Devil's Third

Πολύ αίμα για το τίποτα.

Όταν αναφερόμαστε σε Hack n’ Slash, το πρώτο όνομα που συνήθως μας έρχεται στο μυαλό, είναι αυτό του Tomonobu Itagaki, διάσημου Ιάπωνα developer που έχει αφήσει το στίγμα του στην βιομηχανία. Συγκεκριμένα, ο Itagaki είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία της δημοφιλούς Fighting σειράς Dead or Alive, αλλά είναι κυρίως γνωστός για την αναβίωση του Ninja Gaiden το 2004. Για πολλά χρόνια υπήρξε επικεφαλής της ομάδας ανάπτυξης Team Ninja, μέχρι και το 2008 όταν και αποχώρησε λόγω διαφωνίας στα μπόνους με την Tecmo. Στη συνέχεια, μαζί με κάποια στελέχη της Team Ninja, ίδρυσαν την Valhalla Game Studios και ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω στο Devil’s Third.

Αν και αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει για PS3 και Xbox 360, η ανάπτυξη του ήρθε αντιμέτωπη με πολλά εμπόδια, με πιο σημαντικό την πτώχευση της THQ, η οποία είχε τα δικαιώματα του game. Έπειτα από δικαστικές διαμάχες, η Valhalla Game Studios κατάφερε να ανακτήσει τα δικαιώματα του Devil’s Third και έπειτα ήρθε σε συμφωνία με την Nintendo για την κυκλοφορία του στο Wii U. Η ιαπωνική εταιρεία θέλησε να προσελκύσει μεγαλύτερο κοινό για την κονσόλα της, καθώς η φιλοσοφία του game ξεφεύγει από το παραδοσιακό casual concept των Mario, Luigi, Zelda και των υπόλοιπων τίτλων της.

Η αποκάλυψη της κυκλοφορίας του Devil’s Third για το Wii U έγινε στην Ε3 2014. Ο Itagaki δήλωνε επανειλημμένως πως το νέο του δημιούργημα έρχεται για να φέρει την επανάσταση στα Action, προσφέροντας μία ανεπανάληπτη εμπειρία. Όπως έγινε γνωστό αργότερα όμως, υπήρξαν έντονες διαφωνίες ανάμεσα σε στελέχη της Nintendo σχετικά με την ποιότητα του. Πιο χαρακτηριστικό όλων ήταν η αρχική απόφαση της Nintendo Αμερικής να μην κυκλοφορήσει το Devil’s Third καθώς απέτυχε να περάσει τον έλεγχο ποιότητας της εταιρείας. Έπειτα από την αντίδραση του κόσμου στο άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης, η εταιρεία αναθεώρησε την απόφασή της και τελικά θα κυκλοφορήσει το game αργότερα μέσα στο 2015. Όπως έγινε αργότερα γνωστό, το multiplayer κομμάτι του Devil’s Third θα κυκλοφορήσει ως free to play στα PC, κάτι που μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς θεωρείται αποκλειστικότητα του Wii U. Όπως θα δείτε και παρακάτω όμως, η Nintendo Αμερικής μάλλον είχε εκτιμήσει σωστά την υπόθεση και οι υποσχέσεις του Itagaki θυμίζουν κάτι από… Peter Molyneux.

Ivan ο Τρομερός
Τα γεγονότα του Devil’s Third ξεκινούν όταν μία γνωστή τρομοκρατική οργάνωση με την ονομασία School of Democracy (SOD) εξαπολύει ένα EMP το οποίο καταστρέφει τα περισσότερα ηλεκτρονικά συστήματα και όλους τους δορυφόρους. Πρωταγωνιστής είναι ο Ivan, πρώην μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης SOD. O Ivan αγανακτισμένος από τα «κατορθώματα» των συντρόφων του, αποφάσισε να παραδοθεί στο NATO. Ως κρατούμενος στις φυλακές του Guantanamo έχει βοηθήσει στο παρελθόν την αμερικάνικη κυβέρνηση σε διάφορες αποστολές με αντάλλαγμα αρκετές πολυτέλειες στο κελί του.

Αυτή την φορά θα χρειαστεί να βοηθήσει και πάλι την Αμερική ώστε να καταφέρει να σώσει τον κόσμο από την επερχόμενη καταστροφή. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως είναι ότι θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και με πολλούς πρώην «φίλους» του. Σε γενικές γραμμές το σενάριο θυμίζει ταινία δράσης της δεκαετίας του ’80. Γεμάτο κλισέ, αδιάφορους χαρακτήρες και ερμηνείες με μόνο λόγω ύπαρξης να γεμίσουν τα κενά και τίποτα παραπάνω. Παρόλα αυτά καταφέρνει προς τα μέσα του campaign να τραβήξει λίγο το ενδιαφέρον, αν και δυστυχώς πολύ γρήγορα καταφέρνει να γκρεμίσει ότι έχτισε προηγουμένως. Ώρα να περάσουμε στο «ψητό» λοιπόν.

Αναζητείται ταυτότητα
Ξεκινώντας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως τα Hack n’ Slash είναι από τα αγαπημένα μου είδη, οπότε η ανάμειξη του Itagaki στην ανάπτυξη του Devil’s Third με είχε αρχικά ενθουσιάσει. Δυστυχώς όμως, τα εμπόδια στην ανάπτυξη του έχουν αφήσει το στίγμα τους, κάτι που είναι ολοφάνερο από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησής με το game. Το gameplay βασίζεται σε third-person κάμερα, η οποία όμως αντί να βρίσκετε πάνω από τους ώμους του χαρακτήρα είναι τοποθετημένη πιο πίσω δίνοντας σας μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του περιβάλλοντος και του χαρακτήρα. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι πως όταν σημαδεύετε με τα όπλα η κάμερα γίνεται first-person. Από τις πρώτες στιγμές μέσα στο game, η βία, η δράση και το αίμα ξεχειλίζουν.

Το gameplay χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα είναι το gunplay και το άλλο είναι η melee μάχη. Στη διάθεσή σας έχετε πολλά όπλα για να τεμαχίσετε τους εχθρούς σας. Από πολυβόλα και καραμπίνες μέχρι katanas και μαχαίρια. Η εναλλαγή ανάμεσα στα δύο είναι ομαλότατη και φυσική. Αδειάσατε έναν γεμιστήρα στον εχθρό και δεν πέθανε; Τραβήξτε το katana σας και κόψτε τον σε φέτες. Ειδικά στην melee μάχη οι επιρροές από το Ninja Gaiden είναι ολοφάνερες, γεγονός που την κάνει ιδιαίτερα εντυπωσιακή και βίαιη. Όπως και να αποφασίσετε να αποτελειώσετε τον εχθρό σας, το αποτέλεσμα θα είναι η σφαγή του. Ακρωτηριασμοί, αποκεφαλισμοί και διαμελισμοί είναι το «κερασάκι στην τούρτα» της μάχης αλλά όπως θα διαπιστώσετε πολύ γρήγορα, πολλές φορές το μέτρο χάνεται.

Καθώς θα προχωράτε μέσα στο campaign, θα διαπιστώσετε πως οι κινήσεις για κάθε melee όπλο είναι περιορισμένες. Μετά από λίγο θα θέλετε να αλλάξετε όπλο ώστε να δείτε νέα πράγματα καθώς η επανάληψη αρχίζει και κάνει την εμφάνισή της. Έπειτα από μερικά ίδια ακριβώς χτυπήματα, θα έρθει και το ίδιο ακριβώς finisher. Το πιο αστείο όλων όμως είναι οι πυροβολισμοί. Εφόσον έρθει η στιγμή οι εχθροί σας να πάνε μία βόλτα από τον κάτω κόσμο, θα παρατηρήσετε πως διαμελίζονται μετά τους πυροβολισμούς. Αν και στην αρχή θα θεωρήσετε πως είναι εντυπωσιακό σύντομα θα καταλάβετε πως είναι εντελώς τυχαίο. Για παράδειγμα μπορεί να σκοτώσετε κάποιον με ένα headshot και αντί να χάσει μόνο το κεφάλι του, να χάσει και ένα χέρι ή ένα πόδι, έτσι για να έχουμε να λέμε. Δεν θυμάμαι πόσες φορές γέλασα με αυτά τα τυχαία περιστατικά. Ήταν σε τέτοιο βαθμό κιόλας που ίσως να το συμπεριλάμβανα στα θετικά του gore, γιατί το γέλιο είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας.

Όχι μόνο δεν φέρνει την επανάσταση στα Action, αλλά ίσως αποτελεί και ένα από τα χειρότερα games του είδους.

Μιας και αναφέρθηκα στους «τεμαχισμούς», αξίζει να σημειώσω πως στη διάθεσή σας υπάρχει και το Enbaku. Στην ουσία πρόκειται για μία μπάρα η οποία γεμίζει με όσους περισσότερους εχθρούς σκοτώσετε με melee. Μόλις την γεμίσετε, μπορείτε να την ενεργοποιήσετε και σας δίνει ένα σημαντικό μπόνους σε ζημιά, ταχύτητα και αντοχή από τα χτυπήματα των εχθρών. Επίσης, μπορείτε να τρέξετε και στη συνέχεια να κάνετε slide ώστε να αποφύγετε τα πυρά των εχθρών σας, ενώ έχετε και τη δυνατότητα να κάνετε dodge τα χτυπήματά τους. Αν και στην θεωρία όλα αυτά ακούγονται ενδιαφέρον, η εφαρμογή τους ταλανίζεται από πολλά τεχνικά προβλήματα που κάνουν την ζωή σας πολύ δύσκολη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων είναι ότι τα controls είναι «βαριά» και η ανταπόκρισή τους είναι απαράδεκτη. Ειδικά όταν προσπαθείτε να στοχεύσετε, η αίσθηση που σας δίνει το σημάδι είναι ότι χειρίζεστε φορτηγό αντί για κάποιο όπλο. Η καλύτερη λύση θα είναι να ενεργοποιήσετε την βοηθητική στόχευση από τα options για να αντιμετωπίσετε κάπως τον προβληματικό χειρισμό. Όπως και να έχει όμως, η ανταπόκριση των κουμπιών είναι πολύ αργή και το input lag είναι ολοφάνερο. Τα προβλήματα όμως δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό. Το A.I. των εχθρών αλλά και των συμμάχων σας είναι απογοητευτικό. Άλλες φορές αστοχούν στο μισό μέτρο με αυτόματα όπλα, ενώ άλλες φορές σας πετυχαίνουν με πιστολάκι στα 20 μέτρα ενώ κινούνται. Αν και μπορείτε να καλυφθείτε πίσω από τοίχους και διάφορα άλλα αντικείμενα, στην πράξη δεν θα το χρειαστείτε, εκτός από τις περιπτώσεις που το game γίνεται απίστευτα δύσκολο χωρίς λόγο.

Το pacing των levels είναι επιεικώς απαράδεκτο. Από κει που όλα είναι πανεύκολα, ξαφνικά η δυσκολία ανεβαίνει κατακόρυφα, όχι επειδή οι εχθροί σας έγιναν πιο έξυπνοι, αλλά επειδή ξαφνικά εμφανίζονται μερικές δεκάδες στρατιώτες. Η ποικιλία των εχθρών είναι περιορισμένη, καθώς εμφανίζονται οι ίδιοι και οι ίδιοι εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Κάποιοι από αυτούς χρειάζονται δύο με τρεις γεμιστήρες (δεν είναι υπερβολή) για να πεθάνουν και υπάρχουν περιπτώσεις που εμφανίζονται τρεις και τέσσερις από αυτούς ταυτόχρονα. Γενικότερα θα έλεγα πως δεν υπάρχει συνοχή ανάμεσα στην πρόοδο σας μέσα στο campaign με τη δυσκολία των αντιπάλων σας και του κάθε level. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο όταν θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τα bosses. Βαρετές και ανούσιες μάχες που δεν προσφέρουν καμία απολύτως συγκίνηση και βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να σας σπάσουν τα νεύρα λόγω της αδικαιολόγητης δυσκολίας τους. Έχουν κινήσεις που σας βγάζουν σχεδόν με την μία νοκ-άουτ και φτου ξανά από την αρχή μετά.

Συνολικά, για να ολοκληρώσετε το Devil’s Third θα χρειαστείτε περίπου εννέα με δέκα ώρες. Η συνολική διάρκεια του playthrough σας θα εξαρτηθεί κυρίως από το πόσες φορές θα πεθάνετε μέχρι να τερματίσετε το game και όχι από κάτι άλλο. Έχοντας προβλήματα σε όλους σχεδόν τους τομείς το μόνο που καταφέρνει να βγάλει το φίδι από την τρύπα είναι το multiplayer, όπου και ξεχωρίζουν τα προτερήματα του gameplay.

Η αδρεναλίνη στα ύψη
Το multiplayer mode έρχεται να σώσει την κατάσταση προσφέροντας μία μεγάλη γκάμα από modes, τα οποία είναι ικανά να σας προσφέρουν πολλές ώρες διασκέδασης. Αρχικά, θα χρειαστεί να κάνετε customize τον χαρακτήρα σας, έχοντας διάφορες επιλογές παραμετροποίησης αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Αφού ολοκληρώσετε το character creation, θα περάσετε τα πρώτα σας levels παίζοντας διάφορα κλασικά και μη modes ως «εκπαίδευση», τα Drills. Συγκεκριμένα, υπάρχουν τα Battle Royal, Team Deathmatch, Cargo Capture, Chickens, Close Quarters, Carnival, Guardian, Gladiator, Transporter και Ignition. Αξίζει να σημειώσω πως τα πέντε τελευταία δεν θα είναι διαθέσιμα από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας και πρόκειται να προστεθούν στην συνέχεια μέσω update.

Σκοπός σας στην αρχή είναι να ανέβετε level και να συγκεντρώσετε Dollen, τα οποία είναι στην ουσία τα χρήματα του παιχνιδιού με τα οποία αγοράζετε όπλα και outfits. Στην διάθεσή σας έχετε διάφορα loadouts στα οποία μπορείτε να διαλέξετε δύο όπλα (primary και secondary), ένα melee όπλο, ένα projectile (χειροβομβίδα κτλ) και ένα X-Gear. Το X-Gear είναι το αντίστοιχο Enbaku του multiplayer καθώς είναι μία μπάρα η οποία γεμίζει με τα kills που κάνετε. Όταν την γεμίσετε, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το «special» όπλο σας, το οποίο είναι πολύ πιο δυνατό από τα υπόλοιπα. Επίσης, μπορείτε να αγοράσετε outfits με Golden Eggs.

Τα τελευταία είναι η Premium μονάδα συναλλαγής την οποία αποκτάτε είτε με λεφτά μέσω microtransaction, είτε ανεβαίνοντας level και παίρνοντας νίκες. Τα outfits παίζουν σημαντικό ρόλο καθώς σας ανεβάζουν διάφορα στατιστικά και είναι «ύπουλο» το να μπορεί κάποιος να τα αγοράσει με λεφτά. Αφού ανέβετε μερικά levels θα αποκτήσετε πρόσβαση στο Siege mode που για μένα προσωπικά είναι όλο το «ζουμί» του Devil’s Third.

Με το που ξεκινήσετε το Siege mode, θα σας ζητηθεί να φτιάξετε το fortress σας. Στο συγκεκριμένο mode έχετε τη δυνατότητα να χτίσετε το δικό σας «φρούριο», αναβαθμίζοντας το με κτίρια, οχυρώσεις και πάρα πολλά καλούδια. Όλα αυτά γίνονται γιατί οι αντίπαλοι σας μπορούν να έρθουν και να σας πολιορκήσουν! Υπάρχει ένας μεγάλος χάρτης με περιοχές όπου μπορείτε να κτίσετε και στη συνέχεια μπορείτε να μπείτε σε κάποια clan. Αν επιλέξετε αυτό το μονοπάτι, εσείς και οι σύμμαχοι σας θα χρειαστεί είτε να πολεμήσετε αντίπαλες clan και να κατακτήσετε τα οχυρά τους είτε να υπερασπιστείτε τα δικά σας. Αν από την άλλη όμως δεν σας ενδιαφέρουν οι «φιλίες», τότε μπορείτε να ακολουθήσετε το μοναχικό μονοπάτι και να γίνεται μισθοφόρος. Σε αυτή την περίπτωση παίρνετε μέρος στις μάχες με όποια παράταξη έχει τα λιγότερα μέλη. Το Siege mode είναι εθιστικό καθώς συνέχεια θα έχετε κάτι να κάνετε και θα βρίσκεστε σε εγρήγορση. Όλα τα θετικά του gameplay λάμπουν στο multiplayer γενικότερα, αν και δυστυχώς για άλλη μία φορά τα τεχνικά προβλήματα γίνονται ο αρνητικός πρωταγωνιστής.

Τεχνικό «Βατερλό»
Στον οπτικό τομέα επικρατεί το χάος. Όλα τα στοιχεία φανερώνουν ταλαιπωρημένο κύκλο ανάπτυξης ο οποίος έχει περάσει από πολλά κύματα και πολλές μεταβάσεις και ports. Αν αναλογιστούμε πως το Devil’s Third ήταν αρχικά να κυκλοφορήσει για PS3 και Xbox 360 και μετά από πέντε χρόνια ανάπτυξης βρέθηκε στο Wii U, μπορούμε να καταλάβουμε την ρίζα των προβλημάτων. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε η χρήση της Unreal Engine 3 η οποία δεν υποστηρίζεται επίσημα από την κονσόλα της Nintendo! Εν ολίγοις, η Valhalla Game Studios έκανε την μεταφορά μόνη της και τα αποτελέσματα είναι απλώς τραγελαφικά.

Τα γραφικά είναι μέτρια ακόμα και για το Wii U. Τα περισσότερα textures είναι πολύ χαμηλής ανάλυσης, οι φωτοσκιάσεις θυμίζουν κάτι από Wii και το χειρότερο όλων είναι το frame rate. Όταν βρίσκεται σε φυσιολογικά επίπεδα τρέχει σε 30 fps αλλά όταν υπάρχουν εκρήξεις, φωτισμοί και πυροβολισμοί στην οθόνη το frame rate κάνει βουτιά κάτω από τα 10 και σε πολλά σημεία είναι κάτω του αποδεκτού. Τα voice-over είναι απογοητευτικό με τις ερμηνείες να είναι παντελώς αδιάφορες, ενώ η μόνη εξαίρεση είναι τα ηχητικά εφέ τα οποία είναι ικανοποιητικά και σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’όλους τους άλλους τεχνικούς τομείς. Στα θετικά και το soundtrack το οποίο είναι πάντα ανάλογο της περίστασης και συμβάλει στην ατμόσφαιρα.

Αλλαγή πορείας και γρήγορα
H Nintendo φαίνεται πως δεν έχει κάποιο σχέδιο με το Wii U. Σχεδόν μηδενική υποστήριξη από third-party games και ευτυχώς υπάρχουν οι αποκλειστικότητες. Στην περίπτωση του Devil’s Third όμως, φαίνεται πως συμπεριλήφθηκε στο line-up μόνο και μόνο για να το γεμίσει, γιατί ουσιαστικά δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Για μένα προσωπικά η κυκλοφορία του game είναι ένα λάθος. Η ποιότητά του το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ζημιά στην εικόνα της Nintendo, καθώς είναι ένα τεχνικό Βατερλό όπως ανέφερα και προηγουμένως.

Το μόνο θετικό στην όλη κατάσταση είναι το εθιστικό multiplayer mode και η τεράστια ποικιλία που έχει να προσφέρει. Ο Itagaki σαν άλλος Peter Molyneux, υποσχόταν ένα Action που θα έφερνε την επανάσταση. Εν μέρει είχε δίκιο, καθώς οι gamers θα πρέπει να επαναστατήσουν με τα games που δεν περνάνε τον παραμικρό έλεγχο ποιότητας και κυκλοφορούν σε αυτή την κατάσταση. Συν τις άλλοις, ο διάσημος Ιάπωνας developer, είχε κατακρίνει όσους είχαν εκφράσει τις ανησυχίες τους στα previews, λέγοντάς πως στην ουσία το κατακρίνουν λόγω της ικανότητας τους. Θεωρώ πως η Nintendo θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στο μέλλον για τις αποκλειστικότητες που αποκτάει από εξωτερικά στούντιο, γιατί «χαλάει» την φήμη της χωρίς λόγο.

Θετικά:
- Μπόλικο αίμα και gore
- Συνεχόμενη δράση
- Μεγάλη ποικιλία σε multiplayer modes και το εθιστικό Siege mode
- Ικανοποιητική διάρκεια

Αρνητικά:
- Απαράδεκτο frame rate με συνεχόμενα drops
- Προβληματικός χειρισμός
- Απογοητευτικό A.I.
- Επαναλαμβανόμενα finishers και combos
- Το pacing των levels είναι απλά λάθος
- Μικρή ποικιλία εχθρών
- Η οθόνη του gamepad δεν έχει καμία χρήση στο campaign

Βαθμολογία
Γραφικά: 5 
Ήχος: 6 
Gameplay: 5
Αντοχή: 6
Γενικά: 5

Δεν έχει να προσφέρει κάτι το αξιόλογο, πέραν του Siege mode.

Δημήτρης Αραμπατζίδης