Devil May Cry 5

Επιστροφή στην κόλαση.

Η τελευταία φορά που αναχαιτίσαμε δαιμονική εισβολή με τον Dante και τους συνεργάτες του ήταν το 2008 στο Devil May Cry 4, μια από τις ωραιότερες gaming εμπειρίες της ζωής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ασχοληθήκαμε με το reboot της σειράς το 2013 αλλά ότι η προσπάθεια ανανέωσης της Hack & Slash εποποιίας δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και την εγκαταλείψαμε γοργά. Εκτός από το Devil May Cry 4 που θεωρούμε το καλύτερο της σειράς (ακόμα και μετά τον τερματισμό του Devil May Cry 5) είχαμε ισοπεδώσει τα δαιμόνια των Devil May Cry 2 και 3 ενώ η επαφή μας με το πρωτότυπο ήταν επιδερμική. Μετά από 18 χρόνια λυσσαλέων μαχών με τα δαιμόνια που ταλαιπωρούν τον Dante, σταθήκαμε φέτος μπροστά στο πέμπτο μέρος της σειράς, το οποίο συνεχίζει το νήμα της ζωής του από το Devil May Cry 4 και συγκεντρώνει την αναπτυξιακή ομάδα του πρωτότυπου. Γνώριμοι χαρακτήρες και γνώριμες καταστάσεις μας υποδέχτηκαν στην νέα μας περιπέτεια.

Πέντε χρόνια μετά την συντριβή των δαιμονικών ορδών δια χειρός Dante και Nero στο Devil May Cry 4 βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση. Ο Nero κουλάθηκε από ένα παράξενο δαιμονικό πλάσμα και πλέον βασίζει την επιβίωσή του στα απίθανα προσθετικά που κατασκευάζει η ταλαντούχα Nico. Ανοίγοντας το δικό του μαγαζάκι ξεπαστρέματος τεράτων, ο Nero αναλαμβάνει να σταματήσει μια δαιμονική εισβολή, ανακαλύπτοντας με έκπληξη ότι ο Dante και ένας μυστηριώδης τύπος εν ονόματι V κυνηγούν τον ίδιο στόχο. Την πολιορκία του κόσμου από τις δαιμονικές στρατιές κατευθύνει ο πανίσχυρος δαίμονας Urizen και η σύγκρουση ανάμεσα στην ηρωική τριάδα και την ενσάρκωση του κακού λαμβάνει κολοσσιαίες διαστάσεις.

Δουλειά δεν είχε ο Διάολος, έπνιγε τα παιδιά του
Η ιστορία που σκεπάζει τις καταδρομικές μας επιχειρήσεις στα λημέρια της κόλασης παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον μόνο σε μια στροφή της. Όταν μαθαίνουμε ένα καλά κρυμμένο μυστικό από το παρελθόν του Nero, είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε την συμπεριφορά και τις ικανότητές του. Παράλληλα, το μυστικό τοποθετεί τις σχέσεις ανάμεσα στην πρωταγωνιστική τριάδα στις σωστές βάσεις. Πέραν του μεγάλου αυτού μυστικού, η ταυτότητα του δαίμονα που αρπάζει το χέρι του Nero καθώς και εκείνη του V γίνεται φανερή άμεσα στους οπαδούς της σειράς. Από την playable τριάδα ο V είναι ο πιο καλογραμμένος χαρακτήρας. Η βασανισμένη του φύση και η λατρεία του προς την ποίηση τον καθιστούν γοητευτικό. Αντίθετα, οι Dante και Nero εκστομίζουν στερεότυπες ατάκες σε ρυθμό πολυβόλου, κάνοντας μας να γελάσουμε με την προχειρότητα των διαλόγων. Την ίδια προχειρότητα βρίσκουμε και στους NPCs, έπεσε πολύ γέλιο ας πούμε με τις σαχλαμάρες που έλεγε ένα boss. Ευτυχώς τα λόγια του λακωνικού Urizen ερεθίζουν τις συναισθηματικές μας χορδές που ποθούν την απεριόριστη δύναμη. Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι σκέτο ανέκδοτο. Κακώς κατά την άποψή μας δεν συμμετάσχουν στις μάχες οι Trish και Lady, έστω σε ρόλο κομπάρσου. Η Nico που είναι και ο μόνος πολυεμφανιζόμενος γυναικείος χαρακτήρας είναι ένα αντιπαθητικό πλάσμα. Δεν μας άρεσε τίποτα πάνω της, από τον θρασύ χαρακτήρα και την ανδρική συμπεριφορά μέχρι τα τατουάζ που έχουν σημαδέψει από άκρη σε άκρη το κορμί της.

Η ανίερη τριάδα που ανέλαβε την εξόντωση των δαιμόνων και το battle system που έχει υφανθεί γύρω από τις ικανότητές τους αποτελούν τον πυρήνα του Devil May Cry 5. Ανάμεσα στις τρεις προσωπικότητες ξεχωρίζει ο V διότι το στυλ παιχνιδιού του διαφέρει αισθητά από το αδυσώπητο Hack & Slash που προσφέρουν οι συμμαχητές του. Ο V είναι ένα ασθενικό πλάσμα, ανίκανο να προξενήσει σοβαρό damage στους εχθρούς οπότε πολεμά αναγκαστικά δια αντιπροσώπου. Με το πάτημα τριών buttons επικαλούμαστε τρία δαιμόνια τα οποία αναλαμβάνουν να ξεσκίσουν όποιον μας απειλεί. O γρύπας εξελίσσεται σε πανίσχυρο ranged weapon που πυροβολεί μανιωδώς και διασπά τους δαίμονες με μια βροχή από αστραπές. Ο πάνθηρας είναι μια melee πολεμική μηχανή που μετατρέπει τους δαίμονες σε κομφετί με τα νύχια του. Οι επιθέσεις του είναι εντυπωσιακές και γρήγορες αλλά βρίσκεται συχνά εκτός μάχης λόγω της εγγύτητας με τους εχθρούς του.

Ευτυχώς κανένα από τα φιλικά δαιμόνια μας δεν πεθαίνει μόνιμα, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει σε ενεργειακή μορφή και στην συνέχεια, με ανανεωμένη health bar επιστρέφει στην μάχη. Το απόλυτο μας όπλο είναι το Nightmare, το εφιαλτικό πλάσμα που επικαλούμαστε όταν η μπάρα του Devil Trigger γεμίζει. Είναι τεράστιο, παραμορφωμένο, αργό αλλά δεν είναι άχρηστο. Τα χτυπήματά του σαρώνουν τα τέρατα και επιταχύνουν την θετική έκβαση της κάθε μάχης. Η δυνατότητα να το καβαλήσουμε και να το χειριστούμε άμεσα μας δίνει μια ιδέα από πρώτο χέρι της αδεξιότητας αλλά και της καταστροφικότητας του. Η εναλλαγή των φιλικών δαιμόνων μας και η χαριστική βολή που πρέπει να δώσουμε στον εχθρό μας κρατά συνέχεια σε εγρήγορση, αξιοποιεί όλες τις πνευματικές μας εφεδρείες όταν παίζουμε σαν V.

Ο χαρακτήρας που απολαμβάνουμε περισσότερο να χειριζόμαστε είναι ο Dante. Το οπλοστάσιο του έχει τα καλύτερα όπλα, τα super cool, ότι πιο υπερβολικό μπορεί να κουβαλά ένας κυνηγός δαιμόνων. Τα δαιμονικά του ξίφη σουβλίζουν σαν πασχαλινό αρνί ακόμα και τα δυνατότερα bosses. Τα πυροβόλα όπλα του σκορπούν τον θάνατο δεξιά και αριστερά. Σαν οπαδοί της μουσικής αισθητικής του Michael Jackson, εκτιμήσαμε την εμφάνιση του Dr. Faust αν και δεν κατανοήσαμε το άκυρο όνομά του. Το καπέλο του Jackson δεν είναι κανένα σοβαρό όπλο, υπάρχει για να υποβοηθά τα υπόλοιπα και να αυξάνει τον αριθμό των red orbs που ρίχνουν τα τέρατα, χαρήκαμε όμως που μας θύμισε το θρυλικό moonwalking. Βρήκαμε το King Cerberus πολύ αποτελεσματικό με τις τρεις μεταμορφώσεις του και θεωρούμε ότι το Cavaliere είναι το εντυπωσιακότερο αλλά όχι το πιο θανατηφόρο εργαλείο του Dante. Είναι καταστροφικό, εντυπωσιακό στην κίνηση αλλά αργό.

Τα Devil Breakers είναι η ραχοκοκκαλιά του Nero, τα προσθετικά θαύματα της Nico που τον καθιστούν σοβαρό κυνηγό δαιμόνων. Η ποικιλία και οι ξεχωριστές τους ιδιότητες ανοίγουν τον δρόμο για πειραματισμούς οι οποίοι θα οδηγήσουν στις καλύτερες χορογραφίες μάχης. Οι σπέσιαλ μπάρες των τριών πρωταγωνιστών είναι το αποκορύφωμα των ικανοτήτων τους. Το γέμισμα περνά μέσα από τα χτυπήματα που προσγειώνονται στα τερατώδη κορμιά, το άδειασμα κάνει τους ήρωες να υπερβαίνουν τον εαυτό τους, να αλλάζουν επίπεδο ύπαρξης, να μεταμορφώνονται στις απόλυτες πολεμικές μηχανές. Οι περισσότερες ενέργειές μας γίνονται με το μυαλό στο γέμισμα του Ex – Gauge και του Devil Trigger. Τα δευτερόλεπτα που βρισκόμαστε μεταμορφωμένοι σε δαίμονες είναι πολύτιμα και τα κρατάμε για τις μεγάλες ομάδες δαιμόνων και τα bosses.

Μπλέκεις με τον Διάολο, θα φας τα κέρατα εκτός και αν κλέψεις
Το battle system έχει τέτοιο βάθος που κανείς δεν πρόκειται να μας κατηγορήσει αν επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο που ακούει στο όνομα auto assist. Για να μαζέψουμε τα πολυπόθητα style points που θα μας δώσουν μεγαλύτερες ποσότητες από red orbs (το νόμισμα του game) στο τέλος αλλά και να ξεπαστρεύουμε γρήγορα, χωρίς πολλές απώλειες, τους εχθρούς μας, οφείλουμε να εναλλάσσουμε τα buttons του χειριστηρίου με ταχύτητα αστραπής. Την ώρα που εκτελούμε άλμα στοχεύουμε τον εχθρό, τον ραντίζουμε με σφαίρες και ολοκληρώνουμε την επίθεση με λυσσαλέα χτυπήματα από τα melee weapons. Άμυνα, επίθεση και αποφυγή εκτελούνται μηχανικά και συνδυάζονται με τεράστιο αριθμό από skills και το βάλε – βγάλε όλων των όπλων. Προφανώς απαιτείται μεγάλη εξοικείωση με τον χειρισμό για να εκτελούμε τέλεια την θανάσιμη χορογραφία των χαρακτήρων συνεπώς το auto assist μας έρχεται βολικό μέχρι να το κατορθώσουμε.

Η ενεργοποίησή του μας απαλλάσσει αυτόματα από το άγχος των combos που πλέον εκτελούνται μόνα τους όταν πατάμε το button της ranged ή της melee επίθεσης. Χωρίς το στρες των συνδυασμένων κινήσεων, απολαμβάνουμε αφενός τρομερά combos και αφετέρου, ασχολούμαστε με την κίνηση και τα μοτίβα επίθεσης των αντιπάλων, ξεκληρίζοντας τους ταχύτατα. Το auto assist είναι μια αρχική επιλογή έως ότου μάθουμε καλά το battle system. Σε μόνιμη βάση πλήττει την πεμπτουσία του game που είναι η εσωτερική έκσταση που νιώθουμε εκτελώντας απίθανα combos με την αξία μας, έχοντας αποστηθίσει όλες τις κινήσεις και διαθέτοντας την ταχύτητα και το μυαλό για να τις εκτελέσουμε την κατάλληλη στιγμή.

Δράση, καταστροφή, θριαμβευτικές νίκες, high scores. Απ’ όπου και αν το πιάσεις, το νέο Devil May Cry είναι καθαρά ανδρική υπόθεση, μας πωρώνει.

Δουλειά μας είναι να διασχίσουμε 20 missions γεμάτα αιμοδιψή πλάσματα που θέλουν το κακό μας χωρίς να πεθάνει ο ήρωας που χειριζόμαστε την εκάστοτε στιγμή. Στην πλειονότητά των missions, δεν επιλέγουμε εμείς το ποιος χαρακτήρας θα μας εκπροσωπήσει στην μάχη αλλά υπάρχουν και λιγοστές εξαιρέσεις. Τα missions αυτά είναι δημιουργημένα για να ευνοήσουν το replayability, να δοκιμάσουμε να συντρίψουμε τα εμπόδια που μας βάζουν με άλλο ήρωα, ζυγίζοντας τις ικανότητές τους στην ίδια πρόκληση. Η λέξη replayability καθορίζει και την ουσία του Devil May Cry 5 που έχει χτιστεί με αυτή ως γνώμονα. Το game προσκαλεί τους αμύητους στην σειρά να επιτεθούν στα 20 missions στο Human επίπεδο δυσκολίας. Το τσεκάραμε για να δούμε τι παίζει και παρατηρήσαμε ότι τα διαβολάκια μόνο που δεν πέφτουν νεκρά με το που μας βλέπουν, η δαιμονική τους σάρκα διαλύεται σαν ζυμάρι από τα χτυπήματά μας. Ενώ φαινομενικά κανένας gamer με αυτοσεβασμό δεν θα επιλέξει το Human (ούτε καν ένας reviewer με την θηλιά της προθεσμίας γύρω από τον λαιμό του), εντούτοις η ύπαρξή του είναι ουσιαστική. Θα καταφύγουμε σε αυτό σαν εναλλακτική λύση του The Void, του αλλοδιαστατικού πεδίου εκπαίδευσης που υφίσταται για να μαθαίνουμε τις πολεμικές μας τεχνικές σε ασφαλές περιβάλλον.

Στο Human επίπεδο δυσκολίας μελετούμε την αποτελεσματικότητα των χτυπημάτων σε πραγματικές συνθήκες και, το κυριότερο, μαζεύουμε τσουβάλια από red orbs. Ξοδεύουμε red orbs και ανεβάζουμε τα skills των όπλων μας, τα δυναμώνουμε, αυξάνουμε το vitality των ηρώων, τους ανασταίνουμε όταν γονατίζουν στην μάχη. Τα red orbs μεταφέρονται μεταξύ των missions και των επιπέδων δυσκολίας, προσφέροντας πανίσχυρο κίνητρο για πισωγυρίσματα. Για παράδειγμα, την πρώτη φορά που συγκρουστήκαμε με το τελικό boss, μας σάπισε στο ξύλο και καταναλώσαμε όλα τα orbs, red και gold, χωρίς να τον νικήσουμε. Έχοντας μάθει τα κόλπα του, η επόμενη επίθεσή μας ήταν αποτελεσματικότερη αλλά διαπιστώσαμε ότι χρειαζόμασταν red orbs για να επανέλθουμε σε περίπτωση στραβοπατήματος εκ μέρους μας. Γυρίσαμε σε περασμένα, εύκολα missions, τσουβαλιάσαμε μερικές δεκάδες red orbs και επιστρέψαμε ολοκληρώνοντας νικηφόρα την μάχη.

Ο Διάολος θα κλάψει μετά από τόσο ξύλο
Το Devil Hunter επίπεδο δυσκολίας είναι το ιδανικό διότι ακονίζει τις ικανότητές μας χωρίς να γίνεται υπερβολικά δύσκολο. Αξεπέραστα εμπόδια δεν έχει, η εξέλιξη της ιστορίας προχωρά με σταθερό ρυθμό και κόβουμε το νήμα του τερματισμού μετά από 10 περίπου ώρες. Εκείνη την στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι το ένα playthrough είναι μόνο η αρχή. Κανένας από τους χαρακτήρες μας δεν έχει τερματίσει τα skills του, δεν τα έχει φτάσει καν στα μισά. Πολλά secret missions μας διέφυγαν και ένα νέο επίπεδο δυσκολίας τιτλοφορούμενο Son of Sparda άνοιξε παρέχοντας δυσκολότερες μάχες και μεγαλύτερες αμοιβές. Οι Nero και Dante αποκτούν από μια καταπληκτική μεταμόρφωση ο καθένας η οποία τους καθιστά πανίσχυρους όποτε την ενεργοποιούν και οδηγεί στις εντυπωσιακότερες σκηνές του game. Στην πλήρη δαιμονική του μορφή ο Dante είναι χάρμα οφθαλμών και ασταμάτητη μηχανή σκοτωμών. Τίποτα δεν μπορεί να τον πλήξει καθώς θερίζει με τα φλεγόμενα όπλα του τις σάρκες και καθαρίζει τα levels από το δαιμονικό μίασμα. Η δαιμονική μορφή του Nero είναι λιγότερο εντυπωσιακή αλλά πολύ αποτελεσματική. Ο τερματισμός των missions σε όλα τα επίπεδα δυσκολίας και η πλήρης ανάπτυξη των ικανοτήτων των ηρώων είναι μονόδρομος αν θέλουμε να λέμε ότι απολαύσαμε την ολότητα του περιεχομένου, μιλάμε λοιπόν για χρονική διάρκεια της τάξεως των 40 ωρών και βάλε.

Η φύση του Devil May Cry είναι να παίζεται από ένα άτομο συνεπώς μας παραξένεψε η ύπαρξη multiplayer mode. Η ονομασία του νομίζουμε ότι ταιριάζει απόλυτα και στην φύση του. Το Cameo System είναι μια παράπλευρη και τυχαία διαδικασία που δεν ελέγχεται από εμάς αλλά ενεργοποιείται αυθαίρετα όταν οι συνθήκες κάποιου mission το επιτρέψουν. Προϋποθέτει την αγορά συνδρομής στο PlayStation Plus για να λειτουργήσει, στις offline εξορμήσεις ακυρώνεται. Σε κάμποσες missions, η πρωταγωνιστική τριάδα συναντάται στον ίδιο χώρο και τότε, το Cameo System μπαίνει σε δράση. Μια ειδοποίηση στην οθόνη μας πληροφορεί ότι μαζί μας πρωταγωνιστούν ο τάδε και ο δείνα, ενημερώνοντας μας για τα PSN ID τους. Εκεί που μοιράζουμε φάπες σε μια ομάδα δαιμόνων με τον V, τσουπ μπορεί να πεταχτεί σαν Φάντης Μπαστούνι ένας Dante ή ένας Nero και να μας συνδράμουν στο μακελειό. Το σχέδιο Β είναι να παρακολουθούμε άλλους users στο φόντο να μάχονται σκληρά, χωρίς ποτέ να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας. H απουσία σταθερότητας του συστήματος το καθιστά μια τυχαία δραστηριότητα που έχει αρκετό γούστο αν σκεφτούμε ότι πέφτει βαθμολόγηση μεταξύ των συμμετεχόντων και πολύτιμα gold orbs οταν αυτή είναι υψηλή.

Επειδή δεν μας φτάνουν τα 20 missions και βρισκόμαστε πάντοτε στην γύρα για περισσότερα δαιμονικά θύματα, το game έχει παραχώσει 12 επιπλέον missions σε κρυφά σημεία των levels. Η ανακάλυψή τους δεν είναι καθόλου εύκολη, πλην της πρώτης πάνω στην οποία σκουντουφλάμε θέλοντας και μη. Η αναγνώριση ενός secret mission γίνεται με προσεκτική παρατήρηση του περιβάλλοντος και την ευθυγράμμιση ενός συμβόλου που βρίσκεται κατακερματισμένο σε διάφορα σημεία. Ο οπτικός γρίφος μας έφερε στο μυαλό τον αξέχαστο γρίφο του Saw όπου είχαμε χάσει άφθονο χρόνο εκτελώντας ένα σωρό υπολογισμούς ενώ το μόνο που χρειαζόταν ήταν η θέαση της αριθμητικής ακολουθίας από συγκεκριμένη οπτική γωνία. Τα objectives των secret missions ξεκινούν από την κλισέ απαίτηση να αφανίσουμε ένα σωρό δαίμονες σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ποικίλουν στην πορεία. Αλλού καλούμαστε να μαζέψουμε red orbs, αλλού να παραστήσουμε τον Ταρζάν πηγαίνοντας από το σημείο Α στο σημείο Β χωρίς να αγγίξουμε το έδαφος κ.ο.κ. Τα secret missions είναι ένας ευχάριστος περισπασμός από την πορεία μας προς το φινάλε.

Σαν την αλεπού στο παζάρι, έτσι και η επιλογή Store στο κεντρικό μενού στοχεύει στο να τσιμπολογήσει τα δυσαπόκτητα ευρουλάκια μας, πουλώντας blue και red orbs ή αλλιώς φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η τιμή που ζητούν οι developers από τους τεμπέληδες gamers οι οποίοι δεν θέλουν να δαπανήσουν τον χρόνο για να αποκτήσουν τα orbs είναι εξευτελιστική, όσοι βαριεστημένοι προσέρχονται λοιπόν. Το αρχειακό υλικό της ενότητας Gallery περιλαμβάνει αρκετό διάβασμα για τους μελετηρούς ανάμεσά μας. Εκτός από τα αναλυτικά πορτρέτα ηρώων και αντιπάλων, συμπληρώνει τις όποιες σεναριακές ελλείψεις μπορεί να έχουμε με “λαχταριστά” ντοκουμέντα. Οι ακουστικοί τύποι θα καταφύγουν στην ενότητα Jukebox για να κορέσουν τα ηχητικά τους πάθη αλλά αρκετές πληροφορίες εντός της σηκώνουν “ξεκλείδωμα” στο κυρίως game.

Ένα στοιχείο γελοιότητας κάνει στην εμφάνιση του στα levels υπό μορφή τηλεφωνικών θαλάμων και ιερών αγαλμάτων. Και καλά οι θάλαμοι, ας πούμε ότι σκεπάστηκαν από δαιμονικές ρίζες και απλά μοιάζουν παράταιροι παρότι βρίσκονται μέσα σε διαλυμένες πόλεις. Στα κολασμένα σπλάχνα του δέντρου Qliphoth τι δουλειά έχουν τα αγάλματα; Η εμφάνιση του βαν της Nico σε ξεκάρφωτα μέρη είναι εντελώς γελοία αλλά αναγκαία γιατί μας βοηθά να ανανεώσουμε τον εξοπλισμό και να προμηθευτούμε χρήσιμα αντικείμενα.

Ο Διάολος έχει πολλά ποδάρια, εμείς μόνο τρία
Οι εχθροί μας δεν έχουν μεγαλύτερη νοημοσύνη από εκείνη ενός μαινόμενου ταύρου και το γεγονός δεν μας πειράζει καθόλου. Δουλειά του A.I. στο Devil May Cry 5 είναι να κατευθύνει τις ορδές του εναντίον μας και όχι να μας πείσει για την υψηλή εγκεφαλική τους δραστηριότητα. Οι εχθροί μας βλέπουν και αρχίζουν να επιτίθενται με ότι διαθέτουν προσπαθώντας να σταματήσουν την πορεία μας. Το design τους είναι περίτεχνο και μας ενθουσιάζει σε αρκετές περιπτώσεις ενώ σε άλλες, η εντομοειδής εμφάνιση των πλασμάτων, είναι φανερό ότι στοχεύει στην γενική απέχθεια της ανθρωπότητας απέναντι σε συγκεκριμένα είδη εντόμων. Τα bosses είναι σαφώς εξυπνότερα των υποτακτικών τους και πολλές φορές, απρόβλεπτα επειδή εναλλάσσουν τις διαθέσιμες επιθέσεις χωρίς προειδοποίηση. Το A.I. λοιπόν πετυχαίνει άψογα τον ρόλο του που είναι ο συντονισμός τεράτων τα οποία λειτουργούν σαν κούκλες προπόνησης, υπάρχουν για να δοκιμάζουμε τις ικανότητές μας.

Αν δεν κατανοούσαμε το γιατί οι developers σχεδίασαν έτσι τα levels του Devil May Cry 5 θα ρίχναμε μπόλικη γκρίνια. Δεν αναφερόμαστε φυσικά ούτε στις ερειπωμένες πόλεις, ούτε στον οργανικό εφιάλτη πολλών levels ή στην αιματοβαμμένη παραφροσύνη που μας υποδέχεται αλλού. Το φόντο είναι εκπληκτικό, η δομή των στενών περασμάτων που καταλήγουν σε αρένες – μινιατούρες καταντάει βαρετή μετά από λίγο χρονικό διάστημα. Την γραμμική και επαναλαμβανόμενη δομή υποστηρίζει η λογική των levels ως προπονητικών χώρων για τα skills μας. Δεν κατανοούμε βέβαια την ανύπαρκτη ανάδραση στην αντιμετώπιση ορισμένων bosses. Τους βομβαρδίζαμε με ότι διέθετε το οπλοστάσιό μας όμως το health bar τους δεν έδειχνε πτωτική τάση, ωθώντας μας να αμφισβητήσουμε τις τακτικές που χρησιμοποιούσαμε. Άξαφνα ένα cinematic μας ειδοποιούσε ότι το boss “έσπασε” αφήνοντας μας με μια απορημένη έκφραση.

Το Devil May Cry 5 κερδίζει με το σπαθί του (Dante) και μια πρωτιά, είναι το πρώτο game που στηρίζεται στην πανίσχυρη RE Engine και δεν διαδραματίζεται στο ζοφερό σύμπαν των Resident Evil. Τα αποτελέσματα γίνονται φανερά στα ακατέβατα 60 frames per second, το πλαίσιο εντός του οποίου ο Dante και οι συμπολεμιστές του κινούνται και ξεσκίζουν τις δαιμονικές λεγεώνες. Στα 1080p του PS4 που το παίξαμε δεν παρατηρήσαμε την παραμικρή πτώση των frames, ούτε την ελάχιστη διακοπή των απίθανων κινήσεων μας. Παραδόξως, στα υπέροχα cinematics που ξεπροβάλλουν δεξιά και αριστερά πριν από την σύγκρουση με νέους αντιπάλους είδαμε τα frames να... τρεκλίζουν λίγο αλλά ουδέποτε έπεσαν αρκετά ώστε να γίνει ενοχλητικό το θέαμα. Περιττεύει να μιλήσουμε για την λεπτομέρεια σε πρόσωπα και πράγματα, για την ρευστότητα των animations, για τον ρεαλισμό και την ακρίβεια σε κάθε μας κίνηση, μιλήσαμε για όλα αυτά στο τελευταίο Resident Evil που συγγενεύει οπτικά με το Devil May Cry 5.

Τρομακτικοί αντίπαλοι χρειάζονται τρομακτική μουσική υπόκρουση και στον τομέα αυτό το Devil May Cry 5 σκίζει σαν το Devil Sword Sparda. Η deathcore ηχητική γροθιά των Suicide Silence στο Subhuman είναι ένας ύμνος στην δαιμονική φύση των αντιπάλων αλλά και σε εκείνη που φωλιάζει μέσα στους ήρωες. Το Devil Trigger του Casey Edwards είναι μια καταιγιστική μελωδία που μας θυμίζει Dark Electro, Trance και μουσικά κομμάτια ειδικά φτιαγμένα για anime. Κολυμπώντας σε μια θάλασσα από φανταστική μουσική και ηχητικά εφέ, στρέψαμε την προσοχή μας στο voice acting. Η φωνητική ερμηνεία στο game φτάνει στο αποκορύφωμά της μόνο στα δαιμόνια. Εκεί που ο Griffon μας διασκεδάζει με την φωνή του, ο Cavaliere Angelo, ο Goliath και οι λοιποί υπηρέτες του σκότους μας προκαλούν ρίγη με τις κολασμένες τους φωνές. Στους υπόλοιπους χαρακτήρες ξεχωρίσαμε τις φωνές των Nero και V ως τις πλέον ταιριαστές για την ιδιοσυγκρασία τους και απορρίψαμε αμέσως την φωνή του Virgil που μοιάζει να παρωδεί παρά να εξωτερικεύει την προσωπικότητά του.

Μας έπιασαν τα διαόλια μας και το ευχαριστηθήκαμε
Δεν γνωρίζουμε αν κάποια μέρα ο... Διάολος θα πάρει και θα σηκώσει τον Dante, εμείς πάντως σηκώνουμε την τελευταία του περιπέτεια από το ράφι του πλησιέστερου καταστήματος και την παίρνουμε σπίτι μας για να χορτάσουμε ποιοτικό gaming. Το πράττουμε διότι ο Dante και η τρελοπαρέα του μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά. Όταν λέμε καλά, εννοούμε πολύ καλά, φίνα, σαν να είμαστε οι πιο γαμάτοι τύποι στο στερέωμα. Στο Devil May Cry 5 διαθέτουμε κάτι κουμπούρια δέκα μέτρα, δαιμονικά σπαθιά, προσθετικά χέρια, μεταμορφωνόμαστε σε δαίμονες με υπερδυνάμεις, θερίζουμε στρατούς από εκτρώματα. Τα γραφικά είναι απίθανα, τα cinematics εντυπωσιακά, ο ήχος εξαιρετικός και η γενικότερη αίσθηση μιας πραγματικής υπερπαραγωγής όπου πρωταγωνιστούμε, μας ικανοποιεί αφάνταστα.

Θετικά:
- Καταπληκτικά γραφικά, animations και cinematics
- Απολαυστικό soundtrack
- Τεράστια γκάμα cool κινήσεων για να εκτελέσουμε και να νιώσουμε περίφημα
- Δράση δίχως τέλος
- Σοβαρή διάρκεια και replayability

Αρνητικά:
- Γραμμικός και βαρετός σχεδιασμός των levels
- Μέτριο σενάριο με προβλέψιμες ανατροπές
- Αδιάφορο multiplayer mode

Βαθμολογία
Γραφικά: 9
Ήχος: 8.5
Gameplay: 8.5
Αντοχή: 8
Γενικά: 8.5

Ο Dante και η παρέα του επιστρέφουν στις δαιμονικές τους ρίζες και μας καταπλήσσουν.

Γιάννης Μοσχονάς