Resident Evil 3

Ποιος κορωνοϊός; Ήρθε ο Nemesis!

Θανατηφόροι και άκρως μεταδοτικοί ιοί. Λοιμώξεις, μονάδες εντατικής θεραπείας, νοσούντες, λοιμωξιολόγοι, καραντίνες, κίνδυνοι για την δημόσια υγεία, πανδημίες. Έχουμε μπουχτίσει να ακούμε τις παραπάνω λέξεις σχεδόν κάθε λεπτό της καθημερινότητάς μας τον τελευταίο μήνα. Επειδή φαίνεται ότι θα τις ακούμε για αρκετό καιρό ακόμα, είναι αλήθεια κατάλληλο να ασχοληθούμε αυτή την εποχή με ένα game που σχετίζεται με όλα τα παραπάνω δυσάρεστα;

Είναι η καταλληλότερη εποχή για να παίξουμε και να απολαύσουμε ένα Survival Horror, εξορκίζοντας τους τρόμους της καθημερινότητας και χρησιμοποιώντας το σαν όχημα διαφυγής στην φαντασία. Το περσινό remake του Resident Evil 2 μας ξετρέλανε τοποθετώντας μας κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι την κυκλοφορία του Resident Evil 3 remake. Τοποθετήσαμε το αναστημένο Resident Evil 3 στην συσκευή μας, κλείσαμε για λίγο τα μάτια φέρνοντας στο νου σκηνές από το μακρινό παρελθόν όταν τερματίσαμε το πρωτότυπο και βγήκαμε στους δρόμους της Raccoon City για να κλωτσήσουμε σαπισμένους πισινούς.

Η Πόλις Εάλω από τους νεκροζώντανους
Η δεύτερη διαδρομή της Jill Valentine μέσα από την βιολογική κόλαση που εξαπέλυσε η Umbrella Corporation αρχίζει μια μόλις ημέρα πριν τον τιτάνιο αγώνα των Leon Kennedy και Claire Redfield που κερδίσαμε στο Resident Evil 2. Βρισκόμαστε στις 27 Σεπτέμβρη του 1998. Απομονωμένη στο διαμέρισμά της μετά τις φρικαλεότητες που αντιμετώπισε στην Spencer Mansion στο Resident Evil αι με φανερά σημάδια μετατραυματικού στρες και μανίας καταδιώξεως, η Jill αναζητά στοιχεία για την διαβολική εταιρεία. Ξαφνικά, εμφανίζεται ο Nemesis, ένα πανίσχυρο και ασταμάτητο τέρας που τα κάνει όλα λίμπα στο διάβα του. Η Jill, υπό την καθοδήγησή μας, γλιτώνει παρά τρίχα την ζωή της και ξεχύνεται στους δρόμους της Raccoon City. Εκεί διαπιστώνει ότι ο T-Virus έχει εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά σε όλους τους κατοίκους, οι αρχές έχουν συντριβεί από την πλημμύρα των zombies και ο μόνος σύμμαχος που έχουμε στον αγώνα μας είναι ένα μέλος της ειδικής ομάδας αντιμετώπισης βιοκινδύνων της Umbrella, ο Carlos Oliveira.

Έχουμε στην διάθεσή μας δύο playable χαρακτήρες για να αντιμετωπίσουμε τους θανάσιμους κινδύνους της καταδικασμένης πόλης. Η Jill έχει την μερίδα του λέοντος καθώς η σκηνική της παρουσία ξεπερνά αισθητά τον χρόνο στον οποίο ελέγχουμε τον Carlos. Στο μεσαίο επίπεδο δυσκολίας ο δεύτερος υπερτερεί σε δύναμη πυρός της πρώτης έχοντας στην διάθεσή του άμεσα το assault rifle. Στο ευκολότερο επίπεδο, οι δύο χαρακτήρες είναι ισοδύναμοι με την Jill να αποκτά από την αρχή το ίδιο όπλο. Ήρωας και ηρωίδα υπόκεινται σε έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις τις οποίες απολαμβάνουμε. Κείμενα, cinematics, διάλογοι και μονόλογοι υφαίνουν μια ρεαλιστική όσο και συναρπαστική αφήγηση που μας φέρνει πολύ κοντά στον αμείλικτο και αποκαλυπτικό κόσμο τους, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε.

Οι NPCs είναι η επιτομή της τραγικότητας, πρωταγωνιστούν στην εντατικοποίηση του δράματος. Για παράδειγμα, νιώσαμε σαν η καρδιά μας να συνθλίβεται από σιδερένια μέγγενη στην σκηνή με τον έμπειρο οπλοποιό. Του προτείναμε να έρθει μαζί μας για να το σκάσουμε από την πόλη αλλά δεν δέχθηκε, λέγοντας ότι έχει προχωρήσει σε δικές του ετοιμασίες για την έξοδο. Τον ακολουθήσαμε στην πόρτα που χάθηκε μετά τον διάλογο μας και τα λόγια που ακούσαμε από τον αθέατο NPC, τα λόγια που μας πληροφόρησαν για το τι τρέχει, μας πλημμύρισαν με θλίψη. Δίνοντας έμφαση στην τραγική μοίρα των κατοίκων της Raccoon City, οι σεναριογράφοι του remake χτυπούν όλες τις συναισθηματικές μας χορδές και δεν περιορίζονται μόνο στο συναίσθημα του φόβου. Highlight στα κείμενα αποτελεί ο περιοδικός τύπος που περνάει κρίση αιματολαγνίας με ζοφερές περιγραφές, θυμίζοντάς μας τον δικό μας κίτρινο τύπο.

Η “βασίλισσα του ξεκλειδώματος” Jill διαθέτει ένα αντικλείδι για να επιβεβαιώνει διαρκώς την φήμη της και έναν κόφτη για να περιποιείται αλυσίδες. Κανένα από τα δύο αντικείμενα δεν εισάγει κάποιο mini game για να τονιστεί λίγο η δραστηριότητα. Η Jill διαθέτει επίσης ένα πολύ ενδιαφέρον game mechanic που συναγωνίζεται σε χρησιμότητα το οπλοστάσιο της. Το dodge, η κοινώς λεγόμενη αποφυγή, είναι μια διασκεδαστική κίνηση οπτικά. Η Jill θυμίζει αφηρημένο άνθρωπο που σκοντάφτει σε πέτρα στον ελιγμό της, όμως η δυναμική του μας σώζει την ζωή ξανά και ξανά. Η πλειονότητα των συγκρούσεων εκτελείται σε πολύ στενούς χώρους και δεν έχουμε την πολυτέλεια να απομακρυνθούμε από τον στόχο και να τον πυροβολήσουμε σαν έμπειροι κυνηγοί.

Όταν ένα τέρας πάει να μας στριμώξει στην γωνία, η Jill κάνει ένα dodge, αποφεύγουμε το χτύπημα και φροντίζουμε η κοιλιά του κτήνους να γεμίσει με μολύβι και όχι με την τρυφερή σάρκα του χαρακτήρα μας. Ο Carlos είναι πιο άγαρμπος και έτσι, το game mechanic του dodge αλλάζει σε βίαιη απώθηση, με τα ίδια αποτελέσματα φυσικά. Αμφότερα τα mechanics της αποφυγής και απώθησης, αν εκτελεστούν ακριβώς την στιγμή που πάει να χτυπήσει ο εχθρός, μας τοποθετούν αυτόματα σε πλεονεκτική θέση με ένα slow motion animation, έτοιμους να καταφέρουμε ένα σκληρό πλήγμα χωρίς να μπορεί το τέρας να αντιδράσει. Στις μάχες με τον Nemesis και σε μέρη όπου συνωστίζονται πολλά φρικιά, είναι τα κυρίαρχα game mechanics.

Αν ο Riddler αποφάσιζε να παίξει το remake του Resident Evil 3 θα το εγκατέλειπε πολύ γρήγορα, σουφρώνοντας πιθανώς την μύτη του σαν να οσμίζεται... ακαθαρσίες. Οι γρίφοι του πρωτότυπου αλλά και πολλών ακόμα Resident Evil απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά στην νέα περιπέτεια της Jill και του Carlos. Μόνο σε μια περίπτωση μαζέψαμε πολύτιμα πετράδια, τα τοποθετήσαμε σε ειδική υποδοχή και λάβαμε ένα χρήσιμο αντικείμενο αλλά, και να μην το κάναμε, η ιστορία θα συνεχιζόταν κανονικά. Οι περισσότερες πόρτες παραβιάζονται με μια σπρωξιά, κωδικοί και κλειδιά στις ελάχιστες περιπτώσεις που χρειάζονται, βρίσκονται χωρίς προσπάθεια. Δεν θεωρούμε σοβαρό γρίφο την σύνθεση του αντιδότου σε προχωρημένο level συνεπώς, η πλάστιγγα του remake γέρνει εντελώς προς την πλευρά της δράσης.

3000 μέτρα με… zombies
Το Resident Evil 3 είναι ένας αγώνας μετ’ εμποδίων. Τα εμπόδια είναι πάρα πολλά χωρίς όμως να βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλο αριθμό παραλλαγών. Επίσης, όλοι οι εχθροί πλην των zombies που είναι η μόνιμη σταθερά σε όλα τα μέρη, δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, είναι τοπικιστές. Εξαιτίας αυτού, τα σκηνικά των levels στοιχειώνονται από φρικαλεότητες οι οποίες, αφού τις αντιμετωπίσουμε και διασχίσουμε την περιοχή τους, δεν τις ξανασυναντούμε ποτέ. Από την μια, μας καλαρέσει η σχεδιαστική επιλογή που θέλει να χρωματίσει τον κάθε τόπο με έναν ιδιαίτερο κάτοικο, από την άλλη, θέλαμε να αντιμετωπίσουμε ξανά και ξανά ορισμένα όντα διότι ευχαριστιόμαστε την εξολόθρευσή τους.

Το πιο συνηθισμένο εμπόδιο είναι οι μολυσμένοι κάτοικοι που έχουν μετατραπεί σε κανιβάλους, κινούνται με το πάσο τους και είναι εύκολο να τους αποφύγουμε εντελώς τρέχοντας. Ασφαλώς και δεν το πράττουμε αφού την βρίσκουμε με τον ήχο των πυρών μας που σκάνε πάνω στην εκφυλισμένη σάρκα τους. Στο πρωτότυπο Resident Evil 3 και στα προηγηθέντα, λαμβάναμε πάντοτε μια οπτική ένδειξη του οριστικού θανάτου των κινούμενων πτωμάτων. Μια λίμνη αίματος υλοποιούταν κάτω από το πεσμένο τέρας ή ένα ιδιαίτερο animation μας ειδοποιούσε ότι “έφαγε τα ψωμιά του”. Εδώ η αβεβαιότητα μας τρώει τα σωθικά και μας αναγκάζει να τους πλησιάζουμε διστακτικά όταν σωριάζονται, έτοιμοι να τους καταφέρουμε την χαριστική βολή.

Μετά την θετική αυτή αλλαγή στις αντιδράσεις των zombies, αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τα αγαπημένα μας θύματα. Οι hunters είναι οι τέλειοι στόχοι για το shotgun. Γουστάρουμε να γεμίζουμε κουμπότρυπες τα zombies εξ’ επαφής με το assault rifle. Τα απαίσια εντομοειδή και αραχνοειδή μοιάζουν να μας ικετεύουν για να τους πετάξουμε εκρηκτικές ύλες. Τα σκυλιά της κόλασης θέλουμε να τα ξεπαστρεύουμε με το handgun για να βελτιώνουμε τις σκοπευτικές μας ικανότητες. Τα άτιμα είναι πολύ γρήγορα και μικρόσωμα συνεπώς δεν μας προσφέρουν μεγάλους στόχους για να φυτέψουμε τα βόλια μας.

Ο πρωταγωνιστής του σώου, ο άρχων του θηριοτροφείου είναι ο Nemesis. Το υπέρτατο βιολογικό όπλο παρουσιάζεται πολύ πιο επικίνδυνο από την θαμπή εκδοχή του που πατάξαμε στο πρωτότυπο. Αισθητικά έχει μεταβληθεί σε μια ρεαλιστική απεικόνιση ενός βιοχημικού πειράματος που πήγε κατά διαόλου, με πολλαπλές παραμορφώσεις και τεράστια δύναμη πυρός. Στην ολιγόωρη διαδρομή μας σκοντάφτουμε ξανά και ξανά πάνω στο κτήνος και διαπιστώνουμε ότι, κάθε φορά που το γονατίζουν τα πυρά μας, μεταλλάσσεται σε κάτι ισχυρότερο. Τα καταπληκτικά animations και η πυκνότητα των οπτικών πληροφοριών που τον χαρακτηρίζει μας ξεγελά να τον παρατηρούμε την ώρα που μας επιτίθεται αδίστακτα.

Σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχουμε ούτε τον χρόνο ούτε τον χώρο για να τον αντιμετωπίσουμε και το βάζουμε στα πόδια με τον Nemesis να μας καταδιώκει σαν οδοστρωτήρας. Με την πρώτη ευκαιρία αντιμετώπισής του, βγάζουμε το grenade launcher, το γεμίζουμε με flame rounds και τον ανάβουμε σαν λαμπάδα. Η προφανής απόλαυση του αδειάσματος μιας αποθήκης πυρομαχικών στην σάρκα του Nemesis ενισχύεται από την πολύτιμη αναβάθμιση του handgun που αμόλησε την πρώτη φορά που τον γονάτισαν τα πυρά. Η προσαρμοστικότητά του δείχνει πόσο εξελιγμένο είναι το A.I. πίσω από τους εχθρούς μας. Το θηρίο προστατεύει τα νευραλγικά σημεία του κορμιού του αν δει ότι τα έχουμε βάλει στόχο. Μας περιμένει έξω από τα save rooms δείχνοντας να γνωρίζει ακριβώς που βρισκόμαστε. Εκτοξεύει το πλοκάμι του για να μας αιχμαλωτίσει ή να προπορευθεί αλλάζοντας τοποθεσία μόλις καταλάβει προς τα που κατευθυνόμαστε. Αν μας δει να τον στοχεύουμε με τον εκτοξευτήρα μας επί μακρόν, θα αποφύγει τα βλήματα.

Με τόσα θηρία να διεκδικούν κομμάτια από την σάρκα των χαρακτήρων μας, είχαμε απόλυτη ανάγκη ένα οπλοστάσιο ικανό να τους κόψει την πείνα, γεμίζοντας τα στομάχια τους με φωτιά και μολύβι. Το πιστό μας μαχαίρι είναι το πιο αδύναμο όπλο που διαθέτουμε και το φυλάμε για ειδικές περιπτώσεις. Θέλουμε να σπάσουμε ένα κιβώτιο, να αποτελειώσουμε ένα ζόμπι, να καρφώσουμε σαν κάβουρα ένα παρασιτικό πλάσμα χωρίς να ξοδέψουμε σφαίρες; Βγάζουμε το μαχαίρι μας και αρχίζουμε τις χαρακιές. Τα shotgun και assault rifle είναι τα καλύτερα αντίμετρα για την επιθετικότητα των ζομποειδών όντων. Αμφότερα δεν απαιτούν μεγάλη ευστοχία καθώς κόβουν εύκολα έναν εχθρό σε κομμάτια και έχουν σημαντικό εύρος πυρός.

Το πιστόλι είναι ένα μόνιμο αξεσουάρ όταν ελέγχουμε την Jill ενώ με τον Carlos δίνουμε μεγαλύτερο βάρος στο assault rifle. Οι χειροβομβίδες είναι σωτήριες σε κλειστούς χώρους όπου έχουν μαζευτεί αρκετοί αντίπαλοι και δεν έχουμε πολλά περιθώρια ελιγμών. Επίσης μας βοήθησαν πολύ ενάντια στα δύο είδη των hunters. Τους βλέπουμε να πλησιάζουν απειλητικά, κλωτσάμε ένα “κουκουνάρι” προς το μέρος τους και τους μετατρέπουμε σε τοματοπολτό. Τα όπλα που ικανοποιούν περισσότερο τις αισθήσεις μας είναι τα shotgun, assault rifle και grenade launcher. Ο τρόπος που τα γεμίζουν οι χαρακτήρες μας, η δόνηση του χειριστηρίου και τα damage effects στους εχθρούς κατακλύζουν ευχάριστα τις αισθήσεις και μας κάνουν να αποζητούμε την συχνή χρήση τους.

Την εποχή που αντιμετωπίζουμε έναν αόρατο εχθρό, το remake του αριστουργήματος του 1998 μας προσφέρει αμέτρητους ορατούς εχθρούς για να βγάλουμε το άχτι μας.

Αγγίξαμε τα απώτατα όρια του ενθουσιασμού σε μια σεκάνς του remake η οποία θα γραφτεί στα χρονικά του franchise. Την βαφτίσαμε Zombie Tower Defense με τον Carlos να κρατά μόνος του τον ρόλο των... towers και τα zombies να ξεχύνονται από παντού, επιχειρώντας να φτάσουν στον στόχο τους, ο οποίος φυσικά δεν είναι ο χαρακτήρας μας. Την ώρα που αδειάζουμε με μανία τα shotgun και assault rifle στις επιτιθέμενες μάζες και γαντζωνόμαστε δια της βίας στην ζωή, μας βγαίνει αυθόρμητα η φημισμένη κραυγή του Κώστα Πρέκα “ελάτε να τα πάρετε, ελάτε, αααααααα” και η διασκέδαση κορυφώνεται.

Η απουσία ενός χάρτη θα μας έκοβε τα πόδια στην τεράστια παγίδα θανάτου που είναι η Raccoon City. Ευτυχώς υπάρχει χάρτης και είναι τρομερά αναλυτικός σε σημείο να σημαδεύει τα μέρη όπου έχουμε ξεχάσει κλειδωμένα συρτάρια, πόρτες και πολύτιμα αντικείμενα. Εύκολα προσβάσιμος και εύχρηστος, μας επιτρέπει να μην χάσουμε ούτε έναν πολύτιμο πόρο και να διατηρούμε μόνιμα γεμάτα με αξιοποιήσιμα εργαλεία το inventory και το μπαούλο μας. Το inventory, με τα shotcuts του και την συνεχή προέκταση, καλύπτει τις ανάγκες μας, παρέχει αναλυτικές πληροφορίες για το περιεχόμενο του, τα αντικείμενα μετακινούνται γρήγορα και σπανίως μας αναγκάζει να σταματήσουμε την ζομποσφαγή για να καταθέσουμε κάτι στο μπαούλο-αποθήκη που διαθέτουν τα save rooms.

Δήμιος ή θύμα, ιδού η απορία
Την ώρα που ακουμπαμε τα 60 πολύτιμα ευρώ μας στο Market24.gr για την αγορά του Resident Evil 3 (γιατί το θέλουμε σε retail μορφή και όχι σε μορφή άψυχου κωδικού) αντιλαμβανόμαστε με χαρά ότι δεν αγοράσαμε ένα game αλλά δύο. Στο ίδιο πακέτο κρύβεται πίσω από το φανταχτερό όνομα του remake και το Resident Evil: Resistance. Είναι μια multiplayer PvP εμπειρία στην οποία συμμετάσχουν πέντε users έτοιμοι για όλα. Οι τέσσερις λαμβάνουν τον ρόλο ενός από τους έξι επιζώντες που απήχθησαν θρασύτατα από τους ανθρώπους της Umbrella και ρίχτηκαν σε μια ειδικά διαμορφωμένη εγκατάσταση. Ο πέμπτος παίκτης είναι ένας ιδιότυπος Dungeon Master, ένα στέλεχος της Umbrella που παίζει τον ρόλο βασανιστή για τα πειραματόζωα που του παρασχέθηκαν. Ο καλούμενος Mastermind είναι ο εγκληματικός εγκέφαλος πίσω από όλα τα εμπόδια που θα αντιμετωπίσουν οι επιζώντες. Ελέγχει τις κάμερες των δωματίων, στέλνει αβέρτα ανθρωποφάγα τέρατα με ένα έξυπνο σύστημα που παραπέμπει σε card game και αναλαμβάνει προσωπικά τον έλεγχο των τεράτων αν υπάρξει ανάγκη.

Είμαστε στο 1998, την ίδια εποχή με τα δραματικά γεγονότα που κορυφώθηκαν στην καταστροφή της Raccoon City. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί, απόδραση και ελευθερία για τους επιζώντες, θάνατος των επιζώντων για τον Mastermind. Οι αντικειμενικοί στόχοι για τους επιζώντες είναι απείρως συναρπαστικότεροι από την στενή οπτική του Mastermind και, εξαιτίας αυτού, ευχαριστηθήκαμε πολύ περισσότερο να συμμετάσχουμε στην ομάδα τους. Το tutorial καλύπτει όλα τα mechanics και την δυναμική τους. Κατόπιν, προτού εκτεθούμε στο μακελειό του PvP , ασχολούμαστε με το Practice mode για να μάθουμε καλά τους διαθέσιμους χάρτες και τις ιδιότητες των χαρακτήρων σε σχετικά ασφαλές περιβάλλον με ελεγχόμενες μεταβλητές και άπειρα πυρομαχικά. Εκεί αποφασίζουμε αν μας αρέσει ο μοναχικός ρόλος του Mastermind ή ο συνεργατικός ρόλος των επιζώντων.

Το gameplay αλλάζει αισθητά ανάλογα με τον επιζώντα που θα επιλέξουμε. Ο αγαπημένος μας χαρακτήρας έγινε η σέξυ Becca Woolett επειδή είναι η πιο ικανή στην χρήση των πυροβόλων όπλων, στα οποία εθιστήκαμε λιανίζοντας το remake. Η Becca είναι καλή damage dealer και φυτεύει με εξαιρετική άνεση τις σφαίρες της στις σαπισμένες σάρκες. Παίζοντας με αυτή λειτουργήσαμε υποστηρικτικά στην ομάδα, παρέχοντας μια ασπίδα από σφαίρες η οποία προστατεύει τους συμπολεμιστές και αραιώνει τις γραμμές των μολυσμένων. Δεν παραλείψαμε να δοκιμάσουμε και τους υπόλοιπους τύπους χαρακτήρων (χωρίζονται σε damage, tank, support και hacker) και να τεστάρουμε τα skills τους μιας και ο καθένας διαθέτει από τέσσερα. Τα ενεργητικά skills τραβούν το ενδιαφέρον μας και καθορίζουν το πως θα ενεργήσουμε στην μάχη.

Χαρακτήρες σαν την Becca, τον Samuel και τον Tyrone υπάρχουν για να σκορπίζουν πόνο στους εχθρούς με πυροβόλα όπλα, γροθιές και melee weapons. Η τριάδα της οργής θερίζει κατά κόρον τα πιόνια και τις παγίδες του Mastermind και η υποστηρικτική τριάδα των Valerie, Martin και January θεραπεύει τους τραυματίες, αχρηστεύει τα ηλεκτρονικά συστήματα του εχθρού και ναρκοθετεί τον τόπο. Το Resident Evil Resistance μας ενθαρρύνει να το ρίξουμε στο πολύωρο grinding με το σύστημα των ranks που ανεβαίνουμε μαζεύοντας πολύτιμα RP αλλά και τα αντικείμενα προς πώληση που φιλοξενεί το μενού Shop. Εκεί αντικρίζουμε το πιο απαίσιο τέρας του game, απαισιότερο από τον Nemesis και τα μολυσμένα πτώματα, το τέρας των μικροσυναλλαγών. Ευτυχώς μπορούμε να το εξολοθρεύσουμε ευθύς αμέσως αρνούμενοι να καταφύγουμε στο PlayStation Store για να σκάσουμε αληθινά χρήματα για RP boosters. Πρόκειται για μια δαπάνη που αφορά τεμπέληδες gamers αφού μπορούμε να αποκτήσουμε τσουβάλια από RP αν παίξουμε πολύ και καλά.

Η επιβράβευση των αγώνων μας έχει την μορφή των chests. Τα cosmetic chests δεν μας απασχόλησαν διόλου, το ενδιαφέρον μας εστιάστηκε στα χρησιμότατα equipment chests. Η αγορά εξαρτημάτων που επηρεάζουν σημαντικά το gameplay ήταν αδύνατο να μας αφήσει αδιάφορους. Ξοδέψαμε αρκετά RP για να αγοράσουμε μερικά low-tier chests και φυλάξαμε τα υπόλοιπα για τα δύο ανώτερα tiers που απαιτούν να φτάσουμε σε υψηλότερα ranks. Τα ranks χρησιμεύουν και στο ξεκλείδωμα περισσότερων θέσεων για τα αποκτηθέντα equipments άρα είμαστε αποφασισμένοι να τα κυνηγήσουμε αλύπητα. Τα καθημερινά missions είναι ένα καλό ερέθισμα για να παίξουμε αγώνες με γνώμονα μια προσωπική ατζέντα. Αν το mission επιβάλλει να σπάσουμε κλειδωμένες πόρτες, να πυροβολήσουμε ή να σπρώξουμε συγκεκριμένο αριθμό εχθρών, να μολύνουμε τους επιζώντες Χ φορές κ.τ.λ. θα αγνοήσουμε τον γενικό σκοπό και θα ενεργήσουμε με βραχυπρόθεσμους στόχους.

Ενωμένοι ενόψει του κινδύνου
Στον ρόλο των επιζώντων νιώθουμε την αγωνία και την έξαψη ενός μονομάχου σε ρωμαϊκή αρένα. Τα κάνουμε λίμπα σπάζοντας βιολογικούς σωλήνες, κομματιάζοντας μολυσμένα τέρατα, γκρεμίζοντας πόρτες, αναζητώντας σε έξαλλη κατάσταση αντικείμενα που ξεκλειδώνουν το επόμενο δωμάτιο στον λαβύρινθο του τρόμου. Ο χρόνος κυλάει εναντίον μας γιατί, αν δεν αποκτήσουμε πρόσβαση στο επόμενο δωμάτιο μέσα σε λίγα λεπτά, ο θάνατος της ομάδας είναι εξασφαλισμένος. Η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται αυτόματα μεταξύ των επιζώντων, ειδικά αν πρόκειται για τέσσερις άγνωστους gamers, είναι συγκινητική και τα πολλαπλά ηρωικά περιστατικά που προκύπτουν μας γεμίζουν με ευχάριστα συναισθήματα.

Θα χαρακτηρίζαμε αποτυχημένο το matchmaking του Resident Evil: Resistance αν δεν βλέπαμε με τα μάτια μας το πόσο έξοχα εφαρμόζεται στην πράξη. Στις τυχαίες ομάδες που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να γλιτώσουν από τα νύχια του Mastermind, βρίσκουμε users με τεράστιες διαφορές στα ranks. Ήμασταν μόλις στο πρώτο rank και τοποθετηθήκαμε σε ομάδα με ranks 10, 35, 40 κ.ο.κ. Η πρώτη μας σκέψη είναι ότι την βάψαμε, θα σκοτωθούμε αμέσως, θα μας αφήσουν πίσω, θα λειτουργεί ο καθένας για την πάρτη του. Στην πραγματικότητα, οι εμπειρότεροι users είναι ευαισθητοποιημένοι, λειτουργούν σαν καθοδηγητές των υπολοίπων με την εμπειρία τους και σπεύδουν σε βοήθεια όταν χρειάζεται.

Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, η ομάδα δένεται και αρχίζει να λειτουργεί σαν μονάδα. Ο ένας καλύπτει τον άλλο όταν δέχεται επίθεση, κάποιοι ανοίγουν τον δρόμο στους άλλους για να αρπάξουν τα αντικείμενα που χρειάζονται και, η πτώση ενός συμπολεμιστή, αντιμετωπίζεται κεραυνοβόλα από τους άλλους που προστρέχουν για revive. Το απαραίτητο skill για την νίκη είτε σε ρόλο επιζώντα, είτε στον ρόλο του Mastermind είναι τα ρεφλέξ, η ταχύτητα αντίδρασης. Η εστίαση της κάμερας και η στόχευση πρέπει να γίνονται αστραπιαία. Ο διαφανής χάρτης είναι σχεδόν μόνιμα ανοιχτός και το μάτι μας πιάνει τα σημεία ενδιαφέροντος την ώρα που αντιμετωπίζει θανάσιμες απειλές από όλο το εύρος του οπτικού του πεδίου.

Σαν Mastermind έχουμε ένα σωρό κάμερες για να παρακολουθούμε τα “ινδικά μας χοιρίδια” και να προετοιμάζουμε το δυσοίωνο μέλλον τους. Σε αντίθεση με τους επιζώντες που βιάζονται να ξεπεράσουν τα φυσικά και χρονικά εμπόδια, αφιερώνουμε χρόνο στην στρατηγική τοποθέτηση παγίδων και πλασμάτων. Θέλουμε να βρισκόμαστε παντού και να τιμωρούμε τα πειραματόζωα μας ανελέητα. Τα μέτρα που παράγουν την μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι οι κάμερες -πολυβόλα και η ενεργοποίηση του ultimate skill. Που να φανταστούν οι φουκαράδες ότι μια κάμερα μπορεί να τους ραντίσει με σφαίρες από το πουθενά και να τους βλέπουμε να σέρνονται πληγωμένοι; Ποια εμπειρία στα Resident Evil μπορεί να συγκριθεί με τον απευθείας έλεγχο ενός Tyrant, την δίψα για αίμα που μας κατακλύζει μοιράζοντας φάπες, σκίζοντας σάρκες, σπάζοντας κεφάλια; Όποιο ρόλο και αν διαλέξουμε, Mastermind ή επιζώντα η διασκέδαση είναι εξασφαλισμένη εξαιτίας της καταιγιστικής δράσης, της συναδελφικότητας, της ταύτισης με τους χαρακτήρες, της αισθητικής απόλαυσης.

Remake κόντρα στο πρωτότυπο
Αν αντιπαραβάλλουμε το εναρκτήριο cinematic του remake με εκείνο του πρωτότυπου θα δούμε έκπληκτοι ότι το δεύτερο κερδίζει κατά κράτος στην σύγκριση. Στο remake η έμφαση δίνεται στην τηλεοπτική οπτική των mass media με ένα ορυμαγδό από γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες και κανονικούς ηθοποιούς να αφηγούνται και να συμμετάσχουν στις ταραχές που έχουν ξεσπάσει μετά την εξάπλωση του ιού. Οι καταιγιστικές εικόνες μας φέρνουν στο νου λαϊκή εξέγερση και όχι μετατροπή του πληθυσμού σε αιμοδιψή τέρατα. Οι εύστοχες εικόνες από το αποστειρωμένο περιβάλλον της Umbrella Corporation και η φευγαλέα ματιά που ρίχνουμε στην δημιουργία του Nemesis σημειώνουν ακριβώς την πηγή του κακού και αποδεικνύονται ανατριχιαστικότερες από τις φωτιές και το βρομόξυλο στους δρόμους.

Στο πρωτότυπο ο τρόμος δεν είναι υπαινικτικός αλλά απολαμβάνουμε μια υπερβίαιη καταγραφή των γεγονότων, των οποίων τις συνέπειες θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. Κινούμενα πτώματα, πεινασμένα για ανθρώπινη σάρκα κατακλύζουν τα πάντα σαν παλιρροϊκό κύμα. Αστυνομία, ειδικές δυνάμεις και οι εκπαιδευμένοι στρατιώτες της Umbrella αδειάζουν το οπλοστάσιό τους στην εξαγριωμένη μάζα η οποία, παρά τις απώλειες δείχνει ασταμάτητη. Βλέποντας ένα σκηνικό όπου τα τέρατα έχουν λυγίσει ένστολους με υψηλή στρατιωτική εκπαίδευση, λαμβάνουμε υποσυνείδητα το μήνυμα ότι η αποστολή μας είναι καταδικασμένη εξαρχής. Έτσι χτίζεται εντός μας το κλίμα φόβου που θέλει να δημιουργήσει ο game designer.

Οπτικά το remake κερνά γενναιόδωρα τις αισθήσεις μας με ρεαλιστικές εκφράσεις προσώπων, ζωντάνια και λεπτομέρεια στις τονισμένες δερματικές επιφάνειες, animations που είναι ηλίου φαεινότερον ότι προέρχονται από πολλές πρόβες και εξοντωτική επεξεργασία με motion capture τεχνικές. Δεν χορταίνουμε να χειριζόμαστε τους χαρακτήρες μας, να τρέχουμε, να πυροβολούμε, να γεμίζουμε τα όπλα, κάθε animation είναι απολαυστικό. Το αίμα ρέει άφθονο, πιτσιλάει τοίχους και πατώματα. Τα εφέ των διαλυμένων σαρκών, των σαπισμένων μελών και των κρανίων που ανατινάζονται είναι εφάμιλλα μιας ταινίας τρόμου πρώτης γραμμής.

Εκεί που επιλέγουμε να σταθούμε περισσότερο είναι ο δυναμικός φωτισμός του περιβάλλοντος και το παιχνίδισμα του φωτός στα κινούμενα σώματα. Το σκοτάδι και οι χώροι με χαμηλό φωτισμό συνθέτουν τον αποπνικτικό περίγυρο που θα μας ξυπνήσει βαθύτατους φόβους. Σχεδιαστικά όμως, η συμπεριφορά του φωτός στις επιφάνειες και τα σώματα συνδυάζει την ατμόσφαιρα με την σκόπιμη μετατόπιση της προσοχής μας στους θανάσιμους κινδύνους. Ένα zombie που φωτίζει το ανατριχιαστικό του περίγραμμα μια μακρινή λάμπα, ένας licker που πιάνουμε με την άκρη του ματιού μας χάρις σε ένα παιχνίδισμα του φωτός, εκεί αποθεώνεται το ταλέντο των καλλιτεχνών που δούλεψαν στο remake. Δεν μας κακοφάνηκε η επαναφορά έτοιμων σκηνικών από το Resident Evil 2 remake, αντίθετα αισθανθήκαμε πολύ ευχάριστα αναγνωρίζοντας περιοχές στις οποίες δώσαμε σκληρούς αγώνες.

Η κίνηση της κάμερας και η αλλαγή της οπτικής γωνίας ευνοούν τρομακτικά το remake έναντι του πρωτότυπου αφού αποκτούμε καλύτερη αίσθηση και μεγαλύτερο έλεγχο του περιβάλλοντος. Μας στεναχώρησε λίγο η εξαφάνιση των επιλογών που μας δίδονταν σε στρατηγικά σημεία του πρωτότυπου. Η κάθε απόφαση άλλαζε αισθητά την εμπειρία και μας προκαλούσε να επανέλθουμε στο game μετά τον τερματισμό του. Καλοδεχόμαστε την προσθήκη των quick time events και των context sensitive κινήσεων που διατηρούν την αδρεναλίνη σε υψηλά επίπεδα. Τα cinematics είναι πολλά, τέλεια φτιαγμένα, βοηθούν στην αισθητική live action ταινίας τρόμου που διέπει το remake και ενσωματώνονται αδιάλειπτα στο gameplay. Η απουσία των απεχθών loading screens του παρελθόντος είναι ένα τεράστιο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση για να μην διασπάται άσκοπα η συγκέντρωσή μας.

Το sound editing του remake σαρώνει παντού πλην των ηχητικών εφέ ορισμένων όπλων. Έχουμε την αίσθηση ότι το shotgun ακούγεται σαν αεροβόλο και όχι σαν σοβαρό πυροβόλο όπλο. Εντούτοις, το παραβλέπουμε μπροστά στην παθιασμένη ηχητική παράσταση που δίνουν οι χαρακτήρες, playable και NPCs. Οι πρώτοι εκφράζουν πετυχημένα τα συναισθήματά τους και ο τόνος έρχεται να δέσει με τις εκφράσεις τους. Ο ήχος που πετάγεται από το λαρύγγι του Nemesis όταν φωνάζει S.T.A.R.S. μοιάζει να έρχεται πέρα από τον τάφο, παγώνει κυριολεκτικά το αίμα μας. Η ηχητική ταπετσαρία του remake είναι τόσο πλούσια και πετυχημένη ώστε οι καλύτεροι τρόποι για να το απολαύσουμε είναι με σύστημα ήχου Surround ή με ποιοτικά ακουστικά.

Τα zombies δεν είναι... χρονοφάγα
Έξι με επτά ώρες μετά την ρίψη του πρώτου πυροβολισμού στο Resident Evil 3 στεκόμαστε πάνω από ένα βουνό νεκρών zombies, με τον Nemesis στην κορυφή για κερασάκι στην εξοντωτική τούρτα που φτιάξαμε, φτάνουμε δηλαδή στο τέλος του Story mode. “Λίγο ήταν” σκεφτόμαστε και αναρωτιόμαστε αν αξίζει να επιστρέψουμε στο μακελειό, έστω για να χαζέψουμε την σέξι Jill να κραδαίνει όπλα που φαίνονται τεράστια μπρος στο μέγεθός της. Ένα μεγάλο ατού του Resident Evil 2 που αναζητούμε μάταια στο Resident Evil 3 είναι η δυνατότητα για πολλαπλά playthroughs με τους ίδιους έστω χαρακτήρες.

Η ιστορία της Jill και του Carlos είναι ενοποιημένη και κινείται γραμμικά από την αφετηρία έως την “γραμμή” του τερματισμού. Έχουμε αρκετούς δρόμους να εξερευνήσουμε και το περιβάλλον χαρακτηρίζεται από ποικιλία όμως δύσκολα θα επανέρθουμε στην περιπέτεια χωρίς σοβαρά κίνητρα. Στο μενού Records διαβάζουμε για ένα σωρό achievements που θα “ξεκλειδώσουν” έξτρα προϊόντα ομορφιάς για να αλλάξουμε των παρουσιαστικό των χαρακτήρων. Μεταξύ των πιθανών αποκτημάτων βρίσκονται όμορφα και ισχυρά όπλα που θέλουμε να προσθέσουμε στην συλλογή μας. Εντούτοις, θεωρούμε σοβαρότερο κίνητρο για νέα είσοδο στην μάχη το να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας.

Θετικά:
- Απολαυστική ψηφιακή απόδραση από μια μολυσματική χρονική περίοδο
- Γραφικά-ήχος που τερματίζουν τις δυνατότητες των σύγχρονων gaming platforms
- Οργανικά και εύχρηστα game mechanics με σημαντικές προσθήκες
- Τεράστιες ποσότητες gore
- Ανανεωμένο σενάριο και διάλογοι σε σχέση με το πρωτότυπου
- Καταπληκτικό level design
- Σφάζουμε χιλιάδες τέρατα με συναρπαστικό τρόπο
- Ο Nemesis μπαίνει επάξια στο hall of fame των bosses
- Το multiplayer είναι εθιστικό και παράγει φοβερές εμπειρίες

Αρνητικά:
- Μετρημένη αντοχή στον χρόνο
- Εξαφάνιση των puzzles στα οποία μας συνήθισε η σειρά
- Δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα επιλογής του path
- Αδύναμα κίνητρα για τονισμό του replayability

Βαθμολογία
Γραφικά: 9
Ήχος: 8.5
Gameplay: 8.5
Σενάριο: 7
Αντοχή: 5
Γενικά: 7.8

Ένα remake που δικαιούται να κάνει κοροϊδευτικές γκριμάτσες στο πρωτότυπο.

Γιάννης Μοσχονάς