Owlboy

Μια…κουκουβάγια φέρνει την άνοιξη στα Platform.

Αν ο Simon Stafsnes Andersen, επικεφαλής της εταιρείας ανάπτυξης D-Pad Studio, ανήκε στον κοινωνικό μου κύκλο, στα φετινά του γενέθλια θα του έκανα δώρο την ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Η Φανέλα με το 9" και ένα ασορτί μπλουζάκι. Η κίνηση μου δεν θα ήταν μια προσπάθεια να καταδείξω την σκηνοθετική δεξιότητα του γνωστού έλληνα δημιουργού αλλά μια χιουμοριστική υπενθύμιση του χρονικού διαστήματος που διήρκεσε η ανάπτυξη του Owlboy. Ο σπόρος που οδήγησε σε ένα από τα κορυφαία Platform-Αdventure της νέας χιλιετίας φυτεύτηκε το 2007 στο μυαλό του Andersen όταν εκείνος στοχαζόταν πάνω στην μορφή ενός παιχνιδιού που θα φανερώνει τα φόντα του δισδιάστατου έναντι του τρισδιάστατου περιβάλλοντος.

Στρατολογώντας τους συνεργάτες και φίλους του, Adrian Bauer, Jonathan Geer και Blake Edwards, ο Andersen έφτιαξε ένα demo που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τους δημοσιογράφους και βραβεύτηκε μάλιστα το 2010. Υποκινούμενοι από τα σχόλια των παικτών αυτού και ενός πιο ολοκληρωμένου demo, η ομάδα της D-Pad Studio έπεσε με τα μούτρα στην δουλειά και ολοκλήρωσε το Owlboy φέτος. Από την στιγμή της σύλληψης του, το Owlboy απέκτησε φανατικό κοινό ανάμεσα στην παγκόσμια κοινότητα μας και οι προσδοκίες άρχισαν να αυξάνονται επικίνδυνα, γεμίζοντας άγχος την αναπτυξιακή του ομάδα. Έτσι εξηγείται η μακρόχρονη παραμονή του παιχνιδιού στο τραπέζι της ανάπτυξης , παραμονή που μόνο καλό του έκανε όπως θα διαβάσετε στην συνέχεια.

Το παραμύθι του Άντερσεν
Η γνωστή έκφραση "αυτός πετάει στα σύννεφα" βρίσκει την κυριολεκτική εφαρμογή της στον κόσμο του Owlboy. Εκεί όλες οι κατοικημένες περιοχές βρίσκονται πάνω σε νησιά που στέκονται στον αέρα, ανάμεσα στα σύννεφα, χάρη στα λαμπρά τεχνολογικά επιτεύγματα ενός υβριδικού πολιτισμού που αποτελείται από ανθρώπους και ανθρώπους – κουκουβάγιες. Στην προηγμένη αυτή κοινωνία θα φανταζόσασταν ότι οι ενοχλητικές ανθρώπινες συμπεριφορές που γεμίζουν ψυχολογικά προβλήματα τον κόσμο όπως το bullying θα είχαν εξαλειφθεί αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Εισερχόμενοι στο παιχνίδι ανακαλύπτετε ότι ο playable χαρακτήρας σας είναι ο Otus, ένα αγόρι διασταύρωση κουκουβάγιας και ανθρώπου το οποίο βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο του δασκάλου και των συμπολιτών του. Βιώνοντας τον ανατριχιαστικό εφιάλτη του μικρού στην εισαγωγή θα νοιώσετε ζωσμένοι από άτομα με εχθρικές προθέσεις και θα συμπονέσετε βαθιά το δύστυχο πλάσμα που έτυχε, συν τοις άλλοις, να γεννηθεί μουγκό. Με ιδιοφυή τρόπο οι σεναριογράφοι του Owlboy καθιστούν συμπαθή εξαρχής τον ήρωα τους και σας υποχρεώνουν να νοιαστείτε στην συνέχεια για την μοίρα του.

Η συμπάθεια σας προς το απόλυτο αουτσάιντερ που ελέγχετε θα μετατραπεί γρήγορα σε θαυμασμό και αγάπη μόλις ο Otus ανακαλύψει ότι οι συμπολίτες του κινδυνεύουν από μια λεγεώνα αιμοδιψών πειρατών και τα εγκληματικά σχέδια του μεγαλομανή αρχηγού τους. Αντί να εκδικηθεί τους καταπιεστές του κάνοντας στην άκρη και απολαμβάνοντας το θέαμα της καταστροφής τους, ο Otus προτάσσει τα στήθη του στον κίνδυνο και, με την βοήθεια του μοναδικού του φίλου, Geddy, ξεχύνεται στους αιθέρες ταξιδεύοντας από τον ένα επικίνδυνο τόπο στον επόμενο, εξολοθρεύοντας αμέτρητους εχθρούς, απενεργοποιώντας παγίδες και κάνοντας νέους φίλους στην πορεία.

Μπορεί να μην διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας αλλά το σενάριο του Owlboy και οι χαρακτήρες του θα διεγείρουν έντονα συναισθήματα μέσα σας, αναγκάζοντας σας να νοιαστείτε για την εξέλιξη και το πεπρωμένο τους, ένα μη απαραίτητο γαρνίρισμα σε Platform-Adventure που όμως ανεβάζει κατακόρυφα την συνολική του αξία. Θα ξεκαρδιστείτε με τα ονόματα των ηρώων (ένα ενοχλητικό δίδυμο ονομάζεται Fib και Bonacci που ενωμένα μας δίνουν το όνομα μιας από τις μεγαλύτερες μαθηματικές ιδιοφυίες όλων των εποχών), με τις κουβέντες και τις αντιδράσεις τους μπροστά στον κίνδυνο.

Μια κουκουβάγια για όλες τις δουλειές
Το αφηγηματικό πλαίσιο είναι έξοχο αλλά η καρδιά του παιχνιδιού χτυπά στα υπέροχα game mechanics που αποκαλύπτουν ότι ο μόχθος μιας δεκαετίας ανάπτυξης έπιασε τόπο. Ο ήρωας που χειρίζεστε εκτελεί μια σειρά απλών κινήσεων: άλμα, πέταγμα, περιστροφή και βηματισμό. Στον επικίνδυνο κόσμο που τον περιφέρετε, οι δυνατότητες του Otus είναι περισσότερο αμυντικές πλην της περιστροφής που του επιτρέπει να σπάζει συγκεκριμένα είδη ύλης. Για να ανταπεξέλθει στους κινδύνους, ο Otus μετατρέπεται σε ιπτάμενο ταξί, μεταφορικό μέσο των φίλων του που διαθέτουν εξοπλισμό κατάλληλο για μάχη.

Ο Geddy κρατά ένα όπλο και γαζώνει τα τέρατα που απειλούν τον Otus και τον ίδιο. Ο δεύτερος φίλος που θα κάνετε στην περιπέτεια έχει άλλο είδος όπλου, ένα ισχυρότερο που ξεροψήνει την φυτική ύλη, την απρόσβλητη από τα πυρά του Geddy. Ο τρίτος και τελευταίος "σύντροφος στα όπλα" του Otus μπορεί να αιχμαλωτίσει τους εχθρούς με ιστό και να διανύσει γρήγορα μεγάλες αποστάσεις πετώντας τον γάντζο του.

Χάρη στους συντρόφους του Otus και τον σχεδιασμό των επιπέδων, το Owlboy είναι πολύ πιο υβριδικό από τον πρωταγωνιστή του και εμπεριέχει στοιχεία από όλες τις κατηγορίες παιχνιδιών που μας συναρπάζουν. Όταν ο Otus πηδά από πλατφόρμα σε πλατφόρμα η Platform φύση του παιχνιδιού βγαίνει στο προσκήνιο. Περιφερόμενος στον τεράστιο ανοικτό κόσμο όπου έχει πρόσβαση εξαρχής πλην συγκεκριμένων σημείων που θα ανοίξει επιλύοντας γρίφους, το Owlboy μεταμορφώνεται σε ένα εξαίσιο παράδειγμα Metroidvania. Χώνοντας τα νύχια του ο Otus στους ώμους ενός συμπολεμιστή και μεταφέροντας τον στον αέρα, η δράση μεταμορφώνεται σε shoot ‘em up και εσείς σημαδεύετε και πυροβολείτε από την μια και από την άλλη ελέγχετε την πτήση του ήρωα αποφεύγοντας τα εχθρικά πυρά.

Μεγάλη κατάπληξη θα νοιώσετε στην σπηλιά των gnomes όπου αναγκάζεστε να προχωρήσετε με stealth κινήσεις για να μην σας φάνε μπαμπέσικα. Από το Owlboy δεν λείπουν τα pressure plates και οι διακόπτες που παραπέμπουν σε εύκολα παιχνίδια γρίφων απαιτώντας χαλαρή πνευματική προσπάθεια. Διαφοροποιώντας το gameplay από την μια στιγμή στην άλλη, το Owlboy αποφεύγει να γίνει επαναλαμβανόμενο και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον σας. Ταυτόχρονα σας κεντρίζει την περιέργεια αφού ποτέ δεν ξέρετε τι σας περιμένει στην επόμενη γωνία.

Αποκτώντας τον έλεγχο της πτήσης
Το σύστημα χειρισμού είναι τόσο καλοφτιαγμένο που μπορείτε να παίξετε με την ίδια επιτυχία χρησιμοποιώντας ένα gamepad ή τον συνδυασμό πληκτρολογίου – ποντικιού. Προσωπικά ακολούθησα την δεύτερη επιλογή και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ο Otus ανταποκρίθηκε αυτόματα στις κατευθυντήριες εντολές των πλήκτρων, σχίζοντας τους αιθέρες και ισορροπώντας με μεγάλη ευκολία σε στενά περάσματα γεμάτα θανατηφόρα εμπόδια. Με το mouse στόχευα πολύ εύκολα τους εχθρούς ραντίζοντας τους με πυρά ενώ ταυτόχρονα πιλοτάριζα τον Otus μακριά από τον κίνδυνο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για αυτόν που θα σας περιγράψω τώρα, θα λιώσετε στην απόλαυση παίζοντας το Owlboy. Μόνο στα καλύτερα Platform όλων των εποχών (Mario, Zelda, Sonic κ.τ.λ) έχετε αντικρίσει τόσο τέλειο level design. Στο Owlboy τα πάντα είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να δοκιμάζουν τις ικανότητες σας χωρίς να δημιουργούν εκνευρισμό με την δυσκολία τους. Τα bosses, ξέχωρα από την επιφανειακή τους παρουσία, παρουσιάζουν εντελώς διαφορετικά μοτίβα επιθέσεων, άλλοτε στέλνοντας δεκάδες υποτακτικούς προς το μέρος σας σε μορφή αρένας, άλλοτε εμφανιζόμενοι άτρωτοι και κυνηγώντας σας σαν χίλιες κολάσεις που πρέπει να αποφύγετε, άλλοτε απαιτώντας απομνημόνευση των κινήσεων τους και χτύπημα στο τρωτό τους σημείο την κατάλληλη στιγμή.

Περνώντας μέσα από καταρράκτες τα φτερά του Otus βρέχονται και ο ιπτάμενος φίλος σας έχει μόνο το άλμα του για να προχωρήσει. Σε προχωρημένη περιοχή τα πάντα είναι σκοτεινά και ο Otus πρέπει να ανάβει πυρσούς στο διάβα του για να δει τι τον περιμένει ή να καταναλώσει τροφή που τον κάνει να λάμπει. Η ισορροπία στον αέρα μέσα σε στενούς χώρους με εχθρικά όντα να τον απειλούν σας αναγκάζει να επιστρατεύσετε όλες σας τις ικανότητες για να σώσετε τον Otus και να προχωρήσετε, μια τιτάνια συνεργατική προσπάθεια ματιών και χεριών που μου θύμισε στιγμές από το θρυλικό Hero στο Atari 2600.

Εκτός από τα ρεφλέξ, το Owlboy επιστρατεύει την δημιουργική σας σκέψη, όχι τοποθετώντας μπροστά σας δύσκολους γρίφους αλλά ευνοώντας τον πειραματισμό σε κάθε του γωνιά. Αυτό το πυρακτωμένο πλάσμα που σας κόβει τον δρόμο μπορεί να σκοτωθεί αν το πυροβολήσετε πισώπλατα αλλά δεν θα είναι καλύτερο να το περιλούσετε με νερό στύβοντας ένα σύννεφο και στην συνέχεια να το σπάσετε με μια περιστροφή; Τα ατσάλινα πλάσματα που απειλούν την σωματική σας ακεραιότητα ανά τριάδες και δεν καταστρέφονται με πυρά θα τα αποφύγετε ή θα αρπάξετε με τα γαμψώνυχα σας μια κινούμενη βόμβα από την διπλανή οθόνη και θα τους την πετάξετε; Αντίστοιχα ερωτήματα θα σας απασχολήσουν σε όλη την διάρκεια της περιπέτειας, επιτρέποντας σας να εκφράσετε την δημιουργικότητα σας επηρεάζοντας το περιβάλλον του Otus.

Και ενώ όλα τα συστατικά του Owlboy είναι τέλεια εναρμονισμένα, η εντυπωσιακή εικόνα φθείρεται ανεπαίσθητα από το ελλιπέστατο σύστημα ανάπτυξης του Otus. Τα αντικείμενα που μπορεί να αποκτήσει ο φτερωτός ήρωας στο εμπορικό κατάστημα του χωριού του είναι περισσότερο διακοσμητικά με εξαίρεση εκείνα που του ανεβάζουν την μπάρα του health. Σίγουρα ο Otus δεν χρειάζεται τελικά τίποτα περισσότερο από τους κολλητούς του φίλους για να επιβιώσει όμως ένα σύστημα ανταμοιβής των coins που μαζεύει στον δρόμο του με άχρηστα αντικείμενα δεν βοηθά καθόλου στο replayability του τίτλου.

Με την δράση να ξεχειλίζει από κάθε "πόρο" του, εκτός από τις στιγμές που διακόπτεται για να εμπλουτίσει τους χαρακτήρες προσφέροντας σας μοναδικές ατάκες με χιούμορ και συναίσθημα, το Owlboy φθάνει στο τέρμα κοντά στις επτά ώρες μετά το ξεκίνημα του. Όντας ένα παιχνίδι που ευνοεί την περιπλάνηση εξαρχής, δεν έχετε κανένα σοβαρό λόγο για να επιστρέψετε στον κόσμο του μόλις το ολοκληρώσετε αφού θα έχετε ήδη απολαύσει όλο το διαθέσιμο περιεχόμενο. Ίσως το ξαναπιάσετε μετά από αρκετούς μήνες απουσίας αν δεν έχει εμφανιστεί κάτι εξίσου συναρπαστικό στον ορίζοντα του είδους που ανήκει.

Η τηλεμεταφορά των companions κατά βούληση και η αθανασία τους σας απαλλάσσει από το να παριστάνετε την νταντά τους.

Η ζωή είναι ωραία με το "hi-bit"
Η οπτική διάσταση του Owlboy είναι τρομακτικά φιλόδοξη και θα εστιάσει την προσοχή σας σε μια τάση της εποχής που αγαπάμε ολοένα και περισσότερο. Η αισθητική επιλογή του pixel art σε πολλούς σύγχρονους τίτλους δεν αποτελεί απλώς έναν φόρο τιμής στα αριστουργήματα με τα οποία μεγαλώσαμε αλλά και μια προσπάθεια βελτίωσης τους χρησιμοποιώντας υψηλής ανάλυσης εικονοστοιχεία. Το αποτέλεσμα ονομάζεται “hi – bit” και η εντύπωση που προκαλεί είναι πολύ ευχάριστη.

Το Owlboy παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τα παιχνίδια του SNES, όπως όμως θα ήταν αν έπαιζαν σε υψηλές αναλύσεις με λειασμένες όλες τις πτυχές τους. Τα στιλβωμένα γραφικά του προσφέρουν στα μάτια σας ένα κόσμο γεμάτο απίθανες λεπτομέρειες. Τουλάχιστον οι μισές απεικονίζουν ένα μαγευτικό φόντο γεμάτο αιωρούμενα νησιά, ιπτάμενα καράβια και περιβαλλοντικά στοιχεία που δημιουργούν την τέλεια ψευδαίσθηση του βάθους. Το φανταστικό animation δίνει κυριολεκτικά ζωή στους χαρακτήρες. Ο πρωταγωνιστής, οι συμμαχητές του και όλοι οι NPC διαθέτουν επιτηδευμένες κινήσεις για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους: ο ένας κουνάει μανιωδώς τα χέρια του, ο άλλος τα μαζεύει στο στήθος όταν φοβάται και ανοίγει διάπλατα τα μάτια του κ.ο.κ.

Τα “hi bit” γραφικά χτίζουν έναν παραμυθένιο κόσμο και η μουσική του τεξανού Jonathan Geer του προσθέτει μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Ο τεξανός μουσικοσυνθέτης σε κάθε του νότα δικαιολογεί το πτυχίο στην κινηματογραφική μουσική που απόκτησε από το Berklee College. Τα 68 κομμάτια που επενδύουν μουσικά το Owlboy χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η μία περιλαμβάνει ορχηστρικές συνθέσεις που τονίζουν την φανταστική διάσταση του κόσμου: απλά κλείστε τα μάτια σας όταν τα ακούτε και εικόνες από την Χώρα του Ποτέ ή εκείνη των Θαυμάτων θα εμφανιστούν καθαρότατα μπροστά σας. Η δεύτερη είναι ιδανική για την αύξηση της έντασης σε στιγμές όπου κινδυνεύει ο ήρωας: τα μουσικά όργανα παίζουν σαν δαιμονισμένα ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη και ταράζοντας σας. Αν διέθετε και voice acting, το Owlboy θα ήταν αριστούργημα στον ηχητικό τομέα.

Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας
Όλοι μας ονειρευόμαστε να είχαμε την ικανότητα να πετάξουμε και το Owlboy πραγματοποιεί την ενδόμυχη αυτή επιθυμία στήνοντας έναν τόπο γεμάτο παράξενα όντα και άφθονες προκλήσεις. Περιέχοντας gameplay στοιχεία από διαφορετικά είδη διατηρείται φρέσκο καθ’ όλη την μικρή του διάρκεια και καθηλώνει με τις συνεχείς απειλές που ρίχνει στον δρόμο σας. Ο χειρισμός είναι πανεύκολος οπότε δεν απαιτεί πρότερη εμπειρία στο είδος και σας επιτρέπει να χειριστείτε τον Otus με το μέσο που προτιμάτε, gamepad ή mouse και keyboard. Βρίσκω λογική την τιμή των 20 ευρώ στο Steam ανεξάρτητα από την διάρκεια του διότι οι δημιουργοί του αξίζουν αυτά τα λεφτά χάρη στην καταπληκτική δουλειά που τους πήρε μια ολόκληρη δεκαετία να την ολοκληρώσουν.

Θετικά:
- Pixel Art φανταστικής ποιότητας
- Πλούσιο και δυναμικό soundtrack
- Ποικιλόμορφο και εθιστικό gameplay
- Εύκολος χειρισμός
- Συναρπαστικοί χαρακτήρες και σενάριο

Αρνητικά:
- Σπάνια «τινάγματα» της κάμερας
- Μικρή διάρκεια
- Ασήμαντο σύστημα αναβάθμισης χαρακτήρα

Βαθμολογία
Γραφικά: 8
Ήχος: 8
Gameplay: 8.5
Αντοχή: 6
Γενικά: 8

Ένας θρίαμβος της Pixel Art αισθητικής που ευχόμαστε να βρει πολλούς μιμητές.

Γιάννης Μοσχονάς