Castlevania: Symphony of the Night

H γλυκιά μουσική των...παιδιών της νύχτας.

Πριν από μερικές μέρες σας είχαμε προϊδεάσει σχετικά με την παρουσίαση κάποιων εκ των κορυφαίων Castlevania του παρελθόντος. Μετά το Dawn of Sorrow του DS ήρθε η ώρα λοιπόν να δούμε το Symphony of the Night. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση η θέση μου είναι ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς μου είναι σχεδόν ακατόρθωτο να καταγράψω τα συναισθήματά μου για αυτή την εξαιρετική δημιουργία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Μαρτίου 1997 όταν η Konami διέθεσε στην Ιαπωνία το Castlevania: Symphony of the Night. Η αλήθεια είναι ότι την δεδομένη χρονική στιγμή το μέλλον της σειράς ήταν αβέβαιο για πολλούς και διάφορους λόγους. Σε πρώτη φάση το Castlevania: Dracula X που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια για το Super NES ήταν ένα πισωγύρισμα για την Konami και μία κυκλοφορία σαφώς κατώτερη του εξαιρετικού Super Castlevania IV. Επιπλέον, η πέμπτη γενιά οικιακών κονσολών είχε μπει για τα καλά στην ζωή μας και τα 3D γραφικά αποτελούσαν ένα must στοιχείο για κάθε τίτλο που σέβονταν εν έτη 1997 τον εαυτό του. Σαν να μην έφτανε αυτό η Konami είχε προβεί σε ριζικές αλλαγές στο gameplay της σειράς, μία κίνηση που σαφώς εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο.

Παρά το γενικότερο αρνητικό κλίμα το Symphony of the Night διέψευσε τις ανησυχίες μας, καθώς απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, ενώ με μηδενικό promotion κατάφερε να “αποπλανήσει” μία μεγάλη μερίδα παικτών στον σκοτεινό gothic κόσμο του. Βέβαια η βιομηχανία των video games είχε κάνει πάλι...το θαύμα της, καθώς η δημιουργία της Konami διατέθηκε στην Δύση σε ένα εξαιρετικά χαμηλό print run και ως εκ τούτου αρκετοί παίκτες είτε δεν είχα την ευκαιρία να το αγοράσουν, είτε κατέφυγαν στην...πειρατεία για να το αποκτήσουν. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι το Castlevania: Symphony of the Night αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο σπάνια games του PS1.

Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε βάλει το χεράκι του ο Koji Igarashi. Παρά το γεγονός ότι στον ρόλο του υπεύθυνου παραγωγής βρίσκονταν ο Toru Hagihara, o Igarashi αποτέλεσε τον ιθύνων νου και τον εμπνευστή του καλύτερου Castlevania όλων των εποχών. Αντλώντας ιδέες από το open ended ύφος της σειράς The Legend of Zelda και του Super Metroid και παντρεύοντας τις με τα RPG στοιχεία που είδαμε στο Castlevania II: Simon's Quest και στο Castlevania III: Dracula's Cruse o Igarashi χρεώνεται την δημιουργία ενός νέου genre στην βιομηχανία των video games. Έκτοτε ο όρος “Metroidvania” χρησιμοποιήθηκε δεκάδες φορές για να περιγράψει τίτλους με παρόμοιο gameplay. Ένα ακόμη γεγονός που επιβεβαιώνει την τεράστια κληρονομιά που άφησε πίσω του το Symphony of the Night είναι ότι η Konami ανέπτυξε έξι Castlevania σε Game Boy Advance και Nintendo DS εμπνευσμένα από αυτό.

Ο Άρχοντας του Κάστρου
Ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας όλων των προγενέστερων Castlevania βασίζονταν στην αέναη μάχη της οικογένειας Belmont απέναντι στον Σκοτεινό Άρχοντα, τον αιμοσταγή βοεβόδα της Τρανσυλβανίας Lord Dracula. Η σύγκρουση αυτή κορυφώνεται στον πρόλογο του Symphony of the Night, o οποίος στην ουσία αποτελεί το τελευταίο level του Castlevania: Dracula X. Αρχικά λοιπόν αναλαμβάνετε τον έλεγχο του Richter Belmont και σκοπός σας είναι να εξουδετερώσετε τον αιμοσταγή Δράκουλα.

Το boss fight που ακολουθεί σας δίνει μία μικρή ευκαιρία για να εξοικειωθείτε με το μοντέλο χειρισμού, αν και το όλο σκηνικό έχει καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα. Κοινώς όταν τα hit points φτάσουν στο ελάχιστο ο Richter αποκτά πρόσβαση σε πανίσχυρες μαγικές επιθέσεις ικανές να στείλουν τον Δράκουλα πίσω στο...φέρετρό του. Ανάλογα πάντως με τις επιδόσεις σας σε αυτή την μάχη, καθορίζονται τα αρχικά stats του Alucard, του βασικού πρωταγωνιστή της ιστορίας. Να σημειωθεί πάντως ότι η στιχομυθία που προηγείται της τιτάνιας αυτής αναμέτρησης είναι μακράν η πιο απολαυστική που έχουμε συναντήσει στην σειρά Castlevania.

Αφού ξεπαστρέψετε τον Lord Dracula η ιστορία του Symphony of the Night αρχίζει πλέον να παίρνει την κανονική ροή της. Σύμφωνα με το lore ο Richter Belmont εξαφανίζεται μετά την μονομαχία του με τον Σκοτεινό Άρχοντα, ενώ το κάστρο Castlevania εμφανίζεται και πάλι στον ορίζοντα της στοιχειωμένης Τρανσυλβανίας. Οι φήμες μάλιστα αναφέρουν ότι πλέον στο κάστρο υπάρχει ένας νέος άρχοντας. Στο σημείο αυτό θα έχετε την πρώτη σας γνωριμία με τον κεντρικό πρωταγωνιστή της ιστορίας, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Alucard, τον γιο του Δράκουλα. Ο τελευταίος αναλαμβάνει να εξερευνήσει το κάστρο και να ρίξει φως στο μυστήριο που καλύπτει την εμφάνισή του, αλλά και την εξαφάνιση του Richter Belmont.

Από σεναριακής πλευράς το δημιούργημα της Konami υπερτερεί σημαντικά έναντι των προκατόχων του. Η ροή της αφήγησης είναι μαεστρική και οι ατάκες των διαφόρων NPC θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στην μνήμη σας. Επιπλέον, για πρώτη φορά στην σειρά συναντάμε αρκετές ανατροπές, καθώς ποτέ δεν είναι διακριτό το ποιος ακριβώς είναι ο “κακός” της υπόθεσης. Μάλιστα για να φθάσετε στην...ρίζα του κακού θα πρέπει να εξερευνήσετε με μεγάλη προσοχή το κάστρο και να συλλέξετε συγκεκριμένα αντικείμενα. Στο σημείο αυτό αξίζει να προσθέσουμε ότι το Castlevania: Symphony of the Night έχει αρκετά εναλλακτικά endings, αλλά μόνο ένα εξ' αυτών δίνει τις απαραίτητες απαντήσεις, στα ερωτήματα που αναδεικνύονται κατά την διάρκεια της περιπέτειάς σας.

Ένα νέο genre γεννιέται
Όπως προαναφέραμε το δημιούργημα του Koji Igarashi είναι υπεύθυνο για την δημιουργία ενός καινούργιου genre στην βιομηχανία των video games. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με την επιτομή του όρου Metroidvania. Για τους αμύητους του είδους το Castlevania: Symphony of the Night διατηρεί τον 2D side-scrolling Platform χαρακτήρα που είδαμε σε προγενέστερες κυκλοφορίες, παρόλα αυτά το gameplay μπολιάζεται με αρκετά νέα στοιχεία.

Ο βασικός σκοπός σας είναι να εξερευνήσετε το κάστρο του Δράκουλα, αλλά η ειδοποιός διαφορά εδώ είναι ότι πλέον δεν συναντάμε μετάβαση από το ένα level σε κάποιο άλλο όπως είχαμε δει σε προγενέστερα Castlevania. Αντίθετα μπορείτε να διασχίσετε τα διάφορα δωμάτια του κάστρου με την σειρά που εσείς επιθυμείτε. Όπως και στην σειρά Metroid, έτσι και εδώ, υπάρχουν διάφορα σημεία, στα οποία δεν σας επιτρέπετε η πρόσβαση εάν δεν έχετε το κατάλληλο αντικείμενο ή στην προκειμένη περίπτωση την κατάλληλη μορφή.

Να αναφέρουμε εδώ ότι συλλέγοντας διάφορα power-ups θα αποκτήσετε την δυνατότητα να μεταμορφωθείτε σε λύκο, νυχτερίδα ή ομίχλη. Κάθε μία μορφή έχει όπως είναι φυσικό την χρησιμότητά της, καθώς ως νυχτερίδα μπορείτε να πετάξετε και να φτάσετε με αυτό τον τρόπο σε δυσπρόσιτα σημεία, ενώ όσο έχετε μετατραπεί σε ομίχλη δύναται να περάσετε μέσα από συγκεκριμένες χαραμάδες και να ανακαλύψετε νέα δωμάτια στον χάρτη.

Η διαδικασία της εξερεύνησης του κάστρου, θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα από τα πιο διασκεδαστικά στοιχεία του Symphony of the Night. Πέρα από τις τρεις παραπάνω μορφές που αναφέραμε να προσθέσουμε ότι υπάρχουν και συγκεκριμένα relics, τα οποία με την σειρά τους δίνουν νέες ιδιότητες τόσο στην ανθρώπινη, όσο και στις υπόλοιπες μορφές του Alucard. Για παράδειγμα, με το κατάλληλο relic θα έχετε την ευκαιρία να αναπνεύσετε κάτω από το νερό ή να μετατραπείτε σε τοξική ομίχλη δηλητηριάζοντας τους αντιπάλους σας. Φυσικά το κάστρο του Δράκουλα περιλαμβάνει εκατοντάδες δωμάτια και αρκετά μυστικά περάσματα οπότε αν θέλετε να το εξερευνήσετε σπιθαμή προς σπιθαμή θα πρέπει αναγκαστικά να αποκτήσετε πρόσβαση στις παραπάνω “δυνάμεις” που αναφέραμε.

What is a man, but a miserable pile of secrets

Tools of the trade
Στην σειρά Castlevania τα μέλη της οικογένειας Belmont χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν το “ιερό” τους μαστίγιο για να εξολοθρεύσουν τον Δράκουλα και τους πιστούς ακολούθους του. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο το Symphony of the Night προκάλεσε σοκ με την κυκλοφορία του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο κεντρικός ήρωας είχε πλέον την ευκαιρία να εξοπλιστεί με εκατοντάδες διαφορετικά όπλα για να επιτύχει τον σκοπό του.

Το παραδοσιακό μαστίγιο λοιπόν αποτελεί παρελθόν και στην θέση του συναντάμε μια πλειάδα από μεσαιωνικά όπλα όπως σπαθιά, τσεκούρια, ακόντια, σιδηρογροθιές, ρόπαλα κ.ο.κ. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ανάλογα με την κατηγορία του όπλου που χρησιμοποιείτε συναντάμε διαφορετικά animations επίθεσης, ενώ κάποια εξ' αυτών σας δίνουν πρόσβαση σε διάφορες special attacks.

Ένα ακόμη νέο στοιχείο είναι ότι εδώ μπορείτε να εξοπλιστείτε με δύο όπλα, από ένα στο κάθε χέρι κοινώς, ενώ έχετε και την δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε και ασπίδες αν το επιθυμείτε. Η τεράστια ποικιλία των όπλων που σας παρέχεται κάνει κάθε playthrough του Symphony of the Night μια ξεχωριστή εμπειρία. Αυτό συμβαίνει γιατί τα περισσότερα όπλα πέφτουν ως random drops από τους εχθρούς που ξεπαστρεύετε. Υπάρχει πάντως η δυνατότητα να συλλέξετε κάποια όπλα εξερευνώντας "μυστικά" δωμάτια και δυσπρόσιτες τοποθεσίες του χάρτη. Επιπλέον, ο βιβλιοθηκάριος του κάστρου είναι πάντα πρόθυμος να σας πουλήσει όπλα, πανοπλίες και διάφορα consumables (potions, τροφή, κτλ.) με το κατάλληλο χρηματικό αντίτιμο.

Το ευπρόσδεκτο RPG στοιχείο
Με τα δεδομένα που ίσχυαν μέχρι τότε η σειρά Castlevania (όπως και αρκετές ακόμη δημιουργίες της Konami) φημίζονταν για τον υψηλό βαθμό δυσκολίας της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί αρχάριοι παίκτες να τα βρουν μπαστούνια. Κατόπιν αυτού, ο Igarashi σκέφτηκε έναν τρόπο για να κάνει το Symphony of the Night όσο το δυνατόν πιο προσβάσιμο. Η ιδέα ήταν εξαιρετικά απλή, καθώς με την εισαγωγή των RPG μηχανισμών, κάθε παίκτης είχε την δυνατότητα να κάνει level-up ή grinding αν προτιμάτε και να ενδυναμώσει τον χαρακτήρα του. Κατόπιν αυτού, ακόμη και το πιο δύσκολο boss μπορεί να "πέσει" με ένα hit αν το level σας είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το δικό του.

Εν τω μεταξύ, ο Alucard αποκτά πρόσβαση σταδιακά και σε διάφορα spells, τα οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να γείρετε την πλάστιγγα προς το μέρος σας στις πιο απαιτητικές αναμετρήσεις. Για να χρησιμοποιήσετε βέβαια spells θα χρειαστεί να καταναλώσετε και μια αντίστοιχη ποσότητα των magic points σας. Να προσθέσουμε εδώ ότι ο Alucard έχει συγκεκριμένα stats, όπως strength, defense, intelligence και luck. Στην πράξη δεν υπάρχουν διακριτές classes, παρόλα αυτά ανάλογα με τον εξοπλισμό που χρησιμοποιείτε υπάρχει η δυνατότητα να παίξετε ως fighter, tank ή mage. Επιπλέον, μπορείτε με τα κατάλληλα items να boostάρετε το luck σας, το οποίο μεταξύ άλλων καθορίζει και την πιθανότητα του να κερδίσετε σπάνιο loot από τα τέρατα που σκοτώνετε και να επικεντρωθείτε στο farming, ανεβαίνοντας παράλληλα και αρκετά level.

Μία επίσης καλοδεχούμενη προσθήκη είναι ότι ο Alucard μπορεί να επικαλεστεί διάφορα familiars στην μάχη, όπως μία νυχτερίδα, μία νεράιδα, έναν δαίμονα κ.ο.κ. Τα familiars αυτά μάλιστα κερδίζουν και αυτά με την σειρά τους exp από τις μάχες και ανεβαίνουν επίσης level. Συνολικά υπάρχουν πέντε διαθέσιμα familiars στην Ευρωπαϊκή έκδοση του Symphony of the Night και δύο ακόμη στην Ιαπωνική.

Θα σας κρατήσει συντροφιά για πάντα
Σε αντίθεση με τα Castlevania της 16-bit εποχής το Symphony of the Night διακρίνεται για το τεράστιο replayability που προσφέρει. Για να δείτε το καλύτερο δυνατό ending και να ανακαλύψετε κάθε τοποθεσία στο τεράστιο κάστρο του Δράκουλα θα χρειαστεί να αφιερώσετε γύρω στις 30-40 ώρες. Επιπλέον, αφού ολοκληρώσετε την περιπέτειά σας ξεκλειδώνουν διάφορα εναλλακτικά modes, ενώ αν εισάγετε το όνομα Richter στο save file σας μπορείτε να ξεκινήσετε ένα νέο campaign αναλαμβάνοντας τον έλεγχο του Richter Belmont.

Να σημειωθεί ότι τα νούμερα που αναφέρουμε σχετικά με την συνολική διάρκεια του Symphony of the Night είναι καθαρά ενδεικτικά, καθώς υπάρχουν αρκετοί ακόμη στόχοι για να εκπληρώσετε. Για παράδειγμα για να ανακαλύψετε όλα τα όπλα θα χρειαστείτε περισσότερες από 100 ώρες και άλλες τόσες για να φθάσετε στο μέγιστο level όλα τα familiar σας. Το μόνο αρνητικό που έχουμε να προσάψουμε είναι ότι το level των mobs δεν κάνει scale με βάση το δικό σας, κατ' επέκταση μετά από κάποιο σημείο και μετά ο βαθμός της πρόκλησης ελαχιστοποιείται. Παρόλα αυτά, αν δεν επιδοθείτε σε grinding θα λέγαμε ότι το Symphony of the Night προσφέρει έναν ικανοποιητικό βαθμό πρόκλησης για τον μέσο παίκτη.

Η 2D εμμονή
Ένας από τους ελάχιστους τομείς στους οποίους η δημιουργία της Konami επιδέχεται κριτική είναι σαφώς ο τεχνικός τομέας. Με δεδομένο ότι το Symphony of the Night κυκλοφόρησε το 1997 είναι γεγονός το 2D ύφος του ήταν σαφώς αναχρονιστικό. Σε γενικές γραμμές το τελικό αποτέλεσμα δεν απογοητεύει αν και είναι γεγονός ότι η παρούσα κυκλοφορία δεν εκμεταλλεύεται όσο θα έπρεπε το hardware του πρωτότυπου PlayStation.

Ο developer πάντως προσπάθησε να δώσει μία ψευδοτρισδιάστατη οπτική χρησιμοποιώντας parallax scrolling, αν και το όλο εγχείρημα δεν χρησιμοποιείται τόσο συχνά όσο θα έπρεπε. Για να είμαστε ειλικρινείς θα περίμενε κανείς το Symphony of the Night να έβγαινε για το Sega Saturn, την κονσόλα που την συγκεκριμένη εποχή είχε το καλύτερο δυνατό hardware για να αποδώσει έναν 2D τίτλο. Παραδόξως πάντως το port για την κονσόλα της Sega που ακολούθησε τον επόμενο χρόνο ήταν επιεικώς μέτριο.

Αφήνοντας στην άκρη το καθαρά τεχνικό κομμάτι, από εικαστικής πλευράς το Symphony of the Night είναι άκρως εντυπωσιακό. Αυτό οφείλεται καθαρά στην εκπληκτική δουλειά της Ayami Kojima (καμία σχέση με τον Hideo Kojima), η οποία με το καλημέρα έδειξε τις δυνατότητες σχεδιάζοντας τα πανέμορφα sprites που βλέπουμε εδώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το bishonen στιλ που διαπνέει γενικότερα το art direction χρησιμοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία και σε μεταγενέστερα Castlevania.

Η Michiru Yamane στα καλύτερά της
Το soundtrack του Castlevania: Symphony of the Night παραμένει ακόμη και σήμερα μία διαχρονική αξία και όχι άδικα, καθώς η δουλειά της Michiru Yamane στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι πραγματικά μοναδική. Οι συνθέσεις κινούνται σε δεκάδες διαφορετικά μουσικά ηχοχρώματα, καθώς συναντάμε jazz, techno, ambient ή metal κομμάτια που στο πρώτο άκουσμα θα σας καρφωθούν στο μυαλό.

Ανάλογη είναι και η ποιότητα του voice acting, ειδικά στην πρωτότυπη ιαπωνική έκδοση. Τα αντίστοιχα αγγλικά voice-overs αντικαταστάθηκαν πάντως στην PSP έκδοση του παιχνιδιού που συμπεριλαμβάνονταν ως unlockable στο Castlevania Dracula X Chronicles. Παρόλα αυτά, οι πρωτότυπες ερμηνείες των Robert Belgrade και Scott McCulloch στους ρόλους των Alucard και Dracula εξακολουθούν να συγκινούν.

Διαχρονική αξία
Όπως λέει η σοφή λαϊκή ρήση, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε όχι μόνο με το καλύτερο Castlevania όλων των εποχών, αλλά με ένα από τα κορυφαία video games όλων των εποχών. Για να το πάμε και ένα βήμα παραπέρα κάθε φίλος των Action RPG γενικότερα οφείλει να παίξει το Symphony of the Night. Τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ απλά, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με μία δημιουργία που εντυπωσιάζει σε όλους τους τομείς, με εξαίρεση τα γραφικά του. Εάν δεν το έχετε ήδη στην συλλογή σας, επιβάλλετε να το αποκτήσετε. Με δεδομένο ότι το αριστούργημα του Igarashi διατίθεται τόσο στο PSN, όσο και στο Xbox Live και μάλιστα σε προσιτή τιμή φροντίστε να το απολαύσετε σύντομα.

Θετικά:
- Ενδιαφέρον σενάριο
- Εθιστικότατο gameplay
- Τεράστιο replayability
- Μεγάλη διάρκεια
- Πανέμορφο soundtrack
- Δεκάδες τοποθεσίες για να εξερευνήσετε
- Τεράστια ποικιλία από όπλα

Αρνητικά:
- Ο τεχνικός τομέας του δεν εντυπωσιάζει
- Μέτρια πρόκληση

Βαθμολογία
Γραφικά: 7.5
Ήχος: 10
Gameplay: 9 
Αντοχή: 9.5 
Γενικά: 9 

Η απόλυτη δικαίωση για τον Koji Igarashi και την Konami.

Παντελής Δασκαλελος