The Last Guardian

Εξημερώνοντας το κτήνος.

Μετά από χρόνια αναμονής και αναβολές επί αναβολών στην ημερομηνία κυκλοφορίας του, το The Last Guardian έφτασε επιτέλους στα χέρια μας. Ο κύκλος ανάπτυξης του πνευματικού διαδόχου των Ico και Shadow of the Colossus μπορεί αναμφισβήτητα να χαρακτηριστεί προβληματικός, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι η όλη διαδικασία ξεκίνησε το 2007. Δύο χρόνια αργότερα στην E3 του 2009 η Team Ico μας έδειξε ένα αρκετά εντυπωσιακό τρέιλερ που μας έκανε να ανυπομονούμε για τη νέα δουλειά της. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τότε ότι το The Last Guardian θα κυκλοφορούσε το 2016 και μάλιστα στο PS4 και όχι στο PS3, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί.

Η κυκλοφορία του PS4 αν και ευεργετική για την gaming κοινότητα, καθυστέρησε ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη του The Last Guardian, καθότι η Sony προτίμησε να το κυκλοφορήσει στη next-gen κονσόλα της και ως εκ τούτου η PS3 έκδοση ακυρώθηκε. Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας και την αποχώρηση του Fumito Ueda, του δημιουργού και βασικού εμπνευστή του όλου project, από την Sony. Ο Fumito Ueda και αρκετά ακόμη μέλη της Team Ico ίδρυσαν την genDESIGN, αλλά δεν εγκατέλειψαν το πνευματικό παιδί τους, κάτι που αν μη τι άλλο τους τιμά ιδιαίτερα. Τα τελευταία χρόνια η genDESIGN συνεργάστηκε στενά με την Japan Studio και κατάφερε εν τέλει να μας παρουσιάσει το μεγαλεπήβολο project της.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το όραμα των δημιουργών του The Last Guardian, όπως δήλωσε και ο Fumito Ueda έμεινε ίδιο και απαράλλαχτο μέσα σε αυτά τα εννιά χρόνια που μεσολάβησαν από το 2007. Το γεγονός αυτό μαρτυρά την αφοσίωση των developers, εντούτοις μας βάζει σε προβληματισμούς. Όπως και να το κάνουμε άλλα δεδομένα επικρατούσαν στην βιομηχανία των video games πριν από μια δεκαετία και άλλα τώρα. Αρκεί να αναφέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια άνθηση του indie gaming, καθώς βλέπουμε αρκετές “ανεξάρτητες” παραγωγές που διαθέτουν όχι μόνο την απαραίτητη ποιότητα, αλλά και μια μεγάλη δόση πρωτοτυπίας.

Συν τις άλλοις, η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όταν ένα game περνάει αυτό που λέμε... development hell, έναν κυκεώνα δυσκολιών δηλαδή μέχρι να φτάσει εν τέλει στα χέρια μας, το τελικό προϊόν κατά κανόνα δεν στέκεται αντάξιο των προσδοκιών μας. Ένα τρανό παράδειγμα είναι το Too Human, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 στο Xbox 360, ενώ αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι θα κυκλοφορούσε το 1999 στο PlayStation. Τι ισχύει όμως στην περίπτωση του The Last Guardian; Καταφέρνει άραγε ο Fumito Ueda να μας χαρίσει ένα ακόμη αριστούργημα μετά τα Ico και Shadow of the Colossus; Οι απαντήσεις σε αυτά και άλλα ερωτήματα που ενδεχομένως να σας βασανίζουν ακολουθούν παρακάτω.

Ξυπνώντας από ένα εφιαλτικό όνειρο
O κεντρικός πυρήνας του The Last Guardian δεν είναι άλλος από την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός αγοριού και ενός περίεργου πλάσματος που ονομάζεται Trico. O Trico μπορεί να περιγραφεί γλαφυρά ως μια διασταύρωση διαφόρων ζώων, καθώς το σώμα του μοιάζει με αυτό των πουλιών και είναι καλυμμένο με πούπουλα, ενώ η μουσούδα του θυμίζει σκύλο και γάτα μαζί. Όσοι ασχολούνται με την κρυπτοζωολογία ενδεχομένως να παρατηρήσουν μεγάλες ομοιότητες μεταξύ του Trico και του μυθικού πλάσματος griffin.

Στο ξεκίνημα της ιστορίας, το μικρό αγόρι ξυπνά σε μια σπηλιά χωρίς να θυμάται πως βρέθηκε εκεί. Το σώμα του είναι καλυμμένο με τατουάζ που απεικονίζουν περίεργα μυστικιστικά σύμβολα και πλάι του βρίσκεται πληγωμένο και αλυσοδεμένο ένα τεράστιο πλάσμα. Το αγόρι διστάζει να πλησιάσει το πληγωμένο θηρίο, αλλά σύντομα διαπιστώνει πως χωρίς την βοήθειά του δεν θα καταφέρει να αποδράσει από αυτό το μέρος. Αναλαμβάνοντας τον έλεγχο του αγοριού καλείστε να δελεάσετε τον Trico με φαγητό για να αποσπάσετε την προσοχή του και να τον ηρεμήσετε. Κατόπιν αυτού, θα έχετε την ευκαιρία να αφαιρέσετε τα ακόντια που είναι καρφωμένα στο σώμα του, δίνοντας του παράλληλα την ευκαιρία να σπάσει τα δεσμά του και να σας ακολουθήσει.

Βαδίζοντας στα τυφλά
Η αφήγηση της ιστορίας και γενικά η όλη περιπέτειά σας βασίζεται στις αναμνήσεις του κεντρικού πρωταγωνιστή. Τα πρώτα σας βήματα είναι στα τυφλά με την έννοια ότι δεν σας δίνονται ιδιαίτερες πληροφορίες σχετικά με το ποιος είναι ο ήρωας σας, ποιος είναι ο ρόλος του Trico και πως εν πάση περιπτώσει βρεθήκατε σε αυτή την σπηλιά. Χωρίς να έχετε λοιπόν πληροφορίες στην διάθεσή σας καλείστε να εξερευνήσετε τα ερείπια ενός αρχαίου πολιτισμού και να βρείτε μόνοι σας τις απαντήσεις. Η αφήγηση γενικώς είναι άκρως μινιμαλιστική, καθώς το μόνο που σας παρέχετε είναι κάποια hints για το πως θα προχωρήσετε παρακάτω και αυτά σε κάποιες περιπτώσεις. Μην φανταστείτε δηλαδή ότι The Last Guardian θα σας πάρει από το χεράκι και θα καθοδηγήσει τα βήματά σας, αντίθετα τα όποια hints είναι επιμελώς τοποθετημένα σε συγκεκριμένα σημεία.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κατά πόσο η παντελής αυτή έλλειψη πληροφοριών προς τον παίκτη είναι μια ηθελημένη τακτική από την πλευρά των developers για να αυξήσουν το immersion. Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά όμως είναι ότι από πολύ νωρίς θα στραφείτε προς τον Trico και θα προσπαθήσετε να αναπτύξετε οικειότητα μαζί του. Ο κόσμος σας περιστρέφεται γύρω από αυτό το πλάσμα και όπως θα διαπιστώσετε στην πορεία ο Trico μπορεί να αποτελέσει έναν πολύτιμο σύμμαχο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να του δείξετε την αγάπη και την φροντίδα σας. Αυτά δεν χρειάζονται άλλωστε όλα τα έμβια όντα του κόσμου; Γιατί λοιπόν ο Trico να αποτελέσει εξαίρεση.

Κρίνοντας συνολικά το σενάριο μπορούμε να πούμε ότι το βρήκαμε ενδιαφέρον από κάποιο σημείο και μετά, καθώς οι πρώτες ώρες γενικώς περνούν αρκετά βασανιστικά, ενώ το gameplay παρουσιάζει σημαντικές αδυναμίες, τις οποίες και θα αναλύσουμε στην συνέχεια. Σε αυτό το διάστημα δύο στοιχεία σας ωθούν να προχωρήσετε και να παραβλέψετε αυτές τις αδυναμίες, το πρώτο είναι η σχέση που αναπτύσσετε σταδιακά με τον Trico και το δεύτερο όσο κι αν ακούγεται παράξενο είναι η περιέργεια. Όπως προαναφέραμε, οι πληροφορίες για το σενάριο δεν σας δίνονται... σερβιρισμένες σε πιάτο, αντίθετα θα πρέπει μόνοι σας να ανακαλύψετε τα μυστικά που κρύβει ο κόσμος του The Last Guardian και ανακαλύψετε ποιος είστε και ποιος είναι ο σκοπός σας.

Με άλλα λόγια οι developers σας ιντριγκάρουν και εξάπτουν την φαντασία και την περιέργειά σας. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και όταν ολοκληρώσετε την περιπέτειά σας θα σας μείνουν διάφορα αναπάντητα ερωτήματα. Σαφώς και έχουμε συναντήσει αντίστοιχα φαινόμενα σε δεκάδες κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια, αλλά η περίπτωση του The Last Guardian είναι ιδιάζουσα. Η αφαιρετική αφηγηματική άποψη που καταθέτει εδώ ο Fumito Ueda δεν παρέχει τροφή για σκέψη και δεν υπόκεινται σε διαφορετικές ερμηνείες, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην περίπτωση του Inside, και αυτό γιατί δεν υπάρχει ούτε καν ένα υποτυπώδες lore. H τελική αίσθηση που μας άφησε το The Last Guardian ήταν ευχάριστη, αλλά είμαστε σίγουροι ότι αν είχαμε καταφέρει να συνδέσουμε το σεναριακό παζλ θα νιώθαμε ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης. Πως να συνδέσεις όμως τα γεγονότα μεταξύ τους και να βγάλεις νόημα, όταν το όλο οικοδόμημα στηρίζεται σε ένα τόσο σαθρό σεναριακό υπόβαθρο;

Αυτή η σιγουριά που διατυπώσαμε παραπάνω όσον αφορά την τελική αίσθηση που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αφήσει το The Last Guardian δεν εκφράστηκε βεβιασμένα, αλλά κατόπιν ωρίμου σκέψεως, Η εμπειρία μας μαζί του ήταν τέτοια που μας ώθησε να το παραλληλίσουμε με το Panzer Dragoon Saga. Οι παραλληλισμοί δεν είναι τυχαίοι, καθώς και στο δημιούργημα του Yukio Futatsugi έρχονταν στο προσκήνιο η σχέση ενός αγοριού με ένα μυθικό πλάσμα (αντί για τον Trico είχαμε έναν δράκο). Ομοίως στην διάρκεια της περιπέτειάς σας έπρεπε να αναπτύξετε αυτή την σχέση και να εξερευνήσετε τα ερείπια αρχαίων πολιτισμών. Η διαφορά είναι ότι το πλούσιο lore που συναντήσαμε στην δημιουργία της αδικοχαμένης Team Andromeda είχε συμβάλει τα μέγιστα στην κορύφωση της ιστορίας.

Beast taming simulator
Κατά την ενασχόλησή σας με το The Last Guardian θα διαπιστώσετε ότι ο ρόλος του ήρωα ή του πρωταγωνιστή αν προτιμάτε δεν είναι διακριτός. Ούτε το νεαρό αγόρι μπορεί να προχωρήσει μόνο του και να εξερευνήσει τον κόσμο, αλλά ούτε και ο Trico. Αντίθετα οι σκέψεις και των δύο θα πρέπει να... συντονιστούν στο ίδιο μήκος κύματος. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να εξημερώσετε τον Trico και να τον φροντίσετε, έτσι ώστε και αυτός με την σειρά του να γίνει πιο πειθήνιος και να εκτελεί πιο σύντομα και με μεγαλύτερη ακρίβεια τις εντολές σας.

Αρχικά θα παρατηρήσετε ότι το γιγάντιο αυτό πλάσμα ακολουθεί καθαρά τα δικά του ένστικτα και δεν ακολουθεί απαραίτητα τα βήματά σας μέσα στον χώρο. Άλλες πάλι φορές θα το δείτε να ξαπλώνει και να παίρνει έναν υπνάκο, ενώ εσείς από την πλευρά σας αγωνιάτε για το πώς θα προχωρήσετε παρακάτω. Το The Last Guardian μας πλημμύρισε με διάφορα συναισθήματα, τόσο θετικά όπως στοργή, συμπάθεια και αγάπη, αλλά και αρκετά αρνητικά όπως εκνευρισμό και αγανάκτηση. Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι το Α.Ι δεν είναι σε καμία περίπτωση όσο υψηλό, όσο μας υπόσχονταν οι δημιουργοί του. Αν λάβουμε υπόψη μας τις δηλώσεις του Fumito Ueda θα έπρεπε κάποια στιγμή (εφόσον δηλαδή έχετε αναπτύξει την απαραίτητη οικειότητα με το πλάσμα) ο Trico να ανταποκρίνεται στις εντολές σας. Στην πράξη ισχύει εντελώς το αντίθετο, καθώς ο Trico κάνει κατά βάση του κεφαλιού του. Μπορεί να είστε για παράδειγμα στην πλάτη του και επί πέντε λεπτά να του δίνετε την εντολή να πηδήξει και αυτός να σας αγνοεί επιδεικτικά μουγκρίζοντας και κουνώντας τα αυτιά του σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν αποφασίσετε απλά να καθίσετε στην πλάτη του, χωρίς να δώσετε καμιά εντολή είναι πολύ πιο πιθανό το πλάσμα να αποφασίσει να πηδήξει από μόνο του.

Προετοιμαστείτε ψυχολογικά πριν ασχοληθείτε μαζί του, καθώς σας περιμένει ένα πραγματικό... rollercoaster συναισθηματικών μεταπτώσεων.

Υπήρξαν στιγμές που αναρωτηθήκαμε αν αυτό το πλάσμα έχει όντως τόσο χαμηλή νοημοσύνη ή απλά προσπαθεί να δοκιμάσει την υπομονή μας. Αυτά που ζήσαμε θυμίζουν σκηνικά απείρου κάλους με τους θεατές ενός ποδοσφαιρικού αγώνα που την μια στιγμή βρίζουν και τα χώνουν σε έναν ποδοσφαιριστή επειδή έχασε την μπάλα και την αμέσως επόμενη στιγμή τον αποθεώνουν επειδή πέτυχε ένα εντυπωσιακό γκολ! Έτσι και εμείς επί πέντε λεπτά μπορεί να ρίχναμε κατάρες στον Trico, όταν όμως έκανε επιτέλους αυτό που θέλαμε αφιερώναμε τον ίδιο ακριβώς χρόνο για να τον χαϊδέψουμε και να παίξουμε μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι παρά το βρισίδι (συγχωρέστε μας για την έκφραση) που ρίξαμε και αφού μας άκουσε όλη η πολυκατοικία νιώσαμε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια για αυτό το πλάσμα.

Το κατά πόσο βέβαια θα επιδείξετε την ίδια υπομονή έγκειται στην δική σας διακριτική ευχέρεια. Όταν για παράδειγμα θα πρέπει να ταΐσετε τον Trico και ενώ του έχετε βάλει το φαΐ μπροστά στο στόμα του αυτός το κοιτάει για τρία λεπτά στην κυριολεξία πριν αποφασίσει να το καταναλώσει δεν ξέρουμε κατά πόσο θα αντέξετε. Το σκηνικό που μας έχει μείνει και στιγμάτισε θα λέγαμε την ενασχόλησή μας με το The Last Guardian συνέβη στα μέσα περίπου του playthrough μας, όταν έπρεπε να κάνουμε τον Trico να βουτήξει σε μια λίμνη και στην πορεία να καταδυθεί. Χωρίς ίχνος υπερβολής χάσαμε (γιατί για χάσιμο χρόνου πρόκειται) μισή ώρα από την ζωή για κάτι που θα μπορούσε να γίνει μέσα σε δύο λεπτά αν το Α.Ι ήταν υψηλότερο. Το κερασάκι την τούρτα είναι ότι κάποια στιγμή ο Trico αποφάσισε να καταδυθεί μόνος του και ύστερα τον φωνάζαμε μάταια να επιστρέψει.

Αν υποθέσουμε ότι δεν μιλάμε για τεχνητή νοημοσύνη, αλλά για ρεαλιστική συμπεριφορά ενός ζώου ενδεχομένως οι developers θα έπρεπε να είχαν ρίξει μια ματιά στο βιβλίο “The Intelligence of Dogs” του Stanley Coren, του καθηγητή... σκυλοψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της British Columbia στο Vancouver. To βιβλίο αυτό κατατάσσει τις διάφορες ράτσες σκύλων ανάλογα με την εξυπνάδα τους (πόσο εύκολα κατανοούν και εκτελούν τις όποιες εντολές). Ακόμη και το Basset Hound που βρίσκεται στην τελευταία κατηγορία υπακούει στις εντολές στο 25% των περιπτώσεων, ο Trico αντίθετα και 100 φορές να του δώσεις μια συγκεκριμένη εντολή είναι πιθανό να μην υπακούσει.

Όσον αφορά το θέμα της αντοχής του τίτλου στον χρόνο υπολογίζουμε ότι θα χρειαστείτε γύρω στις 12 περίπου ώρες για να δείτε τα credits. To διάστημα αυτό βέβαια θα μπορούσε να ήταν κατά πολύ μικρότερο αν υπήρχε άμεση ανταπόκριση του Trico στις εντολές σας. Ο βαθμός πρόκλησης είναι αισθητά χαμηλός, αφού ακόμη κι αν πεθάνετε το κοντινότερο checkpoint δεν απέχει μακριά και μπορείτε να συνεχίσετε την πρόοδο σας από το ίδιο σχεδόν σημείο, ενώ όσον αφορά το replayability θα λέγαμε ότι είναι μάλλον ανύπαρκτο, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου collectables. Λέμε μάλλον γιατί μέχρι και την ημερομηνία κυκλοφορίας του The Last Guardian, η λίστα με τα Trophies του είναι κρυφή και ως εκ τούτου δεν είμαστε σε θέση να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, όσον αφορά την πιθανότητα ύπαρξης ικανοποιητικών κινήτρων για ένα δεύτερο playthrough.

Και τα προβλήματα συνεχίζονται...
Αφήνοντας στην άκρη τα όποια προβλήματα με την αδυναμία κατανόησης απλών εντολών που παρουσιάζει ο Trico, οφείλουμε να διατυπώσουμε τις ενστάσεις μας σχετικά με το πόσο επαναλαμβανόμενο είναι το gameplay του The Last Guardian. Οι developers προτιμούν να το χαρακτηρίζουν ως ένα Action-Adventure, αλλά στην ουσία η δημιουργία αυτή έχει στηθεί πάνω σε απλούς Puzzle/Platform μηχανισμούς. Από την πλευρά σας λοιπόν καλείστε να επιλύσετε διάφορα environmental puzzles που σε καμία περίπτωση δεν φημίζονται για την πρωτοτυπία τους. Στο 80% των περιπτώσεων το μόνο που απαιτείται από εσάς είναι να κατεβάσατε κάποιον διακόπτη για να ανοίξει μια πόρτα και να περάσει ο Trico και στην πορεία να τον καβαλήσετε για να σας μεταφέρει στο επόμενο checkpoint.

Σε κάποιες περιπτώσεις θα συναντήσετε εχθρούς, τους οποίους και μπορεί πολύ εύκολα να ξεπαστρέψει ο Trico. To μόνο που έχετε να κάνετε εσείς είναι να βγάλετε τα όποια ενδεχομένως ακόντια έχουν καρφωθεί στα σώμα του και να τον χαϊδέψετε μετά την μάχη για να τον ηρεμήσετε. Ακόμη και αυτό το σκηνικό είναι ένα δείγμα για το πόσο επαναλαμβανόμενο είναι το The Last Guardian, αφού η όλη διαδικασία θα επαναληφθεί δεκάδες φορές με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στην διάρκεια του playthrough σας. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα επανάληψης είναι λίγο πριν το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας, όταν και καλείστε να μεταβείτε σε ένα πύργο. Πριν φτάσετε εκεί θα πρέπει να μεταβείτε από 5-6 μικρότερους πυργίσκους κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα, κοινώς περιμένετε πότε θα φιλοτημηθεί ο Trico να πηδήξει, μετά σκαρφαλώνετε στην κορυφή του πύργου κατεβάζετε έναν διακόπτη, πηδάτε στην πλάτη του κτήνους και περιμένετε από αυτό να πηδήξει στον επόμενο πύργο.

Δύο ακόμη θέματα που θέλουμε να θίξουμε αφορούν το μοντέλο χειρισμού και την κάμερα. Τα μοντέλο χειρισμού είναι μεν απλοϊκό, αλλά εξαιρετικά ανακριβές δε. Το πρόβλημα αυτό οφείλεται μέχρι ενός σημείου στο γεγονός ότι σε κάθε κουμπί αντιστοιχούν περισσότερα τους ενός interactions. Σε μικρότερο βαθμό οφείλεται στα animations, τα οποία είναι υπερβολικά ρεαλιστικά και δίνουν ένα εξαιρετικό οπτικό αποτέλεσμα, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση λειτουργικά με το όλο game design. Για παράδειγμα πριν ο χαρακτήρας σας περπατήσει πάνω σε ένα περβάζι, θα τον δείτε να κουτουλάει με μανία και να σπρώχνει τον τοίχο. Όσον αφορά την κάμερα τώρα, οι λήψεις της είναι άκρως προβληματικές όταν βρίσκεστε κοντά σε κάποιον τοίχο. Υπήρξαν δεκάδες στιγμές που χάσαμε κάθε οπτική επαφή με τον χαρακτήρα μας, ιδίως όταν βρισκόμαστε “καρφιτσωμένοι” πάνω στον Trico.

Θα μπορούσε κάλλιστα να κυκλοφορήσει στο PS3
Από οπτικής πλευράς το The Last Guardian δεν διαφέρει σημαντικά σε σχέση με τα όσα είχαμε δει στα τρέιλερ του πριν από μερικά χρόνια. Αν πάρουμε για παράδειγμα το τρέιλερ που παρουσιάστηκε στην E3 το 2009 και το συγκρίνουμε με τα όσα βλέπουμε τώρα θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με τα ίδια ακριβώς textures. Είναι δεδομένο ότι η Sony είχε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει το The Last Guardian στο PS3, αλλά αντίθετα προτίμησε να μας το παρουσιάσει στο PS4. Η απόφαση αυτή δυσαρέστησε και τον Fumito Ueda, έστω κι αν έκρυψε επιμελώς την όποια πικρία του προς τον ιαπωνικό κολοσσό.

Το γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι στο The Last Guardian συναντάμε textures που θυμίζουν έβδομη γενιά οικιακών κονσολών και σαν να μην έφτανε αυτό το level design δεν καταφέρνει σε καμία περίπτωση να διακριθεί, καθώς όλες οι τοποθεσίες που θα εξερευνήσετε μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους. Ένας από τους λόγους που το παιχνίδι κυκλοφόρησε στο PS4, πάντα με βάση τα λεγόμενα της Sony, είναι ότι στο PS3 δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί σταθερό το frame rate του. Παρά το καλύτερο hardware του PS4 το frame rate παραμένει προβληματικό, καθώς παρατηρήσαμε αρκετές πτώσεις κάτω από τα 30fps (το The Last Guardian τρέχει στα 1080p/30fps). Σε ορισμένες δε περιπτώσεις οι πτώσεις αυτές είχαν άμεσο αντίκτυπο στην απόκριση των controls.

Τα θετικά στοιχεία που ξεχωρίσαμε αφορούν την χρήση των physics και των particle effects, αν και μακράν το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι το πως ανταποκρίνεται το τρίχωμα του Trico στα ρεύματα του αέρα. Μάλιστα καθένα από τα χιλιάδες πούπουλα που καλύπτουν το τρίχωμα του δείχνει να κινείται ξεχωριστά. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στα animations, πάντα σε ότι έχει να κάνει με το οπτικό σκέλος, καθώς τόσο ο ήρωας σας, όσο και ο Trico συμπεριφέρονται με περίσσιο ρεαλισμό.

Υπεύθυνος για την ηχητική επένδυση του The Last Guardian, είναι ο συνθέτης Takeshi Furukawa, o οποίος είχε επιμεληθεί και το soundtrack του GoldenEye007. Την εκτέλεση των συνθέσεων την έχει αναλάβει η συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου και ως εκ τούτου το τελικό αποτέλεσμα είναι υπεράνω κριτικής. To voice acting δεν μας άφησε τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις, αν και οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στους developers για την δημιουργία μιας φανταστικής γλώσσας στην οποία διεξάγονται όλες οι ομιλίες. Πρόκειται για ένα στοιχείο που δίνει περισσότερη αληθοφάνεια στον κόσμο του The Last Guardian.

Εκ των πραγμάτων δύσκολα θα ανταποκρινόταν στις προσδοκίες
Όσοι από εσάς περιμένατε ένα αριστούργημα στα πρότυπα των Ico και Shadow of the Colossus είναι πιθανόν να απογοητευτείτε, καθώς το τρίτο πνευματικό παιδί του Fumito Ueda απέχει πολύ από αυτόν το χαρακτηρισμό. Στην ουσία μιλάμε για ένα game που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει στο διάστημα 2009-2011, αλλά ύστερα από μια σειρά ατυχών συγκυριών το βλέπουμε εν τέλει το 2016. Σαν να μην έφτανε αυτό φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η κυκλοφορία του στο PS4 και όχι στο PS3 ήταν ένα μεγάλο λάθος, καθώς δεν υπήρξε κανένα ουσιαστικό όφελος από αυτή την κίνηση.

Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι ακόμη και σε αυτή την μορφή του, το The Last Guardian μοιάζει ως ένα ημιτελές project που στηρίζεται μονάχα σε μια καλή ιδέα. Σαφώς και η σχέση του πρωταγωνιστή με τον Trico μπορεί να σας χαρίσει αρκετές συγκινήσεις, αλλά δεν αρκεί από μόνη της για να κάνει την διαφορά, ιδίως όταν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα, απαρχαιωμένα textures και κάποιες διφορούμενες επιλογές στο συνολικό game design.

Θετικά:
- Ενδιαφέρον σενάριο
- Το ψυχικό “δέσιμο” που θα νιώσετε με τους χαρακτήρες του
- Υπέροχο soundtrack
- Ρεαλιστικά animations
- Ικανοποιητική διάρκεια
- Συχνά checkpoints

Αρνητικά:
- Οπτικά θυμίζει τίτλο του PS3
- Το Α.Ι θα δοκιμάσει την υπομονή και τα νεύρα σας
- Επαναλαμβανόμενο gameplay
- Ανακριβές μοντέλο χειρισμού και προβληματική κάμερα

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 8
Gameplay: 7
Αντοχή: 7
Γενικά: 7.2

Έχει ορισμένες πολύ δυνατές στιγμές, αλλά κατά βάση αδικεί τον εαυτό του.

Παντελής Δασκαλέλος