Φοβού την οργή των θεών!

Όταν ανοίγει μια συζήτηση γύρω από τα games, ίσως το πρώτο θέμα που έρχεται σ’ αυτήν αφορά το «genre» που προτιμά να παίζει ο καθένας. Αμέσως μετά είναι πολύ πιθανό το αντικείμενο να γίνει πιο συγκεκριμένο, εστιάζοντας στον τομέα που δίνει το μεγαλύτερο βάρος ο εκάστοτε gamer. Άλλοι προτιμούν τα εντυπωσιακά, κατά το δυνατόν λεπτομερέστερα και αληθοφανή γραφικά. Άλλοι, πάλι, επικεντρώνονται στο gameplay, την ποικιλία που αυτό μπορεί να διαθέτει, την ευκολία στο χειρισμό, ή το πόσο διασκεδαστικό-εθιστικό-τρομακτικό δύναται να αποδειχθεί. Κάποιοι προφανώς συνεξετάζουν όλους τους παράγοντες, ενώ πολλοί είναι αυτοί που δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στο σενάριο του παιχνιδιού.

Μια δυνατή υπόθεση είναι ικανή να κρατήσει το ενδιαφέρον του gamer μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν το gameplay δε μπορεί να διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας. Πολλές φορές μάλιστα ακόμη και η πλοκή μπορεί να περιορίζεται σε κάποιες κύριες γραμμές κι από εκεί και πέρα να υποκαθίσταται από ένα ευρύτερο υπόβαθρο, το οποίο πιθανώς αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη εποχή ή χρονική συγκυρία, αφήνοντας στη συνέχεια το ίδιο το παιχνίδι να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Οι αρχαίοι πολιτισμοί αποτελούν μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες θεματικές ενότητες, καθώς η πολιτιστική κληρονομιά που έχουν αφήσει σε όλον τον πλανήτη είναι ανυπολόγιστης αξίας, χωρίς όμως να έχουν αναδειχθεί ανάλογα μέσα από τη gaming βιομηχανία πλην εξαιρέσεων. Συμπτωματικά, η χώρα μας ανήκει στις λίγες συγκριτικά που μπορούν να καυχιούνται για κάτι τέτοιο, αλλά βεβαίως στα games είναι σχεδόν μάταιο να περιμένουμε οτιδήποτε σχετικό αν δεν ασχοληθούν κάποιοι ξένοι, οι οποίοι θα διαβάσουν -πόσω μάλλον, θα μελετήσουν- αρχαία ελληνική ιστορία και μυθολογία και θα θελήσουν να βασίζουν έναν τίτλο επάνω σ’ αυτές.

Είμαι σίγουρος ότι η σκέψη των κατόχων PlayStation θα προστρέξει αμέσως στη σειρά God of War. Καθώς δεν ανήκω σ’ αυτούς, ούτε έχω επαρκή εικόνα του συγκεκριμένου franchise, η εισαγωγή μου σχετίζεται μ’ ένα παιχνίδι το οποίο κυκλοφόρησε πριν από ένα χρόνο αποσπώντας πολύ θετικές κριτικές. Ο λόγος για το Apotheon, ένα εξαιρετικό 2D action-adventure platform με αρκετά στοιχεία RPG και χαρακτήρα που το κατατάσσει στην κατηγορία των Metroidvania games. Η θεματολογία σε συνδυασμό με το ύφος του κέντρισαν το ενδιαφέρον μου από την πρώτη στιγμή. Τα games με βάση ή έμπνευση από την αρχαία Ελλάδα είναι πολύ σπάνια, κι ακόμη περισσότερο οι ποιοτικές δημιουργίες. Μια ματιά σε ενδεικτικά screenshots ήταν η αφορμή για να απολαύσω μετέπειτα σε όλο το κλασικό μεγαλείο της την υπέροχη αισθητική του παιχνιδιού, η οποία εμπνέεται, όπως ομολογεί ο ίδιος ο art designer, Jesse Mcgibney, από τις αγγειογραφίες που ακολουθούν κατά βάση τον μελανόμορφο ρυθμό και διασώζονται από τότε μέχρι σήμερα όντας παγκοσμίως γνωστές.

Κι αν την πρώτη έκπληξη προκαλεί αυτή η οικεία εικόνα επί της οθόνης, εκείνο που δύσκολα θα μπορούσε να περιμένει κάποιος αφορά το βαθμό στον οποίο εισχώρησαν οι indie developers της καναδικής Alientrap στα αρχαία ελληνικά κείμενα εμπλουτίζοντας με πολλά σχετικά αποσπάσματα την υπόθεση του τίτλου. Αιφνιδιάστηκα απίστευτα όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που διάβαζα σε μια πέτρινη πλάκα που συνάντησα ήταν ένα αυτούσιο απόσπασμα από την Ιλιάδα του Ομήρου (9ος αι. π.Χ.)! Κι αυτό έμελλε να είναι μόνο η αρχή, καθώς σε διάφορα σημεία των επιπέδων του Apotheon, πριν από συγκεκριμένες αποστολές και όχι μόνο, υπάρχουν κείμενα που μόνο θαυμασμό μπορούν να προκαλέσουν για το γεγονός ότι κάποιοι τα αναζήτησαν, τα μελέτησαν προσεκτικά και τα προσέθεσαν σ’ ένα indie game του 2015 με ελάχιστους συντελεστές στην ανάπτυξή του! Αποσπάσματα που δεν περιορίζονται στα πιο γνωστά έργα (θεωρητικά) κορυφαίων συγγραφέων της αρχαιότητας, αλλά συμπεριλαμβάνονται ακόμη σε διαφόρους ύμνους και ωδές.

Μεταξύ των πολλών κειμένων, η «Θεογονία» του Ησιόδου (8ος-7ος αι. π.Χ.) έχει αναπόφευκτα την τιμητική της, όπως και έργα του Απολλοδώρου (2ος αι. π.Χ.) με έμφαση ίσως στο «Περί θεών». Εμφανίζονται επίσης διά των κειμένων τους δύο εκ των κορυφαίων τραγικών της αρχαιότητας, ο Ευριπίδης (5ος αι. π.Χ.) με τις «Βάκχες» (τουλάχιστον) και ο Αισχύλος (6ος-5ος αι. π.Χ.) με το έργο «Προμηθεύς Δεσμώτης» (επίσης τουλάχιστον αυτό). Ενδεχομένως υπάρχουν και κάποιοι ακόμα, τους οποίους δεν ανακάλυψα. Το Apotheon βρίθει μυθολογικών στοιχείων και χαρακτήρων που κάνουν την εμφάνισή τους πέραν των θεών του Ολύμπου, λοιπών θεοτήτων, ημιθέων, μουσών και άλλων. Το σίγουρο είναι ότι απαντώνται αφηγήσεις και αναφορές σε περιστατικά τα οποία δε διδαχθήκαμε ποτέ στο δημοτικό ή το γυμνάσιο, κι αυτό αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή προκειμένου να εμπλουτίσει κάποιος τις γνώσεις του για την αρχαία παράδοση αυτού του τόπου. Για όλη αυτή την εντυπωσιακή έρευνα που προδήλως έχει διενεργηθεί εκ των προτέρων, όλοι οι έπαινοι αξίζουν και ανήκουν στον Πολωνό Maciej Paprocki, ο οποίος βεβαίως επιμελήθηκε οτιδήποτε σχετίζεται με το σενάριο και την απαίτηση για τη μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα στην ελληνική μυθολογία.

Το παιχνίδι λοιπόν αντλεί έμπνευση από όλα τα προαναφερθέντα για να διηγηθεί την ιστορία του, αφήνοντας αυτήν την τεράστια κληρονομιά να πλαισιώνει πιθανά κενά για αμύητους, παρέχοντας δε περαιτέρω λεπτομέρειες σε τυχόν μυημένους. Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του αφανισμού, καθώς οι θεοί του Ολύμπου έχουν στραφεί εναντίον της ανθρωπότητας παύοντας να προσφέρουν τα δώρα τους. Τα ψάρια στη θάλασσα ψαρεύονται νεκρά. Τα δέντρα στα δάση έχουν απογυμνωθεί από φύλλα και καρπούς. Η γη έχει ξεραθεί και κανένα σιτηρό δε φυτρώνει. Ακόμη και ο ίδιος ο ήλιος πνέει τα λοίσθια αφήνοντας ένα αρρωστημένο λυκόφως. Σα να μη φτάνουν όλα αυτά, στους πρόποδες του Ολύμπου, στο χωριό Δίον, επιδρομείς λεηλατούν και καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους, σκοτώνοντας στρατιώτες και αμάχους.

Μέσα σ’ αυτήν την καταστροφή ξυπνά ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ονόματι Nikandreos, ο οποίος καλείται εν πρώτοις να βοηθήσει στην απώθηση των εισβολέων και τη σωτηρία όσων έχουν επιζήσει μέχρι εκείνο το σημείο. Μια συνάντηση με τη θεά Ήρα στη συνέχεια, τον πληροφορεί για τα αίτια που οδηγούν τον κόσμο των ανθρώπων στον αφανισμό, με πρωταγωνιστές τον Δία και τους ισχυροτέρους των θεών. Μονόδρομος για να διασωθεί η ανθρωπότητα είναι να ανέλθει ο Nikandreos στον Όλυμπο διεκδικώντας από τους θεούς τα δώρα που προσέφεραν μέχρι πρότινος, αλλά έπαψαν κατόπιν εντολής του Διός. Βεβαίως, ο τρόπος για να τα ανακτήσει είναι… συγκεκριμένος, αλλ’ αυτό δε δείχνει να απασχολεί τη -νόμιμη- σύζυγο του τελευταίου. Η Ήρα φθονεί και απεχθάνεται απεριόριστα τον άνδρα της λόγω του… άστατου βίου του και διαφόρων δολοπλοκιών με άλλους θεούς.

Έτσι, λοιπόν, δίδεται η δυνατότητα στον Nikandreos να διεισδύσει στον Όλυμπο ξεκινώντας την αναζήτησή του, η οποία από μόνη της αποτελεί ύβριν κατά των θεών. Το Apotheon παρέχει μεγάλη ελευθερία κινήσεων και τη δυνατότητα εξερεύνησης ουκ ολίγων χώρων, σπιτιών, εγκαταλελειμμένων κτιρίων και όχι μόνο, μέσα σε ένα μεγάλο κόσμο που μάλλον απροσδόκητα προσφέρει. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν δέκα κεντρικά επίπεδα, τα οποία με τη σειρά τους χωρίζονται σε ακόμη περισσότερα. Το βάθος στο υπόβαθρο του σεναρίου εκτείνεται σε ανάλογο βαθμό και στο gameplay, μαρτυρώντας πλέον μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη δουλειά που έχει γίνει, με σοβαρότητα και επιμονή για την επίτευξη πλουραλισμού.

Στο δρόμο του ήρωα υπάρχουν αμέτρητα αντικείμενα προς θραύση, τα οποία προσφέρουν συνήθως πλούσιο loot. Ξεκινούν από κέρματα, που χρησιμεύουν για την αγορά του εξοπλισμού του, φίλτρα που χαρίζουν επιπλέον δυνάμεις (buffs) για 25-30 δευτερόλεπτα συνήθως, υλικά για την παρασκευή τους, άλλους θησαυρούς, ακόμη και όπλα, είτε επιθετικά είτε αμυντικά. Τα RPG στοιχεία στο σημείο αυτό είναι αρκετά έντονα, καθώς ο Nikandreos μπορεί να αποκτήσει περισσότερα και πιο αποτελεσματικά όπλα, ο αριθμός των οποίων είναι εξαιρετικά μεγάλος και χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες! Αφενός σ’ αυτά που προσφέρονται για μάχες σώμα με σώμα και ξεκινούν -ενδεικτικά και μόνο- από απλό ξίφος και δόρυ φτάνοντας μέχρι σάρισα και… αγροτική πιρούνα. Αφετέρου στα όπλα μεσαίου και μεγάλου εύρους, όπως τόξα και ακόντια, κατά τρίτον στις διάφορες παγίδες εδάφους αλλά και κάποιου είδους… νάρκες, και τέλος στα φίλτρα που προαναφέρθηκαν.

Στο παιχνίδι προβάλλονται έντονα οι περισσότεροι θεοί του Ολύμπου, ωστόσο υπάρχουν κάποιοι με τους οποίους ο gamer μπορεί να συγχρωτιστεί σε ανάλογο βαθμό μόνο αν αποφασίσει να ασχοληθεί με τις προαιρετικές αποστολές εισερχόμενος στα δικά τους επίπεδα. Πρόκειται για τον Ήφαιστο, τον Ερμή, την Αφροδίτη και τον Διόνυσο, ο οποίος εν προκειμένω δείχνει να αντικαθιστά τη θεά Εστία. Ομολογώ ότι στο δικό μου playthrough, μη χρησιμοποιώντας τον διαθέσιμο χάρτη για το σκοπό αυτό, δε συνάντησα ποτέ τα δώματα των δύο πρώτων, ενώ πέρασα έξω από τα αντίστοιχα των δύο τελευταίων. Με την υπόσχεση ότι θα επέστρεφα αργότερα καθώς επρόκειτο για προαιρετική διαδικασία, εν τέλει δεν έπραξα ούτε τούτο.

Στα επίπεδα αυτά ο Nikandreos έχει την ευκαιρία να αποκτήσει επιπλέον δυνάμεις από τους συγκεκριμένους θεούς, οι οποίες θα τον κάνουν ακόμη πιο ισχυρό. Τόσο τα boss όσο και τα mini-boss fights αποδείχθηκαν επικά, έχοντας τον ταπεινό άνθρωπο να αναμετριέται με τους ίδιους τους θεούς και τους υπηρέτες τους, που δεν είναι απαραίτητα ανθρωπόμορφα όντα! Οι μάχες αυτές είναι τουλάχιστον επιβλητικές και κατορθώνουν να ξεχωρίσουν μέσα σε έναν εκπληκτικά σχεδιασμένο κόσμο! Ένα ακόμη στοιχείο το οποίο με εντυπωσίασε αφορά το στιβαρότατο σύστημα μάχης που αξιοποιεί όλα τα όπλα που είναι διαθέσιμα. Καθένα προκαλεί διαφορετικό damage, που σχετίζεται τόσο με την εξάρτυση του αμυνόμενου όσο και τη στάση σώματος του επιτιθέμενου, ενώ μεγάλη σημασία έχει και η απόσταση από τον εχθρό, ανάλογα με το μέγεθος του όπλου!

Κι αν τα εύσημα πρέπει δικαίως να αποδοθούν στον Lee Vermeulen, τον ιθύνοντα νου αυτής της προσπάθειας και επικεφαλής της Alientrap, θερμότατα συγχαρητήρια αξίζει να δοθούν επίσης σε έναν Έλληνα. Ο λόγος για τον Μάριο Αριστόπουλο, ο οποίος συνέθεσε ένα φανταστικό soundtrack που κοσμεί τον τίτλο με την παρουσία του χαρίζοντάς του κινηματογραφική διάσταση, μια μουσική δημιουργία που θα ζήλευαν οι περισσότεροι πρωτοκλασάτοι τίτλοι στο χώρο των videogames. Με συνθέσεις που καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα οργάνων και διαφέρουν μεταξύ τους σε ένταση και δυναμική, πλαισιώνοντας άψογα την εκάστοτε περιοχή και τα τεκταινόμενα επί οθόνης. Ειλικρινά, πρόκειται για μια από τις κορυφαίες συνθέσεις που έχω ακούσει ποτέ σε παιχνίδι, κι επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια ωχριούν να αποδώσουν την πραγματική εικόνα, παραθέτω το ίδιο το soundtrack.

Η διάρκεια του παιχνιδιού κυμαίνεται ανάλογα με πόσα πράγματα θα θελήσει να ανακαλύψει κάποιος, αλλά και το βαθμό δυσκολίας. Υπάρχουν δύο levels, το Warrior και το Champion, ενώ το Olympian ξεκλειδώνει μόνο μετά τον τερματισμό του παιχνιδιού. Η διαφορά του δευτέρου έναντι του πρώτου είναι πολύ σημαντική για τέσσερις λόγους: Εφόσον ο Nikandreos δεχτεί χτύπημα, τότε ανακόπτεται πιθανή δική του επιθετική ενέργεια. Επιπλέον, οι εχθροί προκαλούν 50% μεγαλύτερο damage, έχουν ταχύτερες επιθέσεις επίσης κατά 50%, ενώ το health τους είναι αυξημένο κατά 15%. Η μόνη διαφορά, αλλά διόλου ευκαταφρόνητη, μεταξύ του Champion difficulty level και του Olympian είναι ότι στο τελευταίο δεν υπάρχει health recharge, κατά το οποίο αν η υγεία είναι πολύ χαμηλή, μετά από λίγη ώρα αναπληρώνεται έως το 50, που αρχικά είναι το ήμισυ της συνολικής. Αυτό με έσωσε αρκετές φορές.

Παίζοντας στο Champion, προσωπικά χρειάστηκα λίγο πάνω από 14 ώρες για να φτάσω στον τερματισμό. Κάποια bosses με δυσκόλεψαν αρκετά, ενώ επίσης κόλλησα και σε μερικά ακόμη σημεία, όχι στους λιγοστούς γρίφους του τίτλου, οι οποίοι ήταν απλοί στη λογική τους. Υπήρχαν κάποιες περιοχές με πλήθος εχθρών, όπου η καλύτερη προσέγγιση ήταν είτε η άκρως συντηρητική και προσεκτική είτε το… speedrun-γιούρια κι ό,τι βγει! Καταλήγοντας, το Apotheon είναι ένας τίτλος που κατάφερε να με εντυπωσιάσει στο σύνολό του και να με συγκινήσει η θεματολογία του. Πρόκειται για μια πολύ ολοκληρωμένη indie προσπάθεια, με συμπαγές και πλουραλιστικό gameplay, πανέμορφο δε και απολύτως ατμοσφαιρικό διάκοσμο βασισμένο στις μελανόμορφες αγγειογραφίες ιδίως του 7ου-6ου αι. π.Χ.. Επιπροσθέτως, ένα καταπληκτικό soundtrack που έχει προστεθεί ήδη στη λίστα των αγαπημένων μου, και μια απαράμιλλη εμβάθυνση σε ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, που είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένεις από κάποιους Καναδούς indie developers, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν έναν Πολωνό για να μιλήσουν για την Ελλάδα!