Hatred

Μίσος για όλη την ανθρωπότητα.

Εντάξει, ομολογώ ότι ως concept, το Ηatred μου κίνησε ενδιαφέρον. Όχι γιατί βρίσκω την ιδέα ενός ψυχάκια με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας που σκοτώνει όποιον βρει μπροστά του γοητευτική, αλλά επειδή μιλάμε για ένα game στα πλαίσια του οποίου κάτι τέτοιο ακούγεται αρκετά διασκεδαστικό. Από το Postal και το Carmageddon μέχρι το Manhunt και το GTA, το να σκοτώνεις αθώους περαστικούς προκαλώντας τρόμο και πανικό είναι μια δραστηριότητα που όπως και να το κάνουμε, στην τελική έχει πλάκα. Και προφανώς δεν πιστεύω ότι οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να επηρεαστεί από τέτοιου είδους γραφική βία, ή να σοκαριστεί εν έτει 2015 από ένα παιχνίδι.

Το να συμβαίνει το ανάποδο ωστόσο μπορεί και να είναι πρόβλημα. Τι εννοώ; Όταν ένα παιχνίδι βασίζει όλη του τη φιλοσοφία στο να «σοκάρει» και να «προκαλέσει», χωρίς να προσπαθεί για όλα τα υπόλοιπα, τότε περισσότερο καταλήγει να είναι σαν ένας σκύλος που γαβγίζει, αλλά δεν δαγκώνει για κανένα λόγο. Δυστυχώς παίζοντας για αρκετές ώρες το Hatred κατάλαβα ότι αντί να νιώθω τον χαβαλέ της καφρίλας, ήμουνα παγιδευμένος σε ένα επιεικώς μέτριο παιχνίδι, με δεκάδες σπαστικά προβλήματα που το μόνο… μίσος που μου δημιούργησε ήταν για τους μηχανισμούς του.

Τσάμπα διαφήμιση!
Πριν περάσουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, αξίζει να πούμε δύο-τρεις εισαγωγικές πληροφορίες. Το Hatred αποτελεί δημιουργία της Destructive Creations και οι ίδιοι οι developers έχουν δηλώσει πως ήθελαν να φτιάξουν έναν τίτλο που θα ερχόταν ως αντίδραση στο «τρυφερό», «artsy» και πολιτικώς ορθό trend των video games. Απ’ ότι καταλαβαίνω μιλούσαν προφανώς για τον χώρο των indie, καθώς δεν νομίζω πως έχουμε έλλειμμα σε βία και καφρίλα γενικότερα.

Όπως και να’ χει το παιχνίδι κατάφερε να προκαλέσει ντόρο όταν το τρέιλερ του χαρακτηρίσθηκε προκλητικό και ακόμα περισσότερο όταν αφαιρέθηκε από το Steam λόγω βίαιου περιεχομένου. Ωστόσο, αφού δημιουργήθηκε και ένα μικρό θέμα ελευθερίας έκφρασης, λογοκρισίας κλπ., επανήλθε στην ψηφιακή πλατφόρμα της Valve με προσωπική απολογία του ίδιου του Gabe Newell, περνώντας μάλιστα με επιτυχία το στάδιο Steam Greenlight στις 29 Δεκεμβρίου του 2014. «Any publicity is good publicity» λένε στο χωριό μου, και το Hatred είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα καταφέρνοντας να τραβήξει τα (όποια) βλέμματα πάνω του, ωστόσο παίζοντάς το εν τέλει, το πρώτο πράγμα που θα σας έρθει στο μυαλό είναι: «μα καλά, τόση φασαρία για αυτό;»

Μυρίζει θάνατος
Ένα από τα καλά στοιχεία του Hatred είναι η ιστορία του, όχι γιατί έχει κάτι το συγκλονιστικό αλλά γιατί έχει χαβαλέ και έναν πολύ badass πρωταγωνιστή. Πρόκειται για έναν στραβωμένο με ολόκληρη την ανθρωπότητα γκοθομεταλλά, ο οποίος έχει ως σκοπό να καθαρίσει τον κόσμο από το ανθρώπινο μίασμα, παίρνοντας μαζί του στον τάφο όσους περισσότερους μπορεί, χωρίς οίκτο και με κανένα έλεος. Το παιχνίδι ξεκινά όταν ο μαυροντυμένος ήρωάς μας, με τα μακριά μαλλιά που σκεπάζουν το πρόσωπό του και την δερμάτινη καμπαρντίνα του βγαίνει στους δρόμους με ένα AK-47 για να αρχίσει την εκκαθάριση.

Ουσιαστικά αυτή είναι η πλοκή του Hatred. Απλά χειριζόμαστε έναν κοινωνιοπαθή κάφρο οδηγώντας τον σε μια σταυροφορία γενοκτονίας που έχει εξαπολύσει εναντία στον κόσμο, γιατί… έτσι! Σταδιακά ακολουθούμε όλη την πορεία του μέχρι το αναπόφευκτο φινάλε, όπου ξετυλίγεται παράλληλα και ένα υποτυπώδες σενάριο, βάφοντας το μονοπάτι μας με το αίμα των αθώων. Παρά την απουσία βάθους μπορώ φανταστώ την λειτουργικότητα αυτής της απλής και «ενοχλητικής» ιδέας στο πλαίσιο ενός τέτοιου… μισάνθρωπου παιχνιδιού. «Σας σιχάθηκα όλους, σήμερα είναι η ημέρα της εκδίκησης»!

GTA των φτωχών
Δυστυχώς υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα εδώ. Πρώτον, το να σκοτώνουμε κόσμο έτσι για την πλάκα μας, το έχουμε ξανακάνει σε video games. Δεύτερον, και να θέλαμε να το διασκεδάσουμε, το παιχνίδι κάνει ό,τι μπορεί για να μην μας αφήσει! Και θα εξηγηθώ στη συνέχεια. Καταρχάς, όσον αφορά το gameplay, το Hatred είναι ένα τραγικά απλό isometric twin-stick shooter, όπου περιφερόμαστε με τον αντί-ήρωά μας πυροβολώντας κόσμο. Σε κάθε επίπεδο υπάρχουν και ορισμένα υποτυπώδη objectives που σημειώνονται στο mini-map, τα οποία συνήθως αφορούν σημεία που σε γενικές γραμμές σας δίνεται η δυνατότητα να τα κάνετε όλα περισσότερο λαμπόγυαλο σπέρνοντας τον πανικό.

Προφανώς δεν έρχεστε μόνο αντιμέτωποι με τους απλούς πολίτες, οι οποίοι είναι εύκολα θύματα, αλλά σταδιακά με όλο και περισσότερες και πιο ισχυρές όσο προχωρά το παιχνίδι δυνάμεις του νόμου. Οι αστυνομικοί, οι ομάδες SWAT κλπ. αποτελούν το βασικό σας πρόβλημα και εμπόδιο καθώς, ξέρετε, σας πυροβολούν και αυτοί! Μπορείτε να κουβαλήσετε μέχρι τρία όπλα και ορισμένων ειδών χειροβομβίδες ή βόμβες μολότοφ, ενώ γεμίζετε με πυρομαχικά σηκώνοντάς τα από τους πεσμένους αντιπάλους σας. Επίσης σε ορισμένα levels μπορείτε να οδηγήσετε κάποια αυτοκίνητα που εμφανίζονται.

Judge, jury and executioner
Ενδεχομένως ο πιο «πικάντικος» μηχανισμός του παιχνιδιού είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται regenerate το health του πρωταγωνιστή μας. Σε αντίθεση με όλους τους κλασικούς τρόπους, η αντίστοιχη μπάρα αναπληρώνεται μέσω των executions που κάνετε σε λαβωμένους εχθρούς οι οποίοι ψυχορραγούν μέχρι να πεθάνουν. Εκεί κρύβεται και το πιο ενδιαφέρον ίσως κομμάτι του Hatred, αφού έχετε τη δυνατότητα με το πάτημα ενός κουμπιού να δείτε πολλά διαφορετικά animations εκτέλεσης των ανήμπορων θυμάτων σας, από κόψιμο λαιμού, ξεκοίλιασμα, πυροβολισμούς εξ επαφής και πολλά άλλα, σε εντυπωσιακά κοντινά cinematics.

Μακελειό, μονοτονία και glitches σε ασπρόμαυρο φόντο!

Τα όπλα σας ποικίλουν από πιστόλια, rifles, shotguns, φλογοβόλα κλπ. χωρίς κάποια εξεζητημένη ποικιλία, ενώ το καθένα έχει διαφορετικό rate of fire και ανταπόκριση, στα κλασικά πάντως στάνταρ. Να σημειώσουμε πως στο ρεπερτόριο των κινήσεών σας υπάρχει και η κλωτσιά, με την οποία έχετε την δυνατότητα να πετάξετε κάτω το θύμα σας και στη συνέχεια να το εκτελέσετε χωρίς να σπαταλήσετε πυρομαχικά. Επίσης πολλές φορές μπορείτε να εκμεταλλευτείτε στοιχεία του περιβάλλοντος όπως φιάλες αερίου, για «εκρηκτικά» αποτελέσματα.

Γίνετε ένα με τον θάμνο
Νομίζω αυτοί είναι πάνω-κάτω οι μηχανισμοί του Hatred και όπως αντιλαμβάνεστε δεν υπάρχει κάτι πραγματικά συγκλονιστικό. Δυστυχώς, όπως προανέφερα, ενώ ενδεχομένως το παιχνίδι θα μπορούσε να προσφέρει μια «ανεγκέφαλη» κάφρικη διασκεδαστική εμπειρία στην απλότητά του, μαστίζεται από διάφορα προβλήματα που το καθιστούν μονότονο έως εκνευριστικό ώρες-ώρες. Καταρχήν, ο χειρισμός και η κίνηση του χαρακτήρα μας δεν είναι σε καμία περίπτωση «γυαλισμένα» όπως θα έπρεπε σε έναν τίτλο που όλη του η δράση βασίζεται σε αυτά.

Η κίνηση στο περιβάλλον είναι προβληματική, όχι σε ανοικτούς χώρους, αλλά όπου αρχίζουν να μαζεύονται elements στον χάρτη και πολλές φορές θα νιώσετε να «σκαλώνετε» σε γωνίες, χαλάσματα, δέντρα, θάμνους, πόρτες, κάγκελα κλπ. Προσωπικά συνάντησα μέχρι και απαράδεκτο bug στο δεύτερο level στους υπονόμους, όπου έπεσα στα νερά ανάμεσα στους διαδρόμους και δεν μπορούσα να βγω με τίποτα από εκεί. Θεωρητικά πατώντας το sprint μπορείτε να πηδήξετε πάνω από αντικείμενα, αλλά πρακτικά το πότε αυτό γίνεται και πότε όχι είναι κάπως τυχαίο. Όσο για τον χειρισμό των οχημάτων, καλύτερα να μην σχολιάσω (ευτυχώς δεν πολύ-χρειάζονται στο παιχνίδι).

Μία ρίχνουμε, δέκα τρώμε
Παραδόξως, ούτε το πιστολίδι στο Hatred είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση! Υπάρχουν περιπτώσεις που θα λειτουργήσει με χορταστικό τρόπο για τα βάρβαρα ένστικτά σας, αλλά δεν έρχεται χωρίς τα δικά του «κολλήματα». Τo hit detection είναι ιδιότροπο ώρες-ώρες, καθώς μπορεί να χρειαστεί να βαρέσετε λίγο πιο δίπλα από τον στόχο σας για να τον πετύχετε, ενώ άλλες φορές θα ρίχνετε στο ψαχνό χωρίς προφανές αποτέλεσμα, χαλώντας χρήσιμες σφαίρες για έναν και μόνο εχθρό. Το χειρότερο εδώ είναι πως οι αντίπαλοί σας μπορούν να σας πυροβολήσουν ακόμα και αν βρίσκονται εκτός οθόνης, κάτι που σημαίνει πως θα πρέπει να ρίξετε μια ματιά στο mini-map με την ελπίδα να εντοπίσετε από πού σας έρχεται.

Το πρόβλημα εδώ είναι -εκτός από το προφανές- το γεγονός πως χάρης στο γενικά ασπρόμαυρης απόχρωσης design του παιχνιδιού δεν είναι λίγες οι φορές που θα χάσετε την μπάλα ψάχνοντας τα sprites της οθόνης για να βρείτε που είναι οι αντίπαλοι και που είναι ο χαρακτήρας σας. Όλα αυτά χαλάνε την ροή της δράσης και δημιουργούν αχρείαστο εκνευρισμό και μάλιστα ο εν λόγω εκνευρισμός πολλαπλασιάζεται από το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι αρκετά δύσκολο.

Ενώ το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτο ειδικά σε μας του hardcore shooter gamers, δυστυχώς οι ιδιοτροπίες του Hatred μετατρέπουν την δυσκολία αυτή σε άσκηση για τα νεύρα μας. Πέρα από τα προβλήματα που ανέφερα που δεν μας αφήνουν να ξεδιπλώσουμε τα –όποια- gaming skills μας, σκεφτείτε για παράδειγμα το εξής στιγμιότυπο: σας την έχουν πέσει καμιά δεκαριά αστυνομικοί (από τους οποίους οι 3-4 δεν βλέπετε καν από πού σας πυροβολούν) και σας έχουν στριμώξει. Η ζωή σας τελειώνει και θα πρέπει γρήγορα να εκτελέσετε κάποιον για να γεμίσετε. Αφού κάνετε την προσευχή σας όταν θα πυροβολήσετε ένα θύμα αυτό να μην πεθάνει αμέσως αλλά να μείνει ημιθανές για το execution (όπως αντιλαμβάνεστε πάλι μιλάμε για τυχαίο γεγονός), θα πρέπει να διακόψετε την δράση και να δείτε το animation (ενώ σας πυροβολούν οι άλλοι) για να επανέλθετε μετά έχοντας χάσει για μερικά δευτερόλεπτα την ροή της μάχης και ενδεχομένως την θέση σας στην οθόνη, κάτι που τουλάχιστον αποπροσανατολίζει.

Δεν υπάρχει μια ποικιλία, βρε αδερφέ!
Ακόμα και όλα τα παραπάνω ίσως να μπορούσαμε να τα συγχωρήσουμε εάν υπήρχε ένα σύνολο ικανό να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο πρόβλημα του Hatred είναι πως καταντά πολύ μονότονο. Οκ, σκοτώνουμε αθώους, χύνουμε αίμα, τα κάνουμε όλα μακελειό, ξεκληρίζουμε ολόκληρα αστυνομικά τμήματα, κάνουμε μπουρλότο κτίρια, στάχτη και μπούρμπερη. Και τελικά, τι; Χασμουρητό.

Κάθε αποστολή πάνω-κάτω καταλήγει στο ίδιο μοτίβο, «πήγαινε εκεί, σκότωσε τάδε αριθμό ανθρώπων και άντεξε στα κύματα των εχθρών». Το gameplay δεν παρουσιάζει καμία εξέλιξη στην πορεία του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ασταμάτητο πιστολίδι χωρίς μεγάλη ουσία. Μέχρι και τα executions θα τα βαρεθείτε όταν δείτε όλες τις παραλλαγές τους, και μάλιστα θα εύχεστε από ένα σημείο και ύστερα να τύχετε στην «γρήγορη» version τους, όπου δεν έχουμε την εμφάνιση του cinematic. Όσο για την A.I., σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζει χαζή ανταπόκριση, με τους εχθρούς να στοιβάζονται σε ηλίθια μπουλούκια. Για να μην μιλήσω για την απαράδεκτα μικρή διάρκεια του παιχνιδιού, όπου με ένα ψίλο-γρήγορο παίξιμο χωρίς να σκοτώνετε και πολύ κόσμο ενδέχεται να το βγάλετε σε 3-4 ώρες το πολύ!

It’s black, it’s white
Όσον αφορά τον οπτικό τομέα, υπάρχουν και καλά και κακά νέα. Το Hatred χρησιμοποιεί την Unreal Engine 4 και η αισθητική του είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Η μουντή και καταθλιπτική ασπρόμαυρη παλέτα ταιριάζει στο ύφος του παιχνιδιού ενώ μου άρεσε το γεγονός οι εκρήξεις, οι φλόγες, το αίμα ή διάφορα elements στους χάρτες είναι έγχρωμα, «σπάζοντας» με ωραίο τρόπο την μονοτονία. Εξαιρετικό είναι και το damage model του περιβάλλοντος, καθώς θα δείτε γκρεμίζονται τοίχοι, να πετάγονται θραύσματα, να σπάνε τζαμαρίες και γενικώς να «συμμετέχει» ο χώρος γύρω σας στο μακελειό, δίνοντας μια ζωντάνια στο σύνολο. Από τεχνικής πλευράς χωρίς να έχουμε κάτι το εντυπωσιακό, υπάρχει ικανοποιητικό επίπεδο λεπτομέρειας και όμορφα περιβάλλοντα, τηρουμένων των αναλογιών. Προφανώς, δίνουμε thumbs up και στον badass μεταλλά πρωταγωνιστή!

Από την άλλη, τα κακά νέα πως ο ασπρόμαυρος σχεδιασμός οδηγεί σε προβλήματα που προανέφερα. Πολλές φορές θα χαθείτε μέσα στον χαμό, ψάχνοντας τόσο τον χαρακτήρα σας όσο και τους αντιπάλους. Δυστυχώς τα διάφορα glitches που είναι πανταχού παρόντα και τα «κολλήματα» σε θάμνους ή τοίχους πχ. που περιέγραψα δεν βοηθούν την κατάσταση. Επίσης, τα animations των θυμάτων σας στις executions δεν είναι και τα καλύτερα δυνατά.

Όσον αφορά τον ήχο, παρόλο που δεν υπάρχει ούτε εδώ κάτι το τόσο αξιοσημείωτο, το παιχνίδι παίρνει πολύ πάνω από βάση χάρης ξανά στην αισθητική του. Πολύ απλά, οι μεταλλάδικες συνθέσεις που «ντύνουν» την δημιουργία της Destructive Creations είναι «σωστές» και 100% εντός κλίματος. Στο όλη αυτή την dark-ίλα έρχεται να προστεθεί και το voice-acting του πρωταγωνιστή που είναι τσαντισμένο και πείθει, ενώ η αθυροστομία με τα διαφόρων ειδών βρισίδια κατά τις εκτελέσεις δημιουργούν τις όποιες μικρές στιγμές πώρωσης.

Η βία δεν αρκεί
Το Ηatred μου δίνει την εντύπωση ότι προσπάθησε πολύ να φανεί ακραίο και να προκαλέσει, ξεχνώντας την ουσία και μοιάζει εν τέλει με ένα generic shooter που φαντάζει μάλιστα σαν να βρίσκεται σε beta στάδιο. Επίσης, με όλα αυτά που έχουμε δει κατά καιρούς, δεν νομίζω ότι πετυχαίνει και ιδιαίτερα στο να μας σοκάρει.

Η όποια πλάκα που ενδεχομένως έχει εξαντλείται πολύ σύντομα, ενώ δεν αργεί να μετατραπεί σε μια μονότονη, επαναλαμβανόμενη ψίλο-αγγαρεία. Σύμφωνοι, θα μπορούσε να προσφέρει μια διασκεδαστική εμπειρία σε όσους αρέσκονται στην καφρίλα και στο μακέλεμα αθώων χωρίς να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά ειλικρινά τώρα, αν θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο καλύτερα, παίξτε GTA (ή Postal…)

Θετικά:
- Μεταλλάδικη και κάφρικη ατμόσφαιρα και μουσική
- Αρκετά μεγάλος βαθμός πρόκλησης
- Τα executions έχουν την πλάκα τους, αρχικά τουλάχιστον

Αρνητικά:
- Glitches και προβλήματα που παραπέμπουν σε beta στάδιο
- Πολύ μικρή διάρκεια
- Αρκετά μονότονο και επαναλαμβανόμενο
- Προβλήματα στον σχεδιασμό και στον χειρισμό
- Έκανε ντόρο χωρίς λόγο

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 7
Gameplay: 5
Αντοχή: 4
Γενικά: 5

Ίσως να σας κρατήσει το ενδιαφέρον για 2-3 χαβαλεδιάρικες ώρες, αλλά γρήγορα θα ξεχαστεί στα αζήτητα…

Γρηγόρης Βούλγαρης