Insurgency

Ο απόλυτος ρεαλισμός στα FPS.

Ρεαλιστικό multiplayer First-Person Shooter τακτικής. Αυτός είναι ο ακριβής χαρακτηρισμός που ταιριάζει γάντι στο Insurgency. Όλα γύρω από το συγκεκριμένο παιχνίδι ξεκίνησαν το μακρινό 2002 με την ιδέα του Andrew Spearin να δημιουργήσει ένα μοντέρνο, ρεαλιστικό FPS που να βασίζεται στην ομαδική συνεργασία. O Spearin, διευθυντής δημιουργικού πλέον στην New World Interactive, αποφάσισε να μεταφέρει τις εμπειρίες του από τον Καναδικό στρατό μέσα σε ένα video game. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το Insurgency ασπάζεται τόσο έντονα τη ρεαλιστική πλευρά του πολέμου, αφήνοντας πίσω του πολλά από τα κλισέ των σύγχρονων FPS της εποχής.

Το project ονομαζόταν αρχικά Operation: Counter-Insurgency και μέχρι το 2005 δεν υπήρχαν ιδιαίτερα σημάδια προόδου στην ανάπτυξή του. Εκείνη τη χρονιά προστέθηκε στην ομάδα ο Jeremy Blum, δημιουργός του γνωστού Red Orchestra mod, μαζί με άλλους πρώην developers του συγκεκριμένου mod. Το project μπήκε σε φουλ ρυθμούς ανάπτυξης ως mod του Half-Life 2 πάνω στην Source Engine της Valve και μετονομάστηκε σε INSURGENCY: Modern Infantry Combat. Με την κυκλοφορία του το 2007 γνώρισε τεράστια απήχηση και συγκέντρωσε βραβεία που το ανέδειξαν ως το καλύτερο mod της χρονιάς. Έτσι ο Spearin, με τη βοήθεια της New World Interactive, πήρε το ρίσκο να δημιουργήσει το ολοκληρωμένο παιχνίδι που ονομάστηκε απλώς Insurgency και η ανάπτυξή του ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2011.

Αναταραχές στη Μέση Ανατολή
Ως ένα καθαρά multiplayer FPS, το σενάριο του Insurgency χαρακτηρίζεται από υποτυπώδες εώς μηδαμινό. Δεν είναι άλλωστε και ο στόχος του παιχνιδιού να αναδείξει μια ιστορία προς τα έξω ή να περάσει κάποιο μήνυμα. Η έμφαση δίνεται αποκλειστικά στο gameplay. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια βασικά σημεία τα οποία είναι ευδιάκριτα, όπως το γεγονός ότι οι αναταραχές εκτυλίσσονται σε χώρες της Μέσης Ανατολής όπως η Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν και ότι οι μάχες πραγματοποιούνται ανάμεσα σε δυνάμεις στρατού (Security Forces) και αντάρτες (Insurgents) στα πρότυπα του Counter Strike.

Μια ακτίδα πλοκής εμφανίζεται στο επίπεδο που θα συναντήσετε όταν επιλέξετε το Training Mode λίγο μετά την πρώτη είσοδό σας στο Insurgency. Μην κάνετε το λάθος και παρακάμψετε την καθιερωμένη εκπαίδευση, γιατί οποιοδήποτε mode κι αν ακολουθήσετε, θα καταλήξετε στην καλύτερη περίπτωση στόχος για εξάσκηση. Στο Training mode είστε κλασικά ένας rookie στρατιώτης σε μία στρατιωτική βάση κι εκπαιδεύεστε στις βασικές κινήσεις του παιχνιδιού, μέχρι την στιγμή που αντάρτες επιτίθενται στη βάση κι έρχεστε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Μετά την επιτυχημένη προστασία της βάσης, γίνεστε επίσημα μέλος των ειδικών δυνάμεων που θα πολεμήσουν στο μεσανατολικό μέτωπο.

Ρεαλιστική αναπαράσταση, σουρεαλιστική δυσκολία
Το Training Mode που αναφέρθηκε είναι δυστυχώς και το μόνο καθαρό single-player mode του Insurgency. Από εκεί και πέρα έχετε τη δυνατότητα να συνεργαστείτε με άλλους σε Co-op εναντίων της A.I. ή να παίξετε Multiplayer εναντίων άλλων παικτών. Τα δύο προαναφερθέντα modes σας δίνουν και τη δυνατότητα να δοκιμάσετε τους χάρτες μόνοι σας, με τους συμπαίκτες σας να είναι επίσης ελεγχόμενοι από A.I., ώστε να πάρετε μια γεύση πριν χαθείτε στις online μάχες. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη επιλογή ενδέχεται να σας εξοργίσει. Τα bots που συνεργάζεστε δεν προσφέρουν καμία βοήθεια και συχνά μπλέκουν στα πόδια σας, ενώ οι αντίπαλοι κινούνται λες και γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον συγκεκριμένο χάρτη. Σε συνδυασμό με τον ήδη υψηλό βαθμό δυσκολίας του Insurgency, δεν θα ζήσετε πολύ για να γνωρίσετε το επίπεδο.

Ας εξηγήσουμε και τον λόγο που το Insurgency θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα FPS εκεί έξω. Η επιλογή του να μείνει προσκολλημένο στην πραγματικότητα, του δίνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αρχικά, πρέπει να ξέρετε ότι θα πεθάνετε μετά από μία με δύο σφαίρες που θα δεχτείτε και δεν θα μάθετε και ποτέ από που σας ήρθε, εκτός αν δείτε οι ίδιοι τον αντίπαλο να πυροβολεί. Δεν υπάρχει πουθενά mini-map που να σας δίνει στοιχεία για το τι συμβαίνει γύρω σας, δεν διαθέτετε crosshair για να γνωρίζετε που στοχεύετε και θα πρέπει να μετράτε τις σφαίρες σας αφού απουσιάζει και αυτή η ένδειξη. Ακόμα και η υποχώρηση του όπλου καθώς πυροβολείτε είναι αληθοφανής. Οι μόνες ενδείξεις που υπάρχουν στον χάρτη είναι η θέση των σημείων που βρίσκονται οι αποστολές σας στο εκάστοτε mode (αν και πάλι υπάρχουν κρυφές αποστολές) και η θέση των συμπαικτών σας.

Αυτή η αληθοφάνεια και η έλλειψη στοιχείων κάνουν την ομαδικότητα πιο αναγκαία από ποτέ και οδηγούν την εμπειρία του Multiplayer σε ενδιαφέροντα μονοπάτια που συναντάμε δύσκολα σε άλλα games του είδους. Το στυλ παιχνιδιού “Μοναχικός καβαλάρης” δεν ταιριάζει στο Insurgency. Για παράδειγμα, θα κατάλαβετε έναν εχθρό σας που κρύβεται μόνο μετά από τις σφαίρες που θα ρίξει. Αν δεν είστε εσείς το άτυχο θύμα, τότε αυτόματα ενημερώνεστε για την ύπαρξη εχθρού. Με λίγα λόγια, η χαμένη ζωή του συμπαίκτη σας μετατρέπεται στην προειδοποίηση που χρειάζεστε για να επιβιώσετε.

Φυσικά ακόμα και όταν σκοτώσετε κάποιον εχθρό, δεν υπάρχει η αντίστοιχη ενημέρωση. Θα πρέπει να ελέγξετε με τα μάτια σας αν υπάρχει πτώμα. Αυτές οι πινελιές δίνουν βάθος στο gameplay και σας ωθούν στην στρατηγική προσέγγιση της ενίοτε αποστολής. Να αναφέρουμε επίσης ότι οι σφαίρες και οι βόμβες δεν αναγνωρίζουν φίλο κι εχθρό, αφού το friendly fire είναι κανονικά ενεργοποιημένο όπως στην πραγματικότητα άλλωστε. Σε περίπτωση που κρίνετε ότι κάποιος συμπαίκτης σας επιτίθεται σκόπιμα στην ομάδα σας, μπορείτε να τον ψηφίσετε για αποκλεισμό και στις τρεις ψήφους αποχωρεί.

Όταν ξεκινάτε μια μάχη, αρχικά επιλέγετε ένα από τα εννιά διαθέσιμα classes των Security Forces και τα 10 των Insurgents. Οι δουλειές μέσα σε μία ομάδα είναι συγκεκριμένες κι έτσι αν για παράδειγμα κάποιος προλάβει την θέση του Sniper τότε δεν μπορείτε να επιλέξετε κι εσείς το ίδιο. Η New World Interactive προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να σας ωθήσει να δοκιμάσετε διαφορετικούς ρόλους και να μην επικεντρώνεστε αποκλειστικά σε έναν. Να σημειώσουμε ότι σε παιχνίδι 32 παικτών, τα δύο αντίπαλα factions χωρίζονται σε δύο περαιτέρω υποομάδες, όπου η μία αναλαμβάνει τον αναγνωριστικό ρόλο και η άλλη τον επιθετικό. Τα classes φυσικά δεν είναι 16 κι έτσι κάποια από αυτά δύναται να επιλεχθούν από δύο παίκτες.

Μετά την επιλογή του class που θα χρησιμοποιήσετε, καλείστε να προσαρμόσετε το loadout σας σε ένα από τα πιο δυνατά σημεία του Insurgency. Το weapon customization εκμεταλλέυεται ένα ιδιαίτερα ευέλικτο σύστημα πόντων και βάρους. Μπορέιτε για παράδειγμα να αφαιρέσετε το δευτερέυoν όπλο σας για να κουβαλήσετε μια επιπλέον χειροβομβίδα ή μπορείτε να ανταλλάξετε δύο χειροβομβίδες με μία C4. Ακόμα μπορείτε να προσθέσετε διόπτρα και λέιζερ στο αυτόματο σας ώστε να αυξήσετε την ευστοχία σας ή καλύτερη λαβή και εκτοξευτή όλμων που προσθέτουν βάρος και το κάνουν πιο σταθερό. Οι συνδυασμοί είναι πάρα πολλοί και είναι στο χέρι σας να διαμορφώσετε τον δικό σας.

Μην περιμένετε να απομακρυνθείτε πολύ από την ομάδα σας και να ζήσετε για να το πείτε στους υπόλοιπους.

Τακτική και εγρήγορση
Όπως γίνεται κατανοητό, το Insurgency στηρίζεται καθαρά στο Multiplayer κομμάτι του. Για αυτό τον λόγο και μετά και από τα τελευταία patches υπάρχουν πολλά modes και χάρτες για όλα τα γούστα. Οι χάρτες πιο συγκεκριμένα είναι 16 κι έρχονται σε εκδοχές ημέρας και νύχτας. Όσον αφορά τα modes, υπάρχουν πέντε αυτήν τη στιγμή για το Co-op και άλλα επτά για το ανταγωνιστικό Multiplayer. Αν και ο αριθμός των online παικτών δεν είναι τεράστιος, θα καταφέρετε σε ελάχιστο χρόνο να βρείτε συμπαίκτες χάρις το πολύ λειτουργικό matchmaking που έχει στήσει η New World Interactive. Επίσης αξίζει να αναφέρω ότι όση ώρα έπαιζα δεν συνάντησα κάποιον συμπαίκτη που να βρίζει ή να παίζει αντιομαδικά. Ίσως αυτό να είναι και απόρρεια του κλίματος συνεργασίας που επικρατεί κατά τη διάρκεια μιας μάχης.

Στο Co-op θα συνεργαστείτε με την υπόλοιπη ομάδα σας και θα βρεθείτε αντιμέτωποι με A.I. αντιπάλους. Το βασικότερο mode εδώ είναι το Conquer κατά το οποίο θα πρέπει σταδιακά να προχωρήσετε στον χάρτη καταλαμβάνοντας τρία σημεία-κλειδιά και καταστρέφοντας κρυψώνες όπλων των αντιπάλων. Σε περίπτωση που πεθάνετε, θα πρέπει να περιμένετε τους συμπαίκτες σας να κατακτήσουν ένα από τα τρία σημεία για να κάνετε respawn. Εδώ είναι που θα χρειαστείτε υπομονή, αφού προσωπικά εμένα έτυχε σε μία περίπτωση να περιμένω ακόμα και πέντε λεπτά. Ένα άλλο mode που με τράβηξε ήταν το “Hunt”, κατά το οποίο καλείστε να καταστρέψετε τρεις πιθανές τοποθεσίες όπλων χωρίς όμως να υπάρχει η δυνατότητα για respawn. Ακόμα σας δίνεται η επιλογή πριν ξεκινήσετε, να παίξετε οποιοδήποτε mode σε Hardcore Co-op ή Elite Co-op. Και τα δύο επίπεδα είναι μια σκάλα δυσκολότερα από το κλασσικό, με τις διαφορές μεταξύ τους να βρίσκονται στο είδος εξοπλισμού των εχθρών. 

Το ανταγωνιστικό Multiplayer εξελίσσεται σε πολύ ταχύτερους ρυθμούς από το Co-op. Το πιο έντονο mode είναι το Firefight 5v5 στο οποίο θα πολεμήσετε σε γύρους των τριών λεπτών με κύριο στόχο να εξοντώσετε την αντίπαλη ομάδα. Αν κατακτήσετε κάποιο από τα σημεία κλειδιά, τότε μπορείτε να καλέσετε ενισχύσεις, δηλαδή συμπαίκτες σας που έχουν πεθάνει και περιμένουν ανυπομονετικά το respawn. Από εκεί και πέρα υπάρχουν modes παρόμοια με το Co-op, όπου συνοδεύετε στόχους υψηλής σημασίας (Ambush), κατακτάτε και προστατεύετε περιοχές του χάρτη (Skirmish, Occupy) και καταστρέφετε κρυψώνες όπλων (Strike, Elimination). Το mode που ξεχώρισα εδώ ήταν το “Push” στο οποίο η επιτιθέμενη ομάδα πρέπει να κατακτήσει τέσσερα σημεία-κλειδιά με τη σειρά, ενώ οι αμυνόμενοι πρέπει να τα υπερασπιστούν μέχρι να τελειώσει ο χρόνος, έχοντας στην διάθεση τους περιορισμένο αριθμό ενισχύσεων.

Εκπληκτικοί χάρτες, αλλά...
Στο Multiplayer λάμπουν οι υπέροχα σχεδιασμένοι, ευρύχωροι χάρτες που φιλοξενούν μέχρι και 32 παίκτες ταυτόχρονα. Ο σχεδιασμός τους έχει γίνει έτσι ώστε να μην υπάρχουν νεκρά σημεία όπου θα μπορείτε να στέκεστε και να σκοπεύετε άφοβα αντιπάλους. Ιδανικός σχεδιασμός για να υπάρχει μια συνεχής κίνηση, αφού κάθε είσοδος κτιρίου έχει κοντά της και μια έξοδο. Πέρα από τον σχεδιασμό των επιπέδων και τα backgrounds, τα υπόλοιπα οπτικά εφέ δεν είναι καλογυαλισμένα. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες λεπτομέρειες στο περιβάλλον και το παιχνίδι δεν δείχνει σίγουρα current-gen, αλλά τουλάχιστον το συνολικό αποτέλεσμα δεν απογοητεύει.

Ηχώ πολέμου
Στον ηχητικό τομέα το Insurgency πατάει όλα τα κουμπιά σωστά. Τα ηχητικά εφέ των όπλων και των εκρήξεων είναι απολύτως πιστευτά και το voice acting έχει τόνο που ταιριάζει απόλυτα στην ροή της μάχης. Μικρή παρένθεση αποτελούν οι κλισέ στρατιωτικές φράσεις που ακούγονται κυρίως κατά τη διάρκεια του Training Mode. Το σημάδι που επιβραβεύει την ποιότητα του ήχου μέσα στο παιχνίδι είναι η συμπερίληψη του στο gameplay. Υπήρχαν αρκετές φορές που (εν ελλείψει mini-map) στηρίχτηκα στον ήχο των βημάτων των αντιπάλων καθώς και στην ηχώ των σφαιρών τους. Για αυτό τον λόγο προτείνω να χρησιμοποιήσετε και ακουστικά για μία πιο ολοκληρωμένη εμπειρία.

Ανταρσία στον χώρο των FPS
Το Insurgency είναι το indie Shooter που δεν περίμενε κανείς. Καταφέρνει να διαφοροποιηθεί από την ταχύτητα των Call of Duty και Counter Strike δίνοντας έμφαση στα classes, κρατόντας παράλληλα τον παίκτη σε εγρήγορση χάρις την ρεαλιστικότητα που προσφέρει. Διατίθεται μόνο ψηφιακά και η τιμή του στο Steam ανέρχεται στα 15 ευρώ. Με τη συνεχή στήριξη της New World Interactive και τις προσθήκες επί μηνιαίας βάσης, η πορεία που χαράζει το Insurgency μπορεί να είναι μόνο ανοδική.

Θετικά:
- Πληθώρα επιλογών στο weapon customization
- Φρέσκο κι ευχάριστο Multiplayer
- Υψηλός βαθμός πρόκλησης
- Άρτιος ηχητικός τομέας
- Λεπτομερώς σχεδιασμένοι χάρτες
- Γρήγορο matchmaking

Αρνητικά:
- Απουσία Single-Player campaign
- Αρκετή αναμονή για respawn στο Co-op mode
- Ο οπτικός τομέας δεν εντυπωσιάζει

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 8
Gameplay: 8
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.2

Tολμάει και κυρίως πετυχαίνει κάτι το διαφορετικό.

Μάνος Μαρίνος