Control

Δυναμικές γυναίκες στην Ζώνη του Λυκόφωτος.

Ο κόσμος δεν είναι τέλειος και η ποιότητα της ψηφιακής μας διασκέδασης δεν θα μπορούσε να είναι τέλεια. Μπορούμε να θεραπεύσουμε τα κακώς κείμενα της ανθούσας βιομηχανίας των Video Games; Η Remedy Entertainment προφανώς το πιστεύει αφού βαφτίστηκε χαρακτηριστικά “θεραπευτική διασκέδαση”. Το παρελθόν της είναι πολύ σκοτεινό, με την καλή έννοια όμως, εκείνη του noir, των σκληροτράχηλων ηρώων, των δραματικών υποθέσεων και του μυστηρίου.

Το Max Payne είναι μέχρι σήμερα το αποκορύφωμα της δημιουργίας της. Τα Alan Wake - Quantum Brake εδραίωσαν την φήμη της σαν μια εταιρεία ανάπτυξης που αφηγείται αφύσικες ιστορίες με κινηματογραφική αισθητική. Πολλές φήμες ακούγονταν για sequel του Alan Wake αλλά η Remedy ακολούθησε και πάλι τον δύσκολο δρόμο με το Control, την δημιουργία ενός καινούργιου φανταστικού κόσμου που ήρθε για να υπερφορτώσει τις αισθήσεις μας.

Δεσποινίς Διευθυντής
Η γνωριμία μας με την πρωταγωνίστρια Jesse Faden του Control είναι απότομη και παράξενη. Ο μονόλογος που εκστομίζει λίγο πριν μπει στο Federal Bureau of Control μας κάνει να υποψιαστούμε μια δόση σχιζοφρένειας. Η υποψία ενισχύεται από την παρέλαση πολλών μυστήριων εικόνων και ο γενικότερος αποπροσανατολισμός υπηρετεί την αφύσικη ατμόσφαιρα του Control. Η Jesse επισκέπτεται το κυβερνητικό κτίριο που έχει αναλάβει την αντιμετώπιση μεταφυσικών απειλών, ωθούμενη από ένα πλάσμα που ονομάζει Polaris. Η Polaris την πληροφορεί πως ο αδερφός της Dylan βρίσκεται εκεί.

Η Jesse έχει να τον δει από τον καιρό που τον απήγαγε το προσωπικό της υπηρεσίας, 17 ολόκληρα χρόνια πριν, κατά την διάρκεια ενός υπερφυσικού συμβάντος με τρομακτικές συνέπειες για την γενέτειρά τους. Δεν προλαβαίνει καλά καλά να πατήσει το πόδι της στο κτίριο και χρίζεται διευθύντρια της υπηρεσίας μετά την ανακάλυψη του πτώματος του διευθυντή Trench. Ένα σωρό ευθύνες πέφτουν στους ώμους της ανυποψίαστης γυναίκας η οποία ήθελε απλά να βρει τον χαμένο της αδερφό. Για να σηκώσει τα πρόσθετα βάρη χρειάζεται εμάς να την κατευθύνουμε αρπάζουμε λοιπόν το χειριστήριο του PS4 και βουρ στην δράση.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα αντιλαμβανόμαστε ότι το Control είναι περισσότερο γυναικεία παρά ανδρική υπόθεση. Εκτός από την Jesse που στέκεται μόνιμα στο επίκεντρο των εξελίξεων, οι περιφερειακοί χαρακτήρες που παίζουν ενεργό ρόλο στην υπόθεση είναι γυναίκες. Παρότι αναγκασμένες να καταφύγουν στην βία λόγω των θανάσιμων απειλών που τις περιβάλλουν, οι γυναίκες του Control, πλην της Marshall, δεν έχουν απολέσει την θηλυκότητα τους. Είναι όμορφες, συναισθηματικές, τρομερά έξυπνες, διψασμένες για γνώση και πραγματικοί στυλοβάτες ενός κόσμου που καταρρέει ολόγυρα.

Οι άνδρες της περιπέτειας δεν είναι οι κακοί αλλά οι ανίκανοι της υπόθεσης. Ο πρώην διευθυντής ξεδιπλώνεται σταδιακά σαν ένα ασταθές και ανασφαλές ον, ο επικεφαλής επιστήμονας σαν ένα μικρό παιδί που του έδωσαν ένα καινούργιο παιχνίδι για να παίξει. Οι υψηλόβαθμοι άντρες είναι ανίκανοι και την τιμή του φύλου μας σώζει μόνο ο Arish, επικεφαλής ασφαλείας της υπηρεσίας, ένας άντρας με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος και αποτελεσματικός όσο δεν παίρνει. Το Control εστιάζει στο girl power όπως πρέπει να είναι και όχι σε γυναίκες με αντρική συμπεριφορά.

Το girl power δεν μετριάζει στο ελάχιστο την ειρωνεία που εκπέμπει ο τίτλος του παιχνιδιού, ειρωνεία που μας αποκαλύπτεται όσο προχωράμε. Το Federal Bureau of Control θυμίζει έντονα τις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες. Εξωτερικά προβάλλει μια σοβαρή εικόνα εύρυθμης επιχείρησης με πολυάριθμο και καλά εκπαιδευμένο προσωπικό, πλούσια μέσα παραγωγής και άνετες εγκαταστάσεις. Στην πραγματικότητα, οι υπεύθυνοι της υπηρεσίας γνωρίζουν ελάχιστα για το αντικείμενό τους, είναι σχεδόν άσχετοι. Περπατούν στα τυφλά σε μια ανεξερεύνητη περιοχή, παίζουν με ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Είναι βουτηγμένοι στην άρνηση νομίζοντας ότι μπορούν να ελέγξουν τα απόκοσμα φαινόμενα που αντιμετωπίζουν και η στάση αυτή, επέτρεψε στο Hiss, την υπερφυσική δύναμη που μας ανταγωνίζεται, να κυριαρχήσει εύκολα.

Τα αμέτρητα έγγραφα που μαζεύει η Jesse είναι μικρά κομμάτια του γενικότερου σεναριακού παζλ και πάνε παρέα με τα βίντεο. Όλα εστιάζονται κάθε φορά στην περιοχή που βρισκόμαστε, εξηγώντας τις λειτουργίες του συγκεκριμένου κλάδου. Παράλληλα λαμβάνουμε πολλές πληροφορίες για τα καθημερινά προβλήματα των υπαλλήλων με αποτέλεσμα να τους νιώθουμε περισσότερο ανθρώπινους. Ανάμεσα στην χαρτούρα, ένα μόνο κείμενο μας ξεσήκωσε. Αναφέρεται στην άλυτη υπόθεση του Alan Wake και το συνδέει με το Control με μια πανέξυπνη αφηγηματική ντρίπλα.

Απ’ έξω εμφάνιση και από μέσα άνεση
Το Oldest House, το κτίριο του Federal Bureau of Control, θυμίζει έντονα την χρονομηχανή του Doctor Who, το Tardis, Εξωτερικά έχει την μορφή ενός τυπικού κτιρίου από εκείνα που σκεπάζουν σαν δάσος από γυαλί και ατσάλι την καρδιά της Νέας Υόρκης. Εσωτερικά οι χώροι του προεκτείνονται προς το άπειρο, ένα σωρό διαστάσεις επικαλύπτονται και ουδείς μπορεί να υπολογίσει το εμβαδόν του καταπληκτικού αυτού μέρους. Αν δεν είχε αυτή την ιδιαιτερότητα, η μετακίνησή μας από πάτωμα σε πάτωμα και από γραφείο σε γραφείο θα ήταν εύκολη.

Εξαιτίας της, οι αποστάσεις είναι τεράστιες και για να τις καλύψουμε επιστρατεύονται ανελκυστήρες και τα control points. Τα τελευταία είναι σημεία που φυλάσσονται από ισχυρές δυνάμεις δαιμονισμένων πλασμάτων. Οι μάχες εναντίον τους είναι αγωνιώδεις διότι αποκλείεται η υποχώρηση, πρέπει να τους ξεκάνουμε για να καθαρίσουμε το μέρος. Με το control point στην κατοχή μας έχουμε διπλό κέρδος. Αρχικά, αποκτούμε μια πύλη που επιτρέπει το fast travel από περιοχή σε περιοχή. Στην συνέχεια, διαθέτουμε ένα μέρος όπου αναβαθμίζουμε τα abilities μας και παραμετροποιούμε τον εξοπλισμό.

Η Jesse έχει πολλούς τρόπους για να διαλύσει τα ενοχλητικά εμπόδια που βάζει το Hiss στο διάβα της και τους χαιρόμαστε όλους αφάνταστα χάρις στο άρτιο battle system. Η πιο τυπική μας αντίδραση είναι να τραβήξουμε το όπλο που μας κληρονόμησε ο μακαρίτης διευθυντής της υπηρεσίας και να αρχίσουμε να πυροβολούμε προς πάσα κατεύθυνση. Η αρχική μορφή του όπλου είναι εκείνη ενός συμβατικού πιστολιού αλλά σκοπός μας είναι να το μεταμορφώσουμε στις υπόλοιπες, αποτελεσματικότερες μορφές του. Καμία ανάμεσά τους δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όλους τους αντιπάλους και εδώ βλέπουμε την προσοχή που έχει δοθεί στην μάχη και τον εξαιρετικό σχεδιασμό των εχθρών.

Η μορφή πιστολιού εξοντώνει τους περισσότερους αντιπάλους αλλά δείχνει να προξενεί... φαγούρα στους βαριά αρματωμένους και όσους έχουν ενεργειακές ασπίδες. Εκεί αλλάζουμε στην διατρητική μορφή του όπλου μας, την pierce, σαρώνουμε ασπίδες και θώρακες με ένα χτύπημα και αποτελειώνουμε τον στόχο αλλάζοντας το όπλο μας σε πολυβόλο. Τέτοιες αλχημείες εκτελούνται ασταμάτητα σε κάθε σύγκρουση, εκπαιδεύοντας το μυαλό μας στο να είναι μόνιμα προετοιμασμένο να ανταποκριθεί στις απειλές. Σύντομα ανακαλύπτουμε ότι το πολυδιάστατο όπλο μας δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα ενάντια στα bosses και τις εχθρικές λεγεώνες που γεμίζουν την οθόνη με θανάσιμα πυρά. Γιγαντιαία σκουλήκια, ιπτάμενα τέρατα, δαιμόνια με πανίσχυρες ασπίδες συνωστίζονται για να μας “τελειώσουν”.

Δεν θα τους κάνουμε την χάρη επιστρατεύοντας τις Τζεντάϊ ικανότητες της Jesse. Η νέα διευθύντρια διαθέτει ένα σωρό πανίσχυρες τηλεκινητικές δυνάμεις τις οποίες αποκτούμε σταδιακά στην πάροδο του χρόνου. Αυτόματα όλα τα αντικείμενα στην οθόνη μετατρέπονται σε διαθέσιμα όπλα. Σηκώνουμε γραφεία και καρέκλες, ξεκολλάμε τσιμεντόλιθους από τους τοίχους, εκτοξεύουμε πυροσβεστήρες. Η απόλαυση μας κορυφώνεται και το μυαλό μας σκαλίζει αντίστοιχα αριστουργήματα όπως τα The Force Unleashed και Mass Effect όπου οι φυσικές και οι υπερφυσικές δυνάμεις συνδράμουν οι μεν τις δε. Διαπιστώνουμε ότι τα εκτοξευόμενα αντικείμενα προξενούν μακράν περισσότερο damage από τα βλήματα μας και σύντομα, έχουν τον πρώτο λόγο στις μαζικές συγκρούσεις και τα bosses.

Η μαγική λέξη που κυριαρχεί στην μάχη είναι η συνέργεια. Τα διαφορετικά πυρομαχικά και οι τηλεκινητικές ικανότητες συνδυάζονται άριστα, μετατρέποντας κάθε μάχη σε μια φανταστική χορογραφία θανάτου. Την μια στιγμή έχουμε χωθεί πίσω από ένα τσιμεντένιο εμπόδιο και πυροβολούμε σαν μανιασμένοι πιστολέρο της Άγριας Δύσης. Την αμέσως επόμενη, αιωρούμαστε πάνω από το πεδίο της μάχης με το κουφάρι ενός εχθρού να πετάει μερικά εκατοστά μακριά από τα χέρια μας που το έλκυσαν σαν μαγνήτες. Το εκσφενδονίζουμε στον ενοχλητικότερο αντίπαλο, βλέπουμε έναν εχθρό να μας σημαδεύει, πιέζουμε L1 και μια ασπίδα από υλικά αντικείμενα, τραβηγμένα από τις τηλεκινητικές μας δυνάμεις, υψώνονται σαν ασπίδα και απορροφούν τα βλήματα.

Εκτός από τις ranged attacks εκτιμούμε ιδιαίτερα και το melee χτύπημα της ηρωίδας μας. Η αποτελεσματικότητά του στην αποδόμηση ενεργειακών ασπίδων είναι αξιοσημείωτη. Περισσότερο γουστάρουμε το animation του που μας θυμίζει μυθική τεχνική Κουνγκ Φου του στυλ, η Παλάμη του Ολέθρου, ο Πενταδάχτυλος Θάνατος κ.ο.κ. Η χορογραφία της μάχης δένει αρμονικά με την αδιάκοπη δόνηση του χειριστηρίου. Τσακίζουμε τα κόκαλα ενός αντιπάλου κολλώντας τον στον τοίχο και η δόνηση μεταφέρει την ένταση του χτυπήματος στα χέρια μας. Εκσφενδονίζουμε βαριά πράγματα που θα μπορούσε να σηκώσει μόνο ο Hulk και πάλι η δόνηση έρχεται να συνδυαστεί με την εικόνα, μεταδίδοντας μια αίσθηση παντοδυναμίας.

Μια γυναίκα, ένα όπλο και χιλιάδες θύματα
Οι εχθροί μας είναι τόσο ευγενικοί ώστε, όταν τους ανατινάζουμε σαν παραφουσκωμένες πινιάτες, αφήνουν ένα σωρό health items με τα οποία αποκαθιστούμε τις απώλειες. Πολλές φορές καταφύγαμε στην στρατηγική του αγαπημένου μας Carnage, δηλαδή τρέξαμε προς το μέρος των εχθρών αντί να απομακρυνθούμε. Η Jesse τραβά τα healing items σαν μαγνήτης, αυξάνει ταχύτατα το health και μας δίνει την ευκαιρία να συνεχίσουμε την μάχη επ’ αόριστον, εφόσον έχουμε αρκετά θύματα για να αντλήσουμε ζωή.

Εκτός από τα missions που σπρώχνουν την υπόθεση στο αναπόφευκτο φινάλε, βομβαρδιζόμαστε σε ανύποπτο χρόνο από κόκκινους συναγερμούς, τα bureau alerts. Τα εν λόγω missions αντικατοπτρίζουν την προσπάθεια του Hiss να καταλάβει τις περιοχές που απελευθερώνουμε από τον έλεγχό του στέλνοντας ισχυρές δυνάμεις κατεχόμενων πλασμάτων. Ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να τις αγνοήσουμε καθώς δεν επηρεάζουν σε τίποτα την πορεία μας, δεν ανακαταλαμβάνουν τα control points. Παρά το σχεδιαστικό λαθάκι που πλήττει κάπως τον ρεαλισμό και την σημασία τους, τα bureau alerts εξυπηρετούν το grinding. Σε αυτό καταφεύγουμε για να γεμίσουμε με ability points και materials που αναβαθμίζουν όπλα και δυνάμεις της Jesse.

Η Jesse είναι μια θαυμάσια γυναίκα. Διαθέτει τις δυνάμεις ενός... ιππότη Τζεντάϊ και την άνεση+ευστοχία με τα όπλα του... Jesse James.

Το πιστόλι, εκτός από τις εναλλακτικές μορφές που προαναφέραμε, έχει και πολλές προσθήκες για την καθεμία. Μας αρέσει να αυξάνουμε την ταχύτητα των βλημάτων μας, την διατρητικότητά τους και την ενέργεια μας κυρίως. Η ενέργεια δεν είναι ποτέ αρκετή δοθέντος του ότι, τα περιορισμένα πυρομαχικά, οδηγούν γρήγορα στην φάση του “γεμίσματος” και μας αναγκάζουν να χρησιμοποιούμε διαρκώς υπερδυνάμεις. Το “αναγκάζουν” είναι μάλλον άστοχο διότι η χρήση των δυνάμεων είναι συναρπαστικότερη της ανταλλαγής πυροβολισμών.

Η ενέργεια και το health είναι τα πρώτα abilities όπου ξοδεύουμε τα ability points. Ακολουθεί η ισχύς της τηλεκίνησης, το damage δηλαδή που προκαλούν τα πράγματα που εκσφενδονίζουμε. Με bureau alerts και προσεκτική εκκαθάριση όλων των χώρων, ακόμα και μερικά πισωγυρίσματα, είναι πιθανό να τερματίσουμε όλα τα abilities πριν τον τερματισμό. Προτιμότερο είναι να μην το κάνουμε όμως. Μετά την πτώση των credits και, αφού το ρολόι έχει καταγράψει ένα εντεκάωρο αδυσώπητου gameplay, η Jesse μπορεί να συνεχίσει την διευθυντική της καριέρα. Όλοι οι χώροι είναι ανοιχτοί για εξονυχιστικό έλεγχο των πληροφοριών που μας ξέφυγαν και των υπερφυσικών αντικειμένων που παραμένουν ανεξέλεγκτα. Κλείνοντας τους ανοιχτούς λογαριασμούς, έχουμε ένα επιπλέον κίνητρο για να το πράξουμε αν έχουμε αφήσει αρκετά abilities χωρίς να τα αναβαθμίσουμε πλήρως.

Το Oceanview motel είναι ένα ξενοδοχείο που αιωρείται μεταξύ παράλληλων κόσμων. Μόνιμα λουσμένο στα χρυσαφένια χρώματα της αυγής, μοιάζει με πανδοχείο της Ζώνης του Λυκόφωτος. Το εσωτερικό του δεν φιλοξενεί πελάτες, τουρίστες, τέρατα ή δαίμονες. Φιλοξενεί αρκετούς εύκολους γρίφους που επιλύονται μόνο εάν επιστρατεύσουμε την παρατηρητικότητά μας. Τρία δωμάτια του ξενοδοχείου ανοιγοκλείνουν πατώντας το κουδούνι της εισόδου, τα επισκεπτόμαστε εναλλάξ, εντοπίζουμε τις διαφορές μεταξύ τους και προβαίνουμε στις απαραίτητες ενέργειες.

Ασήκωτα πολύγωνα
Μέσα στον ορυμαγδό της γενικευμένης σφαγής αντιλαμβανόμαστε ότι το PS4 τα “φτύνει” σαν αθλητής που έτρεξε μαραθώνιο. Η επεξεργαστική του ισχύς στερεύει στην προσπάθεια να διαχειριστεί τα αμέτρητα αντικείμενα και τα μοντέλα των χαρακτήρων που στροβιλίζονται στην οθόνη. Το frame rate ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ εκτός ελέγχου και η εμπειρία ζημιώνεται σημαντικά γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε ότι παίζουμε σε low end PC. Η πτώση των frames πραγματοποιείται και σε cinematics όπου δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλην του κακού προγραμματισμού, άντε και της υπερθέρμανσης της κονσόλας. Τι να πούμε για τα loading times που διακόπτουν για αρκετά δευτερόλεπτα την δράση, ζημιώνοντας την ροή της περιπέτειας;

Είμαστε διατεθειμένοι να συγχωρήσουμε τις κακοτεχνίες για χάρη του ατμοσφαιρικού περιβάλλοντος και των εκπληκτικών physics. Σπανίως πολεμάμε σε τόσο ζωντανό και καταστρέψιμο περιβάλλον. Η παραμικρή μας κίνηση μεταβάλλει μόνιμα την μορφή του. Οι περιοχές που επισκεπτόμαστε μεταμορφώνονται από τακτοποιημένα γραφεία σε μέρη που χτυπήθηκαν από τον κυκλώνα Jesse. Τζαμαρίες σπασμένες, πράγματα διαλυμένα και πεταμένα παντού, γκρεμισμένοι τοίχοι και μπάζα σε όλους τους διαδρόμους.

Στην προσπάθειά τους να μας δώσουν φουλ έλεγχο στο περιβάλλον, οι game designers άγγιξαν την υπερβολή. Αν, για παράδειγμα, σκουντήξουμε βιαστικά ένα γραφείο, αυτό τραντάζεται βίαια και όλα τα αντικείμενα που αναπαύονταν στην επιφάνειά του σκορπίζουν δεξιά και αριστερά. Στην σύνθεση των προσώπων έχει γίνει καταπληκτική δουλειά. Οι εκφράσεις των χαρακτήρων, με πρώτη και καλύτερη την Jesse, μεταδίδουν άμεσα τα συναισθήματά τους και τα πρόσωπα δεν θυμίζουν μάσκες. Πανέξυπνη η επιλογή του τρε γκρο πλάνου όποτε η πρωταγωνίστρια χάνεται στις σκέψεις της. Ο εσωτερικός μονόλογος και η τεράστια μεγέθυνση των ματιών μας δίνουν την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μέσα στο κεφάλι της και ακούμε τις πιο μύχιες σκέψεις.

Από την στρατιά των αντιπάλων την παράσταση κλέβει το σκουληκοειδές boss και η πιο ανατριχιαστική κατηγορία εχθρών, η οποία μας θύμισε έντονα το κοριτσάκι στον Εξορκιστή όταν κατέβαινε ανάποδα τις σκάλες σαν αράχνη. Ο φωτισμός είναι το ισχυρότερο εργαλείο των σχεδιαστών για να εκφράσουν την απόκοσμη μορφή πολλών περιοχών αλλά και να μας καθοδηγήσουν προς το επόμενο objective. Δωμάτια λουσμένα στο πορφυρό χρώμα, Διάδρομοι φωτισμένοι στα λευκά που περιβάλλονται από πυκνή μαυρίλα. Ενώ πιστεύουμε ότι τα έχουμε δει όλα, μεταπηδάμε στο astral plane, την πιο αποστειρωμένη διάσταση του Control, η οποία παίζει τον ρόλο του tutorial για τις ικανότητες που αποκτούμε. Το απόλυτο λευκό που περιβάλλει τα γυαλιστερά πατώματα του μαύρου γρανίτη δημιουργεί μια φανταστική αντίθεση που μας τοποθετεί νοητά στην χώρα των θαυμάτων, σε ένα αλλόκοσμο πεδίο.

Η αναπαραστατική δύναμη του Control ενισχύεται αισθητά από τα αμέτρητα full motion videos που μας περιμένουν σε πολλές περιοχές αλλά και το εικονικό ημερολόγιο του Trench. Ο μισότρελος επικεφαλής επιστήμονας Darling εξηγεί βήμα προς βήμα τις έρευνες στον τομέα των ανεξήγητων φαινομένων και ρίχνει φως (γαρνιρισμένο με μπόλικο χιούμορ) στην υπόθεση. Το ημερολόγιο του Trench είναι πιο λυτό καθώς ο διευθυντής επαναλαμβάνει τις ίδιες κινήσεις σε πάσα καταχώρηση, όμως, η στάση του στο ημίφως, αποκαλύπτει mia σκιώδη προσωπικότητα και μας θυμίζει τον illusive man του Mass Effect.

Φωνές από το παρελθόν
Από τον Trench θα ξεκινήσει και η αναφορά μας στο συνεχές και απολαυστικό voice acting του Control. Ο προβληματικός διευθυντής έχει την όψη του James McCaffrey και την φωνή του θρυλικού Max Payne μιας και είναι ο ηθοποιός που ακούγαμε στην αγαπημένη μας τριλογία. Λυπούμαστε σφόδρα για το ότι, το μόνο όπλο που κρατά στην περιπέτεια, το χρησιμοποιεί στον εαυτό του! Η Courtney Hope που έχει δανείσει πρόσωπο και ομιλία στην Jesse κρίνεται φανταστική επιλογή. Εμφάνιση και φωνή ξεχειλίζουν από θηλυκότητα και συναίσθημα και χαιρόμαστε που την ξαναβλέπουμε μετά το Quantum Break.

Ο παρανοϊκός Darling είναι ο Matthew Porretta, η φωνή του μας ταξίδεψε αυτόματα στο Alan Wake (υποδύεται φωνητικά τον πρωταγωνιστή) και μας θύμισε ότι ακόμα δεν έχουμε τερματίσει εκείνο το αριστούργημα. Πολύ γουστάρουμε τον ήχο της έλξης των αντικειμένων με την τηλεκίνηση. Ακούγεται σαν ένας μηχανικός βραχίονας που συστρέφεται, έχει μια μεταλλική αίσθηση η οποία ταιριάζει γάντι στην απάνθρωπη ατμόσφαιρα. Όλα τα ηχητικά εφέ εξυπηρετούν καλά τον σκοπό τους και η απαλή μουσική επένδυση μας αφήνει να εστιάσουμε στο περιβάλλον αντί να προσπαθεί να εκβιάσει συναισθήματα.

Δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα τι ρόλο... βαράνε οι δεκάδες υπάλληλοι του γραφείου που αιωρούνται σε όλες τις αίθουσες σαν ορφανά μπαλόνια. Κάποιες φορές, πυροβολώντας τους, εκείνοι πέφτουν και μεταμορφώνονται σε στρατιώτες του Hiss αλλά οι φορές αυτές είναι λιγοστές. Στην πλειονότητά τους, στέκονται εκεί σαν στόχοι για να δοκιμάσουμε τα βλήματα του όπλου μας. Θα ήταν εξυπνότερο αν, η εξολόθρευση τους είχε ουσιαστικές συνέπειες. Για παράδειγμα, στο φινάλε να μαθαίνουμε ότι, αν δεν τους πυροβολούσαμε, θα επανέρχονταν στην καθημερινότητά τους απαλλαγμένοι από την επιρροή του Hiss. Αυτό θα ήταν ένα απρόσμενο χαστούκι στην Jesse και σε εμάς τους χειριστές της, οι οποίοι νομίζαμε ότι πολεμούσαμε το κακό ώρες επί ωρών, διαπράττοντας εν αγνοία μας μαζικό έγκλημα.

Η πλοήγηση στον πολυεπίπεδο και τεράστιο χάρτη του Control, αναζητώντας το objective της εκάστοτε αποστολής, είναι πολύ ζόρικη. Οι απάτητες περιοχές είναι διανθισμένες από ερωτηματικά και το μέρος που πρέπει να πάμε χρωματίζεται κίτρινο. Ο χάρτης αποτυπώνεται σαν σχεδιάγραμμα κτιρίου με πολλούς διαδρόμους και δωμάτια να εμφανίζονται ξεθωριασμένα ή να επικαλύπτονται μεταξύ τους. Η αδυναμία επαρκούς μεγέθυνσης καθιστά κατά καιρούς εξαιρετικά δύσκολο τον εντοπισμό της ακριβής διαδρομής που πρέπει να ακολουθήσουμε. Η απουσία των waypoints μας δημιουργεί αναστάτωση και εκνευρισμό μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Δεν μας άρεσε καθόλου αλλά κατανοούμε τον λόγο που επέλεξαν αυτή την πορεία οι developers. Ήταν μια συνειδητή επιλογή για να πυκνώσουν το μυστήριο που εκπέμπει το Oldest House αλλά και να μας αναγκάσουν να προσέχουμε την παραμικρή οπτική λεπτομέρεια που θα μας οδηγήσει στον σκοπό μας, αυξάνοντας κατακόρυφα την απορρόφηση στο περιβάλλον. Έχουμε αδιάκοπα τον νου μας στις ταμπέλες στους τοίχους που μας πληροφορούν για τα τμήματα στα οποία πλησιάζουμε και, συχνά πυκνά, λοξοδρομούμε σε άγνωστες περιοχές με την ελπίδα να μαζέψουμε collectibles. Η περιέργειά μας ικανοποιείται πάντοτε και, εκτός από το πλιάτσικο, απολαμβάνουμε τον σχεδιασμό πολλών μυστηριωδών χώρων.

Τα shelters αξίζουν ιδιαίτερη αναφορά. Μοιάζουν με πελώρια χρηματοκιβώτια που κρύβουν πάντοτε materials για να παραμετροποιήσουμε τον εξοπλισμό μας. Ταυτόχρονα, μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε σαν “δωμάτια πανικού”, να χωθούμε στο απόρθητο εσωτερικό τους, κλείνοντας στα μούτρα την ατσάλινη πόρτα σε όσους μας καταδιώκουν. Η τακτική αυτή μπορεί να μας σώσει την ζωή αλλά, δοθέντος του ότι το health δεν ανανεώνεται αυτόματα, είμαστε αναγκασμένοι να αφήσουμε σύντομα την ασφαλή κρυψώνα και να επιστρέψουμε στην σφαγή, αναζητώντας health items.

Οι έμπειροι gamers μεταξύ μας αρχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα με το προκαθορισμένο επίπεδο δυσκολίας μετά από αρκετές ώρες άνετων συγκρούσεων. Μόνο στα τελευταία main missions δύνανται οι εχθροί να μας διαλύσουν το health, αναγκάζοντάς μας να καταφύγουμε στο load game. Από τα bosses ξεχωρίσαμε ένα γιγάντιο σκουλήκι με μηχανικό μάτι σαν την μεγαλύτερη πρόκληση της διευθυντικής καριέρας της Jesse. Το πλάσμα εκτοξεύει θανατηφόρα ενεργειακά βλήματα από το μάτι του, ξεπετάει τεράστια πόδια εντόμου που προσπαθούν να μας καρφώσουν στο έδαφος και σπάει το πάτωμα του παράξενου χώρου στον οποίο κινούμαστε.

Εκτός ελέγχου
Δεν μας ενδιαφέρει το ότι ο έλεγχος είναι μια ψευδαίσθηση στο περιβάλλον του Oldest House, για εμάς εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους παραθεριστικούς προορισμούς. Συμπαθήσαμε την Jesse και εκτιμήσαμε τους περισσότερους χαρακτήρες της περιπέτειας. Χαρήκαμε το ποιοτικό voice acting και ικανοποιηθήκαμε απόλυτα από το battle system.

Η ατμόσφαιρα Ζώνης του Λυκόφωτος μας μάγεψε τόσο ώστε ψάχναμε όλα τα μέρη ίσα ίσα για να θαυμάσουμε τον σχεδιασμό τους, με την ελπίδα πάντα να πέσουμε πάνω σε κάτι μοναδικό. Η πνευματική ενέργεια που ξοδέψαμε για να βάλουμε το σενάριο σε μια σειρά, μας έκανε να εκτιμήσουμε περισσότερο τους “παραμυθάδες” της Remedy. Μας... βαρυστομάχιασαν λίγο τα 45 ευρώ του κόστους στο PS4 επειδή η διάρκεια και τα frames είναι φτωχά.

Θετικά:
- Απόκοσμη ατμόσφαιρα και φωτισμός πρώτης τάξεως
- Συναρπαστικό σχήμα, προοπτική και περιεχόμενο των χώρων
- State of the art animation και γραφικά
- Επαγγελματικό voice acting με συμμετοχή αγαπημένων actors
- Συμπαθητικοί και καλά επεξεργασμένοι χαρακτήρες
- Σενάριο – γρίφος που ξεδιπλώνεται σταδιακά και απαιτεί σκέψη
- Υψηλό replayability
- Προσιτό επίπεδο δυσκολίας
- Απολαυστικά FMVs
- Εντυπωσιακό battle system

Αρνητικά:
- Πτωτική τάση των frames στις μάχες και στα cinematics
- Χρονοβόρο loading
- Η χρήση μόνο ενός όπλου, παρά την απόκτηση των ελάχιστων νέων μορφών, δεν δίνει το αίσθημα της επιβράβευσης
- Δυσκολία εντοπισμού του επόμενου objective μέσω χάρτη και έλλειψη marker
- Μικρή διάρκεια

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 7.5
Gameplay: 8.5
Σενάριο: 7.5
Αντοχή: 7
Γενικά: 8

Ένα σουρεαλιστικό ταξίδι γεμάτο δράση και περιπετειώδεις στιγμές. 

Γιάννης Μοσχονάς