GameWorld Blogs

Πατέρας. Μία λέξη που χαρακτηρίζει την ζωή πολλών ανθρώπων (δεν θα πω όλων, γιατί, δυστυχώς, αρκετοί άνθρωποι ατύχησαν και δεν κατάφεραν να ζήσουν τον βιολογικό τους πατέρα ή και κανένα πρότυπο πατέρα), καλώς ή κακώς. Η πατρική παρουσία στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές (ή και τις δύο) συνέπειες στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, του τρόπου σκέψης και αντιμετώπισης συμβάντων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της παραμονής του παιδιού σε αυτόν τον κόσμο. Όσοι έχουμε έναν (ή και δύο, όπως στη δικιά μου περίπτωση, όπου έχω τον βιολογικό μου πατέρα αλλά και τον πατριό μου να με συμβουλεύουν μέχρι και τώρα), ξέρουμε πως, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας επηρέασαν αρκετά σε πολλούς τομείς.

Φυσικά, το blog αυτό δεν θα υπήρχε ανάμεσα στα υπόλοιπα του GameWorld, αν δεν είχε gaming χαρακτήρα. Γι' αυτό, με αφορμή τη μέρα που περνάμε, θα γράψω λίγα πράγματα για τους "πατεράδες που γνωρίσαμε μέσα από τα video games". Σημείωση: μπορεί να γράψω, άθελά μου περισσότερο, κάποια spoilers. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων σε όσους δεν τα έχουν παίξει και τους φανερώσω σημεία της πλοκής των παιχνιδιών.

1) Michael De Santa, Grand Theft Auto V

Ένας από τους 3 βασικούς (και playable χαρακτήρες) του GTA που σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ο Michael είναι ο badass πατέρας που κρύβεται πίσω από τον κάθε μπαμπά, όταν αυτός μαθαίνει ότι κάποιος θέλει να κάνει κακό στα παιδιά του. Από το ουίσκι δίπλα από την πισίνα και τις επισκέψεις στον τρελογιατρό, στα όπλα και πάνω σε jet ski, όπου πάει να πάρει την κόρη του από το γιοτ εκείνου του κλασσικού, πλούσιου Αμερικάνου νέου, που κάνει όλη την ημέρα πάρτι με τα λεφτά του μπαμπά και τα LSD του dealer του. Ο Michael, μετά από διάφορα γεγονότα που γίνονται στο παιχνίδι, σπάει τη ρουτίνα του, αρπάζει τα πολυβολάκια του και θερίζει όποιον βρει, γιατί αυτός είναι ο πραγματικός του εαυτός. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτός προτιμάμε.

2) John Marston, Red Dead Redemption

Ένας χαρακτήρας που γέλασα, πόνεσα (μεταφορικά, τόσες σφαίρες και κατραπακιές από αρκούδες φάγαμε παρέα) και έκλαψα (ναι, έκλαψα, γιατί μόνο αυτό μπορούσα να κάνω στο τέλος του παιχνιδιού) μαζί του. Το Red Dead Redemption, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, γιατί αυτή η Rockstar βάλθηκε να μου φέρει τον κόσμο ανάποδα, όταν το κυκλοφόρησε για το Xbox 360. Ο John, ένας καουμπόης της περίφημης Άγριας Δύσης, αναγκάζεται από κάτι ψευτόμαγκες του BOI (κάτι σαν το FBI, αλλά πιο εκνευριστικοί και need-to-be-killed-for-everyone's-sake τύποι) να στραφεί εναντίον των παλιών του comrades-in-arms (την παλιά του συμμορία, δηλαδή), με αντάλλαγμα την επιστροφή της φαμίλιας του (γυναίκα και γιος) από τα βρωμερά τους χέρια. Περνάει από 40 κύματα, σκοτώνει κόσμο και κοσμάκη, επιβιώνει από τις χειρότερες συνθήκες, έως ότου παιχτεί το απίστευτο τραγούδι του Jamie Lidell και ο ίδιος, καβάλα πάνω στο άλογό του και με φόντο το ηλιοβασίλεμα, επιστρέψει στο ράντσο του, που με τόσο κόπο και ιδρώτα έχτισε, για να πάρει στην αγκαλιά του την γυναίκα του και τον γιο του. Ένας χαρακτήρας που άγγιξε την καρδιά μου με πάρα πολλούς τρόπους, γιατί, ενώ στην αρχή φαινόταν σαν ένας άγριος καουμπόης που δεν τον νοιάζει τίποτα και κάνει ό,τι γουστάρει, στην πραγματικότητα είναι ένας άμοιρος πατέρας που θα κάνει τα πάντα για να σώσει τη γυναίκα του και το παιδί του από τους κακούς. Όσοι δεν έχετε απολαύσει αυτό το αριστούργημα που λέγεται Red Dead Redemption, σας ζητώ να το κάνετε.

3) Big Daddies, BioShock series

Πατεράδες μόνο στο όνομα, οι Big Daddies ήρθαν για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Φύλακες των μικρών κοριτσιών του κόσμου των BioShock (=Little Sisters), οι τύποι με τις μεγάλες στολές δύτη και το τρυπάνι για χέρι θα κάνουν το παν για να προστατέψουν το μικρό και αβοήθητο σε αυτόν τον μάταιο κόσμο κοριτσάκι από όλους τους κακούς που κυκλοφορούν εκεί έξω, συμπεριλαμβανομένου του άτυχου χαρακτήρα μας. Μπορεί να μην ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, αλλά δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να τους χώσω εδώ μέσα, μιας και το μίσος που τρέφω για αυτούς είναι απερίγραπτο. Ξέρετε πόσα med kits έχω χαλάσει για την πάρτη τους;!;

4) Marcus Fenix, Gears of War series

Μπορεί να μην βλέπουμε την σχέση του με τον γιο του, James D. Fenix (εκτός από την σκηνή που τον βλέπουμε να φυτεύει ένα δέντρο και το μικρό, ξανθούλικο αγοράκι να τρέχει στην αγκαλιά του), αλλά είναι πατέρας και του αξίζει, με το παραπάνω, να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Badass μέχρι το κόκκαλο, ο Marcus Fenix έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Locust, οι οποίοι άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν τον συναντούσαν στον δρόμο. Φυσικά, δεν προλάβαιναν να φτάσουν απέναντι, γιατί, κάπου στη μέση της διαδρομής, γίνονταν κομματάκια από το ωραιότατο και απίστευτα κοφτερό αλυσοπρίονο του φίλου μας. Η εγκατάλειψη του πόστου του κατά τη διάρκεια της μάχης στο Ephyra για να σώσει τον πατέρα του, Adam Fenix, (αποτυχημένη, για όσους έχουν παίξει μέχρι εκείνο το σημείο, μιας και το ελικόπτερο που ερχόταν να τους διασώσει έπεσε επάνω σε ένα κτήριο και αυτό, στη συνέχεια, "καταπλάκωσε" τον Adam [ναι, καταλάβατε το spoiler που, μόλις, σας αποκάλυψα, μην το παίζετε χαζοί]) μπορεί να μην ήταν και η καλύτερη επιλογή του, μιας και οδήγησε σε μία παρολίγον καταστροφή για τους CoG (Coalition of Ordered Governments=άνθρωποι, για εμάς που δεν μαθαίνουμε τα ακρωνύμια), αλλά, όπως και να 'χει, αποτέλεσε μία ηρωική πράξη που δε μπορεί κανείς να αγνοήσει. Άρα, εκτός από badass πατέρας, είναι και badass γιος. Πού το πας αυτό;

5) Kratos, God of War series

Δυστυχώς, ως κάτοχος μόνο των κονσολών της Microsoft, δεν κατάφερα να απολαύσω την σειρά God of War, εκτός από λίγα λεπτά gameplay στην κονσόλα ενός φίλου. Γνωρίζω, όμως, το story του Kratos και την άπονη ζωή, που δεν τον πέταξε στου δρόμου την άκρη, αλλά στην οργή, την λύπη και την δίψα για εκδίκηση. Για όσους δεν ξέρουν τα βασικά, ο Σπαρτιάτης Kratos, με την βοήθεια του καθικιού εκείνου που τον λέγανε Θεό του Πολέμου, Άρη, σκότωσε χιλιάδες και χιλιάδες βαρβάρους, αλλά και την γυναίκα και την κόρη του, τις οποίες, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αγαπούσε πολύ. Τυφλός από τη δύναμη, εκτέλεσε τις ύπουλες διαταγές του "μέντορά" του, αλλά, όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, κατέστρωσε ένα σχέδιο που μόνο ένας τρελός θα σκεφτόταν: να σκοτώσει τον Άρη και όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Φυσικά και τα κατάφερε, όμως. Πατέρας ήταν, για το παιδί του το έκανε. Σωστά;

6) James, Fallout 3

Πρώτη σκηνή του παιχνιδιού: ο μπαμπάς-γιατρός σας ξεγεννάει (κυριολεκτικά, δεν κάνω κάποιον υπαινιγμό) και, μετά το character customization, σας κάνει τα κλασσικά "κου-πε-πε, κου-πε-πε" και, κλασσικά, πεθαίνει η μάνα στη γέννα. Στη συνέχεια, αφού, ως μωρό, σας δίνεται να καταλάβετε πώς λειτουργεί το S.P.E.C.I.A.L., ξυπνάτε ένα πρωί (ενήλικος, πια) και μαθαίνετε ότι ο αγαπητός σας μπαμπάκας απέδρασε από το Vault στο οποίο βρίσκεστε και πως όλοι οι κάτοικοι έχουν πανικοβληθεί, μιας και, για να φύγει ο κύριος James, άνοιξε την πόρτα του Vault, πράγμα που σημαίνει πως η ραδιενέργεια εισέβαλε στο ασφαλές περιβάλλον του Vault και όλοι φοβούνται πως θα πεθάνουν. Αφού σκοτώσετε τις κακόμοιρες, γιγαντιαίες κατσαρίδες (που πάντα, για κάποιον λόγο, την πληρώνουν) και λίγους φρουρούς που μπαίνουν στη μέση, βγαίνετε στο άγριο, άγριο Wasteland, όπου βάζετε σκοπό να βρείτε τον πατέρα σας και να τον ρωτήσετε γιατί στον διάολο έφυγε από το Vault και προκάλεσε όλο αυτόν τον σαματά. (Ακολουθεί major spoiler για το plot) Μαθαίνετε, τελικά, πως εκείνος έφυγε για να σώσει (κυριολεκτικά) τον κόσμο. Πώς; Καθαρίζοντας το νερό της Γης από τη ραδιενέργεια με μία φόρμουλα που ο ίδιος εφηύρε. Μπαίνει στη λίστα ως ένας πατέρας που αρχίζει ως ένας scumbag πατέρας που παράτησε τον γιο του και έφυγε για ένα ταξιδάκι αναψυχής και τελειώνει ως ένας heroic πατέρας, που κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του για να βγάλει πέρα το σχέδιό του να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο για τον γιο του και την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ως το πρώτο Fallout που έπαιξα, το Fallout 3 έχει εξασφαλίσει ένα "special place" στην καρδιά μου, και ο James αποτελεί ένα πρότυπο πατέρα που βρίσκεται ανάμεσα στα top των καλύτερων.

7) Joel, The Last of Us

Όπως και με τον Kratos και την σειρά God of War, δεν έχω παίξει το The Last of Us, αλλά δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην γνώριζα το story και τι γίνεται. Για μία ακόμη φορά, ξεσπά μία επιδημία (Cordyceps Brain Infection, ή CBI), η οποία σκοτώνει τον μισό πληθυσμό της γης. Οι επιζώντες τρέχουν για τη ζωή τους, σκοτώνουν τους μολυσμένους αλλά μεταξύ τους και ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Σίγουρα όχι, όμως, ο φίλος μας Joel (ο playable χαρακτήρας του παιχνιδιού), ο οποίος ΠΡΕΠΕΙ να προστατέψει την μικρή του κόρη, Sarah, την μόνη οικογένεια που του έχει μείνει, μαζί με τον αδερφό του, Tommy. Όταν ξεσπά, λοιπόν, η επιδημία, ο Joel φεύγει από την πόλη με την μικρή, βρίσκουν τον αδερφό του, τρέχουν στις κοιλάδες και τα λαγκάδια για να ζήσουν, όπου κάποια στιγμή χωρίζονται (πατέρας-κόρη με αδερφό του πατέρα) και, όπως προσπαθούν να ξεφύγουν ο Joel με την Sarah, να σου ένας στρατιώτης που τον διατάζουν να τους σκοτώσει, φοβούμενοι ότι είναι και αυτοί μολυσμένοι. Τι να κάνει ο κακομοίρης ο Joel, μιας και δεν είναι Σούπερμαν; Προσπαθεί να προστατεύσει την κόρη του, η οποία, όμως, δεν τη γλυτώνει και τρώει μία σφαίρα στο δόξα πατρί (όχι ακριβώς, αλλά τέλος πάντων). Μετά την επέμβαση του Tommy, ο οποίος σκοτώνει τον "κακούλη" στρατιώτη, τα δύο αδέρφια δε μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν την μικρή, η οποία υποκύπτει στα τραύματά της. Μετά από πολλές περιπέτειες (ο φίλος μας Joel γίνεται ένας ψυχρός δολοφόνος, που σκοτώνει όποιον βρει για να τους loot-άρει, σαν καλός RPGας που είναι, και ο Tommy τον παρατάει για να μπει στη militia [noobάδες στρατιώτες, δηλαδή]), ο Joel συναντά, μαζί με τους companions του την Ellie, μία κοπελίτσα που, όπως αποκαλύπτει το σενάριο, έχει την θεραπεία για τον ιό (κλασσικά, δηλαδή, μέσα στο αίμα της, μιας και την δάγκωσαν αλλά δεν "μεταμορφώθηκε"). Δεν συνεχίζω την περίληψη, θα ρίξω πολλά spoilers. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι ο Joel βρίσκεται σε αυτή την λίστα, διότι, πρώτον, προσπάθησε με όποιο τρόπο μπορούσε να προστατέψει την κόρη του (αλλά απέτυχε) και, δεύτερον, προσπαθεί να κάνει ακριβώς το ίδιο με την Ellie, την οποία, όπως καλά μαντέψατε, την βλέπει σαν κόρη του. Ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, το οποίο ανυπομονώ, αν και έχω αργήσει, να το απολαύσω, με ένα πολύ ενδιαφέρον story (μπορεί να φαίνεται κλισέ σε κάποιους, αλλά είναι, όντως, πολύ καλό) που συγκινεί και συναρπάζει.

Επίλογος: Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί, ακόμη, πατεράδες που γνωρίσαμε στα video games, αλλά εγώ αυτούς ξεχώρισα και σε αυτούς αναφέρθηκα. Θα μπορούσα (και θα ήθελα), επίσης, να αναφερθώ σε ορισμένους ακόμη, όπως τον Darth Vader (Star Wars) και Don Corleone (The Godfather), αλλά αυτούς τους είδαμε στις ανάλογες ταινίες τους, δεν ανήκουν τόσο πολύ εδώ. Γράψτε στα σχόλια ποιον πατέρα ξεχωρίσατε εσείς από τα βιντεοπαιχνίδια (ασχέτως αν τον ανέφερα ή όχι) και, φυσικά, πάρτε ένα τηλέφωνο τον πατέρα σας να του ευχηθείτε. Αν δεν σκοτώνει κόσμο ή κυνηγάει θεούς, θα μπορεί να σας απαντήσει (we wish, right?).

Μια μέρα που δεν είχα τι να κάνω έτυχε να ανοίξω την τηλεόραση. Εκεί έπαιζε μια πολύ "καλή" και "σοβαρή" εκπομπή
που ως θέμα αυτής της ημέρας είχε την τεχνολογία, τα παιχνίδια, το Διαδίκτυο κ.α. Βλέποντας λίγο, αυτό που μου έμεινε
στο μυαλό ήταν ένα πράγμα "Τα παιχνίδια αποβλακώνουν και απομονώνουν τους νέους". Έκπληκτος και εγώ, που περνάω τόσες ώρες στο υπολογιστή, πετάχτηκα από τον καναπέ και άρχισα σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να έχω αποβλακωθεί ή απομονωθεί ή ακόμα χειρότερα και τα δυο. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο. Ποιος ήταν? Ήταν ένας φίλος που είχαμε κανονίσει με παρέα να πάμε σε ένα gaming event, σε ένα μέρος που γνώρισα και άλλα άτομα που μας συνδέουν κοινά ενδιαφέροντα. "Ωραία" είπα δεν είμαι απομονωμένος αφού έχω φίλους αλλά είμαι και ικανός να αποκτήσω καινούριους.

Τι γίνεται με το άλλο θέμα όμως, μήπως έχω αποβλακωθεί και δεν το ξέρω?
Για αυτό σκέφτηκα να αναλύσω τα παιχνίδια και να δω αν όντως επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Κατά αρχάς ας ασχοληθούμε με τα srategy, ένα πολύ απαιτητικό είδος που θέλει συγκέντρωση, έξυπνες και μεθοδικές κινήσεις. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν να αναπτύσσουν τις ηγετικές και στρατηγικές ικανότητες του παίχτη εφόσον τον βάζουν να ελέγχει στρατούς, πολιτισμούς, χώρες, αγαθά, εμπόριο, οικονομία, εγκαταστάσεις και άλλα. Εδώ στο Empire Earth ελέγχεις ένα πολιτισμό από την δημιουργία του μέχρι εποχές πιο σύγχρονες και από την δική μας.

Εντάξει μπορεί και αυτοί που είπαν ότι μας αποβλακώνουν τα games να μην εννοούσαν τα strategy. Για αυτό ας πάμε στα first person shooter, παιχνίδια που μας βάζουν συχνά σε ρεαλιστικές μάχες και μας μεταφέρουν τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι στρατιώτες και καταφέρνουν να μας περάσουν τη λογική του να παίρνουμε αποφάσεις σε μικρό χρόνο κάτι που εξασκεί την κριτική μας ικανότητα. Για το συγκεκριμένο μάλιστα έχει γίνει και σχετική έρευνα που το αποδεικνύει. 

Ας πάμε καλύτερα στα racing που όπως λένε χαρακτηριστικά κάποιοι επηρεάζουν τους νέους για αυτό έχουμε τόσα τροχαία. Αυτή η λάθος άποψη υπάρχει γιατί στα μάτια πολλών τα racing παιχνίδια είναι κάτι σε Hot Wheels. Λοιπόν τα racing ενάγονται σε μια κατηγορία που λέγεται  simulator= προσομοιωτής, κοινώς προσομοιώνουν σε ρεαλιστικές συνθήκες. Δηλαδή εσύ τι νομίζεις πως ο Alonso και ο Raikkonen είναι όλη μέρα στην πίστα και από πίσω η Ferrari πληρώνει τόνους καύσιμα μόνο για προπόνηση; Μεγάλο μέρος της προπόνησης αυτών των οδηγών είναι η προσομοίωση. Τώρα πήγαινε παίξε "βρες τις διαφορές" μεταξύ των προσομοιώσεων αυτών και του Test Drive Unlimited.

Καλά λοιπόν, το gameplay μπορεί να μας δίνει κάτι, αλλά τι γίνεται με τις γνώσεις;Υπάρχει ένα παιχνίδι που λέγεται God of War, δεν είναι η πιο ακριβή αναπαράσταση μυθολογίας αλλά είναι κάτι που μπορεί να μας εξοικειώσει με αυτήν. Και καλά εμείς την διδασκόμαστε στο σχολείο, αλλά σε άλλες χώρες είναι το μόνο ερέθισμα που μπορεί να κάνει τα παιδιά να ασχοληθούν με αυτήν. Αντίστοιχα εγώ έμαθα την μυθολογία των Βίκινγκς και των Αιγυπτίων παίζοντας Smite. 

Θα μου πεις βέβαια πως η μυθολογία δεν είναι τόσο σημαντική. Η απάντηση είναι Assassin's Creed. Ένα παιχνίδι που η βάση του είναι η ιστορία αλλά και τα σημαντικά ιστορικά πρόσωπα. Δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ έχω μάθει από το Assassin's για τις Σταυροφορίες, την Αναγέννηση, την Χρυσή Εποχή της Πειρατείας , την Αμερικάνικη και την Γαλλική επανάσταση, αλλά και για πρόσωπα όπως ο Robert de Sable, οι Βοργίες, ο Μακιαβέλι, ο Charles Lee και πολύ άλλοι.

Ένα παιχνίδι για να σου δώσει γνώσεις δεν είναι απαραίτητο καν να είναι ρεαλιστικό. Πάρε παράδειγμα τα Bioshock και Deus ex. Παιχνίδια με ώριμο σενάριο που θίγουν κοινωνικά και ψυχολογικά ζητήματα, όπως ο αντικειμενισμός, η τυποποίηση της καθημερινότητας μας, η ηθική πλευρά της χρήσης της τεχνολογίας και οι κοινωνικές διακρίσεις. Παρουσιάζοντας φανταστικές περιοχές και καταστάσεις καταφέρνουν να θέτουν επίκαιρα ηθικά δίλημματα. Επιπλέον συχνά παρουσιάζονται πρωταγωνιστές με ολοκληρωμένες κοινωνικές απόψεις και θέσεις. 

"Οι άνθρωποι δημιουργούν τέρατα για να φαίνονται οι ίδιοι λιγότερο τερατώδεις", Geralt of Rivia (Witcher)

"Όταν κάποιος φέρεται στους ανθρώπους σαν ζώα αυτοί όντως αρχίζουν να φέρονται σαν ζώα", Adam Jensen (Deus Ex) 

Εδώ μέχρι χημεία έμαθα και τι είναι το στοιχείο E99, γνωστό και ως αϊνστάνιο, παίζοντας Singularity.

Και ας μην ξεχνάμε στην σύγχρονη κοινωνία που ζούμε οι ξένες γλώσσες είναι ένα απαραίτητο προσόν. Τα παιχνίδια έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν στην εκμάθηση τους. Σχεδόν κανένας τίτλος δεν κυκλοφορεί με ελληνική μετάφραση οπότε όλα τα παιχνίδια μας εξοικειώνουν κυρίως με αγγλικό λεξιλόγιο, προφορά και βασικούς κανόνες σύνταξης.

Επίσης τα τελευταία χρόνια λόγω Wii, Kinect και Move, γνωρίζουν άνθιση και τα γυμναστικά και χορευτικά παιχνίδια. Παιχνίδια που μπορούν να μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε το σώμα μας και κατ' επέκταση την υγεία μας, αλλά και να μας δώσουν τις γνώσεις για ασκήσεις γυμναστικής και χορευτικές κινήσεις.

Επιπλέον μην ξεχνάμε ότι τα games αποτελούν και μια σύγχρονη μορφή τέχνης. Πραγματικά σκέψου το λίγο.Η ζωγραφική έχει την εικόνα, η λογοτεχνία έχει σενάριο, η μουσική ήχο, το θέατρο και ο κινηματογράφος και σενάριο και ήχο αλλά και εικόνα. Ε, τα games έχουν σενάριο, ήχο, εικόνα και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, διαδραστικότητα. Ειδικά παιχνίδια σαν το Prince of Persia του 2008 που σου φαίνεται λες και είναι ζωγραφισμένο στο χέρι από τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη που υπάρχει, εγώ μόνο ως τέχνη μπορώ να τα χαρακτηρίσω.

Ένα ακόμα σημαντικό θέμα είναι ότι η ενασχόληση με τα παιχνίδια και κατ' επέκταση με την τεχνολογία οδηγεί όλο και περισσότερα παιδιά να ασχολούνται με την πληροφορική, και μάλιστα να την επιλέγουν για να τη σπουδάσουν. Ξέρεις, "σπουδάσουν", δηλαδή να πάνε σε ένα μεγάλο κτήριο με πολλά άτομα και να μάθουν πράγματα που δεν τα ξέρει ο κοινός άνθρωπος.

Έλεγα να μην το βάλω γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται αλλά θα το πω και θα χρησιμοποιήσω μόνο μια λέξη Portal.

Θα ήθελα να προσθέσω πως το μέτρο είναι κάτι σημαντικό. Δεν είναι καλό και υγιές να βρισκόμαστε πάνω από μια οθόνη για άπειρες ώρες. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τα games μπορούν να προσφέρουν ικανότητες και γνώσεις είτε άμεσες είτε με την κίνηση της περιέργειας και την περαιτέρω ενασχόληση με κάποιο θέμα. Το παιχνίδι είναι χόμπι, και όταν σου δίνει ερεθίσματα σε κάνει να μαθαίνεις πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ασχολιόσουν ποτέ, επίσης επειδή σε χαλαρώνει πάντα ότι μαθαίνεις από εκεί μένει στο μυαλό σου και δεν το ξεχνάς ποτέ (σε αντίθεση με ότι διαβάζεις στα σχολικά βιβλία). Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά διακεκριμένα σχολεία στις μέρες μας εισάγουν την χρήση και την ενασχόληση με τον υπολογιστή ακόμα και σε τάξεις του νηπιαγωγείου. Γιατί μέσω της διασκέδασης και του παιχνιδιού η αποκόμιση γνώσης γίνεται βιωματική και η εκπαίδευση πιο αποτελεσματική.  

Αυτά κάθομαι και σκέφτομαι και αρχίζω να πιστεύω πως τα games δεν αποβλακώνουν αυτούς που τα παίζουν αλλά όλους τους υπόλοιπους.

Η Μονόπολη είναι αναμφίβολα ένα από τα διασημότερα επιτραπέζια παιχνίδια στον κόσμο, αν όχι το δημοφιλέστερο. Φέτος, μάλιστα, το αγαπημένο επιτραπέζιο έχει «γενέθλια», καθώς συμπληρώνει τα 80 χρόνια ζωής.

Επί 80 έτη, εκατομμύρια παίκτες στον κόσμο ρίχνουν τα ζάρια και περνάνε από την «Αφετηρία», συλλέγοντας 200 ευρώ!

Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε 10 πράγματα που πιθανότατα να μην γνωρίζατε για το αγαπημένο επιτραπέζιο και την ιστορία του…

Ο (ή «Η») δημιουργός της Μονόπολη
Δημιουργός του θρυλικού παιχνιδιού ήταν ο Charles Darrow από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, ο οποίος έφτιαξε το πρώτο επιτραπέζιο το μακρινό 1933. Μάλιστα, τα πρώτα κομμάτια δημιουργήθηκαν από άχρηστα υλικά του σπιτιού του Darrow: ένα κομμάτι μουσαμά κάλυπτε το ταμπλό, οι κάρτες ήταν χειρόγραφες, ενώ τα σπίτια και τα ξενοδοχεία ήταν φτιαγμένα από ξύλινα σκουπιδάκια.

Ωστόσο, κατά πολλούς τα εύσημα θα έπρεπε να πάρει η Lizzie Magie, η οποία κατοχύρωσε πατέντα για ένα παιχνίδι που είχε εφεύρει στο στυλ της Μονόπολη. Ονομάζονταν «Landlord’s Game» και αποτελούνταν από ένα τετραγωνικό ταμπλό με 9 διαφορετικές περιοχές σε κάθε πλευρά. Οι παίκτες έπρεπε να κάνουν τον κύκλο του ταμπλό, αγοράζοντας οικόπεδα και σταθμούς τραίνου και πληρώνοντας ενοίκια. Υπήρχαν μάλιστα και 2 γωνίες με τις οδηγίες «Πήγαινε στη Φυλακή» ή πήγαινε στο «Δημόσιο Πάρκο». Η Lizzie Magie εφηύρε το παιχνίδι ώστε να διδάξει τα δεινά από τη συσσώρευση πλούτου σε βάρος άλλων, καθώς και τη θεωρία που προτείνει πως αν οι άνθρωποι έχουν κέρδη από την περιουσία τους -ανεξαρτήτως του μεγέθους της-, τελικά όλο το χρήμα θα καταλήξει νομοτελειακά στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου.

Η αρχική έκδοση του Darrow απορρίφθηκε
Ο Darrow δεν ήταν ο πρώτος που δημιούργησε ένα παιχνίδι αγοροπωλησίας ακινήτων, καθώς πρόγονος του παιχνιδιού θεωρείται, όπως είπαμε, το «Landlord’s Game». Ο Darrow όμως ήταν αυτός που δημιούργησε την έκδοση η οποία και αγοράστηκε από την εταιρεία των αδελφών Parker.

Ωστόσο, αρχικά η εταιρεία είχε απορρίψει το παιχνίδι, επικαλούμενη «52 θεμελιώδη σφάλματα», στα οποία συμπεριλαμβάνονταν η διάρκεια του παιχνιδιού, το θέμα και η συνθετότητα που παρουσίαζε. Μετά όμως, την επιτυχία στις πωλήσεις του παιχνιδιού από τον ίδιο τον Darrow, στη Φιλαδέλφεια, η εταιρεία επανακαθόρισε τη στάση της και διαπραγματεύτηκε τα δικαιώματα για να βγάλει τη Μονόπολη στην αγορά το 1935, με αρχική τιμή 2 δολάρια.

Η αρχική έκδοση περιελάμβανε 10 πιόνια

Τα χαρακτηριστικά πιόνια της Μονόπολη, στην αρχική της έκδοση ήταν 10: Σίδερο, πορτοφόλι, φανάρι, αυτοκίνητο, δαχτυλήθρα, παπούτσι, ημίψηλο καπέλο, πολεμικό πλοίο, κανόνι και ένα κουνιστό αλογάκι!

Η μασκότ της Μονόπολη
Η εμβληματική εικόνα του άντρα με το ημίψηλο που έγινε σύμβολο του παιχνιδιού και ονομάζεται «Πλούσιος Θείος με τα Σακιά» (Rich Uncle Pennybags), δεν είναι απίθανο να εικονίζει το διάσημο επιχειρηματία J.P. Morgan, κάτι που υποστηρίζει και το περιοδικό Jetset Magazine.

Ο J.P. Morgan μεγαλούργησε τις δεκαετίες πριν την ευρεία κυκλοφορία του παιχνιδιού και θεωρούνταν ένας από τους σημαντικότερους άντρες των ΗΠΑ. Μάλιστα, μεταξύ των δραστηριοτήτων του συγκαταλέγεται και η ίδρυση της μονοπωλιακής United States Steel Corporation.

Η παγκόσμια επιτυχία του παιχνιδιού και οι αριθμοί που το συνοδεύουν
- Η Μονόπολη σήμερα κυκλοφορεί σε 111 χώρες και 43 γλώσσες, ενώ έχουν πουληθεί πάνω από 275 εκατ. αντίτυπα. Σύμφωνα με την Hasbro πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι έχουν παίξει το διάσημο επιτραπέζιο!
- Από την άλλη, το μεγαλύτερο σε διάρκεια παιχνίδι κράτησε, 1.680 ώρες, ήτοι 70 ολόκληρες μέρες!
- Η πιο ακριβή Μονόπολη που πουλήθηκε ποτέ είχε δημιουργηθεί από ένα διάσημο κοσμηματοπώλη του Σαν Φρανσίσκο, τον Sidney Mobell και στοίχιζε ούτε λίγο-ούτε πολύ 2 εκατ. δολάρια! Το σετ αποτελούνταν από ένα επίχρυσο ταμπλό 23 καρατίων και ένα ζάρι διακοσμημένο με διαμάντια.

Οι πιο ακριβές περιοχές στον κόσμο

Ως γνωστών η τελευταία περιοχή πριν από την αφετηρία είναι και η ακριβότερη του ταμπλό. Βέβαια σε κάθε έκδοση οι περιοχές αλλάζουν, παίρνοντας την ονομασία τοποθεσιών της κάθε χώρας. Έτσι, στην Αμερική, το ακριβότερο τετράγωνο είναι το «Boardwalk», το όνομα μιας οδού στην Ατλάντικ Σίτυ. Στην Ισπανία από την άλλη, ονομάζεται «Paseo del Prado», με την πραγματική οδό να βρίσκεται στη Βαρκελώνη. Στη Γαλλία, η πιο ακριβή περιοχή είναι η «Rue de la Paix». Όσο για την Ελλάδα, τέλος, στην κλασική έκδοση του παιχνιδιού, το πιο ακριβό ακίνητο που θα μπορούσε να αγοράσει κάποιος δεν ήταν άλλο από τη «Λεωφόρο Αμαλίας»!

Το τουρνουά Μονόπολης που δίνει 20.580 δολάρια στο νικητή
Κάθε 4 με 5 χρόνια, η Hasbro διοργανώνει διάφορα εθνικά πρωταθλήματα και ένα παγκόσμιο τουρνουά Μονόπολης. Οι νικητές μπορούν να κερδίσουν μέχρι και 20.580 δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί με τα εικονικά χρήματα που περιέχει κάθε παιχνίδι. Μάλιστα, ο νικητής του αμερικανικού πρωταθλήματος του 2009, Richard Marinaccio, δίνει τις συμβουλές του για να κερδίσει κάποιος: «Οι παίκτες της Μονόπολη στο τραπέζι της κουζίνας (σσ. δηλαδή οι ερασιτέχνες) νομίζουν ότι το παιχνίδι περιορίζεται στη συσσώρευση. Ξέρετε, να αποκτάς πολλά χρήματα. Όμως, ο πραγματικός στόχος είναι να χρεοκοπήσεις τους αντιπάλους σου όσο το δυνατόν ταχύτερα. Να έχεις απλά αρκετά (χρήματα) έτσι ώστε οποιοσδήποτε άλλος να μην έχει τίποτα».

Πώς ένα παιχνίδι Μονόπολης έστειλε 15 κακοποιούς στη φυλακή
Στις 8 Αυγούστου του 1963, ένα βρετανικό τραίνο κατευθύνονταν στο Λονδίνο, μεταφέροντας 2,6 εκατ. λίρες σε χαρτονομίσματα τα οποία επρόκειτο να τεθούν εκτός κυκλοφορίας. Όμως, 15 κακοποιοί χρησιμοποιώντας λοστούς κατάφεραν να μπουν στο τραίνο. Ενεργώντας γρήγορα, κατάφεραν να πετάξουν 120 σάκους με μετρητά σε ένα φορτηγό. Όταν τελείωσαν την κλοπή, κατευθύνθηκαν σε ένα αγροτόσπιτο και αποφάσισαν να διασκεδάσουν τη μεγαλύτερη ίσως κλοπή στην ιστορία, με έναν μάλλον ασυνήθιστο τρόπο: παίζοντας Μονόπολη.

Μετά από μερικές μέρες, οι κακοποιοί έπρεπε να εγκαταλείψουν το σπίτι για να αποφύγουν τους αστυνομικούς οι οποίοι είχαν ανακαλύψει τα ίχνη τους. Όταν η Σκότλαντ Γιάρντ έφτασε στην αγροικία εντόπισε 20 άδειους ταχυδρομικούς σάκους, sleeping bags, ταινίες από τα μασούρια των νομισμάτων και το σημαντικότερο: ένα ταμπλό Μονόπολης γεμάτο αποτυπώματα! Τα αποτυπώματα αυτά, μαζί με ορισμένα σε ένα μπουκάλι κέτσαπ, οδήγησαν σε ορισμένες συλλήψεις την αμέσως επόμενη μέρα! Τελικά, και οι 15 κακοποιοί εντοπίστηκαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή!

Αντίτυπα της Μονόπολης με… πραγματικά λεφτά
Πόσες φορές παίζοντας Μονόπολη δεν έχουμε ευχηθεί τα ψεύτικα χρήματα του παιχνιδιού να ήταν αληθινά; Ακριβώς αυτό θα συμβεί σε 80 τυχερούς που θα αποκτήσουν ένα από τα 80 ξεχωριστά αντίτυπα του παιχνιδιού που διανεμήθηκαν πρόσφατα στη Γαλλία.

Συγκεκριμένα, η Hasbro Γαλλίας για την επέτειο των 80 χρόνων του παιχνιδιού, κυκλοφορεί 30.000 αντίτυπα μιας ειδικής έκδοσης. Σε ένα από αυτά, όλα τα χαρτονομίσματα του παιχνιδιού είναι πραγματικά χρήματα, κάτι που σημαίνει 20.580 ευρώ για τον υπερτυχερό! Δέκα επιπλέον σετ περιέχουν 300 ευρώ σε χαρτονομίσματα των 20, 50 και 100 ευρώ, ενώ 69 σετ θα περιέχουν 150 ευρώ σε δεκάρικα και εικοσάρικα.

Δραπετεύοντας από στρατόπεδα συγκέντρωσης με τη βοήθεια της Μονόπολης

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες αναζητούσαν έναν τρόπο να περάσουν λαθραία χάρτες σε βρετανούς αιχμαλώτους που κρατούνταν σε γερμανικά στρατόπεδα. Το 1941, η βρετανική εταιρεία John Waddington Ltd. Προχώρησε στην εκτύπωση ειδικών χαρτών που δεν ήταν κατασκευασμένοι από κοινό χαρτί, το οποίο θα μπορούσε να καταστραφεί από νερό και θα ήταν θορυβώδες όταν ανοίγονταν. Η ίδια εταιρεία είχε επίσης συμβόλαιο για την κυκλοφορία της Μονόπολης εκτός ΗΠΑ.

Καθώς οι Ναζί, αντιμετώπιζαν προβλήματα στην παροχή προμηθειών και αγαθών ακόμη και για τους δικούς τους στρατιώτες, συχνά δέχονταν ανθρωπιστική βοήθεια για τους αιχμαλώτους. Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός αυτό και δημιούργησαν ειδικές εκδόσεις της Μονόπολης, οι οποίες στη συνέχεια έφτασαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Τα κουτιά περιείχαν, εκτός των συνηθισμένων κομματιών του παιχνιδιού, και αρκετά εργαλεία απόδρασης, μεταξύ των οποίων χάρτες απόδρασης από μετάξι, πυξίδες, αρχεία, καθώς και πραγματικά λεφτά, κρυμμένα μέσα στα ψεύτικα!

Bonus: Οι πιο συχνές «στάσεις» στο παιχνίδι
Οι περιοχές όπου τα περισσότερα πιόνια φτάνουν παίζοντας την κλασική έκδοση του παιχνιδιού, είναι τα Illinois Avenue, «GO» και B&O Railroad, σύμφωνα τουλάχιστον με το αμερικανικό ABC.

Στην ελληνική έκδοση θα αντιστοιχούσαν με τα: Πλατεία Ομονοίας , Αφετηρία και Σταθμός Λαρίσης.

«Η περισσότερη προσοχή έχει επικεντρωθεί στο εάν τα videogames μάς κάνουν φονικές μηχανές. Δεν έχει δοθεί αρκετή προσοχή στα μοναδικά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που έχουν τα videogames, εκτός της βίας»

Παρατηρήσεις του τύπου «πώς κάθεσαι τόσες ώρες μπροστά σε μια οθόνη;» ή «σταμάτα να παίζεις, έχεις αποβλακωθεί», τις έχουν ακούσει όλοι όσοι παίζουν videogames και αφιερώνουν αρκετό χρόνο σε αυτά. Πώς επιδρούν όμως πρακτικά τα βιντεοπαιχνίδια στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Μας αποβλακώνουν ή μας κάνουν εξυπνότερους;

Πολλές πανεπιστημιακές έρευνες αποδεικνύουν πως το gaming βελτιώνει τη δημιουργικότητα, τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων και την αντίληψη. Τα οφέλη που αποκομίζει κάποιος από τα παιχνίδια ποικίλλουν από συντονισμό ματιού-χεριού μέχρι να αυξηθεί η ικανότητα οδήγησης το βράδυ.

Οι ίδιες έρευνες έδειξαν πως όσοι έπαιζαν παιχνίδια βασισμένα στη δράση, ήταν σε θέση να λάβουν γρηγορότερα αποφάσεις κατά 25%, χωρίς να χάνουν σε ακρίβεια, από αυτούς που δεν παίζουν. Σύμφωνα με άλλους ερευνητές, οι εμπειρότεροι gamers μπορούν να λάβουν αποφάσεις και να δράσουν ανάλογα με αυτές γύρω στις έξι φορές το δευτερόλεπτο, δηλαδή τέσσερις φορές πιο γρήγορα απ' ό,τι οι κανονικοί άνθρωποι.

Επίσης, σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο του Rochester, οι πιο προπονημένοι gamers μπορούν να επικεντρωθούν σε πάνω από έξι πράγματα ταυτόχρονα χωρίς να μπερδευτούν, σε αντίθεση με έναν κανονικό άνθρωπο που μπορεί να έχει μόνο τέσσερα στο μυαλό του. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτές οι μελέτες έχουν διεξαχθεί ανεξάρτητα από τις εταιρείες που παράγουν videogames.

Φυσικά, η πολύωρη ενασχόληση με τα videogames έχει και την αρνητική της πλευρά. Διάφορες τομογραφίες του εγκεφάλου έδειξαν πως τα βίαια βιντεοπαιχνίδια μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται το μυαλό νέων ανδρών έπειτα από μία εβδομάδα παιξίματος, καταπιέζοντας τη δραστηριότητα που είναι συνδεδεμένη με σημεία του εγκεφάλου που σχετίζονται με τον έλεγχο των συναισθημάτων, δήλωσαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Indiana. Κάποιες άλλες μελέτες βρήκαν συσχετισμό ανάμεσα στο ψυχαναγκαστικό gaming και την παχυσαρκία, την εσωστρέφεια και την κατάθλιψη.

«Τα videogames αλλάζουν το μυαλό σου», δήλωσε ο ψυχολόγος C. Shawn Green από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin, ο οποίος μελετά τον τρόπο που τα ηλεκτρονικά παιχνίδια επηρεάζουν τις ανθρώπινες ικανότητες. Δηλαδή ό,τι κάνει και το πιάνο, ή το να μαθαίνεις να διαβάζεις και να οδηγάς. Ολα αυτά αλλάζουν τη φυσική δομή του μυαλού, καθώς ο συνδυασμός της συγκέντρωσης και της ανταμοιβής ερεθίζει τους νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη ενισχύει νευρωνικά κυκλώματα, ακολουθώντας τον ίδιο τρόπο που η άσκηση χτίζει τους μυς. «Τα παιχνίδια όμως χτυπούν το σύστημα της επιβράβευσης με έναν τρόπο που δεν το κάνουν όλες οι δραστηριότητες», είπε ο ίδιος.

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι τα εργαλεία, ο τρόπος που θα τα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται από εμάς και μόνο «Η περισσότερη προσοχή έχει επικεντρωθεί στο εάν τα videogames μάς κάνουν φονικές μηχανές», δήλωσε αναλυτής υπολογιστικής από το Πανεπιστήμιο της California στο San Diego, που παρακολούθησε 2.000 παίκτες. «Δεν έχει δοθεί αρκετή προσοχή στα μοναδικά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που έχουν τα videogames, εκτός της βίας».

Πιο συγκεκριμένα, μια έρευνα από ερευνητές του Queen Mary and University College του Λονδίνου, δείχνει πως το Starcraft και γενικότερα τα πολύπλοκα RTS (real-time strategy) games βελτιώνουν τη δεξιότητα του μυαλού και την πολυδιεργασία (multitasking).

«Η έρευνα μας δείχνει πως η γνωστική ευελιξία (cognitive flexibility), ένας ακρογωνιαίος λίθος της ανθρώπινης νοημοσύνης, δεν είναι ένα στατικό χαρακτηριστικό, αλλά μπορεί να εξασκηθεί και να βελτιωθεί χρησιμοποιώντας διασκεδαστικά εργαλεία όπως το gaming», δήλωσε η ερευνήτρια dr. Brian Glass, του τμήματος Βιολογίας και Χημικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Queen Mary.

Αυτές οι νέες για πολλούς πληροφορίες δεν προκαλούν καθόλου έκπληξη στους επαγγελματίες παίκτες, που έχουν δει τα αποτελέσματα της πολύωρης προπόνησης.

Ο Ryan «State» Visbeck, επαγγελματίας παίκτης του Starcraft 2, δήλωσε πως «οτιδήποτε σε κάνει να σκέφτεσαι κριτικά, να προσαρμόζεσαι σε διαφορετικές καταστάσεις μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και να εφευρίσκεις νέες στρατηγικές, θα έχει θετικό αντίκτυπο στην καθημερινότητά σου»

Επίσης ο Jens «Snute» Aasgaard, της Team Liquid, έχει πει πως το Starcraft τον βοηθά συχνά στο να παίρνει γρήγορες αποφάσεις και να μαθαίνει πώς να σκέφτεται.

«Κάποιες φορές, όταν παίρνουμε αποφάσεις, οι πληροφορίες είναι περιορισμένες και το να έχεις εμπειρία από games όπως το Starcraft μπορεί να σε βοηθήσει να βάλεις προτεραιότητες με τον πιο αποδοτικό τρόπο, ή να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο που βγάζει περισσότερο νόημα», είπε ο ίδιος.

Από την άλλη, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τα παιχνίδια βολών (First Person Shooter), που αυξάνουν τα αντανακλαστικά, το συντονισμό, την ικανότητα συγκέντρωσης και το multitasking.

Τι μας προσφέρουν τελικά τα games; Ενα είδος εκτόνωσης, που μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο; Μια εύκολη διέξοδο από μια πραγματικότητα η οποία δεν είναι έτσι όπως θα θέλαμε; Ενα διασκεδαστικό και ευχάριστο τρόπο να εξασκήσουμε τον εγκέφαλό μας; Ή απλώς μια ασχολία για να γεμίσουν οι ελεύθερες ώρες μας;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα διαφέρει ανάλογα με την οπτική του καθενός. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα βιντεοπαιχνίδια είναι τα εργαλεία, ο τρόπος που θα τα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται από εμάς και μόνο

xaxanoylis
Πηγές: The Wall Street Journal, redbull.com