Into The Breach

Η εξωγήινη εισβολή θα ξοφληθεί με αίμα.

Το δίδυμο που κρύβεται πίσω από την ανεξάρτητη εταιρεία ανάπτυξης Subset Games πυροδότησε την δημιουργική “βόμβα” που γνωρίζουμε με το όνομα FTL: Faster Than Light στα τέλη του 2012. Η “έκρηξη” ξύπνησε την Roguelike κατηγορία των Strategy, ενθαρρύνοντας άλλους δημιουργούς να ασχοληθούν με ένα απίστευτα εθιστικό είδος. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο του FTL με την Advanced Edition του 2014, οι Justin Ma και Matthew Davis άρχισαν να πειραματίζονται με τις ιδέες που στριφογύριζαν στο μυαλό τους. Η πείρα και το ταλέντο τους στον σχεδιασμό Strategy έκλεινε την πλάστιγγα προς αυτό το είδος και η επιτυχία των XCOM τους έστρεψε προς Turn – Based, Tactical συστήματα. Η ανάπτυξη του Into The Breach ξεκίνησε το 2015 και ένας γίγας της gaming βιομηχανίας πήδηξε στο πλοίο κατόπιν προσκλήσεως, ο Chris Avellone. Ο Avellone εγγυάται ποιοτικό σενάριο σε κάθε project όπου δανείζει την πένα του (Pillars of Eternity, Torment: Tides of Numenera), στο Into The Breach όμως με την ισχνή ιστορία, η δουλειά του είναι διακριτική.

Το Into The Breach μας τοποθετεί σε ένα μελλοντικό σημείο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Τα καλά νέα είναι η τεράστια τεχνολογική πρόοδος που μας επιτρέπει να μετακινούμαστε στον χρόνο με την ευκολία της κλήσης ενός ταξί. Καλό νέο είναι και η κατασκευή τεράστιων ρομποτικών κατασκευών, των mechs, τα οποία μπορούν να αφανίσουν ολόκληρους στρατούς με τον πανίσχυρο οπλισμό τους. Τα άσχημα νέα είναι δυστυχώς περισσότερα από τα καλά. Μια καταχθόνια φυλή εξωγήινων, οι Vek, απειλούν την ανθρωπότητα με αφανισμό. Παράλληλα, έχουμε την αίσθηση ότι ακραία καιρικά και γεωλογικά φαινόμενα έχουν ρημάξει τον ανθρώπινο πολιτισμό, περιορίζοντας τους αριθμούς μας σε λιγοστούς επιζώντες. Η λύση για να μετακινηθούμε από το χείλος του γκρεμού είναι το ταξίδι στο παρελθόν και η αναχαίτιση της εισβολής των Vek, προτού τα εξωγήινα τέρατα ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο που ξεκίνησε η Γη με τα φαινόμενα της.

Σκάκι με ρομπότ και τέρατα
Η σωτηρία της ανθρωπότητας περνά από μια αλληλουχία συγκρούσεων διάρκειας πέντε γύρων, σε τακτικούς χάρτες 8Χ8 τετραγώνων. Πιόνια και σύμμαχοί μας στον ολοκληρωτικό πόλεμο τα τρία mechs που μπορούμε να παρατάξουμε ανά χάρτη. Εχθροί μας ένας κυμαινόμενος αριθμός από τέρατα με μοναδικό σκοπό να μετατρέψουν τα mechs μας σε παλιοσίδερα και τις πόλεις μας σε μπάζα. To tutorial του Into The Breach λύνει όλες μας τις απορίες σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού οι οποίοι είναι απλοί αλλά διακλαδίζονται σε αστρονομικό νούμερο συνδυασμών. Εκτός από την κίνηση των πιονιών – mechs πάνω στον χάρτη της περιοχής, λαμβάνουμε υπόψη τις μορφολογικές της ιδιαιτερότητες, τα ακραία καιρικά και γεωλογικά φαινόμενα, τα bonus objectives και την προστασία κατοικιών και βιομηχανικών κτηρίων που μας έχει ανατεθεί. Πίσω από τα Vek αναγνωρίζουμε μια διαβολική διάνοια σε δράση, εκείνη του καλοφτιαγμένου A.I. Η τεχνητή νοημοσύνη διευθύνει την εισβολή των Vek σαν έμπειρος στρατηγός, θέτει πάντοτε πολλαπλούς στόχους και αλλάζει το κέντρο βάρους της επίθεσης ανάλογα με την περίσταση. Κάποιες φορές είδαμε τις μονάδες των Vek να πέφτουν πάνω μας σαν σύννεφο ακρίδων, να περικυκλώνουν τα mechs και να τα σημαδεύουν από όλες τις μεριές, θέλοντας να ξεμπερδέψουν μια και καλή μαζί τους. Άλλοτε, οι αιμοδιψείς εξωγήινοι μας έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια και ξεχύθηκαν στα κτήρια και τις βιομηχανίες, επιχειρώντας να σφαγιάσουν τους λιγοστούς επιζώντες και να διαλύσουν το ενεργειακό μας δίκτυο (Power Grid).

Ενέργεια ισούται με ζωή στο Into The Breach, δηλαδή η συντριβή του Power Grid τερματίζει την παρτίδα. Η προσαρμοστικότητα είναι η μεγαλύτερη αρετή που οφείλουμε να αποκτήσουμε στο game. Η στρατηγική μας σχεδιάζεται με βάση τις κινήσεις του αντιπάλου. Κάνουν το λάθος οι Vek να επιτεθούν στην ομάδα μας αδιαφορώντας για τις υποδομές; Επιστρατεύουμε οπλοστάσιο, περιβαλλοντικά εμπόδια, ακόμα και την θωράκιση των mechs για να τους διαλύσουμε. Δεν διστάζουμε να χτυπήσουμε ένα Vek με την μια από τις μονάδες μας και να το στείλουμε να χάσει μια ακόμα μπάρα health σκουντουφλώντας πάνω σε άλλη μονάδα μας. Παρασύρουμε τα Vek σαν ανόητα θηράματα σε τετράγωνα όπου, ένα γύρο αργότερα, θα σκάσει τσουνάμι, καταιγίδα, φλεγόμενοι βράχοι ηφαιστειακής έκρηξης. Τα σκουντάμε αδειάζοντας μια οβίδα σε διπλανό τετράγωνο και τα βγάζουμε από την πορεία τους, τα ρίχνουμε στην θάλασσα, τα στέλνουμε να κοπανηθούν σαν κορύνες του bowling πάνω σε άλλα Vek. Δεν μιλάμε πλέον για παιχνίδι στρατηγικής, μιλάμε για έναν τεράστιο στρατηγικό γρίφο που περιμένει να τον επιλύσουμε με πολλούς τρόπους.

Ο ιδιοφυής σχεδιασμός των missions, των levels και των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε καθιστά το gameplay του Into The Breach σκέτο old school αριστούργημα. Στην συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων τίτλων η πρόοδος είναι δεδομένη χάρις στα saves και τα checkpoints. Σώζοντας ανά πάσα στιγμή, αλλάζοντας επίπεδα δυσκολίας, βασιζόμενοι άλλοτε ακόμα και στα γυρίσματα της τύχης, προχωράμε βήμα βήμα προς τον τερματισμό τους. Στο Into The Breach αυτά καταργούνται. Πολλές φορές η ομάδα μας συντρίβεται μετά από κάμποσα missions χωρίς να έχουμε βγάλει τίποτα, ούτε achievements, ούτε πιλότους που τους εξολόθρευσαν στην μάχη. Άλλοτε μπορεί να σκοτωθούμε ακόμα γρηγορότερα μετά από λάθος χειρισμό, ακόμα και στο πρώτο mission. Έχουμε μόνο μια ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη μας και αυτή περιορίζεται στον τρέχοντα γύρο του mission. Η ελάχιστη αυτή περίοδος χάριτος που μας δίνεται και η εγγενής δυσκολία του game στο Normal επίπεδο δυσκολίας μας αναγκάζει να σκεφτούμε πολύ τις στρατηγικές μας, να μελετούμε σαν έμπειροι στρατηγοί το πλέγμα του mission, να αντιμετωπίσουμε το Into The Breach σαν μια ζόρικη παρτίδα σκάκι. Σαν το σκάκι, τα λάθη πληρώνονται αλλά τα έχουμε ανάγκη για να μας κάνουν καλύτερους. Η τακτική σύγκρουση των πέντε γύρων ανά mission στο 8Χ8 πλέγμα τους, ακονίζει την στρατηγική σκέψη, την παρατηρητικότητα, την ικανότητα να προβλέψουμε τις κινήσεις του αντιπάλου, τον πετυχημένο σχεδιασμό των skills των mechs μας. Το Into The Breach δεν θυμίζει απλώς σκάκι, συγγενεύει με το αιωνόβιο game και, προσφέροντας ένα τεράστιο αριθμό συνδυασμένων κινήσεων, εμπλουτίζει τρομακτικά την στρατηγική μας σκέψη.

Κανένας εισβολέας δεν θα πατήσει στα νησιά μας
Με το που εξαλείφουμε την απειλή των Vek στο πρώτο νησί βλέπουμε κατάπληκτοι ότι ο παγκόσμιος χάρτης διανθίζεται από τρία επιπλέον νησιά συν το έδαφος όπου θα δώσουμε την τελική μάχη. Ο αριθμός των πεδίων μάχης φαντάζει λιγοστός, ανίκανος να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μας. Στην πράξη καταλαβαίνουμε ότι τα διαθέσιμα νησιά είναι υπεραρκετά για να μας κρατήσουν απασχολημένους για δεκάδες ώρες. Η φύση των Roguelike είναι τα διαδοχικά playthroughs και οι γνώριμοι κανόνες ισχύουν στο Into The Breach. Άντε και καταφέραμε, με μάτια κόκκινα από την προσήλωση στην οθόνη, να διαολοστείλουμε τους Vek και από το τελευταίο νησί. Πόσους από τους δεκατρείς πιλότους και πόσες από τις 7 ομάδες mechs ξεκλειδώσαμε στην πορεία; Η απάντηση είναι ελάχιστες. Το πιθανότερο να φτάσαμε στο μάξιμουμ επίπεδο (τρίτο) κάποιον από τους πιλότους μας, να ξετρυπώσαμε έναν ακόμα από τα escape pods που πέφτουν από τον ουρανό και να μαζέψαμε μερικά coins από τα achievements που καταφέραμε, βάζοντας τις βάσεις για την αγορά περισσότερων ομάδων mechs.

Τα coins και τα achievements είναι το κίνητρο που μας σπρώχνει να ριχνόμαστε ξανά και ξανά στον αγώνα, να παίζουμε το ένα μετά το άλλο τα playthroughs. Τα achievements είναι καταχωρημένα σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι και η πιο ζόρικη καθώς απαιτεί την κατοχή συγκεκριμένων ομάδων. Κάνουμε πράξη το όνομα της Blitzkrieg Squad σαρώνοντας δύο νησιά μέσα σε 30 λεπτά μάξιμουμ. Αποδεικνύουμε πόσο σκληρά καρύδα είναι τα mechs της Steel Judoka Squad επιτρέποντάς τους να απορροφήσουν ένα σκασμό χτυπήματα χωρίς να συντριβούν. Τα υπόλοιπα achievements εκτελούνται από οποιαδήποτε ομάδα και οι απαιτήσεις είναι άλλοτε απλές και άλλοτε σκληρές. Είναι αναπόφευκτη η σωτηρία 100 χιλιάδων πολιτών από τις δραστηριότητές μας γιατί πρόκειται για συσσωρευτικό κατόρθωμα. Από την άλλη, δεν είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε την υπομονή και τον χρόνο να τερματίσουμε το game και με τις δέκα squads.

Το Into The Breach λειτουργεί σαν ψηφιακό επιτραπέζιο, έχοντας την ίδια μακροβιότητα με τους χαρτονένιους συγγενείς του διότι εξασφαλίζει την φρεσκάδα κάθε παρτίδας.

Η τεχνική του procedural generation εξασφαλίζει ότι η διάταξη και ο αριθμός των αντιπάλων, η χωροταξία των levels και τα special events δεν θα είναι ποτέ τα ίδια. Για παράδειγμα, σε περιοχή του νησιού Archive Inc. όπου είχαμε προστατεύσει ένα τρένο από τις επιθέσεις των Vek σε προηγούμενο πέρασμα, καλούμαστε στο επόμενο να υπερασπιστούμε μια εργοστασιακή μονάδα και να μην βλάψουμε ένα συγκεκριμένο Vek. Με το procedural generation, τα συστατικά του game ανακατεύονται ξανά και ξανά σαν τραπουλόχαρτα, ξαφνιάζοντας μας αδιάκοπα.

Η επιτυχία της εκστρατείας βασίζεται μεν στις στρατηγικές μας ικανότητες αλλά, χωρίς τους κατάλληλους εκτελεστές της θέλησής μας, η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη. Η αρχική squad που αναλαμβάνουμε αποφασίσαμε ότι είναι μια από τις αποτελεσματικότερες, αν όχι η αποτελεσματικότερη. Ένα mech μοιράζει μπουνιές στους Vek σε απόσταση αναπνοής, ένα δεύτερο τους κανονιοβολεί με μια ευθύβολη οβίδα. Το τρίτο είναι ο προσωπικός μας όλμος καθώς πλήττει τους στόχους με πύραυλο από μακριά, αγνοώντας τα εμπόδια και τινάζοντας ένα τετράγωνο μακριά όποιον βρίσκεται τριγύρω. Το πόσα εξωγήινα αποβράσματα μετατρέψαμε σε κιμά μόνο εμείς το γνωρίζουμε, είναι μεγάλος ο αριθμός πάντως. Την δεύτερη θέση στην προτίμησή μας την κατέκτησε η squad Blitzkrieg. Σίγουρα το hook mech δεν είναι διόλου του γούστου μας αφού δεν μπορεί να βλάψει τους εχθρούς. Ο ρόλος του είναι να τραβά τον στόχο δίπλα του με ένα γάντζο σαν άλλος Scorpion του Mortal Kombat. Αν ο στόχος σκόπευε νευραλγικό οίκημα ή άλλο mech, η επίθεση ματαιώνεται και ένας γύρος κερδίζεται. Εναλλακτικά, το τετράγωνο που μετακινήσαμε τον στόχο είναι στο στόχαστρο ενός εκ των άλλων mechs που περιμένει να τον φιλοδωρήσει με καυτό ατσάλι. Το Lightning Mech διαχέει το damage του σε όλα τα εφαπτόμενα τετράγωνα ενώ το Boulder Mech ρίχνει βράχους μεγάλους σαν τα μετέωρα στα άτυχα Vek που μπαίνουν στο στόχαστρο του.

Αυτό το χώμα θα γίνει ο τάφος σας, εξωγήινοι
Η διαμόρφωση του τερέν και η μελέτη του μας ξετρέλανε. Εκτός από τα φυσικά εμπόδια που παρεμποδίζουν τις κινήσεις, πολλά τετράγωνα είναι παγίδες θανάτου για τις άτυχες μονάδες του εχθρού που θα τα πατήσουν. Διαπιστώσαμε ότι τα Vek δεν αναπνέουν καλά κάτω από το νερό και φροντίσαμε να τα οδηγούμε στην θάλασσα και σε πλακάκια όπου θα χτυπήσει τσουνάμι. Γουστάρουμε να τα σπρώχνουμε με τις οβίδες μας πάνω σε βουνά και σε πλακάκια όπου θα “σκάσουν” αεροπορικές επιδρομές, σεισμοί και καταποντισμοί. Τα πλακάκια – παγίδες που μόλις περιγράψαμε εξοντώνουν διαμιάς την εχθρική μονάδα ανεξαρτήτως health. Οι αντιπαθέστεροι εχθροί δεν είναι τα bosses όπως θα περιμέναμε αλλά τα ιπτάμενα Vek. Η αιώρηση τους πάνω από το τερέν, τα καθιστά απρόσβλητα στις επίγειες παγίδες και πρωταρχικούς στόχους των επιθέσεων μας φυσικά.

Τα achievements βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των στόχων μας. Χωρίς αυτά δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε τα coins που θα ξεκλειδώσουν τις επτά ομάδες, οι οποίες περιμένουν την σειρά τους για να μπουν στην μάχη. Αντίστοιχα, η κάθε ομάδα μας αναθέτει μια τριάδα από achievements που οδηγεί σε ισάριθμα coins. Εκτός από τα achievements των ομάδων, κυνηγούμε τα global μετά μανίας και σταυρώνουμε τα δάχτυλά μας κάθε φορά που προσγειώνεται escape pod στο έδαφος. Το κάνουμε γιατί ελπίζουμε, ανοίγοντας την πόρτα της κάψουλας, να δούμε έναν από τους 13 χρονοταξιδιώτες(time travelers) που περιφέρονται στις timelines. Πολεμώντας τους Vek οι χαρακτήρες που επανδρώνουν τα mechs παίρνουν xp και ανεβαίνουν με το τρίτο level να είναι το μέγιστο. Ακόμα και οι κοινοί, απλοί χαρακτήρες μπορούν να ανέβουν level στην κάψα της μάχης, ποτέ όμως δεν θα έχουν τα αξιόλογα skills των λιγοστών time travelers. Ήταν αναπόφευκτο να επιλέξουμε μια χούφτα time travelers για να μας συντροφεύουν συχνά στα περάσματα μας, βασίζοντας την επιλογή στα ιδιαίτερα προσόντα τους. Η Camila Vera βρέθηκε συχνά στην πρώτη γραμμή, συντρίβοντας Vek και αποφεύγοντας την καταραμένη τους ικανότητα να εγκλωβίζουν τα mechs χρησιμοποιώντας άθραυστο ιστό. Ο Abe Isamu είναι κατάλληλος να χειριστεί το melee, επιθετικό mech της όποιας τριάδας γιατί παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στα χτυπήματα. Κάπως έτσι κάνουμε τις επιλογές μας και αυτές καταγράφονται στην καταπληκτική ενότητα statistics που μας περιμένει στο κεντρικό μενού. Όλες μας οι νίκες, οι ήττες, οι διασώσεις πολιτών, τα περάσματα, τα πολυπληθέστερα θύματα μας στον στρατό των Vek, καταγράφονται λεπτομερώς και τα χαζεύουμε πάντοτε με υπερηφάνεια.

Οι πόροι που διαθέτουμε στο game συνδέονται άρρηκτα με την ανάπτυξη των μονάδων μας. Μιλήσαμε για τα coins, ας κουβεντιάσουμε τώρα για τα υπόλοιπα. Τα Reactor Cores είναι η πηγή ενέργειας που ενεργοποιεί τα abilities και τα weapons μας. Οι ασπίδες μας, η δυνατότητα για άλματα, οι ρουκέτες, τα φλογοβόλα, οι χαλύβδινες γροθιές και πολλά ακόμα διψούν για Cores. Το γεγονός μας κάνει να μελετούμε προσεκτικά τα bonus objectives των missions που μας πληροφορούν για το τι μπορούμε να κερδίσουμε σε κάθε περιοχή. Δυστυχώς δεν μπορούμε να καθαρίσουμε εξ’ ολοκλήρου όλες τις περιοχές ενός νησιού διότι, μετά από 5 – 6, οι υπόλοιπες κλειδώνουν και καλούμαστε να υπερασπιστούμε την βάση μας από ένα boss. Τα boss fights ανεβάζουν τον πήχη δυσκολίας στα ύψη. Διαπιστώνουμε ότι ο εκάστοτε επικεφαλής των Vek έχει μπόλικο health και μπορεί να πλήξει πολλαπλούς στόχους, απειλώντας ταυτόχρονα κτίρια και mechs. Δυστυχώς ατύχησε διότι αντιμετωπίζει τους ειδικούς επί της ψηφιακής βίας και το σύνηθες αποτέλεσμα της μάχης είναι η συντριβή του. Τα ανδραγαθήματα ανεβάζουν το Corporate Reputation, την γενική φήμη που μεταφράζεται σε αγορά εξοπλισμού μόλις αδειάσουμε ένα νησί από τα εξωγήινα σκουπίδια.

To Into The Breach απαιτεί από εμάς να επιστρατεύσουμε όλες τις νοητικές μας δυνάμεις για να το κατακτήσουμε. Από τους υπολογιστές και τις κονσόλες μας δεν απαιτεί αντίθετα τίποτα. Το πιο πενιχρό σύστημα μπορεί να αποδώσει τα pixel art γραφικά του ακριβώς όπως τα προόριζαν οι δημιουργοί του. Οι μονάδες, τα εικονίδια, οι χάρτες και το πεδίο της μάχης δεν μας εντυπωσιάζουν καθόλου, απλά κάνουν σωστά την δουλειά τους, είναι ευδιάκριτα και στο χάδι του κέρσορα αποκαλύπτουν τα στατιστικά και τις ιδιότητές τους. Cinematics δεν βρίσκουμε πουθενά, ούτε και τελικές οθόνες, έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το game δεν είναι μια ιστορία με αρχή, μέση, τέλος αλλά ένα πλαίσιο για χιλιάδες σύντομες μάχες – παρτίδες. Ο Ben Prunty ξαναχτυπά στο soundtrack του Into The Breach μετά τις επιτυχημένες μελωδίες που μας χάρισε στο FTL. Δεν μας αρκεί ο αποδεκατισμός των εξωγήινων εισβολέων, επιθυμούμε και την σωστή μουσική υπόκρουση για να μας βάλει ψυχολογικά στο κλίμα της εκστρατείας. Αντί για εμβατήρια και πομπώδεις ήχους, ο Prunty συνέθεσε ένα ωριαίο ατμοσφαιρικό αριστούργημα που ρυθμίζει το μυαλό μας σε αλλόκοσμο τρόπο σκέψης. Ακούμε τους απολαυστικούς ήχους και νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε μέσα σε όνειρο επιστημονικής φαντασίας, έναν κόσμο σκεπασμένο από μυστήριο και κινδύνους.

Ουσία εναντίον θεάματος
Παίζοντας το Into The Breach πρωταγωνιστούμε σε δύο πολέμους, στον πόλεμο ενάντια στους εξωγήινους και στον πόλεμο ανάμεσα στο χαμηλό κόστος παραγωγής και το gameplay. Το gameplay, όντας ο πυρήνας κάθε καλού game, συντρίβει με άνεση τις οπτικές ατέλειες και γέρνει απότομα την πλάστιγγα υπέρ της αγοράς του τίτλου. Το Into The Breach μας χαρίζει πολλούς λόγους για να το αγαπήσουμε. Μας κάνει καλύτερους gamers με το πολύπλοκο gameplay του, είναι απρόβλεπτο, δεν το βαριόμαστε ποτέ, διαρκεί δεκάδες ώρες και η αντοχή του στον χρόνο συναγωνίζεται εκείνη του σκακιού. Παραδίδει μαθήματα σε όλους τους επίδοξους game developers που δεν διαθέτουν βουνά από χρήμα. Τους διδάσκει πως η ευφυΐα και η δημιουργικότητα μπορούν να νικήσουν το θεοποιημένο χρήμα στο μέσο των Video Games όπου η σωστή αλληλεπίδραση υπερνικά το θέαμα.

Θετικά:
- Gameplay που αγγίζει την τελειότητα
- Ατμοσφαιρικό soundtrack
- Ικανοποιητική διάρκεια και τεράστια αντοχή στον χρόνο
- Αναλυτική καταγραφή των κατορθωμάτων μας

Αρνητικά:
- Αυξημένο επίπεδο δυσκολίας
- Παμπάλαια γραφικά
- Δεν περιλαμβάνει multiplayer

Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 7
Gameplay: 8.5 
Αντοχή: 8
Γενικά: 8.2

Πλεόνασμα υποδειγματικού gameplay, έλλειμμα σε θέαμα και πολλές ώρες ψηφιακού εθισμού μας περιμένουν με την αγορά του.

Γιάννης Μοσχονάς