Redfall

Κολλημένοι στο νησί με τους βρικόλακες.

Η γνωστή εταιρεία, η οποία έφτιαξε τα περίφημους τιτλος, όπως τα Elder Scrolls, αποφάσισε να δοκιμάσει ένα καινούργιο στιλ. Κάπως έτσι, σε συνεργασία με την Arcane, η οποία είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία γνωστών τίτλων, όπως τα Dishonored και τα Wolfenstein και πιο πρόσφατα το Deathloop, δημιούργησαν ένα Fps pVe game.

Το Redfall πρόκειται για μία νέα δοκιμή στη δημιουργία ενός νέου κόσμου από την Bethesda. Μετά από πολλά δύσκολα εμπόδια, σε σημείο που ακόμα και αυτοί οι οποίοι το φτιάχνανε έλπιζαν ότι η Microsoft θα το ακύρωνε, κυκλοφόρησε το Μάρτιο για υπολογιστές και κονσόλες της Microsoft.

Οι θεοί των βρικολάκων ρίξαν κατάρα
Στους παίκτες δίνεται η επιλογή να επιλέξουν έναν από τους τέσσερεις πρωταγωνιστές, όταν ξεκινούν την ιστορία. Ο κάθε ένας από αυτούς έχει διαφορετικές ιδιότητες και στατιστικά. Εγώ επέλεξα να παίξω ως τον Devinder Crousley, έναν Ινδό, μεγαλωμένο στη Βρετανία, εφευρέτη, ο οποίος κατέληξε στο νησί του Redfall, επειδή έκανε περιοδεία με το βιβλίο του.

Ο πρωταγωνιστής, λοιπόν, ξυπνάει στο νησί του Redfall, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τα πρώτα του βαμπίρ, τα οποία, μόλις ανοίξει τα μάτια του, κάνουν μία προσπάθεια να του ρουφήξουν το αίμα, αλλά αποτυγχάνουν, μιας και τα χτυπάει ο ήλιος. Τότε είναι που γνωρίζει ο πρωταγωνιστής μας την Black Sun, η οποία είναι η αρχηγός των θεών βρικολάκων. Η τρομακτική αυτή θέα κάνει ένα ξόρκι, το οποίο φέρνει τον ήλιο σε μία κατάσταση συνεχούς έκλειψης. Αυτό, σε συνδυασμό με το νερό που περιτριγυρίζει το νησί να είναι κυριολεκτικά παγωμένο στο χρόνο, καθιστά οποιαδήποτε ελπίδα για απόδραση αδύνατη.

Παρόλο που η ιστορία είναι ολοκληρωμένη, για ένα τίτλο που βασιζόταν στο θρύλο των βρικολάκων, προσθέτοντας και κάποια καινούρια κομμάτια στον θρύλο, είναι αρκετά βαρετή. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας, πέρα από το εισαγωγικό κομμάτι, λέγεται με μονολόγους από τον πρωταγωνιστή και slideshows. Στα πιο σημαντικά κομμάτια της ιστορίας, όπου μαθαίνουμε πώς έφτασε το νησί σε αυτή την κατάσταση, εμφανίζονται διάφορες μορφές σαν ολογράμματα που κουνιούνται μία φορά κάθε 30 δευτερόλεπτα και εξηγούν τα γεγονότα. Προσπάθησαν να έχουν ένα τρόπο να πουν την ιστορία παρόμοιο με αυτό του Half-Life. Ο παίκτης είναι ελεύθερος να κινείται, όσο ένα κομμάτι της ιστορίας διαδραματίζεται μπροστά του, αλλά δυστυχώς αυτό δεν πέτυχε. Οι εικόνες κουνιούνται τόσο αργά, ώστε ακόμα και να ήθελε να προσέξει ο παίκτης δεν του τράβαγε την προσοχή και ταυτόχρονα δεν υπήρχε κάποιος σκοπός για τον παίκτη, οπότε καθόταν ακίνητος και το έβλεπε.

Ταυτόχρονα ήταν πολύ προβλέψιμη η πλοκή και παρόλο που χτιζόταν σιγά-σιγά, όταν έφτασε στο σημείο της κορύφωσης, δεν είχε την ανταπόκριση, που χρειαζόταν.

Σφαίρες από ατσάλι και ξύλινα παλούκια
Με το που τελειώσει το πρώτο cutscene, ο παίκτης αποκτά το πρώτο του πιστόλι. Κάπως έτσι αντιμετωπίζει τους πρώτους εχθρούς, οι οποίοι είναι οι αιρετικοί και εξυμνούν τους βρικόλακες και τους βρικόλακες θεούς. Οι αιρετικοί, που κρατούν πολλά όπλα παρόμοια με τον πρωταγωνιστή ξεχωριστά δεν είναι πολύ μεγάλη απειλή, αλλά, όσο περισσότεροι από αυτούς υπάρχουν, τόσο πιο μεγάλη δύναμη και απειλή είναι.

Ο πρωταγωνιστής, για να αντιμετωπίσει τα εμπόδια στο δρόμο του, μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφόρων τύπων όπλα. Υπάρχουν τα κλασικά πιστόλια, αυτόματα, καραμπίνες και snipers, αλλά, υπάρχουν επίσης και πιο ειδικευμένα όπλα για την εξολόθρευση βρικολάκων, όπως όπλα με ακτίνα υπεριωδών ακτινοβολιών και παλουκοβόλα. Ο τρόπος ο οποίος χωρίζονται τα όπλα είναι απλός. Ο παίκτης διαθέτει ένα συγκεκριμένο επίπεδο και όταν χρειάζεται να πάρει κάποιο όπλο είτε από κάποιον νεκρό ή από κάποιο σημείο στον κόσμο, το όπλο το οποίο αποκτά είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτόν. Βέβαια, κάθε επίπεδο έχει υποκατηγορίες ανάλογα με τη σπανιότητά του. Κάπως έτσι πρέπει ο παίκτης κάθε φορά που αλλάζει επίπεδο να ελέγχει τα όπλα, τα οποία έχει στο inventory του, για να τα αλλάξει.

Ο κύριος ανταγωνιστής, του πρωταγωνιστεί όπως αναμένεται, είναι οι βρικόλακες, οι οποίοι χρειάζονται κιλά από σφαίρες για να εξολοθρευτούν. Πέρα από αυτό υπάρχουν και ειδικές κατηγορίες βρικολάκων, οι οποίες έχουν διαφορετικές δυνατότητες πέρα από τις βασικές τους. Κάθε παίκτης χρειάζεται να προετοιμαστεί, πριν από μία μάχη και μπορεί να χρησιμοποιήσει το περιβάλλον τριγύρω του, για να κάνει τη μάχη ενάντια σε ένα βρικόλακα πιο εύκολη. Σαν να μη φτάνει αυτό όσο εξολοθρεύει βρικόλακες τόσο πιο πολύ θυμώνουν οι θεοί των βρικολάκων, οι οποίοι σιγά-σιγά γεμίζουν μία μπάρα στο πάνω μέρος της οθόνης σας, η οποία, όταν γεμίσει αφήνει μία μπόρα και έναν πάρα πολύ δυνατό βρικόλακα.

Βέβαια, ένα ακόμα όπλο, το οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ενάντιά τους, είναι οι δυνατότητές σας. Ο Dev έχει τη δυνατότητα να πετάει ένα ηλεκτροφόρο παλούκι ανά χρονικά διάστημα. Πέρα από αυτό έχει και ένα μηχανισμό τηλεμεταφοράς, ο οποίος είναι πολύ χρήσιμος, όταν θέλετε να μετακινηθείτε στο χάρτη για να βρείτε κάποιο μυστικό. Τέλος, κάθε ήρωας έχει μία υπέρτατη δυνατότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένας τεράστιος φακός με ακτίνες υπεριώδους ακτινοβολίας, όποιος πετρώνει τους βρικόλακες.

Το Redfall, επίσης, διαθέτει τη δυνατότητα να παίξετε online με μέχρι και τρεις άλλους φίλους σας. Δυστυχώς, δε δοκίμασα αυτήν τη δυνατότητα, μιας και δε σας αφήνει να παίξετε με κάποιον, ο οποίος δεν είναι φίλος σας. Πρέπει να δημιουργήσετε εσείς lobby και να τους κάνετε invite.

Όλη η λογική πίσω από τις αναμετρήσεις με τους βρικόλακες δε λειτουργεί πολύ καλά, μιας και δε νιώθετε ποτέ ότι οι βρικόλακες είναι πραγματική απειλή. Τερμάτισα το Redfall στη μεγαλύτερη δυσκολία που επιτρέπεται με το που το ξεκινήσετε. Δεν υπήρχαν συναισθήματα πίεσης. Πάντα υπήρχαν άφθονες σφαίρες και πρώτες ύλες γιατρειάς. Ενώ οι βρικόλακες παρουσιάζονται σαν αυτά τα φρικιαστικά γρήγορα και άγρια τέρατα, δεν ήταν τίποτα παραπάνω πέρα από ενοχλητικοί. Δε χρειαζόταν ποτέ τίποτα παραπάνω πέρα από λίγες βολές από την καραμπίνα για να εξολοθρευτούν. Ακόμα και η πιο ιδιαίτερη boss βρικόλακες είχανε πολύ εύκολα και προβλέψιμα μοτίβα, οπότε η εξολόθρευσή τους ήταν αρκετά εύκολη.

Το σύστημα των quest είναι πολύ βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Η Bethesda έχει επαναλάβει μία φόρμουλα για quest τρεις φορές. Αφού φτάσετε σε μία πόλη στο νησί, ακολουθείτε το κύριο quest line, το οποίο καταλήγει σε μία πόρτα πίσω από την οποία βρίσκεται το Final Boss της περιοχής. Για να ανοίξετε αυτή την πόρτα, χρειάζεται να αποκτήσετε τρία κρανία, τα οποία αποκτάτε από sidequest της περιοχής. Τα συγκεκριμένα sidequest δεν είχαν καμία απολύτως διαφορά. Έπρεπε να πάτε σε ένα Safe House, να βάλετε μπροστά μία γεννήτρια, να πάτε σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να σκοτώσετε μερικούς αιρετικούς και τέλος να σκοτώσετε ένα σπέσιαλ βρικόλακα, για να πάρετε το κεφάλι του. Αυτό έγινε πολλές φορές και ήταν πολύ κουραστικό. Τα main quest είχαν αντίστοιχο στυλ, αλλά, τουλάχιστον ήταν λίγο πιο δημιουργικά.

Το Redfall παρείχε, επίσης, πολλά sidequest, τα οποία δε διαφέρουν το ένα από το άλλο. Συνήθως είχαν σκοπό να πάτε σε ένα σημείο, να σκοτώσετε μερικούς βρικόλακες και αιρετικούς, να πάρετε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο από εκείνη την τοποθεσία και να το επιστρέψετε πίσω σε αυτόν, που σας το ζήτησε στο κατάλυμα, το οποίο στεγάζεστε εκείνη τη στιγμή.

Σε πολλά σημεία στον κόσμο του, υπάρχουν καταλύματα στα οποία στεγάζουν μαγαζάτορες. Αυτοί οι μαγαζάτορες θα σας πουλήσουν όπλα. Δυστυχώς, η οικονομία του game, όμως, δεν ανταποκρίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιας και οι αντίπαλοι δίνουν τόσο συχνά όπλα όταν πεθαίνουν. Έτσι καταλήγετε πάντα τα όπλα σας να είναι από τα πτώματα των αντιπάλων, τα οποία πουλάτε και αποκτάτε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων το οποίο, πραγματικά δεν έχετε κάποιο τρόπο να το εκμεταλλευτείτε.

Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι, επίσης, η μεταφορά, μιας και ο χάρτης δεν είναι τεράστιος, αλλά δεν είναι και μικρός. Κατά κύριο λόγο πρέπει να περπατήσετε για να πάτε κάπου. Υπάρχει ένα ελαφρές fast travel, αλλά, για να πάτε στα περισσότερα σημεία, έπρεπε να περπατήσετε μερικά λεπτά και παρόλο που υπήρχαν πολλά οχήματα τριγύρω, όπως γουρούνες και μοτοσικλέτες, η μόνη λειτουργία που είχαν, ήταν να τα ανατιναχτούν για να δημιουργήσετε ζημιά στους αντιπάλους σας. Όλη αυτή η κατάσταση καταντάει πολύ κουραστική, ειδικά εάν προσθέσουμε και το γεγονός ότι πάντα σας κάνει respawn, όταν πεθάνετε σε ένα σημείο fast travel οπότε πρέπει κάθε φορά να κάνετε την ίδια απόσταση με τα πόδια σας.

Σε πολλές στιγμές το game προσπάθησε να είναι λίγο πιο παραδοσιακό horror, αλλά, τελικά απέτυχε και σε αυτό, μιας και λόγω της αρτιστικής προσέγγισης του δεν ήταν εφικτό να πάρετε τόσο πολύ στα σοβαρά τις πιο τρομακτικές στιγμές του.

Όσος ντόρος κι αν έγινε με το Redfall, εν τέλει η Arkane έφτιαξε ίσως το χειρότερο μέχρι σήμερα παιχνίδι της.

Σύγχρονα γραφικά σε στυλ καρτούν
Τα γραφικά του Redford είναι ένα από τα κομμάτια στα οποία είναι δυνατό. Χαρακτηρίζεται γενικά από πιο στρογγυλά γραφικά, που θυμίζουν πιο πολύ καρτούν και ομαλά animations, είναι όμορφα στο μάτι. Οι χαρακτήρες είναι σχεδιασμένοι με το στυλ των κόμικ, πράγμα το οποίο τους κάνει όλους να είναι πιο συμπαθητικοί. Βέβαια, αυτό ισχύει και για τους χαρακτήρες πέρα από τους βρικόλακες, οι οποίοι, ενώ προσπαθούν να έχουν ένα λίγο πιο σοβαρό τόνο δεν ξεφεύγουν πολύ από την αρτιστική προσέγγιση και έτσι γίνονται λίγο πιο συμπαθητικοί.

Αν και έχουμε έκλειψη ηλίου το νησί παραμένει πάρα πολύ φωτεινό. Χαρούμενα χρώματα υπάρχουν στο περισσότερο κομμάτι του νησιού. Ο ουρανός το πρωί είναι πορτοκαλί και φωτίζει όλες τις πλευρές του νησιού με το χρώμα του Golden hour, ενώ το βράδυ είναι μπλε, μιας και θεωρητικά φωτίζεται από το φεγγαρόφωτο.

Έλλειψη στο κομμάτι της ηθοποιίας φωνής
Η ηχητική επένδυση του Redfall αποτελεί ένα ακόμα κομμάτι του στο οποίο χάνει. Έχει ρεαλιστικά εφέ ήχου, όπως το θρόισμα των όπλων, αλλά, κάπου από εκεί και πέρα σταματούν τα καλά. Δυστυχώς, η μουσική δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο χαρακτήρα και φαίνεται σαν να είναι πολύ απλοϊκή. Το ίδιο συμβαίνει και στην ηθοποιία φωνής, παρόλο που ο πρωταγωνιστής μιλάει για το μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού και αντιδρά στα πάντα. Η ηθοποιία του είναι μέτρια, στην καλύτερη, χωρίς να γίνεται πολύ πειστικός ή να δίνει ιδιαίτερα συναισθήματα στη χροιά της φωνής του. Πέρα από αυτό η ηθοποιία φωνής σε δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι πραγματικά “άστα να πάνε”.

Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά, μεγάλη έλλειψη χαρακτήρα στην εκτέλεση
Το Redfall, πέρα από την καταστροφική ιστορία ανάπτυξής του, φαίνεται ότι είχε και αρνητική ανταπόκριση από τον κόσμο παίρνοντας ένα από τα πιο χαμηλά σκορ στην ιστορία της Bathesda, φτάνοντας σχεδόν το επίπεδο του Fallout 76.

Παρόλο που στο εμφανισιακά φαίνεται ένα πολύ όμορφο game από τις πρώτες στιγμές του φαίνεται ότι είναι φτιαγμένο από μία ομάδα, η οποία δεν είχε πάθος για τη δημιουργία του. Δεν έχει κάτι που να το ξεχωρίζει από άλλους τίτλους, φαίνεται σαν να μην καινοτομεί σε κανέναν τομέα. Πέρα από αυτό έχει και μία τιμή η οποία είναι απαγορευτική για τη διασκέδαση, που προσφέρει.

 Θετικά:
- Πολύ ωραία και πολύχρωμα γραφικά
- Υποστηρίζει Co-Op
- Επιλογή χαρακτήρων με διαφορετικό στυλ gameplay

Αρνητικά:
- Επαναλαμβανόμενο
- Εύκολο σύστημα μάχης
- Έλλειψη πρόκλησης
- Έλλειψη καινοτομίας
- Κακή ηθοποιία φωνής
- Αδύναμη μουσική υπόκρουση
- Multiplayer μόνο με φίλους

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 5.5
Gameplay: 5.5
Σενάριο: 5
Αντοχή: 4
Γενικά: 5.2

Ένας συμπαθής οπτικός τομέας απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους που αποτυγχάνουν παταγωδώς.

Μιχάλης Τσακίρογλου