eliminator wrote: Ναι, μέχρι λύπη όχι και κλάμα γιατί είναι υπερβολικό.
Για σενα ναι (και για μενα). Για αλλους οχι. Ημουν τώρα στην σχολή οδηγών και ελεγε ο δασκαλος:
"Ειχα παει με την Μαρια στην Ελευσίνα και ετσι οπως οδηγαγαμε με ρωτησε αν μπορουσε να σταματησει για να κλαψει (από χαρα) επειδη συνειδιτοποίησε οτι πέρασε τα θεωρητικά μαθήματα"
Φαντασου τώρα αλλος κάποιος που κλαιει για τοσο απλα πραγματα, πως θα εκφράζεται σε μια ταινια ή anime.
Προσωπικά εγώ στα anime και φυσικά οχι μονο εκει, έχω μάθει να εκφράζω τα συναισθηματα μου, οποια κι αν ειναι αυτά. Στην μεγαλύτερη θλιψη που είχα νιωσει απο anime+ταινιες δεν είχα κλάψει ούτε δακρύσει, αλλά με ειχε πιάσει αυτός ο κομπος στο λαιμο που μας πιανει πριν το κλάμα και πολύ εντονη λύπη. Αυτό αισθανόμουν, δεν υπάρχει λόγος να το κρύψω.