Dungeon Keeper

Μπουντρούμια και τέρατα με αιχμηρά κέρατα.

Πολλές φορές έχουμε πέσει “θύματα” μποτιλιαρίσματος στον δρόμο και το μόνο πράγμα που μας χάρισε η εμπειρία είναι μπόλικη τσαντίλα. Στην περίπτωση του Peter Molyneux, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εν ώρα μποτιλιαρίσματος, το μυαλό του γέμισε ιδέες από ένα πιθανό project με άρωμα Dungeons & Dragons και πάρα πολύ χιούμορ. Από μια ξαφνική αλληλουχία σκέψεων λοιπόν προέκυψε το Dungeon Keeper, ένα από τα κλασικότερα Simulation – God Games που έχουν εμφανιστεί στις οθόνες μας.

Η δημιουργικότητα του Molyneux, πατέρα των God Games σαν το Populus και των συνεργατών του, έδωσε υβριδική μορφή στο gameplay του Dungeon Keeper. Αυτό περιλαμβάνει τα χαρακτηριστικά ενός Tower Defense (υπεράσπιση της βάσης μας από κύματα εχθρών), ενός First Person Action (επιλέγοντας να ελέγξουμε ένα πλάσμα σε πρώτο πρόσωπο, μοιράζουμε άφθονο ξύλο), έχει άφθονο Resource Management, έχει την θεϊκή παρέμβαση των God Games. Ο μεγαλύτερος συνήγορος της ποιότητας του Dungeon Keeper είναι η αντοχή του στον χρόνο. Μια 20ετία δεν στάθηκε ικανή να σβήσει την λάμψη του, η μόνη ατέλεια που παρατηρούμε παίζοντας το είναι τα χοντροκομμένα γραφικά στην First Person διάσταση.

Μίλα στο Χέρι
Στο Dungeon Keeper βουτάμε σε ένα αντεστραμμένο σύμπαν ηρωικής φαντασίας όπου ο ήρωας είναι ο κακός και τα καθάρματα του “έργου” οι ήρωες που προστατεύουν τον κόσμο από τις ενέργειές μας. Είμαστε η πηγή του σκότους που τραβά δίπλα της όλα τα καταραμένα όντα και τα αναγκάζει να κάνουν το θέλημά της. Είμαστε οι υπονομευτές της ευτυχίας μιας ευνομούμενης χώρας ή μήπως τελικά είμαστε οι ευεργέτες των κατοίκων; Με τόσα βάσανα που θα περάσουν στα χεράκια μας θα πάνε κατευθείαν στον παράδεισο άρα μήπως τους κάνουμε καλό; Το σίγουρο είναι ότι το διασκεδάζουμε πολύ στην πορεία.

Ο ασώματος χαρακτήρας που ελέγχουμε στο Dungeon Keeper είναι η τέλεια απεικόνιση του θεϊκού μας ρόλου. Αντικρίζουμε τα πάντα αφ΄υψηλού με πεινασμένα μάτια, έτοιμοι να σβήσουμε από τον χάρτη ένα σκασμό περιοχές που περνούν ζωή και κότα. Ακριβώς αυτό πράττουμε πάνω στον, δεξιοτεχνικά σχεδιασμένο, world map. Τοποθετούμε το διαβολικό μας έμβλημα σε μια περιοχή, την κατακτούμε περνώντας το level και την βλέπουμε να παρακμάζει, να σαπίζει, να μεταμορφώνεται σε ερημότοπο από την αρνητική μας ενέργεια.

Εντός των levels, η θέλησή μας επιβάλλεται από την... δρακουλίσια παλάμη στην οποία μεταμορφώνεται ο κέρσορας. Τα imps είναι οι τυπικοί μας εργάτες, οι αχθοφόροι, τα... μουλάρια που γκρεμίζουν τοίχους, στρώνουν το έδαφος των περιοχών και μεταφέρουν χρυσάφι, αντικείμενα και πτώματα στην βάση. Μερικές φορές τα “μουλάρια” μας μουλαρώνουν και τα... ξύνουν οπότε αρχίζουν οι σφαλιάρες από την παλάμη μας για να επανέλθουν στην δράση. Οι φάπες που τους ρίχνουμε μας ώθησαν να χαρίσουμε στα imps μας τον τίτλο του καρπαζοεισπράχτορα, του Αλέκου Τζανετάκου των Strategy.

Μετά τα πρώτα χιουμοριστικά σοκ που δοκιμάσαμε, αντικρίσαμε την Dungeon Heart και τις πύλες που υποδέχονται τα τέρατα τα οποία θα αποτελέσουν τον στρατό μας. Απολαύσαμε την “βαφή” των τοίχων που καθορίζει το που θα πάνε να σκάψουν τα imps, την δομή των levels η οποία αλλάζει διαρκώς και μας σπρώχνει σε αναπροσαρμογή της στρατηγικής μας. Ιδιοφυώς ο Molyneux και οι συνεργάτες του μας προετοιμάζουν για τις προκλήσεις των προχωρημένων levels, διαμορφώνοντας τα πρώτα σε αναλυτικά tutorials. Η αρχική εντύπωση που δίνει το game δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον τελικό απολογισμό που κάνουμε μαθαίνοντας στην εντέλεια τα game mechanics του.

Ποτέ άλλοτε το Απόλυτο Κακό δεν ήταν τόσο αναθεματισμένα Καλό.

Εκ πρώτης όψεως, το battle system εμφανίζεται πιο ρηχό και από στραγγισμένη πισίνα. Προπονούμε εξαντλητικά ένα σκασμό από πλάσματα, περιμένουμε να πλησιάσουν οι εχθροί, γεμίζουμε την χούφτα μας με αυτά και τα ρίχνουμε από ψηλά στους επιτιθέμενους. Δεν λέμε, μας διασκεδάζει να ρίχνουμε τα τέρατα κυκλικά γύρω από τους αντιπάλους σαν να γαρνίρουμε το φαγητό μας και η μαζική σφαγή που ακολουθεί είναι εντυπωσιακή. Σε επίπεδο στρατηγικής όμως, η φάση δείχνει εξίσου ανεγκέφαλη με πασίγνωστα Strategy όπου κυριαρχούσαν όσοι είχαν τα μεγαλύτερα μπουλούκια από μονάδες. Η συνεχής τριβή με το Dungeon Keeper αποκαλύπτει την ιδιοφυΐα του Molyneux στην σύνθεση του gameplay.

Μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου
Η θεϊκή μας παρέμβαση παίρνει άλλη τροπή μόλις εισερχόμαστε στο σώμα ενός από τα πλάσματά μας. Η κάμερα αλλάζει σε πρώτο πρόσωπο και αποκτούμε απευθείας τον έλεγχό του. Με μια κίνηση βιώνουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του υποτακτικού μας και η εμπειρία μας γίνεται προσωπική. Δεν είμαστε πλέον ο κυβερνήτης ενός στρατού από μαριονέτες αλλά ένα πλάσμα που προσπαθεί να επιβιώσει σε χαοτική κατάσταση. Εκτός από την Action εμπειρία που εισπράττουμε και την εσωτερική εικόνα του dungeon, αλλάζει εντελώς η στρατηγική μας προσέγγιση καθώς οι καταδρομικές επιχειρήσεις είναι πλέον δυνατές. Για παράδειγμα, πετάμε μερικά αναλώσιμα τέρατα για αντιπερισπασμό στην βάση του εχθρού, τραβάμε τον στρατό του στην κατεύθυνση που θέλουμε, μπαίνουμε στο σώμα του Horned Reaper, τρέχουμε στην Dungeon Heart του αντιπάλου και την σπάμε κομμάτι – κομμάτι. Το level τελειώνει χωρίς να απαιτείται τεράστια κινητοποίηση δυνάμεων ή κίνδυνος ήττας, αφήνοντάς μας άφθονο χρόνο για να ανοίξουμε όλο το χάρτη και να πλιατσικολογήσουμε τα πάντα.

Τα spells που αποκτούμε παίζοντας προωθούν στο έπακρο την δημιουργικότητα και βάζουν την φαντασία μας να δουλεύει υπερωρίες. Οι συνδυασμοί που μπορούμε να κάνουμε αλλά και οι ποικίλες εφαρμογές του ίδιου spell είναι απίστευτες. Το Lightning Strike spell δείχνει εντελώς κοινότυπο, μιας χρήσης, υπάρχει για να το ρίχνουμε στο εχθρικό πλήθος ηρώων και να τους μειώνουμε το health. Μήπως όμως είναι καλύτερα να ανοίξουμε το fog of war με το Sight of Evil και να κεραυνοβολήσουμε τα imps του αντιπάλου, παραλύοντας την οικονομία του από μακριά; Το Speed Monster μπορεί να επιταχύνει τα τέρατα μας όταν ρίχνονται στον εχθρό και αυτή είναι μια θεμιτή λειτουργία του. Μια πιο δημιουργική χρήση του είναι να το ρίξουμε πάνω στα τέρατα που προπονούμε για να επιταχύνουμε την ανάπτυξή τους.

Η διαχείριση πόρων του Dungeon Keeper δεν έχει προηγούμενο. Ποιο τέρας θα τραβήξουμε στο μπουντρούμι μας και γιατί; Που θα το βάλουμε να χτίσει την φωλιά του; Συμπαθεί τα τέρατα που αράζουν γύρω του ή θα έχουμε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις μας; Επιφυλάσσουμε στους εχθρούς μας την άμεση εκτέλεση επειδή μας αντιτάχθηκαν ή θα τους βασανίσουμε ελπίζοντας να τους πάρουμε με το μέρος μας προτού ξεψυχήσουν; Ποια spells θα ερευνήσουν οι warlocks μας; Θα το πράξουν ανεμπόδιστοι ή μήπως χτίσαμε την βιβλιοθήκη κοντά σε vampire lair και οι βρικόλακες θα τα πάρουν στο κρανίο με αποτέλεσμα να βρέξει fireballs και δαγκωνιές; Η ανάπτυξη ενός μπουντρουμιού, των πλασμάτων που το κατοικούν, οι δεκάδες τρόποι με τους οποίους μπορούμε να φτάσουμε στον στόχο μας, ο απεριόριστος πλουτισμός, οι επιβλητικές μάχες. Μιλάμε για πολλές ώρες πνευματικής διέγερσης που δεν την χορταίνουμε με τίποτα.

Το Dungeon Keeper είναι συνώνυμο μιας λέξης που αγαπάμε σφόδρα οι σκληροπυρηνικοί gamers, της λέξης “απόφαση”. Αποφάσεις εδώ, αποφάσεις εκεί, καλούμαστε διαρκώς να αποφασίσουμε για τα πάντα στην οθόνη και ο χρόνος κυλά γρήγορα. Καθεμιά απόφαση μας γεμίζει έντονη ευχαρίστηση διότι έχει σοβαρό αντίκτυπο σε ένα οικοσύστημα όπου τα πάντα παίζουν ρόλο. Στα περισσότερα levels οι αποφάσεις δεν έχουν χρονικό περιορισμό, είμαστε ελεύθεροι να αναπτυχθούμε με όποια ταχύτητα θέλουμε ώστε να χαρούμε περισσότερο την εμπειρία. Το A.I. είναι ικανό να παίρνει πολλές αποφάσεις αλλά δεν συγκρίνεται με τις δικές μας, δεν έχει την φαντασία για να τις εκτελέσει. Εκτός από την στρατιά των επιλογών λατρεύουμε και την στρατιά των τεράτων που θέλουν να μπουν στην υπηρεσία μας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους Bile Demons, τους φαταούλες που τρώνε τον αγλέουρα, δυσκολεύονται να περιορίσουν τα σωματικά τους αέρια και αντέχουν περισσότερο ξύλο από πυγμαχικό σάκο; Αμ οι Dark Mistresses που γουστάρουν φάπες και βασανιστήρια; Σκελετοί, Trolls, θανατηφόρα έντομα και ο μόνιμα τσαντισμένος Horned Reaper είναι μερικά από τα πιο όμορφα μέλη ενός αξέχαστου θηριοτροφείου.

Ο Molyneux ήθελε το Dungeon Keeper να είναι το πιο cool game όλων των εποχών. Δεν τα κατάφερε αλλά έφτασε πολύ κοντά στον στόχο. Ακόμα και μέσα από τα πιξελιασμένα γραφικά μπορούμε να διακρίνουμε τις όμορφες λεπτομέρειες που στολίζουν τους χαρακτήρες και τις τοποθεσίες. Απολαμβάνουμε τα animations τους και θαμπωνόμαστε από τα ειδικά εφέ των spells. Μας εντυπωσιάζει το pathfinding των μονάδων, σπάνια έχουμε δει τέτοια ακρίβεια στις κινήσεις των ψηφιακών μας δούλων. Τα αυτιά μας εθίστηκαν στα βογγητά και τις φωνές των πλασμάτων, στους ήχους των Bile Demons που θυμίζουν ξέρασμα, στην δαιμονική φωνή του advisor μας. Δεν μας διαφεύγει ο χαβαλές που παράγει το multiplayer mode. Οι επίδοξοι Dungeon Keepers αρχίζουμε την διαμάχη μας προσπαθώντας να χαστουκίσουμε ο ένας την χούφτα του άλλου στον γενικό χάρτη. Συνεχίζουμε μέσα στο επιλεγμένο level, παλεύοντας μανιωδώς να καπαρώσουμε τις περιοχές του gold πριν από τους αντιπάλους, να φράξουμε τις διόδους που οδηγούν στην Dungeon Heart μας, να αμολήσουμε τα τέρατα μας στα εχθρικά μπουντρούμια παρενοχλώντας τους άλλους παίκτες. Οι συγκρούσεις βγάζουν πολύ χιούμορ και ξεχειλίζουν από ζωή.

Θεϊκή απόλαυση
Το Dungeon Keeper έφερε τα πάνω κάτω στα God Games, την σπεσιαλιτέ του Molyneux. Ήταν το τελευταίο game με το οποίο ασχολήθηκε προτού εγκαταλείψει την Bullfrog και εξελίχθηκε στο αριστούργημα της καριέρας του. Συνδυάζει με μοναδικό τρόπο την δράση, την ατμόσφαιρα, το χιούμορ και την εντατική σκέψη. Δεν είχαμε ξαναζήσει αντίστοιχη εμπειρία μέχρι την στιγμή που έπεσε στα χέρια μας. Η απλή αναφορά του ονόματος του μας κατακλύζει με ευχάριστες αναμνήσεις και τα κοσμητικά επίθετα πέφτουν βροχή για την ποιότητα και την πρωτοτυπία του. Γέννησε ένα sequel και πολλούς πνευματικούς διαδόχους για να μας κρατούν συντροφιά μέχρι ένα πιθανό remake του.

Θετικά:
- Πρωτοποριακό concept που επηρέασε σφόδρα την βιομηχανία
- Ανοσία στην φθορά του χρόνου
- Πολύπλευρο και εθιστικό gameplay
- Πετυχημένο black humour
- Υπέροχα πλάσματα γεμάτα κωμικές ιδαιτερότητες
- Εύστοχα ηχητικά και οπτικά εφέ

Αρνητικά:
- Θωλά και χοντροκομμένα γραφικά σε πρώτο πρόσωπο

Βαθμολογία
Γραφικά: 7.5
Ήχος: 7.5
Gameplay: 9
Αντοχή: 9
Γενικά: 8.5

Ένα διαχρονικό αριστούργημα που επηρέασε πολύ θετικά την μετέπειτα πορεία των Strategy.

Γιάννης Μοσχονάς