Space Invaders

Ήρθαν οι εξωγήινοι!

Η ιστορία

Το 1978, ο Tomohiro Nishikado έκανε το μεγάλο μπάσιμο της Ιαπωνίας στον χώρο των Games (και ταυτόχρονα το “σπάσιμο” στην κυριαρχία του αμερικανικού Pong) με το Space Invaders. Μόνο που στην πορεία αναγκάστηκε να συνεργαστεί με την αμερικανική Midway. Ήταν η εποχή που οι σχέσεις των δύο χωρών φαινόντουσαν από την αρχή ότι θα είναι για άλλη μια φορά τεταμένες (μετά τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) με το πεδίο της μάχης να μεταφέρεται στα video games.

Έμπνευση του Tomohiro Nishikado ήταν το ψιλοαποτυχημένο Space Monsters και η αγγλική νουβέλα War of the Worlds που ανέφερε εξωγήινες επιθέσεις από τον Άρη (σε αυτήν βασίστηκε για τον σχεδιασμό των εξωγήινων στο παιχνίδι). Κατά τον προγραμματισμό του παιχνιδιού, ο Nishikado αντιμετώπισε ένα πρόβλημα. Όσο διαλύονταν εξωγήινοι, τόσο αυξανόταν η ταχύτητα των υπολοίπων, λόγω των λιγότερων αντικειμένων που υπήρχαν στην οθόνη. Αυτό το πρόβλημα δεν διορθώθηκε ποτέ και παρέμεινε ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Space Invaders.

Gameplay
Η γη δέχεται επίθεση από κύματα εξωγήινων κι εσείς αναλαμβάνετε την υπεράσπισή της. Έχετε υπό τον έλεγχό σας ένα κανόνι λέιζερ το οποίο περιφέρετε αριστερά και δεξιά, καθώς και τέσσερα οχυρώματα τα οποία μπορούν να σας προστατέψουν (όσο κρατήσουν) από τα λέιζερ των εξωγήινων. Μπροστά σας έχετε πέντε σειρές εξωγήινων και 11 εξωγήινα αεροσκάφη ανά σειρά (σχεδόν η μισή οθόνη είναι γεμάτη από εξωγήινους) τα οποία κινούνται αριστερά-δεξιά κι όταν φτάσουν στο τέρμα της οθόνης κατεβαίνουν στην από κάτω σειρά πλησιάζοντας προς εσάς. Κάθε εξωγήινο αεροσκάφος καταστρέφεται με μόνο ένα χτύπημα. Στο βάθος υπάρχει κι ένα mothership το οποίο κόβει βόλτες αραιά και που και αν εξοντωθεί σας δίνει πολλούς πόντους, τους οποίους μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να κερδίζετε ζωή. Αν καταστρέψετε όλα τα αεροσκάφη που υπάρχουν στην οθόνη τότε περνάτε στο επόμενο level.

Τα πυρά των εξωγήινων μπορούν να συγκρουστούν (και να διαλυθούν) με τα δικά σας, αρκεί να πέσουν ακριβώς πάνω στην ίδια ευθεία. Επιπλέον, μπορούν να διαπεράσουν τα οχυρώματά σας, αν τα χτυπήσουν στο ίδιο σημείο (πέντε σφαίρες στην ίδια κάθετο “ανοίγουν” το οχύρωμα, κάτι που καθιστά επικίνδυνη την κάλυψη από ένα σημείο και μετά). Αν δεχτείτε έστω ένα χτύπημα τότε χάνετε τη ζωή σας. Στα τρία χτυπήματα βγαίνει Game Over (χωρίς να υπάρχει δυνατότητα για continue). Μπορείτε όμως να κερδίσετε επιπλέον ζωές αν συγκεντρώσετε συγκεκριμένο αριθμό πόντων. Η πρώτη ζωή έρχεται στους 1500 πόντους.

Κάναμε και High Score

Όσο εξοντώνετε εξωγήινα αεροσκάφη, τόσο αυξάνεται η ταχύτητα των υπολοίπων και σε συνδυασμό με την απειλητική πορεία τους προς το μέρος σας, το παιχνίδι καταντά δύσκολο. Το 2ο level είναι πολύ δύσκολο ενώ το 3ο είναι σχεδόν αδύνατο να περαστεί, κι αυτό γιατί σε κάθε level, οι εξωγήινοι κατεβαίνουν μία θέση πιο κάτω, οπότε στο τέλος καταλήγετε να τους έχετε ακριβώς πάνω από το κεφάλι σας. Αυτό είναι ότι χειρότερο αφού αν βρεθείτε αντιμέτωποι με πολύ λίγα εξωγήινα αεροσκάφη σε 4-5 γραμμές απόσταση, τότε η ταχύτητά τους και τα ταχύτερα λέιζερ που θα εξαπολύουν, είναι άκρως επικίνδυνα και ικανά να σας αφαιρέσουν όσες ζωές σας απέμειναν (η έννοια “κερματοφάγος” στα arcade είχε ξυπνήσει από πολύ νωρίς). Η καλύτερη τακτική ήταν να εξοντώσετε τους εχθρούς της πρώτης γραμμής, ώστε να έχετε περιθώριο να αντιμετωπίσετε τους υπόλοιπους όταν θα σας έχουν πλησιάσει αρκετά.

Δύο διαφορετικές εκδόσεις του arcade Space Invaders.

Το παιχνίδι είναι εθιστικό κι αποτελεί μεγάλη πρόκληση για όλους τους shooter experts, κυρίως ως προς το προσπέρασμα του High Score και την “επιβράβευση” του καλύτερου. Παίζεται και διπλό, μόνο που σε αυτή την περίπτωση οι παίκτες αγωνίζονται εναλλάξ, εκτός από μία έκδοση που κυκλοφόρησε λίγο καιρό πιο μετά στην κονσόλα της Atari και έδινε την δυνατότητα σε δύο παίκτες να παίξουν ταυτόχρονα μαζί. Σε αυτή την περίπτωση, αν εξαπέλυαν μία ακτίνα λέιζερ ακριβώς στο ίδιο σημείο, τότε αυτή δεν θα μέτραγε για δύο αλλά για τρεις ακτίνες, οι οποίες εκσφενδονίζονταν ευθεία, πλάγια αριστερά και πλάγια δεξιά (45 μοίρες) κάνοντας μεγάλη ζημιά στα εχθρικά κύματα. Ένα ακόμη cheat ήταν αυτό του διπλού λέιζερ με μία σφαίρα! Αυτό μπορούσε να πραγματοποιηθεί, αν ο κάτοχος της κονσόλας Atari 2600 κρατούσε το κουμπί “Reset” και στη συνέχεια πατούσε το “On”.

Γραφικά-Ήχος
Το Space Invaders στην arcade έκδοσή του διέθετε έναν επεξεργαστή Intel 8080 στα 2 Mhz. Τα γραφικά του είχαν απειροελάχιστα χρώματα και η ενδεχόμενη προσθήκη περισσότερων χρωμάτων θα καθιστούσε το παιχνίδι πιο αργό, άρα και πιο εύκολο. H πρωταρχική έκδοση που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία είχε ασπρόμαυρα γραφικά. Στην καθιερωμένη έκδοση προστέθηκαν το πράσινο και το κόκκινο ενώ στην updated έκδοση του 1979 υπήρχε μία υποτυπώδης πολυχρωμία. Ο ήχος δεν τίποτα να επιδείξει, πέρα από το mothership που εμφανιζόταν στο βάθος και έβγαζε έναν και μόνο ήχο.

Το Space Invaders 1 στο remake του 1979, με περισσότερα χρώματα

Επίλογος
Το Space Invaders είχε την αύρα του Pong και διαδόθηκε ραγδαία από τους πρώτους κιόλας μήνες κυκλοφορίας του. Έγινε αιτία διαμάχης σε διάφορα μέτωπα όπως αυτό μεταξύ της Αμερικής και της Ιαπωνίας (ιαπωνική ιδέα που έγινε εμπορικά εκμεταλλεύσιμη στην Αμερική) ή μεταξύ…Coca-Cola και Pepsi! Κι αυτό γιατί η Coca-Cola λάνσαρε στην αγορά το 1983 (στην κονσόλα Atari 2600) ένα παιχνίδι-σάτιρα κατά της Pepsi, στο οποίο ο χρήστης στόχευε εξωγήινα κύματα που αναγράφανε “Pepsi” με φόντο στο βάθος το σήμα “Coke”.

Η τρίτη έκδοση του 1985 (Return of the Invaders).

Οι πιο σημαντικές μετέπειτα εκδόσεις ήταν το Space Invaders Deluxe (1979, με περισσότερη κίνηση των εξωγήινων) και το Return of the Invaders (1985), με 256 χρώματα και μικρότερη δυσκολία. Ασφαλώς καμία από τις εκδόσεις αυτές δεν γνώρισαν ούτε στο ελάχιστο την επιτυχία της πρώτης.

Θετικά:

- Εθιστικό με γρήγορο gameplay

Αρνητικά:

- Αν οι εξωγήινοι φτάσουν πολύ κοντά τότε είναι σχεδόν αδύνατο να βγει η πίστα
- Καμία διαφοροποίηση στους εξωγήινους όσο προχωράτε level
- Πολύ δύσκολο από το 2ο κιόλας level

Βαθμολογία
Γραφικά: 2
Ήχος: 1
Gameplay: 10
Αντοχή: 8
Γενικά: 7

Το πρώτο μεγάλο παιχνίδι με θέμα τους εξωγήινους που χάραξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα.

Μάνος Γρυπάρης