Trine 4: The Nightmare Prince

Ο μαγεμένος πρίγκηπας και το Τρίο... Μουρλάρα!

Το μακρινό 2005 ήταν η πρώτη φορά που αντικρίσαμε το λογότυπο της Frozenbyte σε game επί της οθόνης μας. Το Shadowgrounds και το sequel του δεν ανήκουν στα αγαπημένα μας games όλων των εποχών, περάσαμε εντούτοις κάποιες ώρες θερίζοντας εχθρούς στους διαδρόμους τους. Η σοβαρή πρόοδος για την φινλανδική εταιρεία ανάπτυξης προέκυψε το 2009 με το Trine. To χιούμορ, ο παραμυθένιος κόσμος, οι ξεκαρδιστικοί χαρακτήρες και το gameplay που μας θύμισε ένδοξα παραδείγματα του μακρινού παρελθόντος (The Lost Vikings) μας έκανε να το ερωτευθούμε.

Ερχόμαστε μια δεκαετία αργότερα να παίξουμε το τρίτο sequel του πρωτότυπου, το Trine 4: The Nightmare Prince. Λέγεται ότι η πρώτη εντύπωση είναι και η σωστότερη. Με το “καλημέρα”, το Trine 4 μας αποκαλύφθηκε ως κλωνοποιημένος απόγονος των πρώτων δύο τίτλων της σειράς. Οι μικρές αλλαγές εδώ και εκεί απλά διανθίζουν την δοκιμασμένη συνταγή που τόσο μας αρέσει.

Ο χαζός πρίγκιπας του σκότους
Αναρωτιόμαστε τι είδους εγκλήματα διέπραξε στην ζωή του ο Prince Selius, το αφελές πλάσμα που καλούμαστε να διασώσουμε στο Trine 4. Ο τίτλος ευγενείας από μόνος του παραπέμπει συνήθως σε εγκληματική προσωπικότητα στον αληθινό κόσμο, εδώ όμως έχουμε καταδυθεί σε παραμύθι. Ο Selius μοιάζει πιο χαζός και από το κουνουπίδι συνεπώς είναι ένα αθώο θύμα των προσωπικών του δαιμόνων. Επειδή ακριβώς βρισκόμαστε σε παραμύθι, ο Selius αδυνατεί να τρέξει στον πλησιέστερο ψυχίατρο για μια γενναία δόση ψυχοφαρμάκων, δεν έχει... τρελογιατρούς το Trine.

Έτσι, τα ψυχολογικά του, εκμεταλλευόμενα τις περιορισμένες μαγικές του ικανότητες, μεταμορφώνονται σε τέρατα και επιτίθενται στον κόσμο του Trine. Ολόκληρες περιοχές βυθίζονται στο σκοτάδι και τα φιλήσυχα πλάσματα που τις κατοικούν τα έχουν βρει σκούρα. Η προσφυγή στους μόνιμους προστάτες του Trine ήταν αναπόφευκτη. Ο πολεμιστής Pontius, η κλέφτρα Zoya και ο μέγας μάγος Amadeus ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους για να σταματήσουν την επέλαση του κακού και να επαναφέρουν τον τρελαμένο πρίγκιπα στα συγκαλά του.

Εμείς οι (Μεγάλοι) Παλιοί γνωρίζουμε ήδη την συνταγή του Trine έχοντας τερματίσει όλα τα περασμένα games της σειράς. Οι τρεις ήρωες είναι επιφορτισμένοι με την εξολόθρευση ενός σεβαστού αριθμών τεράτων που επιχειρούν να ανακόψουν την πορεία τους. Τα εχθρικά πλάσματα δεν περιφέρονται ελεύθερα στα levels αλλά εμφανίζονται σε προκαθορισμένες περιοχές. Άξαφνα η οθόνη στην οποία βαδίζουμε ανέμελοι, απομονώνεται από αδιαπέραστο φράγμα σχηματίζοντας μια κλειστή αρένα και τα εξαγριωμένα κτήνη κάνουν την εμφάνισή τους με ξεγυμνωμένα δόντια. Έχοντας αποκλειστεί σε ένα αόρατο κλουβί γεμάτο θηρία, υποχρεωνόμαστε να επιστρατεύσουμε όλες τις δεξιότητες των χαρακτήρων μας για να επικρατήσουμε.

Ο Pontius, παρότι αργοκίνητος, θερίζει με το ξίφος του τις σάρκες των τεράτων την ώρα που η πολύτιμη ασπίδα του μπλοκάρει τα εχθρικά βλήματα. Η ευέλικτη Zoya μοιράζει βέλη με στοιχειακές ιδιότητες. Οι κοκκινωποί εχθροί τρώνε τα παγωμένα βέλη της και συντρίβονται, οι γαλάζιοι κομματιάζονται από τα φλεγόμενα βέλη. Αν ο χώρος διαθέτει κρίκους, η επιδέξια κλέφτρα γαντζώνεται με το σχοινί της πάνω τους και αρχίζει τα ακροβατικά σαν θηλυκός Ταρζάν. Ο Amadeus είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στις μάχες. Τον χρησιμοποιούμε μόνο για να αναστήσουμε τους δύο πεσόντες συντρόφους του, τοποθετώντας τον πάνω από τα φαντάσματα τους.

Στο Co – Op η λειτουργία του αλλάζει και από αναπληρωματικός, παίζει στην βασική ομάδα. Οι δύο damage dealers χαρακτήρες εξολοθρεύουν τους στόχους και ο Amadeus τους καλύπτει με τα αντικείμενα που υλοποιεί. Το ξεκλείδωμα της οριζόντιας ή κάθετης βίαιας ρίψης των αντικειμένων του μας επιτρέπει να λιώσουμε σαν μυρμήγκια τους εχθρούς πετώντας μια σιδερόμπαλα από ψηλά. Εναλλακτικά τους τσακίζουμε σαν κορύνες του μπόουλινγκ εκσφενδονίζοντας την σε ευθεία γραμμή.

Οι πρώτες μάχες που δίνουμε είναι εξαιρετικά εύκολες και η δυσκολία τους κλιμακώνεται ανά level. Στις προχωρημένες περιοχές τα τέρατα προστατεύονται από ενεργειακά πεδία, κουλουριάζονται σε φλεγόμενες μπάλες και πέφτουν πάνω μας, κάνουν ότι είναι δυνατό για να μας δυσκολέψουν την ζωή. Φυσικά δεν πρόκειται να τους το επιτρέψουμε. Απαντούμε εξολοθρεύοντας τους δημιουργούς των ενεργειακών πεδίων, αποφεύγουμε με γρήγορες κινήσεις τις επιθέσεις των εχθρών και τους σαρώνουμε την στιγμή που επανέρχονται σε τρωτή μορφή. Οι λιγοστές παραλλαγές των κοινών εχθρών (αράχνες, λύκοι, τοξότες) μας υπενθυμίζουν ότι το κέντρο βάρους του gameplay είναι οι γρίφοι και το Platform, όχι οι μάχες.

Σύντομα εμείς νιώθουμε ανίκητοι, πιστεύουμε ότι αυτά τα σαπάκια ήταν το καλύτερο που μπορεί να κάνει το Trine 4 για να μας σταματήσει. Τότε εμφανίζονται τα bosses. Ο αριθμός τους είναι μικρός, σχεδόν ασήμαντος αλλά η επικινδυνότητα τους είναι τεράστια, αν το επιτρέψουμε. Το πρώτο μάθημα που μας έδωσαν είναι ότι δεν τους επιτιθέμεθα κατά μέτωπο προτού μάθουμε τις τακτικές τους. Τα bosses έχουν ένα τυπικό, μια ιεροτελεστία που ακολουθούν κατά γράμμα. Τηλεμεταφέρονται, κινούνται πέρα δώθε, εκτοξεύουν του κόσμου τα βλήματα, πέφτουν πάνω μας για να μας εμβολίσουν. Παρατηρώντας τους, ανακαλύπτουμε τις στιγμές που είναι τρωτά, αποφεύγουμε τις επιθέσεις και το κυριότερο, βλέπουμε αν υπάρχουν αντικείμενα στον χώρο που μπορούν να μας βοηθήσουν. Οι εχθροί ποικίλλουν στην εμφάνιση, στην κίνηση και στις επιθέσεις τους προσφέροντας ένα μέτριο αλλά εύχρηστο battle system.

Αρκεί η απόλαυση της συντριβής ενός εχθρού για να ασχοληθούμε με τις μάχες; Ασφαλώς όχι, έχουμε σοβαρότερο κίνητρο που ονομάζεται experience points. Η ηρωική μας τριάδα τα έχει ανάγκη για να ποτίσει τα ισάριθμα skill trees. Τα skills που ξεκλειδώνουμε είναι ελάχιστα αλλά απολύτως απαραίτητα για την πρόοδό μας. Η απόκτησή τους είναι προγραμματισμένη να γίνεται ακριβώς την στιγμή που θα μας χρειαστούν για πρώτη φορά σε γρίφο. Έτσι απαλλασσόμαστε από την διαδικασία του πιθανού grinding που θα προέκυπτε σε άλλη περίπτωση.

Τα απολύτως αναγκαία skills είναι κατά την γνώμη μας εκείνα που πολλαπλασιάζουν τα αντικείμενα του Amadeus, τα σχοινιά της Zoya και το μαγικό σχοινί της τελευταίας που αφαιρεί το βάρος από ότι ακουμπήσει. Εκτός από τα experience points υπάρχει και ένας δεύτερος πόρος, τα ροζ φιαλίδια που ανακαλύπτουμε σε μεγάλες ποσότητες στα μυστικά δωμάτια των levels. Τα ξοδεύουμε για να αγοράσουμε τα λιγοστά skills που τα χρειάζονται, δεν είναι απαραίτητα αλλά μπορούν να διευκολύνουν την πορεία μας.

Το νέο Trine είναι ένας τεράστιος Κήπος της Εδέμ, όπως και τα προηγούμενα. Ένας κόσμος απαράμιλλης ομορφιάς σαν παιδικό όνειρο, όπου ο θάνατος δεν έχει την παραμικρή εξουσία.

Καταιγισμός από γρίφους
Η δράση είναι το μικρότερο κομμάτι της ψηφιακής πίτας που ονομάζουμε Trine 4. Η μερίδα του λέοντος είναι οι φανταστικοί του γρίφοι. Η ομορφιά τους πηγάζει από τις πολλαπλές τους λύσεις και τα έντονα συναισθήματα που μας προκαλούν. Στα παζλ βλέπουμε την ιδιοφυΐα των game designers που συνδύασαν τα δύο αντίθετα είδη gameplay, progression και emergent. Η τροχιά της περιπέτειάς μας είναι μια ευθεία από την περιοχή Α στην περιοχή Β κ.ο.κ. μέχρι το τελευταίο level. Στην διαδρομή οι χαρακτήρες μας κατακτούν νέα skills για να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες, έχουν μια προοδευτική, προκαθορισμένη πορεία που μεταβάλλει σταδιακά το gameplay.

Πέφτοντας πάνω σε ένα γρίφο, η σκηνοθετημένη εξέλιξη παραχωρεί προσωρινά την θέση της σε εμάς, στην ικανότητα μας να λύνουμε τα προβλήματα βάζοντας προσωπική σφραγίδα. Οι γρίφοι σχετίζονται με τα αντικείμενα του περιβάλλοντος και τα skills των χαρακτήρων μας. Δεν είναι όλοι τους φτιαγμένοι για να επιλυθούν, μερικούς μπορούμε να τους παραβλέψουμε γιατί δεν σταματούν την πορεία μας προς τον τερματισμό. Δεν το κάνουμε διότι θέλουμε τα τρία μυστικά που κρύβονται ανά level, αντικείμενα και γράμματα για να θαυμάζουμε στην ενότητα collection του μενού.

Ταυτόχρονα, οι γρίφοι που τα ρίχνουν στην αγκαλιά μας έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Θέλουμε να ποτίσουμε ένα φυτό για να ενεργοποιήσει μια πύλη και να περάσουμε. Σκεφτόμαστε να τοποθετήσουμε τις σανίδες του Amadeus στην σειρά για να εκτρέψουμε μια κοντινή πηγή προς το μέρος του, με την συνδρομή της ασπίδας του Pontius. Αντί αυτού αρχίσαμε να στριφογυρίζουμε την σανίδα σαν έλικα κάτω από το τρεχούμενο νερό πιτσιλώντας λίγο λίγο το φυτό μέχρι που άνθισε. Στεκόμαστε μπροστά σε ένα κενό και σκεφτόμαστε πως θα περάσουμε απέναντι. Είτε στήσουμε μια σχοινογέφυρα με την Zoya, είτε περπατήσουμε στον αέρα πάνω σε κύβο του Amadeus, είτε γεφυρώσουμε το χάσμα με το αστραπιαίο charge skill του Pontius, διαμορφώνουμε όπως θέλουμε την εμπειρία μας.

Οι γρίφοι με τις αντανακλάσεις του φωτός είναι φανταστικοί, μας κάνουν να σκεφτόμαστε σε πολλά επίπεδα, ειδικά όταν παρεμβάλλονται και portals. Τον έναν από αυτούς τον λύσαμε σαν να πρόκειται για παιχνίδι τρίλιζας, ενθυμούμενοι τα ένδοξα παιδικά χρόνια. Τα συναισθήματα που βιώνουμε είναι υπέροχα, όποτε ανακαλύπτουμε γρήγορα ένα γρίφο, χειροκροτούμε τον εαυτό μας. Άλλοτε, στεκόμαστε επί ώρα σε μια οθόνη, επιχειρώντας να βρούμε μια λύση στο αίνιγμα και δοκιμάζοντας διαφορετικές προσεγγίσεις. Υπήρξαν στιγμές που κολλήσαμε άγρια, ο γρίφος φάνταζε αδύνατο να επιλυθεί. Τσακίζοντας την ψευδαίσθηση και λύνοντας την σπαζοκεφαλιά αναρωτιόμαστε πως δεν είδαμε την λύση με την πρώτη ματιά και πολλαπλασιάζουμε την συγκέντρωσή μας στον επόμενο γρίφο.

Οικογένεια ακροβατών “η αστεία τριάδα”
Οι γρίφοι κάνουν καλή παρέα με το Platform συστατικό του Trine 4 που είναι εξαιρετικά δυναμικό. Οι πλατφόρμες είναι συνήθως κινούμενες και πάρα πολλές δικής μας κατασκευής δια χειρός Amadeus. Είναι ανεκτίμητη η αξία του μάγου μας στους περισσότερους γρίφους. Οι τηλεκινητικές ικανότητες του Amadeus και η υλοποίηση υλικών σωμάτων διαφορετικής πυκνότητας από το πουθενά, τον μετατρέπουν στο δυνατότερο όπλο μας ενάντια στις περιβαλλοντικές προκλήσεις. Άπειρες φορές γεφυρώσαμε χάσματα και σκαρφαλώσαμε σε δυσπρόσιτα σημεία με τις κατασκευές του. Μετακινήσαμε περιστρεφόμενες πλατφόρμες προς την κατεύθυνση που θέλαμε σπρώχνοντας τες με τους κύβους του. Περπατήσαμε για ένα δευτερόλεπτο πάνω σε σανίδα δικής του κατασκευής και φτάσαμε σε πανύψηλο πεζούλι λίγο πριν η σανίδα πέσει στο κενό. Χρησιμοποιήσαμε τις συμπαγείς του σφαίρες για ασπίδα ενάντια σε φλεγόμενα βλήματα.

Η Zoya είναι εξπέρ στα άλματα απίστευτης ακρίβειας που εκτελούμε πηγαίνοντας πέρα δώθε σαν εκκρεμές με το σχοινί της. Κινείται ανάλαφρα από πλατφόρμα σε πλατφόρμα, τις επηρεάζει πολλές φορές και γεφυρώνει τα χάσματα με σχοινιά. Η σπουδαιότερη ιδιότητά της είναι τα στοιχειακά βέλη. Πλατφόρμες και πόρτες που ανοιγοκλείνουν θέλουν πάγωμα για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτές. Ο Podius είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στο Platform ενώ είναι ο πρώτος στην μάχη. Η απόκτηση του charge και της αιώρησης τον καθιστά ικανό να προχωρήσει σε απάτητες πλατφόρμες και να βοηθήσει σημαντικά στο μεγάλο ταξίδι.

Το Trine 4 είναι κατασκευασμένο για να παίζεται με άλλους, με συνεργάτες στην δράση, με άτομα ικανά να χειριστούν τα skills των χαρακτήρων και να συνδυαστούν μαζί μας. Στο single player εναλλάσσουμε τους ήρωες και την ηρωίδα, χειριζόμενοι έναν την φορά. Στο Co – Op είμαστε υπεύθυνοι για έναν και συνεργαζόμαστε με τους υπόλοιπους σε μάχες και επίλυση γρίφων. To Unlimited mode είναι η επιτομή του multiplayer, ένα θεότρελο πανηγύρι με την συμμετοχή τεσσάρων παικτών. Οποιοσδήποτε από εμάς έχει την δυνατότητα να επιλέξει τον ίδιο χαρακτήρα και τα σκηνικά που προκύπτουν θυμίζουν ταινία με τον... Σαρλό. Κιβώτια, σιδερόμπαλες και σανίδες πετάνε δεξιά και αριστερά. Ήρωες στέκονται πάνω σε αυτοσχέδιες πυραμίδες από αντικείμενα. Η οθόνη γεμίζει από τόσα σχοινιά που θυμίζει φωλιά αράχνης. Τέσσερις σπαθοφόροι εφορμούν, χοροπηδάνε και ανεμίζουν τα ξίφη τους προς πάσα κατεύθυνση.

Το γέλιο είναι εξασφαλισμένο στο Unlimited αλλά και στο Classic mode αν έχουμε συνοδοιπόρους στην περιπέτεια. Πρέπει να είμαστε και οι τρεις μας βετεράνοι (μόνο στο Unlimited επιτρέπονται τέσσερις παίκτες) για να συντονιζόμαστε αυτόματα σε όλους τους γρίφους και τις μάχες. Εφόσον αυτό είναι σπάνιο, ο χαβαλές κυριαρχεί με τα απανωτά λάθη, τις πτώσεις, τους θανάτους, τα “κολλήματα” στο ίδιο σημείο, την αδράνεια του ενός την ώρα που ο άλλος “σκοτώνεται” δοκιμάζοντας πιθανές λύσεις.
Μας... σκλάβωσε η προσαρμοστικότητα του game στις ικανότητες των users που το επισκέπτονται. Αν το normal επίπεδο δυσκολίας μας ξινίζει, υπάρχει το easy για να απαλύνει τις ένοπλες συγκρούσεις. Σπάμε το κεφάλι μας αλλά δεν ανακαλύπτουμε με τίποτα την απάντηση σε ένα γρίφο; Τρέχουμε στην ενότητα user interface and gameplay των options και βάζουμε το puzzle assist delay time στα δύο λεπτά. Δύο λεπτά μετά την συνάντησή μας με οποιοδήποτε παζλ, οι ήρωες αρχίζουν να συνομιλούν μεταξύ τους, πετώντας ιδέες για την λύση του. Στην ουσία μας λένε ποιοι χαρακτήρες και ποια skills χρειάζονται.

Παραμύθι (με ομορφιά) δίχως τέλος
Τα γραφικά του Trine 4, ο 2.5D κόσμος που μας περιβάλλει είναι μια πηγή αστείρευτης χαράς. Μας παραξένεψε η εγκατάλειψη του πλήρως τρισδιάστατου μοντέλου που απολαύσαμε στο Trine 3 αλλά δεν μας ενόχλησε καθόλου “η επιστροφή στις ρίζες” της σειράς. Στους ανοιχτούς χώρους, η ομορφιά της φύσης έχει αποτυπωθεί με μια χρωματική πανδαισία άνευ προηγουμένου. Το εκτυφλωτικό ηλιακό φως σκεπάζει τα πάντα με μια χρυσαφί απόχρωση και οι χαρωποί κάτοικοι του δάσους φωτίζουν περισσότερο την καρδιά μας.

Μια τρισχαριτωμένη φώκια λειτουργεί σαν βατήρας με το πελώριο κορμί της και ανταποδίδουμε την χάρη, απελευθερώνοντας την από τον θανάσιμο εναγκαλισμό ενός αηδιαστικού πλάσματος. Μια αρκούδα και ένας αετός γίνονται προσωρινά σύμμαχοί μας στην πάλη ενάντια στο σκότος. Νεράιδες, πρίγκιπες και η πρωταγωνιστική τριάδα υπακούν στους νόμους της φυσικής και οι κινήσεις τους έχουν μια υπέροχη πλαστικότητα, είναι σχεδόν χορευτικές. Στο φόντο ζωντανεύουν σκηνές απείρου κάλλους, με την ωραιότερη για εμάς να είναι η μαγική σκούπα που καθαρίζει τα πάντα και να μας θυμίζει τον μαθητευόμενο μάγο Mickey Mouse στο θρυλικό Fantasia. Τα levels διαθέτουν τον ξεχωριστό αισθητικό τους χαρακτήρα και μας απορροφούν ταχύτατα στην ατμόσφαιρά τους.

Ο Ari Pulkkinen, ο μουσικοσυνθέτης που γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε από την μουσική επιμέλεια των περασμένων Trine, έβγαλε τον καλύτερο του εαυτό στην νέα περιπέτεια των Pontius, Zoya και Amadeus. Η μουσική του έχει μια παραμυθένια υφή που ταιριάζει γάντι στο περιβάλλον μας. Τα έγχορδα κυριαρχούν σε όλες τις συνθέσεις του, άλλοτε συμμετέχοντας στην ένταση της μάχης και άλλοτε γαληνεύοντας την ψυχή μας κατά την διάρκεια περιπάτων σε ηλιόλουστα μέρη. Τα πιο μυστηριώδη κομμάτια του soundtrack είναι φυλαγμένα για τις υπόγειες περιπλανήσεις. Οι φωνές των voice actors είναι εύστοχα διανεμημένες στους κατάλληλους χαρακτήρες και οι συζητήσεις τους είναι εξαιρετικά αστείες. Η φωνή του αφηγητή οδηγεί αβίαστα την φαντασία μας στην γαλήνια μορφή ενός γέροντα που λέει παραμύθια στα παιδιά του δίπλα στο τζάκι.

Μας πήρε 16 ώρες για να τερματίσουμε το game γιατί πήγαμε με το πάσο μας και δεν βιαστήκαμε να περάσουμε τα levels, αγνοώντας τα μυστικά που κρύβουν στις σκοτεινές τους γωνίες. Ξεψαχνίσαμε τα πέντε συνολικά Acts, επιχειρήσαμε να βρούμε όλα τα μυστικά και ταχύναμε το βήμα μας μόνο όταν αντιληφθήκαμε ότι πλησιάζει η τελική αναμέτρηση. Ο τερματισμός του Trine 4 είναι εφικτός και στην μισή διάρκεια αλλά η βιασύνη το μόνο που πετυχαίνει είναι να καταστρέψει την όμορφη εμπειρία. Υπομονή, επιμονή και συνεχής παρατήρηση του περιβάλλοντος για να ανακαλύψουμε τους κρυφούς χώρους είναι η συνταγή της ευτυχίας στο Trine 4.

Επιστροφή στο πετυχημένο μοντέλο
Το Trine 4 έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει την αφετηρία στην σειρά σε όσους ανάμεσά μας δεν έχουν επισκεφτεί τον κόσμο του. Αυτοί θα το εκτιμήσουν πολύ περισσότερο διότι εμείς οι υπόλοιποι, γνωρίζοντας καλά το gameplay, εστιάσαμε στην κατανίκηση των προκλήσεων και όχι στις θαυμάσιες εικόνες που μας πλαισιώνουν. Τα game mechanics είναι απλά και εξηγούνται συστηματικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Το σενάριο δεν απαιτεί γνώση των προηγούμενων ιστοριών για να το κατανοήσουμε.

Οι παίκτες των Puzzle, των Platform και των Action έχουν να βιώσουν πολλές απολαύσεις στα levels του. Παρατηρούμε μια μικρή ανισορροπία μεταξύ διάρκειας και κόστους. Ήμασταν έτοιμοι να προτείνουμε το Trineverse όταν διαπιστώσαμε ότι απουσιάζει το Trine 3 από την συλλογή των 50 ευρώ. Έχουμε την εντύπωση ότι η Frozenbyte αποκήρυξε για τα καλά την προηγούμενη δημιουργία της.

Θετικά:
- Μαγευτικά γραφικά και animations
- Αξιαγάπητα τοπία και χαρακτήρες
- Συναρπαστικοί γρίφοι που προπονούν καλά το μυαλό
- Μοναδικά Platform σκηνικά
- Απλός και ενστικτώδης χειρισμός
- Τα skills των χαρακτήρων ευνοούν τους πειραματισμούς και ερεθίζουν την δημιουργικότητα
- Η Co – Op εμπειρία είναι ανεπανάληπτη και κορυφώνει την διασκέδαση

Αρνητικά:
- Το battle system είναι ο πιο αδύναμος κρίκος του gameplay
- Το σενάριο είναι απόλυτα αδιάφορο
- Η διάρκεια είναι σχετικά μικρή

Βαθμολογία
Γραφικά: 8
Ήχος: 8
Gameplay: 7.9
Σενάριο: 6
Αντοχή: 6
Γενικά: 7.8

Ανήκει στην διάσημη σχολή “περισσότερο από τα ίδια” που ακολουθείται από την πλειοψηφία των sequels.

Γιάννης Μοσχονάς