Deponia Doomsday

Η απρόσμενη επιστροφή του αγαπημένου Αdventure. 

«Rufus ρούφα το αυγό σου επιτέλους και απάλλαξε μας από την παρουσία σου!». Πόσοι από εσάς που ασχοληθήκατε με την τριλογία της Deponia δεν είπατε την παραπάνω φράση από μέσα σας ή φωναχτά παρακολουθώντας το φινάλε του Goodbye Deponia που έπρεπε να λέγεται Goodbye Rufus; Η υψηλή ποιότητα των Adventures Deponia της εταιρείας ανάπτυξης Daedalic Entertainment που ειδικεύεται στην κατηγορία είναι αντιστρόφως ανάλογη της γοητείας του κεντρικού πρωταγωνιστή. Ο Rufus είναι κυριολεκτικά ένας παλιοχαρακτήρας, ένα αντιπαθέστατο συνονθύλευμα ανοησίας και κάφρικων στοιχείων που προκαλεί γέλιο με τις χοντράδες του αλλά δεν γίνεται ποτέ συμπαθής. Ποτέ είπα; Στο τέλος της τρίτης του περιπέτειας ο Rufus έδειξε να ωριμάζει μετά από τόσες περιπέτειες στο πλευρό της αγαπημένης του Goal και προχώρησε στην πιο αλτρουιστική πράξη της ψηφιακής του ύπαρξης, θυσιάζοντας το τομάρι του για να σωθεί ο κόσμος.

Ο συναισθηματικός αντίκτυπος του εν λόγω φινάλε ήταν τρομερός και συμπλήρωσε ιδανικά το τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας, αφήνοντας μας με μια γλυκιά ανάμνηση και κάνοντας μας να συμπαθήσουμε τον πρωταγωνιστή του για πρώτη φορά. Η επιτυχία της τριλογίας Deponia στην αγορά, η γκρίνια πολλών παικτών που δεν ήθελαν να τελειώσει και η απόφαση της Daedalic να μην σφάξει τελικά την «κότα με τα χρυσά αυγά» της οδήγησαν στην ανάπτυξη ενός τέταρτου videogame Deponia κάτω από μεγάλη μυστικότητα μέχρι την πρόσφατη κυκλοφορία του. Πιάνοντας το στα χέρια μου ώστε να προχωρήσω στην παρουσίαση του είχα ανάμικτα συναισθήματα.

Από την μια πλευρά λάτρεψα όλες τις πλευρές της τριλογίας και αισθάνθηκα βαθιά χαρά με την σκέψη της επιστροφής μου στην καρτουνίστικη Deponia. Από την άλλη, ήμουν ικανοποιημένος από την εξέλιξη και την ολοκλήρωση της τριλογίας, καταχωρώντας την πλέον στις ικανοποιητικότερες εμπειρίες που μου πρόσφερε το είδος έτσι δημιουργήθηκε ο φόβος ότι, για εμπορικούς λόγους, η Daedalic θα μας σερβίρει μπαγιάτικο φαγητό, αμαυρώνοντας τα περασμένα επιτεύγματά της.

Η νεκρανάσταση του σπαστικού νεανία
Για να επιτευχθεί η επιστροφή σας στην Deponia, η Daedalic άρπαξε μια γομολάστιχα και έσβησε όλες τις περασμένες εμπειρίες σας. Η νέα περιπέτεια ξεκινά δίνοντας εφιαλτικότερη μορφή στα επακόλουθα του Goodbye Deponia: ο Rufus επιβίωσε της θανάσιμης πτώσης αλλά η πόλη Elysium έπεσε στον πλανήτη ισοπεδώνοντας την Deponia ενώ εξαπέλυσε στην επιφάνεια του μια στρατιά από τέρατα που ξεσκίζουν όποιον συναντούν στο διάβα τους.

Φανερά γερασμένος και κουρασμένος από τα βάσανα μιας ζωής επικεντρωμένης στην επιβίωση σε post-apocalyptic περιβάλλον, ο Rufus αποφασίζει να ανατινάξει τον πλανήτη πατώντας το γνωστό «κόκκινο κουμπί» που συνδέεται πάντοτε με κάποιο doomsday όπλο. Ο εφιάλτης παίρνει τέλος με τον Rufus να ξυπνά στο κρεβάτι του πριν από τα γεγονότα του πρώτου Deponia και τρομαγμένος από το όνειρο που είδε. Παρά την ανοησία του, αντιλαμβάνεται ότι όλα όσα παρακολούθησε στον ύπνο του ήταν ένα τρέιλερ των γεγονότων που θα συμβούν στον ξύπνιο του μελλοντικά.

Για να αποτρέψει την καταστροφή του κόσμου του, ο Rufus ενώνει τις δυνάμεις του με τον εκκεντρικό επιστήμονα McChronicle και εμπλέκεται χάρη στην χρονομηχανή του, σε μια καταπληκτική βόλτα ανάμεσα σε πολλές χρονικές περιόδους, επιχειρώντας να διορθώσει τα πράγματα για όλους. Επειδή αυτό είναι εξίσου δύσκολο με την προσπάθεια ενός ατζαμή τεχνίτη να επιδιορθώσει ένα περίπλοκο μηχάνημα, ο Rufus, ο McChronicle, η Goal και αρκετοί ακόμη χαρακτήρες-δορυφόροι μπλέκονται σε μια περιπετειώδη δίνη με πολλές ευτράπελες καταστάσεις, δράση και απρόοπτα.

Η επανεκκίνηση του timeline που παίξατε μέχρι σήμερα στα Deponia ακυρώνει αυτόματα όλη την ωρίμανση των βασικών χαρακτήρων. Ο Rufus είναι και πάλι ο γνωστός αντιπαθητικός του εαυτός που σχολιάζει ανοήτως τα πάντα και η Goal στερείται συναισθηματικής ανάπτυξης και παρουσιάζει την εικόνα ενός αντιδραστικού πλάσματος σε πόλεμο με τον κόσμο. Την ώρα που η αντιπάθειά σας για το ζεύγος θα αυξάνει αλματωδώς, η συναναστροφή με πρωτοφανέρωτους NPCs στο σύμπαν της Deponia θα «χρυσώσει το χάπι». Ο McChronicle είναι ένας ιδανικός συνδυασμός επιστημονικών γνώσεων και παιδιάστικης αδεξιότητας ενώ ο Tuck είναι ένας διασκεδαστικός μεθύστακας που πνίγει τον πόνο του στο ποτό και εσάς στο γέλιο με το αστείο του πρόσωπο και τα καμώματά του.

Το gameplay mechanic που σχετίζεται με το ταξίδι στον χρόνο δεν εκτελέστηκε καθόλου καλά στο Deponia Doomsday. Ξεχάστε τις υπέροχες περιπλανήσεις του Marty McFly στις σημαντικότερες περιόδους της προσωπικής του ιστορίας και της κοινότητας του στο Back to the Future: The Game της Telltale Games. Στο Deponia Doomsday ο Rufus επιστρέφει πολλάκις στην αφετηρία της σεκάνς που προχωρήσατε μετά πόνων και βασάνων, αναγκάζοντάς σας να επαναλάβετε την συγκέντρωση των ίδιων αντικειμένων και να επισκεφτείτε τις περιοχές που ήδη ξεψαχνίσατε. Το ταξίδι στον χρόνο σταδιακά γίνεται τόσο ενοχλητικό που θα πιάσετε τον εαυτό σας να φωνάζει: «Όχι πάλι τα ίδια ρε γαμώτο», μετατρέποντας την διασκέδαση σε αγγαρεία.

Χιούμορ της… πλάκας!
Δυστυχώς είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι το Deponia Doomsday αποτελεί προϊόν αντρών με συμπεριφορά και χιούμορ γυμνασιόπαιδου. Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι ελάχιστοι και απεικονίζονται είτε σαν μονίμως θυμωμένα, υστερικά πλάσματα που συμπεριφέρονται ευνουχιστικά απέναντι στους άντρες, είτε σαν άβουλα όντα, όπως ακριβώς θα τις απεικόνιζε ένας μισογύνης δηλαδή. Το χιούμορ που αναβλύζει από το gameplay έχει τις καλές και τις κακές του στιγμές. Θα γελάσετε με την ψυχή σας με το παιδί που του φορτώνει ψεύτικη γενειάδα ο Rufus ώστε να τον στρατολογήσει σαν συμπαίκτη του σε ένα άθλιο παιχνίδι (ακούστε την αλλαγή της φωνής του μετά την γενειάδα και θα ξεραθείτε στο γέλιο). Άπειρο γέλιο πέφτει και στις VIP αίθουσες του Elysium. Η τεμπελιά δέρνει τους σεβασμιότερους κατοίκους του μέρους και ο Rufus είναι ο καταλύτης για να εξωτερικεύσουν τον ρηχό εσωτερικό τους κόσμο. Υποσχεθείτε για παράδειγμα υπηρεσίες solarium σε έναν τεμπελχανά και μετατρέψτε το πρόσωπό του σε μελιτζάνα με μια λάμπα πυρακτώσεως.

Θα αναρωτηθείτε εύλογα πως είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδίασαν τόσες υπέροχες κωμικές σκηνές, χαρακτήρες και διαλόγους να ξεπέφτουν στο επίπεδο γελοίων οπτικών ανεκδότων με κακάσχημες πεθερές και άντρες που κλωτσήθηκαν στα… απαυτά και ήρθαν απότομα σε επαφή με την γυναικεία πλευρά τους. Με τραβεστί, πεθερικά της συμφοράς και ροζ ελέφαντες (χαρακτήρας που επανέρχεται αδιάκοπα στο παιχνίδι) είναι δύσκολο να προκληθούν θετικά συναισθήματα σε εσάς, τους περπατημένους παίκτες. Παρακολουθώντας αυτή την κιτσαρία θα μπείτε αυτόματα σε Madonna mode, τραγουδώντας: “Pink elephants and lemonade, dear Jessie hear the laughter running through the love parade!”

Ευτυχώς ο χειρισμός έχει διατηρήσει την απλή και λειτουργική του μορφή: ένα πλήκτρο εμφανίζει όλα τα hotspots στην οθόνη, ο κέρσορας αλλάζει μορφή περνώντας από πάνω τους και το inventory κατεβαίνει σαν παντζούρι με μια απαλή κίνηση του mouse wheel. Οι πολλαπλές επιλογές κυριαρχούν στο παράθυρο των διαλόγων αλλά ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε την λεκτική αλληλεπίδραση είναι να επιλέξετε όλα τα πιθανά θέματα με την σειρά, ακόμα και όταν γνωρίζετε την σωστή ερώτηση, για να μην χάσετε την παραμικρή διασκεδαστική ατάκα.

Τα σχεδιαστικά ελαττώματα του συγκρούονται με την comic ομορφιά του περιβάλλοντος της Deponia.

Ανούσια δράση
Σε μια προσπάθεια να καινοτομήσει, η Daedalic είπε να προσθέσει και μια πρέζα δράσης παραπάνω ώστε η εμπειρία σας στο Deponia Doomsday να μην εξαντλείται στην συγκέντρωση αντικειμένων, στο ανακάτεμα τους και στην εφαρμογή τους στο περιβάλλον. Η πρώτη της προσθήκη είναι τα κακοφτιαγμένα quick-time events όπου καλείστε να πατήσετε το αριστερό mouse button μέχρι να γεμίσει μια μπάρα που εμφανίζεται στην οθόνη. Τα events αυτά διαρκούν ελάχιστο χρόνο και είναι τόσο βαρετά όσο ακούγονται, ένα button mashing σκηνικό χωρίς την αντίστοιχη οπτική επιβράβευση, να βλέπετε για παράδειγμα τον ήρωα σας στην οθόνη να εκτελεί ολόκληρη χορογραφία κινήσεων ή να ρίχνει χτυπήματα σε ρυθμό πολυβόλου.

Ακολουθούν τα minigames: αγώνες ταχύτητας, παρτίδες γκολφ, σκοποβολή με μπάλες κ.ο.κ. Η ύπαρξη τους θα ανανέωνε πραγματικά το point and click gameplay της σειράς αν είχε δοθεί περισσότερος χρόνος στην διεξαγωγή τους και μεγαλύτερη προσοχή στον χειρισμό. Η σκοποβολή με τις μπάλες αντί να εκτελείται στα πλαίσια ενός shooter, δηλαδή το στόχαστρο να ακολουθεί την κίνηση του mouse, σας αναγκάζει να το μετακινείται με τα cursor keys. Κατά συνέπεια θα σας δημιουργηθεί η αίσθηση ότι το στόχαστρο κινείται σαν να βρίσκεται μέσα σε παχύρευστο υγρό, αργά και βασανιστικά, σαν να αντιστέκεται στις εντολές σας. Όταν τελικά δείτε τον στόχο σας και του ρίξετε μια μπάλα, θα έχετε φάει ήδη δέκα χτυπήματα από τους υπόλοιπους στόχους, αποκομίζοντας μόνο εκνευρισμό από την δραστηριότητα.

Τι να πούμε για τον «φανταστικό» αγώνα ταχύτητας στον οποίο συμμετάσχετε κλικάροντας μανιωδώς πάνω σε ένα μανιτάρι για να αυξομειώσετε την ταχύτητα του οχήματος; Δάκρυα χαράς θα χύσετε παίζοντας το RPG mini game στην αίθουσα με τους καθρέπτες που αποτελεί φόρο τιμής στα επικά Dungeon Master και Eye of the Beholder που λατρεύτηκαν με πάθος στην εποχή τους. Πριν προλάβουν να στεγνώσουν στο μάγουλο σας, θα νοιώσετε τον εκνευρισμό να σας κατακλύζει μόλις συνειδητοποιήσετε ότι το mini game διαρκεί ελάχιστα λεπτά και δεν προλαβαίνετε να το χαρείτε καθόλου. Ευτυχώς που υπάρχει και το mini game με την σαύρα Poisonous, το οποίο έχει την διάρκεια αλλά και την πρόκληση που οφείλει ένα mini game για να κρατήσει το ενδιαφέρον. Το ερπετό θέλει να διασχίσει έναν αεραγωγό αλλά εμποδίζεται από πορτάκια που ανοιγοκλείνουν όταν τα σπρώχνει. Για να το σκάσει από τον λαβύρινθο του, ο Poisonous θα ακολουθήσει συγκεκριμένη πορεία ανοίγοντας τα πορτάκια που θα σχηματίσουν την μοναδική διαδρομή για την έξοδο, μια διαδικασία που δεν βασίζεται στην τεχνική του trial and error αλλά στους σωστούς υπολογισμούς από την μεριά σας.

Αντικειμενική διασκέδαση
Με τα minigames να καταναλώνουν απειροελάχιστο τμήμα του gameplay, η βασική δραστηριότητα του Deponia Doomsday παραμένει η απόκτηση και διαχείριση πληθώρας αντικειμένων. Τα συνεχή ταξίδια στον χρόνο του Rufus χωρίζουν την περιπέτεια σε χρονικές περιόδους ή πράξεις που αποτελούνται από ένα μικρό αριθμό οθονών για να ξεψαχνίσετε. Τα αντικείμενα εξαφανίζονται με το πέρασμά σας στην επόμενη πράξη έτσι το inventory δεν ξεχειλίζει ποτέ από σαβούρα η οποία θα σας ανάγκαζε να συνδυάζετε απεγνωσμένα τα πάντα μεταξύ τους μήπως πέσετε τυχαία στην λύση. Το ερώτημα αν οι γρίφοι δοκιμάζουν τις πνευματικές σας ικανότητες απαντάται θετικά σε πρώτη φάση. Ενώ θα συναντήσετε πολλούς εξωφρενικούς γρίφους, όλοι τους συμφωνούν με το πνεύμα της περιπέτειας και τον σουρεαλιστικό της κόσμο, από την επένδυση ενός πλήκτρου του πιάνου με κρέας και την τοποθέτηση του στην κονσόλα ελέγχου ενός ασανσέρ μέχρι την ξεκαρδιστική τοποθέτηση γενειάδας με μέλι σε μικρό παιδί και την επακόλουθη επίθεση μελισσών πάνω της.

Μέσα στην αρμονία των πνευματικών προκλήσεων ξεπετάγονται όμως και γρίφοι χωρίς την παραμικρή λογική που μοιάζουν περισσότερο με κατάφωρη κοροϊδία προς εσάς τους παίκτες. Το χειρότερο παράδειγμα ανάμεσα τους είναι η απαίτηση ενός νταβατζή προς τον Rufus για την παροχή απτών αποδείξεων του έρωτα του προς την Goal. Όταν μου ζητήθηκε να της προσφέρω ένα άστρο από τον ουρανό, εντόπισα το ουράνιο σώμα βρισκόμενος πάνω στις ράγες ενός rollercoaster. Προσπάθησα να τραβήξω φωτογραφία στο αστέρι ενώ δοκίμασα και άλλες απίθανες ιδέες μου χωρίς αποτέλεσμα. Έχοντας κολλήσει χοντρά αποφάσισα να καταφύγω σε walkthrough διαβάζοντας την πιο ανυποψίαστη λύση που θα μπορούσε να δοθεί. Χωρίς να αλλάζει σχήμα ο κέρσορας, κάτι που συμβαίνει πάντοτε όταν ο Rufus στοχεύει σε hotspot, πρέπει να πατήσετε 2-3 φορές το mouse button μέχρι να παρακολουθήσετε από το πουθενά τον χαρακτήρα να τεντώνει το χέρι του, να πιάνει το αστέρι και να το βάζει στη τσέπη του!

Αν ανήκετε στους ανθρώπους που δεν εγκαταλείπουν ένα Adventure πριν το τελειώσουν, ανεξάρτητα από την συνολική ποιότητα και τις εκνευριστικές τους στιγμές τότε θα δείτε το τελικό cinematic του Deponia Doomsday μετά από 13 με 16 ώρες παιξίματος. Ετοιμαστείτε για άλλη μια συναισθηματική κατραπακιά εξετάζοντας το διότι σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι αυτό που θα θέλατε να δείτε. Μόνο ένα κίνητρο υπάρχει για να επισκεφθείτε και πάλι την Deponia αφού το τερματίσετε και αυτό είναι η μανία συλλογής των Steam Achievements.

Στα πρότυπα της Disney
Ο κόσμος του Deponia είναι γεμάτος χρώμα και πανέμορφα καρτουνίστικα γραφικά που θυμίζουν τις καλύτερες δημιουργίες του Walt Disney. Ο δυναμικός φωτισμός των χώρων τονίζει την εικονογραφημένη ιστορία και ενίοτε αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του gameplay. Για παράδειγμα, στο πανηγύρι της Deponia θα παρατηρήσετε ότι οι φωτιστικές πηγές αναβοσβήνουν, υποδεικνύοντας στον Rufus το που πρέπει να σταθεί για να ενεργοποιήσει έναν μηχανισμό. Υιοθετώντας περαιτέρω τεχνικές animation ταινίας, η κάμερα ζουμάρει αδιάκοπα στους σημαντικότερους διαλόγους ενισχύοντας το δραματικό τους αντίκτυπο και μεγεθύνοντας τους πανέμορφα σχεδιασμένους χαρακτήρες ώστε να απολαύσετε όλες τις σχεδιαστικές λεπτομέρειες. Οι εκφράσεις του προσώπου κυριαρχούν στο κομμάτι του animation αλλά υπάρχουν αρκετά συμβάντα στην περιπέτεια που καλύπτονται από συνεχές animation όπως είναι η μπάντα στο πανηγύρι που παίζει αδιάκοπα το εμβατήριο της μόλις την προσεγγίζει ο Rufus.

Finn Seliger. Ένα όνομα που δεν πρόκειται να ξεχάσετε ποτέ αν έχετε τερματίσει όλη την σειρά των Deponia. Ο συνθέτης της μουσικής της τετραλογίας δεν έχει απλά ταλέντο στο να ντύνει μουσικά τις εξωφρενικές καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο Rufus αλλά έχει αποδειχτεί και τρομερός στιχουργός γεννώντας τους σπαρταριστούς στίχους που τραγουδάει ο άστεγος τροβαδούρος της εισαγωγής. Στο Deponia Doomsday οι στίχοι του τροβαδούρου δεν έχουν την φαιδρότητα των προηγούμενων επεισοδίων του… Ρούφιου έπος αλλά θα αποζημιωθείτε από τις συνθέσεις του. Το κεντρικό θέμα μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Άλλοτε καταφεύγει σε δυναμικές, επικές νότες για να καταδείξει την σημασία των ενεργειών του Rufus και άλλοτε χαλαρώνει απότομα εκφράζοντας μουσικά το love story μεταξύ Rufus και Goal.

Το άκουσμα της rock μουσικής στην περιοχή διασκέδασης του Elysium θα σας φέρει στο μυαλό αγαπημένα κομμάτια των Rolling Stones και ο chiptune ήχος στο RPG mini game ξυπνά ευχάριστες αναμνήσεις από τις περιπέτειες σας στα κλασικά games του παρελθόντος. Κατόπιν θα παρατηρήσετε με ευχαρίστηση το τέλειο lip synch των χαρακτήρων που ακολουθείται από τις ευτράπελες γκριμάτσες τους. Το ποιοτικό voice acting αποτελεί de facto προτέρημα των Deponia και στο Doomsday πάει ένα βήμα παραπέρα όταν ο γερασμένος Rufus ακούγεται να μιλά με την φωνή του David Hayter, κατά κόσμο Solid Snake.

Αντίο Deponia και να μην μας γράφεις!
Το «νόμισμα» του Deponia Doomsday έχει δύο όψεις που εναλλάσσονται συχνά πυκνά με αποτέλεσμα την παροχή μιας διαλειμματικής εμπειρίας. Ενώ η οπτική του διάσταση είναι τόσο γλυκιά που κινδυνεύετε να πάθετε… διαβήτη παίζοντας το, οι νέες προσθήκες του gameplay λειτουργούν σαν περιττή σαβούρα που εξουδετερώνει τα θετικά στοιχεία. Οι οπαδοί της σειράς θα το απολαύσετε λόγω της προκατάληψης απέναντι στον μοναδικό του κόσμο αλλά όσοι δεν έχετε εντρυφήσει στην σειρά θα το βαθμολογήσετε ως μια μέτρια επιλογή στην κατηγορία του. Τα 30 ευρώ του κόστους του στο Steam δεν δικαιολογούνται από την ποιότητα του αλλά υπάρχουν δύο ισχυρά κίνητρα για να τα επενδύσετε, ένα βιβλίο 200 σελίδων με το artwork της περιπέτειας και το soundtrack των 25 μουσικών συνθέσεων του Finn Seliger.

Θετικά:
- Άψογη ισορροπία μεταξύ των γραφικών και του φωτισμού 
- Πλούσιες επιλογές διαλόγων που στάζουν από χιούμορ
- Διασκεδαστικοί ήρωες
- Αξιοπρεπής διάρκεια
- Ένα από τα καλύτερα soundtracks στο είδος του
- Voice actors με αυξημένη χημεία μεταξύ τους και την συνδρομή του David “Solid Snake” Hayter
- Η πλειοψηφία των γρίφων είναι ενδιαφέροντες και προκλητικοί

Αρνητικά:
- Ο Rufus είναι πιο αχώνευτος από ποτέ
- Ελάχιστοι γρίφοι που είναι η επιτομή του κακού σχεδιασμού
- Κακοφτιαγμένα mini games και quick-time events
- Το ταξίδι στον χρόνο είναι βαρετό και οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες καταστάσεις
- Κακόγουστο χιούμορ κατά περιόδους

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8
Gameplay: 7
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.3

Ακολουθεί…αγκομαχώντας τους προκατόχους του.

Γιάννης Μοσχονάς