Call of Duty: Infinite Warfare

Αγώνας για την κυριαρχία στο διάστημα.

Το 2016 θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η χρονιά των First-Person Shooters, καθώς είδαμε αξιόλογες κυκλοφορίες όπως το DOOM, το Battlefield 1, το Titanfall 2 και το Overwatch. Φυσικά δεν θα μπορούσε να... λείπει από τον χορό η πιο εμπορική σειρά του συγκεκριμένου genre, καθώς πριν από λίγες ημέρες η Infinity Ward μας παρουσίασε το νέο κεφάλαιο της, το Call of Duty: Infinite Warfare. Είναι γεγονός πάντως ότι η συγκεκριμένη σειρά δεν διανύει τις καλύτερες μέρες της, αφού από το Ghosts και μετά έχει πάρει την κατιούσα. Συν τις άλλοις, η απόφαση της αμερικανικής εταιρείας ανάπτυξης να τοποθετήσει τον Infinite Warfare σε ένα ακόμη πιο φουτουριστικό σύμπαν δημιούργησε ένα πρωτόγνωρα αρνητικό κλίμα. Ενδεικτικό της όλης κατάστασης είναι ότι το reveal trailer του Call of Duty: Infinite Warfare έχει ξεπεράσει τα 3 εκατομμύρια dislikes στο YouTube. Κατά την γνώμη μας βέβαια είναι τουλάχιστον άτοπο να βγάζουμε συμπεράσματα από ένα τρέιλερ και να καταδικάζουμε ένα game πριν ακόμη κυκλοφορήσει.

Εκ του αποτελέσματος πάντως οι όποιες ανησυχίες εκφράστηκαν για την κατεύθυνση της σειράς κρίθηκαν βάσιμες. Η νέα δημιουργία της Infinity Ward σημείωσε αρνητικό ρεκόρ πωλήσεων στο λανσάρισμα της, καθώς πούλησε 50% λιγότερα αντίτυπα από τον προκάτοχό της, το Call of Duty: Black Ops III. Ακόμη και όσοι αγόρασαν όμως το Infinite Warfare είναι εμφανώς απογοητευμένοι. Ένα ενδεικτικό στατιστικό στοιχείο είναι ότι στο Xbox One μόλις 1 στους 10 παίκτες από αυτούς που αγόρασαν το παιχνίδι έφτασαν στα μισά του single-player campaign. Είναι άραγε τόσο κακό το Call of Duty: Infinite Warfare; Και αν ναι για ποιους λόγους; Εάν βασανίζεστε από αυτές τις απορίες μείνετε μαζί μας, καθώς στο review που ακολουθεί θα απαντήσουμε σε όλα τα ερωτήματά σας.

UNSA εναντίον SDF
Το νέο Call of Duty διαδραματίζεται στο μέλλον και τα γεγονότα του περιστρέφονται γύρω από την διαμάχη δύο αντίπαλων παρατάξεων της UNSA (United Nations Space Alliance) και της SDF (Settlement Defense Front). Με βάση το σενάριο η ανθρωπότητα έχει αποικήσει το διάστημα με στόχο να αποκτήσει πρόσβαση σε περισσότερους φυσικούς πόρους και να λύσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού της Γης.

H UNSA παραπέμπει εμμέσως πλην σαφώς στα Ηνωμένα Έθνη, καθώς αποτελεί ρυθμιστή της παγκόσμιας ειρήνης, ενώ διαθέτει και μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη που ονομάζεται SATO (όπως λέμε NATO ένα πράγμα). Το αντίπαλο δέος είναι η SDF μια παράταξη που θέλει να κατακτήσει τον γαλαξία και να καταστρέψει την UNSA. Εσείς από την πλευρά σας αναλαμβάνετε τον έλεγχο του πλωτάρχη -και μετέπειτα καπετάνιου- Reyes και καλείστε να πολεμήσετε την SDF. Η θέση σας πάντως είναι ιδιαίτερα δυσχερής, καθώς μετά από μια αιφνιδιαστική επίθεση στην Geneva, ο στόλος σας έχει υποστεί ένα τρομακτικό πλήγμα.

Το σενάριο φέρει την υπογραφή των Taylor Kurosaki (πρώην στέλεχος της Naughty Dog) και Brian Bloom και σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι είναι αρκετά αξιομνημόνευτο. Να σημειωθεί εδώ ότι ο Brian Bloom υποδύεται και τον κεντρικό πρωταγωνιστή της ιστορίας. Το βασικότερο πρόβλημα με την ιστορία του Call of Duty: Infinite Warfare είναι ότι εκ των πραγμάτων θα πρέπει να συμπτυχθεί και να παρουσιαστεί στην διάρκεια ενός πεντάωρου single-player campaign. Την στιγμή που αρχίζετε να γνωρίζετε τους χαρακτήρες της ιστορίας και γενικώς να αποκτάτε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το σενάριο το campaign τελειώνει. Οι σεναριογράφοι πάντως επιχειρούν μια α λα Game of Thrones προσέγγιση της ιστορίας, κοινώς οι περισσότεροι χαρακτήρες έχουν άδοξο ή ένδοξο τέλος, η οποία εν τέλει καταφέρνει να συναρπάσει και να χαρίσει αρκετές συγκινητικές στιγμές.

Τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα αν είχε αφιερωθεί περισσότερος χρόνος στο campaign. Θα έπρεπε επίσης να δοθεί παραπάνω προσοχή στην απόδοση των villains της ιστορίας. Τα κίνητρα της SDF δεν εξηγούνται ποτέ, ενώ ο βασικός ανταγωνιστής σας ο ναύαρχος Kotch αποδίδεται τελείως μονοδιάστατα. Όπως και να το κάνουμε για να υπάρξει μια ενδιαφέρουσα ιστορία θα πρέπει να υπάρχει και ο κατάλληλος villain. Σε αυτό τον τομέα η σειρά Call of Duty τα κατάφερνε περίφημα με προσωπικότητες τύπου Makarov και Jonathan Irons, στην περίπτωση του Kotch (μάλλον το Botch θα ήταν πιο ταιριαστό όνομα) όμως μας απογοητεύει οικτρά.

Συνονθύλευμα ιδεών
Η όλη αίσθηση που αποκομίσαμε από το Call of Duty: Infinite Warfare είναι ότι υπάρχει μια διάχυτη διάθεση για πειραματισμό και δεν αναφερόμαστε μόνο στο σεναριακό κομμάτι και στο sci-fi setting που λαμβάνει χώρα η ιστορία. Οι developers γενικώς “ψάχνονται” και εξερευνούν διάφορα concepts. Οι wallrunning μηχανισμοί και τα double jumps του Call of Duty: Black Ops III υπάρχουν και εδώ, παρόλα αυτά χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την μετακίνησή σας και δεν ενσωματώνονται στο σύστημα μάχης.Υπάρχουν επίσης και μάχες σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας, όπως είχαμε δει στο Ghosts.

Συν τις άλλοις, αυτή την φορά έχουμε πολύ περισσότερα vehicular combat στοιχεία, καθώς καλείστε να πιλοτάρετε ένα μικρό μαχητικό αεροσκάφος και να ολοκληρώσετε διάφορες αποστολές. Σε αυτό το κομμάτι το Call of Duty: Infinite Warfare τα καταφέρνει περίφημα, αφού προσφέρει συναρπαστικές αερομαχίες. Παράλληλα, τα controls είναι εξαιρετικά φιλικά, οπότε ακόμη κι αν δεν έχετε προηγούμενη εμπειρία σε δημιουργίες αυτού του τύπου (Tom Clancy's H.A.W.X, Ace Combat κ.ο.κ) αρκεί να αφιερώσετε λίγα λεπτά από το χρόνο σας για να εξοικειωθείτε πλήρως μαζί τους.

Ένα ακόμη στοιχείο που συναντάμε για πρώτη φορά στην σειρά είναι η ύπαρξη διαφόρων side missions. Η ολοκλήρωση αυτών των αποστολών σας ανταμείβει με νέα όπλα και attachments για αυτά (σιγαστήρες, ειδικά σκόπευτρα, μεγαλύτερους γεμιστήρες κ.ο.κ), αλλά και perks για τον χαρακτήρα σας. Επίσης, σας δίνεται η δυνατότητα να ξεκλειδώσετε διάφορα upgrades για το αεροσκάφος σας, όπως αύξηση της αμυντικής θωράκισης του. Η διαδικασία επιλογής της κάθε αποστολής θυμίζει Mass Effect. Η μόνη διαφορά είναι ότι στον ρόλο του Shepard συναντάμε τον Reyes και αντί για το Normandy έχουμε το καταδρομικό Retribution. Οι προαιρετικές αποστολές λαμβάνουν χώρα σε διάφορους πλανήτες ή αστερισμούς του ηλιακού μας συστήματος και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στις Ship Boarding και στις Jackal. Στην πρώτη περίπτωση εισβάλετε με stealth τακτικές στα πλοία της SDF για να κλέψετε κάποιο όπλο ή να δολοφονήσετε κάποιον αξιωματικό, ενώ στην δεύτερη καλείστε να συμμετάσχετε σε μια σειρά αερομαχιών.

Για το μόνο πράγμα που δεν μπορεί κάποιος να κατηγορήσει την Infinity Ward είναι για την διάθεσή της να μας προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει στην σειρά Call of Duty.

Το πρόβλημα με τις προαιρετικές αποστολές είναι ότι καταλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλος μέρος της single-player εμπειρίας. Η τελευταία διαρκεί 9-10 περίπου ώρες, εκ των οποίων μόνο οι πέντε αφορούν το campaign. O υπόλοιπος χρόνος αφορά τα side quests, αλλά και τον χρόνο που θα ξοδέψετε στο πήγαινε έλα (από το hangar στην γέφυρα και μετά στην καμπίνα σας) μέσα στο Retribution. Αν αυτές οι 9-10 ώρες είχαν αφιερωθεί αποκλειστικά στο campaign, είμαστε σίγουροι ότι οι developers θα μας είχαν αποδώσει πλήρως όλες τις πτυχές της προσωπικότητας των κεντρικών NPC και θα είχαν την ευκαιρία να εμβαθύνουν στο lore.

Όσον αφορά τον βαθμό πρόκλησης, το Call of Duty: Infinite Warfare στέκεται σε χαμηλά επίπεδα, καθώς η Α.Ι δεν είναι αρκετά ανταγωνιστική. Συν τις άλλοις, αν ολοκληρώσετε όλα τα side quests ο χαρακτήρας σας γίνεται σαφώς overpowered εξαιτίας των perks στα οποία αποκτά πρόσβαση. Σαν να μην έφτανε αυτό υπάρχουν στιγμές που μπορείτε να spamάρετε πολλές χειροβομβίδες, γιατί πολύ απλά έχετε άφθονα αποθέματα γύρω σας.

Χωλαίνει αφάνταστα
Η διάθεση για πειραματισμό περιορίζεται στο campaign, καθώς σε ότι έχει να κάνει με το ανταγωνιστικό multiplayer ισχύουν τα ίδια περίπου πράγματα με το Call of Duty: Black Ops III. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο ρυθμός της μάχης, ο οποίος έχει... κατεβάσει στροφές, αν και πάλι θα χρειαστεί να βασιστείτε σε τακτικές τύπου wallrunning για να έχετε πιθανότητες επιτυχίας. Στα θετικά συγκαταλέγεται το γεγονός ότι όλα τα Rigs ή τα classes είναι ξεκλειδωμένα εξαρχής. Φυσικά μπορείτε να αλλάξετε το loadout σας -πάντα με βάση το pick-10 σύστημα- και να επιλέξετε τα όπλα, τα attachments και τα perks που ταιριάζουν στο δικό σας playstyle.

Δυστυχώς η online εμπειρία αμαυρώνεται από την έλλειψη dedicated servers, καθώς έχουμε peer-to-peer σύνδεση και ως εκ τούτου όλα εξαρτώνται από τον host του κάθε session. Σε αρκετές περιπτώσεις θα συναντήσετε lag, ενώ στην ημερήσια διάταξη υπάρχουν και disconnections και το προβλεπόμενο migrate σε νέο host. Όσον αφορά τα modes δεν συναντάμε κάτι νέο, ενώ από τους 13 διαθέσιμους χάρτες μόλις 2-3 διακρίνονται για τον σχεδιασμό τους. Το βασικότερο πρόβλημα είναι στην δομή τους, η οποία είναι υπέρ του δέοντος χαοτική.

Το co-op σκέλος
Αφού μιλήσαμε για το campaign και το ανταγωνιστικό multiplayer του Call of Duty: Infinite Warfare σειρά έχει το co-op και το λεγόμενο Zombies mode. Εδώ λοιπόν συναντάμε έναν χάρτη (Zombies in Spaceland), o οποίος είναι στην ουσία ένα τεράστιο θεματικό πάρκο. Αν δεν έχετε παίξει ποτέ Zombies να θυμίσουμε ότι πρόκειται για ένα τυπικό horde mode και εσείς από την πλευρά σας καλείστε να εξολοθρεύσετε τους εχθρούς που έρχονται κατά πάνω σας. Κάθε φορά που σκοτώνετε έναν εχθρό ανταμείβεστε με χρήματα που σας δίνουν την δυνατότητα να αποκτήσετε πρόσβαση σε νέες περιοχές στον χάρτη και σε επιπλέον όπλα.

Ο βαθμός δυσκολίας του Zombies in Spaceland είναι ελαφρώς χαμηλότερος από τον αντίστοιχο του περσινού Shadows of Evil, αλλά και αυτών που είχαμε δει στα τέσσερα DLC του Call of Duty: Black Ops III. Ακόμη κι έτσι όμως είναι πρακτικά αδύνατο να φτάσετε στα μεγάλα waves και να βρείτε τα easter eggs αν δεν αποτελείτε μέρος ενός αξιόμαχου party.

Μια πραγματική υπερπαραγωγή
Σε ότι έχει να κάνει με το οπτικό κομμάτι, το Call of Duty: Infinite Warfare μαρτυρά τα υψηλά production values του. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι πέρα από την Infinity Ward σε αυτό εργάστηκαν αρκετές ακόμη εταιρείες όπως η Beenox, η Treyarch και η High Moon Studios. Το frame rate είναι σταθερό στα 60fps, ενώ το resolution είναι στα 1080p, αν και η οριζόντια ανάλυση της οθόνης μεταβάλλεται συνεχώς, καθώς έχει χρησιμοποιηθεί dynamic resolution scaling. To level design είναι εξαιρετικό στις βασικές αποστολές, αλλά άκρως επαναλαμβανόμενο στα side quests, καθώς το εσωτερικό των διαστημοπλοίων έχει σχεδιαστεί με την λογική του copy-paste. Υπάρχουν πάντως αρκετές στιγμές που θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό από την ποιότητα των γραφικών και ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τα cutscenes, τα οποία σας δίνουν την αίσθηση ότι παρακολουθείτε μια blockbuster ταινία δράσης.

Εξαιρετικές εντυπώσεις μας άφησε και το voice acting, καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ερμηνεύουν με πάθος και πειστικότητα τους ρόλους τους. Ο Kit Harrington (o Jon Snow του Game of Thrones) προσπαθεί φιλότιμα να αποδώσει τον ρόλο του Admiral Kotch, αλλά δυστυχώς το κείμενο που καλείται να ερμηνεύσει δεν βοηθά τα πράγματα. Το soundtrack με την σειρά του διακρίνεται για το ambient/sci-fi ύφος τους, αλλά εν τέλει περνά εντελώς απαρατήρητο και θάβεται θα λέγαμε στην μίξη από τα ηχητικά εφέ.

Έχει τις στιγμές του
Η Infinity Ward είχε τρία ολόκληρα χρόνια στην διάθεσή της για να μας παρουσιάσει κάτι καλύτερο από το Call of Duty: Ghosts, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τις προσπάθειες της. Από την πλευρά μας επικροτούμε τους όποιους πειραματισμούς σε ότι έχει να κάνει με το campaign, αλλά στο κομμάτι του ανταγωνιστικού multiplayer το Infinite Warfare είναι έτη φωτός πίσω από τον ανταγωνισμό. Ιδιαίτερα δε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, καθώς είναι ακόμη νωπές οι μνήμες από τα εξαιρετικά Battlefield 1 και Titanfall 2.

Θετικά:
- Αξιομνημόνευτη ιστορία
- Κορυφαίο voice acting
- Εντυπωσιακός οπτικός τομέας
- Σταθερό frame rate
- Διάθεση για καινοτομία
- Η εύστοχη υλοποίηση των vehicular combat μηχανισμών
- Εξαρχής διαθέσιμα όλα τα Rigs στο multiplayer

Αρνητικά:
- Δεν έχει dedicated servers
- Μέτριο map design
- Χαμηλή Α.Ι και πρόκληση
- Μπόλικο lag στο multiplayer
- Οι βασικές αποστολές διαρκούν μόλις 5 ώρες

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8
Gameplay: 7
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.6

Στέκεται στo ίδιο επίπεδο με αυτό του Call of Duty: Ghosts με ότι αυτό συνεπάγεται.

Παντελής Δασκαλέλος