GameWorld Blogs

Σαν σήμερα, πριν από 15 χρόνια, κυκλοφόρησε η θρυλική κονσόλα, το πρώτο λιθάρι στα θεμέλια της γιγανταίας φίρμας που ονομάζεται "Xbox". Στις 15 Νοεμβρίου του 2001, οι κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής είδαν το πρώτο Xbox να κοσμεί τα ράφια των καταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών (μεταφορικά, πάντα, όχι σαν τα γάλατα ή τα μπισκότα που έχουμε στα σούπερ μάρκετ). Τρέφω ιδιαίτερα αισθήματα γι' αυτή την κονσόλα, μιας και με έμπασε στον κόσμο του gaming στην ηλικία των 6-7 χρονών. Σαν σήμερα θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας μου αποκάλυψε σε μένα και τον αδερφό μου την έκπληξη που με τόση χαρά ήθελε να μας δείξει. Θυμάμαι που το κοιτούσαμε σα χαζοί, μιας και είχαμε συνηθίσει το λιλιπούτειο (σε σχέση με αυτό το τέρας) PS1. Το πρώτο παιχνίδι που παίξαμε ήταν το Top Spin. Μία εγώ αντίπαλος με τον πατέρα μου, μία ο αδερφός μου. Μας τσάκισε και τους 2. Ω ναι, μας ρεζίλεψε μπροστά στη μάνα μας. Ντροπή και νοσταλγία. Τι ήθελα και είπα να γράψω blog για το Xbox...



Ημερομηνία κυκλοφορίας, πωλήσεις

Όπως προανέφερα, οι πρώτοι που είδαν και αγόρασαν το Xbox ήταν οι κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής στις 15 Νοεμβρίου του 2001. Ακολούθησε, όλως παραδόξως, η Ιαπωνία στις 22 Φεβρουαρίου του 2002 και η Αυστραλία με την Ευρώπη στις 14 Μαρτίου του 2002. Μέσα στους πρώτους 3 μήνες της κυκλοφορίας του στην Αμερική, πούλησε 1.53 εκατομμύρια μονάδες, κάνοντάς το την κονσόλα με τις περισσότερες πωλήσεις μέσα σε ένα τρίμηνο, με το Wii να βρίσκεται 0.01 μονάδες πίσω. Συνολικά, μέχρι και τις 10 Μαΐου του 2006, κοντά στα 24 εκατομμύρια Xbox βρήκαν ζεστασιά και θαλπωρή σε σπίτια οικογενειών που καταδίκασαν τις ζωές τους με την 

κατάρα του gaming, με τις περισσότερες πωλήσεις να σημειώνονται στη Βόρεια Αμερική (16 εκατομμύρια). Οι λιγότερες, όπως ήταν φυσικό, κατεγράφησαν στην Ιαπωνία, όπου οι μεγάλες εταιρείες Sony και Nintendo είχαν, ήδη, αρχίσει να εδραιώνονται στη γη του σούσι και του σούμο, αναγκάζοντας το Xbox να αρκεστεί με τις 450 χιλιάδες πωλήσεις (as of November 2011). Όσον αφορά τα μέρη μας, περίπου 6 εκατομμύρια Xbox έδωσαν στα παιδιά αυτό ακριβώς που ζητούσαν: λόγο να μη διαβάζουν και να αποτύχουν στο σχολείο, όπως εγώ.

Hardware

Αν θέλετε να διαβάσετε για το hardware του Xbox, τότε κάντε ένα διάλειμμα από αυτό το blog και πηγαίντε στη σελίδα της κονσόλας στο Wikipedia, διότι εγώ δεν έχω απολύτως καμία ιδέα και δεν θα ήθελα να κάνω ένα απλό copy-paste. Για το μόνο που θα σχολιάσω είναι τα χειριστήρια, μιας και δεν χρειάζεσαι εξειδικευμένες γνώσεις για να παραδεχθείς το πόσο ωραία ήταν. Ναι, το είπα. Όταν έχεις συνηθίσει το μικροσκοπικό χειριστήριο του PS1, το controller του Xbox σε κάνει να νιώθεις λες και κρατάς κανονικό όπλο στα χέρια σου. Μην συνδυάσετε το "ωραία χειριστήρια" με το "σαν κανονικό όπλο", θα νομίζετε πως είμαι κανάς λάτρης όπλων. Όχι πως δεν είμαι. Τι έλεγα;

Games

Ας μπούμε στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτού του blog. Το Xbox έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς publishers να βγάλουν διαμάντια που είτε πούλησαν σαν τρελά, είτε έμειναν και θα μείνουν στις καρδιές μας για πάντα, είτε και τα δύο. Όλα αυτά τα χρόνια, έπεσαν στα χέρια μου πάρα πολλοί τίτλοι (όπως βλέπετε την φωτογραφία από πάνω, φανταστείτε τις τριπλάσιες κασέτες) και τους έπαιξα σχεδόν όλους. Ας τα πάρουμε, όμως, χρονολογικά (θα αναφέρω μερικά από αυτά που έχω παίξει και έχουν βγει μόνο στην Ευρώπη. Σίγουρα θα αφήσω αρκετά απέξω, οπότε φροντίστε να γεμίσετε τα κενά στα σχόλια) :
1) Halo: Combat Evolved : Δεν σας κρύβω ότι, όσο σκέφτομαι και γράφω γι' αυτό το παιχνίδι, νιώθω δάκρυα να κατακλύζουν τα μάτια μου. Δε νομίζω πως υπάρχει έστω ένας άνθρωπος σε αυτό το community που να μην παραδέχεται την αξία του πρώτου παιχνιδιού της σειράς που μεγάλωσε, τουλάχιστον, 2 γενιές και συνεχίζει να το κάνει. Θυμάμαι τον αδερφό μου να το παίζει co-op με τον, τότε, κολλητό του και εγώ να βλέπω σαν χαζός τον έναν μετά τον άλλον εξωγήινο να πεθαίνει και τη μία από τις εμβληματικές φιγούρες όλων των εποχών, τον John 117 aka Master Chief, να μοιάζει όσο badass έμοιαζε ο Schwarzenegger στις επικές ταινίες των 90's. Ως ένα από τα καλύτερα FPS που έφτιαξε το ανθρώπινο είδος για κονσόλα, το Combat Evolved ξεκίνησε ένα έπος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και που μακάρι να μη σταματήσει για αρκετό καιρό ακόμα.
2) Shrek: Μπορεί να μην ήταν το πρώτο παιχνίδι που απέκτησα, αλλά βρίσκεται στα 20 παιχνίδια που συνόδευσαν την κυκλοφορία της κονσόλας. Ο αδερφός μου δεν το ακούμπησε ποτέ, μιας και ήθελε να δείξει πόσο macho και άντρας ήταν, οπότε το απόλαυσα, μέχρι ενός σημείου, σόλο. Λέω μέχρι ενός σημείου, διότι, από μια στιγμή και μετά, έπαιζα co-op με την ξαδέλφη μου. Ο πόνος που μου προκαλούσε η noobοσύνη αυτής της κοπέλας, πραγματικά, δεν περιγράφεται. Δεν θέλω καν να το θυμάμαι, συνεχίζω.
3) Hitman: Silent Assassin : Αν και είναι το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε σε κονσόλες (το Codename 47 είχε κυκλοφορήσει μόνο για PC). Οφείλω να παραδεχτώ πως, μέχρι και το Blood Money, η σειρά Hitman δε μου άρεσε και τόσο. Όταν ξεκίνησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια, δεν ήμουν αρκετά υπομονετικός και μη βίαιος για να παίξω τα Hitman όπως τους αρμόζει, οπότε αρκέστηκα στο να παρακολουθώ τον αδερφό μου. Είχε λατρέψει όλα τα Hitman που έπεσαν στα χέρια του και αυτό φαίνεται από τις πάμπολλες ώρες που ξόδεψε σε κάθε πίστα για να τις βγάλει με το καλύτερο βαθμό.
4) 007: Nightfire : Μπορεί ο αγαπημένος μου James Bond να είναι ο Daniel Craig, αλλά ο Pierce Brosnan είναι, τουλάχιστον, στην πρώτη 3αδα. Ένας από τους λόγους, λοιπόν, που ο Pierce είναι τόσο ψηλά, είναι το 007: Nightfire. Ατελείωτες ώρες καψίματος, παίζοντας τις ίδιες πίστες συνέχεια, μιας και, όπως και για αδερφό μου, έτσι και για μένα, το παιχνίδι ήταν τέλειο.
5) Max Payne 2: The Fall of Max Payne : Ποτέ δεν έπαιξα το πρώτο μέρος της σειράς, αλλά δε με σταμάτησε από το να λιώσω το δεύτερο. Το Max Payne είναι ένα από τα αγαπημένα μου της πρώτης Xbox κονσόλας, μιας και το σενάριο ήταν πολύ ενδιαφέρον και όμορφα δομημένο, όπως και το gameplay, που ήταν, για μένα αλλά και για τα τότε δεδομένα, αρκετά πρωτότυπο (αναφέρομαι στο slow-motion, περισσότερο).
6) Beyond Good & Evil : Η Jade και ο Pey'j με συντρόφευσαν για πάρα πολλές ώρες, όμορφες ώρες. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ποτέ σε κονσόλα, το Beyond Good & Evil με έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο το Xbox. Μπορεί να κυκλοφόρησε και σε άλλες πλατφόρμες, αλλά εγώ το έχω συνδέσει με αυτήν και αυτό μου φτάνει. Τα γραφικά ήταν απίστευτα, το gameplay γεμάτο δράση, το σενάριο θύμιζε ταινία. Η φαντασία και η δημιουργικότητα των developers αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το αριστούργημα.
7) Star Wars: Battlefront : Έχω γράψει τις εκφράσεις "ατελείωτες ώρες", "πάμπολλες ώρες", "πολλές ώρες". Αν τις συνδυάσω όλες αυτές, θα βρούμε έναν χαρακτηρισμό που να φτάνει, έστω και λίγο, τις ώρες που ξόδεψα γι' αυτόν τον τίτλο. Χιλιάδες kills, δεκάδες πλανήτες, εκατομμύρια πόντοι μετά και ακόμα το παίζω (στο PC, φυσικά). Αν δεν κάνω λάθος, πρώτα έπαιξα το παιχνίδι και μετά είδα τις ταινίες. Έπος.
8) Def Jam: Fight for NY : Όπως τα racing, έτσι και τα fighting δε μου κερδίζουν και τόσο το ενδιαφέρον. Λίγα έχω παίξει, ακόμη λιγότερα έχω εκτιμήσει. Το top, όμως, είναι το Def Jam: Fight for NY. Η φράση "Come on, let's bounce!" που έλεγε ο χαρακτήρας σου όταν δοκίμαζες τις φωνές, το βρωμόξυλο σε μπαρ, σταθμούς τρένων και scrapyards, ο Ice-T, ο Snoop Dogg, ο Method Man, ο Xzibit, ο Ludacris, o Sean Paul, ο Busta Rhymes, ο Fat Joe. Όλα αυτά θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου, γιατί το κάψιμο που έριξα σε αυτό παιχνίδι με έκανε να αγαπήσω τη rap μουσική.
9) FlatOut : Σε όλη μου τη gaming εμπειρία, έχω παίξει λίγα racing, επειδή δεν είμαι και τόσο μεγάλος fan του genre. Ένα από αυτά τα λίγα, όμως, ήταν το FlatOut. Το γέλιο που έχω ρίξει, μαζί με τον αδερφό μου, με τα ragdoll physics του παιχνιδιού δε λέγεται. Καθόμασταν με τις ώρες και πετάγαμε ανθρώπους από τα παρμπρίζ για να τους δούμε να πετάνε (κυριολεκτικά) δεκάδες μέτρα μακριά και να καρφώνονται πάνω σε τοίχους, ακολουθούμενοι από γέλια και δάκρυα μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας.
10) FIFA Street : Δε θα γινόταν να έγραφα λίστα παιχνιδιών χωρίς ποδοσφαιράκι. Μπορεί να είμαι λάτρης του μπάσκετ, αλλά στα βιντεοπαιχνίδια προτιμώ να ξεφτιλίζω σε FIFA και PES. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν έχουμε ένα από τα "κλασσικά" FIFA, αλλά το παιχνίδι που είτε θα έκανε εσένα να σπάσεις τον αδερφό/κολλητό σου στο ξύλο για τις ποδιές που του έριχνες ή τα γκολ με σπόντα στους τοίχους που του έβαζες, ή το αντίθετο. Τα ταξίδια ανά τον κόσμο, παρέα με Ροναλντίνιο και Ρούνεϊ. δεν περιγράφονται.
11) Grand Theft Auto: San Andreas : Μπορεί το πρώτο GTA που έπαιξα ποτέ (και αποτελεί, μέχρι και σήμερα, το αγαπημένο μου) να ήταν το Vice City, το San Andreas, όμως, ήταν το πρώτο που έπαιξα σε κονσόλα και ένα από τα καλύτερα που έχω παίξει ποτέ. Αν είσαι λευκός και θέλεις να δεις πώς λειτουργούν οι συμμορίες μαύρων κακοποιών, τότε παίξε το San Andreas. Μην πας να κινδυνέψεις τη ζωή σου στους δρόμους των ΗΠΑ, κάντο στο δωμάτιό σου, κινδυνεύοντας μόνο να προσβληθείς από τις βρισιές του CJ και των υπόλοιπων "gangsters" (βλέπουν οι μαφιόζοι gangsters τον χαρακτηρισμό αυτό και γελάνε). Όσο συναρπαστικό να ήταν το σενάριο, όσο ωραίο και να ήταν το open-world στοιχείο, όσο απίστευτες και να ήταν οι αποστολές μία προς μία, το καλύτερο πράγμα που μπορούσες να κάνεις ήταν να βάλεις τη δικιά σου μουσική στο "User Radio" (εγώ αναγκαζόμουν να ακούω Eminem και τον ύμνο της Manchester United, γιατί έτσι του βάρεσε του αδερφού μου), να spawnάρεις μια γουρούνα (αφού πρώτα βάλεις λάθος κωδικό και πεταχτεί ένα αεροπλάνο από το πουθενά), να βάλεις τον κωδικό για ιπτάμενα οχήματα και να γίνεις πλούσιος κάνοντας κύκλους στον αέρα και θαυμάζοντας το Los Santos, το San Fierro και το Las Venturas από ψηλα. Fun fact: είχα παρατήσει (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) το playthrough μου και, μετά από χρόνια, απόφασισα να το συνεχίσω. Little did I know ότι είχα αφήσει το παιχνίδι 3 αποστολές (κυριολεκτικά 3) πριν την τελευταία. Όταν το τελείωσα, είχα μείνει άναυδος με την ηλιθιότητά μου. You just had to follow the goddamn train, CJ!
12) Fahreneit (ή Indigo Prophecy) : Πρέπει να ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα που ήταν context-sensitive (αναλόγως το ποια επιλογή διάλεγες, η ιστορία θα εξελισσόταν διαφορετικά). Το σενάριο είναι το δυνατότερο στοιχείο του παιχνιδιού, μιας και είναι αρκετά πρωτότυπο, ενδιαφέρον και γεμάτο ανατροπές. Οφείλω να παραδεχθώ πως, ως ένας άνθρωπος που τρομάζει αρκετά εύκολα, κάποιες σκηνές του παιχνιδιού με... τρομοκράτησαν. Περιττό να πω πως όταν έμαθα ότι βγήκε remastered έκδοση το 2015, χάρηκα πολύ, γιατί είναι ένα παιχνίδι που άξιζε να γίνει καλύτερο και να το παίξουν ακόμη περισσότεροι.
13) Fable : Έχω αναφέρει αρκετές φορές πως είμαι λάτρης του open-world genre. Το Fable μού προσέφερε αυτό που ήθελα και με το παραπάνω. Το RPG στοιχείο του το έκανε ακόμη καλύτερο. Το story και το gameplay το τελειοποίησαν. Το κωμικό στοιχείο που πρόσθεσαν οι developers με έκαναν να το λατρέψω. Μακράν, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών, ανεξαρτήτως πλατφόρμας.
14) Tony Hawk's American Wasteland : το πρώτο και τελευταίο skateboard βιντεοπαιχνίδι που έπαιξα ποτέ, αλλά λάτρεψα όσο πολλά άλλα της κονσόλας. Πέρασα πολλές ώρες προσπαθώντας να κάνω τα καλύτερα και δυσκολότερα κόλπα, όπως και να εξερευνήσω τον μεγάλο χάρτη που είχε φτιάξει η Neversoft. Τα 2 πράγματα που μου έμειναν ήταν μία φάση που έπρεπε να πατάς επανειλημμένα ένα κουμπί και είχα φωνάξει τη μάνα μου γιατί εγώ δε μπορούσα και το τραγούδι των Green Day, "Holiday", που είναι ένα από τα λίγα τραγούδια της συγκεκριμένης μπάντας που μου αρέσουν.
15) Need for Speed: Most Wanted : Ίσως το καλύτερο, κατ' εμέ, racing που βγήκε ποτέ. Σε αυτό θα συμφωνήσουν, τουλάχιστον, οι περισσότεροι noobάδες του genre που, όπως και εγώ, έχουν παίξει racing παιχνίδια που μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η BMW M3 GTR, racing version, που κοσμεί το εξώφυλλο του παιχνιδιού, πρέπει να είναι το πιο συζητημένο αμάξι που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Απόλαυσα όλες τις ώρες που ξόδεψα γι' αυτό το παιχνίδι, μία προς μία. Ακόμα μισώ τους μπάτσους του παιχνιδιού, όμως. ΑΚΟΜΑ!
16) The Godfather : Open-World παιχνίδι, όπου είσαι μέλος της οικόγενειας Corleone και κλέβεις τράπεζες, σκοτώνεις μέλη των αντίπαλων οικογενειών, σπας μαγαζάτορες στο ξύλο για να σε πληρώνουν, οδηγάς αμάξια, αγοράζεις χρυσά όπλα και ζεις την ταινία Godfather στο πετσί σου. Τι άλλο θέλει κάποιος για να ερωτευτεί ένα βιντεοπαιχνίδι; Θα σας πω εγώ. Τίποτα. Όπως και με το Battlefront, έτσι και εδώ, πρώτα έπαιξα το παιχνίδι και μετά είδα τις ταινίες. Πώς φαίνεται πόσο πολύ σε επηρέαζουν τα βιντεοπαιχνίδια, ε ; ("ΝΑΙ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΖΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ ΑΥΤΟ, ΠΙΕΡΡΟ" θα λένε τα μισά σχόλια από κάτω)
17) Scarface: The World is Yours : Τον έχω σε αφίσα στο δωμάτιό μου. Τον έχω ως φωτογραφία εξώφυλλου στο Facebook. Έχω δει την ταινία του 4-5 φορές. Ο Tony Montana αποτελεί, σίγουρα κακώς, ένας από τους χαρακτήρες που μεγάλωσα μαζί του, κυρίως, όμως, μέσω του παιχνιδιού. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ένα από τα πολλά σερί που είχα κάνει, ξεκινώντας στις 11 το βράδυ και τελειώνοντας στις 7 το πρωί, μόνο και μόνο γιατί ξύπνησα τη μάνα μου. Να σημειώσω πως ήμουν 10-11 χρονών όταν πρωτοέπαιξα το παιχνίδι, πράγμα που σημαίνει πως ήταν "ακατάλληλο" για την ηλικία μου. Δε με βλέπω να κυκλοφορώ στους δρόμους σνιφάροντας κοκαΐνη και πυροβολώντας ανθρώπους δεξιά και αριστερά φωνάζοντάς τους να χαιρετίσουν το μικρό μου φίλο. Όχι ακόμα, τουλάχιστον.
18) Destroy All Humans 2 : Το τελευταίο παιχνίδι αυτού του περίεργου Top 18 δεν θα μπορούσε να μην ήταν περίεργο από μόνο του. Αν αναρωτιώσασταν πώς θα ήταν να κυκλοφορούσε ένας κοντοστούπης εξωγήινος στους δρόμους των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Αγγλίας, κάνοντας τους άμοιρους κατοίκους σκόνη με τα laser guns του και λέγοντας τις πιο επικές ατάκες ever, τότε παίξτε το Destroy All Humans. Έπαιξα κατευθείαν το 2ο, οπότε δεν ξέρω τίποτα για το 1ο. Δε με πείραξε, όμως, διότι το απόλαυσα δεόντως.

Επίλογος

Το blog ξεκίνησε για την επέτειο του πρώτου Xbox και κατέληξα να μιλάω πόση ώρα για τα αγαπημένα μου παιχνίδια της κονσόλας. Μάλλον ήταν καταδικασμένο να εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο, έτσι κι αλλιώς. Όσον αφορά την κονσόλα: κυκλοφόρησε πριν από 15 χρόνια, αλλά εμένα μου φαίνεται σαν χθες που έπαιξα για πρώτη φορά και απόλαυσα, μέχρι να πάρουμε το Xbox 360, αμέτρητους τίτλους, παρέα με τον αδερφό μου. Μεγάλωσα (και ωρίμασα, θέλω να πιστεύω) μέσω αυτής και των χαρακτήρων των παιχνιδιών της και χαίρομαι απίστευτα για την επιλογή που έκανε ο πατέρας μου, όταν αποφάσισε να μας το κάνει δώρο. Δε λέω, αν συνεχίζαμε να ανήκουμε στην οικογένεια των PlayStation, μπορεί να είχαμε ζήσει ανάλογες εμπειρίες. αλλά το δέος και τον θαυμασμό που τρέφω για την κονσόλα και τους exclusive τίτλους της δύσκολα θα μπορούσε να τα αντικαταστήσει το PS2. Κλείνω, λέγοντας ένα "χρόνια πολλά" στην απίστευτη αυτή κονσόλα και ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στη Microsoft, που με έκανε να αγαπήσω το gaming. #HappyBirthdayXbox

Πατέρας. Μία λέξη που χαρακτηρίζει την ζωή πολλών ανθρώπων (δεν θα πω όλων, γιατί, δυστυχώς, αρκετοί άνθρωποι ατύχησαν και δεν κατάφεραν να ζήσουν τον βιολογικό τους πατέρα ή και κανένα πρότυπο πατέρα), καλώς ή κακώς. Η πατρική παρουσία στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές (ή και τις δύο) συνέπειες στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, του τρόπου σκέψης και αντιμετώπισης συμβάντων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της παραμονής του παιδιού σε αυτόν τον κόσμο. Όσοι έχουμε έναν (ή και δύο, όπως στη δικιά μου περίπτωση, όπου έχω τον βιολογικό μου πατέρα αλλά και τον πατριό μου να με συμβουλεύουν μέχρι και τώρα), ξέρουμε πως, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας επηρέασαν αρκετά σε πολλούς τομείς.

Φυσικά, το blog αυτό δεν θα υπήρχε ανάμεσα στα υπόλοιπα του GameWorld, αν δεν είχε gaming χαρακτήρα. Γι' αυτό, με αφορμή τη μέρα που περνάμε, θα γράψω λίγα πράγματα για τους "πατεράδες που γνωρίσαμε μέσα από τα video games". Σημείωση: μπορεί να γράψω, άθελά μου περισσότερο, κάποια spoilers. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων σε όσους δεν τα έχουν παίξει και τους φανερώσω σημεία της πλοκής των παιχνιδιών.

1) Michael De Santa, Grand Theft Auto V

Ένας από τους 3 βασικούς (και playable χαρακτήρες) του GTA που σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ο Michael είναι ο badass πατέρας που κρύβεται πίσω από τον κάθε μπαμπά, όταν αυτός μαθαίνει ότι κάποιος θέλει να κάνει κακό στα παιδιά του. Από το ουίσκι δίπλα από την πισίνα και τις επισκέψεις στον τρελογιατρό, στα όπλα και πάνω σε jet ski, όπου πάει να πάρει την κόρη του από το γιοτ εκείνου του κλασσικού, πλούσιου Αμερικάνου νέου, που κάνει όλη την ημέρα πάρτι με τα λεφτά του μπαμπά και τα LSD του dealer του. Ο Michael, μετά από διάφορα γεγονότα που γίνονται στο παιχνίδι, σπάει τη ρουτίνα του, αρπάζει τα πολυβολάκια του και θερίζει όποιον βρει, γιατί αυτός είναι ο πραγματικός του εαυτός. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτός προτιμάμε.

2) John Marston, Red Dead Redemption

Ένας χαρακτήρας που γέλασα, πόνεσα (μεταφορικά, τόσες σφαίρες και κατραπακιές από αρκούδες φάγαμε παρέα) και έκλαψα (ναι, έκλαψα, γιατί μόνο αυτό μπορούσα να κάνω στο τέλος του παιχνιδιού) μαζί του. Το Red Dead Redemption, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, γιατί αυτή η Rockstar βάλθηκε να μου φέρει τον κόσμο ανάποδα, όταν το κυκλοφόρησε για το Xbox 360. Ο John, ένας καουμπόης της περίφημης Άγριας Δύσης, αναγκάζεται από κάτι ψευτόμαγκες του BOI (κάτι σαν το FBI, αλλά πιο εκνευριστικοί και need-to-be-killed-for-everyone's-sake τύποι) να στραφεί εναντίον των παλιών του comrades-in-arms (την παλιά του συμμορία, δηλαδή), με αντάλλαγμα την επιστροφή της φαμίλιας του (γυναίκα και γιος) από τα βρωμερά τους χέρια. Περνάει από 40 κύματα, σκοτώνει κόσμο και κοσμάκη, επιβιώνει από τις χειρότερες συνθήκες, έως ότου παιχτεί το απίστευτο τραγούδι του Jamie Lidell και ο ίδιος, καβάλα πάνω στο άλογό του και με φόντο το ηλιοβασίλεμα, επιστρέψει στο ράντσο του, που με τόσο κόπο και ιδρώτα έχτισε, για να πάρει στην αγκαλιά του την γυναίκα του και τον γιο του. Ένας χαρακτήρας που άγγιξε την καρδιά μου με πάρα πολλούς τρόπους, γιατί, ενώ στην αρχή φαινόταν σαν ένας άγριος καουμπόης που δεν τον νοιάζει τίποτα και κάνει ό,τι γουστάρει, στην πραγματικότητα είναι ένας άμοιρος πατέρας που θα κάνει τα πάντα για να σώσει τη γυναίκα του και το παιδί του από τους κακούς. Όσοι δεν έχετε απολαύσει αυτό το αριστούργημα που λέγεται Red Dead Redemption, σας ζητώ να το κάνετε.

3) Big Daddies, BioShock series

Πατεράδες μόνο στο όνομα, οι Big Daddies ήρθαν για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Φύλακες των μικρών κοριτσιών του κόσμου των BioShock (=Little Sisters), οι τύποι με τις μεγάλες στολές δύτη και το τρυπάνι για χέρι θα κάνουν το παν για να προστατέψουν το μικρό και αβοήθητο σε αυτόν τον μάταιο κόσμο κοριτσάκι από όλους τους κακούς που κυκλοφορούν εκεί έξω, συμπεριλαμβανομένου του άτυχου χαρακτήρα μας. Μπορεί να μην ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, αλλά δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να τους χώσω εδώ μέσα, μιας και το μίσος που τρέφω για αυτούς είναι απερίγραπτο. Ξέρετε πόσα med kits έχω χαλάσει για την πάρτη τους;!;

4) Marcus Fenix, Gears of War series

Μπορεί να μην βλέπουμε την σχέση του με τον γιο του, James D. Fenix (εκτός από την σκηνή που τον βλέπουμε να φυτεύει ένα δέντρο και το μικρό, ξανθούλικο αγοράκι να τρέχει στην αγκαλιά του), αλλά είναι πατέρας και του αξίζει, με το παραπάνω, να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Badass μέχρι το κόκκαλο, ο Marcus Fenix έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Locust, οι οποίοι άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν τον συναντούσαν στον δρόμο. Φυσικά, δεν προλάβαιναν να φτάσουν απέναντι, γιατί, κάπου στη μέση της διαδρομής, γίνονταν κομματάκια από το ωραιότατο και απίστευτα κοφτερό αλυσοπρίονο του φίλου μας. Η εγκατάλειψη του πόστου του κατά τη διάρκεια της μάχης στο Ephyra για να σώσει τον πατέρα του, Adam Fenix, (αποτυχημένη, για όσους έχουν παίξει μέχρι εκείνο το σημείο, μιας και το ελικόπτερο που ερχόταν να τους διασώσει έπεσε επάνω σε ένα κτήριο και αυτό, στη συνέχεια, "καταπλάκωσε" τον Adam [ναι, καταλάβατε το spoiler που, μόλις, σας αποκάλυψα, μην το παίζετε χαζοί]) μπορεί να μην ήταν και η καλύτερη επιλογή του, μιας και οδήγησε σε μία παρολίγον καταστροφή για τους CoG (Coalition of Ordered Governments=άνθρωποι, για εμάς που δεν μαθαίνουμε τα ακρωνύμια), αλλά, όπως και να 'χει, αποτέλεσε μία ηρωική πράξη που δε μπορεί κανείς να αγνοήσει. Άρα, εκτός από badass πατέρας, είναι και badass γιος. Πού το πας αυτό;

5) Kratos, God of War series

Δυστυχώς, ως κάτοχος μόνο των κονσολών της Microsoft, δεν κατάφερα να απολαύσω την σειρά God of War, εκτός από λίγα λεπτά gameplay στην κονσόλα ενός φίλου. Γνωρίζω, όμως, το story του Kratos και την άπονη ζωή, που δεν τον πέταξε στου δρόμου την άκρη, αλλά στην οργή, την λύπη και την δίψα για εκδίκηση. Για όσους δεν ξέρουν τα βασικά, ο Σπαρτιάτης Kratos, με την βοήθεια του καθικιού εκείνου που τον λέγανε Θεό του Πολέμου, Άρη, σκότωσε χιλιάδες και χιλιάδες βαρβάρους, αλλά και την γυναίκα και την κόρη του, τις οποίες, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αγαπούσε πολύ. Τυφλός από τη δύναμη, εκτέλεσε τις ύπουλες διαταγές του "μέντορά" του, αλλά, όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, κατέστρωσε ένα σχέδιο που μόνο ένας τρελός θα σκεφτόταν: να σκοτώσει τον Άρη και όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Φυσικά και τα κατάφερε, όμως. Πατέρας ήταν, για το παιδί του το έκανε. Σωστά;

6) James, Fallout 3

Πρώτη σκηνή του παιχνιδιού: ο μπαμπάς-γιατρός σας ξεγεννάει (κυριολεκτικά, δεν κάνω κάποιον υπαινιγμό) και, μετά το character customization, σας κάνει τα κλασσικά "κου-πε-πε, κου-πε-πε" και, κλασσικά, πεθαίνει η μάνα στη γέννα. Στη συνέχεια, αφού, ως μωρό, σας δίνεται να καταλάβετε πώς λειτουργεί το S.P.E.C.I.A.L., ξυπνάτε ένα πρωί (ενήλικος, πια) και μαθαίνετε ότι ο αγαπητός σας μπαμπάκας απέδρασε από το Vault στο οποίο βρίσκεστε και πως όλοι οι κάτοικοι έχουν πανικοβληθεί, μιας και, για να φύγει ο κύριος James, άνοιξε την πόρτα του Vault, πράγμα που σημαίνει πως η ραδιενέργεια εισέβαλε στο ασφαλές περιβάλλον του Vault και όλοι φοβούνται πως θα πεθάνουν. Αφού σκοτώσετε τις κακόμοιρες, γιγαντιαίες κατσαρίδες (που πάντα, για κάποιον λόγο, την πληρώνουν) και λίγους φρουρούς που μπαίνουν στη μέση, βγαίνετε στο άγριο, άγριο Wasteland, όπου βάζετε σκοπό να βρείτε τον πατέρα σας και να τον ρωτήσετε γιατί στον διάολο έφυγε από το Vault και προκάλεσε όλο αυτόν τον σαματά. (Ακολουθεί major spoiler για το plot) Μαθαίνετε, τελικά, πως εκείνος έφυγε για να σώσει (κυριολεκτικά) τον κόσμο. Πώς; Καθαρίζοντας το νερό της Γης από τη ραδιενέργεια με μία φόρμουλα που ο ίδιος εφηύρε. Μπαίνει στη λίστα ως ένας πατέρας που αρχίζει ως ένας scumbag πατέρας που παράτησε τον γιο του και έφυγε για ένα ταξιδάκι αναψυχής και τελειώνει ως ένας heroic πατέρας, που κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του για να βγάλει πέρα το σχέδιό του να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο για τον γιο του και την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ως το πρώτο Fallout που έπαιξα, το Fallout 3 έχει εξασφαλίσει ένα "special place" στην καρδιά μου, και ο James αποτελεί ένα πρότυπο πατέρα που βρίσκεται ανάμεσα στα top των καλύτερων.

7) Joel, The Last of Us

Όπως και με τον Kratos και την σειρά God of War, δεν έχω παίξει το The Last of Us, αλλά δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην γνώριζα το story και τι γίνεται. Για μία ακόμη φορά, ξεσπά μία επιδημία (Cordyceps Brain Infection, ή CBI), η οποία σκοτώνει τον μισό πληθυσμό της γης. Οι επιζώντες τρέχουν για τη ζωή τους, σκοτώνουν τους μολυσμένους αλλά μεταξύ τους και ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Σίγουρα όχι, όμως, ο φίλος μας Joel (ο playable χαρακτήρας του παιχνιδιού), ο οποίος ΠΡΕΠΕΙ να προστατέψει την μικρή του κόρη, Sarah, την μόνη οικογένεια που του έχει μείνει, μαζί με τον αδερφό του, Tommy. Όταν ξεσπά, λοιπόν, η επιδημία, ο Joel φεύγει από την πόλη με την μικρή, βρίσκουν τον αδερφό του, τρέχουν στις κοιλάδες και τα λαγκάδια για να ζήσουν, όπου κάποια στιγμή χωρίζονται (πατέρας-κόρη με αδερφό του πατέρα) και, όπως προσπαθούν να ξεφύγουν ο Joel με την Sarah, να σου ένας στρατιώτης που τον διατάζουν να τους σκοτώσει, φοβούμενοι ότι είναι και αυτοί μολυσμένοι. Τι να κάνει ο κακομοίρης ο Joel, μιας και δεν είναι Σούπερμαν; Προσπαθεί να προστατεύσει την κόρη του, η οποία, όμως, δεν τη γλυτώνει και τρώει μία σφαίρα στο δόξα πατρί (όχι ακριβώς, αλλά τέλος πάντων). Μετά την επέμβαση του Tommy, ο οποίος σκοτώνει τον "κακούλη" στρατιώτη, τα δύο αδέρφια δε μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν την μικρή, η οποία υποκύπτει στα τραύματά της. Μετά από πολλές περιπέτειες (ο φίλος μας Joel γίνεται ένας ψυχρός δολοφόνος, που σκοτώνει όποιον βρει για να τους loot-άρει, σαν καλός RPGας που είναι, και ο Tommy τον παρατάει για να μπει στη militia [noobάδες στρατιώτες, δηλαδή]), ο Joel συναντά, μαζί με τους companions του την Ellie, μία κοπελίτσα που, όπως αποκαλύπτει το σενάριο, έχει την θεραπεία για τον ιό (κλασσικά, δηλαδή, μέσα στο αίμα της, μιας και την δάγκωσαν αλλά δεν "μεταμορφώθηκε"). Δεν συνεχίζω την περίληψη, θα ρίξω πολλά spoilers. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι ο Joel βρίσκεται σε αυτή την λίστα, διότι, πρώτον, προσπάθησε με όποιο τρόπο μπορούσε να προστατέψει την κόρη του (αλλά απέτυχε) και, δεύτερον, προσπαθεί να κάνει ακριβώς το ίδιο με την Ellie, την οποία, όπως καλά μαντέψατε, την βλέπει σαν κόρη του. Ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, το οποίο ανυπομονώ, αν και έχω αργήσει, να το απολαύσω, με ένα πολύ ενδιαφέρον story (μπορεί να φαίνεται κλισέ σε κάποιους, αλλά είναι, όντως, πολύ καλό) που συγκινεί και συναρπάζει.

Επίλογος: Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί, ακόμη, πατεράδες που γνωρίσαμε στα video games, αλλά εγώ αυτούς ξεχώρισα και σε αυτούς αναφέρθηκα. Θα μπορούσα (και θα ήθελα), επίσης, να αναφερθώ σε ορισμένους ακόμη, όπως τον Darth Vader (Star Wars) και Don Corleone (The Godfather), αλλά αυτούς τους είδαμε στις ανάλογες ταινίες τους, δεν ανήκουν τόσο πολύ εδώ. Γράψτε στα σχόλια ποιον πατέρα ξεχωρίσατε εσείς από τα βιντεοπαιχνίδια (ασχέτως αν τον ανέφερα ή όχι) και, φυσικά, πάρτε ένα τηλέφωνο τον πατέρα σας να του ευχηθείτε. Αν δεν σκοτώνει κόσμο ή κυνηγάει θεούς, θα μπορεί να σας απαντήσει (we wish, right?).