Darksiders Genesis

Αθάνατοι εναντίον δαιμόνων.

Η επίσημη ανακοίνωση της κυκλοφορίας του τέταρτου μέλους της προσφιλούς μας οικογένειας των Darksiders έγινε μόλις τον φετινό Ιούνιο στην E3 και, από τότε, τρίβουμε με χαρά τα χέρια μας. Το τρίψιμο δεν είναι απλή συνέπεια της αγάπης μας για τα Darksiders αλλά κυρίως επειδή τα ηνία της δημιουργίας του Darksiders Genesis πέρασαν στην Airship Syndicate του Joe Madureira και μερικών ακόμα στελεχών της χρεωκοπημένης Vigil Games. Βρήκαμε πολύ άδικη την χρεωκοπία της εν λόγω εταιρείας ανάπτυξης που συνέπεσε με τις οικονομικές δυσκολίες της “μαμάς” εταιρείας THQ και βάρεσε διάλυση το 2013.

Τα δύο Darksiders που παρήγαγε ανήκουν στις πλέον αξιομνημόνευτες εμπειρίες της νέας χιλιετηρίδας και δεν τους άξιζε να διαγράψουν αρνητική εμπορική τροχιά. Το προσωπικό της Vigil Games χωρίστηκε μεταξύ δύο εταιρειών και οι μισοί κατέληξαν στην Airship Syndicate. Φέτος επιστρέφουν στην σειρά που καθόρισε την πορεία τους στο gaming, επιχειρώντας να την ανανεώσουν καθώς και να προσφέρουν ένα σωρό όμορφες εμπειρίες σε εμάς που γουστάρουμε να χειριζόμαστε τους Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Για να δούμε τι πέτυχαν.

Οι δαίμονες ρεμπέλεψαν
Το Darksiders Genesis είναι prequel των τριών Darksiders που απολαύσαμε μέχρι σήμερα και μας μεταφέρει πίσω στον χρόνο, προτού ξεσπάσει η Αποκάλυψη που ρήμαξε την ανθρωπότητα. Είμαστε λίγο καιρό μετά το τέλος του Πολέμου της Εδέμ, της γενοκτονίας δηλαδή των Nephilim (των πανίσχυρων πλασμάτων που προέκυψαν από την ανίερη ένωση αγγέλων και δαιμόνων) από τους Τέσσερις Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης (Horsemen of the Apocalypse). Οι αγαπημένοι μας Horsemen πασχίζουν να συνέλθουν από την εξολόθρευση των αδερφών τους που διέταξε το παντοδύναμο Charred Council για χάρη της συμπαντικής ισορροπίας.

Η εύθραυστη ισορροπία βρίσκεται και πάλι σε κίνδυνο από τις πράξεις του άρχοντα της κολασμένης ιεραρχίας, του Lucifer. Ο τρομερός δαίμονας μοιράζει υποσχέσεις για απεριόριστη δύναμη στους υψηλόβαθμους δαίμονες και κινητοποιεί τις σατανικές λεγεώνες με άγνωστο τελικό σκοπό. Το Charred Council διατάζει αμέσως τα πρωτοπαλίκαρα του, War και Strife από τους Horsemen να καταπνίξουν την επανάσταση των σατανάδων που μαίνεται και να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από την εωσφορική πλεκτάνη.

Με ανοιχτές αγκάλες υποδεχόμαστε για πρώτη φορά τον Strife υπό τον έλεγχο μας. Τον War τον έχουμε οδηγήσει σε άφθονες αιματοχυσίες στο πρώτο Darksiders και χαρήκαμε βλέποντας ότι δεν έχει ξεχάσει ούτε ένα από τα αιμοβόρικα κόλπα του. Το σενάριο δεν μας λέει και πολλά πράγματα με εξαίρεση κάποιες ανατροπές και δραματικές εντάσεις που εξερευνούν τα απωθημένα των ηρώων. Η γενική του κατεύθυνση μας στέλνει από το ένα κολασμένο τοπίο στο επόμενο για να το εκκενώσουμε δια της βίας από δαίμονες. Μεταξύ των πυκνοκατοικημένων levels υπάρχουν και τα μεμονωμένα όπου κρύβονται τα bosses, περιμένοντας να μπούμε στην επικράτειά τους για να μας περιποιηθούν. Το χρονικό της πορείας μας καταγράφεται στην ενότητα Journal του μενού ώστε να έχουμε και μια “χειροπιαστή” καταγραφή των γεγονότων. Σενάριο αδιάφορο λοιπόν όμως, το αφηγηματικό νήμα που πλέκουμε με τις πράξεις μας μεταξύ των levels, της Arena και του hub world εξελίσσεται σε φανταστική ιστορία.

Οι διάλογοι μεταξύ των playable χαρακτήρων μας δημιουργούν την εντύπωση μεγάλης ασυνεννοησίας ανάμεσα στον game designer και τον σεναριογράφο του game. Ο πρώτος κατέχει απόλυτα τα μυστικά της τέχνης του και τα εφαρμόζει σε κάθε στροφή της περιπέτειας. Ο δεύτερος έκρινε σκόπιμο να μετατρέψει τους ήρωες σε χαζοαμερικάνους που εκστομίζουν ηλίθια αστεία, εντελώς ακατάλληλα ως προς την φύση τους. Οι πανίσχυροι πολεμιστές μας εκπέμπουν δύναμη με τις πράξεις τους και μας βοηθούν να ταυτιστούμε μαζί τους απόλυτα. Μόλις ανοίγουν το στόμα τους για να μιλήσουν, οι κοτσάνες πέφτουν βροχή και η ταύτιση εξανεμίζεται σαν κερί στην καταιγίδα.

Ο Strife ακούγεται σαν αμερικανάκι που έχει θέσει ως σκοπό της ζωής του να τσιγκλά ασταμάτητα τον War. Η σοβαρότητα που χαρακτηρίζει τον War μοιάζει περισσότερο με... δυσκοιλιότητα παρά με την συμπεριφορά ενός “μπαρουτοκαπνισμένου” πολεμιστή που έχει δει πολλά, αναπτύσσοντας έτσι μια λακωνική στάση ζωής. Όταν ακούμε τον Strife να λέει “Dude” και “the who to the what know” αποσπόμαστε βιαίως από τους ρόλους με τους οποίους είχαμε ταυτιστεί και παρακολουθούμε με αδιαφορία τον διάλογο. Το μόνο θετικό που εντοπίσαμε στην παιδιάστικη διάσταση της κουβέντας είναι τα όμορφα σχέδια των χαρακτήρων που εναλλάσσονται στην οθόνη χρωματίζοντάς την.

Main missions και secondary missions είναι οι βασικοί αλλά όχι οι μοναδικοί μας στόχοι. Στην ενότητα quests του μενού βλέπουμε ένα τεράστιο κατεβατό από κατορθώματα που μπορούμε να επιτύχουμε με την δράση μας. Δεν θα ονομάζαμε το section Quests αλλά Achievements γιατί αυτή την εντύπωση μας δίνουν. Σκοτώστε τόσα πλάσματα ή καταστρέψτε τόσα κιβώτια στο τάδε level, μαζέψτε τόσους πόντους στην Arena, φτάστε στο τέρμα, διαλύστε την τάδε επιχείρηση εξόρυξης κ.ο.κ. Πολλά μεταξύ τους θα τα ολοκληρώσουμε ούτως ή άλλως σαρώνοντας τις περιοχές προς αναζήτηση μυστικών. Καλό είναι να τα κυνηγήσουμε για να αρπάξουμε τους πόρους που προσφέρουν αλλά και να χαρούμε στην πληρότητα το περιεχόμενο του game.

Η μαζική σφαγή αρχίζει
Οι δύο οντότητες που μεταφέρουν την θέλησή μας στον game world είναι μοναδικές και η μοναδικότητά τους είναι αυτή που καθιστά το Darksiders Genesis τόσο καλό. Ο War είναι ο πολεμιστής που ξεκοιλιάζει ότι κινείται σε κοντινή απόσταση με την ματωμένη του σπάθα. Μπλοκάρει τα εχθρικά χτυπήματα ώστε να διατηρεί την κοντινή επαφή με το θύμα, ανταποδίδοντας στην συνέχεια. Ο Strife είναι φτιαγμένος για ακροβολιστής, για να σκορπά τον θάνατο από μακρινή απόσταση. Τα διπλά του πιστόλια και η ποικιλία πυρομαχικών με την οποία τα ταΐζουμε, μας επιτρέπει να αποφεύγουμε διαρκώς τις... αγκαλίτσες με τους δαίμονες. Αμφότεροι οι χαρακτήρες έχουν το dash, ένα πολύ χρήσιμο game mechanic που μας σώζει αδιάκοπα την ζωή. Στον ρόλο του War, ψυλλιαζόμαστε τις προθέσεις του εχθρού από τα animations του, πεταγόμαστε σαν σφαίρα μακριά από το επερχόμενο χτύπημα και, με την ίδια ταχύτητα, πλησιάζουμε για να ανταποδώσουμε. Ως Strife, χρησιμοποιούμε το dash για να διατηρούμε απόσταση ασφαλείας και να θερίζουμε τα δαιμόνια με τα όπλα μας.

Χειριζόμαστε τον War και νιώθουμε την πλήρη απόλαυση ενός Hack and Slash στο πετσί μας. Οι σπαθιές μας εξαφανίζουν τα health bars και κόβουν τους εχθρούς σε κομμάτια. Στριφογυρίζουμε σαν έλικες και παίρνουμε κεφάλια σβάρνα. Ένας σημαντικός πόρος των Horsemen μας είναι τα λιγοστά abilities τους, οι σπέσιαλ κινήσεις που εξειδικεύουν τον τρόπο δράσης τους. Ο War ας πούμε, σφυροκοπάει το έδαφος με μανία. Σαν να επρόκειτο για βίαιο κάλεσμα σε δράση, μια σειρά από κοφτερές λεπίδες ξεπετάγονται από το έδαφος και διαλύουν τους πάντες σε μικρή απόσταση. Το stoneskin ability τον μετατρέπει στο απόλυτο tank, τον καθιστά ικανό να αντέξει στις εχθρικές επιθέσεις, ανταποδίδοντας λυσσαλέα με όλες του τις δυνάμεις, abilities, heavy και light attacks. Ο Strife γεννά κλώνους του οι οποίοι πυροβολούν μανιωδώς και τραβούν την προσοχή των εχθρών. Το αυτοσχέδιο ναρκοπέδιο που δημιουργεί μοιράζοντας νάρκες είναι ένα φανταστικό αντίμετρο για τα bosses και τους γρήγορους αντιπάλους.

Λιγοστά και πολύτιμα τα abilities, λιγοστά και πολύτιμα τα gears που θα χρησιμοποιήσουμε στον αιώνιο war μας. Είναι ένας εξαιρετικός πόρος για να τροποποιήσουμε κάπως το gameplay των ηρώων μας, να τους στρίψουμε ελαφρά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Για παράδειγμα, με το vorpal blade στο χέρι, ο War συντρίβει δαίμονες από μακρινή απόσταση. Τα εν λόγω gears δεν αλλάζουν τον προσανατολισμό των πολεμιστών μας, γαρνίρουν όμως την εμπειρία. Ο War είναι η Hack and Slash απόλαυσή μας και ο Strife είναι το τέλειο avatar για Twin Stick Shooter.

Αμφότερα τα game genres υπηρετούνται άριστα στην κατανομή των εντολών μέσω gamepad. Ο Strife κινείται με τον ένα μοχλό και σημαδεύει με τον άλλο ενόσω η δεξιά σκανδάλη του gamepad είναι μονίμως πατημένη. Γίναμε happy trigger με τον αγαπητό αυτό Horseman, εισπράττοντας την έξαψη της μόνιμα πατημένης σκανδάλης. Για τα ειδικά shots του έχουμε το δεξί shoulder button που αποδεικνύεται ιδανικό. Η διαφορά πίεσης μεταξύ δεξιάς σκανδάλης και δεξιού button διαφοροποιεί την αίσθηση της βολής και μας επιτρέπει να αισθανθούμε την διαφορά ισχύος μεταξύ των βολών. Αντίστοιχα, η τοποθέτηση των χτυπημάτων του War στα μπροστινά buttons απαιτεί καλή πίεση και νιώθουμε την λύσσα μας να φουντώνει με κάθε πάτημα.

Οι Horsemen είναι τα εκτελεστικά μας όργανα και ο καλός game designer τους χάρισε ένα υπέροχο game mechanic που καλείται execution. Πιέζοντας το context button την στιγμή που το health του εχθρού κινείται ταχύτατα προς το μηδέν, ενεργοποιεί το μοναδικό animation του χαρακτήρα που χειριζόμαστε και ακολουθεί μια συναρπαστική σκηνή. Ο Horseman αρπάζει το θύμα και το διαμελίζει αδίστακτα είτε με το ξίφος είτε με τα πιστόλια του. Στην διάρκεια του execution κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει έτσι απολαμβάνουμε χωρίς άγχος το σκηνικό. Για να μην spamάρουμε αδίστακτα το execution, η διάλυση του αντιπάλου δίνει όλα τα είδη orbs για health και wrath αλλά όχι τα souls που χρειαζόμαστε για να ψωνίσουμε αναβαθμίσεις.

Ο θάνατος δεν έχει εξουσία πάνω μας
Είμαστε η κορωνίδα των υπερφυσικών πλασμάτων συνεπώς ο θάνατος δεν έχει μεγάλη επίδραση πάνω μας, μην ξεχνάμε δε και το γεγονός ότι ένα από τα αδέρφια μας Horsemen είναι ο Death αυτοπροσώπως! Η πτώση στο κενό αφαιρεί ένα μικρό ποσοστό του health μας άρα έχουμε περιθώρια για πειραματισμούς σε άλματα που, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνονται αδύνατα. Όταν ένας από τους δύο Horsemen χάσει το health bar, παίρνει την θέση του ο άλλος και ο τραυματίας αποχωρεί έως ότου αναρρώσει σταδιακά. Μόνο όταν πεθαίνει και ο δεύτερος Horseman προτού συνέλθει αυτός που έχει αποσυρθεί, τελειώνει το παιχνίδι και οδηγούμαστε στην επιλογή του loading. Η εναλλαγή των Horsemen την κατάλληλη στιγμή είναι μια πανέξυπνη στρατηγική που μας κρατά ζωντανούς ακόμα και στις πιο σκληρές μάχες.

Ο Strife ενσωματώνει ένα επιπλέον χαρακτηριστικό που τον διακρίνει από τον War, το περίφημο hotstreak. Οι βολές που βρίσκουν στόχο εμπλουτίζουν μια λευκή μπάρα και, όταν αυτή “τερματίσει”, ο πιστολέρο μας εκφορτίζει όλα τα πυρομαχικά του χωρίς τον φόβο της εξάντλησης τους. Οι απλές βολές του κάνουν μεγαλύτερο damage, οι φορτιζόμενες σφαίρες φεύγουν σε ρυθμό πολυβόλου, οι ηλεκτρικές εκκενώσεις κεραυνοβολούν στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους τα απαίσια όντα που μας ανταγωνίζονται. Τα ειδικά shots εξαπολύονται στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, δοθέντος του ότι θέλουν κράτημα του button για να το πιάσουν σε κανονικές συνθήκες.

Λέγεται πως “με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”, είμαστε ευτυχείς λοιπόν που καθίσαμε με τον πανίσχυρο δαίμονα Samael μαθαίνοντας το υπέροχο chaos form. Ενεργοποιώντας το, οι Horsemen μετατρέπονται σε Super Saiyan εξωτερικεύοντας την οργή που βράζει εντός τους βλέποντας τα δαιμόνια και τα έργα τους. Η ενεργοποίηση γίνεται άνετα με δύο buttons και ο δείκτης που πρέπει να γεμίσει, επιταχύνεται όσο αναπτύσσονται οι χαρακτήρες. Στην δαιμονική τους μορφή οι Horsemen είναι πανέμορφοι και ασταμάτητοι. Αποκτούν τον όγκο ενός boss , είναι άτρωτοι στις εχθρικές επιθέσεις και τα skills τους θερίζουν τα health bars σαν τα στάχυα. Φυλάμε πάντοτε το chaos form για τα bosses και τις περιοχές που μας την πέφτουν δεκάδες εχθροί, δεν θέλουμε να το ξοδεύουμε σε εύκολες συγκρούσεις.

Η “πλαστικότητα” του επιπέδου δυσκολίας ήταν μια σοφή επιλογή ώστε να επιλέξουμε μόνοι μας την ταχύτητα με την οποία θα ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας. Είμαστε σε θέση να παίξουμε τα levels σε normal, hard και apocalyptic για να δοκιμάσουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας και να αφήσουμε την Arena σε casual mode, επιδιώκοντας να μαζέψουμε άφθονους πόρους για να ενισχύσουμε το πανίσχυρο δίδυμο μας.

Ορθότατα ο game designer μας μοστράρει τα controls με μικρά γράμματα κάτω δεξιά της οθόνης για να μας απαλλάξει από την καταφυγή στο κεντρικό μενού αναζητώντας τα controls ή σε χρονοβόρα tutorials. Μια ματιά αρκεί για να διαβάσουμε το σύνολο των τρόπων αλληλεπίδρασης με τους απεσταλμένους μας δια του gamepad και να τους δοκιμάσουμε έναν προς έναν. Επιχειρήσαμε να παίξουμε το Darksiders Genesis με πληκτρολόγιο και mouse αλλά διαπιστώσαμε ότι το gamepad είναι ο βέλτιστος τρόπος χειρισμού.

Η πληροφόρηση μας με τις χρωματιστές μπάρες, τα controls και τα abilities είναι φανταστική και την βλέπουμε να επεκτείνεται και στον χάρτη των ευρύτατων περιοχών που αποτελούν τα levels. Αρχικά ο χάρτης αποτυπώνει ένα άχρωμο περίγραμμα του χώρου που φωτίζεται ανάλογα με την περιοχή στην οποία βρισκόμαστε. Ένας “χάρτης θησαυρού” που εμφανίζει όλα τα μυστικά του level στον γενικό χάρτη μας περιμένει πάντοτε σε απροσδιόριστο σημείο για να τον αρπάξουμε ώστε να μην ψάχνουμε στα... σκοτεινά. Primary και secondary missions βρίσκονται εντός της ορατότητάς μας ώστε να γνωρίζουμε τις απαιτήσεις του game για να ολοκληρώσουμε νικηφόρα ένα level. Μια βασική λεπτομέρεια απουσιάζει μόνιμα από τον χάρτη, το avatar μας. Υπολογίζουμε το που βρισκόμαστε από την φωτισμένη περιοχή και τα μυστικά που έχουμε αποκτήσει. Επιδοκιμάζουμε την αορατότητα μας στον χάρτη γιατί μας ωθεί στο να τον μελετήσουμε προσεκτικότερα.

Η θετική έννοια της λέξης “κόλαση” χαρακτηρίζει όλο το παιχνίδι. Κόλαση όπως έξαψη, πώρωση.

Ταξίδι αναψυχής στην κόλαση
Το Darksiders Genesis μας απορροφά στο κολασμένο σκηνικό του με τα ατμοσφαιρικά τοπία που μυρίζουν θειάφι. Ερημωμένοι τόποι, κάστρα, μπουντρούμια, κρύπτες και πηγάδια που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι περπατάμε στην καρδιά ενός ηφαιστείου. Παγωμένες σπηλιές, μολυσμένα ποτάμια, η ίδια η Εδέμ διάστικτη από αγγελικά πτώματα. Το game έχει πιάσει καλά τον σφυγμό της έννοιας “Κόλαση” και μας την παρουσιάζει σε όλες της τις μορφές, πετυχαίνοντας απόλυτα να υποστηρίξει οπτικά το θέμα του.

Η γεωγραφία των levels αποδεικνύεται ακόμα πιο πετυχημένη αφού κατορθώνει να μας ιντριγκάρει τόσο πολύ ώστε η παράκαμψη, η λοξοδρόμηση από την τοποθεσία ολοκλήρωσης των missions να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Μαθαίνουμε γρήγορα ότι μας περιμένουν τριών ειδών αντικείμενα σε όλα τα levels συν μια ειδική πόρτα γεμάτη bonuses εν ονόματι trickster door. Αντιλαμβανόμαστε άμεσα την χρησιμότητα των upgrades και trickster keys. Οι πρωταθλητές μας θέλουν να αυξήσουν το health και το wrath τους με τα ομώνυμα stones που μαζεύουμε. Η πανοπλία της αβύσσου θα δείχνει φανταστική πάνω μας, αυξάνοντας παράλληλα με την ομορφιά και το health. Οι trickster doors δεν ανοίγουν χωρίς τα κλειδιά τους. Τα boatman’s coins όμως τι ρόλο βαράνε; Είναι το εναλλακτικό συνάλλαγμα που θα ξοδέψουμε στα δύο shops για να δυναμώσουμε αμφότερους τους χαρακτήρες, αγοράζοντας κινήσεις, αυξάνοντας τα health και wrath, ισχυροποιώντας τα healing potions, αγοράζοντας cores. Να λοιπόν το κίνητρο για να ψάξουμε τα πάντα στα 12 από τα 16 levels της περιπέτειας. Τα τέσσερα που περισσεύουν έχουν περισσότερο την μορφή αρένας παρά περιοχής. Είναι το αρχηγείο της αριστοκρατίας της κολάσεως, των δουκών και πριγκίπων που μας περιμένουν στον χώρο τους για να μας καταβροχθίσουν.

Η ευρύτητα του χώρου βάζει στο game και το απαραίτητο συστατικό για χαρακτήρες που αποκαλούνται Horsemen, ένα ταχύτατο και αθάνατο άλογο. “Σφυρίζουμε” στον τετράποδο σύντροφό μας να έρθει κοντά πατώντας δύο buttons και το περήφανο άτι υλοποιείται και μας πάει βολίδα στον προορισμό μας. Ευτυχώς δηλαδή διότι αρκετά ανοικτά μέρη απαιτούν πολύ ποδαρόδρομο προτού τα διασχίσουμε. Η μάχη πάνω στο άλογο μας τοποθετεί σε θέση ισχύος. Ο Strife ρίχνει από ψηλότερα τις βολές του και δυσκολεύει τους εχθρούς στο να τον στοχεύσουν. Ο War επελαύνει και τσακίζει μια εχθρική ομάδα, πλήττοντας την σαν πολιορκητικός κριός.

Το Platform κυριαρχεί στους κλειστούς χώρους και περιέχει όλα τα αγαπημένα και δοκιμασμένα mechanics. Διπλά άλματα, άνοιγμα των φτερών μας στον αέρα και αιώρηση σαν ανεμόπτερο, άρπαγμα στενών επιφανειών με τα χέρια και άλμα από την μια δοκό στην απέναντι. Οι ειδικές υποδοχές από όπου αρπάζεται το φασματικό μας χέρι επιτρέπουν την αξιοποίηση πολλαπλών mechanics, ενισχύοντας την απόλαυσή μας. Ο σχεδιασμός των levels είναι άρτιος γιατί καταλαβαίνουμε με μια ματιά αν μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στο σημείο που θέλουμε ή μας εμποδίζει η έλλειψη ενός ability να το πράξουμε.

Επιθυμούμε απεριόριστη πρόσβαση παντού για να αρπάξουμε το πολύτιμο πλιάτσικο αλλά μας εναντιώνονται οι δαιμονικές δυνάμεις και οι γρίφοι. Οι σπαζοκεφαλιές δεν είναι και λίγες, αντίθετα τις συναντούμε σε πάρα πολλές συναρπαστικές μορφές. Οι μοχλοί που κινούν πλατφόρμες, ανοίγουν πόρτες, αφαιρούν καρφιά κ.τ.λ. είναι η πιο απλοϊκή. Η σύνθετη, εκείνη που ζητά την επιστράτευση της παρατηρητικότητας και της λογικής μας περνά μέσα από τα gears. Τα puzzles που επιλύει το void bomb οδήγησαν αναπόφευκτα το μυαλό μας σε ένα από τα καλύτερα Puzzle όλων των εποχών, στο Portal. Ψοφάμε να ανοίγουμε “σκουληκότρυπες” και να μεταφέρουμε πράγματα σε απροσπέλαστα σημεία, να αποκρυπτογραφούμε το τι μας ζητά ο γρίφος, αν θέλει να τραβήξουμε ή να εκσφενδονίσουμε αντικείμενα και γιατί. Μήπως είναι καλύτερα να περάσει το avatar μας μέσα από την “σκουληκότρυπα”;

Το vorpal blade είναι ιδανικό στην ενεργοποίηση διακοπτών και στην μεταφορά της φλόγας από το ένα μαγκάλι στο επόμενο. Το tremor gauntlet συμπληρώνει την αίσθηση του υπέρ – πολεμιστή που μας δίνει ο War καθώς χτυπάει με δύναμη αντίστοιχη του Hulk σε ειδικές βάσεις και μας εκτινάσσει στον αέρα. Αισθανθήκαμε μεγάλη έκπληξη αποκτώντας το aether spark και δοκιμάζοντας τις δυνατότητές του. Η έκπληξη προήλθε από την άμεση κατανόηση της πηγής της έμπνευσης του game designer, το μυθικό game Snake. Εκτοξεύουμε μια ενεργειακή μπάλα μέσα σε αυστηρά οριοθετημένο πλαίσιο και την κατευθύνουμε στον τελικό της προορισμό, προσπαθώντας να μην αγγίξουμε το πλαίσιο. Για μια ακόμη φορά το Darksiders Genesis μας αφήνει να αποφασίσουμε πόσο εύκολη ή δύσκολη θα είναι η διαδρομή. Θα περάσουμε από τους στενούς διαδρόμους του πλαισίου που δεν συγχωρούν το παραμικρό λάθος ή θα επιλέξουμε τα φαρδιά τμήματά του για να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα;

Έχουμε εξειδικευτεί στην κατασκευή θεών
Η πεμπτουσία του Darksiders Genesis είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων μας. Οι War και Strife μπορεί να είναι de facto πρωτοπαλίκαρα θεϊκών οντοτήτων, εντούτοις, η συμπλοκή με τις δαιμονικές ορδές, θέλει κολοσσιαίες δυνάμεις, ισχύ ικανή να ξετινάξει στρατούς. Τα θύματά μας χαρίζουν πλουσιοπάροχα την ψυχική τους ενέργεια και την ξοδεύουμε αφειδώς μαζί με τα boatman’s coins για την ενδυνάμωση μας. Η αύξηση των στατιστικών, η ενίσχυση των χτυπημάτων, τα καλύτερα πυρομαχικά, τίποτα από αυτά δεν αρκεί για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας. Εδώ έρχεται το δεύτερο στάδιο ανάπτυξης των χαρακτήρων, τα creature cores. Οι εχθροί πετούν συχνά πυκνά τα creature cores τους που τα τοποθετούμε με μεγάλη προσοχή σε ένα ευρύτατο creature cores tree. Το tree τους είναι δομημένο σαν ενεργειακό πλέγμα με το ένα core να ενεργοποιεί το διπλανό του έως ότου φωτιστεί ολόκληρο το “δέντρο”. Οι αποφάσεις που λαμβάνουμε για το στολισμό του “δέντρου” αυτού, επηρεάζουν τρομακτικά το game συνεπώς μιλάμε για ένα game system με βάθος και ουσία.

Μελετούμε τα επίπεδα των cores και τα bonuses που δίνουν. Τα major cores που αντλούμε από τα κουφάρια των ισχυρότερων δαιμόνων προσφέρουν και τις καλύτερες ανταμοιβές. Τα minor cores δεν πάνε και πολύ πίσω όμως. Αφού σχεδιάσουμε στο μυαλό μας τον τρόπο στολισμού του “δέντρου”, πρέπει να τα τοποθετήσουμε και στα ανάλογα slots. Είναι άσκοπο να τοποθετηθεί core τρίτου επιπέδου σε slot πρώτου γιατί θα απολέσει μεγάλο μέρος της ισχύος του. Αφού χαρτογραφήσουμε και σχεδιάσουμε τα πάντα, η εξολόθρευση των εχθρών αποκτά μεγαλύτερη αξία. Παύουμε να απολαμβάνουμε απλά την έξαψη της μάχης και της χρησιμοποίησης των δυνάμεων μας, τώρα κυνηγάμε και τον πολύτιμο πόρο που θα καταστήσει ανίκητους τους ήρωες μας. Η επιστροφή σε ολοκληρωμένα levels ενθαρρύνεται για να αποκτήσουμε cores και souls. Το replayability ανεβαίνει ξανά και ξανά, ακόμα και μετά τον τερματισμό του Darksiders Genesis. Αφού το υποτάξαμε σε 17 ώρες διαπιστώσαμε ότι το creature cores tree είχε πολύ δρόμο προτού να χαρακτηριστεί τέλειο. Επιστροφή λοιπόν στα levels για μάζεμα άφθονων πόρων.

Το creature cores tree μας δημιούργησε νέες ανάγκες, την στοχοποίηση συγκεκριμένων δαιμόνων και την συμμετοχή στο Κολοσσαίο της Κολάσεως. Οι μονομάχοι της αρχαιότητας δεν θα μπορούσαν ούτε καν να ονειρευτούν τις δοκιμασίες που μας περιμένουν στην Arena. Ένας και μόνο κανόνας καθορίζει τις ενέργειές μας εντός της, “σκοτώστε τους πάντες” ή σκοτωνόμαστε και τελειώνει το ματς. Το ένα μετά το άλλο, δέκα κύματα από δαιμόνια ξεπηδούν με ελάχιστα δευτερόλεπτα απόσταση και μας επιτίθενται με ότι διαθέτουν. War και Strife εναλλάσσονται αδιάκοπα στην μάχη, με γνώμονα την εξοικονόμηση του health τους. Ευτυχώς γνωρίζουμε το επίπεδο ισχύος των εχθρών μας προτού πατήσουμε σε έναν αγώνα ώστε να μην χάνουμε το χρόνο μας σε χαμένες μάχες. Εκεί που μοιάζει αδύνατον να συντρίψουμε τους εχθρούς μας, περιμένουμε να δυναμώσουμε και επιστρέφουμε. Η Arena, αυτή η δεύτερη πραγματικότητα δίπλα στα levels του campaign, είναι μια βασική πηγή πόρων και ταυτόχρονα, ένα μέσο δοκιμής των ικανοτήτων μας. Εκεί βλέπουμε αν τα creature cores έχουν τοποθετηθεί σωστά και οι αναβαθμίσεις πιάνουν τόπο.

Οι δυνάμεις που αντιδρούν στην πρόοδο μας και αποτελούν ενοχλητικά εμπόδια έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Στα υπέρ καταλογίζουμε τον στρατηγό A.I. που στέλνει τις ορδές του κατά κύματα και τους έχει “διδάξει” πως να συνδυάζουν τις επιθέσεις τους προκειμένου να μην μας αφήνουν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Υπέρ είναι τα μεγάλα bosses που έχουν εντελώς διαφορετικές τακτικές από τους υπόλοιπους αντιπάλους, υποστηρίζονται από κατώτερους δαίμονες και συνιστούν τις πιο σκληρές μάχες. Κατά είναι η επανεμφάνιση πολλών μικρών bosses, κατώτερων αξιωματούχων της κολασμένης ιεραρχίας αλλά και η ομοιομορφία μεταξύ του πλήθους των δαιμόνων. Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως είναι τα κυνηγόσκυλα της κολάσεως και οι ιπτάμενοι δαίμονες που διαθέτουν teleportation. Η ομοιομορφία των εχθρών θα καθιστούσε αφάνταστα βαρετό το grinding μετά από κάποιες ώρες αν δεν διαθέταμε τόσους απολαυστικούς τρόπους ξεπαστρέματος.

Το Darksiders Genesis μας βοηθά να συσφίξουμε τις φιλικές μας σχέσεις ζητώντας την συνδρομή φίλων στον αγώνα. Μόνο άτομα στην friend list του Steam και φίλοι που βρίσκονται στον ίδιο χώρο δύνανται να συμμετάσχουν στον αγώνα. Η τακτική αυτή περιορίζει πολύ το εύρος των ατόμων που μπορούν να γίνουν συμπαίκτες μας αλλά έχει την λογική της. Σε αντίθετη περίπτωση, αν εισερχόταν ο οποιοσδήποτε ξέμπαρκος στο game μας, θα τα έκανε μπάχαλο συνεπώς θα χρειαζόμασταν και ένα kick button για να τον στέλνουμε στο... καλό, το playthrough μας θα είχε ζημιωθεί ήδη όμως. Το Co – Op mode αλλάζει εντελώς την δυναμική της δράσης και παίζεται καλύτερα όταν ο συμπαίκτης μας δεν βρίσκεται στον ίδιο χώρο. Το split screen του τοπικού Co – Op περιορίζει το ορατό πεδίο, στενεύοντας έτσι την οπτική μας απόλαυση αλλά και την χωρική αντίληψη που χρειαζόμαστε για να εντοπίσουμε όλους τους στόχους, τους γρίφους και τα μυστικά.

Οι Horsemen στο Co – Op έχουν μια συμβιωτική σχέση που αποτρέπει τις αυθαιρεσίες, τον ατομισμό και την απομάκρυνση των συμπαικτών. Όταν ένας Horseman υποκύψει στα τραύματά του καλό θα είναι ο άλλος να βρίσκεται κοντά και να τον επαναφέρει ειδάλλως... καλά σαράντα. Οι συνδυαζόμενες επιθέσεις εξελίσσονται σε πανέμορφες χορογραφίες δράσεις, αντάξιες των χολιγουντιανών blockbusters. Είναι προφανές ότι η εξόντωση των εχθρών επιτυγχάνεται ευκολότερα ειδικά όταν οι συμμετέχοντες κατέχουν καλά το “άθλημα”. Το αποκορύφωμα της Co – Op εμπειρίας ακούει στο όνομα synergy attack. Το συνεργατικό αυτό είδος επίθεσης εμφανίζεται κατά αποκλειστικότητα στο συγκεκριμένο mode και είναι το καλύτερο αντίδοτο στην επίθεση ενός δαιμονικού πλήθους. Ο Strife περιστρέφεται σαν πρωταγωνιστής ταινίας του John Woo και θερίζει όσους εκ των... δύστυχων δαιμόνων δραπέτευσαν από τα χτυπήματα του War. Ο War αντίστοιχα επιτίθεται από ψηλά σαν μετεωρίτης, δημιουργεί σεισμό και χαμό και αναγκάζει τους εναπομείναντες εχθρούς να οπισθοχωρήσουν βιαίως.

Απαίσια πλάσματα “σπάστε”
Σπάζοντας χιλιάδες δαιμονικά κορμιά παρατηρούμε και ένα άλλο είδος σπασίματος, τα ραγισμένα σημεία της game engine που μεταφράζονται σε, ευτυχώς, μόνο μια δυσλειτουργία. Το collision detection των χαρακτήρων μας δεν τα πάει καθόλου καλά σε κάποιες περιπτώσεις. Είναι απογοητευτικό το θέαμα ενός Horseman κολλημένου μέσα σε ένα βράχο, την ώρα που κάθε μας κίνηση τον δείχνει να χώνεται πιο βαθιά ή να σκαρφαλώνει την επιφάνεια του ως δια μαγείας. Ήμαστε διατεθειμένοι να λησμονήσουμε την τεχνολογική αστοχία, δεν χωνέψαμε όμως καθόλου μια συνειδητή σχεδιαστική επιλογή. Η κάμερα κινείται όπως αυτή γουστάρει με βάση την πορεία των χαρακτήρων μας και δεν μπορούμε να την περιστρέψουμε. Υπάρχουν σημεία στα levels όπου φυσικά εμπόδια καλύπτουν τον χαρακτήρα μας, τα αντικείμενα και τους εχθρούς που βρίσκονται εκεί. Βλέπουμε το avatar μας να αποκτά ένα χρωματιστό περίγραμμα έτσι παρακολουθούμε και ρυθμίζουμε ανάλογα τις κινήσεις του. Το ίδιο έπρεπε να συμβαίνει και με τους δαίμονες αντί να αναγκαζόμαστε να χτυπάμε στα τυφλά έως ότου μας προειδοποιήσει ο ήχος για τον χαμό τους.

Τα παραπάνω δεν ζημιώνουν ιδιαίτερα τα ρεαλιστικά animations και την ομορφιά των τοπίων. Ο σχεδιασμός του game είναι αδερφική υπόθεση δύο τόσο ταλαντούχων συγγενών που δεν ήταν δυνατόν να αποτύχουν στην τέλεια αποτύπωση του κολασμένου κόσμου τους. Οι Joe και Steve Madureira επιστρέφουν στην σειρά Darksiders με πρωτοκλασάτο artwork των χαρακτήρων και cutscenes που έχουν την εικαστική στάμπα του Joe. Η χρωματική παλέτα, το μέγεθος, η αγριότητα και η ενέργεια που εκπέμπουν οι χαρακτήρες μας θύμισαν πολύ το εντυπωσιακό comic Battle Chasers του Joe που είχαμε την τύχη να διαβάσουμε στο παρελθόν.

Το voice acting είναι πανταχού παρόν με τους δύο ήρωες να φλυαρούν αδιάκοπα, πράγμα το οποίο θα μας άρεσε ιδιαίτερα αν δεν περιλάμβανε τις φαιδρές κουβέντες του Strife. Τα βογγητά, τα ουρλιαχτά και οι τερατώδεις φωνές των δαιμόνων που ακούγονται σαν Orcs ταιριάζουν κουτί στο κλίμα. Τα ηχητικά εφέ είναι σφιχτοδεμένα με το περιβάλλον. Ο ήχος των φτερών μας όταν ανοίγουν για παράδειγμα είναι εντυπωσιακός όπως και ο ήχος της λεπίδας μας όταν σκίζει αέρα ή δαιμονική σάρκα. Η εμπειρία μας από το soundtrack είναι απλά κατανυκτική. Στο μυαλό μας εντυπώνεται η εικόνα μιας χορωδίας δαιμονισμένων που ψέλνει αδιάκοπα την μαύρη λειτουργία ενώ μας παρακολουθεί να ανοίγουμε δρόμο πατώντας επί πτωμάτων.

Πριονίζουμε τον εωσφορικό θρόνο
To Darksiders Genesis έρχεται να αφηγηθεί την ιστορία των μυθικών του πλασμάτων με άλλη προοπτική σε σχέση με το παρελθόν. Είναι μια ιστορία επικών αγώνων μεταξύ τιτάνιων αντιπάλων. Ένα ατελείωτο σκαρφάλωμα στην πυραμίδα της ανάπτυξης των δυνάμεων μας. Το level design αλλά και ο γενικότερος σχεδιασμός του gameplay είναι υποδειγματικός. Όλες μας οι πράξεις οδηγούν σε απολαυστική εξερεύνηση, η αφθονία σε διαθέσιμους πόρους μας ξετρελαίνει γιατί υπόσχεται απεριόριστη ενδυνάμωση. Έχει εξασφαλισμένο replayability και παρέχει συναρπαστικές Co-Op εμπειρίες. Οι γρίφοι που καλούμαστε να επιλύσουμε είναι έξυπνοι και εμπλουτίζονται από chapter σε chapter. Ολοκληρώνουμε τα συμπεράσματά μας για το game με μια δήλωση, εντυπωσιαστήκαμε.

Θετικά:
- Υβριδικό gameplay με πολλαπλές απολαύσεις
- Τεράστια ανάπτυξη χαρακτήρων με συναρπαστικούς τρόπους
- Εξαιρετικό Co-Op με φίλους
- Εξασφαλισμένο replayability
- Δυνατό level design και ικανοποιητικά game mechanics
- Ενδιαφέροντες γρίφοι

Αρνητικά:
- Πρόβλημα με το collition detection
- Η στασιμότητα της κάμερας λειτουργεί περιοριστικά κατά καιρούς
- Ομοιομορφία του εχθρικού roster
- Διάλογοι την πλάκας

Βαθμολογία
Γραφικά: 7.5
Ήχος: 7
Gameplay: 7
Σενάριο: 6
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.8

Οι Horsemen επιστρέφουν σε μια καταιγιστική περιπέτεια που δεν πρέπει να χάσουμε.

Γιάννης Μοσχονάς