Risk of Rain

Όταν έβρεχε εξωγήινους εμείς κρατούσαμε (ο)μ(π)ρέ(λα).

Στο τρισδιάστατο σύμπαν των σύγχρονων Video Games, τα δισδιάστατα Action – Adventure – Platform ήταν εντελώς παραμελημένα. Ευτυχώς για εμάς που ξέρουμε τι εστί καλό game, η καλπάζουσα άνοδος της Indie σκηνής τα έφερε ξανά στο προσκήνιο. Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, δύο φοιτητές του πανεπιστημίου της Washington, οι Duncan Drummond και Paul Morse, αποφάσισαν να σταματήσουν το παιχνίδι και να το ρίξουν στην δημιουργία. Λατρεύοντας τα Platform και Roguelike ήξεραν από την αρχή ότι το ψηφιακό δημιούργημά τους θα ενσωμάτωνε χαρακτηριστικά και από τα δύο. Η πρώτη σκέψη ήταν η δημιουργία ενός Tower Defense με Roguelike στοιχεία. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του θα ήταν η απότομη αύξηση της δυσκολίας των αντιπάλων με βάση την απόστασή τους από τον στόχο που προστατεύουμε.

Το project εγκαταλείφθηκε για χάρη ενός Action – Platform όπου το A.I. κλιμακώνει ακατάπαυστα την δυσκολία όσο κυλάει ο χρόνος. Το Risk of Rain δημιουργήθηκε με το γνωστό πρόγραμμα GameMaker Studio, το οποίο μπορεί να κοστίσει μερικές εκατοντάδες δολάρια. Οι developers του ήταν τόσο φτωχοί ώστε ζητήθηκε η συνδρομή των απανταχού gamers διαμέσου kickstarter για να επενδυθεί το game με μουσική και να αναβαθμιστεί στην τελευταία έκδοση του GameMaker. Οι gamers αντέδρασαν θετικά στην έκκληση των Drummond και Morse, παρέχοντας το κεφάλαιο των 30 χιλιάδων δολαρίων, χρήματα που επέτρεψαν, μεταξύ άλλων, την πρόσληψη του Έλληνα συνθέτη Chris Christodoulou για να επιμεληθεί το soundtrack.

Ελεύθερη πτώση στον κόσμο του θανάτου
Το Risk of Rain αρχίζει με ένα καταστροφικό γεγονός. Είμαστε ένας commando του διαστήματος, ένας “Starship Trooper” που έχει επιφορτιστεί την προστασία ενός διαστημοπλοίου και του πλούσιου εξοπλισμού που μεταφέρει ανάμεσα στα αστέρια. Άγνωστη αιτία καταρρίπτει το αστροσκάφος μας και προσγειωνόμαστε ανώμαλα σαν πυροβολημένη μπεκάτσα πάνω σε άγνωστο πλανήτη. Βγαίνουμε από το αστροσκάφος με σκοπό να περισυλλέξουμε το διασκορπισμένο μας εμπόρευμα και να ανακαλύψουμε ένα τρόπο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Καλό θα ήταν επίσης να μάθουμε και τι προκάλεσε την πτώση μας. Σύντομα διαπιστώνουμε ότι ο πλανήτης κατοικείται από μυριάδες τέρατα που δεν έχουν όρεξη για κουβέντα, έχουν όρεξη για ανθρώπινη σάρκα όμως. Αρνούμαστε να παραχωρήσουμε το υπέροχο κορμί μας στα δόντια τους, ξεθηκαρώνουμε τα όπλα μας και ένας αγώνας μέχρι θανάτου ξεκινά.

Το gameplay του Risk of Rain πατά γερά σε τρία είδη της αγαπημένης μας κουλτούρας, τα Action, Platform και Roguelike, δανειζόμενο τα καλύτερα χαρακτηριστικά τους. Λίγα λεπτά παιχνιδιού άρκεσαν για να μας θυμίσουν την τελειότητα του The Binding of Isaac, τον εθισμό που μας είχε προκαλέσει αβίαστα, την γλυκιά αδυναμία μας να το παρατήσουμε προτού κάνουμε “ένα ακόμα πέρασμα”. Η αποστολή μας είναι να εξερευνήσουμε πέντε ευρύχωρα levels, να μαζέψουμε όλο τον εξοπλισμό που περιέχεται στα διασκορπισμένα κιβώτια και να αποκτήσουμε πρόσβαση στο τελευταίο level.

Εκεί μας περιμένουν οι μεγαλύτερες προκλήσεις του αγώνα, αμέτρητοι εχθροί και ένα τελικό boss που δεν χαρίζει κάστανα. Εκτός από το πέμπτο και το έκτο level τα οποία έχουν μοναδικούς χάρτες, στα υπόλοιπα οι χάρτες παρουσιάζουν δύο παραλλαγές. Ενώ μαθαίνουμε τα κατατόπια της Ancient Valley και γινόμαστε εξπέρ στην περιπλάνηση του τοπίου της, στο επόμενο πέρασμα βρισκόμαστε σε ένα μέρος όπου το μισό βρίσκεται κάτω από τόννους νερού και η κίνηση μας στο υγρό στοιχείο εμποδίζεται. Τυχαία παραγόμενα αντικείμενα, τοποθεσίες και αντίπαλοι σημαίνουν ότι κάθε πέρασμα περιέχει μοναδικές συγκινήσεις, δεν το αισθανόμαστε ποτέ ίδιο με το προηγούμενο.

Τα Action και Platform συστατικά του game, η δράση, μεγιστοποιεί την απόλαυσή μας από τα πρώτα λεπτά. Στην αρχή τα levels είναι άδεια, οι εχθροί λιγοστοί και η χαρτογράφηση του μέρους έχει τον πρώτο λόγο. Σύντομα, ολοένα και περισσότεροι εξωγήινοι τηλεμεταφέρονται από το πουθενά, εμφανίζονται στα πιο απίθανα σημεία και πλατφόρμες και αρχίζουν να μας καταδιώκουν με μανία. Αμέσως το μυαλό μας μπαίνει σε battle mode, η έξαψη μας κυριεύει και η εξολόθρευση των πάντων γίνεται αυτοσκοπός.

Τα levels είναι γεμάτα ανοικτές εκτάσεις, μεγάλες και μικρές πλατφόρμες, χάσματα. Η πτώση σε χάσμα δεν μας εξοντώνει, μας μεταφέρει στην κορυφή του χάρτη χωρίς απώλειες. Η πτώση από πλατφόρμα σε μεγάλο ύψος, στο έδαφος, αφαιρεί ένα ποσοστό του health αλλά και πάλι οι απώλειες δεν είναι τρομακτικές. Προφανώς, ο μεγαλύτερος κίνδυνος ενός Platform, η πτώση από ψηλά που καταλήγει σε ξαφνικό θάνατο, έχει εξαφανιστεί εδώ. Τώρα, κάποιοι ανάμεσά μας θα σκέφτονταν “τότε δεν έχει νόημα o συγχρονισμός των αλμάτων μας, οι πλατφόρμες είναι διακοσμητικό στοιχείο, το Platform είναι ανέκδοτο;”. Η απάντηση είναι ένα βροντερό όχι.

Πλατφόρμα άντλησης πλούτου και εξωγήινου αίματος
Οι πλατφόρμες είναι τα πιο στρατηγικά σημεία του Risk of Rain, τα μέρη που μετατρέπουμε συχνά σε σανίδα σωτηρίας για εμάς και παγίδες θανάτου για τους αντιπάλους. Σε ένα game όπου τα πάντα είναι απρόβλεπτα, η μόνη σταθερά είναι οι ικανότητές μας, αυτές που ακονίζουμε εκτελώντας σάλτα μορτάλε σε μικροσκοπικές πλατφόρμες. Αφού προσγειωθούμε μακριά από τον κίνδυνο, τοποθετώντας ουσιαστικά ένα κενό ή μεγάλο ύψος μεταξύ μας και των εχθρών, αρχίζει η επιχείρηση εξολόθρευσης. Το μυαλό μας κάνει υπολογισμούς με ταχύτητα πολλαπλάσια του φωτός. Πόσο μακριά είναι η πλατφόρμα που θέλουμε να φτάσουμε. Οι εξωγήινοι βρίσκονται στην ίδια ευθεία με εμάς, στέκονται εντός της εμβέλειας των όπλων μας; Έχουν melee ή ranged επιθέσεις; Έτσι υπολογίζουμε ποιους θα καθαρίσουμε γρηγορότερα, προς τα που θα κινηθούμε, αν θα σταθούμε πάνω σε μια σκάλα μεταξύ δύο πλατφορμών γεμάτων εχθρούς μέχρι να αυξηθεί το τσακισμένο health μας.

Το gamepad αποτελεί μονόδρομο για να χαρούμε τα κάλλη του Risk of Rain. Η ευελιξία του μοχλού και η τέλεια ανταπόκριση του χαρακτήρα στις εντολές που δέχεται ήταν αναμενόμενα. Οι λειτουργίες του χαρακτήρα μας έχουν τοποθετηθεί οργανικά στα buttons του χειριστηρίου ώστε το μυαλό να συνδέει εύκολα την δράση με τις κινήσεις μας. Το βασικό όπλο εκπυρσοκροτεί με το πάτημα της αριστερής σκανδάλης κάνοντάς μας να νιώσουμε ότι πατήσαμε σκανδάλη κανονικού όπλου. Όταν πατάμε το shoulder button για να εξαπολύσει τις ρουκέτες του o engineer, η κατακόρυφη εξαπόλυση τους από τους ώμους του μοιάζει φυσικό επακόλουθο της κίνησής μας. Η μπάρα του sniper,η οποία καθορίζει πόσο καταστροφική θα είναι η επόμενη βολή του αν πιέσουμε το X την σωστή στιγμή φέρνει στο νου τον χρόνο που χρειάζεται ο σκοπευτής για να γεμίσει και να σημαδέψει. Τα controls είναι εξαιρετικά, επιτρέπουν στις κινήσεις μας να γίνονται ενστικτωδώς.

Το Risk of Rain μας καλεί να επιλέξουμε ανάμεσα σε τρία επίπεδα δυσκολίας προτού πατήσουμε τις διαστημικές μας μπότες στον κόσμο του θανάτου. Το επίπεδο Drizzle είναι το καταλληλότερο για να εμπεδώσουμε τα game mechanics, να δοκιμάσουμε τους χαρακτήρες που ξεκλειδώνουμε και, το κυριότερο, να ξεκλειδώσουμε τους μαχητές που απαιτούν τερματισμό του game. Το Rainstorm είναι το normal επίπεδο δυσκολίας. Παίζοντας σε αυτό διαπιστώνουμε ότι είναι πολύ ισορροπημένο, επιτρέποντας μας να αναπτυχθούμε αρκετά προτού μας την πέσουν εκατομμύρια τέρατα ταυτόχρονα. Το Monsoon είναι σκέτη πίκρα, είναι το επίπεδο που επιλέγουμε μετά το ξεκλείδωμα του συνόλου των χαρακτήρων και αντικειμένων, όταν οι κινήσεις μας στο game εκτελούνται αυτόματα, δίχως σκέψη.

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος όσο περνά η ώρα, απειλεί να μας λιώσει κάτω από βουνά εξωγήινων. Μεγάλη ευφορία μας περιμένει όποτε απαντούμε στην απειλή με ένα οπλοστάσιο που μας κάνει ανίκητους.

Ένα πρόχειρο ξεσκόνισμα της μνήμης μας δεν έβγαλε στην επιφάνεια άλλο game με δύο επίπεδα δυσκολίας να δουλεύουν ταυτόχρονα. Εκτός από εκείνο που επιλέγουμε πριν την μάχη, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και μια μπάρα δυσκολίας στα δεξιά της οθόνης, η οποία γεμίζει όσο περνά η ώρα. Αρχίζοντας από τον χαρακτηρισμό very easy, το ενσωματωμένο επίπεδο δυσκολίας ανεβαίνει αδιάκοπα με την πάροδο του χρόνου. Για πρώτη ίσως φορά στην gaming καριέρα μας φτάσαμε στο σημείο να ανοίξουμε διάλογο με επίπεδο δυσκολίας, έναν αυθόρμητο και πολύ κωμικό διάλογο.

Βλέποντας την μπάρα δυσκολίας να αναγράφει impossible φωνάξαμε “σιγά τα ωά, είμαστε καλύτεροι και από τον Ethan Hunt στο Mission: Impossible”. Διαβάζοντας i see you στην μπάρα είπαμε στο A.I. “θα μας δεις σε λίγο και δεν θα σου αρέσει το θέαμα”. Μόλις η μπάρα δήλωσε i’m coming for you φωνάξαμε “έλα, που είσαι για να σε κάνουμε κιμά”. Στο τελευταίο στάδιο της μπάρας δυσκολίας έγινε το σώσε. Hahahaha έγραφε δίπλα της και αυτός ακριβώς είναι ο ήχος που βγάζαμε εκείνη την στιγμή, ένα Jokerικό γέλιο ενόσω πλημμυρίζαμε από αδρεναλίνη, αποφεύγοντας και αδειάζοντας τα όπλα μας σε έναν συμπαγή όχλο εκατοντάδων εξωγήινων που μας κυνηγούσε.

Roguelike χωρίς permadeath δεν νοείται. Για να αποφύγουμε τον νευρικό κλονισμό που θα μας προξενήσει ο θάνατος ενός πάνοπλου χαρακτήρα μας μετά από δεκάδες λεπτά σκληρού αγώνα, το Risk of Rain μας σερβίρει ένα απολαυστικό σύστημα προόδου. Το πρώτο σκέλος του είναι τα classes. Η απόκτησή τους υπήρξε το νοστιμότατο δόλωμα που μας έσπρωχνε ξανά και ξανά στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Είμαστε πρωτοκλασάτοι εκτελεστές εξωγήινων
Ο commando είναι το default class με το οποίο αρχίζουμε το μακελειό, ένας αξιόπιστος μαχητής που πυροβολεί γρήγορα και μπορεί να απωθήσει τους πιο ζόρικους εχθρούς με μια ομοβροντία. Από την στιγμή που ξεκλειδώσαμε τον enforcer και τους υπολοίπους, ο commando μάζεψε τόνους σκόνης στην οθόνη επιλογής χαρακτήρων, τον παρατήσαμε εντελώς. Ο enforcer χρησιμοποιήθηκε αρκετά διότι μας αρέσει πολύ το area of attack damage που προξενεί με το shotgun του. Σε συνδυασμό με την χειροβομβίδα που διαθέτει, μας βοηθά να ελέγχουμε τα πολυάριθμα πλήθη των εχθρών. Δυστυχώς είναι αργοκίνητος και έτσι δυσκολευόμαστε να αποφύγουμε τους ευκίνητους αντιπάλους, χάνοντας εύκολα τον έλεγχο.

Το class που αγαπήσαμε πραγματικά, το μοναδικό με το οποίο πετύχαμε απίστευτες νίκες στο normal επίπεδο δυσκολίας είναι ο engineer. Η τριάδα βομβών που εκτοξεύει σε κοντινή απόσταση, αποδεκατίζει εύκολα τον εξωγήινο όχλο. Ενόσω τρέχουμε για να ξεφύγουμε από τους διώκτες μας, μετατρέπουμε το έδαφος σε ναρκοπέδιο και βλέπουμε τους εξωγήινους να συντρίβονται από τις εκρήξεις. Το ύστατο όπλο του engineer είναι η κάθετη εκτόξευση πυραύλων, ένα όπλο που μας επιτρέπει να εξοντώσουμε τους εχθρούς που στέκονται σε μακρινές πλατφόρμες, χωρίς να εκθέσουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο.

Είμαστε οπαδοί των γουέστερν έτσι ο bandit έγινε η δεύτερη επιλογή μας στα περισσότερα περάσματα. Είναι γρήγορο πιστόλι, ειδικός στα headshots προς εχθρούς με μπόλικο health και ο δυναμίτης του σκορπίζει τον θάνατο στις εχθρικές μάζες. Προφανώς μας άρεσαν περισσότερο οι ranged από τους melee χαρακτήρες, παρότι οι δεύτεροι αποδεικνύονται καταστροφικότεροι για όσους έχουν το θάρρος να τους επιλέξουν και την υπομονή να τους μάθουν. Ο acrid είναι η απόλυτη πολεμική μηχανή σε μάχη σώμα με σώμα. Το αποκρουστικό ον σέρνει τις αλυσίδες του δεξιά και αριστερά, αποφασισμένο να εκδικηθεί τους εξωγήινους που τον αιχμαλώτισαν. Τα συντριπτικά χτυπήματα που μοιράζει με τα άκρα του δεν αρκούν για να ικανοποιήσει την δίψα του για εκδίκηση. Φτύνοντας νευροτοξίνες και ροχάλες τίγκα στα μικρόβια, ο acrid στρώνει το έδαφος με μολυσμένα υγρά και τσουφλίζει όσους πατούν πάνω τους. Συνδυάζοντας σωστά τις ικανότητές του μπορούμε να εξαφανίσουμε έναν εχθρικό όχλο σε χρόνο ρεκόρ, αρκεί να αποφύγουμε τα χτυπήματά τους.

Τα classes απαιτούν κάποιες προϋποθέσεις για να ξεκλειδωθούν. Ευτυχώς ο αγαπημένος μας engineer εμπίπτει στις συσσωρευτικές προϋποθέσεις, σε όσες δεν είναι τυχαίες αλλά ολοκληρώνονται κατόπιν πολλών περασμάτων και σκληρών μαχών. Όταν ξεκλειδώσαμε τον sniper τερματίζοντας το game αποφασίσαμε ότι το class του δεν άξιζε ιδιαίτερα τον κόπο. Μπορεί να είναι ιδανικός στην εκτέλεση των bosses αλλά είναι πολύ αργός για τα γούστα μας. Μετά τα classes, προοδεύουμε στο Risk of Rain ξεκλειδώνοντας καινούργια αντικείμενα τα οποία θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε στα επόμενα περάσματα.

Το διαστημικό σαπάκι που μας μετέφερε στον άγνωστο πλανήτη, ξέρασε το περιεχόμενό του σε όλα τα levels, υπό μορφή κιβωτίων, υπαίθριων shops και ένα περίεργο είδος ρουλέτας. Όλα τους θέλουν χρήμα για να αποκτήσουμε τα items που κρύβουν, κεφάλαια που αντλούμε από τα νεκρά τέρατα. Το τι κρύβουν τα κιβώτια το μαθαίνουμε όταν τα ανοίγουμε. Στα shops βλέπουμε τα εικονίδια των αντικειμένων και αποφασίζουμε που θα ρίξουμε τα χρήματά μας. Οι “ρουλέτες” ενεργοποιούν μια στήλη από κυλιόμενα εικονίδια όπου, αφού αποφασίσουμε ποιο μας κάνει, πρέπει να πατήσουμε γρήγορα το σχετικό button προτού πάει στο επόμενο και πάρουμε κάτι άχρηστο.

Στα δεκάδες αντικείμενα που αποκτήσαμε στα περάσματα μας ελάχιστα κατηγοριοποιούμε σαν αδιάφορα ή άχρηστα. Τι να τις κάνουμε για παράδειγμα τις gate που ανοίγει το carrara marble στα πρώτα levels, αφού προτιμούμε τον ποδαρόδρομο που συνεπάγεται αμέτρητα kills και άφθονο χρήμα; Λατρέψαμε την απόφαση των game designers για το στοκάρισμα των διπλών, τριπλών κ.τ.λ. αντικειμένων αντί να τα πετάμε. Γεμίζουμε χαρά βλέποντας ότι έχουμε τρία και τέσσερα leaching seed δηλαδή απορροφούμε ισάριθμα health points με κάθε μας χτύπημα. Το πετσί μας γίνεται σκληρότερο και από σιδερένιο ρινόκερο μαζεύοντας όσο περισσότερα αρκουδάκια tough times μπορούμε. Με τα επιθετικά items οργώνουμε αγρούς από άγριους εξωγήινους. Πετάμε πυραύλους, όλμους, τα πυρομαχικά μας γίνονται εκρηκτικά, το σώμα μας εκτοξεύει ηλεκτρισμό που τσουρουφλίζει τα πάντα, τους παγώνουμε, τους ρίχνουμε φλόγες.

Η λίστα των αντικειμένων είναι πλούσια και η συλλογή – χρήση τους αποτελεί μέγιστη απόλαυση στο Risk of Rain. Έχουν τόσο μεγάλη αξία για την επιβίωσή μας στο τελευταίο level ώστε τσιμπήσαμε δίχως σκέψη το “δόλωμα” του teleporter που προηγείται της έσχατης μάχης. Εκεί επιλέγουμε αν θα προχωρήσουμε στο τελικό στάδιο της περιπέτειας ή θα επισκεφθούμε ξανά κάποιο, τυχαία επιλεγμένο, level από εκείνα που ολοκληρώσαμε. Το ρίσκο είναι μεγάλο και προφανές, η πιθανή ήττα που θα μας εμποδίσει να φτάσουμε στον τερματισμό.

Τα θετικά στοιχεία της επανεισόδου σε τελειωμένες περιοχές είναι η συλλογή πολύτιμων items και η περαιτέρω ενδυνάμωση του χαρακτήρα μας. Επιλέγοντας το πισωγύρισμα μερικές φορές, πήγαμε τιγκαρισμένοι στα αντικείμενα στην τελική μάχη, σχεδόν άτρωτοι. Εκεί μας αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο η ιδιοφυώς κατανεμημένη δυσκολία. Τα οπλικά μας συστήματα προξενούσαν χιλιάδες health point damage ανά δευτερόλεπτο και τα αμυντικά items+healing drones, δεν άφηναν την ενέργειά μας να πέσει στο ελάχιστο. Νομίζοντας ότι είμαστε ανίκητοι, χαλαρώσαμε την προσοχή μας και πέσαμε για ελάχιστο χρόνο στα χέρια του μανιασμένου εξωγήινου πλήθους. Η health bar μας ρουφήχτηκε προτού προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε τι τρέχει και μείναμε με 200 health points, ένα βήμα πριν το κατώφλι του θανάτου.

Ενώ είχαμε μαγευτεί με την ποικιλία των items, ανακαλύψαμε έναν επιπλέον “θησαυρό”, τα drones. Φαίνεται πως η ρομποτική στην εποχή του game έχει προοδεύσει πολύ, δημιουργώντας ένα μικρό αριθμό πανίσχυρων drones που καλύπτουν όλες τις ανάγκες του χρήστη τους. Τα drones περιστρέφονται γύρω από τον χαρακτήρα μας σαν έντομα και “τσιμπούν” θανάσιμα τους εξωγήινους που επιχειρούν να μας αγγίξουν. Το damage που προξενούμε και δεχόμαστε εμφανίζεται στην οθόνη υπό μορφή αριθμών. Είμαστε πανευτυχείς όταν βλέπουμε το δικό μας damage να εμφανίζεται δίπλα στο damage ενός, δύο ή και... δέκα drones, σχηματίζοντας ένα αριθμητικό τρένο που παίρνει σβάρνα τις εχθρικές health bars. Τα drones εκτελούν και χρέη θεραπευτή, αυξάνοντας σιγά σιγά το health μας όταν η health bar έχει ροκανιστεί από τα εξωγήινα χτυπήματα. Με δεδομένο το μεγάλο κόστος επισκευής τους, προσπαθούμε να προστατεύσουμε όσο γίνεται τα drones από το άγγιγμα των εξωγήινων μαζών.

Πήγαινέ μας στον αρχηγό σας για να τον... καθαρίσουμε
Υπάρχει λόγος που το βάζουμε στα πόδια μπροστά σε bosses και τον εχθρικό όχλο. Βλέποντας δεκάδες εξωγήινους να έχουν ενσωματωθεί σε μια θανατηφόρα μάζα η οποία μας κυνηγά, αισθανόμαστε σαν να μας έχουν πάρει στο κατόπι αγριόσκυλα. Αντικρίζοντας πελώρια σκουλήκια ρομπότ και στοιχειακά πλάσματα με τεράστιες health bar, νιώθουμε την αυτοπεποίθησή μας να κλονίζεται. Όλο αυτό κρατά ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αμέσως μετά σχεδιάζουμε την εξόντωση των διωκτών και την εκτελούμε.

Το A.I. - στρατηγός των εξωγήινων δυνάμεων προσπαθεί να μας καταβάλλει με την αριθμητική υπεροχή των στρατευμάτων του. Σε αυτή αντιτάσσουμε το τρομερό μας οπλοστάσιο και τα levels μετατρέπονται σε κόλαση πυρός. Αναζητούμε συνεχώς την πλεονεκτικότερη θέση για να αδειάσουμε τα όπλα μας στους εχθρούς, να τους παγιδεύσουμε και να θερίσουμε τον στρατό τους. Μαθαίνουμε την ρουτίνα των bosses και στην συνέχεια τους λιανίζουμε πανεύκολα. Το χειρότερο boss είναι ένα τεράστιο σκουλήκι από λάβα που ξεπηδά από τα έγκατα της γης και προσπαθεί να μας εμβολίσει με το πυρακτωμένο του κορμί. Κάθε φορά που ενεργοποιούμε τον τηλεμεταφορέα ενός level, ξεκινά μια αντίστροφη μέτρηση ενάμιση λεπτού.

Άξαφνα νομίζουμε πως όλοι οι εξωγήινοι του Γαλαξία τηλεμεταφέρονται μαζικά στην θέση μας. Δεκάδες εχθροί ξεπηδούν από παντού και εμείς τρέχουμε σαν τον Βέγγο για να τους αποφύγουμε, χτυπώντας παράλληλα το boss που μας στοχεύει. Μόλις περάσει το ενάμιση λεπτό, αναλαμβάνουμε να εξοντώσουμε όποιον εχθρό επέζησε προτού προχωρήσουμε στο επόμενο level. Κάθε μα κάθε φορά που αρχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση, παρακαλούμε ταπεινά τους θεούς του gaming να μας στείλουν για boss τον Colossus. Μιλάμε για κολοσσιαίο... ψοφίμι, ένα αργοκίνητο ρομπότ που πέφτει πολύ εύκολα θύμα των βολών μας. Σε γενικές γραμμές ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο τεράστιος αριθμός των αντιπάλων και η δυσκολία μας να κοντρολάρουμε τα πλήθη. Οι μεμονωμένοι αντίπαλοι εξοντώνονται εύκολα, bosses ή απλοί “φαντάροι” τους.

Η βέλτιστη στρατηγική για να καταστρέψουμε τον εξαγριωμένο εξωγήινο όχλο και να επιβιώσουμε των boss attacks είναι να ζητήσουμε την βοήθεια άλλων gamers. Το Co – Op multiplayer του Risk of Rain θα ήταν καταπληκτικό αν περιλάμβανε lobby και αναζήτηση matches που έφτιαξαν άλλοι users. Δυστυχώς μόνο με φίλους που διαθέτουν το game μπορούμε να συνεργαστούμε στο μακελειό και αυτό προϋποθέτει να γνωρίζουμε την IP τους. Αν ξεπεράσουμε το, απαράδεκτο για την εποχή μας, εμπόδιο, μας περιμένουν συγκρούσεις άνευ προηγουμένου. Είναι σημαντικό να εμπιστευόμαστε τους συμπαίκτες και το ομαδικό πνεύμα να κυριαρχεί στην συνεργασία. Σε αντίθετη περίπτωση, εμείς θα ανοίγουμε ένα κιβώτιο στο ένα μέρος του level, εκείνοι θα καθαρίζουν κάποιους ζόρικους εξωγήινους στο άλλο μέρος και δεν θα συναντηθούμε ποτέ στο ίδιο σημείο, σαν το τραγούδι “Κάποτε θα Συναντηθούμε” του Μηλιώκα.

Το πρόβλημα σε μια τέτοια σύμπραξη είναι η βέβαιη ήττα που θα υποστούμε από το πανέξυπνο A.I. το οποίο εφαρμόζει την τακτική “διαίρει και βασίλευε”. Με καλούς συμπολεμιστές η απόλαυση που αντλούμε από την δράση φτάνει στο απόγειό της. Αναμιγνύοντας τα classes σε μια τετράδα που θα έχει ισάριθμους ranged και melee fighters μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα skills του καθενός στο έπακρο. Με sniper και bandit να θερίζουν κορμιά από ασφαλή απόσταση δημιουργώντας ένα φράγμα πυρός, οι loader και acrid συνδέουν ηλεκτροφόρους στύλους, γεμίζουν το έδαφος με μολυσμένα υγρά και δημιουργούν μια παγίδα θανάτου που καταπίνει το health των εχθρών σαν ασπιρίνες.

Στα πρώτα λεπτά το multiplayer μοιάζει ευκολότερο του single επειδή διαθέτουμε de facto μεγαλύτερη δύναμη πυρός, ειδικά αν συμπληρώνουμε τον μάξιμουμ αριθμό των τεσσάρων συμμετεχόντων. Μόλις η μπάρα δυσκολίας γεμίσει αρκετά συνειδητοποιούμε ότι τελικά είναι αρκετά πιο δύσκολο, κυριολεκτικά απάνθρωπο αν οι συμπαίκτες είναι άσχετοι. Το xp και τα items δεν μοιράζονται ανάμεσα στους χαρακτήρες άρα η ισορροπία της ομάδας διαταράσσεται όταν δεν μάχονται όλοι το ίδιο σκληρά. Ένας παίκτης που δεν παλεύει αλλά αφήνει τους άλλους να δρουν και εκείνος παρακολουθεί είναι ένας αδύναμος κρίκος, ο οποίος θα σπάσει πολύ γρήγορα την “αλυσίδα” πεθαίνοντας. Ο θάνατος ενός χαρακτήρα βγάζει τον παίκτη εκτός παιχνιδιού έως ότου οι συμπαίκτες περάσουν το level, τότε επανέρχεται στην ζωή. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο για τον “νεκρό” να παρακολουθεί τους συμπολεμιστές του να διασκεδάζουν χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για πολύ ώρα. Αυτό είναι ισχυρότερο κίνητρο για να μάχεται με νύχια και με δόντια ο κάθε παίκτης, ξεπερνά σε σπουδαιότητα την προσπάθεια ενδυνάμωσης του χαρακτήρα του.

Η πρώτη μας αντίδραση βλέποντας τα γραφικά του Risk of Rain ήταν να ψάξουμε γύρω μας για μεγεθυντικό φακό μπας και μπορέσουμε να διακρίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα μας. Η κάμερα στέκεται πολύ μακριά από τον ήρωα με αποτέλεσμα ο ίδιος και ένας μεγάλος αριθμός από τους εξωγήινους να μοιάζουν με κουκκίδες επί της οθόνης. Στην αρχή μας τσάντισε πολύ η προοπτική του game αλλά στην συνέχεια συνειδητοποιήσαμε την σημασία της. Το Risk of Rain δεν είναι ένα side – scrolling Beat ‘Em Up όπου λιγοστοί εχθροί μας την πέφτουν από δεξιά και αριστερά και η οθόνη μπορεί εύκολα να τους “αγκαλιάσει”, επιτρέποντας στους χαρακτήρες να είναι τεράστιοι. Τα levels μπουκώνουν γρήγορα από μυριάδες επιθετικούς εξωγήινους, καθιστώντας ζωτικής σημασίας την θέαση όσο μεγαλύτερου τμήματος του level γίνεται.

Έχοντας πανοραμική άποψη, μπορούμε να σχεδιάσουμε την στρατηγική μας, ανακαλύπτοντας τις πιο οχυρές θέσεις, διακρίνοντας τους πολύ επικίνδυνους εχθρούς κ.ο.κ. Φυσικά, η αισθητική απόλαυση που αποκομίζουμε από games με πανέμορφα γραφικά απουσιάζει ολότελα εδώ. Τα pixel art σκηνικά, πλάσματα, εικονίδια, animations και οπτικά εφέ ικανοποιούν ελάχιστα τα μάτια μας. Επίσης, όποτε η οθόνη ξεχειλίζει από εχθρούς, το frame rate κλονίζεται αρκετά. Η απότομη πτώση του είναι ο δεύτερος λόγος για τον οποίο προτιμήθηκε η αναπαράσταση του gaming world σε μέγεθος μικρογραφίας. “Κρασαρίσματα” και bugs ευτυχώς δεν αντιμετωπίσαμε πλην της άρνησης του gamepad να δουλέψει σε συγκεκριμένο μενού προτού αρχίσει το game.

Στον ακουστικό τομέα, το soundtrack του Chris Christodoulou κυριαρχεί επί των ηχητικών εφέ και σκεπάζει εύκολα την 8μπιτη αισθητική τους. Τα περισσότερα κομμάτια είναι ατμοσφαιρικά και μας τοποθετούν σε ευχάριστη ψυχολογική κατάσταση, αντιπαλεύοντας τα συμπτώματα της αγχωτικής δράσης. Ανάμεσα τους ξεχωρίσαμε μελωδίες οι οποίες έχουν μια απόκοσμη χροιά, απόλυτα ταιριαστή στο εξωγήινο περιβάλλον που μαχόμαστε.

Μας αρέσει να ρισκάρουμε και ας ρίξει βρόχα
Η εκστρατεία μας στον αφιλόξενο πλανήτη του Risk of Rain καταχωρήθηκε αυτόματα στις διασκεδαστικότερες του τελευταίου χρόνου. Το ξεκινήσαμε με σκοπό να δούμε τι παίζει και, στην καλύτερη περίπτωση, να το τερματίσουμε σχετικά γρήγορα. Καμιά εικοσαριά ώρες αργότερα, παλεύαμε ακόμα να ξεκλειδώσουμε τα classes που είχαν απομείνει, συγγενείς και φίλοι πάσχιζαν να μας ξεκολλήσουν από το μόνιτορ και η ανάγκη μας για περισσότερα περάσματα παρέμενε εντονότατη. Με την καταιγιστική δράση που προσφέρει και τον σεβαστό αριθμό από achievements και αντικείμενα προς απόκτηση, είναι μια πηγή αδιάλειπτης πώρωσης που δεν πρέπει να λείπει από την συλλογή κανενός μας. Με το Risk of Rain 2 να κυκλοφορεί ήδη, έχουμε την μεγάλη ευκαιρία να συγκρίνουμε την δισδιάστατη με την τρισδιάστατη μορφή ενός ψηφιακού battleground που κέρδισε τον σεβασμό μας.

Θετικά:
- Άφθονοι εχθροί και όπλα για να τους διαλύσουμε
- Τέλεια κατανεμημένο επίπεδο δυσκολίας
- Εξαιρετικό A.I.
- Απεριόριστο replayability
- Άρτιο σύστημα χειρισμού
- Ποικιλία από classes που διαφοροποιούν το gameplay
- Πωρωτικό multiplayer

Αρνητικά:
- Πρωτόγονα και μικροσκοπικά γραφικά
- Απαρχαιωμένο interface στο multiplayer
- Πτώση του frame rate όταν γίνεται χαμός στην οθόνη

Βαθμολογία
Γραφικά:6
Ήχος: 6
Gameplay: 8.5
Αντοχή: 8
Γενικά: 7.5

Ένας τυφώνας ψηφιακής δράσης που εκπαιδεύει ταυτόχρονα μυαλό και ρεφλέξ.

Γιάννης Μοσχονάς