Crying is not Enough

Ναυαγοί στο νησί των καταραμένων.

Το Crying is not Enough είναι Survival Horror από την ελληνική ομάδα ανάπτυξης Storyline Team. Για το δημιουργικό δίδυμο που έκανε πραγματικότητα τον εν λόγω τίτλο, ήταν επίσης ένα "ταξίδι δρόμου", αλλά στην πραγματική ζωή. Το project ξεκίνησε το 2013 όταν δύο φίλοι, ο Κωνσταντίνος Πούλης και ο Άκης Olsey Mila αποφάσισαν να υλοποιήσουν το όνειρο τους, την δημιουργία του δικού τους video game. Το άλμα από gamer σε developer που έκαναν τους βρήκε στο τέλος του 2013 να υποβάλλουν το πρωτότυπο της δημιουργίας τους στο Steam Greenlit, λαμβάνοντας το “πράσινο φως” σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Το 2015, ενώ η διαδικασία της παραγωγής του Crying is not Enough είχε “ανάψει”, οι δημιουργοί του αποφάσισαν να πιάσουν τα πράγματα από την αρχή, θέλοντας να συμβαδίσουν με τις τεχνολογικές απαιτήσεις των κονσολών τελευταίας γενιάς. Δοθέντος του μικρού αριθμού της ομάδας και των περιορισμένων οικονομικών πόρων, η απόφασή τους ήταν κάτι παραπάνω από ηρωική. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες και σκληρή δουλειά, το Crying is not Enough βρήκε φέτος τον δρόμο για τα μηχανήματά μας και το υποδεχθήκαμε με χαρά.

Κυρία σε κίνδυνο
Η εξοικείωση και η αγάπη των σχεδιαστών του Crying is not Enough προς τα καλύτερα Survival Horror όλων των εποχών είναι φανερή από τα πρώτα λεπτά gameplay. Τα cut – scenes παρέχουν επιλεκτική πληροφόρηση για τα δεινά που βρήκαν τον πρωταγωνιστή και την οικογένειά του. Η ιστορία αποκαλύπτεται βήμα προς βήμα αφήνοντας την φαντασία μας να επεξεργάζεται τις πιο απίθανες θεωρίες για τα συμβάντα. Η γυναίκα του 35χρονου Jacob Helten χαροπαλεύει μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Την στιγμή που η κατάστασή της αρχίζει να βελτιώνεται, εξαφανίζεται μυστηριωδώς από το νοσοκομείο και τον προσεγγίζει μια άγνωστη γριά που δείχνει να γνωρίζει το τι συμβαίνει. Η συνέχεια τον βρίσκει σε μια μυστηριώδη νήσο γεμάτη ζωντανούς εφιάλτες, τοξικά απόβλητα και γρίφους τους οποίους πρέπει να επιλύσει για να ξεδιαλύνει το μυστήριο.

Η απουσία tutorial μας ανάγκασε να ανακαλύψουμε μόνοι μας τα πλήκτρα που ανοίγουν το inventory, δίνουν εντολή στον ήρωα να σκύψει, να τρέξει, να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον. Είναι μια ενδιαφέρουσα σχεδιαστική επιλογή για να ενισχυθεί ο ρεαλισμός αλλά ενοχλητική για όσους επιθυμούν να γνωρίζουν αμέσως τους κανόνες του παιχνιδιού. Τα περιβάλλοντα στα οποία ελισσόμαστε αναδίδουν αέρα εγκατάλειψης, αποσύνθεσης, διαφθοράς του πολιτισμού. Δεν περνά πολύ ώρα μέχρι να ανακαλύψουμε ότι το νησί κατοικείται από παραμορφωμένα πλάσματα που θυμίζουν αποτυχημένο πείραμα μανιακού επιστήμονα.

Μας άρεσε η ανατριχιαστική τους μορφή, οι ήχοι που βγάζουν και τα animations, περισσότερο απ’ όλα όμως το A.I. τους. Τα τέρατα, προτού αντικρίσουν την τροφή τους δηλαδή εμάς, είναι κολλημένα σε μια περιοχή σαν να την φρουρούν. Μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία μας, τα κυνηγετικά τους ένστικτα ενεργοποιούνται και μας καταδιώκουν μανιωδώς παντού. Δεν εμφανίζονται όλα τα τέρατα το ίδιο έξυπνα ή αφοσιωμένα στην εξολόθρευσή μας. Συναντήσαμε αντίπαλο που διέκοψε την καταδίωξη μόλις ανηφορίσαμε σε μια πλατφόρμα και άλλους που έτρεχαν σαν σπρίντερ από πίσω μας, την ώρα που ανεβαίνουμε μια στριφογυριστή ατσάλινη σκάλα παρατηρητηρίου.

Οι εχθροί γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνοι χάρη στο κακό σύστημα στόχευσης. Το σύστημα σκόπευσης ζουμάρει στο σημείο της οθόνης που στοχεύουμε και μας προσφέρει μια προοπτική πάνω από τον ώμο του ήρωα. Πολύ θα θέλαμε το σκηνικό να είναι του επιπέδου ενός Resident Evil 4 ας πούμε αλλά η στάση του χαρακτήρα είναι κωμική και μας δημιούργησε δύο εντυπώσεις. Στην μια νομίζουμε ότι κάποιος άρπαξε το σώμα του ήρωα, το μετέτρεψε σε βέλος και το τοποθέτησε στο τόξο του, τόσο μονοκόμματος είναι. Στην δεύτερη νιώθουμε ότι ο ήρωας παραμερίζει και στριμώχνεται στο αριστερό μέρος της οθόνης για να μας κάνει χώρο να... περάσουμε.

Το melee χτύπημα που διαθέτει ο ήρωας είναι άγαρμπο αλλά θα το συγχωρούσαμε εφόσον μπορούσε να μαζέψει τόσα και τόσα φονικά όπλα που βλέπει παρατημένα στο περιβάλλον. Εξοργιζόμαστε όταν βλέπουμε ένα τσεκούρι καρφωμένο στον τοίχο ή πάνω σε βαρέλι χωρίς να μπορούμε να το τραβήξουμε και να περιποιηθούμε το τέρας που μας απειλεί. Το saving πιάνει περισσότερη ώρα απ’ όση θα θέλαμε, αλλά απολαύσαμε κάθε γνωμικό σοφού ανθρώπου που μας εμφανιζόταν επί της οθόνης, όσο περιμέναμε.

Εκεί που ψάχναμε μανιωδώς με τον χαρακτήρα μας τα διάφορα μέρη γυρνώντας εδώ και εκεί, η οθόνη άρχισε να κάνει παράσιτα συνοδευόμενα από τον ανατριχιαστικό ήχο που μας προκάλεσε... ψυχικό τραύμα στις παλιές τηλεοράσεις. Για μια στιγμή που έμοιαζε να κρατάει ώρες, πολλά σενάρια πέρασαν από το μυαλό μας, ότι χάλασε το μόνιτορ, ότι πέσαμε σε bug του παιχνιδιού κ.ο.κ. Συνειδητοποιώντας ότι τα παράσιτα με τον φρικτό τους ήχο είναι η οπτικοακουστική προειδοποίηση ότι τα επίπεδα ραδιενέργειας στο περιβάλλον ανεβαίνουν ολοταχώς και μας απειλούν, εκστομίσαμε ένα μεγάλο μπράβο προς τους game designers που το σκέφτηκαν. Σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, όπου ο θάνατος μας περιμένει πίσω από κάθε γωνία, ο αιφνιδιαστικός βομβαρδισμός από παράσιτα ανεβάζει την νευρικότητα στα ύψη.

Το νησί των πολλών μυστικών
Στο στοιχειωμένο νησί που περιπλανόμαστε, οι αντίπαλοι είναι λιγοστοί όπως και τα πυρομαχικά συνεπώς ο μεγαλύτερος όγκος του περιεχομένου αφορά την εξερεύνηση, η οποία διακόπτεται από σύντομες εκρήξεις βίας. Λατρεύουμε την βόλτα σε άγνωστους κόσμους, στα ερείπια πολιτισμένων κατασκευών, στην νεκρή φύση η οποία πέθανε από τις ανοησίες του ανθρώπου. Προφανώς απολαύσαμε τις τοποθεσίες, την χαμηλή ορατότητα του ομιχλώδους περιβάλλοντος, τις φοβερές λέξεις που διαβάζουμε σε τοίχους και αντικείμενα, τον κίνδυνο. Ο παραγκωνισμός της δράσης προς χάρη της περιπλάνησης δεν μας ενόχλησε καθόλου, περιμέναμε όμως και έναν ικανοποιητικό αριθμό γρίφων.

Ένας μικρός αριθμός γρίφων λαδώνει καλά τα γρανάζια του μυαλού μας. Μετά την ενεργοποίηση ενός ασύρματου, αρχίσαμε να παίζουμε με κουμπιά και διακόπτες θέλοντας να συντονίσουμε τα ραδιοκύματα. Βάλαμε το νου μας στην υψηλή ταχύτητα περιστρέφοντας δίσκους με μορφές ζώων και επιλέγοντας αριθμούς σε πάνελ. Βρεθήκαμε μπροστά σε γρίφο με τσιμεντένιες πλάκες – διακόπτες αλλά και ευκολότερες προκλήσεις όπως είναι το ταίριασμα δύο αντικειμένων ή η χρήση τους στην κατάλληλη υποδοχή.

Ανακαλύψαμε νέο τουριστικό προορισμό για τις ψηφιακές διακοπές μας, μετά τον Σιωπηλό Λόφο (Silent Hill) θα την “κάνουμε” για το... Σιωπηλό Νησί του Crying is not Enough.

Δύο είναι τα κυρίαρχα χρώματα σε ένα Survival Horror, το μαύρο και το κόκκινο. Για το σκοτεινό περιβάλλον μιλήσαμε, για να δούμε τι έχει να μας προσφέρει το παιχνίδι από πλευράς... κέτσαπ. Διανύοντας τις τοποθεσίες “γλιστράμε” σε λίμνες αίματος, αντικρίζουμε κομμένα μέλη, σαπισμένα πτώματα, αποτρόπαια όντα με πριόνια και γάντζους ακονισμένους για να μας κόψουν σε φιλέτα. Το πιο αιματηρό σκηνικό διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο. Προσθέτουμε το shotgun στο μικροσκοπικό μας οπλοστάσιο, πλησιάζουμε έναν εχθρό και του σκάμε μια ομοβροντία στην μάπα. Το κορμί του κόβεται στην μέση και το κάτω τμήμα του σώματος μετατρέπεται σε συντριβάνι αίματος.

Βρήκαμε εξαιρετική την ιδέα του save σε καμπίνα arcade που φιλοξενεί το (φαινομενικά) απλοϊκό game Cubica. Το Cubica είναι μια ευχάριστη πρόκληση εκτός του βασικού ρεπερτορίου κινήσεων που χρησιμοποιούμε στην υπόλοιπη περιπέτεια. Χειριζόμαστε ένα σταυρό αποτελούμενο από δύο ορθογώνια παραλληλόγραμμα. Ο σταυρός περιστρέφεται δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα ανάλογα με τα κέφια μας. Σε κάθε του άκρη δεσπόζει μια υποδοχή διαφορετικού σχήματος. Από όλα τα σημεία της οθόνης αρχίζουν δειλά δειλά να προσελκύονται προς τον σταυρό μας θεμελιώδη γεωμετρικά σχήματα δηλαδή τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλοι και πολύγωνα. Εμείς πρέπει να περιστρέψουμε γρήγορα την υποδοχή που αντιστοιχεί στο σχήμα που πλησιάζει ειδάλλως... πάπαλα. Στο Cubica, το μυαλό μας προπονείται γερά γιατί αναγκάζεται να επεξεργαστεί με ένα βλέμμα τα σχήματα και να δώσει εντολή στα δάχτυλά μας να περιστρέψουν τον σταυρό προς το μέρος τους, με την σωστή κοιλότητα να τα περιμένει. Μας άρεσε η δυσκολία του, η πρωτοτυπία του και πολύ περισσότερο ο συσχετισμός της δράσης με τις κυτταρικές λειτουργίες τον οποίο κάναμε, οραματιζόμενοι τον σταυρό ως κύτταρο και τα γεωμετρικά σχήματα ως μόρια χημικών ουσιών που πρέπει να “κουμπώσουν” στους κατάλληλους υποδοχείς. 

“Έντομα” δολοφόνοι
Πράγματι καμία ποσότητα κλάματος δεν στάθηκε αρκετή για να εκφράσει την θλίψη μας όταν διαπιστώσαμε πόσο εύκολα, ένα τόσο ατμοσφαιρικό παιχνίδι, παίρνει την κάτω βόλτα λόγω της κακής διαχείρισης της μηχανής γραφικών. Οδηγώντας τον χαρακτήρα μας στα άδυτα του σκοτεινού τόπου που βρέθηκε, αρχίσαμε να νιώθουμε δέος, σύγχυση και τρόμο για το τι μας περιμένει στην επόμενη γωνία. Εκεί που κοντεύουμε να απορροφηθούμε ολοκληρωτικά από το κλίμα της περιπέτειας, να σου ο χαρακτήρας μας περνά μέσα από κιβώτια, βαρέλια και σωλήνες σαν να μην έχουν υλική υπόσταση. Μετά προσπαθεί να πάει σε ένα μέρος και εμποδίζεται από αόρατο τείχος. Επιχειρεί να κοιτάξει ψηλά και το κεφάλι του φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο λες και ο αυχένας του έχει ακινητοποιηθεί από σιδερένια λάμα. Κοιτάζουμε την θάλασσα από ψηλά και παρατηρούμε ότι σε ένα σημείο της κόβεται και από κει και πέρα βλέπουμε μαυρίλα. Όταν σταματά απότομα την κίνησή του, ο χαρακτήρας μας έχει την τάση να σκύβει σαν να σκόνταψε κάπου, ένα αστείο όσο και ενοχλητικό animation.

Κατανοούμε ότι, η ανυπαρξία ενός πλήκτρου που θα αποκαλύπτει τα σημεία αλληλεπίδρασης στην οθόνη, είναι μια προσπάθεια ρεαλιστικής προσέγγισης του αποτρόπαιου περιβάλλοντος και ταύτισης με τον ήρωα. Στην πραγματικότητα μόνο με εξονυχιστικό ψαχούλεμα και γερές δόσεις παρατηρητικότητας μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα λειτουργικά σημεία του κόσμου μας. Στο game όμως, η αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε εύκολα τα hotspots οδηγεί σε μπόλικο pixel hunting, ευτυχώς τα χρήσιμα αντικείμενα έχουν μια γυαλάδα που μας επιτρέπει να τα εντοπίσουμε σχετικά γρήγορα.

Εκτός από τα όπλα και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, υπάρχουν διάσπαρτα κείμενα τα οποία ενισχύουν το δραματικό στοιχείο, αφηγούμενα τις τραγικές ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν στις κατεστραμμένες εγκαταστάσεις. Ένα από τα κείμενα βρισκόταν πάνω σε βαρέλι. Λίγο αργότερα από την στιγμή που το μαζέψαμε, σκοτωθήκαμε και επιστρέψαμε σε save προηγούμενης περιοχής. Πηγαίνοντας στο ίδιο βαρέλι για να το συλλέξουμε, αντί για το κείμενο μαζέψαμε 99 κομμάτια ενός σπασμένου ασύρματου και μείναμε άναυδοι από το bug.

Είναι ευτύχημα το ότι δεν αντικρίζουμε συχνά τα πρόσωπα του ήρωα και των NPCs γιατί είναι ο ορισμός της Uncanny Valley. Θυμίζουν περισσότερο ανθρωποειδή όντα με παραμορφωμένα χαρακτηριστικά παρά με πραγματικά άτομα και μας ανατριχιάζουν με την όψη τους. Για τα τόσα οπτικά προβλήματα του τίτλου ζητήσαμε παρηγοριά στο frame rate του αλλά δεν την βρήκαμε. Μόνο οι καλύτερες κάρτες γραφικών της αγοράς μπορούν να εξασφαλίσουν τα 60 frames per second στις ύψιστες αναλύσεις, οι υπόλοιποι βολευόμαστε με απότομα ανεβοκατεβάσματα της απόδοσης. Η ηχητική επένδυση ενισχύει ιδανικά τα συναισθήματα μοναξιάς και τρόμου που βιώνει ο πρωταγωνιστής. Ο παραμικρός ήχος ακούγεται σαν κανονιά στο νεκρικό περιβάλλον και οι κραυγές των τεράτων μας κόβουν το αίμα. Το αξιόλογο voice acting ευνοεί την εξωτερίκευση των έντονων συναισθημάτων που αισθάνεται ο ήρωας και οι NPCs. Βρήκαμε όλες τις φωνές ταιριαστές στους ρόλους, απολαύσαμε ακόμα και την χροιά τους.

Δάκρυα στην βροχή
Η ατμόσφαιρα του Crying is not Enough μας άρεσε τόσο πολύ ώστε ξεχάσαμε τα ποικίλα δομικά προβλήματα, οδεύοντας ασταμάτητα προς το φινάλε του. Δεν δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα δοθέντος του ότι, το τέλος από την αρχή, απέχει κοντά στις τρεις ώρες. Με γνώμονα την διάρκεια του περιμέναμε μια τιμή κοντά στα δέκα και όχι στα 20 ευρώ στο Steam. Η τρισδιάστατη μορφή του και οι επιρροές από Silent Hill και Resident Evil το φέρνουν αντιμέτωπο με τους κολοσσούς του Survival Horror. Αβίαστα το συγκρίνουμε με ένα επεισόδιο των Resident Evil: Revelations αλλά τα bugs δεν του επιτρέπουν προς το παρόν να πάρει την θέση που του αξίζει δίπλα τους. Τα bugs όμως είναι ακριβώς σαν τα έντομα από τα οποία δανείζονται το όνομά τους, ένας ψεκασμός με εντομοκτόνο (patch -update) αρκεί για να τα εξολοθρεύσει.

Θετικά:
- Υποβλητική ατμόσφαιρα τρόμου
- Καλό voice acting και ηχητική επένδυση
- Συνδυασμός save ρουτίνας με old school game
- Φοβερό φινάλε
- Καλοί γρίφοι
- Ελληνικοί υπότιτλοι

Αρνητικά:
- Αρκετά πισωγυρίσματα και pixel hunting
- Σμήνη από bugs
- Φρικαλέα πρόσωπα
- Κακό σύστημα σκόπευσης
- Πενιχρή διάρκεια

Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 7
Gameplay: 7
Αντοχή: 5
Γενικά: 6.8

Μια αξιόλογη ελληνική προσπάθεια στον χώρο του τρόμου.

Γιάννης Μοσχονάς