The Messenger

Νίντζα σε αποστολή εξόντωσης δαιμόνων.

Βλέπουμε νίντζα σε σειρά, ταινία ή Video Game και η μορφή του Ryu Hayabusa πετάγεται από το μνημονικό μας σαν φασουλής. Ο θρυλικός ήρωας των Ninja Gaiden έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στο υποσυνείδητό και μας κάνει πολύ δεκτικούς απέναντι σε games που έχουν επηρεαστεί από τις περιπέτειες του. Το The Messenger ανήκει στην κατηγορία των “επηρεασμένων” και είναι δημιούργημα της καναδικής εταιρείας ανάπτυξης Sabotage Studio. Μια επιπόλαια ματιά στα pixel art γραφικά του ίσως να οδηγήσει σε σούφρωμα της μύτης μας σαν να οσμιζόμαστε την απωθητική αύρα της φθήνιας, ενός μέτριου αντίγραφου χαμηλού προϋπολογισμού. Που να φανταστούμε ότι το The Messenger είναι η είσοδος σε ένα κόσμο πρωτότυπης gaming απόλαυσης.

Η εκδίκηση του νίντζα
Έχουμε συνηθίσει να απαλλάσσουμε την ανθρωπότητα από μπελάδες όμως στο The Messenger, οι μπελάδες μας πρόλαβαν. Ένας δαιμονικός στρατός ξεκλήρισε το ανθρώπινο είδος και οι μοναδικοί επιζήσαντες είναι μια χούφτα από νίντζα, οργανωμένοι σε μια μικρή κοινότητα. Οι θρύλοι των τελευταίων πολεμιστών του κόσμου λένε ότι, μια ωραία πρωία, θα εμφανιστούν από το πουθενά οι δαιμονικές λεγεώνες για να ολοκληρώσουν το έργο τους αλλά θα τους σταματήσει ο δυτικός ήρωας. Αναλαμβάνουμε να κατευθύνουμε ένα νεαρό και πολύ γκαντέμη νίντζα αφού, την ημέρα ακριβώς που ονειρεύεται ταξίδια και απόδραση από την μονότονη ζωή του, γίνεται μάρτυρας τις επίθεσης του δαιμονικού στρατού. Ένα δευτερόλεπτο όμως προτού ο βασιλιάς των δαιμόνων βάλει τελεία στην ιστορία της ανθρωπότητας, εμφανίζεται από το πουθενά ο δυτικός ήρωας και σώζει την κατάσταση. Η νίκη επί των δυνάμεων του κακού είναι προσωρινή και, ο μόνος τρόπος για να την κάνουμε μόνιμη, είναι να το παίξουμε απεσταλμένοι του δυτικού ήρωα, μεταφέροντας ένα πάπυρο στην κορυφή ενός βουνού.

Η αφήγηση δείχνει αρχικά να περιορίζεται σε ένα σωρό κλισέ με νίντζα και δαίμονες όμως στο ξεδίπλωμα της γινόμαστε αποδέκτες εξαιρετικών διαλόγων γεμάτων χιούμορ αλλά και πρωτότυπων χαρακτήρων. Η αδυναμία του νίντζα μας να κατανοήσει υπονοούμενα, αλληγορίες, παραβολές και λοιπά λεκτικά σχήματα δεν παύει ποτέ να μας προκαλεί τρανταχτά γέλια. Γουστάρουμε την πανουργία του Shopkeeper, τις λεκτικές του επιθέσεις, την ειρωνεία του, τον σχολιασμό ακόμα και πραγματικών καταστάσεων, αποδεικνύοντας ότι είναι το φερέφωνο του σεναριογράφου. Οι συμπεριφορές των bosses συγκρούονται με την εμφάνιση και το περιβάλλον τους, οδηγώντας σε πρωτότυπες και ξεκαρδιστικές καταστάσεις.

Για να χαρούμε την ιστορία μέχρι το τέλος της μαθαίνουμε να χειριζόμαστε τον ήρωά μας εκτελώντας επικίνδυνα άλματα και κόβοντας δαιμονικά πλάσματα σε φέτες με το ξίφος μας. Το gameplay χωρίζεται ισότιμα σε Platform και Action περιστατικά, τα όρια των οποίων θολώνουν όσο περνά η ώρα. Οι χιλιάδες πλατφόρμες φορτώνονται γρήγορα γρήγορα από εχθρούς, οδηγώντας μας σε απόλυτο συγχρονισμό αλμάτων και χτυπημάτων.

Για να επιτύχουμε στις προσπάθειές μας σαν νίντζα χρησιμοποιούμε το πιστό μας όπλο σε πάρα πολλές μάχες, αυτό που ονομάζουμε gamepad. Τα game mechanics έχουν κατανεμηθεί στα buttons της πρόσοψης και στον μοχλό ώστε τα άλματα, το χτύπημα και η εξαπόλυση των projectiles να γίνεται εύκολα και αυτόματα. Με τους αντίχειρες να διαδραματίζουν τον βασικό ρόλο σε όλο σχεδόν το game, διαμορφώνουμε μια ακολουθία κινήσεων και την εκτελούμε ολοένα και καλύτερα. Τελειοποιώντας την διαδικασία και βλέποντας τα αποτελέσματά της, εκτιμούμε τρομακτικά το game design του The Messenger και επιτυγχάνουμε τον απαραίτητο ρυθμό, την μεγιστοποίηση της εμπειρίας μας.

Η πιο εύκολη συνταγή επιτυχίας στο gaming θέλει για πρωταγωνιστή μιας περιπέτειας έναν νίντζα, ένα άμεσα αναγνωρίσιμο και αγαπητό σύμβολο των παιδικών μας χρόνων.

Ο νίντζα μας πάει κατά διαόλου
Ένα χαριτωμένο κόκκινο διαβολάκι βρίσκεται συχνότατα στο πλευρό μας και ακούει στο αστείο όνομα Quarble. Δεν έχουμε ξανασυναντήσει πιο εξυπηρετικό υπηρέτη του... εξαποδώ αλλά και πιο πειναλέο. Ο Quarble μας προστατεύει από το permadeath, επαναφέροντας μας στο περασμένο checkpoint από εκείνο όπου παραδώσαμε πνεύμα. Φυσικά δεν το κάνει επειδή μας αγαπά αλλά με το αζημίωτο. Το αχόρταγο δαιμόνιο καταβροχθίζει ένα σεβαστό ποσό από τα Time Shards που αποκτούμε σκοτώνοντας εχθρούς και διαλύοντας αντικείμενα, μειώνοντας το εισόδημά μας και καθυστερώντας την απόκτηση των καλύτερων αναβαθμίσεων από το shop. Η οικονομική αιμορραγία που προκαλεί είναι μικρή και δεν καθυστερεί σημαντικά τις αγορές μας. Το πρόβλημα με τον χαμό του avatar μας είναι το ότι, κάποια checkpoints, απέχουν αρκετά μεταξύ τους και μας υποχρεώνουν να ξαναπεράσουμε δύσβατες περιοχές όταν πεθαίνουμε.

Το μαγαζάκι του τρόμου που ελέγχει ο αινιγματικός και φανταστικά εμψυχωμένος χαρακτήρας που απαντά στο όνομα Shopkeeper είναι η πηγή κάθε αναβάθμισης του νίντζα μας. Χάρτες, shuriken, γάντζοι και ειδικές τροποποιήσεις στην στολή μας είναι μονόδρομος για να γίνουν όλες οι περιοχές προσβάσιμες προς εξερεύνηση και εκμετάλλευση. Για να μην του κολλήσουμε την κατηγορία του υλιστή, ο Shopkeeper πουλάει και ειδικά abilities για πιο εξειδικευμένη πλοήγηση και ενισχύει σημαντικά την αμυνά μας. Αισθανόμαστε τεράστια ευχαρίστηση αγοράζοντας ένα προϊόν του Shopkeeper και δοκιμάζοντάς το στην συνέχεια στο level που βρισκόμαστε.

Τα abilities που παρέχει ο Shopkeeper ξεκλειδώνουν τα καλύτερα game mechanics της περιπέτειας. Βαφτίσαμε σε δευτερόλεπτα το cloudstep ως το καλύτερο μεταξύ τους. Ο νίντζα μας πετάει διαρκώς στα σύννεφα, όχι από την χαρά του αλλά κυριολεκτικά. Χτυπώντας εχθρούς, βολές και αντικείμενα ο νίντζα αποκτά αυτόματα την δυνατότητα για πρόσθετο άλμα και η διαδικασία μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρο. Δίχως την ικανότητα αυτή, θα ήταν αδύνατον όχι μόνο να διασχίσουμε τεράστια χάσματα αλλά και να συντρίψουμε συγκεκριμένα bosses. Το cloudstep επιτρέπει την αιώρηση πάνω από στρωμένα καρφιά και την προσέγγιση σε εχθρούς που είναι αδύνατον να προσεγγιστούν με τα απλά άλματα. Ο γάντζος έρχεται λίγο αργότερα για να διευκολύνει κάπως τις ακροβασίες μας παρέχοντας ευθύβολη στόχευση και ταχύτατη μετακίνηση. Κάθε πρόσθετο game mechanic πολλαπλασιάζει με ευρηματικό τρόπο τις ευκαιρίες αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον και μας βάζει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε ενεργά το πως θα αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους του ντεκόρ.

Στο δωμάτιο του Shopkeeper υπάρχει ένα μπαούλο που λιγουρευόμαστε από την πρώτη στιγμή. Το άτιμο ον δεν μας επιτρέπει να γευτούμε το περιεχόμενο του αν δεν προσκομίσουμε αρκετές δεκάδες Power Seals. Οι εν λόγω θησαυροί μας έχουν διαρκώς στην τσίτα. Εξετάζουμε με το μικροσκόπιο την δομή των levels αναζητώντας πέτρες που σπάνε, προεξοχές εκτός του βασικού μονοπατιού, τμήματα του ντεκόρ που μας επιτρέπουν να λοξοδρομήσουμε για να αρπάξουμε τα πολυπόθητα έπαθλα. Παραδόξως το κίνητρό μας δεν είναι να αποκτήσουμε το πανίσχυρο αντικείμενο που υποτίθεται ότι κρύβει το σεντούκι. Η πρόσβαση στα Power Seals απαιτεί τέλειο συγχρονισμό των game mechanics και, το παραμικρό λάθος, τιμωρείται αδίστακτα. Η απόκτησή τους αποτελεί την ύψιστη αυτοεπιβεβαίωση, μας γνωστοποιεί το skill level μας σαν users.

Αφήστε τον νίντζα να περάσει, δαίμονες
Τα levels ξεχειλίζουν από τέρατα με μοναδικό σκοπό της μίζερης ζωής τους να φρενάρουν την πρόοδό μας. Η ποικιλία τους είναι μικρή αλλά η συνδυασμένη δράση τους ενισχύει σε τρομακτικό βαθμό τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε από τα περιβαλλοντικά εμπόδια. Θέλουμε να διασχίσουμε μικροσκοπικές πλατφόρμες στις οποίες ίσα που χωρούν τα πόδια του ήρωα και βλέπουμε ζωντανούς βράχους να τις περιτριγυρίζουν, περιμένοντας να προσγειωθούμε εκεί και να μας… περιποιηθούν. Την ίδια στιγμή, νυχτερίδες ξεκολλούν από την πέτρινη φωλιά τους και κατευθύνονται προς το μέρος μας. Δεν αποκλείεται επίσης, στην πέρα άκρη της οθόνης να βρίσκεται και ένα από τα κόκκινα χελωνοειδή πλάσματα και να έχει ήδη εξαπολύσει την φλογισμένη ανάσα του προς το μέρος μας. Αντιλαμβανόμαστε το υψηλό επίπεδο και την ποιότητα των προκλήσεων που μας περιμένουν σε κάθε βήμα, σπρώχνοντας μας προς την βελτίωση.

Τα δαιμονικά όντα που θερίζουμε ανελέητα με τα όπλα μας αντικαθίστανται στο “κλείσιμο” ενός level από τεράστια πλάσματα τα οποία περιμένουν πως και πως τον ερχομό μας για να μας λιώσουν σαν έντομα, ή μήπως όχι; Το διάχυτο χιούμορ του The Messenger εφαρμόζεται σαν καλοραμμένο κοστούμι στα bosses. Οι ισχυρότεροι αντίπαλοι μας στο game διχάζονται μεταξύ της ξεκαρδιστικής και άκρως προβληματικής τους φύσης και του τεράστιου damage που προκαλούν. Τα δύο αδερφάκια κύκλωπες μας ανάγκασαν να γελάσουμε από καρδιάς με τα γελοία ονόματά τους (δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά έναν εχθρό που ονομάζεται Colos) και την ανάγκη για γυμναστική που τους σπρώχνει στο να επιτίθενται σε περιφερόμενους τυχοδιώκτες.

Το απίθανο Emerald Golem μας έκανε να νιώσουμε ενοχές όταν συνειδητοποιήσαμε τον λόγο για τον οποίο λυσσομανούσε. Δεν λείπουν από την δράση και τα αμιγώς κακά bosses, κάτι δαιμόνια που πραγματικά έχουν σαν στόχο της ζωής τους να μας βλάψουν, τα οποία αποτελούν μειοψηφία όμως. Τα bosses διανύουν φάσεις που ενεργοποιούνται αφού δεχτούν ένα συγκεκριμένο αριθμό από χτυπήματα. Διαβάζουμε τα μοτίβα κίνησης-επίθεσης τους και εφαρμόζουμε αντίμετρα έως ότου λυγίσουν. Η διαδικασία κρατάει πάντα αρκετή ώρα και, στην διάρκειά της, ανακαλύπτουμε ολοένα και περισσότερους τρόπους για να τα βλάψουμε από εκείνους που εντοπίσαμε αρχικά.

Και ξαφνικά, τα πάντα άλλαξαν
Υπάρχει ένα σύνορο που χωρίζει το The Messenger σε δύο μέρη, ένα σύνορο που ξεπετάγεται απροσδόκητα την στιγμή που πιστεύουμε ότι κατακτήσαμε το game. Το πρώτο μέρος διαρκεί κοντά στις έξι με επτά ώρες και είναι γραμμικό όσο δεν πάει άλλο. Ενόσω απολαμβάνουμε τις Action-Platform στιγμές του και φτάνουμε στην “τελική” σύγκρουση, τρώμε μια σεναριακή κατραπακιά, μια απίστευτη ανατροπή και καλούμαστε να δούμε τα περασμένα levels μέσα από νέο πρίσμα, το πρίσμα των Metroidvania. Άξαφνα βρισκόμαστε σε ένα μέρος-κόμβο με πύλες προς αρκετά από τα levels που ολοκληρώσαμε. Με τις ικανότητες που αγοράσαμε και αποκτήσαμε ανιχνεύουμε τις περιοχές για μέρη στα οποία δεν είχαμε πρόσβαση όμως τώρα έχουμε εξαιτίας της ενδυνάμωσης μας. Νέοι στόχοι τίθενται και το κυνήγι των κρυμμένων θησαυρών αλλά και των αντικειμένων που χρειαζόμαστε για να ολοκληρώσουμε για τα καλά την περιπέτεια, φουντώνει.

Στο δεύτερο μισό του το The Messenger γεμίζει από πύλες, φωτεινά φράγματα διάσπαρτα στα δωμάτια των levels τα οποία μεταμορφώνουν την αισθητική της περιπέτειας και μας μεταφέρουν στον χρόνο. Ο 16μπιτος κόσμος του εξελιγμένου πλέον ήρωα επιστρέφει στην 8μπιτη μορφή του και τούμπαλιν. Αδιάβατοι δρόμοι και μπλοκαρισμένα δωμάτια γίνονται προσβάσιμα από την μια μορφή στην άλλη, μεταβάλλοντας τον χάρτη και το gameplay. Πλέον ζυγιάζουμε τα εμπόδια στα δωμάτια και δοκιμάζουμε την συντριβή τους με την νέα ικανότητα που διαθέτουμε. Για να μην ψάχνουμε ασκόπως εδώ και εκεί, ο χάρτης που αποκτούμε σημειώνει τις πιθανές εισόδους που δεν έχουμε περάσει ώστε να προγραμματίσουμε τις εξορμήσεις μας. Η εναλλαγή γραφικών και αισθητικής μας υπενθυμίζει τις χτυπητές διαφορές ανάμεσα στις δύο εποχές. Επίσης ανανεώνει τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις τροποποιώντας τα levels που διασχίζουμε για δεύτερη φορά.

Το The Messenger σίγουρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ποικιλίας με τις τοποθεσίες του. Την μια στιγμή μας οδηγεί σαν τον Βιργίλιο στην κόλαση και την επόμενη βρισκόμαστε σε ένα παλάτι στα σύννεφα, σε παγωμένες βουνοκορφές, σε βάλτους, σε βυθισμένους ναούς. Το πέρασμα από τα “ταλαιπωρημένα” γραφικά των 8μπιτ στο “γυαλιστερό” σύμπαν των 16μπιτων απολαύσεων δεν παραμένει στην επιφανειακή σύγκρισή αλλά επεκτείνεται και στον ακουστικό τομέα. Τα ηχητικά εφέ αποκτούν διαφορετική ακουστική ανάλογα με την θέση του ήρωα και τα bit τα οποία φιλοξενούν την κίνησή του. To soundtrack είναι μια εκπληκτική συμφωνία που χωρίζεται ισόποσα σε chiptunes και 16μπιτες συνθέσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ότι έχουμε στήσει αυτί στην Amiga και στο Super NES. Η ποιότητα των κομματιών είναι υπέροχη και μας κάνει να αναπολούμε τα πρώτα μεγάλα βήματα της ζωής μας στο gaming.

Ο εφτάψυχος νίντζα
Ζούμε επί 14 ώρες περίπου στην ταπετσαρία ψηφιακής ζωής του The Messenger και συνειδητοποιούμε ότι το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Δεν προλαβαίνουμε να το κάνουμε uninstall και ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα New Game +, δυνατότητα η οποία μπορεί να συνεχιστεί φαινομενικά για πάντα. Σε κάθε New Game + η δυσκολία ανεβαίνει επίπεδο δηλαδή δεχόμαστε μεγαλύτερο damage, τα bosses είναι ανθεκτικότερα και ο Quarble ζητάει πολλά Shards για να μας αναστήσει. Το πλεονέκτημα που μας δίνεται είναι η μόνιμη κατοχή ενός από τα διαθέσιμα μαγικά αντικείμενα σαν το Power Thistle, το Ruxxtin's Amulet και τις μαγικές νότες. Το The Messenger λοιπόν δεν εξαντλείται στο κορυφαίο gameplay του αλλά ρίχνει στο τραπέζι και αρκετό περιεχόμενο για να “σκοτώσουμε” πολλές ώρες ελεύθερου χρόνου.

Θετικά:
- Πετυχημένο σύστημα χειρισμού
- Καλογραμμένοι διάλογοι με πολύ χιούμορ
- Εξαιρετικά game mechanics
- Σωστά ρυθμισμένο επίπεδο δυσκολίας με κλιμακούμενες προκλήσεις
- Μοναδικό soundtrack και ηχητικά εφέ
- Σεβαστή διάρκεια
- Ευπρόσδεκτη αλλαγή αισθητικής και gaming είδους

Αρνητικά:
- Γραφικά από το μακρινό παρελθόν
- Μικρός αριθμός εχθρών

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 8
Gameplay: 8
Σενάριο: 7.5
Αντοχή: 8
Γενικά: 8

Το μήνυμα που μας παρέδωσε “ο αγγελιοφόρος” λέει ότι το retro gaming δεν θα πεθάνει ποτέ.

Γιάννης Μοσχονάς