Ghostrunner

Ατελείωτο parkour σε έναν cyberpunk κόσμο.

Η έλευση του Cyberpunk 2077 τον περασμένο Δεκέμβριο μετά από αρκετές αναβολές αλλά και η εκτεταμένη διαφημιστική εκστρατεία που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του ανανέωσε, όπως ήταν λογικό, το ενδιαφέρον γύρω από το ευρύτερο ομώνυμο genre. Το Ghostrunner ανήκει στην κατηγορία των games με παρόμοια θεματολογία και κοντινή ημερομηνία κυκλοφορίας, ενώ η One More Level, η κεντρική εταιρεία ανάπτυξής του, είναι και αυτή Πολωνική, όπως η CD Projekt Red. Οι ομοιότητες είναι εξόφθαλμες, το ερώτημα επομένως είναι εάν το Ghostrunner αποτελεί απλά μια προσπάθεια για αρπαχτή που εκμεταλλεύεται την συγκυρία ή εάν όντως αξίζει τον χρόνο και τα χρήματά σας.

Φόβος και παράνοια στο Dharma Tower
Το εισαγωγικό βίντεο σας βάζει αμέσως στο κλίμα, δείχνοντας τον cybernetic χαρακτήρα σας να κάνει parkour σε ένα φουτουριστικό αστικό τοπίο και να πετσοκόβει αντιπάλους, προτού αντιμετωπίσει μια γυναίκα με ρομποτικά πλοκάμια που θυμίζει τον γνωστό αντίπαλο του Spiderman, τον Dr. Octopus. Μετά από μια σύντομη μάχη, ο χαρακτήρας σας χάνει κι αδρανοποιείται, οπότε και ξεκινάτε το παιχνίδι βλέποντας μέσα από τα μάτια του. Μια γρήγορη ματιά στα χέρια του επιβεβαιώνει ότι είναι ρομποτικά και κρατούν σπαθί, ενώ μια φωνή μέσα στο κεφάλι του αποκαλύπτει ότι βρίσκεται μέσα σε μία φυλακή, με τον συνομιλητή του να προσπαθεί να τον καθοδηγήσει στο δικό του κελί ώστε να δραπετεύσουν μαζί.

Το σενάριο του Ghostrunner είναι πιστό στα τυπικά στοιχεία του Cyberpunk είδους αλλά παραμένει προβλέψιμο και στερείται πρωτοτυπίας. Δολοπλοκίες, μισές αλήθειες, αντικρουόμενες πληροφορίες, παρεμβατική τεχνολογία, ολοκληρωτισμό, έλεγχο του πληθυσμού, μικρές ομάδες ανθρώπων που αντιστέκονται συνθέτουν το αφήγημά του και όλα αυτά με φόντο ένα δυστοπικό αστικό τοπίο ενός τεράστιου πύργου. Όπως σύντομα μαθαίνετε, ονομάζεται Dharma Tower και στεγάζει όλους τους επιζώντες της ανθρωπότητας μετά από μια αποκαλυπτικού επιπέδου καταστροφή που συνέβη στο παρελθόν.

Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, θα μάθετε για τις αντικρουόμενες δυνάμεις εντός του Dharma Tower, αλλάζοντας αρκετές φορές άποψη για το ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός της υπόθεσης. Η ύπαρξη διαφόρων πλευρών υπονοεί την ύπαρξη πολλαπλών φινάλε και κάτι τέτοιο προσφέρει όντως μια καλή ευκαιρία για κάτι τέτοιο, ωστόσο το σενάριο είναι γραμμικό και καταλήγει υποχρεωτικά στο ένα και μοναδικό τέλος της ιστορίας του παιχνιδιού.

Αναζητώντας την τέλεια διαδρομή
Το Ghostrunner θυμίζει FPS καθώς βλέπετε σε πρώτο πρόσωπο από τα μάτια του ήρωα, ωστόσο δεν δικαιολογεί το shooter μέρος του σχετικού ακρωνυμίου. Αφενός επειδή η katana σας είναι το μόνο όπλο που θα διαθέτετε και λειτουργεί μόνο από κοντινή απόσταση, αφετέρου επειδή τόσο εσείς όσο και οι αντίπαλοί σας μπορείτε να πεθάνετε με ένα και μόνο χτύπημα. Από αυτήν την άποψη, έχει έντονα στοιχεία Platform και μοιάζει περισσότερο με το Mirror’s Edge, καθώς το βασικό σας μέλημα είναι το πώς θα εκμεταλλευτείτε το περιβάλλον γύρω σας για να κινηθείτε προς τον στόχο σας, αποφεύγοντας αντίπαλα πυρά και πετσοκόβοντας τους εχθρούς σας. Ομοίως με τα games της σειράς Portal, κάποια στιγμή θα αρχίσετε να διαβάζετε διαφορετικά το περιβάλλον γύρω σας και να βλέπετε εναλλακτικές διαδρομές που δεν συμπεριλαμβάνουν συμβατικούς τρόπους μετακίνησης.

Οι δυνατότητες κίνησης, εκτός από τρέξιμο και άλμα, περιλαμβάνουν πλάγιο περπάτημα σε τοίχους, ένα λέιζερ μαστίγιο που πετάτε όπως ο Spiderman τον ιστό του (δεύτερη ομοιότητα με τον υπερήρωα της Marvel) σε συγκεκριμένα σημεία για να αιωρηθείτε πάνω από μεγάλα κενά, καθώς και το πολυτιμότερο ίσως εργαλείο σας, το Sensory Boost. Πρόκειται για μία λειτουργία που επιβραδύνει τα πάντα για μερικά δευτερόλεπτα και σας επαναφέρει σε πραγματικό χρόνο με ένα σύντομο σπριντ προς τα εμπρός. Θεωρητικά χρησιμοποιείται για να δώσει επιπλέον ώθηση στα άλματά σας ώστε να πηδάτε πιο μακριά ή για να αλλάζετε κατεύθυνση εν κινήσει ώστε να αποφεύγετε τις σφαίρες των αντιπάλων σας (και αργότερα ακόμη και να τις αποκρούετε με το σπαθί σας σαν άλλος Jedi) προτού ορμήσετε κοντά τους για να τους κάνετε με τα κρεμμυδάκια, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που θα πιάσετε τον εαυτό σας να το χρησιμοποιεί μόνο και μόνο μήπως προλάβετε να δείτε τον χώρο γύρω σας για να προσδιορίσετε πού θα κινηθείτε το επόμενο δευτερόλεπτο και να μην πέσετε στο κενό ή να δεχτείτε σφαίρα.

Όσο προχωράτε στην περιπέτειά σας κι επαναφέρετε τα κατεστραμμένα λειτουργικά συστήματα του χαρακτήρα σας, θα ξεκλειδώνετε επίσης διάφορα power ups, τα οποία χωρίζονται σε abilities και upgrades. Τα abilities είναι ικανότητες που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και έχουν cooldown προτού γίνουν ξανά διαθέσιμα, όπως για παράδειγμα το Blink που λειτουργεί σαν το Sensory Boost, αλλά όταν επιστρέψετε σε πραγματικό χρόνο, πετσοκόβετε αυτόματα οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα σας, επομένως μπορείτε να ξεμπερδεύετε μονομιάς με πολλούς αντιπάλους αν καταφέρετε να τους πλησιάσετε ενώ βρίσκονται σε μια σχετική ευθεία. Τα upgrades είναι αναβαθμίσεις όπως συχνότερη χρήση του Sensory Boost, δυνατότητα απόκρουσης σφαιρών με το σπαθί σας, highlight αντιπάλων ή collectibles στον χάρτη και ούτω καθεξής. Κάθε upgrade εμφανίζεται στο σχετικό μενού περίπου σαν ένα τουβλάκι Tetris που πρέπει να χωρέσετε στον πεπερασμένο χώρο που διαθέτετε κάθε φορά, περιορίζοντας έτσι το πόσα μπορείτε να έχετε ενεργά ταυτόχρονα. Ο εν λόγω σχεδιασμός επιτρέπει customization, ενώ οι αποφάσεις σας δεν είναι οριστικές, μπορείτε δηλαδή ανά πάσα στιγμή να τροποποιήσετε την διαρρύθμιση των upgrades ανάλογα με το στυλ παιχνιδιού σας και το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε.

Parkour πρώτου προσώπου σε μια χορογραφία θανάτου

Το Ghostrunner σας δηλώνει ρητά, στα διάφορα hints που εμφανίζονται κάθε φορά που πεθαίνετε, ότι όσο πιο γρήγορα κινείστε και διατηρείτε την φόρα σας, τόσο το καλύτερο. Η χαρά του speedrunner gamer δηλαδή. Πράγματι, οι συχνές στάσεις όχι μόνο σας κόβουν την φόρα και σας αφήνουν εκτεθειμένους στα πυρά αντιπάλων, αλλά έχουν ως αποτέλεσμα και χειρότερα άλματα. Ο αντίποδας βέβαια είναι ότι εάν τρέχετε ασταμάτητα τριγύρω σαν τον Sonic, θα έχετε ελάχιστο χρόνο να διαβάσετε την κατάσταση μπροστά σας και να δείτε που πρέπει να πάτε, οπότε και θα βρεθείτε στο κενό. Ο θάνατος λειτουργεί περισσότερο σαν διδακτική εμπειρία ώστε να μάθετε τι υπάρχει παρακάτω και να τελειοποιήσετε την χορογραφία θανάτου σας στην επόμενη προσπάθεια, ένας κύκλος που λειτουργικά θυμίζει αρκετά την εμπειρία των Hotline Miami.

Θεωρητικά, το Ghostrunner έχει σχετικά μικρή διάρκεια, περίπου στις δέκα ώρες. Στην πράξη ωστόσο ο χρόνος αυτός μπορεί να γίνει πολύ περισσότερος ανάλογα με τις επιδόσεις σας και το πόσες φορές θα ξαναπαίξετε ένα σημείο μέχρι να το περάσετε, καθώς με κάθε θάνατο το παιχνίδι σας επαναφέρει στο προηγούμενο checkpoint, ενώ εάν βγείτε από το πρόγραμμα, την επόμενη φορά μπορείτε να ξεκινήσετε μόνο από την αρχή του level όπου βρισκόσασταν και όχι από το τελευταίο checkpoint που είχατε φτάσει. Επιπλέον, όσο περισσότερο κολλάτε σε κάποιο σημείο, τόσο πιθανότερο από την κούραση και τον εκνευρισμό σας να αρχίσετε να πεθαίνετε και σε σημεία που προηγουμένως περνάγατε εύκολα. Αν σε αυτό προστεθεί το γεγονός ότι πολλές φορές υπάρχουν περισσότερες από μία διαδρομές που μπορείτε να ακολουθήσετε, ο χρόνος που θα περάσετε παίζοντας Ghostrunner αυξάνεται κι άλλο καθώς θα πειραματίζεστε περισσότερο και θα μαθαίνετε εκ νέου άλλες διαδρομές. Γενικά το gameplay προσπαθεί να αυξήσει τεχνηέντως την διάρκεια, ωστόσο το κάνει με έναν εκνευριστικό τρόπο γεμάτο επαναλήψεις.

Πραγματικός και εικονικός κόσμος
Η οπτική εμπειρία του Ghostrunner χωρίζεται σε δύο βασικά κεφάλαια. Το πρώτο είναι το εσωτερικό του Dharma Tower, ένα βιομηχανικό, δυστοπικό τοπίο με μεταλλικά χρώματα, νέον φωτισμό και την ταλαιπωρία από χρόνια μόλυνσης, σκουριάς, αφισών και γκραφίτι. Το δεύτερο κεφάλαιο είναι ο ψηφιακός κόσμος του Voidspace, μια απεικόνιση του ηλεκτρονικού κόσμου στον οποίο θα κληθεί να ταξιδέψει συχνά ο χαρακτήρας σας, βγαλμένη απευθείας από την απεικόνιση της ψηφιακής πραγματικότητας σε ταινίες των δεκαετιών του ‘80 και του ‘90 όπως το Hackers, το Johnny Mnemonic και το Tron.

To Ghostrunner χρησιμοποιεί την Unreal Engine 4 και υποστηρίζει RTX, ενώ τα γραφικά του είναι λεπτομερή χωρίς όμως να κουράζουν ή να κλέβουν την παράσταση. Εξαίρεση σε αυτό αποτελεί ο μη ρεαλιστικός αλλά άκρως ικανοποιητικός τρόπος που οι αντίπαλοί σας μετατρέπονται σε μια κόκκινη έκρηξη αίματος όταν τους χτυπάτε, με το παιχνίδι να επιβραδύνει στιγμιαία για να προλάβετε να το απολαύσετε. Πρωταγωνιστής είναι η δράση και τα γραφικά δρουν υποστηρικτικά σε αυτό, ισορροπία ιδιαίτερα σημαντική σε ένα παιχνίδι όπου ο χαρακτήρας κινείται με μεγάλη ταχύτητα και η κάμερα συχνά αλλάζει προσανατολισμό, είτε επειδή κάνετε strafing είτε επειδή περπατάτε σε κάποια πλάγια επιφάνεια, οπότε και η κάμερα γυρίζει λίγο στο πλάι.

Καλή μελωδία, κακά φωνητικά
Το soundtrack του Ghostrunner είναι ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του και θα τραβήξει αμέσως την προσοχή σας με τις καταιγιστικές synthwave μελωδίες του. Ο ήχος ταιριάζει ιδανικά με την cyberpunk ατμόσφαιρα και την καταιγιστική δράση, μάλιστα η μουσική αυξάνει σε ένταση και ρυθμό σε σκηνές δράσης και μειώνεται ή και σταματάει σχεδόν όταν βρίσκεστε σε σημεία χωρίς αντιπάλους αλλά μόνο εμπόδια που πρέπει να περάσετε ή όταν ακούτε τις συνομιλίες που προχωρούν την ιστορία του παιχνιδιού.

Οι συνομιλίες αυτές δυστυχώς δεν υποστηρίζονται από αντίστοιχου επιπέδου voice acting και ενώ η εξαιρετική μουσική του Ghostrunner αρκεί για να καλύψει τα αξιοπρεπή αλλά φτωχά σε ποικιλία ηχητικά εφέ του, δεν φτάνει να κάνει το ίδιο με τις ερμηνείες αλλά αντιθέτως αναδεικνύει τις αδυναμίες τους. Σα να μην έφτανε το προβλέψιμο σενάριο, οι voice actors διαβάζουν τις ατάκες τους με αντίστοιχα στερεοτυπικές φωνές, από τον μυστηριώδη άνθρωπο που σας μιλάει στην αρχή του παιχνιδιού και σας βοηθάει αλλά προφανώς μπορεί και να σας εκμεταλλεύεται, την νεαρή αγανακτισμένη εκπρόσωπο των επαναστατών που μετά βίας κατάφερε να επιβιώσει κι ακόμη ελπίζει αλλά και την φωνή του ίδιου σας του χαρακτήρα, με τον χαρακτηριστικό τόνο του άντρα του πολλά βαρύ που έχουμε ακούσει σε άπειρα άλλα games.

Κάπου σκόνταψε στην πορεία
Επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα του εν λόγω review, το Ghostrunner αφήνει μάλλον την αίσθηση μιας καλής αρχικής ιδέας, η υλοποίηση της οποίας σκόνταψε πάνω στην προσπάθειά της να προλάβει να καβαλήσει το κύμα του hype που περιέβαλλε την κυκλοφορία του Cyberpunk 2077. Ενώ λοιπόν το βασικό gameplay, τα γραφικά και το soundtrack είναι σίγουρα τα τρία πιο δυνατά του στοιχεία, θα μπορούσε σίγουρα να επωφεληθεί από καλύτερο voice acting και ένα βελτιωμένο σενάριο.

Ειδικά το τελευταίο θα του χάριζε μια νότα πρωτοτυπίας και περισσότερο χρόνο για ένα single-player campaign με πιο πολλή ουσία, περισσότερη ποικιλία δηλαδή σε αντιπάλους, upgrades και αντοχή στον χρόνο χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγει στο τέχνασμα του να σας υποχρεώνει να προσπαθείτε να περάσετε το ίδιο σημείο ξανά και ξανά. Μοιάζει δηλαδή σαν να υπήρχαν οι ιδέες και η πρόθεση, αλλά να έμειναν τελευταία στιγμή εκτός, είτε για να κυκλοφορήσουν αργότερα ως DLC είτε για να προλάβει το παιχνίδι να κυκλοφορήσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ημερομηνία κυκλοφορίας του Cyberpunk 2077.

Θετικά:
- Εύληπτο και εθιστικό gameplay που βασίζεται στην ανορθόδοξη κίνηση και όχι στο καλό σημάδι ή το stealth
- Καλοφτιαγμένα γραφικά που δεν κουράζουν το μάτι παρά την ταχύτητα κίνησης
- Απολαυστικά death sequences των αντιπάλων σας
- Εξαιρετικό soundtrack
- Καταιγιστική δράση...

Αρνητικά:
- ...που όμως φρενάρεται από την διαρκή επανάληψη σε κάθε σημείο
- Προσπάθεια να παραταθεί τεχνηέντως η διάρκεια μέσω της υψηλής δυσκολίας
- Προβλέψιμο και στερεοτυπικό σενάριο
- Άψυχο, σχεδόν βαριεστημένο voice acting
- Μικρή διάρκεια

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8 
Gameplay: 7.5
Σενάριο: 7.5
Αντοχή: 6
Γενικά: 7.7

Μια cyberpunk περιπέτεια υψηλών ταχυτήτων με καλές προδιαγραφές και δυνατά σημεία αλλά σημαντικές αδυναμίες κι εκνευριστική επαναληψιμότητα.

Γιάννης Παπαργυρίου