Επιχείρησις Όσιρις: Η συναρμολόγησις

Κάτι λιγότερο από δύο χρόνια μετά το κομβικής σημασίας reboot των Tomb Raider το Μάρτιο 2013, η Crystal Dynamics αποφάσισε να δώσει συνέχεια σε μια spin-off σειρά η οποία στο πρώτο μέρος της είχε καταφέρει να αποκτήσει πολλούς fans παρουσιάζοντας μια πιο απλή περιπέτεια της Lara Croft μέσα από μια εντελώς διαφορετική προοπτική. Η κυκλοφορία του Guardian of Light το 2010 απέσπασε θετικότατες κριτικές από τη συντριπτική πλειοψηφία των gamers και των sites δημιουργώντας προσδοκίες και επί της ουσίας οδηγώντας με την επιτυχία της στο δεύτερο παιχνίδι. Αυτό διατέθηκε το Δεκέμβριο 2014 υπό τον τίτλο Lara Croft and the Temple of Osiris, θέτοντας την αγαπημένη πρωταγωνίστρια σε μία ακόμη περιπέτεια γύρω από αρχαίους πολιτισμούς και συγκεκριμένα τον αιγυπτιακό, χωρίς να υπάρχει κάποια σύνδεση με τον πρώτο τίτλο.

Η ανάπτυξη του παιχνιδιού ξεκίνησε αμέσως μετά την επανεκκίνηση της κανονικής σειράς, σε μια προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι φίλοι του spin-off, και ενώ ήδη το Guardian of Light είχε σπάσει το φράγμα του ενός εκατομμυρίου πωλήσεων. Εν τέλει το αποτέλεσμα δε δικαίωσε τους developers, καθώς ήταν κατώτερο του προκατόχου του. Προσωπικά θα εκπλαγώ εάν στο μέλλον υπάρξει συνέχεια, τουλάχιστον χωρίς ριζικές αλλαγές. Το Temple of Osiris αποδείχθηκε ότι υπερτερεί κατά βάση σε επίπεδο γραφικών αλλά και χειρισμού, εμφανιζόμενο όμως υποδεέστερο συνολικότερα στον τομέα του gameplay. Μου δόθηκε η εντύπωση μιας βιαστικής δουλειάς, η οποία δε δικαιολόγησε επαρκώς την παρουσία της και κατά βάση εκμεταλλεύτηκε το όνομά της, με συνέπεια να απαξιωθεί από αρκετούς gamers. Η διάρκειά του, που είναι περίπου κατά 35%-40% μικρότερη του αντίστοιχου παιχνιδιού του 2010, είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Βάσει του μύθου, ο θεός Όσιρις δολοφονήθηκε από τον αδερφό του, Σετ. Η θεά Ίσις κατόρθωσε να επαναφέρει τον σύζυγό της στη ζωή με τη βοήθεια της Ράβδου του, αλλά μόνο για όσο χρειαζόταν προκειμένου να συλλάβει έναν γιο, τον Horus. Όταν ο Σετ έμαθε γι’ αυτό, έκλεψε τη Ράβδο και φυλάκισε μάνα και γιο, ενώ διασκόρπισε τα μέλη του Όσιρι σε ολόκληρη τη χώρα. Παρά ταύτα το βασίλειο αντέδρασε κι έτσι ο Σετ κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο αναζητώντας ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Τότε όμως βρέθηκε εγκλωβισμένος μέσα του, καθώς μόνο ο Όσιρις μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν χωρίς τη βοήθεια της Ράβδου.

Στη σύγχρονη εποχή η Lara Croft ακολούθησε τα μυθικά στοιχεία που έφτασαν από την αρχαιότητα, ανακαλύπτοντας το Ναό του Όσιρι και βρίσκοντας τρόπο να εισέλθει. Πριν όμως φτάσει εγκαίρως στη Ράβδο του θεού, ένας άλλος αρχαιολόγος την πρόλαβε, ο Carter Bell, ο οποίος αγγίζοντας το αρχαίο σκεύος εξαπέλυσε μια κατάρα η οποία έπληξε τον ίδιο αλλά και τη Lara, ελευθερώνοντας συγχρόνως με τον τρόπο αυτό την Ίσιδα και τον Horus. Πλέον, ο μόνος τρόπος προκειμένου να λυθεί η κατάρα αλλά και να αντιμετωπιστεί ο Σετ, είναι να κατορθώσει η Lara να ανακαλύψει όλα τα μέλη του σώματος του Όσιρι, προκειμένου να τον επαναφέρει στη ζωή για μία ακόμη μάχη.

Το σενάριο, όπως παρατηρούμε, για μία ακόμη φορά δε διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, προσφέροντας το βασικό υπόβαθρο για την εξέλιξη της δράσης, δανειζόμενο στοιχεία της αιγυπτιακής μυθολογίας. Σε σχέση με τον προκάτοχό του, το παιχνίδι αυτό προσφέρει τη δυνατότητα για co-op έως τεσσάρων παικτών, με τον έναν να αναλαμβάνει υποχρεωτικά το ρόλο της Lara και τους υπόλοιπους να επιλέγουν μεταξύ του Bell και των θεοτήτων, Ίσιδος και Horus (επέλεξα τον τελευταίο). Στην πράξη, και παρότι πλέον απουσιάζουν τα επίπεδα δυσκολίας, το Temple of Osiris αποδείχθηκε εξίσου εύκολο με το hard level του Guardian of Light, τουλάχιστον σε local co-op δύο ατόμων, όπου δοκίμασα αμφότερα.

Επιπλέον, παρότι το game του 2010 σε ωθούσε να εξερευνήσεις περισσότερους χώρους προκειμένου να ανακαλύψεις διάφορα νέα όπλα και collectables, στον τίτλο του 2014 όλα αυτά αποκτούν μια αίσθηση διαδικαστικού χαρακτήρα. Μάλιστα, κάποια επίπεδα μοιάζουν με… λούνα παρκ προσφέροντας άφθονο loot, κατά βάση σε επίπεδο gems, τα οποία χρησιμοποιείς προκειμένου να ξεκλειδώσεις διάφορα σεντούκια με θησαυρούς, όπως δαχτυλίδια με ειδικές δυνάμεις κ.ά.. Όλα αυτά όμως περιττεύουν δεδομένης της ευκολίας του παιχνιδιού και της μικρής διάρκειάς του, η οποία δύσκολα υπερβαίνει τις έξι ώρες. Προσωπικά, χρειάστηκα περίπου 5.5 συμπεριλαμβανομένου και ενός γρίφου ο οποίος με παίδεψε για ένα ημίωρο. Τα puzzles αυτή τη φορά δεν είναι εξίσου έξυπνα με την πρώτη -κάποια μάλιστα παρουσιάζουν και ομοιότητες- αντιθέτως, όμως, ο χειρισμός είναι πολύ πιο ακριβής, με βελτιωμένη στόχευση και μετακίνηση αντικειμένων, και δίχως το σκοινί που εκτοξεύει η Lara να σπάει άνευ λόγου, όπως συνέβαινε στο παρελθόν -τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό.

Από εκεί και πέρα, η προσθήκη ορισμένων bosses δίνουν στο παιχνίδι έναν σαφώς πιο epic χαρακτήρα, παρότι η αντιμετώπισή τους είναι στην ουσία της απλή, εν τούτοις αυτό δεν τα κάνει λιγότερο εντυπωσιακά στην όψη. Πέρα από τα σαφώς βελτιωμένα γραφικά, το soundtrack παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον, με ορισμένα θέματα που παραπέμπουν έντονα στην περιοχή όπου υποτίθεται ότι εξελίσσεται ο τίτλος. Πάντως το voice acting εξακολουθεί να παραμένει μάλλον σε ρηχά νερά, καθώς με εξαίρεση την Keeley Hawes, η οποία δίνει τη φωνή της στη Lara Croft για πέμπτη και τελευταία φορά, το υπόλοιπο cast φαντάζει απολύτως συμβατικό. Καταλήγοντας, αν κάποιος έχει ασχοληθεί μόνο με το πρώτο παιχνίδι της spin-off σειράς των Tomb Raider, πολύ δύσκολα θα βρει κάτι περισσότερο στο δεύτερο. Αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό να του φανεί λειψό και εν μέρει επαναλαμβανόμενο. Το Temple of Osiris προέκυψε ως αποτέλεσμα των υψηλών πωλήσεων του Guardian of Light, ωστόσο οι πτήσεις που σημείωσε ήταν γενικώς σε χαμηλότερο επίπεδο.