Void Bastards

Άδοξοι μπάσταρδοι στο διάστημα.

Το όνομα μιας εταιρείας ανάπτυξης δεν έχει λόγο να χαρακτηρίζει τα έργα τέχνης που επιμελείται. Τίποτα το παράλογο δεν υπήρξε στην μικρή λίστα των τίτλων που παρήγαγε η αμερικανική Irrational Games στη διάρκεια μιας δεκαετίας. Απεναντίας, το gameplay των System Shock 2, Freedom Force, SWAT 4 και Bioshock στερεώθηκε πάνω στην λογική της καινοτομίας και του περίπλοκου game design, πάνω στο όραμα μιας ομάδας gamers η οποία μας χάρισε ορισμένες από τις καλύτερες gaming εμπειρίες που δοκιμάσαμε ποτέ.

Η Irrational Games τελείωσε την ιστορική της πορεία στον χώρο το 2017 με την χρεωκοπία της, όμως τα ταλέντα που την θεμελίωσαν συνεχίζουν τον αγώνα για ποιοτικό gaming από νέο μετερίζι. Η Blue Manchu ιδρύθηκε από τον Jonathan Chey, έναν από τους συνιδρυτές της Irrational Games και περιλαμβάνει στις τάξεις της βετεράνους της βιομηχανίας, αποφασισμένους να δημιουργήσουν ποιοτικά games. Η εμπειρία μας από το Void Bastards μας διαβεβαίωσε ότι οι προθέσεις τους είναι, όχι απλά ειλικρινείς, αλλά και απόλυτα εφικτές.

Τα σίδερα της φυλακής είναι για τους αφυδατωμένους
Το διαστημόπλοιο είναι ένα όχημα για να διασχίσουμε τεράστιες αποστάσεις στο αχανές διαστημικό κενό αλλά και μια φυλακή που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν οι επιβάτες του αν εκτιμούν την ζωή τους. Το Void Ark είναι κυριολεκτικά μια τεράστια φυλακή η οποία μεταφέρει αμέτρητους αφυδατωμένους κατάδικους στον τελικό τους προορισμό. Δυστυχώς, το διαστημόπλοιο μας, λόγω τεχνικής βλάβης στον κινητήρα του, έχει εγκλωβιστεί σε ένα τεράστιο νεφέλωμα εν ονόματι Sargasso Nebula. Μια διαστημική ανωμαλία το έχει μετατρέψει σε νεκροταφείο αστρόπλοιων που περιπλανώνται άσκοπα στις αχανείς εκτάσεις του. Τα διαστημόπλοια δεν είναι αδειανά αλλά κατοικούνται από τους citizens, τους ταλαίπωρους επιβάτες οι οποίοι μεταμορφώθηκαν σε απειλητικές μορφές ζωής υπό την διαβολική επίδραση της ανωμαλίας.

Οι μόνοι που μπορούν να βγάλουν το “φίδι από την τρύπα” είναι οι αφυδατωμένοι κατάδικοι τους οποίους ενυδατώνει έναν προς έναν η τεχνητή νοημοσύνη του Void Ark. Με φαιδρές υποσχέσεις περί μείωσης της ποινής, οι καταδικασμένες ψυχές τίθενται υπό τις διαταγές μας και αρχίζουν έναν αδυσώπητο αγώνα ενάντια στους κινδύνους του Sargasso Nebula. Το σενάριο του Void Bastards έρχεται σε δεύτερη μοίρα μετά το έξοχο gameplay λόγω μεγέθους, όμως το εκτιμήσαμε δεόντως γιατί ξεχειλίζει από μαύρο χιούμορ. Η ψυχραιμία της τεχνητής νοημοσύνης αγγίζει τα όρια του παραλογισμού και μας κάνει να λυνόμαστε στα γέλια κάθε φορά που την ακούμε. Στην αφήγηση περιλαμβάνουμε και τις εξωφρενικές συμπεριφορές των εξωγήινων που μας βρίζουν, απομακρύνονται απογοητευμένοι φωνάζοντας “’όχι πάλι αυτός” κ.ο.κ.

Το Void Bastards είναι ένα φανταστικό επίτευγμα στον τομέα του game design από άτομα που γνωρίζουν πολύ καλά την τέχνη τους. Με μια πρώτη ματιά κάποιος μπορεί να το περάσει σαν ένα FPS με φόντο το διάστημα αλλά η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη και αποτελείται από ένα σωρό στρώματα, όλα σχετιζόμενα με την στρατηγική. Η κυρίως δράση εκτελείται σε πρώτο πρόσωπο, ξεκινά μόλις πατήσουμε το πόδι μας σε ένα διαστημόπλοιο και μας αναθέτει να εξερευνήσουμε τον χάρτη του από άκρη σε άκρη, αναζητώντας πολύτιμες πρώτες ύλες και εξοντώνοντας αντιπάλους. Αν επρόκειτο για καθαρόαιμο FPS, θα αρκούσε να εισβάλουμε οπλισμένοι σαν αστακοί, ανατινάζοντας ότι κινείται και σουφρώνοντας ότι μπορεί να αποσπαστεί από την θέση του. Αλλά όχι, το Void Bastards απαιτεί σκεπτόμενους παίκτες για να το απολαύσουν όπως του αξίζει. Δεν μας ζητά να γίνουμε Rambo, μας ζητά να μελετήσουμε τους διαθέσιμους πόρους και να θέσουμε αντίστοιχους αντικειμενικούς στόχους.

Η πληροφόρηση για οτιδήποτε μας ενδιαφέρει είναι σχεδόν απόλυτη. Ο χάρτης του Sargasso Nebula είναι αισθητικά εξίσου όμορφος με το αγαπημένο μας FTL και λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή κλικάρουμε στη γαλαξιακή συστάδα που μας ενδιαφέρει και ταξιδεύουμε προς τα εκεί, ένα cluster την φορά. Μας ενημερώνει για τους πόρους που περιέχουν τα διαστημόπλοια, για το είδος και τον αριθμό των εχθρών που θα συναντήσουμε και για τις ειδικές συνθήκες που μας περιμένουν εκεί. Βλέπουμε τις διαστημικές φάλαινες και τα πειρατικά διαστημόπλοια να οργώνουν τον γαλαξία και σχεδιάζουμε την πορεία μας ώστε να τα αποφύγουμε εκτός και αν, στην περίπτωση των πειρατών, έχουμε τορπίλες για να τους λιανίσουμε. Πάνω στον χάρτη καθορίζουμε την στρατηγική μας, το που θα προσαράξουμε, ποιοι πόροι μας ενδιαφέρουν, αν πρέπει να περιμένουμε επειδή πλησιάζει κίνδυνος, αν διαθέτουμε τα μέσα να αντιμετωπίσουμε τα όντα που κατοικούν στο εκάστοτε διαστημόπλοιο. Δίπλα στον χάρτη φιγουράρουν τα υλικά που έχουμε μαζέψει, οι σφαίρες μας, η βενζίνη που διαθέτουμε, η τροφή με την οποία συντηρούμαστε.

Τώρα θα σε φτιάξω εγώ... υπερόπλο
Το crafting είναι το σπουδαιότερο game mechanic γιατί καθορίζει την πρόοδό μας στην περιπέτεια. Κατάδικοι έρχονται, πεθαίνουν και... παρέρχονται, δίνοντας την θέση τους σε άλλους. Τα αντικείμενα που έχουμε δημιουργήσει όμως παραμένουν για να χρησιμοποιηθούν από όλους. Στο workbench αντικρίζουμε το item tree που δεν είναι πολύ μεγάλο και μας στενοχώρησε αρχικά. Ευτυχώς πολλά αντικείμενα παίρνουν levels σε μορφή αστεριών συνεπώς η ανάπτυξή τους διαρκεί πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολογίσαμε εξαρχής. Η αρχική μας αντίδραση είναι να μαζέψουμε τα υλικά που θα ανοίξουν τα παρακλάδια των όπλων ώστε να διαθέτουμε την απαραίτητη φονική ισχύ για να αντιμετωπίσουμε τους citizens.

Η πληροφόρηση στο crafting είναι επίσης ολοκληρωμένη. Με απλό πέρασμα του κέρσορα πάνω από τα εικονίδια βλέπουμε ποια υλικά χρειάζεται το επιθυμητό αντικείμενο, αν μπορούμε να τα κατασκευάσουμε άμεσα. Στην ενότητα parts δεν χρειάζεται να είμαστε μηχανικοί για να λάβουμε τις απαραίτητες αποφάσεις. Ο θαυματουργός κέρσορας μας πληροφορεί για την χρησιμότητα των υλικών αλλά και για όσα είναι περιττά και μπορούμε να τα ανακυκλώσουμε. Το parts locator είναι η πιο χρήσιμη δυνατότητα στον αέναο αγώνα μας για περισσότερο πλιάτσικο. Με την βοήθειά του στοχεύουμε τα διαστημόπλοια που περιέχουν τα ποθητά υλικά και προσαρμόζουμε ανάλογα την πορεία μας.

Όσο πιο βαθιά χωνόμαστε στο Sargasso Nebula τόσο συνειδητοποιούμε ότι τα όπλα δεν αρκούν για να μας προστατεύσουν από την ήττα. Έχουμε ανάγκη από πανοπλίες ώστε ο χαρακτήρας μας να έχει το μέγιστο health. Θέλουμε ειδικά ρούχα για να μην μας επηρεάζουν οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι που φουντώνουν σε υπερθετικό βαθμό. Χωρίς αντιπυρικές στολές, σταθερά παπούτσια, αντιασφυξιογόνα υλικά και κρέμες που καταπολεμούν την ραδιενέργεια ο θάνατος είναι εξασφαλισμένος. Το σκοτάδι πυκνώνει όσο βυθιζόμαστε στο νεφέλωμα του θανάτου.

Αποβιβαζόμαστε σε διαστημόπλοια που φλέγονται από άκρη σε άκρη, σε διαστημικά σαράβαλα με λίμνες ραδιενεργών υλικών, σε αστρόπλοια που χάνουν λάδια, τα πατάμε και κάνουμε τσουλήθρα. Επιχειρούμε να πηδήξουμε πάνω από τις φλόγες αλλά τις “τρώμε” ξώφαλτσα. Η ραδιενέργεια μένει στο σώμα μας και αρχίζει να ροκανίζει το health. Οι λαδερές επιφάνειες είναι οι πιο ακίνδυνες αρκεί η τσουλήθρα μας να μην καταλήξει πάνω σε εξωγήινο και γίνει το... σώσε. Υπάρχει και μια περιβαλλοντική καταστροφή που δεν μας αφαιρεί ζωή αλλά είναι πιο εκνευριστική από όλες τις υπόλοιπες, ο καπνός. Πρώτη φορά στην gaming καριέρα μας επισκεφτήκαμε διαστημόπλοια μανιωδών καπνιστών, έτσι εξηγούμε τουλάχιστον τον καπνό που έχει καλύψει τους διαδρόμους και τα δωμάτιά τους. Μας έπιασε νευρικός βήχας οδηγώντας τον χαρακτήρα μας μέσα στους χώρους που έχουν ντουμανιάσει και πέσαμε επανειλημμένα πάνω σε αντιπάλους γιατί δεν τους είδαμε προτού τους κουτουλήσουμε.

Το μυαλό είναι το ισχυρότερο όπλο
Το πόσο εξαιρετική εμπειρία θα αποδειχθούν οι μάχες εναπόκειται αποκλειστικά στην εφευρετικότητα μας. Αν στερούμαστε φαντασίας θα αποβιβαστούμε στα διαστημόπλοια με τα όπλα που έχουν τα περισσότερα βλήματα και θα τα αδειάζουμε σε οτιδήποτε μας πλησιάζει. Η πρακτική αυτή πετυχαίνει στους αδύναμους αντιπάλους αλλά θα μας οδηγήσει στον χαμό ενάντια στους Screw, στα SecBot και στις Zec. Είναι μια αδιάφορη πρακτική που δεν συνάδει με το πνεύμα του Void Bastards. Θα προτιμήσουμε την Stealth προσέγγιση και τις πολυάριθμες επιλογές που έχουμε για να εξοντώσουμε τους εχθρούς με τον γρηγορότερο και τον εντυπωσιακότερο τρόπο.

Οι λάτρεις του Stealth ανάμεσά μας θα αντλήσουν μια συναρπαστική εμπειρία του γούστου τους, σε σημείο που να μην χρειάζεται κυριολεκτικά να ρίξουν ούτε βολή. Μελετώντας τον χάρτη ενός διαστημοπλοίου, εντοπίζουμε τα σημαντικά διαμερίσματά του (helm, generator κ.ο.κ.) και τραβούμε κατά κει. Σαν γνήσιοι Stealth lovers, περπατούμε αργά, ακόμα και γονατιστοί, αφουγκραζόμαστε τους περιβαλλοντικούς ήχους, κοιτάμε μέσα από τα τζάμια των πορτών αν υπάρχουν εχθροί στα διπλανά δωμάτια. Λειτουργώντας σαν επαγγελματίες διαρρήκτες αποφεύγουμε όλες τις συγκρούσεις, δεν ενεργοποιούμε ποτέ τα αμυντικά συστήματα του σκάφους, αρπάζουμε τα λάφυρα και φεύγουμε χωρίς να μας καταλάβει κανείς. Η Stealth προσέγγιση οδηγεί και σε υπέροχα stealth kills αν το επιθυμούμε. Πηγαίνουμε πίσω από εχθρούς με ασπίδες και τους την ανάβουμε στο σβέρκο. Χωνόμαστε πίσω από τα αμυντικά turrets, πληρώνουμε merits και τα παίρνουμε με το μέρος μας.

Η ποικιλία του οπλισμού και η γεωγραφία των διαστημοπλοίων πυροδότησε μερικά από τα πιο δημιουργικά kills της καριέρας μας. Διαπιστώνουμε ότι τα περισσότερα διαστημόπλοια έχουν ένα χώρο εκτόξευσης των απορριμάτων στο διάστημα. Θεωρούμε τους εξωγήινους αντιπάλους “απορρίμματα” και τους ετοιμάζουμε την ίδια τύχη. Με το Rifter αρπάζουμε έναν αντίπαλο, τον τοποθετούμε μέσα στον ειδικό αεραγωγό, κλειδώνουμε γρήγορα την πόρτα, τραβάμε τον μοχλό και τον βλέπουμε να εκτοξεύεται μαζί με τα υπόλοιπα απόβλητα στο κενό.

Ίσως την έχουμε δει... Γκάντι, είμαστε οπαδοί της μη βίας και δεν θέλουμε να στερήσουμε τους citizens από την μίζερη ύπαρξή τους αλλά δεν τους θέλουμε και μέσα στα πόδια μας ενόσω ξαφρίζουμε τα... χρυσαφικά. Με το Rifter ανά χείρας και πάλι, μεταφέρουμε κάθε φουκαρά που θα βρεθεί στον δρόμο μας σε ένα δωμάτιο που το θεωρούμε ιδανικό για κρατητήριο. Εκεί κλειδώνουμε την πόρτα, αρπάζουμε άλλον, τον μεταφέρουμε εκεί, κλειδώνουμε την πόρτα κ.ο.κ. Οι εχθροί θα περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα στην αυτοσχέδια φυλακή τους και εμείς θα φύγουμε με τα κλεμμένα σαν κύριοι από τον αεραγωγό.

Εισπράξαμε έντονη συγκίνηση και η συμπάθειά μας προς τους δημιουργούς του Void Bastards ανέβηκε κατακόρυφα διαπιστώνοντας το πετυχημένο βάπτισμα κάποιων διαστημοπλοίων με ελληνικά ονόματα.

Οι επιλογές αντιμετώπισης των εμποδίων είναι πολλές,συναρπαστικές και πηγάζουν από το φανταστικό μας οπλοστάσιο. Τα εκρηκτικά της οικογένειας Whacker είναι το αντίδοτο για τους εξοργιστικούς inpatient, το σμήνος από εξωγήινα κεφάλια που λειτουργεί σαν σφουγγάρι για τα πυρομαχικά μας. Ρίχνουμε ένα στο πάτωμα μόλις πλησιάζει ο inpatient, απομακρυνόμαστε και το ενοχλητικό νέφος γίνεται σκόνη από την έκρηξη. Οι Zec κόντεψαν να μας απελπίσουν μέχρι να ανακαλύψουμε τα αντίμετρα που χρειάζονται. Καλή είναι η χειροβομβίδα πίσω από την αδιαπέραστη ασπίδα τους αλλά προτιμούμε να αφήσουμε την ραδιενέργεια να κάνει κουμάντο. Μια βολή από το Glow Spiker αρκεί για να θερίσει το health τους εντός μισού λεπτού. Πόσο φανταστικό εργαλείο είναι το Scrambler. Στρέφει όλους τους εχθρούς με το μέρος μας, δημιουργεί έναν στρατό από υποτακτικούς οι οποίοι σπεύδουν να επιτεθούν στους πρώην συμμάχους τους για πάρτη μας. Δεν υπάρχει άχρηστο όπλο στο οπλοστάσιό μας και οι συνδυασμοί τους οδηγούν πάντοτε σε ευφυέστατες μάχες.

Στα διαστημικά κουφάρια που επισκεπτόμαστε κυριαρχεί η αταξία. Αυτή έχει την μορφή των μολυσμένων πλασμάτων από την αρνητική ενέργεια του Sargasso Nebula και των περιβαλλοντικών κίνδυνων που προαναφέραμε. Οι αντίπαλοι μας δεν είναι πολλοί αλλά δεν είναι και ασπόνδυλοι, έχουν χαρακτήρα. Νιώθουμε αυτόματα συμπάθεια για τους tourists οι οποίοι δεν έχουν κακές προθέσεις και μας πλησιάζουν σαν να θέλουν να εξετάσουν από περιέργεια ένα παράξενο ζώο. Λυπόμαστε να τους σκοτώσουμε αλλά πολλές φορές αναγκαζόμαστε αφού η επαφή μαζί τους είναι απλά... εκρηκτική. Οι Zec έχουν την μορφή αυστηρής δασκάλας σχολείου και είναι εξίσου επιβλαβείς για την υγεία μας. Οι Screw είναι ο φόβος και ο τρόμος του Sargasso Nebula, τα bosses της υπόθεσης θα λέγαμε, εξαιρετικά ανθεκτικοί και δυνατοί εχθροί. Οι Spooks δεν είναι παίξε-γέλασε αλλά μια μοναδική κατηγορία αντιπάλων που θυμίζει πράκτορες του Ψυχρού Πολέμου οι οποίοι εμφανίζονται και εξαφανίζονται κατά βούληση, αποπροσανατολίζοντας μας. Κάθε αντίπαλος πυροδοτεί διαφορετική συναισθηματική αντίδραση μέσα μας. Μερικοί μας διασκεδάζουν, άλλοι μας τοποθετούν σε άμεση επιφυλακή με τάσεις φυγής.

Τα μπόλικα επίπεδα δυσκολίας είναι ένας ακόμα τρόπος των δημιουργών του Void Bastards για να μας δηλώσουν ότι “όπως στρώσετε, θα κοιμηθείτε”. Το easypeasy το θεωρούμε απαράδεκτο ακόμα και αν θέλουμε να τελειώσουμε το game μέσα σε μια μέρα. Αυτό συμβαίνει γιατί αφαιρεί όλη την διασκέδαση που προκύπτει από τα πολλαπλά εμπόδια και τους ισάριθμους τρόπους αντιμετώπισης τους, εξαφανίζοντας σχεδόν τελείως τον παράγοντα της στρατηγικής από την εμπειρία. Από το easy και πάνω, επιλέγουμε ελεύθερα και απολαμβάνουμε στο σύνολό τους όλα τα συναισθήματα και τις αισθήσεις που προορίζονται για εμάς δια του gameplay. Το easy παρουσιάζεται χαλαρό στα πρώτα μας βήματα στο Sargasso Nebula όμως δεν μας προφυλάσσει από τους τρομερούς κινδύνους που μας περιμένουν στα μεγαλύτερα βάθη του.

Οι κατάδικοι που αποτελούν τα avatar μας και παρέχονται σε αφθονία από την παλαβή τεχνητή νοημοσύνη που κυβερνά το Void Ark δεν στηρίζονται αποκλειστικά στις ικανότητές μας για να πετύχουν τους στόχους τους. Όλοι επανυδατώνονται με ένα ή και περισσότερα γενετικά χαρακτηριστικά τα οποία θα τους βοηθήσουν ή θα τους εμποδίσουν στην σύντομη ζωή τους. Η κακοτυχία μοιάζει να τους κυνηγά ακόμα και όταν τους δίνεται η ευκαιρία να “λάμψουν”. Για παράδειγμα, ένα avatar μας ήταν πιθανό σε κάθε πυροβολισμό του να επιτύχει critical hit. Διαβάσαμε το γενετικό χαρακτηριστικό του και χαρήκαμε τρομακτικά. Η χαρά έγινε καπνός όταν διαπιστώσαμε ότι βλέπει τον κόσμο σαν να είναι μέσα σε τούνελ, τουτέστιν η ορατότητά του είναι πολύ περιορισμένη.

Ένα άλλο avatar άνοιγε αυτόματα τις πόρτες χωρίς να τις αγγίζουμε. “Τέλεια” σκεφτόμαστε και μετά από ένα λεπτό θέλουμε να τον ξεφορτωθούμε γιατί έχει αχρωματοψία και βλέπει τα πάντα ασπρόμαυρα. Στην περίπτωση που ένα trait του χαρακτήρα δεν μας αρέσει καθόλου αλλά θέλουμε να κρατήσουμε το θετικό trait, επιλέγουμε την υπομονή. Ασκώντας την μεγάλη αυτή αρετή αναζητούμε διαστημικά ναυάγια με το δωμάτιο gene therapy και επιβιβαζόμαστε σε αυτά το συντομότερο. Εκεί μπορούμε να ξεφορτωθούμε τα αρνητικά traits ή να προσθέσουμε ένα θετικό ακόμα. Τα γενετικά χαρακτηριστικά είναι μια από τις ωραιότερες στρατηγικές επιλογές η οποία τροποποιεί σημαντικά την όλη εμπειρία.

Ζούμε για να πλιατσικολογούμε
Δύο πράγματα μας εθίζουν στο Void Bastards τα οποία υποστηρίζονται από τα άρτια game mechanics και το design χώρων και συστημάτων. Εθιζόμαστε στο looting, στο πλιάτσικο, στην συλλογή βουνών από αντικείμενα άσχετα αν είναι πυρομαχικά, υλικά, σχέδια, βενζίνες και ότι άλλο προκύψει. Πωρωνόμαστε αναζητώντας και μαζεύοντάς τα από παντού. Ψοφάμε να ενεργοποιούμε τον σχετικό πίνακα στο helm και να αντικρίζουμε τον χάρτη του σκάφους να γεμίζει αστέρια, τα εικονίδια που αντιπροσωπεύουν τα αντικείμενα. Ο εθισμός του πλιάτσικου ακολουθείται από τον εθισμό της εξολόθρευσης όλων των πλασμάτων ενός διαστημοπλοίου, το άδειασμά του από εξωγήινη ζωή. Τα δύο εθιστικά χαρακτηριστικά αλληλοσυμπληρώνονται και μας σπρώχνουν σε μια ανορθόδοξη προσέγγιση του game. Αντί να κυνηγήσουμε τα αντικείμενα που ζητάει ο μηχανικός δυνάστης μας, εισερχόμαστε σε όσα περισσότερα διαστημόπλοια μπορούμε για να μαζέψουμε αντικείμενα και να σκοτώσουμε εξωγήινους. Καθυστερούμε όσο το δυνατόν περισσότερο το άρπαγμα των αντικειμένων που ζητάει το story για να μην δούμε την τελική του οθόνη μέσα σε 13-14 ώρες, χωρίς να έχουμε αποκτήσει όλο τον εξοπλισμό.

Το hacking mechanic κλείνει το μάτι στο System Shock 2 και την αξέχαστη κληρονομιά που άφησε. Τα merits είναι το μοναδικό νόμισμα στο game το οποίο ξοδεύουμε με φειδώ για να κάνουμε authorize όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα των διαστημοπλοίων. Είναι ένα game mechanic που μας αναθέτει να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις όταν το δαπανούμε. Η δαπάνη του στους εχθρικούς αμυντικούς μηχανισμούς οδηγεί σε καταπληκτικά σκηνικά. Τα turrets αρχίζουν να εκτοξεύουν πυρά και ρουκέτες στους εξωγήινους που επιχειρούν να μας πλησιάσουν, λειτουργώντας έτσι σαν πολύτιμοι companions στις μάχες. Το SecBot αφηνιάζει και περιπολεί σαν φρενιασμένο Dalek από την σειρά Doctor Who τους διαδρόμους, πυροβολώντας ότι κινείται. Οι υπολογιστές του σκάφους παρέχουν πρόσθετη βοήθεια όταν υπόκεινται στον έλεγχό μας. Η θέση των εχθρών με ένα απλό authorize στο helm μας βοηθά να καταστρώσουμε ευκολότερα την στρατηγική μας. Στο Void Bastards το hacking είναι σκέτη ευλογία, ένα ισχυρό μέσο επιβίωσης.

Μια ματιά ήταν αρκετή για να ερωτευτούμε την αισθητική του comic strip με την οποία παρουσιάζονται τα cutscenes, την διαρκή αίσθηση που έχουμε ότι το avatar μας έχει ενσαρκωθεί στις σελίδες ενός graphic novel που, από μια συμπαντική παραξενιά, έλαβε τρισδιάστατη όψη. Μετά βίας σταματήσαμε την κίνηση του χεριού μας προς τα πλάγια του μόνιτορ σε μια προσπάθεια να γυρίσει την “σελίδα” του comic ώστε να απολαύσουμε την επόμενη εικόνα του. Ολόκληρη η οθόνη, τα πάντα μέσα στο ορατό πεδίο είναι εντός πλαισίου που παραπέμπει αυτόματα σε σελίδα comic. Τα animations θυμίζουν κινήσεις comic ηρώων και έχουμε την έντονη εντύπωση ότι πολλοί από τους αντιπάλους μας είναι δισδιάστατα πλάσματα που δεν νιώθουν πολύ άνετα στο νέο τους περιβάλλον. Δεν έχουν την ρευστότητα ή τον ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τα σύγχρονα FPS, πολλές φορές φαίνονται χοντροκομμένα, εντούτοις ικανοποιούν την αισθητική μας.

Η αισθητική λειτουργεί και ως game mechanic αμφότερων των αντιμαχόμενων πλευρών, ειδοποιώντας εμάς και τους εχθρούς μας για την εγγύτητα που έχουμε. Τρέχουμε ξέφρενα σε έναν διάδρομο και, εκτός από τον ήχο, βλέπουμε την οπτική απόδειξη του θορύβου που προκαλεί η κίνησή μας στα πρότυπα και πάλι ενός comic. Λευκές γραμμές ξεπηδούν από τα πόδια μας και μας ωθούν να συνεχίσουμε περπατώντας ή σκυμμένοι για να μην μας πάρουν χαμπάρι. Θυμηθήκαμε την κλασική σειρά Batman με τον Adam West βλέποντας τα ηχητικά εφέ να μορφοποιούνται με τεράστια χρωματιστά γράμματα του στυλ πλουτσ, γουαμπ, πλαφ, νιου νιου και στομπ. Σε αντίθεση όμως με την εν λόγω σειρά όπου η οπτικοποίηση των ήχων έδειχνε παντελώς γελοία, εδώ έχει στρατηγική σημασία. Από τους ήχους των εχθρικών βημάτων καταλαβαίνουμε αν μας περιμένει κάτι στο επόμενο δωμάτιο καθώς και την φύση του. Αμέσως αμέσως λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο αντί να κάνουμε έφοδο σε χώρους στα τυφλά και να χάνουμε πολύτιμο health.

Με ένα τέτοιο διάκοσμο, με στυλιζαρισμένα γραφικά που λατρεύουν κυριολεκτικά οι πάντες, το Void Bastards γίνεται αυτόματα αγαπητό, προτού κατανοήσουμε το βάθος του περιεχομένου του. Θα διατυπώναμε ίσως κάποια ένσταση για τα σχέδια του εσωτερικού των διαστημοπλοίων που μοιάζουν να επαναλαμβάνονται μετά από μερικές ώρες. Οι μεταβλητές που τα διέπουν όμως, δηλαδή τα περιβαλλοντικά στοιχεία, οι εχθροί και οι συμπεριφορές τους, οι τοποθεσίες και η ποικιλία των αντικειμένων, ποικίλουν τις εμπειρίες μας ακόμα και όταν το εσωτερικό ενός σκάφους είναι πανομοιότυπο με ενός άλλου.

Η φωνή του Kevan Brighting (The Stanley Parable) κυριαρχεί απ’ άκρη σ’ άκρη στο ακουστικό τοπίο του Void Bastards. Το καταφέρνει εκστομίζοντας ελάχιστα λεπτά διαλόγου στα cutscenes με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. Η χροιά της φωνής του έχει μια μοναδική ουδετερότητα, είναι η φωνή που περιμένουμε να ακούσουμε από έναν αιωνόβιο γραφειοκράτη, εκνευριστικά τυπική και άψυχη, η τέλεια φωνή για μια τεχνητή νοημοσύνη που στερείται συναισθήματος. Η δομή της μουσικής υπόκρουσης μας εντυπωσίασε. Λατρεύουμε την ambient μουσική που μας συντροφεύει την ώρα που μελετούμε εξονυχιστικά τον χάρτη, την αλλαγή της σε ποιο δυναμικό στυλ μόλις ετοιμάσουμε τον εξοπλισμό μας. Οι ατμοσφαιρικές νότες επανέρχονται όσο το ταξίδι μας μέσα στους διαδρόμους των διαστημοπλοίων έχει εξερευνητική μορφή και περιορίζεται στο πλιάτσικο. Η άγρια μουσική επίθεση που ακολουθεί την όποια συμπλοκή είναι υπεύθυνη για ένα ηχητικό “σκωτσέζικο ντους” που μας κρατά σε μόνιμη επαγρύπνηση, ενισχύοντας τις προθέσεις του gameplay.

Ο λεηλάτης του διαστήματος
Το Void Bastards είναι ένα υποδειγματικό game με στοιχεία από διαφορετικά είδη. Παρέχει μια σειρά από προκλήσεις οι οποίες κλιμακώνονται συνέχεια, εξισορροπώντας την δυσκολία με τις διαρκώς αναπτυσσόμενες ικανότητές μας. Προσφέρει φανταστική πληροφόρηση για τα πάντα, μεγάλη ευκολία χειρισμού, ποικιλόχρωμους εχθρούς, πολλαπλές δυνατότητες για να δοκιμάσουμε την ευρηματικότητα μας στις μάχες. Άφθονο γέλιο πηγάζει από το εξωφρενικό όσο και μαύρο χιούμορ του. Αυτή είναι η κατάλληλη εποχή για την αγορά του στα 20 αντί για τα 30 ευρώ που θεωρούμε “τσιμπημένη” τιμή λόγω διάρκειας. Το θέλαμε πολύ μεγαλύτερο από τις 13-15 ώρες που διαρκεί. Γνωρίζουμε καλά τους περιορισμούς σε χρόνο και budget των studios ευελπιστούμε όμως να απολαύσουμε ένα sequel με τεράστιο item tree και procedural generating levels και enemies επ’ άπειρον.

Θετικά:
- Τρομερά εθιστικό gameplay
- Εύκολος χειρισμός
- Επίπεδα δυσκολίας για όλα τα γούστα
- Εξαιρετική δουλειά στο voice acting
- Μαύρο χιούμορ
- Εχθροί και soundtrack με χαρακτήρα
- Απολαυστική αναβάθμιση αντικειμένων
- Δημιουργικό FPS κομμάτι

Αρνητικά:
- Μικρό σενάριο
- Περιορισμένος αριθμός εχθρών
- Η αισθητική των γραφικών εκτιμάται μόνο από comic fans
- Τελειώνει πολύ πιο γρήγορα απ΄ όσο θα θέλαμε

Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 8
Gameplay: 8
Σενάριο: 6.5
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.8

Μια συναρπαστική διαστημική περιπέτεια με άφθονη δράση και στρατηγικές αποφάσεις.

Γιάννης Μοσχονάς