Σαν σήμερα, πριν από 15 χρόνια, κυκλοφόρησε η θρυλική κονσόλα, το πρώτο λιθάρι στα θεμέλια της γιγανταίας φίρμας που ονομάζεται "Xbox". Στις 15 Νοεμβρίου του 2001, οι κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής είδαν το πρώτο Xbox να κοσμεί τα ράφια των καταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών (μεταφορικά, πάντα, όχι σαν τα γάλατα ή τα μπισκότα που έχουμε στα σούπερ μάρκετ). Τρέφω ιδιαίτερα αισθήματα γι' αυτή την κονσόλα, μιας και με έμπασε στον κόσμο του gaming στην ηλικία των 6-7 χρονών. Σαν σήμερα θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας μου αποκάλυψε σε μένα και τον αδερφό μου την έκπληξη που με τόση χαρά ήθελε να μας δείξει. Θυμάμαι που το κοιτούσαμε σα χαζοί, μιας και είχαμε συνηθίσει το λιλιπούτειο (σε σχέση με αυτό το τέρας) PS1. Το πρώτο παιχνίδι που παίξαμε ήταν το Top Spin. Μία εγώ αντίπαλος με τον πατέρα μου, μία ο αδερφός μου. Μας τσάκισε και τους 2. Ω ναι, μας ρεζίλεψε μπροστά στη μάνα μας. Ντροπή και νοσταλγία. Τι ήθελα και είπα να γράψω blog για το Xbox...
Ημερομηνία κυκλοφορίας, πωλήσεις
Όπως προανέφερα, οι πρώτοι που είδαν και αγόρασαν το Xbox ήταν οι κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής στις 15 Νοεμβρίου του 2001. Ακολούθησε, όλως παραδόξως, η Ιαπωνία στις 22 Φεβρουαρίου του 2002 και η Αυστραλία με την Ευρώπη στις 14 Μαρτίου του 2002. Μέσα στους πρώτους 3 μήνες της κυκλοφορίας του στην Αμερική, πούλησε 1.53 εκατομμύρια μονάδες, κάνοντάς το την κονσόλα με τις περισσότερες πωλήσεις μέσα σε ένα τρίμηνο, με το Wii να βρίσκεται 0.01 μονάδες πίσω. Συνολικά, μέχρι και τις 10 Μαΐου του 2006, κοντά στα 24 εκατομμύρια Xbox βρήκαν ζεστασιά και θαλπωρή σε σπίτια οικογενειών που καταδίκασαν τις ζωές τους με την
κατάρα του gaming, με τις περισσότερες πωλήσεις να σημειώνονται στη Βόρεια Αμερική (16 εκατομμύρια). Οι λιγότερες, όπως ήταν φυσικό, κατεγράφησαν στην Ιαπωνία, όπου οι μεγάλες εταιρείες Sony και Nintendo είχαν, ήδη, αρχίσει να εδραιώνονται στη γη του σούσι και του σούμο, αναγκάζοντας το Xbox να αρκεστεί με τις 450 χιλιάδες πωλήσεις (as of November 2011). Όσον αφορά τα μέρη μας, περίπου 6 εκατομμύρια Xbox έδωσαν στα παιδιά αυτό ακριβώς που ζητούσαν: λόγο να μη διαβάζουν και να αποτύχουν στο σχολείο, όπως εγώ.
Hardware
Αν θέλετε να διαβάσετε για το hardware του Xbox, τότε κάντε ένα διάλειμμα από αυτό το blog και πηγαίντε στη σελίδα της κονσόλας στο Wikipedia, διότι εγώ δεν έχω απολύτως καμία ιδέα και δεν θα ήθελα να κάνω ένα απλό copy-paste. Για το μόνο που θα σχολιάσω είναι τα χειριστήρια, μιας και δεν χρειάζεσαι εξειδικευμένες γνώσεις για να παραδεχθείς το πόσο ωραία ήταν. Ναι, το είπα. Όταν έχεις συνηθίσει το μικροσκοπικό χειριστήριο του PS1, το controller του Xbox σε κάνει να νιώθεις λες και κρατάς κανονικό όπλο στα χέρια σου. Μην συνδυάσετε το "ωραία χειριστήρια" με το "σαν κανονικό όπλο", θα νομίζετε πως είμαι κανάς λάτρης όπλων. Όχι πως δεν είμαι. Τι έλεγα;
Games
Ας μπούμε στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτού του blog. Το Xbox έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς publishers να βγάλουν διαμάντια που είτε πούλησαν σαν τρελά, είτε έμειναν και θα μείνουν στις καρδιές μας για πάντα, είτε και τα δύο. Όλα αυτά τα χρόνια, έπεσαν στα χέρια μου πάρα πολλοί τίτλοι (όπως βλέπετε την φωτογραφία από πάνω, φανταστείτε τις τριπλάσιες κασέτες) και τους έπαιξα σχεδόν όλους. Ας τα πάρουμε, όμως, χρονολογικά (θα αναφέρω μερικά από αυτά που έχω παίξει και έχουν βγει μόνο στην Ευρώπη. Σίγουρα θα αφήσω αρκετά απέξω, οπότε φροντίστε να γεμίσετε τα κενά στα σχόλια) :
1) Halo: Combat Evolved : Δεν σας κρύβω ότι, όσο σκέφτομαι και γράφω γι' αυτό το παιχνίδι, νιώθω δάκρυα να κατακλύζουν τα μάτια μου. Δε νομίζω πως υπάρχει έστω ένας άνθρωπος σε αυτό το community που να μην παραδέχεται την αξία του πρώτου παιχνιδιού της σειράς που μεγάλωσε, τουλάχιστον, 2 γενιές και συνεχίζει να το κάνει. Θυμάμαι τον αδερφό μου να το παίζει co-op με τον, τότε, κολλητό του και εγώ να βλέπω σαν χαζός τον έναν μετά τον άλλον εξωγήινο να πεθαίνει και τη μία από τις εμβληματικές φιγούρες όλων των εποχών, τον John 117 aka Master Chief, να μοιάζει όσο badass έμοιαζε ο Schwarzenegger στις επικές ταινίες των 90's. Ως ένα από τα καλύτερα FPS που έφτιαξε το ανθρώπινο είδος για κονσόλα, το Combat Evolved ξεκίνησε ένα έπος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και που μακάρι να μη σταματήσει για αρκετό καιρό ακόμα.
2) Shrek: Μπορεί να μην ήταν το πρώτο παιχνίδι που απέκτησα, αλλά βρίσκεται στα 20 παιχνίδια που συνόδευσαν την κυκλοφορία της κονσόλας. Ο αδερφός μου δεν το ακούμπησε ποτέ, μιας και ήθελε να δείξει πόσο macho και άντρας ήταν, οπότε το απόλαυσα, μέχρι ενός σημείου, σόλο. Λέω μέχρι ενός σημείου, διότι, από μια στιγμή και μετά, έπαιζα co-op με την ξαδέλφη μου. Ο πόνος που μου προκαλούσε η noobοσύνη αυτής της κοπέλας, πραγματικά, δεν περιγράφεται. Δεν θέλω καν να το θυμάμαι, συνεχίζω.
3) Hitman: Silent Assassin : Αν και είναι το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε σε κονσόλες (το Codename 47 είχε κυκλοφορήσει μόνο για PC). Οφείλω να παραδεχτώ πως, μέχρι και το Blood Money, η σειρά Hitman δε μου άρεσε και τόσο. Όταν ξεκίνησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια, δεν ήμουν αρκετά υπομονετικός και μη βίαιος για να παίξω τα Hitman όπως τους αρμόζει, οπότε αρκέστηκα στο να παρακολουθώ τον αδερφό μου. Είχε λατρέψει όλα τα Hitman που έπεσαν στα χέρια του και αυτό φαίνεται από τις πάμπολλες ώρες που ξόδεψε σε κάθε πίστα για να τις βγάλει με το καλύτερο βαθμό.
4) 007: Nightfire : Μπορεί ο αγαπημένος μου James Bond να είναι ο Daniel Craig, αλλά ο Pierce Brosnan είναι, τουλάχιστον, στην πρώτη 3αδα. Ένας από τους λόγους, λοιπόν, που ο Pierce είναι τόσο ψηλά, είναι το 007: Nightfire. Ατελείωτες ώρες καψίματος, παίζοντας τις ίδιες πίστες συνέχεια, μιας και, όπως και για αδερφό μου, έτσι και για μένα, το παιχνίδι ήταν τέλειο.
5) Max Payne 2: The Fall of Max Payne : Ποτέ δεν έπαιξα το πρώτο μέρος της σειράς, αλλά δε με σταμάτησε από το να λιώσω το δεύτερο. Το Max Payne είναι ένα από τα αγαπημένα μου της πρώτης Xbox κονσόλας, μιας και το σενάριο ήταν πολύ ενδιαφέρον και όμορφα δομημένο, όπως και το gameplay, που ήταν, για μένα αλλά και για τα τότε δεδομένα, αρκετά πρωτότυπο (αναφέρομαι στο slow-motion, περισσότερο).
6) Beyond Good & Evil : Η Jade και ο Pey'j με συντρόφευσαν για πάρα πολλές ώρες, όμορφες ώρες. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ποτέ σε κονσόλα, το Beyond Good & Evil με έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο το Xbox. Μπορεί να κυκλοφόρησε και σε άλλες πλατφόρμες, αλλά εγώ το έχω συνδέσει με αυτήν και αυτό μου φτάνει. Τα γραφικά ήταν απίστευτα, το gameplay γεμάτο δράση, το σενάριο θύμιζε ταινία. Η φαντασία και η δημιουργικότητα των developers αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το αριστούργημα.
7) Star Wars: Battlefront : Έχω γράψει τις εκφράσεις "ατελείωτες ώρες", "πάμπολλες ώρες", "πολλές ώρες". Αν τις συνδυάσω όλες αυτές, θα βρούμε έναν χαρακτηρισμό που να φτάνει, έστω και λίγο, τις ώρες που ξόδεψα γι' αυτόν τον τίτλο. Χιλιάδες kills, δεκάδες πλανήτες, εκατομμύρια πόντοι μετά και ακόμα το παίζω (στο PC, φυσικά). Αν δεν κάνω λάθος, πρώτα έπαιξα το παιχνίδι και μετά είδα τις ταινίες. Έπος.
8) Def Jam: Fight for NY : Όπως τα racing, έτσι και τα fighting δε μου κερδίζουν και τόσο το ενδιαφέρον. Λίγα έχω παίξει, ακόμη λιγότερα έχω εκτιμήσει. Το top, όμως, είναι το Def Jam: Fight for NY. Η φράση "Come on, let's bounce!" που έλεγε ο χαρακτήρας σου όταν δοκίμαζες τις φωνές, το βρωμόξυλο σε μπαρ, σταθμούς τρένων και scrapyards, ο Ice-T, ο Snoop Dogg, ο Method Man, ο Xzibit, ο Ludacris, o Sean Paul, ο Busta Rhymes, ο Fat Joe. Όλα αυτά θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου, γιατί το κάψιμο που έριξα σε αυτό παιχνίδι με έκανε να αγαπήσω τη rap μουσική.
9) FlatOut : Σε όλη μου τη gaming εμπειρία, έχω παίξει λίγα racing, επειδή δεν είμαι και τόσο μεγάλος fan του genre. Ένα από αυτά τα λίγα, όμως, ήταν το FlatOut. Το γέλιο που έχω ρίξει, μαζί με τον αδερφό μου, με τα ragdoll physics του παιχνιδιού δε λέγεται. Καθόμασταν με τις ώρες και πετάγαμε ανθρώπους από τα παρμπρίζ για να τους δούμε να πετάνε (κυριολεκτικά) δεκάδες μέτρα μακριά και να καρφώνονται πάνω σε τοίχους, ακολουθούμενοι από γέλια και δάκρυα μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας.
10) FIFA Street : Δε θα γινόταν να έγραφα λίστα παιχνιδιών χωρίς ποδοσφαιράκι. Μπορεί να είμαι λάτρης του μπάσκετ, αλλά στα βιντεοπαιχνίδια προτιμώ να ξεφτιλίζω σε FIFA και PES. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν έχουμε ένα από τα "κλασσικά" FIFA, αλλά το παιχνίδι που είτε θα έκανε εσένα να σπάσεις τον αδερφό/κολλητό σου στο ξύλο για τις ποδιές που του έριχνες ή τα γκολ με σπόντα στους τοίχους που του έβαζες, ή το αντίθετο. Τα ταξίδια ανά τον κόσμο, παρέα με Ροναλντίνιο και Ρούνεϊ. δεν περιγράφονται.
11) Grand Theft Auto: San Andreas : Μπορεί το πρώτο GTA που έπαιξα ποτέ (και αποτελεί, μέχρι και σήμερα, το αγαπημένο μου) να ήταν το Vice City, το San Andreas, όμως, ήταν το πρώτο που έπαιξα σε κονσόλα και ένα από τα καλύτερα που έχω παίξει ποτέ. Αν είσαι λευκός και θέλεις να δεις πώς λειτουργούν οι συμμορίες μαύρων κακοποιών, τότε παίξε το San Andreas. Μην πας να κινδυνέψεις τη ζωή σου στους δρόμους των ΗΠΑ, κάντο στο δωμάτιό σου, κινδυνεύοντας μόνο να προσβληθείς από τις βρισιές του CJ και των υπόλοιπων "gangsters" (βλέπουν οι μαφιόζοι gangsters τον χαρακτηρισμό αυτό και γελάνε). Όσο συναρπαστικό να ήταν το σενάριο, όσο ωραίο και να ήταν το open-world στοιχείο, όσο απίστευτες και να ήταν οι αποστολές μία προς μία, το καλύτερο πράγμα που μπορούσες να κάνεις ήταν να βάλεις τη δικιά σου μουσική στο "User Radio" (εγώ αναγκαζόμουν να ακούω Eminem και τον ύμνο της Manchester United, γιατί έτσι του βάρεσε του αδερφού μου), να spawnάρεις μια γουρούνα (αφού πρώτα βάλεις λάθος κωδικό και πεταχτεί ένα αεροπλάνο από το πουθενά), να βάλεις τον κωδικό για ιπτάμενα οχήματα και να γίνεις πλούσιος κάνοντας κύκλους στον αέρα και θαυμάζοντας το Los Santos, το San Fierro και το Las Venturas από ψηλα. Fun fact: είχα παρατήσει (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) το playthrough μου και, μετά από χρόνια, απόφασισα να το συνεχίσω. Little did I know ότι είχα αφήσει το παιχνίδι 3 αποστολές (κυριολεκτικά 3) πριν την τελευταία. Όταν το τελείωσα, είχα μείνει άναυδος με την ηλιθιότητά μου. You just had to follow the goddamn train, CJ!
12) Fahreneit (ή Indigo Prophecy) : Πρέπει να ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα που ήταν context-sensitive (αναλόγως το ποια επιλογή διάλεγες, η ιστορία θα εξελισσόταν διαφορετικά). Το σενάριο είναι το δυνατότερο στοιχείο του παιχνιδιού, μιας και είναι αρκετά πρωτότυπο, ενδιαφέρον και γεμάτο ανατροπές. Οφείλω να παραδεχθώ πως, ως ένας άνθρωπος που τρομάζει αρκετά εύκολα, κάποιες σκηνές του παιχνιδιού με... τρομοκράτησαν. Περιττό να πω πως όταν έμαθα ότι βγήκε remastered έκδοση το 2015, χάρηκα πολύ, γιατί είναι ένα παιχνίδι που άξιζε να γίνει καλύτερο και να το παίξουν ακόμη περισσότεροι.
13) Fable : Έχω αναφέρει αρκετές φορές πως είμαι λάτρης του open-world genre. Το Fable μού προσέφερε αυτό που ήθελα και με το παραπάνω. Το RPG στοιχείο του το έκανε ακόμη καλύτερο. Το story και το gameplay το τελειοποίησαν. Το κωμικό στοιχείο που πρόσθεσαν οι developers με έκαναν να το λατρέψω. Μακράν, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών, ανεξαρτήτως πλατφόρμας.
14) Tony Hawk's American Wasteland : το πρώτο και τελευταίο skateboard βιντεοπαιχνίδι που έπαιξα ποτέ, αλλά λάτρεψα όσο πολλά άλλα της κονσόλας. Πέρασα πολλές ώρες προσπαθώντας να κάνω τα καλύτερα και δυσκολότερα κόλπα, όπως και να εξερευνήσω τον μεγάλο χάρτη που είχε φτιάξει η Neversoft. Τα 2 πράγματα που μου έμειναν ήταν μία φάση που έπρεπε να πατάς επανειλημμένα ένα κουμπί και είχα φωνάξει τη μάνα μου γιατί εγώ δε μπορούσα και το τραγούδι των Green Day, "Holiday", που είναι ένα από τα λίγα τραγούδια της συγκεκριμένης μπάντας που μου αρέσουν.
15) Need for Speed: Most Wanted : Ίσως το καλύτερο, κατ' εμέ, racing που βγήκε ποτέ. Σε αυτό θα συμφωνήσουν, τουλάχιστον, οι περισσότεροι noobάδες του genre που, όπως και εγώ, έχουν παίξει racing παιχνίδια που μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η BMW M3 GTR, racing version, που κοσμεί το εξώφυλλο του παιχνιδιού, πρέπει να είναι το πιο συζητημένο αμάξι που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Απόλαυσα όλες τις ώρες που ξόδεψα γι' αυτό το παιχνίδι, μία προς μία. Ακόμα μισώ τους μπάτσους του παιχνιδιού, όμως. ΑΚΟΜΑ!
16) The Godfather : Open-World παιχνίδι, όπου είσαι μέλος της οικόγενειας Corleone και κλέβεις τράπεζες, σκοτώνεις μέλη των αντίπαλων οικογενειών, σπας μαγαζάτορες στο ξύλο για να σε πληρώνουν, οδηγάς αμάξια, αγοράζεις χρυσά όπλα και ζεις την ταινία Godfather στο πετσί σου. Τι άλλο θέλει κάποιος για να ερωτευτεί ένα βιντεοπαιχνίδι; Θα σας πω εγώ. Τίποτα. Όπως και με το Battlefront, έτσι και εδώ, πρώτα έπαιξα το παιχνίδι και μετά είδα τις ταινίες. Πώς φαίνεται πόσο πολύ σε επηρέαζουν τα βιντεοπαιχνίδια, ε ; ("ΝΑΙ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΖΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ ΑΥΤΟ, ΠΙΕΡΡΟ" θα λένε τα μισά σχόλια από κάτω)
17) Scarface: The World is Yours : Τον έχω σε αφίσα στο δωμάτιό μου. Τον έχω ως φωτογραφία εξώφυλλου στο Facebook. Έχω δει την ταινία του 4-5 φορές. Ο Tony Montana αποτελεί, σίγουρα κακώς, ένας από τους χαρακτήρες που μεγάλωσα μαζί του, κυρίως, όμως, μέσω του παιχνιδιού. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ένα από τα πολλά σερί που είχα κάνει, ξεκινώντας στις 11 το βράδυ και τελειώνοντας στις 7 το πρωί, μόνο και μόνο γιατί ξύπνησα τη μάνα μου. Να σημειώσω πως ήμουν 10-11 χρονών όταν πρωτοέπαιξα το παιχνίδι, πράγμα που σημαίνει πως ήταν "ακατάλληλο" για την ηλικία μου. Δε με βλέπω να κυκλοφορώ στους δρόμους σνιφάροντας κοκαΐνη και πυροβολώντας ανθρώπους δεξιά και αριστερά φωνάζοντάς τους να χαιρετίσουν το μικρό μου φίλο. Όχι ακόμα, τουλάχιστον.
18) Destroy All Humans 2 : Το τελευταίο παιχνίδι αυτού του περίεργου Top 18 δεν θα μπορούσε να μην ήταν περίεργο από μόνο του. Αν αναρωτιώσασταν πώς θα ήταν να κυκλοφορούσε ένας κοντοστούπης εξωγήινος στους δρόμους των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Αγγλίας, κάνοντας τους άμοιρους κατοίκους σκόνη με τα laser guns του και λέγοντας τις πιο επικές ατάκες ever, τότε παίξτε το Destroy All Humans. Έπαιξα κατευθείαν το 2ο, οπότε δεν ξέρω τίποτα για το 1ο. Δε με πείραξε, όμως, διότι το απόλαυσα δεόντως.
Επίλογος
Το blog ξεκίνησε για την επέτειο του πρώτου Xbox και κατέληξα να μιλάω πόση ώρα για τα αγαπημένα μου παιχνίδια της κονσόλας. Μάλλον ήταν καταδικασμένο να εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο, έτσι κι αλλιώς. Όσον αφορά την κονσόλα: κυκλοφόρησε πριν από 15 χρόνια, αλλά εμένα μου φαίνεται σαν χθες που έπαιξα για πρώτη φορά και απόλαυσα, μέχρι να πάρουμε το Xbox 360, αμέτρητους τίτλους, παρέα με τον αδερφό μου. Μεγάλωσα (και ωρίμασα, θέλω να πιστεύω) μέσω αυτής και των χαρακτήρων των παιχνιδιών της και χαίρομαι απίστευτα για την επιλογή που έκανε ο πατέρας μου, όταν αποφάσισε να μας το κάνει δώρο. Δε λέω, αν συνεχίζαμε να ανήκουμε στην οικογένεια των PlayStation, μπορεί να είχαμε ζήσει ανάλογες εμπειρίες. αλλά το δέος και τον θαυμασμό που τρέφω για την κονσόλα και τους exclusive τίτλους της δύσκολα θα μπορούσε να τα αντικαταστήσει το PS2. Κλείνω, λέγοντας ένα "χρόνια πολλά" στην απίστευτη αυτή κονσόλα και ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στη Microsoft, που με έκανε να αγαπήσω το gaming. #HappyBirthdayXbox
