καλύτερα,αλλά ταυτόχρονα και για τα χειρότερα. Είναι ένα παιχνίδι πως ίσως ως ένα σημείο να μπορούσα να το αποκαλέσω και edutainment. Διδάσκει μαθήματα. Τουλάχιστον τώρα ποια,ξέρω πως άμα βρεθώ σε κατάσταση επιβίωσης θα πρέπει να μην εμπιστεύομαι ανθρώπους που δεν ξέρω,και πάνω από όλα πως δεν θα πρέπει σε καμία μα ΚΑΜΙΑ περίπτωση να φάω σάπια μπανάνα.
Το DayZ δεν είναι 'παιχνίδι',είναι εμπειρία.

Υπ' όψιν πως το παιχνίδι βρίσκεται σε Early Access,και υπάρχει η πιθανότητα να αλλάξει πολύ μέχρι τη τελική έκδοση.

Υπέρ:
+ Πολύ καλή ατμόσφαιρα
+ Αρκετά καλά γραφικά
+ Πραγματική εξομείωση επιβίωσης
+ Παραδίδει μαθήματα επιβίωσης
+ Σε βάζει να σκέπτεσαι πράγματα με διαφορετικό τρόπο και να φιλοσοφείς
+ Δυνατές στιγμές με ανδρεναλίνη

Κατά:
- Τα animations των ζόμπι είναι κακά
- Το σύστημα μάχης χρειάζεται βελτίωση
- Μερικές φορές κράσαρε. (σπάνια όμως)
- Θα αργήσει να ολοκληρωθεί το development του

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7

Εγώ θα ποστάρω ένα review που είχα γράψει στo Gamespot για ένα κλασσικό παιχνίδι, το Diablo στο PS1.

Το δημοσίευσα στο Diablo 1 review. Κάντε κλικ εδώ για να το διαβάσετε .

Υπέρ:
+ Πολύ καλή ατμόσφαιρα
+ Ωραίο character development
+ Replayability

Κατά:
- Τα animations υστερούν σε σχέση με την PC έκδοση
- Μεγάλα loading times
- Υπερβολικά μεγάλος χώρος αποθήκευσης στη memory card

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 10

Two Worlds II

Ένα MMORPG που δεν μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει. Δείτε εδώ αναλυτικά το review που έγραψα .