Blasphemous

Μετανοείτε, έφτασε η οργή του τρελού.

Υπάρχουν φορές που καταριόμαστε τα βαρυφορτωμένα προγράμματά και τις υποχρεώσεις μας γιατί μπαίνουν εμπόδιο στην απόλαυση αξιόλογων τίτλων. Το The Last Door της ισπανικής εταιρείας ανάπτυξης The Game Kitchen πέρασε απαρατήρητο από το εσωτερικό ραντάρ που μας προειδοποιεί για τα games που πρέπει να αναπαύονται στην συλλογή μας.

Δεν έχουμε διορθώσει ακόμα το λάθος που κάναμε το 2014 - 2016 αγνοώντας την ενδιαφέρουσα εκείνη ιστορία τρόμου, αποφασίσαμε όμως να ρεφάρουμε ασχολούμενοι με το νέο πόνημα της εταιρείας, το Blasphemous. Η The Game Kitchen επανέρχεται στην ενεργό δράση με ένα Metroidvania στολισμένο από pixel art γραφικά και χρηματοδοτημένο από το Kickstarter. Αξίζει ή δεν αξίζει να το χρηματοδοτήσουμε και εμείς αγοράζοντας το, αυτό είναι το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε εδώ και τώρα.

Καταραμένοι ήρωες σε καταραμένες χώρες
Έχουμε την άσχημη εντύπωση ότι ο playable χαρακτήρας μας ήταν πολύ κακό... αγόρι. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι του έχουν φορέσει μια μάσκα δύο μέτρα σαν την κεφάλα του πυραμιδοκέφαλου στο Silent Hill. Η υπέρβαρη μάσκα – περικεφαλαία στολίζεται και με ένα αγκάθινο στεφάνι που παραπέμπει ευθέως στο μαρτυρικό στεφάνι των παθών του Ιησού. Από το πρώτο λεπτό οι θρησκευτικοί συμβολισμοί και οι χριστιανικές καταβολές των developers βγαίνουν στην επιφάνεια.

Οι NPCs αποκαλούν το avatar μας “μετανοημένο” αλλά δεν έχουμε ιδέα για τι πράγμα μετανοούμε φορώντας αυτό το ανοσιούργημα για καπέλο. Από τα καλοφτιαγμένα cutscenes, τις σποραδικές συνομιλίες και την περιγραφή των αντικειμένων που γεμίζουν γοργά το inventory εξάγουμε το συμπέρασμα ότι ο κόσμος της Cvstodia χτυπήθηκε από μια κατάρα με την ειρωνική ονομασία Miracle. Το ποιος ευθύνεται για το χάλι θα το ανακαλύψουμε οργώνοντας τον τόπο, στέλνοντας όλα τα εμπόδια στον αγύριστο και φτάνοντας στο άντρο του υπαιτίου.

H Cvstodia είναι από τους πιο αινιγματικούς τόπους που έχουμε συναντήσει στην σταδιοδρομία μας. Βαθύτατα επηρεασμένη από τον καθολικισμό, μας χαρίζει μια ανατριχιαστική εικονογραφία ανθρώπινου μαρτυρίου και αρρώστιας την οποία υποστηρίζει άρτια η pixel art αισθητική. Το περιβάλλον και οι εχθροί μοιάζουν βγαλμένοι από τους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος, ένας χριστιανικός εφιάλτης που έλαβε “σάρκα και οστά” και επιχειρεί να μας στοιχειώσει.

Ο σχεδιασμός των χώρων είναι πραγματικά θαυμάσιος, μια ξεκάθαρη απόδειξη της δημιουργικότητας των game designers και η βλασφημία στην οποία αναφέρεται ο τίτλος δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση μιας χριστιανικής κοινωνίας σε σκοτεινό καθρέφτη. Χωρίς την προσεκτική μελέτη της περιγραφής κάθε αντικειμένου, η συνολική εικόνα της ιστορίας παραμένει μυστηριώδης και μετά τον τερματισμό. Περιμέναμε αναλυτικότερα κείμενα από τις περιλήψεις που εισπράξαμε διαβάζοντας τις κάρτες των αντικειμένων που μας θύμισαν Magic: The Gathering αντί για σοβαρό lore.

Το Blasphemous δεν στερείται διαλόγων, οι οποίοι εκφέρονται στην ολότητά τους από voice actors. Η αντήχηση που ακούγεται μας τοποθετεί νοητικά στο εσωτερικό ενός καθεδρικού ναού και οι λέξεις μεταβάλλονται αυτομάτως σε κήρυγμα και αποκτούν πρόσθετη βαρύτητα. Η μουσική υπόκρουση εξυπηρετεί διακριτικά την δράση, αφήνοντας τον απαραίτητο χώρο στα ηχητικά εφέ να μεταδώσουν την έντασή της.

Στενοί χάρτες και στενές πλατφόρμες
Ο χάρτης είναι αρκετά αποκαλυπτικός όμως αναρωτιόμαστε γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα μεγέθυνσης και πρέπει να πλησιάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι την οθόνη σαν υπνωτισμένοι για να βγάλουμε τις μικρολεπτομέρειες του. Οι λιγοστές πύλες που μας μεταφέρουν μεταξύ των περιοχών και τα save points είναι τα σημάδια όπου εστιάζουμε στον πολυεπίπεδο κόσμο μας. Τα ιερά σημεία όπου αναπτύσσουμε τα skills μας και τα αγάλματα που μας απαλλάσσουν από τις αβάσταχτες τύψεις είναι τα επόμενα που προσέχουμε.

Ο σκοπός μας είναι να μετακινήσουμε τον ήρωα από περιοχή σε περιοχή, καθαρίζοντας τα αποτρόπαια όντα που κατοικοεδρεύουν σε αυτές και ξαφρίζοντας τα πολύτιμα αντικείμενα. Για να το πετύχουμε οφείλουμε να ισορροπήσουμε σε μεγάλο αριθμό από πλατφόρμες. Η πρόκληση στο Platform κομμάτι της σταυροφορίας μας αυξάνεται αδιάκοπα και προσφέρει έντονες συγκινήσεις. Ο ήρωας έχει την ικανότητα να καρφώσει το ξίφος του σε ειδικές επιφάνειες στους τοίχους για να αναρριχηθεί σε απρόσιτα σημεία. Κάθετα άλματα, αναρρίχηση στους τοίχους σαν τον Spider–Man, άλματα για να αρπάξουμε σπασμένες σκάλες που κρέμονται σαν ανεμόσκαλες στο κενό.

Τρέχουμε σε πλατφόρμες παραταγμένες σε ευθεία γραμμή αλλά σε διαφορετικό ύψος και καρδιοχτυπούμε κάθε φορά που ο ήρωας γαντζώνεται την τελευταία στιγμή από την άκρη τους. Ο υπολογισμός της απόστασης μεταξύ των στόχων και το χάος που ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας είναι στρεσογόνοι παράγοντες. Ο μεγαλύτερος ενισχυτής της έντασης όμως είναι τα κινούμενα σημεία του ντεκόρ. Ιπτάμενα και πεζά φρικιά εξαπολύουν τις βολές τους ενόσω μοχθούμε να διασχίσουμε τις πλατφόρμες. Δρεπάνια πηγαινοέρχονται σαν εκκρεμή θερίζοντας τον ήρωα με το παραμικρό άγγιγμα. Δεν υπάρχει καθόλου χώρος για αδεξιότητα, η θανάσιμη ακρίβεια είναι μονόδρομος για να νικήσουμε.

Μια στο καρφί, άλλη μια στο καρφί
Εδώ πέφτουμε πάνω στο δυσκολότερο και ενοχλητικότερο κομμάτι του game. Αισθανόμαστε τυχεροί όταν το παραμικρό στραβοπάτημα μας στέλνει ένα επίπεδο πιο κάτω με τον ήρωα να προσγειώνεται στα πόδια του και το health να μειώνεται ελάχιστα. Αισθανόμαστε σαν να μας τσίμπησε βελόνα όποτε ο χαρακτήρας σωριάζεται πάνω σε ένα χαλί από μυτερά καρφιά. Το άγγιγμα του θανάτου τον στέλνει στο πλησιέστερο checkpoint που δεν αποκλείεται να είναι αρκετές οθόνες μακριά. Ταυτόχρονα, τα πλάσματα που ξεπαστρέψαμε στην πορεία, επανεμφανίζονται αναγκάζοντάς μας να τα περιποιηθούμε για δεύτερη φορά.

Η διαδικασία του μπρος – πίσω αρχίζει να μας δίνει στα νεύρα όσο περνούν οι ώρες, ειδικά όταν επαναλαμβάνεται και τρίτη και τέταρτη και Χ φορά. Δυστυχώς οι πύλες τηλεμεταφοράς είναι ελάχιστες, καμία σχέση με το Bloodstained: Symphony of the Night. Ο ποδαρόδρομος είναι αναπόφευκτος γιατί, στο σημείο που πεθάναμε, μένει το φάντασμα μας, περιμένοντας να το αγγίξουμε για να εξαλείψουμε το guilt που μαζέψαμε λόγω θανάτου. Guilt μεταφράζεται σε μείωση της μπάρας του fervor (στην γλώσσα των RPG θα το λέγαμε Mana) δηλαδή της δυνατότητάς μας να χρησιμοποιούμε τα spells, τα οποία εδώ ονομάζονται prayers.

Οι θεοί που κυβερνούν τον κόσμο του Blasphemous δεν μας έπεισαν για την ισχύ τους, κρίνοντας από την αποτελεσματικότητα των prayers. Τα δώρα των κατώτερων θεών που επικαλούμαστε ίσως να διαλύσουν ένα ή δύο αδύναμους αντιπάλους αλλά οι περισσότεροι συνεχίζουν να επιτίθενται με λύσσα. Ούτε λόγος για τα bosses που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τα prayers, τα νιώθουν σαν χάιδεμα παρά σαν σοβαρή απειλή. Είναι κρίμα που τα prayers δεν έχουν την δύναμη που θα θέλαμε, όσα τουλάχιστον κατορθώσαμε να μαζέψουμε στο playthrough μας. Το να περιφέρονται ασπίδες σαν δορυφόροι γύρω από το σώμα του ήρωα ή να πέφτουν κεραυνοί και αστραπές από τον ουρανό είναι θεαματικό αλλά δεν μας ωφελεί αν δεν συντρίβει τον εχθρό. Τα βάζουμε στην άκρη για ειδικές περιπτώσεις και επικεντρωνόμαστε στους διαξιφισμούς.

Πίσω από κάθε οθόνη του σκοτεινού χάρτη κρύβεται κάτι δυνατό και επικίνδυνο, κάτι που θέλει μεγάλες ικανότητες για να εξολοθρευτεί.

Θεωρούμε λυτρωτική την εξολόθρευση των βασανισμένων όντων που μας αντιμάχονται. Με ένα button εξαπολύουμε ένα τριπλό και, αργότερα, τετραπλό combo του ξίφους μας κόβοντας φέτες ότι χτυπάμε. Σύντομα μαθαίνουμε πως ο ήρωας διαθέτει skill tree. Δυστυχώς πρόκειται για... δενδρύλλιο με ελάχιστα παρακλάδια και μέτριες δυνατότητες. Το thrust και το ranged χτύπημα είναι ένα καλό συμπλήρωμα του βασικού combo. Με το πρώτο, πεταγόμαστε μπροστά σαν ξιφομάχος που σπρώχνεται από τουρμπίνα αεροπλάνου και σουβλίζουμε τον αντίπαλο. Με την εκτόξευση του ιερού αίματος μας πλήττουμε στόχους από ασφαλή απόσταση.

Η απόκτηση των skills που επιθυμούμε μας σπρώχνει σε περισσότερες μάχες και δικαιολογεί ελαφρώς τα συνεχή πισωγυρίσματα. Βλέπουμε τους εχθρούς όχι σαν στόχους αλλά σαν πηγή ενέργειας, σαν παρόχους των tears of atonement, του πόρου που ξοδεύουμε για τα skills. Δυσκολότερη αποστολή από τα tears είναι να ανακαλύψουμε τα δωμάτια που ανοίγουν τις κατηγορίες του skill tree. Το ένστικτο και η εμπειρία από Metroidvania αριστουργήματα μας οδηγεί σαν λαγωνικά στα κρυφά δωμάτια. Μεγάλο ρόλο παίζει και το ότι δεν αφήνουμε πέτρα ασήκωτη, λαγούμι ανεξερεύνητο, πλατφόρμα απάτητη.

Για να αποδείξει την πίστη του σε άγνωστο θεό, ο χαρακτήρας μας κρατά στα χέρια του και ένα κομπολόι προσευχών. Στην διαδρομή μας προς τον τελικό σκοπό βρίσκουμε πολλές χάντρες για να τοποθετήσουμε πάνω του. Οι χάντρες προσθέτουν χρήσιμα bonuses στις υπάρχουσες δυνατότητες μας και τα σημαντικότερα είναι όσα αυξάνουν το defense και το strength. Παρόμοια ενίσχυση μας προσφέρουν και τα mea culpa hearts με την διαφορά ότι τα bonuses είναι ισχυρότερα αλλά συνοδεύονται και από δυσάρεστες συνέπειες. Γουστάρουμε πολύ να βλέπουμε την μετατροπή του αίματος ενός εχθρού σε health. Τι θα γίνει όμως όταν έχουμε απόλυτη ανάγκη από τα λιγοστά μας health potions σε boss fights και αυτά ανανεώνουν ελάχιστα το στραγγισμένο health bar; Πριν την τοποθέτηση ενός mea culpa heart ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά για να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων στην συνέχεια.

Τα Relics ευτυχώς είναι όλα υπέρ μας και η απουσία τους μας εμποδίζει να κινηθούμε ελεύθερα στον ανοικτό κόσμο του Blasphemous. Ματωμένες πλατφόρμες στέκουν αόρατες σε νευραλγικά σημεία. Πλατσουρίζουμε στους υπονόμους και δεν μπορούμε να πηδήξουμε ούτε εφημερίδα από την γλίτσα αν δεν έχουμε το nail uprooted from dirt στην διάθεσή μας. Ο αριθμός τους είναι μικρός και οι τρεις ανοικτές θέσεις που τα φιλοξενούν είναι αρκετές για να μην τα βάζουμε – βγάζουμε συνέχεια.

Αποφυγή, χτύπημα, χτύπημα, αποφυγή
Η βία δεν είναι η μοναδική απάντησή μας στους κινδύνους. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ο αντίπαλος την ασκεί πολύ καλύτερα από εμάς συνεπώς χρειαζόμαστε και άλλα μέσα επικράτησης. Αυτά καλούνται dodge slide και parry. Η πρώτη μέθοδος μας βρίσκει να γλιστράμε στο δάπεδο σαν πρωταθλητές του πατινάζ, περνώντας κάτω από τα πόδια των εχθρών και αποφεύγοντας τις επιθέσεις τους. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι “το πουλάκι πέταξε” έχουμε βρεθεί στα νώτα τους και τους κοπανάμε την πλάτη με μανία. Το parry απαιτεί τέλειο timing για να ενεργοποιηθεί και τα αποτελέσματά του είναι εντυπωσιακά σε όλα τα φρικιά με εξαίρεση τα bosses.

Το χτύπημα του αντιπάλου μπλοκάρεται, εκείνος παγώνει για ελάχιστα δευτερόλεπτα , η άμυνά του εξαφανίζεται και ο “μετανοημένος” καταφέρνει ένα ξεγυρισμένο critical hit. Ο εχθρός είτε εξοντώνεται άμεσα, είτε γονατίζει έτοιμος για να τον εκτελέσουμε. Η τοποθέτηση των δύο game mechanics στα shoulder buttons και τις σκανδάλες διευκολύνει την γρήγορη εναλλαγή μεταξύ χτυπήματος, μπλοκαρίσματος και αποφυγής. Το battle system είναι απλοϊκό αλλά λειτουργικό και ευνοεί στον αυτοσχεδιασμό βίαιων χορογραφιών που θα τις αναπολούμε για καιρό.

Εντυπωσιαστήκαμε από το θηριοτροφείο που αντιμετωπίσαμε σε όλα τα επίπεδα του Blasphemous. Η συντριβή των εχθρών μας γεμίζει με ανάμεικτα συναισθήματα εξαιτίας της ποικιλίας και της μαρτυρικής τους υπόστασης. Στεναχωρούμαστε όταν αποκεφαλίζουμε και πετσοκόβουμε σταυρωμένους, φουκαράδες που σέρνουν τον τάφο τους στην πλάτη, ξεκοιλιασμένους μάρτυρες και πολλές βασανισμένες φιγούρες. Την ίδια στιγμή νιώθουμε όμορφα ανακουφίζοντάς τους από τον αδιάκοπο πόνο και το ισόβιο μαρτύριο. Το ξεπάστρεμα δεν είναι δύσκολο και οι αντίπαλοι αποδεικνύονται εύκολα θηράματα μόλις μάθουμε τον τρόπο που λειτουργούν.

Τα bosses καταφθάνουν για να ανεβάσουν προσωρινά το επίπεδο δυσκολίας. Υπάρχουν τα εύκολα bosses και τα... παλούκια. Τα εύκολα έχουν μειωμένη κινητικότητα, ανακαλύπτουμε σε μισό λεπτό την τακτική τους και τα ξεφτιλίζουμε αποφεύγοντας και χτυπώντας. Τα ζόρικα bosses εναλλάσσουν τις επιθέσεις τους και απαιτούν αρκετή ώρα μέχρι να τις μάθουμε όλες και να αναπτύξουμε αντίμετρα. Οι μορφές τους είναι αποτρόπαιες και οι συμπεριφορές τους αξιομνημόνευτες. Δύσκολα θα ξεχάσουμε την στιγμή που μας έπιασε στα χέρια του το γιγαντιαίο μωρό με τα δεμένα μάτια και μας έσκισε στα δύο σαν πάνινη κούκλα.

Το Blasphemous επιβραβεύει την ανάπτυξη των προσωπικών μας δεξιοτήτων έναντι της συσσώρευσης δεκάδων upgrades που θα μας μετατρέψουν σε ημίθεους. Η πρόοδος είναι στα χέρια μας μέχρι ενός σημείου. Εκπαιδευόμαστε τέλεια στο απλό battle system και καταστρέφουμε το “παιχνίδι” των αντιπάλων, μερικά όμως μυστικά και γρίφοι είναι τόσο αόριστα που καθιστούν την καταφυγή σε διαδικτυακούς οδηγούς αναπόφευκτη. Το metagame πάει σύννεφο όσο πλησιάζουμε στις τελευταίες περιοχές της περιπέτειας, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα η λύση ήταν τόσο εξωφρενική ώστε να τραβήξουμε τα μαλλιά μας. Το gameplay των Metroidvania είναι φτιαγμένο για metagame καταστάσεις συνεπώς δεν μας εξέπληξε το γεγονός, επιθυμούσαμε όμως να είναι λιγότερο περίπλοκη η πορεία μας προς το φινάλε.

Αποτελειώνοντας τα θύματα της Ιεράς Εξέτασης
To Blasphemous είναι μια κατάκτηση της ισπανικής indie σκηνής, ένα indie διαμάντι που αποδεικνύει το ταλέντο των προγραμματιστών της. Είναι αιματηρό, παράξενο, πλούσιο σε εχθρούς και ατμόσφαιρα. Ιδανικό για να βγάλουμε το άχτι μας μετά από μια μέρα γεμάτη στρες, ότι πρέπει για να προπονήσουμε το μυαλό μας συνθέτοντας τμηματικά την ιστορία του από τις διάσπαρτες πληροφορίες.

Ο χρονικός ορίζοντας μέχρι τον τερματισμό είναι μέτριος για Metroidvania αλλά οι 13 του ώρες δεν είναι και λίγες, ειδικά αν τις “ξεχειλώσουμε” στις 20+ μέχρι να ανακαλύψουμε όλα τα μυστικά. Τα 25 ευρώ που κοστίζει θα ήταν η ιδανική τιμή αν το πακέτο περιελάμβανε και όλο το πρόσθετο περιεχόμενο (comic, soundtrack, artbook, character skin) που πωλούνται ξεχωριστά.

Θετικά:
- Μυστηριώδης ατμόσφαιρα με χριστιανική εικονογραφία
- Άφθονη δράση, αιματοχυσία και αριθμός θυμάτων
- Απροσδόκητα καλό voice acting
- Εύχρηστο σύστημα χειρισμού
- Απολαυστικός συνδυασμός Hack and Slash και Platform

Αρνητικά:
- Μας υποχρεώνει να καταφύγουμε σε διαδικτυακούς οδηγούς
- Κατακερματισμένο σενάριο
- Ο χάρτης δεν μεγεθύνεται
- Επαναφορά σε απομακρυσμένα σημεία μετά θάνατον και respawn των αντιπάλων
- Περιορισμένες επιλογές ενδυνάμωσης του ήρωα
- Δύσκολοι γρίφοι που επιβάλλουν το metagame

Βαθμολογία
Γραφικά: 7.5
Ήχος: 7
Gameplay: 7.5
Σενάριο: 6
Αντοχή: 6
Γενικά: 7.5

Ένα εξαιρετικό game φτιαγμένο για επίμονους παίκτες και λάτρεις του γκροτέσκου.

Γιάννης Μοσχονάς