Slay The Spire

Ο Γολγοθάς τριών αήττητων πολεμιστών.

Γνωρίζουμε ότι για να έρθει μια ανθρώπινη ζωή στον κόσμο χρειάζονται εννιά μήνες. Η “γέννηση” ενός ψηφιακού “παιδιού”, ανεξάρτητα από τον αριθμό των ατόμων που συμμετάσχουν σε αυτή, συνήθως παίρνει πολύ περισσότερο. Μια πρόωρη “γέννηση” θα βγάλει προβληματικό “τέκνο”, ένα game με πολλά bugs και ατέλειες οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή του. Η αμερικανική εταιρεία ανάπτυξης Megacrit έδωσε μπόλικο χρόνο στο “παιδί” της προτού το οδηγήσει με υπερηφάνεια στον έξω κόσμο. Το όνομα αυτού Slay The Spire και το είδος του περιέχει στοιχεία από RPG, Roguelike και Card game, όλα τυλιγμένα σε ένα φοβερό πακέτο.

Ας αναλογιστούμε την πολυπλοκότητα ενός τέτοιου τίτλου, τις αμέτρητες ώρες δοκιμής που χρειάζεται ένα deck σε οποιοδήποτε card game για να διαπιστωθεί η λειτουργικότητά του. Η Megacrit έδειξε ότι γνωρίζει τα παραπάνω, τοποθετώντας το Slay The Spire σε μια 14μηνη διαδικασία early access στο αγαπητό μας Steam. Κατά την διάρκειά της, οι developers έσπρωξαν άπειρα updates, άκουσαν τις παρατηρήσεις των παικτών και προχώρησαν στην κυκλοφορία της έκδοσης 1.0 στις 23 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους. Το τελικό προϊόν έχει περιθώρια βελτίωσης αλλά μας εντυπωσίασε στην ολότητά του.

"Θεέ μου πως την βρίσκω να σκαρφαλώνω σε οβελίσκο"
Είχαμε αρκετό καιρό να συναντήσουμε game που το σενάριό του μπορεί να γραφτεί άνετα σε μια χαρτοπετσέτα. Το Slay The Spire είναι ένα παραμύθι με όνομα, χωρίς αφηγηματικό σκελετό αλλά έχει δράκο, πολλούς δράκους μάλιστα. Μια λεγεώνα από αποκρουστικά τέρατα περιμένει το εξίσου αποκρουστικό τρίο που ελέγχουμε, να σκαρφαλώσει στην κορυφή ενός 50όροφου (και βάλε) οβελίσκου και να σφάξει ότι κρύβεται εκεί. Ο αγώνας μας μοιράζεται σε τρία Acts και ένα κρυφό τέταρτο που απαιτεί ειδικές προϋποθέσεις για να ανακαλυφθεί.

Η πρώτη ένδειξη τoυ πόσο πνευματώδεις είναι οι δημιουργοί του παιχνιδιού είναι η ονομασία των playable characters. Αντί για τα τυπικά fantasy ονόματα που ταιριάζουν κουτί στις ιδιότητές τους, τα warrior, rogue και mage, προτίμησαν να τους βαφτίσουν ironclad, silent και defect. Τα ονόματα των δύο πρώτων ανταποκρίνονται απόλυτα στον τρόπο δράσης τους. Ο ironclad είναι ένας βαριά θωρακισμένος πολεμιστής που μπορεί να απορροφήσει μεγάλες ποσότητες damage και να ανταποδώσει με συντριπτικά χτυπήματα. Η silent είναι μια φανταστική rogue με τρομερή ευελιξία, ταχύτατες επιθέσεις και την μοναδική ικανότητα να φαρμακώνει τους πάντες.

Το defect είναι ένα ρομπότ που δεν συνάδει με την έννοια “ελαττωματικό, ατελές” του ονόματός του οπότε επιλέγουμε την άλλη έννοια, την έννοια του “αποστάτη, λιποτάκτη”. Δεν ξέρουμε από που έχει αποστατήσει το αυτόματο μας και δεν μας απασχολεί, μας ενδιαφέρει η ικανότητά του να επιβιώνει. Κανένα από τα τρία class δεν μοιάζει με τα άλλα, σε εμφάνιση ή σε gameplay. Το καθένα μπαίνει στην μάχη με ένα σωρό κάρτες βαμμένες στο προσωπικό του χρώμα (κόκκινο, πράσινο και μπλε αντίστοιχα) και ένα σεβαστό αριθμό ουδέτερων που μοιράζονται και στα τρία classes.

Στις μάχες οι χαρακτήρες μας λαμβάνουν υπόσταση, τους βλέπουμε να εμφανίζονται απέναντι στους εχθρούς, έτοιμοι για μάχη. Τα απλοϊκά γραφικά και τα λιγοστά animations μας προκαλούν θυμηδία, αναρωτιόμαστε ποιο φθηνό πρόγραμμα χρησιμοποιήθηκε για να “ζωντανέψουν”. Τα διαφορετικά backgrounds από δωμάτιο σε δωμάτιο είναι μια ενδιαφέρουσα πινελιά όπως και η πρωτοτυπία στον σχεδιασμό όλων των πλασμάτων. Μέχρι και τα ισχυρότερα τέρατα διαθέτουν μια καρτουνίστικη ομορφιά που κερδίζει την συμπάθειά μας αντί για τον θαυμασμό που θα εκφράζαμε προς τρισδιάστατα γραφικά.

Ευτυχώς τα αυτιά μας έχουν καλύτερη τύχη από τα μάτια μας που “υποφέρουν” από την retro αναπαράσταση. Η μουσική επένδυση είναι η επιτομή της δραματικής κινηματογραφικής μουσικής με τις νότες να δημιουργούν μια απειλητική ατμόσφαιρα. Ο δυναμικός της ρυθμός δεν καλύπτει τα διασκεδαστικά ηχητικά εφέ, τους ήχους των όπλων, τα βογγητά των εχθρών, το απολαυστικό “ντουπ” που βγάζουν τα κορμιά τους όταν δέχονται το ατσάλι μας. Υποψιαζόμαστε ότι, η διαφαινόμενη εμπορική επιτυχία του Slay The Spire θα οδηγήσει σε sequel με σοβαρό voice acting και πρωτοκλασάτα γραφικά.

Θα γυρίσει το φύλλο και θα πέσει πολύ ξύλο
Ενώ τα πάντα μοιάζουν να έχουν στηθεί για μια retro Action συγκίνηση και απλώνουμε το χέρι στο joystick για να αρχίσουμε να δίνουμε εντολές στο δισδιάστατο μοντέλο μας, συνειδητοποιούμε πως τα πάντα γίνονται με κάρτες. Σε μια προσπάθεια ρεαλιστικής απεικόνισης και έχοντας προφανώς μάθει πολλά από τα κορυφαία CCG της αγοράς, οι κάρτες μας ξεπροβάλλουν δειλά δειλά στο κάτω τμήμα της οθόνης σαν να τις κρατάμε στο ένα χέρι. Ο κέρσορας λειτουργεί σαν το άλλο χέρι που τραβάει τις κάρτες και τις πετάει στον ταμπλό, στην προκειμένη περίπτωση στο πεδίο της μάχης.

Η χρήση των καρτών μας χαρίζει ποικίλες απολαύσεις. Η πιο επιφανειακή δίδεται από τις κάρτες που χαράζουν την πορεία προς τον στόχο τους με ένα κόκκινο βέλος. Είναι μια αισθητική πινελιά που την προτιμούμε από το να πετάμε μια κάρτα χύμα στο πουθενά, η κατεύθυνση την οποία καθορίζουμε χειροκίνητα δημιουργεί την εντύπωση της επίθεσης. Η επόμενη ευχαρίστηση που πηγάζει από τις κάρτες μας είναι το χτίσιμο του υπέρτατου deck. Κόντρα σε όσα έχουμε μάθει στα CCG όπου, η συνεπής ενασχόληση οδηγεί πάντοτε στο καλύτερο δυνατό deck, στο Slay The Spire μοιάζουμε πολύ με τον Σίσυφο. Σκαρφαλώνοντας τα πατώματα του οβελίσκου, χτίζουμε το deck με ότι κερδίζουμε, αγοράζουμε ή αποκτούμε μέσω της εύνοιας της τύχης. Είναι μάταιο να κάνουμε σχέδια από πριν για το τι deck επιθυμούμε, συνθέτουμε τον χάρτινο στρατό μας στο πόδι.

Μπορεί να θέλουμε να γεμίσουμε με επιθετικές κάρτες τον χαρακτήρα αλλά να μας πέφτουν συνέχεια blocks. Ίσως να έχουμε βάλει στο μάτι συγκεκριμένα relics αλλά να βολευόμαστε με τα πιο άκυρα. Έστω ότι φτιάξαμε το τέλειο deck κατά την γνώμη μας. Αρκεί μια ήττα και η... μαρτυρική άνοδος του οβελίσκου ξεκινά από το πρώτο πάτωμα, με το deck να γίνεται στάχτη. Από τις ήττες και τις νίκες αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την μέγιστη απόλαυση που προσφέρει το Slay the Spire, την συνέργεια των καρτών. Επίσης κερδίζουμε xp με τον χαρακτήρα που παίζουμε και ξεκλειδώνουμε τριάδες καρτών που προστίθενται στις ήδη διαθέσιμες.

Κάρτες έτοιμες για συνεργατική δράση
Η συνέργεια των καρτών οδηγεί σε αρκετά καταπληκτικά combos και στην καρδιά του battle system που είναι η πεμπτουσία του Slay The Spire. Αν δεν κατανοήσουμε τις σχέσεις των καρτών και την βέλτιστη συνεργασία τους, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στην κορυφή του κτίσματος. Γεμίζουμε το οπλοστάσιο μας με κάρτες που αυξάνουν το strength μόνο αν σκοπεύουμε να παίξουμε επιθετικά. Η δηλητηρίαση των αντιπάλων επιβάλλει ένα deck γεμάτο δηλητηριώδεις επιθέσεις και καρτών που τις ενισχύουν. Άλλη κατηγορία καρτών μετατρέπει την silent σε μαχαιροβγάλτη του τσίρκου που πετάει βροχή τα μαχαίρια και μάλιστα, με μηδενικό κόστος.

Δεν υπάρχει ούτε μια κενή, ούτε μια ασήμαντη μάχη στο παιχνίδι. Όλες οι παρτίδες οδηγούν σε αποτελέσματα που ενισχύουν την ευχαρίστησή μας.

Η συνέργεια μεταξύ των orbs που πετάνε γύρω από το κεφάλι του defect είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή του. Υπήρξαν στιγμές που μετατρέψαμε το deck του σε έναν αδιαπέραστο τοίχο από blocks, αφήνοντας τα orbs να μοιράζουν αργά αλλά σταθερά το damage τους. Ο πλούτος των εκατοντάδων καρτών επιβάλλει αμέτρητες μάχες έως ότου κατανοήσουμε την λειτουργία και την συνέργεια ανάμεσά τους. Μας εντυπωσίασε η κυκλική χρήση των καρτών καθώς και το battle system exhaust.

Οι κάρτες του deck που φτιάξαμε πέφτουν στην μάχη και γίνονται πάλι διαθέσιμες μετά από κάμποσους γύρους. Ιδιαίτερη αξία έχουν οι κάρτες που επιστρέφουν τις υπόλοιπες γρηγορότερα στα χέρια μας. Το exhaust δεν είναι παρά η εξολόθρευση μιας κάρτας μετά την χρήση, η έξοδος από την μάχη. Οι αριθμητικές τιμές των καρτών, η ισχύς τους, δεν είναι αμετάβλητες, αλλάζουν άρδην με το σύστημα της αναβάθμισης. Ο πιο εύκολος τρόπος για να τις αναβαθμίσουμε είναι όταν αράζουμε στην κατασκήνωση και κάνουμε smithing. Το αγαπημένο μας χαρτί έχει και το ωραιότερο όνομα όλων, apotheosis. Πετώντας το στην αρχή μιας μάχης, όλες οι κάρτες αναβαθμίζονται αυτόματα και το οπλοστάσιο μας τείνει προς την... παντοδυναμία.

Ο χάρτης του Slay The Spire είναι μια περγαμηνή, γεμάτη συγκοινωνούσες διαδρομές που διακλαδώνονται μέχρι την κορυφή του κάθε Act όπου και καταλήγουν στο τεράστιο σκίτσο του boss. Είναι πάντοτε διαθέσιμος για διάβασμα και το να χαράξουμε την σωστή πορεία καθορίζει συχνά και το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Οι επιλογές μας είναι έξη: μάχη με κανονικά τέρατα, με επίλεκτα τέρατα, ξάπλα γύρω από φωτιά κατασκήνωσης, άνοιγμα σεντουκιών, συνάντηση με τον πλανόδιο έμπορο και τυχαίες συναντήσεις.

Οι κάθε είδους μάχες είναι το “ζουμί” της υπόθεσης και οι υπόλοιπες επιλογές μας επιτρέπουν να προετοιμαστούμε για τις προκλήσεις τους. Τα επίλεκτα τέρατα βαράνε, βαράνε πολύ και δεν μας αρέσει να πέφτουμε πάνω τους μετά το πρώτο Act. Τα κανονικά τέρατα τα χτυπάμε αλύπητα, πολλές φορές με ελάχιστο health, διότι αναζητούμε τα xp και τις κάρτες που ρίχνουν. Στην κατασκήνωση προτιμούμε να αναβαθμίζουμε μια από τις κάρτες αλλά, όπως έρχονται συνήθως τα πράγματα, καταλήγουμε να ρίχνουμε ύπνους για να ανεβάσουμε το ρημαγμένο health. Από τα σεντούκια μαζεύουμε συνήθως χρήσιμα πράγματα. Αποφεύγουμε να τα ανοίξουμε αν κάποιο από τα relic που κουβαλάμε ορίζει ότι, τα αντικείμενα που αναπαύονται στα σπλάχνα τους, συνοδεύονται από κατάρες.

Ο πλανόδιος έμπορος είναι ένα πολύ γουστόζικο πλάσμα και χαιρόμαστε πάντα την συνάντηση μαζί του. Επιχειρεί να μας ξαφρίσει με τεχνάσματα του στυλ “είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα στους επόμενους ορόφους, δώσε μου όλα σου τα χρήματα για να μην στα κλέψουν” αλλά δεν χάνει την συμπάθειά μας. Ένα σεβαστό τμήμα του οπλοστασίου μας πηγάζει πάντα από την πραμάτεια του, κυρίως διότι επιλέγουμε τις κάρτες, τα potions και τα relics που θέλουμε. Η σημαντικότερη υπηρεσία που προσφέρει είναι η εξαφάνιση ανεπιθύμητων καρτών από το deck μας. Πρώτες φεύγουν οι κατάρες που μας κλέβουν ζωτικό χώρο και, αφού μάθουμε καλά το παιχνίδι, οι πιο αδύναμες κάρτες.

Από την λειτουργία της κάθε επιλογής επί του χάρτη, αντιλαμβανόμαστε πως αυτές επηρεάζουν την στρατηγική μας. Αν είμαστε λιώμα μετά από σκληρές μάχες, αναζητούμε την ανάπαυλα της κατασκήνωσης. Αν οι κάρτες και τα relics που αφήνουν εχθροί και σεντούκια είναι μάπες, στοχεύουμε τον έμπορο. Αν είμαστε “τούμπανα” πέφτουμε πάνω στα elite monsters για να τα μαδήσουμε. Οι τυχαίες συναντήσεις κρύβουν ένα σωρό ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις, δοσμένες σε μορφή κειμένου με την δυνατότητα πολλαπλών επιλογών. Στις ευχάριστες συγκαταλέξαμε την συνάντηση με μια σέκτα βρικολάκων. Οι αιματορουφήχτρες αντάλλαξαν τις επιθετικές μας κάρτες με κάρτες δαγκωμάτων οι οποίες ανανεώνουν ένα μικρό ποσοστό health. Στις δυσάρεστες καταχωρήθηκαν συναντήσεις που μας στοίχησαν άφθονο gold, μας γέμισαν με κατάρες το deck κ.ο.κ.

Το deck δεν έχει περιορισμό στο πόσες κάρτες μπορεί να φιλοξενήσει και, η πρώτη μας αντίδραση στο γεγονός, είναι να το μπουκώσουμε με όσες περισσότερες μπορούμε. Η ιδέα ενός τεράστιου deck με δεκάδες, εκατοντάδες κάρτες μας πωρώνει γιατί τις αντιλαμβανόμαστε σαν τον στρατό μας. Ένας τεράστιος στρατός τσακίζει κάθε εμπόδιο χρησιμοποιώντας την αριθμητική του υπεροχή, τι να το κάνουμε ένα κομψό, ψαλιδισμένο deck; Στην πράξη, η συντριβή των δυσκολότερων αντιπάλων, εκείνων που καιροφυλακτούν στο δεύτερο και τρίτο Act, επιβάλλει ένα deck που μοιάζει περισσότερο με ομάδα κρούσης παρά με στρατό εισβολής. Τα blocks και τα attacks που μας σώζουν την ζωή στις πρώτες μάχες είναι εντελώς άχρηστα ενάντια σε αντιπάλους με άφθονο health και πανίσχυρα χτυπήματα. Για να εξασφαλίσουμε ότι οι ισχυρότερες επιθέσεις, τα ιδανικότερα combos και τα καλύτερα blocks θα βρίσκονται στα χέρια μας όταν τα χρειαζόμαστε, πετάμε τις μέτριες κάρτες και κρατάμε μόνο όσες συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους.

Τα τέρατα του οβελίσκου θα γίνουν στάχτη
Ο οβελίσκος του Slay The Spire βρίθει από τέρατα, είναι η κατοικία μιας στρατιάς κακομούτσουνων αλλά αστείων πλασμάτων που επιχειρούν να μας σταματήσουν σε κάθε βήμα. Τα πιο επικίνδυνα είναι τα elite monsters και τα bosses αλλά και τα απλά φρικιά δεν πάνε πίσω. Οι εχθροί λειτουργούν με προκαθορισμένη σειρά κινήσεων την οποία μαθαίνουμε αφού τους αντιμετωπίσουμε μερικές φορές. Οι εναλλαγές στην στρατηγική μας είναι ισάριθμες με το πλήθος των αντιπάλων. Συγκρουόμαστε με μια ομάδα από πέντε τερατάκια και διαπιστώνουμε ότι το ένα τα buffάρει αλύπητα με blocks και τα άλλα μας ρίχνονται συνέχεια. Στοχεύουμε τους αδύναμους στόχους, τρώμε πρώτα αυτούς που επιτίθενται και αποτελειώνουμε τους υπόλοιπους.

Σε μάχες με κινούμενες γλίτσες που διαιρούνται μόλις υποστούν αρκετό damage, σφυροκοπάμε τη μια, περιμένουμε να διαιρεθεί, καθαρίζουμε μια προς μια τις υποδιαιρέσεις της και μετά συνεχίζουμε στην επόμενη. Αν προλάβουν να διαιρεθούν όλες θα βρεθούμε απέναντι σε τέσσερις εχθρούς και άντε να αποκρούσουμε τέσσερις ταυτόχρονες επιθέσεις. Τα bosses είναι μια συνομοταξία εχθρών που θέλει ειδική μεταχείριση. Οι επιθέσεις τους είναι συντριπτικές, καθ’ όλα ικανές να αφανίσουν την μισή τουλάχιστον health bar μας με ένα πλήγμα.

Για να τους κοντράρουμε χρειαζόμαστε πολλές block cards και ισχυρά attacks. Τα blocks απορροφούν τις δυνατές επιθέσεις και, στο ενδιάμεσο ενόσω προετοιμάζονται για την επόμενη γενική επίθεση, χτυπάμε με ότι attacks διαθέτουμε, μειώνοντας σημαντικά το health τους. Εκτός από τις επιθέσεις – fatality που διαθέτουν, τα bosses έχουν πολύ εκνευριστικά skills όπως, για παράδειγμα, η τάση να μεταμορφώνονται σε ένα είδος τεράστιου σκαντζόχοιρου που ανταποδίδει άμεσα κάθε χτύπημα που δέχεται. Ευτυχώς, αφού τα λιανίσουμε, αρχίζουμε την ανάβαση στο επόμενο επίπεδο του οβελίσκου με φουλ health.

Τα relics είναι τα χρησιμότερα όπλα όλων γιατί είναι μόνιμα bonuses. Τα σπουδαιότερα εξ’ αυτών μας χαρίζουν ενέργεια, την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το παιχνίδι μας. Τρεις μονάδες ενέργειας είναι αρκετές στα πρώτα μας βήματα αλλά εντελώς ανεπαρκείς στην συνέχεια. Πολλές ισχυρές κάρτες θέλουν τέσσερις μονάδες οπότε δυσκολευόμαστε να σκαρώσουμε ισχυρά combos χωρίς άφθονη ενέργεια. Δυστυχώς τα relics πάνε πακέτο με βαριές “ποινές”, τόσο βαριές που αισθανόμαστε σαν βαρυποινίτες καθ’ οδόν προς την ηλεκτρική καρέκλα. Για παράδειγμα, μια φορά από κεκτημένη ταχύτητα, κάναμε το λάθος να πάρουμε το relic Runic Dome και το μετανιώσαμε πικρά. Οι προθέσεις των αντιπάλων εξαφανίστηκαν και, αυτόματα, νιώσαμε σαν να μας κλείδωσαν σε σκοτεινό δωμάτιο. Από γύρο σε γύρο προσπαθήσαμε να βρούμε ψηλαφιστά την έξοδο, δηλαδή την νίκη, μαντεύοντας (ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές) την επόμενη κίνηση του εχθρού.

Στην πλειονότητά τους, τα card games έχουν την τάση να μας σπρώχνουν όσο γρηγορότερα γίνεται στον multiplayer στίβο, παρέχοντας συνήθως ένα ολιγόωρο single player campaign. Το Slay The Spire ακουμπά όλο το βάρος του στο single player αλλά δεν ξεχνά και τους παίκτες που αρέσκονται στους διαξιφισμούς με φίλους και αγνώστους. Το daily climb mode μοιράζει αυθαίρετους κανόνες στην επίπονη ανάβασή μας στον οβελίσκο, καταγράφει τα αποτελέσματα του περάσματος και τα συγκρίνει με άλλους users. Είναι μια υγιής και χαλαρωτική μορφή ανταγωνισμού που μας ικανοποιεί. Το custom mode από την άλλη, αφήνει την φαντασία μας ελεύθερη στο να συνθέσει τους κανόνες που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας, ώστε να απολαύσουμε την μαγεία του οβελίσκου στο έπακρο. Τίποτα ωραιότερο για παράδειγμα από το να σκοτώνουμε απλά τέρατα και να μαζεύουμε τα καλύτερα relics, εξασφαλίζοντας μια θριαμβευτική άνοδο.

Παράδειγμα προς μίμηση
Για όσους έχουν βγει στην γύρα αναζητώντας ένα single player ‘διαμάντι” που θα τους εθίσει σαν ναρκωτικό για δεκάδες ώρες έντονης διασκέδασης, έχουμε την λύση. Βάζουμε το χέρι στην τσέπη, τσακώνουμε 20 ευρώ και τα καταθέτουμε στο Steam για την αγορά του Slay The Spire. Η ευκολία εκμάθησης των game mechanics και ο απλούστατος χειρισμός το καθιστούν προσβάσιμο σε όλους μας.

Η πολυπλοκότητα του battle system και ο τεράστιος αριθμός συνδυασμών που παράγουν οι 280 περίπου κάρτες του και τα λοιπά εφόδια, προσφέρουν μια ολοκαίνουργια και εξίσου συναρπαστική εμπειρία σε κάθε σκαρφάλωμα του οβελίσκου. Στην απόφασή μας να το αγοράσουμε βαραίνει σημαντικά και η ζωηρή κοινότητα που έχει δημιουργηθεί για χάρη του στο Steam. Ανακαλύψαμε mod που προσθέτει ακόμα και νέο χαρακτήρα στην μάχη και είδαμε πολλές μετατροπές στο gameplay που το εμπλουτίζουν, παράλληλα με την συνεχή ενίσχυσή του από τους developers.

Θετικά:
- Φανταστικό σύστημα μάχης
- Ατελείωτο replayability
- Εύκολη πρόσβαση σε όλους τους μηχανισμούς του

Αρνητικά:
- Μέτριος τεχνικός τομέας

Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 7
Gameplay: 9
Σενάριο: 3
Αντοχή: 8
Γενικά: 8.5

Λαμπρό παράδειγμα ευφυούς προσμείξεως, προσεγμένου game design και πολύμηνου ραφιναρίσματος του περιεχομένου.

Γιάννης Μοσχονάς