Mario Bros.

Γνωρίστε τον Mario και τον Luigi στην πρώτη τους επίσημη εμφάνιση!

Το πρώτο video game του διάσημου ιάπωνα game designer Shigeru Miyamoto ήταν το Donkey Kong, το οποίο κυκλοφόρησε το 1981. Οι δύο επόμενες εκδόσεις της σειράς, Donkey Kong Jr. και Donkey Kong 3 το '82 και το '83 αντίστοιχα δεν γνώρισαν ποτέ την αίγλη του πρώτου αυτού Platform, οπότε ο Miyamoto αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Πολύ απλά πήρε τον ήρωα από τα games της προγενέστερης σειράς, τον μετονόμασε από Jumpman σε Mario και του έδωσε έναν αδερφό, τον Luigi. Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκε το Mario Bros!

Το 1983 ήταν μια χρονιά-σταθμός για την Nintendo, αφού κυκλοφορεί στη χώρα της το Famicom (Ιαπωνικό NES). Το Mario Bros. συνόδευσε την δεύτερη οικιακή κονσόλα της Nintendo (μετά το Color TV Game του '77) η οποία έμελε να την καθιερώσει στο παγκόσμιο στερέωμα των video games. Παρόλα αυτά, η Ευρώπη γνώρισε το NES το 1985, όταν και συνοδεύτηκε από τον κατάλληλο blockbuster τίτλο, το παγκοσμίως γνωστό Super Mario Bros. Ανάμεσα λοιπόν στο Donkey Kong του '81 και του Super Mario Bros. του '85 υπάρχει ένα κενό που οι ευρωπαίοι gamers αγνοούν. Γνωρίστε λοιπόν καλύτερα το Mario Bros. του 1983, το οποίο γνώρισε μεγάλη απήχηση στην Ιαπωνία, παρέα φυσικά με το Famicom.

Δύο υδραυλικοί στη Νέα Υόρκη
Ο Miyamoto συνεργάστηκε για δεύτερη φορά δίπλα στον Gunpei Yokoi (επικεφαλή σχεδιασμού των κονσολών της Nintendo) ο οποίος ως γηραιότερος και έμπειρος τον είχε βοηθήσει και στην πρώτη του δουλειά, το Donkey Kong. Ήταν ουσιαστικά η τελευταία φορά που ο "δάσκαλος" επέβλεπε τις ιδέες του νέου ταλέντου της Nintendo, καθώς στο Super Mario Bros. δυο χρόνια μετά, θυμίζουμε ότι ο Miyamoto είχε πλέον το απόλυτο κουμάντο. Για την ιστορία ο Yokoi μας άφησε το 1997 σε ηλικία μόλις 56 ετών. Στο Mario Bros. ήταν αυτός που ζήτησε απ' τον Miyamoto να εισάγει για άλλη μια φορά multiplayer mode, αυτή τη φορά με την ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο παικτών.

Η ιστορία μας διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη, όπου ο Mario κι ο αδερφός του Luigi, καλούνται να εξερευνήσουν τους υπονόμους της πόλης, καθότι οι πολίτες της παρατήρησαν ότι περίεργα πλάσματα βρίσκονταν εκεί. Στόχος τους λοιπόν είναι να αντιμετωπίσουν κύματα εχθρών τα οποία κατεβαίνουν από τους πάνω σωλήνες και καταλήγουν στους κάτω (για να ξαναβγούν από πάνω...δυστυχώς). Κάθε επίπεδο ονομάζεται "Phase" και κάθε άλλο παρά φάση έχει στην αρχή, καθώς θα προσπαθείτε μετά βίας να μάθετε τους μηχανισμούς του gameplay.



Σκότωσέ τους...με έναν τρόπο!
Παρότι η Nintendo σκέφτηκε ένα δυτικού τύπου σενάριο για να προσεγγίσει τους Αμερικανούς, μέσω των Arcade και της Atari, οι ιδιαιτερότητες και οι παραξενιές του Mario Bros. το εμπόδισαν να εξελιχθεί πέραν τις Ιαπωνίας, εκεί όπου ως "εγχώριο" προϊόν αγαπήθηκε περισσότερο. Πρώτος και βασικός κανόνας είναι ότι το level έχει τον σχεδιασμό που βλέπετε. Ακόμα και στις επόμενες φάσεις, ο σκελετός κάθε πλατφόρμας παραμένει ίδιος, κάτι που κάνει το gameplay πολύ βαρετό.

Κατά δεύτερον, υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο πίστας και ελάχιστοι τύποι εχθρών. Οι γνωστοί Koopa Troopa (χελώνες), οι αστακοί και κάτι περίεργα μεταλλαγμένα πλασματάκια. Τρίτον, ο μόνος τρόπος να σκοτώσετε τους εχθρούς είναι να τους χτυπήσετε από κάτω κι όπως είναι αναίσθητοι να τους αποτελειώσετε. Δεν υπάρχει δηλαδή το πάτημα του εχθρού που γνωρίζετε από το Super Mario Bros. Αυτό είναι ίσως ότι πιο δύσκολο έχουμε δει σε Platform και πρακτικά η μόνη σας βοήθεια είναι το κουμπί "POW" που κάνει σεισμό και ανατρέπει τους εχθρούς. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι το έχετε διαθέσιμο μόλις τρεις φορές σε όλο το παιχνίδι, από την αρχή δηλαδή μέχρι να χάσετε όλες σας τις ζωές!

Το μόνο θετικό για τον Mario είναι ότι μπορεί να μπει από την μία πλευρά της οθόνης και να βγει από την άλλη, ακριβώς όπως έκανε και ο Pac-Man. Τα πράσινα σημεία όπου βρίσκονται οι σωλήνες λειτουργούν ως safe zones καθώς οι δύο εχθροί σας δεν μπορούν να πάνε εκεί, παρά μόνο μπαίνουν στον σωλήνα και βγαίνουν από ψηλά. Ακόμα κι έτσι όμως, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ξεμυτίσετε και όσο περνάει η ώρα οι καταστάσεις χειροτερεύουν και οι εχθροί σας αρχίζουν να τρέχουν πιο γρήγορα. Το ίδιο ισχύει επίσης αν τους πετύχετε και μετά δεν τους αγγίξετε, ενώ το κερασάκι στην τούρτα της δυσκολίας βάζουν τα fireballs που εμφανίζονται στην οθόνη σε τυχαία σημεία αν η ώρα αρχίζει να περνάει κι εσείς δεν ολοκληρώνετε κάποιο level. Το στοιχείο αυτό δανείστηκαν πολλά games της εποχής. Είναι σαν να σου λέει ο προγραμματιστής "Αργείς, αργείς να τελειώσεις το level, τώρα θα δεις τι θα εμφανιστεί μπροστά σου!"

Πόσες...φάσεις;
Η συνολική διάρκεια του Mario Bros. ανέρχεται σε μόλις 9-10 λεπτά μέσα στα οποία θα περάσετε και από τις 12 phases (levels). Κατόπιν, το παιχνίδι ξεκινά από την αρχή. Βέβαια το ότι είστε αναγκασμένοι να κάνετε διαρκώς το ίδιο πράγμα, δηλαδή να σκοτώνετε τους εχθρούς με το ίδιο στυλ σε συγκεκριμένο χώρο με μόνη αλλαγή στα χρώματα της πλατφόρμας, είναι κάτι που δυσαρέστησε τους περισσότερους gamers και που έδωσε το έναυσμα στον Miyamoto να βάλει το κεφάλι κάτω και να δημιουργήσει το Super Mario Bros.

Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε απ' το Mario Bros. είναι το ικανοποιητικό A.I. Η κίνηση των εχθρών σας διαφέρει ανάλογα με το είδος, για παράδειγμα οι χελώνες περπατούν αργά, αλλά οι αστακοί και περισσότερο τα μικρά και ευκίνητα πλασματάκια τρέχουν πάνω κάτω σαν δαιμονισμένα. Αν μάλιστα μετά το αρχικό χτύπημα δεν σκοτώσετε έναν εχθρό, τότε αυτός θα αρχίσει να τρέχει ακόμη πιο γρήγορα! Όπως και να 'χει, το gameplay είναι πολύ ρηχό καθώς σας βάζει διαρκώς να επαναλαμβάνετε τις ίδιες κινήσεις, με μόνη προσθήκη bonus stages όπου συλλέγετε νομίσματα, έτσι για να ξεσκάσετε.

Αυτός είναι ο πρόγονος του Super Mario Bros!

Οι πρώτοι σωλήνες
Στο Mario Bros. είδαμε για πρώτη φορά τους σωλήνες, καθότι πλέον ο Mario και ο Luigi παρουσιάστηκαν ως υδραυλικοί! Ο σχεδιασμός τους ακολουθήθηκε αυτούσιος και στο Super Mario Bros, είχε δηλαδή το πράσινο λαχανί χρώμα και μια σκίαση που δίνει την ψευδαίσθηση του φωτισμού. Τα περιβάλλοντα αποτελούνται από λείες επιφάνειες, ξύλινες, από τούβλα ή ακόμα κι από χιόνι, το οποίο ενδέχεται να εμφανιστεί και σε ορισμένα σημεία ενός level. Σε κάθε περίπτωση όμως, το ότι το βασικό μοτίβο σχεδιασμού των levels δεν άλλαξε ποτέ είναι ένα τεράστιο μείον. Στον αντίποδα, η κίνηση του Mario, ο τρόπος που φρενάρει, καθώς και οι εχθροί που σας περιβάλλουν ήταν ότι καλύτερο έχουμε δει σε Platform εκείνης της χρονιάς. Ο ιάπωνας game designer κατάφερε για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια (και ίσως για τελευταία στην καριέρα του) να βρεθεί πολύ μπροστά για την εποχή του στον τομέα των γραφικών.

Το replayability αυξάνεται κυρίως με την είσοδο του δεύτερου παίκτη Luigi κι εδώ έχουμε την πρώτη περίπτωση Platform Co-Op. Τουλάχιστον στο 2 player mode έχετε ως στόχο να πετύχετε μεγαλύτερο σκορ από τον συμπαίκτη σας, κάτι που σήμαινε μεγάλες κόντρες στα Arcade και τις κονσόλες της εποχής. Με δύο παίκτες η δυσκολία δεν αυξάνεται, συνεπώς αντίστοιχα μειώνεται αφού μπορείτε επιτέλους να συνεργαστείτε. Στα ηχητικά εφέ, ο Miyamoto πήρε τον ήχο κίνησης του Mario και του πρόσθεσε νέους ήχους άλματος, εξόντωσης τέρατος και τον γνωστό ήχο των νομισμάτων που από το '83 μέχρι σήμερα έχει μείνει ίδιος και απαράλλαχτος σε όλα τα Mario Bros. Στον μουσικό τομέα δεν είχαμε κάτι το αξιοσημείωτο, με μόνο ένα intro δύο δευτερολέπτων να στολίζει την έναρξη κάθε πίστας.


Κάθε αρχή και δύσκολη
Το Mario Bros. αποτέλεσε την αφορμή για να δημιουργηθεί το sequel Super Mario Bros. με δεκάδες levels και φυσικά μέσα σε μόλις δύο χρόνια από την πρώτη έκδοση. Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα από τα κορυφαία Platform όλων των εποχών (κατά πολλούς το κορυφαίο) θα είχε δύο χρόνια πριν έναν τόσο απλό και λιτό πρόγονο. Το gameplay του Mario Bros. ήταν ο θεμέλιος λίθος, με την χαρακτηριστική-κίνηση άλμα του Mario να τον ακολουθεί σε όλη την καριέρα του (αφού συνέχισε να σκοτώνει χτυπώντας από κάτω), ενώ πέρα απ' τους δύο Ιταλούς, διασώθηκαν ως εχθροί και οι χελώνες Koopa Troopa.

Φυσικά αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, με αυτή τη δημιουργία του ο Shigeru Miyamoto παρουσίασε κάτι σαν...demo του Super Mario Bros, αφού ουσιαστικά μας περιόρισε σε μόλις μία οθόνη. Μήπως η τριλογία Donkey Kong σε συνδυασμό με το μεγάλο κραχ δεν τον έκαναν να πιστέψει σε αυτό το εγχείρημα; Πάντως από σχεδιαστικής πλευράς δημιούργησε άλλο ένα αριστούργημα το οποίο αξίζει να θυμόμαστε...γιατί ως πρόγονο του χρωστάμε πολλά.

Θετικά:
- Το ταυτόχρονο 2 player mode
- ΠροσεγμένοA.I.
- Μετά το Donkey Kong, ο Miyamoto συνέχισε να εκπλήσσει με τις ικανότητές του στο σχεδιασμό γραφικών και ήχου

Αρνητικά:
- Η ίδια ακριβώς πλατφόρμα σε όλα τα levels
- Μόλις δύο διαφορετικά είδη εχθρών
- Καταντάει σύντομα βαρετό

Βαθμολογία
Γραφικά: 9
Ήχος: 9
Gameplay: 7.5
Αντοχή: 4.5 
Γενικά: 7.8

Η ημέρα όπου ο κόσμος έμαθε ποιοι θα είναι η πρωταγωνιστές της Nintendo τις επόμενες δεκαετίες.

Μάνος Γρυπάρης