Αναμνήσεις: Total War

Με αφορμή την κυκλοφορία του Rome 2, άρχισαν να μου ξανάρχονται αναμνήσεις από το πρώτο Rome. Το πρώτο Total War που δοκίμασα και με έμπασε στο μαγευτικό κόσμο της σειράς.

Ήταν το 2004, πρώτη Γυμνασίου. Κλασική συζήτηση παιδιών στο σχολείο «κανένα καλό παιχνίδι παίζει;». Ένας από την παρέα μου μίλησε για ένα παιχνίδι στρατηγικής που ήξερε, στο οποίο έπαιζες τους Ρωμαίους στην Ευρώπη και πολεμούσες τους Βαρβάρους. Ακούστηκε ενδιαφέρον και του ζήτησα να μου το δώσει. Την επόμενη μέρα έφερε τέσσερα αντιγραμμένα CD που έγραφαν πάνω “Rome: Total War”.

Η πρώτη επαφή δεν ήταν και η καλύτερη. Το tutorial δεν ήταν και πολύ κατατοπιστικό για ένα παιδί της ηλικίας μου (συν του ότι το λάπτοπ στο οποίο το είχα βάλει πετούσε μπλε οθόνες κάθε τρεις και λίγο). Τελικά κατάφερα να το βάλω σε ένα pc και να ξεκινήσω ένα campaign με τους Julii. Κάπου εκεί άρχισα να κολλάω με το gameplay και το στυλ του παιχνιδιού. Ως φαν της ιστορίας, ένιωθα στον τομέα μου. To turn-based στυλ του μέχρι και σήμερα μου φαίνεται αξεπέραστο. Λίγο καλύτερη διπλωματία να είχε και θα ήταν θεϊκό.

Το πρώτο save με τους Julii, απ’όσο θυμάμαι δεν οδήγησε πουθενά (ίσως στη χρεωκοπία). Μετά ξανάπαιξα ένα δεύτερο με τους ίδιους και κατάφερα να τερματίσω το παιχνίδι. Ακολούθησε ένα τερμάτισμα με τους Βρετανούς και κάποια playthrough με Γαλάτες, Πάρθες, Έλληνες, Ισπανούς και Scipii, τα οποία δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Χρησιμοποιήθηκε και ο κωδικός για να ξεκλειδώσεις όλες τις φυλές, χάζεψα με τις περισσότερες, αλλά ως εκεί. Με το Barbarian Invasion ασχολήθηκα απειροελάχιστα, για κάποιο λόγο δεν κατάφερε να με τραβήξει όσο το απλό Rome. Περισσότερο που έπαιξα ήταν πέρισι με ένα μικρό playthrough με Σάξωνες. Δεν μιλάω καν για το Alexander, ασχολήθηκα μαζί του ίσως και για 5 λεπτά.

Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο 2006. Τρίτη γυμνασίου, χριστούγεννα, 3 φωτοτυπίες με ασκήσεις μαθηματικών για τις διακοπές (και εγώ σκράπας), εκπομπή Initiative στα ηχεία του υπολογιστή (εκπομπή για RPG στο gamesradio τότε) και παρέα με το Medieval 2: Total War στα διαλείμματα. Λατρεία μεσαίωνα, λατρεία για Total War, ο έρωτας ήταν αναπόφευκτος. Εκεί έκλεισα και το πρώτο μου συνεχόμενο 24ωρο σε ένα παιχνίδι. Δυστυχώς, το πρώτο μου playthrough με τους Άγγλους έλειξε σε τραγική αποτυχία με μείον 20.000 ταμείο, αλλά είχε τη φάση του. Πέρα από την πρώτη εποχή, το έπαιζα ξανά κατά καιρούς, αν και μετράω μόλις ένα τερμάτισμα, με Άγγλους. Όλα τα υπόλοιπα, είτε δεν μου βγήκαν, είτε τα παράτησα από βαρεμάρα.

Μετά ασχολήθηκα με το Kingdoms, το οποίο το λάτρεψα. Ειδικά το Britannia ήταν το αγαπημένο μου. Τερματισμένο με Σκωτσέζους και Ουαλούς και προχωρημένο με τους υπόλοιπους. Τερματισμένο είναι και το Crusades με τους Ναΐτες. Το Teutonic για κάποιο λόγο δεν με τράβηξε. Το Americas το προχώρησα μέχρι ένα σημείο με Apachee, αλλά βαρέθηκα και το άφησα.

Η ενασχόληση με το Kingdoms ξανάρχισε αρκετά χρόνια μετά, το 2009, με τα mods. Δεν ήμουν και πολύ των mods μέχρι τότε, αλλά βαριόμουν να ξαναπαίξω vanilla Medieval 2 και είπα να ψάξω τίποτα. Μου κίνησαν την περιέργεια δυο mods. A Song of Ice and Fire καιStainless Steel. Το πρώτο ήταν σε αρχική version, οπότε δεν πολυκάηκα. Το δεύτερο όμως μου έφαγε πολύ χρόνο, καθώς ήταν ένα ανανεωμένο και εμπλουτισμένο Medieval 2.  Το ταξίδι με τους Νορβηγούς θα μου μείνει αλησμόνητο.

Για μερικά χρόνια έκανα ένα διάλειμμα και ασχολήθηκα με τα classics. Shogun και Medieval. Ειδικά το πρώτο με ακολούθησε και χρόνια μετά, καθώς δεν είχε βγει ακόμα το Shogun 2 και, όντας φαν των Σαμουράι και της γενικότερης περιόδου, δεν είχα άλλη διέξοδο από αυτό. Περίμενα και τα δυο να μη μου αρέσουν, αλλά έπεσα έξω. Μπορεί να μην έχουν το ελεύθερο gameplay των απογόνων τους, αλλά το όλο στυλ επιτραπεζίου με εξέπληξε ευχάριστα και είδα τον εαυτό μου να ασχολείται για ώρες μαζί τους. Το Shogun κατάφερα να το τερματίσω εις διπλούν, δεν θυμάμαι με ποια clans. To Medieval δεν κατάφερα να το τερματίσω, αν και ήμουν πολύ κοντά σε ένα save με την Πολωνία, καθώς εκεί που είχα 3-4 περιοχές για να κερδίσω, επαναστατούσαν μαζικά άλλες 10. Εν τέλει τα παράτησα. Δεν έχω ξαναπροσπαθήσει ακόμα. Με expansions ασχολήθηκα λίγο με το Mongol Invasion, αλλά μου φάνηκε βλακεία και το παράτησα.

Με το Empire: Total War άργησα αρκετά να ασχοληθώ, εξαιτίας παλαιού υπολογιστή που δεν το υποστήριζε. Η καινοτομίες όπως τα technologies και τα trade points μου άρεσαν πάρα πολύ, καθώς άνοιγαν νέους ορίζοντες στο turn based κομμάτι του παιχνιδιού. Έχω κάνει μόλις δυο σοβαρά playthrough, μη τερματισμένα. Το πρώτο ήταν με Σουηδούς. Διοίκηση της Αυτοκρατορίας και από πίσω να παίζει σε repeat το Communion των Sceptic Flesh μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δεν θυμάμαι γιατί το παράτησα. Μετά ξανάκανα μια προσπάθεια, αυτή τη φορά με Πολωνούς, αλλά ακόμα με περιμένει να το συνεχίσω. Αγόρασα το Warpath στο Steam και έπαιξα λίγο, αλλά τα άφησα. Με το Napoleon δεν έχω ασχοληθεί ακόμα.

Και φτάσαμε στο αγαπημένο μου Total War μέχρι σήμερα, το Shogun 2: Total War (ποτέ μου δεν συμπάθησα την αναστροφή του ονόματος). Η αναμονή ήταν τόσο μεγάλη που είναι το πρώτο παιχνίδι Total War που προπαρήγγειλα αυθεντικό (τα υπόλοιπα τα αγόραζα εκ των υστέρων, τιμώντας τον χρόνο που πέρασα μαζί τους) και μέχρι να έρθει τερμάτισα για δεύτερη φορά το πρώτο Shogun. Επίσης έλιωνα σε υλικό σχετικό με την εποχή, είτε ήταν ιστορικά κείμενα, είτε anime (όπως το Sengoku Basara). Βελτιώσεις πατημένες πάνω στο επιτυχημένο για μένα Empire, Ιαπωνία στον εμφύλιο, σαμουράι στο φουλ και μια πιο ιδιαίτερη διπλωματία (αν και πάλι δεν ήταν κάτι το τρομερό). Ξεκίνησα με τους Date και, για πρώτη φορά κατάφερα να τερματίσω (με νύχια και με δόντια, καθώς προς στο τέλος γίνεται ντου απ’όλους εναντίον σου, χαλάνε συμμαχίες και σε παίρνουν μονότερμα). Σχεδόν αμέσως ξεκίνησα και δεύτερο playthrough, που το τερμάτισα, με τους Hattori. Μετά το άφησα για καιρό και το ξανάπιασα με Oda, αλλά με φάγανε στο τέλος και δεν κατάφερα να τερματίσω. Επίσης έχω δοκιμάσει την τύχη μου με Uesugi, Takeda, Tokugawa και Chosokabe και τερμάτισα μόνο με τους τελευταίους. Το Rise of the Samurai το τσίμπησα σε εκπτώσεις του Steam και το έφτασα μέχρι ένα σημείο. Μετά το παράτησα για κάτι άλλο, αλλά όταν μου ήρθε όρεξη να το ξαναπιάσω, ένιωθα ξένος μέσα στο ίδιο μου το save. Οπότε new game, αλλά βαρέθηκα νωρίς και το άφησα. Το Fall of the Samurai το έπαιξα πολύ λίγο. Μου φαίνεται πρέπει να ξαναδώ την ταινία The Last Samurai για να μου έρθει όρεξη να ασχοληθώ.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Το Rome 2 είναι καθοδόν (για μένα ίσως για λίγο περισσότερο καιρό, ανάλογα πότε θα μου το φέρουν) αλλά τα πρώτα δείγματα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Βέβαια θέλω να το δοκιμάσω μόνος μου και να κρίνω, αλλά πρέπει να έχουν κάνει κάτι το τρελά αισχρό για να μη μου αρέσει, κάτι που δεν το θεωρώ πιθανό. Και μόλις έρθει, φεύγω για ένα ταξίδι με τους Ηπειρώτες, για να βοηθήσω τον Πύρρο και την παρέα του να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Ελλάδα.

Υ.Γ. Πριν προλάβει να ρωτήσει κάποιος, όλα τα playthrough είναι στο easy και δεν ντρέπομαι γι'αυτό.

Υ.Γ.2 Η συλλογή μου!