Imperator: Rome

Ο ήλιος της υπέρτατης αυτοκρατορίας ανατέλλει. 

Δεν βρίσκουμε τίποτα το παράδοξο στην σουηδική εταιρεία ανάπτυξης Paradox Interactive, απεναντίας ανακαλύπτουμε πολλά ένδοξα στοιχεία στους υπέροχους τίτλους που αναπτύσσει και διανέμει. Για εμάς, η Paradox έπρεπε να λέγεται Endox αφού έχει αφήσει ανεξίτηλη σφραγίδα στο είδος των Grand Strategy που λατρεύουμε. Οι σειρές Hearts of Iron και Europa Universalis έχουν καταβροχθίσει αμέτρητες ώρες του χρόνου μας, ώρες που δεν “κλαίμε” καθόλου για την απώλειά τους όπως συμβαίνει με άλλα games.

Η διαχείριση ολόκληρων πολιτισμών και η επανεγγραφή της ιστορίας με βάση τις ενέργειές μας είναι ο πόλος έλξης πίσω από όλα τα games της Paradox. Το Imperator: Rome είναι η πιο πρόσφατη προσπάθεια της να συνθέσει το απόλυτο Grand Strategy, ένα τεράστιο σε διάρκεια και κλίμακα wargame, με άφθονα game mechanics και συστήματα που απαιτούν να θέσουμε τον εγκέφαλό μας σε κατάσταση μόνιμου συναγερμού.

Ο πόλεμος των Διαδόχων και η άνοδος της Ρώμης
Το tutorial του Imperator: Rome μας αναθέτει μια σειρά αποστολών και μας αφήνει να τις εκτελέσουμε με την σειρά που επιθυμούμε. Διαμέσου αυτών μαθαίνουμε τα πάντα για τα σημαντικότερα game mechanics και τα εφαρμόζουμε στην συνέχεια σε όλες τις επόμενες παρτίδες. Είναι ένα άριστο tutorial για να μάθουμε γρήγορα τα βασικά του παιχνιδιού στην πράξη.

Το πεπρωμένο μας αρχίζει σε μια συναρπαστική εποχή για την παγκόσμια ιστορία, το 304 π.Χ. Ο πόλεμος των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει διασπάσει την απέραντη αυτοκρατορία του σε μεγάλα εδαφικά κομμάτια, δημιουργώντας αναστάτωση σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Την ίδια εποχή, η Ρωμαϊκή δημοκρατία αρχίζει να εξαπλώνεται στην ιταλική χερσόνησο, σηματοδοτώντας το πρώιμο στάδιο μιας μακραίωνης αυτοκρατορίας που θα σκεπάσει τρεις ηπείρους. Ο σκοπός μας παραμένει ο ίδιος που θέτουμε σε όλα τα Grand Strategy, το βάψιμο του χάρτη στο χρώμα του πολιτισμού μας.

Για εμάς που λατρεύουμε τα Strategy της Paradox, το Imperator: Rome μας ζητά να υποδυθούμε έναν πολύ γνώριμο ρόλο, τον ρόλο του ηγέτη ενός έθνους με μεγάλα όνειρα. Η παρουσία μας δεν προσωποποιείται στο παιχνίδι, δεν ελέγχουμε κάποιο φυσικό πρόσωπο το οποίο θα πρέπει να προστατεύσουμε από τον κίνδυνο εκθρόνισης, δολοφονίας κ.τ.λ. Είμαστε το αόρατο χέρι πίσω από την κρατική εξουσία , μια ασώματη δύναμη που επηρεάζει τα πάντα. Το πρωταρχικό ζητούμενο από ένα Grand Strategy είναι η, όσο το δυνατόν αρτιότερη, εξομοίωση των πραγματικών συνθηκών. Το Imperator: Rome βαθμολογείται υψηλά στον συγκεκριμένο τομέα.

Τα ιστορικά γεγονότα αλλά και τυχαία συμβάντα που επηρεάζουν τον πολιτισμό μας, παρουσιάζονται σε στατικές εικόνες πολλαπλών επιλογών. Ο αντίκτυπος στην αυτοκρατορία πολλές φορές είναι ασήμαντος αλλά μας αρέσει το συγκεκριμένο game mechanic γιατί δίνει ζωντάνια στο ιστορικό γίγνεσθαι. Επίσης μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τις προσωπικές μας αρχές και να δούμε που θα μας βγάλουν. Συνήθως επιλέγουμε τις πιο συμφέρουσες επιλογές, εκείνες που χαρίζουν πόρους και ανεβάζουν την δημοφιλία του ηγεμόνα, αρκετές φορές όμως πάμε κόντρα στο συμφέρον μας και ακούμε την φωνή της συνείδησης.

Παιχνίδια εξουσίας στην παγκόσμια σκακιέρα
Μας ενθουσίασε η κλίμακα του χάρτη, η απίστευτη μορφολογία του, οι απειράριθμες λεπτομέρειες σε όλα τα κομμάτια που τον αποτελούν. Δεκάδες χρωματιστά κρατίδια, κράτη και αυτοκρατορίες αναμένουν να τα διοικήσουμε. Η επιλογή μιας από τις αυτοκρατορίες της εποχής είναι φαινομενικά ο εύκολος δρόμος προς την κατάκτηση των πάντων. Αναλαμβάνοντας για παράδειγμα την εξουσία στην Maurya αρχίσαμε τον αγώνα μας με πολυάριθμα στρατεύματα, άφθονους πόρους για να διοχετεύσουμε στο εμπόριο και πολλούς αδύναμους γείτονες για να λεηλατήσουμε. Επιλέγοντας αντίθετα μια... τελειωμένη φυλή στα όρια του τότε γνωστού κόσμου γνωρίζουμε εξαρχής ότι η επέκταση μας θα είναι γεμάτη εμπόδια και δεν αποκλείεται να εγκαταλείψουμε σύντομα τον αγώνα.

Τα τρία είδη διακυβέρνησης (monarchies, republics, tribal) εμφανίζουν ισάριθμους δείκτες δυσκολίας και μας καλούν να διαχειριστούμε διαφορετικά προβλήματα. Οι πολιτικές ίντριγκες καταναλώνουν σεβαστό μέρος του χρόνου μας. Θέλουμε ο επικεφαλής του κράτους να είναι ο καλύτερος υποψήφιος για την θέση. Αν οι διεκδικητές της εξουσίας είναι... σαβούρα, κινούμε τα νήματα για να τους βγάλουμε από την μέση. Μπορούμε να δολοφονήσουμε, να δωροδοκήσουμε, να δυσφημήσουμε, να πράξουμε του κόσμου τις παρανομίες για να πετύχουμε τον στόχο μας. Οι χαρακτήρες και οι οικογένειές τους είναι τα πιόνια που μετακινούμε στις κατάλληλες θέσεις ή κάνουμε στην άκρη με διάφορα τεχνάσματα. Η μακιαβελική υφή του πολιτικού παιχνιδιού μας κρατά ευχάριστα απασχολημένους.

Το Imperator: Rome ξεχειλίζει από στατιστικά. Μια εγκυκλοπαίδεια στα πρότυπα των Total War και Civilization θα ήταν ιδανική για να ανατρέχουμε όποτε έχουμε κάποια απορία. Εντούτοις, το user interface του παιχνιδιού είναι πραγματικά υποδειγματικό και δεν αφήνει πολλά περιθώρια για λανθασμένους χειρισμούς επειδή δεν κατανοήσαμε ένα game mechanic. Οι δείκτες της δύναμης που συσσωρεύουμε και των συνεπειών που έχουν οι πράξεις μας στο κράτος είναι τοποθετημένοι στην κορυφή της οθόνης, σε περίοπτη θέση ώστε να τους ελέγχουμε διαρκώς. Το χάδι του κέρσορα μας ενημερώνει για τους παράγοντες που τους επηρεάζουν ώστε να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε.

Η διαχείριση των πάντων περνά από δώδεκα εικονίδια τα οποία δεν χρειάζεται να τα ελέγχουμε αδιάκοπα. Τα σημαντικά γεγονότα παρατάσσονται δίπλα τους υπό μορφή αλυσίδας εικονιδίων όπου πατάμε, μελετούμε τα προβλήματα και λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας. Ένας στρατός που ξέμεινε από στρατηγό γιατί ο προηγούμενος τέζαρε, μια επανάσταση που ξέσπασε στα εδάφη μας, η δυσαρέσκεια του πληθυσμού που φουντώνει σε κάποια επαρχία, εμπορικές προτάσεις, ανεκμετάλλευτες εμπορικές οδοί, αξιωματούχοι με χαμηλή αφοσίωση στον ηγέτη μας, εφευρέσεις, προφητείες, ιδέες, νόμοι κ.ο.κ.

To εικονίδιο macro builder είναι μια φανταστική προσθήκη στο interface που επιταχύνει τα πράγματα. Αντί να πατάμε μια προς μια στις επαρχίες, αναζητώντας το κατάλληλο μέρος για να χτίσουμε κτίρια, να ρυθμίσουμε τις εισαγωγές, να χειραγωγήσουμε τον πληθυσμό και να επανδρώσουμε τις λεγεώνες μας, πάμε στο macro builder και εκτελούμε μαζικά όλα τα παραπάνω. Η βοήθεια του macro builder δεν μας απαλλάσσει σε καμία περίπτωση από την μελέτη χιλιάδων στατιστικών δεικτών που διαπερνούν όλα τα επίπεδα του κράτους μας. Το Imperator: Rome απευθύνεται κυρίως σε εμάς που θέλουμε να... ροκανίζουμε στατιστικά με τις ώρες και όχι σε ανυπόμονους users που διψούν για άμεση δράση.

Κυβερνώντας τις αψυχολόγητες μάζες
Η διαχείριση του πληθυσμού είναι συναρπαστική αν και δείχνει να κοντράρει την λογική σε ορισμένες περιπτώσεις. Για να εξασφαλίσουμε την σταθερότητα του κράτους πρέπει να κρατάμε ικανοποιημένους τους υπηκόους μας. Γουστάρουμε πολύ να μυούμε όλες τις κατακτημένες περιοχές στον πολιτισμό μας, ενσωματώνοντας ολοκληρωτικά τους πληθυσμούς. Είναι μια τακτική η οποία εξαλείφει τις αντιθέσεις και τις εσωτερικές συγκρούσεις, “τσιμεντάροντας” την ενότητα της αυτοκρατορίας. Το game mechanic της ταξικής μετακίνησης μας προβλημάτισε. Είναι παράλογο να ανεβάζουμε τους δούλους σε επίπεδο ελεύθερου πολίτη και να βλέπουμε την ευτυχία τους να μειώνεται κατακόρυφα.

Η εσωτερική μετανάστευση είναι ένα αποτελεσματικό όπλο για να αποφύγουμε τους λιμούς που θερίζουν τις περιοχές με υπερπληθυσμό. Το πρόβλημα του Pops mechanic είναι η αδράνειά του εν τη απουσία μας. Οι πληθυσμιακές μάζες μοιάζουν περισσότερο με ανδρείκελα που στέκονται ακίνητα σε μια βιτρίνα, ανίκανα να κινηθούν χωρίς την επέμβασή μας. Εκτός από την δυσαρέσκεια των νεοκατακτημένων περιοχών και τις περιστασιακές επαναστάσεις που φουντώνουν αν δεν την ελέγξουμε, οι υπήκοοι δεν μεταναστεύουν, δεν αλλάζουν τάξη.

Όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν στην Ρώμη στο παιχνίδι, μας οδηγούν στην γενέτειρα των πολιτικών που ανακαλύψαμε στην Βόρεια Αφρική, στην περιοχή αυτομαλάκας (automalax)!

Η πίστη δεν κινεί μόνο βουνά αλλά και ολόκληρα έθνη προς την κατεύθυνση που ονειρευόμαστε. Γουστάρουμε το ότι η θεϊκή εύνοια στο παιχνίδι είναι εξαγοράσιμη με religious power και την κατευθύνουμε προς συγκεκριμένους τομείς της αυτοκρατορίας μας για αρκετούς μήνες. Η θρησκεία βοηθά τα μάλα και στην σταθεροποίηση του κράτους, μια βοήθεια που την έχουμε συχνά ανάγκη γιατί οι λεγεώνες μας δεν λένε να σταματήσουν να επιτίθενται. Το oratory power μας αρέσει ακόμα περισσότερο σαν πόρος της αυτοκρατορίας. Αντιπροσωπεύει την δύναμη του λόγου πάνω σε πολλές πτυχές της πραγματικότητας όπως είναι η διπλωματία και η επιρροή πάνω στις ανθρώπινες μάζες που διοικούμε. Γενικά μας αρέσει πολύ το σύστημα των τεσσάρων powers διότι η χρήση τους ανταποκρίνεται στους νόμους της πραγματικότητας.

Ο τεχνολογικός τομέας της αυτοκρατορίας μας ανεβάζει την διάθεση και μας σπρώχνει σε συναρπαστικές αποφάσεις. Τα άτομα που έχουν αναλάβει την ανακάλυψη νέων εφευρέσεων είναι τα καταλληλότερα ή μήπως τοποθετήσαμε άχρηστους ερευνητές με αποτέλεσμα να σέρνεται η τεχνολογική ανάπτυξη; Οι αρμόδιοι της έρευνας ανεβαίνουν και επίπεδα όσο δουλεύουν και παράγουν σταδιακά έναν, φαινομενικά ατελείωτο, αριθμό εφευρέσεων, από τις οποίες ξεδιαλέγουμε τις χρησιμότερες.

Στον διπλωματικό στίβο απολαμβάνουμε την εκπαίδευσή μας στην υψηλή τέχνη της... σκευωρίας. Η επίθεση σε ένα κράτος – υποψήφιο θύμα χωρίς λόγο (επειδή δεν κοιμηθήκαμε καλά το περασμένο βράδυ και... πιαστήκαμε ας πούμε) αποσταθεροποιεί το κράτος και πισωγυρίζει τα σχέδιά μας. Πάντοτε προηγείται η επέλαση των διπλωματών από εκείνη των στρατιωτών. Τους στέλνουμε για να δημιουργήσουν ένα casus belli, μια αιτία πολέμου, μια γελοία δικαιολογία για να επιτεθούμε. Την ολοκλήρωση της αποστολής τους ακολουθούν οι λεγεώνες που αναλαμβάνουν να κατακτήσουν την επαρχία που διεκδικούμε.

Ποιος άφησε λυτά τα σκυλιά του πολέμου;
Η θετική έκβαση του πολέμου πραγματοποιείται μόνο όταν μάθουμε καλά το ενδιαφέρον battle system. Η λογική του αγώνα σε ξηρά και θάλασσα επιβάλλει την προσεκτική σύνθεση των δυνάμεων και την ανάθεσή τους στους καλύτερους διοικητές. Μας αρέσει το ότι οι μονάδες παράγονται σε διαφορετικές περιοχές τις οποίες πρέπει να κατακτήσουμε και να λάβουμε υπόψη μας την μετακίνησή τους στον χάρτη. Η πλοήγηση σε αυτόν είναι άνετη και η μεγέθυνση με την σμίκρυνση μας επιτρέπουν να ελέγχουμε τις πληροφορίες με μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια.

Το Imperator: Rome προσεγγίζει ρεαλιστικά την σύνθεση των στρατευμάτων. Πολλές σπέσιαλ μονάδες σαν τους ελέφαντες και τις καμήλες παράγονται σε προκαθορισμένα εδάφη που πρέπει να περιέλθουν το συντομότερο στην αυτοκρατορία μας. Η παραγωγή τους προϋποθέτει και κάποια υλικά του στυλ “χωρίς άλογα, δεν παίζει να εκπαιδεύσουμε ιππείς”. Εμείς καθορίζουμε από ποιες και πόσες μονάδες θα απαρτίζεται μια λεγεώνα, μπορούμε να τις ενοποιήσουμε, να συμπτύξουμε τις μονάδες αν έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες, να τις διαλύσουμε. Το χρησιμότερο εικονίδιο αποδείχτηκε η ενίσχυσή τους με νέες δυνάμεις. Δίνουμε την διαταγή να δημιουργηθούν ένα κάρο μονάδες σε όλη την έκταση του κράτους και περιμένουμε μέχρι να μαζευτούν στο μέρος της λεγεώνας που σκοπεύουμε να ενισχύσουμε.

Περιμέναμε μεγαλύτερη συμμετοχή στην έκβαση της μάχης διαμέσου της επιλογής των πολεμικών τακτικών. Οι λεγεώνες και οι στόλοι ακολουθούν την μια από τις διαθέσιμες πολεμικές τακτικές που τους αναθέσαμε. Αφού δεν βλέπουμε την τακτική του εχθρού πριν την μάχη, περιμέναμε να αλλάζει κατά την διάρκειά της ώστε να επηρεάζουμε άμεσα το αποτέλεσμα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να την αλλάξουμε έτσι επιλέγουμε συνήθως εκείνη η οποία παρουσιάζει μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας με βάση την σύνθεση του στρατεύματος. Η εναλλακτική λύση είναι να μελετήσουμε την σύνθεση της εχθρικής στρατιάς και να προβλέψουμε την τακτική που θα ακολουθήσει, μια ενδιαφέρουσα κίνηση από τακτικής άποψης. Η διαδικασία των πολιορκιών στηρίζεται πολύ στην τύχη με τις φάσεις της πολιορκίας να εναλλάσσονται και τα ποσοστά να καθορίζουν αν η πλάστιγγα έγειρε υπέρ μας ή των πολιορκημένων. Χαιρόμαστε που μπορούμε να επισπεύσουμε την διαδικασία διατάζοντας γενική επίθεση στα εχθρικά τείχη, δεν μας αρέσει όμως όταν γεμίζουν οι τάφροι μιας πόλης με τα κουφάρια των λεγεωνάριων μας.

Η φθορά των στρατευμάτων, το attrition, είναι το εκνευριστικότερο σύστημα του Imperator: Rome, μια μόνιμη πηγή δυσαρέσκειας. Δημιουργούμε στρατούς δεκάδων χιλιάδων πολεμιστών δαπανώντας πολύ χρήμα, χρόνο και πληθυσμό. Τους διατάζουμε να σκεπάσουν σαν σμήνος ακρίδων το εχθρικό κράτος, σίγουροι για την νίκη λόγω υπεροπλίας. Ενώ προελαύνουμε στα εχθρικά εδάφη βλέπουμε μια νεκροκεφαλή στο εικονίδιο του στρατού και αναρωτιόμαστε τι δουλειά έχουν τα... SS στην αρχαιότητα. Αντιλαμβανόμαστε ότι η νεκροκεφαλή είναι το attrition, οι συνεχόμενες απώλειες του στρατού λόγω περιορισμένων προμηθειών.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, οι “ακρίδες” του “σμήνους” που εξαπολύσαμε αρχίζουν να πέφτουν η μια μετά την άλλη σαν τις... μύγες. Ένα στράτευμα των 20 χιλιάδων μειώνεται στο μισό με ταχύτητα αστραπής με αποτέλεσμα, ο ανίκητος στρατός εισβολής να γίνεται εύκολο θήραμα στην εχθρική αντεπίθεση. Δεχόμαστε να έχουμε σημαντικές απώλειες όταν εμπλεκόμαστε σε πολιορκία αλλά να θερίζονται οι λεγεώνες μας ενόσω κινούνται, μας τρελαίνει. Ρεαλιστικό game system, εντούτοις θα μπορούσε να απαλυνθεί για παράδειγμα με την προσθήκη μηχανισμού λεηλασιών των ντόπιων που θα είχε αρνητικές συνέπειες στο stability της περιοχής, τοπικές εξεγέρσεις κ.τ.λ.

Για ποια Total War μιλάμε, ο πόλεμος στο Imperator: Rome κυριολεκτικά μπορεί να τραβήξει για πάντα αν δεν θέσουμε τις προϋποθέσεις μας για ειρήνη. Σε πολλές περιπτώσεις αφανίσαμε το σύνολο του εχθρικού στρατού, παρακολουθώντας να ξεφυτρώνουν νέες μονάδες από τις κατακτημένες περιοχές. Το σύστημα της λευκής ειρήνης, της αυτόματης παύσης των εχθροπραξιών αν δεν πετύχουμε τους στόχους που θέσαμε για την εκστρατεία, είναι λίγο μπερδεμένο. Πολλές φορές μας εμφανίστηκε το μήνυμα απειλώντας μας με λευκή ειρήνη αλλά ο πόλεμος συνεχίστηκε για πολλά έτη χωρίς να γίνει τίποτα.

Προφανώς το A.I. θεωρεί ότι όσο υπάρχουν στρατεύματα μας σε εχθρικό έδαφος, ο στόχος της εκστρατείας βρίσκεται σε φάση διεκδίκησης, ασχέτως αν απέχει... 15 περιοχές από τις δυνάμεις μας. Παραδόξως, η σύναψη ειρήνης είναι η δυσκολότερη αποστολή του πολέμου. Αν δεν κατακτήσουμε συγκεκριμένες περιοχές και το σκορ μας δεν ξεπεράσει έναν αριθμό, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την ειρήνη και να απολαύσουμε τους καρπούς των κατακτήσεων μας. Θέλει μεγάλη προσοχή το που, πότε και με πόσες δυνάμεις επιτιθέμεθα, είναι μια πρόκληση που δημιουργεί εκνευρισμό αλλά μας κάνει να σκεπτόμαστε και προσεκτικότερα τις κινήσεις μας, ακριβώς σαν έναν αρχηγό αληθινού κράτους.

Σύγκρουση θετικών και αρνητικών
Ο μηχανισμός που καθορίζει τις εμπορικές συναλλαγές του Imperator: Rome είναι πολύ περίεργος, θα τον αποκαλούσαμε εξοργιστικό όσον αφορά τις εξαγωγές. Στον τομέα των εισαγωγών, εισάγουμε ελεύθερα όποια προϊόντα επιθυμούμε από τις χώρες με τις οποίες βρισκόμαστε σε καλή γειτονία, κοινώς δεν έχουμε εμπλακεί σε πόλεμο. Για να εξάγουμε τους πλεονασματικούς πόρους μας είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε πότε θα έρθουν τα γειτονικά κράτη για να τα ζητήσουν. Ευτυχώς αυτό συμβαίνει με μεγάλη συχνότητα όταν κυβερνούμε πλούσιες χώρες και έτσι βλέπουμε με απόλαυση τα κέρδη από το εμπόριο να ανεβαίνουν κατακόρυφα.

Το loading time ενός saved game είναι σχετικά απαράδεκτο. Αν είναι να περιμένουμε 5 λεπτά για να “φορτωθεί” η πρόοδός μας τότε γιατί να μην αφήσουμε ανοικτό το PC και να πάμε για καφέ; Η αυτοκρατορία μας σαν οικονομική οντότητα μας προσέφερε περιορισμένες απολαύσεις. Τα εργαλεία που διαθέτουμε για να επηρεάσουμε την ροή του πλούτου δεν μας ικανοποιούν απόλυτα. Βρίσκουμε απαράδεκτο τον ισχνό αριθμό κτιρίων που μπορούμε να κατασκευάσουμε. Την εποχή εκείνη βρίσκονταν σε άνθηση όλοι οι τομείς της οικονομίας και εμείς περιοριζόμαστε στο να χτίζουμε marketplace και barracks. Η αυξομείωση των φόρων δεν ενδείκνυται καθόλου για πλουτισμό αφού κλονίζει το stability, μας αρέσει όμως το game mechanic του συναλλάγματος, της μετατροπής χρυσού σε έναν από τους πόρους του power και τούμπαλιν.

Επιχειρήσαμε να υπολογίσουμε πόσες ώρες θα μας πάρει για να ολοκληρώσουμε την κατάκτηση του κόσμου με ένα από τα δεκάδες διαθέσιμα έθνη αλλά δεν τα καταφέραμε γιατί το κομπιουτεράκι που εκτέλεσε τους υπολογισμούς, υπερφορτώθηκε και μας έμεινε στα χέρια! Πέραν της πλάκας, χρειάζονται δεκάδες ώρες μέχρι να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις ενός έθνους, είτε αυτό είναι τεράστιο σαν την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, είτε μοιάζει με κουτσουλιά γλάρου στην Ιρλανδία.

Για την πλήρη κατανόηση των game mechanics μόνο και τις σχέσεις ανάμεσα στον πληθυσμό, στους νόμους, στην θρησκεία και σε πολλές ακόμα πολιτισμικές πτυχές, χρειαζόμαστε πάνω από δέκα ώρες. Το Imperator: Rome μας έδωσε την αίσθηση ότι είναι το πιο χρονοβόρο Grand Strategy της Paradox και αυτή είναι μια πολύ θετική διαπίστωση. Θα προτιμούσαμε να απουσίαζε η ημερομηνία υποχρεωτικού τερματισμού, παρότι οι εκατονταετηρίδες που έχουμε στην διάθεσή μας επαρκούν για να πραγματοποιήσουμε τα (περισσότερα) όνειρά μας. Δεν νοείται να μπαίνει φρένο στην εξάπλωση την εποχή που ανεβαίνει στον αυτοκρατορικό θρόνο ο διασημότερος ίσως Imperator όλων. Μια παράταση μέχρι την πτώση της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επιβάλλεται το συντομότερο.

Η πρόσβαση στο multiplayer μακελειό προϋποθέτει την δημιουργία λογαριασμού στην ιστοσελίδα της Paradox και πολυάριθμη φιλική παρέα που ασχολείται ενεργά με το παιχνίδι. Η αναζήτηση παρτίδων δημιουργημένων από αγνώστους users αποβαίνει συνήθως άκαρπη οπότε, ή έχουμε ήδη παρέα για να ασχοληθούμε ή ξεκινάμε μια παρτίδα, την αφήνουμε “ανοιχτή για το κοινό” και περιμένουμε να μπουν άλλοι στην πορεία. Μια παρτίδα θα εξελιχτεί εκ των πραγμάτων σε πολλές ώρες συνεπώς οι ανταγωνιστές μας μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε τους καπνίσει. Στα εγκαταλελειμμένα factions επεμβαίνει το A.I. και αναλαμβάνει να τα διαχειριστεί μόλις... ορφανέψουν. Μας συναρπάζει αφάνταστα το ότι μπορούν να συμμετάσχουν τόσοι users όσα είναι και τα εκατοντάδες factions. Λογικά ένα τέτοιο συμβάν θα γονάτιζε τους servers αλλά και μόνο η δυνατότητά του αρκεί για να μας εξιτάρει.

Το Rome: Total War ευθύνεται κυρίως για τις τεράστιες προσδοκίες που έχουμε όποτε πιάνουμε στα χέρια μας Strategy με θέμα την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η επίδειξη μυριάδων λεγεωνάριων σε τεράστια πεδία μάχης είναι η νόρμα που έχουμε στο μυαλό μας διοικώντας μια ρωμαϊκή λεγεώνα. Το Imperator: Rome εναρμονίζεται με την μινιμαλιστική οπτική των παιχνιδιών της Paradox και απεικονίζει τα στρατεύματά μας σε μικρογραφία, η οποία εκτελεί μια ποικιλία ρεαλιστικών animations εν καιρώ προέλασης και μάχης. Με αρκετή μεγέθυνση μπορούμε να απολαύσουμε όλες τις λεπτομέρειες του εξοπλισμού που διακρίνουν τους στρατιώτες.

Ο ανάγλυφος χάρτης προσφέρει πολλά τοπία με ιδιαιτερότητες οι οποίες επηρεάζουν την κίνηση των στρατών, χαρίζοντας ρεαλισμό στην προέλαση. Το πλήθος των εικονιδίων, των στατιστικών και των περίτεχνων εικόνων που συνοδεύουν τα τυχαία ιστορικά events κάθονται καλά στα “πεινασμένα” μάτια μας. Οι εκστρατείες μας συνοδεύονται από ένα πραγματικό κοντσέρτο υπέροχων instrumental κομματιών ενώ τα βογγητά και οι κλαγγές των ηχητικών εφέ περνούν απαρατήρητα.

Ρωμαϊκή ειρήνη σε εσάς
Το Imperator: Rome ασκεί ακατανίκητη γοητεία στον έμπειρο χρήστη των Strategy. Ταυτόχρονα είναι αρκετά προσβάσιμο στον άπειρο χρήστη που έχει την υπομονή και την θέληση να το μάθει. Είναι η χαρά του κατακτητή, σπρώχνοντας με όλα τα game mechanics του προς έναν αδιάκοπο πόλεμο. Ενσωματώνει τον στατιστικό καταρράκτη που έχουμε αγαπήσει στα games της Paradox, ένα φανταστικό επιχειρησιακό χάρτη και ένα σύστημα χειρισμού πολύ άνετο.

Η ελληνικότητα που το διαπερνά είναι συγκλονιστική και μέγιστο κίνητρο για να το προσθέσουμε στην συλλογή μας. Πολλοί χαρακτήρες έχουν ελληνικά ονόματα, το δωδεκάθεο έχει την τιμητική του παρότι “φοράει λατινική περιβολή”, οι φράσεις Ελλήνων φιλοσόφων μας εμπνέουν στο “φόρτωμα” και τα greeklish δίνουν και παίρνουν. Ενώ διαθέτει πολλές αρετές και είναι αρκετά εθιστικό για να παίζουμε μέχρι να κυρτώσει η πλάτη μας από την εξάντληση, οι δημιουργοί του αντιμετωπίζουν πολλές πτυχές με επιφανειακό τρόπο. Έτσι δεν μπορέσαμε να το αγαπήσουμε όσο τα Europa Universalis και Hearts of Iron.

Θετικά:
- Μεγάλη ποικιλία από factions
- Τεράστιος αριθμός επιλογών για παραμετροποίηση του έθνους μας
- Πολλά υποσχόμενο Multiplayer
- Εύρυθμος χειρισμός
- Συναρπαστική ιστορική περίοδος με έντονο ελληνικό στοιχείο
- Ασύλληπτος αριθμός στατιστικών προς κατανάλωση
- Έξυπνο battle system
- Ελάχιστα κτίρια προς κατασκευή

Αρνητικά:
- Λείπουν οι επιλογές κυριαρχίας χωρίς την χρήση πολεμικών μέσων
- Η εκστρατεία ολοκληρώνεται πρόωρα
- Το A.I. δείχνει να αποπροσανατολίζεται ενίοτε
- Πρόβλημα με τις εμπορικές συναλλαγές
- Χρονοβόρο “φόρτωμα”

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 6.5
Gameplay: 7.5
Σενάριο: 6
Αντοχή: 9
Γενικά: 7.5

Δράση, στατιστικά και πληθώρα διαχειριστικών επιλογών σε μια ικανοποιητική αναπαράσταση του αρχαίου κόσμου.

Γιάννης Μοσχονάς