Green Hell

Στην ζούγκλα του Αμαζονίου καραδοκεί ο τρόμος.

Αναρωτιόμαστε κατά πόσο η σκοτεινή θεώρηση του κόσμου από τους Πολωνούς developers πηγάζει από τα βάσανα που πέρασε η πατρίδα τους στο πέρασμα του χρόνου. Ας πάρουμε για παράδειγμα την προσφιλή μας εταιρεία ανάπτυξης Techland. Ικανοποιήσαμε στο έπακρο την... ζομπολαγνία μας παίζοντας για δεκάδες ώρες τα Dead Island και Dying Light και βγήκαμε ζωντανοί από τους πεθαμένους κόσμους τους. Μας παραξένεψε το ότι, ένας μικρός αριθμός από τα άτομα που εργάστηκαν για να υλοποιήσουν τα εν λόγω εξαιρετικά games, εγκατέλειψαν την Techland, χαράζοντας πλέον την δική τους πορεία σε μια νέα εταιρεία ανάπτυξης που ονομάζεται Creepy Jar.

Αντίθετα, δεν μας παραξένεψε καθόλου το ότι τα θέματα στα οποία θα επικεντρωθούν όλα τα project τους περιστρέφονται γύρω από το Survival είδος, την επιβίωση ημών των παικτών από φρικτές προκλήσεις και αντιξοότητες. Το παρθενικό ταξίδι της Creepy Jar στον τρόμο τιτλοφορείται χαρακτηριστικά Green Hell. Διαβάζοντας τον τίτλο το μυαλό μας πήγε αμέσως στο φιλμ “The Green Inferno” του Eli Roth και προετοιμαστήκαμε για ένα ένα φεστιβάλ κακογουστιάς και κανιβαλισμού. Ευτυχώς οι προβλέψεις διαψεύστηκαν και το Green Hell προέκυψε πολύ πιο ρεαλιστικό και ενδιαφέρον.

Οι πρωτευουσιάνοι που τους κατάπιε η ζούγκλα
Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Jake Higgins φαίνεται πως ζήλεψε την δόξα του μυθιστορηματικού ήρωα Robert Langdon και το έριξε στα εξωτικά ταξίδια προς αναζήτηση χαμένων μυστικών και πολιτισμών. Στο πλευρό του βρίσκεται η γυναίκα του, Mia, μια κορυφαία μεταφράστρια που μπορεί να γεφυρώσει το γλωσσικό χάσμα μεταξύ του Higgins και των ιθαγενών του Αμαζονίου. Το φιλόδοξο ζεύγος φτάνει στον Αμαζόνιο και ανακαλύπτει τους Yabahuaca, μια άγνωστη φυλή ιθαγενών με πολλά μυστικά. Ένα αλλόκοτο συμβάν χωρίζει τον Higgins από την γυναίκα του και αφήνει τον ανθρωπολόγο μόνο και έρημο σε ένα από τα πιο αφιλόξενα μέρη του πλανήτη για τον “πολιτισμένο” άνθρωπο. Μόνο είπαμε; Όχι ακριβώς αφού ο άτυχος ήρωας είναι το avatar μας άρα θα δεχτεί θέλοντας και μη την βοήθειά μας για να τον οδηγήσουμε στο αίσιο τέλος της περιπέτειάς του.

Προτού βουλιάξουμε στην ζούγκλα του Αμαζονίου και στους, λογής λογής, κινδύνους της, έχουμε την δυνατότητα να παραμετροποιήσουμε την συνολική εμπειρία στα μέτρα μας. Από το normal επίπεδο δυσκολίας και άνω (welcome to the jungle), θα καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια για να διατηρηθούμε στην ζωή και, παράλληλα, θα απολαύσουμε το σταδιακό ξεδίπλωμα της ιστορίας, ανακαλύπτοντας κομβικά σημεία. Η δυνατότητα να εξαλείψουμε εντελώς τον εφιάλτη της διαχείρισης των macroelements, των στατιστικών που καθορίζουν την υγεία του χαρακτήρα, είναι δίκοπο μαχαίρι.

Ναι μεν θα κινηθούμε με μεγάλη ταχύτητα στο επικίνδυνο περιβάλλον, κυνηγώντας ουσιαστικά τα αντικείμενα και τους τόπους που σχετίζονται με την πλοκή αλλά η εμπειρία θα στερηθεί αυτόματα την επικίνδυνη ατμόσφαιρα, τον ρεαλιστικό χαρακτήρα της. Μια μέση λύση είναι να μειώσουμε τον αντίκτυπο των δεικτών υγείας, περιορίζοντας την ραγδαία πτώση τους, δηλαδή να επιλέξουμε το επίπεδο δυσκολίας a walk in the park. Χωρίς να κινδυνεύουμε σε κάθε λεπτό της διαδρομής, έχουμε τον χρόνο να περιεργαστούμε το περιβάλλον, να γεμίσουμε το notebook με συνταγές και σχεδιαγράμματα και κατόπιν να κυνηγήσουμε την εξέλιξη της πλοκής.

Βιώνουμε την ιστορία του avatar μας σε τεμάχια που μοιάζουν αρχικά ασύνδετα μεταξύ τους. Το δραματικό στοιχείο δυναμώνει από την στιγμή που χάνουμε επαφή με την γυναίκα μας και αρχίζουμε έναν αγωνιώδη αγώνα για να την βρούμε. Το δάσος και τα νερά του Αμαζονίου κρύβουν εγκαταλελειμμένους καταυλισμούς και αρκετά ενημερωτικά κείμενα που δημιουργούν περισσότερες απορίες αντί να τις επιλύουν. Οι κορυφαίοι αφηγηματικοί μηχανισμοί που μας συγκλονίζουν συναισθηματικά είναι οι συνομιλίες μας με την Mia μέσω ασυρμάτου και τα οράματα που προκαλεί η ναρκωτική ουσία των ιθαγενών.

Η ηχητική επαφή με την γυναίκα μας, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις της, η περίεργη συμπεριφορά μας ιντριγκάρουν, συνθέτουν ένα αβέβαιο συναισθηματικό κλίμα μέσα στην περιβαλλοντική αβεβαιότητα. Τα ερωτηματικά που κεντρίζουν αδιάκοπα το ενδιαφέρον και μας σπρώχνουν βαθύτερα στο game πολλαπλασιάζονται από τα οράματα. Μιλάμε για υπερβατικές εμπειρίες οι οποίες εμπεριέχουν πολύτιμες πληροφορίες σε ονειρική μορφή. Οι εικόνες τους είναι τόσο μυστηριώδεις και δυνατές ώστε τις θεωρούμε τα απολαυστικότερα μέρη της πλοκής. Η ολοκλήρωση της ιστορίας μας άφησε συγκινημένους και ικανοποιημένους, δείχνοντας έτσι την ποιότητά της.

Σωματικός έλεγχος και πλιάτσικο στην ζούγκλα
Το user interface είναι ένα πανίσχυρο όπλο στην διάθεση του game για να μας εμπλέξει στην περιπέτεια και να μας εθίσει στον αδιάκοπο αγώνα για την επιβίωση. Παρέα με τα game mechanics που το συνοδεύουν, ευθύνεται για το μεγαλύτερο ποσοστό της διασκέδασης που εισπράξαμε. Η εξερεύνηση του σώματός μας πατώντας πάνω σε εικονίδιο που θυμίζει έντονα τον Άνθρωπο του Βιτρούβιου του da Vinci, φέρνει ανατριχίλες στην ραχοκοκκαλιά μας. Η θέα μιας βδέλλας κολλημένης πάνω στην σάρκα, τα σκισίματα, οι δερματικές μολύνσεις, τα σκουλήκια που εισέρχονται μέσα στο δέρμα είναι φρικτές εικόνες οι οποίες, με την οπτική ισχύ τους, ενισχύουν δραματικά την ατμόσφαιρα και μας αναγκάζουν να νοιαστούμε για τον ήρωα.

Το σακίδιο που κουβαλάμε στην πλάτη το νιώθουμε περισσότερο σαν δερμάτινο ελβετικό σουγιά παρά σαν μεταφορικό μέσο. Είναι γεμάτο θήκες αποθήκευσης των τροφίμων, των εργαλείων και των αντικειμένων που μας χρησιμεύουν στο crafting. Η καταστροφή ενός αντικειμένου ή η χρήση του στο crafting εκτελείται ευκολότερα μέσω του drop down menu που εμφανίζουμε πατώντας το mouse. Το ίδιο menu διευκολύνει την αλληλεπίδρασή μας με τα αντικείμενα που αποσπούμε από το περιβάλλον. Τα ξεχωρίζουμε σχετικά εύκολα από την υπόλοιπη πυκνή βλάστηση διακρίνοντας το λευκό πλαίσιο και την ονομασία τους την στιγμή που τα δείχνει ο κέρσορας. Στην αρχή, μετατρέψαμε τα μεγάλα κλαδιά σε κλαδάκια για τις ανάγκες του crafting, κοπανώντας και κόβοντάς τα. Το drop down menu προσφέρει αυτόματα όλες τις δυνατότητες αλληλεπίδρασης για να μας λυθούν οι όποιες απορίες σχετικά με την χρησιμότητα του αντικειμένου. Απολαμβάνουμε την τοποθέτηση των αντικειμένων στο σακίδιο, την χρήση τους, την μετακίνηση στο crafting τμήμα.

Το σημειωματάριο (notebook) είναι το πιο καλαίσθητο και το πλέον χρήσιμο τμήμα του user interface. Περιέχει ένα σωρό καρτέλες οι οποίες γεμίζουν αυτόματα με τα χρήσιμα σχεδιαγράμματα όλων των πραγμάτων που μπορούμε να δημιουργήσουμε ανακατεύοντας τα αντικείμενα που μαζεύουμε. Μας πληροφορεί για τα objectives που θα προχωρήσουν την ιστορία. Διαθέτει μια μικρή λίστα από skills που αυξάνονται όσο τα χρησιμοποιούμε. Είναι η πηγή της απόλυτης πληροφόρησης και ο μοναδικός τρόπος για να κατασκευάσουμε τον προσωπικό μας καταυλισμό. Μας αρέσει η παρουσίαση των σκίτσων, η πληροφόρηση του τι χρειάζεται το κάθε πράγμα για να φτιαχτεί, η γνώση των διαθέσιμων υλικών και των σωματικών προβλημάτων.

Η “Πράσινη Κόλαση” μοιάζει περισσότερο με παράδεισο, το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του οποίου απολαμβάνουμε.

Η πιο χρήσιμη πληροφορία που μας παρείχε ήταν το τι χρειαζόμαστε για να “σώσουμε” την πρόοδό μας. Θεωρούμε σοβαρό σχεδιαστικό σφάλμα το μπλέξιμο του ύπνου και του save στο καταφύγιο που φτιάχνουμε. Χτίσαμε μια σκηνή, ρίξαμε μια ξεγυρισμένη ξάπλα για αρκετές ώρες και νομίζαμε ότι το game σώθηκε αυτόματα. Προχωρήσαμε λίγο, μας μασούλησε τα κόκαλα ένα θηρίο της ζούγκλας και επιστρέψαμε γύρω στις δύο ώρες πίσω, χάνοντας ότι είχαμε πετύχει στο ενδιάμεσο. Σημαδεύοντας το κατάλυμα μας με τον κέρσορα από οποιαδήποτε γωνία βλέπουμε μόνο την επιλογή του ύπνου. Για να αποθηκεύσουμε την πρόοδο μας πρέπει να πάμε στην είσοδο της σκηνής και να σημαδέψουμε από πάνω της, τότε μόνο εμφανίζεται η επιλογή save! Τα controls τουλάχιστον είναι ομαδοποιημένα στα γνώριμα σημεία του πληκτρολογίου και του mouse και, κατά συνέπεια, οι κινήσεις μας εκτελούνται εύκολα και αυτόματα. Η κάμερα είναι ευέλικτη και καλύπτει τις ανάγκες μας για εύστοχες παρατηρήσεις αλλά και επιθέσεις.

Πράσινος μαρασμός
Η στατιστική διάσταση του Green Hell, οι μπάρες που απεικονίζουν την υγεία μας έρχονται με ένα απρόβλεπτο συστατικό, το sanity. Το πρώτο πράγμα που θα πλήξει τον σύγχρονο άνθρωπο ο οποίος θα τολμήσει να αγκαλιάσει το άγριο περιβάλλον και την μοναξιά της ζούγκλας, είναι τα ψυχολογικά προβλήματα. Η ψυχική μας ισορροπία απειλείται από τις εμπειρίες που δοκιμάζουμε και, η διατήρησή της σε λογικά πλαίσια, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μεταβλητή για Survival. Τα energy, stamina και health είναι οι προβλεπόμενες μεταβλητές, όμως, η διαχείρισή τους έχει μαι πρωτοποριακή διάσταση, επηρεασμένη από τις σύγχρονες διατροφολογικές συνήθειες. Δεν μας αρκεί η κατανάλωση οποιουδήποτε φαγώσιμου πράγματος για να επιβιώσουμε, πρέπει να διατηρούμε σε ισορροπία τα τρία απαραίτητα μακροθρεπτικά συστατικά, τις πρωτεΐνες, τους υδατάνθρακες και τα λίπη. Η αναζήτηση των τροφών που τα περιλαμβάνουν σε διαφορετικές ποσότητες αυξάνει την δυσκολία της συντήρησης του ήρωα και, το κυριότερο, μας κάνει να σκεφτόμαστε εξυπνότερα σε διατροφικό επίπεδο. Παρέα με το sanity αλλάζουν την δυναμική της αυτοσυντήρησης με αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε ένα πιο ενδιαφέρον μοντέλο.

Η παρουσία του λευκού ανθρώπου στην περιοχή τους, ενός παρείσακτου που δεν έχει καμία δουλειά εκεί, έχει κάνει τους ιθαγενείς και τα πλάσματα της ζούγκλας να είναι ιδιαίτερα ανήσυχα. Οι συναντήσεις μας με εξωτικά πλάσματα είναι πολλές ενώ με επικίνδυνους θηρευτές είναι λιγοστές, όλες πάντως καταχωρούνται στην μνήμη μας σαν αξιομνημόνευτες. Παρακολουθήσαμε εντυπωσιασμένοι πολύχρωμους παπαγάλους να διασχίζουν τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας. Είδαμε χαριτωμένες χελώνες και παρδαλά βατράχια να φεύγουν μακριά μας με τον χαρακτηριστικό βηματισμό τους. Οι όμορφες αυτές εικόνες δημιουργούν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα η οποία διασπάται απότομα από την αιφνιδιαστική εισβολή σε αυτή ενός θηρευτή.

Χαζεύουμε την βλάστηση και τον ορίζοντα και δεν βλέπουμε τον κροταλία που καρφώνει τα δόντια του στα πόδια μας. Ρεμβάζουμε τα νούφαρα και τα ψάρια στο νερό και δεν παίρνουμε χαμπάρι τον κροκόδειλο που μας πλησιάζει. Την μεγαλύτερη έκπληξη απ’ όλες την δοκιμάζουμε στην πρώτη μας επαφή με τους φονικούς ιθαγενείς. Ψαχουλεύαμε ένα παρατημένο ιερό τους, προχωρούμε λίγο πιο κάτω, κάνουμε πέρα τα φοινικόδεντρα και πέφτουμε πάνω σε δύο ιθαγενείς βαμμένους με την μπογιά του πολέμου. Το αρχικό σοκ διαδέχεται η απρόκλητη επίθεσή τους, η εξόντωση τους και η συγκομιδή (harvesting) της σάρκας τους.

Το harvesting είναι το πιο αηδιαστικό game mechanic μετά την θέαση των πληγών στο σώμα μας. Είναι απαραίτητο για να πάρουμε δέρματα, κρέατα, κόκαλα και άλλα χρήσιμα πράγματα που θα καταλήξουν στην κοιλιά μας ή στην πέτρα του crafting, εντούτοις το ξεκοίλιασμα μιας χελώνας ή ενός ιθαγενούς μας έφερε στο νου ταινίες με κανιβάλους. Το συνολικό μέγεθος του game δεν είναι πολύ μεγάλο όμως η επιμέλεια που δόθηκε στην κατασκευή της χλωρίδας, της πανίδας και του φόντου δημιουργεί την πιο ρεαλιστική ατμόσφαιρα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.

Υπάρχουν φορές που κινούμαστε το βράδυ για να βρούμε υλικά ή τροφές, κοιτάμε το τοπίο που λούζεται από το φεγγαρόφωτο και αισθανόμαστε ότι είμαστε εκεί, νιώθουμε την μαγεία της άγριας φύσης μέσα μας. Τα καιρικά μοντέλα και η εναλλαγή μέρας και νύχτας δεν διαμορφώνουν απλά το τοπίο με εντυπωσιακό τρόπο αλλά επεμβαίνουν άμεσα στο gameplay, αναγκάζοντάς μας να διακόψουμε την περιπλάνηση και να το ρίξουμε στον ύπνο, να μαζέψουμε νερό για να αντιμετωπίσουμε την ξηρασία κ.ο.κ. Τα bugs δεν λείπουν και είναι πολύ φαιδρά σαν την εικόνα ενός νεκρού ζώου που αιωρείται μερικά μέτρα πάνω από το έδαφος χωρίς να μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε μαζί του.

Οι φίλοι μας τα ζώα
Το A.I. που χειρίζεται πουλιά, αμφίβια, θηλαστικά, ερπετά, ψάρια και ιθαγενείς τα έχει προικίσει με την αναμενόμενη νοημοσύνη. Τα αδύναμα πλάσματα απομακρύνονται, τα δυνατά πλησιάζουν για να μας φάνε, κανένα πάντως δεν δείχνει αδιάφορο στην παρουσία μας. Χειροκροτήσαμε τους developers για το άψογο optimization του υλικού τους. Όλα τα PC της τελευταίας πενταετίας και βάλε σηκώνουν με χαρακτηριστική άνεση τα φανταστικά πολύγωνα, τα ζωώδη animations και την οπτική πολυπλοκότητα της ζούγκλας χωρίς να ρίχνουν το frame rate κάτω από το νούμερο 30 ενώ μπορεί να ξεπεράσουν εύκολα το 50. Για να δέσει η ατμόσφαιρα, η συνταγή προσφέρει λαχταριστό voice acting από το πρωταγωνιστικό ζεύγος και ένα πλούσιο αρχείο περιβαλλοντικών ήχων που μας αγκαλιάζει σφικτά σε κάθε μας βήμα. Αφουγκραζόμαστε αδιάκοπα το περιβάλλον για ύποπτους ήχους, ήχους που μας πληροφορούν ότι κάτι επικίνδυνο βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Φυσικά απολαμβάνουμε τους χαρμόσυνους ήχους της φύσης και νιώθουμε ότι η ηχητική μπάντα είναι τελικά το κερασάκι στην τούρτα της ολιστικής ατμόσφαιρας του Green Hell.

Στον Αμαζόνιο του Green Hell βρέχει καταρρακτωδώς δύο πράγματα, νερό και tips. Το νερό δεν το σταματάμε με τίποτα, ευτυχώς δηλαδή γιατί το έχει ανάγκη ο χαρακτήρας μας για να μην αφυδατωθεί. Τα tips μπορούμε να τα σταματήσουμε για να μην μας αποσπούν την προσοχή, να μην μπερδεύονται στο κάτω μέρος της οθόνης με τους υπότιτλους των διαλόγων. Επιλέγουμε να τα υποστούμε αρχικά γιατί περιλαμβάνουν πολύτιμες πληροφορίες που δεν μας μαθαίνει το περιορισμένο tutorial. Ας πάρουμε για παράδειγμα το James Bond – ικό ρολόι που φοράμε σε όλη την διάρκεια της περιπέτειας. Είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας προσφέρει η in – game γυναίκα μας. Έχει δύο όψεις, με την μια να καταγράφει τις διατροφικές μας ανάγκες και την άλλη να λειτουργεί σαν πυξίδα.

Η πυξίδα αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο που έχουμε για να εξερευνήσουμε την πράσινη “κόλαση” μας. Στην διαδρομή βρίσκουμε πολυκαιρισμένους χάρτες οι οποίοι σημαδεύονται αυτόματα σε καίριες τοποθεσίες της πλοκής, σπηλιές και βωμούς. Για να κατευθυνθούμε εκεί που θέλουμε συνδυάζουμε την κίνηση της πυξίδας και τις συντεταγμένες που αναγράφονται στους χάρτες. Έτσι η πλοήγηση λαμβάνει ρεαλιστικό και συναρπαστικό χαρακτήρα, κάτι που δεν θα είχαμε ανακαλύψει αν δεν υπήρχαν τα tips να μας “μιλήσουν” για την διπλή χρήση του ρολογιού.

Το Green Hell είναι ένα χρονικό ακορντεόν που το ζουλάμε για να το τερματίσουμε γρήγορα και να ξεμπερδεύουμε μαζί του ή το τραβάμε για να επιμηκύνουμε όσο περισσότερο γίνεται την παραμονή μας σε αυτό. Το Story mode με κατεβασμένη δυσκολία, ακόμα και με την εξαφάνιση των δυσάρεστων συνεπειών του περιβάλλοντος, μπορεί να μας βγάλει στο ξέφωτο του τερματισμού μέσα σε 2 – 3 ώρες. Το ίδιο mode σε κανονικό και αυξημένο επίπεδο δυσκολίας ξεπερνάει εύκολα το δεκάωρο.

Για μεγαλύτερη παραμονή στους τρόμους της Αμαζονιακής κόλασης, επιλέγουμε το Survival mode. Σε αυτό δεν μας ενδιαφέρει η τύχη των χαρακτήρων αλλά η δημιουργία της προσωπικής μας όασης, η εξερεύνηση του περιβάλλοντος και η επεξεργασία όλων των προκλήσεων του. Θα κυνηγήσουμε, θα ψαρέψουμε, θα καλλιεργήσουμε φυτά, θα μαγειρέψουμε, θα ανεβάσουμε όλα τα skills μας. Στο Survival mode θα κυλήσουν αβίαστα μερικές δεκάδες ώρες. Το Challenges mode υπάρχει για να χαράξει ανεξίτηλα όλα τα game mechanics στο μυαλό μας, για να βελτιώσει το παιχνίδι μας δηλαδή. Ο χρονικός περιορισμός των προκλήσεων επιβάλλει αυτόματες κινήσεις, γνώση του περιβάλλοντος και του crafting, απομνημόνευση των βασικών συνταγών.

Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ
Το Green Hell είναι ένας Πράσινος Παράδεισος για όσους αναζητούν ένα καλό Survival. Μας τοποθετεί σε ένα άγριο, επικίνδυνο μοντέλο της πραγματικότητας, στο κέντρο μιας αφιλόξενης ζούγκλας και μας ζητά να τα βγάλουμε πέρα. Έχει υπέροχα γραφικά και η ατμόσφαιρά του μας κάνει να αισθανόμαστε ότι πήγαμε για ταξίδι στον Αμαζόνιο. Ο χειρισμός είναι άνετος, τα game mechanics είναι απλά και η δυνατότητά ρύθμισης όλων των παραγόντων που συνθέτουν την εμπειρία, μας επιτρέπει να επεξεργαστούμε το υλικό του με τους δικούς μας ρυθμούς. Το σενάριο μας γραπώνει στα νύχια του από το πρώτο λεπτό και μας συγκλονίζει σε όποιο από τα δύο φινάλε του και αν καταλήξουμε.

Θετικά:
- Εξωτική ατμόσφαιρα και όμορφα γραφικά
- Καλαίσθητο user interface
- Πολλές επιλογές τροποποίησης της δυσκολίας
- Σταδιακό ξεδίπλωμα του πλούσιου περιεχομένου του
- Γρήγορη εκμάθηση
- Εξαιρετικό σενάριο που προσφέρεται σε δόσεις
- Ηχητική επένδυση που προσδίδει ρεαλισμό

Αρνητικά:
- Αρκετά bugs
- Τοποθέτηση του save σε “άκυρη” θέση
- Ανεπαρκές tutorial

Βαθμολογία
Γραφικά: 8
Ήχος: 7.5
Gameplay: 7.5
Σενάριο: 7
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.5

Μια όμορφη, ζόρικη και διδακτική περιπλάνηση στο οικοσύστημα του Αμαζονίου.

Γιάννης Μοσχονάς